Οι φανεροί χρηματοδότες της Ελευθεροτυπίας-Δημήτρης Ψαρράς

Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα του κ. Οικονομόπουλου για τη χρηματοδότηση του Τύπου είναι πολύ απλή, τουλάχιστον όσον αφορά τη δική του εφημερίδα. Με την παρακράτηση των δικών μας δεδουλευμένων και αποζημιώσεων, με τα δικά μας ακούσια «δανεικά» έγινε κι αυτός εκδότης. Οι φανεροί χρηματοδότες της νέας «Ελευθεροτυπίας» είμαστε όλοι εμείς. Μπορεί βέβαια να υπάρχουν και «κρυφοί».

Εφημερίδα των Συντακτών

«Συνελήφθη σήμερα το μεσημέρι, από αστυνομικούς του Τ.Α. Ν. Κόσμου 46χρονη ημεδαπή, Αντιπρόεδρος Ανώνυμης Εταιρείας, για μη καταβολή εργοδοτικών και εργατικών εισφορών προς το ΙΚΑ ύψους 266.359,27 ευρώ. Η συλληφθείσα οδηγήθηκε στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών».

Η ανακοίνωση αυτή που εκδόθηκε το Σάββατο από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής αναφερόταν στη μία από τις δύο μεγαλομετόχους της Χ.Κ. Τεγόπουλος, την Ελένη Τεγοπούλου. Και ομολογώ, αυτό που έκανε μεγαλύτερη έκπληξη δεν είναι η ενέργεια της αστυνομίας, όσο το ύψος του ποσού για το οποίο της ασκήθηκε η δίωξη. Γιατί είναι γνωστό ότι οι οφειλές της εταιρείας αυτής προς τους εργαζομένους της ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ. Αλλά ο «ΙΚΑς», που λέει και ο Ζήκος, έχει μεγαλύτερη νομική προστασία από τους εργαζομένους.

Η κυβέρνηση

Πάντως η κυβέρνηση ήδη έστειλε το δικό της μήνυμα. Από χθες το πρωί ζητήθηκε η παραίτηση του Κώστα Τσουπαρόπουλου, προέδρου του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, ο οποίος είχε καταφύγει στη Δικαιοσύνη εναντίον όσων εκδοτών δεν καταβάλλουν τις νόμιμες εισφορές στα Ταμεία.

Η είδηση της σύλληψης δεν καταγράφηκε στην «Ελευθεροτυπία». Βέβαια η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» είχε μια ενδιαφέρουσα αποκάλυψη για την ύπαρξη εμβάσματος από τον ήδη καταζητούμενο Πέτρο Κυριακίδη στον Αντώνη Δελλατόλα, εκδότη των εφημερίδων «Ποντίκι» και «6 Μέρες». Ακολουθώντας τη μεθοδολογία της συνεταίρου του στη Χ.Κ. Τεγόπουλος, ο νέος εκδότης της εφημερίδας Χάρης Οικονομόπουλος έστειλε από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας το δικό του σιβυλλικό μήνυμα: «Χρηματοδότηση του Τύπου», και από κάτω ένα τεράστιο λατινικό ερωτηματικό. Υπογραφή: Χάρης Οικονομόπουλος.

Αλλά ποιος χρηματοδοτεί τη δική του εφημερίδα; Η απάντηση δεν είναι καθόλου δύσκολη.

“Ε;”

“Ελευθεροτυπίες” παντού. Εφημερίδες των Συντακτών παντού. Αλλιώς είσαι σε λάθος επάγγελμα, Κλαρκ Κεντ μου, και δεν θα λείψεις σε κανέναν. Όλο και κάτι άλλο θα βρει ο κόσμος για να στρώσει στο πάτωμα όταν βάψει τους τοίχους.

21 Ιουλίου 1975, το πρώτο φύλλο της Ελευθεροτυπίας

via lesvosnews.net/

Kαιρό τώρα ήθελα να γράψω για την “Ελευθεροτυπία”, τώρα είναι μια good as any ευκαιρία, που η απληρωσιά των εργαζομένων έχει σβήσει ήδη ένα κεράκι και πάει τσιφ για το πρώτο δοντάκι και περπάτημα.

Η εξέλιξη (θέλετε ή κατάντια; η κατάντια) της ιστορίας της “Ελευθεροτυπίας” πραγματικά θα διδάσκεται στο μέλλον σαν παράδειγμα προς αποφυγήν για μελλοντικές διεκδικήσεις απεργών. Η ενότητα, αυτό το βασικό συστατικό, πετάχτηκε απ’ το παράθυρο γρηγορότερα κι από Διευθυντή-που-είχε-άχτι-η-Μάνια.

Κι απο κεί και πέρα άρχισε ο σουρεαλισμός κι οι τραγικές ειρωνείες: η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή” αφέθηκε να βιώσει εντός της το ελεεινότερο Μνημόνιο. Δημοσιογράφοι-γατόνια της πιάτσας έπεσαν σε κάθε λάκκο και πάτησαν κάθε μπανανόφλουδα, όσο φανερή και φωσφορίζουσα κι αν ήταν, που έστρωνε η ιδιοκτησία. Ιδιοκτησιοφίλ εκδόσεις βαφτίστηκαν απεργιακές, και απεργιακές βαφτίστηκαν διασπαστικές. Υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, σκυλόβριζαν άλλα υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, και αμφότεροι να κατηγορούν αμφότερους για καπηλεία της σύνολης “Ε” ! Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, και τα λόγια και οι κατηγορίες που ανταλλάχθηκαν, δεν τα εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου.

Σ’ αυτό το πίσσα σκοτάδι και το αυτοξεβράκωμα, τι πρέπει να ευχηθεί κανείς; Να ζήσει η “Ε”, αγορασμένη πλέον απο κάποιον μεγαλοεπιχερηματία ή οπλέμπορα, σκιά του παλιού εαυτού της, ή να σβήσει (αν)αξιοπρεπώς πριν η παρωδία της “εφημερίδας των συντακτών” (ανέκδοτο που κρύωσε ήδη απ’ το 75) καταλήξει νούμερο σε επιθεώρηση;

Ψευδοδίλημμα, και ψευδοδίλημμα στο οποίο ειδικά οι δημοσιογράφοι που μας κάνανε να αγαπήσουμε την “Ε” δεν πρέπει να πέφτουν, ούτε να μας ρίχνουν.

Λείπει απ’ τα περίπτερα η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή”; Λείπει. Έχουμε πλέον μια μονοφαγία στα μανταλάκια; έχουμε. Η λύση δεν είναι να επιβιώσει απλά η “Ε”, όποια “Ε” αρκεί να έχει “το όνομα και την ιστορία”.

Ελευθεροτυπία: Απεργιακή ή Εργοδοτική;-Περικλής Κοροβέσης

Η κρίση στα έντυπα ΜΜΕ, δεν είναι ελληνική είναι παγκόσμια. Την παρακμή του Τύπου μπορούμε να την διαπιστώσουμε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να την δούμε να κορυφώνεται στις μέρες μας χωρίς να μπορούμε να δούμε στον ορατό ορίζοντα κάποια σημάδια ανάκαμψης.

Την ίδια περίοδο έχουμε δυο κοσμοϊστορικά γεγονότα. Την εξαφάνιση του Ανατολικού Μπλοκ και την εξαέρωση του ρευστού κομμουνισμού, όπως επίσης την επανάσταση του υπαρκτού καπιταλισμού που δίνει σχεδόν παγκοσμίως όλη την εξουσία στο 1% του πλούτου και μετατρέπει τους επαγγελματίες πολιτικούς σε εργολάβους του κεφαλαίου. Όλα αυτά δεν είναι άσχετα μεταξύ τους.

Για την κρίση του Τύπου έχουν γραφτεί πολλά. Άλλοι την αποδίδουν στον ανταγωνισμό των FREE PRESS. Άλλοι στην τηλεόραση ή ακόμα στο ΄Ιντερνετ. Αυτά όσο αφορά την πτώση της κυκλοφορίας τους. Η πτώση των κερδών αποδίδεται κυρίως στην μείωση των διαφημίσεων που ήταν βασικό έσοδο και που δεν μπόρεσε να αντικατασταθεί με τις προσφορές. Και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο. Οι προσφορές κατά κανόνα στοιχίζουν πολύ παραπάνω από όσο πουλιούνται.
Αλλά οι εκδότες ελπίζουν να ανεβάσουν την κυκλοφορία των φύλλων τους. Και αυτό με τη σειρά τους θα τους δώσει μεγαλύτερο κομμάτι από τη διαφημιστική πίτα, άρα και περισσότερα κέρδη.
Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά, αλλά δεν βρίσκω εδώ τη βασική αιτία της μείωσης της κυκλοφορίας των εντύπων ΜΜΕ. Πριν από την πτώση της κυκλοφορίας τους, είχε προηγηθεί η πτώση της αξιοπιστίας τους.

Κατά κανόνα, αυτό που λέμε μεγάλος καθημερινός Τύπος, ανήκει σε επιχειρηματικούς ομίλους που έχουν εμπορική δραστηριότητα και σε άλλους τομείς. Όπως π.χ. ο Αλαφούζος της «Καθημερινής» είναι εφοπλιστής. Ο Μπόμπολας του «Έθνους» είναι υπερεργολάβος δημοσίων έργων. Και ας σταματήσουμε ενδεικτικά εδώ και να μην προχωρήσουμε στην τηλεόραση.

Αναγκαστικά λοιπόν τα συμφέροντά τους, είναι αυτά του υπαρκτού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και όχι αυτά των αναγνωστών. Και όταν κάποιος αγοράζει με τα λεφτουδάκια του μια εφημερίδα και βλέπει πως τον λοιδωρεί, δεν έχει άλλη λύση από το να πάψει να την αγοράζει. Και έτσι κατά την άποψή μου χάνονται φύλλα.

Όλοι έχουμε διαπιστώσει πως και στις δύο προεκλογικές περιόδους σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, είχαν την ίδια απολύτως γραμμή, χωρίς καμιά παρέκληση. Και σε κανέναν δεν θα έκανε εντύπωση, αν κάτω από τον τίτλο της «Καθημερινής» του «Βήματος» ή του «Έθνους» έγραφαν «Όργανο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης τύπου Μέρκελ».

Πιστεύω πως ο «Ριζοσπάστης» δεν θα είχε αντίρρηση να του κλέψουν την ιδέα. Μια εξαίρεση σε αυτήν την ανάποδη «κομμουνιστικοποίηση» ήταν η «Ελευθεροτυπία» που ήταν η μόνη μεγάλη καθημερινή εφημερίδα που σίγουρα έκοβε το αυγολέμονο αυτής της μιντιακής σούπας. Και γι’ αυτό την άφησαν να βουλιάζει στα δικά της προβλήματα. Και κατά την άποψή μου, αν ποτέ κυκλοφορήσει ξανά η εφημερίδα με νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς, δεν θα είναι η ίδια εφημερίδα. Θα μπει και αυτή στο κλαμπ. Υπάρχει επενδυτής που θα πάει εναντίον των συμφερόντων του;

Και όμως υπάρχουν εφημερίδες που επιβίωσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ήταν αυτές που σχημάτισαν έναν συνεταιρισμό, ενίοτε και με συνδυασμό κεφαλαίου, εξέλεξαν μια συντακτική επιτροπή, και αποφάσισαν πως η εφημερίδα τους θα είναι των αναγνωστών και όχι των συμφερόντων του αρπαχτικού καπιταλισμού.

Η Ελευθεροτυπία των εργαζομένων και των εργοδοτών-Δημήτρης Ψαρράς

Εφημ.ΑΥΓΗ 24/06/2012

Του Δημήτρη Ψαρρά*

 Το προηγούμενο Σάββατο εμφανίστηκε στα περίπτερα η Ελευθεροτυπία. Είχαν περάσει σχεδόν έξι μήνες από τις 22 Δεκεμβρίου που κυκλοφόρησε το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας και δέκα μήνες από τη στιγμή που η Χ.Κ. Τεγόπουλος έπαυσε να πληρώνει τους εργαζόμενούς της, ενώ συνέχιζε να εκπληρώνει μέρος των υποχρεώσεών της προς εμπορικούς πιστωτές και προς τις τράπεζες.

Το φύλλο του προηγουμένου Σαββάτου είχε τον υπότιτλο «Απεργιακή έκδοση των εργαζομένων», ενώ σε ιστολόγια και ειδησεογραφικούς ιστότοπους εμφανίστηκε ως «τρίτο» απεργιακό φύλλο των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας. Οι προσεκτικοί αναγνώστες διαπίστωσαν μια σοβαρή διαφορά. Τα δυο απεργιακά φύλλα που κυκλοφόρησαν στις 15 και 25.2.2012 έφεραν τον τίτλο Οι Εργαζόμενοι και όχι Ελευθεροτυπία, ενώ και τα κείμενα των συντακτών ήταν ανυπόγραφα.

Η εφημερίδα με τον τίτλο «Ελευθεροτυπία» που κυκλοφόρησε στις 16 Ιουνίου με την άδεια της Χ.Κ. Τεγόπουλος

Μια διαφορά που δεν θα μπορούσαν να την εντοπίσουν οι αναγνώστες, αλλά είναι εξίσου αποκαλυπτική, αφορά το γεγονός ότι η επιχείρηση, που είχε κλείσει τα γραφεία της και είχε αποσυνδέσει τα μηχανήματά της προκειμένου να μην εκδοθούν τα δύο απεργιακά φύλλα, τώρα έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στην ομάδα των εργαζομένων που διαχειρίζονται το νέο εγχείρημα υπό το όνομα Ελευθεροτυπία και έχει επανασυνδέσει τα μηχανήματά της για να τους διευκολύνει.

Μια τελευταία διαφορά είναι ότι ενώ τα απεργιακά φύλλα απέφυγαν την περιοδικότητα στην έκδοσή τους, τα φύλλα που διεκδικούν σήμερα τον τίτλο του «απεργιακού» έχουν εξαρχής ανακοινώσει την εβδομαδιαία κυκλοφορία τους.

Αλλά αυτά τα ειδοποιά στοιχεία των απεργιακών φύλλων εδράζονται στη γνωμάτευση του νομικού συμβούλου της ΕΣΗΕΑ κ. Λάζαρου Μπελίτση, τον οποίο είχαν συμβουλευτεί οι εργαζόμενοι προκειμένου να μην διακινδυνέψουν τα χρήματα από δεδουλευμένα και αποζημιώσεις που τους οφείλει η επιχείρηση. Η γνωμάτευση αυτή που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του εκπροσώπου των εργαζομένων υποδεικνύει σαφώς ότι για να προστατέψουν τα δικαιώματά τους οι εργαζόμενοι πρέπει να μην κάνουν χρήση του τίτλου Ελευθεροτυπία, να μην υπογράψουν τα κείμενά τους και να μην εκδίδουν το απεργιακό φύλλο σε τακτικά διαστήματα1.

Για τα “τύποις απεργιακά” φύλλα της Ελευθεροτυπίας

 

Πώς να έχετε και την απεργία ολόκληρη και το αφεντικό χορτάτο

της Αφροδίτης Πολίτη*

 Γίνεται ένα απεργιακό φύλλο να εξυπηρετεί συμφέροντα της εργοδοσίας; Μιας εργοδοσίας που δεν πληρώνει ούτε αποζημιώνει 800 και πλέον εργαζόμενους  και απολυμένους επί σχεδόν ένα χρόνο; Γίνεται οι υπέρμαχοι ενός ουλτρα-μνημονιακού μπίζνες-πλαν που προβλέπει πετσόκομμα θέσεων και μισθών κατά 50% να βαφτίζονται όψιμα απεργοί-αγωνιστές, υπογράφοντας αντιμνημονιακούς θούριους στο πλευρό της συγκεκριμένης «εναλλακτικής» κατά τα άλλα εργοδοσίας; Γίνεται να κυκλοφορεί απεργιακή εφημερίδα με την ευγενή αρωγή, συναίνεση και ενθάρρυνση του αφεντικού, που έξαφνα ανοίγει διάπλατα πόρτες, κομπιούτερ και λοιπές υποδομές, που ως τώρα κρατούσε ερμητικά κλειδαμπαρωμένες;

Γίνεται, σε αυτή την πρωτοφανή επίδειξη οργουελιανής αντιστροφής των εννοιών «απεργία» και «εργατικός αγώνας» να συμπαρίστανται άνθρωποι «της τέχνης και του πνεύματος», προσωπικότητες της αριστεράς και της προόδου,  διαφόρων ηλικιών και αποχρώσεων ριζοσπαστικότητας, με πιο τρανταχτή τη συγχαρητήρια επιστολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα; 

 Φυσικά γίνεται. Για όσους δεν γνωρίζουν για τι ακριβώς μιλάμε, δεν οφείλουν άλλωστε,  πρόκειται για τα δύο τελευταία «απεργιακά» φύλλα της Ελευθεροτυπίας που κυκλοφόρησαν 16/6 και 23/6.  Οι εργαζόμενοι της Χ.Κ. Τεγόπουλος απεργούν από το Δεκέμβριο, διεκδικώντας δεδουλευμένα και αποζημιώσεις που ξεπερνάνε τα 7,5 εκατομμύρια ευρώ (βλ. απόφαση 704/2012 του Πρωτοδικείου Αθηνών, δημοσιοποιήθηκε στις 25/5/2012). Ο αριθμός των 800 περίπου εργαζομένων έχει μειωθεί σημαντικά. Πάνω από 100 αποχώρησαν,  και περισσότεροι συνεχίζουν να αποχωρούν κατά δεκάδες, χωρίς αποζημίωση ούτε εξόφληση δεδουλευμένων, μην αντέχοντας την ομηρία της «απληρωσιάς» που σε λίγο κλείνει χρόνο. 

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν ακόμα και οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες είναι ότι πολλοί εξ όσων υπογράφουν τα «τύποις απεργιακά»  και ελπίζουν ότι θα παραμείνουν στην εταιρεία με όποια μορφή ξανανοίξει, προσυπέγραψαν την αίτησή της για υπαγωγή στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, που απορρίφθηκε από το δικαστήριο σε μια πρωτοφανή φιλεργατική απόφαση.

Ολίγη από Ελευθεροτυπία – Άντα Ψαρρά

»Δυστυχώς, λοιπόν, αυτό το φύλλο που κυκλοφορεί ως «Ελευθεροτυπία» δεν είναι ούτε «απεργιακό» ούτε εκπροσωπεί τη συνέχεια της εφημερίδας. Είναι ένα «υβρίδιο», αποτέλεσμα ευθείας συναλλαγής της ιδιοκτησίας της επιχείρησης, μερίδας διευθυντικών στελεχών και κάποιων εργαζομένων.»

Πηγή:tvxs.gr

«H Eλευθεροτυπία είναι εδώ», αναγγέλλει σε ανακοίνωση της η νεοεκλεγείσα συντακτική επιτροπή της ομάδας των 120 συντακτών που πήραν μέρος στην εκλογική διαδικασία του Μαΐου και μετά τις Γενική Συνέλευση όσων συντακτών αποφάσισαν την επανέκδοση του φύλλου. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η Ελευθεροτυπία δεν είναι εδώ, ούτε θα μπορούσε να είναι εδώ, μια και περισσότεροι από τους μισούς συντάκτες της είναι ήδη άλλού, χάρη στις ακούραστες προσπάθειες της εργοδοσίας και των επιτελών της να προσπεράσει τη δικαστική απόφαση και να προχωρήσει με το 1/3 των εργαζόμενων σε νέες εκδοτικές πρωτοβουλίες με απεργιακό μανδύα.

Ας πάρουμε όμως λίγο τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα μετά το δικαστήρια της προσφυγής στο άρθρο 99 εκ μέρους της Χ.Κ.Τεγόπουλος. Για όσους αναρωτιούνται για το πώς κατάντησε εκεί που κατάντησε η εφημερίδα μετά την ανάληψη της ευθύνης της έκδοσης από τις κόρες του Τεγόπουλου, για το πού πήγαν τα λεφτά και για το πώς διώχτηκαν νύχτα ικανά στελέχη αλλά και απλοί συντάκτες και εργαζόμενοι της εφημερίδας χάρη και στη συμβολή του στενού επιτελείου της εκδότριας και τέλος πως προσελήφθησαν «κολλητοί» την ώρα που η εφημερίδα αιμορραγούσε οικονομικά, μπορούν να ανατρέξουν σε παλιότερα κείμενα που –ακόμα- περιέχονται στο blog του εκπροσώπου της Ε.

Η τωρινή εξέλιξη μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά ως εξής

1. Η δικαστική προσφυγή της εταιρείας συνάντησε την καθολική σχεδόν αντίδραση των εργαζόμενων που κατάλαβαν ότι αν το αίτημα γινότανε δεκτό, αυτομάτως θα μετατρέπονταν σε πιστωτές με αποτέλεσμα το κούρεμα των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεών τους. Επιπλέον το οικονομικό πλάνο προέβλεπε μείωση του προσωπικού στο 50% αορίστως με ταυτόχρονο κούρεμα των μισθών και πάλι αορίστως. Τέλος υπήρχε η σαφής διατύπωση για μια νέα εταιρεία που θα «προμηθευόταν» με κάποιο τρόπο τον τίτλο και απαλλαγμένη από τα χρέη σε εργαζόμενους και τράπεζες θα προχωρούσε στην επανέκδοση της «αιρετικής και αντιμνημονιακής» Ελευθεροτυπίας. Το δικαστήριο απέρριψε ως κακόβουλα και ψευδεπίγραφα τα σχέδια αυτά με την απορριπτική του απόφαση για την ένταξη της εταιρίας στο αρ. 99. Με δύο λόγια το δικαστήριο είπε ότι εφόσον όλα οδηγούν στην πτώχευση της συγκεκριμένης εταιρείας με επιλογή της ιδιοκτησίας της καλύτερα να γίνει εκτός 99 ώστε να διασφαλιστούν πρώτα και κύρια οι εργαζόμενοι και χωρίς παραθυράκια. Αυτό το είπε το δικαστήριο επιβεβαιώνοντας στην ουσία τις εκτιμήσεις των νομικών που μας εκπροσώπησαν. Οσοι συνάδελφοι λοιπόν προσπάθησαν να πείσουν ότι οι δικηγόροι μας παρέσυραν δεν έχουν διαβάσει ή δεν θέλουν να διαβάσουν τη δικαστική απόφαση.

Σαν παραμύθι -Ελευθεροτυπία (1975) – Απόσπασμα από το βιβλίο του Λ.Κομίνη

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΟΜΙΝΗΣ

2. Ελευθεροτυπία (1975) 

Ηταν Μάης του 1975. Ενα γλυκό ανοιξιάτικο βραδινό, αλλά ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι μέσα στο τυπογραφείο της πα­λιάς Ελευθερίας του Κόκκα, στην οδό Γερανίου 7. Οι λινοτυ­πικές μηχανές βογγούσαν. Σ’ όλα τα μαρμάρινα τραπέζια (α­πλά, «μάρμαρα» τα λέγαμε τότε) του τυπογραφείου, ήταν α­πλωμένοι οι σελιδοθέτες και από πάνω τους σκυμμένοι τυπο­γράφοι και δημοσιογράφοι απ’ όλες τις εφημερίδες, έκλειναν τις σελίδες της πρώτης εφημερίδας των συντακτών. Της Αδέ­σμευτης Γνώμης. Ήταν μια από τις πιο μεγάλες απεργίες του κλάδου μας, με ελάχιστα ιδεολογικά και περισσότερο επαγ­γελματικά αιτήματα. Το κυριότερο όμως δεν ήταν η ικανο­ποίηση των όσων ήθελαν οι δημοσιογράφοι. Το κυριαρχικό στοι­χείο ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης: Ποιος θα υποκύ­ψει, οι εργαζόμενοι ή οι εργοδότες; Η μάχη γοήτρου ήταν πιο σημαντική από τις δραχμικές μας επιδιώξεις.

Ελευθεροτυπία. Δεν υπήρξε ποτέ η εφημερίδα των συντακτών .Μπορεί να γίνει!

Λυκούργος Κομίνης : Η κρίση του ελληνικού τύπου, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1985.

Αναδημοσίευση από τη Λέσχη 

Πολύτιμη είναι η εκ των έσω μαρτυρία του Λυκούργου Κομίνη για την κρίση του ελληνικού τύπου, παρόλο που μέσα σε μια 20ετία οι γενικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Το απόσπασμα που αναρτάται σήμερα αφορά στην Ελευθεροτυπία ή στην ‘’εφημερίδα των συντακτών’’, όπως αλλιώς έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου. Τα γραπτά του Κομίνη, αν διαβαστούν με κριτική απόσταση, δίνουν μια άλλη άποψη – τη δική του -, για τα όσα συνέβαιναν τότε, που δεν διαφέρουν πολύ και από τα σημερινά φαινόμενα συναλλαγής-ίντριγκας και παρασκηνίων στην (πάλαι ποτέ ή ουδέποτε;) “εφημερίδα των συντακτών”. Τα κείμενα του Λ. Κομίνη, ίσως να μπορούν να συμβάλλουν σήμερα ,στη συζήτηση για την κρίση στον Τύπο και τα ΜΜΕ για την αποφυγή των ίδιων λαθών από τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές. Ένα από τα θέματα που θίγονται στο βιβλίο η αυτοδιαχείριση.

Απέναντι στην «πρόταση» τής κάθε Μάνιας … Τάσος Κωστόπουλος για την Ελευθεροτυπία

 

Για την «τελευταία πρόταση» της εργοδοσίας

Δυστυχώς, παρά τις προτροπές του Πάνου, τα περισσότερα σχόλια για την τελευταία «πρόταση» της εργοδοσίας είναι ανώνυμα. Παραμένει έτσι ασαφές αν ο καταιγισμός των αναρτήσεων στο μπλογκ του εκπροσώπου που μας καλούν να επιστρέψουμε στη δουλειά με τους όρους της «Χ.Κ. Τεγόπουλος ΑΕ» και των τραπεζών προέρχονται από το ίδιο άτομο (ή και την ίδια την εργοδοσία) ή από συναδέλφους που απλά ντρέπονται γι’ αυτό που γράφουν. Είναι άλλωστε προφανές πως ο τρίτος ενδεχόμενος λόγος ανωνυμίας, ο φόβος του επιστολογράφου για το εργασιακό του μέλλον αν ενοχλήσουν τα αφεντικά, στην περίπτωσή τους δε μπορεί να ισχύει.

Ένα σχόλιο από τη συζήτηση στο blog των εργαζομένων της »Ε»

http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.com/

Αυγή Μ. Πλατσή said…

ΕΓΓΥΗΣΗ Ή ΤΥΡΑΚΙ ΜΕ ΤΡΥΠΕΣ;
Δηλαδή, τώρα που -απ’ όλα όσα προτείνει η ιδιοκτησία- εγώ καταλαβαίνω πως ζητάει να ξεβρακωθούμε ακόμα περισσότερο απ’ όσο μας ζητούσε τον Γενάρη, πριν από το 1ο δικαστήριο, χωρίς να μας δίνει και καμιά εγγύηση πως δεν… θα πουντιάσουμε, είμαι βολεμένη ή αναξιοπρεπής;

Χρωστάω νοίκια, λογαριασμούς, μου έκοψαν τη θέρμανση, πήρα φαγητό πολλές φορές από φίλους που ζουν ανάλογα μ’ εμάς (επισφαλώς εργαζόμενοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, άνεργοι «τυχεροί» με γονείς ακόμα εν ζωή), πήγα σε συσσίτια… Αλλά με το ξεροκόμματο του μισού μισθού δεν παραμυθιάζομαι. Τι είμαι, βολεμένη ή αναξιοπρεπής;

Ναι, δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μου ούτε από πείνα ούτε από κρύο: η κόρη μου ζει ως β’ κατηγορίας πολίτης στην Ολλανδία και δουλεύει σκληρά, αλλά δεν ανησυχώ για την ώρα… εκεί δεν θα φτάσουν σε τόσο άγρια κατάσταση τα πράγματα, μάλλον θα επιβιώσει — έστω και ζορισμένα. Κι ο γιος μου γλίτωσε από την κρίση, δε ζει πια. Ναι, δεν ανησυχώ για τα παιδιά μου… Είμαι, άραγε, βολεμένη ή αναξιοπρεπής;