ΙΟΣ: Ο ναζισμός, η βία και ο νόμος

  Πάμπλο Πικάσο, 1939.

Ο Πικάσο αφιέρωσε  αυτό το έργο του ,το 1949, στον αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στον ναζισμό.

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

Οση ταχύτητα επιδεικνύουν οι κυβερνώντες στην εφαρμογή της παραμικρής υπόδειξης της τρόικας τόση ραθυμία και επιφυλακτικότητα όταν πρόκειται να ενσωματώσουν στην ελληνική νομοθεσία κάποια διεθνή σύμβαση για ανθρώπινα δικαιώματα.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά. Δημήτρης Ψαρρά  

Οι παλινωδίες της κυβέρνησης με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε από τον υπουργό, αποσύρθηκε από τον εκπρόσωπο του πρωθυπουργού και μετά ξανακατατέθηκε, έχουν προϊστορία πολλών δεκαετιών. Το έργο αυτό, δηλαδή, το έχουμε ξαναδεί. Η Ελλάδα μονίμως υπογράφει διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ρατσισμό, τον σεβασμό των μειονοτήτων, αλλά μετά ξεχνά να τις ενσωματώσει στην εγχώρια νομοθεσία ή το κάνει με εξαιρετική καθυστέρηση.

Ο ανεπιθύμητος νόμος

Εχουν φρυάξει εδώ και καιρό οι κάθε λογής απολογητές του ρατσισμού και του αντισημιτισμού στη χώρα μας και υποδεικνύουν κάποια διεθνή συνωμοσία που θέλει να επιβάλει και στην Ελλάδα την ύπαρξη αντιρατσιστικής νομοθεσίας. Κατονομάζονται οι διεθνείς εβραϊκές οργανώσεις, ο πανταχού παρών Σόρος, οι ΗΠΑ, η Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ευρώπης. Δυστυχώς οι συνωμοσιολόγοι έχουν εν μέρει δίκιο. Δεν υπάρχει βέβαια καμιά παρόμοια συνωμοσία. Αλλά χωρίς τον κίνδυνο να εκτεθούν στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν φαίνονται πρόθυμες να πάρουν κανένα σχετικό μέτρο.

Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα δεν είναι σημερινό. Ούτε βαρύνει μόνο την κυβέρνηση Σαμαρά. Ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο συνοδεύουν όλες οι δυνατές κατηγορίες («άνθρωπος του Σόρος», «ενεργούμενο του εβραϊκού λόμπι», «ανθέλλην») κράτησε το νομοσχέδιο Καστανίδη (παρόμοιο με το σχέδιο Ρουπακιώτη) στο συρτάρι του υπουργείου Δικαιοσύνης το 2011.

Αυτή τη διαρκή «δυσανεξία» της ελληνικής έννομης τάξης μαρτυρά και το αμαρτωλό ιστορικό της αντιρατσιστικής νομοθεσίας. Η χώρα μας έχει αποδεχτεί πριν από περίπου μισό αιώνα το βασικό ντοκουμέντο κατά του ρατσισμού της παγκόσμιας ένωσης των κρατών. Στις 7.3.1966 η Ελλάδα υπέγραψε τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για την Εξάλειψη κάθε μορφής Φυλετικών Διακρίσεων. Η Σύμβαση είχε υιοθετηθεί από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού στις 21.12.1965 και τέθηκε σε ισχύ στις 4.1.1969. Χωρίς κανένα πρόβλημα την επικύρωσε το καθεστώς της χούντας στις 18.6.1970 με το ν/δ 494/1970. Τι είχε άλλωστε να φοβηθεί; Εξάλλου από την επικύρωση μιας σύμβασης μέχρι την ενσωμάτωσή της στο εσωτερικό δίκαιο η απόσταση αποδεικνύεται συνήθως χαώδης.

Πήρε φωτιά η γραμμή SOS για τις γυναίκες – Αφροδίτη Τζιαντζή

 Συλλογή υπογραφών για να μην κλείσει η Γ.Γ.Ι.:

 https://secure.avaaz.org/en/petition/Nodegradationoffundamentalgenderequality

Εφημερίδα των Συντακτών

Από τον Μάρτιο του 2011 η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, που παρέχει ψυχοκοινωνική στήριξη και συμβουλευτική σε γυναίκες θύματα βίας, δέχτηκε 10.176 κλήσεις και 74 ηλεκτρονικά μηνύματα.

Εν μέσω μεταρρυθμίσεων και περικοπών που απειλούν την ίδια τη λειτουργία της Γ.Γ. Ισότητας, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των δύο χρόνων λειτουργίας της γραμμής SOS. Η γραμμή λειτουργεί σε 24ωρη βάση, επτά ημέρες την εβδομάδα, με χρέωση μία αστική μονάδα, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Στελεχώνεται από εξειδικευμένο προσωπικό – ψυχολόγους και κοινωνιολόγους, κάθε υπηρεσία που παρέχεται είναι απολύτως εμπιστευτική και καλύπτεται από το απόρρητο της συμβουλευτικής, ενώ οι καταγγελίες γίνονται ανώνυμα.

 Είναι ειρωνικό ότι η Γενική Γραμματεία Ισότητας, ο φορέας που στελεχώνει τη γραμμή SOS, αντί να αναβαθμιστεί σε μια εποχή που οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο εξαιτίας της κρίσης, υποβαθμίζεται και κινδυνεύει με κλείσιμο, καθώς περικόπτεται σχεδόν το 80% των οργανικών θέσεων. Δημόσιο ψήφισμα ενάντια στο κλείσιμο του θεσμού απευθύνουν οι εργαζόμενοι, το οποίο έχουν ήδη συνυπογράψει ηλεκτρονικά πάνω από 11.100 πολίτες και φορείς, ενώ η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται.

Εμφυλη βία καταγγέλλουν οι περισσότερες κλήσεις στη γραμμή SOS, από τις οποίες το 74% γίνεται από τις ίδιες τις κακοποιημένες γυναίκες, ενώ το υπόλοιπο 26% γίνεται από τρίτα πρόσωπα (φίλους/ες, συγγενείς, γείτονες). Οι περισσότερες γυναίκες καταγγέλλουν περιστατικά ενδooικογενειακής βίας (4.629 κλήσεις, 78%, ), ενώ με πολύ μικρότερα ποσοστά ακολουθούν οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση (82 κλήσεις, 1%), περιπτώσεις βιασμού (88 κλήσεις, 1%). Μονοψήφιες ήταν οι καταγγελίες για πορνεία και trafficking, ενώ 709 κλήσεις (12%) αφορούσαν άλλες μορφές βίας.

Ζητούν στήριξη

Οι γυναίκες αναζητούν ψυχοκοινωνική στήριξη και νομική συμβουλευτική σε ποσοστό 43% και 33% αντίστοιχα και ακολουθούν αιτήματα για νομική βοήθεια, αναζήτηση φιλοξενίας και αναζήτηση εργασίας. Μητέρες παιδιών (62%), έγγαμες (48%), Ελληνίδες (68%) σε παραγωγική ηλικία, με ανώτατη και ανώτερη μόρφωση, σε άσχημη ώς μέτρια οικονομική κατάσταση (20% και 19%) και συχνά άνεργες (31%) είναι οι περισσότερες από τις καταγγέλλουσες που απάντησαν σε αντίστοιχες ερωτήσεις.

Για τη βία στα σχολεία

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Πολύμορφη η βία στα σχολεία: από τον ενδοσχολικό εκφοβισμό, τον ψευτοπαληκαρισμό, το πείραγμα, τη λεκτική – ψυχολογική, αλλά και σωματική βία, το κυνήγι του αδύναμου μέχρι την κρατική, θεσμική βία και την εγκληματική δράση συμμοριών. Από το χουλιγκανισμό μέχρι το ρατσισμό και το νέο – ναζισμό που  σε συνθήκες οικονομικής, ανθρωπιστικής κρίσης παίρνουν ανησυχητικές διαστάσεις περνώντας τις ανοχύρωτες πύλες του σχολείου.

Η κυρίαρχη άποψη περί ενδο – σχολικής βίας εστιάζει σε ορισμένες μορφές του φαινομένου με μια «ψυχολογίστικη» ανάλυση περί βίαιου οικογενειακού περιβάλλοντος, βλέποντας, έτσι, το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Γιατί η βία είναι βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας και συνδέεται με την ανισότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επομένως αναπαράγεται και στους θεσμούς της, όπως είναι και το σχολείο..

Οι σοβαρότερες αιτίες, όμως, μπορούν να αναζητηθούν στις δομές της καπιταλιστικής κοινωνίας  που χαρακτηρίζονται από έναν απάνθρωπο ανταγωνισμό που αναπαράγεται σε όλες τις μορφές της κοινωνικής ζωής. Η κοινωνική περιθωριοποίηση ευπαθών κοινωνικών ομάδων που εντείνεται από την οικονομική κρίση, τα εργασιακά προβλήματα τροφοδοτούν τη βία και την εγκληματικότητα. Η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης είναι η απεχθέστερη μορφή βίας εναντίον του κόσμου της εργασίας και του «κοινωνικού κράτους» που σπέρνει τη φτώχεια, την ανεργία και τη μαζική εξαθλίωση. Όσο η φτώχεια , ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι διακρίσεις, η βία και η εκμετάλλευση ανθούν, τόσο θα οξύνονται τα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας. Δεν είναι τυχαίο ότι δεκάδες έρευνες επισημαίνουν τη σαφέστατη σχέση του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου των γονέων καθώς επίσης και της αρνητικής οικονομικής κατάστασης της οικογένειας των δραστών, αλλά και τις περιορισμένες προσδοκίες επαγγελματικής αποκατάστασης. Όλο και πιο έντονα, όλο και πιο πολλοί νέοι νιώθουν ότι δεν έχουν μέλλον.

Περί βίας

Του Γιώργου Ρούση

Με αφορμή την ένταση του οικονομικού καταναγκασμού, την άμεση κρατική και παρακρατική βία και τις βίαιες αντιδράσεις που αυτά προκαλούν, έχει αναζωπυρωθεί η συζήτηση περί βίας.

Σε αυτήν τη συζήτηση οι συστημικές – κυβερνητικές δυνάμεις, γεννήτορες και δάσκαλοι της βίας, την καταδικάζουν όταν στρέφεται εναντίον τους, μ΄άλλα λόγια όταν θερίζουν ό,τι έσπειραν και καλούν την Αριστερά να πράξει το ίδιο.

Από την άλλη, η κοινοβουλευτική Αριστερά αποδέχεται το ρόλο του απολογούμενου και δεν χάνει ευκαιρία να καταδικάσει γενικώς και αορίστως τη βία και να δηλώσει ότι η ίδια δεν πρόκειται ποτέ να τη χρησιμοποιήσει.

Ενδεικτικά θυμίζω τις πρόσφατες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, ότι η «βία ως η πλέον αυταρχική πράξη» είναι καταδικαστέα, ή αντίστοιχες δηλώσεις άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που περηφανεύονται ότι «θα ταράξουν (τους αντιπάλους τους) στη νομιμότητα».

Θυμίζω ακόμη παλιότερες δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα κατά την οποία «στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι» και την πρόσφατη απολογητική της στάση κατά την οποία οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δεν διέπραξαν την «καταδικαστέα» πράξη της κατάληψης ενός δημόσιου χώρου που είναι το υπουργείο.

Θυμίζω τέλος την ευκολία με την οποία αυτή η Αριστερά χαρακτηρίζει αδιακρίτως ως προβοκατόρικη και βίαιη αντίδραση στο σύστημα.

Αυτές οι τοποθετήσεις κατά της βίας γενικώς:

-Αρνούνται τις πλέον ένδοξες στιγμές της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής Αριστεράς, δηλαδή τη διπλή ένοπλη αντίσταση κατά του γερμανικού και στη συνέχεια του βρετανικού ιμπεριαλισμού, και κατά του ντόπιου κεφαλαίου.

Καταδικάζω τη φτώχεια απ’ όπου και αν προέρχεται.

Του Πέτρου Κατσάκου

Εγκλωβισμένοι σε ένα σκηνικό «επαναστατικής» και λεκτικής βίας ανάμεσα σε σφαίρες, γκαζάκια, εκρήξεις και ορυμαγδό πολιτικών αντεγκλήσεων παρακολουθούμε σχεδόν άφωνοι μια πλειοδοσία δημοκρατικότητας και πίστης στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς όπου ο μισός πολιτικός κόσμος απαιτεί από τον άλλο μισό «να καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται».
Την ίδια ώρα η ΕΛΣΤΑΤ διαπιστώνει κατακόρυφη άνοδο του αριθμού των πολιτών της χώρας που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο με το ποσοστό να φθάνει, πλέον, στο 22,9%… που όλοι γνωρίζουμε από πού προέρχεται.

Στο κάδρο της βίας των ημερών μας πρωταγωνιστούν όμως τα γκαζάκια, οι σφαίρες και οι «βίλες της ανομίας» αφήνοντας στο περιθώριο τη βία των στερήσεων στην οποία υπόκειται ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Λες και δεν είναι βία να ζεις κάτω από τα όρια της φτώχειας. Λες και δεν είναι βία να ζουν τα παιδιά σου σε παγωμένο σπίτι. Λες και δεν βία είναι να σου κόβουν το ρεύμα. Λες και δεν είναι βία οι αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ και τα χαράτσια της εφορίας. Λες και δεν είναι βία η ανεργία και η εξαθλίωση.

Ποια βία να καταδικάσεις όταν βλέπεις παιδιά να λιποθυμούν από την πείνα; Ποια βία να καταδικάσεις όταν μετράς απελπισμένους αυτόχειρες κάθε μέρα; Ποια βία να καταδικάσεις όταν βλέπεις τις ουρές να μεγαλώνουν στα συσσίτια των νεόπτωχων;

Ε, ό­χι και «φα­σι­στι­κή», η Χρυ­σή Αυ­γή – Δημήτρης Ψαρράς

Εφημ ΕΠΟΧΗ

Via http://xyzcontagion.wordpress.com/

Υπάρ­χει έ­να α­πό­σπα­σμα α­πό την Ιστο­ρία του Φα­σι­σμού του Στάν­λεϊ Πέιν, στο ο­ποίο συ­νη­θί­ζει να πα­ρα­πέ­μπει ο Μι­χα­λο­λιά­κος. Εί­ναι οι πρώ­τες γραμ­μές τής κλα­σι­κής αυ­τής με­λέ­της. «Στα τέ­λη του ει­κο­στού αιώ­να», γρά­φει ο Πέιν και α­ντι­γρά­φει ο Μι­χα­λο­λιά­κος, «ο ό­ρος φα­σι­σμός πα­ρα­μέ­νει ί­σως ο πιο α­σα­φής α­πό τους ση­μα­ντι­κούς πο­λι­τι­κούς ό­ρους.

Αυ­τό ί­σως πη­γά­ζει α­πό το γε­γο­νός ό­τι η λέ­ξη κα­θε­αυ­τή δεν πε­ριέ­χει μια σα­φή πο­λι­τι­κή α­να­φο­ρά (α­κό­μα και α­φη­ρη­μέ­νη), ό­πως συμ­βαί­νει με τη δη­μο­κρα­τία, το φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, το σο­σια­λι­σμό και τον κο­μου­νι­σμό. […] Η λέ­ξη φα­σί­στας εί­ναι μια α­πό τις πιο πο­λυ­χρη­σι­μο­ποιη­μέ­νες υ­πο­τι­μη­τι­κές πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις, και συ­νή­θως υ­πο­δη­λώ­νει «τον βίαιο«, «τον κτη­νώ­δη«, «τον κα­τα­πιε­στι­κό« ή «τον δι­κτα­το­ρι­κό«. Αν ό­μως φα­σι­σμός δεν ση­μαί­νει τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­π’ αυ­τό, τό­τε τα κομ­μου­νι­στι­κά κα­θε­στώ­τα, για πα­ρά­δειγ­μα, θα έ­πρε­πε πι­θα­νόν να ε­νταχ­θούν στην κα­τη­γο­ρία των πιο φα­σι­στι­κών κα­θε­στώ­των, α­πο­στε­ρώ­ντας έ­τσι τη λέ­ξη α­πό κά­θε χρή­σι­μο προσ­διο­ρι­σμό».¹

 Τε­λευ­ταία φο­ρά που φρό­ντι­σε να μας θυ­μί­σει το α­πό­σπα­σμα αυ­τό ο Μι­χα­λο­λιά­κος ή­ταν στο κύ­ριο άρ­θρο της ε­φη­με­ρί­δας του πριν α­πό δε­κα­πέ­ντε μέ­ρες.² Ο πρω­το­σέ­λι­δος τίτ­λος του ί­διου φύλ­λου ή­ταν «Εκτός Νό­μου την Χρυ­σή Αυ­γή θέ­λει η χού­ντα του Μνη­μο­νίου». Θα προ­σπα­θή­σω να ε­ξη­γή­σω πώς συν­δέ­ο­νται αυ­τές οι δύο δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις του Φί­ρερ της ορ­γά­νω­σης και με ποιο τρό­πο μας δί­νουν α­πά­ντη­ση στο ε­ρώ­τη­μα «Ποιοι και πώς να στα­μα­τή­σου­με τους νε­ο­να­ζί».³

Παρασκευή, 24 Αυγούστου: Φωνάζουμε ΟΧΙ στο ρατσισμό

Συλλαλητήριο ενάντια στο ρατσισμό:

Παρασκευή,24 Αυγούστου, ώρα 6μμ, Ομόνοια.

 

Εξιλαστήριο θύμα οι μετανάστες

 εφημ. ΠΡΙΝ

Κείμενα: Θανάσης Σκαμνάκης, Παναγιώτης Φραντζής

Μια μεγάλων και επικίνδυνων διαστάσεων εκστρατεία βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα με άμεσα θύματα τους μετανάστες. Επίσημη πολιτεία, αστυνομικό παρακράτος και παρακρατικές ομάδες, με επίσημο όνομα ή χωρίς, έχουν ξεκινήσει σαφάρι εναντίον των ξένων. Ο ειρωνικής ονομασίας «Ξένιος Ζευς» εγκαινιάζει το επίσημο πογκρόμ και στα απόνερα του ενεργοποιείται ολόκληρος ο ξενοφοβικός και φασιστικός εσμός.

Το όλο θέμα δεν είναι πρόβλημα των «άκρων» αλλά ζήτημα της καθημερινής ζωής των Ελλήνων. Και η ελληνική κοινωνία, προσθέτει στην ανασφάλεια της, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας της, τον καθημερινό φόβο από τα μικρά, αλλά και τα μεγάλα εγκλήματα των ξένων (ή τουλάχιστον εκείνα που αποδίδονται στους ξένους), τη γενική έξαρση της εγκληματικότητας, η οποία έχει σχέση και με την οικονομική κρίση αλλά σε ένα βαθμό και με κάποιους ξένους. Και προσθέτοντας αυτή την ανασφάλεια είναι έτοιμη να δώσει δίκιο, συνεπικσυρούντων των μέσων ενημέρωσης, στις ρατσιστικές επιθέσεις. Το φαινόμενο παίρνει ανεξέλεγκτες κοινωνικές διαστάσεις και η επίκληση του ανθρωπισμού δεν μπορεί να πείσει τη νοικοκυρά του Αγίου Παντελεήμονα, τον συνταξιούχο ή τον αγρότη που μπήκαν σπίτι του στην ερημιά και τον ρήμαξαν, ούτε τη μάνα της κοπέλας από την Πάρο, ούτε την έγκυο γυναίκα εκείνου του άτυχου που τον σκότωσαν Αφγανοί στην Ηπείρου για μια βιντεοκάμερα. Κι έτσι ο φορτηγατζής ακροατής του ραδιοφωνικού σταθμού, είτε είναι φασίστας είτε όχι, αφελής ωστόσο, «δεν καταλαβαίνει Χριστό» όπως λέει, κι αν πιάσει τους ξένους που του έχουν κλέψει το τσαντάκι με τα λεφτά του δυό φορές, το κινητό του πέντε κ.ο.κ., «θα τους φάει ζωντανούς».

Ο ανθρωπισμός είναι μια προσιτή στον καθένα ιδεολογική σύλληψη σε μια εποχή που έχεις την πολυτέλεια να είσαι άνθρωπος. ‘Οταν έρχεται η εποχή της στέρησης, αρχίζει ο βαθύς διχασμός και η ανθρωποφαγία. Ο διπλανός είναι ένας ορατός και προσιτός εχθρός. Το να τα βάζεις με τις κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι μακρινοί στόχοι και τώρα που έχουν μεταφέρει το κέντρο τους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο είναι απρόσωπες, μακρινές και ακατάβλητες. Το να θυσιάσεις τον διπλανό σου φτωχοπρόδρομο είναι μια προσιτή δυνατότητα. Κι έτσι, στην κρίση, αμυνόμαστε με ανθρωποθυσίες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μη νιώθεις πως δεν κάνεις τίποτα. Είναι όμως αποτελεσματικός; Φυσικά όχι. Ποιος βολεύεται απ’ αυτό; Φυσικά οι δημιουργοί της κρίσης. Μπαίνουμε στη νέα εποχή με αναπεπταμένες τις σημαίες τον μίσους. Μάλλον πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερο ρόλο στη σκέψη και το μυαλό μας.

Στους μεταλλωρύχους της Ν. Αφρικής…

 Πηγή: φτου ξελευτερία!

Οι Ένοπλες Δυνάμεις σε ρόλους εσωτερικής κατασταλτικής δύναμης

Πηγή:  Εργατικός Αγώνας

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 52 του περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης»

Ήταν μια υπενθύμιση, η άσκηση καταστολής πλήθους, «Καλλίμαχος», που έγινε στις 4 Φλεβάρη 2011 στο Κιλκίς ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και οι στρατιωτικές δομές των ιμπεριαλιστικών κέντρων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εκπαιδεύονται, ασκούνται και προετοιμάζονται για αποστολές και ρόλους εσωτερικής κατασταλτικής δύναμης.

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά πρόκειται για μια υπόθεση που με αυτή τη μορφή εξελίσσεται σταθερά τα τελευταία δέκα χρόνια.

Άλλωστε ο προσανατολισμός αυτός αποτυπώνεται τόσο στα δόγματα όσο και στην οργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων. Ειδικά μάλιστα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της ταξικής πάλης, αυτή η προετοιμασία και η στοχοποίηση του «εχθρού λαού», αποκτά χαρακτήρα ανοιχτής απειλής στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις.

Υπενθυμίζεται πως σ’ αυτό το πλαίσιο, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, και ειδικότερα ο Στρατός Ξηράς, κυρίως μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη 2001 και την ενεργοποίηση του λεγόμενου «αντιτρομοκρατικού» δόγματος εκ μέρους των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, εκπαιδεύονται απροκάλυπτα σε ρόλους κατασταλτικής δύναμης και προετοιμάζονται για αποστολές «εσωτερικής ασφάλειας». Το πλαίσιο διαμορφώνουν και οι διάφοροι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι που θεσμοθετήθηκαν στην πορεία, σε συνδυασμό και με τα (κατ’ ευφημισμόν) αμυντικά δόγματα, που όλα μαζί δείχνουν αυτό τον προσανατολισμό απέναντι στον «εχθρό λαό».

Δεν είναι τυχαίο ότι, με βάση αυτό το πλαίσιο, στις απειλές που συνιστούν την «τρομοκρατία», συγκαταλέγονται ενέργειες και δραστηριότητες του μαζικού λαϊκού κινήματος (αντιμετώπιση «απειλών» κατά της οικονομικής δραστηριότητας, όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια απεργία ή μια κατάληψη, κλπ.).

Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και η δήλωση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, στις 19 Νοέμβρη 2010 από τη Λισαβόνα, στα διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ για το νέο στρατηγικό του δόγμα, όπου είπε ανοιχτά ότι στόχος του ΝΑΤΟ, ανάμεσα στα άλλα, είναι «οι ακραίες πολιτικές θέσεις – κινήματα ανά τον κόσμο».

Ωστόσο, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι στο δόγμα του Στρατού Ξηράς από το 2005, περιλαμβάνεται και η αντιμετώπιση απειλών εντός των αστικών περιοχών και η σχετική προπαρασκευή. Άμεση σύνδεση με αυτά, έχει και η μετατροπή του Στρατού σε επαγγελματικό – μισθοφορικό, με την πρόσληψη δεκάδων χιλιάδων επαγγελματιών οπλιτών (ΕΠ.ΟΠ.).

Η φαιά πανούκλα σηκώνει κεφάλι στην Ελλάδα της καταληκτικής κρίσης…

Η φαιά πανούκλα σηκώνει κεφάλι σε αυτή την Ελλάδα της καταληκτικής κρίσης.Υπάρχει κανείς να τη σταματήσει;

Του Γιώργου Μητραλιά*

Δυστυχώς, η επόμενη των εκλογών της 17ης Ιουνίου βρίσκει την ελληνική αριστερά τόσο αμήχανη απέναντι στη νεοναζιστική απειλή όσο ήταν και πριν από την 6η Μαΐου. Η απόδειξη; Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής παρουσιάζεται σαν μια εξαίρεση, σαν ένα απλό «μελανό σημείο»  μιας εξαιρετικά λαμπρής γενικής κατάστασης. Έτσι, σχεδόν όλες οι συνιστώσες της ελληνικής αριστεράς (συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ) περιγράφουν τη κατάσταση σαν ένα απλό άθροισμα καλών και κακών αποτελεσμάτων, κάνοντας πως αγνοούν ότι τόσο τα «καλά» όσο και τα «κακά» σημεία (δηλαδή η εμφάνιση και η κεραυνοβόλα ανάπτυξη των νεοναζιστών) ανήκουν στην ίδια γενική κατάσταση, ότι είναι αλληλένδετα και έχουν τον ίδιο κοινό παρονομαστή, την ιστορική κρίση της ελληνικής κοινωνίας, που τα καθορίζει όλα!

Συνέπεια αυτής της επιφανειακής προσέγγισης της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής  πραγματικότητας από την ελληνική αριστερά είναι ότι το νεοναζιστικό φαινόμενο εκλαμβάνεται σαν ένα…ιστορικό ατύχημα, σαν κάτι το παροδικό και τελικά, σαν ένα πολιτικό γεγονός δευτερεύουσας σημασίας συγκρινόμενο με τα δυο μεγάλα γεγονότα των καιρών μας: την κατακόρυφη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τη κατάρρευση του παραδοσιακού ελληνικού δικομματισμού.  Ωστόσο, τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα και αντιστέκονται σε παρόμοιες «αναλύσεις». Καταρχήν, υπάρχει η καθημερινή δράση των νεοναζιστών, που γίνεται όλο και πιο επίφοβη, όλο και πιο επιθετική, που δεν στοχεύει πια μόνο τους μετανάστες αλλά επεκτείνεται εφεξής και στους αγωνιστές της αριστεράς ή ακόμα και στους απλούς περαστικούς που τολμούν να διαμαρτυρηθούν. Αντί να φρονιμέψει μια και διαθέτει πια ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία (όπως το είχαν προβλέψει λαθεμένα αρκετοί ηγέτες της αριστεράς), η Χρυσή Αυγή περνάει τώρα στην επίθεση, δείχνοντας τα μούσκουλά της, πληθαίνοντας τις προκλήσεις και τις επιδρομές σε όλη τη χώρα, και διεκδικώντας δημόσια το «δικαίωμά» της να χτυπάει όποιον θέλει όποτε το θέλει!

Κατόπιν, υπάρχουν κυρίως οι στατιστικές, που είναι ακόμα πιο επίφοβες από τις πράξεις των νεοναζιστών. Σύμφωνα με τις εμπεριστατωμένες μελέτες των αποτελεσμάτων των τελευταίων ελληνικών εκλογών, η Χρυσή Αυγή  μόνο «παροδικό φαινόμενο» δεν είναι καθώς «θα αποτελέσει ισχυρό πόλο τα επόμενα χρόνια και έναν αντίπαλο στην Αριστερά αρκετά ισχυρό» (1). Χωρίς κανένα δισταγμό, δηλώνουμε αμέσως και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι οι Έλληνες νεοναζιστές όχι μόνο εγκαθίστανται μακροπρόθεσμα στη καρδιά του ελληνικού πολιτικού τοπίου, αλλά και αποτελούν από εδώ και πέρα, μετά από το ΣΥΡΙΖΑ, τη δεύτερη οργανωμένη και σε πλήρη ανάπτυξη  δύναμη εκεί όπου θα παιχτεί η τύχη της χώρας : στα μεγάλα αστικά κέντρα και στο πιο ενεργό και δυναμικό πληθυσμό…

Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας της μελέτης και έγκριτος εμπειρογνώμων των πολιτικών κομμάτων και των συμπεριφορών της ελληνικής κοινής γνώμης Χριστόφορος Βερναρδάκης, «η Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα συνεκτικό μόρφωμα, με έντονη ταξική δομή στην ψήφο της και προφανώς με μεγάλη ιδεολογική ομοιογένεια». Συνέπεια αυτού είναι ότι η Χρυσή Αυγή είναι εντελώς διαφορετική από τον πρόδρομό της, δηλαδή το ακροδεξιό ΛΑΟΣ το οποίο όχι μόνο ήταν «συστημικό» όσον αφορά τις πολιτικές του επιλογές αλλά και –κυρίως- διαταξικό στη σύνθεση της εκλογικής του πελατείας, με ισχυρή επιρροή στην υψηλή και μεσαία αστική τάξη.  Σύμφωνα με τον Βερναρδάκη, «η Χρυσή Αυγή εμφανίζει πιο «καθαρή» λαϊκή επιρροή, η οποία μάλιστα στις εκλογές του Ιουνίου εκφράστηκε με πιο ανοικτή ιδεολογική ατζέντα σε σχέση με τον Μάιο. Η γεωγραφία της Χρυσής Αυγής δείχνει ένα μόρφωμα που δεν θα είναι συγκυριακό στο κομματικό σύστημα».

Αυτοί οι ισχυρισμοί επιβεβαιώνονται από το γεγονός ότι το νεοναζιστικό κόμμα, το εκλογικό αποτέλεσμα του οποίου δεν άλλαξε αισθητά μεταξύ των εκλογών του Μαΐου και Ιουνίου, πετυχαίνει ιδιαίτερα εύγλωττα αποτελέσματα κυρίως στις λαϊκές συνοικίες, στις ηλικίες 25-44 ετών και στους ανειδίκευτους εργάτες/ελαστικά απασχολούμενους (24,5%) καθώς και στους ανέργους (12,2%). Όμως, υπάρχει και συνέχεια. Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων της Χρυσής Αυγής φανερώνει μια πραγματικότητα ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τις διαθέσεις της ελληνικής αστικής τάξης όταν ανεβάζει σε 20,3% το ποσοστό των ψήφων που έδωσαν στο νεοναζιστικό κόμμα οι «εργοδότες/επιχειρηματίες»! Είναι λοιπόν πάνω από ένας στους πέντε Έλληνες εργοδότες και επιχειρηματίες που ήδη ψηφίζει (!) για τους θιασώτες του Χίτλερ, για εκείνους που υπερασπίζονται δημόσια το Άουσβιτς και σφάζουν στο Μετρό της Αθήνας ανυπεράσπιστους μετανάστες!

Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε μια πραγματικότητα τρομακτική αλλά και…πολλά υποσχόμενη για τη συνέχεια του ελληνικού δράματος.  Πράγματι, μια τέτοια εργοδοτική υποστήριξη στους Έλληνες νεοναζιστές σημαίνει α) ότι το χρήμα ρέει ήδη αφειδώς στα ταμεία τους, και β) ότι ένα διόλου αμελητέο μέρος της ελληνικής αστικής τάξης (+ 20%) παίζει ήδη το χαρτί του φασισμού και των ένοπλων συμμοριών του για να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα και την ανερχόμενη δύναμή του που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Με λίγα λόγια, όλα αυτά σημαίνουν ότι είμαστε ήδη πολύ μακριά από τις αφελείς βεβαιότητες της ελληνικής αριστεράς, που επιμένει να υποτιμά τον φασιστικό κίνδυνο όταν περιορίζεται να τον ξορκίζει με φράσεις του είδους «ο φασισμός είναι κάτι το εντελώς ξένο στους Έλληνες» ή «τώρα, που οι νεοναζιστές είναι στη Βουλή και τα ΜΜΕ μιλούν για αυτούς, αποκαλύπτουν την αληθινή φύση τους και ο κόσμος θα καταλάβει και τους γυρίσει τη πλάτη»…

Η ΝΙΚΑΙΑ γνωρίζει από προσφυγιά.ΕΞΩ οι φασίστες από τη γειτονιά

Σήμερα το απόγευμα η Νίκαια βροντοφώναξε ΟΧΙ στους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής!

Πάνω από 2000 ντόπιοι και μετανάστες δώσαμε βροντερό παρόν στην πλατεία Αγ.Νικολάου κι ενωμένοι διατρανώσαμε την απόφαση μας να μην επιτρέψουμε στους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής να αλώσουν την πόλη μας. Στην πορεία συμμετείχαν η πακιστανική κοινότητα, η Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”, η ΚΕΕΡΦΑ, η Ανταρσυα, ο Σύριζα, αλλά και άλλες συλλογικότητες και αντιρατσιστές που δεν θέλουν η Νίκαια να μετατραπεί σε Άγιο Παντελεήμονα. Παρών ήταν και ο πρώην δήμαρχος Νίκαιας, Στέλιος Μπενετάτος, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης του ΚΚΕ “Δημοκρατική Ενότητα”.

Η πορεία ξεκίνησε με πολύ παλμό από την πλατεία του Αγ.Νικολάου, πέρασε από την οδό Λαοδικείας, από το αστυνομικό τμήμα Νίκαιας και κατέληξε πάλι στην πλατεία του Αγ.Νικολάου ….Δεν σταματαμε όμως εδώ, συνεχίζουμε τον αγώνα μας μέχρι να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, γιατί η Νίκαια γνωρίζει από προσφυγιά κι έχει πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στο ναζισμό. Είναι γι’αυτό ανεπίτερεπτο οι νοσταλγοί του χίτλερ να διατηρούν γραφεία στη γειτονιά μας!

Venceremos!

Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό Νίκαιας – Κορυδαλλού”

κυριακάτικο σχολείο μεταναστών

http://www.anarhogatoulis.blogspot.gr/

Άμεση απελευθέρωση των 5 κουβανών πατριωτών

Την άμεση απελευθέρωση των κουβανών πατριωτών Αντόνιο Γκερρέρο, Φερνάντο Γκονζάλες, Ραμόν Λαμπανίνιο, Χερνάντο Ερνάντες και Ρενέ Γκονζάλες που κρατούνται σχεδόν 14 χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας των ΗΠΑ ζητούν από τον πρόεδρο των ΗΠΑ 14 έλληνες πανεπιστημιακοί καθηγητές.

Στην επιστολή τους προς τον Μπάρακ Ομπάμα, οι έλληνες καθηγητές σημειώνουν:

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ

Τις 12 του Σεπτέμβρη 2012 συμπληρώνται δεκατέσσερα χρόνια παράνομης και αυθαίρετης κράτησης των πέντε Κουβανών πατριωτών στις ΗΠΑ.

Οι Αντονιο Γκερρέρο, Φερνάντο Γκονζάλες, Ραμόν Λαμπανίνιο, Χερνάντο Ερνάντες και Ρενέ Γκονζάλες είχαν ως αποστολή τη συλλογή πληροφοριών μόνο ανάμεσα στην τρομοκρατική αντικουβανική μαφία που δρα στις ΗΠΑ, με σκοπό τη ματαίωση των σχεδιαζόμενων πράξεων δολιοφθοράς που προετοίμαζε εναντίον της πατρίδας τους. Το 1998 το FBI προέβη στη σύλληψή τους με την κατηγορία της «Συνωμοσίας για Κατασκοπεία» και της εισόδου στη χώρα με τη χρήση πλαστών εγγράφων. Όλοι καταδικάστηκαν στις υψηλότερες προβλεπόμενες ποινές μέχρι και δύο φορές σε ισόβια κάθειρξη και οδηγήθηκαν στη συνέχεια σε φυλακές «υψίστης ασφαλείας» πέντε διαφορετικών πολιτειών της χώρας. Οι αιτήσεις παροχής βίζας των συζύγων των δύο από τους πέντε κρατούμενους προκειμένου να τους επισκεφθούν απορρίφθηκαν κατ’ επανάληψη. Παραμένουν στη φυλακή παρά το γεγονός ότι έχει καταπέσει πλήρως το κατηγορητήριο.

Καταγγέλλουμε τις αυθαίρετες και αντίθετες με τους Διεθνείς Κανόνες Δικαιωμάτων του Ανθρώπου συνθήκες σύλληψης, κράτησης, διεξαγωγής των δικών, φυλάκισης και ποινών που τους επιβλήθηκαν.

Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση των πέντε Κουβανών πατριωτών.

20 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων

Ποιος θυμάται το Νταντάμπ;*

Πηγή: TVXS

Της Ρεβέκας  Παπαδοπούλου

Η Αμίνα έφτασε στο Νταντάμπ το 1992, όταν ήταν ενός έτους. Γεννημένη στο Αφμαντόου της Σομαλίας, έφυγε από τη χώρα της για να γλιτώσει από τη βία, την ξηρασία και την έλλειψη τροφής. Στον καταυλισμό των προσφύγων συγκατοικεί με τον άντρα της, την μικρή της κόρη και άλλα 12 μέλη της εκτεταμένης οικογένειάς της.

Η Αμίνα πιστεύει ότι πολλά θα μπορούσαν να γίνουν για να βελτιωθεί η κατάσταση στα στρατόπεδα: ο συνωστισμός, η έλλειψη νερού και τροφής, η κατάσταση των καταλυμάτων, οι ελάχιστα εκπαιδευμένοι δάσκαλοι στα δημοτικά σχολεία των καταυλισμών… Συχνά φοβάται που ζει εδώ: οι επιθέσεις από ληστές, οι λεηλασίες και οι βιασμοί είναι καθημερινότητα.

Εδώ και 20 χρόνια δεν βγήκε ποτέ από τον καταυλισμό. Πιστεύει ότι αν είχε καταφέρει να συνεχίσει την εκπαίδευσή της θα είχε ένα καλύτερο μέλλον. Τώρα, η μόνη της ελπίδα είναι να καταφέρει να εγκατασταθεί σε μια άλλη χώρα.

Εδώ και δύο δεκαετίες, η Σομαλία ταλανίζεται από εσωτερικές ένοπλες συγκρούσεις. Η ξηρασία και η εντεινόμενη από το 2011 βία απλώς ήρθαν να επιδεινώσουν μια ήδη απελπιστική κατάσταση. Εκατοντάδες χιλιάδες Σομαλοί εκτοπίζονται μέσα στην ίδια τους τη χώρα ή διαφεύγουν σε γειτονικές χώρες για να γλιτώσουν.

Το 2011, περίπου 200.000 άνθρωποι έφτασαν στο Νταντάμπ, σε μια βορειοανατολική επαρχία της Κένυας, ανεβάζοντας τον πληθυσμό των καταυλισμών που υπάρχουν εκεί σχεδόν στο μισό εκατομμύριο. Οι καταυλισμοί αυτοί αποδείχθηκαν εξαιρετικά ανεπαρκείς για να υποστηρίξουν μια τόσο πολυάριθμη εισροή ανθρώπων. Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι νεοαφιχθέντες υπέφεραν από σοβαρότατη έλλειψη νερού, τροφής, καταλύματος και ιατρικής περίθαλψης. Μόνο από ον Ιούλιο κατάφεραν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις να ανταποκριθούν σωστά στις τεράστιες ανάγκες των προσφύγων.

Αλλά και μετά ακόμη, εκδηλώθηκαν επιδημίες ιλαράς και χολέρας, με περισσότερα από 1500 κρούσματα ιλαράς μεταξύ των προσφύγων, όλων των ηλικιών. Στο πρόγραμμα ψυχικής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα –ένα από τα πολλά προγράμματα που λειτουργεί η οργάνωση στο Nταντάμπ- έλαβαν περίθαλψη περισσότεροι από 1500 ασθενείς ενώ σήμερα διεξάγονται περισσότερες από 700 εξετάσεις ψυχικής υγείας κάθε μήνα.

Τα αναβολικά του φασισμού- Δημήτρης Ψαρράς

 

Πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Ειρωνεία της τύχης. Έμελλε να είναι βουλευτίνα του ΚΚΕ (η Λιάνα Κανέλλη), η πρώτη που, μαζί με τη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ (τη Ρένα Δούρου), θα γινόταν δημόσιος στόχος της χρυσαυγίτικης βίας. Διαψεύστηκε έτσι με τραγικό τρόπο η προεκλογική βεβαιότητα της Αλέκας Παπαρήγα ότι μόλις μπουν οι ναζιστές στη Βουλή θα φορέσουν γραβατούλες και ταγεράκια και θα γίνουν καλά παιδιά.

Το δυστύχημα είναι ότι χρειάστηκε να δούμε «ζωντανά» στην τηλεόραση αυτό το ελάχιστο δείγμα πολιτικής δράσης της Χρυσής Αυγής για να καταλάβουν ακόμα και οι πιο αδιάφοροι ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτό τον «διάλογο» που έχει ανοίξει με τους ναζιστές, κάτω από τους κανόνες που ορίζει για την προβολή των κομμάτων ο εκλογικός νόμος και οι προδιαγραφές του ΕΣΡ.

– Δεν μας έφταναν τα εκατοντάδες θύματα των πογκρόμ που διοργανώνει η ναζιστική συμμορία εδώ και χρόνια.

– Δεν δώσαμε σημασία στις δικαστικές αποφάσεις που αφορούν την ποινική δράση των μελών της ούτε καθ στις δίκες που εκκρεμούν εις βάρος στελεχών της για αδικήματα βίας.

–Αψηφήσαμε ακόμα και την τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου Κακουργημάτων που επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο (απόφαση Ποινικού Τμήματος 1167/2010), σύμφωνα με την οποία δέκα μέλη της οργάνωσης, με επικεφαλής τον υπαρχηγό της, οργάνωσαν δολοφονική απόπειρα εναντίον ενός αριστερού φοιτητή.Όλα αυτά τα στοιχεία θα αρκούσαν για να θέσει κανείς εκτός δημοκρατικού πλαισίου τη Χρυσή Αυγή και τους εκπροσώπους της πολύ πριν αρχίσει η προεκλογική περίοδος των περασμένων εκλογών. Στην περίπτωσή της δεν έχει καμιά εφαρμογή η αρχή που θέλει τη δημοκρατία να είναι ανεκτική ακόμα και απέναντι στους εχθρούς της. Γιατί δεν είναι οι «ιδέες» της Χρυσής Αυγής που πρέπει να αποκρουστούν, αλλά οι ίδιες οι πράξεις της.

Γράφοντας πριν από τις περασμένες εκλογές, υποστήριζα ότι γι’ αυτό τον λόγο κανένας διάλογος δεν είναι δυνατός με τους ναζιστές.[1] Αυτό ισχύει και για μας τους δημοσιογράφους αλλά και για τους πολιτικούς που βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο δίλημμα. Φυσικά, όσοι αισθάνονται πολιτική συγγένεια με τον φύρερ της Χρυσής Αυγής μπορούν ελεύθερα να τον καλούν στις εκπομπές τους ή να τον προβάλλουν στις στήλες τους. Αλλά ας μην επικαλούνται την ανάγκη «διαλόγου» ή την «ελευθερία των απόψεων», γιατί η προπαγάνδιση των πογκρόμ δεν είναι «άποψη».