Ένας Εβραίος μαρξιστής σύρεται στα δικαστήρια, κατηγορούμενος για »συκοφαντική δυσφήμηση» από τους ναζί. Είμαστε στην Γερμανία του 1933; Καθόλου: Βρισκόμαστε στη »δημοκρατική»(με πολλά εισαγωγικά) Ελλάδα του 2013. Ο εν λόγω κατηγορούμενος είναι ο Σάββας Μιχαήλ, λαμπρός διανοούμενος και ηγέτης μίας εκ των οργανώσεων της ελληνικής επαναστατικής μαρξιστικής Αριστεράς.
Ο Σάββας Μιχαήλ είναι ένας εξαιρετικά ασυνήθιστος και αντικομφορμιστής στοχαστής. Ελληνοεβραίος αντι-σιωνιστής και διεθνιστής, είναι συγγραφέας ενός σημαντικού αλλά αταξινόμητου έργου, που ασχολείται με την λογοτεχνία , τη φιλοσοφία και την ταξική πάλη ενώ διακρίνεται για την πρωτοτυπία και τον δυναμισμό των απόψεών του. Το πρώτο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη στα γραπτά του είναι η τεράστια κουλτούρα του: ο συγγραφέας γνωρίζει καλά την Αγία Γραφή, το Ταλμούδ, την Καμπάλα, το αρχαίο ελληνικό θέατρο, την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, τη νεοελληνική ποίηση , τον Χέγκελ και τον Μαρξ – για να μην αναφέρουμε τον Τρότσκι, που αποτελεί την κύρια πολιτική πυξίδα του – ενώ μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα πολλά σε αυτό τον μακρύ κατάλογο .
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της σκέψης του είναι η προσπάθεια επανερμηνείας του μαρξισμού και της επαναστατικής θεωρίας υπό το φως του μεσσιανικού και του ιουδαϊκού μυστικισμού – και το αντίστροφο. Πρόκειται για μια παράδοξη και επινοητική προσέγγιση – όπως αυτή του Ερνστ Μπλοχ και του Βάλτερ Μπένγιαμιν , δύο από τους αγαπημένους συγγραφείς του – που διερευνά τον θρησκευτικό αθεϊσμό, ή, αν θέλετε, τον κοσμικό μεσσιανισμό.
Αυτός ο προβληματισμός αντιμετωπίζεται για πρώτη φορά ως κεντρικό θέμα σε μια αξιόλογη συλλογή από δοκίμια που δημοσιεύθηκαν το 1999, με τίτλο Μορφές του Μεσσιανικού. Το τελευταίο έργο του Σάββα Μιχαήλ το Γκόλεμ ή Περί υποκειμένου και άλλων φαντασμάτων (2010) αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της άθεης θρησκευτικής και εβραιο-μαρξιστικής προσέγγισης. Πρόκειται για μια συλλογή από δοκίμια που αφορούν όχι μόνο τον Γκόλεμ αλλά επίσης τον Κάφκα, τον Χέλντερλιν, τον Λακάν, τον Φιλίπ Λακού- Λαμπάρτ, τον Χέγκελ, τον Μαρξ και κάποιους σύγχρονους Έλληνες ποιητές όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Η λογική συνοχή του βιβλίου αποδίδεται με τρόπο, αρκετά ασυνήθιστο, καθότι ο συγγραφέας συνδέει, δομεί και συγχωνεύει τον εβραϊκό μυστικισμό, την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία και τον επαναστατικό μαρξισμό.
«Ο εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας μέσω ενός πολύ δυνατού λαϊκού κινήματος μπορεί μερικές φορές να αποβαίνει βίαιος, αν και ποτέ σε βάρος των ανθρώπων, και μερικές φορές παράνομος, γιατί ένα από τα χαρακτηριστικά των νεοφιλελεύθερων κρατών είναι ότι εφαρμόζουν ολοένα και περισσότερη καταστολή»
Συνέντευξη τουΜποαβεντούρα ντε Σόουσα Σάντος*, καθηγητή Κοινωνιολογίας του Δικαίου στην Ανα Πάρντο δε Βέρα για τοwww.publico.es/
Μπορεί να πει κανείς ότι το όραμα της ΕΕ έχει αποτύχει;
Ναι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα σχέδιο κοινωνικής συμπόρευσης που είχε σκοπό την δημιουργία ενός νέου ισχυρού συνασπισμού δυνάμεων . Ενός οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ με πολύ σημαντικές πολιτικές ομογενοποίησης. Ο σχεδιασμός της ΕΕ βασίστηκε σε δύο πολύ ισχυρές ιδέες: αυτή της μη επιστροφής στους παγκόσμιους πολέμους, που είχαν αμφότεροι προκληθεί από την ίδια χώρα, και αυτή της κατάργησης των περιφερειών που υπήρχαν από το 15ο αιώνα: των βορείων χωρών, του ευρωπαϊκού νότου (Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία), της νοτιοανατολικής Ευρώπης (Βαλκάνια και Ελλάδα) και της ανατολικής Ευρώπης.
Το ευρωπαϊκό όραμα θα έθετε τέλος σε αυτές τις περιφέρειες, εφαρμόζοντας πολύ σημαντικές διαρθρωτικές πολιτικές με σκοπό την ενοποίηση του πλούτου στην Ευρώπη. Από αυτή την άποψη, το σχέδιο απέτυχε, αλλά πολλοί από εμάς υποπτευόμασταν ότι αυτό θα συνέβαινε , γιατί οι περιφέρειες είχαν μακρά ζωή και ιστορία .
Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, φαινόταν ότι η ΕΕ τα κατάφερνε : για παράδειγμα, το 2000, στην Πορτογαλία, το μέσο εισόδημα άγγιξε το 75% του ευρωπαϊκού εισοδήματος. Χωρίς αμφιβολία, ερχόμασταν πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ξαφνικά, όμως ,όλα κατέρρευσαν και οι πρώην περιφερειακές χώρες τυγχάνουν και πάλι της ίδιας μεταχείρισης
Από τότε, η συλλογική αντίληψη για την κοινωνική, οικονομική και πολιτική ευρωπαική δόμηση μετατράπηκε σε μια δυναμική πολιτική που αναγνώριζε μόνο τον διαχωρισμό κέντρου- περιφέρειας, και που κυριάρχησε στις άλλες λογικές. Μια λογική όπου το κέντρο δεν είναι καν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά η Γερμανία.
Η ΕΕ πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, να επανεφευρεθεί. Το μέλλον της Ευρώπης μοιάζει ιδιαίτερα δυσοίωνο.
Και το όραμα του ευρώ;
Το ερώτημα για το όραμα του ευρώ δεν αφορά στο αν απέτυχε ή όχι, αλλά ποιος ήταν ο σκοπός της δημιουργίας του. Και σε αυτή την περίπτωση, υπήρχε εξαρχής στημένη μία παγίδα .Το ευρώ ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο διεθνής νεοφιλελευθερισμός διείσδυσε στην Ευρώπη που, μέχρι τότε, ήταν το προπύργιο άμυνας του κοινωνικού Κράτους, το μόνο όπου ο νεοφιλελευθερισμός δεν είχε διεισδύσει λόγω του ότι οι χώρες είχαν πολύ δυνατά σοσιαλιστικά κόμματα και, επίσης, καμιά φορά στην αντιπολίτευση, κομμουνιστικά κόμματα.
Τα κόμματα είχαν πίσω τους μία σοσιαλδημοκρατική παράδοση βαθιά ριζωμένη που απαιτούσε δημόσια εκπαίδευση, δημόσια υγεία ή δημόσιο σύστημα συντάξεων, και εξαιτίας αυτού, η αντίσταση στην είσοδο του νεοφιλελευθερισμού από χώρα σε χώρα ήταν πολύ μεγάλη. Γι’ αυτό δε διείσδυσε έτσι, αλλά το έκανε από τα πάνω: μέσω της Κομισιόν στην αρχή, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στη συνέχεια και τέλος μέσω της δημιουργίας του Ευρώ.
Μέσω της νεοφιλελεύθερης δομής του ευρώ και της ΕΚΤ, η κυρίαρχη έκτοτε χώρα, η Γερμανία, έθεσε τους κανόνες της και η διεθνής αξία του νομίσματος καθορίστηκε σύμφωνα με τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και όχι σύμφωνα με αυτά της Πορτογαλίας ή της Ισπανίας, για παράδειγμα.
Οι χώρες του νότου μοιάζει απίστευτο ότι ποτέ δε σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό, γιατί πίστεψαν ότι βρίσκονταν σε ένα οικονομικό και πολιτικό μπλοκ, όπου δεν υπήρχε ελληνικό, ισπανικό ή πορτογαλικό χρέος, αλλά πολιτική συνοχή και συνεργασία οπότε φαινόταν αδιανόητη η κερδοσκοπία.
Ο Νίκολας Μαδούρο σε χθεσινή συνέντευξή του από τη Μόσχα μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην υπόθεση Snowden
Οι ΗΠΑ έδωσαν πολιτικό άσυλο σε τρομοκράτες που επιτέθηκαν στη Βενεζουέλα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Posada Carriles, που τώρα ζει στο Μαϊάμι και προστατεύεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτά είναι τα μεγάλα παράδοξα της διεθνούς πολιτικής που πρέπει να λύσουμε.
Δεν έχω καμία επίσημη πληροφόρηση για το εάν ο Edward Snowden ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Βενεζουέλα. Υπάρχουν δημοσιεύματα στον Τύπο. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού , θα ξέρουμε κατά πόσον το αίτημα αυτό ισχύει ή όχι. Θα επιστρέψω στο Καράκας το βράδυ της 3ης Ιουλίου. Μέχρι τότε μπορούμε να αξιολογήσουμε τις πληροφορίες που υπάρχουν, ώστε να είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε το αίτημα για το άσυλο του 29χρονου νεαρού Αμερικανού
Αυτό ,όμως , που λέω και πιστεύω βαθιά , είναι ότι πρέπει να προστατεύουμε τους νέους . Όλοι μας ,θα πρέπει να ευχαριστήσουμε αυτόν τον νεαρό άνδρα, ο οποίος επαναστάτησε από αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης.
Πρέπει να τονίσουμε -για το να μάθει ο κόσμος -ότι η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ με τους μηχανισμούς που διαθέτει μπορεί να ελέγχει όλες τις πληροφορίες, και να κατασκοπεύει ολόκληρο τον κόσμο. Να κατασκοπεύει και τους συμμάχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις Βρυξέλλες…. Και τι κάνει η ΕΕ;
Οι ΗΠΑ κατασκοπεύουν όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου , ακόμα και τους πιο δουλοπρεπείς συμμάχους τους στην Ευρώπη , αυτούς που, στο παρελθόν ,τις ακολούθησαν σε πολέμους, όπως στη καταστροφή της Λιβύης ή της Συρίας. Δεν σέβονται κανέναν στον κόσμο.
Και αυτός ο νεαρός, ο Snowden, ύψωσε τη σημαία του κινδύνου και απευθύνθηκε προς την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η πραγματική μεγάλη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όπως είπε ο Τσάβες σε ένα από τα βιβλία του, είναι η κοινή γνώμη, και η παγκόσμια νεολαία .Είναι στο χέρι όλων μας , λοιπόν.. Αν ο Edward Snowden μείνει μόνος του, θα τον κυνηγήσουν , θα τον τιμωρήσουν θα τον καταστρέψουν . Ποιο είναι το έγκλημα που διέπραξε; Ποιο παγκόσμιο νόμο καταπάτησε ; Πόσους πυραύλους εκτόξευσε; Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων σκότωσε ;
Εκείνος ,αντίθετα, μας σώζει με μια προειδοποίηση, την ώρα που μια φιλοπόλεμη αυτοκρατορία θέλει να ελέγχει τους εχθρούς και τους φίλους της και τον κόσμο ολόκληρο.Οι λαός της Βενεζουέλας υψώνει φωνή αλληλεγγύης γι αυτόν τον νεαρό άνδρα. Και καλούμε τον κόσμο: ο κόσμος πρέπει να προστατεύσει τον Snowden γιατί έτσι προστατεύεται το δικαίωμα που έχουμε όλοι, για μια ζωή ήρεμη και ειρηνική
Πριν αποφασίσουμε, στη Βενεζουέλα, αν θα δώσουμε άσυλο στο Snowden , σε κάθε περίπτωση , πρέπει να ενημερωθούμε για όσα λέει ο κόσμος για τον Snowden. Τι λένε και τι κάνουν οι νέοι βορειο- Αμερικανοί; Τι κάνουν οι διανοούμενοι; Θα παραμείνουν σιωπηλοί; Τα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ και όλοι όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία στις ΗΠΑ; Τι λένε οι φοιτητές και η εργατική τάξη στις ΗΠΑ και πως αντιδρούν τα αμερικάνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης; Θα προστατεύσουν τον 29χρονο νεαρό ή θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να τον εξοντώσει;
Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν τελικά το πρώτο, πιθανόν και το μοιραίο λάθος του Αντώνη Σαμαρά. Οποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης για την τύχη του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, είναι σαφές ότι ο αρχικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού και του επιτελείου του έχει πλήρως ανατραπεί. Αντί για την επίδειξη πυγμής που θα προσέδιδε περαιτέρω κάλυψη στην αυταρχική κλιμάκωση, είχαμε την διάλυση της τρικομματικής συμμαχίας και την πτώση της πρώτης κυβέρνησης Σαμαρά. Διότι βεβαίως περί αυτού επρόκειται και όχι περί «ανασχηματισμού» όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και αν δεν επικρατούσε καθεστώς παρατεταμένης αντιδημοκρατικής εκτροπής, η νέα κυβέρνηση όφειλε να ξαναπαρουσιαστεί στη Βουλή με προγραμματικές δηλώσεις (ακόμη κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας, αναγνωρίζοντας ότι τίθεται θέμα) και να ζητήσει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας.
Τρεις είναι οι παράγοντες που δεν έλαβαν υπ’όψιν τους ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του όταν αποφάσισαν την αυθημερόν παύση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Πρώτο, και κύριο, το εύρος της λαϊκής αντίδρασης σε κάτι που εμφανώς δεν μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια επιπλέον αντιπαράθεση με μια σπάταλη και προνομιούχα «συντεχνία του Δημοσίου». Η βιαιότητα της κίνησης κατέδειξε αντίθετα και στους πιο δύσπιστους το βαθμό στον οποίο η διακυβέρνηση της χώρας έχει ξεφύγει από τα όρια της «κανονικότητας» μιας ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Για πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτότυπη μορφή λαϊκής κινητοποιήσης, με διάρκεια και ευρεία κοινωνική στήριξη. Επιπλέον, με την κατάληψη του Ραδιομέγαρου και τη συνέχιση της λειτουργίας του, το κλείσιμο της ΕΡΤ μετατράπηκε σε πραγματικό μπούμερανγκ, απελευθερώνοντας έναν χώρο πραγματικά ελεύθερης ενημέρωσης, συζήτησης και πολιτιστικής δράσης με πρωτοφανή απήχηση στην κοινωνία.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσουν μαζί για μια ακόμη φορά. Την τελευταία. Αποτελεί πράξη ποιητικής δικαιοσύνης ότι τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού καταδικάσθηκαν να συνυπάρξουν σε μια παρωδία «μεγάλου συνασπισμού», στο πλαίσιο των τελικών σπασμών του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Στην πραγματικότητα όμως μαζί κυβερνούσαν και τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες. Παρά τις μεταξύ τους θεατρικές συγκρούσεις, τάχα φωτός-σκότους, συμπλήρωναν το ένα το άλλο σε μία συμβιωτική σχέση, βασισμένη στην εναλλαγή τους στην εξουσία. Μαζί δημιούργησαν το πλέγμα πελατειακών σχέσεων που ακόμη δυναστεύει τη χώρα. Και η πατρωνεία δεν περιορίζεται μόνον στην δημόσια διοίκηση, ούτε στους διορισμούς των εκλεκτών ή των δυστυχισμένων που αναζητούσαν και εύρισκαν «προστασία». Η βασικότερη εκδήλωση των πελατειακών σχέσεων εκδηλώνεται στην κορυφή, όπου πολιτικές και οικονομικές ελίτ συμφύρονται σε ένα τρίγωνο νόμιμης διαφθοράς που ενώνει κόμματα, μεγαλοεργολάβους και ΜΜΕ στο μέρισμα του δημόσιου χρήματος.
Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο αυταρχικός τυχοδιωκτισμός της επίθεσης στην δημόσια τηλεόραση δεν ήταν παρά ένας αντιπερισπασμός που επιχείρησε σπασμωδικά να καλύψει το ράγισμα του success story από το φιάσκο της ΔΕΣΠΑ και την παταγώδη αποτυχία στον τομέα της δημόσιας διοίκησης; Όχι μόνον δεν έπραξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης οτιδήποτε για τον ουσιαστικό εξορθολογισμό και εκδημοκρατισμό της τελευταίας (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αναιρέσουν τον πελατειακό εαυτό τους;) αλλά απέτυχαν και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους έναντι των δανειστών. Επειδή στο κυνήγι κεφαλών που είχαν αποδεχθεί δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν 2.000 κρανία καρατομημένων δημοσίων υπαλλήλων, επέλεξαν την κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης.
Η κυβερνητική πολιτική δεν απέτυχε όμως μόνον εκεί, καταρρέει με θόρυβο σε όλα τα μέτωπα και ιδίως στην οικονομία. Το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα έπεσε μέσα στην μαύρη τρύπα των τριών δισεκατομμυρίων του ελλείμματος του ΕΟΠΥ και των ασφαλιστικών ταμείων. Η ανεργία αυξήθηκε και τον τελευταίο μήνα, παρά τους αντίθετους πανηγυρισμούς του Υπουργού Εργασίας, η οικοδομή μειώθηκε κατά 55% ακόμη και σε σχέση με το καταστροφικό περσινό έτος, τα σπρέντς ξεπέρασαν τις 800 μονάδες, μέχρι και οι εξαγωγές που ήταν μέχρι πρότινος με θετικό δείκτη πήραν αρνητικό πρόσημο.
«Αν υπάρχει κάτι που δεν θέλεις να το μάθει όλος ο κόσμος, καλύτερα να μην ξεκινήσεις καθόλου αυτή την περιπέτεια που ονομάζεται Διαδίκτυο», δήλωνε με απόλυτη κυνικότητα το 2009 ο Έρικ Σμιτ της Google. Αγαπητοί χρήστες της τεχνολογίας, καλώς ήλθατε στο μέλλον. Σιγουρευτείτε μόνο ότι δεν έχετε τίποτα να κρύψετε. Ο Μεγάλος Αδελφός των επικοινωνιών είναι εδώ. Σας διαβάζει και σας ακούει. Μια παλιά γελοιογραφία του New Yorker έδειχνε δύο σκυλιά να κοιτάζουν έναν υπολογιστή και να λέει το ένα στο άλλο: «Στο Διαδίκτυο κανείς δεν ξέρει ότι είσαι σκυλί». Ήταν η αυγή της dot.com εποχής, τότε που η online ζωή έμοιαζε τόσο γοητευτικά ανώνυμη, τόσο προκλητικά ασφαλής. Πλέον κάποια άγρυπνα μάτια και κάποια τεντωμένα αυτιά ξέρουν πως δεν είσαι σκυλί.
«Αν ήθελα να δω τα email σας ή το τηλέφωνο της συζύγου σας, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χρησιμοποιήσω τις παρακολουθήσεις. Μπορώ να αποκτήσω ‘εισιτήριο’ για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τους κωδικούς πρόσβασης, τα αρχεία τηλεφώνου, τις πιστωτικές κάρτες», αποκάλυψε πριν από λίγες ημέρες ο Έντουαρντ Σνόουντεν, προκαλώντας παγκόσμια αναστάτωση. Ο πρώην μυστικός πράκτορας της CIA δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μας εξηγήσει πως το ηλεκτρονικό μήνυμα που στέλνει ένας χρήστης του Ίντερνετ από το Παγκράτι σε μία φίλη του στην Καισαριανή, πριν φτάσει στην Καισαριανή, έχει διασχίσει με ταχύτητα φωτός δύο φορές τον Ατλαντικό. Το μήνυμά του μάλιστα κατά τη διάρκεια αυτού του υπερατλαντικού ταξιδιού έχει προλάβει να αποθηκευθεί σε μία φορητή μνήμη, σε μέγεθος μικρού δακτύλου του χεριού, που έχει χωρητικότητα 1 τεραμπάιτ (τρισεκατομμυρίου ψηφιολέξεων).
Χτίζουν το σπίτι του Big Brother
Αυτή την ώρα προχωρούν με πυρετώδεις ρυθμούς οι εργασίες κατασκευής της ψηφιακής αποθήκης του Μεγάλου Αδερφού σε μια κωμόπολη της Γιούτα των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο μικρό και άσημο Μπλάφντειλ των επτά χιλιάδων κατοίκων, η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA) ετοιμάζει ένα οχυρωμένο συγκρότημα κτηρίων, που, όταν παραδοθεί μαζί με τον εξοπλισμό του τον Σεπτέμβρη του 2013, θα έχει ξεπεράσει σε κόστος τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Σκοπός του είναι να παρεμβάλλεται, να αποκρυπτογραφεί, να αναλύει και να καταχωρεί μεγάλο μέρος των παγκόσμιων τηλεπικοινωνιών και επικοινωνιών διαδικτύου, καθώς αυτές πραγματοποιούνται μέσω υπόγειων και υποθαλάσσιων καλωδίων, δορυφορικών και επίγειων ασύρματων μεταδόσεων.
Το κείμενο δημοσιεύεται στην έκδοση του συλλόγου «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ», Οι ιδιωτικοποιήσεις και η πολιτική εξόδου από την κρίση, 2013, σελ. 33-61
Η έξοδος από την κρίση
του Δημήτρη Καλτσώνη
Η σημερινή καπιταλιστική κρίση που χτύπησε με ιδιαίτερη οξύτητα τη χώρα μας και οι οδυνηρές της συνέπειες στην καθημερινή ζωή των πλατιών λαϊκών στρωμάτων αναδεικνύουν ανάγλυφα την ανάγκη χάραξης μιας διαφορετικής πορείας. Ο αμυντικός αγώνας των εργαζομένων πρέπει να δεθεί διαλεκτικά με την αντεπίθεσή τους, με σκοπό την έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.
Φερνάν Λεζέ, «Ο μηχανικός», 1920
Α. ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ:
ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Αφετηρία της ανάλυσης των σημερινών αναγκών είναι μια παραδοχή. Μια παραδοχή που επιβεβαιώνεται πλήρως, συντριπτικά θα έλεγε κανείς, από την πραγματικότητα. Η άρχουσα τάξη της χώρας μας δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπονήσει ένα σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, ένα σχέδιο ανάπτυξης σε όφελος του λαού αφού α. ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είχε πάντοτε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση, β. τα τελευταία χρόνια δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, γ. το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας, δ. η χώρα έχει προσαρμόσει την οικονομία της, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών, ε. η βιομηχανική παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται.
Ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει αναπόφευκτα να ξεκινά από την αντίθεση με τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ που μας έφεραν ως εδώ, που διέλυσαν τη βιομηχανική και αγροτική οικονομία της χώρας, που όξυναν τις κοινωνικές ανισότητες. Πρέπει να ξεκινά από την αποδέσμευση από κάθε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση, από την αναζήτηση και αξιοποίηση της συνεργασίας άλλων διεθνών παραγόντων, πάντα σε πνεύμα ανεξαρτησίας και όχι υποτέλειας.
Ω, ναι, οι εκλογές τείνουν να αναχθούν σε «κίνδυνο» ισοβαρή εκείνου που αντιπροσωπεύει το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Τι έπεται; Μήπως η απαγόρευση της διεξαγωγής τους, μέχρι τη στιγμή π.χ. κατά την οποία το δημόσιο χρέος -ως ποσοστό επί του ΑΕΠ- θα πέσει στα επίπεδα που βρισκόταν προ μνημονίων; Υπομονή. Το 2020-2025 δεν απέχει πολύ. Κάνεις τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κομπολόι κι ούτε που καταλαβαίνεις πώς κυλάει ο χρόνος…
του Διονύση Ελευθεράτου
Ας αναλογιστούμε: Ποιες «παρακαταθήκες» θα έμεναν αναπάντητες, εάν το «αποφασίζομεν, διατάσσομεν, κλείνομεν την ΕΡΤ και απολύομεν 2.600 ανθρώπους» αποδεικνυόταν ένας ακόμη άνετος καθεστωτικός καλπασμός, στα λιβάδια του κοινωνικού φόβου;
Δεν έχουμε παρά να μεταφέρουμε το βασικό «σκεπτικό» της θανατικής καταδίκης της ΕΡΤ στο σύνολο των «υποδίκων» της Ελλάδας των Μνημονίων: Για περισσότερα -και με λιγότερη χρονοτριβή- λουκέτα σε νοσοκομεία, σχολεία ή σε δημοτικές υπηρεσίες, δεν θα χρειαζόταν η παραμικρή ειδική «θεσμική» επίφαση. Ούτε καν προχειροφτιαγμένες «μελέτες» που θα «τεκμηρίωναν» διάφορες «επικαλύψεις» ή «καλύψεις αναγκών από άλλες, κοντινές μονάδες». Θα αρκούσε η «αδιαφάνεια». Θα μπορούσε η κυβέρνηση π.χ. να καταργήσει νοσοκομεία, με την απλή αιτίαση -βάσιμη ή μη- για «παρατράγουδα» στις προμήθειες υλικού.
Τραβηγμένο; Καθόλου. Κυβερνητικό «κεκτημένο» θα ήταν – και μάλιστα ακλόνητο- , εάν έλειπε η μάχη για την ΕΡΤ. Επειδή δε ο «κοινωνικός αυτοματισμός» είναι άχρηστος εάν δεν αλλάζει η φορά του, φανταζόμαστε με πόση ευκολία θα αντέστρεφε την «επιχειρηματολογία» της η εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Άννα Ασημακοπούλου… Τι είπε προσφάτως η ερίτιμος κυρία, ανερυθρίαστα; ‘Οτι αν κλείνει ένα σχολείο στο Μπουρνάζι, ευθύνονται τα προνόμια των εργαζομένων της ΕΡΤ! Φανταζόμαστε την …εναλλακτική «επιχειρηματολογία» της, εάν η υπόθεση της ΕΡΤ εξελισσόταν ως τυπική, ήρεμη κυβερνητική διεκπεραίωση: «Εδώ έκλεισε για τη σωτηρία της χώρας ολόκληρη ραδιοτηλεόραση, έμειναν άνεργοι τόσοι άνθρωποι – κι εσείς ισχυρίζεστε πως δεν μπορείτε να αναζητήσετε άλλο σχολείο;».
Όποιος τυχόν αμφιβάλλει για την απαράμιλλη ικανότητα του «κοινωνικού αυτοματισμού» να αλλάζει διαρκώς τους στόχους της μοχθηρίας του, καθώς και τα υποτιθέμενα αντικείμενα της «φιλευσπλαχνίας» του, δεν χρειάζεται να εξασκήσει τόσο τη φαντασία, όσο τη μνήμη του. Μήπως δεν ήταν ο κλάδος των εκπαιδευτικών το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα στα χείλη των «παπαγάλων», τον Ιανουάριο, κατά τις ημέρες της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό; Σταθερή η επωδός: «Πώς δηλαδή ζητούν εξαίρεση από το ενιαίο μισθολόγιο αυτοί, όταν εντάσσονται οι εκπαιδευτικοί που έχουν λιώσει τα παντελόνια τους στο διάβασμα;». Ε, λίγους μήνες αργότερα οι …παρ’ ολίγον απεργοί εκπαιδευτικοί είχαν μετατραπεί σε αντικοινωνικά, ανάλγητα τέρατα, «κερδίζοντας» μια θέση στο διευρυμένο «ενιαίο επιστρατευσολόγιο» της τρικομματικής κυβέρνησης.
Χωρίς το «αριστερό άλλοθι» της ή αλλιώς την «αριστερή τσόντα» της πορεύεται η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μετά την «ολίγον» αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ ένα ακριβώς χρόνο μετά την συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση μπορεί να εμφανίζεται αποδυναμωμένη μετά την αποχώρηση της «αριστεράς της ευθύνης», αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν είναι αρκετά δυνατή για να προχωρήσει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές, με αιχμή του δόρατος τις «μεταρρυθμίσεις» που στην ουσία διασφαλίζουν ότι το μεγάλο κεφάλαιο θα βγει από την καπιταλιστική κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες φορτώνοντας όλα τα βάρη στις πλάτες του λαού και συνάμα δημιουργεί τις προυποθέσεις για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Αντίθετα η δικομματική ΝΔ –ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο επικίνδυνη και καταστροφική, αν ο λαός δείξει ανοχή ή σκύψει το κεφάλι του στις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που εξολοθρεύουν οριστικά τα εναπομείναντα δικαιώματα και κατακτήσεις του, αν αποδεχθεί με άλλα λόγια να ζήσει ως σύγχρονος σκλάβος υποκύπτοντας διαρκώς στη λογική του μη χείρον βέλτιστον, στα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα «μέσα ή έξω από το ευρώ», «ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη χρεωκοπία», και την ιδεολογική τρομοκρατία.
Οι αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό, που προκλήθηκαν με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, καθόλου δεν σημαίνουν «πολιτική αστάθεια» και άρα «αδυναμία» του αστικού πολιτικού συστήματος να περάσει τα βάρβαρα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί με τους ξένους δανειστές και συμμάχους της εγχώριας πλουτοκρατίας. Αντίθετα, οι αναταράξεις αυτές μπορεί να οδηγήσουν, πέρα από τον ανασχηματισμό και την συγκρότηση του νέου κυβερνητικού σχήματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, στην επιτάχυνση των διεργασιών για μια συνολική ανανέωση και αναδιάταξη του αστικού πολιτικού που συγκροτείται ήδη στη βάση του υπό διαμόρφωση δίπολου ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο όποιος «συμβιβασμός» επιτευχθεί μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μέσα από την περιβόητη «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας», θα αποτελέσει την αφετηρία για κλιμάκωση της μετωπικής επίθεσης, πατώντας πάνω στην παράταση της ανοχής και της καλλιέργειας νέων αυταπατών στα λαικά στρώματα.
Οι ελληνικές αρχές συνεργάζονται εδώ και δεκαετίες με τις τουρκικές για την παράδοση Τούρκων αγωνιστών στο καθεστώς της Αγκυρας. Οι λεπτομέρειες αυτής της συνεργασίας καταγράφονται σε ντοκουμέντα των Wikileaks.
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:
Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς
Η γκαγκστερική απαγωγή του αριστερού Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Μπουλούτ Γιαϊλά, το βράδυ της 30ής Μαΐου στα Εξάρχεια από ομάδα ανδρών με πολιτικά, που επέβαινε σε όχημα της ΕΛ.ΑΣ., και η παράδοσή του στις διωκτικές αρχές της Αγκυρας ήρθαν να θυμίσουν τις χειρότερες στιγμές της «αντιτρομοκρατικής» συνεργασίας των εγχώριων υπηρεσιών ασφαλείας με τους συναδέλφους τους άλλων χωρών. Σε μια συγκυρία που η όλο και πιο βίαιη καταστολή του δημοκρατικού κινήματος της πλατείας Ταξίμ από την κυβέρνηση Ερντογάν αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, η προσφυγή σε μεθόδους που κινούνται μεταξύ λατινοαμερικανικής χούντας και Γκουαντάναμο μόνο τα χειρότερα μπορεί να προαναγγέλλει για το μέλλον των δημοκρατικών ελευθεριών στην Ελλάδα.
Ούτε η παρουσία Τούρκων πολιτικών προσφύγων ούτε οι βρόμικοι χειρισμοί των υπηρεσιών ασφαλείας εις βάρος τους αποτελούν όμως φαινόμενο των τελευταίων χρόνων. Το ιστορικό των μεταξύ τους σχέσεων, όπως και των σχέσεων ανάμεσα στην εγχώρια «κοινωνία των πολιτών» και τους κυνηγημένους αγωνιστές της γειτονικής μας χώρας, αντικατοπτρίζει αντίθετα με αρκετή πιστότητα το εκάστοτε επίπεδο (και) της δικής μας δημοκρατίας. Το χρονικό των τριών τελευταίων δεκαετιών είναι εξαιρετικά εύγλωττο επ’ αυτού.
Τα χρόνια της αλληλεγγύης
Τη δεκαετία του ’80, τον τόνο έδινε κυρίως το αίσθημα αλληλεγγύης προς τον τουρκικό λαό, που στέναζε κάτω από την μπότα της δικτατορίας του στρατηγού Κενάν Εβρέν. Η αγριότητα της τουρκικής χούντας ήταν τέτοια που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Μέσα στους πρώτους 15 μήνες από το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 είχαν συλληφθεί 122.600 άτομα κι απαγγέλθηκαν 3.600 θανατικές καταδίκες. Είκοσι επτά θανατοποινίτες πολιτικοί κρατούμενοι απαγχονίστηκαν μέχρι τα τέλη του 1984, ενώ εκατοντάδες άλλοι βρήκαν τον θάνατο από τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ή δολοφονήθηκαν στις φυλακές. Πολλές δίκες αφορούσαν εκατοντάδες κατηγορούμενους μαζί, διεξάγονταν σε γήπεδα που είχαν μετατραπεί σε έκτακτα στρατοδικεία και διαρκούσαν χρόνια. Συνδικάτα και κόμματα τέθηκαν εκτός νόμου, οι απεργίες απαγορεύθηκαν, πανεπιστήμια και σχολεία εκκαθαρίστηκαν από τον «εσωτερικό εχθρό», κάθε εκδοχή κοινωνικής αντιπολίτευσης πέρασε διά πυρός και σιδήρου κι ένας δεδηλωμένος οπαδός του Πινοτσέτ, ο Τουργκούτ Οζάλ, ανέλαβε να εφαρμόσει ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα οικονομικής αναδιάρθρωσης υπό την αιγίδα του ΔΝΤ.
Πρόλογος: ΤΣΙΡΩΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ N.
Μετάφραση: ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Επιμέλεια: ΤΣΙΡΩΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ N.
Εκδόσεις: ΚΡΙΤΙΚΗ
Το βιβλίο, κατά δήλωση της συγγραφέως, αποτελεί μανιφέστο ενάντια στον αργόσυρτο θάνατο των Ανθρωπιστικών Σπουδών και μια αγωνιώδη περιγραφή για την αξία τους στην προαγωγή του ανθρώπου, της υγιούς δημοκρατίας, του νοήματος της ζωής, αλλά και της κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας. Μας ξαναθυμίζει τις αξίες τις οποίες οφείλει να καλλιεργεί το σχολείο, από τις πρώτες βαθμίδες, μέχρι το πανεπιστήμιο, αξίες, οι οποίες με την κυριαρχία μιας οικονομίστικης αντίληψης για την παιδεία έχουν στην κοινή συνείδηση απαξιωθεί, μιας και τις τελευταίες δεκαετίες το σχολείο σταδιακά απογυμνώνεται από τους κοινωνικούς του σκοπούς, εκτός από έναν, να παράσχει δηλαδή, δεξιότητες σε μια ολοένα φθίνουσα αγορά εργασίας.
Σε εποχές, όπου η Δημοκρατία όλο και περισσότερο μετατρέπεται σε ένα άδειο κέλυφος, ένα χωριό Ποτέμκιν, με τους θεσμούς μεν στη θέση τους, αλλά ανίσχυρους και διακοσμητικούς, σε εποχές όπου καλλιεργείται η εντύπωση ότι η Δημοκρατία δεν είναι παρά μια δαπανηρή και χρονοβόρα διαδικασία, μια διαδικασία δηλαδή, μεγάλου κόστους και μικρής αποτελεσματικότητας, σε εποχές όπου η Οικονομία και οι τεχνοκράτες σέρνουν από τη μύτη την Πολιτική, σ’ αυτή λοιπόν την εποχή, περισσότερο από ποτέ πρέπει να ξαναστήσουμε απ’ την αρχή τ’αντίβαρα. Και πού αλλού, παρά στα σχολειά.
Τι μπορούν και τι πρέπει να κάνουν τα σχολεία για να δημιουργήσουν πολίτες που θα μετέχουν και υποστηρίζουν την υγιή Δημοκρατία, αναρωτιέται και διερευνά η Nussbaum; Θα πρέπει να
Να αναπτύσσουν την ικανότητα των μαθητών να βλέπουν τον κόσμο από την οπτική γωνία άλλων ανθρώπων, και ιδιαίτερα των μη προνομιούχων.
Να προάγουν τη λογοδοσία και την υπευθυνότητα
Να υποστηρίζουν ενεργά την κριτική σκέψη, τη διερεύνηση, τη στοχαστική εξέταση, τη δεξιότητα, και το θάρρος που απαιτείται για να εγείρουν φωνή διαφωνίας.
Να διαπλάθουν καλά ενημερωμένους και ανεξάρτητους πολίτες.
Να αναπτύσσουν την ικανότητα να σκέφτονται με επάρκεια σχετικά με πολιτικά ζητήματα, να εξετάζουν, να αναστοχάζονται να επιχειρηματολογούν και να συμμετέχουν στο διάλογο χωρίς να δέχονται απροϋπόθετα τα προτάγματα ούτε της παράδοσης, ούτε της εξουσίας.
Ο κατάλογος είναι μακρύς, άλλωστε γιαυτό υπάρχει και το βιβλίο, για να συμπληρωθεί από τον αναγνώστη.
Υπήρξαν στιγμές στο προαύλιο της ΕΡΤ που ήταν ανεπτυγμένο ένα λαϊκό συναίσθημα. Ο κόσμος χάρηκε και χειροκρότησε στις αναφορές που αναδείκνυαν ότι στην ΕΡΤ βρίσκεται μαζί και δίπλα το σύνολο της ελληνικής Αριστεράς. Αλλού και σε άλλες εποχές αυτό θα ήταν αυτονόητο αλλά εδώ και αρκετά χρόνια δεν υπάρχουν πλέον ούτε αυτονόητα ούτε ευνόητα. Αυτή η συμπεριφορά των αριστερών δεν ήταν απλά έκφραση ενός συναισθήματος αλλά και έκφραση μιας μεγάλης ανάγκης μιας απλής αλήθειας ότι για να ανατραπούν τα πράγματα χρειάζεται η μέγιστη και αγωνιστική συσπείρωση δυνάμεων. Οι μεγάλες ανατροπές απαιτούν μεγάλες συμμαχίες και μέτωπα. Απαιτούν μεταβατικά προγράμματα και αντισυστημικά κινήματα. Ο λαός, ιδιαίτερα οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, η νεολαία αντιλαμβάνεται ότι η μετωπική συγκρότηση είναι η τεράστια έλλειψη και ταυτόχρονα αναγκαιότητα για να ανατραπεί η τρίχρονη καταστροφική πολιτική της τρόικας. Μετωπικό συναίσθημα και αναγκαιότητα συνυπάρχουν στις καρδιές και τα μυαλά των οργανωμένων μελών των αριστερών οργανώσεων, τα οποία απογοητεύονται διαρκώς από την έμπρακτη στάση των επιτελείων τους, δείχνουν μειωμένη διαθεσιμότητα και φθάνουν έως την αποστρατεία και την ιδιώτευση.
Δε μπορεί, ως Σχέδιο Β, παρά να δούμε θετικά την άμεση πρακτική του ΚΚΕ να αναμεταδώσει το πρόγραμμα της ΕΡΤ παραχωρώντας το δικό του σήμα, την απόφαση της συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μετωπική συνεργασία με τις όποιες δίκαιες επιφυλάξεις, ακόμα και τοποθετήσεις από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που κάνουν λόγο για συμπαράταξη και συμπόρευση της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς παρά τις πολιτικές μας διαφωνίες για το πολιτικό πρόγραμμα και συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως πλέον δεν αρκούν και δεν πείθουν τα λόγια και τα γραπτά. Γιατί υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί δεν έχει σχηματισθεί μέτωπο τρία και πλέον χρόνια; Ποιοι είναι οι παράγοντες και τα πραγματικά προβλήματα που δεν επιτρέπουν το σχηματισμό μετώπου; Ποιες ευθύνες υπάρχουν;
Η εξέγερση στην Τουρκία καλά κρατεί. Έστω και αν ξεκίνησε αυθόρμητα για οικολογικά θέματα, από τη στιγμή που η κυβέρνηση Ερντογάν άσκησε κτηνώδη βία κατά των διαδηλωτών, στο επίκεντρο βρέθηκαν η βαρβαρότητα της αστυνομίας αλλά και οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Την ίδια ώρα, η ακολουθούμενη σε όλη την ΕΕ πολιτική λιτότητας προκαλεί πλέον μαζικές αντιδράσεις εκ μέρους των πολιτών σχεδόν όλων των κρατών-μελών. Έστω και αν σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων ο βαθμός αντίδρασης δεν είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα, εκλογικά το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη σείεται, σε όσες ευρωπαϊκές χώρες έγιναν εκλογές τα τελευταία τρία χρόνια.
»Μεγάλες διαδηλώσεις θα οργανωθούν, η καθεστηκυία τάξη θα απολέσει τη νομιμοποίησή της και θα ξεσπάσει επανάσταση » προειδοποιεί στο νέο του βιβλίο ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Αταλί, που φυσικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως …ακρο-αριστερός.
»Υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι το παγκόσμιο εξεγερτικό κύμα του 2011 είναι ακόμα ζωντανό» λέει ο καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ στην Καλιφόρνια , Σίχαν Τουγκάλ. Στην Ευρώπη επικρατεί ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου. Θυμίζει κάτι από τη δεκαετία του 1930. Από τη μια η φοβερή οικονομική κρίση και από την άλλη να αναζητούνται όλο και πιο αυταρχικές λύσεις στη διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών. »Τι θα προκύψει από το νέο παγκόσμιο κύμα;» διερωτάται ο Αμερικανός καθηγητής. »Είμαστε μπροστά στο 1848 ή στο 1905; Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε δεκαετίες για μια επανάσταση ή το σημερινό κύμα θα είναι προάγγελος για »κάτι» για να έρθει πολύ σύντομα, ίσως ένα δεύτερο 1917;»
Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν γιατί να θέλουμε ένα δεύτερο 1917, με δεδομένο ότι οι ελπίδες που επενδύθηκαν τότε ήταν υπερβολικές. Το 1917 έδειξε σε όλο τον κόσμο ότι οι λαϊκές τάξεις μπορούν να οργανωθούν και να λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τη μοίρα των χωρών τους και ολόκληρου του κόσμου. Επιπλέον, ολόκληρη η καπιταλιστική Δύση αναγκάστηκε να αναδιοργανώσει τις πολιτικές και οικονομικές δομές της για να ενσωματώσει τις λαϊκές φωνές και τα αιτήματα από το φόβο του ολοκληρωτικού αφανισμού της αστικής τάξης.»
Το ευρωπαϊκό κύμα του 1848 μπορεί να μην οδήγησε σε δημοκρατικά καθεστώτα, αλλά έπεισε την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα στην Ευρώπη ότι ήταν δυνατό να επιτευχθεί ένας πιο δημοκρατικός και κοινωνικός κόσμος. Έβαλε την κοινωνικοποίηση στην ημερήσια διάταξη. Πολύ περισσότερο, οι ήττες των μαζικών εξεγέρσεων του 1848 δίδαξαν την ανάγκη ύπαρξης ηγεσιών και οργάνωσης για την επίτευξη των στόχων.
Το κύμα του 1905 είναι γνωστό και για τις ήττες αλλά και τις νίκες του. Βοήθησε με την εμπειρία που αποκτήθηκε στη συγκρότηση των πιο μαζικών, ανεξάρτητων δημοκρατικών οργανώσεων (εργατικών, αγροτικών και στρατιωτικών συμβουλίων) που είχε δει μέχρι τότε η παγκόσμια ιστορία. Χωρίς το 1905 δεν θα υπήρχε 1917.
Ψυχρολουσία για τον ΣYPIZA και εκατομμύρια Έλληνες που βαυκαλίζονταν από αυταπάτες ότι δήθεν θα κατέρρεε από μόνη της η κυβέρνηση NΔ, ΠAΣOK, ΔHMAP αποτέλεσε η ευκολία με την οποία συμφώνησαν τη Δευτέρα το βράδυ οι Σαμαράς, Bενιζέλος και Kουβέλης να συνεχίσουν να συγκυβερνούν. Aδίστακτα πάτησαν επί των χιλιάδων πτωμάτων των απολυμένων της EPT οι αρχηγοί των δύο μικρότερων κυβερνητικών κομμάτων για να μπορέσουν να πετύχουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς υπουργοποίησή τους, την οποία μέχρι προχθές αρνιόταν ο Σαμαράς. Eπιτέλους, απέσπασαν την υπόσχεσή του ότι σε δύο εβδομάδες θα τους κάνει υπουργούς! Oπότε αυτοί ξέχασαν αμέσως και τους απολυμένους της EPT και τα νταηλίκια περί εκλογών, περί αξιοπρέπειας των κομμάτων τους και τα λοιπά.
Eξατμίστηκαν εν ριπή οφθαλμού και οι θεωρίες ότι δήθεν ο Σαμαράς ήθελε να προκαλέσει εκλογές επειδή θα έπαιρνε …37% (!), ότι δήθεν ετοιμάζονταν να τον αλλάξουν με τον Aβραμόπουλο στη θέση του πρωθυπουργού και άλλα παρόμοιας πολιτικής βαρύτητας σενάρια. Έπεσε έτσι στο κενό και η σαφώς προεκλογικού χαρακτήρα ομιλία του Aλέξη Tσίπρα στη μικρή, αναιμική συγκέντρωση του ΣYPIZA στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος τη Δευτέρα το βράδυ. Oμιλία διανθισμένη με προεκλογικές πομφόλυγες του τύπου «καληνύχτα», αλλά πολύ δεξιά από πλευράς ουσίας στο περιεχόμενό της. Eίναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του ΣYPIZA απέφυγε να αναφερθεί ονομαστικά στους Bαγγέλη Bενιζέλο και Φώτη Kουβέλη και να τους καταγγείλει για την πολιτική τους στάση, αρκούμενος απλώς να επικρίνει την «τρικομματική» κυβέρνηση. Eίναι εξόφθαλμο ότι και ο Aλέξης Tσίπρας είχε την ψευδαίσθηση ότι θα τα έσπαγαν οι Σαμαράς, Bενιζέλος και Kουβέλης και θα πηγαίναμε σε εκλογές. Όνειρο θερινής νυκτός, το οποίο έβλεπαν ταυτόχρονα και πολλά στελέχη του ΣYPIZA, τα οποία δεν δίσταζαν να το εκφράσουν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις στο Σύνταγμα. Mοναδικός παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια της κυβέρνησης και τελικά και την ίδια είναι η κινητοποίηση του λαού, κανένας άλλος.
H μεγαλειώδης παρουσία την Πέμπτη έξω από το Ραδιομέγαρο της Aγίας Παρασκευής άνω των 100.000 ατόμων που συμπαραστέκονταν στους απολυμένους της EPT πανικόβαλε την κυβέρνηση Σαμαρά και των υποτακτικών του. Tο μέγα για την περίπτωση πλήθος και οι αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις συμπαράστασης έξω από την EPT προκάλεσαν τεράστια εντύπωση σε όλη την Eυρώπη και πρωτίστως στη Γαλλία, με ολέθριες συνέπειες για τη δημόσια εικόνα του Σαμαρά στο εξωτερικό. Oι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε επιθετικές δηλώσεις εναντίον του Σαμαρά, απαιτώντας το άνοιγμα της EPT, ενώ τα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, κυριολεκτικά «ξέσκισαν» τον Σαμαρά από πολιτική άποψη.
«Το πρόβλημα δεν είναι η ΕΡΤ ούτε η δημόσια ενημέρωση. Το πρόβλημα είναι ότι για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις πρέπει ο ελληνικός λαός να τις στηρίξει. Και για να τις στηρίξει, πρέπει να του δείξουμε ότι τολμάμε να τα βάλουμε με τα πιο κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης».
Με τη φράση αυτή ο Α. Σαμαράς σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο απεργοσπαστικό κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας του εφοπλιστή Αλαφούζου δίνει με ξεκάθαρο τρόπο τον πραγματικό στόχο της «μαύρης» απόφασή του να κλείσει την κρατική τηλεόραση: Το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα των αντιδραστικών –αντιλαικών «μεταρρυθμίσεων» που οδηγούν το λαό στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση για να βγει «αλώβητο» από την καπιταλιστική κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.
Ο «ξαφνικός θάνατος» της ΕΡΤ είναι μια κίνηση με ισχυρή συμβολική και ουσιαστική σημασία εκ μέρους της κυβέρνησης που θέλησε να στείλει ένα διπλό μήνυμα. Πρώτον στους ξένους δανειστές και τους εγχώριους συμμάχους τους, ότι είναι αποφασισμένη να κάνει πράξη «τα συμφωνηθέντα» δια πυρός και σιδήρου. Δεύτερον, προς τον αγωνιζόμενο λαό και τα συνδικάτα ότι δεν υπάρχουν «ταμπού» και όρια στην κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως και στην εφαρμογή το δόγματος «νόμος και τάξη».
Το Μέγαρο Μαξίμου προετοίμαζε, όπως επιβεβαιώνεται από διάφορα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, εδώ και βδομάδες το κλείσιμο της ΕΡΤ, η οποία είχε επιλεγεί ως «εύκολος στόχος» για να εξυπηρετήσει δύο επιμέρους επιδώξεις: Πρώτον να καλύψει το στόχο για απολύσεις 2.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στον Ιούνη και δεύτερον να κάνει ένα μεγάλο «δώρο» στους καναλάρχες ώστε να μονοπωλούν και ελέγχουν το δικαίωμα στην ενημέρωση, την ψυχαγωγία, τον πολιτισμό.
Το ναυάγιο στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και η εμπλοκή στην εκποίηση του ΟΠΑΠ κατέστησαν αναγκαστικό μονόδρομο για τον πρωθυπουργό την απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, προκειμένου να δείξει στα ξένα και εγχώρια αφεντικά ότι το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα συνεχιστεί βάσει σχεδίου και χρονοδιαγραμμάτων και άρα δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα για να καλύψουν την «τρύπα» των εσόδων από την αποτυχία των παραπάνω ιδιωτικοποιήσεων. Η φράση του πρωθυπουργού για «κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης», φωτογραφίζει στην πραγματικότητα τους επόμενους στόχους των ιδιωτικοποιήσεων. (περισσότερα…)
Η ανακοίνωση για το κλείσιμο της ΕΡΤ μεταδόθηκε στο δελτίο των 18:00 από τον υπουργό Σ. Κεδίκογλου έπειτα από συνάντηση με τον πρωθυπουργό. Ο κ. Κεδίκογλου ανέφερε ότι οι μεταδόσεις θα σταματήσουν με το τέλος του αποψινού προγράμματος σήμερα στις 12 τα μεσάνυχτα.
Η πρόσφατη απολογιστική έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού έδωσε την ευκαιρία στον αγγλοσαξονικό τύπο να χαρακτηρίσει τις πολιτικές λιτότητας ως «βασιλεία του τρόμου» αλλά και ως βασιλεία του Ολι Ρεν ( “Rehn of Terror”), λογοπαίγνιο που βασίζεται στο ομόηχο του ονόματος του επιτρόπου.
Πρόκειται για κατάφωρη αδικία. Ο επίτροπος δεν φέρει μεγαλύτερη ευθύνη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο της και όλες τις εθνικές κυβερνήσεις της περιόδου, που συνεχίζουν να ομοφωνούν στην εφαρμογή του ίδιου νέο-φιλελεύθερου προγράμματος ανατροπής του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου.
Ο P. Krugman, στο σχετικό του άρθρο στους New York Times “Greek Regrets” γράφει σχετικά ότι «για όλους τους οπαδούς του Keynes, εμού συμπεριλαμβανομένου, και τα δύο λάθη που αναγνωρίζει το Ταμείο στην έκθεση, την αποτυχία του δηλαδή να αναγνωρίσει εγκαίρως ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει στο ακέραιο τα χρέη της, αλλά και τη μεγάλη υποτίμηση της οικονομικής ζημίας που η λιτότητα μπορεί να επιφέρει, ήταν εμφανή κατά τη συγκεκριμένη περίοδο».
Δεν χρειάζεται να είσαι νομπελίστας στα οικονομικά για να διαπιστώσεις τα αυτονόητα. Άλλωστε, το ίδιο το ΔΝΤ ουσιαστικά προέβλεπε την έκβαση του μνημονίου από την πρώτη ήδη έκθεση του, της 5ης Μαίου του 2010 (IMF, Greece, Request for Stand-By Arrangement Prepared by the European Department in Consultation with Other Departments, EBS/10/77, Approved by Poul M. Thomsen and Martin Muhleisen, May 5, 2010, ιδίως σ. 18, 36.) Αναφερόμενος σε αυτή, λίγο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, έγραφα στο πρώτο κριτικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο νομικό τύπο («MemorandasuntServanda? H συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010 και του μνημονίου για τα μέτρα εφαρμογής των συμφωνιών με ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ», Εφημερίδα Διοικητικού Δικαίου, 2/2010, 151-163) τα εξής:
«η εφαρμογή του προγράμματος όχι απλώς δεν ανακουφίζει αλλά επιδεινώνει την οικονομική κατάσταση της χώρας: Σύμφωνα με τις αποδοχές του ίδιου του ΔΝΤ, το χρέος από το 119% του ΑΕΠ που βρίσκεται σήμερα, θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του Προγράμματος Στήριξης, μεταξύ του 150% και 177% του ΑΕΠ , και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει ήπια ανάκαμψη της οικονομίας και ότι «οι αρχές θα εξακολουθήσουν να προωθούν ισχυρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (…) και ότι η χώρα θα αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές με ικανοποιητικούς όρους» .
Η Λατινική Αμερική είναι, δίχως αμφιβολία, μια ξεχωριστή ήπειρος. Οι καπιταλιστικές σχέσεις είναι αναπτυγμένες αλλά συνυπάρχουν με υπολείμματα προηγούμενων τρόπων παραγωγής. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει αναμιχθεί με ένα ιδιόμορφο τρόπο με τον πολιτισμό των αυτοχθόνων και των αφρικανών. Οι λαοί της ηπείρου μιλούν όλοι σχεδόν την ίδια γλώσσα ενώ το αίσθημα ότι ανήκουν στο ίδιο έθνος είναι αρκετά ισχυρό.
Η πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική ήταν πάντοτε ευαίσθητη στις διεθνείς ανακατατάξεις. Είχε όμως και τη δική της, αυτοτελή δυναμική. Το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου, τα ισχυρό αντιφασιστικό κύμα που χαρακτήρισε την εποχή, η εμφάνιση των Λαϊκών Δημοκρατιών στην ανατολική Ευρώπη, βρήκαν την αντανάκλασή τους στη Λ. Αμερική. Έτσι, την περίοδο 1944-1946 επτά δικτατορίες στην περιοχή έδωσαν τη θέση τους σε αστικοδημοκρατικά καθεστώτα.
Η μεταβολή δεν κράτησε πολύ. Με δεδομένο το φόβο των κυρίαρχων τάξεων και των ΗΠΑ ότι το επαναστατικό κύμα που φαινόταν να εδραιώνεται σε ένα μέρος της Ευρώπης πρόκειται να εξαπλωθεί στη Λ. Αμερική αλλά και σε άλλες ηπείρους, παρατηρήθηκε μια αντιστροφή της κατάστασης. Στο διάστημα 1948-1955 μια σειρά πραξικοπήματα ανέτρεψαν έξι από τις αστικές δημοκρατίες της υποηπείρου[1]. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 όλα σχεδόν τα καθεστώτα στη Λ. Αμερική ήταν είτε ανοιχτές δικτατορίες είτε ψευδοδημοκρατίες όπου η τήρηση των στοιχειωδών κανόνων της αστικής δημοκρατίας ήταν απολύτως προσχηματική. Στη Βενεζουέλα το 1948 επιβλήθηκε δικτατορικό καθεστώς το οποίο διάρκεσε μια δεκαετία.
Η βαθιά εκμετάλλευση και καταπίεση των λαών οδήγησε στο κύμα που σηματοδοτήθηκε από τη νίκη της επανάστασης στην Κούβα το 1959. Μια σειρά ένοπλα επαναστατικά κινήματα (Κολομβία, Βενεζουέλα, Γουατεμάλα, Βολιβία, Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Αργεντινή, Βραζιλία) συγκλόνισαν τις επόμενες δεκαετίες του 1960 και 1970. Παράλληλα, εγχειρήματα όπως η κυβέρνηση Αλλιέντε στη Χιλή[2] ή ακόμη εφήμερα στρατιωτικά καθεστώτα που είχαν εθνικοανεξαρτησιακό προσανατολισμό (Περού, Εκουαδόρ, Παναμάς)[3]συμπλήρωσαν την εικόνα. Ήταν η περίοδος των μεγάλων επαναστατικών κινημάτων αντιαποικιακού, εθνικοαπελευθερωτικού και αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα σε όλο τον λεγόμενο τρίτο κόσμο.
Παρασκευή 31 Μαϊου στις 19:00 στην Πλατεία Συντάγματος
ΜΕΤΩΠΟ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ!
Πηγή: ISKRA
Σε συλλαλητήριο προάσπισης του δικαιώματος στην απεργία και ενάντια στην αυταρχική μέθοδο της επιστράτευσης καλεί την Παρασκευή 31 Μαϊου η ΟΛΜΕ με συμμετοχή των εκπροσώπων των Ομοσπονδιών ΠΝΟ, Σωματείων Εργαζομένων Λειτουργίας ΜΕΤΡΟ και Ηλεκτροδηγών ΜΕΤΡΟ.
Η συγκέντρωση θα γίνει στις 19:00 στην Πλατεία Συντάγματος και αποτελεί το πρώτο όπως φαίνεται βήμα σε μία πορεία συμπαράταξης των επιστρατευμένων εργαζομένων ενάντια σε μία γενικευμένη επίθεση που υφίστανται οι εργαζόμενοι στα πλαίσια της ακολουθούμενης πολιτικής.
Είναι ξεκάθαρο πως ο βαθιά ταξικός και αποτρόπαιος χαρακτήρας της οικονομικής πολιτικής της λιτότητας και των μνημονίων είναι τέτοιος που δεν μπορεί να επιβληθεί σε μία κοινωνία παρά μόνο με τη διαρκή περιστολή ακόμα και των πιο ουσιαστικών δημοκρατικών ελευθεριών, εξ’ ου και το μαύρο μέτωπο της εγχώριας τρόικας και της τρόικας των πιστωτών διολισθαίνει καθημερινά σε ολοένα και αυταρχικότερες ατραπούς.
Θύματα αυτής της πραγματικότητας δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι που κάθε φορά βρίσκονται αντιμέτωποι με τα επιμέρους σχέδια του μνημονιακού άξονα αλλά το σύνολο των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, γι’ αυτό και η πρωτοβουλία των ήδη επιστρατευμένων εργαζόμενων για συμπόρευση ενάντια στην επιστράτευση έχει παλλαϊκό χαρακτήρα και χρειάζεται παλλαϊκή στήριξη.
Μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, όπως και το σημερινό της κρίσης, τίποτα δεν αποκλείει τη μελλοντική τροποποίηση του νέου αντιρατσιστικού νόμου και την ενίσχυσή του με διατάξεις που θα στρέφονται τελικά άμεσα, όχι ενάντια στις νεοναζιστικές πράξεις βίας αλλά ενάντια σε άλλες κατηγορίες πολιτών θίγοντας έτσι καίρια τις δημοκρατικές ελευθερίες. Είναι εύκολο να γίνει το βήμα από τη δίωξη των πράξεων ρατσιστικού μίσους στη δίωξη των πράξεων «ταξικού μίσους».
Πηγή: Εργατικός Αγώνας
Το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αποτελεί στην πραγματικότητα την τρίτη κατά σειρά προσπάθεια ενσωμάτωσης στην ελληνική νομοθεσία της απόφασης πλαίσιο 2008/913 ΔΕΥ. Η κατάθεση του εν λόγω νομοσχεδίου αποδείχθηκε τελικά σύνθετη υπόθεση. Είναι προφανές ότι στο εσωτερικό της κυβέρνησης, ειδικά από την πλευρά της ΝΔ, υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις για το περιεχόμενό του. Οι ενστάσεις αυτές σχετίζονται κυρίως με το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κόμμα της κυβέρνησης θεωρεί πως η ψήφιση του νομοσχεδίου θα χαλάσει τις σχέσεις της με το ακροδεξιό ακροατήριο[1]. Μήπως επομένως το νομοσχέδιο είναι θετικό και πρέπει να υποστηριχθεί από κάθε προοδευτικά σκεπτόμενο άνθρωπο;
Αρκεί το υπάρχον νομικό πλαίσιο
Υπάρχουν δυο τουλάχιστον θεμελιώδη προβλήματα σχετικά με το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης. Το πρώτο σχετίζεται με την αναγκαιότητα της νομοθετικής ρύθμισης και την εφαρμογή των σχετικών διατάξεων. Μέχρι σήμερα υπάρχει ποινική νομοθεσία η οποία καλύπτει πλήρως τα κάθε είδους ρατσιστικά εγκλήματα. Με βάση τον Ποινικό Κώδικα, το ν. 927/1979 (όπως συμπληρώθηκε στη συνέχεια) και ειδικότερα το άρθρο 79 παρ. 3 ΠΚ (όπως τροποποιήθηκε το 2008) όλες οι αποτρόπαιες πράξεις βίας των ναζιστών μπορούν να τιμωρηθούν.
Ο ν. 927/1979 αποτελεί μεταφορά στο εσωτερικό δίκαιο διεθνούς σύμβασης του 1966. Η διεθνής αυτή σύμβαση υιοθετήθηκε σε μια περίοδο που η ύπαρξη των σοσιαλιστικών κρατών και του κινήματος των αδεσμεύτων διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στον ΟΗΕ και επιδρούσε στις αποφάσεις του. Ο ελληνικός νόμος, που ήρθε για ψήφιση λίγο μετά την πτώση της χούντας και υπό την επίδραση του λαϊκού κινήματος και των αντιδικτατορικών αισθημάτων, υιοθετήθηκε μάλιστα ομόφωνα. Το πρόβλημα είναι όμως ότι η σχετική νομοθεσία παραμένει ανενεργός. Ο κρατικός μηχανισμός έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα φειδωλός στην εφαρμογή του.
Κατά συνέπεια τίθενται τα εύλογα ερωτήματα: Τι καινούργιο έρχεται να προσθέσει το νομοσχέδιο; Ποια εγγύηση υπάρχει ότι η σχετική νομοθεσία θα εφαρμοστεί; Αν πράγματι από πλευράς πολιτείας υπήρχε η βούληση να τιμωρηθούν τα ρατσιστικά εγκλήματα γιατί δεν ενεργοποιήθηκε το υπάρχον νομικό οπλοστάσιο;
Το πρόβλημα επομένως είναι εγγενές. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια ιδιότυπη σχέση ανοχής (έως και ενθάρρυνσης κάποιες φορές) των νεοναζιστικών μορφωμάτων από την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό, από κάποια μέσα μαζικής ενημέρωσης και από κάποιους ισχυρούς επιχειρηματίες. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ενεργοποιείται η υπάρχουσα νομοθεσία. Άρα η ψήφιση ενός ακόμη νόμου δεν έχει τίποτα απολύτως να προσθέσει στην επίλυση του προβλήματος. Στοχεύει εν πολλοίς στην καλλιέργεια εντυπώσεων.
Το σύνθημα «είμαστε όλοι καθηγητές» ακούστηκε όμορφα, όπως έχουν ακουστεί πολλά ανάλογα συνθήματα συμπαράστασης σε απεργούς και διαμαρτυρόμενους πολίτες, ιδίως όταν αυτοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την επικίνδυνη αλαζονεία της εξουσίας. Κάθε φορά που ένα κράτος κάνει επίδειξη αυταρχισμού καταφεύγοντας σε μέτρα καταναγκασμού και αναστολής ελευθεριών όπως η πολιτική επιστράτευση οφείλουμε να αισθανόμαστε όλοι το ίδιο θιγόμενοι και επιπλέον άκρως ανήσυχοι. Δυστυχώς δεν αισθανόμαστε όλοι έτσι και εν προκειμένω δεν φαίνεται να «είμαστε όλοι καθηγητές». Ακόμα χειρότερα, δεν είναι αληθινοί καθηγητές ούτε καν όλοι όσοι φέρουν τυπικά την ιδιότητα!
Είναι να απορεί κανείς με όσους δικαιολογούν το μέτρο της επιστράτευσης αποδεχόμενοι τις γελοίες δικαιολογίες που εκστομίζονται από την κουστωδία της συγκυβέρνησης και μηρυκάζονται από τμήμα της ενδημικής κομματικής και συνδικαλιστικής πανίδας· ιδίως με όσους από δαύτους διαθέτουν και την ιδιότητα του παιδαγωγού! Διότι πώς μπορείς να λέγεσαι παιδαγωγός όταν καταδέχεσαι να επιστρέφεις στο σχολείο σου με ένα τέτοιο φύλλο πορείας παραμάσχαλα, με ένα τέτοιο ντροπιαστικό τεκμήριο υποτέλειας; Πώς μπορείς να εμφανίζεσαι με την ουρά στα σκέλια στους μαθητές σου, ηττημένος από ένα χουντικής έμπνευσης κουρελόχαρτο, για να τους διδάξεις μετά από αυτά ήθος, τόλμη, δημοκρατία, ελευθερία σκέψης, πολιτική ελευθερία, ελευθερία εν γένει;
Είναι θλιβερή κάθε απόπειρα υπεράσπισης του προκλητικού αυτού μέτρου και απολύτως αφελής, αν όχι σκόπιμα αποπροσανατολιστική, κάθε συζήτηση -την ώρα αυτή- για τον χρόνο που επέλεξαν δήθεν οι καθηγητές να κάνουν την κινητοποίησή τους ή για το δίκαιο ή άδικο των διεκδικήσεών τους. Για να το πούμε όσο πιο εμφατικά γίνεται: το μέτρο θα εξακολουθούσε να είναι όχι μόνο αντισυνταγματικό, αλλά και από κάθε άλλη σκοπιά απαράδεκτο, ακόμα κι αν οι διεκδικήσεις των απεργών ήταν εντελώς εξωφρενικές και αντικοινωνικές. Ο εργοδότης (κράτος, ή ιδιώτης) μπορεί να συνομιλεί, να διαπραγματεύεται και να αποδέχεται ή να απορρίπτει αιτήματα και διεκδικήσεις, δεν έχει όμως δικαίωμα να επιβάλει αναγκαστική εργασία σε κανέναν, κατά την προσωπική μάλιστα άποψη του γράφοντα ούτε καν κάτω από ειδικές συνθήκες όπως αυτές που αναφέρονται στο ελληνικό σύνταγμα· αλλιώς οδηγούμαστε –έστω υπό όρους- σε καθεστώς δουλείας. Με άλλα λόγια το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης που ούτως ή άλλως βάσει του ισχύοντος συντάγματος σήμερα εφαρμόζεται εντελώς καταχρηστικά, θα έπρεπε να καταργηθεί εντελώς.
Το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα εξεγερθεί κατά του αυταρχικού πολιτικού μας καθεστώτος είναι ούτως ή άλλως θλιβερό αν και ως έναν βαθμό ερμηνεύσιμο. Όμως η άμεση ή έμμεση αποδοχή μέτρων που παραβιάζουν όχι απλώς το σύνταγμα, τη λογική, και τα συνήθη όρια της πολιτικής δικαιοδοσίας των κυβερνώντων (η δημοκρατία ούτως ή άλλως έχει πάει περίπατο προ πολλού) αλλά πλέον στρέφονται και κατά βασικών ελευθεριών, θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει όχι μόνο το σύνολο των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων (κυρίως αυτούς) και των δημοσίων λειτουργών γενικώς, αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Από σήμερα δεν έπρεπε να υπάρχει εκπαιδευτικός ή εκπαιδευόμενος ούτε καν στα νηπιαγωγεία, μέχρι τη στιγμή της απόσυρσης του μέτρου. Στην πραγματικότητα δεν έπρεπε να κινείται τίποτα. Κι όμως, όχι μόνο ανακοινώνεται ότι οι εξετάσεις θα γίνουν κανονικά, υπό την απειλή μιας επιστράτευσης που είχε μάλιστα προληπτικό χαρακτήρα(!), αλλά η συζήτηση περιστρέφεται ακόμα γύρω από τα αιτήματα των εκπαιδευτικών και για το πώς «ευτυχώς» αποφύγαμε τη διατάραξη της κοινωνικής μας γαλήνης εν καιρώ εξετάσεων.
Τους ξανάρχονται ένα-ένα, χρόνια δοξασμένα. Οχι το 1821 αλλά το 1897. Τότε που οι Ελληναράδες «σπάσανε τα σύνορα» και ο τουρκικός στρατός μάς πήγε καροτσάκι μέχρι τη Λαμία…
Δεν συνηθίζεται να ζητά κανείς την εμπλοκή της χώρας σε πόλεμο με δεδηλωμένο σκοπό τη στρατιωτική… ήττα, προκειμένου να επιτευχθούν τα επιθυμητά πολιτικά οφέλη από τη δραστική αναδιάταξη του εγχώριου πολιτικοϊδεολογικού τοπίου. Ηταν φυσικό, λοιπόν, το άρθρο του Δημήτρη Παπαγεωργίου στον τελευταίο «Ελεύθερο Κόσμο» (4.2013), με τον εύγλωττο τίτλο «Χρειαζόμαστε ένα 1967 ή μήπως ένα 1897;», να τραβήξει την προσοχή μας. Πόσο μάλλον αφού ο συντάκτης του τυγχάνει εκδότης ενός περιοδικού («Patria») που απευθύνεται στον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο», από την ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. έως τη Χρυσή Αυγή, με τη φιλοδοξία να επηρεάσει τις στρατηγικές επιλογές του στελεχικού δυναμικού τους.
Το άρθρο ξεκινά με τη συνήθη γκρίνια του «χώρου» – όχι για τη δραματική υποβάθμιση της μισθωτής εργασίας και τη συνακόλουθη ύφεση, αλλά για την «ηθική» κρίση των Nεοελλήνων: «Βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη για την πατρίδα μας περίοδο. Φυσικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το οικονομικό, όπως οι περισσότεροι νομίζουν και επαναστατούν κατά των Γερμανών, των Βρυξελλών, των ντόπιων πολιτικών και ούτω καθ’ εξής. Το πρόβλημα είναι διττό. Και συνίσταται από [sic] την πλήρη ηθική κατάπτωση των Ελλήνων και την πλήρη διάλυση της όποιας έννοιας κοινωνικών δεσμών έχει υπάρξει κατά καιρούς στο ελληνικό κράτος».
Ο Παπαγεωργίου ξεκαθαρίζει ότι διαφωνεί με τα όνειρα πολλών ομοϊδεατών του για επιστροφή στις «παλιές καλές» μέρες της χούντας, θεωρώντας μια τέτοια εξέλιξη απλώς… ανεπαρκή:
«Η απάντηση κάποιων στον “πατριωτικό χώρο” είναι ότι η χώρα έχει ανάγκη από ένα νέο… 1967, για μια επανεγκαθίδρυση μιας… στρατιωτικής δικτατορίας, η οποία με πατερναλιστικό και καλό τρόπο -όπως ισχυρίζονται ότι έκανε η πρώτη- θα αναλάβει να βγάλει τη χώρα μας από όλα τα αδιέξοδα στα οποία αυτή έχει οδηγηθεί και θα κάνει τους οικονομικούς δείκτες να πάρουν την ανηφόρα.
Αρνούμαι να μπω στη λογική του εύκολου λιθοβολισμού των καθηγητών. Αρνούμαι να υποκύψω στο λαϊκισμό και τη λογική του διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων, που με τόσο απροκάλυπτο τρόπο χρησιμοποιεί η κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία, για να περάσει κάθε επιλογή της και κάθε σχέδιό της. Αρνούμαι να καταδικάσω τους ανθρώπους που μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά μου και με περίσσια υποκρισία να τους ρίξω ευθύνες ή να τους ζητήσω να αποδεχθούν πράγματα σε βάρος τους, στο όνομα μιας υποτιθέμενης προστασίας των παιδιών, των γονέων και της κοινωνίας.
Δεν επιλέγω αυτή τη στάση με την ασφάλεια τη αδιάφορου και του ξένου, προς το πρόβλημα.
Την επιλέγω με πόνο και μετά από σκέψη βασανιστική. Γιατί πανελλαδικές εξετάσεις δίνει και η δική μου κόρη. Δεν είμαι απλός παρατηρητής, είμαι άμεσα ενδιαφερόμενος.
Επειδή όμως η ιδιότητα του γονιού δεν με κάνει ούτε «κουφό», ούτε «τυφλό», αλλά θέλω να είμαι και πολίτης με κρίση και άνθρωπος με ευαισθησία, δεν υποκύπτω στην καραμέλα της κυβερνητικής προπαγάνδας, και του «κανιβαλισμού». Ξέρω ότι την ευθύνη για την αναστάτωση δεν την έχουν οι καθηγητές, αλλά η κυβέρνηση, η οποία άνοιξε αυτή την περίοδο θέματα, που ήξερε ότι θα προκαλούσαν την αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Και πιθανότατα γι αυτό το λόγο τα άνοιξε τώρα. Επιδίωξε δηλαδή να αφαιρέσει τη δυνατότητα από τους καθηγητές να αντιδράσουν, γιατί η αντίδρασή τους αυτή την περίοδο θα τους έφερνε αντιμέτωπους με τους μαθητές και τους γονείς. Θα τους έβαζε σε δίλλημα, πιθανόν και σε διχόνοια.
Φοβερή αφορμή για να στραφούν τα μέσα ενημέρωσης εναντίον των καθηγητών, αλαλάζοντας ότι κρατούν ομήρους και εκβιάζουν τις χιλιάδες οικογένειες των μαθητών – έχει συμβεί με δεκάδες κοινωνικές ομάδες και κλάδους εργαζομένων κάτι παρόμοιο την τελευταία τριετία.
Στην πραγματικότητα είναι η κυβέρνηση που εκβιάζει τους καθηγητές να μην κάνουν απεργίες, γιατί αλλιώς θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους ίδιους τους μαθητές τους και τους γονείς.
Προσπαθούν δηλαδή να τους «ευνουχίσουν» χρησιμοποιώντας τους μαθητές εναντίον τους! Μου θυμίζει την ταινία «Πράσινο μίλι», που ο παρανοϊκός δολοφόνος σκοτώνει τα δυο κοριτσάκια χρησιμοποιώντας την αγάπη του ενός για το άλλο.
Εδώ η κυβέρνηση επιχειρεί να «σκοτώσει» κάθε πνεύμα διεκδίκησης, κάθε πνεύμα αγωνιστικής διάθεσης και στους καθηγητές, αλλά και στους νέους ανθρώπους.
«Μην κάνετε τίποτα, μην αντιδράτε, δεχθείτε ό,τι σας λέμε γιατί αλλιώς δεν αγαπάτε τους μαθητές σας, τις οικογένειες, την κοινωνία», λέει υποκριτικά η κυβέρνηση στους καθηγητές.
Το λέει στους καθηγητές, αλλά το απευθύνει στους πάντες. Και φυσικά και στους μαθητές, τους αυριανούς εργαζόμενους. Θέλει να τους χειραγωγήσει από τώρα, να τους εκπαιδεύσει στην υποταγή, στην οποία βάζει την «προβιά» της δήθεν ευθύνης.
Ε, λοιπόν έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους καθηγητές και στο δικό τους αγωνιστικό μήνυμα προς τα παιδιά, παρά στην κυβέρνηση και τους εκπροσώπους του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος.
Η ελληνική Ακροδεξιά, με τον τρόπο που ο χώρος αυτός διαμορφώθηκε στην Ευρώπη και στη χώρα μας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε πρόσωπο όμοιο με εκείνο του θεού Ιανού: πρόσωπο με δύο όψεις. Από τη μία μεριά, μετέφερε στη χώρα μας πρότυπα που ανθούσαν στην «προχωρημένη» δυτική Ευρώπη. Στον Μεσοπόλεμο, οργανώσεις όπως η ΕΕΕ (Εθνική Ενωσις Ελλάς) ή η από τα πάνω δημιουργημένη ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωσις Νεολαίας) του Μεταξά προσπάθησαν να μεταλαμπαδεύσουν στη χώρα μας πρακτικές και πρότυπα αλιευμένα από την ακμάζουσα τότε δεξαμενή του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού: χαιρετισμοί, στολές, όρκοι, σχήματα και προ παντός η φυλετική θεώρηση και η θεοποίηση της δύναμης και της βίας ήταν τα θεατρικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά τους. Από την άλλη μεριά όμως, επένδυαν στην ελληνική φυλετική ανωτερότητα –και την εκπορευόμενη από αυτήν «καθαρότητα»- ως βάση για τη διεκδίκηση μιας «Μεγάλης Ελλάδας». Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν για προφανείς λόγους η οργάνωση «Χ» δεν μπορούσε να υιοθετήσει φασιστικά ή ναζιστικά πρότυπα, περιορίστηκε στη «Μεγάλη Ελλάδα» ως πρόταγμα – εξαιρουμένης φυσικά της βρετανικής τότε Κύπρου.
Η αντίφαση προκύπτει από το γεωγραφικό υπόβαθρο των σχεδίων. Ο ναζισμός γεννήθηκε και άνθησε σε μια ισχυρή ευρωπαϊκή χώρα, τη Γερμανία, η οποία εξαιτίας της θέσης, του δημογραφικού και οικονομικού της δυναμικού, κατέχει κυρίαρχη θέση στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα δυνάμεων. Ως εκ τούτου οι πολιτικοί σχεδιασμοί του ναζισμού αφορούσαν όχι μόνο τη Γερμανία αλλά συνακόλουθα την Ευρώπη ολόκληρη και τον κόσμο. Αντίθετα ο ελληνικός εθνικισμός αφορά αποκλειστικά το άκρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπου μέσα από το αίτημα για «Μεγάλη Ελλάδα» έβλεπε και ζητούσε εθνικά σύνορα στα όρια του ύστερου μεσαιωνικού Ελληνισμού, το μέγιστο δηλαδή ώς την Κωνσταντινούπολη.
Και οι δύο όμως πηγές της ακροδεξιάς αντίληψης συναντιούνται στο επίπεδο της ιστορικής νοσταλγίας. Το μεγάλο σχέδιο του ναζισμού, όπως εφαρμόστηκε την εποχή της πολιτικής του κυριαρχίας (1933-1945), απέβλεπε στην ενοποίηση του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού συστήματος (Νέα Ευρώπη), στην επιβολή των ιδανικότερων όρων για τη μεγιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου (δουλική εργασία) και στη διπλή αποικιοποίηση: την «εξωτερική», του γύρω από την ευρωπαϊκή ήπειρο «ζωτικού χώρου» (της Ρωσίας) δηλαδή, και την «εσωτερική», τη διάρθρωση δηλαδή των ευρωπαϊκών κρατών με βάση κατ’ όνομα «φυλετικά» κριτήρια, που όμως ουσιαστικά αποτύπωναν τα δικαιώματα των ισχυρών επί των αδυνάτων μέσα στην ίδια Νέα Ευρώπη. Αυτές οι αναπλάσεις της ευρωπαϊκής ηπείρου θα επέτρεπαν στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο –το γερμανικό κυρίως– να πετύχει την απαραίτητη συγκέντρωση και την αντίστοιχη δυναμική ώστε να αντιμετωπίσει τους ευνοημένους ανταγωνιστές: τις ΗΠΑ. Σε τελευταία ανάλυση όλο το πολιτικό σχέδιο του ναζισμού απέβλεπε στην αποκατάσταση του ευρωπαϊκού (γερμανικού) καπιταλισμού, στην πρωτεύουσα θέση που κατείχε παγκόσμια πριν από τον καταστροφικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η άμεση κατάργηση των νόμων 4057/2012 και 4093/2012 δεν είναι ένα «συντεχνιακό» αίτημα των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι ουσιαστικό ζήτημα δημοκρατίας και ατομικών δικαιωμάτων. Και σαν τέτοιο θα πρέπει να το δει το μαζικό κίνημα. Γιατί, η πειθαρχική δίωξη της προσωπικής ζωής και έκφρασης των εργαζόμενων μας ξαναγυρίζει σε εποχές χούντας και κατοχής.
Τα κρούσματα πληθαίνουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Πρώτα σημειώθηκε η αργία νηπιαγωγού στη Μυτιλήνη επειδή εκκρεμεί σε βάρος της μήνυση από εργολάβο με τον οποίο έχει προσωπικές αντιδικίες που καμιά σχέση δεν έχουν με την εκπαιδευτική της επάρκεια. Αλλά το πιο καραμπινάτο ως τώρα δείγμα φασιστικής απαγόρευσης ελεύθερου (;) Έλληνα πολίτη είναι κείνο που συνέβη με άλλον εκπαιδευτικό στη Λάρισα.
Πρόκειται για τον Στέφανο Γκουλιώνη δάσκαλο του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας για παιδιά με αυτισμό ο οποίος παραπέμπεται από τον διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας Β. Σακελλαρίου στο πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία της «ανάρμοστης για δημόσιο υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας» και αντιμετωπίζει την ποινή της απόλυσης. Το «έγκλημα» του; Στις 25 Μάρτη συμμετείχε σε πορεία διαμαρτυρίας που διοργάνωναν φορείς της πόλης κατά της μνημονιακής πολιτικής, συνελήφθη από τις δυνάμεις κατοχής καταστολής οι οποίες χάλκευσαν εναντίον του την κατηγορία της «αντίστασης κατά της αρχής». Με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάστηκε πρωτόδικα (με αναστολή) από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας και αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο Λάρισας τον Οκτώβρη του 2013.
Η καταδίκη και η πιθανή απόλυση του Στ. Γκουλιώνη από την εκπαίδευση είναι πισώπλατη μαχαιριά στην ελευθερία των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι με το πρόσχημα της «καθώς πρέπει» συμπεριφοράς καλούνται να σιωπούν και να μην έχουν άποψη για τα πολιτικά πράγματα ακόμα και στον ελεύθερο τους χρόνο. Αυτά ακριβώς προωθούν οι μνημονιακοί νόμοι 4057/2012 και 4093/2012: την απόλυτη υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων στο «κράτος-αφεντικό» για να διατηρήσουν τη δουλειά τους.
Η λογική των νέων, καταστροφικών μέτρων για τη δημόσια διοίκηση αποτελεί τη συνισταμένη δύο διαφορετικών θεσμικών στρατηγικών: της νεοφιλελεύθερης συνταγής για δραστικό περιορισμό του κράτους και της πελατειακής πρακτικής του παλαιοκομματισμού. Όπως έχουν δείξει με ενάργεια οι μελέτες του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, το πελατειακό σύστημα αποτελεί στη χώρα μας διαχρονική σταθερά τόσο των κομμάτων όσο και της διοίκησης. Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό γνώρισε ιδιαίτερη έξαρση κατά την διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου. Τότε, οι πολιτικές διώξεις εναντίον των ηττημένων πήραν τη μορφή συστηματικών εκκαθαρίσεων, που κατέληξαν στην απόλυση του ενός τρίτου σχεδόν των δημοσίων υπαλλήλων. Προκειμένου να καλυφθούν οι κενές θέσεις, αλλά και να εξαγοραστεί η πολιτική νομιμοφροσύνη πλατύτερων στρωμάτων με μία «θεσούλα», εφαρμόσθηκε ένα σχέδιο εκτεταμένων προσλήψεων σε όλο το δημόσιο τομέα. Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς το ποσοστό των εργαζομένων σε αυτόν έφτασε σχεδόν το 50% του εργατικού δυναμικού.
Αυτή η εντυπωσιακή επέκταση του κρατικού μηχανισμού δεν συνέπεσε, όπως συνέβη στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, με την επέκταση των δομών του κράτους πρόνοιας. Ο δημόσιος τομέας αναδιοργανώθηκε σύμφωνα με ένα διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό στόχο: να οικοδομηθεί μια νέα κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στην άρχουσα τάξη και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα των πιστών δημοσίων υπαλλήλων. Οι πελατειακές σχέσεις παρέμειναν και μετά την μεταπολίτευση κεντρικό στοιχείο της πολιτικής νομιμοποίησης, με βασικό διαμεσολαβητή τους κυρίως το ΠΑΣΟΚ.
Τούτο είχε ως αποτέλεσμα μία ιδιαίτερα στρεβλή ανάπτυξη της διοίκησης: υπανάπτυξη των δομών κράτους πρόνοιας και υδροκεφαλισμός σε «ευγενείς υπηρεσίες» -λάφυρα για τους ημετέρους των κομμάτων του δικομματισμού. Παρά ταύτα, όμως, και αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι απολογητές των μνημονίων, ο ελληνικός δημόσιος τομέας δεν είναι στο σύνολο του υπερτροφικός, ούτε μεγαλύτερος από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Ομιλία της Νάντιας Βαλαβάνη σε εκδήλωση-συζήτησητου ΙΣΤΑΜΕ, του Δήμου Αλίμου και της Πρωτοβουλίας κατά του Νεοναζισμού με θέμα την απάντηση στο Νεοναζισμό σήμερα.
«Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Μελετώντας εδώ και χρόνια το έργο του Μπρεχτ και την ιστορική εμπειρία του Μεσοπολέμου και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, έχω πεισθεί ότι για να κλείσει ο δρόμος στο ρίζωμα του νεοναζιστικού φαινόμενου στην Ελλάδα, είναι ανάγκη να υπάρξουν πολλαπλά αντιφασιστικά μέτωπα. Ανάμεσα τους και το ευρύτερο δυνατό από άποψη σύνθεσης δυνάμεων και, αναγκαστικά, πιο περιορισμένο από άποψη στόχων: Αυτό που συμπεριλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που διαφοροποιούνται απέναντι στο νεοναζισμό. Άρα και τα κόμματα που προωθώντας ή αποδεχόμενα την προώθηση ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος έχουν ευθύνη για το φούντωμα αυτού του φαινόμενου.
Αυτό ενέχει δύο κινδύνους, τους οποίους θέλω να θέσω προκαταρκτικά και ανοιχτά στη σημερινή συζήτηση, που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του ΙΣΤΑΜΕ – και αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη του είδους που διεξάγεται στη χώρα μας και στην οποία θα ήθελα να δω να συμμετέχουν επίσης το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες:
– Να αναζητήσουμε τον κοινό τόπο που θα μπορούσε να υπάρξει ανάμεσα στα 6 από τα 7 κόμματα της Ελληνικής Βουλής και μιας γκάμας εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων σε μια τέτοια κατεύθυνση, αποσιωπώντας τις εξαιρετικά σημαντικές μεταξύ μας διαφορές στην προσέγγιση και την ανάλυση, άρα και σ’ ένα πρόγραμμα δράσης απέναντι στο νεοναζιστικό φαινόμενο. Αυτό θα έκανε ελάχιστα πειστική, άρα και αναποτελεσματική ακόμα και για τα ζητήματα που θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, οποιαδήποτε κοινή προσπάθεια.
– Να επιχειρήσουμε ν’ ανιχνεύσουμε έναν τέτοιο κοινό τόπο προτάσσοντας σε κάθε βήμα, μπροστά στο φόβο της δημιουργίας ενός πολιτικού «χυλού» που θα μας παγίδευε, ό,τι μας χωρίζει σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα: Με τρόπο ώστε, τελικά, για κάθε κατάφαση να υπάρχουν πολλαπλάσιες αρνήσεις και πρακτικά η επίκληση της αναγκαιότητας και της δυνατότητας κοινής δράσης σε ένα περιορισμένο πρόγραμμα στόχων να μετατρέπεται σε προσχηματική θέση για να μην υπάρξει ένα ξεκάθαρο «όχι».
Η μετωπική λογική, η συμβολή στη συγκρότηση μαχόμενου πολιτικοποιημένου κινήματος ανατροπής αποτελεί κριτήριο για το εάν οποιαδήποτε πολιτική δύναμη εννοεί πραγματικά όσα λέει και εάν θέλει να συμβάλει στην ανατροπή της επίθεσης και του συστήματος από το οποίο γεννιέται. Και γι’ αυτό είναι βάσιμη και δικαιολογημένη η αναζήτηση μεγάλου μέρους της βάσης του ΚΚΕ μιας απάντησης στο θέμα του μετώπου.
εφημ ΠΡΙΝ
Κλειδώνω, αμπαρώνω, ο κλέφτης μέσα είναι.
Την επόμενη Κυριακή το βράδυ, η ηγεσία του ΚΚΕ θα πανηγυρίζει ότι το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ επικύρωσε με συντριπτική πλειοψηφία τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής. Καμία έκπληξη.
Τα συνέδρια στο παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα σχεδόν πάντα έληγαν με την ανακοίνωσή τους. Αλλά αυτή τη φορά, μέσα σε μια κρίση ιστορικού χαρακτήρα του καπιταλισμού, που δοκιμάζει όλες τις πολιτικές δυνάμεις, η αμφισβήτηση, μαζί με τα αμείλικτα ερωτήματα που θέτει η ταξική πάλη, θα εισβάλουν ξανά και ξανά μέσα στις όχι και τόσο συμπαγείς γραμμές του ΚΚΕ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ και η Αλέκα Παπαρήγα κατακεραύνωσε όσους έχουν διαφορετική άποψη, όσους αναζητούν, όσους κριτικάρουν την πολιτική της. Αφού άσκησαν για χρόνια τον πόλεμο καθαρότητας ενάντια σε κάθε άλλη αριστερή δύναμη και με ιδιαίτερη μοχθηρότητα ενάντια στις κομμουνιστικές δυνάμεις (πιο πρόσφατο παράδειγμα η ανήθικη και προβοκατόρικη επίθεση του ΚΚΕ κατά του ιστορικού στελέχους του ΝΑΡ και του εργατικού κινήματος στα Γιάννενα, Νίκου Ηλία), μεταφέρουν τα πυρά τους μέσα στο κόμμα: Οπορτουνιστές, αγράμματοι, εχθροί του κόμματος… Αλλά η λάσπη δεν αρκεί για να κλείσει τις ρωγμές από τα διαρκή κύματα των ερωτημάτων.
Ερωτήματα που προκύπτουν από την έλλειψη και άρνηση ουσιαστικά επαναστατικής τακτικής και ουσιαστικής σύνδεσης με την επαναστατική κομμουνιστική στρατηγική, την οποία επαίρεται ο Περισσός ότι την έχει κατακτήσει. Στην πραγματικότητα όμως, από εκεί ξεκινούν τα προβλήματα, καθώς η στρατηγική του ΚΚΕ φέρει τα χαρακτηριστικά και τη βαθύτερη ουσία του αντεπαναστατικού «υπαρκτού σοσιαλισμού», που προέκυψε από την ήττα του Οκτώβρη και αποτελεί δυσφήμηση για τα ιδανικά και τη σύγχρονη υλική δυνατότητα του κομμουνισμού.
Αυτή η πολλαπλά ηττημένη στρατηγική, που θέτει πάνω από την εργατική τάξη το κόμμα, που δεν εμπιστεύεται τελικά την πρωτοπόρα δύναμη της εργατικής τάξης (όσα καντήλια κι αν ανάβει στο εικόνισμά της), είναι που γεννά όλα αυτά τα φαινόμενα της κατάργησης της εργατικής δημοκρατίας και της κανιβαλικής κουλτούρας απέναντι στη διαφωνία.Γι’ αυτό δεν πείθει η δήθεν «αριστερή στροφή» του Περισσού. Όχι μόνο γιατί σε πολλές τοποθετήσεις θυμίζει κλασικό αριστερισμό, αλλά και γιατί στην πράξη, μέσα στο κίνημα και την πραγματική ταξική πάλη αποπνέει βαθύτατο συντηρητισμό. Πού φαίνεται αυτό; Ας δούμε τρία σημεία:
Εισήγηση του Δημήτρη Καλτσώνη στο Συνέδριο για τα Ολοκαυτώματα ,Δήμος Βιάννου, Ν. Ηρακλείου, 16-17 Σεπτεμβρίου 2011
Θα πρέπει να αναμένεται η αύξηση της συχνότητας και της βιαιότητας των εγκλημάτων του κράτους τόσο στο εσωτερικό των κρατών όσο και στις διεθνείς σχέσεις. Οι σύγχρονες δημοκρατίες θα τείνουν ολοένα και περισσότερο να μοιάσουν με τα αυταρχικά καθεστώτα. Εκτός αν μιλήσουν οι λαοί και απαντήσουν στην πρόκληση με τους στίχους του Λειβαδίτη: «ερχόμαστε, παραμερίστε, κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει»…
1. Το ολοκαύτωμα, η ομαδική σφαγή αμάχων, είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποίησε ο ναζισμός για την επιβολή του τρόμου στους λαούς και την κάμψη των διαθέσεων αντίστασής τους στη ναζιστική κυριαρχία. Πρόκειται για μια μορφή κρατικής τρομοκρατίας την οποία άσκησε με συστηματικό τρόπο η ναζιστική Γερμανία κυρίως στις κατεχόμενες χώρες αλλά, με παρόμοιες μορφές, και στο εσωτερικό της.
Τέτοιες, ακραίες μορφές κρατικής τρομοκρατίας δεν είναι άγνωστες, ούτε πριν ούτε μετά την εμφάνιση του ναζιστικού φαινομένου. Οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της δυτικής Ευρώπης αξιοποίησαν παρόμοιες ακραίες μεθόδους για να διατηρήσουν τις αποικίες τους. Αλλά και κατά το β’ παγκόσμιο πόλεμο, οι αστικές δημοκρατίες χρησιμοποίησαν την κρατική τρομοκρατία όπως φαίνεται στο παράδειγμα του ισοπεδωτικού βομβαρδισμού της Δρέσδης ή στο πυρηνικό ολοκαύτωμα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.
2. Η κρατική καταστολή στο ναζιστικό καθεστώς διαθέτει υποτυπώδη νομική βάση. Τούτο συμβαίνει επειδή ο νόμος είναι πάντοτε χρήσιμος ως ιδεολογικό εργαλείο νομιμοποίησης της καταστολής. Ωστόσο, η ναζιστική νομοθεσία διακρίνεται για τον εύκαμπτο χαρακτήρα της: πρώτο οι διατυπώσεις της είναι εξαιρετικά ασαφείς και ευρείες ώστε να παρέχουν στη διοίκηση και στα όργανα καταστολής ευρύτατα περιθώρια ερμηνείας και εφαρμογής και δεύτερο, επιτρέπεται ο ανά πάσα στιγμή παραμερισμός τους προκειμένου να υλοποιηθεί η βούληση του κράτους όπως αυτή ενσαρκώνεται από τον ηγέτη και τα υπαγόμενα σε αυτόν όργανα. Έτσι, τελικά, η καταστολή δεν υπάγεται σε περιοριστικούς κανόνες[1].
3. Το ναζιστικό καθεστώς έχει ανάγκη αυτή ακριβώς την αχαλίνωτη χρήση βίας εξαιτίας της κοινωνικής του φύσης: εξυπηρετεί και αναπαράγει τις πιο ακραίες, αντιδραστικές επιδιώξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου με τον πλέον ριζικό τρόπο[2]. Τούτο γίνεται σε βάρος των στοιχειωδέστερων συμφερόντων της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού: πρώτα απ’ όλα της εργατικής τάξης αλλά και των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.
Αυτή η με ακραίο τρόπο προώθηση των συμφερόντων του μονοπωλιακού κεφαλαίου δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με ιδεολογική επίδραση στις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Απαιτείται δραστική καταστολή, φόβος και τρόμος για να καμφθεί η βούληση, να ισοπεδωθεί η συνείδηση.
Β. Η μεταπολεμική περίοδος
1. Η περίοδος που ακολούθησε την αντιφασιστική νίκη των λαών διαφοροποίησε σχετικά την εικόνα. Στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη εξακολούθησαν να υπάρχουν διάφορων μορφών δικτατορικά καθεστώτα και στρατιωτικο-φασιστικές δικτατορίες, ακόμη και στην Ευρώπη μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Εδώ ξαναβρίσκουμε, στον ένα ή άλλο βαθμό, τη χρήση κρατικής βίας με τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν.
2. Η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων όμως και η διαφοροποίηση των αισθημάτων των λαών υπό το βάρος της εμπειρίας του φασισμού, συντέλεσαν ώστε σε μια σειρά χώρες, με πυρήνα τη δυτική Ευρώπη, να σταθεροποιηθεί η αστική δημοκρατία και να περιοριστεί και εκλογικευθεί η κρατική βία.
Το βάρος πλέον έπεφτε στην εκμαίευση της κοινωνικής συναίνεσης. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω της ανάπτυξης, ακόμη και διόγκωσης της εργατικής αριστοκρατίας. Με λίγα λόγια, ένα μέρος της καταλήστευσης του τρίτου κόσμου από τις αναπτυγμένες κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις διοχετεύθηκε στα λαϊκά στρώματα των χωρών τους προκειμένου να κατευναστούν οι αντιθέσεις και να εξαγοραστεί μέρος τουλάχιστον της ηγεσίας της εργατικής τάξης[3].
Αυτό δεν απέκλειε ξεσπάσματα έκνομης βίας όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις εντείνονταν. Αυτό μας δείχνει το παράδειγμα του Μάη του 1968, η αιματηρή καταστολή των Αλγερινών στο Παρίσι με τους δεκάδες νεκρούς το 1962 κά.
Συνταιριάζουν οι στοχαστικοί που ποτέ δεν δρούνε.(…)
Με σκοτισμένο πρόσωπο ειδοποιούν τους επιβάτες των καραβιών που βουλιάζουν,
πως το νερό είναι επικίνδυνο.
Κάτω από του δήμιου το μπαλτά αναρωτιούνται αν δεν είναι άνθρωπος και αυτός.
Μουρμουρίζουν σκεφτικά πως «το θέμα δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα» και πηγαίνουν να ξαπλώσουν.
Μπ. Μπρεχτ, Εγκώμιο στην αμφιβολία, 1936
του Γιώργου Κατρούγκαλου
Κάτω από του Σόιμπλε το μπαλτά πολλοί πήγαν το βράδυ της Κυριακής να ξαπλώσουν με την εντύπωση ότι όλα είναι προδιαγραμμένα. Η απόφαση του Eurogroup θα ήταν μια παραλλαγή της πρώτης, ενδεχομένως και χειρότερη. Ότι και να πουν οι λαοί, οι εκβιασμοί θα περάσουν και οι ισχυροί θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Αυτό είναι το δίδαγμα της Κύπρου;
Έτσι θέλουν να διαβάζουν τα γεγονότα οι εθελόδουλοι. Εντούτοις, αυτά είναι πεισματάρικα και λένε μιαν άλλη ιστορία. Την προηγούμενη εβδομάδα ο λαός της Κύπρου έδωσε με τον ξεσηκωμό του μιαν ευκαιρία για μιαν άλλη πολιτική. Το πολιτικό σύστημα του νησιού δεν σπατάλησε απλώς την ευκαιρία αυτή, την εξευτέλισε. Κι όμως, τούτο κάθε άλλο παρά προδιαγραμμένο ήταν. Μπροστά στην ομόφωνη κατακραυγή του λαού της Κύπρου και ακόμη και με την υποψία του «όχι» της Βουλής το Eurogroup είχε συνεδριάσει εκτάκτως την περασμένη Τρίτη για να αναθεωρήσει την απόφαση που είχε πάρει τέσσερις μόλις μέρες πριν και που έμεινε ξαφνικά ορφανή, χωρίς πατέρα. Σαν άτακτα μαθητούδια ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ, ο Ολι Ρεν και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα έριχναν την ευθύνη ο ένας στον άλλον και έσκιζαν τα ιμάτια τους ότι ποτέ δεν θα έπαιρναν οι ίδιοι τέτοια απαράδεκτη απόφαση.
Η εξήγηση για τον πανικό αυτό είναι απλή: Η αποθέσμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε μια Γερμανική Ευρώπη, όπου οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές απλώς ανακοινώνονται από το Βερολίνο στις πειθήνιες κυβερνήσεις. Την Μέρκελ δεν την ενδιαφέρουν και δεν την αφορούν οι «αντιρρήσεις» των τελευταίων, ακόμη και όσων δεν έχουν υιοθετήσει –όπως ο κύριος Σαμαράς- ως δόγμα την «αξιοπιστία» του σε όλα ναι Χατζηαβάτη.
«Η κρίση στην Ελλάδα θέτει σοβαρές απειλές για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. (…) Η κυβέρνηση συνεχίζει να ανέχεται τη βία και τα κηρύγματα μίσους του νεοναζιστικού κόμματος Χρυσή Αυγή. (…) Το Ευρωπαϊκό και το Συνταγματικό Δίκαιο παραβιάζονται επίμονα. (…) Είμαστε βαθιά ανήσυχοι ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα και οι ελευθερίες, για τα οποία οι Ελληνες έχουν αγωνιστεί για δεκαετίες, υπονομεύονται».
Το παραπάνω είναι απόσπασμα ενός ψηφίσματος που δημοσιεύτηκε την περασμένη βδομάδα στην εφημερίδα «Guardian» και έχει συγκεντρώσει ήδη περισσότερες από τρεις χιλιάδες υπογραφές Ευρωπαίων πολιτών. H πρωτοβουλία ανήκει σε μια ομάδα Ελλήνων του Λονδίνου και στηρίζεται από διανοουμένους διεθνούς κύρους, όπως ο George Bizos, ο βουλευτής Jon Cruddas, οι καθηγητές Κώστας Δουζίνας, Peter Mackridge, Donald Sassoon, Gillian Slovo κ.ά
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Εφ.Συν.» ο πολιτικός φιλόσοφος και διευθυντής του Κέντρου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Birkbeck του Λονδίνου, Κώστας Δουζίνας, επισημαίνει πως το ζήτημα της απειλούμενης δημοκρατίας είναι σημαντικότερο και από την οικονομική επιβίωση της χώρας και προειδοποιεί πως η κοινωνική πίεση είναι πλέον οριακή.
Συνέντευξη στον Ματθαίο Τσιμιτάκη
-Η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσον της οικονομικής κρίσης, εντούτοις διαθέτει μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Πιστεύετε στ” αλήθεια ότι κινδυνεύει η δημοκρατία;
«Περισσότερο και από την οικονομική επιβίωση της χώρας. Πρόκειται για μια αυξανόμενη απειλή που ξεκίνησε πριν από την οικονομική κρίση, όταν οικονομολόγοι και τεχνοκράτες άρχισαν να παίρνουν αποφάσεις για τις πολιτικές που θα ασκούνται στη χώρα. Πλέον οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από την κυβέρνηση και την τρόικα σε μυστικές διαβουλεύσεις, ενώ η περιθωριοποιημένη Βουλή άλλοτε καλείται να επικυρώσει αυτές τις αποφάσεις και άλλοτε όχι. Αυτό το πλαίσιο λειτουργίας έχει οδηγήσει σε παραβίαση βασικών κοινωνικών και οικονομικών ελευθεριών -κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συνεχής μείωση του κατώτατου μισθού, εισαγωγή των ΕΟΖ, στις οποίες δεν αναγνωρίζεται κανένα εργασιακό δικαίωμα, και απομείωση των βασικών συνθηκών διαβίωσης. Συνεπεία των παραπάνω έρχεται και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αστυνομία, διαβρωμένη από φασιστικά στοιχεία, προχωράει σε βασανισμούς, επιθέσεις σε διαδηλωτές, μετανάστες κ.ο.κ. Την ευθύνη για αυτή την κατάσταση φέρουν οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, οι οποίες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την υφέρπουσα ξενοφοβία με αστυνομικές επιχειρήσεις, όπως ο Ξένιος Δίας».
«Δίχως Ιστορία, η εξουσία μας οδηγεί εκεί που θέλει».H. Zinn
Με αφορμή τη σημερινή εθνική επέτειο αναρωτιέται κανείς, αν ο τρόπος που γιορτάζεται, δίνει τη δυνατότητα για αναστοχασμό, τόσο για τις ιστορικές συνθήκες και τον χαρακτήρα της επανάστασης του 1821, όσο και για τη σύνδεση τους με τη σύγχρονη εποχή; Μήπως, άραγε, οι τυπικές και μονόπλευρες γιορταστικές εκδηλώσεις, όχι μόνον αμβλύνουν την ιστορική μνήμη και παραχαράσσουν την ιστορική πραγματικότητα, αλλά διευκολύνουν τους κυρίαρχους να διαμορφώσουν μια κοινωνία λήθης και αδράνειας, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους;
Στρατοκρατία και παρελάσεις
Είναι αλήθεια ότι μέσα από τις ωραιολογίες των πανηγυρικών της ημέρας και τις τυπικές τελετές, μέσα σε ένα τεχνητό κλίμα εθνικής έξαρσης και ευφορίας που διευκολύνει την έντονη ενεργοποίηση του συναισθήματος και τον παραγκωνισμό της κριτικής σκέψης, οι ιστορικές αλήθειες κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αντικαθίστανται από εθνικούς μύθους και στερεότυπα. Από αυτού του είδους τις τελετές ξεχωρίζουν οι παρελάσεις που σε φαντασιακό και πραγματικό επίπεδο αποτελούν μια λατρευτική εκδήλωση του έθνους που μπορεί δήθεν να μας ενώσει όλους και να μας κάνει να ξεχάσουμε τις ταξικές ή άλλες διαφορές, υπενθυμίζοντας και προβάλλοντας το κοινό ένδοξο παρελθόν και το εθνικό συμφέρον.
Ειδικότερα οι παρελάσεις απλώνουν τις ρίζες τους στον προηγούμενο αιώνα. Τα σχολεία εμφανίζονται παραταγμένα στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου 1924 που συνέπιπτε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Όμως για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική , από το 1936. Τον Μάρτιο παρελαύνουν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για τους σκοπούς του. Από τότε η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με την στρατιωτική και ούτε οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δε διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών παρελάσεων.
Η διαφαινόμενη μετατόπιση της πολιτικής σκηνής προς τα δεξιά επικυρώθηκε συμβολικά, στις 6 Μαρτίου, με την ομόθυμη εξύμνηση του ιδρυτή της Ν.Δ .από τις ηγεσίες κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι αντιδράσεις μιας μερίδας της Αριστεράς στην αναγόρευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε καθολικό σημείο αναφοράς διασκεδάστηκαν ως αδικαιολόγητη εμμονή σε ξεπερασμένους διαχωρισμούς του παρελθόντος. Είναι όμως έτσι;
Από μια άποψη, θα “πρεπε να το περιμένουμε. Η αγιοποίηση του Καραμανλή προωθείται εδώ και καιρό από το ομώνυμο ίδρυμα που σύστησε ο ίδιος το 1983, με αποκλειστικό σκοπό, όπως εξηγεί ο πρώτος πρόεδρός του, «να βοηθήσει στην υστεροφημία του» και -ταυτόχρονα- «στην ιστορική έρευνα των ετών που αυτός πρωταγωνίστησε στον πολιτικό στίβο» (Κων/νος Τσάτσος, «Λογοδοσία μιας ζωής», Αθήνα 2001, σ. 462).
Η σταδιοδρομία του ιδρυτή της Ν.Δ. περιέχει όμως πάμπολλα σκοτεινά σημεία, εξαιρετικά επίκαιρα, μάλιστα: λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων διά της μετατροπής των αποθεματικών τους σε δάνεια προς τους ιδιώτες «επενδυτές», «αναστολή πάσης διώξεως Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου» (ΝΔ 4016/59), οικονομικά σκάνδαλα διαφόρων «κουμπάρων» ή και μελών της οικογένειας Καραμανλή (βλ. δίπλα). Η «αποικιακή» σύμβασή του με την Πεσινέ υποχρέωσε τη ΔΕΗ να παρέχει στην εταιρεία τεράστιες ποσότητες ρεύματος σε εξευτελιστική τιμή για 50 χρόνια, προκαλώντας την οργή ακόμη και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που διακήρυξε τότε ότι «καμία υπογραφή και καμία σύμβασις δεν είναι δυνατόν να υποχρεώση τον Ελληνικόν λαόν εις το διηνεκές να είναι φόρου υποτελής εις ορισμένους έξυπνους κυρίους της αλλοδαπής» (30.11.1960). Τελικά ο Καραμανλής γλίτωσε το ειδικό δικαστήριο γι’ αυτή την υπόθεση μόνο και μόνο επειδή η Βουλή αποφάνθηκε, το 1965, ότι το αδίκημα είχε παραγραφεί.
Η σκοτεινότερη πτυχή της βιογραφίας του, που θα μας απασχολήσει εδώ, αφορά ωστόσο τη διαχρονικά προβληματική σχέση του «εθνάρχη» με τη δημοκρατία.
Την ανάγκη υιοθέτησης βαθιά δημοκρατικών θεσμών στην επικείμενη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης τονίζει με συνέντευξή του στο «ΠΑΡΟΝ» ο Δημήτρης Καλτσώνης.
Ο επίκουρος καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου είναι αντίθετος σε προτάσεις που στοχεύουν στην ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας (απευθείας εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό, αλλαγή πολιτεύματος σε ημιπροεδρικό, δημιουργία δεύτερου νομοθετικού σώματος) και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το ενδεχόμενο η αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη της χώρας να κινηθεί προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της απεμπόλησης της εθνικής κυριαρχίας.
Αντίθετα, προτείνει να δοθεί η δυνατότητα ανάκλησης των αιρετών εκπροσώπων του λαού, την υιοθέτηση της απλής αναλογικής ως συνταγματικά κατοχυρωμένου εκλογικού συστήματος και την εισαγωγή θεσμών όπως το δημοψήφισμα έπειτα από πρωτοβουλία των πολιτών.
Ακόμη, ο κ. Καλτσώνης τάσσεται κατά του διορισμού της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ επισημαίνει πως καμία ανεξάρτητη αρχή δεν μπορεί να είναι «πραγματικά ανεξάρτητη».
Συνέντευξη στον Παναγιώτη Τζαννετάτο
1.Σε λίγο καιρό ξεκινά και επίσημα η περίοδος που ορίζει το Σύνταγμα για αναθεώρηση. Θεωρείτε ότι η αναθεώρηση αυτή είναι επιβεβλημένη; Για ποιους λόγους;
Η αναθεώρηση του Συντάγματος θα ήταν χρήσιμη μόνο αν μπορούσε να συμβάλλει στη διάνοιξη οδών για ενεργητικότερη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Η υπέρβαση της κρίσης, η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, της ίδιας της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους, η χάραξη μιας ανεξάρτητης αναπτυξιακής πολιτικής σε όφελος των ασθενέστερων και ευάλωτων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων θα μπορούσαν να διευκολυνθούν από συνταγματικές επιλογές που θα διεύρυναν τις δυνατότητες δημοκρατικής συμμετοχής του λαού.
Το αν η αναθεώρηση του Συντάγματος το καταφέρει αυτό, θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Υπάρχει μάλιστα ο κίνδυνος, υπό τις παρούσες λίγο πολύ συνθήκες, η αναθεώρηση του καταστατικού Χάρτη της χώρας να κινηθεί σε αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή να ενισχύσει και να παγιώσει την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας, τη δραματική συρρίκνωση της δημοκρατίας, την κατάργηση των όποιων κατακτήσεων και δικαιωμάτων του λαού. Δεν αποκλείεται επίσης η επικείμενη αναθεώρηση να κινηθεί σε απολύτως ανώδυνες αλλαγές που θα επιχειρούν μόνο να εκτονώσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και να εξωραϊσουν το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.
2.Στο δημόσιο διάλογο έχουν ήδη διατυπωθεί σειρά προτάσεων για την αναθεώρηση. Μεταξύ αυτών, η δημιουργία δεύτερου νομοθετικού σώματος (Γερουσίας), και η ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας έναντι των υπολοίπων προκειμένου να υπάρχει πολιτική σταθερότητα. Συμφωνείτε με τις θέσεις αυτές; Έχει υποστηριχθεί η ανάγκη της απευθείας εκλογής του ΠτΔ από το λαό. Έχουν γίνει προτάσεις που αφορούν στην αλλαγή του πολιτεύματος σε ημιπροεδρικό, μέσω μιας αναθεώρησης Συντακτικού χαρακτήρα. Συμφωνείτε με την άποψη αυτή;
Όλες οι παραπάνω προτάσεις βρίσκονται στη λογική της ενίσχυσης της εκτελεστικής εξουσίας, της αποδυνάμωσης της Βουλής και της λαϊκής δημοκρατικής συμμετοχής. Οι οδυνηρές εμπειρίες τόσο των χρόνων που προηγήθηκαν της κρίσης όσο και οι τρέχουσες δείχνουν ότι δεν έχουμε ανάγκη από μια ακόμη περισσότερο ενισχυμένη και ανεξέλεγκτη από το λαό εξουσία.Τέτοιες προτάσεις αντικειμενικά οδηγούν στην επιβολή ακόμη πιο σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών. Αφαιρούν από το λαό τα μέσα που έχει για να αντιδράσει. Στοχεύουν στην οικοδόμηση μια σιδερόφραχτης δημοκρατίας. Η ιστορία διδάσκει ότι ο περιορισμός της δημοκρατίας, με όποιο τρόπο και αν γίνεται, με όποια μορφή, σωρεύει περισσότερα δεινά για το λαό. Αντίθετα, χρειαζόμαστε πιο ισχυρή λαϊκή δημοκρατική παρουσία, ενίσχυση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, των δημοκρατικών ελευθεριών, εισαγωγή θεσμών άμεσης δημοκρατίας.
Στις 3 και 4 Απριλίου διοργανώνεται από τον«Μαρξιστικό Χώρο Μελέτης και Έρευνας» (ΜΑΧΩΜΕ) μαρξιστικό διήμερο με θέμα: Ακύρωση Μνημονίου, Κατάργηση Δανειακών Συμβάσεων, Διαγραφή Χρέους: Προϋποθέσεις-Συνέπειες -Προοπτικές (Αίθουσα ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20,1ος όροφος, Αθήνα).
Η πρωτοβουλία διοργάνωσης της διημερίδας έχει στόχο τη διερεύνηση των κρίσιμων ζητημάτων που θα προκύψουν από το ενδεχόμενο ανάδειξης μιας αριστερής κυβέρνησης στη χώρα. Θεωρούμε δεδομένο ότι μια τέτοια κυβέρνηση που προφανώς θα έχει ως βασικό κορμό τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα αντιμετωπίσει εξαιρετικά οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και τα οποία δεν μπορούν να λυθούν ούτε εύκολα, ούτε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Χρειάζεται κατά συνέπεια να προσδιοριστούν, όσο γίνεται πιο συγκεκριμένα, τα αναγκαία μέτρα και οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες που πρέπει να ληφθούν ώστε να μη «διολισθήσει» το εγχείρημα σε απλή κυβερνητική εναλλαγή, αλλά ανακόπτοντας τον κατήφορο της ελληνικής οικονομίας, να ανοίξει το δρόμο σε μια προοδευτική διέξοδο της κοινωνίας από την κρίση, με ανοικτή τη σοσιαλιστική προοπτική.
Είναι προφανές ότι η προώθηση της αριστερής εναλλακτικής πρότασης, ακόμα και σε μια «μετριοπαθή» εκδοχή της, θα αντιμετωπίσει εφ’ όσον κινηθεί «εκτός των ορίων ανοχής» του συστήματος, τη σκληρή αντίσταση και την πολύμορφη υπονόμευση, από τις κυρίαρχες αστικές δυνάμεις σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο. Η ακύρωση του Μνημονίου, η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, η άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους, η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, η επιστροφή των ΔΕΚΟ στο δημόσιο, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ισότιμων σχέσεων με όλες τις χώρες κ.ά., θέτουν αντικειμενικά υπό αμφισβήτηση θεμελιώδεις κανόνες της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος (ευρώ). Αυτό θα εντείνει τις προσπάθειες των κυρίαρχων ελίτ εντός και εκτός της χώρας, να κάνουν στην πράξη ανέφικτη την εφαρμογή μιας αριστερής πολιτικής. Γιαυτό ο ελληνικός λαός θα πρέπει έγκαιρα να γνωρίζει τα πιθανά σενάρια εξελίξεων και τα βασικά μέτρα και αντίστοιχες ενέργειες αποτελεσματικής αντιμετώπισης τους.
Ξεκίνησε ήδη η συζήτηση στην Αυγή γύρω από το χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει η επόμενη Βουλή, με ευκαιρία την πρόταση που έχω διατυπώσει στο πρόσφατο βιβλίο μου «Κρίση και Διέξοδος» και επανέφερα με την ομιλία μου στην Επιτροπή για τις αλλαγές στο κράτος και το πολιτικό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, στις 21.2.2013. Το ξεκίνημα δεν έγινε με τους καλύτερους όρους, δεδομένου ότι ο συνάδελφος Δημήτρης Χριστόπουλος στο άρθρο του της περασμένης Κυριακής με τίτλο «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του συνταγματικού βερμπαλισμού» επέλεξε να αρθρογραφήσει κυρίως με χαρακτηρισμούς (περί «ελαφρότητας», «ανούσιας φλυαρίας» κ.λ.π.) παρά με επιχειρήματα. Προφανώς καθένας μας διαλέγει το ύφος και το ήθος που θέλει να τον προσδιορίζουν, φοβάμαι όμως ότι ο αρθρογράφος δεν έχει καταλάβει την άποψη μου, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει και τι γράφει προς αντίκρουσή της.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, και για τους αναγνώστες που δεν είναι συνταγματολόγοι. Ποια είναι η διαφορά της αναθεωρητικής από τη συντακτική διαδικασία; Με απλά λόγια, η αναθεωρητική βουλή είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί την διαδικασία αναθεώρησης που προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα. Αυτό συμβαίνει διότι στη «συντεταγμένη» πολιτεία, όλες οι εξουσίες (άρα και η αναθεώρηση) «ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Αντιθέτως, στη Συντακτική Βουλή, ο λαός ξαναγίνεται Κυρίαρχος και θέτει εξαρχής νέο Σύνταγμα, χωρίς καμιά νομική δέσμευση. Προφανώς αυτό συνιστά εξαιρετικό ιστορικό γεγονός που συμβαίνει μετά από μείζονες πολιτικές κρίσεις, συνήθως –αλλά όχι αναγκαστικά- μετά από επαναστάσεις ή πολέμους. Η δε δημοκρατική νομιμοποίηση του εγχειρήματος ολοκληρώνεται τις περισσότερες φορές με την αποδοχή του νέου Συντάγματος με δημοψήφισμα.
Σε συνθήκες βαθειάς κρίσης όπως η σημερινή, το πώς θα χαρακτηριστεί η επόμενη Βουλή ένα κυρίως πράγμα σηματοδοτεί: τι χαρακτήρα θα έχει η έξοδος από την κρίση. Θα πρόκειται για τομή ή για συνέχεια; Το δίλημμα Αναθεωρητική ή Συντακτική, για παράδειγμα, το είχε αντιμετωπίσει ο Ελ. Βενιζέλος το 1910. Ελπίζοντας ότι θα κατευνάσει το Παλάτι, επέλεξε την Αναθεωρητική, χωρίς να αποφύγει όμως έτσι τον Εθνικό Διχασμό. Αντιστρόφως, το 1975 η τότε Βουλή θέσπισε ένα εντελώς νέο Σύνταγμα, σε σχέση με αυτό του 1952 και ήταν, συνεπώς, Συντακτική. Βαφτίστηκε, παρ’όλα αυτά, Δ’ Αναθεωρητική από τον Κ. Καραμανλή, ώστε να θεωρηθεί η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία ως απλή προέκταση του προδικτατορικού πολιτικού συστήματος, ενόψει και της διάχυτης -και τότε!- προοπτικής ενός ριζοσπαστικού αναπροσανατολισμού της.
Το στιγμιότυπο είναι από την στιγμή που ο Ηλίας Κασιδιάρης, έχοντας αθωωθεί από ένα τρομοκρατημένο δικαστήριο, τελειώνει τη δήλωσή του για τα “τσοντοκάναλα“. Δίπλα του, πλήθος χρυσαβγίτες που ετοιμάζονται για μία ακόμη πρόκληση, φωνάζοντας συνθήματα. Ο κύριος με το ανοιχτό στόμα, στο βάθος, λίγο πιο αριστερά από το κέντρο της φωτογραφίας, είναι ο γνωστός πολιτευτής της ναζιστικής συμμορίας, ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης, ο ίδιος που έγινε γνωστός πανελληνίως, πρώτα από το στημένο ρεπορτάζ της εφημερίδας “Πρώτο Θέμα”, με την “γιαγιά των ΑΤΜ” (όπως αποκάλυψε ο Δημήτρης Ψαρράς στο βιβλίο του), και στη συνέχεια, πανευρωπαϊκώς και παγκοσμίως γνωστός από το αδιανόητο παραλήρημα για “φούρνους και σαπούνια“, από το γνωστό βίντεο του βρετανικού Channel-4.κλικ εδώ.
Στο παρακάτω βίντεο, ο Πλωμαρίτης φαίνεται πολύ καθαρά, να ποζάρει αμέριμνος και και να κανονίζει λεπτομέρειες με άλλους χρυσαβγίτες, από το 0.02 έως το 0.15 περίπου, ξανά για μια στιγμή στο 0.22, και στη συνέχεια ξανά από το 0.25 ως το 0.33:
Δεν υπάρχουν πολλά για να σχολιάσει κανείς. Η ναζιστική συμμορία, όχι μόνο δεν παίρνει αποστάσεις από την απίστευτης χυδαιότητας ρητορική μίσους του στελέχους της, αλλά τον θέλει εκεί δίπλα, στο πλάι του lieutenant υπαρχηγού της, την “μεγάλη στιγμή” του τελευταίου, να ποζάρει αμέριμνος και να προκαλεί ξανά με λεκτική βία, και όλα αυτά, παρά την έρευνα που έχει διατάξει ο εισαγγελέας για το ρατσιστικό κρεσέντο.
ΥΓ: Η επισήμανση έγινε από τον “Ιό”στην σαββατιάτικη Εφημερίδα των Συντακτών, 09/03/2013.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα που θέλει να αυτοαποκαλείται κοιτίδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού, 200.000 παιδιά μένουν ξεκρέμαστα χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελπίδα.
Είναι τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν ή ήρθαν σε μικρή ηλικία στη χώρα μας. Τα παιδιά που πολλές φορές αποκαλούμε 2η γενιά μεταναστών, αλλά στην πραγματικότητα η μόνη πατρίδα που έχουν γνωρίσει είναι η Ελλάδα.. Που πολλά από αυτά δεν είναι πια παιδιά. Είναι εργαζόμενοι ή άνεργοι, κάποια από αυτά έγιναν πιο γνωστά μέσα από τη δουλειά τους σαν μουσικοί ή ηθοποιοί, αλλά ακόμα εξακολουθούν να ζουν με την αγωνία του αύριο
Και ενώ αυτά θεωρούν την Ελλάδα πατρίδα τους το ελληνικό κράτος φροντίζει να τους δείξει ότι ο Ξένιος Δίας δεν ζει πια εδώ.
Η κυβέρνηση, που ολοένα και περισσότερο υιοθετεί την ατζέντα της άκρας Δεξιάς, αποφάσισε εν μια νυκτί να παγώσει τον νόμο 3838/2010 που ψηφίστηκε επί υπουργίας Ραγκούση. Ο νόμος εκείνος για πρώτη φορά ασχολιόταν με τα ζητήματα που αφορούν τα παιδιά των μεταναστών κάνοντας κάποια δειλά βήματα όσον αφορά την παραχώρηση ιθαγένειας. Ρύθμιζε επίσης τις διαδικασίες πολιτογράφησης ενώ έδινε υπό προϋποθέσεις το δικαίωμα της ψήφου στις δημοτικές εκλογές.
Η αύξηση της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Όσοι είναι ψύχραιμοι αναλυτές προσπάθησαν κυρίως να κατανοήσουν και να εξηγήσουν αυτό το γεγονός. Η συσσωρευμένη εμπειρία λειτούργησε σωστά σ’ αυτήν την περίπτωση γιατί το πρόβλημα είναι ακριβώς να κατανοήσει κάποιος τι έφταιξε, συνεπώς και τι πρέπει να γίνει για να αποτραπεί το βήμα προς τη μεριά του ερέβους.
Κατ’ αρχήν, τι κόμμα είναι η Χρυσή Αυγή; Είναι νεοναζιστικό; Η ΧΑ είναι χωρίς αμφιβολία ένα φασιστικό κίνημα, και όχι κόμμα, όπως άλλωστε αυτοαποκαλείται. Όπως και άλλα φασιστικά κινήματα υιοθετεί τις περισσότερες από τις θέσεις της φασιστικής ιδεολογίας και του τρόπου δράσης των φασιστικών κινημάτων:
1) Tον ακραίο εθνικισμό. Εθνικιστές δεν είναι βέβαια μόνο οι φασίστες, αλλά ο φασιστικός εθνικισμός: α) κατανοεί το έθνος σαν μια αδιαίρετη ομάδα με κοινή φυλετική καταγωγή, β) απορρίπτει οποιαδήποτε διαφοροποίηση που υπερβαίνει το έθνος – κάτι τέτοιο θεωρείται προδοσία που αξίζει σκληρή τιμωρία και γ) απορρίπτει τις κατακτήσεις των σύγχρονων κοινωνιών όπως η δημοκρατία, τα ατομικά δικαιώματα, η ισότητα των ανθρώπων κ.ά. στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Οι φασίστες δεν αναγνωρίζουν ότι είναι όλοι ίσοι (ανάπηροι, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές κ.λπ.) ιδιαίτερα στην άσκηση πολιτικής και διεξάγει πόλεμο εναντίον όλων (bellum omium contra omnes). Δεν αναγνωρίζουν ως απαραβίαστα τα ατομικά δικαιώματα (λ.χ. της έκφρασης, της μετακίνησης, της περιουσίας κ.ά., ακόμα και της ζωής) πάντα στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Το αντίθετο μάλιστα, το εθνικό συμφέρον είναι το εργαλείο που επικαλούνται συχνά για την περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων.
2) Η ΧΑ όπως κάθε φασιστικό κίνημα πιστεύει στον κοινωνικό δαρβινισμό, στην επικράτηση δια της πάλης, συνήθως δια της βίας, τόσο μεταξύ των ατόμων όσο και μεταξύ των εθνών. Απεχθάνεται τη δημοκρατία την οποία ταυτίζει, όπως η χούντα, με τη φαυλοκρατία και την πρόκληση δεινών και ταπεινώσεων για το έθνος. Ο πόλεμος είναι το μέσο για την ανύψωση του έθνους και οι εκπρόσωποί της είναι ειλικρινείς όταν λένε ότι η ειρήνη είναι το διάλειμμα ανάμεσα σε δυο πολέμους που αποσκοπούν σε τι άλλο – στην επέκταση των συνόρων. Ξεχνάνε βέβαια ότι κάθε φασιστικό καθεστώς τερματίστηκε με ποταμούς αίματος και αμέτρητους νεκρούς. Το κόστος της επικράτησης του φασισμού είναι πάντα αμέτρητες ανθρώπινες ζωές.
Όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι η ΕΕ αποτελεί συστατικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης επέλασης αδυνατούν να καταλάβουν γιατί κάθε περαιτέρω βήμα προς το «συντονισμό των πολιτικών» και την προώθηση «ευρωπαϊκών λύσεων» είναι συνώνυμη με περαιτέρω εμβάθυνση της αντιδημοκρατικής εκτροπής και σφίξιμο του ζουρλομανδύα των δημοσιονομικών πολιτικών λιτότητας και διάλυσης του κοινωνικού κράτους που προβλέπουν οι ισχύουσες συνθήκες. Όσοι καλλιεργούν ψευδαισθήσεις ότι αυτά μπορούν να λυθούν με «διαπραγματεύσεις» και «επαναδιαπραγματεύσεις», χωρίς σκληρές συγκρούσεις και μονομερείς ενέργειες, εθελοτυφλούν και ανοίγουν την πόρτα σε επικίνδυνες οπισθοδρομήσεις.
του Στάθη Κουβελάκη
Στις 21 Φλεβάρη ανακοινώθηκε στις Βρυξέλλες, σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας, « ένα ακόμα μεγάλο βήμα προς την οικονομική σύγκλιση στην Ευρωζώνη ». Ενα βήμα που έτυχε ωστόσο ελάχιστης δημοσιότητας και σχολιασμού, ως είθισται εξ’αλλου με τα τεκταινόμενα εντός των τειχών της ΕΕ. Περί τίνος πρόκειται ; Ούτε λίγο, ούτε πολύ οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. συμφώνησαν για τους « νέους κανόνες οικονομικής διακυβέρνησης », που θα δίνουν στην Κομισιόν την « πρωτοφανήεποπτική εξουσία να ελέγχει τα σχέδια των εθνικών προϋπολογισμών και να ζητεί αλλαγές σε περίπτωσηδημοσιονομικών παρεκκλίσεων από τους κοινοτικούς κανόνες ». Η συμφωνία αυτή επετεύχθη ύστερα από επτά μήνες διαπραγματεύσεων και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έθεσε ως « όρο » για τη συγκατάθεσή του τη συγκρότηση μιας « ειδικής επιτροπής εμπειρογνωμόνων που θα υποβάλλει προτάσεις για το Ταμείο Εξαγοράς Χρέους για την Ευρωζώνη μέχρι τον Μάρτιο του 2014 ».
Η αρχική ιδέα για το Ταμείο αυτό είναι να κοινοτικοποιεί το χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ και να λαμβάνει μέτρα για τη μείωσή του μέσα σε είκοσι χρόνια. Η Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες έχουν όμως εκφράσει την αντίθεσή τους για το Ταμείο αυτό, του οποίου προφανώς θα κληθούν να επωμιστούν το κύριο κόστος. Η υιοθέτηση της πρότασης για τη σύσταση ακόμη μιας « επιτροπής εμπειρογνωμόνων » δεν αποτελεί λοιπόν παρά μια διακοσμητικού τύπου παραχώρηση που επιτρέπει την επίτευξη ενός βασικού στόχου των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κύκλων : την εκχώρηση στην Κομισιόν της δυνατότητας εποπτείας του προσχέδιου του προϋπολογισμού του κάθε κράτους. Οι χώρες της Ευρωζώνης διατηρούν μεν τη δυνατότητά τους να αρνηθούν να ακολουθήσουν τις κοινοτικές συστάσεις, αλλά κινδυνεύουν από νομικές επιπτώσεις που μπορεί να τους επιβληθούν σε περίπτωσημη συμμόρφωσής τους.
Άλλοι δυο συμπολίτες μας προσήχθησαν πριν από λίγο στην Ασφάλεια Πολυγύρου από κουκουλοφόρους αστυνομικούς. Η τρομοκρατία και η ψυχολογική βία συνεχίζεται.
Εχτές το απόγευμα στην Ιερισσό Χαλκιδικής, δύο συμπολίτες μας καλέστηκαν να παρουσιαστούν στο Α.Τ. Ιερισσού. Εκεί τους ανακοινώθηκε ότι θα μεταφερθούν στον Πολύγυρο στην Ασφάλεια Χαλκιδικής, και ακολούθησαν οικειοθελώς χωρίς να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση. Από εκείνη τη στιγμή και για πολλές ώρες κανείς δεν είχε την παραμικρή ενημέρωση για το πού βρίσκονται.
Η βουλευτής Χαλκιδικής ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, Κατερίνα Ιγγλέζη σε πρώτη επικοινωνία με τον Αστυνομικό Δ/ντη Χαλκιδικής κ. Παπουτσή έλαβε τη διαβεβαίωση ότι σύντομα θα ενημερωθεί για το πού βρίσκονται οι προσαχθέντες. Ο κ. Παπουτσής στη συνέχεια απέφυγε να απαντήσει στις συνεχείς της κλήσεις. Όταν έφτασε η βουλευτής στη Αστυνομική Δ/νση ο κ. Παπουτσής δήλωσε άγνοια σχετικά με το πού βρίσκονται οι προσαχθέντες. Πλήθος γυναικών συγκεντρώθηκε μπροστά στο Α.Τ. Ιερισσού απαιτώντας να ενημερωθούν για την τύχη των συμπολιτών μας. Μετά από πολλές ώρες επιτράπηκε η είσοδος των δικηγόρων οπότε και οι προσαχθέντες αφέθησαν ελεύθεροι.
Εκ των υστέρων ενημερωθήκαμε ότι οι δύο συμπολίτες μας, κρατούνταν στα υπόγεια της Αστυνομικής Δ/νσης, παρουσία αστυνομικών της Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης. Εκεί ανακρίθηκαν παράνομα απουσία δικηγόρων και χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. Τους ασκήθηκε ψυχολογική βία, προπηλακίστηκαν, βρίστηκαν χυδαία και αναγκάστηκαν, παράνομα, να δώσουν δείγμα γενετικού υλικού (DNA).
Η σπουδή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας να αξιοποιήσει την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για το «νόμο Ραγκούση» αποτελεί το τρίτο βήμα στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης καθεστώτος «νόμου και τάξης». Η πρώτη ήταν οι συμβολικές κινήσεις κατά της «ανομίας», με επιχειρήσεις τύπου Βίλα Αμαλία. Η δεύτερη ήταν η επίθεση κατά της κοινωνικής αντίδρασης στα μνημονιακά μέτρα, με την επιστράτευση των απεργών του Μετρό και των ναυτεργατών. Η υπόθεση της ιθαγένειας φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι κάτι διαφορετικό, εφόσον δεν αφορά τα «δικά μας» δικαιώματα, αλλά των περιθωριακών της κοινωνίας μας, των ξένων.
Και όμως, δεν είναι έτσι. Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται μία συνολική αντεπανάσταση, η οποία αμφισβητεί το σύνολο των αξιών και της θεσμικής προστασίας των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων της τελευταίας τριακονταετίας. Επιδιώκει να δημιουργήσει στη θέση τους μια νέα ηγεμονία, βασισμένη στις παραδοσιακές αξίες της συντηρητικής παράταξης, όπως έχουν «εμπλουτιστεί» από την ατζέντα της Χρυσής Αυγής. Στο πλαίσιο αυτό έχει ήδη προαναγγελθεί, με προφανώς σκόπιμη διαρροή στον Τύπο, και το τέταρτο βήμα, που θα είναι η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας στον δημόσιο τομέα και η επαναφορά του δικαιώματος του λοκ άουτ. (Ένα ενδιάμεσο βήμα, η προώθηση του ελευθεριοκτόνου σχεδίου νόμου για τις διαδηλώσεις, που ετοιμάστηκε από το Δήμο της Αθήνας, δυστυχώς με συνέργεια συναδέλφων συνταγματολόγων, φαίνεται να έχει μείνει μετέωρο λόγω της αντίθεσης του Υπουργού Δικαιοσύνης.)
Η ηγεμονία αυτή δεν έχει κερδηθεί στην κοινωνία. Η κυβέρνηση επιδιώκει να την εκμαιεύσει λάθρα, εκμεταλλευόμενη το συλλογικό μούδιασμα που απορρέει από τα ατομικά αδιέξοδα του καθενός μπροστά στην ανεργία και τα χρέη. Όσο η απόγνωση δεν μεταφράζεται σε συλλογικό αγώνα, τόσο ευκολότερο είναι να στρώσει το χαλί στην αποδοχή της σιδηράς πυγμής που δοκιμάζει η κυβέρνηση. Η ιστορική εμπειρία δείχνει, άλλωστε, ότι η ισοπέδωση των κοινωνικών δικαιωμάτων συνήθως συνοδεύεται από ένταση του αυταρχισμού και την αμφισβήτηση και των ατομικών ελευθεριών.
Απάντηση στην κυβερνητική αυθαιρεσία, βία και τρομοκρατία, υπέρ των δικαιωμάτων του λαού, υπέρ των δημοκρατικών κατακτήσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, και υπέρ των νέων αναγκαίων κατακτήσεων της εργατικής τάξης της εποχής μας, επιχειρεί να δώσει η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για τη δημιουργία Κίνησης «για τις λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα της εποχής μας», η οποία δίνει Συνέντευξη Τύπου την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου, ώρα 11 πμ στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, 3ος όροφος).
Στην Επιτροπή συμμετέχουν νομικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες και μέλη κοινωνικών κινημάτων που συμφωνούν στην ίδρυση μιας Κίνησης «που θα υπερασπίζεται κάθε κατάκτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη μακρόχρονη διαδρομή του» αλλά και θα συμβάλει σε νέες κατακτήσεις μέσα από τον αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης.
Απέναντι στην ένταση της καταστολής και της παραπληροφόρησης, συνολικά απέναντι στο αντιδημοκρατικό καθεστώς που οικοδομείται για να επιβληθεί η εκτίναξη της εκμετάλλευσης ώστε να αντιμετωπιστεί η βαθιά καπιταλιστική κρίση, η Πρωτοβουλία επιχειρεί να εργαστεί και να προωθήσει ένα ισχυρό μέτωπο πάλης υπέρ των δημοκρατικών ελευθεριών των εργαζομένων και του λαού.
Στη συνέντευξη Τύπου θα παρουσιαστούν οι πρώτες υπογραφές στο κείμενο υποστήριξης της Πρωτοβουλίας και επίσης θα ανακοινωθεί η ημερομηνία της ιδρυτικής συνέλευσης της Κίνησης.
Αυτό που διαπιστώνεται σήμερα από πολλές πλευρές είναι η κρίση του «αντιπροσωπευτικού» πολιτεύματος, όπως αυτό έχει αποκρυσταλλωθεί στην Δύση εδώ και δύο αιώνες. Η κρίση δεν είναι μόνο χρηματοπιστωτική ή οικονομική, όπως λέγεται τελευταίως, αλλά βαθύτερη: είναι κρίση δομών και θεσμών. Οι διαγνώσεις και οι αιτιολογίες ποικίλουν αναλόγως της οπτικής του εκάστοτε ερευνητή, και συνοδεύονται από προτάσεις που κυμαίνονται μεταξύ μεταρρυθμιστικών αλλαγών και ιδεολογικών δικαιολογήσεων. Μιά πρόχειρη ματιά στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στην τηλεόραση κ.λπ αρκεί για να διαπιστωθεί ότι υπάρχει ένας πληθωρισμός της λέξεως «δημοκρατία» (σύγχρονη δημοκρατία, έμμεση δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, κ.λπ). Αυτό ο λεκτικός πληθωρισμός αποκρύβει, συνειδητώς ή ανεπιγνώστως, την ουσία ακριβώς του πολιτεύματος αυτού. Και η ουσία είναι ο βαθύς ολιγαρχικός χαρακτήρας του: οι αποφάσεις και οι νόμοι είναι αρμοδιότητα των ολίγων και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων ισχυρών – ο Κ. Καστοριάδης δικαίως τo αποκαλεί φιλελεύθερη ολιγαρχία.
Πράγματι, στα δυτικά πολιτεύματα η ουσιαστική ρητή εξουσία ασκείται από τους ολίγους, βουλευτές και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Αυτό βεβαίως επιτυγχάνεται με την «εκουσία» εκ μέρους των ανθρώπων παραχώρηση της εξουσίας στους «αντιπροσώπους» και τα κόμματα, και η πράξη της εξουσιοδοτήσεως αυτής είναι η συμμετοχή των ανθρώπων στις εκλογές με καθολική ψηφοφορία. Αυτός ο «σφετερισμός» της εξουσίας από τα κόμματα επιτυγχάνεται με την ιδεολογική χειραγώγηση που αυτά κατορθώνουν να ασκούν στους ανθρώπους: έχουν καταφέρει να τους πείσουν ότι μόνο αυτά είναι ικανα να επιλύσουν τα προβλήματά τους και τα ευρύτερα προβλήματα της κοινωνίας ενώ οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τα επιλύσουν.
Ο Σάββας Μιχαήλ είναι ένας εξαιρετικά ασυνήθιστος και αντικομφορμιστής στοχαστής. Ελληνοεβραίος αντι-σιωνιστής και διεθνιστής, είναι συγγραφέας ενός σημαντικού αλλά αταξινόμητου έργου, που ασχολείται με την λογοτεχνία , τη φιλοσοφία και την ταξική πάλη ενώ διακρίνεται για την πρωτοτυπία και τον δυναμισμό των απόψεών του. Το πρώτο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη στα γραπτά του είναι η τεράστια κουλτούρα του: ο συγγραφέας γνωρίζει καλά την Αγία Γραφή, το Ταλμούδ, την Καμπάλα, το αρχαίο ελληνικό θέατρο, την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, τη νεοελληνική ποίηση , τον Χέγκελ και τον Μαρξ – για να μην αναφέρουμε τον Τρότσκι, που αποτελεί την κύρια πολιτική πυξίδα του – ενώ μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα πολλά σε αυτό τον μακρύ κατάλογο .
contramee 