Τυνησία – Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ: Διακήρυξη της Συνέλευσης για το Χρέος

Thomas Sankara

Πηγή: nodebtnoeuro

Τυνησία ,29 Μαρτίου 2013

Λαμβάνοντας υπόψη ότι από τον 15ο αιώνα το χρέος έχει αποτελέσει το κύριο ιστορικό μέσο του αποικισμού για τη λεηλασία, ηγεμόνευση, καθυπόταξη, εξευτελισμό και καταστροφή των Λαών και των παραδόσεών τους,

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το χρέος του παγκόσμιου Νότου έχει ήδη εξοφληθεί πολλές φορές, και ότι αυτό συνιστά, τόσο για το Νότο όσο και για τον Βορρά, έναν πλούτο από πόρους και από εργατική δύναμη για το κεφάλαιο,

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το χρέος είναι ο βασικός μοχλός ξένων παρεμβάσεων, και παρεμβάσεων χρηματοοικονομικών δυνάμεων με τη συνεργία των ισχυρών ελίτ, επιτρέποντας έτσι την παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, τη γενική εξαθλίωση των ανθρώπων, και τη βάναυση υποβάθμιση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους,

Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι πολυεθνικές και οι εκβιομηχανισμένες χώρες έχουν προκαλέσει μια μη αναστρέψιμη αναταραχή, βλάπτοντας δόλια την κλιματική και περιβαλλοντική ισορροπία, και ως εκ τούτου δημιουργώντας ένα οικολογικό χρέος από το οποίο θα υποφέρει όλη η ανθρωπότητα και σε σχέση με το οποίο οι παραπάνω χώρες οφείλουν επανορθώσεις (αποζημιώσεις)

Λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες που έχουν επιφέρει σε όλο τον πλανήτη οι μηχανισμοί δανεισμού, επιδεινώνοντας ιδίως τις συνθήκες διαβίωσης των γυναικών, παρεμποδίζοντας κυρίως την οικονομική ανεξαρτησία τους, ένα σημαντικό θεμέλιο για την κοινωνική και πολιτική τους χειραφέτηση,

Ενοχή και λήθη…

Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Της Ζέζας Ζήκου

Με το άρθρο περί «πολεμικής ενοχής» της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η Γερμανία δεχόταν την ευθύνη για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την πληρωμή πολεμικών επανορθώσεων. Οι όροι της Συνθήκης προκάλεσαν σοκ και οργή στη γερμανική κοινωνία, ενίσχυσαν τις ακραίες φωνές και εντέλει έφεραν στην εξουσία τους οραματιστές μιας δικτατορίας που θα έπαιρνε εκδίκηση για την ήττα των Γερμανών. Είχαν προηγηθεί πολλές κυβερνήσεις συνεργασίας και η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, καθώς η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αδυνατούσε ν’ ανταποκριθεί στο κόστος (κοινωνικό και πολιτικό) της ήττας. Η ειρωνεία είναι ότι στον Μεσοπόλεμο η Γαλλία είχε απαιτήσει την τοποθέτηση επιτηρητών στις κρατικές εταιρείες μεταλλευμάτων και στην Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας. Η πρόταση είχε θεωρηθεί εθνική ταπείνωση… Πρέπει να ’ναι πολύ βραχεία η ιστορική μνήμη των Γερμανών. Οχι μόνο τα ’χουν ξεχάσει αυτά. Δεν θυμούνται καν τη ρήση του Αντενάουερ ότι «η Ιστορία είναι το σύνολο των πραγμάτων που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί».

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις πολεμικές αποζημιώσεις του Πρώτου Παγκοσμίου που επέβαλε η Συνθήκη των Bερσαλλιών ήταν δανεικά κι αγύριστα. Η αδυναμία της Γερμανίας να πληρώσει τα χρέη αυτά συνέβαλε τα μέγιστα στη Μεγάλη Υφεση του 1929-31. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αμερική επέβαλε για πολιτικούς λόγους στους συμμάχους της -εκτός από μερικές εξαιρέσεις- την αξίωση να μη ζητήσουν πολεμικές αποζημιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των δύο Γερμανιών. Οταν έγινε η επανένωση, το 1990, η Γερμανία αρνήθηκε τα πάντα. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη που δεν πήραν ούτε πφένιχ!

Πριν ακριβώς από 60 χρόνια, στις 27 Φεβρουαρίου 1953, η Ελλάδα και άλλες χώρες χάριζαν στην ηττημένη Γερμανία μεγάλο μέρος του χρέους της, βοηθώντας την να ορθοποδήσει και να ξαναγίνει οικονομική υπερδύναμη. Με αφορμή την εξηκοστή επέτειο της ιστορικής διάσκεψης του Λονδίνου, Γερμανοί ειδικοί καλούν τώρα τη χώρα τους να φερθεί το ίδιο γενναιόψυχα απέναντι στην Ελλάδα, για το καλό και των δύο. Πόσο μάλλον που τότε η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε κι εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας.

Οταν οι ΗΠΑ ακύρωσαν το απεχθές χρέος της Κούβας-Sebastian Dubas

Το 1898, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, έχοντας νικήσει στον πόλεμο εναντίον της Ισπανίας, υποχρέωσαν την τελευταία να ακυρώσει το χρέος της Κούβας, πρώην ισπανικής αποικίας. Η απόφασή τους, που καθιέρωσε ένα νέο δόγμα, βασιζόταν στο σκεπτικό ότι το χρέος επιβλήθηκε με τη δύναμη των όπλων και συνέβαλε στην καθυπόταξη του κουβανέζικου λαού

εφημ ΤΑ ΝΕΑ

Αφότου ανακαλύφθηκε το νησί από τον Χριστόφορο Κολόμβο, το 1492, η Κούβα τελεί υπό ισπανική κυριαρχία. Η Μαδρίτη διαχειρίζεται τον Στρατό της, την Αστυνομία της, τον χρυσό της, τις φυτείες ζαχαροκάλαμου και καπνού της, τους σκλάβους και τα χρέη της. Και από τα μέσα του 19ου αιώνα η εξέγερση υποφώσκει. Οι ΗΠΑ κρατούν αποστάσεις, εξοπλίζοντας λίγο ώς πολύ μυστικά τούς κουβανούς εξεγερμένους.

Ομως στις 15 Φεβρουαρίου 1898, το αμερικανικό θωρηκτό «USS Maine» ανατινάζεται στον κόλπο της Αβάνας και βυθίζεται παίρνοντας μαζί του 266 μέλη του πληρώματός του. Το πολεμικό βρισκόταν στην Κούβα για να προστατεύσει τα αμερικανικά συμφέροντα. Οι μάχες που φέρνουν αντιμέτωπους την Ισπανία και τους μαχητές της ανεξαρτησίας είναι μια απειλή για τις φυτείες ζαχαροκάλαμου, ένα μεγάλο μέρος της συγκομιδής από τις οποίες προορίζεται για την αμερικανική αγορά.

Το ναυάγιο του θωρηκτού θα χρησιμεύσει ως πρόσχημα για μια αμερικανική επέμβαση. Οι ΗΠΑ ανεβάζουν τους τόνους: αναγνωρίζουν ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο κουβανέζικο κράτος, απευθύνουν τελεσίγραφο στον ισπανικό Στρατό, επιβάλλουν αποκλεισμό στο νησί. Στις 24 Απριλίου, η Ισπανία κηρύσσει τον πόλεμο. Ο Splendid Little War (υπέροχος μικρός πόλεμος), όπως τον είπαν οι Αμερικανοί, δεν θα διαρκέσει παρά τέσσερις μήνες. Στριμωγμένη από τους αντιπάλους της, η Ισπανία συνθηκολογεί και στις 12 Αυγούστου 1898 μια προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης βάζει τέλος στις εχθροπραξίες. Η αστερόεσσα επωφελείται για να προσαρτήσει το Πόρτο Ρίκο και τη νήσο Γκουάμ και να αγοράσει τις Φιλιππίνες έναντι 20 εκατ. δολαρίων.

Η Αριστερά οφείλει να απαντήσει: τι σημαίνει η άρνηση πληρωμής του χρέους;

Του Χάρη Σαββίδη*

 Το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ (πχ Αριστερό Ρεύμα ΣΥΝ)  καθώς και μια σειρά από οργανώσεις της  εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δεν ανήκουν σε κάποιο από τα πιο πάνω σχήματα, με άλλα λόγια η πλειοψηφία της Αριστεράς,  τάσσεται πλέον  ανοικτά υπέρ της άρνησης πληρωμής του χρέους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΝ, μιλά για «επαναδιαπραγμάτευση», για «αναστολή πληρωμής» ή για δραστική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.  Συχνά οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας της ηγεσίας του ΣΥΝ τονίζουν ότι η «επαναδιαπραγμάτευση» που στην «καλύτερη» περίπτωση θα σημαίνει άρνηση πληρωμής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, θα πρέπει να γίνει στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.

Σύμφωνα, ακόμα, με τις δημοσκοπήσεις, η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι αυτή τη στιγμή η πρόταση που μπορεί να συσπειρώσει το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο κατά της Τρόικα. Παρότι λοιπόν η πλειοψηφία της Αριστεράς υποστηρίζει την άρνηση πληρωμής του συνόλου ή του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους και ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας οδηγείται προς τα εκεί, εντούτοις, δεν φαίνεται να υπάρχει συμφωνία για το τι θα συνοδεύει μια τέτοια εξέλιξη.

Στο θέμα των συνεπειών αυτής της πρότασης και του τι προτείνει η Αριστερά για να αντιμετωπιστούν αυτές, επικρατεί μεγάλη σύγχυση.    Έχει λοιπόν ιδιαίτερη αξία να περιγραφεί τι αναμένεται να συμβεί αν η Ελλάδα αρνηθεί να πληρώσει το χρέος και να προταθούν λύσεις για τα προβλήματα που θα ανακύψουν. Αποτελεί πολιτική ευθύνη της Αριστεράς όχι μόνο να προτείνει στον Ελληνικό λαό την άρνηση πληρωμής αλλά και να τον ενημερώσει για το τι αυτή σημαίνει. Να αφηγηθεί την ιστορία του τι θα συμβεί αν βρισκόταν αυτή στην κυβέρνηση, είτε με διακηρυγμένο στόχο είτε με πρακτικό αποτέλεσμα των πολιτικών της την άρνηση πληρωμής του χρέους.

 Αυτή η συζήτηση δεν είναι πια αφηρημένη ή θεωρητική. Σε μερικές βδομάδες από σήμερα η ύπαρξη μιας κάποιου είδους «αριστερής» κυβέρνησης στην Ελλάδα αποτελεί μια σοβαρή πιθανότητα.

Ας υποθέσουμε: η Αριστερά στην εξουσία!

Ας υποθέσουμε ότι συμβαίνει ακριβώς αυτό – ότι δηλαδή μετά από τις ερχόμενες εκλογές, μία νέα, αριστερή (ή εργατική) ελληνική κυβέρνηση αρνείται να αποπληρώσει τα ομόλογα που έχει εκδώσει. Κάνουμε ακόμη την αφαίρεση ότι η Ελλάδα παραμένει κανονικά μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης στο βαθμό που η ίδια το επιθυμεί (όπως σήμερα καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις, από την πλειοψηφία του πληθυσμού) και δεν υπάρχει νομικός τρόπος να την αποπέμψουν παρά τη θέλησή της.