Ένας Εβραίος μαρξιστής σύρεται στα δικαστήρια, κατηγορούμενος για »συκοφαντική δυσφήμηση» από τους ναζί. Είμαστε στην Γερμανία του 1933; Καθόλου: Βρισκόμαστε στη »δημοκρατική»(με πολλά εισαγωγικά) Ελλάδα του 2013. Ο εν λόγω κατηγορούμενος είναι ο Σάββας Μιχαήλ, λαμπρός διανοούμενος και ηγέτης μίας εκ των οργανώσεων της ελληνικής επαναστατικής μαρξιστικής Αριστεράς.
Ο Σάββας Μιχαήλ είναι ένας εξαιρετικά ασυνήθιστος και αντικομφορμιστής στοχαστής. Ελληνοεβραίος αντι-σιωνιστής και διεθνιστής, είναι συγγραφέας ενός σημαντικού αλλά αταξινόμητου έργου, που ασχολείται με την λογοτεχνία , τη φιλοσοφία και την ταξική πάλη ενώ διακρίνεται για την πρωτοτυπία και τον δυναμισμό των απόψεών του. Το πρώτο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη στα γραπτά του είναι η τεράστια κουλτούρα του: ο συγγραφέας γνωρίζει καλά την Αγία Γραφή, το Ταλμούδ, την Καμπάλα, το αρχαίο ελληνικό θέατρο, την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, τη νεοελληνική ποίηση , τον Χέγκελ και τον Μαρξ – για να μην αναφέρουμε τον Τρότσκι, που αποτελεί την κύρια πολιτική πυξίδα του – ενώ μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα πολλά σε αυτό τον μακρύ κατάλογο .
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της σκέψης του είναι η προσπάθεια επανερμηνείας του μαρξισμού και της επαναστατικής θεωρίας υπό το φως του μεσσιανικού και του ιουδαϊκού μυστικισμού – και το αντίστροφο. Πρόκειται για μια παράδοξη και επινοητική προσέγγιση – όπως αυτή του Ερνστ Μπλοχ και του Βάλτερ Μπένγιαμιν , δύο από τους αγαπημένους συγγραφείς του – που διερευνά τον θρησκευτικό αθεϊσμό, ή, αν θέλετε, τον κοσμικό μεσσιανισμό.
Αυτός ο προβληματισμός αντιμετωπίζεται για πρώτη φορά ως κεντρικό θέμα σε μια αξιόλογη συλλογή από δοκίμια που δημοσιεύθηκαν το 1999, με τίτλο Μορφές του Μεσσιανικού. Το τελευταίο έργο του Σάββα Μιχαήλ το Γκόλεμ ή Περί υποκειμένου και άλλων φαντασμάτων (2010) αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της άθεης θρησκευτικής και εβραιο-μαρξιστικής προσέγγισης. Πρόκειται για μια συλλογή από δοκίμια που αφορούν όχι μόνο τον Γκόλεμ αλλά επίσης τον Κάφκα, τον Χέλντερλιν, τον Λακάν, τον Φιλίπ Λακού- Λαμπάρτ, τον Χέγκελ, τον Μαρξ και κάποιους σύγχρονους Έλληνες ποιητές όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Η λογική συνοχή του βιβλίου αποδίδεται με τρόπο, αρκετά ασυνήθιστο, καθότι ο συγγραφέας συνδέει, δομεί και συγχωνεύει τον εβραϊκό μυστικισμό, την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία και τον επαναστατικό μαρξισμό.
Από χτες οι καμπάνες άπασας της επικράτειας χτυπούν χαρμόσυνα. Αφορμή η δήλωση της κυρίας Μέρκελ (στην «Καθημερινή»):
«Είμαι βέβαιη – είπε η καγκελάριος – ότι η βιωσιμότητα του (σσ: ελληνικού) χρέους θα εξακολουθήσει να υφίσταται».
Ας… γιορτάσουμε, λοιπόν. Αλλά πριν η γιορτή μετατραπεί σε ντελίριο ενθουσιασμού – σαν αυτό που έχει καταλάβει τους «παπαγάλους» των «8» – ας παρακολουθήσουμε για ποιο πράγμα «πρέπει» να είμαστε «ευτυχείς»…
Στοιχείο πρώτο:
Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των772,9 δισ. ευρώ!
Στοιχείο δεύτερο:
Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Αθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!
Στοιχείο τρίτο:
Από το Μάαστριχτ και μετά, 4 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε… τόκους και χρέη! Μάλιστα, από αυτά, πάνω από 3 ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη!
*
Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133) και σημαίνουν το εξής πολύ απλό:
Από τη μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών, κι από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!
Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:
α) Τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!
β) Ο ελληνικός λαός, στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» – έτσι του λένε – να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα, και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε – το 2020 – θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα!
Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με αφορμή την ΕΡΤ έχει βαθύτερες αιτίες, ξεπερνά την ΕΡΤ και τον αγώνα για δημόσια ραδιοτηλεόραση, θέτει και πάλι επί τάπητος την ανάγκη του πολιτικού αγώνα για την άμεση ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης ώστε να επιβιώσει η χώρα και ο λαός. Υπενθυμίζει ότι ο λαϊκός παράγοντας είναι παρών, μπορεί να διαμορφώνει εξελίξεις και να δυσκολεύει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς. Υπογραμμίζει επίσης ότι η πολυπόθητη ανατροπή και το άνοιγμα ενός δρόμου πραγματικής απελευθέρωσης, δεν έρχεται με αναμονή ή μεγάλα λόγια, αλλά με μετωπικές συμπράξεις, κίνημα ανατροπής και πολιτικούς προσδιορισμούς για την επόμενη μέρα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, είναι δυνατόν οι κυβερνητικές κρίσεις να μετατρέπονται σε ριζικές πολιτικές ανατροπές. Η κρίση της ΕΡΤ, ο λαϊκός αγώνας που εξακολουθεί να γίνεται, και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης, θέτουν νέα καθήκοντα.
Η νέα κυβέρνηση είναι η πιο επιθετική, πιο κυνική, πιο πορωμένη μνημονιακή κυβέρνηση που έχει ορκιστεί μέχρι σήμερα. Το νανούρισμα για την γρήγορη κατάρρευσή της εξαιτίας των εσωτερικών της αντιφάσεων δεν έχει βάση και δεν προσφέρει τίποτα. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Α.Σαμαράς γρατσουνίστηκε, αλλά ένα γρατσουνισμένο θηρίο γίνεται πιο επικίνδυνο και πιο επιθετικό. Οι υπουργοί που διορίστηκαν στα κρίσιμα Υπουργεία, καθώς και οι όρκοι στις “μεταρρυθμίσεις”, παραπέμπουν σε πογκρόμ απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και ανελέητη εκτέλεση του συμβολαίου της τρόικας ενάντια στο λαό. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εδώ και μήνες συνθλίβονται και αναζητούν ανάσες ζωής. Η διάρρηξη της μέχρι πρότινος κοινής στάσης τους, αφορά στα σενάρια επιβίωσής τους. Το ΠΑΣΟΚ ως παράρτημα της ΝΔ, γατζωμένο θλιβερά από την εξουσία, μετρά αντίστροφα προς το τέλος. Και η ΔΗΜΑΡ ως κριτική στήριξη στην κυβέρνηση, υπερψηφίζοντας τις κρίσιμες πολιτικές της, κρατά ταυτόχρονα ανοικτό το μετεκλογικό δίαυλο προς τα Αριστερά, ώστε να εγγυηθεί μια νεομνημονιακή πραγματικότητα, στα ίδια, σημερινά πλαίσια της τρόικας, της ΕΕ, της Ευρωζώνης.
Η πρόκληση του αγώνα που δόθηκε και δίνεται στην ΕΡΤ ήταν η μετατροπή του σε συνολικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην τρόικα, για την πτώση της κυβέρνησης, για την οριστική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, για την αποδέσμευση από τα διεθνή πλαίσια της χρεοκοπίας και της πτώχευσης. Φάνηκε να ξεχνιέται ότι πέρα από το προφανές χτύπημα στη δημοκρατία, στον πολιτισμό, στις εργασιακές σχέσεις και στην επιβίωση αρκετών χιλιάδων ανθρώπων, το μαύρο στην ΕΡΤ ήταν μνημονιακή επιταγή, σαφώς προβλεπόμενη από την τρόικα και υπογεγραμμένη από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Το τίμημα της χρεοκοπίας της χώρας εντός ευρώ, αφορά και την ΕΡΤ. Δεν περιορίζεται όμως εκεί. Η χουντικής έμπνευσης κίνηση της κυβέρνησης είναι πρόαγγελος για μεγάλες και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, για πέταγμα στον καιάδα της ανεργίας δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για περαιτέρω εκτίναξη της ανεργίας και βάθεμα του κοινωνικού νεκροταφείου. Το μαύρο στους τηλεοπτικούς δέκτες, το τσαλαπάτημα της Δημοκρατίας, οι απολύσεις στο Δημόσιο, το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι το τίμημα της παραμονής της τρόικας στη χώρα και της παραμονής της χώρας στο πλαίσιο της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, Ευρωζώνη).
«Δική μας προμετωπίδα είναι ο Νόμος και η Τάξη. Και τον Νόμο και την Τάξη θα τον επιβάλλουμε. Για εμάς δεν είναι ανεκτές οι Σκουριές, όπως δεν είναι ανεκτή και η Μανωλάδα. Θα είμαστε ξεκάθαροι με όλους. Ο Νόμος και η Τάξη θα επιβληθούν».
Η φράση αυτή από την ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια στο 9ο συνέδριο της ΝΔ που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συνοψίζει με σαφή και εύληπτο τρόπο το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της «νέας» ΝΔ και κυρίως τον τρόπο που θα φτιάξει τη «Νέα Ελλάδα» που επαγγέλλεται.
Η παραπάνω φράση του πρωτοκλασάτου στελέχους της ΝΔ δένει αρμονικά και συμπυκνώνει την εισηγητική ομιλία του Α. Σαμαρά στο συνέδριο, το μήνυμα της οποίας ήταν πιο μαύρο και από το μαύρο της ΕΡΤ: «Η ΝΔ είναι το κόμμα του νόμου και της τάξης». Στη πράξη αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι η ηγεσία της ΝΔ κάνει επίδειξη της αποφασιστικότητάς της να περάσει δια πυρός και σιδήρου τα βάρβαρα μέτρα και τις καταστροφικές «μεταρρυθμίσεις» για χάρη της σωτηρίας του μεγάλου κεφαλαίου και της ανάκαμψης της κερδοφορίας του.
Επειδή οι προωθούμενες από κοινού με τους ξένους συμμάχους (τρόικα) «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τα φοβερά «εργαλεία» που σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα δεν μπορούν πλέον να περάσουν με συναίνεση «από τα κάτω», το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα με βασικό πυλώνα της ΝΔ διακηρύσσει απροσχημάτιστα τη βούλησή του να καταφύγει, όποτε κρίνει αναγκαίο, στη χρήση της κρατικής βίας και καταστολής, συνάμα με την κλιμάκωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Αυτό ακριβώς έκανε, με αβάσταχτο (σ.σ. για τον ίδιο…) πάθος, ο Α. Σαμαράς με την ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ. Ιδού πως:
–Αμφισβήτησε ευθέως ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να έχουν δικαιώματα σε περίοδο κρίσης, με το τρομακτικό επιχείρημα ότι ήδη απολαμβάνουν το υπέρτατο δικαίωμα …να εργάζονται! Οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζονται «βολέμενοι» και «συντεχνίες» και δεν τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα διαμαρτυρίας και αντίστασης για το σφαγιασμό των μισθών τους και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και εξαθλίωσή τους. Στο βαθμό μάλιστα που σηκώνουν κεφάλι και τολμάνε και κάνουν απεργίες τότε αναγορεύονται απροσχημάτιστα εχθροί της Δημοκρατίας, όπως και οι πολιτικές δυνάμεις που τους στηρίζουν που γι’ αυτό εμφανίζονται ως φορείς ακραίων ιδεολογιών!
Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Θέλω να πω ξεκάθαρα ότι υπάρχουν απέναντί μας κάποιοι άλλοι, όχι εμείς, δέσμιοι ακραίων ιδεολογιών, που θέλουν την Ελλάδα δεμένη με το χθες. Που θέλουν να κρατήσουν ίδια όλα όσα πρέπει να αλλάξουμε. Που θέλουν να προστατέψουν τα φέουδα των βολεμένων. Και που αυτό το αποκαλούν «Δικαιοσύνη». Που θέλουν να διασώσουν την ασυδοσία των συντεχνιών. Να κατεβάζουν διακόπτες, να καταλαμβάνουν δημόσια περιουσία, να καίνε την Αθήνα φορώντας κουκούλες. Και να τα αποκαλούν όλα αυτά «Δημοκρατία»! Να προκηρύσσουν απεργίες κάθε τόσο, να απαγορεύουν στις εφημερίδες να εκδοθούν, εκτός από τις δικές τους». Και συνέχισε στον ίδιο τόνο: «Εμποδίζουν τις επενδύσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για την ανεργία. Διώχνουν επιχειρήσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για τα λουκέτα». (σ.σ. προφανώς είχε υπόψη του το λουκέτο στην ΚΑΤΣΕΛΗΣ)…
Οι τελευταίες εξελίξεις με τη μάχη της ΕΡΤ, τον κλονισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, την έξοδο της ΔΗΜΑΡ και την τελική παραμονή του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύουν ότι δεν ίσχυε η εικόνα «σταθερότητας» που εξέπεμπε το κυβερνητικό κέντρο. Αντίθετα, αναδεικνύεται η πολιτική κρίση, ως συμπύκνωση των αντιφάσεων που οξύνει η εμπέδωση των μνημονιακών πολιτικών και η επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο των εξελίξεων.
Το περιβόητο success story, πάνω στο οποίο προσπάθησε να στηρίξει την αφήγησή το επιτελείο Σαμαρά, έχει διαψευστεί Η προοπτική δείχνει να είναι η παράταση του φαύλου κύκλου της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας και η εμπέδωση ενός τοπίου κοινωνικής καταστροφής.
Με τη μεγάλη μάχη της ΕΡΤ έσπασε και ένας ακόμη μύθος: αυτός που ήθελε την κοινωνία σε μια διαρκή ηττοπαθή παθητικοποίηση χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Αντίθετα, αποδείχτηκε ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορούσε να επιστρέψει στο προσκήνιο και να γίνει ο καταλύτης κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων.
Η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι αντικειμενικά πιο αδύναμη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αφορά τους τυπικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς αλλά το πλήγμα που δέχτηκε από τη διακύβευσή της υπό το βάρος μιας μεγάλης κοινωνικής κινητοποίησης. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τη δυνατότητά της να δοκιμάσει να περάσει αντιλαϊκές τομές.
Όμως, τα όσο έγιναν γύρω από τη μάχη της ΕΡΤ έδειξαν τα όρια της επίσημης Αριστεράς. Τι θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά; Να ενισχύσει τις καταλήψεις ώστε αυτές να παραμένουν ένα αγκάθι για την κυβέρνηση. Να βάλει αλλεπάλληλα αγωνιστικά απεργιακά ορόσημα. Να δοκιμάσει κάθε μέσο αμφισβήτησης της κυβέρνησης και να καλέσει το λαό σε διαρκή πολιτική κινητοποίηση. Ακόμη και εάν μια τέτοια κατεύθυνση δεν έριχνε τελικά την κυβέρνηση, θα άνοιγε ένα κρίσιμο ρήγμα και θα τόνωνε τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, σίγουρα μια τέτοια κατεύθυνση θα επέτεινε τη φθορά και την απονομιμοποίηση του κυβερνητικού κέντρου. Όμως, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς, επέλεξαν το δρόμο της αναβολής για «καλύτερες συνθήκες». Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στη νέα «δημοκρατική» ρητορική και το μιμητισμό του ΠΑΣΟΚ του ’81 καθώς και στην πολιτική “ανοιχτής αγκάλης” προς τη ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΚΚΕ παρά τα βήματα ενωτικής δράσης στην αρχή της μάχης της ΕΡΤ γρήγορα αναδιπλώθηκε στο σεχταρισμό και τη λογική ότι τυχόν πτώση της κυβέρνησης τώρα δεν είναι «προς το συμφέρον του λαού». Με τέτοιες, όμως, κινήσεις η Αριστερά γίνεται η ίδια παράμετρος της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.
Στην πραγματικότητα, μόνο η σύγκρουση με την ΟΝΕ και την Ε.Ε., η απόρριψη του ιδεολογήματος του ευρωπαϊσμού, μπορεί να βάλει τα πράγματα σε τροχιά κοινωνικής αλλαγής και οικονομικής προόδου. Ακούγεται παράδοξο, αλλά είναι και ο μόνος τρόπος για να περισωθεί κάτι από την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτό είναι το ιστορικό καθήκον της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα χρειαστεί ο τόπος, καθώς το δίδυμο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ θα βουλιάζει στις αμαρτίες του.
εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Υπό την αιγίδα της τρόικας, η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόσει πιστά το μνημονιακό πρόγραμμα ώστε να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, να επιτευχθεί αυτός ο υπέρτατος εθνικός στόχος που κατοχυρώνει την ευρωπαϊκή μας πορεία. Θα περικόψει το Δημόσιο, θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς, θα ευνοήσει ακόμη περισσότερο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Παράλληλα θα επιχειρήσει να πείσει τους εταίρους μας ότι πλέον είμαστε καλοί μαθητές, κι αυτοί θα μας μειώσουν το χρέος και ίσως συγκατανεύσουν στη χαλάρωση της λιτότητας.
Στην πράξη, η Ελλάδα θα συνεχίσει να βολοδέρνει στη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή που γνώρισε ποτέ εν ειρήνη. Μια ματιά στην κεντρική σελίδα της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ότι όλοι οι οικονομικοί δείκτες έχουν αρνητικό πρόσημο, με εξαίρεση την τεράστια ανεργία. Οι συνθήκες ζωής στις εργατικές περιοχές γίνονται συνεχώς χειρότερες: διατροφική ανεπάρκεια, κατάρρευση της πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης, αποδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Υπάρχουν γειτονιές όπου όσοι έχουν δουλειά ντρέπονται να το πουν. Και μέσα σ’ αυτήν τη θεομηνία, τα ανώτερα στρώματα δεν έχουν νιώσει σχεδόν καθόλου την κρίση στο εισόδημά τους, ή στον πλούτο τους.
Η νέα κυβέρνηση είναι απεικόνιση της παράταξης που εργολαβικά υπερασπίζεται την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας. Πίσω από καταιγισμό φλυαρίας περί μεταρρυθμίσεων, εκσυγχρονισμού, ανάπτυξης και ούτω καθ’ εξής, κρύβεται βαθύτατος συντηρητισμός, άρνηση οποιασδήποτε ουσιαστικής αλλαγής και τελικά τα σκληρότερα ταξικά συμφέροντα. Οχι μόνο δεν φέρνει εκσυγχρονισμό η «ευρωπαϊκή προοπτική», αλλά εγγυάται τη διαφθορά, την αυθαιρεσία και την ανισότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το αστικό μέτωπο υπέρ του ευρώ υπήρξε αρραγές από την πρώτη ώρα. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο δικομματισμός που κατέστρεψε τη χώρα εμφανίζεται τώρα ως ο πολιτικός εγγητής της παραμονής στο ευρώ.
Πληρώνει πολύ ακριβά η Ελλάδα την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού, όπως εξάλλου και η υπόλοιπη περιφέρεια της ΟΝΕ. Μέχρι και τη δεκαετία του 1980, η μυθική «Ευρώπη», άπιαστο όνειρο για μια μικρή βαλκανική χώρα, είχε τον αέρα της ευημερίας και της δημοκρατίας. Δεν ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα για την Ισπανία και την Πορτογαλία, αποκομμένες για αιώνες στη δυτική εσχατιά της ηπείρου, αλλά ούτε και την Ιρλανδία, που ασφυκτιούσε κάτω από τη βαριά σκιά της Αγγλίας. Η συμμετοχή στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ πήρε το χαρακτήρα μεγάλης ιστορικής καταξίωσης.
Χθες η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε νέο δείκτη μισθών για την ελληνική οικονομία. Ο δείκτης καλύπτει ουσιαστικά ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα, εκτός από τον πρωτογενή τομέα και τους τομείς υγείας και εκπαίδευσης. Περιλαμβάνει το σύνολο των ακαθάριστων αμοιβών των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και σχηματίζεται στη βάση διεθνών προδιαγραφών, άρα μάλλον έχει αξιοπιστία.
Στο διάγραμμα φαίνονται οι ετήσιες μεταβολές του δείκτη (τρίμηνο προς τρίμηνο) μετά το 2006. Χρειάζεται προσοχή στην ερμηνεία του γιατί δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί εποχικές προσαρμογές, ούτε προσαρμογές ως προς τον αριθμό των εργάσιμων ημερών. Δεδομένου δε ότι διάφορες αμοιβές καταβάλλονται συνήθως το τέταρτο τρίμηνο κάθε έτους, οι μεταβολές εκείνου του τριμήνου είναι διογκωμένες.
Υπήρξε σταθερή, αλλά μέτρια, αύξηση μισθών το δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας, καθώς η πλασματική ευμάρεια της περιόδου πλησίαζε προς το τέλος της. Οι μισθοί μειώθηκαν λίγο το πρώτο τρίμηνο του 2009, όταν η παγκόσμια ύφεση χτύπησε τη χώρα μας. Αυτό όμως που κατόπιν ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό: εκτίναξη των μισθολογικών αυξήσεων του ιδιωτικού τομέα μέχρι και το πρώτο τρίμηνο του 2010.
Πρόκειται για την εποχή της ‘θωρακισμένης οικονομίας’ στο απάνεμο λιμάνι του ευρώ, όταν ελάχιστοι στη χώρα είχαν αντίληψη του τι πραγματικά συνέβαινε. Ακριβώς τότε η ελληνική αστική τάξη, λειτουργώντας μέσα σε πλαίσιο εύκολης πίστωσης, εν μέρει από το εξωτερικό, έχασε τον έλεγχο των μισθολογικών αυξήσεων. Από την άλλη, η κυβέρνηση Καραμανλή με τη χαρακτηριστική της δειλία αλλά και η κυβέρνηση Παπανδρέου με το ‘λεφτά υπάρχουν’, είχαν από καιρό χάσει τον έλεγχο του μισθολογικού κόστους στο δημόσιο τομέα. Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ καταρρακώθηκε τελειωτικά.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα όσον αφορά την ελληνική κρίση. Δεν είναι αλήθεια ότι στον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν σκληρές συνθήκες αποτελεσματικότητας και περιορισμού του κόστους σε αντίθεση με τον σπάταλο δημόσιο τομέα. Ούτε φταίνε φυσικά οι εργαζόμενοι οι οποίοι κάλυψαν κάποια από τη μισθολογική απόσταση από τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης. Υπάρχει συνολική αποτυχία της ελληνικής αστικής τάξης όσον αφορά το μισθολογικό κόστος και του ιδιωτικού αλλά και το δημόσιου τομέα. Εκεί βρίσκεται ο πραγματικός υπεύθυνος της κρίσης.
Για πούλημα λοιπόν,
ό, τι έμεινε από χτες,
ελπίδες ανεκπλήρωτες
ευκαιρίες μοναδικές.
Για πούλημα και το μέλλον.
Δ. Μούτσης
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Ολοένα και περισσότεροι κρίκοι προστίθενται στην ατέλειωτη αλυσίδα των κατ΄ ευφημισμόν αποκρατικοποιήσεων για την «αξιοποίηση», δήθεν, της δημόσιας περιουσίας και τη «σωτηρία της πατρίδας». Από τις Σκουριές Χαλκιδικής, τη Θράκη, τη Θάσο μέχρι τη Ρόδο και από την Κρήτη μέχρι την ευπώλητη Κέρκυρα, βασικές υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, σιδηρόδρομοι), «κοινωφελείς» επιχειρήσεις (ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες), εκτάσεις που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις προστασίας της φύσης, με αρχαιολογικά ευρήματα – άρα αναπαλλοτρίωτες- κτίρια. Με δυο λόγια η δημόσια περιουσία, ο φυσικός πλούτος βγαίνουν στο σφυρί με βάση τις επιταγές των Μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Άλλωστε με βάση και τη δανειακή σύμβαση η περιουσία της Ελλάδας είναι δεσμευμένη.
Ο κακόφημος Οργανισμός ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου) πολυδάπανος και με εκατοντάδες χρυσοπληρωμένα μέλη έχει αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου της χώρας παραβιάζοντας ευθέως και τα όποια ψήγματα εθνικής ανεξαρτησίας, το ίδιο το Σύνταγμα και τα βασικά κοινωνικά, πολιτιστικά δικαιώματα. Οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κονιορτοποιούν βασικά δικαιώματα και παρεμποδίζουν την πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά στην παιδεία, στην υγεία, στο νερό , στην ενέργεια ακόμα και στην εργασία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε ένα ευρώ δε θα πηγαίνει στο ελληνικό δημόσιο ή σε οποιασδήποτε μορφής επένδυση, αφού προβλέπεται ότι «εντός δέκα ημερών» το αντίτιμο των εκποιήσεων θα κατατίθεται στο λογαριασμό των δανειστών για την εξόφληση του χρέους. Η χώρα, έτσι, μετατρέπεται σε νεοαποικία χρέους. Η ανεκτίμητη δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για 15 δις ευρώ έναντι αρχικής πρόβλεψης 50 δις ευρώ, δηλαδή «αντί πινακίου φακής» που και αυτό θα το φάνε οι δανειστές – δυνάστες μας.
..να ΄μαι πάλι με φορτισμένη μπαταρία και φρέσκους προβληματισμούς. Ας πούμε γιατί όταν αγοράζεις μπαταρία για τον υπολογιστή σου σου λένε ότι κρατάει 8 ώρες αλλά δεν σου λένε ότι ο υπολογιστής πρέπει να είναι σε αναμονή αλλιώς στις 3 ώρες πάπα η μπαταρία.
Κι άλλα με απασχολούν. Γιατί όταν λέω σε μια μαμά ότι το παιδί της είναι ίσως λίγο παραπάνω ζωηρό από ότι είναι καλό ( για το μάθημα ,για την ψυχική μου υγεία για τις αντοχές του κτιρίου- έχει διάφορες διαβαθμίσεις) μου λέει ότι δεν ξέρει τι να κάνει γιατί το παιδί δεν την ακούει, της φωνάζει, έχει μπλέξει, περνάει άσχημη εφηβεία κλπ και το σπίτι της είναι εμπόλεμη ζώνη – χωρίς τους δημοσιογράφους – αλλά η κοινωνία – που αποτελείται από μανάδες και πατεράδες των παιδιών αυτών μεταξύ άλλων- πιστεύει ότι είμαι τυχερή που δουλεύω λίγο και τι κάνω πια, σιγά την κούραση, αυτή δεν τα βγάζει πέρα με ένα κι εγώ πρέπει να παλεύω 27 τέτοια παιδιά κάθε μέρα με παιδαγωγικά πρόσφορο τρόπο για να τα βοηθήσω να αυτοπραγματωθούν κι αυτά και να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες και τις χάρες τους – που αν τις ξεδιπλώσουν λίγο ακόμα δεν θα υπάρχει κτίριο να μπούμε – κι αν δεν τα καταφέρω είμαι ανεπαρκής εγώ σύμφωνα με το πεφωτισμένο σύστημα αξιολόγησης.
Εγώ φταίω ο τεμπέλης και βολεμένος εκπαιδευτικός κι όχι το σύστημα με τα άχρωμα κτίρια τα άχρωμα βιβλία, την ύλη που δεν μπαίνει η ρημάδα μόνη της στο μυαλό των παιδιών να μου αφήσει κι εμένα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με δράσεις πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες και τρόπους σύγχρονους και μαγικούς όπως μας έδειχνε και ο πεφωτισμένος σύμβουλος προχθές.
Να τα βάλετε στο Internet που έχει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο μας έλεγε.
Ναι καλέ μου σύμβουλε αλλά δεν έχει Internet το σχολείο σε κάθε αίθουσα ούτε και υπολογιστή και ο παχυλός μισθός μου δεν μου ‘φτασε για να πάρω εγώ γρήγορο υπολογιστή και σύνδεση, με το καρβούνι που έχω θα πατήσω σύνδεση φέτος και θα φορτώσει περί τα τέλη του μήνα, μάλλον που πρέπει να κόψω και τα σάντουιτς στο πάρκο.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσουν μαζί για μια ακόμη φορά. Την τελευταία. Αποτελεί πράξη ποιητικής δικαιοσύνης ότι τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού καταδικάσθηκαν να συνυπάρξουν σε μια παρωδία «μεγάλου συνασπισμού», στο πλαίσιο των τελικών σπασμών του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Στην πραγματικότητα όμως μαζί κυβερνούσαν και τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες. Παρά τις μεταξύ τους θεατρικές συγκρούσεις, τάχα φωτός-σκότους, συμπλήρωναν το ένα το άλλο σε μία συμβιωτική σχέση, βασισμένη στην εναλλαγή τους στην εξουσία. Μαζί δημιούργησαν το πλέγμα πελατειακών σχέσεων που ακόμη δυναστεύει τη χώρα. Και η πατρωνεία δεν περιορίζεται μόνον στην δημόσια διοίκηση, ούτε στους διορισμούς των εκλεκτών ή των δυστυχισμένων που αναζητούσαν και εύρισκαν «προστασία». Η βασικότερη εκδήλωση των πελατειακών σχέσεων εκδηλώνεται στην κορυφή, όπου πολιτικές και οικονομικές ελίτ συμφύρονται σε ένα τρίγωνο νόμιμης διαφθοράς που ενώνει κόμματα, μεγαλοεργολάβους και ΜΜΕ στο μέρισμα του δημόσιου χρήματος.
Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο αυταρχικός τυχοδιωκτισμός της επίθεσης στην δημόσια τηλεόραση δεν ήταν παρά ένας αντιπερισπασμός που επιχείρησε σπασμωδικά να καλύψει το ράγισμα του success story από το φιάσκο της ΔΕΣΠΑ και την παταγώδη αποτυχία στον τομέα της δημόσιας διοίκησης; Όχι μόνον δεν έπραξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης οτιδήποτε για τον ουσιαστικό εξορθολογισμό και εκδημοκρατισμό της τελευταίας (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αναιρέσουν τον πελατειακό εαυτό τους;) αλλά απέτυχαν και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους έναντι των δανειστών. Επειδή στο κυνήγι κεφαλών που είχαν αποδεχθεί δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν 2.000 κρανία καρατομημένων δημοσίων υπαλλήλων, επέλεξαν την κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης.
Η κυβερνητική πολιτική δεν απέτυχε όμως μόνον εκεί, καταρρέει με θόρυβο σε όλα τα μέτωπα και ιδίως στην οικονομία. Το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα έπεσε μέσα στην μαύρη τρύπα των τριών δισεκατομμυρίων του ελλείμματος του ΕΟΠΥ και των ασφαλιστικών ταμείων. Η ανεργία αυξήθηκε και τον τελευταίο μήνα, παρά τους αντίθετους πανηγυρισμούς του Υπουργού Εργασίας, η οικοδομή μειώθηκε κατά 55% ακόμη και σε σχέση με το καταστροφικό περσινό έτος, τα σπρέντς ξεπέρασαν τις 800 μονάδες, μέχρι και οι εξαγωγές που ήταν μέχρι πρότινος με θετικό δείκτη πήραν αρνητικό πρόσημο.
Οι κυβερνώντες, από χτες λοιπόν, εμφανίζουν – ανεπισήμως, αφού οι οριστικές ανακοινώσεις αναμένονται για τις 8 Ιούλη – ως «τελειωμένη υπόθεση» την επιλογή του αγωγού «ΤΑΡ», ο οποίος προβλέπεται να διασχίζει τον ελλαδικό χώρο, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από την Κασπία Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.
Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευαγ. Βενιζέλος, συναντήθηκαν χτες με τους εκπροσώπους της κοινοπραξίας «Shah Deniz II» («Σαχ Ντενίζ ΙΙ») που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, όπου και ενημερώθηκαν, κατά τις πληροφορίες, για την επιλογή του «ΤΑΡ» έναντι της ανταγωνιστικής κοινοπραξίας «NABUCCO WEST» («Ναμπούκο Γουέστ»), που στη διαδρομή της δεν περιελάμβανε την Ελλάδα.
Με στόχο να υπηρετήσουν την «succes story» προπαγάνδα τους περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων», οι συγκεκριμένες συναντήσεις αξιοποιήθηκαν από τους κυβερνώντες και πυροδότησαν ένα χαρτοπόλεμο από μελέτες, ανακοινώσεις και δηλώσεις για τα δήθεν οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα και ο ελληνικός λαός από την κατασκευή του αγωγού. Το υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε μάλιστα μέχρι και σχετική έκθεση για να «διαφημίσει» τα «πλεονεκτήματα που συνεπάγεται για την Ελλάδα ο αγωγός ΤΑΡ»
Ας δούμε πρώτα τι ισχυρίζονται, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα που θα αποκαθιστά την πραγματικότητα και θα εξηγεί γιατί το πανηγύρι τους είναι… για τα πανηγύρια:
Ανάμεσα στα άλλα, στην έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών, γίνεται λόγος για«σημαντική άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα ύψους 1,5 δισ. ευρώ» που όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα «αυξήσει την απασχόληση» με τη «δημιουργία 2.000 άμεσων και 10.000 έμμεσων νέων θέσεων εργασίας» και που θα φέρει «πολλαπλασιαστικά οφέλη στην ελληνική οικονομία»…
Στην ίδια έκθεση προπαγανδίζεται η «γεωστρατηγική σημασία της ολοκλήρωσης του αγωγού TAP», που όπως υποστηρίζουν «θα είναι μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας και θα σηματοδοτήσει τη δυναμική επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό περιβάλλον και στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής».
Πάντα σύμφωνα με την κυβέρνηση, η διέλευση του «ΤΑΡ» από την Ελλάδα σηματοδοτεί την «αύξηση των επιλογών και της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας μας έναντι των προμηθευτών της» και καθιστά την Ελλάδα «ενεργειακό κόμβο και άξονα στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης»…
Η Ελλάδα την περίοδο συσσώρευσης του χρέους (1974-2010) διέθεσε για εισαγωγές οπλικών συστημάτων ποσά ισοδύναμα, χωρίς τους τόκους, με μισό ετήσιο ΑΕΠ!
Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία για τη συμβολή των δαπανών για εισαγωγές όπλων, κυρίως από ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία, στη γιγάντωση του δημόσιου χρέους, πάνω στο οποίο πάτησαν για να επιβάλουν την υποδούλωση της χώρας και τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού.
Πρόκειται κατά κανόνα για πολεμικό υλικό που δεν υπηρετεί τις αμυντικές ανάγκες της χώρας, αλλά εντάσσεται στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες χρηματοδοτούνται με δανεισμό και κατά συνέπεια τροφοδοτούν άμεσα το χρέος, όχι μόνον αυξάνοντάς το κατά το ύψος του ποσού αυτών των δαπανών, αλλά κατά πολύ περισσότερο, καθώς συσσωρεύονται και οι τόκοι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την περίοδο συσσώρευσης του δημόσιου χρέους, μετά το 1974 και μέχρι το 2010 που εκδηλώθηκε σε όλη της έκταση η οικονομική κρίση, υπήρξαν εισαγωγές όπλων στην Ελλάδα, προερχόμενων από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), συνολικής αξίας ίσης σχεδόν με το μισό του μέσο ετήσιο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) της ίδιας περιόδου.
Αν λοιπόν ληφθεί υπόψιν ότι:
το δημόσιο χρέος, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι το 2010 – οπότε και ξεκίνησε η εφαρμογή των μνημονίων – με τη συσσώρευση τόκων επί τόκων είχε περάσει τα 330 δισ. ευρώ, περίπου το 143% του ετήσιου ΑΕΠ του ίδιου έτους,
το γεγονός ότι το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος των 330 δισ. ευρώ αποτελείται όχι μόνο από το αρχικό κεφάλαιο αλλά έχουν συσσωρευτεί και οι τόκοι,
οι εισαγωγές όπλων χρηματοδοτούνται κυρίως από εξωτερικό δανεισμό, δηλαδή« χτίζουν» άμεσα το χρέος και μάλιστα είναι μακροχρόνιος δανεισμός πράγμα που συμβάλλει κατά πολύ στη συσσώρευση των τόκων. Ακόμα πληρώνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για την αποπληρωμή σε αμερικανικές τράπεζες της λεγόμενης «αμερικανική στρατιωτικής βοήθειας» (προ- γράμματα FMF) που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50.
οι δαπάνες για τις εισαγωγές όπλων, οι οποίες χωρίς τους τόκους, ισοδυναμούν με το 50% ενός μέσου ετησίου ΑΕΠ της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών, είναι καθαρό κεφάλαιο χωρίς τους τόκους.
Τότε το συμπέρασμα είναι καταλυτικό:
Ένα πολύ μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους, προέρχεται από τις δαπάνες για τις εισαγωγές όπλων και τους τόκους που συσσωρεύτηκαν για την εξυπηρέτηση αυτών των αγορών.
Πρέπει να επισημανθεί ότι οι δαπάνες για τις οποίες γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι γενικά οι αμυντικές δαπάνες της χώρας (μισθοδοσία προσωπικού Ενόπλων Δυνάμεων, λειτουργικές δαπάνες κλπ), που ενδεχομένως κατά ένα μέρος τους είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες αλλά πρόκειται αποκλειστικά για εξοπλιστικές δαπάνες και ειδικότερα για δαπάνες που αφορούν εισαγωγές όπλων και οπλικών συστημάτων και μάλιστα σε βάρος της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Σε πολλές περιπτώσεις αγοράζαμε οπλικά συστήματα που είτε παρέμειναν επιχειρησιακά ανενεργά είτε ήταν ακατάλληλα είτε δεν ολοκληρώθηκαν σαν συστήματα ποτέ.
Η ιστοσελίδα μας www.tometopo.gr/ φιλοξενεί σήμερα το άρθρο του Γιώργου Οικονομίδη, ενός επιστήμονα που έχει αφιερώσει πολλές δυνάμεις στη μελέτη της δυνατότητας των κοινωνιών να λειτουργούν αποκλειστικά σχεδόν με λογιστικό χρήμα, χωρίς την ανάγκη προσφυγής στα συμβατικά χαρτονομίσματα. Οι απόψεις φαίνονται αιρετικές, αλλά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά για το Σχέδιο Β μπορεί να συμβάλλουν στην υπέρβαση πολλών δυσκολιών που έχουν σχέση με το χρονικό διάστημα που απαιτείται προκειμένου να τυπωθούν τα νέα χαρτονομίσματα που θα αντικαταστήσουν τα σημερινά με το ευρώ.
του Γιώργου Οικονομίδη*
«Ας φανταστούμε ότι – μετά από όλες τις απαραίτητες νομοθετικές διαδικασίες από τα αρμόδια ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα – από 1-1-2014 καταργούνται τα 500ευρα και τα 200ευρα, από 1-7-2014 καταργούνται τα 100ευρα και τα 50ευρα και από 1-1-2015 καταργούνται τα 20ευρα και τα 10ευρα και κυκλοφορεί (αν κριθεί απαραίτητο αλλιώς καταργείται πλήρως και αυτό) 5ευρο κέρμα. Η χρονική κλιμάκωση θα εξυπηρετήσει την σταδιακή προσαρμογή του κοινού και την προμήθεια και εγκατάσταση των απαραιτήτων μηχανημάτων και συνδέσεων. Θα δώσει επίσης τον χρόνο κατάθεσης στις Τράπεζες όλου του κυκλοφορόντος χρήματος (χωρίς αντικίνητρα «πόθεν έσχες» κλπ αφού το τελικό όφελος θα είναι πολλαπλάσιο).
Όλες επομένως οι συναλλαγές πλην των πολύ μικρής αξίας διενεργούνται στο εξής μέσω καρτών – πιστωτικών είτε χρεωστικών – ή και μέσω internet ή mobilebanking.
ΑΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Πλήρης εποπτεία του δημοσίου επί του συνόλου του ΑΕΠ και όλου τουü τζίρου κάθε οικονομικού προσώπου και επομένως κάλυψη του συνόλου της φορολογικής βάσης για κάθε είδους φόρο άμεσο ή έμμεσο. Επομένως δημοσιονομική εξυγίανση αφ’ ενός λόγω αύξησης του ΑΕΠ αλλάü και κυρίως λόγω αύξησης των κρατικών εσόδων σε ανέλπιστο άλλως βαθμό. Δυνατότητα άρα μείωσης των φορολογικών συντελεστών –ειδικά καιü κυρίως των εμμέσων φόρων – και άρα περαιτέρω ενίσχυσης της ανάπτυξης.
ΕΜΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (ίσως και σημαντικότερα !)
Εξάλειψη του εγκλήματος – και κυρίως του οργανωμένου αφού itwon’tvpay !. Απομένουν πλέον μόνον εγκλήματα τιμής, μίσους, κλπ. Δεν υπάρχει δυνατότητα απόληψης κέρδους και άρα ούτε έδαφος γιαv εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, trafficking, ούτε και για λαθρομετανάστευση! Ούτε καν για παράνομο τζόγο ! Τεράστια επομένως ωφέλεια της κοινωνίας με την αφαίρεσηv οποιουδήποτε κινδύνου ληστειών, διαρρήξεων, κλοπών, απαγωγών κλπ., αλλά και δωροδοκιών, διαφθοράς, εκβιασμών κλπ Αντίστοιχη απελευθέρωση κοινωνικών δυνατοτήτων του κράτους λόγωv εξαιρετικής μείωσης αντικειμένου από σειρά υπηρεσιών (δικαστήρια, αστυνομία, φυλακές κλπ).
Ω, ναι, οι εκλογές τείνουν να αναχθούν σε «κίνδυνο» ισοβαρή εκείνου που αντιπροσωπεύει το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Τι έπεται; Μήπως η απαγόρευση της διεξαγωγής τους, μέχρι τη στιγμή π.χ. κατά την οποία το δημόσιο χρέος -ως ποσοστό επί του ΑΕΠ- θα πέσει στα επίπεδα που βρισκόταν προ μνημονίων; Υπομονή. Το 2020-2025 δεν απέχει πολύ. Κάνεις τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κομπολόι κι ούτε που καταλαβαίνεις πώς κυλάει ο χρόνος…
του Διονύση Ελευθεράτου
Ας αναλογιστούμε: Ποιες «παρακαταθήκες» θα έμεναν αναπάντητες, εάν το «αποφασίζομεν, διατάσσομεν, κλείνομεν την ΕΡΤ και απολύομεν 2.600 ανθρώπους» αποδεικνυόταν ένας ακόμη άνετος καθεστωτικός καλπασμός, στα λιβάδια του κοινωνικού φόβου;
Δεν έχουμε παρά να μεταφέρουμε το βασικό «σκεπτικό» της θανατικής καταδίκης της ΕΡΤ στο σύνολο των «υποδίκων» της Ελλάδας των Μνημονίων: Για περισσότερα -και με λιγότερη χρονοτριβή- λουκέτα σε νοσοκομεία, σχολεία ή σε δημοτικές υπηρεσίες, δεν θα χρειαζόταν η παραμικρή ειδική «θεσμική» επίφαση. Ούτε καν προχειροφτιαγμένες «μελέτες» που θα «τεκμηρίωναν» διάφορες «επικαλύψεις» ή «καλύψεις αναγκών από άλλες, κοντινές μονάδες». Θα αρκούσε η «αδιαφάνεια». Θα μπορούσε η κυβέρνηση π.χ. να καταργήσει νοσοκομεία, με την απλή αιτίαση -βάσιμη ή μη- για «παρατράγουδα» στις προμήθειες υλικού.
Τραβηγμένο; Καθόλου. Κυβερνητικό «κεκτημένο» θα ήταν – και μάλιστα ακλόνητο- , εάν έλειπε η μάχη για την ΕΡΤ. Επειδή δε ο «κοινωνικός αυτοματισμός» είναι άχρηστος εάν δεν αλλάζει η φορά του, φανταζόμαστε με πόση ευκολία θα αντέστρεφε την «επιχειρηματολογία» της η εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Άννα Ασημακοπούλου… Τι είπε προσφάτως η ερίτιμος κυρία, ανερυθρίαστα; ‘Οτι αν κλείνει ένα σχολείο στο Μπουρνάζι, ευθύνονται τα προνόμια των εργαζομένων της ΕΡΤ! Φανταζόμαστε την …εναλλακτική «επιχειρηματολογία» της, εάν η υπόθεση της ΕΡΤ εξελισσόταν ως τυπική, ήρεμη κυβερνητική διεκπεραίωση: «Εδώ έκλεισε για τη σωτηρία της χώρας ολόκληρη ραδιοτηλεόραση, έμειναν άνεργοι τόσοι άνθρωποι – κι εσείς ισχυρίζεστε πως δεν μπορείτε να αναζητήσετε άλλο σχολείο;».
Όποιος τυχόν αμφιβάλλει για την απαράμιλλη ικανότητα του «κοινωνικού αυτοματισμού» να αλλάζει διαρκώς τους στόχους της μοχθηρίας του, καθώς και τα υποτιθέμενα αντικείμενα της «φιλευσπλαχνίας» του, δεν χρειάζεται να εξασκήσει τόσο τη φαντασία, όσο τη μνήμη του. Μήπως δεν ήταν ο κλάδος των εκπαιδευτικών το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα στα χείλη των «παπαγάλων», τον Ιανουάριο, κατά τις ημέρες της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό; Σταθερή η επωδός: «Πώς δηλαδή ζητούν εξαίρεση από το ενιαίο μισθολόγιο αυτοί, όταν εντάσσονται οι εκπαιδευτικοί που έχουν λιώσει τα παντελόνια τους στο διάβασμα;». Ε, λίγους μήνες αργότερα οι …παρ’ ολίγον απεργοί εκπαιδευτικοί είχαν μετατραπεί σε αντικοινωνικά, ανάλγητα τέρατα, «κερδίζοντας» μια θέση στο διευρυμένο «ενιαίο επιστρατευσολόγιο» της τρικομματικής κυβέρνησης.
Φυσικά, το ότι ενδεχομένως σε λίγους μήνες η υπό συγκρότηση κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν θα υπάρχει, δεν σημαίνει καθόλου ότι η αστική τάξη στερείται εναλλακτικών λύσεων ή ότι η κυβέρνηση που θα την αντικαταστήσει θα είναι καλύτερη από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων.Τίποτα δεν εγγυάται μια τέτοια εξέλιξη, όσο ο λαός δεν βρίσκεται στους δρόμους και όσο η Αριστερά και τα κόμματά της συνεχίζουν να αδυνατούν να εκφράσουν πολιτικά την οργή και τα συμφέροντα των σύγχρονων στρωμάτων των εργαζομένων που υποφέρουν τα πάνδεινα σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο αυτή την εποχή του Μνημονίου.
Του Γιώργου Δελαστίκ
Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος με την απόφασή του να κλείσει την ΕΡΤ για να ανοίξει την …ΥΕΝΕΔ της χούντας, ο Σαμαράς! Επίδειξη πυγμής για να τρομοκρατήσει τον κόσμο πήγε να κάνει, απολύοντας ακαριαία πάνω από δυόμισι χιλιάδες εργαζόμενους. Να παραλύσει κάθε αντίσταση επιδίωκε, αλλά … δεν προλαβαίνει να μαζεύει καρπαζιές΄. Μέχρι κι ο Κουβέλης οσμίστηκε ότι ο Σαμαράς βρωμάει… πολιτική πτωμαΐνη και κάτω από την πίεση των βουλευτών και στελεχών του την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια! Απέσυρε τους υπουργούς του από την κυβέρνηση, εγγυήθηκε στην άρχουσα τάξη ότι όποτε μπαίνει θέμα πρόωρων εκλογών θα στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά και προετοιμάζει τη ΔΗΜΑΡ να προσκολληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ , αν βγει πρώτο κόμμα.
‘Εγινε έξαλλος με τον Φώτη Κουβέλη ο Βαγγέλης Βενιζέλος .Πάνω που είχε πατήσει αδίστακτα στα ‘’πτώματα’’ των χιλιάδων απολυμένων της ΕΡΤ και είχε κατορθώσει να εκβιάσει τον Σαμαρά να τον κάνει υπουργό του, ίσως και αντιπρόεδρο (της κυβέρνησης, όχι της …ΝΔ!) βρήκε την ώρα ο Κουβέλης να κάνει κόνξες! Δεν κώλωσε όμως ο Βαγγέλας! Διακήρυξε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι υπεύθυνο, μαρτυρικό κόμμα και γι αυτό το έκανε..συνιστώσα της ΝΔ! ‘’ Στην κυβέρνηση Σαμαρά ως τον πολιτικό μας θάνατο!’’ είναι το νέο δόγμα του ΠΑΣΟΚ. Αυτό το θεμελιώδες σύνθημα βέβαια δεν το ενστερνίζεται μόνο ο Βενιζέλος. Στο …’’Λαμογιστάν’’ του ΠΑΣΟΚ έγιναν σημεία και τέρατα.
Δυο-τρεις ώρες πριν από τη σύσκεψη των αρχηγών των κυβερνητικών κομμάτων την Πέμπτη, σχεδόν όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ήταν λάβροι κατά της συμμετοχής στην κυβέρνηση Σαμαρά. Μόλις όμως γύρισε ο Βενιζέλος και τους είπε ότι ο Κουβέλης την κοπάνησε από την κυβέρνηση κι έτσι ανοίγουν συνολικά καμιά δεκαριά θέσεις υπουργών και υφυπουργών για το ΠΑΣΟΚ αφού απέμεινε μόνο του στην κυβέρνηση της ΝΔ, όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν στα ..μπαλκόνια της Ιπποκράτους να φωνάζουν με ένα στόμα «κυβέρνηση η θάνατος»! (περισσότερα…)
Χωρίς το «αριστερό άλλοθι» της ή αλλιώς την «αριστερή τσόντα» της πορεύεται η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μετά την «ολίγον» αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ ένα ακριβώς χρόνο μετά την συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση μπορεί να εμφανίζεται αποδυναμωμένη μετά την αποχώρηση της «αριστεράς της ευθύνης», αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν είναι αρκετά δυνατή για να προχωρήσει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές, με αιχμή του δόρατος τις «μεταρρυθμίσεις» που στην ουσία διασφαλίζουν ότι το μεγάλο κεφάλαιο θα βγει από την καπιταλιστική κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες φορτώνοντας όλα τα βάρη στις πλάτες του λαού και συνάμα δημιουργεί τις προυποθέσεις για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Αντίθετα η δικομματική ΝΔ –ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο επικίνδυνη και καταστροφική, αν ο λαός δείξει ανοχή ή σκύψει το κεφάλι του στις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που εξολοθρεύουν οριστικά τα εναπομείναντα δικαιώματα και κατακτήσεις του, αν αποδεχθεί με άλλα λόγια να ζήσει ως σύγχρονος σκλάβος υποκύπτοντας διαρκώς στη λογική του μη χείρον βέλτιστον, στα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα «μέσα ή έξω από το ευρώ», «ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη χρεωκοπία», και την ιδεολογική τρομοκρατία.
Οι αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό, που προκλήθηκαν με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, καθόλου δεν σημαίνουν «πολιτική αστάθεια» και άρα «αδυναμία» του αστικού πολιτικού συστήματος να περάσει τα βάρβαρα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί με τους ξένους δανειστές και συμμάχους της εγχώριας πλουτοκρατίας. Αντίθετα, οι αναταράξεις αυτές μπορεί να οδηγήσουν, πέρα από τον ανασχηματισμό και την συγκρότηση του νέου κυβερνητικού σχήματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, στην επιτάχυνση των διεργασιών για μια συνολική ανανέωση και αναδιάταξη του αστικού πολιτικού που συγκροτείται ήδη στη βάση του υπό διαμόρφωση δίπολου ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο όποιος «συμβιβασμός» επιτευχθεί μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μέσα από την περιβόητη «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας», θα αποτελέσει την αφετηρία για κλιμάκωση της μετωπικής επίθεσης, πατώντας πάνω στην παράταση της ανοχής και της καλλιέργειας νέων αυταπατών στα λαικά στρώματα.
Σήμερα κινδυνεύουν να κατεδαφιστούν τόσο στην Αθήνα (οδός Πανόρμου) όσο και στη Θεσσαλονίκη (οδός Μικρουλέα 20) οι τελευταίες εστίες μνήμης των προσφύγων που ήρθαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στις δύο μεγαλουπόλεις μας.
Τι απομένει σε μια πόλη, αν αφαιρέσεις την ιστορική της μνήμη; Οταν της κόψεις κάθε τι που τη συνδέει με το παρελθόν της, αυτό που συγκροτεί την πρόσφατη ιστορία της; Χάνεται τότε ό,τι πολυτιμότερο τη χαρακτηρίζει και τη νοηματοδοτεί. Η ταυτότητά της, η μαγεία της, το μυστήριό της, οι μνήμες που φτερουγίζουν πάνω της κι άλλες που φώλιασαν μέσα σε χαλάσματα, ξεθωριασμένα χρώματα και ερειπωμένες στέγες.
Η καταστροφή του κτιριακού πολιτισμού της σύγχρονης ιστορίας μας είναι πρωτοφανής στη χώρα μας. Κατεδαφίζουμε όχι μόνον τα κελύφη μέσα στα οποία αναπτύχθηκε η ζωή τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά μαζί τους και κάθε τι που μας θυμίζει εκείνες τις εποχές. Τον μόχθο, τους αγώνες, τις θυσίες του λαού μας. Κατεδαφίζουμε, με λίγα λόγια, την αυτογνωσία μας. Ξεχνάμε από πού ήρθαμε και πού πηγαίνουμε. Και τι κτίζουμε στη θέση τους;
Όταν μια κοινωνία δεν έχει σταθερά σημεία αναφοράς που να τη συνδέουν με το πρόσφατο (αλλά και το μακρινό) παρελθόν της, είναι μια κοινωνία δίχως μέλλον. Μια κοινωνία που κινδυνεύει να χαθεί και να σβήσει μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Και την ίδια ώρα γίνεται -ιδίως η νέα γενιά- έρμαιο των κάθε είδους παραχαρακτών της Ιστορίας. Ολων αυτών που επενδύουν και ποντάρουν ακριβώς στο ξεθώριασμα της μνήμης, για να επαναφέρουν έπειτα από χρόνια στο προσκήνιο ο,τι εφιαλτικό, αποκρουστικό και τρομακτικό είχαν ζήσει οι προηγούμενες γενιές.
Σήμερα κινδυνεύουν να κατεδαφιστούν τόσο στην Αθήνα (οδός Πανόρμου) όσο και στη Θεσσαλονίκη (οδός Μικρουλέα 20) οι τελευταίες εστίες μνήμης των προσφύγων που ήρθαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στις δύο μεγαλουπόλεις μας. Εκεί, στις γειτονιές που πρωτοκατοικήσανε και τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν εκείνα τα χρόνια, στα σπίτια που έκτισε τότε το Ελληνικό κράτος μέσα από τα μεγάλα εποικιστικά προγράμματα της Πρόνοιας και της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων.
Οι ελληνικές αρχές συνεργάζονται εδώ και δεκαετίες με τις τουρκικές για την παράδοση Τούρκων αγωνιστών στο καθεστώς της Αγκυρας. Οι λεπτομέρειες αυτής της συνεργασίας καταγράφονται σε ντοκουμέντα των Wikileaks.
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:
Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς
Η γκαγκστερική απαγωγή του αριστερού Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Μπουλούτ Γιαϊλά, το βράδυ της 30ής Μαΐου στα Εξάρχεια από ομάδα ανδρών με πολιτικά, που επέβαινε σε όχημα της ΕΛ.ΑΣ., και η παράδοσή του στις διωκτικές αρχές της Αγκυρας ήρθαν να θυμίσουν τις χειρότερες στιγμές της «αντιτρομοκρατικής» συνεργασίας των εγχώριων υπηρεσιών ασφαλείας με τους συναδέλφους τους άλλων χωρών. Σε μια συγκυρία που η όλο και πιο βίαιη καταστολή του δημοκρατικού κινήματος της πλατείας Ταξίμ από την κυβέρνηση Ερντογάν αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, η προσφυγή σε μεθόδους που κινούνται μεταξύ λατινοαμερικανικής χούντας και Γκουαντάναμο μόνο τα χειρότερα μπορεί να προαναγγέλλει για το μέλλον των δημοκρατικών ελευθεριών στην Ελλάδα.
Ούτε η παρουσία Τούρκων πολιτικών προσφύγων ούτε οι βρόμικοι χειρισμοί των υπηρεσιών ασφαλείας εις βάρος τους αποτελούν όμως φαινόμενο των τελευταίων χρόνων. Το ιστορικό των μεταξύ τους σχέσεων, όπως και των σχέσεων ανάμεσα στην εγχώρια «κοινωνία των πολιτών» και τους κυνηγημένους αγωνιστές της γειτονικής μας χώρας, αντικατοπτρίζει αντίθετα με αρκετή πιστότητα το εκάστοτε επίπεδο (και) της δικής μας δημοκρατίας. Το χρονικό των τριών τελευταίων δεκαετιών είναι εξαιρετικά εύγλωττο επ’ αυτού.
Τα χρόνια της αλληλεγγύης
Τη δεκαετία του ’80, τον τόνο έδινε κυρίως το αίσθημα αλληλεγγύης προς τον τουρκικό λαό, που στέναζε κάτω από την μπότα της δικτατορίας του στρατηγού Κενάν Εβρέν. Η αγριότητα της τουρκικής χούντας ήταν τέτοια που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Μέσα στους πρώτους 15 μήνες από το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 είχαν συλληφθεί 122.600 άτομα κι απαγγέλθηκαν 3.600 θανατικές καταδίκες. Είκοσι επτά θανατοποινίτες πολιτικοί κρατούμενοι απαγχονίστηκαν μέχρι τα τέλη του 1984, ενώ εκατοντάδες άλλοι βρήκαν τον θάνατο από τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ή δολοφονήθηκαν στις φυλακές. Πολλές δίκες αφορούσαν εκατοντάδες κατηγορούμενους μαζί, διεξάγονταν σε γήπεδα που είχαν μετατραπεί σε έκτακτα στρατοδικεία και διαρκούσαν χρόνια. Συνδικάτα και κόμματα τέθηκαν εκτός νόμου, οι απεργίες απαγορεύθηκαν, πανεπιστήμια και σχολεία εκκαθαρίστηκαν από τον «εσωτερικό εχθρό», κάθε εκδοχή κοινωνικής αντιπολίτευσης πέρασε διά πυρός και σιδήρου κι ένας δεδηλωμένος οπαδός του Πινοτσέτ, ο Τουργκούτ Οζάλ, ανέλαβε να εφαρμόσει ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα οικονομικής αναδιάρθρωσης υπό την αιγίδα του ΔΝΤ.
Από την πρώτη στιγμή η Τρόικα και η εγχώρια παράταξή της μιλούν για μεταρρυθμίσεις θέλοντας να νομιμοποιήσουν τα όσα έχουν κάνει. Συχνά εννοούν πρακτικές αλλαγές, όπως για παράδειγμα την ηλεκτρονική στήριξη του φορολογικού συστήματος, ή τις μεταβολές στο οργανόγραμμα διαφόρων υπουργείων. Τέτοιες τεχνικές βελτιώσεις στη λειτουργία του κράτους προσδίδουν αίγλη στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων, αλλά φυσικά δεν είναι αυτό που εννοεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Άλλου είδους αλλαγές έχουν στο μυαλό τους οι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού.
Είναι καταρχήν εντυπωσιακή η μεταβολή στην πολιτική χρήση του όρου »μεταρρύθμιση», ο οποίος ανήκει κυρίως στο πολιτικό λεξιλόγιο της Αριστεράς. Ο Έντουαρντ Μπερνστάιν, μέλος του προσωπικού κύκλου των Μαρξ και Ένγκελς, έγραψε ένα περίφημο βιβλίο ισχυριζόμενος ότι η βαθμιαία μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική για κοινωνική πρόοδο. Στο »ρεφορμισμό» του Μπερνστάιν αντιτάχθηκε το »επαναστατικό» ρεύμα που, χωρίς να διαφωνεί ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες, ισχυρίστηκε ότι μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού μπορεί να φέρει πραγματική κοινωνική πρόοδο και σοσιαλισμό.
Για το συντηρητικό στρατόπεδο, από την άλλη, ο όρος ‘μεταρρύθμιση’ ήταν παραδοσιακά προβληματικός. Ο συντηρητικός κοιτάει δύσπιστα τις μεταρρυθμίσεις και απορρίπτει ολοσχερώς την ιδέα της επανάστασης. Είναι επίσης αλλεργικός προς την κοινωνική μηχανική, δηλαδή την προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα μέσω συνειδητής παρέμβασης από το κράτος. Η κοινωνία έχει ένα θεσμικό και αξιακό πυρήνα που προκύπτει από οργανική εξέλιξη και δε χρειάζεται ευφάνταστες μεταβολές.
Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού τις τελευταίες δεκαετίες έχει φέρει τα πάνω κάτω, μετατρέποντας το συντηρητικό στρατόπεδο σε υπέρμαχο των μεταρρυθμίσεων και κάνοντας την Αριστερά να εμφανίζεται ως δύναμη παρωχημένη. Η μεταστροφή ήταν εξαιρετικά εμφανής στη νεολαία που πλέον κοιτάει δύσπιστα την Αριστερά, ενώ ιστορικά ήταν η κύρια πηγή της δύναμής της. Ο πυρήνας του νεοφιλελεύθερου μεταρρυθμισμού έχει δύο χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι η απόλυτη πεποίθηση ότι το »ιδιωτικό είναι καλό, ενώ το δημόσιο είναι κακό». Ή, αν θέλετε, »η αγορά είναι καλή, ενώ το κράτος είναι κακό». Τι κι αν πλήθος επιστημονικών έργων έχουν καταδείξει ότι τα δίπολα αυτά είναι κενά περιεχομένου; Τι κι αν η απλή ιστορική εμπειρία, με κυρίαρχο παράδειγμα την Κίνα, πιστοποιεί ότι ο δημόσιος τομέας και το κράτος παίζουν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη; Ο νεοφιλελεύθερος »ξέρει» ότι το δημόσιο πρέπει να περιοριστεί.
Έπειτα από τέσσερα χρόνια εφαρμογής ενός μείγματος οικονομικής πολιτικής, το οποίο συνίσταται σε δημοσιονομική συστολή, εσωτερική υποτίμηση και απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, η «επίσημη» ανεργία στην Ελλάδα έχει υπερβεί το 27% και η αθροιστική μείωση του ΑΕΠ το 20%, ενώ εκτιμάται ότι η ύφεση θα είναι πάνω από 5% κατά το 2013.
Πρόκειται για τη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ και των μισθών, σε ποσοστά διπλάσια από αυτήν που την ακολουθεί, δηλαδή την Πορτογαλία, η οποία επίσης ανήκει, γεγονός καθόλου συμπτωματικό, στην «περιφέρεια» της Ζώνης του Ευρώ (ΖΕ). Τέλος, όσον αφορά στον πίνακα των ρυθμών μεταβολής του ΑΕΠ σε παγκόσμια κλίμακα, για το έτος 2011, η χώρα μας βρισκόταν στη θέση 214 (με μείωση του ΑΕΠ κατά 6.9%), δηλαδή μπροστά μόνον από την Ανγκουίλα (μείωση κατά 8.5%) και την Υεμένη (μείωση κατά 10.5%).
Η ανάλυση των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας δείχνει ότι ακόμα και εάν αυξάνεται, εφεξής, το ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 1%, τότε μετά από μία δεκαετία η ανεργία θα είναι στο 30%. Δείχνει, επίσης, ότι για να αρχίζει να μειώνεται η ανεργία πρέπει, από αύριο κιόλας, το ΑΕΠ να αρχίζει να αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 2%. Έτσι, για να σημειωθεί μία συμπίεση της ανεργίας στο π.χ. 10% μέσα σε 5 έτη, απαιτείται αύξηση του ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 5.4%, ο οποίος ενέχει αύξηση της απασχόλησης με μέσο ετήσιο ρυθμό 4.4%, δηλαδή τη δημιουργία 181 χιλιάδων θέσεων εργασίας ανά έτος.
Υπάρχει κανείς που ισχυρίζεται, βάσει στοιχείων, ότι θα μειωθεί η ανεργία; Όχι, δεν υπάρχει κανείς. Καταρχάς, τόσο η Τρόικα εξωτερικού όσο και η Τρόικα εσωτερικού δεν έχουν καταθέσει κανένα πρόγραμμα ή μελέτη, τόσο για το ζήτημα της ανεργίας όσο και γενικά για αυτό της ανάκαμψης. Αντιθέτως, μάλιστα, εκτιμούν (με τρόπο-μέθοδο που δεν γνωρίζω να έχει δημοσιοποιηθεί) ότι ο μέσος ρυθμός μεγέθυνσης του ελληνικού ΑΕΠ θα είναι της τάξης του 2%, κατά την περίοδο 2015-2020, και της τάξης του 1.7%, για μετά το 2020. Άρα, ομολογούν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ούτε στοχεύουν στην ούτε αναμένουν την συμπίεση της ανεργίας. (περισσότερα…)
Οι χρεοκοπημένες ιδιωτικοποιήσεις του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά και του Ναυπηγείου Ελευσίνας – Νεώριο Σύρου έχουν οδηγήσει σήμερα τον κλάδο της Ναυπηγικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στην πλήρη διάλυση του. Και μάλιστα σε περίοδο που η ποντοπόρος Ναυτιλία δεν έχει σχέση με την Ελληνική οικονομική κρίση. Αν ένας κλάδος μπορούσε να σταθεί όρθιος σήμερα στη χώρα μας με την οικονομική κρίση, θα έπρεπε είναι ο Ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος.
Δεν θα μπορούσε δηλαδή να υπάρξει σήμερα καλύτερη απάντηση στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και της τρόικας για τις ιδιωτικοποιήσεις από το παράδειγμα της χρεωκοπημένης ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά. Το διαρκές έγκλημα που συντελείται στο Ναυπηγείο Σκαραμαγκά τα τελευταία περίπου 15 χρόνια (δηλαδή από την έναρξη του φλερτ με τον Τσοχατζόπουλο, την Ferrostal, HDW, τα γνωστά υποβρύχια κ.λ.π. και την προετοιμασία της ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου από το 1997) από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – Ν.Δημοκρατίας αλλά και του κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχει οδηγήσει σήμερα τα οργανωμένα Ναυπηγεία και ολόκληρη την Ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία μας σε πλήρη απαξίωση και σε διάλυση με χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας. Όχι μόνο των μεταλλεργατών των Ναυπηγείων αλλά και των ‘’δορυφορικών’’ επιχειρήσεων γύρω από την δραστηριότητα του κλάδου.
Ένα διαρκές έγκλημα που δυστυχώς συνεχίζεται και σήμερα όταν για παράδειγμα μετά από 15 μήνες έμμεσου κλεισίματος του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά, έχει το θράσος ο σημερινός υπουργός Άμυνας να δηλώνει στο σωματείο των εργαζομένων ότι ‘’είμαστε σε καλό δρόμο και πολύ σύντομα θα υπογράψουμε με την ιδιοκτησία του Σκαραμαγκά, συμφωνητικό που διαφωνούμε και που συμφωνούμε’’. Δηλαδή ένα τίποτα για την λύση του προβλήματος, μετά από 15 μήνες διαπραγματεύσεων, όταν οι διαλυμένοι και εξαθλιωμένοι 1160 εργαζόμενοι μετρούν 15μήνες με εκ περιτροπής εργασία μία ημέρα την εβδομάδα που εφάρμοσε η εργοδοσία και απλήρωτοι από 15 έως 51 μήνες.
Ο Άραβας Ι.Σαφά που ουσιαστικά είναι η ‘’κελεμπία’’ των Γερμανικών συμφερόντων στον Σκαραμαγκά με τα πολλά και μεγάλα ‘’δώρα’’ που του έχουν δώσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με αποκορύφωμα τον προκλητικό και ετεροβαρή Ν.3885/2010 του Βενιζέλου για το Ελληνικό δημόσιο, προκαλεί και εκβιάζει τον Ελληνικό λαό.
Ψυχρολουσία για τον ΣYPIZA και εκατομμύρια Έλληνες που βαυκαλίζονταν από αυταπάτες ότι δήθεν θα κατέρρεε από μόνη της η κυβέρνηση NΔ, ΠAΣOK, ΔHMAP αποτέλεσε η ευκολία με την οποία συμφώνησαν τη Δευτέρα το βράδυ οι Σαμαράς, Bενιζέλος και Kουβέλης να συνεχίσουν να συγκυβερνούν. Aδίστακτα πάτησαν επί των χιλιάδων πτωμάτων των απολυμένων της EPT οι αρχηγοί των δύο μικρότερων κυβερνητικών κομμάτων για να μπορέσουν να πετύχουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς υπουργοποίησή τους, την οποία μέχρι προχθές αρνιόταν ο Σαμαράς. Eπιτέλους, απέσπασαν την υπόσχεσή του ότι σε δύο εβδομάδες θα τους κάνει υπουργούς! Oπότε αυτοί ξέχασαν αμέσως και τους απολυμένους της EPT και τα νταηλίκια περί εκλογών, περί αξιοπρέπειας των κομμάτων τους και τα λοιπά.
Eξατμίστηκαν εν ριπή οφθαλμού και οι θεωρίες ότι δήθεν ο Σαμαράς ήθελε να προκαλέσει εκλογές επειδή θα έπαιρνε …37% (!), ότι δήθεν ετοιμάζονταν να τον αλλάξουν με τον Aβραμόπουλο στη θέση του πρωθυπουργού και άλλα παρόμοιας πολιτικής βαρύτητας σενάρια. Έπεσε έτσι στο κενό και η σαφώς προεκλογικού χαρακτήρα ομιλία του Aλέξη Tσίπρα στη μικρή, αναιμική συγκέντρωση του ΣYPIZA στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος τη Δευτέρα το βράδυ. Oμιλία διανθισμένη με προεκλογικές πομφόλυγες του τύπου «καληνύχτα», αλλά πολύ δεξιά από πλευράς ουσίας στο περιεχόμενό της. Eίναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του ΣYPIZA απέφυγε να αναφερθεί ονομαστικά στους Bαγγέλη Bενιζέλο και Φώτη Kουβέλη και να τους καταγγείλει για την πολιτική τους στάση, αρκούμενος απλώς να επικρίνει την «τρικομματική» κυβέρνηση. Eίναι εξόφθαλμο ότι και ο Aλέξης Tσίπρας είχε την ψευδαίσθηση ότι θα τα έσπαγαν οι Σαμαράς, Bενιζέλος και Kουβέλης και θα πηγαίναμε σε εκλογές. Όνειρο θερινής νυκτός, το οποίο έβλεπαν ταυτόχρονα και πολλά στελέχη του ΣYPIZA, τα οποία δεν δίσταζαν να το εκφράσουν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις στο Σύνταγμα. Mοναδικός παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια της κυβέρνησης και τελικά και την ίδια είναι η κινητοποίηση του λαού, κανένας άλλος.
H μεγαλειώδης παρουσία την Πέμπτη έξω από το Ραδιομέγαρο της Aγίας Παρασκευής άνω των 100.000 ατόμων που συμπαραστέκονταν στους απολυμένους της EPT πανικόβαλε την κυβέρνηση Σαμαρά και των υποτακτικών του. Tο μέγα για την περίπτωση πλήθος και οι αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις συμπαράστασης έξω από την EPT προκάλεσαν τεράστια εντύπωση σε όλη την Eυρώπη και πρωτίστως στη Γαλλία, με ολέθριες συνέπειες για τη δημόσια εικόνα του Σαμαρά στο εξωτερικό. Oι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε επιθετικές δηλώσεις εναντίον του Σαμαρά, απαιτώντας το άνοιγμα της EPT, ενώ τα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, κυριολεκτικά «ξέσκισαν» τον Σαμαρά από πολιτική άποψη.
Μνημόνιο (τέταρτη επικαιροποίηση, σελ.7, 8): Το «λουκέτο» στην ΕΡΤ και σε μια σειρά φορείς αποτελεί υπογεγραμμένη μνημονιακή τους «υποχρέωση», την οποία επαναβεβαίωσαν τον Ιούλη του 2011
εφημ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ολα ήταν προσχεδιασμένα, προκαθορισμένα, προμελετημένα και προσυμφωνημένα.
Το ΠΑΣΟΚ που υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, και όλα τα Μνημόνια,
η ΝΔ που υπέγραψε τα επόμενα Μνημόνια και συμφώνησε αναδρομικά με το πρώτο (σ.σ.: είδαμε όλοι τον κ. Σαμαρά να αναφωνεί εκείνο το περίφημο «ουδείς αναμάρτητος» κάνοντας την αυτοκριτική του που δεν το ψήφισε),
η ΔΗΜΑΡ που συγκυβερνά με τους προηγούμενους συμβάλλοντας σαν «Αριστερά της ευθύνης» που είναι στην προώθηση της πολιτικής των Μνημονίων,
έχουν προδιαγράψει τη διάλυση των πάντων. Η ΕΡΤ ήταν μόνο η αρχή. Συγκεκριμένα:
Ηδη από τις 22 Νοέμβρη 2010, στο λεγόμενο «Επικαιροποιημένο Μνημόνιο» (σελίδες 39, 57, 58) έχουν συμπεριλάβει την ΕΡΤ σε ένα μακρύ κατάλογο «λουκέτων». Το «λουκέτο» αφορά σε εκείνες τις κρατικές επιχειρήσεις για τις οποίες, όπως αναφέρεται στο κείμενο της «δεύτερης επικαιροποίησης» του Μνημονίου,
«Η Κυβέρνηση υιοθετεί ένα σχέδιο δράσης για την αναδιάρθρωση των δημόσιων επιχειρήσεων που θα οδηγήσει σε κλείσιμο των μη βιώσιμων (…)».
Ανάμεσα στις άλλες επιχειρήσεις, εκτός από την ΕΡΤ, το «σχέδιο δράσης» των «αναδιαρθρώσεων» και των «λουκέτων» περιλαμβάνει από το Μετρό και τον ΗΣΑΠ μέχρι τα Αμυντικά Συστήματα, κι από το ΚΕΕΛΠΝΟ και τον ΕΟΤ μέχρι τον ΕΛΓΑ!
Ηδη από τις 2 Ιούλη 2011, στο λεγόμενο «Μνημόνιο Συνεννόησης» (πρόκειται για την τέταρτη «επικαιροποίηση» του Μνημονίου, σελίδες 7, 8) επαναβεβαιώνουν ότι προωθούν
«Νομοθεσία για την κατάργηση, συγχώνευση και συρρίκνωση μη βιώσιμων φορέων (…) Μεταξύ άλλων η νομοθεσία θα αφορά μεγάλους φορείς που θα κλείσουν και των οποίων οι αρμοδιότητες θα μεταφερθούν (…)».
Μνημόνιο (δεύτερη επικαιροποίηση, σελ. 39, 57, 58): Εχουν προδιαγράψει το κλείσιμο της ΕΡΤ και τη διάλυση μιας σειράς επιχειρήσεων από το Νοέμβρη του 2010
Στις επιχειρήσεις που από τότε είχαν αποφασίσει ότι θα περάσουν από το «μαχαίρι» της συρρίκνωσης, της συγχώνευσης και της κατάργησης, έχει και πάλι την «τιμητική» της η ΕΡΤ, αλλά και φορείς όπως το ΙΓΜΕ, ο ΕΟΜΜΕΧ, ο ΟΣΚ κ.λπ.
Σύμφωνα με τους αρχικούς τους σχεδιασμούς, η νομοθεσία για το «λουκέτο» στην ΕΡΤ και στους άλλους φορείς θα είχε κατατεθεί από την κυβέρνηση τον Ιούλη του 2011 και θα είχε υιοθετηθεί από το Κοινοβούλιο μέχρι τα μέσα Αυγούστου του 2011.
Σας παρουσιάζουμε το κείμενο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου με τίτλο »Η επίδραση του αγροτικού κινήματος στην εκλογική συμπεριφορά των αγροτικών στρωμάτων (1961-1964)» από τον συλλογικό τόμο »Το αγροτικό κίνημα στην Ελλάδα από το 19ο αιώνα ως σήμερα» που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Νήσος & Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, Αθήνα, 2011
Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1990 η Ελλάδα βιώνει σχεδόν κάθε χρόνο κινητοποιήσεις των αγροτών, οι οποίες πολλές φορές ξεπερνούν γεωγραφικούς περιορισμούς και εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα με σημαντική δυναμική και πρωτοφανείς μορφές δράσης. Ποιοι είναι αυτοί οι αγρότες, από πού έρχονται και σε ποιο ιστορικό κινηματικό παρελθόν αναφέρονται; Ποιες είναι οι ρίζες του κινήματός τους και ποια η ιστορική συνέχειά του; Πώς σχετίζονται οι μορφές και οι εξάρσεις ή οι υφέσεις του αγροτικού κινήματος με τις περιπέτειες και τις φάσεις της σταδιακής ολοκλήρωσης της ελληνικής κοινωνίας και του εθνικού κράτους; Ποια είναι η θέση του ελληνικού αγροτικού κινήματος στην πλούσια, από τους αιώνες ξεσηκωμούς των καλλιεργητών γης, παγκόσμια Ιστορία;
Στα ερωτήματα αυτά, μεταξύ άλλων, επιχειρούν να απαντήσουν οι αναλύσεις που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο, αναζητώντας, μέσα στις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές αλλαγές, αποδιαρθρώσεις και αναδιαρθρώσεις στην ιστορική πορεία της ελληνικής κοινωνίας, τη θέση και το ρόλο των αγροτών και του διεκδικητικού τους κινήματος στα σημαντικά στάδια συγκρότησης ή αναταραχής της κοινωνίας
Περιλαμβάνονται τα κείμενα:Αντώνης Μωυσίδης, Εισαγωγή- Καίτη Αρώνη – Τσίχλη, «Αγροτικές εξεγέρσεις στη μετεπαναστατική Ελλάδα (1833-1852): νεωτερικότητα και παραδοσιακές αντιστάσεις»- Βασίλης Πατρώνης, «Μεγάλη γαιοκτησία και αγροτικό κίνημα: η περίπτωση της Θεσσαλίας (1881-1923)»- Θανάσης Καλαφάτης, «Σοσιαλιστικές και αναρχικές ιδέες κατά τη διάρκεια της Σταφιδικής Κρίσης (1893-1905)»- Καπογιάννης Δημήτρης, «Συλλογική δράση και πολιτική κινητοποίηση των αγροτών κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου»- Νίκος Καμπέρης, «Οι αγρότες στην Κατοχή και τον Εμφύλιο»- Σπύρος Σακελλαρόπουλος, «Η επίδραση του αγροτικού κινήματος στην εκλογική συμπεριφορά των αγροτικών στρωμάτων (1961-1964)»- Αντώνης Μωυσίδης, «Συλλογικότητες του αγροτικού χώρου και αγροτικό κίνημα μετά το 1974: από τη θεσμική έκρηξη στην παρακμή»
«… Στην Ελλάδα, οι αγροτικές στατιστικές είναι τρομερές. Καλλιεργήσιμο είναι μόλις το 27% του εδάφους αλλ’ από αυτό ζουν τα 48% του πληθυσμού. Τα αγροκτήματα είναι πάρα πολύ μικρά, κατά μέσο όρο και δε φθάνουν τα 30 στρέμματα, και αυτά συχνά είναι χωρισμένα σε μικρά κομμάτια. Η ποιότης της γης κυμαίνεται από λίγες περιοχές με καλό έδαφος…αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους είναι φτωχό και δεν ποτίζεται. Αυτό φαίνεται από το ετήσιο εισόδημα που φθάνει από 100 δολάρια στις καλύτερες περιοχές έως τα 13 δολάρια στα βουνά. Όσοι ασχολούνται, δε, με τη γεωργία υποαπασχολούνται σε μεγάλο βαθμό. Υγιείς νέοι γεωργοί εξακολουθούν κάνουν με τα χέρια τους απλές εργασίες που θα έπρεπε να είχαν εκμηχανισθεί… Τα χωριά είναι γεμάτα από νέους και γέρους που περνούν άσκοπα τον καιρό τους και από γυναίκες και κορίτσια που κλώθουν… συνεχώς με τη ρόκα και το αδράχτι που είναι ασφαλώς η πιο γραφική και η λιγότερο παραγωγική από τις εργασίες του ανθρώπου. Ελάχιστες είναι οι ενδείξεις της ευημερίας η οποία μεταπολεμικά έχει επεκταθεί σε μεγάλο μέρος της Δ. Ευρώπης. Ακόμα και στα χωριά που έχουν ανοικοδομηθεί, τα παράθυρα δεν έχουν τζάμια. Τα πατώματα των σπιτιών είναι από χώμα ή τσιμέντο και τα έπιπλα είναι ελάχιστα…»
Απόσπασμα από άρθρο του John Cherrington που δημοσιεύτηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 12/5/1966
1) Εισαγωγή
Με την παρούσα εργασία επιχειρούμε να συνδέσουμε τις συνθήκες διαβίωσης των αγροτικών στρωμάτων στις αρχές της δεκαετίας του ’60 με το αγροτικό κίνημα που εμφανίστηκε εκείνη την εποχή και την μεταστροφή της εκλογικής συμπεριφοράς των αγροτών στις εθνικές εκλογές του 1963 και του 1964. Θεωρούμε πως το θέμα αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί μας βοηθά να κατανοήσουμε ένα βασικό παράγοντα που οδήγησε στην εκλογική ήττα της ΕΡΕ και στην ευρεία πολιτική νίκη της Ένωσης Κέντρου το 1964. Κι αυτό γιατί σε όλη την μετεμφυλιακή περίοδο η κυριαρχία του συντηρητικού κόμματος σε σημαντικό βαθμό στηρίχτηκε στην υποστήριξη του αγροτικού κόσμου. Όταν αυτό, για τους λόγους που θα δείξουμε στη συνέχεια, σταμάτησε τότε η εκλογική επιρροή της ΕΡΕ δέχτηκε ένα σημαντικό πλήγμα.
2) Το κοινωνικό πλαίσιο διαβίωσης των αγροτών στις αρχές της δεκαετίας του ‘60
Στην παράγραφο αυτή θα ασχοληθούμε με το να καταδείξουμε το κοινωνικό πλαίσιο που διέκρινε την αγροτική κοινωνία στις αρχές της δεκαετία του ’60, έτσι ώστε να κατανοήσουμε τα αίτια που θα οδηγήσουν στην πιο έντονη παρουσία των αγροτικών κινημάτων καθώς και στη μαζική εκλογική μεταστροφή των αγροτικών στρωμάτων.
«Το πρόβλημα δεν είναι η ΕΡΤ ούτε η δημόσια ενημέρωση. Το πρόβλημα είναι ότι για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις πρέπει ο ελληνικός λαός να τις στηρίξει. Και για να τις στηρίξει, πρέπει να του δείξουμε ότι τολμάμε να τα βάλουμε με τα πιο κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης».
Με τη φράση αυτή ο Α. Σαμαράς σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο απεργοσπαστικό κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας του εφοπλιστή Αλαφούζου δίνει με ξεκάθαρο τρόπο τον πραγματικό στόχο της «μαύρης» απόφασή του να κλείσει την κρατική τηλεόραση: Το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα των αντιδραστικών –αντιλαικών «μεταρρυθμίσεων» που οδηγούν το λαό στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση για να βγει «αλώβητο» από την καπιταλιστική κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.
Ο «ξαφνικός θάνατος» της ΕΡΤ είναι μια κίνηση με ισχυρή συμβολική και ουσιαστική σημασία εκ μέρους της κυβέρνησης που θέλησε να στείλει ένα διπλό μήνυμα. Πρώτον στους ξένους δανειστές και τους εγχώριους συμμάχους τους, ότι είναι αποφασισμένη να κάνει πράξη «τα συμφωνηθέντα» δια πυρός και σιδήρου. Δεύτερον, προς τον αγωνιζόμενο λαό και τα συνδικάτα ότι δεν υπάρχουν «ταμπού» και όρια στην κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως και στην εφαρμογή το δόγματος «νόμος και τάξη».
Το Μέγαρο Μαξίμου προετοίμαζε, όπως επιβεβαιώνεται από διάφορα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, εδώ και βδομάδες το κλείσιμο της ΕΡΤ, η οποία είχε επιλεγεί ως «εύκολος στόχος» για να εξυπηρετήσει δύο επιμέρους επιδώξεις: Πρώτον να καλύψει το στόχο για απολύσεις 2.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στον Ιούνη και δεύτερον να κάνει ένα μεγάλο «δώρο» στους καναλάρχες ώστε να μονοπωλούν και ελέγχουν το δικαίωμα στην ενημέρωση, την ψυχαγωγία, τον πολιτισμό.
Το ναυάγιο στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και η εμπλοκή στην εκποίηση του ΟΠΑΠ κατέστησαν αναγκαστικό μονόδρομο για τον πρωθυπουργό την απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, προκειμένου να δείξει στα ξένα και εγχώρια αφεντικά ότι το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα συνεχιστεί βάσει σχεδίου και χρονοδιαγραμμάτων και άρα δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα για να καλύψουν την «τρύπα» των εσόδων από την αποτυχία των παραπάνω ιδιωτικοποιήσεων. Η φράση του πρωθυπουργού για «κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης», φωτογραφίζει στην πραγματικότητα τους επόμενους στόχους των ιδιωτικοποιήσεων. (περισσότερα…)
Μόνο με βίαιο και στην ουσία δικτατορικό τρόπο μπορεί να αλλάξει το ελληνικό δημόσιο, μας πληροφόρησαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αν δεν έπαιρνε γενναίες αποφάσεις, η ΕΡΤ θα παρέμενε εσαεί «προπύργιο αδιαφάνειας και σπατάλης» γιατί τα περιβόητα συνδικάτα δεν θα επέτρεπαν αλλαγές.
Τι λέει όμως η ετήσια έκθεση της ΕΡΤ για τη «χρήση του 2011», δηλαδή η οικονομική της εικόνα ως ανώνυμης εταιρείας που περιλαμβάνει ισολογισμό, κερδοφορία, ακίνητη περιουσία, διοικητική δομή, προσωπικό, κλπ.;
Η έκθεση αυτή είναι η πρώτη που γίνεται με βάση τα πρότυπα της ΕΕ. Μας λένε λοιπόν οι ορκωτοί λογιστές ότι η ΕΡΤ είχε οριακή μείωση των εσόδων της από 337 σε 319εκ, για την οποία ευθύνεται η πτώση των διαφημίσεων και των χορηγιών από 29 σε 13εκ. Η πτώση αυτή είναι κοινή για όλον τον τομέα των ΜΜΕ και οφείλεται φυσικά στη βαθιά ύφεση που γνωρίζει η χώρα, με κύριο θύμα τα ιδιωτικά κανάλια που παρουσιάζουν μεγάλες ζημίες. Η ΕΡΤ όμως είναι δημόσια εταιρεία, η οποία βασίζεται στα περίπου 300εκ ετήσια έσοδα από το ανταποδοτικό τέλος. Άρα η πτώση διαφημίσεων και χορηγιών έχει περιορισμένη σημασία για τη βιωσιμότητα και τη λειτουργία της. Επιπλέον έχει αμελητέα τραπεζικά χρέη, σε αντίθεση με τα ιδιωτικά κανάλια που έχουν τεράστια βάρη χρεών. Ο δανεισμός της έχει τη μορφή κυρίως εμπορικής πίστωσης, ενώ δεν αντιμετωπίζει συναλλαγματικό κίνδυνο αφού οι δραστηριότητές της είναι σε ευρώ.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της έκθεσης όμως είναι ότι η ΕΡΤ αύξησε τα κέρδη της, μετά τους φόρους, από 20 σε 42εκ, παρά την πτώση των εσόδων της. Σε τι οφείλεται αυτή η επιτυχία;
Η λόγος είναι προφανής: η ΕΡΤ μείωσε το λειτουργικό της κόστος, το οποίο είναι κυρίως κόστος μισθοδοσίας που έπεσε από 140 σε 121εκ, ή αναλογικά από 42% σε 38% επί των εσόδων. Πως όμως έπεσε τόσο δραστικά το κόστος μισθοδοσίας μέσα σε ένα χρόνο σ’ αυτό το «προπύργιο αδιαφάνειας και σπατάλης»; Ο πίνακας μας δίνει την απάντηση:
31.12.2010
31.12.2011
Μισθωτοί αορίστου χρόνου
3127
2818
Μισθωτοί ορισμένου χρόνου
99
574
Σύνολο
3226
3392
Η ΕΡΤ μέιωσε το λειτουργικό της κόστος αλλάζοντας άρδην τη σύνθεση του προσωπικού της μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Συνεχίζει να έχει υψηλό αριθμό εργαζομένων, αλλά μείωσε δραστικά τους μόνιμους εργαζόμενους και διόγκωσε εξαιρετικά τους μισθωτούς ορισμένου χρόνου που λαμβάνουν γλίσχρες αμοιβές. Η υπερεκμετάλλευση αυτών των εργαζομένων έφερε την αύξηση των κερδών. Η ΕΡΤ αλλάζει και γρήγορα μάλιστα, αν και εις βάρος μεγάλου μέρους του προσωπικού της.
Συνοπτικά, λοιπόν, η ΕΡΤ είναι η μεγαλύτερη εταιρεία των ελληνικών ΜΜΕ, με σημαντικό μερίδιο τηλεθέασης (περίπου 13% συνολικά, δηλαδή ΝΕΤ, ΕΤ1, ΕΤ3). Μόνο το MEGA και ο Antenna έχουν μεγαλύτερα μερίδια, 20% και 17% αντίστοιχα, δηλαδή όχι ιδιαίτερα μεγαλύτερα αν αναλογιστεί κανείς τη διαφορά στην ποιότητα των προγραμμάτων. Σε αντίθεση επίσης με τα ιδιωτικά κανάλια, η ΕΡΤ είναι κερδοφόρα. Έχει όμως σχετικά υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων ως προς τις πωλήσεις της σε σύγκριση με τα ιδιωτικά κανάλια. Σε σημαντικό βαθμό αυτό οφείλεται στις υψηλές τεχνολογικές της δυνατότητες σε σχέση με τα ιδιωτικά κανάλια, όπως και στη συνταγματική της υποχρέωση να καλύπτει όλον τον ελλαδικό χώρο. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι οφείλεται και σε σχέσεις νεποτισμού τις οποίες πρώτοι καλλιέργησαν οι έλληνες πολιτικοί που τώρα κόπτονται για τις «μεταρρυθμίσεις».
Η ανακοίνωση για το κλείσιμο της ΕΡΤ μεταδόθηκε στο δελτίο των 18:00 από τον υπουργό Σ. Κεδίκογλου έπειτα από συνάντηση με τον πρωθυπουργό. Ο κ. Κεδίκογλου ανέφερε ότι οι μεταδόσεις θα σταματήσουν με το τέλος του αποψινού προγράμματος σήμερα στις 12 τα μεσάνυχτα.
Η πρόσφατη απολογιστική έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού έδωσε την ευκαιρία στον αγγλοσαξονικό τύπο να χαρακτηρίσει τις πολιτικές λιτότητας ως «βασιλεία του τρόμου» αλλά και ως βασιλεία του Ολι Ρεν ( “Rehn of Terror”), λογοπαίγνιο που βασίζεται στο ομόηχο του ονόματος του επιτρόπου.
Πρόκειται για κατάφωρη αδικία. Ο επίτροπος δεν φέρει μεγαλύτερη ευθύνη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο της και όλες τις εθνικές κυβερνήσεις της περιόδου, που συνεχίζουν να ομοφωνούν στην εφαρμογή του ίδιου νέο-φιλελεύθερου προγράμματος ανατροπής του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου.
Ο P. Krugman, στο σχετικό του άρθρο στους New York Times “Greek Regrets” γράφει σχετικά ότι «για όλους τους οπαδούς του Keynes, εμού συμπεριλαμβανομένου, και τα δύο λάθη που αναγνωρίζει το Ταμείο στην έκθεση, την αποτυχία του δηλαδή να αναγνωρίσει εγκαίρως ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει στο ακέραιο τα χρέη της, αλλά και τη μεγάλη υποτίμηση της οικονομικής ζημίας που η λιτότητα μπορεί να επιφέρει, ήταν εμφανή κατά τη συγκεκριμένη περίοδο».
Δεν χρειάζεται να είσαι νομπελίστας στα οικονομικά για να διαπιστώσεις τα αυτονόητα. Άλλωστε, το ίδιο το ΔΝΤ ουσιαστικά προέβλεπε την έκβαση του μνημονίου από την πρώτη ήδη έκθεση του, της 5ης Μαίου του 2010 (IMF, Greece, Request for Stand-By Arrangement Prepared by the European Department in Consultation with Other Departments, EBS/10/77, Approved by Poul M. Thomsen and Martin Muhleisen, May 5, 2010, ιδίως σ. 18, 36.) Αναφερόμενος σε αυτή, λίγο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, έγραφα στο πρώτο κριτικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο νομικό τύπο («MemorandasuntServanda? H συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010 και του μνημονίου για τα μέτρα εφαρμογής των συμφωνιών με ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ», Εφημερίδα Διοικητικού Δικαίου, 2/2010, 151-163) τα εξής:
«η εφαρμογή του προγράμματος όχι απλώς δεν ανακουφίζει αλλά επιδεινώνει την οικονομική κατάσταση της χώρας: Σύμφωνα με τις αποδοχές του ίδιου του ΔΝΤ, το χρέος από το 119% του ΑΕΠ που βρίσκεται σήμερα, θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του Προγράμματος Στήριξης, μεταξύ του 150% και 177% του ΑΕΠ , και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει ήπια ανάκαμψη της οικονομίας και ότι «οι αρχές θα εξακολουθήσουν να προωθούν ισχυρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (…) και ότι η χώρα θα αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές με ικανοποιητικούς όρους» .
Δεν έχει τύχη τελικά η επικοινωνιακή επίθεση της κυβέρνησης. Όλα όσα λέει για το τέλος της κρίσης, τη διαφαινόμενη ανάκαμψη και την ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις θυσίες του, συνεχώς αποδεικνύονται κούφια λόγια. Τελευταία ψυχρολουσία τα στοιχεία των εθνικών λογαριασμών για το πρώτο τρίμηνο του 2013 που μόλις ανακοίνωσε η Ελ.Στατ.
Στις 15 Μαΐου, καθώς η κυβερνητική εκστρατεία αισιοδοξίας επιταχυνόταν, η Ελ.Στατ. δημοσιοποίησε τη ‘γρήγορη’ εκτίμηση της για το ΑΕΠ του πρώτου τριμήνου του 2013 που έδειχνε συρρίκνωση 5.3% σε ετήσια βάση. Αμέσως κινητοποιήθηκαν οι μηχανισμοί και δήλωσαν ότι ήταν ‘μόνο’ 5.3%, άρα η συρρίκνωση επιβραδύνεται. Φως στο τούνελ! Από κοντά και οι βαθυστόχαστοι ερευνητές των τραπεζών με τα τριμηνιαία δελτία τους μας πληροφόρησαν ότι, αυτό ήταν, περνάμε πλέον σε χαμηλότερους ρυθμούς συρρίκνωσης του ΑΕΠ, τα επόμενα τρίμηνα η συρρίκνωση θα επιβραδυνθεί κι άλλο και θα περάσουμε, επιτέλους, σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2014. Το πρόγραμμα είναι μεν οδυνηρό, αλλά φέρνει αποτελέσματα.
Είναι άξια θαυμασμού η εκστρατεία του μνημονιακού στρατοπέδου γιατί στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία παραμένει σε βαθύτατη ύφεση και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η κατάσταση αλλάζει ουσιαστικά. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να βεβαιωθούμε. Μας το λέει η Ελ.Στατ. Δυστυχώς για τους κράχτες της αισιοδοξίας, τα Μνημόνια είχαν και ορισμένα ατυχή παράπλευρα αποτελέσματα. Σε παλιότερες εποχές, βλέπετε, η στατιστική υπηρεσία θα είχε μια πιο ‘πλαστική’ προσέγγιση όσον αφορά την πολιτική σημασία των μετρήσεων της. Οι τεχνοκράτες της ΕΕ όμως, βορειοευρωπαίοι επί το πλείστον, επέβαλαν συστήματα που δείχνουν ακαμψία και έλλειψη προσαρμοστικότητας. Έρχεται λοιπόν η Ελ.Στατ. στις 7 Ιουνίου, σε μια τόσο λεπτή στιγμή για το μέλλον της χώρας, να ανακοινώσει τη λιγότερο ΄γρήγορη’ εκτίμηση της για το ΑΕΠ: η συρρίκνωση το πρώτο τρίμηνο ήταν 5.6%.
Με άλλα λόγια, το ΑΕΠ έπεσε ακόμη περισσότερο από ότι είχε δείξει η ‘γρήγορη’ εκτίμηση που ήταν ήδη τραγική. Το φως στο τούνελ υπάρχει μόνο στην φαντασία του κυβερνητικού στρατοπέδου. Δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στο πρώτο γράφημα που βασίζεται στα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ελ.Στατ. και δείχνει ότι η καταβύθιση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται με αμείλικτο τρόπο. Η παρομοίωση που παραστατικότερα αποδίδει τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας δεν έχει να κάνει ούτε με τούνελ, ούτε με φώτα. Είναι μάλλον τα σαγόνια του καρχαρία.
Ελληνικό ΑΕΠ, εκ. ευρώ
Τα υπόλοιπα στοιχεία που επίσης μόλις δημοσιοποίησε η Ελ.Στατ. τεκμηριώνουν γιατί το ελληνικό ΑΕΠ κινήθηκε με τέτοιο τρόπο. Το δεύτερο γράφημα είναι λίγο πιο πολύπλοκο, αλλά ξεκαθαρίζει τα πράγματα, καθώς δείχνει τον ετήσιο ρυθμό αλλαγής των στοιχείων της συνολικής ζήτησης – των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου, της κατανάλωσης, των εξαγωγών και των εισαγωγών. Τα διαγράμματα είναι σε τριμηνιαία βάση, ξεκινώντας από το πρώτο τρίμηνο του 2011, όταν πια είχε γίνει φανερή η ολοκληρωτική κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας λόγω της ‘σωτηρίας’ από την Τρόικα.
Η στάση πληρωμών, η επιστροφή στη δραχμή και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζονται από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς προπαγάνδας ως οικονομικός και κοινωνικός Αρμαγεδδών, που μεταξύ άλλων θα έχει δραματικές επιπτώσεις στην υγεία του λαού, μιας και τα φάρμακα είναι μεταξύ των προϊόντων πρώτης ανάγκης που θα βρίσκονται σε έλλειψη στην «αλβανοποιημένη» χώρα μας.
Πριν αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης μετά την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ας δούμε συνοπτικά ποια είναι η υγειονομική κατάσταση της χώρας σήμερα, δύο χρόνια μετά την έναρξη των μνημονιακών «θεραπειών» και πώς προδιαγράφεται το μέλλον τής εντός ευρώ «διαχείρισης» της υγειονομικής κρίσης.
Η παρατεταμένη περίοδος υγειονομικού κινδύνου
H ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η αύξηση των εργαζομένων που βρίσκονται σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας και η μείωση των εισοδημάτων της λαϊκής οικογένειας είναι μεταξύ των βασικών συνεπειών των μνημονίων που εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση θέτει σε καθεστώς «ευπρόσβλητης εργασίας» σχεδόν το 50% των μισθωτών εργαζομένων. Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία, το 60% των Ευρωπαίων και το 80% των ελλήνων εργαζομένων θεωρεί ότι η οικονομική κρίση θα οδηγήσει σε επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας και υγείας στο χώρο εργασίας.
Η κατάσταση εργασιακής ανασφάλειας έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την ένταση φαινομένων κατάθλιψης αλλά και την εκδήλωση «οργανικών» νοσημάτων, όπως η αρτηριακή υπέρταση, οι καρδιοπάθειες και ο καρκίνος [1]. Όσον αφορά την Ελλάδα, η περισσότερο συζητημένη στη διεθνή βιβλιογραφία συνέπεια της κατάστασης αυτής είναι η σημαντική αύξηση των αυτοκτονιών (αύξηση 17% το 2011 σε σχέση με το 2009) και η ακόμα σημαντικότερη αύξηση των ανθρώπων που αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν (1,1% το 2009 και 1,5% στο 2011). Όπως είναι αναμενόμενο, οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι περισσότερο συχνές σε ανθρώπους που έχουν υποστεί μεγάλη υποβάθμιση του εισοδήματός τους ή έχουν μείνει άνεργοι [2], [3]. Συγχρόνως, επιδεινώνονται οι δείκτες νοσηρότητας και θνητότητας που σχετίζονται με οργανικά νοσήματα, όπως ο καρκίνος και η αρτηριακή θρόμβωση [4], [5], θέμα το οποίο ελάχιστα έχει συζητηθεί μέχρι σήμερα.
Στη συνθήκη αυτή, η ζήτηση των υπηρεσιών υγείας αυξάνεται, με το κύριο βάρος να πέφτει στο δημόσιο και ασφαλιστικό σύστημα υγείας, όπως επιβεβαιώνεται από την αύξηση κατά 20% της χρήσης των υπηρεσιών των δημόσιων νοσοκομείων και τη μείωση κατά 15% της αντίστοιχης των ιδιωτικών (μέσος όρος σε εθνικό επίπεδο). Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν η οικονομική κατάσταση και η οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και των ασφαλιστικών φορέων μπορεί να καλύψει τις ανάγκες περίθαλψης. Η απάντηση είναι κατηγορηματικά «όχι». Η χρόνια υποχρηματοδότηση, τα διαρθρωτικά προβλήματα και η διαφθορά του δημόσιου συστήματος υγείας, η περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης και η επίταση της υποστελέχωσής του που επιβάλλονται από τις πολιτικές του Μνημονίου, καθώς και οι σοβαρές ελλείψεις σε φάρμακα, αντιδραστήρια και υλικά (που προκύπτουν και ως αποτέλεσμα εκβιασμών που το τελευταίο διάστημα ασκούν οι πολυεθνικές εταιρείες και οι προμηθευτές) έχουν ως άμεση συνέπεια την πυροδότηση μείζονος υγειονομικής κρίσης στο ΕΣΥ, την οποία θα πληρώσει κυριολεκτικά με τη ζωή της η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας.
Το πρόγραμμά μας είναι το όνομά μας. Με αυτή την έννοια, ναι, στις ευρωεκλογές οφείλει να είναι παρόν το «Σχέδιο Β» ως μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση
Το πιο δύσκολο εμπόδιο για το «Σχέδιο Β» δεν είναι το νόμισμα. Αλλά αν η κοινωνία μας μπορεί τελικά να βγει από το μικροαστισμό και να ανοίξει τα φτερά της σε ένα νέο πλαίσιο αλληλοστήριξης και συντροφικής δράσης
Να ανακτήσουν οι Ελληνες το χαμένο ηθικό και να αντισταθούν στη μοιρολατρία και το μικροαστισμό που παράγει η κρίση, επισημαίνει ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία».Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ και νυν επικεφαλής του «Σχεδίου Β», με αυτοκριτική χροιά αναφέρεται στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι η πρωτοβουλία για την ίδρυσή του είχε μεν καλές προθέσεις, αλλά «μεγάλο ερασιτεχνισμό και αφέλεια». Χαρακτηρίζει τη Χρυσή Αυγή «κοινωνικό φαινόμενο», που λειτουργεί ως προειδοποιητικό μήνυμα για όλους. «Αυτοί που ταπεινώνουν τους μετανάστες έχουν οι ίδιοι ταπεινωθεί από το άγριο κράτος», λέει ο κ. Αλαβάνος. Αναλυτικά, η συνέντευξη:
Συνέντευξη στον Σπύρο ΚΑΡΑΛΗ
* Υποστηρίζετε ότι το εγχείρημα της Ευρωζώνης είναι πια κάτι απαρχαιωμένο, αποτυχημένο, παραλυτικό. Πολλοί, όμως, αντιπροτείνουν ότι η Ευρώπη είναι ένα μεγάλο μαντρί και ότι η Ελλάδα αν βγει από την Ευρωζώνη θα τη φάει ο λύκος. Μπορεί η Ελλάδα να τα καταφέρει χωρίς την Ευρώπη;
– Οι λύκοι είναι ήδη μέσα στο μαντρί. Οχι ότι υπάρχουν κακοί (οι Γερμανοί) και καλοί (οι Ελληνες) λαοί. Τα δομικά χαρακτηριστικά της Ευρωζώνης είναι τέτοια που δημιουργούν κέντρο και περιφέρεια, χώρες εξαγωγείς-τοκογλύφους και χώρες εισαγωγείς και χρεοκοπημένες, οικονομίες με τεχνολογία και οικονομίες με διαλυμένο παραγωγικό ιστό. Και σε πολιτικό επίπεδο κράτη-αφεντικά και κράτη-αποικίες. Το ζητούμενο είναι μια χώρα που έχει φτάσει σε ακραία ύφεση, όπως η Ελλάδα, να ανοίξει δίοδο και να βγει από αυτό το στοιχειωμένο κλουβί. Από το ίδιο μονοπάτι θα βγουν και οι άλλοι. Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη για το «Σχέδιο Β» δεν είναι μια κίνηση αυτοαπομόνωσης, αλλά η πρώτη συγκρουσιακή πράξη για τη δημιουργία μιας Ευρώπης της ισότιμης συνεργασίας, του αμοιβαίου οφέλους, της αλληλεγγύης, της διάχυσης της γνώσης και της τεχνολογίας.
* Εχετε ακόμη πει ότι η κρίση που βιώνει η χώρα δεν είναι απλά μια οικονομική κρίση. Οτι είναι κρίση καθολική, υπαρξιακή. Πώς περιγράφετε τη σημερινή κατάσταση;
– Οι θεσμοί -από το Κοινοβούλιο μέχρι το δημόσιο νοσοκομείο- καταρρέουν και επιτείνουν την κρίση. Οι αξίες που επικρατούσαν -το βόλεμα, η ατομική λύση- δεν έχουν να δώσουν απολύτως τίποτε. Η γλώσσα επικοινωνίας γίνεται όλο και περισσότερο γλώσσα της βίας. Ηθικό για το αύριο, όχι απλώς χαμηλό, δεν υπάρχει. Και το χειρότερο, εργασιακή γενοκτονία της νεολαίας. Μια καθολική κρίση απαιτεί και μια καθολική ημερήσια διάταξη επαναστατικών αλλαγών. Οχι μόνο οικονομικές, κοινωνικές, αλλά και θεσμικές, πολιτιστικές, στις ιδέες, στις αξίες. Ακόμα και στις σχέσεις ανάμεσά μας. Το πιο δύσκολο εμπόδιο για το «Σχέδιο Β» δεν είναι το νόμισμα. Αλλά αν η κοινωνία μας μπορεί τελικά να βγει από το μικροαστισμό και να ανοίξει τα φτερά της σε ένα νέο πλαίσιο αλληλοστήριξης και συντροφικής δράσης.
Όλο και περισσότεροι, τελευταία, ισχυρίζονται ότι η ΟΝΕ μπορεί να ισορροπήσει, ή θα μπορούσε να ισορροπήσει (στο βαθμό που υπήρχε η πολιτική βούληση), αν ανέβαιναν οι μισθοί στην Γερμανία, και σε κάποιες άλλες πλεονασματικές χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου. Υποστηρίζουν, ότι θα ενισχυόταν η ζήτηση εκεί, άρα και οι εξαγωγές του Νότου, με ανάλογες ευεργετικές συνέπειες για τις οικονομίες της περιφέρειας.
Με αυτό τον τρόπο «λύνονται» πολλά προβλήματα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά κυρίως ιδεολογικά, στα οποία οι αριστεροί υποστηρικτές της παραμονής της χώρας στο ευρώ, δίνουν μεγαλύτερη σημασία. Έτσι, η ισορροπία, ή η σωτηρία-για άλλους- της ΟΝΕ, εξυπηρετεί τα συμφέροντα, όλων των εργαζομένων της Ευρώπης, μια που η βελτίωση των μισθών στο κέντρο «σώζει» και την περιφέρεια.
Φυσικά, τα «γενικά» και αόριστα συμφέροντα μιας εργατικής τάξης της Ευρώπης, που κανείς δεν ξέρει πως ορίζονται, είναι πάνω από τα «μεμονωμένα», άμεσα και συγκεκριμένα συμφέροντα των ελλήνων εργαζομένων, που άμα τα απαιτήσουν, οδηγούν -κατά τους θιασώτες της παραμονής στο ευρώ- στην εθνική αναδίπλωση. Δεν το ομολογούν ανοικτά, αλλά για αυτούς και για άλλους παρόμοιους λόγους, το ευρώ θεωρείται συνώνυμο του διεθνισμού. Βέβαια, το πώς; οι έλληνες εργαζόμενοι, θα αγωνιστούν για να ανεβούν οι μισθοί των γερμανών εργαζομένων και έτσι να βγει και η Ελλάδα από την κρίση, παραμένει και για αυτούς, ένα άλυτο σταυρόλεξο.
Ο Κ. Βεργόπουλος, σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία (της Παρασκευής, 31-5), επειδή διαισθάνεται, ότι η υπόθεση της αύξησης των μισθών δεν πολυπατάει στα πόδια της, συμπληρώνει και την δεύτερη -πιο ουσιαστική και για αυτόν- προϋπόθεση για την λύση των αντιφάσεων του ευρώ, αυτή, της μεταβίβασης πόρων, από την Γερμανία στην περιφέρεια.
Αν αναφέρω τον Βεργόπουλο εδώ, είναι όχι μόνο γιατί κατηγορεί κομμάτι της γερμανικής αριστεράς, για τον ρεαλισμό του (δηλαδή για την διαπίστωσή του, ότι είναι καλύτερα για την Ελλάδα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη, από το να περιμένει να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Γερμανία), αλλά και γιατί καταλήγει στο άρθρο του, με το εξής απίθανο επιχείρημα ενάντια στο Σχέδιο Β: «Για την Ελλάδα, ο πειρασμός της δραχμής θα είχε βάση, μόνο ως έσχατη επιλογή, όταν όλες οι άλλες έχουν οριστικά αποκλειστεί»….Αν λοιπόν πιστεύει κανείς στα σοβαρά, ότι η Ελλάδα έχει την χρονική πολυτέλεια να περιμένει, πότε η γερμανική αριστερά θα κυβερνήσει στην Γερμανία για να αυξήσει τους μισθούς, η πότε, θα έρθουν τα νέα ΜΟΠ, οι δημόσιες επενδύσεις, οι μεταβιβάσεις, οι θυσίες του Βερολίνου χάριν του «κοινού» καλού, τότε μάλλον πιστεύει επίσης, ότι είμαστε πολύ κοντά στην Δευτέρα παρουσία, και άρα θεωρεί ότι δεν έχει έρθει η ώρα της δραχμής, αφού επίκειται η Ανάσταση των νεκρών.
Ο Μάρκος Μέσκος συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ποιητές της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και όχι μόνο! Θυμάμαι πως το μακρινό 1981 , ως ανήσυχοι νέοι φοιτητές, είχαμε σπεύσει να αγοράσουμε τη συγκεντρωτική του έκδοση ‘’Μαύρο δάσος’’, που είχαν κυκλοφορήσει οι εκδόσεις ‘’Ύψιλον’’, με τη βεβαιότητα ότι ερχόμαστε σε επαφή με ένα πρωτόγνωρο ποιητικό σύμπαν, αρραγές και αυστηρά οριοθετημένο από τη δική του γενεαλογία. Ελάχιστες οι εμφανείς συγγένειες με τους προηγούμενους ποιητές, ελάχιστα τα κοινά μοτίβα με τους συνομήλικους δημιουργούς.
Περιέργως δεν συμβαίνει το ίδιο με το πεζογραφικό του έργο, που έχουμε τώρα την ευκαιρία να το ξαναδιαβάσουμε συγκεντρωμένο σε έναν τόμο με τον λιτό τίτλο »Πεζογραφήματα». Αν και η θεματολογία του θα μπορούσαμε να πούμε ότι κινείται κοντά σε αυτήν της ποιητικής του κατάθεσης, εντούτοις τα περισσότερα αφηγήματά του εντάσσονται φυσιολογικά, χωρίς μοντερνιστικές αναζητήσεις και πειραματισμούς , στο κυρίως σώμα της μεταπολεμικής μας πεζογραφίας και θα έλεγα μάλιστα πως όσο περνούν τα χρόνια μοιάζουν να ‘’δένουν’’ αρμονικά με τις καλύτερες στιγμές της σχολής της »Θεσσαλονίκης». Ο Ιωάννου , ο Χατζητάτσης, ο Σφυρίδης, ο Καβαλιώτης Πρόδρομος Μάρκογλου, η Αγαθοπούλου, ο Σκαμπαρδώνης, ο Καλούτσας ασφαλώς χρησιμοποιούν τα ίδια εκφραστικά μέσα και κινούνται με τους ‘ίδιους ρυθμούς σε παρεμφερείς μικρόκοσμους. Ο εστιασμός στο μικροαστικό περιβάλλον, στο δράμα του ανώνυμου πολίτη που συνθλίβεται από το απρόσωπο κράτος ή τον ανάλγητο εργοδότη, οι ατελέσφοροι έρωτες που διεμβολίζουν την καθημερινότητα, κι ακόμη τα παιδικά χρόνια- ένας χαμένος πάντα παράδεισος- συναντώνται στους περισσότερους Βορειοελλαδίτες δημιουργούς, με μια αξιοπρόσεκτη ένταση και επιμονή. Κατά κανόνα απουσιάζουν από τα έργα τους οι μεγάλες συνθέσεις, τα μυθιστορήματα-ποταμοί, οι ιστορικές τοιχογραφίες με τις ιδεολογικές συγκρούσεις. Ο Μάρκος Μέσκος μένει πιστός στην παράδοση. Ολιγοσέλιδες ιστορίες, πυκνός λόγος, κοφτές προτάσεις που ολοκληρώνονται μες στο μυαλό του αναγνώστη, οδυνηρές μνήμες που ανασύρονται αίφνης από τον βυθό της λήθης για να ταρακουνήσουν τους καλοβαλμένους ήρωες του σήμερα. Ο προσφιλής χωροχρόνος στον οποίο επανέρχεται συχνά είναι η προπολεμική κατοχική Έδεσσα και ακόμη η σκληρή εμφυλιοπολεμική Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του πενήντα.Δεν υστερούν και οι σκηνές από την πρωτεύουσα της δεκαετίας του εβδομήντα, έτη επαγγελματικού μόχθου και αγωνίας για τον επιούσιο, όπου το αυτοβιογραφικό στοιχείο ‘’πυκνώνει’’ την αφήγηση.
Στην καταγραφή των γεγονότων- προσωπικών και αλλότριων- έρχονται ως αρωγοί του πρόσωπα οικεία από το συγγενικό ή το σχολικό περιβάλλον .Οι περισσότεροι, αδικοχαμένοι στις μυλόπετρες της Ιστορίας, έχουν σημαδέψει για πάντα τη διαδρομή του συγγραφέα, έχουν αφήσει το χνάρι τους πάνω στο δικό του χνάρι. Η επίκλησή τους μας θυμίζει στίχους από τον ποιητικό νεκρόδειπνο που στήνει ο Τάκης Σινόπουλος στην ομώνυμη συλλογή του. Μια μάζωξη ανώνυμων αγωνιστών, θυμάτων της εμφύλιας σύγκρουσης και της αναιμικής δημοκρατίας που ακολούθησε, ένα προσκλητήριο αγνοουμένων, όπου ο δημιουργός είναι ο μοναδικός μάρτυρας του σύντομου περάσματός τους από τα χώματα της μητριάς πατρίδας. Η διάσωση μορφών ή ονομάτων είναι το μεγάλο κέρδος και γι αυτόν που γράφει και γι αυτόν που διαβάζει.
Αλλά ο Ιούνης είναι και ο μήνας που κλείνουν τα σχολεία. Σε όλα τα παιδιά που αποχαιρετούν φέτος τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχοντας περάσει από την απάνθρωπη διαδικασία των Πανελλαδικών εξετάσεων, το ιστολόγιο εύχεται να γίνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα -και τα χαιρετίζει μ’ ένα τραγούδι παλιών καιρών.
του Νίκου Σαραντάκου
Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ στις αρχές κάθε μήνα (συνήθως την πρώτη του μηνός), ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.
Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.
Το μηνολόγιο τούτου του μήνα πέφτει μαζί με τα (συνήθως σαββατιάτικα) μεζεδάκια, τα οποία κατά συνέπεια θα σερβιριστούν αύριο.
Σα 1
Εφεύρεσις ραδιοφώνου υπό Μαρκόνι
Κυ 2
Τα ιερά Θαργήλια (και γενέθλια Γς)
Δε 3
Γεωργίου Μπιζέ και Ιωάννου Στράους του νεωτέρου
Τρ 4
Διεθνής Ημέρα των δικαιωμάτων των παιδίων
Τε 5
Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος
Πε 6
Πυρπόλησις ναυαρχίδος Καραλή υπό Κωνσταντίνου Κανάρη εν Χίω. Και αναχώρησις Ρέη Μπράντμπερη προς τα δίδυμα φεγγάρια του Άρη
Πα 7
Γενέσιον Παύλου Γκωγκέν
Σα 8
Γενέσιον Ροβέρτου Σούμαν, του συνθέτου
Κυ 9
† Καρόλου Ντίκενς
Δε 10
Των εν Διστόμω υπό των χιτλερικών σφαγιασθέντων αθώων
Τρ 11
† Ανδρέου Μιαούλη
Τε 12
† Ρήγα Φερραίου, του εθνομάρτυρος, στραγγαλισμός
Πε 13
† Μιχαήλ Μπακούνιν
Πα 14
† Νικηφόρου Λύτρα και γενέσιον Ερνέστου Τσε Γκεβάρα
Σα 15
† Κοίμησις Μάνου Χατζιδάκι
Κυ 16
† Μάρκου Αυγέρη’ και Οσίου Μνημονίου
Δε 17
Δίωξις Ιωάννου Συκουτρή επί αθεϊα
Τρ 18
Διεθνής Ημέρα Διακηρύξεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Τε 19
Ακριβής υπολογισμός της περιμέτρου της Γης υπό Ερατοσθένους
Πε 20
Παγκόσμια ημέρα προσφύγων
Πα 21
Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής
Σα 22
Γαλιλαίου ταπείνωσις προ της Ιεράς Εξετάσεως
Κυ 23
Ολυμπιακή ημέρα – Μνήμη βαρώνου Κουμπερτέν
Δε 24
Σύλληψις της ιδέας του Ερυθρού Σταυρού, υπό Ερρίκου Ντυνάν
Τρ 25
Γενέσιον Αντωνίου Γκαουντί, του εκκεντρικού αρχιτέκτονος
Τε 26
Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών
Πε 27
Αρίωνος του κιθαρωδού διάσωσις υπό δελφίνων
Πα 28
Γενέσιον Λουδοβίκου Πιραντέλο
Σα 29
† Αιμιλίου Βεάκη
Κυ 30
Θάνατος των τριών κοσμοναυτών του διαστημοπλοίου Σογιούζ ΧΙ
Ο Ιούνιος ετυμολογείται μάλλον από τη θεά Juno των Ρωμαίων, που είναι το αντίστοιχο της Ήρας. Η λαϊκή του ονομασία είναι Θεριστής, αλλά και Κερασάρης. Ο Ιούνης είναι ο μήνας με τις μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Στο δικό μας γεωγραφικό πλάτος, οι μέρες γύρω στην 21η Ιουνίου διαρκούν σχεδόν 15 ώρες (παρά 12 λεπτά). Βορειότερα, οι μέρες διαρκούν περισσότερο -στο Λονδίνο 16 ώρες και 40 λεπτά, και πιο πάνω φτάνουμε στις λευκές νύχτες.
Ο Ιούνιος έχει δώσει και τα Ιουνιανά, που ήταν οι πολύνεκρες συγκρούσεις του 1863 μετά την εκδίωξη του Όθωνα και πριν έρθει ο Γεώργιος Α’. Κάποιοι είπαν και για Ιουνιανά του 2011, τις μεγάλες διαδηλώσεις με την περικύκλωση της Βουλής, αλλά αυτά δεν έπιασαν ενώ τα πρώτα έχουν μάλλον ξεχαστεί.
Παροιμίες για τον Ιούνη δεν έχω καμιά πρόχειρη. Από το Καλαντάρι του Παντελή Θαλασσινού να βάλουμε το τραγούδι του μήνα (“Τον έκτο μήνα τον καλό”, δυστυχώς το γιουτουμπάκι έχει ρεκλάμα):
Η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών στις εξετάσεις, ακραία έκφραση μιας ιδιόμορφης μνημονιακής δικτατορίας που ποινικοποιεί ακόμα και τη σκέψη για απεργία, υποτίθεται ότι είχε στόχο τη διασφάλιση της ψυχικής υγείας των μαθητών.
Οι παρατάξεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων πειθόμενοι τοις ρήμασι των ηγεσιών τους, αλλοίωσαν τη βούληση των καθηγητών και ανέστειλαν την απεργία. Οι εξετάσεις διεξάγονται «ομαλά.
Τόσο ομαλά που μόλις 15 σε σύνολο 165 υποψηφίων του εξεταστικού κέντρου Γρεβενών μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο με κρίση πανικού (Παρασκευή 24 -5), δεκάδες άλλοι υποψήφιοι κατέρρευσαν από το άγχος σε εξεταστικά κέντρα, ενώ …μόλις μια οικογενειακή τραγωδία συγκλόνισε την Ελλάδα. Ακραία και μεμονωμένα περιστατικά θα πουν κάποιοι. Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνητικοί ιθύνοντες που αυτοαναγορεύονται σε προστάτες της ψυχικής υγείας των μαθητών είναι οι μεγάλοι ένοχοι για τις πιο περιπετειώδεις και χειρότερες εξετάσεις των τελευταίων ετών που κλόνισαν τον ψυχισμό των μαθητών. Αλλεπάλληλες γκάφες, λανθασμένα ή απίστευτης δυσκολίας θέματα και επιστρατευμένη διόρθωση γραπτών συνθέτουν το φετινό γκρίζο τοπίο των εξετάσεων. Οι εξετάσεις ολοκληρώνονται σήμερα και οι υποψήφιοι και η κοινωνία δε γνωρίζουν για πρώτη φορά επίσημα τον ακριβή αριθμό εισακτέων!
Όλοι αυτοί (κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις, πλειοψηφία των ΜΜΕ) που κατασυκοφαντούσαν τους εκπαιδευτικούς για την απεργία στις εξετάσεις και εμφανίζονταν ως προστάτες της ψυχικής υγείας των μαθητών «ποιούν την νήσσαν» τώρα που τα σχολεία και τα βαθμολογικά κέντρα έχουν μετατραπεί σε στρατώνες με βάση την πολιτική του ρεβανσισμού της κυβέρνησης κάνοντας «καψώνια» στους εκπαιδευτικούς και κρατώντας τους σε ομηρία με το ακραίο, φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης.
Τα αυξημένης δυσκολίας θέματα στα Μαθηματικά γενικής παιδείας σε σύγκριση με τα θέματα Βιολογίας προκαλούν μεγάλο χάσμα μεταξύ των υποψηφίων που διεκδικούν θέσεις για τις ίδιες σχολές. Ειδικότερα οι υποψήφιοι της Θεωρητικής κατεύθυνσης που επέλεξαν τα Μαθηματικά διαγωνίζονται με τους χειρότερους όρους. Πρωτοφανής και ατυχέστατη η αιφνιδιαστική και εκπρόθεσμη –αφού είχαν εξεταστεί προφορικά χιλιάδες υποψήφιοι και διορθωθεί χιλιάδες γραπτά- αλλαγή των κριτηρίων βαθμολόγησης στα Μαθηματικά και συγκεκριμένα στο θέμα Γ2. Στα Μαθηματικά γενικής παιδείας των Εσπερινών έδειξαν την … ευαισθησία τους προς την ευπαθή αυτή ομάδα των υποψηφίων οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας κάνοντας μόνο … ένα λάθος στο θέμα Δ3. (περισσότερα…)
«Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου και στη σκόνη του καιρού σημαίνει πως φοβούμαστε και η ζωή μας έγινε ξένη ο θάνατος βραχνάς»
(«Δεν είμαστε ποιητές…», Γιώργος Σαραντάρης)
Γιώργος Σαραντάρης (Κωνσταντινούπολη 1908 – Αθήνα 1941)
ποιητής, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος.
Αφιερωμένο στον Γιώργο Σαραντάρη, στον αισθαντικό ποιητή, κριτικό και φιλόσοφο, που αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση στα ελληνικά Γράμματα, είναι το επεισόδιο της σειράς «Εποχές και Συγγραφείς» του Τάσου Ψαρρά (ΕΤ1), που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παραπάνω video.
Ο Γιώργος Σαραντάρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, γιος του Δημήτρη Σαραντάρη και της Μαλθίντας το γένος Σωτηρίου, καταγόμενων από το Λεωνίδι της Κυνουρίας. Από το 1912 ως το 1931 έζησε στην Ιταλία, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του. Από νεανική ηλικία στράφηκε στη λογοτεχνία και τη μελέτη της φιλοσοφίας, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τις ξένες γλώσσες. Σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια της Μπολώνια και της Ματσεράτα, και πήρε διδακτορικό δίπλωμα. Στην Ιταλία έγραψε τους πρώτους στίχους του, στα ιταλικά και στα ελληνικά και δημοσίευσε ποιήματα στην ιταλική και γαλλική γλώσσα. Το 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα και μπήκε στους λογοτεχνικούς κύκλους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1940 στρατεύτηκε στην Αλβανία και αρρώστησε από κοιλιακό τύφο. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου πέθανε το 1941.
Για τον Γιώργο Σαραντάρη
Του Γιάννη ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ
εφημ. Ριζοσπάστης, 2003
«Οταν ο Ιταλός διχτάτορας χτύπησε με τις φασιστικές ορδές του την Αλβανία την άνοιξη του 1939, κάναμε τον περίπατό μας με το Σαραντάρη στην πλατεία του Συντάγματος. Η είδηση ήρθε βράδυ, ξαφνικά και μας αναστάτωσε. Ο Σαραντάρης ήταν έξω από τον εαυτό του. Χειρονομούσε και φώναζε. Σε κάθε δυο – τρία βήματα με σταματούσε και με τραβούσε από το σακάκι, για να μου εκφράσει την κατάπληξη και την αγανάχτησή του: «Ο άτιμος, στους μικρούς, στους αδύναμους ρίχνεται». Πρώτη φορά που έβλεπα τον γαλήνιο, τον χριστιανό Σαραντάρη να εξάπτεται και να βρίζει. Ισαμε που χωρίσαμε ήταν γεμάτος ανησυχία και ταραχή, και όλο έλεγε και ξανάλεγε αυτή τη φράση: «Τους αδύνατους χτυπάνε, τους μικρούς…».
Να προαισθανόταν άραγε την 28η Οκτωβρίου του 1940, όπου αυτός ο αδύνατος στο σώμα σαν την Ελλάδα, την πατρίδα του, αλλά δυνατός στην ψυχή, θα βάδιζε πρώτος προς τη θυσία του αίματος για τη λευτεριά;
«Οταν δε φοβούμαστε πια το θάνατο, όταν σκοτώσουμε μια για πάντα το φόβο του θανάτου, τότε γινόμαστε ελεύθεροι», γράφει στο βιβλίο του «Η Παρουσία του Ανθρώπου».
Παρασκευή 31 Μαϊου στις 19:00 στην Πλατεία Συντάγματος
ΜΕΤΩΠΟ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ!
Πηγή: ISKRA
Σε συλλαλητήριο προάσπισης του δικαιώματος στην απεργία και ενάντια στην αυταρχική μέθοδο της επιστράτευσης καλεί την Παρασκευή 31 Μαϊου η ΟΛΜΕ με συμμετοχή των εκπροσώπων των Ομοσπονδιών ΠΝΟ, Σωματείων Εργαζομένων Λειτουργίας ΜΕΤΡΟ και Ηλεκτροδηγών ΜΕΤΡΟ.
Η συγκέντρωση θα γίνει στις 19:00 στην Πλατεία Συντάγματος και αποτελεί το πρώτο όπως φαίνεται βήμα σε μία πορεία συμπαράταξης των επιστρατευμένων εργαζομένων ενάντια σε μία γενικευμένη επίθεση που υφίστανται οι εργαζόμενοι στα πλαίσια της ακολουθούμενης πολιτικής.
Είναι ξεκάθαρο πως ο βαθιά ταξικός και αποτρόπαιος χαρακτήρας της οικονομικής πολιτικής της λιτότητας και των μνημονίων είναι τέτοιος που δεν μπορεί να επιβληθεί σε μία κοινωνία παρά μόνο με τη διαρκή περιστολή ακόμα και των πιο ουσιαστικών δημοκρατικών ελευθεριών, εξ’ ου και το μαύρο μέτωπο της εγχώριας τρόικας και της τρόικας των πιστωτών διολισθαίνει καθημερινά σε ολοένα και αυταρχικότερες ατραπούς.
Θύματα αυτής της πραγματικότητας δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι που κάθε φορά βρίσκονται αντιμέτωποι με τα επιμέρους σχέδια του μνημονιακού άξονα αλλά το σύνολο των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, γι’ αυτό και η πρωτοβουλία των ήδη επιστρατευμένων εργαζόμενων για συμπόρευση ενάντια στην επιστράτευση έχει παλλαϊκό χαρακτήρα και χρειάζεται παλλαϊκή στήριξη.
H εισήγηση του Βασίλη Λιόση στην εκδήλωση του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης, «Γιάννης Κορδάτος» με θέμα: «Η ανάγκη του Λαϊκού μετώπου και η διέξοδος από την κρίση».
Διανύουμε μια ασυνήθιστη ιστορική περίοδο με μια καπιταλιστική κρίση ίσως πιο βαθιά κι εκτεταμένη σε σχέση με αυτήν του 1929-1933. Μια περίοδο κόλαφο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με μια άνευ προηγουμένου διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και εκχώρησης της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, ενώ δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σημειώνεται μια ανησυχητική άνοδος των φασιστικών δυνάμεων και της κρατικής καταστολής. Το ερώτημα τίθεται επιτακτικά: οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αγωνιούν για το μέλλον του λαού και του τόπου πώς πρέπει να απαντήσουν;
Αν θα θέλαμε να δώσουμε την πιο σύντομη απάντηση τότε θα λέγαμε πως η λύση βρίσκεται στη σύμπηξη ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Μια τέτοια διαπίστωση δεν είναι μια θεωρητική διακήρυξη, ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα. Υπάρχει μια σημαντικότατη εμπειρία από την ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και τη συγκρότηση μετώπων που πρέπει να αποτελέσει για το σήμερα εκείνο το εμπνευσμένο πολιτικό παράδειγμα που θα ανοίξει το δρόμο για νέες ελπιδοφόρες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις.
Θα επιχειρήσουμε, λοιπόν, να παρουσιάσουμε μερικές σημαντικές πλευρές από αυτήν την ιστορία όχι για να κάνουμε μια μηχανιστική μεταφορά στο σήμερα, αλλά για να δούμε πώς με δημιουργικό τρόπο μπορούμε να πορευτούμε με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.
Α. Τι είναι η πολιτική του μετώπου και γιατί είναι μια αδήριτη ανάγκη
Τι είναι όμως η πολιτική του Μετώπου και γιατί μεγάλοι επαναστάτες όπως ο Λένιν και ο Δημητρόφ, αλλά και οι Έλληνες κομμουνιστές της προπολεμικής (και όχι μόνο) περιόδου την προώθησαν με επιμονή;
Είναι γνωστό πως εντός των λαϊκών στρωμάτων υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα συνείδησης, το ίδιο κι εντός της εργατικής τάξης. Αυτό οφείλεται στους θεσμούς αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, στο ότι δεν αποκρυπτογραφούνται εύκολα οι μηχανισμοί υλικής εκμετάλλευσης, στην πολιτική ομηρία, στην τρομοκρατία που διοχετεύεται από το σύστημα σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, στα διαφορετικά μεγέθη υλικών απολαβών κ.ά. Έτσι, υπάρχουν συνειδήσεις άλλες υποταγμένες, άλλες συντηρητικές, άλλες φοβισμένες, άλλες ταλαντευόμενες, άλλες αγωνιστικές και άλλες πρωτοπόρες. Μόνο που αυτές οι τελευταίες αποτελούν μια μειοψηφία και το ζητούμενο στους κοινωνικούς αγώνες, μικρούς ή μεγάλους, είναι να κερδηθούν όσο το δυνατό περισσότερες συνειδήσεις με την πλευρά του αγώνα και των απελευθερωτικών οραμάτων και να ουδετεροποιηθούν κάποιες άλλες.
«Ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις, η προβολή σήμερα ενός κοινοβουλευτικού-κυβερνητικού στόχου οδηγεί την αντικαπιταλιστική Αριστερά, άσχετα από προθέσεις, σε ρόλο παραπληρωματικό του ΣΥΡΙΖΑ».
Πρόκειται για απόσπασμα άρθρου* του συντρόφου Γιάννη Ελαφρού στο «Πριν» της προηγούμενης Κυριακής.
Επειδή κατά την ταπεινή μου γνώμη τέτοιες διατυπώσεις οδηγούν άσχετα από προθέσεις στην ενίσχυση, αν όχι της Χρυσής Αυγής, του ΣΥΡΙΖΑ, ως της μοναδικής αριστερής δύναμης που προτείνει μια άμεση κυβερνητική εναλλακτική από τη σημερινή, τοποθετούμαι απέναντι της μέσω της απάντησης που δίνω σε ορισμένα σχετικά με αυτό το ζήτημα ερωτήματα.
Η αντικαπιταλιστική και δη η κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας τύπου Τζανετάκη, ή τύπου ιταλικού «ιστορικού συμβιβασμού»; Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Η ίδια αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει, ή ακόμη και να στηρίξει μια κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών ή όπως αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μέσω συμβιβασμών με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και δη την ΕΕ επικαλείται ότι μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα; Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Η αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει ή να στηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση τύπου Τσάβες, με όλες την αντιφατικότητα της πολιτικής της; Απάντηση: Ανάλογα με τον αν εκτιμά ότι το πρόγραμμα της προωθεί η όχι την υπόθεση του σοσιαλισμού.
Η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε μια μετωπική κυβέρνηση, η οποία προφανώς θα στηρίζεται από ένα αντίστοιχο κοινωνικο-πολιτικό ισχυρό λαϊκό κίνημα, και θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο έχει επεξεργαστεί και προτείνει η ίδια, και το οποίο εκφράζει την «μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς»(θέση 61); Απάντηση: Κατηγορηματικά ΝΑΙ, διότι:
1.Αποτελεί θεωρητικά ατεκμηρίωτη παγκόσμια πρώτη σε ολόκληρο το μαρξιστικό ρεύμα, από τους κλασικούς του μέχρι τον δυτικό μαρξισμό, η γενική καταγγελία του κυβερνητισμού, ή ακόμη και η χρησιμοποίηση του όρου αυτού.
2.Η αποτυχία ανάλογων κατά το παρελθόν εγχειρημάτων, όπως άλλωστε και η αποτυχία των επαναστάσεων, ή εμπειριών όπως τα εργοστασιακά συμβούλια, δεν είναι δυνατόν να οδηγεί στην απόρριψή της προσπάθειας επανάληψης τους λαμβάνοντας υπόψη τα διδάγματα από τις ήττες.
3. Η άρνηση συμμετοχής σε μια μεταβατική κυβέρνηση και η αναμονή του Αγίου σοσιαλισμού ουσιαστικά , ακυρώνει το περιεχόμενο της μεταβατικής πρότασης, και ως προς αυτό τουλάχιστον σημαίνει ταύτιση με το ΚΚΕ. Αν δεχτούμε μια τέτοια άποψη προκύπτει το ερώτημα ποιος θα υλοποιήσει τα προτεινόμενα στο μεταβατικό πρόγραμμα που προτείνουμε στη θέση 43 .
Μπορεί μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να διασφαλίσει αυτάρκεια στην αγροτική της παραγωγή; Οι φυσικοί πόροι, η τεχνογνωσία, οι υποδομές, οι πρώτες ύλες (πετρέλαιο, λιπάσματα, σπόροι) υπάρχουν; Αν επιλέξουμε διαφορετικό δρόμο από αυτόν που μας σερβίρουν ως μονόδρομο κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας; Εκεί άλλωστε επενδύει και ο αντίπαλος: στην πείνα και την εξαθλίωση που υποτίθεται ότι μας περιμένει, αν οι αγορές μάς κλείσουν την πόρτα.
Η χώρα των υπηρεσιών που εισάγει τα πάντα, με τους τεμπέληδες αγρότες που κάνουν μερσεντές τις επιδοτήσεις, η αναπαραγωγή της κουλτούρας του «Ηλία ρίχ’ το [1]» για την ελληνική ύπαιθρο είναι μια άριστη αφήγηση του τότε, ιδανικό υπόστρωμα για την αφήγηση του τώρα: η Ελλάδα, αν φύγει από ΕΕ και ευρώ, δεν θα μπορεί να παράγει ούτε φυτά που βγαίνουν αυτοφυώς! Είναι τα πράγματα όμως έτσι; Το παρόν άρθρο δεν θα επιχειρήσει ούτε να δώσει εύκολες απαντήσεις, ούτε ολοκληρωμένες προτάσεις. Επιχειρεί όμως να ψηλαφίσει δρόμους σε μια συζήτηση που έχει ανοίξει στην ελληνική κοινωνία και αφορά το ερώτημα «μετά το ευρώ τι» και στην αγροτική παραγωγή.
Η πρόσδεση της αγροτικής παραγωγής στις πολιτικές της ΕΕ
Η Κοινή Αγροτική Πολιτική
Η πλήρης υιοθέτηση και στήριξη, από πλευράς εθνικών κυβερνήσεων, των πολιτικών της ΕΕ οδήγησε στην υλοποίηση της αναθεωρημένης ΚΑΠ του 2003 [2] με βασικούς άξονες την αποσύνδεση της επιδότησης από την παραγωγή [3], τη σταδιακή περικοπή των επιδοτήσεων μέσω της ενιαίας ενίσχυσης και την εισαγωγή της έννοιας της πολλαπλής συμμόρφωσης [4]. Αυτό το πλαίσιο, σε συνδυασμό με τη χρησιμοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων όχι για τις πραγματικές ανάγκες των παραγωγών αλλά για το χτίσιμο εκλογικής πελατείας (μέσω των αποδομημένων και κομματικών αγροτικών συνεταιρισμών και ενώσεων), δημιουργεί μια θλιβερή πραγματικότητα.
Μεγάλη μείωση του όγκου της αγροτικής παραγωγής, τόσο φυτικής όσο και ζωικής προέλευσης, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη σχεδόν εξαφάνιση της παραγωγής καπνού και τεύτλων. Αύξηση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου των αγροτικών προϊόντων. Μείωση των εξαγωγών και αύξηση των εισαγωγών με αποτέλεσμα την περαιτέρω αύξηση της διατροφικής εξάρτησης της Ελλάδας. Σημαντική συρρίκνωση της συνεισφοράς της γεωργίας στο ΑΕΠ, που αποκαλύπτει τη σταδιακή υποτίμηση της αξίας της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής: από 8% το 2001 σε 5% το 2004 και σε λιγότερο από 3% το 2007.
Το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο, σε συνδυασμό με την εκρηκτική αύξηση του κόστους παραγωγής (πετρέλαιο, λιπάσματα, ζωοτροφές, φυτοπροστατευτικά, πολλαπλασιαστικό υλικό), ωθεί τους μικρομεσαίους παραγωγούς στην αύξηση του δανεισμού τους από τις τράπεζες και τη σταδιακή εγκατάλειψη των εκμεταλλεύσεών τους με αποτέλεσμα τη μείωση του αγροτικού πληθυσμού σχεδόν στο 9% του ενεργού πληθυσμού.
Η αναγκαιότητα άμεσης συγκρότησης ενός πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς προκύπτει από: Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει σε όλα τα πεδία ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, απεμπολώντας προς τούτο και τα τελευταία ίχνη συγκρουσιακής διάθεσης.
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ και μετά την αλλαγή του γ.γ. της Κ.Ε. του συνεχίζει ακάθεκτα να κυριαρχείται από τη λογική «το μοναστήρι να ‘ναι καλά» και από τη μη κάλυψη του κενού ανάμεσα στον παραμορφωμένο σοσιαλισμό, που πρεσβεύει, και τις συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις, τις οποίες και φρενάρει πιο εσπευσμένα όταν δεν τις ελέγχει.
Το γεγονός ότι οι συνιστώσες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η κάθε μία από μόνη της, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.
Το γεγονός ότι η αυθόρμητη λαϊκή συνείδηση -και κατ’ επέκταση το αυθόρμητο μαζικό κίνημα- όχι μόνον δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επαναστατικοποιηθεί, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να παρασυρθεί από τον κατ’ επίφαση φασιστικό αντισυστημισμό, ο οποίος αλωνίζει, και επειδή απουσιάζει μια ισχυρή αντισυστημική Αριστερά.
Από την αναγκαιότητα να ανοίξουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό, μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου Είναι, που θα πείθει ότι υπάρχει λύση εκτός των σημερινών τειχών. Το Μέτωπο αυτό θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών μαζών -δίχως να υποτάσσεται σε αυτό- και να επιδιώκει να το ανυψώσει σε ένα ανώτερο επίπεδο.
Από αυτήν τη σκοπιά θα πρέπει να αξιοποιηθούν κυρίως:
– το γεγονός ότι η κρίση αποσαθρώνει την αντικειμενική βάση της συναινετικής αποδοχής της αστικής κυριαρχίας,
– το γεγονός ότι η ένταση του αυταρχισμού συμβάλλει στην αποκάλυψη του κίβδηλου χαρακτήρα της αστικού τύπου λαϊκής κυριαρχίας,
– το γεγονός ότι αμφισβητείται από όλο και ευρύτερες μερίδες του πληθυσμού ο ρόλος των αγορών και δη του τραπεζικού κεφαλαίου,
– το γεγονός ότι η απόρριψη της Ε.Ε. τείνει να γίνει πλειοψηφική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κάτι που μπορεί να αποτελέσει ένα από τα θεμέλια ενός σύγχρονου διεθνισμού.
Το Μέτωπο αυτό δεν έχει νόημα και δεν θα έχει παρά αμυδρή απήχηση στις λαϊκές μάζες, στο βαθμό που το πρόγραμμά του δεν προτείνεται να υλοποιηθεί από μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν οι συνιστώσες του.
Δεν αντέδρασε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δεχόταν την προσβολή αδιαμαρτύρητα, αλλά του ήταν αδύνατο να το υποστεί ΚΑΙ σήμερα. Και μπροστά σε τόσο κόσμο. Εδώ και καιρό, πολύ καιρό η ίδια ιστορία! Ξεροκατάπιε. Δε μίλησε. Πάλι δε μίλησε! Ένιωσε να σιγοβράζει, να φουντώνει το αίμα του, να σκάει το κεφάλι του από θυμό, να πνίγεται… Κάνοντας ένα νεύμα στον Επόπτη γραμμής, έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στις τουαλέτες του κεντρικού κτιρίου για να πάρει μια βαθιά ανάσα. Έριξε νερό στο μέτωπο του και έπιασε την καρδιά του. Πόσο θα ‘θελε να ‘χει το θάρρος εκείνου του παλιόφιλου, του Νικόλα, που πήγε και κάπνισε ένα ολόκληρο τσιγάρο παρακαλώ στις τουαλέτες, αψηφώντας το συναγερμό και την σχεδόν αυτόματη σύλληψη του -από την Ασφάλεια του Ιδρύματος- σαν ιδανικός αυτόχειρας.. Πόσο θα θελε να βροντήξει δυνατά την πόρτα πίσω του, φωνάζοντας και βλαστημώντας για τα χαμένα του όνειρα, για την κακή του νιότη.. αλλά όχι.. δε θα τους έκανε τη χάρη! Μόλις η καρδιά του πήρε τον κανονικό της χτύπο, γύρισε στωικός και ελαφρά χαμογελαστός στο πόστο του. Σκέφτηκε πως ο λόγος του Επόπτη ήταν σε όλους εριστικός. Σε όλους ειρωνικός – τον είχαν πια συνηθίσει- και πως η απαξία στη δουλειά και στην υπερπροσπάθεια τους, δεν ήταν παρά ο τρόπος του άξεστου ανώτερου να ρίχνει ύπουλα το ηθικό των κατωτέρων του.
Το ΙΔΡΥΜΑ βρίσκεται στο κέντρο της πόλης -μοίρα και προορισμός μαζί- και το σέβονται όλοι όσοι δεν ομολογούν πως το φοβούνται. Ζούνε χάρη σ’ αυτό τουλάχιστον οι μισές οικογένειες της πόλης, αφού το λιγότερο ένα μέλος από καθεμιά τους είναι διορισμένο ισόβια με δυνατότητα μικρών αυξήσεων ανά δεκαετία καθώς και συνταξιοδότηση. Κανείς δεν ονειρεύτηκε ποτέ να δουλέψει εκεί, αλλά ποιος πετάει μια τέτοια οριακά καλή τύχη απ’ το παράθυρο; Έτσι, από τη μια μέρα στην άλλη, ο καθένας μπορεί να πάει αρχικά για λίγο καιρό και εν τέλει να μείνει μια ζωή, αφού τη μικρύνει βεβαίως αρκετά ώστε να χωρέσει. Πάει λέει, μέχρι να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα πραγματοποιήσει το μεγάλο του Όνειρο, αυτό δηλαδή που γεννήθηκε ο καθένας για να ζήσει. Όλοι έχουν από ένα τέτοιο μεγάλο Όνειρο, αλλά αν δεν έχεις τίποτα χειροπιαστό στα χέρια σου, κάλλιο για λίγο η δουλειά στο μεγάλο Ίδρυμα. Είναι γνωστό σε όλους πως τα έσοδα που εξασφαλίζει το ίδρυμα είναι οριακά αν δεν δουλεύει και κάποιος άλλος στο σπίτι, σε δουλειά εκτός Ιδρύματος. Εξακολουθεί ωστόσο να είναι μια καλή δουλειά με τις κάθε φορά σημερινές συνθήκες.
Μια μέρα σαν κι αυτή, μια τέτοια μέρα, δε θα ‘πρεπε καν να έρθει για δουλειά, όχι να του μιλάνε κιόλας κατά αυτόν τον τρόπο! Για πάρα πολλά βασανιστικά λεπτά, δηλαδή μέχρι το τέλος της βάρδιας, δεν μπορούσε να αποφασίσει τι πραγματικά τον πείραξε περισσότερο: Το ότι ήρθε στη δουλειά αμέσως μετά την κηδεία του πατέρα του ή το ότι περίμενε να εκτιμηθεί αυτή η πράξη του από το Ίδρυμα και δεν εκτιμήθηκε; (περισσότερα…)
Το φαινόμενο παρουσιάζει εξαιρετικό πολιτικό ενδιαφέρον. Το ευρώ, από τη μία πλευρά, αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο για την καθυπόταξη όλων των χωρών της Ευρώπης στο Τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας με αντάλλαγμα για τις επί μέρους αστικές τάξεις την καταβαράθρωση των μισθών και την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων του 20ού αιώνα. Από την άλλη, το ευρώ οδηγεί σε παροξυσμό τις αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα, με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον ανοικτά λόγος για διάλυση και εξαφάνιση του κοινού νομίσματος, αλλά και για αποχώρηση ή μη ένταξη κρατών στην ΕΕ και στο ευρώ.
Η νέα, δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας, διέκοψε μονομερώς, χωρίς καμιά απολύτως διαβούλευση με τις Βρυξέλλες, τις διαπραγματεύσεις της για ένταξη στην ΕΕ. τις είχε αρχίσει η προηγούμενη κεντροαριστερή κυβέρνηση η οποία συνετρίβη στις προ μηνός εκλογές ως εθελόδουλη, υπερβολικά ενδοτική απέναντι στην ΕΕ και στη Βρετανία. Στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα μάλιστα , τα δύο κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση αυτή συμπεριέλαβαν τη δέσμευση ότι ακόμη και για να ξαναρχίσουν ενταξιακές συνομιλίες πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα. Να αποφασίσει δηλαδή ο ισλανδικός λαός αν θέλει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων , το αποτέλεσμα των οποίων εννοείται , θα τεθεί σε δεύτερο δημοψήφισμα .Τριακόσιες χιλιάδες άτομα είναι όλοι κι όλοι οι Ισλανδοί , αλλά δεν δίστασαν να ‘’φτύσουν’’ την ΕΕ και το ευρώ! Μπράβο τους! Εξαιρετικό πολιτικό θάρρος επέδειξε και ο δεξιότατος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν. Ο κτηνωδώς δεξιός υποψήφιος καγκελάριος των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Πέερ Σταίνμπρικ ζήτησε από ραδιοφώνου να … αποβληθεί η Ουγγαρία από την ΕΕ(!) γιατί δεν υπακούει στις απαιτήσεις του Βερολίνου.Παίζοντας τον »καλό μπάτσο», η Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι »θα κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε την Ουγγαρία στο σωστό δρόμο, αλλά δεν θα στείλουμε αμέσως το ιππικό»!
Ο Όρμπαν δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση. ‘’Οι Γερμανοί έστειλαν ήδη μια φορά το ιππικό τους και μάλιστα με την μορφή των πάντσερ’’, δήλωσε αναφερόμενος στην κατάληψη της Ουγγαρίας το Μάρτιο του 1944 από τα ναζιστικά στρατεύματα. ‘’Παράκλησή μας θα ήταν να μην τα ξαναστείλει. Άλλωστε και τότε δεν ήταν καλή ιδέα και δεν λειτούργησε’’, πρόσθεσε ειρωνικά, υπονοώντας τη μετά ένα χρόνο κατάληψη της Ουγγαρίας από το σοβιετικό Κόκκινο Στρατό. (περισσότερα…)
Ο Σάββας Μιχαήλ είναι ένας εξαιρετικά ασυνήθιστος και αντικομφορμιστής στοχαστής. Ελληνοεβραίος αντι-σιωνιστής και διεθνιστής, είναι συγγραφέας ενός σημαντικού αλλά αταξινόμητου έργου, που ασχολείται με την λογοτεχνία , τη φιλοσοφία και την ταξική πάλη ενώ διακρίνεται για την πρωτοτυπία και τον δυναμισμό των απόψεών του. Το πρώτο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη στα γραπτά του είναι η τεράστια κουλτούρα του: ο συγγραφέας γνωρίζει καλά την Αγία Γραφή, το Ταλμούδ, την Καμπάλα, το αρχαίο ελληνικό θέατρο, την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, τη νεοελληνική ποίηση , τον Χέγκελ και τον Μαρξ – για να μην αναφέρουμε τον Τρότσκι, που αποτελεί την κύρια πολιτική πυξίδα του – ενώ μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα πολλά σε αυτό τον μακρύ κατάλογο .
Η λόγος είναι προφανής: η ΕΡΤ μείωσε το λειτουργικό της κόστος, το οποίο είναι κυρίως κόστος μισθοδοσίας που έπεσε από 140 σε 121εκ, ή αναλογικά από 42% σε 38% επί των εσόδων. Πως όμως έπεσε τόσο δραστικά το κόστος μισθοδοσίας μέσα σε ένα χρόνο σ’ αυτό το «προπύργιο αδιαφάνειας και σπατάλης»; Ο πίνακας μας δίνει την απάντηση:
Εφημ ΠΡΙΝ
contramee 