Αθωώνοντας το ναζισμό – Η Ιστορία στα μέτρα του συστήματος
Απόσπασμα από την ομιλία του πανεπιστημιακού Γιώργου Μαργαρίτη, σε εκδήλωση εκπαιδευτικών
Το παράδειγμα του βιβλίου Ιστορίας της Γ’ Λυκείου
Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Μέσα από τα σχολικά βιβλία, όπως και στα άλλα μέσα προπαγάνδας που έχει στα χέρια του το σύστημα, επιχειρείται το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, όχι βέβαια με βάση τα νέα ιστορικά δεδομένα και τις αποκαλύψεις που έχουν προκύψει. Πρόκειται για προσπάθεια παραχάραξης και διαστρέβλωσης της Ιστορίας, απογύμνωσής της από το ρόλο του παράγοντα λαού, αθώωσης των εκμεταλλευτών, ενταγμένη στη γενικότερη προσπάθεια επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού μας ενάντια στη νέα γενιά. Μια προσπάθεια που δε στοχεύει στο παρελθόν αλλά στο παρόν και το μέλλον.
Το ζήτημα αποτέλεσε το θέμα της εκδήλωσης που είχαν διοργανώσει στις 11 Νοέμβρη πρωτοβάθμια σωματεία εκπαιδευτικών της Αττικής, όπου ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ, Γ. Μαργαρίτης, ανέδειξε το ζήτημα με παραδείγματα από σχολικά βιβλία.
Απόσπασμα της ομιλίας του για το βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου
«Μετά τις περιπέτειες του βιβλίου της ΣΤ’ Δημοτικού (της κας Ρεπούση), στους αρμόδιους με τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων κύκλους του υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, θα μπορούσε εύλογα να υποθέσει κανείς ότι επικράτησε κάποιου είδους ανησυχία και ταραχή. Πώς θα μπορούσε να είναι ευχάριστο το κλίμα που άφησε πίσω του η περιπέτεια του βιβλίου αυτού, κλίμα που, για ορισμένα πρόσωπα, είχε σημαντικό πολιτικό κόστος. Γνωρίζοντας τα παραπάνω, εύλογα υποθέτουμε πως στην επιλογή του βιβλίου Ιστορίας (Γενικής Παιδείας) της Γ’ Λυκείου, έπαιξε ρόλο ετούτη η κατάσταση: η αντικατάσταση του παλαιού βιβλίου νεότερης και σύγχρονης Ιστορίας δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να προκαλέσει τα όσα προκάλεσε το αντίστοιχο του δημοτικού. Αυτός ήταν, φαίνεται, ο λόγος που αναζητήθηκαν «σίγουρες» λύσεις, στην εδώ περίσταση.
Καθένας ας δείξει τους φίλους του. Και τα επιχειρήματα του!
Πηγή: Εργατικός Αγώνας
Είναι θεμιτό και ζωογόνο να υπάρχει αντιπαράθεση ακόμη και πολεμική ανάμεσα σε κομμουνιστές και προοδευτικούς ανθρώπους, ανάμεσα σε φορείς, κινήσεις και κόμματα. Υπάρχει, ωστόσο, ένα όριο ανάμεσα στην κριτική και την πολεμική και στην κακοήθεια και το ψέμα. Η όποια αντιπαράθεση πρέπει να διεξάγεται με αρχές όπως η εντιμότητα, η αλήθεια, η ειλικρίνεια, η επιχειρηματολογία, η διαλεκτική.
Δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΕ έχει επιλέξει ένα δρόμο που μικρή σχέση έχει με την κομμουνιστική ηθική. Αυτό φαίνεται από το πώς μεθόδευσε τα τελευταία χρόνια την παραβίαση του καταστατικού και του προγράμματος και πώς αντιμετωπίζει τα κομματικά μέλη που πάσχισαν να τα υπερασπιστούν. Σπίλωση, αποκλεισμοί και διαγραφές ήταν η απάντηση απέναντι σε κομμουνιστές που επιχείρησαν να διαφυλάξουν το μαρξιστικό λενινιστικό χαρακτήρα του κόμματος.
Ενταγμένη σε αυτή τη λογική είναι και η αντιμετώπιση της ιστοσελίδας μας από το portal του 902. Από ότι φαίνεται, τα κείμενα που δημοσιεύουμε κατά καιρούς ενοχλούν την ηγεσία του ΚΚΕ που έχει χάσει κάθε μέτρο στο τι λέει και πώς το λέει. Στο τελευταίο κείμενο του portal, λοιπόν, αναφέρονται τα εξής:
1. «Η εν λόγω ιστοσελίδα φιλοξενεί μόνο κείμενα ενάντια στην πολιτική του ΚΚΕ».
Είναι σίγουρο πως ο συντάκτης του κειμένου ξέρει πολύ καλά την αλήθεια. Ότι δηλαδή, ο ΕΑ δημοσιεύει κείμενα κριτικής απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς και κείμενα ενάντια στην κυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ότι καλεί σε γενικό ξεσηκωμό το λαό. Το συνειδητό αυτό ψέμα έχει ως σκοπό τη δημιουργία αντανακλαστικών των κομματικών μελών απέναντι σε κάθε φωνή που αμφισβητεί τη σεχταριστική στροφή της ηγεσίας του ΚΚΕ και τη δημιουργία ενός κόμματος νεκροταφείου που κριτική και αυτοκριτική θα είναι έννοιες χωρίς περιεχόμενο.
2. «Οι συντάκτες τους θα ήθελαν ένα ΚΚΕ σαν τα μούτρα τους, δηλαδή να πίνει νερό στο όνομα της επανάστασης και του σοσιαλισμού, ενώ στην πράξη να καλεί σε συνεργασία με την αστική τάξη και τους οπορτουνιστές, γιατί η επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο μαζί τους… δηλαδή ποτέ!».
Η αντιμνημονιακή ριζοσπαστική πολιτική γραμμή στη συγκυρία
Είναι περισσότερο από αναγκαία σήμερα η τροφοδότηση ανάπτυξης ενός γενικευμένου λαϊκού εργατικού κινήματος, στη βάση των ζωτικών κοινωνικών ζητημάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας (μειώσεων μισθών ή άρνησης καταβολής τους, αποδεκατισμού συντάξεων, φορολογικών υπερεπιβαρύνσεων, παραφθοράς της κοινωνικής ασφάλισης, μαζικής υπερμεγέθους ανεργίας των εργαζομένων και της πλειονότητας της νεολαίας κλπ). Μ’ άλλες λέξεις αυτού που έχει αποκληθεί «κοινωνικός ανένδοτος διαρκείας» [Π. Παπακωνσταντίνου «Να ξεκινήσουμε κοινωνικό ανένδοτο διαρκείας»], με στόχο την ανατροπή της τριετούς μνημονιακής πολιτικής και των αστικών φορέων άσκησής της, με επόμενο βήμα την διεξαγωγή ελεύθερων δημοκρατικών εκλογών και με βάσιμη πρόβλεψη την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από τις αγωνιστικές αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις. Η μορφή που μπορεί να προσλάβει αυτή η πολιτική παρέμβαση είναι η ανάδειξη ενωτικών μετωπικών αντιμνημονιακών ριζοσπαστικών επιτροπών στους κλάδους εργασίας και στους γεωγραφικούς χώρους κατοικίας, νεολαίας κλπ. με την συμμετοχή αγωνιστών από όλο το φάσμα των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, και κυρίως του ευρύτερου εργαζόμενου λαού, των ανέργων, των αυτοαπασχολουμένων, των νέων, των συνταξιούχων. Κατεύθυνση αυτής της παρέμβασης είναι η δρομολόγηση κινητοποιήσεων σ’ όλους τους κοινωνικούς χώρους (πορειών, καταλήψεων, διαδηλώσεων, απεργιών) στην προοπτική ανάδειξης ενός πανελλαδικού αντιμνημονιακού ριζοσπαστικού κοινωνικού κινήματος με επιδίωξη την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, από την δραστική ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα.
Βέβαια στην προηγούμενη τριετία της μνημονιακής εποχής (2010 – 12), πραγματοποιήθηκε ένα σύνολο πολυπληθών πανελλαδικών απεργιών, άλλων με την συμμετοχή μόνον των δυνάμεων του αγωνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος, και ορισμένων (π.χ. Μαίου 2010, Οκτωβρίου 2011) με ευρύτατη εργατική συμμετοχή, οι οποίες όμως εξ αιτίας της συναινετικής στάσης του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν είχαν την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα, μέσα από την κλιμάκωσή τους και την νικηφόρα προοπτική τους. Αντίστοιχα αναδείχθηκαν στο προσκήνιο πολύμορφες λαϊκές κινητοποιήσεις : κίνημα της πλατείας Συντάγματος και των πλατειών περιφερειακών πόλεων, εξεγέρσεις στις παρελάσεις, κινήματα στις γειτονιές απέναντι στη δυσβάστακτη φορολογία, οικολογικά κινήματα όπως της Κερατέας, της Ευκαρπίας, της Χαλκιδικής κ.ά. Εντούτοις συνολικά αυτό το κοινωνικό αντιμνημονιακό κίνημα δεν κατόρθωσε να αναχαιτίσει την κυβερνητική πολιτική του γενικευμένου κοινωνικού ολέθρου, και από ό,τι φαίνεται αδυνατεί ως τέτοιο, ως μονοδιάστατο κοινωνικό κίνημα να επιφέρει αποτελέσματα.
Από την κρίση στην επανάσταση. Πόλεμος Θέσεων.Το νέο βιβλίο του Γιώργου Ρούση, από τις εκδόσεις Γκοβόστη, αποτελεί μια σύγχρονη ματιά στο έργο του Γκράμσι, από τη σκοπιά των ανθρώπων που αγωνίζονται για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλισμού της εποχής μας και για την κομμουνιστική προοπτική. Το ενδιαφέρον που έχει προκαλέσει είναι μεγάλο και γι’ αυτό καθόλου τυχαία η εξάντληση της πρώτης έκδοσης.
Στο καινούργιο του βιβλίο «Από την κρίση στην επανάσταση. Πόλεμος θέσεων» ο Γιώργος Ρούσης καταπιάνεται με το πως θα οδηγηθούμε στην κοινωνική επανάσταση και τον κομμουνισμό. Στην απόπειρα αυτή αξιοποιεί επαναστατικά τη γκραμσιανή έννοια του «πολέμου των θέσεων» επιχειρώντας να την προσαρμόσει στις σύγχρονες συνθήκες. Η συστηματική μελέτη και αξιοποίηση της σκέψης του Γκράμσι εντάσσεται σε μια ευρύτερη στροφή στο έργο του, που τον καθιστά αναντικατάστατο σημείο αναφοράς του σύγχρονου αριστερού και ριζοσπαστικού προβληματισμού. Πώς προσεγγίζεται λοιπόν ο Γκράμσι στο παρόν βιβλίο και πώς συνδέεται με τη διέξοδο από την κρίση; Παραφράζοντας, με τη σειρά μας, μια αντιπρόταση του Αντόρνο για το ερώτημα του Κρότσε «Τι ζει και τι πέθανε στη φιλοσοφία του Χέγκελ;», θα λέγαμε πως ο Ρούσης δεν αναζητά απλά τι ζει και τι πέθανε στο έργο του Γκράμσι αλλά πως στέκεται η ίδια η εποχή μας και οι προοπτικές της σε σχέση με το έργο αυτό.
Το σχέδιο του νέου προγράμματος του ΚΚΕ, αν υιοθετηθεί, θα δημιουργήσει μια νέα μια νέα ιδεολογικο-πολιτική βάση για το κόμμα.
Α. Εκτιμά λαθεμένα τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Η χώρα μας είναι προφανώς μια μέσου επιπέδου ανάπτυξης χώρα από την άποψη της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό επιβεβαιώνουν όλα τα σχετικά οικονομικά στοιχεία. Αυτό επιβεβαιώνεται και εμπειρικά με τα όσα διαδραματίζονται στην τρέχουσα κρίση. Αντίθετα, το σχέδιο προγράμματος υπονοεί ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική δύναμη που δεν βρίσκεται όμως στην κορυφή της ισχύος αλλά σε μια αμέσως επόμενη θέση.
Η Ελλάδα, επειδή είναι μέσου επιπέδου ανάπτυξης αλλά κυρίως επειδή ιστορικά η άρχουσα τάξη της αναπτύχθηκε με καθυστέρηση και έχοντας πάντοτε ένα ρόλο δευτερεύοντα, συμπληρωματικό και συνήθως εμπορομεσιτικό σε σχέση με τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης, είναι εξαρτημένη από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αντίθετα, το σχέδιο προγράμματος κάνει λόγο απλά για «εξαρτήσεις» (θέση 72), πράγμα που δεν είναι το ίδιο.
Εξάρτηση σημαίνει ότι η Ελλάδα, όπως σημείωνε ορθά το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (καθώς με τον τρόπο τους και όλα τα προηγούμενα προγράμματα του κόμματος) σημαίνει ότι 1. «ο μονοπωλιακός καπιταλισμός στη χώρα μας αναπτύχθηκε αργότερα …με αποτέλεσμα να στηριχθεί σε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση», 2. «το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας», 3. τα τελευταία χρόνια «δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο», 4. «το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας», 5. η «χώρα προσαρμόζει την οικονομία της, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών», ε. «η βιομηχανική παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται», 6. «πολύτιμες παραγωγικές δυνάμεις καταστρέφονται, η απόσταση που χωρίζει τη χώρα από τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές συνεχώς μεγαλώνει» [1].
Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια την πολύπλευρη οικονομική, πολιτική, στρατιωτική εξάρτηση της Ελλάδας και όχι απλά κάποιες «εξαρτήσεις». Σημαίνουν τη διπλή εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης από ντόπιο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο, μεταφορά υπεραξίας και υπερκερδών στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία κλπ). Σημαίνουν διπλή εκμετάλλευση και καταπίεση και για τα μικροαστικά στρώματα. Σημαίνουν γενικότερη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων. Και όλα αυτά βέβαια με τη σύμφωνη συμμετοχή του εγχώριου μονοπωλιακού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών.
Ο σημερινός μηχανισμός του κόμματος, ενόψει του 19ο συνεδρίου τον Απρίλη του 2013, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται όχι μόνο τις αναγκαιότητες των καιρών αλλά ούτε τις διεργασίες που συντελούνται στις συνειδήσεις των απλών μελών του κόμματος. Οι θέσεις για το συνέδριο που δόθηκαν στη δημοσιότητα καθώς και αυτές για την αλλαγή του προγράμματος και του καταστατικού, προκαλούν εύλογα ερωτηματικά για τους σκοπούς που υπηρετούν. Όποια ψήγματα ενωτικής γραμμής υπήρχαν στο προηγούμενο πρόγραμμα καταργούνται και με την ψήφιση του νέου καταστατικού δημιουργούνται συνθήκες για το πνίξιμο κάθε διαφορετικής φωνής και την εκπαραθύρωση χιλιάδων μελών και στελεχών του κόμματος. Το ζήτημα που τίθεται από την ίδια την πραγματικότητα δεν είναι ούτε η αλλαγή προγράμματος ούτε του καταστατικού.Αυτό που βάζει η ίδια η ζωή είναι αυτό που κάποτε είχε πει ο ιδρυτής του επιστημονικού κομμουνισμού: «Κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος είναι πιο σπουδαίο από μια ντουζίνα προγράμματα…».
Πρώτο: Τίθεται το ζήτημα της αντικατάστασης της σημερινής ηγεσίας, με μεταβατικό σχήμα, από στελέχη που θα υπηρετήσουν μια πλατιά πολιτική και ταχτική αρχών με βάση τα προβλήματα της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού. Το ΚΚΕ, παρά τις δυσκολίες που δημιουργήθηκαν από τη σεχταριστική γραμμή της σημερινής ηγεσίας μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει τον ιστορικό του ρόλο, να σαλπίσει την ενότητα του λαού και να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες για τη συσπείρωση, τη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς.
Δεύτερο: Να διαμορφώσει μίνιμουμ-πρόταση προς το λαό και όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς σχετική με τα κρίσιμα προβλήματα που καίνε σήμερα την πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού. Πρόταση ενωτικού χαρακτήρα όπως οφείλουν να είναι όλες οι ενιομετωπικές προτάσεις και όχι πρόταση για απόρριψη εν τη γενέσει της.
Τρίτο: Να γίνει εξαρχής σαφές ότι ζητήματα στρατηγικού χαρακτήρα δεν μπορούν να ανακατευτούν για να βγάλουν κάποιο «μέσο όρο». Κάθε κόμμα, κάθε οργάνωση, κάθε κίνηση που θα συμμετάσχει στο ενωτικό εγχείρημα σωτηρίας του λαού και του τόπου διατηρεί την οργανωτική και πολιτική του ταυτότητα. Δεν πρέπει να επαναληφτεί το λάθος του 1989 με το ενιαίο πόρισμα το οποίο έβαζε το κάρο μπροστά από το άλογο για να επακολουθήσουν όσα επακολούθησαν.
Κάποιες σκέψεις για την ενωτική πάλη απέναντι στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού
Πηγή: Εργατικός Αγώνας
του Μήτσου Βασιλείου
1.Η σύνθετη κυκλική οικονομική κρίση του καπιταλισμού η οποία πλήττει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, όλες τις χώρες του κόσμου, εμφανίζεται με χαρακτήρα κοινωνικού τυφώνα στην Ελλάδα και σε χώρες με όμοιο ή παραπλήσιο βαθμό ανάπτυξης και θέσης στο διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει αν αυτή η κρίση θα έχει ανάλογες πολιτικές, γεωστρατηγικές επιπτώσεις με εκείνη του 1929. Αν, δηλαδή, το ξαναμοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής θα οδηγήσει σε εφιαλτική, γενικευμένη σύγκρουση, γιατί, έτσι κι’ αλλιώς, συγκρούσεις περιφερειακού χαρακτήρα διαδέχονται ή μια την άλλη, σχεδόν, καθημερινά.
Η μη ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και γενικότερα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου κάνει πιο πολύπλοκη την κατάσταση, αφήνει εντελώς ακάλυπτες χώρες και λαούς στην αναμέτρηση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και όταν συγκρούονται τα βουβάλια τα βατράχια, χωρίς καμιά ουσιαστικά κάλυψη σήμερα, δεινοπαθούν, ποδοπατούνται!
Σχετικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτό δεν είναι χρέος του λαού. Είναι άδικο, ταξικό, και στο μεγαλύτερο μέρος του επονείδιστο, επαχθές, θηλιά στο λαιμό του λαού και της χώρας, θηλιά που θα σφίγγει για δεκαετίες.
Μια κυβέρνηση η οποία θέλει να εναρμονίζεται με τις αγωνίες και τη θέληση του λαού, μια κυβέρνηση, πολύ περισσότερο, της Αριστεράς, οφείλει να κάνει σαφές προς τους «δανειστές», ότι αν δεν υπάρξει ρύθμιση για την απαλοιφή του μεγαλύτερου και επαχθούς μέρους του χρέους θα προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του. Το κρίσιμο ζήτημα που τίθεται είναι: Εξόντωση του λαού ή σωτηρία του. Και μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να έχει δίλημμα στην απάντηση που πρέπει να δώσει.
Επομένως ακύρωση των μνημονίων και επαναδιαπραγμάτευση νέας δανειακής σύμβασης δεν μπορεί παρά να κινηθεί μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο. Προφανώς με παράλληλα και συντονισμένα μέτρα για την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε αντίθεση με τις επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ που για δεκαετίες τώρα μετέβαλαν την Ελλάδα σε μια υπανάπτυκτη ευρωπαϊκή νομαρχία αφού με διάφορους τρόπους γλύκαιναν το χάπι της παραγωγικής καταστροφής!
Σ’ ότι αφορά τη φιλολογία για το όνομα του νομίσματος, για ευρώ ή δραχμή, το θέμα δεν είναι «ευρώ, δραχμή, ή μνα»! Πράγματι το θέμα δεν είναι το όνομα ενός νομίσματος αλλά τι αυτό αντιπροσωπεύει. Αν μια αλλαγή στο όνομα ενός νομίσματος εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού με ταυτόχρονα μέτρα για την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε λαϊκή κατεύθυνση, τότε είναι και ανόητο να υποστηρίζει κανείς ότι το ευρώ ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα είναι … φετίχ!
Η«Νέα Σπορά» θέλει να ευχαριστήσει όλους εκείνους τους αναγνώστες που μας απευθύνονται, που επικοινωνούν ηλεκτρονικά μαζί μας και μας ζητούν μια πιο συχνή αρθρογραφία. Από την πλευρά μας θέλουμε να υπενθυμίσουμε και να διευκρινίσουμε ότι η «Νέα Σπορά» είναι ένας χώρος υπεύθυνης πολιτικής γνώμης και μόνο, που υπερασπίζεται τον Μαρξισμό – Λενινισμό και τα ιστορικά καθήκοντα που πρέπει να πραγματοποιήσει για λογαριασμό της εργατικής τάξης το ΚΚΕ. Ο στόχος της «Νέας Σποράς» δεν είναι ούτε η δημοσιότητα ούτε το «κυνήγι» της καθημερινής επικαιρότητας. Επιλέγει, πάντα κατά την κρίση της, τις αναγκαίες στιγμές που πρέπει να παρέμβει στο δημόσιο πολιτικό λόγο. Κι αυτό το καθήκον το πραγματοποιεί με ένα και μοναδικό κριτήριο. Πως το ΚΚΕ θα ανταποκριθεί στα επαναστατικά του καθήκοντα. Από εδώ προκύπτει και η κριτική στάση απέναντι στην ηγεσία του ΚΚΕ.
Η «Νέα Σπορά» δίνει σήμερα στη δημοσιότητα ένα σχετικό άρθρο για τη διέξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία σε δύο συνέχειες. Ελπίζουμε οι αναγνώστες μας να μας στείλουν τις κριτικές τους παρατηρήσεις και, πιθανόν, τις διαφωνίες τους.
Οι πρόσφατες αποφάσεις των Συναντήσεων του Eurogroup
Άνθρακες ο θησαυρός
Η Συνάντηση του Eurogroup της 20ης του Νοέμβρη, η Συνάντηση Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ακολούθησε αμέσως μετά, αλλά και η Συνάντηση του Eurogroup της 26ης του Νοέμβρη πρέπει να αποτελέσουν τη θρυαλλίδα για τον κάθε δύσπιστο εργαζόμενο για το που πάνε οι εξελίξεις τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση:
ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΨΗΦΙΣΕ ΤΟ 25,7% ΤΩΝ ΣΥΝΕΔΡΩΝ
ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ: ΔΥΝΑΜΗ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Έληξαν με επιτυχία οι εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Στη Συνδιάσκεψη εκφράστηκε ευρύτατα από τους αντιπροσώπους της η θέληση να συνεχίσει και να εμβαθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ την ριζοσπαστική αριστερή κατεύθυνσήτου και να αποφύγει τις κακοτοπιές της αναδίπλωσης και ενδεχόμενης διολίσθησης στην κατεύθυνση των προδιαγραφών του συστήματος. Αυτή η θέληση για μία ριζοσπαστική αριστερή πορεία αναδείχθηκε από τις ομιλίες των αντιπροσώπων της Συνδιάσκεψης, όπου κοινός παρονομαστής ήταν η ανάγκη ενότητας, συνέχειας και ανατρεπτικής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρακτηριστικό αυτής της λογικής ήταν το ποσοστό, το οποίο κατέγραψε η λίστα της Αριστερής Πλατφόρμας που έφτασε στο 25,7%. Να σημειωθεί ότι στη Συνδιάσκεψη, με ιδιαίτερη λίστα, καταγράφηκε η Αριστερή Πλατφόρμα όχι ως διχαστική παρέμβαση αλλά ως πρωτοβουλία που ενώνει και αναδεικνύει την ανάγκη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και της συμπαράταξης των αριστερών δυνάμεων, μαζί με τολμηρές εναλλακτικές πολιτικές σύγκρουσης με την ευρωζώνη και την ΕΕ, για τη διαγραφή του χρέους και την απάντηση στην τρομοκρατία του ευρώ.
Το τελευταίο βιβλίο του Κώστα Μπατίκα παρουσιάζεται σε πολιτική εκδήλωση που διοργανώνει η Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη τη Δευτέρα 10/12 στις 7 μ.μ. στο Ακροατήριο – auditorium (Σίνα 2-4 και Πανεπιστημίου).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι Νάντια Βαλαβάνη,Σταύρος Μαυρουδέας και Γιώργος Κωνσταντακόπουλος. Θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Κώστας Αρβανίτης.
Το βιβλίο έχει τίτλο “Η μαρξιστική θεωρία της επαναστατικής μετάβασης στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό” καιεκδόθηκε από την Εργατική Πολιτική .
Μερικά από τα ερωτήματα που απαντά το βιβλίο είναι:
Γιατί είναι νομοτελειακή η κατάρρευση του καπιταλισμού; Είναι κοινωνική αναγκαιότητα ή ουτοπία η κομμουνιστική κοινωνία; Τι είναι διαρκής επανάσταση; Ποιο είναι το πραγματικό νόημα της δικτατορίας του προλεταριάτου; Είναι δυνατή η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα; Τι πραγματικά υπήρξε στον λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό; Γιατί η αντίληψη της σοβιετικής γραφειοκρατίας βασίστηκε στον Κάουτσκι και όχι στον Λένιν;
Ο Κώστας Μπατίκας (1945 – 2009) γεννήθηκε στα Στουρναραίικα Τρικάλων. Ήταν το όγδοο και προτελευταίο παιδί μιας αγροτικής οικογένειας. Παρακολούθησε το γυμνάσιο στη Λάρισα και σε ηλικία 18 ετών μετανάστευσε στη Γερμανία, όπου είχαν μεταναστεύσει ήδη τρία από τα αδέλφια του, με σκοπό να σπουδάσει. Σπούδασε γεωπόνος ενώ εργαζόταν παράλληλα σε διάφορες δουλειές για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας ανέπτυξε σημαντική αντιδικτατορική δράση στο φοιτητικό και μεταναστευτικό κίνημα της Δυτικής Γερμανίας. Εξαιτίας αυτής του της δράσης ήταν από τους πρώτους Έλληνες της Γερμανίας στους οποίους η χούντα αφαίρεσε το διαβατήριο.
Εντάχθηκε στο ΚΚΕ το 1968, υπήρξε μέλος του Γραφείου της Οργάνωσης και αργότερα του Γραφείου της Επιτροπής Γερμανίας με οργανωτικά και διαφωτιστικά καθήκοντα. Μετά τη μεταπολίτευση επέστρεψε στην Ελλάδα. Υπήρξε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ από το 10ο συνέδριο (1978) μέχρι το καλοκαίρι του 1989.Υπήρξε συνιδρυτής του Νέου Αριστερού Ρεύματος(ΝΑΡ) μαζί με άλλα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ που αποχώρησαν την ίδια περίοδο, αλλά αποχώρησε και από αυτό το 1991. Από το 1992 μέχρι το θάνατό του πρωτοστατούσε στην έκδοση του περιοδικού Αριστερή Ανασύνταξη και υπήρξε ιδρυτικό μέλος και θεωρητικός νους της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ανασύνταξη.
Η αίσθηση της ταυτότητας μπορεί να είναι πηγή δύναμης και αλληλεγγύης. Αλλά η ταυτότητα μπορεί να γίνει και η πηγή μιας βίας που αποκλείει ή ακόμα και εξοντώνει τους άλλους, τους διαφορετικούς.
Η βία υποδαυλίζεται όταν η ταυτότητα ενός υποκειμένου καθορίζεται αυστηρά με βάση την ένταξή του σε μια και μόνο ομάδα (εθνική, πολιτισμική, θρησκευτική). Η βία και ο αποκλεισμός ευνοούνται επίσης όταν η ταυτότητα γίνεται αντιληπτή ως ένα πεπρωμένο που δεσμεύει τις επιλογές του υποκειμένου και το καταδικάζει να συμμορφώνεται σε όλα με τις συμπεριφορές της κοινότητας στην οποία ανήκει.
Αυτά υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Ινδός νομπελίστας οικονομολόγος Αμάρτια Σεν στο βιβλίο του «Ταυτότητα και βία», που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» (μετάφραση: Λία Βουτσοπούλου).
Η ακόλουθη συνέντευξη του Αμάρτια Σεν δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα Liberazione.
-Ζούμε σήμερα σε έναν κόσμο που τείνει προς τη «ρευστότητα», όπως λέει ο κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Οι παλιοί παράγοντες διαμόρφωσης της ταυτότητας (εθνικισμός, θρησκεία, εργασία) δεν λειτουργούν πλέον.Κι ωστόσο, όπως γράφει ο Ρόμπερτ Πάτναμ, τα πρόσωπα έχουν ανάγκη από «κοινωνικό κεφάλαιο» και από δεσμούς ταυτότητας για να ζουν καλύτερα. Εσείς μήπως υποτιμάτε αυτήν την ανάγκη;
«Εγώ δεν ασκώ κριτική στην ταυτότητα καθαυτή, αντίθετα μάλιστα θεωρώ ότι αυτή μπορεί να είναι ένας θετικός παράγοντας προσωπικής αυτοπραγμάτωσης, υπερηφάνειας. Η ταξική ταυτότητα ωθεί τους ανθρώπους να παλεύουν για να μειωθούν οι ανισότητες.Η ταυτότητα των Αφροαμερικανών υπήρξε σημαντικό κίνητρο των αγώνων για την ενσωμάτωση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων. Αλλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική ταυτότητα, ότι κάθε άτομο έχει περισσότερες ταυτότητες και ότι η αναγωγή τους σε μια μοναδική ταυτότητα είναι μια απλούστευση που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Ο Καρλ Μαρξ, στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα», γράφει ότι το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ανήγαγε την ταυτότητα στην ταξική ταυτότητα και έτσι λησμόνησε άλλες σημαντικές διαστάσεις του ατόμου.Οσο για τον Πάτναμ, με την έννοια του «κοινωνικού κεφαλαίου» στην πραγματικότητα αναφέρεται σε συνενώσεις πολλαπλών ταυτοτήτων».
-Οι ταυτότητες ευνοούν τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων;
«Είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Στη Γερμανία, σε ορισμένες περιοχές όπου υπάρχει μια πολύ ισχυρή αίσθηση ταυτότητας, παρατηρούνται φαινόμενα βίαιης μισαλλοδοξίας ενάντια στους μετανάστες. Την ταυτότητα μπορούμε να τη δούμε με δύο τρόπους.Υπάρχει η ταυτότητα γένους που παράγει θετικά ένα κίνημα των γυναικών και τη διεκδίκηση δικαιωμάτων.Υπάρχει μια ταξική ταυτότητα που παράγει θετικά ένα εργατικό κίνημα, το οποίο μάχεται για βελτιώσεις.Υπάρχει μια εθνικιστική ταυτότητα που και αυτή είναι θετική, αν παλεύει εναντίον της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.Υπάρχει όμως και μια εθνικιστική ταυτότητα που μερικές φορές γίνεται αρνητικός παράγοντας διαχωρισμού και σύγκρουσης. (περισσότερα…)
«Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών» (Ο. Ελύτης). Πέρασαν είκοσι χρόνια από την έκδοση της Ουτοπίας. Εκατό τεύχη, χωρίς διακοπές ούτε διπλά τεύχη.Περίπου είκοσι χιλιάδες σελίδες συνεισφορά στην κίνηση των ιδεών.
Όπως είναι γνωστό, κατά καιρούς, επίσημα ή όχι, ομάδες αριστερών είχαν τη συνήθεια να «βγάζουν» περιοδικά, ειδικευμένα σε κάποιον τομέα γνώσης ή γενικότερου χαρακτήρα. Σημειώνουμε ενδεικτικά τα πιο γνωστά που εκδόθηκαν μετά την Κατοχή και που συνήθως απευθύνονταν στο ευρύ, καλλιεργημένο κοινό: Ανταίος, δεκαπενθήμερο περιοδικό για τη μελέτη των προβλημάτων της ανοικοδόμησης, 1ο τεύχος, Δεκέμβρης 1945. Έκλεισε με την εκτέλεση του διευθυντή του, Δημήτρη Μπάτση (1952). Ελληνικά Γράμματα. Επιθεώρηση Τέχνης, Ιανουάριος 1955 – Φεβρουάριος 1967. Έκλεισε με τη Δικτατορία. Σύγχρονα Θέματα,φθινόπωρο του 1962. Έκλεισε με τη Δικτατορία. Επανεκδόθηκε μετά την πτώση της Χούντας με άλλον εκδότη, τον Σταμάτη Χρυσολούρη. (Στην πρώτη περίοδο τυπικά ιδιοκτήτης ήταν ο Κώστας Μανωλκίδης και υπεύθυνος σύμφωνα με τον νόμο ο Μάρκος Γκιόλιας. Τη συνολική ευθύνη για το περιοδικό την είχε αναλάβει ο Ευτύχης Μπιτσάκης.) Αντί, εκδότης Χρήστος Παπουτσάκης, 1ο τεύχος στη διάρκεια της Δικτατορίας. Πολίτης, εκδότης ο Άγγελος Ελεφάντης. Τον Μάιο του 1981, εκδόθηκε η Επιστημονική Σκέψη, η οποία έπαψε να εκδίδεται προς τα τέλητης δεκαετίας του ’90.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε αρχίσει η κατάρρευση των καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Την ίδια εποχή έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ εξαιτίας της δεξιάς στροφής της ηγεσίας και της συγκυβέρνησης με τη Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ. Μια ομάδα διανοουμένων που είχαν αποχωρήσει τότε από το ΚΚΕ δημιούργησε το πολιτικό-θεωρητικό περιοδικό Διαλεκτική (1ο τεύχος Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1990). Η Διαλεκτική, λόγω πολιτικών διαφωνιών,σταμάτησε την έκδοσή της με το 7ο τεύχος.
Μετά το άδοξο τέλος της Διαλεκτικής, φθάνει η στιγμή της Ουτοπίας. Την πρωτοβουλία πήραν οι Δημήτρης Δημητούλης, Γιώργος Μανιάτης, Ευτύχης Μπιτσάκης και Αλέξανδρος Χρύσης. Προτάθηκε στον Ευτύχη Μπιτσάκη να είναι επικεφαλής του εγχειρήματος.
Εκείνη την εποχή υπήρχαν αξιόλογα περιοδικά στον χώρο της Φιλοσοφίας,των Επιστημών, της Τέχνης κ.λπ. Η Ουτοπία δεν θέλησε να υποκαταστήσει, εν μέρει έστω, ήτοι με ειδικά θέματα, τα εξειδικευμένα περιοδικά. Σύμφωνα και με τον υπότιτλό της, θα ήταν περιοδικό Θεωρίας και Πολιτισμού. Η Ουτοπία θέλησε να είναι επιστημονικό αλλά όχι ακαδημαϊκό περιοδικό. Θεματολογία: Φιλοσοφία, Επιστημολογία, Πολιτική Θεωρία, Οικονομία, Παιδεία, Τέχνη. Στόχος της ήταν η προσέγγιση των θεμάτων να είναι από μια κριτική μαρξιστική φιλοσοφική-επιστημολογική σκοπιά, που θα απέφευγε και τη στενή εξειδίκευση αλλά και τις συνήθεις γενικολογίες.
Σύντομα και χωρίς δυσκολίες σχηματίστηκε η πρώτη, κατά το δυνατόν αντιπροσωπευτική, Συντακτική Επιτροπή. Από την αρχή αποφασίστηκε ότι η Ουτοπία θα φιλοδοξούσε να γίνει βήμα της διανόησης της Αριστεράς, χωρίς εξάρτηση από κόμματα ή οργανώσεις. Κριτήριο για τα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής ήταν να έχουν διαθέσιμο χρόνο, γνώση και εμπειρία των θεμάτων που θα απασχολούσαν το περιοδικό. Επίσης τέθηκε ως αρχή η γνωστή θέση «ενότητα μέσα στη διαφορά».
Έτσι, αδιαφορώντας αν οι αρθρογράφοι ανήκαν ή δεν ανήκαν σε οποιαδήποτε οργάνωση της Αριστεράς, μπορέσαμε να συνυπάρξουμε με τις διαφορές μας, χάρη στην ειλικρίνεια και τη φιλική ατμόσφαιρα του περιοδικού. Μια επιπλέον ιδιομορφία της Ουτοπίας είναι ότι δεν υπήρχε τυπικά Διευθυντής. Οι αποφάσεις λαμβάνονταν συλλογικά από τα παρόντα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής.
Το ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ (1965) αποτελεί μία προσέγγιση του ναζιστικού καθεστώτος ως κοινωνικού φαινομένου και μία αυστηρή καταδίκη της αποδοχής της φασιστικής νοοτροπίας από τις μάζες. Η ματιά του σοβιετικού σκηνοθέτη χρησιμοποιεί το υλικό από τα πολεμικά αρχεία της ΕΣΣΔ, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου προπαγάνδας για να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει το ζήτημα του εκφασισμού των μικροαστών και της παρείσφρησης της φασιστικής νοοτροπίας στην καθημερινότητα τους, όχι με κριτήρια απαραιτήτως κοινωνιολογικά αλλά με την επικουρική βοήθεια της ψυχολογίας
Η κυβέρνηση επιχειρώντας να χρυσώσει το χάπι ισχυρίζεται ότι των τριών μνημονίων θα ακολουθήσουν αναπτυξιακά μέτρα. Πρόκειται βέβαια για απάτη. Πρώτο γιατί ανάπτυξη σαν και αυτή που ονειρεύεται το εγχώριο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο, με μισθούς πείνας και συνθήκες κάτεργου, δεν μπορεί και δεν θα είναι το μέλλον του ελληνικού λαού.
Δεύτερο, γιατί η ελληνική άρχουσα τάξη είχε πάντοτε θέση δευτερεύουσα και εξαρτημένη στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας.
Για το λόγο αυτό, σωστά παρατηρούσε το πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψηφίστηκε στο 15ο συνέδριό του ότι α. ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είχε πάντοτε «σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση», β. ότι τα τελευταία χρόνια «δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο», γ. ότι «το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας», δ. ότι η «χώρα προσαρμόζει την οικονομία της, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών», ε. ότι «η βιομηχανική παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται»[1].
Είναι ολοφάνερο ότι οι τάσεις αυτές ενισχύονται με την οικονομική κρίση. Η άρχουσα τάξη δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπονήσει ένα σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, ένα σχέδιο ανάπτυξης σε όφελος του λαού.
Αυτό το έργο μπορεί να το φέρεις εις πέρας μόνο η εργατική τάξη και ο λαός, οι αντιιμπεριαλιστικές – αντιμονοπωλιακές δυνάμεις.
Σε ένα τέτοιο σχέδιο θα περιλαμβάνεται:
1.Η εθνικοποίηση των τραπεζών που είναι ο μοναδικός τρόπος για να ελεγχθεί βαθμιαία η καρδιά της οικονομίας, να γίνει προσπάθεια να προσανατολιστεί σε άλλου τύπου ανάπτυξη, να αρχίσει ο περιορισμός της ασυδοσίας και κυριαρχίας των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων. Μόνο έτσι μπορεί να χτυπηθεί η ασυδοσία του χρηματιστικού κεφαλαίου, να χρηματοδοτηθεί η οικονομία με βάση τις προτεραιότητες που θα χαράξει μια φιλολαϊκή κυβέρνηση. Αυτό πρέπει να συνδυαστεί με το αίτημα της διαγραφής του χρέους, την αντίθεση στην τρόικα και την αποδέσμευση τελικά από την ΕΕ ώστε να αποκτήσει η χώρα τα αναγκαία νομισματικά και αναπτυξιακά εργαλεία.
2.Πρέπει να εθνικοποιηθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις των οποίων η ιδιοκτησία αδυνατεί, ή ισχυρίζεται πως αδυνατεί, να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της έναντι των εργαζομένων και να ενταχθούν στο πανεθνικό αναπτυξιακό σχέδιο.
Οι αρετές της γραφής του Δημήτρη Ψαρρά είναι πασίγνωστες, από την εποχή του “Σχολιαστή” (1983-1990), και, φυσικά, από την 20ετή διαδρομή της ομάδας του “Ιού”. Πράγματι, στις 470 σελίδες του βιβλίου (περιλαμβάνεται Πηγές/Βιβλιογραφία και Ευρετήριο), ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πτυχή της δράσης και της λειτουργίας της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή και του φύρερ Νίκου Μιχαλολιάκου, που να μην έχει περάσει από το μικροσκόπιο του συγγραφέα, από το 1980, έτος εμφάνισης του πρώτου τεύχους του περιοδικού “Χρυσή Αυγή” (αλλά και ακόμη πιο πριν, σκιαγραφώντας τον εθνικιστικό χώρο στη Μεταπολίτευση) μέχρι και ό,τι απασχόλησε τα ΜΜΕ πρόσφατα, Σεπτέμβριο του 2012, όπως μπορείτε να δείτε και στα περιεχόμενα (αναφέρονται παρακάτω). Ο ΔΨ στην αναλυτική του διείσδυση στα μύχια κάθε πτυχής της συμμορίας, στηρίζεται στο σύνολο ίσως της έντυπης παραγωγής του εθνικοσοσιαλιστικού χώρου από το 1974 και μετά (παραθέτει ακόμη και το απόρρητο έγγραφο του 1983 με τον τίτλο “Εκπαιδευτική τάξη Πρωτεσίλαος“, προς τα μαχητικά μέλη της οργάνωσης) για να διαπιστώσει ότι οι βασικές (ναζιστικές) αρχές και η τακτική (της βίας) παραμένουν αναλλοίωτες από την πρώτη μέρα της “Χρυσής Αυγής” μέχρι σήμερα, και ως εκ τούτου, διαφωνεί με όσους τοποθετούν την ναζιστική συμμορία στο λεγόμενο “τρίτο κύμα της ακροδεξιάς” στην Ευρώπη, ενώ στον επίλογο καταθέτει τη γνώμη του για τους τρόπους αντιμετώπισής της.
Ρίχνοντας φως σε άπειρες άγνωστες λεπτομέρειες από τη δράση της ΧΑ, με ιδιαίτερη έμφαση στις ποινικές περιπέτειες των μαχαιροβγαλτών τραμπούκων και αναλύοντας σε βάθος την εκλογική της εκτίναξη, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα πολύτιμο βοήθημα στον αντιφασιστικό αγώνα, που προσφέρει όλα τα επιχειρήματα που χρειάζεται κανείς για να διαψεύσει τη διάψευση “Δεν είμαστε ναζί“.
Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε (τμήμα του εισαγωγικού κεφαλαίου):
«Η πιο οδυνηρή συνέπεια της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης είναι, αναμφίβολα, η θριαμβευτική είσοδος στη Βουλή ενός ανοιχτά ναζιστικού κόμματος. Στην καταχνιά που έχει σκεπάσει όλη τη χώρα προστίθεται τώρα το μαύρο σύννεφο μιας πολιτικής οργάνωσης που επικαλείται τον Χίτλερ ως πρότυπο και που εφαρμόζει τη βία του πεζοδρομίου ως μέθοδο εθνικής ανάτασης.
Η ανάγκη κοινής δράσης και ενότητας της εργατικής τάξης και μαζί η κοινή δράση της εργατικής τάξης με άλλες τάξεις και στρώματα του πληθυσμού που είχαν και έχουν κοινά συμφέροντα και στόχους σε όλες τις ιστορικές περιόδους ήταν μια αναγκαιότητα. Το κίνημα ανέπτυξε μορφές μετωπικής δράσης και μετώπων από τα πρώτα βήματα του όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και παγκόσμια
Στην Ελλάδα η δημιουργία μετώπων και η αντίστοιχη δράση ήταν ανέκαθεν σημαντική, είτε για λόγους που σχετίζονται με το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, είτε σχετίζονται με το πλαίσιο των ιδιαίτερων συνθηκών μέσα στις οποίες έδρασε το κομμουνιστικό κόμμα και το κίνημα της χώρας. Οι μετωπικές πρωτοβουλίες ήταν για δεκαετίες πάρα πολλές και σήμερα έχουμε μια έκρηξη προτάσεων και πρωτοβουλιών κάθε είδους για τη δημιουργία μετώπων.
Για να κατεβάσετε το βιβλίο πατήστε πάνω στην εικόνα του εξωφύλλου.
Το Κ.Κ.Ε., όπως προτείνεται από το πρόγραμμά του, προτείνει τη δημιουργία αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου με χαρακτήρα κοινωνικοπολιτικό, στο οποίο θα συσπειρωθούν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να αντιπαρατεθούν στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας που θα εφαρμόσει τη λαϊκή οικονομία.
Οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον στην επίσημη γραμμή τους, μια και υπάρχει ποικιλία τάσεων και αντιλήψεων στο εσωτερικού του, προκρίνουν τη δημιουργία αντινεοφιλελεύθερου μετώπου. Η συμπαράταξη δηλαδή όσων δυνάμεων αντιτίθενται στο νεοφιλελευθερισμό για να διεκδικήσουν μια πολιτική και μια εξουσία αστική μεν, χωρίς όμως τα νεοφιλελεύθερα στοιχεία και τις υπερβολές, να έχει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και φυσικά όχι για την κατάργηση του καπιταλιστικού κέρδους. Τα τελευταία χρόνια με την επιβολή του μνημονίου και την παρουσία της τρόικας στη χώρα μας η προηγούμενη μετωπική πολιτική εμφανίζεται πλέον ως αντιμνημονιακή, με την έννοια της κατάργησης ή της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και της απομάκρυνσης της τρόικας. Σε διάφορες εκδοχές της την υποστηρίζουν ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Στις τελευταίες εκλογές μάλιστα η αντιμνημονιακή λογική συγκέντρωσε πολύ υψηλό ποσοστό ψήφων.
Η ιστορική εμπειρία έχει επανειλημμένα δείξει ότι σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, η άρχουσα τάξη περιορίζει, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο τις όποιες δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού. Αυτό είναι αναπόφευκτο καθώς η υπέρβαση της κρίσης σε όφελος της πλουτοκρατίας σημαίνει αφόρητα βάρη στο λαό, ανεργία, πείνα, πόλεμους, κακουχίες. Για να καταφέρει η άρχουσα τάξη να υλοποιήσει αυτή την πολιτική πρέπει να κάμψει τις λαϊκές αντιδράσεις. Άρα, μοιραία πρέπει να περιορίσει τις όποιες λαϊκές ελευθερίες. Κάποτε, φτάνει στο σημείο να καταργεί ολοκληρωτικά την αστική δημοκρατία.
Οι σύγχρονες εξελίξεις στη χώρα μας επιβεβαιώνουν πλήρως την ιστορική εμπειρία. Από το ξέσπασμα της κρίσης οι κατακτήσεις του λαού μας στον τομέα των λαϊκών ελευθεριών πλήττονται ολοένα και πιο συστηματικά. Βέβαια, η τάση αυτή είχε εμφανιστεί ήδη κατά τις δεκαετίες του 1990 και 2000, όταν η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, μαζί και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, εκμεταλλεύτηκαν την αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού των δυνάμεων μετά τις ανατροπές στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη και άρχισαν να περιορίζουν τις δημοκρατικές κατακτήσεις με κύριο πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Σήμερα όμως έχουμε περάσει και περνάμε ολοένα και πιο γρήγορα σε μια νέα κατάσταση. Η χρήση των δυνάμεων καταστολής σε βάρος των διαδηλωτών έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, στο φόντο της κρίσης και της ανεργίας, υπονομεύει στην πράξη τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και το δικαίωμα στην απεργία. Η ελεύθερη διάδοση των ιδεών και απόψεων γνώριζε και παλαιότερα περιορισμούς, παρά το γεγονός ότι το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας είχε επιτύχει σοβαρές κατακτήσεις. Σήμερα, πληθαίνουν τα φαινόμενα απαγόρευσης της διάδοσης των ιδεών και βέβαια, όχι γενικά των ιδεών αλλά εκείνων που καλούν σε αντίσταση και που αντιμάχονται τις κυρίαρχες επιλογές της άρχουσας τάξης. Η πρόσφατη απόλυση των δημοσιογράφων Αρβανίτη από την κρατική τηλεόραση και η δίωξη του δημοσιογράφου Βαξεβάνη αποτελούν ενδεικτικά φαινόμενα αλλά και κατευθυντήριες γραμμές για το τι θα ακολουθήσει γενικά.
Διαβάσαμε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς μια κριτική με υπογραφή ενός Ίωνα Μεγαλοοικονόμου στα όσα ακούγονται τελευταία, κυρίως εκ στόματος Αλέκου Αλαβάνου, περί ανάγκης σχεδίου που να αφορά και το ζήτημα της σύγκρουσης με την ευρωζώνη και την αποχώρηση από αυτήν. Το άρθρο προσπαθεί να κρατήσει κάποιες αποστάσεις από τις ευρώπληκτες απόψεις που πύκνωσαν το τελευταίο διάστημα και να εμφανίζει μια τρίτη, διαφορετική άποψη. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Είναι άλλη μια, πλάγια επίθεση στην αριστερά και στην άποψη που αμφισβητεί την αντιμνημονιακή πορεία εντός ευρωζώνης.
Είναι μια επίθεση που στοιχίζεται πλάι στις επιθέσεις Μητρόπουλου και Κουρουπλή απέναντι σε αριστερές τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνη και άλλα στελέχη), με στόχο μέσω της εκπαραθύρωσης η της επιβολής της σιωπής να επιβληθεί είτε η ενσωμάτωση είτε η Πασοκοποίηση και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια επίθεση που στρατεύεται με την πυρ ομαδόν επίθεση στο σχέδιο Β από το προεδρικό περιβάλλον του ΣΥΝ, το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ και την Αυγή.
1. Ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι οι υποστηρικτές του plan B θεωρούν ότι δεν μπορεί να γίνει το παραμικρό χωρίς την έξοδο από την ευρωζώνη και ότι μόνο όταν ζοριστούν θέτουν και τις αναγκαίες πολιτικές προϋποθέσεις. Η πραγματικότητα – αν δεν κάνει λαθροχειρία- είναι ότι δεν διαβάζει η δεν ακούει καλά. Δεν ξεκαθαρίζει βέβαια τι είναι αυτό που μπορεί να γίνει, όσον αφορά την κρίση, τα μνημόνια και την επιτήρηση από τους δανειστές, παραμένοντας ταυτόχρονα στην ευρωζώνη: Μπορεί να φύγει η Τρόικα; Μπορεί να καταργηθεί ή έστω να τεθεί σε επαναδιαπραγμάτευση το μνημόνιο; Πολύ περισσότερο μπορεί να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης ή να δοθούν αυξήσεις σε μισθούς – συντάξεις και να βρουν δουλειά εντός Ελλάδας οι 1.200.000 άνεργοι; Αποτελεί για όλα τα παραπάνω πολιτική προϋπόθεση η ανάκτηση της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας από την ΕΕ και την ευρωζώνη ή όχι; (περισσότερα…)
«Απ’ αυτές τις πολιτείες
θα μείνει μονάχα
εκείνος που διάβηκε από μέσα τους
…ο άνεμος»
Μπ. Μπρεχτ
Πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ
Η περίοδος που εγκαινιάστηκε μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη μοιάζει να βρίσκει την αριστερά στην χώρα μας τελείως απροετοίμαστη να ανταποκριθεί στα νέα της καθήκοντα στην συγκυρία. Μια συγκυρία που το δίχως άλλο χαρακτηρίζεται από την κρίση εκπροσώπησης των αστικών κομμάτων που αναδείχτηκε στις εκλογές της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη: τα κόμματα του αστικού κόσμου αδυνατούν εμφανώς να δώσουν στην κοινωνία μια προοπτική διακυβέρνησης που να φαίνεται καν για καν ρεαλιστική πόσο δε μάλλον προτιμητέα από τα λαϊκά στρώματα. Η βίαιη και τόσο ταχεία διάρρηξη των σχέσεων εκπροσώπησης των κομμάτων αυτών με τα κοινωνικά στρώματα που τα ανέδειξαν κάνουν άλλοτε κραταιά κόμματα που μεσουράνησαν για δεκαετίες στην πολιτική ζωή της χώρας όπως π.χ. το ΠΑΣΟΚ (αλλά και τα αυτονομημένα πλέον μέρη του) να μοιάζουν με «ψόφια γάτα»: αναπηδούν μετά την πτώση τους μόνο και μόνο για να ξαναπέσουν. Η δε απέλπιδα προσπάθεια της παρούσας τρικομματικής κυβέρνησης να θέσει εκβιαστικά διλήμματα στο λαό παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως την τελευταία ευκαιρία της κοινωνίας πριν το χάος και τον εμφύλιο μοιάζουν να αφήνουν σχεδόν αδιάφορο τον πολύ κόσμο όπως ακριβώς και οι εκβιασμοί για το Ευρώ και την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μια ενδεχόμενη στάση πληρωμών: εκείνος που δεν έχει τίποτα πια στην τράπεζα παρά ληξιπρόθεσμα δάνεια πολύ λίγο συγκινείται από την απειλή των άδειων ΑΤΜ, εκείνος που δεν έχει να αγοράσει βενζίνη ή να πληρώσει τα τέλη για να κινήσει το αμάξι του λίγο τον νοιάζει η διαθεσιμότητα καυσίμων στην αγορά, εκείνος που αποκλείεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ήδη από το σύστημα υγείας (γιατί π.χ. είναι άνεργος και δεν καλύπτεται πλέον, γιατί είναι ασφαλισμένος αλλά ο ΕΟΠΥΥ δεν πληρώνει πια, γιατί και όταν πληρώνει του καλύπτει ολοένα και μικρότερο μέρος της ιατροφαρμακευτικής του δαπάνης κ.λπ.) πολύ λίγο τρομοκρατείται πλέον από το φόβητρο της ενδεχόμενης κατάρρευσης των δημοσίων υπηρεσιών περίθαλψης που νοιώθει να έχει ήδη συντελεστεί γι αυτόν τουλάχιστον. Και πάει λέγοντας.
Στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» το αστικό πολιτικό σύστημα που διαδέχθηκε τη χούντα είχε μερικές «κόκκινες γραμμές», τις οποίες και σεβόταν υποδειγματικά. Οι πνευματικές ελίτ του συστήματος καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας κάθε «εκτροπή» (δικός τους όρος) του αστικού συστήματος στο παρελθόν προς καταστάσεις δικτατορικές ή φασιστικές. Ας μην ξεχνάμε ότι η νομιμοποιητική και… εξωραϊστική βάση του νέου συστήματος ήταν η αντιδικτατορική αντίσταση των αστικών δυνάμεων έστω και αν αυτή συνοψιζόταν στην έκρηξη βομβών ικανών να προκαλέσουν την επέμβαση των Ευρωπαίων κηδεμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφεύγοντας την «εκτροπή» της λαϊκής εξέγερσης. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιες αυτές ελίτ δεν παρέλειπαν κάθε Αύγουστο να καταδικάζουν το καθεστώς της «4ης Αυγούστου», τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά – για ειδικούς λόγους (ο Μεταξάς πέθανε το 1941, ο Γεώργιος επέστρεψε στη χώρα το 1946 για να τη σώσει από τον κομμουνισμό…) ξεχνούσαν τον Γεώργιο Β’ Γλύξμπουργκ, καθόλα συνεταίρο του Μεταξά στη δικτατορία.
Αυτά γίνονταν τον παλιό καιρό, όταν η «μεταπολίτευση» ήταν στις δόξες της. Σήμερα πυκνώνουν οι προερχόμενες από την ίδια αστική ελίτ απόψεις περί του αγαθοεργούς ρόλου του Ιωάννη Μεταξά. Μαντεύει κανείς ότι σε λίγο θα γίνει και πρότυπο ο δικτάτορας. Εξωραΐζονται σήμερα γύρω μας οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι διωγμοί αθώων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι «προληπτικές συλλήψεις», οι επιθέσεις σε απεργούς, η καταστολή… στο Μεταξά θα κολλήσουμε τώρα!
Σε αυτό το κλίμα στην πολύ γνωστή ιστοσελίδα του Protagon.gr δημοσιεύθηκε, στις 7 Αυγούστου, «επετειακό» σημείωμα του Γιώργου Λυκοκάπη με ενδεικτικό τίτλο«Γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας». Δεν ήταν γιατί το λέει ο Πάξτον! Η επιστράτευση ενός διάσημου ιστορικού – γνωστή τακτική αυτή – προσδίδει επιστημονικό κύρος σε όποιο ρηχό και ασήμαντο σημείωμα ή άρθρο! Ο Πάξτον λοιπόν φέρεται να λέει (λέει πολλά ο Πάξτον, αυτό το λίγο όμως άρεσε στον σημειογράφο μας…) ότι για να έχουμε φασισμό πρέπει να έχουμε «μαζικό ριζοσπαστικό κόμμα», δηλαδή φασιστικό κίνημα… «Ο Μουσολίνι είχε τους Μελανοχίτωνές του, ο Χίτλερ τα Τάγματα εφόδου», λέει – εννοεί τα παραστρατιωτικά σώματα που είχε το φασιστικό και το ναζιστικό κόμμα στην Ιταλία και τη Γερμανία αντίστοιχα. (περισσότερα…)
Ο Ερίκ Τουσέν*, με ιδιαίτερη ποιότητα και γλαφυρότητα, προσφέρει μια ιστορική επισκόπηση και ανάλυση του νεοφιλελευθερισμού και ταυτόχρονα κάνει την πολυπλοκότητα της κρίσης κατανοητή στο ευρύ κοινό. Παρουσιάζει συνοπτικά τις αιτίες αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο νεοφιλελευθερισμός έγινε η ηγεμονική ιδεολογία του σύγχρονου καπιταλισμού. Αναλύει τα βασικά λάθη, τις ασυνέπειες, τις ταχυδακτυλουργίες και τους παραλογισμούς βασικών δογμάτων της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, τα αδιέξοδα που έχει σωρεύσει η εφαρμογή τους, αλλά και τους λόγους για τους οποίους, παρά την προφανή αποτυχία αυτών των δογμάτων, αυτά εξακολουθούν να κυριαρχούν στους ηγεμονικούς κύκλους και στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Όπως όλα τα «μεγάλα» κινήματα, αυτά που αποκτούν καθολική εμβέλεια, το αντιμνημονιακό κίνημα στην Ελλάδα είχε σχεδόν από την αρχή έντονες και «ταυτοτικές» διεθνείς αναφορές, από την Ταχρίρ της νικηφόρας εξέγερσης και την Αργεντινή του «ελικόπτερου» μέχρι τις πλατείες που πρωτογέμισαν οι Ισπανοί Ιντιγνάδος.
Μια από τις καινοτομίες, όχι η πιο δυσάρεστη, που έφερε η ελληνική κρίση της τελευταίας διετίας είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται σχεδόν διαρκώς στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής, ειδικότερα δε της ευρωπαϊκής. Ανησυχητικά νέα για την εξέλιξη της αποπληρωμής του χρέους, φήμες για επικείμενη έξοδο από το ευρώ, πολιτική αστάθεια, συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας – θεωρείται πλέον φυσιολογικό αυτές οι ειδήσεις να προκαλούν αναταραχές στα χρηματιστήρια, απανωτές δηλώσεις αρχηγών κρατών, πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ανοίγματα δελτίων ειδήσεων ανά τον κόσμο. Δεν είναι ίσως υπερβολή αν λέγαμε ότι για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της, και σίγουρα πάντως για πρώτη φορά από την εποχή της δικτατορίας ή του εμφυλίου, διεθνοποιείται σε τέτοιο βαθμό, και για τόσο παρατεταμένο χρονικό διάστημα, το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας σε μη-εμπόλεμη περίοδο.
«Είμαστε όλοι Ελληνες»
Η λέξη «Ελλάδα» έχει γίνει πλέον συνώνυμη με τον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αναβρασμό που δημιούργησε η εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου «δόγματος του σοκ» σε δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες που θεωρούσαν τον εαυτό τους προστατευμένο από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τέτοια πράγματα δεν μπορούσαν να συμβούν, μας έλεγαν, σε μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα, αποτελούσαν θλιβερό προνόμιο των «τριτοκοσμικών» ή των ανατολικοευρωπαίων που έπρεπε να πληρώσουν τα σπασμένα του «κομμουνισμού». Στην καθ’ ημάς Δύση, υπήρχε, υποτίθεται, συναίνεση στη διατήρηση ενός «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου», διακριτού από το αγγλοσαξωνικό. Οι περισσότεροι θεωρούσαν εξάλλου ότι μόνο η εμβάθυνση της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» μπορούσε να εγγυηθεί έναν τέτοιο στόχο. Παρ’ όλες αυτές τις εύηχες δοξασίες, σήμερα, σε όλη την Ευρώπη, η έκφραση «να μη γίνουμε Ελλάδα» έχει γίνει μόνιμη επωδός, από τις απλές καθημερινές κουβέντες μέχρι το δημόσιο λόγο.
Ο Σύριζα έχει διακηρύξει σταθερά και επανειλημμένα ότι εφόσον κληθεί να αναλάβει τις τύχες της διακυβέρνησης της χώρας θα προβεί άμεσα στην κατάργηση των μνημονίων και θα επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή σύμβαση. Ότι θα αντικαταστήσει το μνημόνιο με ένα πρόγραμμα προοδευτικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Με την ισχυρή παρέμβαση του δημόσιου-κοινωνικού τομέα. Με ένα γενναίο πρόγραμμα άμεσων δημόσιων επενδύσεων, οι οποίες μάλιστα θα πρέπει, τουλάχιστον για ένα μεταβατικό διάστημα, να μην προσμετρώνται στο δημοσιονομικό έλλειμμα. Με ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και ανάκτησή τους υπό δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο ως βασικών εργαλείων άσκησης οικονομικής πολιτικής.
Η κυβέρνηση της αριστεράς, με την ενεργητική στήριξη μιας ισχυρής κοινωνικής πλειοψηφίας, λοιπόν, ως πρώτο βήμα της θα νομοθετήσει την κατάργηση των μνημονίων, προχωρώντας επίσης στο ξήλωμα των μηχανισμών της επιτροπείας και θα συγκροτήσει μια δυνατή ομάδα για να διαπραγματευθεί με τους εταίρους, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών, τις δανειακές συμβάσεις. Με άλλα λόγια τη συνέχιση με μη επαχθείς όρους της χρηματοδότησης.
Σενάριο Α: Οι διεθνείς συγκυρίες, οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί ευνοούν τη σύμπηξη μετώπου των χωρών του Νότου, η συνεκτίμηση του μεγάλου κόστους του κέντρου από την πιθανή έξοδο μιας χώρας από το σύστημα του ευρώ, όλα αυτά και άλλα ακόμη οδηγούν τη διαπραγμάτευση σε αίσια έκβαση. Διαγράφεται μεγάλο μέρος του χρέους, η πρόταση για μορατόριουμ πληρωμής τόκων γίνεται αποδεκτή, προωθούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο μηχανισμοί αμοιβαιοποίησης των χρεών, η ΕΚΤ γίνεται δανειστής χωρών τελευταίας καταφυγής και η Μέρκελ αποδέχεται να χρηματοδοτεί τα ανορθωτικά μας προγράμματα.
Σενάριο Β:Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων από την κυβέρνηση της αριστεράς, η Μέρκελ και τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια, βάζουν μπροστά το σενάριο «Ιφιγένεια», προς τιμωρητικό παραδειγματισμό οιουδήποτε απείθαρχου. Διαμηνύουν στον Αλέξη Τσίπρα να μην μπει καν στον κόπο να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Διακόπτουν πάραυτα τη διασωλήνωση της χώρας και προκαλούν ατάκτως την περιβόητη GREXIT. (περισσότερα…)
Έφυγε σήμερα , σε ηλικία 95 ετών , ο μεγάλος μαρξιστής ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο αλλά οι ευρωπαικής καταγωγής εβραίοι γονείς του, εγκαταστάθηκαν στη Βιέννη όταν εκείνος ήταν δύο ετών , και λίγο αργότερα στο Βερολίνο. Ενώ ήταν στην εφηβεία ορφάνεψε και από τους δύο γονείς και καθώς ο Χίτλερ ανέβαινε στην εξουσία, ο Χόμπσμπαουμ εγκαταστάθηκε το 1933 ,στο Λονδίνο. Μετά την απόκτηση διδακτορικού διπλώματος από το Cambridge, έγινε καθηγητής στο Birkbeck College του Λονδίνου το 1947, ενώ το πρώτο από τα περισσότερα από 30 βιβλία του εκδόθηκε το 1948….*
Σας παρουσιάζουμε αποσπάσματα από την ραδιοφωνική συνέντευξη του Ε.Χόμπσμπαουμ στο BBC, στις 23.12.2011. Μιλάει στον Αndrew Whitehead,κάνοντας τον απολογισμό ενός έτους επαναστατικού αναβρασμού στον αραβικό κόσμο.
Ο Έρικ Χόμπσμπαουμ για το 2011: »Μου θυμίζει το 1848 ».
Βρισκόμαστε στο σπίτι του στο βόρειο Λονδίνο, πολύ κοντά στο Hampstead Heath. Βιβλία για την τζαζ – ήταν κάποτε κριτικός της τζαζ – στριμώχνονται στα ράφια μαζί με βιβλία ιστορίας σε διάφορες γλώσσες.
Ο Έρικ Χόμπσμπαουμ έζησε τη ζωή του κάτω από την σκιά, ή τη λάμψη, των επαναστάσεων. Γεννήθηκε λίγους μήνες πριν από τη ρωσική επανάσταση του 1917, ήταν κομμουνιστής για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του – καθώς και ένας καινοτόμος και σημαντικός συγγραφέας και στοχαστής. Υπήρξε ιστορικός της επανάστασης, και κατά καιρούς υπέρμαχος της επαναστατικής αλλαγής. Στα 94 χρόνια του, παραμένει άσβεστο το πάθος του για την πολιτική, κάτι που αντανακλάται στον τίτλο του πιο πρόσφατου βιβλίου του ‘’Πώς να Αλλάξουμε τον Κόσμο’’, αλλά και στο έντονο ενδιαφέρον του για την Αραβική Άνοιξη.
‘’Ήταν τεράστια η χαρά να ανακαλύψουμε, για άλλη μια φορά ,ότι είναι δυνατόν οι λαοί να κατεβαίνουν στους δρόμους, να διαδηλώνουν , να ανατρέπουν κυβερνήσεις».
Ο διάσημος ιστορικός παρακολούθησε με ενθουσιασμό τις επαναστάσεις του 2011.
“Ασφαλώς ένιωσα ενθουσιασμό και ανακούφιση», μου λέει. “Αν γίνει μια επανάσταση, πρέπει να είναι κάτι σαν αυτό. Τουλάχιστον κατά τις πρώτες ημέρες. Ο λαός να ξεχύνεται στους δρόμους και να διαδηλώνει για τa δικαιώματά του.»
Το παρόν κείμενο αποσκοπεί στο να κωδικοποιήσει ορισμένα συμπεράσματα από τις εξελίξεις της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της χώρας κατά τα τελευταία τρία χρόνια, ευελπιστώντας να συμβάλει στο σχετικό διάλογο που έχει ανοίξει εντός της Αριστεράς και επιχειρώντας να προτείνει ορισμένες απαντήσεις για τη στρατηγική της αριστεράς στον τόπο μας.(Σ. Σακελλαρόπουλος)
1.Για την Κρίση
Θέση:Η ελληνική κρίση δεν είναι παρά ειδική αποκρυστάλλωση της κρίσης της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που με τη σειρά της δεν είναι παρά ειδική αποκρυστάλλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
α) Η Παγκόσμια οικονομική κρίση.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση που έχει έλθει στην επιφάνεια φαίνεται από τη σταθερή πτώση σε μια σειρά από δείκτες. Ο πίνακας που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:
Πίνακας 1Η φθίνουσα δυναμική της οικονομίας 1960- 2007(Μέση ετήσια ποσοστιαία μεταβολή)
ΑΕΠ
1960-69
1969-79
1979-90
1990-00
2000-2007
ΗΠΑ
4,2
3,2
3,2
3,3
2,3
Ιαπωνία
10,1
4,4
3,9
1,3
1,4
Γερμανία
4.4
2,8
2,3
2,1
1,2
Ευρώπη-12
5,3
3,2
2,4
2,2
1,9
G7
5,1
3,6
3,0
3,1
Πραγματικό κεφαλαιακό απόθεμα (κτήρια και εξοπλισμός αλλά όχι κατοικίες) του ιδιωτικού κεφαλαίου
ΗΠΑ
3,9
3,7
3,0
2,9
1,8
Ιαπωνία
12,5*
9,4
6,1
2,9
1,1**
Γερμανία
6,7
5,2
3,3
2,4
1,2
Βιομηχανικές χώρες
5,0
4,2
3,1
3,3
2,1
Συνολική Παραγωγικότητα της Εργασίας (ΑΕΠ/ εργαζόμενο)
ΗΠΑ
2,3
1,2
1,3
1,7
1,7
Ιαπωνία
8,6
3,7
3,0
1,1
1,8
Γερμανία
4,2
2,5
1,3
2,5
1,5
Ευρώπη-12
5,1
2,9
1,8
1,9
0,9
G7
4,8 (60-73)
2,8 (73-79)
2,6
1,9
1,0
*Ακαθάριστο Απόθεμα**2006Πηγή: Μπρένερ 2010: 23
Παρατηρούμε πως και στα τρία μεγέθη (μεταβολή του ΑΕΠ, κεφαλαιακό απόθεμα, παραγωγικότητα) σε όλες τις χώρες υπάρχει μια διαρκώς φθίνουσα πορεία, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα πως αναδύεται ένα σημαντικό πρόβλημα στη σύγχρονη καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής. Το πρόβλημα αυτό δε φαίνεται να επιλύεται ούτε μέσω της υιοθέτησης των χαμηλών μισθών και του περιορισμού της ιδιωτικής κατανάλωσης όπως δείχνουν και οι δύο επόμενοι πίνακες
για να διαβάσετε τον πρόλογο του βιβλίου, πατήστε εδώ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τα αυθεντικά κείµενα του Τσε και οι πρόσφατες, αποκαλυπτικές δηµοσιεύσεις χειρογράφων του, αποτέλεσαν το υλικό βάσει του οποίου ο πανεπιστηµιακός ∆ηµήτρης Καλτσώνης ανατέµνει τη σκέψη του Ερνέστο Γκεβάρα. Οι αναλύσεις τού Τσε για το σύγχρονο κράτος και οι προσεγγίσεις του για την επανάσταση, τους δρόµους που οδηγούν σε αυτή και τους τρόπους µε τους οποίους διεξάγεται, αποκτούν σήµερα ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Περισσότερο επίκαιρες είναι όµως οι θεωρητικές κρίσεις του Γκεβάρα για το σοσιαλιστικό κράτος, την πρώην Σοβιετική Ένωση, το ρόλο των εργαζοµένων και της δηµοκρατίας στη σοσιαλιστική κοινωνία.
Σήµερα, 45 χρόνια από τη δολοφονία του, το βιβλίο αυτό µας εντάσσει µε συστηµατικό τρόπο στη µελέτη της θεωρίας και των προβληµατισµών του εµβληµατικού επαναστάτη.
Ο ∆ηµήτρης Καλτσώνης (www.kaltsonis.blogspot.com) γεννήθηκε το 1967 και είναι επίκουρος καθηγητής θεωρίας κράτους και δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήµιο. ∆ιδάσκει στο Τµήµα Πολιτικής Επιστήµης και Ιστορίας, στο µεταπτυχιακό του Γενικού Τµήµατος ∆ικαίου και στο µεταπτυχιακό του Τµήµατος ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης του Παντείου. ∆ιευθύνει το Σεµινάριο Κράτος και δίκαιο στον 21ο αιώνα (www.kratoskaidikaio.blogspot.com). Έχει δηµοσιεύσει διάφορα άρθρα και τις ακόλουθες µονογραφίες:
Η κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας» στη Χιλή 1970-1973, ηλεκτρονική έκδοση, Εργατικός Αγώνας, 2012
Το δίληµµα της Μπολιβαριανής ∆ηµοκρατίας – Κράτος και δίκαιο στη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες, Ξιφαράς, 2010
Ελληνική Συνταγµατική Ιστορία, τ. Ι, 1821-1940, Ξιφαράς, 2009
Ελληνική Συνταγµατική Ιστορία, τ. ΙΙ, 1941-2001, Ξιφαράς, 2010
∆ίκαιο – κοινωνία – τάξεις, Σύγχρονη Εποχή, 2005
Το δικαστήριο από την πρωτόγονη κοινωνία στην αταξική, Σύγχρονη Εποχή, 2002
Κράτος και ανενέργεια του νόµου, Αντ. Σάκκουλας, 1998
Τo Σύvταγµα στη λεvιvιστική σκέψη, Σύγχρovη Επoχή, 1997
»Τράβα το δρόμο σου και άσε τους άλλους να μιλάνε»
»Η κατάσταση της εργατικής τάξης», εκδόσεις Αλήθεια, Αθήνα 2005
Από τον ΠΡΟΛΟΓΟ
Κατάσταση της εργατικής τάξης είναι οι συνθήκες και οι όροι παραγωγής και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και είναι αποτέλεσμα των σχέσεων εργασίας – κεφαλαίου, του επιπέδου ανάπτυξης του καπιταλισμού, της πάλης του προλεταριάτου για την απελευθέρωση και την απαλλαγή από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Η επιστημονική έρευνα και μελέτη της κατάστασης τις εργατικής τάξης είναι αναγκαία για να γίνει κατανοητό σε ποιες συνθήκες αυτή εργάζεται, ζει, αναπτύσσεται.
Η ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
Πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ
«Οι ψευτοεπαναστάτες συνδικαλιστές της Ιταλίας φτάνουν συχνά μέχρι του σημείου να συζητούν αν συμφέρει να γίνει το συνδικάτο (για παράδειγμα των σιδηροδρομικών) ένας κλειστός κύκλος, που δεν υπολογίζει παρά μόνο στους «επαναστάτες», παρά μόνο στην τολμηρή μειοψηφία που συμπαρασύρει τις ψυχρές και αδιάφορες μάζες, δηλαδή φτάνουν να αρνούνται την στοιχειώδη αρχή του συνδικαλισμού που είναι να οργανώσει το σύνολο των μαζών.»
A.Gramsci, «Συνδικαλισμός και συμβούλια»
H κινηματική αδράνεια των έξι τελευταίων μηνών μπορεί να εξηγείται σε ένα βαθμό από την ελπίδα της εργατικής τάξης να δοθεί λύση για την ισοπέδωση μισθών και δικαιωμάτων της μέσα από τη διαδικασία των εκλογών, που καλλιέργησε «εκλογικές αυταπάτες» και καθήλωσε τις αγωνιστικές συνειδήσεις, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.
Όμως δεν φτάνει αυτή η εξήγηση για να δοθεί απάντηση στο γιατί παρά το ρήγμα που δημιουργήθηκε στις συνειδήσεις των εργαζομένων από τους αγώνες των δυο τελευταίων ετών που μετατόπισε προς τα αριστερά μεγάλα κομμάτια της τάξης (με όλη φυσικά την αντιφατικότητα, το βάθος και το βαθμό συνείδησης από τμήματα των εργαζομένων), παρά τις μεγάλες προσπάθειες που γίνονται από ταξικά συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα αλλά και σωματείων και ομοσπονδιών του δημόσιου με αγωνιστικό πρόσημο, τα αποτελέσματα παραμένουν φτωχά και αναντίστοιχα του οδοστρωτήρα των μνημονιακών μέτρων που υλοποιεί η άθλια συγκυβέρνηση.
Aπό την άλλη βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο σχέδιο αναδιανομής του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας που έχει υπάρξει μεταπολεμικά. Σε αυτή τη λογική εντάσσονται οι ΕΟΖ, η σύνθλιψη των μισθών στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα (ήδη σε μεγάλη αλυσίδα πολυκαταστημάτων, προσλαμβάνουν εργαζόμενους με 280 ευρώ για εξάωρη εργασία νομιμότατα) παράλληλα με την κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας, την τρομοκρατία, το τσάκισμα και των τελευταίων αντιστάσεων στους τόπους δουλειάς, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα, με πογκρόμ απολύσεων όσων αντιστέκονται στις μειώσεις και τις ατομικές συμβάσεις. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα δεν κατάφερε να ανατρέψει κανένα από τα μέτρα που εφάρμοσαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις του κεφαλαίου, δημιουργούν μεγάλα ερωτηματικά στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων αφού ακόμα και παρατεταμένοι επίμονοι αγώνες όπως αυτός της Χαλυβουργίας τελικά ηττήθηκαν.
ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ: ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ ΑΝΙΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΧΕΣΗ
Στο προηγούμενο σημείωμα (ΠΡΙΝ, 28.4.91) προσπάθησα να δείξω ότι ο εμπειρισμός ήταν συνέπεια της έλλειψης εσωκομματικής δημοκρατίας στο ΚΚΕ και ταυτόχρονα αίτιο της δεξιάς πολιτικής και του σημερινού εκφυλισμού. Πράγματι, η δράση του ΚΚΕ κινήθηκε, τουλάχιστον μετά το 1974, σε δυο μη τεμνόμενα επίπεδα: στο εμπειρικό, των «καθηκόντων» και της καθημερινής πράξης, και σ’ ένα επίπεδο επαναστατικοφανούς γενικολογίας που περνιόταν για θεωρία, Η απουσία στρατηγικής και η ευκαιριακή πολιτική ήταν συνέπειες αλλά και παράγοντες στρέβλωσης και εκφυλισμού της θεωρίας.
1.Ψευδοέννοιεςστη θέση της πολιτικήςθεωρίας
Πράγματι, ποια είναι η θεωρητική παραγωγή του ΚΚΕ μετά το 1974; (Εννοώ την επίσημη παραγωγή, όχι συνολικά των Ελλήνων -μαρξιστών). Στο χώρο της γνωσιοθεωρίας, της οικονομίας, της ιστορίας, της πολιτικής θεωρίας πρακτικά τίποτα εκτός από μερικά θνησιγενή απολογητικά του οπορτουνισμού, για τα οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται πλέον, καθώς και την εξίσου θνησιγενή απόπειρα για συγγραφή απολογητικής «ιστορίας» του ΚΚΕ. Η θεωρητική προσφορά της καθοδήγησης του ΚΚΕ μετά το 1974 συνίσταται σε δυο δάνειες έννοιες: αλλαγή και πραγματική αλλαγή.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ταξικό περιεχόμενο αυτών των «εννοιών» δεν προσδιορίστηκε ποτέ. Γιατί; Επειδή δεν πρόκειται για έννοιες αλλά για ψευδοέννοιες, οι οποίες ούτε είχαν, ούτε μπορούσαν να αποκτήσουν θεωρητικό περιεχόμενο; Η πιο πρόσφατη παραγωγή περιλαμβάνει επίσης δύο ψευδοέννοιες: τη νέου τύπον ανάπτυξη και την εναλλακτική πρόταση. Η μοίρα και των νέων ευρημάτων είναι προκαθορισμένη: θα λειτουργήσουν και αυτές ως ιδεολογική επικάλυψη της απουσίας πολιτικής σκέψης και μιας πρακτικής ενσωμάτωσης και προσαρμογής στους κανόνες λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Ανάγκη λοιπόν να ερευνήσουμε από την αρχή τις σχέσεις θεωρίας και πράξης, τις σχέσεις θεωρίας και πολιτικής, για να προσδιορίσουμε το στίγμα της σημερινής πορείας της αριστεράς.
1. Ενσωμάτωσηκαι νομιμότητα η προσφυγή στην οργάνωση του λαού για την ανατροπή;
Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της κρίσης, τρία χρόνια μετά την είσοδο του Μνημονίου στην χώρα, η ελληνική υπόθεση του χρέους συνεχίζει να αποτελεί τον κρίσιμο κρίκο για την διαχείριση της γενικής κρίσης της Ευρωζώνης και συνολικά της ΕΕ. Ο αδύναμος κρίκος «Ελλάδα» έχει γίνει η αχίλλειος πτέρνα της ΕΕ, και για αυτό παραμένει διεθνές πρόβλημα, ζήτημα κρίσιμο για το πώς θα αντιμετωπιστεί η παγκόσμια κρίση που έχει ξεσπάσει από το 2008 και μετά, ζήτημα που γίνεται ακόμα πιο φλέγον μέσα στις συνθήκες της πλέον θερμής γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά περιοχής της Μ.Ανατολής.
Είναι φανερό πως η διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, εξαρτάται όλο και περισσότερο από την «λύση» που θα δώσουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στο ελληνικό πρόβλημα. Αν επιλεχθεί η λύση της εγκατάλειψης της Ελλάδας αφού συνυπολογιστούν από το ιμπεριαλιστικό διευθυντήριο γεωπολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί όροι αυτό θα σημάνει ανεξέλεγκτες εξελίξεις και καταστάσεις. Στη τέτοια περίπτωση μάλλον θα εισέλθουν στο κέντρο της πολιτικής σκηνής οι εναπομείνασες δυνάμεις του αντιμνημονιακού τόξου, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και η ανερχόμενη Χρυσή Αυγή, για να διαχειριστούν ένα χρεοκοπημένο σύστημα και ένα απελπισμένο λαό σε γενική κατάρρευση.
Η άλλη λύση είναι η μακρά επιμήκυνση της χρεοκοπίας και της κοινωνικής ισοπέδωσης σε συνδυασμό με την σύγχρονη μορφή -εργαλείο η χρεομηχανή – ιμπεριαλιστικής ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου και του εθνικογεωγραφικού χώρου. Σε τούτη την επιλογή απαιτείται σχετική πολιτική σταθερότητα. Ο Σαμαράς μπορεί να εμφανίζεται ως ο τελευταίος πολιτικός -θα του δοθεί γενναία στήριξη και χρόνος- εμπιστοσύνης από το παλιό πολιτικό προσωπικό. Είναι όμως γνωστό πως το σύστημα δεν αυτοκτονεί, έχει και γεννάει πολλές λύσεις, είτε ενσωματώνοντας ριζοσπαστικές δυνάμεις, είτε ανακαινίζοντας παλιές, είτε οικοδομώντας νέες. Εξάλλου μπορεί να δώσει τον οβολό του σε ακροδεξιές λύσεις και σε ολοκληρωτικές καταστάσεις.
Εμείς, τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ που εκφραστήκαμε δημόσια το προηγούμενο διάστημα με τη «Νέα Σπορά» ευχόμαστε η νέα περίοδος να είναι γεμάτη από αγώνες της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων για να αντιμετωπιστεί η νέα οικονομική λαίλαπα που έρχεται με τα μέτρα της κυβέρνησης.Θεωρούμε ότι τέσσερα είναι τα βασικά ζητήματα που αναδείχτηκαν το χρονικό διάστημα που πέρασε:
• Ξεκαθάρισε οριστικά η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στη χώρα μας. Η μνημονιακή πολιτική, στο όνομα του ευρώ, πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα στα συμφωνημένα χρονικά περιθώρια. Η κυβέρνηση ταπεινωμένη και υποτελής μπροστά στην Αν. Μέρκελ («ουδείς αναμάρτητος») έχει δεσμευτεί ότι θα την εφαρμόσει. Το αναφέρουμε για όσες και όποιες από τις πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης ισχυρίζονται ότι μπορούν να εφαρμόσουν μιαν άλλη πολιτική μέσα στο ευρώ. Διαψεύδονται παταγωδώς.
• Το άμεσο σχέδιο εκ μέρους των κυρίαρχων δυνάμεων του κεφαλαίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την Ελλάδα – διατυπωμένο από τον ίδιο τον πρόεδρο των γερμανών βιομηχάνων – είναι να μετατραπεί η χώρα μας σε μια «Ειδική Οικονομική Ζώνη» στην οποία θα κυριαρχεί η αυθαιρεσία του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, η παραπέρα εκποίηση της παραγωγικής της βάσης και των περιουσιακών της στοιχείων. Όλα αυτά χωρίς απαραίτητα να εξασφαλίζεται η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ.
• Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της χώρας μας προβάλλει με τέτοια ένταση και τέτοιο τρόπο ο κίνδυνος του φασισμού, η δυνατότητα να αποκτήσει ευρεία κοινωνική βάση μέσα στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα. Η «Χρυσή Αυγή» αξιοποιεί την οικονομική κρίση και τα φαινόμενα εξαθλίωσης των εργαζομένων για να κάνει αισθητή την παρουσία της καθημερινά και πατώντας πάνω σε πραγματικά κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα.
• Τώρα φαίνεται πολύ πιο καθαρά το πόσο μακριά από την πραγματικότητα κινείται η πολιτική της ηγεσίας του Κόμματος. Επίσης φαίνεται πολύ καθαρά το πόσο επηρέασε τον ελληνικό λαό το συνολικό αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης του Ιούνη και το μικρό ποσοστό του ΚΚΕ.
Έχουμε την εκτίμηση ότι η κρίση θα βαθύνει στη χώρα μας και ότι οι «στόχοι» της μνημονιακής πολιτικής θα έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα απ’ ό,τι επιδιώκεται. Η χώρα μας θα συνεχίσει να βρίσκεται στον κυκλώνα μιας παρατεταμένης ύφεσης.
Υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα την άποψη ότι το πρώτο συγκεκριμένο μέτρο που χρειάζεται η χώρα μας για να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία και την οικονομική κρίση είναι η έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με αυτά τα δεδομένα θα προσπαθήσουμε να συνεισφέρουμε με τις επεξεργασίες μας στο κομμουνιστικό κίνημα της χώρας, θα προσπαθήσουμε να συνεισφέρουμε στο κομματικό μας ζήτημα προσδιορίζοντας ακριβώς το χαρακτήρα του. Στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιήσαμε και το χρονικό διάστημα που πέρασε. Όσο για τις βρώμικες επιθέσεις που δεχτήκαμε μέχρι τώρα διατηρούμε το δικαίωμα να απαντήσουμε εκ νέου ανά πάσα στιγμή. Ως πρώτη απάντηση μας εκφράζει το ρητό του μεγάλου φλωρεντιανού: “Segui il tuo corso e lascia dir le genti”! Σε μετάφραση: «Τράβα το δρόμο σου και άσε τον κόσμο να λέει!» (Θεία Κωμωδία του Δάντη. Από Καρλ Μαρξ, Το κεφάλαιο, Τόμος Πρώτος, σελ. 17). Επί το ελληνικότερον: «Άσε τα σκυλιά να γαβγίζουν και τράβα εσύ το δρόμο σου»!
Μέσω του μπλογκ της «Νέας Σποράς» θα δώσουμε άμεσα στη δημοσιότητα μια νέα «Δήλωσή» μας, η οποία θα αφορά στη συνολική εκτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 6ης του Μάη και της 17ης του Ιούνη. Η δήλωση αυτή δεν δόθηκε στη δημοσιότητα αμέσως μετά τις εκλογές, καθώς είχε ανοίξει η συζήτηση στις ΚΟΒ του Κόμματος για το ίδιο θέμα.
1. Τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης του Μάη και της 17ης του Ιούνη επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την πολύ σοβαρή πτωτική πορεία και την επικίνδυνη απομόνωση του Κόμματος από τις λαϊκές μάζες. Στις εκλογές της 17ης του Ιούνη το Κόμμα έχασε το 50% περίπου της εκλογικής του δύναμης σε σχέση με τις εκλογές της 6ης του Μάη και πάνω από το 50% σε σχέση με τις εκλογές του 2007, ενώ σε ποσοστό και σε ψήφους είναι πίσω και από το αποτέλεσμα των εκλογών του 1993.
Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, τα κομματικά μέλη, τα στελέχη, οι φίλοι και οι οπαδοί του Κόμματος έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για την ύπαρξη και το μέλλον του, από τη στιγμή που η ηγεσία του, όπως αποδεικνύεται και από την απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ της 10ης του Ιούλη, αδυνατεί να εξάγει τα σωστά συμπεράσματα από την εκλογική αλλά και τη γενικότερη πορεία του Κόμματος και επιμένει να εφευρίσκει απαράδεκτες δικαιολογίες προκειμένου να δικαιώσει μια πολιτική που ακολούθησε το Κόμμα, με ευθύνη αποκλειστικά δική της, και που οδήγησε στο πρωτοφανές αποτέλεσμα της 17ης του Ιούνη.
2. Τα πραγματικά αίτια αυτής της γενικότερης δραματικής οπισθοχώρησης του Κόμματος έχουν περιγραφεί εκτενώς στη Δήλωση Αρ. 2, που αναρτήθηκε στη «Νέα Σπορά» στις 21/06/2012. Με την ευκαιρία μιας συνολικότερης εκτίμησης για τα εκλογική καθίζηση του Κόμματος πρέπει να προστεθούν και οι παρακάτω σημαντικοί και με ευρύτερη σημασία παράγοντες:
• Η ηγεσία του Κόμματος μη εκτιμώντας σωστά τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στη χώρα μας μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τον Οκτώβρη του 2008, δεν μπόρεσε να εκτιμήσει, επίσης, σωστά τη σημασία της, με μεγάλη ταχύτητα, προϊούσας καθοδικής πορείας του δικομματισμού και την αντίστοιχη απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Ενώ δήλωνε ότι «οι εκλογές του Μαΐου αναμφισβήτητα περιέχουν ένα θετικό δυναμικό στοιχείο και αυτό σχετίζεται με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των εργατικών λαϊκών φτωχών στρωμάτων έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα λεγόμενα «μνημονιακά» κόμματα και με αυτό τον τρόπο προσδίδουν μια τέτοια δυναμική στις εκλογές» («Ρ» 20/04/2012) δεν συνδύασε αυτήν την εκτίμηση με την προγραμματική πρόταση του Κόμματος, δεν πήρε καμιά απολύτως πρωτοβουλία να προβάλει την προγραμματική λύση του 15ου Συνεδρίου.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ και επιστροφής της στο εθνικό νόμισμα -ένα θέμα «ταμπού» μέχρι πριν 1-2 χρόνια- κυριάρχησε στον εντός των συνόρων δημόσιο πολιτικό διάλογο καθ’ όλη την επώδυνη προεκλογική περίοδο των δύο πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων. Την ίδια στιγμή, σε διεθνές επίπεδο πολιτικοί από όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης, διαφορετικών μάλιστα πολιτικών αποχρώσεων, μιλούσαν ανοιχτά πλέον για την πιθανή αποχώρηση της χώρας μας από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, ενώ δεν ήταν λίγα τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου που έκαναν λόγο για επεξεργασία εναλλακτικών σχεδίων «εκτάκτου ανάγκης» εκ μέρους των κυβερνήσεων των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κρατών αλλά και των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, σε περίπτωση υλοποίησης ενός τέτοιου σεναρίου, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι όποιοι κραδασμοί.
Παρ’ όλο, ωστόσο, που η σχετική συζήτηση το τελευταίο διάστημα έχει «φουντώσει» για τα καλά, οι προπαγανδιστικοί και κυρίως κινδυνολογικοί όροι, με τους οποίους αυτή διεξάγεται στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, κάθε άλλο παρά διαφωτίζουν τον μέσο πολίτη και τον εξοπλίζουν με τα απαραίτητα εφόδια ώστε να εκφράσει απρόσκοπτα και συνειδητά την όποια βούληση και επιλογή του. Όπως η εξ αποκαλύψεως αλήθεια, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, εκφραζόταν με το ιδεολόγημα της «πολιτικής της σκληρής δραχμής», έτσι και η τρέχουσα εξ αποκαλύψεως αλήθεια εκφράζεται με το θέσφατο ότι «η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει καταστροφή».
Ως αποτέλεσμα, κάθε απόπειρα αναφοράς στη λέξη «δραχμή» και στην απλή έστω διερεύνηση περίπτωσης επαναφοράς της, λοιδορείται και χλευάζεται a priori από τους αυτόκλητους «σωτήρες» της πατρίδας και τα πρόθυμα «παπαγαλάκια» τους ως απολύτως καταστροφική, καθώς «νομοτελειακά» θα επιφέρει στη χώρα μας ανεξέλεγκτη χρεωκοπία, γενικευμένη φτώχεια, εκρηκτική κοινωνική αναταραχή αλλά και θα την οδηγήσει εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (με όποιους τυχόν εθνικούς κινδύνους αυτό συνεπάγεται), σε α λα Ενβέρ Χότζα αλβανοποίηση, σε πλήρη διεθνή απομόνωση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της άκριτης κινδυνολογίας, αποτελεί η δήλωση του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή στη γερμανική εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung» απεφάνθη απερίφραστα πως η επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε την καταστροφή της χώρας και το τέλος της δημοκρατίας!
Πρόκειται ασφαλώς για ένα πολύ βολικό -για ορισμένους- εκφοβιστικό επιχείρημα. Είναι όμως και βάσιμο;
Το ευρώ ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα επιλέχτηκε για να διευκολύνει τους σκοπούς των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών της Ευρώπης μέσα σ’ ένα καθεστώς πλήρους απελευθέρωσης των κεφαλαίων, παγκοσμιοποίησης και απόλυτης κυριαρχίας των αγορών. Με την προσχώρηση στη ζώνη του ευρώ, τα κράτη – μέλη εκχώρησαν πλήρως την εθνική νομισματική και συναλλαγματική τους πολιτική, με συνέπεια να μην μπορούν πλέον να χρησιμοποιούν την ισοτιμία του εθνικού νομίσματος για να αποκαθιστούν την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους, ούτε τα μέχρι τώρα εθνικά μέσα νομισματικής πολιτικής για να εφαρμόζουν μια οικονομική πολιτική που να εξυπηρετεί εθνικούς στόχους.
Για το άνοιγμα του διαλόγου καταθέτουμε ένα αρχικό κείμενο:
Η «Μικρασιατική Καταστροφή» υπήρξε το τέλος της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή της ανασύστασης ενός ελληνικού κράτους, στα απροσδιόριστα σύνορα της πάλαι ποτέ «βυζαντινής αυτοκρατορίας». Πιο συγκεκριμένα υπήρξε το τέλος του πιο μεγάλου εκσυγχρονιστικού σχεδίου που επιχείρησε να εκτελέσει ποτέ η ελληνική αστική τάξη, δηλαδή την «Ελλάδα των 2 Ηπείρων και των 5 Θαλασσών», την ανάδειξή της σε μια μεγάλη περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη και την αναβάθμισή της στην διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Συνεπώς, δεν είναι μόνο οι σημερινοί «νάνοι» πολιτικοί, όπως ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Γ. Παπανδρέου και ο Σαμαράς, που αποτυγχάνουν στις πλάτες και τις ζωές του λαού αυτής της χώρας, καθώς πολύ καταστροφικότερα αποτελέσματα κατάφεραν εκείνοι οι πιο εμπνευσμένοι και μεγάλοι έλληνες αστοί πολιτικοί, όπως ο Βενιζέλος ή ο Γούναρης, και βέβαια ο βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ΄. οι φλόγες και οι καπνοί που για 7 ολόκληρες ημέρες σκέπαζαν τον ουρανό της Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922 δεν ενταφίασαν απλά τα ιμπεριαλιστικά όνειρα της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά κυρίως κατέστρεψαν τις ζωές 1.200.000 ελλήνων μικρασιατών και ποντίων που κατέφυγαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, των χιλιάδων νεκρών που έμειναν πίσω και τους μη καταμετρημένους χιλιάδες πρόσφυγες που πέθαναν από τις κακουχίες των πρώτων ημερών της προσφυγιάς. Έθεσαν σε δοκιμασία ολόκληρη την ελληνική κοινωνία που μέσα έπρεπε να δεχτεί και τελικά να ενσωματώσει προσφυγικό πληθυσμό λίγο μεγαλύτερο από το 1/5 του ντόπιου πληθυσμού.
Όσον αφορά στην τρέχουσα κρίση έχουν διαμορφωθεί τρεις βασικές απόψεις που επιχειρούν να την ερμηνεύσουν:
Η πρώτη αποδίδει τα αίτια της κρίσης στην ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας: οι ρεμούλες, ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, το δημόσιο έλλειμμα και στην πιο τραβηγμένη περίπτωση το ίδιον της ελληνικής φυλής είναι υπεύθυνα για την ελληνική κρίση.
Η δεύτερη αποδίδει τα αίτια της κρίσης όχι γενικά στον καπιταλισμό αλλά σε μια ειδική μορφή του, τον καζινοκαπιταλισμό. Ο χρηματιστηριακός τζόγος και η απληστία ενός μέρους του κεφαλαίου ευθύνονται για την παγκόσμια κρίση που χαρακτηρίζεται ως χρηματοπιστωτική.
Η τρίτη είναι η μαρξιστική άποψη, στην οποία βέβαια υπάρχουν αποχρώσεις. Σε αυτή την ερμηνεία εμπλέκονται οι έννοιες της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, της υποκατανάλωσης και της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και της κρίσης υπερπαραγωγής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ΜΜΕ και τα αστικά κόμματα αναπαράγουν τις δυο πρώτες απόψεις και κυρίως την πρώτη. Οι συνεχείς και εκτεταμένες αναφορές στο δημόσιο έλλειμμα και στον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα έχουν μετατραπεί σε αξιώματα στα μυαλά του κόσμου που δύσκολα, για να μην πούμε πολύ δύσκολα, σπάνε. Ως εκ τούτου χρειάζεται επίμονη και διαρκής ιδεολογική δουλειά, για να αρχίσουν να δημιουργούνται κάποια πρώτα ρήγματα στη συνείδηση των εργαζομένων.
Ξεκινάμε, λοιπόν, μια τέτοια προσπάθεια καταθέτοντας τρία ερωτήματα σε τρεις οικονομολόγους προκειμένου να έχουμε μια πρώτη «μαγιά» που θα βοηθήσει για έναν ευρύτερο προβληματισμό σχετικά με τα παραπάνω ζητήματα. Τα ερωτήματα έχουν ως εξής:
1) Τι είναι το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε ένα κράτος; Πώς δημιουργούνται και τι εκφράζουν; Η Ελλάδα εμφανίζει κάποια ιδιαιτερότητα σε αυτά σχετικά με τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη; Γιατί η ΕΕ έχει θέσει σκληρούς στόχους δημοσιονομικής πολιτικής; Ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι υπερδιογκωμένος; Τι λένε τα στοιχεία της Γιούροστατ; Τελικά το έλλειμμα και ο δημόσιος τομέας ευθύνονται για την ελληνική κρίση; Αν η κύρια αιτία είναι άλλη, έχουν παίξει κάποιο ρόλο τα παραπάνω μεγέθη;
2) Με ποιο περιεχόμενο χρησιμοποιείται ο όρος καζινοκαπιταλισμός; Τι είναι το πλασματικό κεφάλαιο; Ποιες πολιτικές δυνάμεις τον χρησιμοποιούν; Γιατί τμήματα του κεφαλαίου έριξαν το βάρος τους στις χρηματιστηριακές δραστηριότητες τα τελευταία χρόνια; Πρόκειται για μια ιδιαίτερη μορφή καπιταλισμού που μπορεί να διορθωθεί κι έτσι τα όποια προβλήματα να ελαχιστοποιηθούν ή να εξαλειφθούν; Ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει παίξει ρόλο στην εκδήλωση της κρίσης και με ποιο τρόπο;
3) Πώς ερμήνευσε ο Μαρξ την ύπαρξη κρίσεων στον καπιταλισμό; Τι σημαίνει κρίση υπερπαραγωγής και τι υπερυσσώρευση κεφαλαίου; Η υποκατανάλωση είναι μαρξιστική ή κεϋνσιανή θεώρηση; Πώς η σημερινή κρίση ερμηνεύεται με το μαρξιστικό μοντέλο; Ποιο είναι το πολιτικό παρεπόμενο της μαρξιστικής ερμηνείας;
Για τα ερωτήματα απευθυνθήκαμε σε δυο πανεπιστημιακούς, στον Σταύρο Μαυρουδέα και στο Λεωνίδα Βατικιώτη. Παρουσιάζουμε σήμερα τη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο καθηγητής Πολιτικής οικονομίας του ΠΑΜΑΚ Στ. Μαυρουδέας και θα ακολουθήσει η συνέντευξη με τον Λ. Βατικιώτη.
Συνέντευξη του Σταύρου Μαυρουδέα
1) Τι είναι το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε ένα κράτος;
Το δημόσιο έλλειμμα είναι η υστέρηση των δημόσιων εσόδων έναντι των δημόσιων εξόδων. Διακρίνεται συνήθως σε ισοζύγιο (δηλαδή σχέση εσόδων – εξόδων) του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το δημόσιο χρέος είναι ο δανεισμός του δημοσίου είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Όμως το εσωτερικό δημόσιο χρέος είναι συνήθως πιο εύκολα χειρήσιμο από το εξωτερικό (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ιαπωνία). Το ιδιωτικό χρέος είναι ο συνολικός δανεισμός των ιδιωτών είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό.
Η Ελλάδα έχει υψηλό δημόσιο έλλειμμα και δημόσιο χρέος αλλά χαμηλό ιδιωτικό χρέος. Έτσι, συγκρινόμενη με άλλες χώρες της ΕΕ αλλά και του κόσμου, ενώ έχει υψηλό δημόσιο χρέος έχει χαμηλό συνολικό χρέος (δηλαδή άθροισμα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους).
Στην Κόρινθο συνελήφθηκαν πέντε νεαροί Έλληνες που κατηγορούνται για την απόπειρα δολοφονίας Ινδών μεταναστών. Στο Χαλάνδρι έγινε απόπειρα εμπρησμού του ιδρύματος «Χαρίλαος Φλωράκης». Στη Νίκαια εκατό περίπου νεοφασίστες συγκεντρώθηκαν σε κεντρική πλατεία με ασπίδες και φασιστικά σύμβολα –όχι για πρώτη φορά– κάνοντας επίδειξη δύναμης. Στη Μεσσηνία οι χρυσαυγίτες συγκροτούν τάγματα εφόδου. Σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας φασίστες με επικεφαλής τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής επελαύνουν σε χώρους μικροπωλητών και αντικαθιστώντας την αστυνομία και μάλιστα στην πιο τραμπούκικη μορφή της, ζητάνε χαρτιά, σπάνε τους πάγκους των μεταναστών και σπέρνουν το φόβο.
Το έχουμε ξαναγράψει. Το αυγό του φιδιού δεν επωάζεται. Έχει σκάσει και το φίδι έρπει στους δρόμους της πόλης. Αλλά αυτό είναι μια διαπίστωση. Το θέμα είναι τόσο να δώσουμε ερμηνεία στο φαινόμενο όσο και να απαντήσουμε στο τι κάνουμε από εδώ κι έπειτα.
Όσον αφορά στην ερμηνεία του φαινομένου δε θα επεκταθούμε, αφού η ιστοσελίδα μας έχει κάνει τέτοιες απόπειρες και θα επανέλθει με κείμενα στο άμεσο μέλλον. Θα θέσουμε, όμως, μετ’ επιτάσεως το ερώτημα: Τι κάνουμε; Πώς αντιμετωπίζονται οι ορδές των βαρβάρων;
Οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν σε αυτό ερώτημα ποικίλουν: να ανοίξει ιδεολογικό πολιτικό μέτωπο, να δοθεί απάντηση με την άσκηση φυσικής βίας στους νεοναζί, να αγνοηθούν αφού η ενασχόληση μαζί τους, τους δίνει πόντους. Πώς πρέπει, λοιπόν, να απαντηθεί η δράση των ακροδεξιών αποβρασμάτων;
Κατά τη γνώμη μας απαιτείται ένας συνδυασμός. Η απάντηση πρέπει να δοθεί σε δυο επίπεδα: ένα ιδεολογικό κι ένα πολιτικό-κινηματικό. Στο πρώτο επίπεδο χρειάζεται: 1) να αποσαφηνιστεί τι είναι φασισμός, 2)να ερμηνευτεί το φασιστικό φαινόμενο την περίοδο του μεσοπολέμου, 3)να αναδειχτούν τα αίσχη της φασιστικής δράσης στην ιστορία (μαζικές σφαγές αμάχων, φούρνοι, θάλαμοι αερίων, βασανιστήρια κ.ά.), 4) να μελετηθεί η εμπειρία της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην πάλη της ενάντια στο φασισμό, 5) να καταγραφεί η δράση και η επιρροή των νεοναζιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων στην Ευρώπη τις τελευταίες δυο δεκαετίες και να δοθεί μια πολιτική ερμηνεία για το τι ρόλο παίζουν ή πρόκειται να παίξουν, 6) να αποκαλυφθεί ο συστημικός χαρακτήρας του φασισμού και να αποδειχτεί ότι αποτελεί το ραβδοφόρο της ολιγαρχίας καθώς και να στιγματιστεί ο ρόλος των πολιτικών δυνάμεων που προετοίμασαν το έδαφος για την άνοδο του νεοφασισμού.
Την περίοδο του μεσοπολέμου ο αντικομμουνισμός εγείρεται ως ένας κοινός ιδεολογικός παρανομαστής όλων σχεδόν των κομμάτων και των ιδεολογικών ρευμάτων του ελληνικού αστικού κόσμου. Ο ελληνικός εθνικισμός μεταμορφώνεται και αποκτά νέο περιεχόμενο. Ο λόγος περί εθνοφυλετικού εχθρού, εξωτερικού ή εσωτερικού, με αποκλειστικό σκοπό την επιβουλή του ελληνικού έθνους που τις προηγούμενες δεκαετίες εστιαζόταν αποκλειστικά στα αντίπαλα έθνη ή τις μειονότητες εξελίσσεται και προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Ο κομμουνισμός ως νέος εσωτερικός εχθρός είτε προσλαμβάνεται με όρους καθαρά κοινωνικούς είτε με προσαρμοσμένα τα παραδοσιακά εθνοφυλετικά εργαλεία. Για παράδειγμα ο παραδοσιακός αντισλαβισμός εξελίσσεται σε αντι-ρωσισμό – αντιμπολσεβικισμό πληρωμένοι πράκτορες του οποίου θεωρούνται στην Ελλάδα οι κομμουνιστές. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Νικόλαου Λεβίδη το οποίο παρουσιάζει την Ρωσία ως αντιπρόσωπο του πανσλαβισμού «κατά του Ελληνισμού κατά τους αγώνας του 1821» ή άλλο άρθρο που χαρακτηρίζει το Μακεδονικό Κομιτάτο σαν όργανο της Μόσχας.[56] Έτσι πέρα από τον Εθνικό Διχασμό, που επανεμφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο Ταξικός Διχασμός συνιστούσε μια άλλη σημαντική τομή της μεσοπολεμικής κοινωνίας. Η πλειονότητα των αστικών οπτικών αναγνώριζαν το κοινωνικό ζήτημα σαν ένα σημαντικό εθνικό πρόβλημα την διάσωση του αστικού καθεστώτος υποστηρίζοντας σαν επιτακτική την προσπάθεια ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στον εθνικό κορμό.
Σε αυτήν την κατεύθυνση από τη μία τα κεντροαριστερά κόμματα κινήθηκαν με επικεντρώνοντας κυρίως στις εργατικές μεταρρυθμίσεις, όπως ο Παπαναστασίου και τα διάφορα Αγροτικά Κόμματα. Και στους δύο ο αντικομμουνισμός εκφραζόταν σε αντίθεση με τον φασισμό και γενικότερα τις αυταρχικές πολιτικές. Πίστευαν πως η επέκταση των δημοκρατικών και κοινωνικών δομών θα νικήσουν τον κομμουνισμό. Οι εφημερίδες τους μπορεί να παρασύρονταν από κάποιες εξάρσεις αντικομμουνισμού αναπαράγοντας μοτίβα και σενάρια συνωμοσίας που παρήγαγε η αστυνομία, αλλά σε γενικές γραμμές διατηρούσαν ένα κριτήριο για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα (βλ. εφημ. Εφημερίς των Βαλκανίων και Ελεύθερος Άνθρωπος).
Το κάλεσμα του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, το οποίο αναδημοσιεύθηκε σε ένθετο στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» (2/9), διαφημίστηκε αρκετά από το ΚΚΕ.
Αναμέναμε, λοιπόν, με ενδιαφέρον το περιεχόμενό του.
Δυστυχώς, όμως, το «κάλεσμα» δεν δικαίωσε τις όποιες προσδοκίες, φαντάζομαι και των μελών και φίλων του ΚΚΕ. Ασφαλώς το ένθετο «κάλεσμα» περιέχει σειρά θετικών στοιχείων κυρίως στο πεδίο της ανάλυσης και των εκτιμήσεων.
Ωστόσο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια οπισθοχώρηση σε σχέση με επίσημα κείμενα του Ριζοσπάστη της μετεκλογικής περιόδου, τα οποία επιχειρούσαν να υποδείξουν για το ΚΚΕ μια πολιτική η οποία θα αρθώνετο από άμεσους ζωτικούς στόχους για να ανοίξει μια πορεία μετάβασης προς την «λαϊκή εξουσία», την οποία στο ΚΚΕ, λίγο-πολύ, προσομοιάζουν με την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό.
Ενώ το ΚΚΕ έμοιαζε να επιχειρεί ένα βήμα μπρος, με το «κάλεσμα» του Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ μάλλον κάνει σπασμωδικά δύο βήματα πίσω!!!
Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το «κάλεσμα»(όχι το μόνο) υποδηλωτικό αυτής της οπισθοχώρησης.
Η εφημερίδα Guardian, εγκαινίασε πρόσφατα μία σειρά video-animation, με τίτλο ‘’ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ’’. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα σειρά που μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω , από το σαιτ της Guardian , γιατί δεν έχουμε άλλη τεχνική δυνατότητα.
After Capitalism is a collaboration between Comment is free and the BA graphic design moving image course lead by senior lecturer Esteban Gitton at Central Saint Martins, University of the Arts. Students on the course have animated six written pieces imaging a world after capitalism. The work is part of their degree
Economist Jayati Ghosh has seven dreams for an ideal society, which would root out inequality but preserve cultural differences. Animation by students Thomas Shannon, Will Hazell and Kateryna Kyslitska
Columnist George Monbiot argues that a world after capitalism is not a communist state but an advanced form of social democracy. Animation by Yann Ponns, Alban Connell, Moet Suzuki and Mohamed Ali
Author Rebecca Walker outlines a utopian vision of a world after capitalism. Her words are animated by students John Christian Ferner Apalnes and Jo Baaklini
Economics professor Costas Lapavitsas argues that a world after capitalism would see money and credit move from being instruments that reinforce inequality into being tools for genuine public service
Marxist sociologist John Holloway argues that a world after capitalism is already being imagined in struggles around the world. Students from Central Saint Martins college provide an animated accompaniment
Νυρεμβέργη: Εμπειρία, θεωρία και στρατηγική της νίκης
Τρεις μήνες αφότου αποκαλύφθηκε, στις εκλογές του Μαΐου, η κλιμάκωση της φασιστικής απειλής, κι ενώ η ακροδεξιά χούντα που μας κυβερνά τροφοδοτεί συστηματικά τον ρατσισμό για να φορτώσει στους μετανάστες τα κρίματα των τραπεζιτών, εμφανίζονται σοβαρές ενδείξεις ότι η κοινωνία αφυπνίζεται. Δεν είναι περίεργο ότι έρχονται από τη βάση μάλλον παρά από την κορυφή.
Οι διεργασίες φαίνεται να έχουν προχωρήσει ιδίως σε μέρη όπου σχηματίστηκαν Αντιφασιστικά Μέτωπα, όπως η Καβάλα, το Ρέθυμνο και η Κορινθία. Αν τις δούμε σε ιστορική προοπτική θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε προσπάθειες να φτιαχτούν τοπικά ‘ενιαία μέτωπα’, σε αντιδιαστολή προς τα ευρύτερα ‘λαϊκά μέτωπα’, τα οποία περιλαμβάνουν και μη αριστερές δυνάμεις, και γι’ αυτόν το λόγο συχνά ανακόπτουν τις ριζοσπαστικές διαθέσεις της βάσης.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι τα ενιαία μέτωπα αποτελούν απαραίτητο στοιχείο της στρατηγικής με την οποία αντιμετωπίζεται ο φασισμός, και μάλιστα ότι χρειάζεται ακόμη ευρύτερη μαζική κινητοποίηση ενάντια στη μαζική κινητοποίηση που επιδιώκουν οι ναζί, των απόκληρων, αλλά σε αντιδραστική βάση. Θα διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο να φτιαχτούν σε κάθε πλατεία και γειτονιά, μέσα στο άγριο φθινόπωρο που μας έρχεται, λαϊκές κουζίνες, τις οποίες ως τώρα κυρίως οι αναρχικοί οργανώνουν, λαϊκά ιατρεία και ομάδες νομικής συνδρομής. Αλλά όλα αυτά δεν αρκούν, χρειάζεται οπωσδήποτε και η δημιουργία αντιφασιστικών ομάδων βάσης, οι οποίες θα ματαιώσουν το σχέδιο των μαχαιροβγαλτών να κερδίσουν το δρόμο. Και τέτοιες ομάδες δεν μπορούν να δημιουργηθούν παρά μόνο με τη συνεργασία όλων των τάσεων που δραστηριοποιούνται στον αντιφασιστικό αγώνα. Ο δρόμος θέλει συντονισμένη δράση, όχι ιδεολογική καθαρότητα.
Αλμπέρτο Τζιακομέτι ,1901-1966
Απαιτείται πρώτα πρώτα λοιπόν οι ήδη οργανωμένες αντιφασιστικές δυνάμεις να συνεννοηθούν χωρίς χρονοτριβή για συντονισμό της δράσης σε τοπικό όσο και κεντρικό επίπεδο. Προφανώς υπάρχουν διαφορές απόψεων ή και στρατηγικής, αλλά πιο σημαντικά είναι τα πάμπολλά σημεία επαφής, και η κοινή ανάγκη είναι πλέον επιτακτική. Είναι απαραίτητο σε όλα τα μέρη οι δυνάμεις του αντιφασισμού να συνεργαστούν στο πλαίσιο των τοπικών κινήσεων, και να μη μένουν διάσπαρτες. Και επίσης είναι αυτονόητο ότι, για παράδειγμα, στις συγκεντρώσεις της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή πρέπει πάντοτε να καλείται να μιλήσει κόσμος από την Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό, και το αντίστροφο.
Στις 30 Αυγούστου του 1932, εν μέσω της χειρότερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που είχε αντιμετωπίσει ο κόσμος μέχρι τότε και στη σκιά της αύξησης της ναζιστικής εξουσίας, η Κλάρα Τσέτκιν-Γερμανίδα μαρξίστρια και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD)-άνοιξε την τελευταία συνεδρίαση του Ράιχσταγκ (Βουλή της Γερμανίας). Ήταν πρόεδρος και είχε το δικαίωμα να κάνει την εναρκτήρια ομιλία, ως το παλαιότερο μέλος της ολομέλειας. Σ’ αυτή της την ομιλία κάλεσε όλους τους εργαζόμενους και τον καταπιεσμένο λαό, να μην αφήσουν τις πολιτικές διαφορές που τους χωρίζουν να τους εμποδίσουν και να ενωθούν για να συνθλίψουν την φασιστική απειλή κατευθυνόμενοι προς μια σοσιαλιστική επανάσταση για την ανατροπή της αστικής τάξης. Έκανε έκκληση για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης, μίλησε για τη συνενοχή της στην άνοδο των Ναζί, την παραβίαση του συντάγματος της Γερμανίας, και την απόλυτη ανικανότητα της να αντιμετωπίσει τις όψεις της φρικτής παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν τυφλή, ανίκανη να περπατήσει (χρειάστηκε να την μεταφέρουν στο βήμα), και απέναντι στις ναζιστικές απειλές για τη ζωή της σε περίπτωση που μιλούσε, η συντρόφισσα Τσέτκιν έδωσε μια παθιασμένη ομιλία που σκιαγραφεί τη στρατηγική δημιουργίας ενός “Ενιαίου Μετώπου εργαζομένων, προκειμένου να ηττηθεί ο φασισμός “.
Η Κλάρα Τσέτκιν με τον Ανρί Μπαρμπίς
στο Αρχανγκέλσκογε (ΕΣΣΔ), Ιούλιος 1928
Το εργατικό κίνημα δεν κατάφερε να καταστείλει τη ναζιστική απειλή. Μέχρι τον Ιανουάριο κατελήφθη η εξουσία, πραγματοποιήθηκε το λεγόμενο “Machtergreifung”: ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Αδόλφο Χίτλερ καγκελάριο της Γερμανίας, στις 30 Ιανουαρίου 1933. Το Ράιχσταγκ διαλύθηκε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα πέρασε στην παρανομία. Τα μέλη του είτε κρύφτηκαν, είτε εξορίστηκαν, είτε βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν. Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης είχαν εκμηδενιστεί. Σχεδόν εκατό μέλη του Ράιχσταγκ, που δεν ήταν μέλη των Ναζί, κυνηγήθηκαν και δολοφονήθηκαν.
Το σπίτι όπου έζησε η Κλάρα Τσέτκιν από το 1929 μέχρι το 1932
στο Μπίρκενβέρντερ του Βερολίνου
Η Κλάρα κατέφυγε στη Μόσχα και πέθανε τον Ιούνιο. Σε λιγότερο από μια δεκαετία η Γερμανία μετατράπηκε, από μια χώρα στα πρόθυρα της κομμουνιστικής επανάστασης της εργατικής τάξης, σε μια Ναζιστική δικτατορία που επέφερε πόλεμο και γενοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.
Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο της ομιλίας της, όπως καταγράφεται στα πρακτικά του Ράιχσταγκ και δημοσιεύτηκε σε μια συλλογή από επιλεγμένα κείμενα και ομιλίες της Τσέτκιν:
Ο Φασισμός πρέπει να νικηθεί
Εναρκτήρια ομιλία της επίτιμης Προέδρου του Ράιχσταγκ
Κυρίες και κύριοι! Το Ράιχσταγκ συνεδριάζει σε μια περίοδο όπου η κρίση και η κατάρρευση του καπιταλισμού κατακλύζει τις πλατιές εργατικές μάζες της Γερμανίας με μια θύελλα από τα πιο φοβερά δεινά. Τα εκατομμύρια των ανέργων, οι οποίοι πεθαίνουν από την πείνα με ή χωρίς το επίδομα ζητιανιάς της κοινωνικής πρόνοιας, θα ενισχυθεί από μερικά ακόμα εκατομμύρια κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα. Η πείνα είναι επίσης η τύχη που περιμένει όλους όσους τυχαίνει να βρίσκονται στην κοινωνική πρόνοια. Εξ’ αιτίας των χαμηλών μισθών τους, εκείνοι που εξακολουθούν να εργάζονται δεν μπορούν να αναπληρώσουν τη μυϊκή και ηθική ενέργεια που τους αποσπάται από τον ολοένα αυξανόμενο εξορθολογισμό της βιομηχανικής παραγωγής ούτε μπορούν, φυσικά, να ικανοποιήσουν τις πολιτιστικές τους ανάγκες. Οι περιορισμοί στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τα συμβούλια διαμεσολάβησης εργατικού δυναμικού θα συμπιέσουν περαιτέρω τους ήδη υποβαθμισμένους μισθούς. Αυξανόμενος είναι και ο αριθμός τεχνιτών και μικροεπαγγελματιών, καθώς και μικρών και μεσαίων αγροτών που βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Η κατάρρευση της οικονομίας και η συρρίκνωση των επιδοτήσεων για πολιτιστικές δραστηριότητες καταστρέφουν την οικονομική βάση της ύπαρξης του δημιουργικού δυναμικού. Το πεδίο εφαρμογής των γνώσεων του συνεχώς μικραίνει. Η ανάφλεξη που έχει ξεκινήσει στην Ανατολή (που προκλήθηκε ισχυρά από τη Δύση, εν μέρει, προκειμένου να καταστρέψει τη Σοβιετική Ένωση και την σοσιαλιστική οικοδόμηση της) θα μπορούσε να προκαλέσει τελικά καταστροφή και τρόμο στη Γερμανία, η οποία έχει ανοιχτά τα τραύματα του ολέθρου που προκάλεσε ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος.
Το ομώνυμο βιβλίο της Ντίνας Βαΐου και του Κωστή Χατζημιχάλη «επιχειρεί ένα είδος συνθετικής αριστερής ιστοριογραφίας», σύμφωνα με τη διατύπωση των συγγραφέων του. Η εξαντλητική και επιτυχής προσέγγιση αυτού του στόχου, το καθιστά βιβλίο αναφοράς, κατ’ αρχήν για την επιστημονική κοινότητα στους τομείς της γεωγραφίας, της κοινωνιολογίας της πόλης, της πολεοδομίας, της χωροταξίας, αλλά και της αρχιτεκτονικής και του αστικού σχεδιασμού, και στη συνέχεια για τις επιστήμες που έχουν αντικείμενο τη μελέτη των ανθρώπινων κοινωνιών. Θα προσεγγίσω την ύλη του ως αναγνώστρια, εστιάζοντας στη δική μου κατανόηση βασικών στοιχείων που το συγκροτούν, χωρίς φυσικά να επιχειρώ ένα οδηγό ανάγνωσης. Το βιβλίο συγκροτείται σε 4 Σεμινάρια που καλύπτουν 4 ιστορικές περιόδους.
Η πρώτη περίοδος αναφέρεται στους κλασικούς του μαρξισμού Μαρξ και Ένγκελς που, αν και «δίνουν ελάχιστη σημασία στη γεωγραφία ως επιστήμη», αναφέρονται σε θέματα που την αφορούν, όπως στην καπιταλιστική πόλη, στο ζήτημα της κατοικίας, στη γεωγραφία του ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας οικονομίας του κεφαλαίου, κυρίως όμως στην ιδιοκτησία της γης, στην αντίθεση πόλης-υπαίθρου και στη γαιοπρόσοδο, που «αποτελεί κεντρική έννοια στην κλασική μαρξιστική θεωρία για την προσέγγιση της τιμής της γης».
Με ορισμένες αναφορές στον Λένιν και στην πάντα πρωτότυπη και ριζοσπαστική σκέψη της Λούξεμπουργκ, οι συγγραφείς εστιάζουν στην αναρχική σκέψη στα θέματα χώρου: στον Ρώσο γεωγράφο Πέτερ Κροπότκιν, στο γεωγράφο κομμουνάρο Ελιζέ Ρεκλύ, στην Παρισινή Κομμούνα και στους Ισπανούς αναρχοσυνδικαλιστές. Αξίζει να τους μελετήσουμε σήμερα, που όχι μόνο έχει αμφισβητηθεί εκ βάθρων το πρότυπο παραγωγής και κατανάλωσης και η χωρική οργάνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά, επίσης, μέσα από επίκαιρες διαδικασίες αλληλέγγυας κοινωνικής οικονομίας, αναδύονται, εντοπισμένες χωρικά, συνεταιριστικές μορφές κάλυψης βασικών κοινωνικών αναγκών.
Περνώντας από τους ουτοπιστές σοσιαλιστές, τις υλίστριες φεμινίστριες και τους αποπολεοδομιστές, ρεύματα που ενθέτουν χωρικά τη συλλογική οργάνωση της καθημερινής ζωής, το 1ο Σεμινάριο, δηλαδή η ιστορική περίοδος των κλασικών, καταλήγει στον Αντόνιο Γκράμσι. Στο έργο τού κομμουνιστή διανοητή και ιδρυτή του ΙΚΚ, που πέθανε στη φυλακή, πραγματώνεται μια ιδανική σχέση του μαρξισμού με τη χωρική οργάνωση σε 5 σημεία, τα οποία μεταφέρω εδώ από το βιβλίο, γιατί αναδεικνύουν τόσο τη δυνατότητα καθοριστικής συμβολής της μαρξιστικής θεωρίας στην αριστερή σκέψη για το χώρο όσο και την εξαιρετικής ευρύτητας συμβολή των επιστημών του χώρου στη μαρξιστική προβληματική. Οι πέντε κατηγορίες αναλύσεων του Γκράμσι αφορούν: «στις πολύ αναλυτικές περιγραφές χωροκοινωνικών προβλημάτων στην Ιταλία της δεκαετίας του 1920», «στην εθνική και χωρική εδαφική ιδιαιτερότητα του καπιταλισμού», «στη σημασία της κοινωνίας των πολιτών και της έννοιας του πολιτικού», «στην εισαγωγή της έννοιας της ηγεμονίας» και «τέλος στην πολιτική, οικονομική, ιδεολογική αλλά και εδαφική συγκρότηση του εθνικού κράτους».
Ο Γκράμσι μας εισάγει στο 2ο και 3ο Σεμινάριοκαι στις εξαιρετικά γόνιμες δεκαετίες 1960, 1970 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, έχοντας αρχίσει τον προβληματισμό «για ένα ιστορικό και γεωγραφικό υλισμό, που συνέχισαν αργότερα ο Νίκος Πουλαντζάς, ο Henri Lefebvre, ο David Harvey και άλλοι/ες». Την περίοδο αυτή όλες οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες αναδιαρθρώθηκαν εκ βάθρων υπό το φως των παγκόσμιων επαναστατικών διαδικασιών, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η επιστήμη ως κοινωνική κατασκευή επωάζεται στα κοινωνικά και πολιτικά συμφραζόμενα ή/και συμβάλλει στη διατύπωση και κατανόησή τους.
Μια επαναστατική τομή χαρακτηρίζει τις αριστερές προσεγγίσεις του χώρου αυτή την περίοδο. Ο Νίκος Πουλαντζάς τοποθετείται κριτικά «στον περιθωριακό ρόλο που είχε προσδώσει η μαρξιστική έρευνα μέχρι το 1970 στις μεταλλαγές του χώρου και του χρόνου» και διατυπώνει τη θέση ότι «οι μεταλλαγές των χωρο-χρονικών μητρών αναφέρονται στην υλικότητα του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, τις δομές του κράτους, των πρακτικών και τεχνικών της καπιταλιστικής οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής εξουσίας». Το αντικείμενο, βέβαια, του Πουλαντζά δεν είναι ο χώρος. Όμως, με τις προσεγγίσεις του για το κράτος και το κεφάλαιο, τα νέα κοινωνικά κινήματα που αναπτύσσονται στη σφαίρα της αναπαραγωγής, καθώς και με τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου, ελευθερώνει το πεδίο συνάντησης του μαρξισμού με την αριστερή σκέψη για το χώρο.
Το παραπάνω ερώτημα, το θέλουμε ή όχι, είναι ερώτημα υπαρκτό α) αν αναλογιστούμε την άνοδο και σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής (ΧΑ), τη ρητορική των Ελλήνων νεοναζιστών που έχει υιοθετηθεί ως ένα βαθμό από τη ΝΔ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και από το ΠΑΣΟΚ (με το ΛΑΟΣ βεβαίως να έχει θέσει την ατζέντα από την ημέρα ίδρυσής του), β) αν αναλογιστούμε την πρόσφατη δολοφονία του Ιρακινού μετανάστη –αλλά και παλαιότερες– καθώς και το μπαράζ επιθέσεων σε όλη την Ελλάδα κατά μεταναστών που φτάνουν τις 500 για το τελευταίο εξάμηνο, γ) αν αναλογιστούμε τη μάλλον απαθή στάση του ελληνικού λαού που μπορεί να παίρνει και χαρακτηριστικά στήριξης από ένα μέρος του, απέναντι σε αυτή τη διαμορφούμενη κατάσταση.
Όμως, πίσω από κάθε φαινόμενο οφείλουμε να «ξύνουμε» την επιφάνεια και να βλέπουμε τι υπάρχει από κάτω. Διαφορετικά θα στεκόμαστε σε επίπεδο εικόνας, θα αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε αυτό που συμβαίνει, θα δίνουμε λάθος ερμηνείες και θα καταλήγουμε σε λάθος συμπεράσματα, ενισχύοντας άθελά μας την κυρίαρχη ιδεολογία. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να υιοθετήσουμε συμπεράσματα που μιλάνε για Έλληνες ρατσιστές, για μικροαστούς που δεν καταλαβαίνουν κ.λπ.
Οφείλουμε, λοιπόν, να ερμηνεύσουμε την έξαρση των ρατσιστικών επιθέσεων, να επισημάνουμε πολιτικές ευθύνες, να καταθέσουμε προτάσεις. Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό και θα είναι ένα από τα κομβικά θέματα για το λαϊκό κίνημα.
Ποιοι και πώς προετοίμασαν το έδαφος των ρατσιστικών εγκληματικών ενεργειών
Πρώτα από όλα ας επιχειρήσουμε να δώσουμε έναν ορισμό του ρατσισμού: «Σύνολο αντιεπιστημονικών θεωριών που βάση τους αποτελούν οι θέσεις περί φυσικής και πνευματικής ανισότητας των ανθρώπινων φυλών και περί αποφασιστικής επίδρασης των φυλετικών διαφορών στην ιστορία και τον πολιτισμό της κοινωνίας»[i]. Ας δούμε, τώρα, πώς προετοιμάστηκε το έδαφος για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση.
Ένα φαινόμενο που δείχνει να ξεσπά «ξαφνικά» έχει πίσω του μία σωρεία γεγονότων, προετοιμάζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, «δουλεύεται» ιδεολογικά προκειμένου να έρθει ως ώριμο φρούτο. Η ρατσιστική έξαρση που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Τα προηγούμενα χρόνια έρεαν υπόγεια ρεύματα που σιγά σιγά έφτιαχναν το κλίμα για τη σημερινή κατάσταση.
_1994_pacewildenstein_new_york.jpg)
Video (3min 16sec), 28 Aug 2012:
Video (3min 19sec), 23 Aug 2012:
Video (4min 27sec), 21 Aug 2012:
Video (4min 22sec), 16 Aug 2012:
Video (4min 40sec), 14 Aug 2012:
contramee 
