Το κόμμα «του Νόμου και της Τάξης»

του Π. Περπατάρη

από http://ergatikosagwnas.gr/EA/

«Δική μας προμετωπίδα είναι ο Νόμος και η Τάξη. Και τον Νόμο και την Τάξη θα τον επιβάλλουμε. Για εμάς δεν είναι ανεκτές οι Σκουριές, όπως δεν είναι ανεκτή και η Μανωλάδα. Θα είμαστε ξεκάθαροι με όλους. Ο Νόμος και η Τάξη θα επιβληθούν».

Η φράση αυτή από την ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια στο 9^ο συνέδριο της ΝΔ που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συνοψίζει με σαφή και εύληπτο τρόπο  το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της «νέας» ΝΔ και κυρίως τον τρόπο που θα φτιάξει τη «Νέα Ελλάδα» που επαγγέλλεται.

Η παραπάνω φράση του πρωτοκλασάτου στελέχους της ΝΔ δένει αρμονικά και συμπυκνώνει την εισηγητική ομιλία του Α. Σαμαρά στο συνέδριο, το μήνυμα της οποίας ήταν πιο μαύρο και από το μαύρο της ΕΡΤ: «Η ΝΔ είναι το κόμμα του νόμου και της τάξης». Στη πράξη αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι η ηγεσία της ΝΔ κάνει επίδειξη της αποφασιστικότητάς της να περάσει δια πυρός και σιδήρου τα βάρβαρα μέτρα και τις καταστροφικές «μεταρρυθμίσεις» για χάρη της σωτηρίας του μεγάλου κεφαλαίου και της ανάκαμψης της κερδοφορίας του.

Επειδή οι προωθούμενες από κοινού με τους ξένους συμμάχους (τρόικα) «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τα φοβερά «εργαλεία» που σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα δεν μπορούν πλέον να περάσουν με συναίνεση «από τα κάτω»,  το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα με βασικό πυλώνα της ΝΔ διακηρύσσει απροσχημάτιστα τη βούλησή του να καταφύγει, όποτε κρίνει αναγκαίο, στη χρήση της κρατικής βίας και καταστολής, συνάμα με την κλιμάκωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας.

Αυτό ακριβώς έκανε, με αβάσταχτο (σ.σ. για τον ίδιο…) πάθος,  ο Α. Σαμαράς με την ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ. Ιδού πως:

–Αμφισβήτησε ευθέως ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να έχουν δικαιώματα σε περίοδο κρίσης, με το τρομακτικό επιχείρημα ότι ήδη απολαμβάνουν το υπέρτατο δικαίωμα …να εργάζονται! Οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζονται «βολέμενοι» και «συντεχνίες» και δεν τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα διαμαρτυρίας και αντίστασης για το σφαγιασμό των μισθών τους και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και εξαθλίωσή τους.  Στο βαθμό μάλιστα που σηκώνουν κεφάλι και τολμάνε και κάνουν απεργίες τότε αναγορεύονται απροσχημάτιστα εχθροί της Δημοκρατίας, όπως και οι πολιτικές δυνάμεις που τους στηρίζουν που γι’ αυτό εμφανίζονται ως φορείς ακραίων ιδεολογιών!

Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Θέλω να πω ξεκάθαρα ότι υπάρχουν απέναντί μας κάποιοι άλλοι, όχι εμείς, δέσμιοι ακραίων ιδεολογιών, που θέλουν την Ελλάδα δεμένη με το χθες. Που θέλουν να κρατήσουν ίδια όλα όσα πρέπει να αλλάξουμε. Που θέλουν να προστατέψουν τα φέουδα των βολεμένων. Και που αυτό το αποκαλούν «Δικαιοσύνη». Που θέλουν να διασώσουν την ασυδοσία των συντεχνιών. Να κατεβάζουν διακόπτες, να καταλαμβάνουν δημόσια περιουσία, να καίνε την Αθήνα φορώντας κουκούλες. Και να τα αποκαλούν όλα αυτά «Δημοκρατία»! Να προκηρύσσουν απεργίες κάθε τόσο, να απαγορεύουν στις εφημερίδες να εκδοθούν, εκτός από τις δικές τους». Και συνέχισε στον ίδιο τόνο: «Εμποδίζουν τις επενδύσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για την ανεργία. Διώχνουν επιχειρήσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για τα λουκέτα». (σ.σ. προφανώς είχε υπόψη του το λουκέτο στην ΚΑΤΣΕΛΗΣ)…

Πολιτική κρίση στην Πορτογαλία

Ο Πάσος Κοέλιο με διάγγελμά του δήλωσε ότι δεν παραιτείται, καθώς ελπίζει ότι, με την υποστήριξη του συντηρητικού προέδρου της δημοκρατίας, Καβάκο Σίλβα, που δεν θέλει πρόωρες εκλογές, θα εξασφαλίσει ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα. Την προσφυγή στις κάλπες ζήτησαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τα κόμματα της αριστεράς.

Στα υψηλότερα επίπεδα από τον Δεκέμβριο του 2012 σκαρφάλωσαν οι αποδόσεις των 10ετών πορτογαλικών ομολόγων, εν μέσω αυξανόμενης πολιτικής αβεβαιότητας στη χώρα. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία είναι ραγδαίες καθώς μετά την υποβολή παραίτησης χθες από τον υπουργό Εξωτερικών Πάουλο Πόρτας σήμερα τα μέσα ενημέρωσης της χώρας μεταδίδουν ότι και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης είναι έτοιμοι να παραιτηθούν. Στο χθεσινό του διάγγελμα πάντως ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας δήλωσε ότι δεν εγκαταλείπει τη χώρα. Ο Πάσος Κοέλιο ελπίζει στην ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Reuters, η απόδοση του 10ετούς κρατικού ομολόγου ενισχυόταν νωρίτερα κατά 110 μονάδες βάσης στο 7,62%. Πρόκειται για την πρώτη φορά φέτος που ξεπερνά το 7%.

Μεγάλη άνοδο σημείωναν επίσης οι αποδόσεις των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων. Συγκεκριμένα, οι αποδόσεις των 10ετών ισπανικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 16 μονάδες βάσης στο 4,72%, ενώ οι αποδόσεις των αντίστοιχων ιταλικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 14 μονάδες βάσης στο 4,55%.

Η κυβέρνηση συνασπισμού της Πορτογαλίας φαίνεται να οδεύει πλέον προς κρίση, μετά την παραίτηση δύο υπουργών της μέσα σε λίγες μόλις ώρες, επαναφέροντας στο προσκήνιο τα σενάρια για αποσταθεροποίηση της περιφέρειας του ευρώ, τη στιγμή που η Λισαβόνα προσπαθούσε να δημιουργήσει μια επιτυχημένη εικόνα σύντομης επιστροφής της στις αγορές κρατικού χρέους.

Ο υπουργός Οικονομικών, Βιτόρ Γκασπάρ, σύμβολο της σκληρής λιτότητας στη χώρα, υποχρεώθηκε σε παραίτηση δύο ακριβώς χρόνια από την ανάληψη των καθηκόντων του, υπό την πίεση των κοινωνικών αναταραχών, της αντιπολίτευσης, αλλά και στελεχών της ίδιας της κυβέρνησης.

Λίγες ώρες αργότερα, ακολούθησε η παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών, Πάολο Πόρτας, ο οποίος είναι και επικεφαλής του δεξιού κόμματος CDS – PP, που συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας της Πορτογαλίας. Χωρίς τη στήριξη του CDS-PP, η κυβέρνηση του Πέδρο Πάσος Κοέλιο, χάνει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.

Η πολιτική κρίση και οι προκλήσεις για την αντικαπιταλιστική Αριστερά

 Του Παναγιώτη Σωτήρη

Οι τελευταίες εξελίξεις με τη μάχη της ΕΡΤ, τον κλονισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, την έξοδο της ΔΗΜΑΡ και την τελική παραμονή του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύουν ότι δεν ίσχυε η εικόνα «σταθερότητας» που εξέπεμπε  το κυβερνητικό κέντρο. Αντίθετα, αναδεικνύεται η πολιτική κρίση, ως συμπύκνωση των αντιφάσεων που οξύνει η εμπέδωση των μνημονιακών πολιτικών και η επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο των εξελίξεων.

Το περιβόητο success story, πάνω στο οποίο προσπάθησε να στηρίξει την αφήγησή το επιτελείο Σαμαρά, έχει διαψευστεί  Η προοπτική δείχνει να είναι η παράταση του φαύλου κύκλου της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας και η εμπέδωση ενός τοπίου κοινωνικής καταστροφής.

Με τη μεγάλη μάχη της ΕΡΤ έσπασε και ένας ακόμη μύθος: αυτός που ήθελε την κοινωνία σε μια διαρκή ηττοπαθή παθητικοποίηση χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Αντίθετα, αποδείχτηκε ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορούσε να επιστρέψει στο προσκήνιο και να γίνει ο καταλύτης κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων.

Η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι αντικειμενικά πιο αδύναμη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αφορά τους τυπικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς αλλά το πλήγμα που δέχτηκε από τη διακύβευσή της υπό το βάρος μιας μεγάλης κοινωνικής κινητοποίησης. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τη δυνατότητά της να δοκιμάσει να περάσει αντιλαϊκές τομές.

Όμως, τα όσο έγιναν γύρω από τη μάχη της ΕΡΤ  έδειξαν τα όρια της επίσημης Αριστεράς.  Τι θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά; Να ενισχύσει τις καταλήψεις ώστε αυτές να παραμένουν ένα αγκάθι για την κυβέρνηση. Να βάλει αλλεπάλληλα αγωνιστικά απεργιακά ορόσημα. Να δοκιμάσει κάθε μέσο αμφισβήτησης της κυβέρνησης και να καλέσει το λαό σε διαρκή πολιτική κινητοποίηση. Ακόμη και εάν μια τέτοια κατεύθυνση δεν έριχνε τελικά την κυβέρνηση, θα άνοιγε ένα κρίσιμο ρήγμα και θα τόνωνε τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, σίγουρα μια τέτοια κατεύθυνση θα επέτεινε τη φθορά και την απονομιμοποίηση του κυβερνητικού κέντρου. Όμως, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς, επέλεξαν το δρόμο της αναβολής για «καλύτερες συνθήκες». Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στη νέα «δημοκρατική» ρητορική και το μιμητισμό του ΠΑΣΟΚ του ’81 καθώς και στην πολιτική “ανοιχτής αγκάλης” προς τη ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΚΚΕ παρά τα βήματα ενωτικής δράσης στην αρχή της μάχης της ΕΡΤ γρήγορα αναδιπλώθηκε στο σεχταρισμό και τη λογική ότι τυχόν πτώση της κυβέρνησης τώρα δεν είναι «προς το συμφέρον του λαού».  Με τέτοιες, όμως, κινήσεις η Αριστερά γίνεται η ίδια παράμετρος της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.

Η τελευταία παράσταση των σιαμαίων

του Γιώργου Κατρούγκαλου

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσουν μαζί για μια ακόμη φορά. Την τελευταία. Αποτελεί πράξη ποιητικής δικαιοσύνης ότι τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού καταδικάσθηκαν να συνυπάρξουν σε μια παρωδία «μεγάλου συνασπισμού», στο πλαίσιο των τελικών σπασμών του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης.  Στην πραγματικότητα όμως μαζί κυβερνούσαν και τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες. Παρά τις μεταξύ τους θεατρικές συγκρούσεις, τάχα φωτός-σκότους, συμπλήρωναν το ένα το άλλο σε μία συμβιωτική σχέση, βασισμένη στην εναλλαγή τους στην εξουσία. Μαζί δημιούργησαν το πλέγμα πελατειακών σχέσεων που ακόμη δυναστεύει τη χώρα. Και η πατρωνεία δεν περιορίζεται μόνον στην δημόσια διοίκηση, ούτε στους διορισμούς των εκλεκτών ή των δυστυχισμένων που αναζητούσαν και εύρισκαν «προστασία». Η βασικότερη εκδήλωση των πελατειακών σχέσεων εκδηλώνεται στην κορυφή, όπου πολιτικές και οικονομικές ελίτ συμφύρονται σε ένα τρίγωνο νόμιμης διαφθοράς που ενώνει κόμματα, μεγαλοεργολάβους και ΜΜΕ στο μέρισμα του δημόσιου χρήματος.

Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο αυταρχικός τυχοδιωκτισμός της επίθεσης στην δημόσια τηλεόραση δεν ήταν παρά ένας αντιπερισπασμός που επιχείρησε σπασμωδικά να καλύψει το ράγισμα του success story από το φιάσκο της ΔΕΣΠΑ και την παταγώδη αποτυχία στον τομέα της δημόσιας διοίκησης; Όχι μόνον δεν έπραξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης οτιδήποτε για τον ουσιαστικό εξορθολογισμό και εκδημοκρατισμό της τελευταίας (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αναιρέσουν τον πελατειακό εαυτό τους;) αλλά απέτυχαν και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους έναντι των δανειστών. Επειδή στο κυνήγι κεφαλών που είχαν αποδεχθεί δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν 2.000 κρανία καρατομημένων δημοσίων υπαλλήλων, επέλεξαν την κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης.

Η κυβερνητική πολιτική δεν απέτυχε όμως μόνον εκεί, καταρρέει με θόρυβο σε όλα τα μέτωπα και ιδίως στην οικονομία. Το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα έπεσε μέσα στην μαύρη τρύπα των τριών δισεκατομμυρίων του ελλείμματος του ΕΟΠΥ και των ασφαλιστικών ταμείων. Η ανεργία αυξήθηκε και τον τελευταίο μήνα, παρά τους αντίθετους πανηγυρισμούς του Υπουργού Εργασίας, η οικοδομή μειώθηκε κατά 55% ακόμη και σε σχέση με το καταστροφικό περσινό έτος, τα σπρέντς ξεπέρασαν τις 800 μονάδες, μέχρι και οι εξαγωγές που ήταν μέχρι πρότινος με θετικό δείκτη πήραν αρνητικό πρόσημο.

Η άμεση λύση για την κρίση χρέους της Ελλάδας και της Ευρώπης

Η ιστοσελίδα μας www.tometopo.gr/  φιλοξενεί σήμερα το άρθρο του Γιώργου Οικονομίδη, ενός επιστήμονα που έχει αφιερώσει πολλές δυνάμεις στη μελέτη της δυνατότητας των κοινωνιών να λειτουργούν αποκλειστικά σχεδόν με λογιστικό χρήμα, χωρίς την ανάγκη προσφυγής στα συμβατικά χαρτονομίσματα. Οι απόψεις φαίνονται αιρετικές, αλλά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά για το Σχέδιο Β μπορεί να συμβάλλουν στην υπέρβαση πολλών δυσκολιών που έχουν σχέση με το χρονικό διάστημα που απαιτείται προκειμένου να τυπωθούν τα νέα χαρτονομίσματα που θα αντικαταστήσουν τα σημερινά με το ευρώ.

του Γιώργου Οικονομίδη*

«Ας φανταστούμε ότι – μετά από όλες τις απαραίτητες νομοθετικές διαδικασίες από τα αρμόδια ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα – από 1-1-2014 καταργούνται τα 500ευρα και τα 200ευρα, από 1-7-2014 καταργούνται τα 100ευρα και τα 50ευρα και από 1-1-2015 καταργούνται τα 20ευρα και τα 10ευρα και κυκλοφορεί (αν κριθεί απαραίτητο αλλιώς καταργείται πλήρως και αυτό) 5ευρο κέρμα. Η χρονική κλιμάκωση θα εξυπηρετήσει την σταδιακή προσαρμογή του κοινού και την προμήθεια και εγκατάσταση των απαραιτήτων μηχανημάτων και συνδέσεων. Θα δώσει επίσης τον χρόνο κατάθεσης στις Τράπεζες όλου του κυκλοφορόντος χρήματος (χωρίς αντικίνητρα «πόθεν έσχες» κλπ αφού το τελικό όφελος θα είναι πολλαπλάσιο).

Όλες επομένως οι συναλλαγές πλην των πολύ μικρής αξίας διενεργούνται στο εξής μέσω καρτών – πιστωτικών είτε χρεωστικών – ή και μέσω internet ή mobilebanking.

ΑΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ  

Πλήρης εποπτεία του δημοσίου επί του συνόλου του ΑΕΠ και όλου τουü τζίρου κάθε οικονομικού προσώπου και επομένως κάλυψη του συνόλου της φορολογικής βάσης για κάθε είδους φόρο άμεσο ή έμμεσο.   Επομένως δημοσιονομική εξυγίανση αφ’ ενός λόγω αύξησης του ΑΕΠ αλλάü και κυρίως λόγω αύξησης των κρατικών εσόδων σε ανέλπιστο άλλως βαθμό.   Δυνατότητα άρα μείωσης των φορολογικών συντελεστών –ειδικά καιü κυρίως των εμμέσων φόρων – και άρα περαιτέρω ενίσχυσης της ανάπτυξης.

ΕΜΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (ίσως και σημαντικότερα !)  

Εξάλειψη του εγκλήματος – και κυρίως του οργανωμένου αφού itwon’tvpay !. Απομένουν πλέον μόνον εγκλήματα τιμής, μίσους, κλπ.   Δεν υπάρχει δυνατότητα απόληψης κέρδους και άρα ούτε έδαφος γιαv εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, trafficking, ούτε και για λαθρομετανάστευση! Ούτε καν για παράνομο τζόγο !   Τεράστια επομένως ωφέλεια της κοινωνίας με την αφαίρεσηv οποιουδήποτε κινδύνου ληστειών, διαρρήξεων, κλοπών, απαγωγών κλπ., αλλά και δωροδοκιών, διαφθοράς, εκβιασμών κλπ   Αντίστοιχη απελευθέρωση κοινωνικών δυνατοτήτων του κράτους λόγωv εξαιρετικής μείωσης αντικειμένου από σειρά υπηρεσιών (δικαστήρια, αστυνομία, φυλακές κλπ).

«Οδυσσέα, γύρνα κοντά μου»

της Μαριάννας Τζιαντζή

Στη μεταπολεμική Ελλάδα οι διωκτικές αρχές χρησιμοποιούσαν τους συγγενείς των εξορίστων και των φυλακισμένων για να πετύχουν μια ομολογία, μια δήλωση μετανοίας, για να σπάσουν το ηθικό των αριστερών αγωνιστών και του λαϊκού κινήματος, ακόμα και όταν αυτό το κίνημα είχε ήδη συντριβεί.

Σήμερα, ο πατέρας του πλέον καταζητούμενου ανθρώπου στον κόσμο, του 27χρονου Έντουαρντ Σνόουντεν, απευθύνει μέσω της τηλεόρασης έκκληση στο γιο του εκλιπαρώντας τον να γυρίσει στην πατρίδα και να μη φανερώνει άλλα κρατικά μυστικά. Ένας τσακισμένος μεσόκοπος, με μαλλιά σγουρά και μάτια κόκκινα από την αγρύπνια ή το κλάμα εμφανίστηκε αυτή την εβδομάδα στο ακροδεξιό κανάλι Φοξ για να πει στο παιδί του να συνεργαστεί, να «υπογράψει».

Ο Σνόουντεν, ένας πρώην τεχνικός της CIA, πρόσφατα αποκάλυψε στοιχεία που δείχνουν ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες μπορούν να παρακολουθούν τις τηλεφωνικές και άλλες επικοινωνίες όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε όλο τον πλανήτη. Λίγο προτού ξεσπάσει το σκάνδαλο, ο Σνόουντεν είχε καταφύγει στο Χονγκ Κονγκ, αλλά τώρα είναι άγνωστος ο τόπος διαμονής του. Ο ίδιος δήλωσε ότι δεν μετανιώνει και δεν επιστρέφει στην πατρίδα του, ενώ δεν αποκλείει το ενδεχόμενο δολοφονίας του.

Αν και όλοι ξέρουμε τι τράβηξε ο 27χρονος πεζοναύτης Γουίλιαμ Μάνινγκ, που τώρα δικάζεται ύστερα από σχεδόν τρία χρόνια προφυλάκισης, ο πατέρας του Σνόουντεν δηλώνει: «Έχω εμπιστοσύνη στο δικαστικό μας σύστημα. Προτιμώ να είναι ο γιος μου φυλακισμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά να ζει ελεύθερος σε μια χώρα που δεν έχει τις ελευθερίες που απολαμβάνουμε εδώ». Υπόγραψε, παιδάκι μου, έλεγαν κάποτε οι γονείς των κρατουμένων. Οδυσσέα, γύρνα κοντά μου. Και τώρα η ίδια τραγωδία, η δοκιμασία και ο εξευτελισμός των πιο βαθιών ανθρώπινων σχέσεων επαναλαμβάνεται.

Ιρανικές εκλογές: καθεστωτική τομή ή συνέχεια;

του Άγγελου Κοντογιάννη-Μάνδρου

Με την προσοχή της κοινής γνώμης να είναι στραμμένη ως επί το πλείστον στην κυβερνητική κρίση γύρω από την ΕΡΤ και δευτερευόντως στις αναταραχές που συγκλονίζουν τη γειτονική Τουρκία, μια ιδιαίτερα σημαντική είδηση για τις εξελίξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, αυτή των ιρανικών εκλογών, πέρασε μάλλον απαρατήρητη.

Οι προεδρικές εκλογές της 15ης Ιουνίου ανέδειξαν νικητή, από τον πρώτο γύρο μάλιστα, τον μετριοπαθή κληρικό Χασάν Ροχανί. Η εξέλιξη αυτή ερμηνεύτηκε από σειρά Δυτικών μέσων και κυβερνήσεων ως τομή με την έως τώρα σκληροπυρηνική γραμμή που ακολουθούσε το καθεστώς, συνέχεια του μεταρρυθμιστικού (πράσινου) κινήματος του Μουσαβί και προάγγελο ομαλοποίησης των σχέσεων της Ισλαμικής Δημοκρατίας με τη Δύση. Όπως όμως επισημαίνεται από έγκυρους αναλυτές η κατάσταση είναι μάλλον πιο πολύπλοκη.

Το γεγονός ότι ο Ροχανί δέχτηκε την ανοιχτή στήριξη τόσο των υποστηρικτών του Μουσαβί όσο και των μεταρρυθμιστών πρώην προέδρων Χαταμί και Ραφσατζανί δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να οδηγεί γραμμικά στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος θα έρθει σε ρήξη με τον πυρήνα του καθεστώτος που συγκροτείται γύρω από τον ανώτατο ηγέτη, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ και το Συμβούλιο των Φρουρών. Όπως σωστά επισημαίνει η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung, ο νέος πρόεδρος του Ιράν μπορεί να είναι πιο δυναμική προσωπικότητα από τον μετριοπαθή προκάτοχο του Αχμαντινετζάντ, Μοχάμαντ Χαταμί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κίνδυνο για το ιρανικό κατεστημένο, όπως ο Ραφσατζανί του οποίου η υποψηφιότητα αποκλείστηκε.

Στο πλαίσιο αυτό, το παρατσούκλι του «σεΐχης της διπλωματίας» είναι μάλλον πολύ πιο αποκαλυπτικό τόσο του χαρακτήρα του και της πολιτικής του στάσης όσο και του ρόλου που έρχεται να επιτελέσει. Ο Ροχανί, όντας σημαντική φιγούρα της ιρανικής πολιτικής σκηνής ήδη από τη δεκαετία του ’80, έχει στελεχώσει σημαντικές θέσεις του καθεστώτος, ενώ διατηρεί καλές σχέσεις με τον Χαμενεΐ και τους συντηρητικούς κύκλους, έχοντας περισσότερο το στίγμα του πραγματιστή παρά εκείνο του μεταρρυθμιστή. Αυτό φαίνεται και από τη σύνθεση του εκλογικού ακροατηρίου του, που ξεπερνά κατά πολύ το μεταρρυθμιστικό στρατόπεδο εγκολπώνοντας ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

H Άλγεβρα της ανάγκης

Του Θεόδωρου Μαριόλη^*

1. Η Κατάσταση

Έπειτα από τέσσερα χρόνια εφαρμογής ενός μείγματος οικονομικής πολιτικής, το οποίο συνίσταται σε δημοσιονομική συστολή, εσωτερική υποτίμηση και απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, η «επίσημη» ανεργία στην Ελλάδα έχει υπερβεί το 27% και η αθροιστική μείωση του ΑΕΠ το 20%, ενώ εκτιμάται ότι η ύφεση θα είναι πάνω από 5% κατά το 2013.

Πρόκειται για τη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ και των μισθών, σε ποσοστά διπλάσια από αυτήν που την ακολουθεί, δηλαδή την Πορτογαλία, η οποία επίσης ανήκει, γεγονός καθόλου συμπτωματικό, στην «περιφέρεια» της Ζώνης του Ευρώ (ΖΕ). Τέλος, όσον αφορά στον πίνακα των ρυθμών μεταβολής του ΑΕΠ σε παγκόσμια κλίμακα, για το έτος 2011, η χώρα μας βρισκόταν στη θέση 214 (με μείωση του ΑΕΠ κατά 6.9%), δηλαδή μπροστά μόνον από την Ανγκουίλα (μείωση κατά 8.5%) και την Υεμένη (μείωση κατά 10.5%).

 Η ανάλυση των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας δείχνει ότι ακόμα και εάν αυξάνεται, εφεξής, το ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 1%, τότε μετά από μία δεκαετία η ανεργία θα είναι στο 30%. Δείχνει, επίσης, ότι για να αρχίζει να μειώνεται η ανεργία πρέπει, από αύριο κιόλας, το ΑΕΠ να αρχίζει να αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 2%. Έτσι, για να σημειωθεί μία συμπίεση της ανεργίας στο π.χ. 10% μέσα σε 5 έτη, απαιτείται αύξηση του ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 5.4%, ο οποίος ενέχει αύξηση της απασχόλησης με μέσο ετήσιο ρυθμό 4.4%, δηλαδή τη δημιουργία 181 χιλιάδων θέσεων εργασίας ανά έτος.

Υπάρχει κανείς που ισχυρίζεται, βάσει στοιχείων, ότι θα μειωθεί η ανεργία; Όχι, δεν υπάρχει κανείς. Καταρχάς, τόσο η Τρόικα εξωτερικού όσο και η Τρόικα εσωτερικού δεν έχουν καταθέσει κανένα πρόγραμμα ή μελέτη, τόσο για το ζήτημα της ανεργίας όσο και γενικά για αυτό της ανάκαμψης. Αντιθέτως, μάλιστα, εκτιμούν (με τρόπο-μέθοδο που δεν γνωρίζω να έχει δημοσιοποιηθεί) ότι ο μέσος ρυθμός μεγέθυνσης του ελληνικού ΑΕΠ θα είναι της τάξης του 2%, κατά την περίοδο 2015-2020, και της τάξης του 1.7%, για μετά το 2020. Άρα, ομολογούν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ούτε στοχεύουν στην ούτε αναμένουν την συμπίεση της ανεργίας.

Γιώργος Κατρούγκαλος: Η βασιλεία του τρόμου

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η πρόσφατη απολογιστική έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού έδωσε την ευκαιρία στον αγγλοσαξονικό τύπο να χαρακτηρίσει τις πολιτικές λιτότητας ως «βασιλεία του τρόμου» αλλά και ως βασιλεία του Ολι Ρεν  ( “Rehn of Terror”), λογοπαίγνιο που βασίζεται στο ομόηχο του ονόματος του επιτρόπου.

Πρόκειται για κατάφωρη αδικία. Ο επίτροπος δεν φέρει μεγαλύτερη ευθύνη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο της και όλες τις εθνικές κυβερνήσεις της περιόδου, που συνεχίζουν να ομοφωνούν στην εφαρμογή του ίδιου νέο-φιλελεύθερου προγράμματος ανατροπής του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου.

 Ο P. Krugman, στο σχετικό του άρθρο στους New York Times “Greek Regrets”  γράφει σχετικά ότι  «για όλους τους οπαδούς του Keynes, εμού συμπεριλαμβανομένου,  και τα δύο λάθη που αναγνωρίζει το Ταμείο στην έκθεση, την αποτυχία του δηλαδή να αναγνωρίσει εγκαίρως ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει στο ακέραιο τα χρέη της, αλλά και τη μεγάλη υποτίμηση της οικονομικής ζημίας που η λιτότητα μπορεί να επιφέρει, ήταν εμφανή κατά τη συγκεκριμένη περίοδο».

Δεν χρειάζεται να είσαι νομπελίστας στα οικονομικά για να διαπιστώσεις τα αυτονόητα. Άλλωστε, το ίδιο το ΔΝΤ ουσιαστικά προέβλεπε την έκβαση του μνημονίου από την πρώτη ήδη έκθεση του, της 5^ης Μαίου του 2010 (IMF, Greece, Request for Stand-By Arrangement Prepared by the European Department in Consultation with Other Departments, EBS/10/77, Approved by Poul M. Thomsen and Martin Muhleisen, May 5, 2010, ιδίως σ. 18, 36.) Αναφερόμενος σε αυτή, λίγο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, έγραφα στο πρώτο κριτικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο νομικό τύπο («Memoranda sunt Servanda? H συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010 και του μνημονίου για τα μέτρα εφαρμογής των συμφωνιών με ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ», Εφημερίδα Διοικητικού Δικαίου, 2/2010, 151-163) τα εξής:

«η εφαρμογή του προγράμματος όχι απλώς δεν ανακουφίζει αλλά επιδεινώνει την οικονομική κατάσταση της χώρας: Σύμφωνα με τις αποδοχές του ίδιου του ΔΝΤ, το χρέος από το 119% του ΑΕΠ που βρίσκεται σήμερα, θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του Προγράμματος Στήριξης, μεταξύ του 150% και 177% του ΑΕΠ , και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει ήπια ανάκαμψη της οικονομίας και ότι «οι αρχές θα εξακολουθήσουν να προωθούν ισχυρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (…) και ότι η χώρα θα αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές με ικανοποιητικούς όρους» .

Κώστας Λαπαβίτσας: Η άνοδος και η πτώση της λιτότητας

Εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η κρίση του 2007-9 ήταν μεγάλο πλήγμα για τους διαμορφωτές οικονομικής πολιτικής. Για δύο σχεδόν δεκαετίες είχε επικρατήσει η αντίληψη ότι δομικές κρίσεις συμβαίνουν μόνο σε χώρες όπου οι θεσμοί είναι αδύναμοι και η διαφθορά βαθιά. Οι ώριμες χώρες έχουν ανεξάρτητη Κεντρική Τράπεζα, απαλλαγμένη από την πίεση των πολιτικών, που ασκεί αυστηρό έλεγχο στο χρήμα και κρατάει τον πληθωρισμό χαμηλά. Η οικονομία σταθεροποιείται, η παραγωγικότητα ανεβαίνει, τα εισοδήματα αυξάνονται σταθερά, το μέλλον είναι ρόδινο.

Βέβαια, υπήρχε ο «μάγος» Άλαν Γκρίνσπαν της Φεντ που κάθε τόσο δημιουργούσε και μια φούσκα στις χρηματοπιστωτικές αγορές παρέχοντας αφειδώς ρευστότητα στις τράπεζες κι αφήνοντας τα «γκόλντεν μπόις» να κερδοσκοπήσουν ελεύθερα. Μικρό όμως το πρόβλημα, αφού ο πληθωρισμός παρέμενε χαμηλός και κάθε νέα φούσκα μάζευε τα αποκαΐδια της προηγούμενης. Από φούσκα σε φούσκα, λοιπόν, καταλήξαμε στην τεράστια κρίση του 2007-9 που κόντεψε να τσακίσει την παγκόσμια οικονομία.

H κρίση δημιούργησε τεράστιο κενό στην οικονομική πολιτική, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Το πρόβλημα μακροπρόθεσμης πολιτικής παραμένει άλυτο και η παγκόσμια συζήτηση είναι έντονη. Το βραχυπρόθεσμο πρόβλημα όμως, μετά από μια σύντομη περίοδο δισταγμού, απαντήθηκε με την πολιτική της λιτότητας. Τι λέει η λιτότητα; Με απλά λόγια, ότι η λύση της κρίσης θα προκύψει από την περικοπή των δημοσίων ελλειμμάτων, τον περιορισμό των μισθών και των συντάξεων, τη συρρίκνωση των ελλειμμάτων στο εξωτερικό ισοζύγιο και τον έλεγχο του δημόσιου χρέους.

Η λιτότητα δεν είναι νέα θεωρία και η σχετική συζήτηση πάει τουλάχιστον έναν αιώνα πίσω. Το 2009-10 όμως απόκτησε νέα φτερά από τους γνωστούς οικονομολόγους Κένεθ Ρόγκοφ και Κάρμεν Ράινχαρτ που μας πληροφόρησαν ότι όταν το δημόσιο χρέος ξεπεράσει το 90% του ΑΕΠ, η ανάπτυξη υποχωρεί απότομα. Από κοντά κι ο Αλμπέρτο Αλεσίνα που ισχυρίστηκε ότι η δημόσια συρρίκνωση που επιφέρει η λιτότητα είναι στην πράξη ‘επεκτατική’ γιατί αντιδρά θετικά ο ιδιωτικός τομέας. Έρχεται, βλέπετε, η περίφημη νεράιδα της εμπιστοσύνης και τονώνει τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Γιατί επικράτησε αυτή η παράλογη θεωρία; Πρώτον γιατί ο πυρήνας της δεν είναι παρά καταστάλαγμα της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, τα κέντρα σκέψης, τα ΜΜΕ και αλλού. Δεύτερον, γιατί συμβαδίζει με τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των χρηματοπιστωτικών αγορών και των δανειστών γενικότερα. Από την πλευρά του δανειστή, το ‘συμμάζεμα’ που φέρνει η λιτότητα φαίνεται σα να κάνει πιθανότερη την αποπληρωμή των χρεών του δημοσίου.

«Ενάντια σε κάθε απεργία διαρκείας»

 «Όταν η πραγματικότητα δε συμφωνεί μαζί μας,

Τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα»

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Με πλήθος ψεμάτων και συκοφαντιών αλληλοσυγκρουόμενων η ηγεσία του ΠΑΜΕ επιτίθεται ενάντια στις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις για να καλύψει την εξ αρχής εχθρική της στάση στην προαναγγελθείσα και πραξικοπηματικά ματαιωθείσα από την πλειοψηφία ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΣΥΝΕΚ απεργία των καθηγητών. Από τη μια λένε ψέματα ότι για «συμμετοχή της στη μεθόδευση αναστολής της απεργίας».  (Ανακοίνωση ΠΑΜΕ Πειραιά) και ότι οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ «πρότειναν χαρακτηριστικά να απεργήσουν μόνο ορισμένοι συνδικαλιστές κι όχι όλος ο κλάδος» (Ριζοσπάστης Τρ. 21 –  5 – 2013) και «αθωώνουν» την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΣΥΝΕΚ) υποστηρίζοντας ότι: «Τη βασική ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη φέρει η ηγεσία των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α).» (Ριζοσπάστης Τετ. 29 – 5) και από την άλλη ότι  οι ΠΑΡΕΜΒΣΕΙΣ «εδώ και 15 χρόνια ήταν ανεβασμένες στα κεραμίδια και ζητούσαν απεργία διαρκείας στις πανελλαδικές εξετάσεις». (Ριζοσπάστης Τετ. 29 – 5). Τελικά, συνάδελφοι του ΠΑΜΕ τι ισχύει; Ήθελαν ή δε ήθελαν οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ την απεργία στις εξετάσεις;

Η δική σας πρόταση για απεργία 16 και 17, αφού υπαναχωρήσατε εκ των υστέρων από το 14/ 15 – 5 δεν ήταν προσχηματική; Αφού το μέλος του Π.Γ. Ν. Σοφιανός δήλωνε πριν από την απόφαση της ΟΛΜΕ: «Στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι! . Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης.» «Μάλιστα. Ξεκάθαρη θέση. Ναι!», επιβραβεύει ο Οικονομέας. Ακόμα οι δηλώσεις της Μ. Δελλή προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Γονέων Πειραιά (ΚΚΕ)ν κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση: «Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να πάνε απερίσπαστοι να γράψουνε στις Πανελλαδικές. Σε λίγες ημέρες κρίνεται η ζωή τους και θέλει ιδιαίτερη προσοχή το πώς θα χειριστούν το θέμα οι εκπαιδευτικοί» («ΕΘΝΟΣ» Σ. 11 – 5)

Αλήθεια από την πρώτη στιγμή της κατάθεσης του Πολυνομοσχεδίου (25 – 4) εσείς είχατε συγκεκριμένη πρόταση; Καμιά. Απλώς μεταθέσατε το πρόβλημα στις «ξεπουλημένες ηγεσίες» «Καλούμε τα Δ.Σ. των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ να συνεδριάσουν άμεσα για να καθορίσουν το πρόγραμμα των επόμενων αγωνιστικών κινητοποιήσεων». (ΠΑΜΕ 26 Απρίλη 2013). Αυτές δηλαδή για τις οποίες εκ των υστέρων λέγατε ότι δεν μπορούν να οργανώσουν αγώνες. Τόση .συνέπεια! Και εκ των υστέρων χαίρεστε για την απεργία που δεν έγινε και κομπάζετε ότι «επιβεβαιωθήκατε»! Άλλωστε και οι πρόεδροι που ανήκουν στο ΠΑΜΕ πλην του Πειραιά που ήταν δεσμευμένος με απόφαση της ΓΣ ψήφισαν λευκό ή κατά της απεργίας!

Τι έγινε; Δυσκολευόμαστε;…

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Χτες ο «Ρ» υπενθύμισε (αλήθεια, το είχαν ξεχάσει;…) το απόρρητο έγγραφο της ίδιας της Αστυνομίας, με ημερομηνία 10/12/1999, που αναφέρεται στις διασυνδέσεις και στις σχέσεις της… Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή.

Στο έγγραφο, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι:

«β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους.

γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς.

δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως «αγανακτισμένοι» πολίτες.

(…)

στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους».

Το ερώτημα που θέταμε, χτες, ήταν αν στα 15 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από τότε που συντάχθηκε η παραπάνω αποκαλυπτική έκθεση, μπορούν να μας πουν τι έχουν κάνει για το θέμα τα κόμματα του περίφημου… «συνταγματικού τόξου».

Τα κόμματα που, μάλιστα, τώρα «τσακώνονται» με φόντο το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, αλλά που επί των δικών τους κυβερνήσεων θύλακες του κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με το άκρως απόρρητο έγγραφο της ΕΛ.ΑΣ., διατηρούσαν τόσο στενές σχέσεις με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Αυτό δεν το έγραψε ο Πολύβιος!

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

του Νίκου Σαραντάκου

Η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως, λέει το παλιό σχολικό ρητό, και αφού βρισκόμαστε σε περίοδο εξετάσεων δεν είναι αταίριαστο να επαναλάβω εδώ ένα παλιότερο άρθρο του ιστολογίου, αφού μάλιστα είχαμε και επανάληψη του ερεθίσματος από το οποίο είχε προκύψει το αρχικό άρθρο. Οι τακτικοί αναγνώστες του ιστολογίου θα το θυμούνται, και ίσως θα στραβομουτσουνιάσουν διαβάζοντας τα ίδια πράγματα -τους ζητώ συγνώμη.

Ο λόγος για ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο στην Ελευθεροτυπία, με τίτλο Γλώσσα και Ιστορία, τα πρώτα θύματα. Συγγραφέας του ο κ. Χρίστος Στεργ. Μπελλές, που ίσως τον θυμάστε γιατί πρόπερσι μας είχε απασχολήσει ένα άλλο άρθρο του. Τώρα, όταν λέω ένα “άλλο” άρθρο του, είναι σχήμα λόγου, διότι στην πραγματικότητα το νεότερο άρθρο αντιγράφει (κοπυπαστηδόν) ολόκληρες παραγράφους του προηγούμενου, χωρίς να αλλάζει ούτε ένα γιώτα, αν και γενικά είναι συντομότερο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, στο κάτω κάτω οι αναγνώστες των εφημερίδων έρχονται και παρέρχονται (ιδίως όταν και οι ίδιες οι εφημερίδες παρέρχονται, όπως στην περίπτωση της Ελευθεροτυπίας), κι αν ήταν έγκυρο το άρθρο του κ. Μπελλέ δεν θα πείραζε η επανάληψη αρκετών παραγράφων, αλλά δυστυχώς μόνο έγκυρα δεν είναι τα όσα γράφονται, οπότε αναγκάζομαι κι εγώ να ξαναγράψω.

Όπως και το παλιότερο άρθρο του κ. Μπελλέ, έτσι κι αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Το βρήκα τσαπατσούλικα γραμμένο, με όχι λίγα οξύμωρα και κλισέ, με κάμποσες λέξεις που αναρωτιέμαι αν ξέρει ο συγγραφέας τι σημαίνουν, αν και μερικά μαργαριτάρια του παλιότερου άρθρου δεν έχουν μεταφερθεί στο τωρινό. Επί της ουσίας, ο συγγραφέας κινδυνολογεί για τη δήθεν φθορά της γλώσσας, χωρίς να παραθέτει κανένα επιχείρημα –ή μάλλον με μόνο επιχείρημα τη διάδοση της λέξης «γαμάτο» στην αργκό των νέων. Και, το χειρότερο, (ξανα)πιάνω τον κ. Μπελλέ στα πράσα να χρησιμοποιεί ανύπαρκτα ρητά, κι αυτό είναι πιο σοβαρό.

Σαν παράδειγμα της τσαπατσουλιάς και των οξύμωρων, διαβάζουμε στην αρχή ότι καταντήσαμε, λέει, τη γλώσσα «πλοίο ξυλάρμενο που θαλασσοδέρνεται στα αβαθή και τελματώδη» -αυτή η συσσώρευση των κλισέ δημιουργεί εντύπωση οξύμωρου, διότι στα αβαθή και στα τελματώδη δεν μπορεί να θαλασσοδέρνεται ένα πλοίο –ή το ένα, αγαπητέ μου, ή το άλλο θα έχεις. Είναι σαν εκείνον που έγραφε: «ήταν ένα ύπουλο πισώπλατο χτύπημα…» και για να το κάνει ακόμα πιο απεχθές πρόσθεσε: «…κατάστηθα»! Το ίδιο οξύμωρα μου φαίνονται και τα «αυχμηρά περβόλια» διότι αυχμηρός θα πει κατάξερος, αλλά ας πούμε ότι εδώ λειτουργεί η ποιητική άδεια.

Σπύρος Μαρκέτος: Να βαθύνουμε την πολιτική συμφωνία

Εξωστρέφεια, σαφής άποψη, αποφασιστική δράση

διάλογος για τη Συνδιάσκεψη της  ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μη μας παραπλανά η ύφεση των μετωπικών ταξικών συγκρούσεων. Η ταξική πάλη οξύνεται, η ευρωζώνη συνεχίζει να ισορροπεί  επί ξηρού ακμής και η παγκόσμια ύφεση του καπιταλισμού βαθαίνει. Το καθεστώς εξαντλεί τις εφεδρείες του, η νομιμοποίησή του έχει καταρρακωθεί και το διεθνές περιβάλλον επιδεινώνεται. Οι αγώνες μας φέρνουν καρπούς, αποσταθεροποιούν και αποσυντονίζουν την κυβερνητική επίθεση. Η παθητικοποίηση που ακολούθησε τις περσινές εκλογικές αυταπάτες δεν είναι μόνιμη , εξατμίζεται όποτε ο λαός διακρίνει αριστερή προοπτική. Πολύτιμη κατάκτησή μας, η δημιουργία μιας μαζικής οργάνωσης που αγωνίζεται σ΄όλη τη χώρα ενάντια στον καπιταλισμό. Οι θεμελιώδεις εκτιμήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επαληθεύονται, απομένει τώρα να συζητήσουμε διεξοδικά, να ιεραρχήσουμε και να προωθήσουμε τους άμεσους  και τους μεσοπρόθεσμους πολιτικούς μας στόχους.

 Συνάμα εντείνεται η πόλωση μέσα στους κόλπους της Αριστεράς μεταξύ μιας διαχειριστικής λογικής, η οποία  φαντασιώνεται ότι θα κυβερνήσει αν πείσει τους αστούς ότι ελέγχει τα ριζοσπαστικά κινήματα και της αντίληψης που εκτιμά ότι η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει και η λύση θα δοθεί μέσα από σύγκρουση. Την τελευταία αντίληψη εκπροσωπεί πιο καθαρά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά μαζί της συντάσσονται επίσης ισχυρά τμήματα του ΜΑΑ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Εμείς ετοιμαζόμαστε για ένα μαραθώνιο και καθημερινά πιο άγριες συγκρούσεις , επειδή εκτιμούμε πως θα ενταθεί στη χώρα μας η »πρωταρχική συσσώρευση», όπως την ονομάζουν οι αυτόνομοι μαρξιστές ή η »απαλλοτριωτική συσσώρευση» όπως την λέει ο Ντέιβιντ Χάρβει.

Πιστεύω ότι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να βαθύνουμε την πολιτική συμφωνία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ώστε να μπορέσουμε έτσι  να κρυσταλλώσουμε μια γερή οργανωτική δομή, αντάξια των προκλήσεων. Σήμερα προέχουν η εξωστρέφεια, η σαφής άποψη και η αποφασιστική δράση.

Γιώργος Καλαμπόκας: «Διαδρομές» της δυαδικής εξουσίας

Εκτός Γραμμής, Τεύχος 32

Στις 9 Απρίλη του 1917, στο άρθρο του στην Πράβντα με τίτλο «Για τη δυαδική εξουσία», ο Λένιν έγραφε: «Η πιο αξιοσημείωτη ιδιομορφία της επανάστασής μας βρίσκεται στο ότι δημιούργησε μια δυαδική εξουσία. Το γεγονός αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να το καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν το καταλάβουμε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. […] Σε τι συνίσταται η δυαδική εξουσία;

Στο ότι πλάι στην Προσωρινή Κυβέρνηση, την κυβέρνηση της αστικής τάξης, σχηματίστηκε μια άλλη κυβέρνηση, αδύνατη ακόμα, εμβρυακή, μα που ωστόσο υπάρχει αναμφισβήτητα στην πραγματικότητα και αναπτύσσεται: τα σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών» [1]. Τι σήμαινε όμως αλήθεια αυτή η περίφημη «δυαδική εξουσία», η τόσο σημαντική «κατάσταση» την οποία ο Λένιν καλούσε, παραμονές της επανάστασης, τους μπολσεβίκους να κατανοήσουν, παρότι την είχαν ήδη επιτύχει;

Από τη Ζυρίχη στην Πετρούπολη

Στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, η δυαδική εξουσία συνιστά μια σχετικά αποσιωπημένη πλευρά, μια πλευρά που ίσως δεν έγινε κατανοητή στο βάθος που έπρεπε. Στην κυρίαρχη αφήγηση της Αριστεράς, η Ρώσικη Επανάσταση θεωρήθηκε συνήθως αποτέλεσμα μιας καλά οργανωμένης «εφόδου». Και ακόμη περισσότερο αυτή η έφοδος «εικονοποίησε» τη μεταφορά της «διάλυσης της κρατικής μηχανής». Έκτοτε, όπως και άλλες εικόνες στην ιστορία του μαρξισμού, αυτό το καρέ από τον Οκτώβρη με το οποίο ο Αϊζενστάιν αναπαριστά τη «στιγμή» της κατάληψης [2] στοιχειώνει με τρόπο αμετάκλητο κάθε προσέγγιση της επαναστατικής στρατηγικής των Μπολσεβίκων, υποβιβάζοντας παράλληλα σε δευτερεύουσα την ενδεχομένως σημαντικότερη πτυχή της, αυτήν της οικοδόμησης της προλεταριακής ηγεμονίας ή, αλλιώς, της ανάπτυξης της δυαδικής εξουσίας.

Αυτή ακριβώς η ανάπτυξη είναι άλλωστε που όχι απλώς έκανε εφικτή την «εφόρμηση», αλλά που σε τελική ανάλυση μας διαχωρίζει αμετάκλητα από μια καρικατούρα εφόδου τύπου Μπλανκί, όπου μια χούφτα συνωμοτών, δρώντας τάχα σωστά και με την κατάλληλη μυστικότητα, χωρίς καμία προηγούμενη προετοιμασία του λαού αλλά μόνο με τη δική τους «επαναστατική προπαίδεια», θα μπορούσαν να πετύχουν την κατάληψη της εξουσίας. Στην περίπτωση της Ρώσικης Επανάστασης η διαίρεση των στρατοπέδων είχε ήδη συμβεί πριν από αυτή την «τελική» επίθεση, και η εφόρμηση των μπολσεβίκων προς την κατάληψη της εξουσίας ήταν το αποτέλεσμα μιας δυνατότητας που έκανε εφικτή η ανάδυση του θεσμού των σοβιέτ ως κυττάρου οργάνωσης του λαού και η προοδευτική ανάδειξή τους από τους Μπολσεβίκους σε πολιτικό κέντρο εξουσίας αυτής της οργάνωσης.

Σπύρος Σακελλαρόπουλος: Μια αναγκαία απάντηση στον Ριζοσπάστη

Ο Ριζοσπάστης της 4ης Μαΐου δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Καλεί το λαό κάτω από ξένη σημαία» του οποίου ο συντάκτης υπογράφει με το αρχικό «Ι». Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί μια απόπειρα τοποθέτησης του Περισσού απέναντι στην πρόταση για την «Συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο». Πιο συγκεκριμένα, αυτό που προσπαθεί να κάνει ο συντάκτης είναι να δείξει πως και αυτή η προσπάθεια αποτελεί μια ενέργεια οπορτουνιστικών δυνάμεων η οποία με τις πρακτικές της δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ρίχνει νερό στο μύλο της αντίδρασης.

Ας δούμε όμως ένα ένα τα επιχειρήματα του «Ι»:

1) Το πρώτο σημείο αφορά την κατηγορία πως η πρόταση για μια τέτοια συμπόρευση με τη συγκεκριμένη πολιτική διακήρυξη αφήνει ανέπαφη και την ιδιοκτησία των μονοπωλίων αλλά και το καπιταλιστικό κράτος. Ωστόσο, η πρόταση αναφέρεται με σαφήνεια σε μια διαδικασία κατά τη διάρκεια της οποίας από τα πρώτα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών και των κεντρικών τομέων της οικονομίας. Και τα δύο αυτά μέτρα οριοθετούν την εθνικοποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που σε μεγάλο βαθμό είναι εξαρτημένο από τον τραπεζικό δανεισμό (στο ζήτημα αυτό αναφέρεται και η πολύ εύστοχη παρέμβαση του σ. Δ. Κάβουρα «Κριτική χωρίς αρχές, αντί της κριτικής πάνω στις αρχές» που γράφτηκε και αυτή με αφορμή το συγκεκριμένο άρθρο του Ριζοσπάστη).

Σε ότι αφορά το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, η οποία δεν ταυτίζεται με την κυβερνητική εξουσία όπως σαφώς διαχωρίζει και το κείμενο της πρότασης για την συμπόρευση, αυτό που υποστηρίζεται είναι πως στις συγκεκριμένες συνθήκες μια μαχόμενη ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να θέτει και το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας βάσει ενός μεταβατικού προγράμματος γνωρίζοντας πολύ καλά πως για να γίνει πράξη οποιαδήποτε αλλαγή θα πρέπει να στηρίζεται στη διαρκή κινητοποίηση των υποτελών τάξεων, στη δημιουργία θεσμών λαϊκών εξουσίας και στην προετοιμασία, με όλα τα μέσα, των κυριαρχούμενων για την προσπάθεια αντεπίθεσης που θα γίνει από την πλευρά της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού. Είναι προφανές πως μια αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να ανοίξει το δρόμο στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό όσο ριζοσπαστικά μέτρα κι αν πάρει. Θα χρειαστεί από τη λαϊκή κινητοποίηση να δημιουργηθούν θεσμοί λαϊκής αντιεξουσίας, μορφές δυαδικής κοινωνίας και τσάκισμα των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους μέσω της δημιουργίας λαϊκής πολιτοφυλακής. Κατά συνέπεια μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το πρόγραμμα των 6 σημείων μπορεί να συμβάλει στην επαναστατική διαδικασία και όχι να την υποκαταστήσει. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτό. Τέλος, είναι προφανές πως στην Ελλάδα του 2013, όπως άλλωστε και σε κάθε επαναστατική διαδικασία του παρελθόντος άσχετα από την κατάληξή της, θα χρειαστεί ένας συνδυασμός της ιστορικής εμπειρίας του κομμουνιστικού κινήματος σε συνδυασμό με πρωτότυπες μορφές κοινωνικού πειραματισμού.

Γιώργος Ρούσης: Παλιές και νέες ανάγκες

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σε συνέχεια των δύο προηγούμενων άρθρων μου τα οποία αναφέρονταν στη δύναμη της συνήθειας και στη συνεπακόλουθη με αυτήν εθελοδουλία, παραθέτω ορισμένες σκέψεις που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη διάνοιξη ενός δρόμου που θα οδηγούσε στην υπέρβαση τους.

Εδώ και σαράντα πέντε χρόνια, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε απαντώντας σε έναν φοιτητή, έπειτα από μια διάλεξη στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου με θέμα « Το τέλος της ουτοπίας», έθετε αυτό το ζήτημα με τον ακόλουθο τρόπο: « Για να αναπτυχθούν οι νέες επαναστατικές ανάγκες, πρέπει πρώτα να καταργηθούν οι μηχανισμοί που διατηρούν τις παλιές ανάγκες. Αλλά για να καταργηθούν οι μηχανισμοί που διατηρούν τις παλιές ανάγκες, πρέπει πρώτα να υπάρχει η ανάγκη της κατάργησης των παλιών μηχανισμών». Και αυτό αποτελεί ένα «φαύλο κύκλο [από τον οποίο] δεν ξέρω δυστυχώς πως μπορούμε να βγούμε.

Στην πραγματικότητα ο Μαρκούζε επαναλάμβανε τη συλλογιστική του Ρουσό όταν αυτός έγραφε στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» ότι «οι άνθρωποι [πρέπει] να γίνουν πριν από τους νόμους αυτό που πρέπει να γίνουν μέσω των νόμων».

Την ίδια λοιπόν αντίθεση ανάμεσα στην προσκόλληση ευρύτατων λαϊκών δυνάμεων στις κυρίαρχες αξίες, και την αναγκαιότητα διαμόρφωσης εκ μέρους τους μιας βούλησης για να ανατραπούν αυτές οι αξίες και οι αντικειμενικές συνθήκες που τις διαμορφώνουν, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και κάτω από τις συνθήκες της σύγχρονης κρίσης του καπιταλισμού.

Για να μπορέσουμε να βγούμε από αυτόν το φαύλο κύκλο, κατ’ αρχάς είναι απαραίτητο να έχουμε μιαορθή εκτίμηση του επιπέδου συνειδητότητας των ευρύτερων λαϊκών μαζών.

Στη συνέχεια, με δεδομένο αυτό το επίπεδο και τις τάσεις εξέλιξης του, έτσι όπως αυτές διαγράφονται μέσα από τις αντιφατικές για τη διαμόρφωση της συνείδησης εκφάνσεις της κρίσης, χρειάζεται να επιδιώξουμε τη διαμόρφωση συνθηκών οι οποίες θα προωθήσουν αυτό το επίπεδο προς την κατεύθυνση της απαραίτητης συνολικής ρήξης με την κυρίαρχη τάξη. Με άλλα λόγια, εκείνο που θα πρέπει να επιδιώκεται είναι κατ’ αρχάς η προβολή πολιτικών θέσεων που δεν θα βρίσκονται πίσω από το επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας, όπως συμβαίνει με τις δυνάμεις εκείνες που στηρίζουν την παραμονή στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε ή την παροχή βοήθειας στο κεφάλαιο και τη συνεργασία μαζί του, όταν οι λαϊκές μάζες σε ευρεία κλίμακα αρχίζουν και τους στοχοποιούν ως υπεύθυνους των δεινών τους.

Κώστας Λαπαβίτσας:Τα επίχειρα της πολιτικής αβουλίας στην Κύπρο

 Εφημ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ψήφισε ‘ναι’ τελικά το κυπριακό κοινοβούλιο αποδεχόμενο το Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα γιγαντωθεί η ανεργία, θα συρρικνωθεί βίαια ο τομέας των υπηρεσιών, θα εκτοξευτεί η φτώχεια και θα γίνουν ακόμη πιο προβληματικά τα δημόσια οικονομικά. Προς το τέλος του 2013 θα έχει γίνει φανερό ότι η Κύπρος οδηγήθηκε σε οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό αδιέξοδο. Οι πολιτικοί που ψήφισαν ‘ναι’ δεν θα έχουν κανέναν άλλο να κατηγορήσουν εκτός από τη δική τους αβουλία. Γιατί εναλλακτική οδός υπήρχε και είναι χρήσιμο να καταγραφεί εδώ σε αδρές γραμμές.

 Ψηφίζοντας ‘όχι’, η Κύπρος θα έπρεπε, πρώτον, να καταγγείλει τη συμφωνία για τις τράπεζες, περιλαμβανομένης της εξευτελιστικής πώλησης των κυπριακών υποκαταστημάτων σε ελληνικά αρπακτικά. Το τραπεζικό σύστημα θα επέστρεφε στο καθεστώς της 15ης Μαρτίου, αντιστρέφοντας το ληστρικό κούρεμα των καταθετών. Η Λαϊκή Τράπεζα και η Τράπεζα Κύπρου θα περνούσαν σε δημόσια ιδιοκτησία και έσπαζαν σε ‘καλή’ και ‘κακή’. Η ΄κακή’ θα αναλάμβανε τα προβληματικά δάνεια οι ζημίες των οποίων θα επιμερίζονταν με κοινωνικά κριτήρια. Η ‘καλή’ θα ανακεφαλαιωνόταν με κρατική στήριξη και θα γινόταν μοχλός για την ανασύνταξη της κυπριακής οικονομίας.

Δεύτερον, το κράτος θα εξέδιδε εθνικό ομόλογο δεσμεύοντας υποχρεωτικά το 10% των καταθέσεων, μέτρο που θα μπορούσε να αποδώσει 4-5δις ευρώ. Θα καλύπτονταν οι δημοσιονομικές ανάγκες του 2013 και μέρους του 2014, δίνοντας χρόνο για την αναδιάρθρωση των δημόσιων οικονομικών. Και φυσικά θα αποφεύγονταν το καταστρεπτικό δάνειο των 10δις ευρώ με το οποίο τώρα φορτώθηκε η Κύπρος.

 Τρίτον, η κυπριακή κυβέρνηση θα ανακοίνωνε στην ΕΕ ότι επιζητεί συντεταγμένη αποχώρηση από την ΟΝΕ, υποβάλλοντας το αίτημα στην κρίση του κυπριακού λαού μέσω δημοψηφίσματος. Θα ευχαριστούσε θερμά τους εταίρους της για τη γενναιόδωρη βοήθεια που έχουν προσφέρει στην Κύπρο, λέγοντας ότι δυστυχώς η οικονομία και ο λαός δεν έχουν το ατσάλινο στομάχι για να αντέξουν το φάρμακο της κ. Μέρκελ. Η Κύπρος τη στιγμή αυτή δεν έχει ιδιαίτερες δανειακές υποχρεώσεις προς την ΕΕ, ενώ οι πάντες έχουν αντιληφθεί ότι η ΕΕ της άσκησε ωμό εκβιασμό. Έχει το ηθικό πλεονέκτημα για να ζητήσει συναινετικό διαζύγιο. Θα της έλεγε μήπως η ΕΕ ότι θα πρέπει να παραμείνει στην ΟΝΕ, είτε το θέλει, είτε όχι;

Σταύρος Μαυρουδέας: Πρωτογενές πλεόνασμα; Ποιo πρωτογενές πλεόνασμα;

Κουτοπόνηρα κυβερνητικά παραμύθια για το πρωτογενές πλεόνασμα (έλλειμμα)

Η προπαγανδιστική εκστρατεία της κυβέρνησης του Τριωδίου (με άλλα λόγια της τρικομματικής “εθνοσωτήριας” κυβέρνησης μας) δεν σταματά μπροστά σε τίποτα. Την ώρα που έχει εξαθλιώσει την μεγάλη εργαζόμενη πλειονότητα της κοινωνίας (με την ανεργία στο 27%, τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα να μειώνονται και άλλο, τις φοροεπιδρομές που πλέον δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν κλπ.) προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει να είμαστε επιπλέον και χαρούμενοι γιατί “σώζει την χώρα”.

Έτσι επίσημα και ημι-επίσημα φερέφωνα έχουν πάρει σβάρνα τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και χοροπηδούν κυριολεκτικά ως πίθηκοι τσίρκου για το “πρωτογενές πλεόνασμα” και την “βελτίωση του ισοζυγίου (εξωτερικών) πληρωμών”. Πρόκειται, για άλλη μία φορά, για χυδαία ψέματα.

Πρώτον, το περσινό πολυδιαφημισμένο “πρωτογενές πλεόνασμα” είναι αποτέλεσμα στατιστικών αλχημειών (σε πλήρη συνέργεια με τους ευρωπαίους πάτρωνες της χώρας). Βασίσθηκε στην εσωτερική στάση πληρωμών του δημοσίου (δηλ. ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του είχαν εκτιναχθεί και παραμένουν και σήμερα στα ύψη, εκτός από τα οφειλόμενα στους “νταβατζήδες” (κατά Κωστάκη Καραμανλή)), στη δραματική μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (που επιδεινώνει την ύφεση) και στις ληστρικές φοροεπιδρομές (που πλέον μοιάζουν με εξορμήσεις πλιατσικολόγησης στρατού κατοχής – κάτι σαν την σαλαμπρέντα που λένε στα μέρη μου). Έτσι η κυβέρνηση και τα φερέφωνα της εμφανίσθηκαν ακιζόμενοι και πανηγυρίζοντες ότι φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Ψεύδονται ασύστολα γιατί γνωρίζουν ότι αυτό το “πρωτογενές πλεόνασμα” είναι εικονικό. Γνώριζαν πολύ καλά (από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους) αυτό που ανακοινώθηκε σήμερα (10/5/2013) από την Τράπεζα της Ελλάδος (που άλλωστε το έμαθε από το προηγούμενο) ότι όχι μόνο το λογιστικό νούμερο που ανέφεραν ήταν κατασκευασμένο αλλά και ότι στην πραγματικότητα υπάρχει ταμειακό έλλειμμα.

Περί «ξενοφοβίας και ρατσισμού»

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αν ήταν οι νόμοι του αστικού κράτους που θα έβαζαν τέλος στο ρατσισμό, στην ξενοφοβία και στο φασισμό, τότε πώς εξηγείται ότι παρά το νόμο που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ουγγαρία εναντίον όσων αρνούνται το «Ολοκαύτωμα», το ακροδεξιό, αντισημιτικό κόμμα «Γιόμπικ» κατέχει με 17% την τρίτη θέση στο αστικό κοινοβούλιο της χώρας;

Αν είναι οι νόμοι του αστικού κράτους που θα μας προφυλάξουν από το ναζισμό, τότε πώς εξηγείται ότι παρά την απαγόρευση του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία, στη χώρα, πέρα από τα φιλοναζιστικά κόμματα και οργανώσεις, υπάρχει και μια πανσπερμία νεοναζιστικών συμμοριών που δρουν απροκάλυπτα και ότι μόνο το 2012 τα εγκλήματα ρατσιστικού χαρακτήρα έφτασαν τα 17.600;

Αν ήταν οι νόμοι του αστικού κράτους που ορίζοντας το «ορθόν» της ανάγνωσης της Ιστορίας δημιουργούν το ασφαλές περιβάλλον καταπολέμησης της μισαλλοδοξίας και του μισανθρωπισμού, τότε πώς εξηγείται ότι στη Γαλλία όπου υπάρχει τέτοιος νόμος, ο οποίος καταδικάζει όποιον αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων, εντούτοις το φασιστικό κόμμα της Λεπέν έρχεται δεύτερο στις δημοσκοπήσεις;

Αν οι πολυδιαφημισμένες «δημοκρατικές ευαισθησίες» της ΕΕ έβαζαν φρένο στο φασισμό και στο ρατσισμό, τότε πώς εξηγείται στα μισά κράτη – μέλη της να παρατηρείται ενίσχυση της ακροδεξιάς και να συγκυβερνούν φασιστικά ή κρυφοφασιστικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα;

Αυτή η υποκριτική τακτική του αστικού κράτους να επιδεικνύει «δημοκρατικούς» φερετζέδες κατά του φασισμού

Παναγιώτης Σωτήρης: Τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς… (σημειώσεις για ένα εναλλακτικό παραγωγικό πρότυπο)

 Πηγή: http://oallosdromos.gr/

 Εκτός Γραμμής, Τεύχος 29

Σήμερα στην Ελλάδα δεν βιώνουμε απλώς την επιδείνωση των κοινωνικών συνθηκών. Ζούμε την κρίση ενός ολόκληρου «αναπτυξιακού παραδείγματος» που στηρίχτηκε στην πρόσδεση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την επέκταση στα Βαλκάνια, τα υπερκοστολογημένα έργα, την επισφάλεια, τη διαμόρφωση «μεσαίων στρωμάτων» προσκολλημένων στον «εκσυγχρονισμό», το χαμηλό μισθολογικό κόστος και την υπερεκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, την τροφοδότηση του καταναλωτικού ευδαιμονισμού από το φτηνό δανεισμό και τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές.

Η απάντηση των αστικών δυνάμεων είναι η συλλογική ενοχή («μαζί τα φάγαμε») και η τεράστια υποτίμηση της εργατικής δύναμης, για να γίνουμε χώρα φτηνού εργατικού δυναμικού προσανατολισμένη στις εξαγωγές, παραβλέποντας ότι ανάπτυξη μέσω εξαγωγών και χαμηλού κόστους εργασίας, σε περιβάλλον άρσης των προστατευτικών μηχανισμών, συνεπάγεται βίαιη επιδείνωση των όρων εργασίας, των κοινωνικών συνθηκών και του περιβάλλοντος.

Οι ορθές οριοθετήσεις, όπως είναι η παύση πληρωμών στο χρέος, η έξοδος από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών και η αναδιανομή εισοδήματος, δεν αρκούν. Απέναντι στην ιδεολογική τρομοκρατία ότι αυτά σημαίνουν καταστροφή, πρέπει να πούμε ότι «υπάρχει ζωή μετά το ευρώ» δίνοντας συγκεκριμένες απαντήσεις πάνω στο τι, πώς και από ποιους μπορεί να παράγεται και να καταναλώνεται σε αυτή τη χώρα.

Αφετηρίες για μια διαφορετική πορεία

Αφετηρία μας είναι ότι η ρήξη με τους μηχανισμούς διεθνοποίησης του κεφαλαίου και η άρνηση προτεραιότητας της καπιταλιστικής κερδοφορίας μπορεί να δώσει δυναμική αυτοδύναμης κοινωνικής ανάπτυξης. Αυτό δεν είναι απομονωτισμός, αλλά διαπίστωση ότι κάθε προσπάθεια ανάπτυξης μέσω διεθνούς ανταγωνιστικότητας θα συνεπάγεται εσωτερίκευση πιέσεων για μεγαλύτερη καπιταλιστική παραγωγικότητα, για αναδιαρθρώσεις στην οργάνωση εργασίας και για μονόπλευρο προσανατολισμό προς τους εξαγωγικούς κλάδους, με αποτέλεσμα την απαξίωση άλλων σημαντικών τομέων.

Η Ελλάδα διαθέτει ορυκτό πλούτο και σημαντικότατο παραγωγικό δυναμικό σε κλάδους όπως τα τρόφιμα, η κλωστοϋφαντουργία, η επεξεργασία υλικών με υψηλή προστιθέμενη αξία, η αμυντική βιομηχανία (με όλες τις δυνατότητες που έχει η μη στρατιωτική χρήση), η φαρμακοβιομηχανία, η χημική βιομηχανία, η ναυπηγική. Ακόμη και χωρίς τεράστιες επενδύσεις, η Ελλάδα μπορεί να καλύπτει μεγάλο μέρος των διατροφικών αναγκών της, των αναγκών σε ένδυση, των περισσότερων δομικών υλικών (είτε ως πλήρη παραγωγή είτε ως σημαντική επεξεργασία), των φαρμάκων και του υγειονομικού υλικού, έχει υποδομές για την παραγωγή οχημάτων δημόσιας χρήσης, σιδηροδρομικού υλικού, πλοίων όλων των κατηγοριών, επισκευής αεροσκαφών, διαθέτει σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες και σε κλάδους υψηλής τεχνολογίας. Η έμφαση στην αυτοδύναμη ανάπτυξη, ιδίως με νομισματική πολιτική που δεν θα αναπαράγει τον παραλογισμό του ευρώ, θα επιτρέψει και εξαγωγές, με έμφαση στην ποιότητα των προϊόντων, το άνοιγμα σε άλλες συναλλαγές εκτός των ορίων της ΕΕ και μια πολιτική διακρατικών συμφωνιών για την προμήθεια καυσίμων και μέρους των τροφίμων.

Νίκος Μεταλληνός: Η ολοκλήρωση της αντιμεταρρύθμισης και η ανάγκη απάντησης

Καλόπιστα ορισμένοι και κακόπιστα άλλοι αναρωτιούνται γιατί οι καθηγητές συζητούν απεργία τώρα, μέσα στις εξετάσεις. Κατ΄ αρχήν σωστά γράφτηκε ότι τη στιγμή δεν τη διάλεξαν οι καθηγητές, αλλά η κυβέρνηση, που παραμονές Μεγάλης Εβδομάδας  θεσμοθέτησε την αύξηση του εκπαιδευτικού ωραρίου. Και για όσους αθώα δήθεν μας εγκαλούν ότι κάνουμε μεγάλη φασαρία για δύο ώρες ακόμη μάθημα, τους λέμε ότι οι δύο ώρες ήταν η τελευταία ή από τις τελευταίες ψηφίδες του παζλ. Ο καθένας πια και ο πλέον αφελής ή ο πλέον δύσπιστος, καταλαβαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί θα αποτελέσουν την μεγάλη δεξαμενή από την οποία θα αντληθούν οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που έρχονται. Και βέβαια, όταν κινδυνεύει το ψωμί σου, δεν κάνεις μία 24ωρη ή 48ωρη απεργία, αλλά ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Με την ψήφιση, στο πολυνομοσχέδιο, της αύξησης του ωραρίου των εκπαιδευτικών ολοκληρώθηκαν τα μέτρα και το θεσμικό πλαίσιο μίας από τις πλέον αντιδραστικές αντιμεταρρυθμίσεις στην ιστορία της Ελληνικής εκπαίδευσης.

Είχαν προηγηθεί:

1. Το σαρωτικό κύμα καταργήσεων-συγχωνεύσεων σχολείων.

2. Η σταδιακή κατάργηση ή υποβάθμιση των υποστηρικτικών δομών της εκπαίδευσης και της ειδικής αγωγής.

3. Το ΠΔ για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών το οποίο συγκροτεί έναν  ασφυκτικό πυραμιδωτό μηχανισμό ελέγχου, όπου οι ευρισκόμενοι σε ανώτερες βαθμίδες αξιολογούν τους κατώτερους και τελικά όλο αυτό υπάγεται απευθείας στο Υπουργείο Παιδείας, αφού στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου. Επιπλέον με την σύνδεση της αξιολόγησης με τη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη, η οποία γίνεται από βαθμό σε βαθμό με ποσοστώσεις  ακόμη και αν όλοι οι κρινόμενοι κριθούν επαρκείς, διαμορφώνεται ένα απόλυτα ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον κάτι που θα έχει βαθειά αρνητική επίδραση στις επαγγελματικές και ανθρώπινες σχέσεις των εκπαιδευτικών με άμεση αντανάκλαση στους μαθητές.

4. Ο πρόσφατα ψηφισθείς νόμος 4142/2013, ο οποίος προβλέπει την συγκρότηση της λεγόμενης «Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση». Η Αρχή αυτή είναι τόσο ανεξάρτητη, ώστε ο Πρόεδρος της διορίζεται απευθείας από τον Υπουργό Παιδείας και τα υπόλοιπα έξι μέλη της διορίζονται πάλι από τον Υπουργό ύστερα ουσιαστικά από πρόταση του Προέδρου. Με την σειρά της η «Ανεξάρτητη Αρχή» διορίζει πενταμελείς επιτροπές αξιολόγησης ανά διεύθυνση εκπαίδευσης. Με άλλα λόγια πρόκειται για μία παράλληλη «στεγανοποιημένη» από την υπόλοιπη εκπαίδευση δομή, υπό τον απόλυτο έλεγχο του εκάστοτε Υπουργού, η οποία αξιολογεί τους αξιολογητές και τους αξιολογούμενους. Στα καθήκοντά της μάλιστα είναι, σύμφωνα πάντα με το νόμο, να συμπεριλάβει «στα γενικά κριτήρια αξιολόγησης» και την αποτίμηση «της ποιότητας και αποτελεσματικότητας του διδακτικού και γενικότερου εκπαιδευτικού έργου, όπως τεκμηριώνεται ιδίως από την αξιολόγηση από τους μαθητές και από τα πρόσωπα που ασκούν την γονική τους μέριμνα». Πρόκειται για σύλληψη νοσηρού εγκεφάλου με διάφανο στόχο  να φέρει σε αντιπαράθεση μαθητές και γονείς με τους εκπαιδευτικούς, να θέσει εκτός συζήτησης το περιεχόμενο και τους στόχους της παρεχόμενης εκπαίδευσης και τελικά της ευθύνες αυτών που εκπονούν  την  εκπαιδευτική πολιτική, δηλαδή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.

ΤΑΣΚ ΦΟΡΣ: Η νεοφιλελεύθερη χολέρα από τη θεωρία στην πράξη -Λεωνίδας Βατικιώτης

Αυτοκινητόδρομοι και ιδιωτικά εργοστάσια απορριμμάτων στις προτεραιότητες των τοποτηρητών

εφημ ΠΡΙΝ

Το έργο της Τασκ Φορς (Ομάδα Δράσης), που συστήθηκε τον Ιούλιο του 2011, είναι απλό και συγκεκριμένο. Έρχεται να καλύψει το κενό που δημιουργεί η απροθυμία της ελληνικής κοινωνίας, ακόμη και της δημόσιας διοίκησης, να αποδεχθούν και να εφαρμόσουν τα αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας που ψηφίζει ο πολιτικός κόσμος με περισσή προθυμία, υπακούοντας σε κάθε απαίτηση της Τρόικας. Επειδή λοιπόν οι «επάνω» δεν μπορούν (πέρα από το να τα ψηφίσουν) και να τα επιβάλλουν κι οι «κάτω» δεν θέλουν να τα εφαρμόσουν, αναλαμβάνουν να ολοκληρώσουν το έργο οι ίδιες οι δυνάμεις κατοχής, ενδεδυμένες με την αμφίεση των τεχνοκρατών. Μοναδική τους δε αποστολή η υλοποίηση μέχρι τέλους των νεοφιλελεύθερων μέτρων, δηλαδή χωρίς καθυστερήσεις και πολιτικούς συμβιβασμούς που συνήθως συνοδεύουν την εφαρμογή στην πράξη κάθε αντιδραστικής μεταρρύθμισης, με αποτέλεσμα πολλές φορές να καθίσταται κενό γράμμα ή σχεδόν κενό γράμμα. Όλα τα υπόλοιπα περί μεταφοράς τεχνογνωσίας είναι εύηχες πομφόλυγες λιμοκοντόρων και ευρωλιγούρηδων που καμουφλάρουν τον επαρχιωτισμό τους πίσω από την πλανητική αργκό του γιαπισμού κι ως πραγματικό στόχο έχουν την απόκρυψη του απαράδεκτου νεοφιλελεύθερου περιεχομένου των τομών που συντελούνται και της εξ ίσου απαράδεκτης μεθόδου που ακολουθείται, δηλαδή της έξωθεν επιβολής, η οποία παραπέμπει σε τριτοκοσμικές μπανανίες της προπολεμικής περιόδου.

Το περιεχόμενο της τέταρτης έκθεσης της Τασκ Φορς που παρουσιάστηκε την Δευτέρα από τον Γκαουλάιτερ, Χορστ Ράιχενμπαχ, στις Βρυξέλλες και μεταδόθηκε μέσω κυκλώματος σε εκπροσώπους των Μέσων Ενημέρωσης στην Αθήνα, στα γραφεία της ΕΕ, δείχνει ξεκάθαρα την πολιτική κι όχι τεχνοκρατική ουσία της δράσης της. Πρόκειται για ένα συνεκτικό, δεσμευτικό και λεπτομερές πρόγραμμα νεοφιλελεύθερων …εργασιών, που κανείς στην Ελλάδα δεν θα ήθελε (κι όχι δεν μπορούσε) να εκπονήσει…

Γ. Δελαστίκ: Πνίγηκε στο χρέος η Ευρωζώνη

εφημ ΕΘΝΟΣ

Θα μπορούσε να ήταν και ανέκδοτο μαύρου χιούμορ. Υπάρχει κάποιος τομέας όπου από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, μόνη η Ελλάδα έχει πετύχει κάποιον άθλο – και δεν εννοούμε φυσικά την «αχτύπητη» πρωτιά της στο δημόσιο χρέος με το 156,9% του ΑΕΠ της, με διαφορά… 30 (!) εκατοστιαίων μονάδων από τη δεύτερη Ιταλία του 127%. Οσο λοιπόν και αν ακούγεται ως κακόγουστο αστείο, κατά τη διάρκεια του 2012 το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε στα 16 από τα 17 κράτη της Ευρωζώνης και μειώθηκε μόνο στην… Ελλάδα! Αυτό αποκαλύπτει η έκθεση της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα.

Μέσω… ληστείας του 80% περίπου των χρημάτων όσων είχαν αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα επιτεύχθηκε βέβαια αυτή η μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί με όποια μέσα μπορεί!

Θριάμβους κατά συρροήν σημειώνει ολόκληρη η Ευρωζώνη στον τομέα του δημόσιου χρέους. Τουλάχιστον την τελευταία εξαετία για την οποία έχουμε πρόχειρα τα επίσημα ευρωπαϊκά στατιστικά στοιχεία, ο μέσος όρος του χρέους των 17 χωρών της Ευρωζώνης διαρκώς αυξάνεται. Ηταν 66,2% του ΑΕΠ της το 2007, τσίμπησε λίγο στο 69,9% το 2008, έκανε ένα τεράστιο άλμα στο 80% το 2009, πήδηξε στο 85,4% το 2010, αυξήθηκε στο 87,3% το 2011 και έσπασε το φράγμα του 90% το 2012 με ποσοστό 90,6% του ΑΕΠ. Επειδή εμείς είμαστε σχολαστικοί, θα υπενθυμίσουμε ότι ένα από τα δύο θεμελιώδη κριτήρια του Μάαστριχτ καθόριζε ως ανώτατο επιτρεπτό όριο του δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Σύσσωμη η Ευρωζώνη παραβιάζει το όριο αυτό.

Πέντε (!) μόνο χώρες θα είχαν ως νόμισμα το ευρώ από πλευράς εκπλήρωσης του κριτηρίου δημόσιου χρέους μικρότερου του 60% του ΑΕΠ, αν η ένταξη στην Ευρωζώνη γινόταν το 2012: το Λουξεμβούργο, η Εσθονία, η Σλοβενία, η Σλοβακία και η Φινλανδία! Μιλάμε για… γίγαντες της ευρωπαϊκής οικονομίας. Είναι απολαυστικό να διαπιστώνει κανείς ότι δεν θα έμπαιναν στο ευρώ ούτε η Γερμανία (η οποία έχει δημόσιο χρέος 81,9% του ΑΕΠ της) ούτε η Γαλλία (90,2%) ούτε η Ιταλία (127%) ούτε η Ισπανία (84,2%) και πάει λέγοντας. Από τα περίπου 300 εκατομμύρια Ευρωπαίων που έχουν ως νόμισμά τους σήμερα το ευρώ, θα το είχαν μόνο… 15 εκατομμύρια!

Μπόμπι Σαντς: Το «γελαστό παιδί» του IRA που έγινε μύθος – Διονύσης Ελευθεράτος

 Μολονότι ήταν φυλακισμένος, εξελέγη βουλευτής με 30.942 ψήφους! Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Θάτσερ ότι οι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν».

Στις 5 Μαϊου 1981 πέθανε ο  Μπόμπι Σαντς

Χαράματα Τρίτης, 5 Μαΐου 1981, ένα δραματικό ηχητικό κράμα ξυπνά τους κατοίκους των καθολικών συνοικιών του Μπέλφαστ. Θρήνοι γυναικών, φωνές οργής αντρών, ρυθμικά κτυπήματα μεταλλικών σκουπιδοτενεκέδων. Η είδηση διαδίδεται τάχιστα: Πέθανε – ώρα 1.17- ο ηλικίας 27 ετών κοσμαγάπητος βουλευτής του IRA Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς, μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ.

Ο «γελαστός Μπόμπι» είναι ο πρώτος από τους ιρλανδούς απεργούς πείνας του ‘81 που ξεψυχά. Πρώτος αυτός είχε αρχίσει, άλλωστε, απεργία πείνας στο διαβόητο μπλοκ «Η» των φυλακών Μέιζ που ονομάστηκε έτσι λόγω του σχήματός του. Από τις 12 Αυγούστου έως τον Μάιο, εννέα ακόμη απεργοί «λιώνουν». Φράνσις Χιούζ, Πάτσι Ο’ Χάρα, Ρέιμοντ Μακ Κρις, Τζόζεφ Μακ Ντόνελ, Μάρτιν Χάρσον, Κέβιν Λιντς, Κίραν Ντόχερτι, Τόμας Μακ Άλγουι, Μάικλ Ντέβιν. Ο μικρότερος (ο Άλγουι) ήταν ηλικίας 23 ετών, ο μεγαλύτερος (ο Ντέβιν) είχε μόλις φθάσει τα τριάντα.

Στις 3 Οκτωβρίου 1981, οι έξι τελευταίοι απεργοί πείνας θα διακόψουν αυτήν τη μορφή διαμαρτυρίας – διεκδίκησης, πιεσμένοι από μια προειδοποίηση των οικείων τους: Ότι θα ζητούσαν την υποχρεωτική σίτισή τους, εάν έπεφταν σε κώμα. Κεντρικό αντικείμενο διεκδίκησης των απεργών πείνας ήταν να τους αναγνωριστεί πάλι η ιδιότητα των πολιτικών κρατούμενων. Λέμε «πάλι», διότι την 1η Μαρτίου του 1976 το Λονδίνο κατάργησε το «στάτους» του πολιτικού κρατούμενου για όσους Βορειοϊρλανδούς θα καταδικάζονταν από τότε και στο εξής. Πέντε ήταν τα συγκεκριμένα αιτήματα των βορειοϊρλανδών απεργών πείνας. Το δικαίωμα να φορούν τα δικά τους ρούχα, η απαλλαγή τους από καταναγκαστικές εργασίες, η απρόσκοπτη επικοινωνία ανάμεσα στους φυλακισμένους, το δικαίωμα να δέχονται επισκέψεις, δέματα και γράμματα από μια φορά την εβδομάδα, το «ελεύθερο» να διοργανώνουν ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά προγράμματα.

Από την όλη «γκάμα» των αιτημάτων, τεράστια συμβολική σημασία είχε προσλάβει αυτό που αφορούσε στην ένδυση. Ήταν άλλωστε αίτημα με σχεδόν πενταετή ιστορία, στο μπλοκ Η: «Εάν θέλουν να φορέσω τη στολή του κατάδικου πρέπει να μου την καρφώσουν στην πλάτη», είχε πει τον Σεπτέμβριο του 1976 ο μαχητής του IRA, Κίραν Νάτζεντ. Αποφάσισε να φορέσει μια κουβέρτα, «εγκαινιάζοντας» έτσι τον «θεσμό» των «μπλάνκετ μεν» (των «κουβερτάνθρωπων»), οι οποίοι επέλεγαν να «ντυθούν» έτσι διακηρύσσοντας την κατηγορηματική τους άρνηση να δεχθούν την ειδική στολή του κατάδικου.

Ο Μπόμπι Σαντς άρχισε την απεργία πείνας την 1η Μαρτίου του 1981, ημέρα σημαδιακή: Ήταν η πέμπτη επέτειος της άρσης του «καθεστώτος» πολιτικού κρατουμένου για τους Βορειοϊρλανδούς.

Το «γελαστό παιδί» του IRA που έγινε μύθος

Κακό μαντάτο λαμβάνουν οι επιτελείς της κυβέρνησης Θάτσερ, στις 9 Απριλίου 1981, ημέρα διεξαγωγής επαναληπτικών εκλογών για τη θέση που άφησε κενή στην Βουλή των Κοινοτήτων ο θάνατος του ανεξάρτητου Βορειοϊρλανδού βουλευτή Φ. Μακουάιρ – από καρδιακή προσβολή. Για την ακρίβεια, η δυσάρεστη είδηση υποδιαιρείται σε μία κακή και μία… αβάσταχτη. Η κακή: Στις εκλογές απέτυχε προσωπικά ο Χάρι Γουέστ, αρχηγός των Ενωτικών (οπαδών της βρετανικής κυριαρχίας στη Β. Ιρλανδία) του Όλστερ. Η χειρότερη είδηση: Την έδρα κέρδισε, υποστηριζόμενος από όλους τους ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους και τιμώμενος από 30.942 ανθρώπους ο Μπόμπι Σανς! Κι ας βρισκόταν σε απεργία πείνας από την 1η του προηγούμενου μήνα…

Στέργιος Σκαπέρδας: Πιο πολύπλοκη, πλέον, αλλά πάλι η λιγότερο κακή λύση η έξοδος από το ευρώ

Αν συνεχίσουμε έτσι θα βιώνουμε υψηλότερη ανεργία και χαμηλότερο επίπεδο του ΑΕΠ μέχρι να φτάσουμε στον πάτο – ουσιαστικά οδεύουμε στην καταστροφή. Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος γιατί οι εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν είναι δύσκολες. Αυτό που επείγει είναι δημόσιος διάλογος για το που πάμε, χωρίς ευχολόγια (όπως το να μιλάμε για ανάπτυξη όταν ξέρουμε ότι σε τέτοια λιτότητα δεν μπορεί να έρθει ανάπτυξη).

Χρειάζεται ανάδειξη νέων προσώπων και ίσως νέων πολιτικών φορέων και αποφάσεις του συνόλου της κοινωνίας μας για το που βαδίζουμε. Πως θα εξυπηρετηθεί το χρέος όταν οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, για ποια παραγωγική τάξη μιλάμε; Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να γίνουν λιγότερο «ιδιώτες» και περισσότερο «πολίτες», να συμμετέχουν περισσότερο στα κοινά.

Mετά και τις πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο και την Ευρωζώνη πολλοί ρωτούν εάν υπάρχει δυνατότητα ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση με παραμονή στο ευρώ. Οφείλω να πω πως θα είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που μπορεί να γίνει για να αντιστραφεί το κλίμα είναι να δημιουργήσει η ΕΚΤ έναν πληθωρισμό της τάξης άνω του 4%.

Αυτό θα αρχίσει να κάνει το δημόσιο χρέος βιώσιμο, όμως η αποστολή της ΕΚΤ είναι να κρατάει τον πληθωρισμό σε χαμηλά επίπεδα. Και δεν εννοώ τις πράξεις μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης, τα LTRO, γιατί τα χρήματα αυτά δεν πηγαίνουν στην πραγματική οικονομία. Θα πρέπει να δοθούν χρήματα στα κράτη με τη μορφή «helicopter drop», όπως έλεγε και ο Μίλτον Φρίντμαν για το τι θα έπρεπε να γίνει στη Μεγάλη Ύφεση. Θα πρέπει δηλαδή να διατεθούν πολλά κεφάλαια για να έρθει ανάπτυξη ξανά.

Το θέμα είναι ότι η συγχρονισμένη λιτότητα που υιοθέτησε η Ευρωζώνη οδηγεί σε κρίση όλες τις χώρες της ένωσης. Όποιος έχει δει από κοντά άλλες παρόμοιες κρίσεις καταλαβαίνει ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι τρελή. Ήδη βλέπουμε ότι οι Ολλανδοί – υπέρμαχοι της θέσπισης ορίων στα ελλείμματα – έχουν πρόβλημα περικοπής δαπανών και αύξησης των εσόδων και δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Το μόνο που καταφέρνουν οι πολιτικές της Ευρωζώνης είναι να μεταθέτουν το πρόβλημα για αργότερα χωρίς να δίνεται ουσιαστική λύση.

Με ρωτούν συχνά γιατί μιλώ για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η ανεργία δεν θα έφτανε πάνω από το 20% -με πρόσφατα στοιχεία στο 27%-  αν είχαμε παραμείνει στη δραχμή, γιατί αναγκαστικά οι κυβερνήσεις θα ήταν πιο συγκρατημένες – το ευρώ τις έκανε πιο ανεύθυνες, κάτι που δεν το περίμενε κανείς – και γιατί η χώρα θα είχε τη δυνατότητα υποτίμησης. Το γεγονός ότι λόγω του ευρώ δεν μπορεί να γίνει εξωτερική υποτίμηση παίζει μεγάλο ρόλο για την βαθιά ύφεση που περνάμε και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να βιώνουμε.

Γιώργος Δελαστίκ: Αψιμαχίες Παρισιού – Βερολίνου

εφημ ΠΡΙΝ

Άρχισαν οι πρώτες δημόσιες αψιμαχίες ανάμεσα στους γάλλους σοσιαλιστές που κυβερνούν τη Γαλλία και τους γερμανούς δεξιούς που κυβερνούν τη Γερμανία. Το Σάββατο, 27 Απριλίου, μπορεί κανείς να πει ότι είναι συμβολικά η ημέρα που η υφέρπουσα αντιπαράθεση μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού έλαβε τεράστια δημοσιότητα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με πρωτοσέλιδους τίτλους κορυφαίων εφημερίδων. Η «φιλική ένταση» της ολοκλήρωσης για την οποία είχε κάνει λόγο στις 28 Μαρτίου ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, σε συνέντευξη του στον ραδιοφωνικό σταθμό Φρανς 2, προσέλαβε χαρακτηριστικά έντασης καθόλου «φιλικής».

Την αρχή έκανε ο σοσιαλιστής πρόεδρος της γαλλικής εθνοσυνέλευσης Κλοντ Μπαρτολόν, της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, με μια εντυπωσιακή και ιδιαίτερα προβληθείσα συνέντευξή του στη Μοντ. «Ο Φρανσουά Ολάντ» καλεί σε ¨φιλική ένταση¨, «για μένα αυτό είναι ένταση σκέτη και αν χρειαστεί, αντιπαράθεση», δήλωσε ο Μπαρτολόν χωρίς περιστροφές. «Η Γαλλία πρέπει να μπορεί να αντιπαλέψει την αντίληψη της ευρωπαϊκής Δεξιάς γιατί αυτή οδηγεί στο να πληρώσουμε μια πολύ βαριά δημοκρατική τιμή με την εμφάνιση ενός λαϊκισμού (σ.σ. εννοεί φασίζοντος ακροδεξιού τύπου) στην Ιταλία ή και στην ίδια τη Γαλλία… Αυτό που φοβάμαι εγώ δεν είναι η αποχή από τις ευρωεκλογές, είναι μια ευρωπαϊκή ¨21 Απριλίου 2002¨ (σ.σ. όταν ο Ζαν Μαρί Λεπένπέρασε στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών) …Περίπου το 75% των γερμανικών εξαγωγών είναι στην Ευρώπη, το 50% στην Ευρωζώνη. Μπορεί η Γερμανία να συνεχίσει να καταστρέφει όλους τους πελάτες της» συνέχισε ακάθεκτος ο πρόεδρος του γαλλικού κοινοβουλίου, ανάβοντας φωτιές σε όλη την Ευρώπη. Η συνέντευξη του Κλοντ Μπαρτολόν δημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου. Την επόμενη μέρα ο ευρωπαϊκός τύπος είχε πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα με αφορμή το σχέδιο εισήγησης σε συνδιάσκεψη για την Ευρώπη που θα κάνει το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα τον επόμενο μήνα – μια εισήγηση άκρως επικριτική για τη γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και την πολιτική της.

Σαρωτικές αλλαγές φέρνει το νομοσχέδιο Μανιτάκη.

 Ακραίος αυταρχισμός στο Δημόσιο και ιδιωτικοποίηση φορέων και υπηρεσιών

Πηγή:Εργατικός Αγώνας 

Σαρωτικές αλλαγές στο δημόσιο φέρνει το νομοσχέδιο  του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης που δόθηκε σήμερα (2/5/2013) σε δημόσια διαβούλευση η οποία θα διαρκέσει ως τις 14 Μαΐου. Το νομοσχέδιο που φέρει τον αθώο τίτλο «Οργάνωση Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις» στις πιο καίριες διατάξεις του προβλέπει:

• Την πλήρη θεσμοθέτηση του διευθυντικού δικαιώματος στον δημόσιο τομέα υπό τον αυστηρό έλεγχο της κεντρικής διοίκησης -άρα μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό στο κράτος- καθώς αλλάζει ο τρόπος επιλογής των διευθυντικών στελεχών και τα εν λόγω στελέχη θα υπογράφουν στο εξής συμβόλαιο αποδοτικότητας με ποιοτικούς και ποσοτικούς στόχους με τον αρμόδιο υπουργό ή την αρμόδια προϊσταμένη αρχή. Στην περίπτωση που υπάρχει απόκλιση της υπηρεσίας από τους στόχους του συμβολαίου με την πάροδο δύο ετών ο αρμόδιος υπουργός μπορεί να απομακρύνει από την θέση του το συγκεκριμένο διευθυντικό στέλεχος (του οποίου η θητεία είναι πενταετής). Συνεπώς το συμβόλαιο δεσμεύει ολόκληρο το υπαλληλικό προσωπικό το οποίο πρέπει πλέον να εργάζεται με τους όρους του προϊσταμένου του ώστε κι εκείνος να ανταποκρίνεται στα όσα έχει δεσμευτεί στους δικούς του προϊσταμένους για να μείνει στη θέση του. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται αντιληπτό ότι θα αυξηθεί ο αυταρχισμός, η εντατικοποίηση, οι πειθαρχικοί και άλλοι έλεγχοι στις δημόσιες υπηρεσίες χάριν της επίτευξης των στόχων της κεντρικής διοίκησης (της εκάστοτε δηλαδή κυβέρνησης) και της ευόδωσης της καριέρας των προϊσταμένων.
• Ανοίγει ο δρόμος ιδιωτικοποίησης φορέων και υπηρεσιών του δημοσίου και της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων σε αυτές καθώς: ΜΕ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ, σε Νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, κρατικές ή δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που επιδιώκουν κοινωφελείς ή άλλους δημόσιους σκοπούς, καθώς και θυγατρικές εταιρείες τους ΜΠΟΡΕΙ: να καταργείται, αντικαθίσταται ή τροποποιείται κάθε νομοθετική ή κανονιστική διάταξη σχετική με τη σύσταση την οργάνωση, τη λειτουργία και τις αρμοδιότητές τους.

Αποστόλης Παλιούρας: To Σχέδιο Β και η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση

Πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Η βαθειά οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα, η Κύπρος αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης, ιδιαίτερα του Νότου, βάζουν σε δοκιμασία την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα την Ευρωζώνη. Οι κυρίαρχοι οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι των χωρών της Δυτ. Ευρώπης, με τη συναίνεση των ΗΠΑ οικοδομούν πολλά χρόνια τώρα, όχι χωρίς αντιθέσεις μεταξύ τους, την οικονομική και πολιτική ένωση της Ευρώπης.

Η ΕΟΚ παλιότερα, η ΕΕ σήμερα σαν ένας σχετικά πιο ήπιος σε σχέση με τις ΗΠΑ ιμπεριαλιστικός συνασπισμός, περιένδυσε με ένα πολιτικό-ιδεολογικό θώρακα τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας στις συνθήκες του ψυχρού πολέμου. Στην Ελλάδα, η ένταξη στην ΕΟΚ, από το Κων/νο Καραμανλή συντελεί στην απορρόφηση των πολιτικών κραδασμών που προκαλεί η πτώση της χούντας το 1974. Σταδιακά οικοδομείται η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία του αστικού πολιτικού συνασπισμού από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι το ΠΑΣΟΚ.

Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και η ανάδειξη της ενιαίας Γερμανίας ως κυρίαρχης πλέον οικονομικής δύναμης στην Ευρώπη σήμανε το στέριωμα αυτής της ηγεμονίας. Στη δεκαετία του 90 η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται το πολιτικό όνειρο όλων των κυβερνήσεων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η Ελλάδα «ζει το όνειρό της» την περίοδο αυτή με την «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη. Οι λίγες και αδύναμες φωνές των κομμουνιστών και άλλων αριστερών που καταγγέλλουν την ΕΕ συναντούν την χλεύη του έλληνα μικροαστού που παίζει πλέον και στο χρηματιστήριο, αλλά και του αγρότη που κυνηγά τις επιδοτήσεις των ευρωπαϊκών ταμείων.

Οι πόρτες είναι ερμητικά κλειστές αν και ο παραγωγικός ιστός της χώρας ξηλώνεται γοργά. Την ίδια περίοδο αρχίζει και ένα άλλο παιχνίδι, οι τράπεζες μπουκώνουν με δανεικό χρήμα τον πληθυσμό, τα στόματα δεν μπορούν να μιλήσουν… Οι πόρτες ήταν ερμητικά κλειστές και στη δεκαετία του 70 και στη δεκαετία του 80. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα ηγεμόνευε στηριγμένη στην ΕΟΚ και στην ΕΕ αργότερα. Η κομμουνιστική Αριστερά της οποίας ο πολιτικός λόγος περιείχε την αποδέσμευση δεν μπορούσε ουσιαστικά να πείσει, ό,τι έλεγε εκλαμβάνονταν ως κινδυνολογία, οι εργαζόμενοι θέλουν κάτι χειροπιαστό και εν μέρει το είχαν.

Στάθης Κουβελάκης: Το νέο «ΟΧΙ» της κυπριακής Αριστεράς

Πηγή: ISKRA

Εαν οι συνέπειες δεν ήταν τόσο τραγικές, θα λέγαμε, με σκωπτική διάθεση, ότι με το οριακό «ναι» στο Μνημόνιο του κοινοβουλίου της, η Κύπρος έκανε ένα αποφασιστικό βήμα για τον «εξευρωπαϊσμό» της. Απέκτησε επιτέλους και αυτή, μετά τους Ελληνες, τους Πορτογάλους και τους Ιρλανδούς, το δικό της μνημονιακό μπλοκ, που αποτελείται, όπως ήταν λογικό,από όλα τα αμιγώς αστικά κόμματα του νησιού. Εχοντας ενδώσει στις προσταγές της τρόϊκας και τον ωμό εκβιασμό των κυρίαρχων της ΕΕ, το τελευταίο κατά σειρά θύμα είναι πλέον σε θέση να ανταμώσει τα υπόλοιπα στο οικονομικό και κοινωνικό νεκροταφείο στο οποίο μετατρέπεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς η ευρωπαϊκή περιφέρεια. Με τη διαφορά ότι, στην περίπτωση της Κύπρου, η καταστροφή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, ότι θα επέλθει σε χρόνο ρεκόρ (κυκλοφορούν εκτιμήσεις για συρρίκνωση 50% του ΑΕΠ και 40% ανεργία εντός διετίας) και, τέλος, ότι θέτει σε άμεσο κίνδυνο την ίδια την υπόσταση ενός κράτους που υφίσταται ξένη κατοχή και στερείται αξιόλογων διεθνών στηριγμάτων.

Είναι λοιπόν το τέλος της Κύπρου; Εχουν δίκιο οι διάφοροι, εγχώριοι και μη, χατζηαβάτηδες που συμβούλευαν από την πρώτη στιγμή την υποταγή και τη λογική του «σφάξε με πασά μου ν’αγιάσω»; Αν κάτι σίγουρα τελειώνει, και δη με εξαιρετικά απότομο επώδυνο τρόπο, είναι ένας κύκλος συνδεδεμένος με ένα παρασιτικό και μη-βιώσιμο οικονομικό μοντέλο. Για τον κυπριακό λαό όμως ο αντιμνημονιακός αγώνας μόλις αρχίζει και μαζί μ’αυτόν μια νέα φάση στην ιστορική του προσπάθεια για αξιοπρεπή ζωή και πραγματική ανεξαρτησία. Σ’αυτόν τον αγώνα θα κριθούν όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του νησιού, πρωτ’απ’όλα αυτές που αποσκοπούν στην εκπροσώπηση των εργαζόμενων και των λαϊκών τάξεων. Αναφερόμαστε βεβαίως στην κυριότερη απ’αυτές, το ΑΚΕΛ, τον κορμό της κυπριακής αριστεράς.

Ασφαλώς το ΑΚΕΛ έχει ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Είναι κόμμα βαθειά ενσωματωμένο στην οικονομική και κοινωνική μηχανή του νησιού και διαχειρίστηκε από θέση εξουσίας το μοντέλο που οδήγησε στην κατάρρευση – γι αυτό εξ’άλλου και εθεωρείτο (περίπου από όλους…) υποδειγματικά «υπεύθυνο» αριστερό κόμμα. Ακόμη χειρότερα, έβαλε την Κύπρο στη μνημονιακή τροχιά, παίζοντας παράταση για να μη φορτωθεί το ίδιο την ευθύνη. Αυτό το πολύ πρόσφατο παρελθόν, που συμβολίζουν  τα αποχαιρετιστήρια δάκρυα του Χριστόφια, σίγουρα βαραίνει στην αξιοπιστία του και, ευρύτερα, στην ικανότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας να αμυνθεί. Παρ’όλα αυτά δεν πρέπει να υποτιμηθεί ότι, αντιμέτωπο με το σοκ της τροϊκανής επιδρομής και της επερχόμενης καταστροφής, το ΑΚΕΛ έδειξε υγιή αντανακλαστικά. Η αριστερή του στροφή είναι όψιμη αλλά απ’ότι διαπιστώνουμε έχει βάθος.

Γιώργος Δελαστίκ: Η Δεξιά ψήφισε στη Βουλή το οικτρό μέλλον της Κύπρου

εφημ ΕΘΝΟΣ

Μοιραίες θα είναι οι συνέπειες όχι μόνο για την εξαθλίωση του κυπριακού λαού, αλλά και για το οικτρό μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, της κρίσιμης απόφασης του κοινοβουλίου της Λευκωσίας να ψηφίσει υπέρ της υπαγωγής του νησιού σε καθεστώς υποτέλειας μέσω Μνημονίου. Σύσσωμοι οι 20 βουλευτές του δεξιού ΔΗΣΥ και οι 8 βουλευτές του καιροσκοπικού κεντροδεξιού ΔΗΚΟ, εν πλήρει επιγνώσει των ολέθριων επιπτώσεων της στάσης τους και συνεπικουρούμενοι από τον πρόεδρο του ΕΥΡΩΚΟ Δημήτρη Συλλούρη σχημάτισαν την οριακή πλειοψηφία των 29 κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων που υπερψήφισε το Μνημόνιο που θα ρημάξει την Κύπρο.

Οι 19 βουλευτές του ΑΚΕΛ, οι 5 της ΕΔΕΚ, ο έτερος βουλευτής του ΕΥΡΩΚΟ Νίκος Κουτσού, ο βουλευτής των Οικολόγων Γιώργος Περδίκης και ο ανεξάρτητος βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίαςσυγκρότησαν το προσωπικό και άτυπο μέτωπο των 27 βουλευτών που ψήφισαν «Οχι». Με την υπερψήφιση του Μνημονίου η Κυπριακή Δεξιά κατοχυρώθηκε ως κυβέρνηση αδίστακτων ληστών, οι οποίοι άρπαξαν δισεκατομμύρια ευρώ από όσους Κύπριους και ξένους πολίτες και επιχειρηματίες είχαν την αφέλεια να εμπιστευθούν τα χρήματά τους στις κυπριακές τράπεζες. Η πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα λεηλασία των καταθέσεων από την κυβέρνηση Αναστασιάδη φέρνει το κυπριακό τραπεζικό σύστημα στα επίπεδα απατεώνων τύπου… Νιγηρίας, Ζιμπάμπουε και των ομοίων τους. Μόνο… ηλίθιοι ή γκάνγκστερ θα συναλλάσσονται πλέον με τις κυπριακές τράπεζες.

Κανένας λογικός ή τίμιος πολίτης δεν θα εμπιστεύεται πλέον σε κυπριακή τράπεζα έστω και ένα ευρώ για τα επόμενα… εκατό χρόνια! Η δικαιολογημένη κατοχύρωση όμως στη συνείδηση όλου του κόσμου της κυπριακής κυβέρνησης, της πλειοψηφίας των Κυπρίων βουλευτών και των κυπριακών τραπεζών ως ληστών και απατεώνων είναι η μικρότερη ζημιά της υπερψήφισης του Μνημονίου. Το κύριο ζήτημα είναι ότι οι δεξιοί κλέφτες των καταθέσεων που συναπαρτίζουν την κυπριακή κυβέρνηση απομόνωσαν εντελώς την Κυπριακή Δημοκρατία σε διεθνές επίπεδο. Τώρα η Κύπρος έχει μόνο εχθρούς! Οσοι δεν τη μισούν, την περιφρονούν βαθιά. Τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, η Κύπρος βρίσκεται σε θέση παντελούς διεθνούς απομόνωσης ανάλογης με εκείνη που βρέθηκε στις 15 Ιουλίου 1974, όταν η χούντα της Ακροδεξιάς κατέλαβε την εξουσία με το προδοτικό πραξικόπημα των πρακτόρων της CIA για να προετοιμάσει το έδαφος για την εισβολή του Αττίλα ώστε καμιά απολύτως χώρα να μην έχει συμφέρον να αντιδράσει στην τουρκική εισβολή, όπως και έγινε.

Δημήτρης Καλτσώνης: Δρόμοι προσέγγισης στo Λαϊκό Μέτωπο

 

Η βάση συσπείρωσης συνδικάτων και κινημάτων δεν μπορεί να είναι η σοσιαλιστική επανάσταση ούτε το συνολικό πλαίσιο ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, εκτός κι αν το κίνημα φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ωρίμανσης. Ελάχιστο προαπαιτούμενο είναι η επαναφορά, σε πρώτη φάση, των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων στην προ μνημονίων και δανειακής σύμβασης εποχή, η άρνηση εφαρμογής των κατευθύνσεων της τρόικας και της ΕΕ, η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των ΔΕΚΟ και η διεύρυνση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Εκκινώντας από αυτό το σημείο οι πρωτοπόρες δυνάμεις μπορούν να επιδιώκουν την εμβάθυνση της όποιας αγωνιστικής συσπείρωσης.

Σε κάθε περίπτωση η αγωνιστική ενότητα και συσπείρωση όχι μόνο δεν αναιρούν αλλά υπογραμμίζουν τη δυνατότητα και την ανάγκη ιδεολογικο-πολιτικής διαπάλης ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις που διατηρούν την αυτοτέλειά τους. Καθιστούν γόνιμη αυτή τη διαπάλη καθώς, από τη μια πλευρά, διεξάγεται ενώπιον μαζικού κινήματος, και, από την άλλη, διεξάγεται στη βάση της εμπειρίας του αγωνιζόμενου λαού, όχι με ατέλειωτες θεωρητικολογίες και βερμπαλισμούς.

εφημ. Πριν, 28/4/2013 

Είναι, νομίζω, περισσότερο από προφανές ότι η έξοδος από την κρίση σε όφελος του λαού θα πρέπει να εδράζεται σε μερικούς βασικούς άξονες: 1. άρνηση πληρωμής του χρέους, ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, κατάργηση των μνημονίων, 2. αντίθεση και ρήξη τελικά με την ΕΕ, 3. εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με παράλληλη επιβολή εργατικού ελέγχου, 4. ριζικές δημοκρατικές τομές στον κρατικό μηχανισμό.

Το πλέγμα των μέτρων αυτών ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αντικειμενικής πραγματικότητας. Είναι καρπός συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής κατάστασης. Αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική λύση. Ανταποκρίνεται στο επίπεδο συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων. Λαμβάνει υπόψη τις εμπειρίες τους και επιχειρεί να το ανεβάσει. Παράλληλα, ανοίγει τη δυνατότητα για περαιτέρω κοινωνικές αλλαγές.

Οι κοινωνικές δυνάμεις που θα ωφεληθούν από μια τέτοια διέξοδο είναι πρωτίστως η εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, η εργαζόμενη και άνεργη διανόηση, οι επιστήμονες και καλλιτέχνες, η νεολαία, οι γυναίκες, τα κοινωνικά κινήματα για την εθνική ανεξαρτησία, την ειρήνη, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για το περιβάλλον, τα κινήματα αλληλεγγύης. Όλα αυτά μπορούν και πρέπει να συσπειρωθούν σε ένα πανίσχυρο λαϊκό (κοινωνικό και πολιτικό) μέτωπο.

Ο αντίπαλος αυτού του μετώπου είναι η εγχώρια και ξένη ολιγαρχία, το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός. Στην προσπάθεια αυτή αντιμετώπισης του βασικού δυνάστη του λαού πρέπει κανείς να εκμεταλλευτεί κάθε «δυνατότητα να αποκτήσει μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό». Πρέπει ακόμη να είναι έτοιμος να «καταφεύγει σε ελιγμούς, σε συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τις διάφορες ομάδες των προλετάριων, με τα διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυρέων» [1].

1η Μάη 1944: Στον τοίχο της Καισαριανής

Σημείωμα που έγραψε ο  Κώστας Τσίρκας  ενώ μεταφερόταν για εκτέλεση στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944

εφημ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Tο φιρμάνι των Γερμανών δημοσιεύτηκε στις 30 του Απρίλη:

«…Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (…) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην…».

Στη γλώσσα των κατακτητών (και των συνεργατών τους) «ανανδρία» ήταν ο ηρωικός αγώνας ενάντια στην Κατοχή.

Στη γλώσσα των ναζί (και των ντόπιων ομοϊδεατών και επιγόνων τους) «δολοφονία» ήταν η ένοπλη αναμέτρηση του λαού με τις ορδές του Χίτλερ.

*

Την επομένη, μέρα Δευτέρα, ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Πρωτομαγιά του ’44. Το προσκλητήριο του θανάτου είχε ήδη γίνει από τα χαράματα, στο Χαϊδάρι. Κι από κει στο Σκοπευτήριο. Στην Καισαριανή.

Στη διαδρομή από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή, οι μελλοθάνατοι αποτυπώνουν μερικές τελευταίες λέξεις στο χαρτί. Πετούν στο δρόμο τα στερνά τους σημειώματα. Οσα απ’ αυτά διασώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το ’45 στην επιθεώρηση «Σήμερα».

*

Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων. Που αρνήθηκε να πάρει τη δική του θέση άλλος συγκρατούμενός του. Στο δρόμο προς το εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».

Γιώργος Δελαστίκ: Τίποτα δεν έμεινε όρθιο στις εκλογές της Ισλανδίας!

εφημ ΕΘΝΟΣ

Σαρώθηκαν σε πρωτοφανή βαθμό στις εκλογές που έγιναν το Σάββατο στην Ισλανδία τα κόμματα των σοσιαλδημοκρατών και των αριστερών και οικολόγων που συναποτελούσαν τον κυβερνητικό συνασπισμό που ασκούσε την εξουσία στη χώρα από το 2009, όταν στο απόγειο της οικονομικής κρίσης εκδιώχθηκε κλωτσηδόν η Δεξιά.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η Αριστερά – Πράσινοι επέδειξαν εξαιρετική πολιτική δειλία υποκύπτοντας διαρκώς σε απαιτήσεις της Αγγλίας, της Ολλανδίας και της ΕΕ κατά την περίοδο της διακυβέρνησής τους, καθιστάμενα έτσι στη συνείδηση των Ισλανδών κόμματα – φορείς εθνικής υποτέλειας. Αυτό εξόργισε σε υπέρμετρο βαθμό τους ψηφοφόρους τους με αποτέλεσμα να χάσουν πάνω από το 50% των ψήφων τους! Από το 51,5% που είχαν πάρει και τα δύο κόμματα μαζί το 2009, έπεσαν στο… 23,8% στις προχθεσινές εκλογές! Πρόκειται για το χειρότερο αποτέλεσμα που έχουν σημειώσει ποτέ αθροιστικά η Κεντροαριστερά και η Αριστερά της Ισλανδίας εδώ και πάνω από… 80 (!) χρόνια.

Από το 1931 συγκεκριμένα, μια εποχή που η Ισλανδία δεν ήταν ακόμη ανεξάρτητο κράτος αλλά αποικία της Δανίας (ανεξάρτητη έγινε το 1944) και τότε οι σοσιαλδημοκράτες και οι κομμουνιστές είχαν πάρει μόνο 18,7%. Εκτοτε το ποσοστό τους υπερέβαινε πάντοτε το 25% αθροιστικά. Οι σοδιαλδημοκράτες που ήταν πρώτο κόμμα με 29,8% και 20 έδρες το 2009, έχασαν αισθητά πάνω από τις μισές ψήφους τους και έπεσαν στο… 12,9% (περίπου στο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ!) προχθές, χάνοντας τις 11 από τις 20 έδρες τους στο 63μελές ισλανδικό κοινοβούλιο, μένοντας μόνο με 9 έδρες. Τα ίδια χάλια ουσιαστικά παρουσίασε και το κόμμα Αριστερά – Πράσινοι.

Από το 21,7% που είχε πάρει και τις 14 έδρες το 2009, έπεσε στο 10,9% χάνοντας κι αυτό τις μισές του ψήφους και τις μισές του έδρες, με μόνο 7 έδρες να του απομένουν. Δύο νέα κόμματα, το ένα με την ειρωνική ονομασία Λαμπρό Μέλλον και το άλλο των Πειρατών, μπήκαν για πρώτη φορά στο ισλανδικό κοινοβούλιο. Το πρώτο πήρε το 8,2% των ψήφων και 6 έδρες και το δεύτερο ξεπέρασε οριακά το φράγμα του 5% και παίρνοντας 5,1% κατέλαβε 3 έδρες. Συνολικά δηλαδή παρατηρούμε ότι στον χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς οι ανακατατάξεις είναι κατακλυσμιαίες.

Μιχάλης Ψύλος: Ο Μπερλουσκόνι ξανά στην εξουσία

ΙΤΑΛΙΑ Ο πραγματικός νικητής από την συγκρότηση της κυβέρνησης Λέτα είναι ο καβαλιέρε, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό Τύπο ενώ χαμένη είναι η Αριστερά – παρότι κέρδισε τις εκλογές κινδυνεύει με διάσπαση

«Ενα μπρα ντε φερ με την Ευρώπη; Οχι απαραίτητα […] Θεωρώ ότι μέχρι και οι Βρυξέλλες έχουν πλέον καταλάβει πως υπήρξε υπερβολή στη λιτότητα». Σίλβιο Μπερλουσκόνι, σε χθεσινή συνέντευξη στην «Corriere della Sera»

 Εφημερίδα των Συντακτών

 «Για άλλη μία φορά νικητής είναι ο Μπερλουσκόνι» έγραφε το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» σε μια εκτίμηση φαινομενικά «περίεργη» των τελευταίων εξελίξεων στη γειτονική Ιταλία. Πού «κολλάει» όμως ο καβαλιέρε στο παζλ;

Πρόεδρος της χώρας επανεξελέγη ο 88χρονος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο και πρωθυπουργός ορίστηκε ο δεύτερος στην ιεραρχία του Δημοκρατικού Κόμματος και πρώην Χριστιανοδημοκράτης, Ενρίκο Λέτα, που όπως γράφει εύστοχα το γαλλικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», «πρόκειται για ένα αντίγραφο του απερχόμενου πρωθυπουργού Μάριο Μόντι».

Ο 46χρονος Λέτα έχει μάλιστα τη στήριξη και του Μπερλουσκόνι, ο οποίος αναμένεται να εξασφαλίσει αρκετά σημαντικά υπουργεία στη νέα κυβέρνηση. Το κομβικό σημείο είναι πάντως ότι τόσο η επανεκλογή του γηραιού Ναπολιτάνο, που ειρήσθω εν παρόδω θα είναι 95 ετών όταν ολοκληρώσει τη δεύτερη θητεία του, όσο και η επιλογή για την πρωθυπουργία του Ενρίκο Λέτα, αποτελούν απλώς μια απεγνωσμένη προσπάθεια του ιταλικού πολιτικού κατεστημένου να διασώσει τον εαυτό του και μόνο.

Το «Σπίγκελ», που βλέπει βέβαια πολύ μακριά, καταλαβαίνει ότι ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης συνεργασίας στην Ιταλία αποτελεί προσωπικό θρίαμβο του Μπερλουσκόνι, που όχι μόνο διασώζεται πολιτικά, αλλά διατηρεί και βάσιμες ελπίδες να ξαναγίνει πρωθυπουργός, όποτε κι αν γίνουν οι νέες εκλογές. Οι περισσότερες γερμανικές εφημερίδες εκφράζουν φόβους ότι ο καβαλιέρε θα επιδιώξει να δώσει «αντι-γερμανικό» τόνο στην πολιτική της κυβέρνησης Λέτα, αν και ως γνήσιος τυχοδιώκτης ο Μπερλουσκόνι φαίνεται ότι μάλλον θα εγκαταλείψει στην πράξη τη ρητορική του κατά του ευρώ και της Γερμανίας, παρά το γεγονός ότι αυτές οι θέσεις εκτίναξαν την πολιτική απήχηση και επιρροή του από το 8% των δημοσκοπήσεων στο 29% στις εκλογές που έγιναν πριν από δύο μήνες στην Ιταλία.

Η γερμανική «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» γράφει χαρακτηριστικά: «Μπορεί ο πρόεδρος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο να εμφανίζεται ως ο τελευταίος εναπομείνας σωτήρας της χώρας από το χάος, αλλά η δεύτερη θητεία του θα σημάνει τη συγκρότηση ενός Μεγάλου Συνασπισμού με τη συμμετοχή του Μπερλουσκόνι και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι νέες εκλογές θα μπορούσαν να δώσουν μια σημαντική νίκη στην Μπερλουσκόνι. Την ίδια ώρα, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο εξακολουθεί να κερδίζει έδαφος. Δύο λαϊκιστές θα μπορούσαν σύντομα να είναι τα βασικά στοιχεία στην ιταλική πολιτική σκηνή. Είναι μια προοπτική που θα προτιμούσαμε να μην είχαμε φανταστεί».

Κώστας Λαπαβίτσας: Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει

Πηγή: Iskra

Οι ελληνικοί πολιτικοί κύκλοι έχουν διαδώσει την άποψη ότι η Κύπρος φέρθηκε επιπόλαια λέγοντας το αρχικό «όχι» στην τρόικα, γιατί μετά ήρθαν πολύ χειρότεροι όροι. Οι σοφοί Έλληνες πολιτικοί, βλέπετε, είπαν «ναι» από την αρχή και μας γλίτωσαν από τα χειρότερα.

Δυστυχώς για τη θαυμάσια αυτή θεωρία, η τελική απόφαση στην Κύπρο δεν έχει ακόμη ληφθεί. Το κοινοβούλιο θα πρέπει τις επόμενες εβδομάδες να επικυρώσει τη συμφωνία και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το κάνει.

Το ΑΚΕΛ δεν πρόκειται φυσικά να τη δεχτεί, αλλά υπάρχουν βαθύτατοι δισταγμοί και στα κεντρώα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του ΔΗΚΟ. Ακόμη και στο ΔΗΣΥ του κ. Αναστασιάδη υπάρχει έντονος προβληματισμός, παρά τις κορόνες περί παραμονής στο ευρώ. Τα αστικά και μεσοαστικά στρώματα εξετάζουν σοβαρά την προοπτική απόρριψης της συμφωνίας και εξόδου από την ΟΝΕ.

Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη το γεγονός. Τα ηγετικά στρώματα της Κύπρου έχουν διαμορφωθεί στον αγώνα κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας στη σκληρή γειτονιά της Μέσης Ανατολής. Η είσοδος στην Ε.Ε. και η υιοθέτηση του ευρώ είναι πολύ πρόσφατες εξελίξεις, ενώ η μνήμη της ισχυρής κυπριακής λίρας είναι ζωντανή. Δεν υπάρχει συνεπώς ο τρόμος που χαρακτήρισε τα ελληνικά ηγετικά στρώματα και μόνο στη σκέψη της σύγκρουσης με τους «εταίρους».

Ακόμη σημαντικότερος παράγων όμως είναι ότι το πρόγραμμα της τρόικας χτυπάει ανελέητα τα συμφέροντα των ηγετικών στρωμάτων της Κύπρου. Στην Ελλάδα το πλήγμα δέχθηκαν κυρίως η μισθωτή εργασία και οι μικρομεσαίοι, ενώ τα ανώτερα στρώματα διαγκωνίζονται για να αποσπάσουν οφέλη. Το δε πολιτικό και πνευματικό σύστημα της χώρας αποδείχτηκε εμμονικά προσκολλημένο στο ευρώ. Στην Κύπρο συντρίβονται οι τράπεζες, «κουρεύονται» οι καταθέσεις και συρρικνώνεται τάχιστα ο τομέας των υπηρεσιών. Το πλήγμα για τα συμφέροντα εταιριών παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, ακινήτων, νομικών υπηρεσιών κ.λπ. είναι τεράστιο.

ΙΟΣ:H υγεία στα χρόνια τoυ Μνημονίου

ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Μια νέα έρευνα ομάδας επιστημόνων αποδεικνύει ότι η οικονομική κρίση έχει ήδη μετατραπεί σε επιδημιολογική και υγειονομική κρίση 

 Γράφει ο ΙΟΣ 

Τις μέρες που συμπληρώνονταν τρία χρόνια από την εξαγγελία της προσφυγής της χώρας μας στον διεθνή μηχανισμό στήριξης δημοσιεύτηκε σε ένα αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό διεθνούς κύρους μια μελέτη σχετικά με τις συνέπειες της κρίσης και κυρίως της πολιτικής που εφαρμόζεται για την αντιμετώπισή της. Η δημοσίευση της μελέτης αυτής προκάλεσε αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Εκτενή ρεπορτάζ σε διεθνή μέσα ενημέρωσης την παρουσίασαν με τίτλους όπως «Η οικονομική κρίση πλήττει επιπλέον σοβαρά την υγεία των Ελλήνων» ή «Μεγάλη αύξηση των αυτοκτονιών και των δολοφονιών στην Ελλάδα μετά την κρίση».

Η μελέτη αυτή προέρχεται από το Ελληνικό Παρατηρητήριο για την Ιδιωτικοποίηση του Συστήματος Υγείας και υπογράφεται από τους καθηγητές και ερευνητές του ΑΠΘ Ηλία Κονδύλη, Στάθη Γιαννακόπουλο, Μάγδα Γαβανά, Αλέξη Μπένο και Ιωάννα Ιεροδιακόνου, καθώς και από τον Howard Waitzkin, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού. Τα συμπεράσματα αυτής της ανακοίνωσης επιβεβαιώνουν τους φόβους που είχαν διατυπωθεί από τους πρώτους μήνες της εφαρμογής του Μνημονίου και τη βίαιη περιστολή των δημόσιων δαπανών στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών.

«Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει επηρεάσει την ελληνική οικονομία με πρωτοφανή ένταση», διαπιστώνουν οι ερευνητές, «καθιστώντας την Ελλάδα έναν σημαντικό τόπο όπου δοκιμάζεται η σχέση μεταξύ κοινωνικοοικονομικών καθοριστικών παραγόντων και της ευημερίας του πληθυσμού».

Τα πρώτα συμπεράσματα αφορούν το ποσοστό θνησιμότητας από αυτοκτονίες και ανθρωποκτονίες στους άνδρες που αυξήθηκε κατά 22,7% και 27,6%, αντίστοιχα, μεταξύ 2007 και 2009. «Αλλά και οι ψυχικές διαταραχές, η κατάχρηση ουσιών και τα λοιμώδη νοσήματα παρουσίασαν επιδείνωση των τάσεων κατά το 2010 και το 2011. Η χρήση της δημόσιας ενδονοσοκομειακής παροχής υπηρεσιών και η αξιοποίηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας αυξήθηκαν κατά 6,2% και 21,9%, αντίστοιχα, μεταξύ των ετών 2010 και 2011, ενώ οι συνολικές δαπάνες του υπουργείου Υγείας μειώθηκαν κατά 23,7% μεταξύ 2009 και 2011».

Δ.Καλτσώνης:Η αριστερά και η αναγκαιότητα του Λαϊκού Μετώπου-Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο

Ο δρόμος για μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή, μια άλλη κοινωνική οργάνωση, μια σοσιαλιστική κοινωνία

 Πηγή: epohi.gr

Οποια­δή­πο­τε α­να­ζή­τη­ση διε­ξό­δου ο­φεί­λει να ξε­κι­νά α­πό την α­ντι­με­τώ­πι­ση των ά­με­σων προ­βλη­μά­των του λα­ού και του τό­που.

1 Πρέ­πει ο­πωσ­δή­πο­τε να έ­χει ως α­φε­τη­ρία την α­κύ­ρω­ση των δα­νεια­κών συμ­βά­σεων, την άρ­νη­ση πλη­ρω­μής του χρέ­ους, την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νίων. Χω­ρίς αυ­τό το αί­τη­μα δεν μπο­ρεί να διαρ­ρα­γούν τα δε­σμά που έ­χουν πλέ­ξει οι ι­σχυ­ροί δα­νει­στές μας, ού­τε μπο­ρεί να γί­νει λό­γος για φι­λο­λαϊκή πο­λι­τι­κή και α­νά­τα­ξη του βιο­τι­κού ε­πι­πέ­δου των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Κα­μιά τα­λά­ντευ­ση και κα­μιά αμ­φι­ση­μία δεν εί­ναι ε­πι­τρε­πτές στο ζή­τη­μα αυ­τό.

2 Ας έ­χου­με πλή­ρη συ­νεί­δη­ση ό­τι μια τέ­τοια ε­πι­λο­γή εκ των πραγ­μά­των θα ο­δη­γή­σει σε α­ντί­θε­ση με την Ε.Ε. Η τε­λευ­ταία εί­ναι ε­ξάλ­λου συ­νυ­πεύ­θυ­νη, μα­ζί με τις Η­ΠΑ και την εγ­χώ­ρια ο­λι­γαρ­χία, για τις σχέ­σεις ε­ξάρ­τη­σης, για το μα­ρά­ζω­μα και την υ­πο­βάθ­μι­ση των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­να­το­τή­των της χώ­ρας μας, για την α­φαί­μα­ξη του ε­πι­στη­μο­νι­κού δυ­να­μι­κού. Δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει πραγ­μα­τι­κή πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση και α­νά­πτυ­ξη, αν δεν υ­πάρ­ξει α­ντί­θε­ση και α­πει­θαρ­χία στα μέ­τρα και τις κα­τευ­θύν­σεις της Ε.Ε., έ­ξο­δος τε­λι­κά α­πό την Ε.Ε.

3 Δεν μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πι­στεί η κρί­ση και να χα­ραχ­θεί α­να­πτυ­ξια­κή πο­ρεία, αν δεν πλη­ρώ­σουν οι έ­χο­ντες, αν δεν ε­θνι­κο­ποιη­θεί συ­νο­λι­κά το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα και οι βα­σι­κό­τε­ρες με­γά­λες ε­πι­χει­ρή­σεις, αν δεν φο­ρο­λο­γη­θεί το με­γά­λο κε­φά­λαιο, αν δεν δη­μευ­θεί η πε­ριου­σία των off shore που υ­πάρ­χουν στην Ελλά­δα, αν δεν ε­γκα­θι­δρυ­θεί ερ­γα­τι­κός και λαϊκός έ­λεγ­χος.

4 Επι­βάλ­λε­ται α­κό­μη η ε­νί­σχυ­ση των μι­κρο­με­σαίων ε­πι­χει­ρή­σεων, η εν­θάρ­ρυν­σή τους να πα­ρά­γουν συλ­λο­γι­κά, να ε­νταχ­θούν σε πο­λύ­μορ­φους συ­νε­ται­ρι­σμούς, με βά­ση έ­να πα­νε­θνι­κό σχέ­διο.

5 Για να υ­λο­ποιη­θούν τα πα­ρα­πά­νω α­παι­τεί­ται ρι­ζο­σπα­στι­κός εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός των συ­νταγ­μα­τι­κών θε­σμών, του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, του ε­κλο­γι­κού συ­στή­μα­τος, της Δι­καιο­σύ­νης. Κυ­ρίως, ό­μως, χρειά­ζε­ται ρι­ζο­σπα­στι­κός εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός των ε­νό­πλων δυ­νά­μεων, των σω­μά­των α­σφα­λείας, ό­λων των δη­μό­σιων υ­πη­ρε­σιών και κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, με την ε­νερ­γό συμ­με­το­χή της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και του λα­ού. Εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη η εκ­κα­θά­ρι­ση του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού α­πό τα φα­σι­στι­κά στοι­χεία και ό­λα τα όρ­γα­να του ι­μπε­ρια­λι­σμού και του μο­νο­πω­λια­κού κε­φα­λαίου, η α­να­συ­γκρό­τη­σή του σε ε­πα­να­στα­τι­κή δη­μο­κρα­τι­κή βά­ση. Χω­ρίς αυ­τό, ο­ποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια ε­φαρ­μο­γής του πα­ρα­πά­νω οι­κο­νο­μι­κού πλαι­σίου εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη. Μην ξε­χνά­με την ε­μπει­ρία της κυ­βέρ­νη­σης Αλιέ­ντε.

Ένα κοι­νω­νι­κο-πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο

Ένα τέ­τοιο ε­λά­χι­στο πλαί­σιο εί­ναι α­να­γκαίο για την έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση, σε ό­φε­λος των α­δύ­να­μων κοι­νω­νι­κά τά­ξεων και στρω­μά­των. Έχω την αί­σθη­ση ό­τι σε τέ­τοια συ­μπε­ρά­σμα­τα συ­γκλί­νουν ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ροι ω­θού­με­νοι α­πό την τρέ­χου­σα ε­μπει­ρία.

Η προ­σπά­θεια για την υ­λο­ποίη­ση των στό­χων αυ­τών α­παι­τεί σκλη­ρούς, ε­πί­μο­νους λαϊκούς α­γώ­νες. Δεν εί­ναι κοι­νο­βου­λευ­τι­κός πε­ρί­πα­τος. Θα έ­χει να α­ντι­με­τω­πί­σει τη λυσ­σα­λέα, πο­λύ­μορ­φη α­ντί­δρα­ση της πλου­το­κρα­τίας και των ξέ­νων ε­πι­κυ­ρίαρ­χων και προ­στα­τών της. Όπως μας δι­δά­σκει η ε­μπει­ρία του Ε­Α­Μ, και ό­χι μό­νο, τί­πο­τα δεν εί­ναι α­κα­τόρ­θω­το. Ο δρό­μος αυ­τός μπο­ρεί και πρέ­πει να α­νοί­ξει και να ο­δη­γή­σει σε μια με­γά­λη κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή, σε μια άλ­λη κοι­νω­νι­κή ορ­γά­νω­ση, σε μια σο­σια­λι­στι­κή κοι­νω­νία.

Χρειά­ζε­ται, ε­πο­μέ­νως, η μέ­γι­στη συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­μεων, ει­δι­κά στις συν­θή­κες μι­κρο­α­στι­κού κα­τα­κερ­μα­τι­σμού που ε­πι­κρα­τούν στη χώ­ρα μας. Εί­ναι α­να­γκαία η συ­γκρό­τη­ση ε­νός λαϊκού με­τώ­που α­πό τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που έ­χουν α­νά­γκη α­πό μια τέ­τοια διέ­ξο­δο: την ερ­γα­τι­κή τά­ξη, τα με­σαία στρώ­μα­τα της πό­λης και του χω­ριού, την ερ­γα­ζό­με­νη και ά­νερ­γη δια­νό­η­ση, τους ε­πι­στή­μο­νες και καλ­λι­τέ­χνες, τη νε­ο­λαία, τις γυ­ναί­κες, τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα για την ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σία, την ει­ρή­νη, για τις δη­μο­κρα­τι­κές ε­λευ­θε­ρίες, για το πε­ρι­βάλ­λον, τα κι­νή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύης.

Ένα τέ­τοιο λαϊκό μέ­τω­πο δεν μπο­ρεί πα­ρά να συ­γκε­ντρώ­νει κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις. Οι διά­φο­ρες δυ­νά­μεις που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζο­νται στο χώ­ρο της Αρι­στε­ράς θα πρέ­πει, κα­τά την ά­πο­ψή μου, να ερ­γα­στούν και να συ­γκλί­νουν προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση. Προϋπό­θε­ση για τη συμ­με­το­χή σε μια τέ­τοια προ­σπά­θεια δεν εί­ναι η ι­δε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία ε­φ’ ό­λης της ύ­λης, αλ­λά η συμ­φω­νία σε έ­να τέ­τοιο ε­λά­χι­στο πλαί­σιο, σε μια τέ­τοια α­ντιι­μπε­ρια­λι­στι­κή, α­ντι­μο­νο­πω­λια­κή κα­τεύ­θυν­ση. Πί­σω α­πό αυ­τή τη γραμ­μή υ­πάρ­χει μό­νο ο συμ­βι­βα­σμός και η α­φο­μοίω­ση α­πό την κυ­ρίαρ­χη πο­λι­τι­κή. Από ε­κεί και πέ­ρα, κά­θε δύ­να­μη μπο­ρεί και πρέ­πει να δια­τη­ρεί την αυ­το­τέ­λειά της, τις ι­διαί­τε­ρες α­ντι­λή­ψεις και ε­πι­διώ­ξεις της. Εξάλ­λου, το βά­θος και ο τρό­πος ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποίη­σης δια­φέ­ρουν.

Βασίλης Δρουκόπουλος: Ο άνθρωπος που έκανε τον εαυτό του επιχείρηση

Έργο του Ρ. Χάουσμαν

Από ένα «instrumentum vocale» στη δίποδη-ανθρωπόμορφη εκδοχή της επιχείρησης

Πηγή:ΕΝΘΕΜΑΤΑ

«Η συζήτηση αδιάλειπτα θολώνει από την προσπάθεια της μεταμφίεσης των απαιτήσεων του κεφαλαίου ως αναγκών του λαού, της υποταγής της ανθρώπινης αγωνίας, έτσι ώστε να προσαρμόζεται στους σκοπούς των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων»

(Nigel Harris, Of Breadand Guns, Penguin, Harmondsworth, 1983, σ. 239)

 Αναπαράγω την είδηση:

«Ο Μάικ Μέριλ, ένας 35χρονος κάτοικος του Πόρτλαντ, πρέπει να πάρει άδεια από τους μετόχους της εταιρείας του για να βγει ραντεβού με μια κοπέλα ή για να κάνει δίαιτα. Πριν από πέντε χρόνια, ο Μέριλ αποφάσισε να μετατρέψει τον εαυτό του σε εταιρεία, την οποία ελέγχουν σήμερα οι 320 μέτοχοί της: “Πουλάω μετοχές του εαυτού μου και στη συνέχεια επιτρέπω στους μετόχους μου να με καθοδηγούν σε αποφάσεις για τη ζωή μου”, είπε ο άνθρωπος-επιχείρηση στην εκπομπή Today. Όπως αναφέρει, οι μέτοχοι τον ανάγκασαν να γίνει ψηφοφόρος των Ρεπουμπλικανών, του επέτρεψαν να φορά ρούχα Brooks Brothers και επέλεξαν το πρόγραμμα που ακολουθεί στο γυμναστήριο. Του επέτρεψαν επίσης να βγαίνει με την κοπέλα της προτίμησής τους, αφού όμως τους υπέβαλε πρώτα έκθεση για την εμπειρία του πρώτου ραντεβού τους» (goo.gl/OsKH2, 31.3.2013).

Επιπρόσθετα, ο Μ.Μ. μας επισημαίνει στην ιστοσελίδα του: «Ο σκοπός δεν είναι να δημιουργηθούν κέρδη, αλλά είναι πιθανόν να προκύψουν στο μέλλον. Αντίθετα, πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που εργάζονται για να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος. Χρησιμοποιώντας μια προσαρμοσμένη δομή της αγοραίας οικονομίας, εσείς κι εγώ έχουμε στην κατοχή μας ένα διαθέσιμο μηχανισμό για ενέργειες, ανάληψη ευθυνών και μέτρηση της επιτυχίας που δεν είναι μόνον καλά τεκμηριωμένος αλλά και εύκολα κατανοητός».

Με την αφορμή αυτή, επαναφέρω στη μνήμη μας τα εξής, για να τα συνδέσουμε τελικά με την αλλόκοτη περίπτωση που μόλις περιγράψαμε:

α. Δουλεία. Η δουλεία, ως σχέση κυριαρχίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από τον βίαιο εξαναγκασμό σε εργασία ανθρώπων που είχαν χάσει την ελευθερία τους και αποτελούσαν ιδιοκτησία εκείνων που κατείχαν τα μέσα παραγωγής. Ο δούλος δεν είχε τη δυνατότητα να αρνηθεί την εργασία του στον κύριό του, ειδαλλιώς θα θανατωνόταν. Οι δουλοκτήτες δεν παρείχαν στους δούλους το ελάχιστο όριο συντήρησης μόνο για να μεγιστοποιήσουν το πλεόνασμα που καρπώνονταν, αλλά και για να διατηρούν τον έλεγχό τους. Όπως είχε παρατηρήσει ο Μαρξ, ένας Ρωμαίος συγγραφέας και επιστήμονας, ο Μάρκος Τερέντιος Βάρρο, είχε αποκαλέσει τον δούλο instrumentum vocale (εργαλείο που μιλάει), το ζώο instrumentum semi-mutum και το άροτρο instrumentum mutum (βουβό εργαλείο). Είχε λοιπόν διαμορφωθεί ο πρώτος ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας.

Γιώργος Δελαστίκ: Δεν πέφτουν μόνοι τους!

εφημ ΠΡΙΝ

Θα πέσει σύντομα συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη; Το ερώτημα αυτό έρχεται και επανέρχεται διαρκώς. Στις συζητήσεις μάλιστα, το θέμα αυτό τίθεται με διαρκώς οξύτερο τρόπο, όσο πιο αναιμική γίνεται η δράση του μαζικού κινήματος και όσο μεγαλώνει η απόγνωση του λαού από την ασκούμενη πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό υπερδιογκώνεται κάθε εσωτερική διαφωνία στους κόλπους της κυβέρνησης και επιχειρείται να αναχθεί σε παράγοντα καταλυτικών δήθεν εξελίξεων, παρόλο που έχει ήδη αποδειχθεί πάμπολλες φορές ότι κανένας από τους τρείς «Τσολάκογλου» πολιτικούς αρχηγούς δεν αντιστέκεται στην παραμικρή εντολή της Τρόικας των επικυρίαρχων της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Όχι, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ αποκλείεται να πέσει από μόνη της! Αν δεν αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα για να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής της, η κυβέρνηση αυτή θα βγάλει …τετραετία! Οι λόγοι είναι απλούστατοι. Πρώτον, τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι στις εκλογές τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα η πολιτική καριέρα των δύο τελευταίων, αλλά πιθανότατα και του Σαμαρά. Σχηματικά μιλώντας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης θα καθαιρεθούν την ίδια νύχτα των εκλογών προκειμένου τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (αν τελικά κατορθώσει να μπει στη Βουλή, πράγμα που δεν είναι αδύνατο για την «Αριστερά της προσκολλήσεως») να ετοιμαστούν να προσκολληθούν πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ για να του δώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και ο ηττημένος και ατιμασμένος Σαμαράς όμως θα είναι πλέον άχρηστος για τη Δεξιά και πρωτίστως για την αστική τάξη, οπότε και θα πεταχτεί πιθανότατα αμέσως στη χωματερή πολιτικών. Τρελοί είναι επομένως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να ρίξουν την κυβέρνηση τους και να αυτοκτονήσουν πολιτικά;

Ο δεύτερος λόγος που αυτή η κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει οικειοθελώς είναι ο αυτοεγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πολιτικό αδιέξοδο που τείνει να τον εξουδετερώσει ως απειλή για το σύστημα, χωρίς ταυτόχρονα να έχει ακόμη αποσπάσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης, ώστε να γίνει αποδεκτός ο ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική επιλογή του συστήματος για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε την πολιτική ευφυΐα να εκφράσει την οργή αλλά και τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% του Οκτωβρίου του 2009 στο 26,9 του Ιουνίου του 2012.

Λεωνίδας Βατικιώτης: Ελλείμματα θα φέρουν οι ιδιωτικοποιήσεις

 Χάριν του κάθε Μελισσανίδη που θα εισπράττει στο εξής τα κέρδη των πρώην ΔΕΚΟ θα απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι

Εφημ ΠΡΙΝ 

Έτη φωτός απέχει από την πραγματικότητα η εικόνα σταθεροποίησης που επιχειρεί να εμφανίσει η κυβέρνηση στα δημόσια οικονομικά. Έτσι, το πλεόνασμα που εμφανίζεται στην εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού κατά το πρώτο τρίμηνο, με βάση τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Γενικό Λογιστήριο την Τρίτη ύψους 520 εκ. ευρώ (έναντι ελλείμματος ύψους 334 εκ. ευρώ πέρυσι) δεν είναι παρά αποτέλεσμα «δημιουργικής οικονομικής»! Όχι δημιουργικής λογικής ή στατιστικής μιας κι αυτές οι τεχνικές αφορούν παιχνίδια με αριθμούς και ποσοστά που ελάχιστα επηρεάζουν την πραγματικότητα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με καθυστερήσεις πληρωμών – πραγματικών χρημάτων δηλαδή – που επισείουν τεράστια προβλήματα στην οικονομία, από καθυστερήσεις καταβολής μισθών μέχρι χρεοκοπίες επιχειρήσεων, βαθαίνοντας την ύφεση. Ειδικότερα, η μαγική εικόνα που παρουσιάστηκε, ήταν αποτέλεσμα της ματαίωσης δαπανών από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ύψους 671 εκ. ευρώ, κι επίσης της παρακράτησης φόρων από το δημόσιο ύψους 467 εκ. ευρώ, οι οποίοι έπρεπε να είχαν αποδοθεί στους πολίτες. Αν λοιπόν είχαν γίνει αυτές οι δαπάνες, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν έλλειμμα ύψους 618 εκ. ευρώ, κι όχι πλεόνασμα. Κι αυτό παρά τη σφαγή που έχει επέλθει σε κάθε λογής κοινωνική δαπάνη από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Σημαντική ευθύνη για το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα αναλογεί στην υστέρηση των φορολογικών εσόδων κι ιδιαίτερα εκείνων από την έμμεση φορολογία, δηλαδή την κατανάλωση. Η υποχώρησή τους (κατά 8% έναντι του φετινού στόχου και 15% σε σχέση με πέρυσι) είναι αποτέλεσμα της πτώσης της κατανάλωσης που κι αυτή με τη σειρά της προέρχεται από τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και την περικοπή κοινωνικών δαπανών.

Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να λύσει αυτό τον γόρδιο δεσμό (της δημιουργίας ελλειμμάτων μέσω της λιτότητας) με τις απολύσεις στο δημόσιο. Ο στόχος της είναι από τη στιγμή που θα περάσουν οι απολύσεις με την ψήφιση απόψε του πολυνομοσχεδίου το οποίο ισοδυναμεί με ένα νέο μίνι Μνημόνιο, κάθε τρίμηνο αρχικά και κάθε μήνα σε λίγο – όπως προβλέπεται άλλωστε από παλιότερο Μνημόνιο – να απολύονται «στα τυφλά» και χωρίς πολλές – πολλές συζητήσεις όσοι δημόσιοι υπάλληλοι επιβάλλεται για να επιτυγχάνεται πλεόνασμα. Στο νέο εργασιακό τοπίο που δημιουργείται οι απολύσεις δασκάλων και νοσοκόμων ούτε καν θα γίνονται γνωστές, ενώ θα καλύπτονται από τις κυβερνητικές θριαμβολογίες για την επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος που θα ανοίξει τον δρόμο για την επόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Δηλαδή για νέο αιματηρό Μνημόνιο.

Παναγιώτης Σωτήρης: Με τόλμη και αποφασιστικότητα για τη μετωπική συμπόρευση της Αριστεράς του άλλου δρόμου!

 Πηγή:www.ektosgrammis.gr

Ένα επαναλαμβανόμενο λάθος σε διάφορες τοποθετήσεις από τη μεριά της Αριστεράς είναι ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στο Μάη – Ιούνη του 2012. Βλέπει κανείς τις ίδιες αναφορές σε μια βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση, σε μια κοινωνία που είναι εξεγερμένη, σε ένα κίνημα που είναι στο δρόμο και σε ένα λαό που αναζητά επειγόντως μια προοπτική διεξόδου και μπορεί να ακούσει την αριστερά.

Όμως, μια τέτοια τοποθέτηση παραβλέπει την τωρινή κατάσταση και τις ιδιαιτερότητες της. Σίγουρα η κοινωνική κρίση έχει οξυνθεί και αυτό αποτελεί υλικό υπόβαθρο μιας βαθιάς πολιτικής κρίσης, που εκφράζεται ως μια χωρίς προηγούμενο αποστασιοποίηση λαϊκών στρωμάτων από το πολιτικό σύστημα. Όμως, πλάι στην οργή και την αγανάκτηση βλέπει κανείς να αναπτύσσεται η απελπισία και ένα εξατομικευμένος επιβιωτισμός, που τροφοδοτούν όχι μόνο την Αριστερά αλλά και τον κοινωνικό κανιβαλισμό του νεοφασισμού. Γι’ αυτό και βλέπουμε, ακόμη και στις δημοσκοπήσεις, αντιφατικά αποτελέσματα που συνδυάζουν την εκλογική άνοδο της Αριστεράς με μειωμένη πραγματική πολιτική απήχηση των απόψεών της και μια διάχυτη αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Γι’ αυτό και τα αλλεπάλληλα μέτρα που περνούν μπορεί να αντιμετωπίζουν μεγάλους και ηρωικούς αγώνες σε επίπεδο κλάδων, όχι όμως εκείνο το είδος κοινωνικής έκρηξης που ζήσαμε τη διετία 2010-2012.

Είναι σαφές ότι η ελληνική κοινωνία διαπερνάται από οξυμμένες αντιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα δεν έχουν πλατιά λαϊκά στρώματα εκείνη την αισιοδοξία και την ελπίδα ότι όντως κάπως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Σε αυτό επενδύει η κυβέρνηση προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, να αποκαρδιώσει τις λαϊκές τάξεις και να διατηρήσει απλώς μια μικρή εκλογική πρωτοκαθεδρία.

Με αυτή την έννοια η κυρίαρχη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του προβλήματος και όχι απλώς μια λανθασμένη ή ανεπαρκής απάντηση. Η στρατηγική του ώριμου φρούτου για την κατάληψη της εξουσίας απλώς αφήνει τις αντικειμενικές τάσεις της συγκυρίας και την αποδιαρθρωτική επίπτωση ενός καθημερινού αγώνα για την επιβίωση να επενεργούν υπονομεύοντας τη δυνατότητα να αναδειχτεί ένα άλλο κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ, ή το κάνουν να υπάρχει ως απλώς ένα άθροισμα εν δυνάμει ψηφοφόρων. Ταυτόχρονα, η καταναγκαστική απροθυμία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και να σκεφτεί οποιαδήποτε εκδοχή ρήξης με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο προδιαγράφει την προοπτική μιας κυβερνητικής λύσης που εύκολα θα πέσει θύμα κάθε λογής εκβιασμών, όπως άλλωστε δείχνει και το παράδειγμα της Κύπρου, αλλά και νομιμοποιεί ιδεολογικά τον πιο κρίσιμο κόμβο του κυρίαρχου λόγου: την επιμονή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση έξω από τα όρια του «ευρωπαϊκού δρόμου».

Mωυσής Λίτσης: Βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού

 H Oικονομία με Άλλο Μάτι

Τρία χρόνια μετά τις απαρχές της πολιτικής των μνημονίων αρχής γενομένης από την Ελλάδα και πέντε μετά τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την κατάρρευση της Lehman Brothers, η παγκόσμια οικονομία επανέρχεται στο σημείο μηδέν.

Στην τελευταία του εξαμηνιαία έκθεση το ΔΝΤ αναθεωρεί προς τα κάτω τις προβλέψεις του για την παγκόσμια οικονομία, η οποία εκτιμάται ότι θα παρουσιάσει ανάπτυξη 3,3% αντί 3,5%. Στην ευρωζώνη προβλέπεται ύφεση 0,3% ενώ η ανάπτυξη στις ΗΠΑ θα κυμανθεί στο 1,9%. Οι ιθύνοντες του ΔΝΤ προβλέπουν ότι τα πράγματα θα είναι κάπως καλύτερα το 2014, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι η μικρή έστω προβλεπόμενη ανάπτυξη θα μετριάσει τα υψηλά ποσοστά ανεργίας σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο κόσμο.

Στην ευρωζώνη η ανεργία έχει φθάσει στο 12%, μιλάμε για 19 εκατομμύρια ανέργους. Στον ευρωπαϊκό νότο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η ανεργία στην Ελλάδα και την Ισπανία ξεπερνά το 25%, στην Πορτογαλία βρίσκεται στο 18%, ενώ στην πρόσφατα εισηγμένη στον κόσμο των μνημονίων Κύπρο η ανεργία εκτιμάται ότι επίσης θα φθάσει στο 25%.

Φαινόμενα κάμψης εμφανίζονται ακόμη και στην Κίνα. Η πρόσφατη είδηση ότι η ανάπτυξη περιορίστηκε στο 7,7% -για την Κίνα του ενός δισεκατομμυρίου πληθυσμού, πραγματική ανάπτυξη θεωρείται πάνω από το 8%- προκάλεσε πανικό στα χρηματιστήρια και μαζικές πωλήσεις στο χρυσό, καθώς εκφράζονται φόβοι ότι η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε περίοδο αποπληθωρισμού. Σε μία δηλαδή παρατεταμένη πτώση τιμών που κάνει κάθε παραγωγική επένδυση «ασύμφορη», κάτι που είχε συμβεί και στην δεκαετία του ’30 και εξακολουθεί να συμβαίνει εδώ και μια τουλάχιστον δεκαπενταετία στην Ιαπωνία.

Γιώργος Π.Τριανταφυλλόπουλος: Αλλάζοντας την Οικονομία

 

Πηγή:eparistera.blogspot.gr/

View this document on Scribd

Βασίλης Λιόσης: Να επενδύσουμε στο χρηματιστήριο των αγώνων

Η περίοδος που διανύουμε από το 2010 κι έπειτα είναι εξαιρετικά πυκνή σε γεγονότα. Η κρισιακή φάση έφερε κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις και νέους συσχετισμούς. Πολιτικές προτάσεις συγκροτήθηκαν, μεταλλάχθηκαν, αναπροσαρμόστηκαν. Θα επιχειρήσω, λοιπόν, να κάνω μια κριτική προσέγγιση των κυριότερων προτάσεων που κατατέθηκαν.

[i] Η λογική του «δεν έχει σημασία το ευρώ ή η δραχμή», ή που λέει πως «το αίτημα εξόδου από την ΕΕ δεν έχει νόημα αν δε συνοδεύεται από το σοσιαλιστικό πλαίσιο», ή ότι «η πρόταση για κατάργηση των μνημονίων και της μονομερούς παύσης πληρωμών είναι διαχειριστικό αίτημα και λοξοκοιτά σε συμμαχίες με τμήματα της αστικής τάξης», δεν έχει καμία σχέση με τη διαλεκτική σκέψη, με την επαναστατική τακτική, με την υπηρέτηση του στρατηγικού στόχου. Η ταύτιση της τακτικής με τη στρατηγική το μόνο που πετυχαίνει είναι η όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνση από το στρατηγικό στόχο.

[ii] Από την άλλη είναι αντιφατικό όταν διαπιστώνεται από δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ανάγκη ενός συνεκτικού αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού πακέτου αιτημάτων που περιέχει τη μονομερή παύση πληρωμών, την κατάργηση των μνημονίων, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την έξοδο από την ΕΕ κ.ά., ενώ από την άλλη θεωρείται θέση αρχής η μη συμμετοχή σε κυβέρνηση δυνάμεων που τείνουν να στηρίξουν ένα τέτοιο πρόγραμμα (όπως βεβαίως δεν μπορεί να θεωρηθεί θέση αρχής και η συμμετοχή). Επιπλέον ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν είναι σωστό κατά τη γνώμη μου να χαρακτηρίζεται ως αντικαπιταλιστικό γιατί αυτό στενεύει αφόρητα τη δυνατότητα συμμαχιών. Αντικαπιταλιστικό μπορεί και να σημαίνει την πρόθεση κοινωνικοποίησης των πάντων από την πρώτη ημέρα: από το περίπτερο μέχρι και τη μεγάλη βιομηχανία.

[iii] Όσον αφορά στο «σχέδιο Β», μοιάζει με μονομανία η επικέντρωση στο ζήτημα του ευρώ. Δε γίνεται σαφές αν η εφαρμογή αυτού του σχεδίου θα είναι το εφαλτήριο για την κοινωνική ανατροπή ή για μια «χρηστή» διαχείριση που απλώς θα στοχεύει σε μια πιο δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. Θα πρέπει να είμαστε κάθετοι: ένα μοντέλο κεϋνσιανής ή νεοκεϋνσιανής διαχείρισης είναι και ουτοπικό και αποπροσανατολιστικό για το λαϊκό κίνημα. Οποιοδήποτε πρόγραμμα ριζοσπαστικής κατεύθυνσης θα πρέπει να έχει στρατηγική στόχευση την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης. Δεν πρόκειται για μια ιδεοληψία περασμένων εποχών όπου λειτουργούσε το λεγόμενο «αριστερόμετρο» και που ο καθένας κοίταζε να κάνει μια πρόταση που να βρίσκεται αριστερότερα κάποιας άλλης, μόνο και μόνο για να αυτοϊκανοποιηθεί ο ίδιος και το ακροατήριό του. Η ανατροπή είναι αδήριτη ανάγκη και το ζητούμενο είναι η εύρεση του προσφορότερου δρόμου για την προσέγγισή της….

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Τοποθέτηση στην Ημερίδα της Πρωτοβουλίας κατά του Ευρώ και της ΕΕ με θέμα «Έξοδος από Ευρωζώνη και ΕΕ: Αναγκαιότητα, Δυνατότητα, Προοπτικές» που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 24/4/2013 στην ΑΣΣΟΕ

Κατ΄ αρχάς να ευχαριστήσω για τη σημερινή πρόσκληση στην πολύ χρήσιμη σημερινή εκδήλωση της Πρωτοβουλίας. Περνάω ευθύς αμέσως στα επίμαχα ζητήματα.

Η καπιταλιστική κρίση που έχει αγκαλιάσει σχεδόν το σύνολο των χωρών εκδηλώνεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στην Ελλάδα. Πώς ερμηνεύεται όμως το γεγονός ότι όλη η υφήλιος έχει στραμμένα τα μάτια της σε μια κουκίδα του χάρτη; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί να μιλήσουμε για ελληνική ιδιαιτερότητα;

Κωδικοποιώντας μιαν απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα έλεγα πως:

[i] Η κρίση του καπιταλισμού παράγεται σε τελική ανάλυση από τη μήτρα της βασικής αντίθεσης του. Επομένως, η Ελλάδα δε θα μπορούσε και δεν έχει ξεφύγει από αυτό το «σιδερένιο» κανόνα. Τα πολιτικά και οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται στην Ελλάδα είναι το απότοκο της προσπάθειας του ελληνικού κεφαλαίου να μεταφέρει τις συνέπειες της κρίσης στην εργατική τάξη κι εν γένει στον ελληνικό λαό.

[ii] Αυτό σε συνδυασμό με το χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού (Ελλάδα εξαρτημένη και μέσου επιπέδου ανάπτυξης) δίνουν μια βασική απάντηση στο ερώτημα γιατί οι εργαζόμενοι δέχονται τη χειρότερη αντεργατική επίθεση από την εποχή της μεταπολίτευσης κι εντεύθεν. Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, διπλωματικό, διατροφικό, τεχνολογικό), ενώ πλέον υπάρχουν έντονα σημάδια νεοαποικιοκρατίας.

[iii] Όμως αυτή η προσπάθεια δεν είναι μόνο σε επίπεδο εθνοκρατικού σχηματισμού αλλά και σε διακρατικού. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως εντός της ΕΕ κυρίως η Γερμανία επιχειρεί και το έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, να αποσείσει από τις πλάτες της την κρίση και να τη μεταφέρει στους αδύναμους κρίκους όπως η Ελλάδα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα πλεονάσματα του Βορρά ισούνται με τα ελλείμματα του Νότου.