Ο εφιάλτης της ευρωπαϊκής κρίσης

Πηγή:http://www.efsyn.gr

Από μαύρες έως εφιαλτικές βλέπει τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή κρίση ο Πολ Κρούγκμαν, αν η Γερμανία δεν ανταποκριθεί στον ηγετικό της ρόλο στα οικονομικά δρώμενα της Γηραιάς Ηπείρου.

Στο πλαίσιο ομιλίας που έδωσε προχθές σε εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Φαρμακευτικών Εταιρειών και Eνώσεων –EFPIA– στις Βρυξέλλες, ο νομπελίστας οικονομολόγος υποστήριξε ότι η πορεία που ακολούθησε ως τώρα η Ε.Ε. προκειμένου να βγει από την κρίση δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Ισοδυναμεί, όπως είπε, με «τραγωδία» που οφείλεται σε «καλές προθέσεις».

Του Μπάμπη Μιχάλη

Ελλειψη τραπεζικής ένωσης

Ο Κρούγκμαν υποστήριξε ότι η έλλειψη τραπεζικής και δημοσιονομικής ένωσης βύθισε την Ε.Ε. στην κρίση, που ενδεχομένως να παραταθεί. Ανέφερε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τις περιπτώσεις της Ισπανίας και της αμερικανικής Πολιτείας της Φλόριντα. Και οι δύο βίωσαν νωρίτερα φούσκα στην αγορά ακινήτων τους, που έσκασε. Η ύπαρξη δημοσιονομικής ένωσης μεταξύ των αμερικανικών Πολιτειών επέτρεψε στη Φλόριντα να στηριχθεί στις αυτόματες πληρωμές της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και να χρηματοδοτήσει το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και τα επιδόματα ανεργίας χωρίς να επιβαρύνει τον πολιτειακό προϋπολογισμό. Η Φλόριντα ενισχύθηκε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ με ποσό ίσο με το 5% του αμερικανικού ΑΕΠ και σήμερα εμφανίζει ποσοστό ανεργίας κάτω από τον εθνικό μέσο όρο (κυρίως λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης των εργαζομένων).

Αντίθετα η Ισπανία -που συναγωνίζεται σε ρεκόρ ανεργίας σήμερα την Ελλάδα- δεν είχε την ίδια τύχη, πρόσβαση δηλαδή σε ανάλογες αυτόματες πληρωμές, με αποτέλεσμα να στηριχθεί σχεδόν αποκλειστικά στον δανεισμό.

O Αμερικανός οικονομολόγος εκτιμά ότι η τρέχουσα κρίση στην Ε.Ε. θα οδηγήσει πιθανότατα σε ένα από 4 παρακάτω σενάρια:

Α. Η Γερμανία θα αναλάβει τον ρόλο που κατέχει ως η «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μεγάλα κράτη της Ε.Ε. και τη βοήθεια πολιτικών νομισματικής επέκτασης και άπλετης ρευστότητας από μέρους της ΕΚΤ θα αναλάβει να προωθήσει μέτρα αναθέρμανσης του πληθωρισμού. Ο στόχος, προφανής. Οι υψηλότερες τιμές θα οδηγήσουν σε επανέναρξη επενδύσεων από τις επιχειρήσεις, προσλήψεις, αύξηση της απασχόλησης και των εισοδημάτων, τόνωση της κατανάλωσης και της ζήτησης και τελικά βελτίωση της οικονομικής ανάπτυξης. Στο πλαίσιο ενός τέτοιου σεναρίου, ο Κρούγκμαν τάσσεται κάθετα υπέρ της αύξησης του κόστους εργασίας στη Γερμανία -που θα οδηγήσει σε αύξηση της κατανάλωσης εκεί και σε παράπλευρες θετικές επιπτώσεις για τις οικονομίες των εταίρων της- αντί της εφαρμοζόμενης μείωσής του στην Ισπανία. Ο κεϊνσιανός οικονομολόγος εκτιμά ότι το σενάριο αυτό θα είναι το καλύτερο δυνατό για την Ε.Ε. Θεωρεί όμως ότι δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί παρά μόνον όταν η Ε.Ε. φτάσει στο χείλος του γκρεμού.

Αλλο (!) Μνημόνιο, όχι αυτό που υπέγραψε, ζητά η Λευκωσία

 του Γιώργου Δελαστίκ

Χλεύη, περιφρόνηση και κατηγορηματική απόρριψη χωρίς συζήτηση αντιμετώπισε εκ μέρους της ΕΕ και του ΔΝΤ το αίτημα του Προέδρου της Κύπρου, Νίκου Αναστασιάδη, να… αλλάξει το Μνημόνιο για τη χώρα του που υπέγραψε ο ίδιος!

Ως πράξη πολιτικής απάτης αντιμετώπισαν οι Ευρωπαίοι, με επικεφαλής τους Γερμανούς, τη σχετική επιστολή του Κύπριου Προέδρου. Κατάλαβαν αμέσως ότι στόχος του Ν. Αναστασιάδη είναι να παραπλανήσει τον κυπριακό λαό ότι δήθεν «διαπραγματεύεται σκληρά» με τους δανειστές και δεν εκτελεί πειθήνια τις εντολές τους άνευ αντιρρήσεων, όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει. «Φυσικά είναι αυθάδης η επίθεση του Κύπριου Προέδρου» γράφει ευθύς εξαρχής η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» σε ένα σχόλιο-φωτιά με το οποίο κατακεραυνώνει τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 «Το διεθνές πρόγραμμα βοήθειας για τη χώρα του, που τώρα θέτει υπό αμφισβήτηση, δεν είναι καν τριών μηνών και ο ίδιος το συναποφάσισε. Τώρα κάνει ο Νίκος Αναστασιάδης σαν να μην τα εννοούσε σοβαρά όλα αυτά – και σαν να μπορούσε να καθυστερήσει για ακόμα μία φορά η αενάως αναβαλλόμενη αναδόμηση του κυπριακού τραπεζικού τομέα. Η εκ των υστέρων ερμηνεία της επιστολής του Προέδρου από τη Λευκωσία δεν αλλάζει τίποτα. Αποκαλύπτει όμως για ακόμη μία φορά την έλλειψη σοβαρότητας με την οποία συνοδεύει το πρόγραμμα βοήθειας η κυπριακή κυβέρνηση», υπογραμμίζει το σφοδρότατα επικριτικό γερμανικό άρθρο. Εν ολίγοις δηλαδή η γερμανική εφημερίδα εμφανίζει τον Κύπριο Πρόεδρο ως ένα πλήρως αναξιόπιστο πρόσωπο, πράγμα που δεν αφίσταται της πραγματικότητας.

Στην επιστολή του ο Νίκος Αναστασιάδης, την οποία δημοσιοποίησαν την περασμένη εβδομάδα οι βρετανικοί «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», αναφέρει ότι το Μνημόνιο εξαφάνισε τα κεφάλαια κίνησης πολλών κυπριακών επιχειρήσεων και επέβαλε πρωτοφανείς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων που οδηγούν σε ασφυξία την οικονομία του νησιού. «Η οικονομία οδηγείται σε βαθιά ύφεση, η οποία οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και καθιστά πολύ πιο δύσκολη τη δημοσιονομική σταθεροποίηση» παραδέχεται κατά τη λονδρέζικη εφημερίδα στην επιστολή του ο Ν. Αναστασιάδης.

Οι Αμερικανοί βάζουν γερά πόδι στην Ευρώπη

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Με πραγματικό φόβητρο τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ – Ε.Ε. και με αφορμή το παγκόσμιο πρόγραμμα κατασκοπίας της NSA, τα γερμανικά Μέσα ξιφούλκησαν με την ευκαιρία της επίσκεψης Ομπάμα

 Του Μιχάλη Ψύλου

«Η Ευρώπη πρέπει να προστατεύσει τον εαυτό της από την Αμερική» έγραφε το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», «υποδεχόμενο» τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα κατά την επίσκεψή του στο Βερολίνο. Το γερμανικό περιοδικό δεν δίσταζε μάλιστα να κατηγορήσει τον Αμερικανό πρόεδρο για «ήπιο ολοκληρωτισμό» και να θέσει το ερώτημα: «Είναι ο Ομπάμα φίλος;»

Επισήμως, αφορμή για την επίθεση ήταν οι αποκαλύψεις για το τεράστιο πρόγραμμα κατασκοπίας της αμερικανικής Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (ΝSA), με τη βοήθεια του οποίου η κυβέρνηση Ομπάμα μπορεί να παρακολουθεί όλον τον κόσμο. Οι αιτίες είναι φυσικά πολύ βαθύτερες. Αλλωστε, το ίδιο το γερμανικό περιοδικό αναγκάζεται να το ομολογήσει: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση», γράφει το «Σπίγκελ», «πρέπει να προστατεύει την ήπειρο από την επίτευξη της παντοδυναμίας της Αμερικής».

Iστορική συμφωνία

Η μεγάλη αγωνία του Βερολίνου είναι πως θα αποτρέψει τη νέα «επέμβαση» των Αμερικανών στη Γηραιά Ηπειρο, στο πλαίσιο της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η υπό διαπραγμάτευση συμφωνία έχει στόχο τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ – Ε.Ε., η οποία -όπως είπε ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον- είναι «η μεγαλύτερη διμερής εμπορική συμφωνία στην ιστορία».

Πράγματι, τα… λεφτά είναι πολλά. Το 2000 το ύψος των εμπορικών ανταλλαγών ΗΠΑ – Ε.Ε. ήταν 350 δισ. δολάρια. Το 2008, το ευρωαμερικανικό εμπόριο είχε απογειωθεί, φτάνοντας τα 655 δισ., αλλά το 2010, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, υποχώρησε στα 500 δισ. δολάρια, για να φτάσει το 2012 στα 580 δισ. δολάρια.

Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι οι Ευρωπαίοι, που είναι αποδυναμωμένοι από την κρίση, θα αναγκαστούν να δεχτούν τους όποιους όρους τούς επιβάλλει η Ουάσινγκτον. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποφασίσει να περάσουν στην αντεπίθεση, καθώς κατανόησαν πλέον ότι όταν επί μία δεκαετία αναλώνονταν σε χαμένες μάχες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, η Γερμανία επέκτεινε την οικονομική και πολιτική ηγεμονία της στην Ευρώπη μέσω του ευρώ. Αφήνοντας ουσιαστικά τις Ηνωμένες Πολιτείες εκτός Ευρώπης.

Ξύπνησε μέσα του ο Σοσιαλδημοκράτης

Πηγή: www.efsyn.gr/

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Ο «μερκελιστής» επικεφαλής του SPD, Πέερ Στάινμπρουκ, επειδή πλησιάζουν οι εκλογές και το κόμμα του είναι πίσω δημοσκοπικά, θυμήθηκε πόσο κακή είναι η λιτότητα

Του Μιχάλη Ψύλου

«Περισσότερα χρήματα για την Ευρώπη με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ». Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα που έστειλε ο υποψήφιος των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών και αντίπαλος της Μέρκελ για την καγκελαρία, Πέερ Στάινμπρουκ, μιλώντας την περασμένη Τρίτη στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. «Εχετε ιδέα τι θα συνέβαινε αν η Γερμανία έπρεπε να αποταμιεύει κάθε χρόνο το 5% του ΑΕΠ της;», ρώτησε ο Σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος τους φοιτητές. Για να δώσει μόνος την απάντηση: «Δεν θα ήσασταν εδώ αλλά στους δρόμους».

Τι θα έπρεπε να πει άραγε ο Στάινμπρουκ στους Ελληνες, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς και τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που σαρώνονται από τη γερμανόπνευστη σκληρή πολιτική της λιτότητας και βλέπουν εδώ και τρία χρόνια να «αποταμιεύουν» για να στέλνουν στους ξένους δανειστές-τοκογλύφους το ένα τρίτο του ΑΕΠ; Μα, να κάνουν επανάσταση, τι άλλο;

Τον έπιασε ο πόνος

Οχι, οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, και ειδικά ο Στάινμπρουκ, που είναι κορυφαίο στέλεχος της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος, δεν πόνεσαν για την πολιτική της λιτότητας που επιβάλλει η σημερινή ηγεσία του Βερολίνου στον γερμανικό λαό αλλά και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους!

Απλώς, σχεδόν τέσσερις μήνες πριν από τις γερμανικές εκλογές, οι Σοσιαλδημοκράτες βλέπουν την Ανγκελα Μέρκελ να προηγείται με 17 ποσοστιαίες μονάδες στις δημοσκοπήσεις και προσπαθούν να αλλάξουν κάπως το κλίμα εντός και εκτός Γερμανίας. Γνωρίζουν καλά άλλωστε ότι μόνο αν ενταθεί πανευρωπαϊκά η πίεση προς το Βερολίνο να αλλάξει την οικονομική πολιτική της Ευρώπης, θα έχουν οι Σοσιαλδημοκράτες τύχη να τους πάρει η Μέρκελ ως «μικρότερους» εταίρους σε μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Γιατί πιθανότητα να αναδειχτεί το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα πρώτη δύναμη δεν υπάρχει…

Μετά την «Κινδία», γεννάται τώρα και η «Κιρμανία»…

Της Ζέζας Ζήκου

από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η Ιστορία ξεκινά από την αρχή. Αναδύεται ο ρόλος του Νέου Ηγεμόνα στα Ευρωπαϊκά, εκεί όπου οι μίνι – «Δυνάμεις», τύπου Γερμανίας, τα έχουν κάνει μπάχαλο με την ελληνική και την κυπριακή οικονομική διάσωση και τον ευρωπαϊκό Νότο. Το να έχει ο «δανειστής των πάντων» λόγο στην αυριανή συστημική ηρεμία της συρρικνούμενης, αλλά ακόμη σημαντικής Ευρώπης, όντως έχει νόημα. Και αυτό κάνει η Γερμανία που «θρέφει» απροκάλυπτα τις φιλοδοξίες της Kίνας. Μετά την «Κινδία» (συνεργασία της Κίνας με την Ινδία), γεννάται τώρα και η «Κιρμανία», μια ισχυρή στρατηγική συνεργασία ανάμεσα στην Κίνα και στη Γερμανία που δεν έχει προηγούμενο. Αυτό είναι το συμπέρασμα Γερμανών σχολιαστών μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού της Κίνας, Λι Κετσιάνγκ, στο Βερολίνο την περασμένη εβδομάδα.

Πολύς λόγος έγινε, την τελευταία δεκαπενταετία, για την αλλόκοτη, συμβιωτική σχέση Αμερικής – Κίνας. Τώρα, όμως, διαπιστώνουμε τα ορατά σημάδια σταδιακής αποσύμπλεξης των δύο γιγάντων και τη νέα συμβιωτική σχέση που επωάζεται, αυτή τη φορά, μεταξύ Γερμανίας και Κίνας. Αλλά η θερμή αυτή σχέση Πεκίνου – Βερολίνου ανησυχεί την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

«Εχουμε άψογες σχέσεις. Οταν τα made in China θα είναι εφάμιλλα με τα made in Germany, το ζευγάρι μας θα είναι ονειρεμένο». Τα λόγια του Κινέζου πρωθυπουργού, μετά τη συνάντησή του με την Αγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο θερμά και πιο σαφή. Στην Ευρώπη, κανείς ηγέτης δεν έχει για τους Κινέζους τη σημασία που έχει η κ. Μέρκελ. Κυρίως, επειδή η Γερμανία της Μέρκελ έχει ρόλο-κλειδί στο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό όραμά τους. Το Πεκίνο μαθαίνει από το Βερολίνο όχι μόνο πώς να ασκεί έναν ηγετικό ρόλο σε μια ήπειρο, αλλά και πώς να οικοδομεί ειδικές σχέσεις με τους ανταγωνιστές του.

Για τις διμερείς οικονομικές σχέσεις, τόνισαν, τόσο η «ισχυρότερη γυναίκα του κόσμου» όσο και ο Κινέζος πρωθυπουργός βρίσκονται σε εξαιρετικό σημείο. Η επίσκεψη ολοκληρώθηκε με 17 συμφωνίες, μεταξύ των οποίων η κατασκευή ακόμη ενός εργοστασίου της Volkswagen και η δημιουργία δύο κοινοπραξιών με τον χημικό κολοσσό Basf. Η εταιρεία αυτή, μάλιστα, δεν διστάζει να επενδύσει στην επαρχία Σιντζιάνγκ, που άλλες δυτικές επιχειρήσεις θεωρούν υψηλού κινδύνου. Κι αυτό δεν είναι όλο: το Βερολίνο επιβεβαίωσε τη ριζική του διαφωνία με την πρόταση των Βρυξελλών να επιβληθούν κυρώσεις εναντίον των Κινέζων παραγωγών φωτοβολταϊκών. «Εμείς προτιμάμε τη συνεργασία», λένε οι Γερμανοί, αγνοώντας τις καταγγελίες της Κομισιόν ότι οι Κινέζοι κάνουν «ντάμπινγκ» τιμών.

Σχετικά με την αύξηση των μισθών στη Γερμανία, ως λύση »σωτηρίας» για την Ελλάδα και τις ανισορροπίες της ΟΝΕ

Του Κώστα Παπουλή

από Το ΜΕΤΩΠΟ

Όλο και περισσότεροι, τελευταία, ισχυρίζονται ότι η ΟΝΕ μπορεί να ισορροπήσει, ή θα μπορούσε να ισορροπήσει (στο βαθμό που υπήρχε η πολιτική βούληση), αν ανέβαιναν οι μισθοί στην Γερμανία, και σε κάποιες άλλες πλεονασματικές χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου. Υποστηρίζουν, ότι θα ενισχυόταν η ζήτηση εκεί, άρα και οι εξαγωγές του Νότου, με ανάλογες ευεργετικές συνέπειες για τις οικονομίες της περιφέρειας.

Με αυτό τον τρόπο «λύνονται» πολλά προβλήματα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά κυρίως ιδεολογικά, στα οποία οι αριστεροί υποστηρικτές της παραμονής της χώρας στο ευρώ, δίνουν μεγαλύτερη σημασία. Έτσι, η ισορροπία, ή η σωτηρία-για άλλους- της ΟΝΕ, εξυπηρετεί τα συμφέροντα, όλων των εργαζομένων της Ευρώπης, μια που η βελτίωση των μισθών στο κέντρο «σώζει» και την περιφέρεια.

Φυσικά, τα «γενικά» και αόριστα συμφέροντα μιας εργατικής τάξης της Ευρώπης, που κανείς δεν ξέρει πως ορίζονται, είναι πάνω από τα «μεμονωμένα», άμεσα και συγκεκριμένα συμφέροντα των ελλήνων εργαζομένων, που άμα τα απαιτήσουν, οδηγούν -κατά τους θιασώτες της παραμονής στο ευρώ- στην εθνική αναδίπλωση. Δεν το ομολογούν ανοικτά, αλλά για αυτούς και για άλλους παρόμοιους λόγους, το ευρώ θεωρείται συνώνυμο του διεθνισμού. Βέβαια, το πώς; οι έλληνες εργαζόμενοι, θα αγωνιστούν για να ανεβούν οι μισθοί των γερμανών εργαζομένων και έτσι να βγει  και η Ελλάδα από την κρίση, παραμένει και για αυτούς, ένα άλυτο σταυρόλεξο.

Ο Κ. Βεργόπουλος, σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία (της Παρασκευής, 31-5), επειδή διαισθάνεται, ότι η υπόθεση της αύξησης των μισθών δεν πολυπατάει στα πόδια της, συμπληρώνει και την δεύτερη -πιο ουσιαστική και για αυτόν- προϋπόθεση για την λύση των αντιφάσεων του ευρώ, αυτή, της μεταβίβασης πόρων, από την Γερμανία στην περιφέρεια.

Αν αναφέρω τον Βεργόπουλο εδώ, είναι όχι μόνο γιατί κατηγορεί κομμάτι της γερμανικής αριστεράς, για τον ρεαλισμό του (δηλαδή για την διαπίστωσή του, ότι είναι καλύτερα για την   Ελλάδα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη, από το να περιμένει να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Γερμανία), αλλά και γιατί καταλήγει στο άρθρο του, με το εξής απίθανο επιχείρημα ενάντια στο Σχέδιο Β: «Για την Ελλάδα, ο πειρασμός της δραχμής θα είχε βάση, μόνο ως έσχατη επιλογή, όταν όλες οι άλλες έχουν οριστικά αποκλειστεί»….Αν λοιπόν πιστεύει κανείς στα σοβαρά, ότι η Ελλάδα έχει την χρονική πολυτέλεια να περιμένει, πότε η γερμανική αριστερά θα κυβερνήσει στην Γερμανία για να αυξήσει τους μισθούς, η πότε, θα έρθουν τα νέα ΜΟΠ, οι δημόσιες επενδύσεις, οι μεταβιβάσεις, οι θυσίες του Βερολίνου χάριν του «κοινού» καλού, τότε μάλλον   πιστεύει επίσης, ότι είμαστε πολύ κοντά στην Δευτέρα παρουσία, και άρα θεωρεί ότι δεν έχει έρθει η ώρα της δραχμής, αφού επίκειται η Ανάσταση των νεκρών.

Η «μελέτη Φλάσμπεκ – Λαπαβίτσα», μια ριζοσπαστική αριστερή πρόταση για την Ευρώπη

Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr/

Πριν από λίγες μέρες (30.05.2013) το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ διοργάνωσε στο Βερολίνο ημερίδα με σκοπό να παρουσιαστεί η μελέτη περί ευρωζώνης που συνέταξαν ο Χάϊνερ Φλάσμπεκ και ο Κώστας Λαπαβίτσας για λογαριασμό του Ινστιτούτου. Η ημερίδα έγινε με τη σφραγίδα του γερμανικού κόμματος Ντι Λίνκε και ευρεία συμμετοχή της γερμανικής Αριστεράς, καθώς και εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΚΕΛ και άλλων ευρωπαϊκών αριστερών κομμάτων. Η κάλυψη από τα διεθνή και κυρίως τα επίσημα γερμανικά ΜΜΕ υπήρξε ευρύτατη. 

Η «μελέτη Φλάσμπεκ-Λαπαβίτσα» τεκμηριώνει τη θέση ότι η κρίση της ευρωζώνης οφείλεται στο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχει αποκτήσει η Γερμανία εντός της ΟΝΕ – κυρίως ως προς την περιφέρεια – επειδή έχει κρατήσει χαμηλά το μοναδιαίο κόστος εργασίας. Μετά από τρία χρόνια κρίσης το πρόβλημα όχι μόνο δεν έχει λυθεί, αλλά απεναντίας έχει λάβει νέες διαστάσεις, καθώς η Γερμανία κερδίζει ανταγωνιστικότητα ακόμη και σε σχέση με μεγαλύτερες οικονομίες όπως αυτή της Γαλλίας και της Ιταλίας. Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η ευρωπαϊκή οικονομία εάν δεν υπάρξει εκ βάθρων αλλαγή της γερμανικής οικονομικής πολιτικής, το πρόβλημα θα παραμείνει ουσιαστικά άλυτο. 

Καθώς όμως τέτοια αλλαγή δε διαφαίνεται και η κρίση μέλεται να συνεχιστεί, η «μελέτη Φλάσμπεκ – Λαπαβίτσα» προτείνει τη θεσμοθέτηση μηχανισμού εξόδου από την ΟΝΕ και τη σταδιακή επιστροφή σε σύστημα ελεγχόμενων ισοτιμιών. Το ευρώ, καταλήγει συμπερασματικά, έχει αποτύχει και η Αριστερά πρέπει να θέσει όρους και να διαμορφώσει προτάσεις για το μέλλον που θα επιτρέψουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες να ανασάνουν.

Το συνέδριο χαρακτηρίστηκε από έντονη αντιπαράθεση και υψηλούς τόνους. Δε θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, καθώς τέθηκε επί τάπητος και ανοικτά το ταμπού της γερμανικής αλλά και της υπόλοιπης ευρωπαϊκής Αριστεράς, δηλαδή η ίδια η ύπαρξη του κοινού νομίσματος.

»Η συστημική κρίση του ευρώ – Πραγματικές αιτίες και αποτελεσματικές θεραπείες»

«Η συστημική κρίση του ευρώ»

 Μελέτη Φλάσμπεκ & Λαπαβίτσα για το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπεργκ

Η μελέτη συνδράμει στο διάλογο που ανοίγει σε ολόκληρη την Ευρώπη με σκοπό να δοθούν καίριες και αποτελεσματικές απαντήσεις στο φαινόμενο της κρίσης τηε ευρωζώνης. Επιστρέφει στις απαρχές της Νομισματικής Ένωσης αναλύοντας τις δομικές της αδυναμίες, τα λάθη που έγιναν στη συνέχεια και την πορεία της μετά την παγκόσμια ύφεση του 2008-9. Παράλληλα εξετάζει το σημερινό πολιτικό περιβάλλον και τους λόγους για τους οποίους τα μέχρι τώρα σχέδια δεν αποτέλεσαν την αποτελεσματική λύση για την έξοδο από την κρίση. Χαρακτηριστικό της μελέτης είναι ότι τεκμηριώνει τις ευθύνες της Γερμανίας για την κρίση της ευρωζώνης, ιδίως την πολιτική παγώματος των μισθών με στόχο την προώθηση των εξαγωγών. Δεδομένου ότι η γερμανική πολιτική συνεχίζεται απαράλλακτη, πλέον απειλείται η ίδια η ΕΕ με διάλυση. Είναι προτιμότερο να εξετάσει η Ευρώπη την εγκατάλειψη της ΟΝΕ, την έξοδο των χωρών της περιφέρειας που πλήττονται και την επιστροφή σε σύστημα ελεγχόμενων ισοτιμιών.  Η δημόσια συζήτηση που πλέον έχει λάβει διαστάσεις στη Γερμανία θα παίξει καίριο ρόλο στη διαμόρφωση απόψεων στν υπόλοιπη Ευρώπη.

Όπως αναφέρει το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπεργκ για τη μελέτη:

«Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) βρίσκεται πλέον σε βαθιά κρίση και ένας αυξανόμενος αριθμός παρατηρητών αμφισβητούν την ικανότητα της ΟΝΕ να επιβιώσει της κρίσης. Τι έχει πάει στραβά; Είναι οι διαγνώσεις που συνήθως προσφέρονται έγκυρες; Γιατί οι θεραπείες που συνταγογραφούνται δεν αποδίδουν; Μπορεί αυτό που πραγματικά συμβαίνει να είναι ότι η ευρωπαϊκή πολιτική υψηλού επιπέδου να αδυνατεί να κατανοήσει την αιτία της κρίσης και να την αντιμετωπίσει με ένα συνεπές σχέδιο;

Για να βρεθούν πειστικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι αναγκαίο να επιστρέψουμε στις ρίζες της νομισματικής ένωσης και να προσδιορίσουμε τις κακοτεχνίες που έχουν επιβαρύνει την ύπαρξή της, από την έναρξή της μέχρι το σημείο όπου κρίνεται αν θα διατηρηθεί ή θα διαλυθεί μετά τη μεγάλη ύφεση του 2008-2009.»

Η  επίσημη παρουσίαση της μελέτης θα πραγματοποιηθεί στις 30 Μαΐου στο Βερολίνο σε ημερίδα που διοργανώνει το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ. 

Heiner Flassbeck and Costas Lapavitsas, "The systemic crisis of the euro – true causes and effective…

Χρήστος Χατζηιωσήφ: Η γερμανική οικονομία, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις και η Ελλάδα

Μαξ Ερνστ, «Η Παναγία μπατσίζει τον Χριστό», 1926

Οικονομική πολιτική της κυβέρνησης:

το λάθος είναι… το σωστό

Γιατί οι λόγοι της αντίθεσής μας στις ιδιωτικοποιήσεις δεν (πρέπει να) είναι μόνο ιδεολογικοί 

Η γερμανική οικονομία εμφανίζεται σήμερα σαν το επιτυχημένο παράδειγμα προς μίμηση. Το 40% του ΑΕΠ κατευθύνεται στις εξαγωγές, η Γερμανία είναι η τρίτη εμπορική δύναμη στον κόσμο μετά την Κίνα και τις ΗΠΑ, το εμπορικό πλεόνασμα ξεπερνά τα 188 δισ. το 2012, ίσο σχεδόν με εκείνο της Κίνας. Με τα πλεονάσματα αυτά η γερμανική κυβέρνηση χρηματοδοτεί, ή υπόσχεται να χρηματοδοτήσει, τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, επιβάλλοντας τους όρους της. Η βάση όμως της πολιτικής ισχύος της Γερμανίας, οι εξαγωγές, ενέχει τα σπέρματα της αναίρεσής της και η σημερινή ριψοκίνδυνη και επιθετική πολιτική έχει στόχο να μη γίνουν οι κίνδυνοι πραγματικότητα. Ο πρώτος κίνδυνος προέρχεται από την ανατροπή της διεθνούς οικονομικής συγκυρίας. Για να προστατευθούν από αυτόν, οι ιθύνοντες δεν ακολουθούν μια απλή εξαγωγική πολιτική, αλλά εδώ και δεκαετίες προωθούν την παραγωγική ενσωμάτωση των γερμανικών βιομηχανιών μέσω άμεσων επενδύσεων στις κυριότερες ξένες αγορές τους ανά την υφήλιο (ΗΠΑ, Μεξικό, Κίνα, Βραζιλία). Το πεδίο αναφοράς της γερμανικής οικονομικής πολιτικής έχει παύσει να είναι ευρωπαϊκό· είναι παγκόσμιο. Το 2012 η Ε.Ε. απορρόφησε 37% των γερμανικών εξαγωγών, έναντι 46% το 1999.

Δύναμη και αδυναμίες της γερμανικής οικονομίας

Ένας άλλος εξωτερικός κίνδυνος είναι ότι η Γερμανία αδυνατεί να ελέγξει τη διεθνή κίνηση κεφαλαίων. Οι μεγάλες ζημιές που υπέστησαν οι γερμανικές τράπεζες στις επενδύσεις τους στην αμερικανική αγορά παραγώγων το 2008 δείχνει ότι τα αμερικανικά hedge funds έχουν τη δυνατότητα να εκμηδενίσουν τη γερμανική αποταμίευση. Τον κίνδυνο αυτόν προσπαθεί να τον αποτρέψει η γερμανική πολιτική διαμορφώνοντας έναν ελεγχόμενο ευρωπαϊκό τραπεζικό χώρο. Από αυτόν η Γερμανία θα αντλεί αποταμιεύσεις, αντισταθμίζοντας τις πρόσφατες απώλειες των τραπεζών της και θα χρηματοδοτεί χαμηλότοκα τις βιομηχανικές της επενδύσεις, μειώνοντας προοπτικά την έκθεσή της στα αγγλοσαξονικά κερδοσκοπικά κεφάλαια. Ο κύριος εσωτερικός παράγοντας που θα υπονόμευε τις εξαγωγικές επιδόσεις είναι η άνοδος του κόστους της εργασίας. Χάρη σε ένα μοναδικό στην Ευρώπη κορπορατιστικό σύστημα και την απορρόφηση της Ανατολικής Γερμανίας, το κόστος της εργασίας συγκρατήθηκε επί μακρόν σε χαμηλά επίπεδα. Σήμερα, πάνω από 7 εκατομμύρια γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερο από χίλια ευρώ τον μήνα, ενώ το επίπεδο των συντάξεων προβλέπεται να πέσει το 2020 στο 40% του τελευταίου μισθού. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά υπάρχουν στη Γερμανία μισθωτοί που δεν μπορούν να ζήσουν με την αμοιβή της εργασίας τους. Η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει αυτή την κατάσταση, που έχει αρχίσει να δημιουργεί αντιδράσεις στο εσωτερικό. Καθυστέρησε τη δημοσίευση της έκθεσης για τη φτώχεια του Υπουργείου Εργασίας, την οποία και λογόκρινε. Πιέζει επίσης τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μειώσουν τους μισθούς, όχι για να γίνουν ανταγωνιστικές, αλλά για να αποτρέψει τη μετάδοση των μισθολογικών αυξήσεων στη Γερμανία. Ταυτόχρονα, η δημοσίευση σειράς στατιστικών μελετών που εμφανίζουν τους Νοτιοευρωπαίους πλουσιότερους από τους Γερμανούς έχει στόχο να αποπροσανατολίσει την εσωτερική συζήτηση, καθώς το SPD υιοθέτησε ως κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα το «περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη», ενώ έχει ανέβει η απεργιακή διάθεση των συνδικάτων.

Φουντώνει η συζήτηση για το ευρώ στη γερμανική Aριστερά

Die Linke:ΕΥΡΩ-ΚΡΙΤΙΚΗ από τα  ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Από τον Στάθη Κουβελάκη  

 Οπως ήταν αναμενόμενο, οι δηλώσεις του Οσκαρ Λαφοντέν υπέρ μιας συντεταγμένης διάλυσης του ευρώ, και της άμεσης αποχώρησης Ελλάδας και Κύπρου, άνοιξαν μια έντονη συζήτηση επί του θέματος στην γερμανική Αριστερά, και κυρίως στη βασική της έκφραση, το κόμμα «Η Αριστερά», πιο γνωστό ως Ντι Λίνκε (Die Linke).

Μπορούμε πολύ συνοπτικά και σχηματικά να διακρίνουμε τρεις τάσεις στην ως τώρα μορφή που έχει πάρει η διαπάλη των απόψεων εντός του κόμματος.

Κατ’αρχήν μια σειρά από αρνητικές, έως απαξιωτικές αντιδράσεις, κυρίως από την δεξιά τάση του Ντι Λίνκε, που εκφράζεται κύρια από το «Φόρουμ Δημοκρατικός Σοσιαλισμός» και έχει ως βάση τα ανατολικογερμανικής προέλευσης στελέχη του κόμματος. Σ’αυτήν πρόσκειται και η μια εκ των δύο προέδρων του κόμματος Κάτια Κίπινγκ. Από αυτήν την πλευρά ακούστηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο το «ναι στο ευρώ» ως συστατικό στοιχείο της πολιτικής του Ντι Λίνκε καθώς και ο χαρακτηρισμός των απόψεων του Λαφοντέν ως «εθνικιστικές» και επηρεασμένες από τις αντι-ευρώ απόψεις του νεοϊδρυθέντος δεξιού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία».

Οι αριστερές απόψεις εξέφρασαν μια στήριξη με διαβαθμίσεις και διαφοροποιήσεις στον Λαφοντέν, αποδεχόμενες την ουσία της ανάλυσής του για την δομή της ευρωζώνης, και αντιμετωπίζοντας το θέμα της εξόδου από το ευρώ είτε ως λύση ανάγκης για τις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση, είτε προβάλλοντας το σύνθημα «όχι ευρώ πάση θυσία», είτε συνδυάζοντας αυτές τις δύο τοποθετήσεις. Σ’αυτό το πλαίσιο κινείται σε γενικές γραμμές η παρέμβαση της Σάρα Βάγκενκνεχτ, από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της γερμανικής Αριστεράς, που είναι σήμερα αντιπρόεδρος του κόμματος και αναπληρωτής πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας, που παρουσιάζουμε σήμερα στην Ισκρα.

Τέλος μεγάλο βάρος έχει η τοποθέτηση αυτού που θα χαρακτηρίζαμε ως «κομματικού κέντρου», που εξέφρασε με τον πιο εύγλωττο τρόπο ο άλλος πρόεδρος του κόμματος, και ηγετική μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος, Μπεντ Ρίξινγκερ. Ο Ρίξινγκερ απέρριψε την άποψη του Λαφοντέν για διάλυση του ευρώ αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά να την εξισώσει με εθνικισμό ή με τον δεξιό ευρωσκεπτικισμό της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία». Πρόκειται για «κριτική από τα αριστερά» τόνισε, αποδεχόμενος την ανάγκη ανοίγματος της συζήτησης πάνω σ’αυτό το θέμα.

Θα επανέλθουμε σύντομα με μεταφράσεις άλλων κειμένων σ’αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα και κρίσιμη για την πορεία της Αριστεράς συζήτηση που διεξάγεται στην «κοιλιά του κτήνους» της μερκελοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης.

ΣTAΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ

ΟΧΙ ΣΕ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Άρθρο της Σάρας Βάγκενκνεχτ*, αντιπροέδρου του DIE LINKE («Η Αριστερά») στην Junge Welt στις 7 Μαϊου 2013

Την τελευταία εβδομάδα κατηγορήθηκα από διάφορα μέσα ενημέρωσης ότι δεν διαχωρίζω αρκετά τη θέση μου από το νεοϊδρυθέν κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AFD). Από την άλλη πλευρά, είδαμε θέσεις που βλέπουν με σκεπτικισμό το μέλλον της ζώνης του ευρώ να κινούνται προς την κατεύθυνση του AFD. Και τα δύο είναι λάθος.

Ας αρχίσουμε με το AFD: Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το AFD είναι ένα δεξιό συντηρητικό κόμμα που ιδρύθηκε με ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο προφίλ. Πολλοί από τους ιδρυτές του υποστηρίζουν εδώ και χρόνια τη μείωση των μισθών και τις κοινωνικές περικοπές στη Γερμανία. Ο ιδρυτής του κόμματος Μπερντ Λούκε ήταν το 2005 ένας από τους υπογράφοντες της έκκλησης για «μεγαλύτερη συγκράτηση των μισθών» στη Γερμανία. Το AFD δεν θέλει υψηλότερους φόρους για τους εκατομμυριούχους αλλά περισσότερες φορολογοαπαλλαγές για τους πλούσιους. Ένας από τους εκπροσώπους τους καλεί τους ανέργους και τους συνταξιούχους να παραιτηθούν από το δικαίωμα ψήφου.Για όλους αυτούς τους λόγους, το AFD δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει επιλογή για όσους έχουν ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών απαιτήσεων. Αυτά είπα στην συνέντευξή μου στο κανάλι NTV, στην οποία δυστυχώς έγιναν πολύ επιλεκτικές αναφορές.

Υπάρχει μόνο ένας σημείο όπου το AFD έχει πράγματι υποτιμηθεί από την Αριστερά: είναι η κριτική που ασκεί στην ευρωπαϊκή πολιτική της Μέρκελ. Όταν οι εκπρόσωποι του AFD τονίζουν ότι η υποτιθέμενη διάσωση του ευρώ είναι στην πραγματικότητα μια διάσωση των τραπεζών, όταν απαιτούν οι ιδιώτες επενδυτές, και όχι οι φορολογούμενοι, να πληρώσουν τις ζημίες και όταν ζητούν ένα κούρεμα του χρέους των χωρών που πλήττονται από την κρίση, τότε βρίσκονται στις θέσεις που η Αριστερά υποστηρίζει εδώ και καιρό. Η απόφαση για την Ευρώπη του συνέδριου του AFD στηρίζεται στο γεγονός ότι το ευρώ βλάπτει τον Ευρωπαϊκό Νότο, γιατί στερεί από αυτές τις χώρες την δυνατότητα της άμυνας έναντι της γερμανικής εξαγωγικής επίθεσης μέσω της υποτίμησης του νομίσματος.

Πέτρος Κατσάκος: Γκασταρμπάιτερ με πτυχίο

«Όλο και περισσότεροι θέλουν να πάνε στον γερμανικό παράδεισο» είναι ο τίτλος που επέλεξε η εφημερίδα Tagesspiegel για να υποδεχτεί τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που συρρέουν στη Γερμανία. Το νέο μεταναστευτικό κύμα, κυρίως από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση της χώρας, το 1990, είναι ένα ακόμη «παράγωγο» της οικονομικής κρίσης που γνωρίζει η Γηραιά Ήπειρος. Σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος ανέδειξε, την εβδομάδα που πέρασε, τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία και σύμφωνα με τα οποία εισήλθαν το 2012 στη χώρα 966.000 Ευρωπαίοι.

«Μια νέα γενιά μεταναστών αναζητά μέλλον στη Γερμανία. Είναι υψηλής ειδίκευσης και προέρχεται από τη νότια και την ανατολική Ευρώπη. Η Γερμανία πρέπει να μάθει πώς να κρατήσει αυτούς τους νεοφερμένους μετανάστες» σχολιάζει το Spiegel, που δεν κρύβει την επιλεκτική διάκριση της επιστημονικής μετανάστευσης των ημερών μας με τους γκασταρμπάιτερ της δεκαετίας του 50.

300.000 βιογραφικά

«Με την ανεργία περίπου στο 30% και την εργασία να υποβαθμίζεται συνεχώς ως περιεχόμενο, τα τελευταία χρόνια καταγράφεται ένας αριθμός 300.000 Ελλήνων, στην πλειονότητά τους ειδικευμένοι επιστήμονες, που έχουν συμπληρώσει βιογραφικά για να μεταναστεύσουν με βασικό προορισμό τη Γερμανία. Σύμφωνα με τα στοιχεία τα τελευταία δύο χρόνια, 35.000 Έλληνες ειδικευμένοι έχουν ήδη εγκατασταθεί και εργάζονται στη Γερμανία, ενώ άλλοι 25.000 αναμένεται να μεταναστεύσουν το 2013. Η Γερμανίδα υπουργός Εργασίας, απευθυνόμενη στους ισοπεδωμένους εργαζόμενους του Νότου, τους καλεί να μεταναστεύσουν στη Γερμανία, γιατί υπάρχει εργασία για τις ανάγκες της γερμανικής οικονομίας.

Γιώργος Λαουτάρης: Η αντιδραστική φύση της μετανάστευσης

 

Γερμανία ξανά: η αντιδραστική φύση της μετανάστευσης

Οι στίχοι «κακούργα μετανάστευση, κακούργα ξενιτιά, μας πήρες απ’ τον τόπο μας, τα πιο καλά παιδιά» από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη, τραγουδήθηκαν πολύ στην Ελλάδα των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Ο χρόνος όμως γυρνά και η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία, αφού εκτός από τα πιο καλά παιδιά, στις σύγχρονες «φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές» οδεύουν και τα πιο καλά μυαλά.

εφημ ΠΡΙΝ

Μια μορφωμένη γενιά νέων εργαζομένων που τρέχει να ξεφύγει από τη δαμόκλειο σπάθη της στατιστικά βέβαιης και κοινωνικά ανάλγητης ανεργίας, αλλά και που αναζητά το οξυγόνο της ελπίδας σε χώρες όπου με το μισθό από την εργασία του, μπορεί κανείς να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Ξανά, η Εδέμ της εργασίας εντοπίζεται στη Γερμανία, τη χώρα όπου η ανεργία κυμαίνεται στο 6,9%, ένα μέγεθος που από μόνο του καθιστά θελκτική τη μετανάστευση. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία της χώρας, τη χρονιά που πέρασε η ροή μεταναστών προς τη Γερμανία αυξήθηκε κατά 13%. Ειδικά για τους Έλληνες, η χώρα της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έγινε προορισμός εγκατάστασης και εργασίας για 10.000 επιπλέον άτομα σε σχέση με το 2011, ένα ποσοστό αύξησης 43%! Ο χάρτης της ροής των μεταναστών προς τον ισχυρό της Ευρώπης αποκαλύπτει γλαφυρά την ουσία και το δράμα της οικονομικής κρίσης που πλήττει όλο τον Νότο: Αύξηση 45% σημειώθηκε στη μετανάστευση Ισπανών προς τη Γερμανία, ενώ τα αντίστοιχα στοιχεία για την Πορτογαλία ήταν αύξηση 43% και για την Ιταλία αύξηση 40%. Σε απόλυτους αριθμούς, οι περισσότεροι νέοι μετανάστες προέρχονται από την Πολωνία, ενώ σημαντική αύξηση παρατηρείται και στη μετανάστευση πολιτών των κρατών τα οποία εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και το 2007 και κυρίως, από τη Σλοβενία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.

Μιχάλης Ψύλος: Η Γερμανία και οι «αδύναμες αδελφές»

 Ακόμα και στα γερμανικά ΜΜΕ μπορεί να βρει κανείς πλέον κριτική γιά την λιτότητα που επιβάλουν Βερολίνο και ΔΝΤ στις χώρες του Νότου-μιά πολιτική που έχει εκτινάξει την ανεργία 

 Εφημερίδα των Συντακτών

Πρώτα ονομάστηκαν PIGS. Tώρα η Deutsche Welle επινόησε μια άλλη ονομασία: Οι «αδύναμες αδελφές». Ο λόγος για τις τέσσερις χώρες του ευρωπαϊκού νότου – Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία. «Από το 2010, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ διαπραγματεύονται τα προγράμματα διάσωσης μέσω της λιτότητας για τις χώρες αυτές. Και όμως, από τότε, η οικονομική κατάσταση όλων των αδύναμων χωρών έχει επιδεινωθεί», γράφει η Deutsche Welle σε ανάλυση του οικονομολόγου Ελιοτ Μορς στην ιστοσελίδα της.

Σε μια σπάνια ομολογία για γερμανικό μέσο ενημέρωσης, τονίζεται ότι «οι ευρωπαϊκές τράπεζες έπαιξαν στον τζόγο τα χρήματα των καταθετών τους για να αγοράσουν επικίνδυνα δημόσια χρέη – κυρίως το ελληνικό χρέος. Αυτοί οι αγοραστές του χρέους των αδύναμων χωρών έδωσαν στις κυβερνήσεις των τεσσάρων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου το πράσινο φως να συνεχίσουν να διαβαίνουν σε μη βιώσιμα οικονομικά μονοπάτια».

Η «αυτοκριτική» δεν σταματά εδώ: Η Deutsche Welle ομολογεί ότι «στην Ευρώπη, υπάρχουν μόνο δύο παράγοντες που πραγματικά έχουν σημασία: η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και οι δύο πιστεύουν ότι η μόνη λύση για τις “αδύναμες αδελφές” είναι η λιτότητα. Το πίστευαν το 2010 και το πιστεύουν και τώρα, παρά τις επιδεινούμενες οικονομικές συνθήκες και στις τέσσερις χώρες».

Ο Ελιοτ Μορς τονίζει ότι «οι Γερμανοί ήθελαν το ΔΝΤ να εμπλακεί για να καθορίζει και να αστυνομεύει τους όρους απόδοσης της Ελλάδας. Αυτά που το ΔΝΤ κατέληξε να αξιώνει από την Ελλάδα ήταν πραγματικά αξιοσημείωτα. Πήγε πολύ μακρύτερα ​​από μια φυσιολογική συμφωνία του ΔΝΤ, στο πλαίσιο της επιδίωξης ενός μικρότερου ελλείμματος. Oλα αυτά τα χρόνια που καλύπτω τη δράση του ΔΝΤ, δεν έχω δει ποτέ έναν τόσο μακρύ κατάλογο πολιτικών αλλαγών που να έχουν ζητηθεί από οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο».

Ζιν: Η Ελλάδα θα είχε βγει από την κρίση, αν είχε πτωχεύσει το 2010

Την άποψη ότι η Ελλάδα θα είχε ξεπεράσει σήμερα την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε χρεοκοπήσει και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, εξέφρασε ο γερμανός οικονομολόγος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου Χανς-Βέρνερ Ζιν, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Die Welt».

«ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ»

Παράλληλα, τάχθηκε υπέρ μιας ανοιχτής νομισματικής ένωσης, από την οποία τα κράτη θα μπορούν να αποχωρήσουν προσωρινά και να αναζητήσουν μεταβατική βοήθεια με σχέδια τύπου «Μάρσαλ».

εφημ ΕΘΝΟΣ

«Οι πέτρες που πετούν εναντίον μας θα γίνονται μεγαλύτερες όσο συνεχίζεται η σημερινή πολιτική», δηλώνει ο κ. Ζιν, αναφερόμενος στις ευθύνες που αποδίδονται στην Γερμανία για την σημερινή κατάσταση στις υπερχρεωμένες χώρες.

«Ήταν μεγάλο λάθος να παραβιάσουμε την Συνθήκη του Μάαστριχτ και να κρατήσουμε την Ελλάδα στο ευρώ με δημόσια δάνεια που αναλογούν εν τω μεταξύ στο 160% του ΑΕΠ και τα οποία δεν θα εξυπηρετηθούν ποτέ. Αυτό βοήθησε τις δικές μας και τις γαλλικές τράπεζες και κάποιους πλούσιους στην Ελλάδα, αλλά για τον λαό σήμανε μόνο ανεργία και γενικότερη δυσκολία. Η Ελλάδα θα είχε βγει τώρα από την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε πτωχεύσει και είχε αποχωρήσει από το ευρώ. Θα είχε σε μεγάλο βαθμό απελευθερωθεί από το χρέος της και θα είχε, με μια υποτιμημένη δραχμή, ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της. Η ανεργία των νέων σίγουρα δεν θα ήταν στο 60% που είναι σήμερα», πρόσθεσε.

Εξέφρασε, μάλιστα, την εκτίμηση ότι αυτό που επιτρέπει σήμερα η Γερμανία να συμβαίνει στην Ελλάδα είναι «μια καταστροφή για τους ανθρώπους εκεί» και επεσήμανε ότι ο κόσμος θεωρεί υπεύθυνους τους Γερμανούς, παρότι δίνουν τα περισσότερα χρήματα.

«Αυτή η πολιτική μας κάνει φτωχότερους και ταυτόχρονα μας παρουσιάζουν όλο και περισσότερο με σβάστικες», δήλωσε χαρακτηριστικά και προειδοποίησε ότι, «εάν αυξηθούν οι δυσκολίες στις μεγάλες χώρες, δεν θα μπορούμε έτσι κι αλλιώς να συνεχίσουμε την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, λόγω έλλειψης κεφαλαίων».

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Δεν φταίει μόνο η Γερμανία της κ. Μέρκελ…

Η μονόπλευρη ενοχοποίηση της Γερμανίας από μερίδα των ελίτ είναι όχι μόνο όψιμη, αλλά και εντελώς ιδιοτελής. Μεμψιμοιρούν -χωρίς να τολμούν να έρθουν σε πραγματική ρήξη με το Βερολίνο- μόνο από τη στιγμή που αρχίζουν να θίγονται τα στενά «συντεχνιακά» συμφέροντα των εθνικών ολιγαρχιών. Εκείνων που φοβούνται ότι θα χάσουν είτε τις τράπεζές τους, είτε τις βιομηχανίες τους, είτε τον πολιτικό τους ρόλο, για να υποβαθμιστούν σε ρόλο ελασσόνων εταίρων της Γερμανίας. Αυτό που ζητούν δεν είναι η ανατροπή της λιτότητας, αλλά η «δικαιότερη» διανομή της λείας με το Βερολίνο.

Αυτή τη φορά, η κατακραυγή εναντίον της Αγκελα Μέρκελ δεν προέρχεται μόνο από τους λαούς της χειμαζόμενης μεσογειακής περιφέρειας, αλλά και από τμήμα των ευρωπαϊκών ελίτ. Μιλώντας στη γερμανική Suddeutsche Zeitung, ο επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων Λάζλο Αντορ κατηγόρησε το Βερολίνο για «κοινωνικό ντάμπινγκ» και προειδοποίησε για το ενδεχόμενο δραματικού μεταναστευτικού κύματος από τον ευρωπαϊκό Νότο προς τις χώρες του Βορρά, ανάλογου με εκείνο που σημειώθηκε στις ΗΠΑ την επαύριο του εμφυλίου πολέμου!

Ότι η Γερμανία ασκεί κοινωνικό ντάμπινγκ είναι παγκοίνως γνωστό. Η κατ’ εξοχήν πλεονασματική χώρα της Ένωσης δεν έχει εγγυημένο κατώτατο μισθό. Στις 19 Μαρτίου, δύο υπουργοί της βελγικής κυβέρνησης κατήγγειλαν το Βερολίνο για «αναξιοπρεπείς» εργασιακές πρακτικές, φέρνοντας το παράδειγμα των βιομηχανιών κρέατος, που προσλαμβάνουν Βούλγαρους, Ρουμάνους και Ουκρανούς μέσω εταιρειών ενοικίασης εργαζομένων, οι οποίοι δουλεύουν για τρία ευρώ την ώρα, 60 ώρες την εβδομάδα, χωρίς ασφάλιση.

Η πτώχευση του γείτονα

Ιδού πώς χτίζεται το νέο «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας: αντί να ανακυκλώσει τα πλεονάσματά της, αυξάνοντας τους μισθούς των δικών της εργαζομένων και τη ζήτηση των προϊόντων των εταίρων της, ακολουθεί μια ωμή πολιτική «πτώχευσης του γείτονα», στηρίζοντας την ανταγωνιστικότητά της στον ακρωτηριασμό του εργατικού μισθού και του κοινωνικού κράτους. Έχοντας χάσει το όπλο της επιβολής προστατευτικών δασμών, λόγω κοινής αγοράς, αλλά και τη δυνατότητα υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, λόγω ευρώ, οι πιο αδύνατοι εταίροι της Γερμανίας δεν έχουν άλλο τρόπο άμυνας από το να συνθλίψουν, ακόμη πιο αδίστακτα, τα δικά τους μεροκάματα και κοινωνικά δικαιώματα.

Γιώργος Δελαστίκ: Αψιμαχίες Παρισιού – Βερολίνου

εφημ ΠΡΙΝ

Άρχισαν οι πρώτες δημόσιες αψιμαχίες ανάμεσα στους γάλλους σοσιαλιστές που κυβερνούν τη Γαλλία και τους γερμανούς δεξιούς που κυβερνούν τη Γερμανία. Το Σάββατο, 27 Απριλίου, μπορεί κανείς να πει ότι είναι συμβολικά η ημέρα που η υφέρπουσα αντιπαράθεση μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού έλαβε τεράστια δημοσιότητα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με πρωτοσέλιδους τίτλους κορυφαίων εφημερίδων. Η «φιλική ένταση» της ολοκλήρωσης για την οποία είχε κάνει λόγο στις 28 Μαρτίου ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, σε συνέντευξη του στον ραδιοφωνικό σταθμό Φρανς 2, προσέλαβε χαρακτηριστικά έντασης καθόλου «φιλικής».

Την αρχή έκανε ο σοσιαλιστής πρόεδρος της γαλλικής εθνοσυνέλευσης Κλοντ Μπαρτολόν, της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, με μια εντυπωσιακή και ιδιαίτερα προβληθείσα συνέντευξή του στη Μοντ. «Ο Φρανσουά Ολάντ» καλεί σε ¨φιλική ένταση¨, «για μένα αυτό είναι ένταση σκέτη και αν χρειαστεί, αντιπαράθεση», δήλωσε ο Μπαρτολόν χωρίς περιστροφές. «Η Γαλλία πρέπει να μπορεί να αντιπαλέψει την αντίληψη της ευρωπαϊκής Δεξιάς γιατί αυτή οδηγεί στο να πληρώσουμε μια πολύ βαριά δημοκρατική τιμή με την εμφάνιση ενός λαϊκισμού (σ.σ. εννοεί φασίζοντος ακροδεξιού τύπου) στην Ιταλία ή και στην ίδια τη Γαλλία… Αυτό που φοβάμαι εγώ δεν είναι η αποχή από τις ευρωεκλογές, είναι μια ευρωπαϊκή ¨21 Απριλίου 2002¨ (σ.σ. όταν ο Ζαν Μαρί Λεπένπέρασε στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών) …Περίπου το 75% των γερμανικών εξαγωγών είναι στην Ευρώπη, το 50% στην Ευρωζώνη. Μπορεί η Γερμανία να συνεχίσει να καταστρέφει όλους τους πελάτες της» συνέχισε ακάθεκτος ο πρόεδρος του γαλλικού κοινοβουλίου, ανάβοντας φωτιές σε όλη την Ευρώπη. Η συνέντευξη του Κλοντ Μπαρτολόν δημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου. Την επόμενη μέρα ο ευρωπαϊκός τύπος είχε πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα με αφορμή το σχέδιο εισήγησης σε συνδιάσκεψη για την Ευρώπη που θα κάνει το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα τον επόμενο μήνα – μια εισήγηση άκρως επικριτική για τη γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και την πολιτική της.

Κώστας Λαπαβίτσας: Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης δεν έχουν συμφέρον από τη διάσωση του ευρώ

Πηγή: http://marx21.de/

 »H Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ και η γερμανική Aριστερά να  αναθεωρήσει επειγόντως τη στάση της  έναντι της Ευρώπης.» 

Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη  του  Κώστα Λαπαβίτσα στο γερμανικό περιοδικό «Marx21» Νο23 ,(Δεκέμβριος 2011)το οποίο δραστηριοποιείται μέσα στο Die Linke (Η Αριστερά) της Γερμανίας.

Συνέντευξη  στον Stefan Bornost

 Πρώτα απ’όλα η κρυστάλλινη σφαίρα: Θα εξακολουθούμε να πληρώνουμε με ευρώ το 2015;

Ορισμένες χώρες θα πληρώνουν ακόμα με ευρώ, το 2015, αλλά είναι εξαιρετικά απίθανο όλα τα σημερινά μέλη της ευρωζώνης να συνεχίσoυν να το χρησιμοποιούν . Το ευρώ στην τρέχουσα μορφή του δεν είναι βιώσιμο και δεν θα επιβιώσει. Οι πιέσεις κατάρρευσης είναι εμφανείς – ακόμα και τώρα που μιλάμε η ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων είναι σε αναταραχή, επειδή οι ιδιώτες επενδυτές κινούνται προς τα γερμανικά ομόλογα, πουλώντας άλλα ομόλογα λόγω του φόβου της πτώχευσης. Κατά συνέπεια, αυξάνονται τα επιτόκια και διαταράσσεται ο κρατικός δανεισμός, καθώς και η ομαλή λειτουργία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Εάν αυτή η διαδικασία ενταθεί, το ευρώ θα καταρρεύσει σε λίγες εβδομάδες.

Η Μέρκελ κάνει τη διάκριση ανάμεσα στην τραπεζική κρίση , που προκλήθηκε από ανεύθυνους τραπεζίτες οι οποίοι άφησαν ανεξέλεγκτη την κερδοσκοπία, και την κρίση χρέους που προκλήθηκε από ανεύθυνες (μεσογειακές) κυβερνήσεις που άφησαν ανεξέλεγκτα τα χρέη. Είναι ορθή αυτή η διάκριση;

Όχι, έχουμε να κάνουμε με μία, ενιαία κρίση. Ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ ως κρίση στην αγορά ακινήτων που προκλήθηκε από την κερδοσκοπία των τραπεζών και άλλων χρηματιστών. Οι Γερμανοί τραπεζίτες συμμετείχαν επίσης σε μεγάλο βαθμό σε αυτή τη διαδικασία, αγοράζοντας χαρτιά ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου των ΗΠΑ. Όταν η φούσκα έσκασε, προέκυψε τραπεζική κρίση η οποία οδήγησε σε παγκόσμια ύφεση. Η ύφεση οδήγησε σε άνευ προηγουμένου κρατική παρέμβαση για τη διάσωση των τραπεζών και τη στήριξη της ζήτησης.

Το υψηλό δημόσιο χρέος σε πολλές χώρες στην Ευρώπη είναι άμεση συνέπεια της κρατικής παρέμβασης το 2008-2009, καθώς οι οικονομίες πέρασαν σε ύφεση. Δεν οφείλεται σε σπάταλες διαχειριστικές πρακτικές των κυβερνήσεων. Τη στιγμή αυτή είναι οι τράπεζες που βρίσκονται και πάλι σε κίνδυνο, ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές, επειδή κατέχουν μεγάλο όγκο δημόσιου χρέους. Δηλαδή, η κρίση του 2007-2008 δεν επιλύθηκε ποτέ πλήρως, ούτε στην Ευρώπη, ούτε αλλού. Καθώς τα ευρωπαϊκά κράτη αντιμετωπίζουν προβλήματα στον δημοσιονομικό τομέα, η κύρια απειλή είναι και πάλι για τις τράπεζες. Η κρίση τείνει να διαγράψει κύκλο επιστρέφοντας στις τράπεζες.

Αυτό λέτε εσείς. Ακούστε, όμως, μια άλλη αφήγηση: Οι Γερμανοί πέρασαν δύσκολες εποχές ιδιωτικοποιήσεων, λιτότητας και περιορισμού των μισθών και με πολύ κόπο έβαλαν σε τάξη τα του οίκου τους. Εν τω μεταξύ, όλοι οι άλλοι ζούσαν ζωή χαρισάμενη και τώρα φαίνεται σαν να ζητούν να πληρώσουν το λογαριασμό οι Γερμανοί. Είναι κατανοητό ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν να πληρώσουν το λογαριασμό.

Είναι απόλυτα κατανοητό το να βλέπουν οι Γερμανοί εργαζόμενοι το ευρώ με καχυποψία. Να είναι απρόθυμοι να δεσμεύσουν δημόσιο χρήμα, δηλαδή χρήματα από άμεσους και έμμεσους φόρους, για τη διάσωση του ευρώ, η οποία αυτή τη στιγμή σημαίνει μια ακόμη μεγάλη διάσωση των τραπεζών. Για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια οι Γερμανοί εργαζόμενοι έχουν ζήσει μια δύσκολη περίοδο στάσιμου εισοδήματος, απώλειας της δύναμης των συνδικάτων και γενικότερης στενότητας στους όρους διαβίωσης. Το κόστος της επανένωσης και της αναδιάρθρωσης του γερμανικού καπιταλισμού το έχουν επωμισθεί οι Γερμανοί εργάτες. Η Γερμανία ξεκίνησε με υψηλότερα επίπεδα ανταγωνιστικότητας από άλλους, αλλά έφυγε ακόμη πιο μπροστά επειδή έχει παγώσει εδώ και χρόνια το κόστος εργασίας.

Το μυστικό της γερμανικής επιτυχίας δεν είναι η μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας, η γενικευμένη αποτελεσματικότητα, ή η ιδιαίτερη καινοτομία – όλες δηλαδή οι συνήθεις γενικολογίες που ακούγονται για το γερμανικό καπιταλισμό. Πολλές χώρες στην περιφέρεια έχουν καλύτερες επιδόσεις από αυτές τις πλευρές. Η γερμανική υπεροχή έχει επιτευχθεί καθαρά λόγω της πίεσης στους εργαζόμενους και της στασιμότητας των μισθών.

Όσκαρ Λαφοντέν:Να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα-Χρειαζόμαστε πάλι ένα ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα

Πηγή: ΑΥΓΗ

 Ισχυρότατες πιέσεις ασκούνται στο Βερολίνο, ακόμη και από συντηρητικά πολιτικοοικονομικά κέντρα, για χαλάρωση της λιτότητας και εγκατάλειψη της πολιτικής ύφεσης, καθώς τείνει να γίνει κοινή συνείδηση ότι η πολιτική αυτή λειτουργεί αποσταθεροποιητικά για το κοινό νόμισμα και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Επιστροφή στο πριν από το ευρώ σύστημα εθνικών νομισμάτων ζήτησε ο Όσκαρ Λαφοντέν, ιστορικό στέλεχος της γερμανικής Αριστεράς. Καταστροφή η επιστροφή στο μάρκο, απάντησαν κορυφαία στελέχη της γερμανικής Αριστεράς και το ίδρυμα Bertelsmann.

 Το άρθρο του Όσκαρ Λαφοντέν στη Neues Deutschland:

Χρειαζόμαστε πάλι ένα ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα

«Η ευρωπαϊκή πολιτική της καγκελαρίου αμφισβητείται όλο και περισσότερο. Την αμφισβητεί ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μπαρόζο. Την αμφισβητεί η Ιταλία, όπου ο πρόεδρος της δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ενρίκο Λέττα, έναν πολιτικό που έχει απορρίψει την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ, που οδηγεί στην καταστροφή. Εδώ και καιρό οι πολιτικοί της Ευρώπης ξέρουν ότι δεν πάει άλλο. Η οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται από μήνα σε μήνα και το ποσοστό της ανεργίας έχει φθάσει σε τέτοια επίπεδα, που απειλούν όλο και περισσότερο τη δημοκρατία.

Οι Γερμανοί δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι οι Νότιοι Ευρωπαίοι, των Γάλλων συμπεριλαμβανομένων, θα αναγκαστούν αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της οικονομικής εξαθλίωσης, να αντισταθούν στη γερμανική ηγεμονία. Τους ταλαιπωρεί κυρίως το γερμανικό μισθολογικό ντάμπινγκ, το οποίο από την αρχή της νομισματικής ένωσης παραβιάζει κατάφωρα το πνεύμα των Συνθηκών. Κάποια στιγμή λοιπόν η Μέρκελ θα ξυπνήσει από τον ύπνο της του… δικαίου, μόλις οι ευρωπαϊκές χώρες που υποφέρουν κάτω από το γερμανικό μισθολογικό ντάμπινγκ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να επιβάλουν ένα σημείο καμπής στην κρίση, σε βάρος της γερμανικής εξαγωγικής βιομηχανίας.Το ενιαίο νόμισμα θα μπορούσε να μακροημερεύσει, εάν τα κράτη που συμμετέχουν είχαν ακολουθήσει μια συντονισμένη μισθολογική πολιτική, προσανατολισμένη στην παραγωγικότητα. Επειδή θεωρούσα ότι ένας τέτοιος συντονισμός ήταν εφικτός, ήμουν υπέρ της υιοθέτησης του ευρώ στη δεκαετία του ’90. Ωστόσο, τα θεσμικά όργανα για τον συντονισμό, κυρίως ο συνεχής μακροοικονομικός διάλογος, υπονομεύτηκαν εξ αρχής από τις κυβερνήσεις.

Η ελπίδα ότι μέσω της εισαγωγής του ευρώ θα υποχρεώνονταν όλες οι πλευρές σε οικονομική σύνεση αποδείχθηκε φρούδα. Σήμερα, το σύστημα είναι εκτός ελέγχου. Για να επιτευχθεί μια εξισορρόπηση της ανταγωνιστικότητας και πάλι, όπως έλεγε ο Χανς Βέρνερ Ζιν (σ.σ. ο επικεφαλής του οικονομικού ινστιτούτο Ifo του Μονάχου) πρόσφατα στην Handelsblatt, θα έπρεπε χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία να παράγουν κατά 20% έως 30% φθηνότερα και χώρες όπως η Γερμανία κατά 20% ακριβότερα από τον κοινοτικό μέσο όρο.

Να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα

Τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει, ωστόσο, ότι μια τέτοια πολιτική δεν έχει πιθανότητες να υλοποιηθεί. Μια πραγματική αύξηση των μισθών, όπως θα ήταν απαραίτητο στην περίπτωση της Γερμανίας, δεν είναι εφικτή με τις σημερινές ενώσεις των γερμανικών εργοδοτών και το νεοφιλελεύθερο μπλοκ που αποτελείται από τους Χριστιανοδημοκράτες, τους Φιλελεύθερους, τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Όσο για τη μείωση των μισθών, που θα σήμαινε μείωση του εισοδήματος κατά 20% ώς 30% στη νότια Ευρώπη, ακόμη και στη Γαλλία, αυτή οδηγεί στην καταστροφή, όπως μπορούμε να δούμε ήδη στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία.

Εάν λοιπόν δεν είναι εφικτές οι αυξήσεις και οι μειώσεις εκεί που χρειάζονται, τότε θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα και να επιστρέψουμε σε ένα σύστημα που επιτρέπει ανατιμήσεις και υποτιμήσεις, στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα που προϋπήρχε της νομισματικής ένωσης. Βεβαίως, θα πρέπει στην αρχή να επιβληθούν αυστηροί έλεγχοι ώστε να ρυθμιστεί η ροή των κεφαλαίων. Στην Κύπρο, άλλωστε, η Ευρώπη έχει ήδη κάνει αυτό το πρώτο βήμα. Στη φάση της μετάβασης πρέπει να βοηθηθούν οι χώρες να στηρίξουν τα νομίσματά τους, τα οποία με βεβαιότητα θα υποτιμηθούν, ακόμη και με παρέμβαση της ΕΚΤ, ώστε να αποφευχθεί η συντριβή.

Προϋπόθεση για ένα ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα που θα λειτουργεί είναι η αναδιάρθρωση και η αυστηρή ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα, στα πρότυπα της λειτουργίας των γερμανικών ταμιευτηρίων. Οι σπεκουλαδόροι πρέπει να εξαφανιστούν.Η μετάβαση σε αυτό το σύστημα, το οποίο θα επιτρέπει και πάλι ελεγχόμενες ανατιμήσεις και υποτιμήσεις, θα πρέπει να είναι σταδιακή. Στην Ελλάδα και την Κύπρο θα έπρεπε να είχε ήδη ξεκινήσει».

Guardian-Κώστας Λαπαβίτσας: Η διαφορά πλούτου μεταξύ Γερμανίας και Περιφέρειας

 Οι Γερμανοί έχουν δίκιο να εξοργίζονται με το »ψέμα της φτώχειας»,αλλά κάνουν λάθος ως προς το στόχο

 Πηγή: ΙSKRA

Η διαπίστωση ότι η καθαρή περιουσία των Γερμανών είναι χαμηλότερη από εκείνη των κατοίκων του Νότου έχει να κάνει περισσότερο με τις χαμηλές αποδοχές από ό,τι με τα φανταστικά πλούτη.

Τα ευρήματα μιας πρόσφατης έρευνας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τον πλούτο των νοικοκυριών, έχουν ερεθίσει την γερμανική κοινή γνώμη. Το 2010, ο μέσος καθαρός πλούτος των γερμανικών νοικοκυριών – όλα τα στοιχεία ενεργητικού μείον τα στοιχεία παθητικού – βρισκόταν στα 195.000 ευρώ. Στα κράτη –μέλη του ευρωπαϊκού Νότου τα ποσοστά ήταν εκπληκτικά υψηλά: 291.000 στην Ισπανία, 275.000 στην Ιταλία, 153.000 στην Πορτογαλία, 148.000 στην Ελλάδα, και , κρατηθείτε, 671.000 στην Κύπρο. Έτσι φαίνεται σαν οι Γερμανοί να κλήθηκαν να διασώσουν του Νότιους, που συχνά, είναι πλουσιότεροι από τους διασώστες τους.

«Το ψέμα της φτώχειας», λέει το πρωτοσέλιδο σελίδα του Der Spiegel αυτής της εβδομάδας. Έχουν οι Γερμανοί πολίτες το δικαίωμα να ενοχλούνται; Η απάντηση είναι ναι, αλλά έχουν επιλέξει το λάθος στόχο.

Η απάντηση στο γιατί ορισμένοι νότιοι εμφανίζονται πλουσιότεροι από τους Γερμανούς είναι ξεκάθαρη: Η στέγαση. Τα συστήματα μέσω των οποίων τα ευρωπαϊκά έθνη αντιμετωπίζουν τις ανάγκες στέγασης διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό, αντανακλώντας την ιστορία, την πολιτική και τα κοινωνικά έθιμα. Οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί έχουν την τάση να νοικιάζουν τα σπίτια τους. Οι Ισπανοί, Ιταλοί, Έλληνες, Κύπριοι και άλλοι, εμφανίζουν μεγάλα ποσοστά ιδιοκατοίκησης. Με τον πληθωρισμό σταθερά ψηλότερο στην περιφέρεια τα τελευταία 15 χρόνια καθώς και την κερδοσκοπία στις τιμές των ακινήτων της Ισπανίας και της Κύπρου, οι αξία των ακινήτων αυξήθηκε, κάνοντας του νότιους να φαίνονται πλουσιότεροι.

Τα νοικοκυριά όμως έχουν και χρέη που πρέπει να εξυπηρετούν από το εισόδημα τους. Πως συγκρίνονται οι νότιοι με τους Γερμανούς στο πλαίσιο αυτό; Κρίνοντας από το λόγο των χρεών των νοικοκυριών ως προς τα περιουσιακά τους στοιχεία, οι Γερμανοί εμφανίζονται να είναι σε χειρότερη θέση από τους νότιους, κάτι που είναι εντελώς φυσιολογικό, μιας και οι νότιοι κατέχουν υπερτιμημένα ακίνητα και τόσο μεγάλα περιουσιακά στοιχεία. Αλλά αν κρίνουμε από την εξυπηρέτηση του χρέους, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο λόγος του χρέους των νοικοκυριών προς το εισόδημα είναι 37% στη Γερμανία, αλλά 114% στην Ισπανία, 50% στην Ιταλία, 134% στην Πορτογαλία, 47% στην Ελλάδα και 157% στην Κύπρος. Μάλλον η περιφέρεια δεν είναι τόσο πλούσια τελικά.

Παραμονές μεγάλων αποφάσεων – Γιώργος Δελαστίκ

Οι αστικές τάξεις των κρατών της ευρωζώνης πιέζονται από τις εξελίξεις να αποφασίσουν αν θα υποταχθούν από σαφώς υποδεέστερη θέση στο τέταρτο Ράιχ ή αν θα αντιταχθούν στη Γερμανία και θα αποχωρήσουν από το ευρώ για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους. Το γεγονός ότι πουθενά στην ευρωζώνη δεν έχουν σημειωθεί ακόμη κοινωνικές εξεγέρσεις ή επαναστάσεις, παρά μόνον εκλογικές ήττες όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, αφενός ενισχύει την επιθετικότητα του γερμανικού καπιταλισμού και αφετέρου ενισχύει τις τάσεις συνδιαλλαγής και υποταγής των Ευρωπαίων αστών.

Αν δεν παρέμβουν οι λαοί, αυτό δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό. Βρισκόμαστε στις παραμονές λήψης ούτως ή άλλως μεγάλων αποφάσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που θα ανατρέψουν εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό σε κάθε χώρα. Αν η Αριστερά δεν μπορέσει να παρέμβει τώρα, το μέλλον θα είναι ζοφερό.

εφημ ΠΡΙΝ

Αποσταθεροποίησε ακόμη περισσότερο τη συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη όσον αφορά στη λαϊκή αποδοχή της, η καταλήστευση των καταθέσεων στην Κύπρο κατ’ εντολή της Γερμανίας. Η επίσημη μετατροπή του πολιτεύματος στις χώρες της ευρωζώνης σε …Γερμανική Λησταρχία στέρησε τον κατάπτυστο πρωθυπουργό από το τελευταίο κοινωνικό στήριγμα που του είχε απομείνει – τους συντηρητικούς εισοδηματίες με αξιόλογες καταθέσεις που θεωρούσαν ότι τους διασφάλιζαν για το υπόλοιπο της ζωής τους ανεξάρτητα από την ασκούμενη οικονομική πολιτική και την καλπάζουσα φτώχεια που αυτή συνεπιφέρει. Η επισημοποίηση από τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ της αρπαγής των καταθέσεων δικαίως τους πανικόβαλε.

Μαζί με αυτούς όμως αισθάνονται εξαιρετικά ανήσυχοι και οι πλούσιοι και τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και της ΝΔ – ο εσμός δηλαδή των απατεώνων που πλούτισαν με εντελώς παρασιτικές δραστηριότητες λόγω των διασυνδέσεων τους με το πολιτικό σύστημα, το οποίο ταΐζουν διαρκώς μέχρι σκασμού με άφθονα χρήματα. Όλοι αυτοί ξαφνικά διαπιστώνουν ότι όχι μόνο είναι πια πολύ δύσκολο να αυξήσουν τα πλούτη τους, αλλά επιπλέον οι Γερμανοί και η πολιτικά δοσίλογη κυβέρνηση Σαμαρά και λοιπών πάνε να τους φάνε και όσα λεφτά έχουν μαζέψει! Παρά τον προσεταιρισμό του Γερμανού «γκαουλάιτερ», του κατοχικού Χορστ Ράιχενμπαχ από τους Έλληνες αστούς με δοκιμασμένες και αποδοτικές μεθόδους, κανένα έργο δεν προχωράει. Όλες οι εξουσίες της κατοχικής διοίκησης έχουν περάσει στον ταμία της Μέρκελ, τον Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ο οποίος έχει αποστολή την εξαγορά δημάρχων και τοπικών κοινωνιών με μικροποσά της τάξης των 500.000 ήενός εκατομμυρίου ευρώ. Ο Φούχτελ δηλαδή στρατολογεί «γερμανοτσολιάδες» συνεργάτες των κατοχικών αρχών, όσο πιο αθόρυβα μπορεί. Τα πάει πολύ καλά. Όσο περισσότερους εξαγοράζει, τόσο λιγότερος λόγος γίνεται γι’ αυτόν. Κοντεύει σχεδόν να ξεχαστεί η αδιάλειπτη παρουσία του στη χώρα μας.

Το φάντασμα του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη-Πέτρος Παπακωνσταντίνου

O χειρισμός του κυπριακού δράματος άνοιξε βαθύ ρήγμα  στους κόλπους της Ευρωζώνης

«Αυτό που διερωτώνται φωναχτά οι άνθρωποι των αγορών χρήματος είναι: Τι στην ευχή νομίζει ότι κάνει η Γερμανία»; Ετσι ξεκινούσε το ρεπορτάζ του Πολ Μέισον στην ιστοσελίδα του BBC, στις 22 Μαρτίου. Ο Βρετανός δημοσιογράφος απέρριπτε τους ισχυρισμούς του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατά τους οποίους ήταν η Κύπρος που επέμενε να επιβαρυνθούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, υποστηρίζοντας ότι «οι Γερμανοί έστησαν ενέδρα στον νέο πρόεδρο της Κύπρου» και εξηγώντας: «Εκείνοι (οι Γερμανοί) ήταν που απαίτησαν να φορτωθούν με τις απώλειες οι καταθέτες, αν και η κ. Μέρκελ αρχικά υποσχέθηκε ότι οι μικροκαταθέτες θα επιβαρύνονταν μόνο κατά 3%. Στη συνέχεια, σύμφωνα με ρεπορτάζ των Financial Times, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αύξησε αυτό το ποσοστό σε 6% έως 10%». Στο ίδιο μήκος κύματος, η International Herald Tribune της περασμένης Τετάρτης εκτιμούσε, στον βασικό, πρωτοσέλιδο τίτλο της, ότι «Η Ε.Ε. έβαλε ωρολογιακή βόμβα στην Κύπρο». Στο σχετικό ρεπορτάζ τεκμηριώνεται η άποψη ότι το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, τον Οκτώβριο του 2011, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον εκτροχιασμό των κυπριακών τραπεζών.

Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Η Ευρώπη άλλαξε πολύ μέσα από το δράμα της κυπριακής διάσωσης. Η ετοιμότητα για αλληλεγγύη διαβρώνεται κάθε λεπτό που περνάει. Η Ευρωζώνη έχει πάψει, καιρό τώρα, να αποτελείαδελφότητα αυξανόμενης ευημερίας και σταθερότητας. Εχειμεταμορφωθεί σε σχολή μονομάχων, όπου καθένας ξιφουλκεί με στόχο την υπεροχή και την επιβίωση».

Με αυτό τον τρόπο η Suddeutsche Zeitung -ουδόλως φιλική, όπως και το σύνολο του γερμανικού Τύπου, έναντι της Κύπρου- σχολίαζε την «επόμενη μέρα», μετά την απόφαση-πυρηνική βόμβα του Eurogroup.Κοινή ήταν η εκτίμηση των σοβαρών πολιτικών αναλυτών στοΒερολίνο, ότι η Γερμανία κατάφερε μεν να επιβάλει για άλλη μια φορά τη θέλησή της, υπέστη όμως μεγάλη ηθική και πολιτική φθορά, υπονομεύοντας την αξιοπιστία της Ευρωζώνης. Ιδού ένα χαρακτηριστικό σχόλιο του Γιάκομπ Ογκστάιν στην ηλεκτρονική έκδοση του Der Spiegel, το οποίο φτάνει να συγκρίνει τη Γερμανία της Μέρκελ με την αυτοκρατορία του Κάιζερ και το Ράιχ του Χίτλερ:

«Το δράμα της Κύπρου κατέστησε σαφές ότι η κρίση της Ευρωζώνης εξελίσσεται σε αγώνα για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Επιφανειακά, Μέρκελ και Σόιμπλε εμφανίζονται να εργάζονται για την οικονομική σταθεροποίηση. Στην πραγματικότητα, δένουν άλλα έθνη με τις αλυσίδες του χρέους… Οπως συνέβη δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία, οι Γερμανοί βυθίζονται ολοένα και βαθύτερα σε σύγκρουση με τους γείτονές τους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος».

Ενας άλλος αρθρογράφος του Der Spiegel, ο Τάισον Μπάρκερ, χρησιμοποίησε έναν σκωπτικό παραλληλισμό με τον αφορισμό του επιτελάρχη του Τσώρτσιλ, λόρδου Ισμέι, για τον λόγο ύπαρξης του ΝΑΤΟ (να κρατήσει «τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Ευρωπαίους κάτω»). Εγραψε ο Μπάρκερ:

«Οι αρχιτέκτονες του ΝΑΤΟ είχαν ένα θεμελιώδη στρατηγικό στόχο: να κρατήσουν τους Αμερικανούς έξω, τους Γερμανούς μέσα και τα Μεσογειακά κράτη κάτω… Η συμφωνία για την Κύπρο, η οποία, όπως μας πληροφόρησε ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ μπορεί να γίνει μοντέλο για μελλοντικές διασώσεις άλλων χωρών, επιβεβαιώνει αυτή την αρχή».

Σοσιαλδημοκράτες γοητευμένοι από τη Μέρκελ-Μιχάλης Ψύλος

Εφημερίδα των Συντακτών

Η εμμονή τους στη λιτότητα και η αποδοχή του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίδας καγκελάριου στοιχίζουν ακριβά και στον ηγέτη του SPD Π. Στάινμπρικ αλλά και στους Μπερσάνι και Ολάντ

Εξι μήνες πριν από τις εκλογές στη Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) υποχωρεί στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο SPD ποσοστό 26 έως 28%, μειωμένο κατά δύο μονάδες τον τελευταίο μήνα και υπολειπόμενο κατά 13% των Χριστιανοδημοκρατών της Ανγκελα Μέρκελ. Ο Πέερ Στάινμπρικ, ο υποψήφιος του SPD για την καγκελαρία, περιορίστηκε μάλιστα στο μηδέν σε μια κλίμακα από το -5 ώς το +5 σε έρευνα του τηλεοπτικού δικτύου ZDF για τους κορυφαίους πολιτικούς στη Γερμανία. Πρόκειται για τη χειρότερή του επίδοση αφότου ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για την καγκελαρία.

Οι αποκαλύψεις ότι από το 2009 ο Στάινμπρικ εισέπραξε περίπου 600.000 ευρώ για 75 ομιλίες του, αλλά και η δήλωσή του ότι οι καγκελάριοι είναι… κακοπληρωμένοι, αποξένωσαν πολλούς ψηφοφόρους. Η κύρια αιτία της πτώσης των ποσοστών του σοσιαλδημοκράτη υποψήφιου είναι βέβαια το γεγονός ότι ο Στάινμπρικ θεωρείται ο πιο «μερκελιστής» πολιτικός στην ηγεσία του SPD. Πρώην υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ στην κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού, ο Στάινμπρικ «έχει την εύνοια των εργοδοτικών κύκλων», όπως έγραψε εύστοχα η «Μοντ».

Σκληρός υποστηρικτής του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίας και φανατικός υπέρμαχος της λιτότητας, ο Στάινμπρικ έδειξε το πρόσωπό του με το ξέσπασμα της κρίσης στην Κύπρο, όταν ταυτίστηκε πλήρως με τη γραμμή Μέρκελ – Σόιμπλε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η εφημερίδα που προέβαλε περισσότερο την επιλογή του Στάινμπρικ ως υποψηφίου του SPD για την καγκελαρία ήταν η δεξιά «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ». Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, ο Στάινμπρικ είχε χαρακτηρίσει «αφελή» τη θέση του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ για επαναδιαπραγμάτευση του δημοσιονομικού συμφώνου που έχει επιβάλει η Μέρκελ.

Είναι ενδεικτικό –όπως αποκαλύπτει το «Σπίγκελ»– ότι η ηγεσία του SPD έχει θέσει υπό περιορισμό το τελευταίο διάστημα τον Στάινμπρικ και δεν του επιτρέπει να δίνει πολύ συχνά συνεντεύξεις. «Δεν σκοπεύουν να κρύψουν τον υποψήφιο, αλλά έχουν αποφασίσει ότι θα πρέπει να περιορίσει τις δηλώσεις του για την οικονομία και τα οικονομικά θέματα, τουλάχιστον προς το παρόν» γράφει το «Σπίγκελ».

Οι γενναίοι (και ενάρετοι) του Βορρά – Δημήτρης Καστριώτης

Πηγή:www.reporter.gr  

Επίτιμος διπλωμάτης διηγούνταν ότι, στη διάρκεια εκδήλωσης για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του περασμένου φθινοπώρου, παρατήρησε ότι οι ΗΠΑ τάσσονται υπέρ μιας οικονομικής πολιτικής με κεϊνσιανά χαρακτηριστικά σε αντίθεση με τη σκληρή λιτότητα της Ε.Ε. Αμέσως, παριστάμενος σχολιογράφος, τον οποίον δεν κατονόμασε (υποθέτω, ωστόσο, ότι ίσως ανήκε στην κατηγορία όσων προέβαλλαν τον Βενιζέλο – όχι τον Ελευθέριο- ως νέο Τσόρτσιλ και τον Παπαδήμο ως σύγχρονο Κιγκινάτο), έσπευσε να σημειώσει ότι «εμείς κάναμε λάθη, πρέπει να τα δούμε» κ.ο.κ. «Ε ναι, κάναμε – και μάλιστα βαρύτατα», μου είπε ο διπλωμάτης, «τα παραδεχθήκαμε, αυτοδακτυλοσκοπηθήκαμε, δεχθήκαμε μειώσεις μισθών και ανεργία, να μη συζητήσουμε επιτέλους και μήπως η θεραπεία αποδεικνύεται λάθος ή μήπως δεν αποβλέπει πράγματι στην αποθεραπεία μας;».

 Ανακαλώ τη συζήτηση με αφορμή την καταστροφή της Κύπρου, επειδή έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι από μας τείνουμε ακόμη, μέσα σε αυτήν την κρίση που σοβεί γύρω μας, να παίρνουμε το ένα ή το άλλο μέρος απορρίπτοντας κάθε αντίθετη ανάγνωση, ενώ οι συνιστώσες είναι πολλές και ενδέχεται να ισχύουν ταυτόχρονα περισσότερες ερμηνείες, ανεξάρτητες από εθνικά πάθη ή λεονταρισμούς. Σπεύδοντας να διευκρινίσω ότι δεν έχω τις απαντήσεις, αποπειρώμαι να καταγράψω μερικά ερωτήματα, που νομίζω ότι δεν είναι πλέον δυνατόν να αντιπαρερχόμαστε:

– Η συνδρομή ειδικών συνθηκών και ευθυνών για την υπερχρέωση του δημοσίου ή των τραπεζών καθεμιάς από τις προβληματικές χώρες (για την Ελλάδα π.χ. η καταστρεπτική από πλευράς δαπανών διακυβέρνηση Καραμανλή και, σε δεύτερο χρόνο, οι άστοχοι χειρισμοί Παπανδρέου) είναι άραγε η μόνη αιτία του χρέους ή συμβάλλει στο πρόβλημα και η διαχείριση του ευρώ, που ενισχύει τα πλεονάσματα του Βορρά (και δη της Γερμανίας, αφού π.χ. τα ολλανδικά νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα) έναντι του Νότου; Αν ισχύει και αυτό, πώς θα εξομαλυνθεί αυτή η τάση χωρίς διαφορετική διαχείριση του νομίσματος ή απευθείας στήριξη των ελλειμματικών από τους πλεονασματικούς εταίρους;

– Αν η διαχείριση του νομίσματος δεν αλλάζει και η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν προχωρεί, μέχρι πόσο θα παραμένει απόλυτη προτεραιότητα η παραμονή μιας χώρας στο ευρώ; Πόση οικονομική ασφυξία εντός του ευρώ είναι προτιμότερη από μια τραυματική επανεκκίνηση εκτός αυτού;

– Πώς προσδοκάται ανάπτυξη χωρίς παροχή ρευστότητας στην οικονομία; Και από πού θα βρεθεί η ρευστότητα, όταν τα προγράμματα λιτότητας συνδυάζουν περικοπές μισθών και κερδών με αύξηση φόρων, στραγγίζοντας την αγορά από εσωτερικά κεφάλαια και συντηρώντας ταυτόχρονα την αβεβαιότητα για το μέλλον των προβληματικών χωρών στην ευρωζώνη– που με τη σειρά της αποθαρρύνει τις ξένες άμεσες επενδύσεις;

Jacques Sapir:La crise chypriote, l’Allemagne et la Russie

Par Jacques Sapir,22 mars 2013

La crise chypriote est en train de tourner véritablement au psychodrame tant pour la zone Euro que pour la Russie et ses relations avec cette zone Euro. On peut se demander comment on en est arrivé là, et comment un pays, dont le PIB ne représente que 0,3% du PIB de la zone Euro, a-t-il pu provoquer une telle émotion et une telle confusion. En fait, cette dernière est largement le produit de l’action de l’Eurogroupe, l’instance intergouvernementale des 17 pays de la zone Euro, dont les décisions inadaptées ont transformé ce qui n’était qu’un simple problème de recapitalisation bancaire en une crise d’une particulière gravité.

Aux origines de la crise chypriote.

Cette crise trouve son origine dans la restructuration imposée aux créanciers privés de la Grèce au printemps 2012. Cette restructuration se traduit par une brutale dévalorisation des titres de la dette publique qui sont détenus par les banques, et en particulier par les banques de Chypre. La crise chypriote apparaît bien comme un effet collatéral de la crise grecque. Elle n’est nullement liée à un montant des dettes qui aurait explosé. De fait, la dette publique à Chypre est, avant restructuration des banques, de 73% du PIB, soit significativement moins qu’en Allemagne et en France.

On entend souvent dire que Chypre n’est qu’un système bancaire planté au beau milieu de la Mer Égée. Certes, les banques ont des actifs qui sont égaux à 7,5 fois le PIB de Chypre. C’est certes beaucoup, la moyenne dans l’Union Européenne étant de 3,5 fois, mais c’est un chiffre équivalent à celui que l’on trouve à Malte et en Irlande, et largement inférieur à celui du Luxembourg, ou le ratio des actifs bancaires rapportés au PIB est de 22 pour 1. Chypre a certes un secteur bancaire surdimensionné, mais reste cependant plus près de la normale que des paradis fiscaux comme le Luxembourg, les Bahamas ou les îles Cayman.

Cette crise était donc prévisible, et était annoncée. Dès le mois de juin 2012 les autorités de l’île ont prévenu les autres pays de la zone Euro des conséquences qu’avait pour les banques la restructuration de la dette grecque. Le gouvernement chypriote avait en conséquence demandé une aide de 17,5 milliards d’euros. Mais, l’Eurogroupe, à son habitude, a mis beaucoup de temps à réagir. Une partie de la crise est liée à cette procrastination coupable, mais hélas habituelle, des institutions européennes.

Les avertissements n’ont pas manqué. Les derniers en date furent les déclarations d’Alexeï Koudrine, l’ancien Ministre des Finances de la Fédération de Russie au début du mois de février 2013. Pour notre part, nous avions signalé à de multiples occasions au printemps 2012 que la restructuration de la dette grecque aurait nécessairement des conséquences importantes pour le système bancaire chypriote.

Το Δ΄ ΡΑΪΧ δείχνει τα δόντια του στην ΕΕ – Γιώργος Δελαστίκ

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Μια φαρσοκωμωδία και ένα δράμα εκτυλίχθηκαν την περασμένη εβδομάδα με αφορμή την απόφαση των ηγετών της ΕΕ για τον προϋπολογισμό της κατά την επόμενη επταετία, 2014 -2020.

Το δράμα αφορά στην αποτύπωση και στον προϋπολογισμό της ΕΕ της πολιτικής της Γερμανίας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η κωμωδία ή, καλύτερα, η ιλαροτραγωδία έγκειται στην προσπάθεια της συγκυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου Κουβέλη να εμφανιστεί ως «θριαμβεύτρια»στη Σύνοδο της ΕΕ, παρά το γεγονός ότι τα χρήματα που εξασφάλισε ο πρωθυπουργός για την περίοδο 2014-2020 από τον προϋπολογισμό της ΕΕ είναι σαφώς… λιγότερα (!)από εκείνα που πήρε η Ελλάδα στο πλαίσιο του προϋπολογισμού των ετών 20072013.Κατά τη λήγουσα επταετή περίοδο η χώραείχε πάρει 20,4 δις ευρώ (κατ’ άλλους 20,2 δις) και για την επόμενη αποφασίστηκε να της δοθούν 16,3 δις. 

Ενδέχεται μετά το 2016, αν η Ελλάδα συνεχίσει να βρίσκεται σε οικτρή δημοσιονομική κατάσταση, να πάρει ακόμη 2 δις ευρώ. Ουδείς, βεβαίως, γνωρίζει σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η ίδια η ΕΕ μετά από τέσσερα χρόνια, αλλά ας το παραβλέψουμε αυτό για την ώρα.Ο «μικρότερος προϋπολογισμός»Η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να δικαιολογήσει τους υποκριτικούς πανηγυρισμούς της για τη… μείωση των πόρων της ΕΕ που θα διατεθούν στην Ελλάδα με το επιχείρημα «ναι μεν μειώθηκαν τα λεφτά που θα πάρει η χώρα, αλλά αυτό έγινε επειδή μειώθηκε ο προϋπολογισμός της ΕΕ».

Το επιχείρημα αυτό ακούγεται λογικοφανές. Τα κυβερνητικά φερέφωνα, βεβαίως,αποφεύγουν αιδημόνως να αναφέρουν αριθμούς που θα επιτρέψουν στους πολίτες να καταλάβουν αν ο ισχυρισμός αυτός είναι σωστός ή παραπλανητικός. Όντως μειώθηκε ο προϋπολογισμός της ΕΕ – από 995 δις ευρώ έπεσε στα 960.

Αυτό συνιστά μείωση 3,5%. Όταν, όμως, τα 20,4 δις της Ελλάδας γίνονται 16,3 δις ευρώ, η μείωση είναι πολύ μεγαλύτερη – 20%! Τι σχέση έχει η μείωση του 3,5% με τη μείωση 20%; Πρόκειται για πανωλεθρία, όχι για θρίαμβο!Ακόμη και στην περίπτωση που η Ελλάδα πάρει και τα 2 δις μετά το 2016, πάλι τα 18,3 δις (16,3+2) έναντι των 20,4 δις ευρώ είναι μειωμένα κατά 10,3% – δηλαδή τρεις φορές μεγαλύτερη η μείωση προς τη χώρα μέσ’από τη μείωση του προϋπολογισμού της ΕΕ!

Το φάντασμα της γερμανικής δικτατορίας πάνω από την Ευρώπη-Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ

  seisaxthiablog

Τον Ιούνιο του 1953, μια μαχητική απεργία των οικοδόμων του Ανατολικού Βερολίνου εξελίχθηκε σε γενικευμένη λαϊκή εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης Ούλμπριχτ, η οποία έγινε δυνατό να κατασταλεί μόνο χάρη στην επέμβαση των σοβιετικών τεθωρακισμένων.

Σε αυτή την τραγική για τους οπαδούς του σοσιαλισμού εξέλιξη αναφέρεται το γνωστό ποίημα του Γερμανού κομουνιστή Μπέρτολτ Μπρεχτ με τίτλο «Η λύση»: «Ύστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη,/ ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών /  έβαλε και μοιράσανε στη Λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις/ που λέγανε πως ο λαός/ έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης /  και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει / παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα ‘ταν τότε/ πιο απλό, η κυβέρνηση/ να διαλύσει το λαό/ και να εκλέξει έναν άλλον…;».

Το πολιτικό κατεστημένο της σημερινής ενιαίας Γερμανίας θα έβγαινε από τα ρούχα του αν κάποιος του καταλόγιζε ομοιότητες με την ψυχροπολεμική κυβέρνηση του Ούλμπριχτ. Κι όμως, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το απολυταρχικό πνεύμα και τη γραφειοκρατική τύφλωση των φιλοσοβιετικών.

Τρανή απόδειξη, η ανήκουστα προσβλητική για έναν ιστορικό λαό αντίδραση των Γερμανών ηγετών, Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, στο αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στην Ιταλία – τη χώρα που, όπως και η Ελλάδα, αντιπροσωπεύει ένα από τα δύο λίκνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της Δημοκρατίας και του Δικαίου.

Για τη Γερμανία εξελίσσεται… υπέροχα (!) η κρίση- Γιώργος Δελαστίκ

εφημ ΕΘΝΟΣ

Πανηγύριζε την Παρασκευή η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» στους τίτλους της: «Περισσότεροι Γάλλοι άνεργοι παρά Γερμανοί – Αποκλίνουν μεταξύ τους οι αγορές εργασίας των μεγαλύτερων χωρών του ευρώ» έγραφε.

Ανάλογου ύφους και οι επισημάνσεις στην ανάλυσή της: «Ενώ στη Γερμανία η απασχόληση αυξάνεται περαιτέρω, η Γαλλία βρίσκεται ενώπιον ενός νέου ρεκόρ ανεργίας. Τελευταία μάλιστα περισσότεροι Γάλλοι βρίσκονταν σε αναζήτηση θέσης εργασίας παρά Γερμανοί, αν και η Γερμανία αριθμεί περίπου 20 εκατομμύρια κατοίκους περισσότερους» υπογράμμιζε με έκδηλη ικανοποίηση. Από μαθηματική σκοπιά δεν έχει καθόλου άδικο.

Στις αρχές του 2005 υπήρχαν στη Γερμανία 5 εκατομμύρια άνεργοι. Την ίδια στιγμή στη Γαλλία οι άνεργοι ήταν σχεδόν οι μισοί – 2,7 εκατομμύρια για την ακρίβεια. Τον Ιανουάριο του 2013 οι άνεργοι είχαν αυξηθεί στη Γαλλία κατά σχεδόν μισό εκατομμύριο άτομα και ανέρχονταν σε 3.169.000 άτομα περίπου. Αντιθέτως, στη Γερμανία οι άνεργοι είχαν μειωθεί κατά σχεδόν δύο εκατομμύρια και στα τέλη Φεβρουαρίου του 2013 βρίσκονταν στα 3.156.000 άτομα – δηλαδή οριακά λιγότεροι σε απόλυτο αριθμό από τους Γάλλους ανέργους. Οντως εντυπωσιακό. Στην πραγματικότητα στο διάστημα 2005-2012 η γερμανική οικονομία αύξησε τις θέσεις εργασίας κατά 3,4 εκατομμύρια – από τα 38 εκατομμύρια που ήταν οι Γερμανοί εργαζόμενοι το 2005 αυξήθηκαν σε 41,4 εκατομμύρια εργαζομένους φέτος τον Ιανουάριο.

Σε εντελώς αντίθετη τροχιά κινείται η Γαλλία. Θεωρείται βέβαιο ότι αυτόν τον μήνα θα ξεπεράσει τα 3.190.000 ανέργους (από τα οποία απέχει μόλις 21.000 άτομα), που είναι ο μεγαλύτερος αριθμός Γάλλων ανέργων που έχει σημειωθεί ποτέ και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1997. Η Γαλλία λοιπόν οδεύει προς νέο ρεκόρ ανεργίας, καθώς επί 21 συνεχείς μήνες οι άνεργοι αυξάνονται διαρκώς. Πάνω από τρία εκατομμύρια Γάλλοι άνεργοι και δεν κουνιέται φύλλο – και να σκεφθεί κανείς ότι ο Γάλλος πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, είχε πει μια φράση που πέρασε στην Ιστορία για το θέμα αυτό: «Αν ποτέ στη Γαλλία οι άνεργοι φτάσουν στο ένα εκατομμύριο, θα ξεσπάσει κοινωνική επανάσταση!». Αλλες εποχές, άλλες πολιτικές συνθήκες, άλλοι άνθρωποι…

Όταν η Ελλάδα διέγραφε το γερμανικό χρέος

Εβδομήντα πιστωτές διέγραφαν το 1953 το 50% του γερμανικού χρέους στο όνομα της… ειρήνης.

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Εξήντα χρόνια πριν, στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, διαγράφονταν το 50% των γερμανικών οφειλών από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και πριν, με τη συγκατάθεση χωρών όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, το Πακιστάν ή η Αίγυπτος, χώρες που σήμερα «λιμοκτονούν» υπό το βάρος του εξωτερικού τους χρέους.

Εξήντα χρόνια πριν υπογραφόταν συμφωνία στο Λονδίνο για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους, προκειμένου η κατεστραμμένη από τον πόλεμο γερμανική οικονομία να μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Η διαγραφή του γερμανικού χρέους οφείλονταν σε δύο βασικές πολιτικές επιλογές: Η πρώτη στηρίζονταν στην αντίληψη ότι δεν έπρεπε να επαναληφτεί η εκδικητική λογική της συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919, με την οποία οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επέβαλλαν αβάστακτες πολεμικές αποζημιώσεις στη Γερμανία, πνίγοντας στην ουσία τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και συμβάλλοντας στην άνοδο του ναζισμού-η αντίληψη του οικονομολόγου Τζον Μέϊναρντ Κέϊνς που είχε πάρει μέρος στην υπογραφή της συνθήκης των Βερσαλλιών ως εκπρόσωπος του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να διαμορφωθεί η αντίληψη αυτή.

Η δεύτερη πολιτική επιλογή αφορούσε τον Ψυχρό Πόλεμο που βρισκόταν μόλις στην αρχή του. Οι Αμερικανοί και άλλοι δυτικοευρωπαίοι σύμμαχοι χρειαζόντουσαν ένα αντίπαλο δέος απέναντι στο σοβιετικό κίνδυνο, μια ισχυρή δυτικογερμανική οικονομία με κοινωνικά χαρακτηριστικά που θα «απονομιμοποιούσε» τις κομμουνιστικές αντιλήψεις περί ανατροπής του συστήματος.

Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο διαγράφηκε το γερμανικό χρέος και τέθηκαν οι βάσεις για το μεταπολεμικό γερμανικό θαύμα, αλλά «ξεπλύθηκαν» και δεκάδες γερμανικές επιχειρήσεις που είχαν συνεργαστεί ανοικτά με το καθεστώς του Χίτλερ και είχαν συμβάλλει με «τεχνογνωσία» στην πραγματοποίηση του Ολοκαυτώματος και την εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων, πολιτικών αντιπάλων, αθίγγανων και ομοφυλόφιλων.

Ενοχή και λήθη…

Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Της Ζέζας Ζήκου

Με το άρθρο περί «πολεμικής ενοχής» της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η Γερμανία δεχόταν την ευθύνη για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την πληρωμή πολεμικών επανορθώσεων. Οι όροι της Συνθήκης προκάλεσαν σοκ και οργή στη γερμανική κοινωνία, ενίσχυσαν τις ακραίες φωνές και εντέλει έφεραν στην εξουσία τους οραματιστές μιας δικτατορίας που θα έπαιρνε εκδίκηση για την ήττα των Γερμανών. Είχαν προηγηθεί πολλές κυβερνήσεις συνεργασίας και η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, καθώς η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αδυνατούσε ν’ ανταποκριθεί στο κόστος (κοινωνικό και πολιτικό) της ήττας. Η ειρωνεία είναι ότι στον Μεσοπόλεμο η Γαλλία είχε απαιτήσει την τοποθέτηση επιτηρητών στις κρατικές εταιρείες μεταλλευμάτων και στην Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας. Η πρόταση είχε θεωρηθεί εθνική ταπείνωση… Πρέπει να ’ναι πολύ βραχεία η ιστορική μνήμη των Γερμανών. Οχι μόνο τα ’χουν ξεχάσει αυτά. Δεν θυμούνται καν τη ρήση του Αντενάουερ ότι «η Ιστορία είναι το σύνολο των πραγμάτων που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί».

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις πολεμικές αποζημιώσεις του Πρώτου Παγκοσμίου που επέβαλε η Συνθήκη των Bερσαλλιών ήταν δανεικά κι αγύριστα. Η αδυναμία της Γερμανίας να πληρώσει τα χρέη αυτά συνέβαλε τα μέγιστα στη Μεγάλη Υφεση του 1929-31. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αμερική επέβαλε για πολιτικούς λόγους στους συμμάχους της -εκτός από μερικές εξαιρέσεις- την αξίωση να μη ζητήσουν πολεμικές αποζημιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των δύο Γερμανιών. Οταν έγινε η επανένωση, το 1990, η Γερμανία αρνήθηκε τα πάντα. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη που δεν πήραν ούτε πφένιχ!

Πριν ακριβώς από 60 χρόνια, στις 27 Φεβρουαρίου 1953, η Ελλάδα και άλλες χώρες χάριζαν στην ηττημένη Γερμανία μεγάλο μέρος του χρέους της, βοηθώντας την να ορθοποδήσει και να ξαναγίνει οικονομική υπερδύναμη. Με αφορμή την εξηκοστή επέτειο της ιστορικής διάσκεψης του Λονδίνου, Γερμανοί ειδικοί καλούν τώρα τη χώρα τους να φερθεί το ίδιο γενναιόψυχα απέναντι στην Ελλάδα, για το καλό και των δύο. Πόσο μάλλον που τότε η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε κι εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας.

Τρόμο προκαλεί το γερμανικό μίσος κατά των Ιταλών-Γιώργος Δελαστίκ

εφημ ΕΘΝΟΣ

Κάτι πολύ πιο σημαντικό από «φραστική παρεκτροπή» ενός «πολιτικού κτήνους» ήταν η επίθεση του σοσιαλδημοκράτη υποψήφιου καγκελαρίου της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρουκ εναντίον του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και του Μπέπε Γκρίλο. «Τρομάζω κατά κάποιο τρόπο που στην Ιταλία νίκησαν δύο κλόουν… Ο ένας, ο Μπέπε Γκρίλο, είναι ένας επαγγελματικά ενεργός κλόουν και δεν προσβάλλεται όταν τον αποκαλούν έτσι… Ο άλλος, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι οπωσδήποτε ένας κλόουν με μια ιδιαίτερη ώθηση τεστοστερόνης» δήλωσε ο Στάινμπρουκ.

Αντιλαμβανόμαστε το μίσος του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη υποψηφίου εναντίον του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, οι οποίοι συσπείρωσαν αθροιστικά το 55% των Ιταλών που ψήφισαν, τόσο των δεξιών όσο και των αριστερών και κεντροαριστερών, με σημαία τους τον αντιγερμανισμό. Είτε αρέσει είτε όχι στους Γερμανούς πολιτικούς -και είμαστε βέβαιοι ότι καθόλου δεν τους αρέσει- ο αντιγερμανισμός είναι πλέον η εκπεφρασμένη και δια της ψήφου ιδεολογία της πλειοψηφίας του λαού της Ιταλίας, της τρίτης σε μέγεθος οικονομίας της Ευρωζώνης και ιδρυτικού μέλους της ΕΟΚ των «6» χωρών πριν από μισό και πλέον αιώνα. Ο αντιγερμανισμός στην Ευρώπη εκδηλώνεται πλέον με πρωτοφανή καθαρή μορφή στην Ιταλία, κάτι που ενισχύει αντικειμενικά τα αντιγερμανικά ρεύματα σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Αυτό ενοχλεί τον πρόεδρο των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών και όχι ότι είναι «κλόουν» ο Μπερλουσκόνι και ο Γκρίλο. Καταλαβαίνουμε επίσης την πίκρα του Στάινμπρουκ για το γεγονός ότι ο ομοϊδεάτης του και γερμανόδουλος κεντροαριστερός Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι και ο εγκάθετος επίσης γερμανόδουλος πρωθυπουργός Μάριο Μόντι αποδείχτηκαν ανίκανοι να ελέγξουν τη Γερουσία παρά το σκανδαλωδώς καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα και έτσι να εφαρμόζουν πειθήνια την πολιτική που θα υπαγόρευε το Βερολίνο.

Γαλλία και Γερμανία, δυο ξένοι στην Ευρώπη – Πέτρος Παπακωνσταντίνου

εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η φωτογραφία της Αγκελα Μέρκελ και του Φρανσουά Ολάντ με φόντο την Πύλη του Βραδεμβούργου ήταν παράξενα συμβολική. Οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο για την πεντηκοστή επέτειο ενός ιστορικού γεγονότος: της συνθήκης που υπέγραψαν, στοΜέγαρο των Ηλυσίων, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ και ο Δυτικογερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ, εγκαινιάζοντας μια νέα πορεία, η οποία θα μετέτρεπε τους δύο παραδοσιακούς εχθρούς σε ηγετικό δίδυμο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτό που απαθανάτισε, ωστόσο, ο φωτογραφικός φακός ακτινοβολούσε λιγότερο εγκαρδιότητα και περισσότερο αποξένωση: διπλωματικά χαμόγελα, τόσο παγωμένα όσο και ο περιβάλλων χώρος, στη χιονισμένη Παρίζερ Πλατς, η οποία έλκει την ονομασία της από την… εισβολή των πρωσικών στρατευμάτων στη γαλλική πρωτεύουσα, ύστερα από τη συντριβή του Ναπολέοντα, το 1814!

Διπλωματικά χαμόγελα, τόσο παγωμένα όσο και ο περιβάλλων χώρος. Φρανσουά Ολάντ και Αγκελα Μέρκελ με φόντο την Πύλη του Βραδεμβούργου, την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο, για τον εορτασμό των 50 χρόνων της συνθήκης των Ηλυσίων.

Όλοι γνωρίζουν ότι, σε προσωπικό επίπεδο, οι σχέσεις μεταξύ Μέρκελ και Ολάντ ουδέποτε υπήρξαν θερμές. Η Γερμανίδα καγκελάριος υποστήριξε ανοιχτά τον Νικολά Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012, ενώ ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας καυτηρίασε τη δρακόντεια λιτότητα που επιβάλλει η Μέρκελ, προσθέτοντας ότι «δεν είναι στο χέρι της Γερμανίας να αποφασίζει μόνη της για όλη την Ευρώπη». Ωστόσο, ο βασικός παράγοντας αποξένωσης των δύο γειτόνων δεν εντοπίζεται στις προσωπικές σχέσεις μεταξύ των ηγετών τους, αλλά σε κάτι πολύ σοβαρότερο: την ολοένα και εντονότερη ασυμμετρία δύναμης στο εσωτερικό του γαλλογερμανικού ζεύγους.

Ευρώπη κατά Γερμανίας – Γιώργος Δελαστίκ

 εφημ ΕΘΝΟΣ

Τεκτονικό πολιτικό σεισμό προκάλεσε ο πρωτοσέλιδος κεντρικός τίτλος στο φύλλο του Δεκεμβρίου της «Μοντ Ντιπλοματίκ», της κατεξοχήν εφημερίδας της γαλλικής διανόησης. Σεισμό όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Πολιτική ταραχή προκάλεσε και στο Βερολίνο. «Η Ευρώπη αντιμέτωπη με τη γερμανική ηγεμονία», ήταν ο σοκαριστικός τίτλος. «Από την αλληλεγγύη στην επικυριαρχία», υπογράμμιζε ο υπέρτιτλος, μη αφήνοντας κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Το κείμενο εμπρηστικό: «Θα δεχθεί η Γαλλία τόσο εύκολα να υποβιβαστεί στο καθεστώς που είχε η Βαυαρία στους κόλπους του Δεύτερου Ράιχ;», αναρωτιόταν ρητορικά ο αρθρογράφος. «Αναρωτιέται κανείς πόσο θα διαρκέσει η γαλλική αυτοϋποταγή χωρίς την παραμικρή αντίδραση», συνέχιζε προκλητικά.

«Ο Σόιμπλε απαιτεί ώθηση για την Ευρώπη – Αμεση εκλογή προέδρου, αποδυνάμωση των επιμέρους κρατών», διαλαλούσαν οι κεντρικοί πρωτοσέλιδοι τίτλοι της «Φράνκ­φουρτερ Αλγκεμάινε», της σοβαρότερης εφημερίδας της γερμανικής πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, στο φύλλο της προπαραμονής των Χριστουγέννων. Ηταν ουσιαστικά η απάντηση του Βερολίνου.

Συρρίκνωση της κυριαρχίας των κρατών της Ευρώπης ευαγγελίζεται ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. «Εντελώς κυρίαρχα είναι ακόμη τα κράτη-μέλη στις Βρυξέλλες. Δεν μπορεί όμως να συνεχίσει να είναι αυτός ο δρόμος στο διηνεκές», τονίζει χωρίς περιστροφές ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας στη συνέντευξή του. «Επιθυμώ μια μέρα να αποκτήσουμε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση… ή έναν Ευρωπαίο πρόεδρο που θα εκλέγεται άμεσα από τον λαό», διακήρυξε ο Σόιμπλε και πρόσθεσε με νόημα: «Φυσικά αυτό θα συνεπιφέρει μια απώλεια εξουσίας στο επίπεδο των κρατών-μελών!». Εδώ βρίσκεται όλη η πολιτική ουσία.

Πυρ κατά Βερολίνου ακριβώς για το θέμα αυτό εξαπολύει η «Μοντ Ντιπλοματίκ» – το θέμα της εθνικής κυριαρχίας. Αρχίζει με τη χώρα μας: «Στην Ελλάδα, ένα καθεστώς που επιβλήθηκε από το Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες υποδούλωσε τη χώρα και την οδήγησε σε κατάσταση που θυμίζει εκείνη της Αυστρίας το 1922, όταν τοποθετήθηκε στη Βιέννη από την Αντάντ ένας ύπατος αρμοστής για να διοικεί την οικονομία της χώρας προς όφελος της Αντάντ», υπογραμμίζει η γαλλική εφημερίδα. Δεν αρκείται όμως μόνο σ’ αυτό. Καταγγέλλει έμμεσα την κυβέρνηση Μέρκελ ότι έδρασε υπονομευτικά για να ανατρέψει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η οποία αντιστεκόταν στη γερμανική πολιτική. «Στην Ιταλία, η εσωτερική διάβρωση και οι εξωτερικές παρεμβάσεις συνδυάστηκαν για να αντικαταστήσουν μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση με μια κυβέρνηση »τεχνικών» χωρίς προσφυγή σε εκλογές», επισημαίνει η «Μοντ Ντιπλοματίκ».

Η επίθεση του γερμανικού περιοδικού Stern ενάντια στην επιχειρηματική ελίτ της Ελλάδας, επιβεβαιώνει τον πόλεμο που ήδη έχει αρχίσει.

Ανελέητος πόλεμος

ανάμεσα στους Γερμανούς και την εγχώρια διαπλοκή

 Πηγή:newsbomb.gr

Η επίθεση που εξαπολύει το αναλυτικό ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού Stern ενάντια στην επιχειρηματική ελίτ της Ελλάδας, επιβεβαιώνει τον πόλεμο που ήδη έχει αρχίσει.

Έναν πόλεμο ανάμεσα στους Γερμανούς και την επιχειρηματική ελίτ, που για χρόνια κυριαρχούσε στην οικονομική ζωή του τόπου και καθόριζε και τις πολιτικές εξελίξεις.

Οι Έλληνες ολιγάρχες στήριξαν με κάθε τρόπο τα Μνημόνια. Μέσω των ΜΜΕ, που ήλεγχαν, υποστήριζαν την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που είχε επιβάλλει η τρόικα.

Ο κ. Σαμαράς, την εποχή των ηρωικών αντιμνημονιακών αγώνων του και των Ζαππείων, αντιμετώπιζε εχθρικό κλίμα από συγκεκριμένα κανάλια και εφημερίδες.

Μέχρι πρότινος, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ίδια αντιμετώπιση.

Η εγχώρια διαπλοκή πίστευε ότι με την έλευση της τρόικας και την υποστήριξη που της παρείχε θα συνέχιζε να διαδραματίζει ρόλο πρωταγωνιστή στις εξελίξεις. Θα είχε προνομιακή σχέση στη νέα αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος αλλά και των »φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας, που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Τον τελευταίο μήνα όμως άρχισε ο πόλεμος.

Για τους Γερμανούς δεν είναι πλέον χρήσιμοι οι Έλληνες ολιγάρχες, αν δεν συνιστούν εμπόδιο και βαρίδι.

Για τους Έλληνες ολιγάρχες, οι Γερμανοί και η τρόικα αποτελούν πλέον απειλή για τα συμφέροντά τους. Ο Σταύρος Ψυχάρης, ξιφούλκησε πρώτος, κάνοντας λόγο για αφελληνισμό των ελληνικών επιχειρήσεων ενώ με την καθυστέρηση και τους εκβιασμούς για τη δόση επιτέθηκε με άρθρο, που δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του Βήματος και τίτλο «Μα τόσο ξεφτιλισμένοι είναι οι Ευρωπαίοι;».

Την ίδια στιγμή άρχισε να διαφοροποιείται και το MEGA, ενώ πιο προσεκτική στάση τηρούν τα ΜΜΕ του κ. Μπόμπολα.

Τι πραγματικά όμως συμβαίνει;

Τι κρύβεται πίσω από αυτή τη σύγκρουση;

Γιατί η ελληνική επιχειρηματική ελίτ ανακάλυψε, τόσο όψιμα, τις επικίνδυνες επιδιώξεις των Γερμανών και είναι έτοιμη να βγει στο αντάρτικο;

Μία έρευνα για την άνοδο της άκρας δεξιάς στη Γερμανία.

Τα πρόσωπα του Νεοναζισμού

Tην περίοδο 2000 – 2007 μια γερμανική τρομοκρατική οργάνωση φέρεται να δολοφόνησε εννέα μετανάστες και μια αστυνομικό.Τι αποκαλύπτει αυτή η υπόθεση για την άνοδο της άκρας δεξιάς στην Πρώην Λαική Δημοκρατία της Γερμανίας;

Πηγή Financial Times

του Quentin Pell

via Το Μέτωπο

H Frühlingstrasse 26, αποτελεί μια σεβαστή διεύθυνση σε ένα αριστοκρατικό προάστιο του Zwickau, την αυτοκινητοβιομηχανική πρωτεύουσα της Ανατολικής Γερμανίας. Σπίτια συμπαγή, με απότομες οροφές, χτισμένα από έναν φιλάνθρωπο Εβραίο επιχειρηματία ως κατοικίες για τους συνδικαλιστές τη δεκαετία του 1920, έχουν μετατραπεί σε άνετα οικογενειακά διαμερίσματα, σε αντίθεση με τα βλοσυρά πολυώροφα μπλοκ της κομμουνιστικής εποχής όπου μαστίζουν τον ορίζοντα πολλών άλλων βιομηχανικών ανατολικογερμανικών πόλεων.

Γενέτειρα του συνθέτη Robert Schumann, το Zwickau αποτελεί μια σπάνια επιτυχημένη βιομηχανική ιστορία στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Από ένα καπνισμένο κέντρο εξόρυξης και καύσης άνθρακα, μετατράπηκε σε μια «αυτοκινητούπολη» από τότε που ο August Horch κατασκεύασε εκεί τα πρώτα αυτοκίνητα Audi το 1910.

Όμως, το νούμερο 26 της οδού Frühlingstrasse – το όνομα της οποίας σημαίνει ανοιξιάτικος δρόμος – δεν θεωρείται πλέον μία ωραία διεύθυνση. Πράγματι, δεν υπάρχει πια. Τον Απρίλιο, τα απανθρακωμένα απομεινάρια της ισοπεδώθηκαν. « Ήταν καλύτερα να απαλλαγούμε από αυτό το σπίτι πριν γίνει σημείο αναφοράς για τους ανθρώπους που δοξάζουν τον εθνικοσοσιαλισμό», λέει ο Pia Findeiss, πρώην γυμναστής και νυν σοσιαλδημοκράτης δήμαρχος της πόλης της Σαξονίας.

Είχε λόγο να φοβάται. Τρία μέλη μιας νεοναζιστικής φανατικής οργάνωσης που αυτοαποκαλείται «Εθνική Σοσιαλιστική Μυστική Οργάνωση» ζούσαν στο σπίτι για τέσσερα χρόνια σχεδόν, δε θεωρήθηκαν ποτέ ύποπτοι από τους γείτονες και πέρασαν απαρατήρητοι από τις γερμανικές υπηρεσίες ασφαλείας, μέχρις ότου δύο βρέθηκαν νεκροί μετά από μια ληστεία τράπεζας τον περασμένο Νοέμβριο. Ο μοναδικός επιζών φέρεται να έβαλε φωτιά στο σπίτι.

Δύο άνδρες και μια γυναίκα, κυνηγημένοι από τις αρχές και ζώντας με ψεύτικα ονόματα, χρησιμοποιούσαν το διαμέρισμα στην οδό Frühlingstrasse ως καταφύγιο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τρόμου. Υιοθέτησαν έναν άνετο τρόπο ζωής, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και διακοπών στη Βαλτική Θάλασσα, πραγματοποιώντας ληστείες σε τράπεζες σε όλη την επικράτεια της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Όμως πίσω από το προσωπείο της αξιοπρέπειας, λέγεται ότι ήταν υπεύθυνοι για τουλάχιστον μία βομβιστική επίθεση και μια σειρά δολοφονιών εννέα μεταναστών και μιας αστυνομικού από το 2000 έως και το 2007.

Στις 8 Νοεμβρίου, ένα χρόνο μετά η 37χρονη Zschäpe Beate, χρεώθηκε με κατηγορίες για μια σειρά δολοφονιών και για τρομοκρατία. Τέσσερις άλλοι άνδρες κατηγορούνται για παροχή υποστήριξης σε τρομοκρατική οργάνωση, μέσω της προμήθειας όπλων και πλαστών ταυτοτήτων. Θα οδηγηθούν σε δίκη στο Μόναχο το επόμενο έτος.

Από αριστερά: οι Beate Zschäpe, Uwe Böhnhardt και Uwe Mundlos, κατηγορούνται για τις «δολοφονίες Döner».

Η λογοκριμένη έκθεση για τη φτώχεια στη Γερμανία

 

Οχι και τόσο αδιάφθοροι

 Πηγή: το Περγάδι

Την ιστορία την αφηγείται το business insider. Στις 17 Σεπτεμβρίου, το γερμανικό Υπουργείο Εργασίας απέστειλε to σχέδιο έκθεσης «Για τη φτώχεια και τον πλούτο » στους συναδέλφους του των άλλων υπουργείων.

Μόνο η τελική έκθεση θα δημοσιοποιείτο αφού πρώτα επικυρωνόταν από τη καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ,. Η αρχική έκθεση υποτίθεται ότι θα παρέμενε κρυφή. Διέρρευσε όμως σχεδόν αμέσως. Και περιείχε καφτά σημεία. Πολύ καφτά.

Η ογκώδης έκθεση (PDF, 535 σελίδες), περιέγραφε την σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι στη Γερμανία-μια πραγματικότητα που γίνεται πιο σκληρή χρόνο με το χρόνο.

Για παράδειγμα, το 1998, το πιο φτωχό 50% του πληθυσμού κατείχε το 4% του ιδιωτικού πλούτου, ενώ το πιο πλούσιο  10% το 45%. Το 2008, στο φτωχότερο 50% ανήκε μόνο το 1%, ενώ το πλουσιότερο 10% αύξησε το μερίδιό του στο 53%. Άλλες εκθέσεις καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα.

Η έκθεση για τη φτώχια  της στατιστικής υπηρεσίας της Γερμανίας έδειχνε ότι το «ποσοστό της φτώχειας» στη Γερμανία ακολουθεί ανοδική πορεία : το 2008, ήταν 15,5%. Το 2009 ήταν 15,6%, και το 2010 ήταν 15,8%. Ιδιαίτερα σκληρά χτυπήθηκαν  άνθρωποι κάτω των 65 ετών,χωρίς οικογένεια, που ζούσαν μόνοι τους. Το ποσοστό της φτώχειας σ’ αυτή την ομάδα πληθυσμού ήταν 36,1%. Στις μονογονεϊκές οικογένειες, ήταν 37,1%.

Η πόλη του Μονάχου δημοσίευσε τη δική της έκθεση φτώχειας. Λαμβάνοντας υπόψη το υψηλό κόστος της ζωής στο Μόναχο, διαπιστώνουμε ότι σχεδόν το ένα πέμπτο των κατοίκων της πόλης ζει σε συνθήκες φτώχειας. Το  όριο της φτώχειας στη Γερμανία είναι 940 ευρώ το μήνα.

Τα στοιχεία αυτά συζητήθηκαν για λίγο δημόσια, και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ακόμα και οι μεγαλύτερες εταιρείες καταναλωτικών προϊόντων προσάρμοσαν σ’ αυτά τα δεδομένα τις εμπορικές  στρατηγικές τους στις αναπτυσσόμενες χώρες [βλέπε….« Η «φτωχοποίηση της Ευρώπης»].

Η ISKRA συζητά με τον Heiner Flassbeck και τον Κώστα Λαπαβίτσα

ΚΡΙΣΗ, ΕΥΡΩΖΩΝΗ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΝΟΤΟΣ, ΕΛΛΑΔΑ, ΔΙΕΞΟΔΟΣ!

Αυτές τις μέρες βρέθηκαν στην Αθήναo Heiner Flassbeck και ο φίλος και σύντροφος Κώστας Λαπαβίτσας. Παρόλο το φόρτο τους, μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε μια σύντομη συνομιλία μαζί τους.

Για τον Κώστα Λαπαβίτσα, φυσικά, δεν χρειάζονται συστάσεις. Ο Heiner Flassbeck πρέπει να πούμε ότι θεωρείται ένας από τους κορυφαίους της οικονομικής σκέψης στη Γερμανία. Ο Heiner Flassbeck βέβαια δεν είναι μαρξιστής αλλά διακρίνεται για την τολμηρή και ρεαλιστική προσέγγιση του και είναι ένας από τους ελάχιστους στο γερμανικό στερέωμα που στηλιτεύει εδώ και χρόνια αμείλικτα τη γερμανική οικονομική πολιτική, την οποία θεωρεί κατεξοχήν υπεύθυνη για την κρίση της ευρωζώνης.

Ο Heiner Flassbeck υπηρετεί από το 2006 ως Διευθυντής της Διεύθυνσης για την παγκοσμιοποίηση και την ανάπτυξη στρατηγικών της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTAD).

Είναι μέλος της Επιτροπής για την Μέτρηση των Οικονομικών Επιδόσεων και της Κοινωνικής Προόδου, καθώς και συγγραφέας πολλών βιβλίων και άρθρων για τα μακροοικονομικά θέματα, ιδίως όσον αφορά την τρέχουσα οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της στην πραγματική οικονομία.

Στο παρελθόν, έχει διατελέσει επικεφαλής μακρο-οικονομολόγος στο Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών μεταξύ 1988 και 1998, καθώς και Γενικός Γραμματέας (Υφυπουργός) από τον Οκτώβριο 1998 μέχρι τον Απρίλιο 1999 στο γερμανικό Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών, υπεύθυνος για τις διεθνείς υποθέσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ.

Η συνομιλία της Iskra με τους Heiner Flassbeck και Κώστα Λαπαβίτσα.

1.Heiner Flassbeck

Iskra: Έχετε πολλές φορές τονίσει ότι η Γερμανία και η γερμανική οικονομική πολιτική είναι κατεξοχήν υπεύθυνη για τη σημερινή κρίση στην ευρωζώνη, ιδιαίτερα για την οξύτατη κρίση στον ευρωπαϊκό νότο. Συνοπτικά, ποιοί είναι οι λόγοι για τους οποίους έχετε αυτή την άποψη;

Heiner Flassbeck: Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός. Αν δούμε τι συνέβη μέσα στη νομισματική ένωση, θα δούμε ότι ενώ υπήρχαν επισήμως στόχοι για τον πληθωρισμό, οι χώρες της νότιας Ευρώπης δεν πέτυχαν το στόχο γιατί είχαν υψηλότερο πληθωρισμό και η Γερμανία επίσης δεν πέτυχε τον στόχο, γιατί είχε χαμηλότερο πληθωρισμό. Η απόκλιση αυτή του πληθωρισμού οδήγησε σε πολύ μεγάλη απόκλιση στην ανταγωνιστικότητα, όπου οι χώρες του Νότου έχασαν σε ανταγωνιστικότητα, ενώ η Γερμανία έχει γίνει πάρα πολύ ανταγωνιστική. Το κενό αυτό ανταγωνιστικότητας είναι τόσο μεγάλο, που οι χώρες του Νότου δεν μπορούν να επιβιώσουν μέσα στη νομισματική ένωση όσο αυτό το κενό υφίσταται.

Χανς-Βέρνερ Ζιν:Το ευρώ και η πολιτική λιτότητας που συνεπάγεται φέρνει “στο χείλος του εμφυλίου πολέμου” τις χώρες του Νότου

Der Spiegel

Συνέντευξη του Γερμανού οικονομολόγου Χανς-Βέρνερ Ζιν

Για πολλοστή φορά ο Χ.-Β. Ζιν, οικονομολόγος του γερμανικού κατεστημένου, μιλάει για «προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη», εννοείται πάντα υπό τους όρους των δανειστών.

Το Ifo , ερευνητικό οικονομικό ινστιτούτο του Μονάχου επικεφαλής του οποίου είναι ο Ζιν, είναι θεσμικός σύμβουλος της γερμανικής κυβέρνησης. Αν αυτό δεν σημαίνει ότι μελετάται πράγματι η έξοδος της Ελλάδας –και της Πορτογαλίας– από τους κυρίαρχους κύκλους, τότε τι σημαίνει άραγε; Ενδιαφέρον στην παρούσα συνέντευξη παρουσιάζουν οι πολιτικές εκτιμήσεις του Ζιν. Πρώτον, ότι ο ζυγός του ευρώ και η πολιτική λιτότητας που συνεπάγεται φέρνει “στο χείλος του εμφυλίου πολέμου” τις χώρες του Νότου και δεύτερον ότι “η υπερβολική πολιτική διασώσεων αποσταθεροποιεί το γερμανικό πολιτικό σύστημα».

των Armin Mahler και Michael Sauga

Μετάφραση Αριάδνη Αλαβάνου

SPIEGEL: Κ. Ζιν, η καγκελάριος Μέρκελ αισθάνεται σαν να την έχουν αφήσει οι Γερμανοί οικονομολόγοι ξεκρέμαστη. Κάποτε είπε ότι οι συμβουλές που της δίνουν είναι “εντελώς αντιφατικές”. Μπορείτε να διαπιστώσετε πόθεν ορμάται;

Ζιν: Όχι.

SPIEGEL: Μα, τι λέτε; Οι οικονομολόγοι έχουν εντελώς διαφορετικές ιδέες για το πώς θα σωθεί το ευρώ. Π.χ., εσείς προτείνετε να αποχωρήσουν προσωρινά χώρες από την Ευρωζώνη μέχρι να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Άλλοι, αντίθετα, συνιστούν να γίνει κοινό το χρέος σε όλη την Ευρωζώνη. Πώς μπορούν οι πολιτικοί να χειριστούν την κατάσταση με τόσο αντίθετες συμβουλές;

Ζιν: Υπάρχουν διαφορές στις προτεινόμενες λύσεις, αλλά στην ανάλυση οι αποκλίσεις είναι λιγότερες. Σήμερα πολλοί συμφωνούν για τα ελαττώματα του ευρώ.

SPIEGEL: Αλλά δεν συμφωνούν στο πώς θα σωθεί το ευρώ ή εάν θα έπρεπε να σωθεί.

Ζιν: Ελπίζω ότι μπορεί να διορθωθεί. Η κρίση του ευρώ προχωρά κατά φάσεις και πάντα μας λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική για την επόμενη φάση, γιατί αλλιώς το ευρώ θα καταρρεύσει. Έτσι υποτίθεται ότι δεν υπήρχε εναλλακτική όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έδωσε τα δάνεια μέσω του προγράμματος TARGET*, όταν ανάγκασε την Bundesbank να αγοράσει κρατικά ομόλογα των νοτιο-ευρωπαϊκών χωρών παρά τη θέλησή της, και όταν εγκρίνονταν όλο και μεγαλύτερα κονδύλια διάσωσης. Τώρα, σχεδιάζουν να δημιουργήσουν τραπεζική ένωση και να κοινωνικοποιήσουν τα χρέη των τραπεζών της Νότιας Ευρώπης. Το επόμενο βήμα θα είναι η εφαρμογή ευρωομολόγων…

SPIEGEL: … πράγμα που απορρίπτει μετά βδελυγμίας η γερμανική κυβέρνηση.

Ζιν: Όταν χτυπηθεί η Γαλλία από την κρίση, όπως όλοι φοβούνται, η γερμανική κυβέρνηση δεν θα μπορεί να αρνηθεί αυτό το αίτημα. Αυτή η εξέλιξη θα οδηγήσει τελικά σε ένα σύστημα που δεν θα έχει πολλά κοινά με την οικονομία της αγοράς. Η ΕΚΤ και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), ο μόνιμος μηχανισμός που θα διαδεχθεί τον σημερινό προσωρινό, θα κατευθύνουν λοιπόν τη ροή του κεφαλαίου –με την έγκριση των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης– σε χώρες στις οποίες δεν θέλει πλέον να πηγαίνουν. Αυτό θα καταλήξει σε απώλειες όσον αφορά την οικονομική μεγέθυνση σε όλη την Ευρώπη και θα εξακολουθήσουμε να πετάμε χρήματα έξω από το παράθυρο, στη Νότια Ευρώπη. Και κάτι περισσότερο, θα δημιουργηθεί διχόνοια, διότι αυτό μετατρέπει χώρες συμμαχικές σε πιστωτές και οφειλέτες.

H πυρκαγιά και οι κινήσεις της Μέρκελ… Ζέζα Ζήκου

Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στο όνομα της διάσωσης του ευρώ διακήρυξε την πλήρη ηγεμονία της. Για δεύτερη συνεχή χρόνια η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ κατακτά την πρώτη θέση στη διάσημη λίστα του περιοδικού Forbes για τον ρόλο της ισχυρότερης γυναίκας στον πλανήτη. Οντως, πρόκειται για μια ταλαντούχα ηγέτιδα που διαχειρίζεται με επιδέξιο και ψύχραιμο τρόπο μια πολύ επικίνδυνη κρίση. Αποδέχθηκε σιωπηρά την τραπεζική μάχη του Ντράγκι θυσιάζοντας πολλά, για να μη χάσει την πιο μεγάλη απ’ όλες – τις επόμενες εκλογές για την καγκελαρία τον Σεπτέμβριο του 2013. Αλλά, υπάρχει και η άλλη άποψη πως πρόκειται για έναν πολιτικό νάνο. Μια γυναίκα που κάνει πάντα λάθος εκτιμήσεις και την ξεπερνούν οι εξελίξεις.

Η οικονομική υπεροχή της Γερμανίας του ευρώ συμπίπτει με την πολιτική ενηλικίωσή της, ενώ η ίδια δεν φοβάται πλέον να δώσει μάχες υπέρ πολιτικών και εθνικών συμφερόντων . Η Αγκελα Μέρκελ αντικατέστησε το μεταπολεμικό μοντέλο της γερμανικής πολιτικής, που χαρακτηριζόταν από την πολυμέρεια, με μια μονομερή τακτική. Αυτό έκανε και με την κρίση στην Ελλάδα. Η μεταπολεμική ισορροπία, όταν οι Γερμανοί «έθεταν την οικονομία τους στην ευχέρεια των ευρωπαϊκών συμφερόντων, ενώ η Γαλλία τούς καθιστούσε πολιτικά αποδεκτούς», έχει ανατραπεί. Το Παρίσι συχνά θεωρούσε ότι η Γερμανία πρέπει απλώς να εγκρίνει τις ιδέες και τις προτάσεις τους, διότι έτσι έχει συνηθίσει η Γαλλία. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν.

Γερμανία: ο στρατός στις πόλεις! Γιώργος Δελαστίκ

Εφημ ΕΘΝΟΣ via ISKRA

Συγκλονιστική είναι η είδηση, αλλά πέρασε σχεδόν απαρατήρητη εκτός Γερµανίας: την Παρασκευή δημοσιεύτηκε απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της χώρας αυτής, η οποία επιτρέπει σε «εξαιρετικές περιπτώσεις» την ένοπλη επέµβαση των ένοπλων δυνάµεων της Γερµανίας «µε ειδικά στρατιωτικά µέσα πολέµου»!!! Με άλλα λόγια τανκς, πύραυλοι, πυροβόλα, ακόµη και πολεµικά αεροπλάνα µπορούν να χρησιµοποιηθούν στο εσωτερικό της χώρας εναντίον «εσωτερικών εχθρών» απροσδιόριστης φύσης! Βάσει της δικαστικής απόφασης ο κατά περίπτωση προσδιορισµός των «εχθρών» Γερµανών εναντίον των οποίων θα χρησιµοποιηθεί η γερµανική πολεµική µηχανή εναπόκειται στην κυβέρνηση που θα υπάρχει στο Βερολίνο εκείνη τη στιγµή.

Η κυβέρνηση και όχι το κοινοβούλιο θα παίρνει την απόφαση να αναπτύξει την Μπούντεσβερ (έτσι ονομάζεται σήμερα ο γερμανικός στρατός, που έχει αλλάξει το μισητό χιτλερικό όνομα της Βέρμαχτ) σε πόλεις και περιοχές της Γερμανίας εναντίον του «εσωτερικού εχθρού» που σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει αν θα είναι τρομοκράτες ή απεργοί οι οποίοι καταλαμβάνουν επιχειρήσεις ή δημόσια κτίρια.

Μόλις το 2006 το Συνταγματικό Δικαστήριο είχε αποφανθεί αρνητικά και είχε διατηρήσει την απαγόρευση επέμβασης στο εσωτερικό της χώρας των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων με «ειδικά στρατιωτικά όπλα πολέμου».

Τώρα η ολομέλεια του Συνταγματικού Δικαστηρίου ανέτρεψε τη απόφαση εκείνη. Πρόκειται για απόφαση ιστορικής σημασίας, η οποία προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις και μέσα στην ίδια τη Γερμανία, δεδομένου του φρικτού παρελθόντος της χώρας αυτής.

Σφοδρότατη ήταν π.χ. η κριτική της εφημερίδας «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ», η οποία έγραψε μεταξύ άλλων: «Το Συνταγματικό Δικαστήριο όχι μόνο έρχεται σε αντίθεση με το γράμμα του Συντάγματος, όχι μόνο παίρνει θέση εναντίον του ιστορικού συντάκτη του Συντάγματος, αλλά και υπερβαίνει δραματικά τις αρμοδιότητές του. Η απόφασή του δεν είναι ερμηνεία του Θεμελιώδους Νόμου, πράγμα το οποίο δεν μπορεί να κάνει το Συνταγματικό Δικαστήριο, αλλά μόνο η Ομοσπονδιακή Βουλή».

«Για μια ακόμη φορά οι δικαστές ανυψώνονται σε συγγραφείς του Συντάγματος. Αυτό οφείλουμε να το επικρίνουμε» έγραψε και η «Στούτγκαρτερ Τσάιτουνγκ».

Αν η Ελλάδα θελήσει, μας τα παίρνει όλα

 Πηγή: greece-24.com

Οι Γερμανοί θα πρέπει να ευγνωμονούν τους Έλληνες που δεν απαιτούν εξόφληση του γερμανικού χρέους υποστηρίζει στο Spiegel ο Albrecht Ritschl Wirtschaftshistoriker (καθηγητής “Ιστορίας της Οικονομίας”) τονίζοντας πως «αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα».

Αναλυτικά η ενδιαφέρουσα συνέντευξη:

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Η κρίση έφτασε στη Γερμανία.

Πηγή:CYNICAL

Τα μηνύματα που έρχονται απ’ όλες τις μεριές λένε ότι τελικά η Γερμανία θα υποκύψει και ότι ανάμεσα στα πολλά Nein θα αρχίσει να βάζει και μερικά Ja. Η Ισπανία για παράδειγμα, θα τσιμπήσει το δανειάκι της για τις τράπεζες από το EFSF, αλλά χωρίς τις ουρίτσες των Μνημονίων και της τρόικας, όπως γινόταν μέχρι τώρα με την Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Οι τράπεζες θα δανείζονται απ’ ευθείας, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους και την ευγενική χορηγία των φορολογουμένων. Η αλλαγή αυτή δεν έχει ακόμα τελεσφορήσει, αλλά τα πράγματα πάνε μάλλον, προς την κατεύθυνση αυτή.

Τι συμβαίνει και η κυρία Μέρκελ αρχίζει να γλυκαίνει; Μπορεί να είναι το ξεμπρόστιασμα των υπολοίπων 19 του G20, μπορεί να είναι το ξύπνυμα της αντιπολίτευσης στην ίδια της τη χώρα, μπορεί να είναι το πραξικοπηματάκι των κρατιδίων που στύλωσαν τα ποδάρια και εκβιάζουν ότι δεν προτίθενται να ψηφίσουν στο τέλος του μηνός στην Bundesrat το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, διότι οι ισοσκελισμένοι προυπολογισμοί που θα απαιτηθούν θα είναι χειρότεροι κι από σκοινί για να τα πνίξουν, μπορεί ακόμα να είναι και το γεγονός ότι όλο και περισσότερα δημοσιεύματα τολμούν να σκαλίσουν κάτω απ’ το χαλί της μέχρι πρότινος θεωρούμενης κραταιάς γερμανικής οικονομίας και να αποδομήσουν το δήθεν γερμανικό θαύμα, το οποίο βασίστηκε στη μεγαλύτερη ανισότητα και στο μεγαλύτερο ποσοστό “junk jobs” εντός της ΕΖ. Με τέτοιες επιδόσεις, δεν είναι δα και να υπερηφανεύεται κανείς.

Κυρίως όμως είναι ότι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η Γερμανία δεν μπορεί χωρίς την Ευρωζώνη, όχι για πολιτικούς λόγους, αυτούς ας τους αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη, αλλά για σκέτους οικονομικούς. Μπορεί να λέμε ότι η Γερμανία θα επιβιώσει στρεφόμενη προς τηνΚίνα, Ρωσία κλπ, αλλά η πραγματικότητα δεν συνηγορεί προς αυτό, και τούτο, διότι η Κίνα απορροφά μόνο το 6% των εξαγωγών της, ενώ η ΕΖ το 40%, και η ΕΕ ανάμεσα στο 60% και το 70%. Και επιπλέον η Κίνα, με την παρατηρούμενη μείωση του ρυθμού μεγέθυνσης, δεν μπορεί να καλλιεργεί μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον.

F.T:Eurozone debt crisis weighs on Germany

The Financial Times

By Ralph Atkins in Frankfurt

The eurozone is stuck firmly in a sharp economic contraction, with the region’s escalating debt crisis hitting Germany with increasing severity, according to a closely watched survey.

Purchasing managers’ indices for the 17-country region showed private sector activity shrinking at the same pace as in May, which was the fastest in almost three years. But Germany’s economy, which has so far saved the eurozone from recession, suffered a significant deterioration, especially in its manufacturing sector – indicating its exporters were being affected by gloomier global conditions.

 “The downturn is gathering pace and spreading across the region,” warned Chris Williamson, chief economist at Markit, which produces the survey. The latest results suggested companies were “preparing for conditions to worsen in the coming months, with the darker outlook often attributed to uncertainty caused by the region’s ongoing economic and political crisis”.

One bright spot, however, was an improvement in the French purchasing managers’ indices – which suggested some of the gloom about eurozone prospects had been overdone.

The weak readings increase the pressure on policy makers for fresh measures to boost growth – and the chances of the European Central Bank cutting interest rates at its meeting on July 5. Benoît Cœuré, ECB executive board member, told the Financial Times this week that a cut had been “discussed at the last governing council meeting and I would expect the next council to discuss it again” – but he warned it would “certainly not fix the fundamental problems” facing the eurozone.

Eurozone gross domestic product was flat in the first three months of the year, thanks to a strong performance by Germany. But June’s purchasing managers’ indices – regarded as up-to-date indicators of growth trends – were consistent with a 0.6 per cent contraction in the second quarter, according to Markit. Germany was on course for a “marginal fall” in GDP, it said.