Λίγα είναι τα ψωμιά της κυβέρνησης συνεργασίας Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Πορτογαλία, όπως όλα δείχνουν. Μετά την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών τη Δευτέρα και του υπουργού Εξωτερικών την Τρίτη, ο οποίος όμως είναι και αρχηγός του μικρού ακροδεξιού Λαϊκού Κόμματος, που συμμετέχει στην κυβέρνηση, θεωρείται πιθανή η αποχώρηση των ακροδεξιών, η οποία αν όντως λάβει χώρα θα σηματοδοτήσει την κατάρρευση της κυβέρνησης και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Διαγράφεται άμεσα η προοπτική δηλαδή να πέσει και η πορτογαλική Δεξιά θύμα του Μνημονίου, όπως ακριβώς έπεσαν θύμα της μνημονιακής πολιτικής και οι σοσιαλιστές πριν από δύο χρόνια, καθώς οι Πορτογάλοι δικαίως τους τιμώρησαν διώχνοντάς τους «κλωτσηδόν» από την εξουσία ως υπεύθυνους για την υπαγωγή της χώρας τους σε καθεστώς υποτέλειας μέσω του Μνημονίου. Γίνεται ήδη λόγος για επικείμενες παραιτήσεις και άλλων υπουργών, αλλά αυτό προφανώς εντάσσεται στην κομματική διελκυστίνδα ανελέητων αλληλοεκβιασμών. Στερείται επομένως ουσιαστικής σημασίας μέχρις ότου γίνουν πράξη ή όχι οι παραιτήσεις, αποχωρήσεις κ.λπ. Αν πάντως όντως γίνουν πρόωρες εκλογές, είναι απολύτως βέβαιη η ήττα και η απομάκρυνση από την κυβέρνηση της πορτογαλικής σκληρής Δεξιάς, το κύριο κόμμα της οποίας φέρει την ψευδεπίγραφη ονομασία… Σοσιαλδημοκρατικό (!) Κόμμα, ενώ όταν ξεκίνησε την πορεία του συμπεριλάμβανε στους κόλπους του πληθώρα οπαδών και νοσταλγών των δικτατόρων Σαλαζάρ και Καετάνο! Τα ίδια άλλωστε έπαθε και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το 2009 είχε κερδίσει τις εκλογές με ποσοστό 36,6% έναντι 29,6% του κόμματος της Δεξιάς (PSD) και 10,4% του Λαϊκού Κόμματος.
Οι σοσιαλιστές έβαλαν την Πορτογαλία σε καθεστώς Μνημονίου την άνοιξη του 2011 και αμέσως προκήρυξαν εκλογές, πριν φανούν τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, ελπίζοντας ότι έτσι θα τη γλιτώσουν. Οι εκλογές έγιναν στις 5 Ιουνίου 2011. Οι ελπίδες των σοσιαλιστών διαψεύστηκαν. Τα αποτελέσματα αντιστράφηκαν. Το PSD της Δεξιάς βγήκε πρώτο με 38,6% και οι σοσιαλιστές έπεσαν στο 28%, με το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα να αυξάνει οριακά το ποσοστό του παίρνοντας 11,74%. Η Δεξιά ήταν πλέον πολιτικά κυρίαρχη, με το 50% της λαϊκής ψήφου έναντι 28% των σοσιαλιστών και 13% της Αριστεράς. Επειδή όμως το πορτογαλικό εκλογικό σύστημα είναι αναλογικό, η Δεξιά πήρε 105 από τους 226 βουλευτές του κοινοβουλίου και η Ακροδεξιά 24, οπότε συνασπίστηκαν και σχημάτισαν μια κυβέρνηση με άνετη πλειοψηφία 129 από τους 226 βουλευτές, ενώ αρκούσαν 114. Αν όμως αποσύρουν τη στήριξή τους οι 24 ακροδεξιοί βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος, το PSD του πρωθυπουργού Κοέλιο με τους 105 βουλευτές απέχει πολύ από τον μαγικό αριθμό 114 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για να μπορέσει να εξαγοράσει τόσους ακροδεξιούς βουλευτές για να παραμείνει στην εξουσία. (περισσότερα…)
Από χτες οι καμπάνες άπασας της επικράτειας χτυπούν χαρμόσυνα. Αφορμή η δήλωση της κυρίας Μέρκελ (στην «Καθημερινή»):
«Είμαι βέβαιη – είπε η καγκελάριος – ότι η βιωσιμότητα του (σσ: ελληνικού) χρέους θα εξακολουθήσει να υφίσταται».
Ας… γιορτάσουμε, λοιπόν. Αλλά πριν η γιορτή μετατραπεί σε ντελίριο ενθουσιασμού – σαν αυτό που έχει καταλάβει τους «παπαγάλους» των «8» – ας παρακολουθήσουμε για ποιο πράγμα «πρέπει» να είμαστε «ευτυχείς»…
Στοιχείο πρώτο:
Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των772,9 δισ. ευρώ!
Στοιχείο δεύτερο:
Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Αθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!
Στοιχείο τρίτο:
Από το Μάαστριχτ και μετά, 4 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε… τόκους και χρέη! Μάλιστα, από αυτά, πάνω από 3 ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη!
*
Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133) και σημαίνουν το εξής πολύ απλό:
Από τη μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών, κι από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!
Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:
α) Τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!
β) Ο ελληνικός λαός, στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» – έτσι του λένε – να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα, και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε – το 2020 – θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα!
Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με αφορμή την ΕΡΤ έχει βαθύτερες αιτίες, ξεπερνά την ΕΡΤ και τον αγώνα για δημόσια ραδιοτηλεόραση, θέτει και πάλι επί τάπητος την ανάγκη του πολιτικού αγώνα για την άμεση ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης ώστε να επιβιώσει η χώρα και ο λαός. Υπενθυμίζει ότι ο λαϊκός παράγοντας είναι παρών, μπορεί να διαμορφώνει εξελίξεις και να δυσκολεύει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς. Υπογραμμίζει επίσης ότι η πολυπόθητη ανατροπή και το άνοιγμα ενός δρόμου πραγματικής απελευθέρωσης, δεν έρχεται με αναμονή ή μεγάλα λόγια, αλλά με μετωπικές συμπράξεις, κίνημα ανατροπής και πολιτικούς προσδιορισμούς για την επόμενη μέρα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, είναι δυνατόν οι κυβερνητικές κρίσεις να μετατρέπονται σε ριζικές πολιτικές ανατροπές. Η κρίση της ΕΡΤ, ο λαϊκός αγώνας που εξακολουθεί να γίνεται, και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης, θέτουν νέα καθήκοντα.
Η νέα κυβέρνηση είναι η πιο επιθετική, πιο κυνική, πιο πορωμένη μνημονιακή κυβέρνηση που έχει ορκιστεί μέχρι σήμερα. Το νανούρισμα για την γρήγορη κατάρρευσή της εξαιτίας των εσωτερικών της αντιφάσεων δεν έχει βάση και δεν προσφέρει τίποτα. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Α.Σαμαράς γρατσουνίστηκε, αλλά ένα γρατσουνισμένο θηρίο γίνεται πιο επικίνδυνο και πιο επιθετικό. Οι υπουργοί που διορίστηκαν στα κρίσιμα Υπουργεία, καθώς και οι όρκοι στις “μεταρρυθμίσεις”, παραπέμπουν σε πογκρόμ απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και ανελέητη εκτέλεση του συμβολαίου της τρόικας ενάντια στο λαό. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εδώ και μήνες συνθλίβονται και αναζητούν ανάσες ζωής. Η διάρρηξη της μέχρι πρότινος κοινής στάσης τους, αφορά στα σενάρια επιβίωσής τους. Το ΠΑΣΟΚ ως παράρτημα της ΝΔ, γατζωμένο θλιβερά από την εξουσία, μετρά αντίστροφα προς το τέλος. Και η ΔΗΜΑΡ ως κριτική στήριξη στην κυβέρνηση, υπερψηφίζοντας τις κρίσιμες πολιτικές της, κρατά ταυτόχρονα ανοικτό το μετεκλογικό δίαυλο προς τα Αριστερά, ώστε να εγγυηθεί μια νεομνημονιακή πραγματικότητα, στα ίδια, σημερινά πλαίσια της τρόικας, της ΕΕ, της Ευρωζώνης.
Η πρόκληση του αγώνα που δόθηκε και δίνεται στην ΕΡΤ ήταν η μετατροπή του σε συνολικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην τρόικα, για την πτώση της κυβέρνησης, για την οριστική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, για την αποδέσμευση από τα διεθνή πλαίσια της χρεοκοπίας και της πτώχευσης. Φάνηκε να ξεχνιέται ότι πέρα από το προφανές χτύπημα στη δημοκρατία, στον πολιτισμό, στις εργασιακές σχέσεις και στην επιβίωση αρκετών χιλιάδων ανθρώπων, το μαύρο στην ΕΡΤ ήταν μνημονιακή επιταγή, σαφώς προβλεπόμενη από την τρόικα και υπογεγραμμένη από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Το τίμημα της χρεοκοπίας της χώρας εντός ευρώ, αφορά και την ΕΡΤ. Δεν περιορίζεται όμως εκεί. Η χουντικής έμπνευσης κίνηση της κυβέρνησης είναι πρόαγγελος για μεγάλες και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, για πέταγμα στον καιάδα της ανεργίας δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για περαιτέρω εκτίναξη της ανεργίας και βάθεμα του κοινωνικού νεκροταφείου. Το μαύρο στους τηλεοπτικούς δέκτες, το τσαλαπάτημα της Δημοκρατίας, οι απολύσεις στο Δημόσιο, το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι το τίμημα της παραμονής της τρόικας στη χώρα και της παραμονής της χώρας στο πλαίσιο της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, Ευρωζώνη).
«Δική μας προμετωπίδα είναι ο Νόμος και η Τάξη. Και τον Νόμο και την Τάξη θα τον επιβάλλουμε. Για εμάς δεν είναι ανεκτές οι Σκουριές, όπως δεν είναι ανεκτή και η Μανωλάδα. Θα είμαστε ξεκάθαροι με όλους. Ο Νόμος και η Τάξη θα επιβληθούν».
Η φράση αυτή από την ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια στο 9ο συνέδριο της ΝΔ που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συνοψίζει με σαφή και εύληπτο τρόπο το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της «νέας» ΝΔ και κυρίως τον τρόπο που θα φτιάξει τη «Νέα Ελλάδα» που επαγγέλλεται.
Η παραπάνω φράση του πρωτοκλασάτου στελέχους της ΝΔ δένει αρμονικά και συμπυκνώνει την εισηγητική ομιλία του Α. Σαμαρά στο συνέδριο, το μήνυμα της οποίας ήταν πιο μαύρο και από το μαύρο της ΕΡΤ: «Η ΝΔ είναι το κόμμα του νόμου και της τάξης». Στη πράξη αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι η ηγεσία της ΝΔ κάνει επίδειξη της αποφασιστικότητάς της να περάσει δια πυρός και σιδήρου τα βάρβαρα μέτρα και τις καταστροφικές «μεταρρυθμίσεις» για χάρη της σωτηρίας του μεγάλου κεφαλαίου και της ανάκαμψης της κερδοφορίας του.
Επειδή οι προωθούμενες από κοινού με τους ξένους συμμάχους (τρόικα) «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τα φοβερά «εργαλεία» που σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα δεν μπορούν πλέον να περάσουν με συναίνεση «από τα κάτω», το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα με βασικό πυλώνα της ΝΔ διακηρύσσει απροσχημάτιστα τη βούλησή του να καταφύγει, όποτε κρίνει αναγκαίο, στη χρήση της κρατικής βίας και καταστολής, συνάμα με την κλιμάκωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Αυτό ακριβώς έκανε, με αβάσταχτο (σ.σ. για τον ίδιο…) πάθος, ο Α. Σαμαράς με την ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ. Ιδού πως:
–Αμφισβήτησε ευθέως ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να έχουν δικαιώματα σε περίοδο κρίσης, με το τρομακτικό επιχείρημα ότι ήδη απολαμβάνουν το υπέρτατο δικαίωμα …να εργάζονται! Οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζονται «βολέμενοι» και «συντεχνίες» και δεν τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα διαμαρτυρίας και αντίστασης για το σφαγιασμό των μισθών τους και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και εξαθλίωσή τους. Στο βαθμό μάλιστα που σηκώνουν κεφάλι και τολμάνε και κάνουν απεργίες τότε αναγορεύονται απροσχημάτιστα εχθροί της Δημοκρατίας, όπως και οι πολιτικές δυνάμεις που τους στηρίζουν που γι’ αυτό εμφανίζονται ως φορείς ακραίων ιδεολογιών!
Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Θέλω να πω ξεκάθαρα ότι υπάρχουν απέναντί μας κάποιοι άλλοι, όχι εμείς, δέσμιοι ακραίων ιδεολογιών, που θέλουν την Ελλάδα δεμένη με το χθες. Που θέλουν να κρατήσουν ίδια όλα όσα πρέπει να αλλάξουμε. Που θέλουν να προστατέψουν τα φέουδα των βολεμένων. Και που αυτό το αποκαλούν «Δικαιοσύνη». Που θέλουν να διασώσουν την ασυδοσία των συντεχνιών. Να κατεβάζουν διακόπτες, να καταλαμβάνουν δημόσια περιουσία, να καίνε την Αθήνα φορώντας κουκούλες. Και να τα αποκαλούν όλα αυτά «Δημοκρατία»! Να προκηρύσσουν απεργίες κάθε τόσο, να απαγορεύουν στις εφημερίδες να εκδοθούν, εκτός από τις δικές τους». Και συνέχισε στον ίδιο τόνο: «Εμποδίζουν τις επενδύσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για την ανεργία. Διώχνουν επιχειρήσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για τα λουκέτα». (σ.σ. προφανώς είχε υπόψη του το λουκέτο στην ΚΑΤΣΕΛΗΣ)…
Ο Πάσος Κοέλιο με διάγγελμά του δήλωσε ότι δεν παραιτείται, καθώς ελπίζει ότι, με την υποστήριξη του συντηρητικού προέδρου της δημοκρατίας, Καβάκο Σίλβα, που δεν θέλει πρόωρες εκλογές, θα εξασφαλίσει ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα. Την προσφυγή στις κάλπες ζήτησαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τα κόμματα της αριστεράς.
Στα υψηλότερα επίπεδα από τον Δεκέμβριο του 2012 σκαρφάλωσαν οι αποδόσεις των 10ετών πορτογαλικών ομολόγων, εν μέσω αυξανόμενης πολιτικής αβεβαιότητας στη χώρα. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία είναι ραγδαίες καθώς μετά την υποβολή παραίτησης χθες από τον υπουργό Εξωτερικών Πάουλο Πόρτας σήμερα τα μέσα ενημέρωσης της χώρας μεταδίδουν ότι και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης είναι έτοιμοι να παραιτηθούν. Στο χθεσινό του διάγγελμα πάντως ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας δήλωσε ότι δεν εγκαταλείπει τη χώρα. Ο Πάσος Κοέλιο ελπίζει στην ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Reuters, η απόδοση του 10ετούς κρατικού ομολόγου ενισχυόταν νωρίτερα κατά 110 μονάδες βάσης στο 7,62%. Πρόκειται για την πρώτη φορά φέτος που ξεπερνά το 7%.
Μεγάλη άνοδο σημείωναν επίσης οι αποδόσεις των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων. Συγκεκριμένα, οι αποδόσεις των 10ετών ισπανικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 16 μονάδες βάσης στο 4,72%, ενώ οι αποδόσεις των αντίστοιχων ιταλικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 14 μονάδες βάσης στο 4,55%.
Η κυβέρνηση συνασπισμού της Πορτογαλίας φαίνεται να οδεύει πλέον προς κρίση, μετά την παραίτηση δύο υπουργών της μέσα σε λίγες μόλις ώρες, επαναφέροντας στο προσκήνιο τα σενάρια για αποσταθεροποίηση της περιφέρειας του ευρώ, τη στιγμή που η Λισαβόνα προσπαθούσε να δημιουργήσει μια επιτυχημένη εικόνα σύντομης επιστροφής της στις αγορές κρατικού χρέους.
Ο υπουργός Οικονομικών, Βιτόρ Γκασπάρ, σύμβολο της σκληρής λιτότητας στη χώρα, υποχρεώθηκε σε παραίτηση δύο ακριβώς χρόνια από την ανάληψη των καθηκόντων του, υπό την πίεση των κοινωνικών αναταραχών, της αντιπολίτευσης, αλλά και στελεχών της ίδιας της κυβέρνησης.
Λίγες ώρες αργότερα, ακολούθησε η παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών, Πάολο Πόρτας, ο οποίος είναι και επικεφαλής του δεξιού κόμματος CDS – PP, που συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας της Πορτογαλίας. Χωρίς τη στήριξη του CDS-PP, η κυβέρνηση του Πέδρο Πάσος Κοέλιο, χάνει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.
Εκατομμύρια Αιγύπτιοι [το υπουργείο Εσωτερικών της Αιγύπτου και διεθνή ΜΜΕ όπως το BBC μιλούν για 17 εκατ.] βγήκαν στους δρόμους και είναι ακριβές να πούμε ότι οι διαδηλώσεις της 30ής Ιουνίου ήταν οι ογκωδέστερες στην ιστορία της Αιγύπτου. Υπάρχουν ερωτηματικά τι ήταν αυτό που έκανε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να ξεχυθούν στους δρόμους.
Αν ήταν η δραστηριότητα των επαναστατών ακτιβιστών, αν ήταν η καμπάνια του κινήματος Tamarod ( αντάρτης στα αιγυπτιακά – μια καμπάνια συλλογής υπογραφών περισσότερων από τα 13 εκατ. ψήφους που πήρε ο Μ. Μόρσι στις περσινές προεδρικές εκλογές, με αίτημα τη διενέργεια νέων προεδρικών εκλογών), αν ήταν η αντιπολίτευση, αν ήταν η υποκίνηση από κατάλοιπα του μουμπαρικού καθεστώτος ή αν ήταν κρατικά στοιχεία όπως οι υπηρεσίες ασφαλείας ή ο στρατός.
Η απάντηση μπορεί να είναι όλοι ή περισσότεροι από αυτούς τους παράγοντες σε ποικίλους βαθμούς, αλλά η πιο ακριβής απάντηση στο ερώτημα είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αρκεί να εξετάσει κανείς το τι έκανε αφότου ανέλαβε την εξουσία και έγινε ο κυρίαρχος πολιτικός παίκτης στην αιγυπτιακή πολιτική σκηνή για να καταλάβει γιατί κινητοποιήθηκαν εναντίον της τόσο μεγάλα πλήθη κόσμου. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν εκπλήρωσαν καμία από τις υποσχέσεις που είχαν δώσει, αποκλείοντας τους πάντες ακόμη και τους δυνητικούς συμμάχους τους και αρνούμενοι να μοιραστούν την εξουσία και την ευθύνη για τη μοίρα της χώρας. Κατάφεραν να αποξενώσουν ακόμη και το δικαστικό σώμα και την αστυνομία, δηλαδή τους επί μακρόν υπηρέτες του κράτους, οι οποίοι θα συνέχιζαν μετά χαράς να τους βοηθούν για να εξουδετερώσουν τους αντιπάλους του κράτους.
Η νομιμοποίηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εκμηδενίστηκε όταν άρχισε να ακολουθεί ένα πρότυπο παρόμοιο με του καθεστώτος Μουμπάρακ που απέρριψε ο αιγυπτιακός λαός. Ο κόσμος εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο με το θρησκευτικό φασισμό που προπαγανδίζει η Αδελφότητα και με την κρατική υποστήριξη του θρησκευτικού σεχταρισμού. Οι δυνάμεις ασφαλείας εξακολουθούν να ενεργούν όπως παλιά, χωρίς να τιμωρούνται. Αντί για ανακατανομή του πλούτου, οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας προσπαθούν να αντικαταστήσουν την ελίτ του καθεστώτος Μουμπάρακ και επιπλέον να επιβάλουν μια ηθική τάξη που καταπατά τις προσωπικές ελευθερίες.
Τον Ιούνιο η γερμανική εκπομπή Monitor έκανε ένα ρεπορτάζ για το σκάνδαλο της διαπλοκής μεγάλων πολυεθνικών, μιας χούφτας διεθνών δικηγορικών γραφείων και εξωδικαστικών διαιτητών που επιβάλουν πρόστιμα δισεκατομμυρίων σε κράτη όταν θεωρήσουν ότι αυτά βλάπτουν στο ελάχιστο την κερδοφορία ενεργειακών, χρηματοπιστωτικών και άλλων εταιρειών. Τα αστικά κράτη βέβαια οικειοθελώς παραδίδονται στη δικαιοδοσία των ασύδοτων αυτών διεθνών διαιτητών που στο 70% των περιπτώσεων δικαιώνουν τις εταιρείες. Πρόκειται για άλλον ένα μηχανισμό των αστικών κρατών με τον οποίο οργανώνουν τη ληστεία των εργαζομένων από το κεφάλαιο.
Η πρώην συνάδελφος μου στο Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) Pia Eberhardt συνέβαλε στο ρεπορτάζ, καθώς είναι η συγγραφέας μιας ευρύτατης μελέτης γύρω από το θέμα αυτό: “Profiting from injustice“. Η Βάλια Μπαζού από το Ποντίκι είχε παλιότερα γράψει ένα άρθρο βασισμένο στη μελέτη αυτή: “Το αµαρτωλό τρίγωνο της διεθνούς κλεπτοκρατίας“.
Διάφορες εταιρείες ετοιμάζονται να φέρουν και το ελληνικό δημόσιο μπροστά στη διαιτησία ώστε να πληρώσει εκατομμύρια σε αποζημιώσεις για το PSI. Η λεηλασία δεν έχει όρια και δυστυχώς κάποιοι “αριστεροί” νομίζουν ότι μπορούν να “διαπραγματευτούν” με όλα αυτά τα όρνεα.
Μη χάσετε στη Λεύγα #11 που λογικά έχει ήδη κυκλοφορήσει και περιέχει το άρθρο “Ένα, δύο, τρία γαμιέται η διαιτησία” της Χλόης Πετρίδου που αναπτύσσει ακόμα περισσότερο το ζήτημα.
(σσ.: οι αστοί το’χουν χάσει τελείως. Η 0λική ανυπακοή στους παλαβιάρικους θεσμούς τους είναι η μόνη διέξοδος για την επιβίωση.)
Η έκρηξη στην ΕΡΤ, συνέχεια των αγώνων στην Ελλάδα, μαζί με τις εξεγέρσεις σε Τουρκία και Βραζιλία, δείχνει ότι είμαστε σε εποχή εισβολής του λαϊκού παράγοντα στο ιστορικό προσκήνιο, αλλά και εποχή ακραίας αντιδραστικοποίησης της αστικής εξουσίας. Είναι εποχή εξεγέρσεων. Αυτό τονίζει ο Δημήτρης Γράψας, μέλος του Γραφείου της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση και του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
»Ποτέ άλλοτε τα άμεσα αιτήματα επιβίωσης του λαού δεν συνδέονταν αμεσότερα με την αντικαπιταλιστική πάλη»
Συνέντευξη στον Γιώργο Λαουτάρη
Έζησες από κοντά την έκρηξη στην ΕΡΤ. Τελικά γιατί συγκίνησε τόσο κόσμο και νεολαία;
Ξέρεις, καμιά φορά οι αριστεροί αναλυτές παραγνωρίζουν αυτό που τα αστικά επιτελεία δεν ξεχνούν ποτέ. Ότι δηλαδή βρισκόμαστε στη καρδιά της καρδιάς της καπιταλιστικής κρίσης. Σ’ αυτό το χωροχρονικό σημείο, στην Ελλάδα της Ευρωζώνης του 2013. Με τον παροξυσμό της αντίθεσης ανάμεσα στην ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών και την ιστορική αναντιστοιχία του υποκειμενικού παράγοντα, της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Τα πράγματα δε κυλούν κανονικά και συνηθισμένα, αλλά ακανόνιστα και ασυνήθιστα. Μ’ αυτή την έννοια εκτιμήσεις του προηγούμενου διαστήματος, που έβλεπαν στην ύφεση του λαϊκού κινήματος όχι μια καμπή αυτής της ακανόνιστης ροής των πραγμάτων, αλλά την ήττα του κινήματος ή πολύ περισσότερο την απόσυρση του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο, δεν έπεσαν απλά έξω, αλλά αποδείχθηκαν διπλά και τριπλά λάθος. Και στις θεωρητικές τους αφετηρίες και στα πολιτικά καθήκοντα που θέτουν.
Η ΕΡΤ είναι ένα σημείο συμπύκνωσης που άλλαξε αυτή τη ροή. Αποτέλεσε μια χαραμάδα μέσα από την οποία βρήκαν δρόμο πραγματικά κοινωνικά ρεύματα που αναζητούσαν απεγνωσμένα μια μάχη που να δοθεί, μια έκφραση του δε πάει άλλο που νιώθουν κάθε μέρα. Η επανεμφάνιση λοιπόν του κινήματος που είναι έτοιμο να συγκρουστεί και να νικήσει, η ένταση της πολιτικής κρίσης που προκάλεσε, το κάψιμο πολιτικών εφεδρειών του συστήματος, αποτελούν μια σοβαρή παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα.
Θα μπορούσε η ΕΡΤ να μας διδάξει κάποια πράγματα ή πρόκειται για εξιδανίκευση των αριστερών;
Ασφαλώς και μπορεί να μας διδάξει, και θετικά και αρνητικά. Η ΕΡΤ επιβεβαιώνει οτι υπάρχει η κοινωνική δυναμική μιας νέας ανώτερης σύγκρουσης των καταπιεζόμενων τάξεων με τη κυρίαρχη πολιτική, μια κοινωνική δυναμική που όμως μπουκώνει από την δεδομένη ανεπάρκεια της σημερινής Αριστεράς. Ας θυμηθούμε ότι πριν την ΕΡΤ, είχαμε μια μάχη ακόμη που δε δόθηκε, αυτή της απεργίας των καθηγητών. Εκεί που ο κλάδος όντας ήδη υπό επιστράτευση ψήφισε κατά 92% απεργία αλλά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποφάσισε ότι δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες. Η κινητοποίηση του λαού στο Ραδιομέγαρο έσβησε, έχω την εντύπωση, τέτοια επιχειρήματα.
Οι τελευταίες εξελίξεις με τη μάχη της ΕΡΤ, τον κλονισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, την έξοδο της ΔΗΜΑΡ και την τελική παραμονή του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύουν ότι δεν ίσχυε η εικόνα «σταθερότητας» που εξέπεμπε το κυβερνητικό κέντρο. Αντίθετα, αναδεικνύεται η πολιτική κρίση, ως συμπύκνωση των αντιφάσεων που οξύνει η εμπέδωση των μνημονιακών πολιτικών και η επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο των εξελίξεων.
Το περιβόητο success story, πάνω στο οποίο προσπάθησε να στηρίξει την αφήγησή το επιτελείο Σαμαρά, έχει διαψευστεί Η προοπτική δείχνει να είναι η παράταση του φαύλου κύκλου της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας και η εμπέδωση ενός τοπίου κοινωνικής καταστροφής.
Με τη μεγάλη μάχη της ΕΡΤ έσπασε και ένας ακόμη μύθος: αυτός που ήθελε την κοινωνία σε μια διαρκή ηττοπαθή παθητικοποίηση χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Αντίθετα, αποδείχτηκε ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορούσε να επιστρέψει στο προσκήνιο και να γίνει ο καταλύτης κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων.
Η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι αντικειμενικά πιο αδύναμη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αφορά τους τυπικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς αλλά το πλήγμα που δέχτηκε από τη διακύβευσή της υπό το βάρος μιας μεγάλης κοινωνικής κινητοποίησης. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τη δυνατότητά της να δοκιμάσει να περάσει αντιλαϊκές τομές.
Όμως, τα όσο έγιναν γύρω από τη μάχη της ΕΡΤ έδειξαν τα όρια της επίσημης Αριστεράς. Τι θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά; Να ενισχύσει τις καταλήψεις ώστε αυτές να παραμένουν ένα αγκάθι για την κυβέρνηση. Να βάλει αλλεπάλληλα αγωνιστικά απεργιακά ορόσημα. Να δοκιμάσει κάθε μέσο αμφισβήτησης της κυβέρνησης και να καλέσει το λαό σε διαρκή πολιτική κινητοποίηση. Ακόμη και εάν μια τέτοια κατεύθυνση δεν έριχνε τελικά την κυβέρνηση, θα άνοιγε ένα κρίσιμο ρήγμα και θα τόνωνε τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, σίγουρα μια τέτοια κατεύθυνση θα επέτεινε τη φθορά και την απονομιμοποίηση του κυβερνητικού κέντρου. Όμως, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς, επέλεξαν το δρόμο της αναβολής για «καλύτερες συνθήκες». Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στη νέα «δημοκρατική» ρητορική και το μιμητισμό του ΠΑΣΟΚ του ’81 καθώς και στην πολιτική “ανοιχτής αγκάλης” προς τη ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΚΚΕ παρά τα βήματα ενωτικής δράσης στην αρχή της μάχης της ΕΡΤ γρήγορα αναδιπλώθηκε στο σεχταρισμό και τη λογική ότι τυχόν πτώση της κυβέρνησης τώρα δεν είναι «προς το συμφέρον του λαού». Με τέτοιες, όμως, κινήσεις η Αριστερά γίνεται η ίδια παράμετρος της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.
Στην πραγματικότητα, μόνο η σύγκρουση με την ΟΝΕ και την Ε.Ε., η απόρριψη του ιδεολογήματος του ευρωπαϊσμού, μπορεί να βάλει τα πράγματα σε τροχιά κοινωνικής αλλαγής και οικονομικής προόδου. Ακούγεται παράδοξο, αλλά είναι και ο μόνος τρόπος για να περισωθεί κάτι από την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτό είναι το ιστορικό καθήκον της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα χρειαστεί ο τόπος, καθώς το δίδυμο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ θα βουλιάζει στις αμαρτίες του.
εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Υπό την αιγίδα της τρόικας, η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόσει πιστά το μνημονιακό πρόγραμμα ώστε να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, να επιτευχθεί αυτός ο υπέρτατος εθνικός στόχος που κατοχυρώνει την ευρωπαϊκή μας πορεία. Θα περικόψει το Δημόσιο, θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς, θα ευνοήσει ακόμη περισσότερο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Παράλληλα θα επιχειρήσει να πείσει τους εταίρους μας ότι πλέον είμαστε καλοί μαθητές, κι αυτοί θα μας μειώσουν το χρέος και ίσως συγκατανεύσουν στη χαλάρωση της λιτότητας.
Στην πράξη, η Ελλάδα θα συνεχίσει να βολοδέρνει στη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή που γνώρισε ποτέ εν ειρήνη. Μια ματιά στην κεντρική σελίδα της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ότι όλοι οι οικονομικοί δείκτες έχουν αρνητικό πρόσημο, με εξαίρεση την τεράστια ανεργία. Οι συνθήκες ζωής στις εργατικές περιοχές γίνονται συνεχώς χειρότερες: διατροφική ανεπάρκεια, κατάρρευση της πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης, αποδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Υπάρχουν γειτονιές όπου όσοι έχουν δουλειά ντρέπονται να το πουν. Και μέσα σ’ αυτήν τη θεομηνία, τα ανώτερα στρώματα δεν έχουν νιώσει σχεδόν καθόλου την κρίση στο εισόδημά τους, ή στον πλούτο τους.
Η νέα κυβέρνηση είναι απεικόνιση της παράταξης που εργολαβικά υπερασπίζεται την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας. Πίσω από καταιγισμό φλυαρίας περί μεταρρυθμίσεων, εκσυγχρονισμού, ανάπτυξης και ούτω καθ’ εξής, κρύβεται βαθύτατος συντηρητισμός, άρνηση οποιασδήποτε ουσιαστικής αλλαγής και τελικά τα σκληρότερα ταξικά συμφέροντα. Οχι μόνο δεν φέρνει εκσυγχρονισμό η «ευρωπαϊκή προοπτική», αλλά εγγυάται τη διαφθορά, την αυθαιρεσία και την ανισότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το αστικό μέτωπο υπέρ του ευρώ υπήρξε αρραγές από την πρώτη ώρα. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο δικομματισμός που κατέστρεψε τη χώρα εμφανίζεται τώρα ως ο πολιτικός εγγητής της παραμονής στο ευρώ.
Πληρώνει πολύ ακριβά η Ελλάδα την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού, όπως εξάλλου και η υπόλοιπη περιφέρεια της ΟΝΕ. Μέχρι και τη δεκαετία του 1980, η μυθική «Ευρώπη», άπιαστο όνειρο για μια μικρή βαλκανική χώρα, είχε τον αέρα της ευημερίας και της δημοκρατίας. Δεν ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα για την Ισπανία και την Πορτογαλία, αποκομμένες για αιώνες στη δυτική εσχατιά της ηπείρου, αλλά ούτε και την Ιρλανδία, που ασφυκτιούσε κάτω από τη βαριά σκιά της Αγγλίας. Η συμμετοχή στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ πήρε το χαρακτήρα μεγάλης ιστορικής καταξίωσης.
Το Ισπανικό Μανιφέστο ‘’Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ‘ με την δημοσιοποίησή του προκάλεσε συζητήσεις και είχε σημαντικό αντίκτυπο ειδικά στην Αριστερά . Τα επιχειρήματά του δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και να αγνοηθούν από μια κοινωνία που μαστίζεται από βαθιά οικονομική κρίση και μεγάλη κοινωνική και πολιτική αναταραχή.
Το μανιφέστο δεν αναπτύσσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου για τη χώρα, γιατί θεωρεί ότι αυτό πρέπει να είναι ο καρπός της συμφωνίας και της ενότητας των πολλών αλλά επισημαίνει ότι η ισπανική κοινωνία βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι και εάν επιλεγεί ο σωστός δρόμος θα γίνουν εφικτοί οι στόχοι που επιδιώκει η Αριστερά. Το μανιφέστο κατά συνέπεια απαιτεί πολιτική αποσαφήνιση σε κάτι που θεωρεί ουσιαστικό και ζωτικής σημασίας. Την έξοδο από το ευρώ.
H υποστήριξη του μανιφέστου είναι εντυπωσιακή , όχι μόνο από τις πολλές εκατοντάδες των υπογραφών , αλλά από την κοινωνική αποδοχή την οποία εισέπραξε και που αποκαλύπτει ότι η κοινωνία αναρωτιέται και ανησυχεί για το μέλλον της χώρας αναζητώντας τρόπους για να αποφευχθεί η οριστική καταστροφή.
Πρέπει να επισημανθεί ότι πολλοί από τους υπογράφοντες έχουν αδιαμφισβήτητη επαγγελματική κοινωνική και πολιτική αναγνώριση. Δεν υπάρχει ακόμη ολοκληρωμένη εικόνα για το σύνολο των υπογραφών διότι η διαδικασία συνεχίζεται αλλά μπορεί να υπογραμμιστεί η υποστήριξη των ιστορικών Josep Fontana και David Ruiz, καθώς και των δημοσιογράφων Rodrigo Vázquez de Prada, Pascual Serrano, Mercedes Arancibia, Ginés Fernández, Miguel Riera και Ramón Pedregal. Υπογράφουν , επίσης, κοινωνιολόγοι, νομικοί, ερευνητές, επιστήμονες, καθηγητές και δάσκαλοι. Οικονομολόγοι και αναλυτές που ασχολούνται με την τρέχουσα κρίση όπως οι Martin Seco, Manuel Muela, Rosario Segura, Alberto Montero, Antonio Gallifa και Pedro Montes .Πολιτικοί και συνδικαλιστές όπως οι Julio Anguita, Diosdado Toledano, Ramon Franquesa, Manuel Monereo, Albert Escofet, Sebastian Martin Recio, Hector Illueca, VíctorRíos M. Teresa Molares, Joan Tafalla, Víctor Casco, Javier Aguilera και Agustín Moreno. Επίσης πολλά στελέχη και μέλη των κοινωνικών κινημάτων , συλλογικοτήτων, επαγγελματιών και ανέργων που αντιλαμβάνονται την επισφαλή και κρίσιμη κατάσταση την οποία διέρχεται η χώρα.
Είναι επείγον να συζητηθεί και να συνειδητοποιηθεί η κεντρική πρόταση του Μανιφέστου. Το σύνθημά του, ‘’Έξοδος από το ευρώ’’ μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα για την ενότητα ενός κοινωνικού κινήματος που περιλαμβάνει όλους εκείνους που θεωρούν αναπόφευκτη την πολιτική ρήξη για να ανοίξει μια συνταγματική διαδικασία που θα θέσει τις βάσεις για την αναγέννηση της χώρας και θα σπάσει την παγίδα της αγωνίας, του φόβου και της ανασφάλειας στην οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Είναι ώρα για δέσμευση και δράση
ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
Η δραματικτή κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην οποία είναι βυθισμένη η κοινωνία μας απαιτεί μια πολιτική ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες για την έξοδο από την κρίση. Πρόκειται για επείγουσα αναγκαιότητα. Ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία λόγω των κινδύνων επιδείνωσης και υποβάθμισης που υπάρχουν, για την τεράστια κοινωνική δυστυχία που προκλήθηκε από την εμμονή στις πολιτικές προσαρμογής, στη λιτότητα και την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου. Το δόκανο στο οποίο έχουμε πιαστεί αποτελείται από καταστροφικά επίπεδα ανεργίας , από υπερχρέωση της χώρας προς το εξωτερικό που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί και από την εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών που οδηγούν στην οικονομική χρεοκοπία του κράτους .Πάνω από 6 εκατομμύρια άνεργοι, πάνω από 2,3 δισ. ευρώ ακαθάριστων υποχρεώσεων προς το εξωτερικό , καθώς και ένα δημόσιο χρέος που ανέρχεται σχεδόν σε 1τρις ευρώ, αυξάνεται συνεχώς και πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, είναι στοιχεία που συνιστούν μια ανεξέλεγκτη καταστροφή, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση και κατεδαφίζουν θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα
Μια κρίση αυτού του μεγέθους έχει πολλές και περίπλοκες αιτίες: από τη γενική κρίση του χρηματιστικοποίησης του καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά μέσω της εφαρμογής ενός φορολογικού συστήματος τόσο αντιδραστικού όσο και άδικου. Αλλά, ακόμη και με τον κίνδυνο της απλούστευσης της ανάλυσης, προκειμένου να διερευνηθούν οι λύσεις διεξόδου , ο κύριος λόγος για αυτή την ζοφερή κατάσταση, πρέπει να αποδίδεται στην ενσωμάτωση της χώρας μας στο κοινό νόμισμα.
Όπως όλοι πλέον αναγνωρίζουν , δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή ενός κοινού νομίσματος μεταξύ χωρών με τόσο άνισες οικονομίες και χωρίς την πρόβλεψη ενιαίας φορολογίας. Η δημιουργία του, εισήγαγε το πλαίσιο για την εφαρμογή αντιδραστικών και αντικοινωνικών πολιτικών όλων των ειδών, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, το οποίο βρήκε την απόλυτη έκφρασή του στην οικοδόμηση της Ευρώπης του Μάαστριχτ . Όπως φάνηκε από τη πρώτη στιγμή το κράτος πρόνοιας δεν είναι συμβατό με την Ευρώπη του Μάαστριχτ.
Χθες η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε νέο δείκτη μισθών για την ελληνική οικονομία. Ο δείκτης καλύπτει ουσιαστικά ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα, εκτός από τον πρωτογενή τομέα και τους τομείς υγείας και εκπαίδευσης. Περιλαμβάνει το σύνολο των ακαθάριστων αμοιβών των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και σχηματίζεται στη βάση διεθνών προδιαγραφών, άρα μάλλον έχει αξιοπιστία.
Στο διάγραμμα φαίνονται οι ετήσιες μεταβολές του δείκτη (τρίμηνο προς τρίμηνο) μετά το 2006. Χρειάζεται προσοχή στην ερμηνεία του γιατί δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί εποχικές προσαρμογές, ούτε προσαρμογές ως προς τον αριθμό των εργάσιμων ημερών. Δεδομένου δε ότι διάφορες αμοιβές καταβάλλονται συνήθως το τέταρτο τρίμηνο κάθε έτους, οι μεταβολές εκείνου του τριμήνου είναι διογκωμένες.
Υπήρξε σταθερή, αλλά μέτρια, αύξηση μισθών το δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας, καθώς η πλασματική ευμάρεια της περιόδου πλησίαζε προς το τέλος της. Οι μισθοί μειώθηκαν λίγο το πρώτο τρίμηνο του 2009, όταν η παγκόσμια ύφεση χτύπησε τη χώρα μας. Αυτό όμως που κατόπιν ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό: εκτίναξη των μισθολογικών αυξήσεων του ιδιωτικού τομέα μέχρι και το πρώτο τρίμηνο του 2010.
Πρόκειται για την εποχή της ‘θωρακισμένης οικονομίας’ στο απάνεμο λιμάνι του ευρώ, όταν ελάχιστοι στη χώρα είχαν αντίληψη του τι πραγματικά συνέβαινε. Ακριβώς τότε η ελληνική αστική τάξη, λειτουργώντας μέσα σε πλαίσιο εύκολης πίστωσης, εν μέρει από το εξωτερικό, έχασε τον έλεγχο των μισθολογικών αυξήσεων. Από την άλλη, η κυβέρνηση Καραμανλή με τη χαρακτηριστική της δειλία αλλά και η κυβέρνηση Παπανδρέου με το ‘λεφτά υπάρχουν’, είχαν από καιρό χάσει τον έλεγχο του μισθολογικού κόστους στο δημόσιο τομέα. Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ καταρρακώθηκε τελειωτικά.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα όσον αφορά την ελληνική κρίση. Δεν είναι αλήθεια ότι στον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν σκληρές συνθήκες αποτελεσματικότητας και περιορισμού του κόστους σε αντίθεση με τον σπάταλο δημόσιο τομέα. Ούτε φταίνε φυσικά οι εργαζόμενοι οι οποίοι κάλυψαν κάποια από τη μισθολογική απόσταση από τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης. Υπάρχει συνολική αποτυχία της ελληνικής αστικής τάξης όσον αφορά το μισθολογικό κόστος και του ιδιωτικού αλλά και το δημόσιου τομέα. Εκεί βρίσκεται ο πραγματικός υπεύθυνος της κρίσης.
Για πούλημα λοιπόν,
ό, τι έμεινε από χτες,
ελπίδες ανεκπλήρωτες
ευκαιρίες μοναδικές.
Για πούλημα και το μέλλον.
Δ. Μούτσης
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Ολοένα και περισσότεροι κρίκοι προστίθενται στην ατέλειωτη αλυσίδα των κατ΄ ευφημισμόν αποκρατικοποιήσεων για την «αξιοποίηση», δήθεν, της δημόσιας περιουσίας και τη «σωτηρία της πατρίδας». Από τις Σκουριές Χαλκιδικής, τη Θράκη, τη Θάσο μέχρι τη Ρόδο και από την Κρήτη μέχρι την ευπώλητη Κέρκυρα, βασικές υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, σιδηρόδρομοι), «κοινωφελείς» επιχειρήσεις (ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες), εκτάσεις που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις προστασίας της φύσης, με αρχαιολογικά ευρήματα – άρα αναπαλλοτρίωτες- κτίρια. Με δυο λόγια η δημόσια περιουσία, ο φυσικός πλούτος βγαίνουν στο σφυρί με βάση τις επιταγές των Μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Άλλωστε με βάση και τη δανειακή σύμβαση η περιουσία της Ελλάδας είναι δεσμευμένη.
Ο κακόφημος Οργανισμός ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου) πολυδάπανος και με εκατοντάδες χρυσοπληρωμένα μέλη έχει αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου της χώρας παραβιάζοντας ευθέως και τα όποια ψήγματα εθνικής ανεξαρτησίας, το ίδιο το Σύνταγμα και τα βασικά κοινωνικά, πολιτιστικά δικαιώματα. Οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κονιορτοποιούν βασικά δικαιώματα και παρεμποδίζουν την πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά στην παιδεία, στην υγεία, στο νερό , στην ενέργεια ακόμα και στην εργασία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε ένα ευρώ δε θα πηγαίνει στο ελληνικό δημόσιο ή σε οποιασδήποτε μορφής επένδυση, αφού προβλέπεται ότι «εντός δέκα ημερών» το αντίτιμο των εκποιήσεων θα κατατίθεται στο λογαριασμό των δανειστών για την εξόφληση του χρέους. Η χώρα, έτσι, μετατρέπεται σε νεοαποικία χρέους. Η ανεκτίμητη δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για 15 δις ευρώ έναντι αρχικής πρόβλεψης 50 δις ευρώ, δηλαδή «αντί πινακίου φακής» που και αυτό θα το φάνε οι δανειστές – δυνάστες μας.
Τα ταχτικά σαββατιάτικα μεζεδάκια μας λογικό είναι να τα πούμε ανασχηματισμένα, αφού είναι τα πρώτα μεζεδάκια μετά τον ανασχηματισμό της Δευτέρας, αν και θα μπορούσαμε επίσης να τα πούμε και “μεζεδάκια του TAP” ή “μεζεδάκια του αγωγού”, αφού χτες ανακοινώθηκε, με πολλές τυμπανοκρουσίες, η επιλογή του αγωγού TAP για τη μεταφορά του αζέρικου φυσικού αερίου, που θα μας φέρει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια.
Αυτό το TAP είναι με το λατινικό αλφάβητο, αν και δεν του φαίνεται, και προφέρεται ΤΑΠ, ακρώνυμο του Trans Adriatic Pipeline, Αδριατικός Αγωγός ας πούμε (ή Υπεραδριατικός). Αλλά για τον αγωγό θα τα πούμε άλλη φορά, προς το παρόν δείτε αριστερά μια εικόνα που την έκλεψα από την Καλύβα, το ιστολόγιο του Πάνου Ζέρβα. Η λεζάντα που συνοδεύει την εικόνα θα μπορούσε να είναι: “Μικρές αλλαγές ζήτησε ο πρωθυπουργός στη χάραξη του ΤΑP”. Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται, διότι παρόμοιο θέμα είχε και μια γελοιογραφία του Πετρουλάκη στην Καθημερινή.
Πάντως, παρά τον τίτλο του άρθρου,τα μεζεδάκια μας δεν είναι όλα σχετικά με τον ανασχηματισμό. Ξεκινάω όμως με ένα που μπορούμε από κάθε άποψη να το πούμε ανασχηματισμένο ή ίσως μη ανασχηματισμένο. Διαβάζω στην ηλέκδοση των Νέων τον τίτλο: Βορίδης: Δεν πικράθηκα, επειδή δεν υπουργοποιήθηκα. Ας πούμε ότι δεν ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. Τι καταλαβαίνετε εσείς; Εγώ καταλαβαίνω ότι δεν πικράθηκε και αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπουργοποιήθηκε. Αν τον έκαναν υπουργό, θα πικραινόταν. Καταλαβαίνω λάθος;
Θα διορθωνόταν η κατάσταση αν έλειπε το κόμμα; Αν ναι, είναι αρκετή προφύλαξη ένα κόμμα;
Μια λύση θα ήταν το ουσιαστικό: Δεν πικράθηκα από τη μη υπουργοποίησή μου. Μια άλλη: Δεν με πίκρανε το ότι δεν υπουργ./έγινα υπουργός. Και η απλούστερη, με τις λιγότερες αλλαγές: Δεν πικράθηκαπουδεν υπουργοποιήθηκα. Αλλά το άγιο “που” το αποφεύγουν οι γλαφυροί, το θεωρούν χυδαίο.
Κι άλλο ένα σχετικό με τον ανασχηματισμό. Πρόσφατο άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή, ξεκινάει ως εξής: Όποιος θέλει να καταλάβει τον θυμό του Έλληνα πολίτη με το πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά να μπει στα «παπούτσια» ενός άνεργου ή υπερφορολογημένου ανθρώπου το βράδυ της περασμένης Δευτέρας. Μέσα στα δικά του άγχη και τις αγωνίες του συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν μεγαλύτερες αγωνίες, που κάνουν τις δικές του να μοιάζουν ταπεινές, τιποτένιες. Καταρχάς, εξακολουθεί να με ενοχλεί ο αγγλισμός “να μπει στα παπούτσια” (Λέω “εξακολουθεί” επειδή και πριν από τέσσερα χρόνιαείχαμε ξανασυζητήσει την έκφραση, πάλι από τον κ. Παπαχελά). Στα ελληνικά έχουμε άλλες εκφράσεις: να μπει στη θέση του, να μπει στο πετσί του. Κι έπειτα, αν θέλει σώνει και καλά να μεταχειριστεί τον αγγλισμό, γιατί τα εισαγωγικά στα παπούτσια; Ή θα το βάλει σε όλη την έκφραση (“να μπει στα παπούτσια”) ή καθόλου. Και τέλος, βρίσκω πολύ περίεργο τον ετεροχρονισμό: Όποιος θέλει…. δεν έχει παρά να μπει… το βράδυ της Δευτέρας. Με μηχανή του χρόνου άραγε;
Μετά από διαβουλεύσεις που κράτησαν επτά ώρες και την αποτυχία των προηγούμενων διαβουλεύσεων 19 ωρών στο Λουξεμβούργο στις 22 Ιουνίου, οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ αποφάσισαν ότι στη διάσωση των τραπεζών εκτός από τους μετόχους και τους ομολογιούχους, μπορεί να κληθούν να συνεισφέρουν και οι καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ. Με άλλα λόγια με την απόφαση αυτή, ο οποιοσδήποτε καταθέτης άνω των 100.000 ευρώ(ιδιώτης, ασφαλιστικό ταμείο, συνδικαλιστική οργάνωση κλπ) μπορεί να εξισωθεί με τον μέτοχο και ουσιαστικό ιδιοκτήτη της τράπεζας και να κληθεί να συνεισφέρει το κάτι τις…, στην περίπτωση που οι άλλοι τρόποι διάσωσης δεν αποδώσουν…
Το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων και η επίπτωση στα ασφαλιστικά ταμεία καθώς και το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο με άλλοθι το ρωσικό μαύρο χρήμα, προϊδεάζουν για νέες περιπέτειες το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Με τη γενίκευση του κυπριακού μοντέλου οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών εκτιμούν ότι μετατρέποντας όλη την ΕΕ σε «Κύπρο» θα αποφευχθεί ενδεχόμενη φυγή κεφαλαίων όταν έλθει η ώρα της κρίσεως για μια τράπεζα-χώρα.
Η χθεσινή συμφωνία έχει βέβαια ακόμη αρκετές συμπληγάδες να περάσει, αφού απαιτεί τη συναίνεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και προορίζεται να τεθεί σε ισχύ από το 2018.
Η λύση που προέκριναν οι Ευρωπαίοι υπουργοί υποτίθεται αποσκοπεί στο να αποτρέψει στο μέλλον την επιβάρυνση των φορολογουμένων από ενδεχόμενη διάσωση τραπεζών, όπως έγινε από το 2008 και μετά που ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και να θέσει ενιαίους κανόνες σε όλη την ΕΕ, ανοίγοντας το δρόμο για την τραπεζική ενοποίηση. Μετατρέπει ωστόσο κάθε καταθέτη άνω των 100.000 ευρώ-ποσό αρκετά μεγάλο όχι όμως και ασυνήθιστο για κοινούς θνητούς μετά από χρόνια κοπιαστικής εργασίας, πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για ασφαλιστικό ή συνδικαλιστικό φορέα που διαχειρίζεται πολύχρονες αιματηρές οικονομίες των μελών του-αυτομάτως σε μέτοχο.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν τελικά το πρώτο, πιθανόν και το μοιραίο λάθος του Αντώνη Σαμαρά. Οποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης για την τύχη του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, είναι σαφές ότι ο αρχικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού και του επιτελείου του έχει πλήρως ανατραπεί. Αντί για την επίδειξη πυγμής που θα προσέδιδε περαιτέρω κάλυψη στην αυταρχική κλιμάκωση, είχαμε την διάλυση της τρικομματικής συμμαχίας και την πτώση της πρώτης κυβέρνησης Σαμαρά. Διότι βεβαίως περί αυτού επρόκειται και όχι περί «ανασχηματισμού» όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και αν δεν επικρατούσε καθεστώς παρατεταμένης αντιδημοκρατικής εκτροπής, η νέα κυβέρνηση όφειλε να ξαναπαρουσιαστεί στη Βουλή με προγραμματικές δηλώσεις (ακόμη κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας, αναγνωρίζοντας ότι τίθεται θέμα) και να ζητήσει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας.
Τρεις είναι οι παράγοντες που δεν έλαβαν υπ’όψιν τους ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του όταν αποφάσισαν την αυθημερόν παύση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Πρώτο, και κύριο, το εύρος της λαϊκής αντίδρασης σε κάτι που εμφανώς δεν μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια επιπλέον αντιπαράθεση με μια σπάταλη και προνομιούχα «συντεχνία του Δημοσίου». Η βιαιότητα της κίνησης κατέδειξε αντίθετα και στους πιο δύσπιστους το βαθμό στον οποίο η διακυβέρνηση της χώρας έχει ξεφύγει από τα όρια της «κανονικότητας» μιας ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Για πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτότυπη μορφή λαϊκής κινητοποιήσης, με διάρκεια και ευρεία κοινωνική στήριξη. Επιπλέον, με την κατάληψη του Ραδιομέγαρου και τη συνέχιση της λειτουργίας του, το κλείσιμο της ΕΡΤ μετατράπηκε σε πραγματικό μπούμερανγκ, απελευθερώνοντας έναν χώρο πραγματικά ελεύθερης ενημέρωσης, συζήτησης και πολιτιστικής δράσης με πρωτοφανή απήχηση στην κοινωνία.
Μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα, θέλω να προσεγγίσω 4 ερωτήσεις. Η πρώτη είναι ποιος ο στόχος του σχεδίου Β, η δεύτερη πως θα τον πετύχει η τρίτη, αν υπάρχει χώρος για το σχέδιο Β, η τέταρτη αν υπάρχει χρόνος για το σχέδιο Β.
Το σχέδιο Β είναι ένας όρος που πήραμε απ’ έξω, είχε να κάνει με το “αυτονόητο” που έπρατταν τράπεζες και κράτη μπροστά στον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας ή μια άλλης χώρας από την ευρωζώνη. Το αυτονόητο για όλους, εκτός από την Ελλάδα. Επανήλθε με την Κυπριακή κρίση όταν η Κυπριακή βουλή είπε το γνωστό όχι που γρήγορα όμως μετατράπηκε σε άτακτο ναι στις απαιτήσεις της Τρόικα.
Στην Κύπρο αναδείχθηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι η λιτότητα, η επιτροπεία, το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων, η προώθηση του πιο άγριου καπιταλισμού, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι διαπραγματεύσιμα με την Τρόικα.
Πριν μερικές βδομάδες ο Άδωνις, ο Κεδίκογλου και οι λοιποί αστέρες του μνημονιακού πολιτικού συστήματος διαφήμιζαν το greekoveryσε αντίθεση με το περσινό grexit. Με την πρώτη κυβερνητική κρίση και με βάση τα άγρια μέτρα που θα πρέπει να πάρει η νέα κυβέρνηση των αδίστακτων το grexitεπανήλθε σιγά σιγά στην ξένη ειδησεογραφία…
Σε ένα χρόνο περίπου από τώρα, τυπικά βγαίνουμε από τις μνημονιακές δόσεις. Και είναι από τώρα σαφές ότι τα νούμερα και το πρόγραμμα δεν βγαίνουν. Άλλοι προβλέπουν ότι τότε θα κλιμακωθεί η λεηλασία της χώρας με νέα δάνεια. Άλλοι προσβλέπουν σε μια σταθεροποίηση, με μια μικρή ίσως ανάπτυξη και με μια πιο χαλαρή επιτήρηση και δανειοδότηση μέσα από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης. Ο βασικός προσανατολισμός κυβέρνησης, αλλά και αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να ποντάρει σε αυτόν τον δεύτερο «δρόμο». Οι μεν το λένε να σταθεροποιήσουμε τη χώρα για να ‘ρθουν επενδύσεις, οι δε να βάλουμε ένα τέλος στην καταστροφή. Το πλαίσιο όμως δεν το αμφισβητεί κανείς.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί να είναι γραμμή της αριστεράς μια τέτοιου τύπου σταθεροποίηση. Η αριστερά όμως δεν υπάρχει για να διαχειριστεί αυτό που έρχεται, ειδικά όταν αυτό είναι μια κοινωνική κόλαση των 400 ευρώ και του 30% ανεργίας. Υπάρχει για να κάνει τομές, να ανατρέπει αυτήν την κοινωνική κόλαση υπέρ των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων. Και σήμερα για να το κάνει αυτό πρέπει να απαντήσει συγκεκριμένα ερωτήματα.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσουν μαζί για μια ακόμη φορά. Την τελευταία. Αποτελεί πράξη ποιητικής δικαιοσύνης ότι τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού καταδικάσθηκαν να συνυπάρξουν σε μια παρωδία «μεγάλου συνασπισμού», στο πλαίσιο των τελικών σπασμών του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Στην πραγματικότητα όμως μαζί κυβερνούσαν και τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες. Παρά τις μεταξύ τους θεατρικές συγκρούσεις, τάχα φωτός-σκότους, συμπλήρωναν το ένα το άλλο σε μία συμβιωτική σχέση, βασισμένη στην εναλλαγή τους στην εξουσία. Μαζί δημιούργησαν το πλέγμα πελατειακών σχέσεων που ακόμη δυναστεύει τη χώρα. Και η πατρωνεία δεν περιορίζεται μόνον στην δημόσια διοίκηση, ούτε στους διορισμούς των εκλεκτών ή των δυστυχισμένων που αναζητούσαν και εύρισκαν «προστασία». Η βασικότερη εκδήλωση των πελατειακών σχέσεων εκδηλώνεται στην κορυφή, όπου πολιτικές και οικονομικές ελίτ συμφύρονται σε ένα τρίγωνο νόμιμης διαφθοράς που ενώνει κόμματα, μεγαλοεργολάβους και ΜΜΕ στο μέρισμα του δημόσιου χρήματος.
Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο αυταρχικός τυχοδιωκτισμός της επίθεσης στην δημόσια τηλεόραση δεν ήταν παρά ένας αντιπερισπασμός που επιχείρησε σπασμωδικά να καλύψει το ράγισμα του success story από το φιάσκο της ΔΕΣΠΑ και την παταγώδη αποτυχία στον τομέα της δημόσιας διοίκησης; Όχι μόνον δεν έπραξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης οτιδήποτε για τον ουσιαστικό εξορθολογισμό και εκδημοκρατισμό της τελευταίας (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αναιρέσουν τον πελατειακό εαυτό τους;) αλλά απέτυχαν και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους έναντι των δανειστών. Επειδή στο κυνήγι κεφαλών που είχαν αποδεχθεί δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν 2.000 κρανία καρατομημένων δημοσίων υπαλλήλων, επέλεξαν την κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης.
Η κυβερνητική πολιτική δεν απέτυχε όμως μόνον εκεί, καταρρέει με θόρυβο σε όλα τα μέτωπα και ιδίως στην οικονομία. Το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα έπεσε μέσα στην μαύρη τρύπα των τριών δισεκατομμυρίων του ελλείμματος του ΕΟΠΥ και των ασφαλιστικών ταμείων. Η ανεργία αυξήθηκε και τον τελευταίο μήνα, παρά τους αντίθετους πανηγυρισμούς του Υπουργού Εργασίας, η οικοδομή μειώθηκε κατά 55% ακόμη και σε σχέση με το καταστροφικό περσινό έτος, τα σπρέντς ξεπέρασαν τις 800 μονάδες, μέχρι και οι εξαγωγές που ήταν μέχρι πρότινος με θετικό δείκτη πήραν αρνητικό πρόσημο.
Οι κυβερνώντες, από χτες λοιπόν, εμφανίζουν – ανεπισήμως, αφού οι οριστικές ανακοινώσεις αναμένονται για τις 8 Ιούλη – ως «τελειωμένη υπόθεση» την επιλογή του αγωγού «ΤΑΡ», ο οποίος προβλέπεται να διασχίζει τον ελλαδικό χώρο, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από την Κασπία Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.
Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευαγ. Βενιζέλος, συναντήθηκαν χτες με τους εκπροσώπους της κοινοπραξίας «Shah Deniz II» («Σαχ Ντενίζ ΙΙ») που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, όπου και ενημερώθηκαν, κατά τις πληροφορίες, για την επιλογή του «ΤΑΡ» έναντι της ανταγωνιστικής κοινοπραξίας «NABUCCO WEST» («Ναμπούκο Γουέστ»), που στη διαδρομή της δεν περιελάμβανε την Ελλάδα.
Με στόχο να υπηρετήσουν την «succes story» προπαγάνδα τους περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων», οι συγκεκριμένες συναντήσεις αξιοποιήθηκαν από τους κυβερνώντες και πυροδότησαν ένα χαρτοπόλεμο από μελέτες, ανακοινώσεις και δηλώσεις για τα δήθεν οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα και ο ελληνικός λαός από την κατασκευή του αγωγού. Το υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε μάλιστα μέχρι και σχετική έκθεση για να «διαφημίσει» τα «πλεονεκτήματα που συνεπάγεται για την Ελλάδα ο αγωγός ΤΑΡ»
Ας δούμε πρώτα τι ισχυρίζονται, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα που θα αποκαθιστά την πραγματικότητα και θα εξηγεί γιατί το πανηγύρι τους είναι… για τα πανηγύρια:
Ανάμεσα στα άλλα, στην έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών, γίνεται λόγος για«σημαντική άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα ύψους 1,5 δισ. ευρώ» που όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα «αυξήσει την απασχόληση» με τη «δημιουργία 2.000 άμεσων και 10.000 έμμεσων νέων θέσεων εργασίας» και που θα φέρει «πολλαπλασιαστικά οφέλη στην ελληνική οικονομία»…
Στην ίδια έκθεση προπαγανδίζεται η «γεωστρατηγική σημασία της ολοκλήρωσης του αγωγού TAP», που όπως υποστηρίζουν «θα είναι μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας και θα σηματοδοτήσει τη δυναμική επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό περιβάλλον και στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής».
Πάντα σύμφωνα με την κυβέρνηση, η διέλευση του «ΤΑΡ» από την Ελλάδα σηματοδοτεί την «αύξηση των επιλογών και της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας μας έναντι των προμηθευτών της» και καθιστά την Ελλάδα «ενεργειακό κόμβο και άξονα στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης»…
Το κείμενο δημοσιεύεται στην έκδοση του συλλόγου «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ», Οι ιδιωτικοποιήσεις και η πολιτική εξόδου από την κρίση, 2013, σελ. 33-61
Η έξοδος από την κρίση
του Δημήτρη Καλτσώνη
Η σημερινή καπιταλιστική κρίση που χτύπησε με ιδιαίτερη οξύτητα τη χώρα μας και οι οδυνηρές της συνέπειες στην καθημερινή ζωή των πλατιών λαϊκών στρωμάτων αναδεικνύουν ανάγλυφα την ανάγκη χάραξης μιας διαφορετικής πορείας. Ο αμυντικός αγώνας των εργαζομένων πρέπει να δεθεί διαλεκτικά με την αντεπίθεσή τους, με σκοπό την έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.
Φερνάν Λεζέ, «Ο μηχανικός», 1920
Α. ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ:
ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Αφετηρία της ανάλυσης των σημερινών αναγκών είναι μια παραδοχή. Μια παραδοχή που επιβεβαιώνεται πλήρως, συντριπτικά θα έλεγε κανείς, από την πραγματικότητα. Η άρχουσα τάξη της χώρας μας δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπονήσει ένα σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, ένα σχέδιο ανάπτυξης σε όφελος του λαού αφού α. ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είχε πάντοτε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση, β. τα τελευταία χρόνια δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, γ. το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας, δ. η χώρα έχει προσαρμόσει την οικονομία της, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών, ε. η βιομηχανική παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται.
Ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει αναπόφευκτα να ξεκινά από την αντίθεση με τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ που μας έφεραν ως εδώ, που διέλυσαν τη βιομηχανική και αγροτική οικονομία της χώρας, που όξυναν τις κοινωνικές ανισότητες. Πρέπει να ξεκινά από την αποδέσμευση από κάθε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση, από την αναζήτηση και αξιοποίηση της συνεργασίας άλλων διεθνών παραγόντων, πάντα σε πνεύμα ανεξαρτησίας και όχι υποτέλειας.
Η ιστοσελίδα μας www.tometopo.gr/ φιλοξενεί σήμερα το άρθρο του Γιώργου Οικονομίδη, ενός επιστήμονα που έχει αφιερώσει πολλές δυνάμεις στη μελέτη της δυνατότητας των κοινωνιών να λειτουργούν αποκλειστικά σχεδόν με λογιστικό χρήμα, χωρίς την ανάγκη προσφυγής στα συμβατικά χαρτονομίσματα. Οι απόψεις φαίνονται αιρετικές, αλλά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά για το Σχέδιο Β μπορεί να συμβάλλουν στην υπέρβαση πολλών δυσκολιών που έχουν σχέση με το χρονικό διάστημα που απαιτείται προκειμένου να τυπωθούν τα νέα χαρτονομίσματα που θα αντικαταστήσουν τα σημερινά με το ευρώ.
του Γιώργου Οικονομίδη*
«Ας φανταστούμε ότι – μετά από όλες τις απαραίτητες νομοθετικές διαδικασίες από τα αρμόδια ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα – από 1-1-2014 καταργούνται τα 500ευρα και τα 200ευρα, από 1-7-2014 καταργούνται τα 100ευρα και τα 50ευρα και από 1-1-2015 καταργούνται τα 20ευρα και τα 10ευρα και κυκλοφορεί (αν κριθεί απαραίτητο αλλιώς καταργείται πλήρως και αυτό) 5ευρο κέρμα. Η χρονική κλιμάκωση θα εξυπηρετήσει την σταδιακή προσαρμογή του κοινού και την προμήθεια και εγκατάσταση των απαραιτήτων μηχανημάτων και συνδέσεων. Θα δώσει επίσης τον χρόνο κατάθεσης στις Τράπεζες όλου του κυκλοφορόντος χρήματος (χωρίς αντικίνητρα «πόθεν έσχες» κλπ αφού το τελικό όφελος θα είναι πολλαπλάσιο).
Όλες επομένως οι συναλλαγές πλην των πολύ μικρής αξίας διενεργούνται στο εξής μέσω καρτών – πιστωτικών είτε χρεωστικών – ή και μέσω internet ή mobilebanking.
ΑΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Πλήρης εποπτεία του δημοσίου επί του συνόλου του ΑΕΠ και όλου τουü τζίρου κάθε οικονομικού προσώπου και επομένως κάλυψη του συνόλου της φορολογικής βάσης για κάθε είδους φόρο άμεσο ή έμμεσο. Επομένως δημοσιονομική εξυγίανση αφ’ ενός λόγω αύξησης του ΑΕΠ αλλάü και κυρίως λόγω αύξησης των κρατικών εσόδων σε ανέλπιστο άλλως βαθμό. Δυνατότητα άρα μείωσης των φορολογικών συντελεστών –ειδικά καιü κυρίως των εμμέσων φόρων – και άρα περαιτέρω ενίσχυσης της ανάπτυξης.
ΕΜΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (ίσως και σημαντικότερα !)
Εξάλειψη του εγκλήματος – και κυρίως του οργανωμένου αφού itwon’tvpay !. Απομένουν πλέον μόνον εγκλήματα τιμής, μίσους, κλπ. Δεν υπάρχει δυνατότητα απόληψης κέρδους και άρα ούτε έδαφος γιαv εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, trafficking, ούτε και για λαθρομετανάστευση! Ούτε καν για παράνομο τζόγο ! Τεράστια επομένως ωφέλεια της κοινωνίας με την αφαίρεσηv οποιουδήποτε κινδύνου ληστειών, διαρρήξεων, κλοπών, απαγωγών κλπ., αλλά και δωροδοκιών, διαφθοράς, εκβιασμών κλπ Αντίστοιχη απελευθέρωση κοινωνικών δυνατοτήτων του κράτους λόγωv εξαιρετικής μείωσης αντικειμένου από σειρά υπηρεσιών (δικαστήρια, αστυνομία, φυλακές κλπ).
Χλεύη, περιφρόνηση και κατηγορηματική απόρριψη χωρίς συζήτηση αντιμετώπισε εκ μέρους της ΕΕ και του ΔΝΤ το αίτημα του Προέδρου της Κύπρου, Νίκου Αναστασιάδη, να… αλλάξει το Μνημόνιο για τη χώρα του που υπέγραψε ο ίδιος!
Ως πράξη πολιτικής απάτης αντιμετώπισαν οι Ευρωπαίοι, με επικεφαλής τους Γερμανούς, τη σχετική επιστολή του Κύπριου Προέδρου. Κατάλαβαν αμέσως ότι στόχος του Ν. Αναστασιάδη είναι να παραπλανήσει τον κυπριακό λαό ότι δήθεν «διαπραγματεύεται σκληρά» με τους δανειστές και δεν εκτελεί πειθήνια τις εντολές τους άνευ αντιρρήσεων, όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει. «Φυσικά είναι αυθάδης η επίθεση του Κύπριου Προέδρου» γράφει ευθύς εξαρχής η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» σε ένα σχόλιο-φωτιά με το οποίο κατακεραυνώνει τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
«Το διεθνές πρόγραμμα βοήθειας για τη χώρα του, που τώρα θέτει υπό αμφισβήτηση, δεν είναι καν τριών μηνών και ο ίδιος το συναποφάσισε. Τώρα κάνει ο Νίκος Αναστασιάδης σαν να μην τα εννοούσε σοβαρά όλα αυτά – και σαν να μπορούσε να καθυστερήσει για ακόμα μία φορά η αενάως αναβαλλόμενη αναδόμηση του κυπριακού τραπεζικού τομέα. Η εκ των υστέρων ερμηνεία της επιστολής του Προέδρου από τη Λευκωσία δεν αλλάζει τίποτα. Αποκαλύπτει όμως για ακόμη μία φορά την έλλειψη σοβαρότητας με την οποία συνοδεύει το πρόγραμμα βοήθειας η κυπριακή κυβέρνηση», υπογραμμίζει το σφοδρότατα επικριτικό γερμανικό άρθρο. Εν ολίγοις δηλαδή η γερμανική εφημερίδα εμφανίζει τον Κύπριο Πρόεδρο ως ένα πλήρως αναξιόπιστο πρόσωπο, πράγμα που δεν αφίσταται της πραγματικότητας.
Στην επιστολή του ο Νίκος Αναστασιάδης, την οποία δημοσιοποίησαν την περασμένη εβδομάδα οι βρετανικοί «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», αναφέρει ότι το Μνημόνιο εξαφάνισε τα κεφάλαια κίνησης πολλών κυπριακών επιχειρήσεων και επέβαλε πρωτοφανείς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων που οδηγούν σε ασφυξία την οικονομία του νησιού. «Η οικονομία οδηγείται σε βαθιά ύφεση, η οποία οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και καθιστά πολύ πιο δύσκολη τη δημοσιονομική σταθεροποίηση» παραδέχεται κατά τη λονδρέζικη εφημερίδα στην επιστολή του ο Ν. Αναστασιάδης.
Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε τους ισχυρούς της ευρωζώνης να μας εκβιάσουν. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Να εξηγήσουμε ότι δεν θα κάνουμε θυσίες για το ευρώ, αλλά και ότι η έξοδος από αυτό δεν θα είναι καταστροφική. Αρκεί να εφαρμοστεί ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, βάσει του οποίου θα εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, θα ενισχυθεί η εργασία και θα ελέγχονται δημοκρατικά βασικοί πυλώνες της οικονομίας.
Ο Πολ Μέρφι είναι από τους νεότερους ευρωβουλευτές και εκπροσωπεί το Ιρλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Γεννήθηκε το 1983 και σπούδασε Νομική στο Δουβλίνο. Στη διάρκεια των σπουδών του υπήρξε ηγετικό στέλεχος των φοιτητικών αγώνων στην Ιρλανδία για τη δωρεάν παιδεία, ενώ το 2011 ως ευρωβουλευτής συμμετείχε στον στολίσκο για τη Γάζα. Οσο είναι ευρωβουλευτής έχει δεσμευθεί ότι θα λαμβάνει τον βασικό εργατικό μισθό και θα διαθέτει το υπόλοιπο μέρος της ευρωβουλευτικής αποζημίωσης για τις ανάγκες κοινωνικών κινημάτων και αγώνων στην πατρίδα του.
Συνέντευξη στον Νίκο Σβέρκο
-Ακούμε ξανά τις τελευταίες ημέρες ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα εξόδου από την κρίση. Αλήθεια, πως είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στη χώρα;
Η Ιρλανδία δεν είναι «success story», όπως διαφημίζεται παγκοσμίως από την προπαγάνδα. Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως και στην Ελλάδα, το πρόγραμμα λιτότητας κατέστρεψε την εγχώρια οικονομία, η οποία σημειώνει πτώση για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται. Στους αριθμούς δεν αποτυπώνεται, αφού η μετανάστευση είναι τεράστια. 300.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους νέοι, εγκατέλειψαν την Ιρλανδία. Οσο για τους μισθούς, στον δημόσιο τομέα υπάρχει πτώση περίπου 20% και στο ιδιωτικό τομέα 10%. Και την ίδια ώρα διαλύεται κάθε δημόσια υπηρεσία. Δεν υπάρχει λοιπόν οικονομική ανάπτυξη και στην Ιρλανδία λένε ότι η ανάκαμψη πλησιάζει. Είναι ψέμα. Η κρίση είναι χειρότερη από ποτέ.
-Πάντως ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Αντώνης Σαμαράς, όταν συναντήθηκε με τον Ιρλανδό ομόλογό του, τον κ. Κένι, δήλωσε ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση…
Ναι, το είδα κι εγώ και γελούσα, αλλά ήμουν και πολύ θυμωμένος. Λοιπόν, η Ιρλανδία είναι πράγματι καλό παράδειγμα αν υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των διεθνών επιχειρηματικών κολοσσών. Αυτή τη χρονιά 26 δισ. ευρώ από φόρους πολιτών κατευθύνονται για τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Υπάρχει λοιπόν μια τεράστια μεταφορά πλούτου στους πλουσίους. Και μην ξεχνάμε όσα αποκαλύφθηκαν για τον «φορολογικό παράδεισο» που ονομάζεται Ιρλανδία. Κάποιες θυγατρικές της Apple, για παράδειγμα, πλήρωσαν 0% ή 0,05% σε φόρους το 2011, η Facebook της Ιρλανδίας περίπου 0,3%, η Google 0,25%. Και όλα αυτά υπό την «αιγίδα» της ιρλανδικής κυβέρνησης, που υποτίθεται προσελκύει εταιρείες να επενδύσουν, αυτές συνεργάζονται με άλλες για υπεργολαβίες και τελικά δημιουργείται ένα φορολογικό κενό. Οπότε η Ιρλανδία είναι παράδειγμα προς αποφυγή για τους εργαζομένους και τον λαό.
Στο παρακάτω άρθρο του Γιάννη Τόλιου απαντούν με κείμενό τους στηνΕποχή ,23/6/13 οι Παναγιώτης Λαμπρόπουλος και Χρήστος Λάσκος
Toυ Γιάννη Τόλιου
Το ζήτημα της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος (ευρώ) έχει αναδειχτεί και δικαίως, «κομβικό» ζήτημα στην εναλλακτική στρατηγική της Αριστεράς. Το ζήτημα έχει απασχολήσει το ΣΥΡΙΖΑ και θα τον απασχολήσει στο επικείμενο συνέδριο. Παρ’ ότι δεν υπάρχουν αμφιβολίες για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προωθεί η ευρωζώνη, υπάρχουν ωστόσο μεγάλα «αποθέματα» μεταρρυθμιστικών ψευδαισθήσεων για βελτίωση του οικοδομήματος της ΟΝΕ με «πίεση από τα κάτω». Όμως χωρίς μεγάλες πολιτικές ανατροπές (ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων σε όλες ή τις περισσότερες χώρες) δεν μπορούν να αλλάξουν οι «συντεταγμένες» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με ουτοπικές θεωρήσεις «όλες μαζί οι χώρες», αλλά με σπάσιμο του αδύνατου «κρίκου» εκεί που οι συνθήκες ωριμάζουν και επιτάχυνση της ωρίμανσης ανατροπής και σπάσιμο νέων «κρίκων» και σε άλλες χώρες.
Η ταξική φύση της ευρωζώνης
Η ΕΕ και ο πυρήνας της, η ευρωζώνη, δεν αποτελούν ένωση χωρών και λαών με στόχο τη σύγκλιση οικονομιών, σύγκλιση μισθών, σύγκλιση δικαιωμάτων κά, αλλά ένωση καπιταλιστών (κυρίως πολυεθνικών) με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικής θέσης τους στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο και τη αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Κυρίαρχο «ενοποιητικό» στοιχείο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η «ισχύς» και ο «ανταγωνισμός» και όχι η ισότιμη συνεργασία των λαών. Η ΕΕ αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και τελευταία στην Κύπρο (τραπεζική κρίση, αποφάσεις eurogroup, εκβιασμοί ΕΚΤ, δανειακή σύμβαση, Μνημόνιο, κά), διέλυσαν πολλές ψευδαισθήσεις για το χαρακτήρα της ευρωζώνης και το ασύμβατο εφαρμογής αριστερής πολιτικής εντός των ορίων της. Κατά συνέπεια η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, για εφαρμογή αριστερού προγράμματος, χωρίς να προετοιμάζει το λαό για το ενδεχόμενο αποδέσμευσης και κυρίως να προετοιμάζεται ο ίδιος (πολιτικά, τεχνοκρατικά, οργανωτικά, κινηματικά), δημιουργεί ερωτηματικά και έλλειμμα πολιτικής αξιοπιστίας, πολύ περισσότερο που σε δημόσιες εκφωνήσεις ηγετικά του στελέχη διαβεβαιώνουν την εφαρμογή αριστερής πολιτικής με παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και το ευρώ.
Τι σημαίνει παραμονή ή αποδέσμευση από την ευρωζώνη;
Το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι χρειάζεται να υπερβούμε τη μονομερή συζήτηση «ευρώ-δραχμή» διότι περιορίζει τη θεώρηση στο χαρτονόμισμα («μέσο ανταλλαγής») ή στην καλύτερη περίπτωση στη νομισματική πολιτική (πιστωτική και συναλλαγματική). Ασφαλώς η τελευταία αποτελεί κρίσιμη πτυχή και βρίσκεται στον πυρήνα της «Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης» (ΟΝΕ). Όμως τα τελευταία χρόνια η ευρωζώνη έχει υποστεί σημαντική «μετάλλαξη» προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Εκτός από τους δύο «πυλώνες», την ΕΚΤ και το «Σύμφωνο Σταθερότητας», έχουν δημιουργηθεί ο «Μηχανισμός Στήριξης» με τα Μνημόνια, το «Σύμφωνο για το Ευρώ», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», τα «Εξάμηνα συντονισμού», κά, που κάνουν πιο σκληρό το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και καθολικότερο το πλέγμα της υπερεθνικής επιβολής της βούλησης των κυρίαρχων ελίτ, κυρίως της γερμανικής, σε βάρος των λαών και εργαζόμενων ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών.
Το ανατριχιαστικά κυνικό ρητό που αναγράφεται στην σημαία της Βραζιλίας, δεν χωρά παρερμηνείες ενώ εξηγεί και περιγράφει τα πάντα. Από το ιστορικό ρόλο του γίγαντα της Νοτίου Αμερικής, την πολιτική της, την εκστρατεία των τελευταίων ετών για την ανάδυσή της σε μεγάλη δύναμη στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, μέχρι και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τις μεγάλες διαδηλώσεις που επί ημέρες συγκλονίζουν όχι μόνο τις μεγαλουπόλεις, όπως το Ρίου ντε Ζανέιρου και του Σάου Πάουλου καθώς έχουν επεκταθεί σε 100 πόλεις.
Από την Πέμπτη δε, μετρούν και ένα νεκρό. Ένα 18χρονο που σκοτώθηκε στο προάστιο Ριμπέιρου Πρέτου του Σάου Πάουλου όταν αυτοκίνητο όρμησε εναντίον των διαδηλωτών. Ο λόγος; Ο οδηγός του οχήματος εξοργίστηκε που δεν μπορούσε να περάσει και μαρσάροντας έπεσε πάνω στο οδόφραγμα των διαδηλωτών. Η κατάσταση είναι έκρυθμη καθώς οι διαδηλωτές πολιορκούν από τα κυβερνητικά κτήρια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στην εμβληματική πρωτεύουσα Μπραζίλια, μέχρι, τα τοπικά δημαρχεία, έδρες κυβερνητών, οτιδήποτε συμβολίζει την πολιτική εξουσία είτε σε κεντρικό ομοσπονδιακό επίπεδο είτε σε τοπικό, εξαναγκάζοντας της πρόεδρο Ντίλμα Ρουσέφ να αναβάλει το ταξίδι της στην Ιαπωνία και να βρίσκεται τούτες τις ώρες σε έκτακτη σύσκεψη με το υπουργικό συμβούλιο ώστε να ανευρεθεί ο τρόπος για την εκτόνωση της έντασης και των διαδηλώσεων. Μέχρι στιγμής τίποτα δεν έχει σταθεί ικανό να εκτονώσει το κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας, ούτε η αναδίπλωση της κυβέρνησης και ων τοπικών αρχών που ασθμαίνοντας ανακοίνωσαν την ανάκληση της αύξησης των εισιτηρίων.
Μέτρο που αποτέλεσε όπως διαφαίνεται, την θρυαλλίδα
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν αργά και σταδιακά όταν στις 2 Ιουνίου ανακοινώθηκε η αύξηση κατά 20 σεντάβος –σημ. υποδιαίρεση του εθνικού νομίσματος ρεάλ- της τιμής των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας . Κλιμακώθηκε και διευρύνθηκε με «τάξη» μετά την άγρια καταστολή των πρώτων μικρών διαδηλώσεων.
Καταρχήν μαζικά και γεωγραφικά, από τη μία πόλη στην άλλη από το βορρά έως το νότο ενώ στις τελευταίες διαδηλώσεις πήραν μέρος πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι Επίσης ποιοτικά όσον αφορά τα αιτήματα των διαδηλωτών: εκτός της αντίθεσης στην αύξηση των εισιτηρίων οι διαδηλωτές ζητούν ένα καλύτερο και δημόσιο σύστημα ΜΜΜ καθώς επίσης δημόσιο σύστημα Παιδείας και Υγείας, ενώ τα πυρά τους στρέφονται και ενάντια στη βία και στην καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων και φυσικά ενάντια στη τόσο εκτεταμένη διαφθορά που διατρέχει όλες τις βαθμίδες της ομοσπονδιακής εξουσίας και των τοπικών κυβερνήσεων αλλά και των πολιτικών κομμάτων, όπως προκύπτει από την έρευνα της DataFolha. Μία έρευνα που το άλλο σκέλος της είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό, καθώς σύμφωνα με την έρευνα, το 84% των διαδηλωτών στο Σάου Πάουλου δεν στηρίζει κανένα υπάρχον πολιτικό κόμμα ή σχηματισμό, το 77% έχουν Πανεπιστημιακή εκπαίδευση, το 22% είναι φοιτητές , το 53% είναι κάτω των 25 ετών και το 71% συμμετέχουν σε διαδηλώσεις για πρώτη φορά.
Μάνος Χατζιδάκις-Ηχητικό ντοκουμέντο από συνέντευξη του 1990 για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το τραγούδι «Όταν έρχονται τα σύννεφα» από ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑ
Φυσικά, το ότι ενδεχομένως σε λίγους μήνες η υπό συγκρότηση κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν θα υπάρχει, δεν σημαίνει καθόλου ότι η αστική τάξη στερείται εναλλακτικών λύσεων ή ότι η κυβέρνηση που θα την αντικαταστήσει θα είναι καλύτερη από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων.Τίποτα δεν εγγυάται μια τέτοια εξέλιξη, όσο ο λαός δεν βρίσκεται στους δρόμους και όσο η Αριστερά και τα κόμματά της συνεχίζουν να αδυνατούν να εκφράσουν πολιτικά την οργή και τα συμφέροντα των σύγχρονων στρωμάτων των εργαζομένων που υποφέρουν τα πάνδεινα σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο αυτή την εποχή του Μνημονίου.
Του Γιώργου Δελαστίκ
Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος με την απόφασή του να κλείσει την ΕΡΤ για να ανοίξει την …ΥΕΝΕΔ της χούντας, ο Σαμαράς! Επίδειξη πυγμής για να τρομοκρατήσει τον κόσμο πήγε να κάνει, απολύοντας ακαριαία πάνω από δυόμισι χιλιάδες εργαζόμενους. Να παραλύσει κάθε αντίσταση επιδίωκε, αλλά … δεν προλαβαίνει να μαζεύει καρπαζιές΄. Μέχρι κι ο Κουβέλης οσμίστηκε ότι ο Σαμαράς βρωμάει… πολιτική πτωμαΐνη και κάτω από την πίεση των βουλευτών και στελεχών του την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια! Απέσυρε τους υπουργούς του από την κυβέρνηση, εγγυήθηκε στην άρχουσα τάξη ότι όποτε μπαίνει θέμα πρόωρων εκλογών θα στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά και προετοιμάζει τη ΔΗΜΑΡ να προσκολληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ , αν βγει πρώτο κόμμα.
‘Εγινε έξαλλος με τον Φώτη Κουβέλη ο Βαγγέλης Βενιζέλος .Πάνω που είχε πατήσει αδίστακτα στα ‘’πτώματα’’ των χιλιάδων απολυμένων της ΕΡΤ και είχε κατορθώσει να εκβιάσει τον Σαμαρά να τον κάνει υπουργό του, ίσως και αντιπρόεδρο (της κυβέρνησης, όχι της …ΝΔ!) βρήκε την ώρα ο Κουβέλης να κάνει κόνξες! Δεν κώλωσε όμως ο Βαγγέλας! Διακήρυξε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι υπεύθυνο, μαρτυρικό κόμμα και γι αυτό το έκανε..συνιστώσα της ΝΔ! ‘’ Στην κυβέρνηση Σαμαρά ως τον πολιτικό μας θάνατο!’’ είναι το νέο δόγμα του ΠΑΣΟΚ. Αυτό το θεμελιώδες σύνθημα βέβαια δεν το ενστερνίζεται μόνο ο Βενιζέλος. Στο …’’Λαμογιστάν’’ του ΠΑΣΟΚ έγιναν σημεία και τέρατα.
Δυο-τρεις ώρες πριν από τη σύσκεψη των αρχηγών των κυβερνητικών κομμάτων την Πέμπτη, σχεδόν όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ήταν λάβροι κατά της συμμετοχής στην κυβέρνηση Σαμαρά. Μόλις όμως γύρισε ο Βενιζέλος και τους είπε ότι ο Κουβέλης την κοπάνησε από την κυβέρνηση κι έτσι ανοίγουν συνολικά καμιά δεκαριά θέσεις υπουργών και υφυπουργών για το ΠΑΣΟΚ αφού απέμεινε μόνο του στην κυβέρνηση της ΝΔ, όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν στα ..μπαλκόνια της Ιπποκράτους να φωνάζουν με ένα στόμα «κυβέρνηση η θάνατος»! (περισσότερα…)
ΓΕΡΜΑΝΙΑ Με πραγματικό φόβητρο τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ – Ε.Ε. και με αφορμή το παγκόσμιο πρόγραμμα κατασκοπίας της NSA, τα γερμανικά Μέσα ξιφούλκησαν με την ευκαιρία της επίσκεψης Ομπάμα
Του Μιχάλη Ψύλου
«Η Ευρώπη πρέπει να προστατεύσει τον εαυτό της από την Αμερική» έγραφε το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», «υποδεχόμενο» τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα κατά την επίσκεψή του στο Βερολίνο. Το γερμανικό περιοδικό δεν δίσταζε μάλιστα να κατηγορήσει τον Αμερικανό πρόεδρο για «ήπιο ολοκληρωτισμό» και να θέσει το ερώτημα: «Είναι ο Ομπάμα φίλος;»
Επισήμως, αφορμή για την επίθεση ήταν οι αποκαλύψεις για το τεράστιο πρόγραμμα κατασκοπίας της αμερικανικής Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (ΝSA), με τη βοήθεια του οποίου η κυβέρνηση Ομπάμα μπορεί να παρακολουθεί όλον τον κόσμο. Οι αιτίες είναι φυσικά πολύ βαθύτερες. Αλλωστε, το ίδιο το γερμανικό περιοδικό αναγκάζεται να το ομολογήσει: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση», γράφει το «Σπίγκελ», «πρέπει να προστατεύει την ήπειρο από την επίτευξη της παντοδυναμίας της Αμερικής».
Iστορική συμφωνία
Η μεγάλη αγωνία του Βερολίνου είναι πως θα αποτρέψει τη νέα «επέμβαση» των Αμερικανών στη Γηραιά Ηπειρο, στο πλαίσιο της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η υπό διαπραγμάτευση συμφωνία έχει στόχο τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ – Ε.Ε., η οποία -όπως είπε ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον- είναι «η μεγαλύτερη διμερής εμπορική συμφωνία στην ιστορία».
Πράγματι, τα… λεφτά είναι πολλά. Το 2000 το ύψος των εμπορικών ανταλλαγών ΗΠΑ – Ε.Ε. ήταν 350 δισ. δολάρια. Το 2008, το ευρωαμερικανικό εμπόριο είχε απογειωθεί, φτάνοντας τα 655 δισ., αλλά το 2010, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, υποχώρησε στα 500 δισ. δολάρια, για να φτάσει το 2012 στα 580 δισ. δολάρια.
Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι οι Ευρωπαίοι, που είναι αποδυναμωμένοι από την κρίση, θα αναγκαστούν να δεχτούν τους όποιους όρους τούς επιβάλλει η Ουάσινγκτον. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποφασίσει να περάσουν στην αντεπίθεση, καθώς κατανόησαν πλέον ότι όταν επί μία δεκαετία αναλώνονταν σε χαμένες μάχες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, η Γερμανία επέκτεινε την οικονομική και πολιτική ηγεμονία της στην Ευρώπη μέσω του ευρώ. Αφήνοντας ουσιαστικά τις Ηνωμένες Πολιτείες εκτός Ευρώπης.
Σήμερα κινδυνεύουν να κατεδαφιστούν τόσο στην Αθήνα (οδός Πανόρμου) όσο και στη Θεσσαλονίκη (οδός Μικρουλέα 20) οι τελευταίες εστίες μνήμης των προσφύγων που ήρθαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στις δύο μεγαλουπόλεις μας.
Τι απομένει σε μια πόλη, αν αφαιρέσεις την ιστορική της μνήμη; Οταν της κόψεις κάθε τι που τη συνδέει με το παρελθόν της, αυτό που συγκροτεί την πρόσφατη ιστορία της; Χάνεται τότε ό,τι πολυτιμότερο τη χαρακτηρίζει και τη νοηματοδοτεί. Η ταυτότητά της, η μαγεία της, το μυστήριό της, οι μνήμες που φτερουγίζουν πάνω της κι άλλες που φώλιασαν μέσα σε χαλάσματα, ξεθωριασμένα χρώματα και ερειπωμένες στέγες.
Η καταστροφή του κτιριακού πολιτισμού της σύγχρονης ιστορίας μας είναι πρωτοφανής στη χώρα μας. Κατεδαφίζουμε όχι μόνον τα κελύφη μέσα στα οποία αναπτύχθηκε η ζωή τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά μαζί τους και κάθε τι που μας θυμίζει εκείνες τις εποχές. Τον μόχθο, τους αγώνες, τις θυσίες του λαού μας. Κατεδαφίζουμε, με λίγα λόγια, την αυτογνωσία μας. Ξεχνάμε από πού ήρθαμε και πού πηγαίνουμε. Και τι κτίζουμε στη θέση τους;
Όταν μια κοινωνία δεν έχει σταθερά σημεία αναφοράς που να τη συνδέουν με το πρόσφατο (αλλά και το μακρινό) παρελθόν της, είναι μια κοινωνία δίχως μέλλον. Μια κοινωνία που κινδυνεύει να χαθεί και να σβήσει μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Και την ίδια ώρα γίνεται -ιδίως η νέα γενιά- έρμαιο των κάθε είδους παραχαρακτών της Ιστορίας. Ολων αυτών που επενδύουν και ποντάρουν ακριβώς στο ξεθώριασμα της μνήμης, για να επαναφέρουν έπειτα από χρόνια στο προσκήνιο ο,τι εφιαλτικό, αποκρουστικό και τρομακτικό είχαν ζήσει οι προηγούμενες γενιές.
Σήμερα κινδυνεύουν να κατεδαφιστούν τόσο στην Αθήνα (οδός Πανόρμου) όσο και στη Θεσσαλονίκη (οδός Μικρουλέα 20) οι τελευταίες εστίες μνήμης των προσφύγων που ήρθαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στις δύο μεγαλουπόλεις μας. Εκεί, στις γειτονιές που πρωτοκατοικήσανε και τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν εκείνα τα χρόνια, στα σπίτια που έκτισε τότε το Ελληνικό κράτος μέσα από τα μεγάλα εποικιστικά προγράμματα της Πρόνοιας και της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων.
Με την προσοχή της κοινής γνώμης να είναι στραμμένη ως επί το πλείστον στην κυβερνητική κρίση γύρω από την ΕΡΤ και δευτερευόντως στις αναταραχές που συγκλονίζουν τη γειτονική Τουρκία, μια ιδιαίτερα σημαντική είδηση για τις εξελίξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, αυτή των ιρανικών εκλογών, πέρασε μάλλον απαρατήρητη.
Οι προεδρικές εκλογές της 15ης Ιουνίου ανέδειξαν νικητή, από τον πρώτο γύρο μάλιστα, τον μετριοπαθή κληρικό Χασάν Ροχανί. Η εξέλιξη αυτή ερμηνεύτηκε από σειρά Δυτικών μέσων και κυβερνήσεων ως τομή με την έως τώρα σκληροπυρηνική γραμμή που ακολουθούσε το καθεστώς, συνέχεια του μεταρρυθμιστικού (πράσινου) κινήματος του Μουσαβί και προάγγελο ομαλοποίησης των σχέσεων της Ισλαμικής Δημοκρατίας με τη Δύση. Όπως όμως επισημαίνεται από έγκυρους αναλυτές η κατάσταση είναι μάλλον πιο πολύπλοκη.
Το γεγονός ότι ο Ροχανί δέχτηκε την ανοιχτή στήριξη τόσο των υποστηρικτών του Μουσαβί όσο και των μεταρρυθμιστών πρώην προέδρων Χαταμί και Ραφσατζανί δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να οδηγεί γραμμικά στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος θα έρθει σε ρήξη με τον πυρήνα του καθεστώτος που συγκροτείται γύρω από τον ανώτατο ηγέτη, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ και το Συμβούλιο των Φρουρών. Όπως σωστά επισημαίνει η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung, ο νέος πρόεδρος του Ιράν μπορεί να είναι πιο δυναμική προσωπικότητα από τον μετριοπαθή προκάτοχο του Αχμαντινετζάντ, Μοχάμαντ Χαταμί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κίνδυνο για το ιρανικό κατεστημένο, όπως ο Ραφσατζανί του οποίου η υποψηφιότητα αποκλείστηκε.
Στο πλαίσιο αυτό, το παρατσούκλι του «σεΐχης της διπλωματίας» είναι μάλλον πολύ πιο αποκαλυπτικό τόσο του χαρακτήρα του και της πολιτικής του στάσης όσο και του ρόλου που έρχεται να επιτελέσει. Ο Ροχανί, όντας σημαντική φιγούρα της ιρανικής πολιτικής σκηνής ήδη από τη δεκαετία του ’80, έχει στελεχώσει σημαντικές θέσεις του καθεστώτος, ενώ διατηρεί καλές σχέσεις με τον Χαμενεΐ και τους συντηρητικούς κύκλους, έχοντας περισσότερο το στίγμα του πραγματιστή παρά εκείνο του μεταρρυθμιστή. Αυτό φαίνεται και από τη σύνθεση του εκλογικού ακροατηρίου του, που ξεπερνά κατά πολύ το μεταρρυθμιστικό στρατόπεδο εγκολπώνοντας ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Από την πρώτη στιγμή η Τρόικα και η εγχώρια παράταξή της μιλούν για μεταρρυθμίσεις θέλοντας να νομιμοποιήσουν τα όσα έχουν κάνει. Συχνά εννοούν πρακτικές αλλαγές, όπως για παράδειγμα την ηλεκτρονική στήριξη του φορολογικού συστήματος, ή τις μεταβολές στο οργανόγραμμα διαφόρων υπουργείων. Τέτοιες τεχνικές βελτιώσεις στη λειτουργία του κράτους προσδίδουν αίγλη στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων, αλλά φυσικά δεν είναι αυτό που εννοεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Άλλου είδους αλλαγές έχουν στο μυαλό τους οι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού.
Είναι καταρχήν εντυπωσιακή η μεταβολή στην πολιτική χρήση του όρου »μεταρρύθμιση», ο οποίος ανήκει κυρίως στο πολιτικό λεξιλόγιο της Αριστεράς. Ο Έντουαρντ Μπερνστάιν, μέλος του προσωπικού κύκλου των Μαρξ και Ένγκελς, έγραψε ένα περίφημο βιβλίο ισχυριζόμενος ότι η βαθμιαία μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική για κοινωνική πρόοδο. Στο »ρεφορμισμό» του Μπερνστάιν αντιτάχθηκε το »επαναστατικό» ρεύμα που, χωρίς να διαφωνεί ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες, ισχυρίστηκε ότι μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού μπορεί να φέρει πραγματική κοινωνική πρόοδο και σοσιαλισμό.
Για το συντηρητικό στρατόπεδο, από την άλλη, ο όρος ‘μεταρρύθμιση’ ήταν παραδοσιακά προβληματικός. Ο συντηρητικός κοιτάει δύσπιστα τις μεταρρυθμίσεις και απορρίπτει ολοσχερώς την ιδέα της επανάστασης. Είναι επίσης αλλεργικός προς την κοινωνική μηχανική, δηλαδή την προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα μέσω συνειδητής παρέμβασης από το κράτος. Η κοινωνία έχει ένα θεσμικό και αξιακό πυρήνα που προκύπτει από οργανική εξέλιξη και δε χρειάζεται ευφάνταστες μεταβολές.
Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού τις τελευταίες δεκαετίες έχει φέρει τα πάνω κάτω, μετατρέποντας το συντηρητικό στρατόπεδο σε υπέρμαχο των μεταρρυθμίσεων και κάνοντας την Αριστερά να εμφανίζεται ως δύναμη παρωχημένη. Η μεταστροφή ήταν εξαιρετικά εμφανής στη νεολαία που πλέον κοιτάει δύσπιστα την Αριστερά, ενώ ιστορικά ήταν η κύρια πηγή της δύναμής της. Ο πυρήνας του νεοφιλελεύθερου μεταρρυθμισμού έχει δύο χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι η απόλυτη πεποίθηση ότι το »ιδιωτικό είναι καλό, ενώ το δημόσιο είναι κακό». Ή, αν θέλετε, »η αγορά είναι καλή, ενώ το κράτος είναι κακό». Τι κι αν πλήθος επιστημονικών έργων έχουν καταδείξει ότι τα δίπολα αυτά είναι κενά περιεχομένου; Τι κι αν η απλή ιστορική εμπειρία, με κυρίαρχο παράδειγμα την Κίνα, πιστοποιεί ότι ο δημόσιος τομέας και το κράτος παίζουν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη; Ο νεοφιλελεύθερος »ξέρει» ότι το δημόσιο πρέπει να περιοριστεί.
Έπειτα από τέσσερα χρόνια εφαρμογής ενός μείγματος οικονομικής πολιτικής, το οποίο συνίσταται σε δημοσιονομική συστολή, εσωτερική υποτίμηση και απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, η «επίσημη» ανεργία στην Ελλάδα έχει υπερβεί το 27% και η αθροιστική μείωση του ΑΕΠ το 20%, ενώ εκτιμάται ότι η ύφεση θα είναι πάνω από 5% κατά το 2013.
Πρόκειται για τη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ και των μισθών, σε ποσοστά διπλάσια από αυτήν που την ακολουθεί, δηλαδή την Πορτογαλία, η οποία επίσης ανήκει, γεγονός καθόλου συμπτωματικό, στην «περιφέρεια» της Ζώνης του Ευρώ (ΖΕ). Τέλος, όσον αφορά στον πίνακα των ρυθμών μεταβολής του ΑΕΠ σε παγκόσμια κλίμακα, για το έτος 2011, η χώρα μας βρισκόταν στη θέση 214 (με μείωση του ΑΕΠ κατά 6.9%), δηλαδή μπροστά μόνον από την Ανγκουίλα (μείωση κατά 8.5%) και την Υεμένη (μείωση κατά 10.5%).
Η ανάλυση των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας δείχνει ότι ακόμα και εάν αυξάνεται, εφεξής, το ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 1%, τότε μετά από μία δεκαετία η ανεργία θα είναι στο 30%. Δείχνει, επίσης, ότι για να αρχίζει να μειώνεται η ανεργία πρέπει, από αύριο κιόλας, το ΑΕΠ να αρχίζει να αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 2%. Έτσι, για να σημειωθεί μία συμπίεση της ανεργίας στο π.χ. 10% μέσα σε 5 έτη, απαιτείται αύξηση του ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 5.4%, ο οποίος ενέχει αύξηση της απασχόλησης με μέσο ετήσιο ρυθμό 4.4%, δηλαδή τη δημιουργία 181 χιλιάδων θέσεων εργασίας ανά έτος.
Υπάρχει κανείς που ισχυρίζεται, βάσει στοιχείων, ότι θα μειωθεί η ανεργία; Όχι, δεν υπάρχει κανείς. Καταρχάς, τόσο η Τρόικα εξωτερικού όσο και η Τρόικα εσωτερικού δεν έχουν καταθέσει κανένα πρόγραμμα ή μελέτη, τόσο για το ζήτημα της ανεργίας όσο και γενικά για αυτό της ανάκαμψης. Αντιθέτως, μάλιστα, εκτιμούν (με τρόπο-μέθοδο που δεν γνωρίζω να έχει δημοσιοποιηθεί) ότι ο μέσος ρυθμός μεγέθυνσης του ελληνικού ΑΕΠ θα είναι της τάξης του 2%, κατά την περίοδο 2015-2020, και της τάξης του 1.7%, για μετά το 2020. Άρα, ομολογούν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ούτε στοχεύουν στην ούτε αναμένουν την συμπίεση της ανεργίας. (περισσότερα…)
Υπήρξαν στιγμές στο προαύλιο της ΕΡΤ που ήταν ανεπτυγμένο ένα λαϊκό συναίσθημα. Ο κόσμος χάρηκε και χειροκρότησε στις αναφορές που αναδείκνυαν ότι στην ΕΡΤ βρίσκεται μαζί και δίπλα το σύνολο της ελληνικής Αριστεράς. Αλλού και σε άλλες εποχές αυτό θα ήταν αυτονόητο αλλά εδώ και αρκετά χρόνια δεν υπάρχουν πλέον ούτε αυτονόητα ούτε ευνόητα. Αυτή η συμπεριφορά των αριστερών δεν ήταν απλά έκφραση ενός συναισθήματος αλλά και έκφραση μιας μεγάλης ανάγκης μιας απλής αλήθειας ότι για να ανατραπούν τα πράγματα χρειάζεται η μέγιστη και αγωνιστική συσπείρωση δυνάμεων. Οι μεγάλες ανατροπές απαιτούν μεγάλες συμμαχίες και μέτωπα. Απαιτούν μεταβατικά προγράμματα και αντισυστημικά κινήματα. Ο λαός, ιδιαίτερα οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, η νεολαία αντιλαμβάνεται ότι η μετωπική συγκρότηση είναι η τεράστια έλλειψη και ταυτόχρονα αναγκαιότητα για να ανατραπεί η τρίχρονη καταστροφική πολιτική της τρόικας. Μετωπικό συναίσθημα και αναγκαιότητα συνυπάρχουν στις καρδιές και τα μυαλά των οργανωμένων μελών των αριστερών οργανώσεων, τα οποία απογοητεύονται διαρκώς από την έμπρακτη στάση των επιτελείων τους, δείχνουν μειωμένη διαθεσιμότητα και φθάνουν έως την αποστρατεία και την ιδιώτευση.
Δε μπορεί, ως Σχέδιο Β, παρά να δούμε θετικά την άμεση πρακτική του ΚΚΕ να αναμεταδώσει το πρόγραμμα της ΕΡΤ παραχωρώντας το δικό του σήμα, την απόφαση της συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μετωπική συνεργασία με τις όποιες δίκαιες επιφυλάξεις, ακόμα και τοποθετήσεις από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που κάνουν λόγο για συμπαράταξη και συμπόρευση της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς παρά τις πολιτικές μας διαφωνίες για το πολιτικό πρόγραμμα και συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως πλέον δεν αρκούν και δεν πείθουν τα λόγια και τα γραπτά. Γιατί υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί δεν έχει σχηματισθεί μέτωπο τρία και πλέον χρόνια; Ποιοι είναι οι παράγοντες και τα πραγματικά προβλήματα που δεν επιτρέπουν το σχηματισμό μετώπου; Ποιες ευθύνες υπάρχουν;
Η εξέγερση στην Τουρκία καλά κρατεί. Έστω και αν ξεκίνησε αυθόρμητα για οικολογικά θέματα, από τη στιγμή που η κυβέρνηση Ερντογάν άσκησε κτηνώδη βία κατά των διαδηλωτών, στο επίκεντρο βρέθηκαν η βαρβαρότητα της αστυνομίας αλλά και οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Την ίδια ώρα, η ακολουθούμενη σε όλη την ΕΕ πολιτική λιτότητας προκαλεί πλέον μαζικές αντιδράσεις εκ μέρους των πολιτών σχεδόν όλων των κρατών-μελών. Έστω και αν σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων ο βαθμός αντίδρασης δεν είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα, εκλογικά το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη σείεται, σε όσες ευρωπαϊκές χώρες έγιναν εκλογές τα τελευταία τρία χρόνια.
»Μεγάλες διαδηλώσεις θα οργανωθούν, η καθεστηκυία τάξη θα απολέσει τη νομιμοποίησή της και θα ξεσπάσει επανάσταση » προειδοποιεί στο νέο του βιβλίο ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Αταλί, που φυσικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως …ακρο-αριστερός.
»Υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι το παγκόσμιο εξεγερτικό κύμα του 2011 είναι ακόμα ζωντανό» λέει ο καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ στην Καλιφόρνια , Σίχαν Τουγκάλ. Στην Ευρώπη επικρατεί ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου. Θυμίζει κάτι από τη δεκαετία του 1930. Από τη μια η φοβερή οικονομική κρίση και από την άλλη να αναζητούνται όλο και πιο αυταρχικές λύσεις στη διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών. »Τι θα προκύψει από το νέο παγκόσμιο κύμα;» διερωτάται ο Αμερικανός καθηγητής. »Είμαστε μπροστά στο 1848 ή στο 1905; Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε δεκαετίες για μια επανάσταση ή το σημερινό κύμα θα είναι προάγγελος για »κάτι» για να έρθει πολύ σύντομα, ίσως ένα δεύτερο 1917;»
Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν γιατί να θέλουμε ένα δεύτερο 1917, με δεδομένο ότι οι ελπίδες που επενδύθηκαν τότε ήταν υπερβολικές. Το 1917 έδειξε σε όλο τον κόσμο ότι οι λαϊκές τάξεις μπορούν να οργανωθούν και να λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τη μοίρα των χωρών τους και ολόκληρου του κόσμου. Επιπλέον, ολόκληρη η καπιταλιστική Δύση αναγκάστηκε να αναδιοργανώσει τις πολιτικές και οικονομικές δομές της για να ενσωματώσει τις λαϊκές φωνές και τα αιτήματα από το φόβο του ολοκληρωτικού αφανισμού της αστικής τάξης.»
Το ευρωπαϊκό κύμα του 1848 μπορεί να μην οδήγησε σε δημοκρατικά καθεστώτα, αλλά έπεισε την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα στην Ευρώπη ότι ήταν δυνατό να επιτευχθεί ένας πιο δημοκρατικός και κοινωνικός κόσμος. Έβαλε την κοινωνικοποίηση στην ημερήσια διάταξη. Πολύ περισσότερο, οι ήττες των μαζικών εξεγέρσεων του 1848 δίδαξαν την ανάγκη ύπαρξης ηγεσιών και οργάνωσης για την επίτευξη των στόχων.
Το κύμα του 1905 είναι γνωστό και για τις ήττες αλλά και τις νίκες του. Βοήθησε με την εμπειρία που αποκτήθηκε στη συγκρότηση των πιο μαζικών, ανεξάρτητων δημοκρατικών οργανώσεων (εργατικών, αγροτικών και στρατιωτικών συμβουλίων) που είχε δει μέχρι τότε η παγκόσμια ιστορία. Χωρίς το 1905 δεν θα υπήρχε 1917.
Ψυχρολουσία για τον ΣYPIZA και εκατομμύρια Έλληνες που βαυκαλίζονταν από αυταπάτες ότι δήθεν θα κατέρρεε από μόνη της η κυβέρνηση NΔ, ΠAΣOK, ΔHMAP αποτέλεσε η ευκολία με την οποία συμφώνησαν τη Δευτέρα το βράδυ οι Σαμαράς, Bενιζέλος και Kουβέλης να συνεχίσουν να συγκυβερνούν. Aδίστακτα πάτησαν επί των χιλιάδων πτωμάτων των απολυμένων της EPT οι αρχηγοί των δύο μικρότερων κυβερνητικών κομμάτων για να μπορέσουν να πετύχουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς υπουργοποίησή τους, την οποία μέχρι προχθές αρνιόταν ο Σαμαράς. Eπιτέλους, απέσπασαν την υπόσχεσή του ότι σε δύο εβδομάδες θα τους κάνει υπουργούς! Oπότε αυτοί ξέχασαν αμέσως και τους απολυμένους της EPT και τα νταηλίκια περί εκλογών, περί αξιοπρέπειας των κομμάτων τους και τα λοιπά.
Eξατμίστηκαν εν ριπή οφθαλμού και οι θεωρίες ότι δήθεν ο Σαμαράς ήθελε να προκαλέσει εκλογές επειδή θα έπαιρνε …37% (!), ότι δήθεν ετοιμάζονταν να τον αλλάξουν με τον Aβραμόπουλο στη θέση του πρωθυπουργού και άλλα παρόμοιας πολιτικής βαρύτητας σενάρια. Έπεσε έτσι στο κενό και η σαφώς προεκλογικού χαρακτήρα ομιλία του Aλέξη Tσίπρα στη μικρή, αναιμική συγκέντρωση του ΣYPIZA στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος τη Δευτέρα το βράδυ. Oμιλία διανθισμένη με προεκλογικές πομφόλυγες του τύπου «καληνύχτα», αλλά πολύ δεξιά από πλευράς ουσίας στο περιεχόμενό της. Eίναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του ΣYPIZA απέφυγε να αναφερθεί ονομαστικά στους Bαγγέλη Bενιζέλο και Φώτη Kουβέλη και να τους καταγγείλει για την πολιτική τους στάση, αρκούμενος απλώς να επικρίνει την «τρικομματική» κυβέρνηση. Eίναι εξόφθαλμο ότι και ο Aλέξης Tσίπρας είχε την ψευδαίσθηση ότι θα τα έσπαγαν οι Σαμαράς, Bενιζέλος και Kουβέλης και θα πηγαίναμε σε εκλογές. Όνειρο θερινής νυκτός, το οποίο έβλεπαν ταυτόχρονα και πολλά στελέχη του ΣYPIZA, τα οποία δεν δίσταζαν να το εκφράσουν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις στο Σύνταγμα. Mοναδικός παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια της κυβέρνησης και τελικά και την ίδια είναι η κινητοποίηση του λαού, κανένας άλλος.
H μεγαλειώδης παρουσία την Πέμπτη έξω από το Ραδιομέγαρο της Aγίας Παρασκευής άνω των 100.000 ατόμων που συμπαραστέκονταν στους απολυμένους της EPT πανικόβαλε την κυβέρνηση Σαμαρά και των υποτακτικών του. Tο μέγα για την περίπτωση πλήθος και οι αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις συμπαράστασης έξω από την EPT προκάλεσαν τεράστια εντύπωση σε όλη την Eυρώπη και πρωτίστως στη Γαλλία, με ολέθριες συνέπειες για τη δημόσια εικόνα του Σαμαρά στο εξωτερικό. Oι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε επιθετικές δηλώσεις εναντίον του Σαμαρά, απαιτώντας το άνοιγμα της EPT, ενώ τα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, κυριολεκτικά «ξέσκισαν» τον Σαμαρά από πολιτική άποψη.
Είναι σε όλους μας γνωστό (εξάλλου αποτελεί τμήμα της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ) ότι δεν υπάρχει καμιά Ευρωπαϊκή συνθήκη, καμιά νομοθεσία, που να προβλέπει την εκδίωξη μιας χώρας-μέλους από την ευρωζώνη. Επίσης, δεν υπάρχει καμιά συνθήκη που να προβλέπει την οικειοθελή αποχώρηση μιας χώρας από αυτήν. Το ερώτημα, παρ’ όλα αυτά, παραμένει: υπάρχει μέλλον για τη χώρα μας μέσα στο ευρώ και, αν ναι, ποιο είναι αυτό; Επιπλέον, η παραμονή ή όχι μιας χώρας στην ευρωζώνη είναι αποκλειστικά και μόνο δικό της ζήτημα, δική της επιλογή; Το κοινό νόμισμα είναι ένα «αγαθό» που δόθηκε στους «Ευρωπαίους» και αυτοί (δηλαδή οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί) δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν ποιος θα συμμετέχει ή όχι σε αυτό, δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν αν θα διώξουν κάποιον;
Το αν θα μείνει ή θα φύγει η Ελλάδα από το ευρώ δεν είναι μόνο απόφαση «δική της» (δηλαδή της κυβέρνησής της). Η διεθνής πολιτική δεν διεξάγεται μόνο στη βάση των διεθνών συνθηκών και του… «αμοιβαίου σεβασμού των λαών», το αντίθετο. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχαν ούτε εμπορικοί πόλεμοι, ούτε εμπάργκο, ούτε πόλεμοι, ούτε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Το κοινό νόμισμα δεν είναι η «κοινή ευημερία των Ευρωπαϊκών λαών», αντίθετα είναι το όχημα για την κερδοφορία των Ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών. Επομένως, η τύχη του δεν θα αφεθεί εύκολα και χωρίς λυσσώδη μάχη στα χέρια ενός λαϊκού κινήματος, ελληνικού ή όχι, με ή χωρίς Ευρωπαϊκές συνθήκες. Το πρόβλημα ευρώ περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το ότι οι Ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έχουν φτάσει σε ένα σημείο όπου η όποια κερδοφορία του ενός εξαρτάται πλέον από τις απώλειες του άλλου.
Τα πολλά ευρώ: οι αποκλίνουσες στρατηγικές του «κοινού» νομίσματος
Υπάρχει μια απλή πραγματικότητα: υπό τις τρέχουσες συνθήκες ταξικής πάλης στις Ευρωπαϊκές χώρες και ανεξάρτητα από την έκβαση της ελληνικής κρίσης, το κοινό νόμισμα δεν πρόκειται να συνεχίσει να υπάρχει για πολύ. Η ελληνική «ιδιαίτερη περίπτωση» μπορεί μόνο να επιταχύνει ή να επιβραδύνει την τελική κατάληξη – πολλώ δε μάλλον που καθόλου ιδιαίτερη δεν είναι.
Το νόμισμα (που συνήθως συμπληρώνεται με το επίθετο «εθνικό») δεν είναι, όπως ισχυρίζεται ο νεοφιλελεύθερος μύθος, απλώς ένα μέσο διευκόλυνσης των ανταλλαγών. Κάθε καπιταλιστικός σχηματισμός (με την εξαίρεση της ευρωζώνης) έχει το δικό του νόμισμα• υπάρχουν πολύ σημαντικοί λόγοι για αυτό. Μεταξύ πολλών άλλων, το νόμισμα συμπυκνώνει το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε αυτόν το σχηματισμό και ουσιαστικά «μετράει» τη θέση του στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Οι αγορές, εγχώριες και διεθνείς, «βαθμολογούν» τις επιδόσεις της αστικής τάξης κάθε χώρας στην ταξική πάλη μέσα από τη βαθμολόγηση του νομίσματός της (και των εμπορευμάτων που είναι τιμολογημένα σε αυτό, μεταξύ των οποίων και το κρατικό ή άλλο χρέος).
Η εισαγωγή του κοινού νομίσματος ήταν μια τυχοδιωκτική κίνηση που προσπάθησε να απαντήσει στην ιστορική παρακμή και υποβάθμιση του Ευρωπαϊκού κέντρου που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και, αντίθετα από την κοινή οικονομίστικη ερμηνεία των πραγμάτων από την Αριστερά, δεν ήταν μια οικονομική αλλά μια πολιτική κίνηση. Ένα στοίχημα, δηλαδή, που δεν στηρίχτηκε σε κοινά συμφέροντα όσο σε αποκλίνουσες προσδοκίες και εκβιασμούς: η Γαλλία περίμενε να περιορίσει τη βιομηχανική Γερμανία με βάση την πολιτική της ισχύ και τις συμμαχίες της (εξού και η είσοδος της Ελλάδας στην Ένωση), η Γερμανία πάλι να «υποτάξει» οικονομικά την πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρότερη Γαλλία.
«Η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια επίθεση και έναν οικονομικό πόλεμο ενάντια στον εφοδιασμό τροφίμων, αλλά παρ όλα αυτά μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει να διατηρήσουμε τα επίπεδα κατανάλωσης των αναγκαίων θερμίδων και την πρόσβαση του πληθυσμού στα αγαθά πρώτης ανάγκης ’’, είπε ο Νίκολας Μαδούρο κατά τη διάρκεια της σύντομης ομιλίας του στο 38ο Συνέδριοτης Διεθνούς Οργάνωσης Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO).
Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας πρότεινε την δημιουργία συστήματος παρακολούθησης της προσφοράς και της ζήτησης στη Βενεζουέλα και ζήτησε να υπάρξει ειδικό πρόγραμμα τεχνικής βοήθειας για την αγροτική επέκταση και την υψηλή ποιότητα παραγωγής τροφίμων, προκειμένου να αναζωογονηθεί η αγροτική παραγωγή και να μην πεινάσει ο λαός της χώρας του . Άλλωστε ο στόχος αυτής της χιλιετίας αφορά στον αγώνα για την εξάλειψη της πείνας σε όλο τον κόσμο.
Ο Νίκολας Μαδούρο μετά την συνάντησή του με τον Πάπα και τις συνομιλίες του με τους θεσμικούς και πολιτικούς παράγοντες της Ρώμης συναντήθηκε με τα συνδικάτα ,τους κοινωνικούς φορείς και τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που στηρίζουν την πορεία της Βολιβαριανής επανάστασης
Σήμερα, 18 Ιουνίου 2013 ,ο Πρόεδρος Νίκολας Μαδούρο έφθασε στην Πορτογαλία προκειμένου να βοηθήσει στην ενίσχυση των διμερών σχέσεων των δύο χωρών που την τελευταία δεκαετία έχουν έρθει πολύ κοντά προς όφελος των λαών τους .
Αύριο Τετάρτη 19 Ιουνίου στις 4.00 ,τοπική ώρα ο πρόεδρος της Βενεζουέλας θα βρεθεί στο Παρίσι και θα συναντηθεί με τον πρόεδρο Ολάντ στο Μέγαρο των Ιλισίων .
…………………
Ένα μήνα πριν ξεκινήσει την περιοδεία του , ο Νίκολας Μαδούρο μίλησε στο Καράκας μπροστά σε χιλιάδες εργαζόμενους και ανήγγειλε την δημιουργία πολιτοφυλακής για την υπεράσπιση της πορείας της Βολιβαριανής επανάστασης .
Καράκας, 22 Μαίου 2013
Ο Νίκολας Μαδούρο ανήγγειλε την αναδιοργάνωση της Βολιβαριανής Πολιτοφυλακής Εργατών. Στόχος η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός των εργατών και εργατριών προκειμένου να προστατευθεί η πορεία της Βολιβαριανής επανάστασης !
«Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν ακόμα αυτοκρατορίες που μάχονται για τον έλεγχο περιοχών, πλούτου, και λαών, δεν υπάρχει σεβασμός για τους αδύναμους. Σεβασμός δίνεται σε αυτούς που έχουν ηθικό, που κάνουν το εαυτό τους σεβαστό», δήλωσε ο πρόεδρος Μαδούρο, σημειώνοντας πως έχει δώσει εντολή στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων να «κινηθούν το ταχύτερο δυνατό προς τη δημιουργία και οργάνωση της Βολιβαριανής Πολιτοφυλακής Εργατών», καλώντας μάλιστα το συγκεντρωμένο πλήθος να φανταστεί τον σεβασμό που θα προστάζει η εργατική τάξη εάν έχει «300.000, 500.000, 1 εκατομμύριο, 2 εκατομμύρια ένστολους εργάτες, οπλισμένους, έτοιμους να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της πατρίδας».
Σας παρουσιάζουμε το κείμενο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου με τίτλο »Η επίδραση του αγροτικού κινήματος στην εκλογική συμπεριφορά των αγροτικών στρωμάτων (1961-1964)» από τον συλλογικό τόμο »Το αγροτικό κίνημα στην Ελλάδα από το 19ο αιώνα ως σήμερα» που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Νήσος & Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, Αθήνα, 2011
Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1990 η Ελλάδα βιώνει σχεδόν κάθε χρόνο κινητοποιήσεις των αγροτών, οι οποίες πολλές φορές ξεπερνούν γεωγραφικούς περιορισμούς και εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα με σημαντική δυναμική και πρωτοφανείς μορφές δράσης. Ποιοι είναι αυτοί οι αγρότες, από πού έρχονται και σε ποιο ιστορικό κινηματικό παρελθόν αναφέρονται; Ποιες είναι οι ρίζες του κινήματός τους και ποια η ιστορική συνέχειά του; Πώς σχετίζονται οι μορφές και οι εξάρσεις ή οι υφέσεις του αγροτικού κινήματος με τις περιπέτειες και τις φάσεις της σταδιακής ολοκλήρωσης της ελληνικής κοινωνίας και του εθνικού κράτους; Ποια είναι η θέση του ελληνικού αγροτικού κινήματος στην πλούσια, από τους αιώνες ξεσηκωμούς των καλλιεργητών γης, παγκόσμια Ιστορία;
Στα ερωτήματα αυτά, μεταξύ άλλων, επιχειρούν να απαντήσουν οι αναλύσεις που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο, αναζητώντας, μέσα στις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές αλλαγές, αποδιαρθρώσεις και αναδιαρθρώσεις στην ιστορική πορεία της ελληνικής κοινωνίας, τη θέση και το ρόλο των αγροτών και του διεκδικητικού τους κινήματος στα σημαντικά στάδια συγκρότησης ή αναταραχής της κοινωνίας
Περιλαμβάνονται τα κείμενα:Αντώνης Μωυσίδης, Εισαγωγή- Καίτη Αρώνη – Τσίχλη, «Αγροτικές εξεγέρσεις στη μετεπαναστατική Ελλάδα (1833-1852): νεωτερικότητα και παραδοσιακές αντιστάσεις»- Βασίλης Πατρώνης, «Μεγάλη γαιοκτησία και αγροτικό κίνημα: η περίπτωση της Θεσσαλίας (1881-1923)»- Θανάσης Καλαφάτης, «Σοσιαλιστικές και αναρχικές ιδέες κατά τη διάρκεια της Σταφιδικής Κρίσης (1893-1905)»- Καπογιάννης Δημήτρης, «Συλλογική δράση και πολιτική κινητοποίηση των αγροτών κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου»- Νίκος Καμπέρης, «Οι αγρότες στην Κατοχή και τον Εμφύλιο»- Σπύρος Σακελλαρόπουλος, «Η επίδραση του αγροτικού κινήματος στην εκλογική συμπεριφορά των αγροτικών στρωμάτων (1961-1964)»- Αντώνης Μωυσίδης, «Συλλογικότητες του αγροτικού χώρου και αγροτικό κίνημα μετά το 1974: από τη θεσμική έκρηξη στην παρακμή»
«… Στην Ελλάδα, οι αγροτικές στατιστικές είναι τρομερές. Καλλιεργήσιμο είναι μόλις το 27% του εδάφους αλλ’ από αυτό ζουν τα 48% του πληθυσμού. Τα αγροκτήματα είναι πάρα πολύ μικρά, κατά μέσο όρο και δε φθάνουν τα 30 στρέμματα, και αυτά συχνά είναι χωρισμένα σε μικρά κομμάτια. Η ποιότης της γης κυμαίνεται από λίγες περιοχές με καλό έδαφος…αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους είναι φτωχό και δεν ποτίζεται. Αυτό φαίνεται από το ετήσιο εισόδημα που φθάνει από 100 δολάρια στις καλύτερες περιοχές έως τα 13 δολάρια στα βουνά. Όσοι ασχολούνται, δε, με τη γεωργία υποαπασχολούνται σε μεγάλο βαθμό. Υγιείς νέοι γεωργοί εξακολουθούν κάνουν με τα χέρια τους απλές εργασίες που θα έπρεπε να είχαν εκμηχανισθεί… Τα χωριά είναι γεμάτα από νέους και γέρους που περνούν άσκοπα τον καιρό τους και από γυναίκες και κορίτσια που κλώθουν… συνεχώς με τη ρόκα και το αδράχτι που είναι ασφαλώς η πιο γραφική και η λιγότερο παραγωγική από τις εργασίες του ανθρώπου. Ελάχιστες είναι οι ενδείξεις της ευημερίας η οποία μεταπολεμικά έχει επεκταθεί σε μεγάλο μέρος της Δ. Ευρώπης. Ακόμα και στα χωριά που έχουν ανοικοδομηθεί, τα παράθυρα δεν έχουν τζάμια. Τα πατώματα των σπιτιών είναι από χώμα ή τσιμέντο και τα έπιπλα είναι ελάχιστα…»
Απόσπασμα από άρθρο του John Cherrington που δημοσιεύτηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 12/5/1966
1) Εισαγωγή
Με την παρούσα εργασία επιχειρούμε να συνδέσουμε τις συνθήκες διαβίωσης των αγροτικών στρωμάτων στις αρχές της δεκαετίας του ’60 με το αγροτικό κίνημα που εμφανίστηκε εκείνη την εποχή και την μεταστροφή της εκλογικής συμπεριφοράς των αγροτών στις εθνικές εκλογές του 1963 και του 1964. Θεωρούμε πως το θέμα αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί μας βοηθά να κατανοήσουμε ένα βασικό παράγοντα που οδήγησε στην εκλογική ήττα της ΕΡΕ και στην ευρεία πολιτική νίκη της Ένωσης Κέντρου το 1964. Κι αυτό γιατί σε όλη την μετεμφυλιακή περίοδο η κυριαρχία του συντηρητικού κόμματος σε σημαντικό βαθμό στηρίχτηκε στην υποστήριξη του αγροτικού κόσμου. Όταν αυτό, για τους λόγους που θα δείξουμε στη συνέχεια, σταμάτησε τότε η εκλογική επιρροή της ΕΡΕ δέχτηκε ένα σημαντικό πλήγμα.
2) Το κοινωνικό πλαίσιο διαβίωσης των αγροτών στις αρχές της δεκαετίας του ‘60
Στην παράγραφο αυτή θα ασχοληθούμε με το να καταδείξουμε το κοινωνικό πλαίσιο που διέκρινε την αγροτική κοινωνία στις αρχές της δεκαετία του ’60, έτσι ώστε να κατανοήσουμε τα αίτια που θα οδηγήσουν στην πιο έντονη παρουσία των αγροτικών κινημάτων καθώς και στη μαζική εκλογική μεταστροφή των αγροτικών στρωμάτων.
«Το πρόβλημα δεν είναι η ΕΡΤ ούτε η δημόσια ενημέρωση. Το πρόβλημα είναι ότι για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις πρέπει ο ελληνικός λαός να τις στηρίξει. Και για να τις στηρίξει, πρέπει να του δείξουμε ότι τολμάμε να τα βάλουμε με τα πιο κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης».
Με τη φράση αυτή ο Α. Σαμαράς σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο απεργοσπαστικό κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας του εφοπλιστή Αλαφούζου δίνει με ξεκάθαρο τρόπο τον πραγματικό στόχο της «μαύρης» απόφασή του να κλείσει την κρατική τηλεόραση: Το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα των αντιδραστικών –αντιλαικών «μεταρρυθμίσεων» που οδηγούν το λαό στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση για να βγει «αλώβητο» από την καπιταλιστική κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.
Ο «ξαφνικός θάνατος» της ΕΡΤ είναι μια κίνηση με ισχυρή συμβολική και ουσιαστική σημασία εκ μέρους της κυβέρνησης που θέλησε να στείλει ένα διπλό μήνυμα. Πρώτον στους ξένους δανειστές και τους εγχώριους συμμάχους τους, ότι είναι αποφασισμένη να κάνει πράξη «τα συμφωνηθέντα» δια πυρός και σιδήρου. Δεύτερον, προς τον αγωνιζόμενο λαό και τα συνδικάτα ότι δεν υπάρχουν «ταμπού» και όρια στην κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως και στην εφαρμογή το δόγματος «νόμος και τάξη».
Το Μέγαρο Μαξίμου προετοίμαζε, όπως επιβεβαιώνεται από διάφορα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, εδώ και βδομάδες το κλείσιμο της ΕΡΤ, η οποία είχε επιλεγεί ως «εύκολος στόχος» για να εξυπηρετήσει δύο επιμέρους επιδώξεις: Πρώτον να καλύψει το στόχο για απολύσεις 2.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στον Ιούνη και δεύτερον να κάνει ένα μεγάλο «δώρο» στους καναλάρχες ώστε να μονοπωλούν και ελέγχουν το δικαίωμα στην ενημέρωση, την ψυχαγωγία, τον πολιτισμό.
Το ναυάγιο στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και η εμπλοκή στην εκποίηση του ΟΠΑΠ κατέστησαν αναγκαστικό μονόδρομο για τον πρωθυπουργό την απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, προκειμένου να δείξει στα ξένα και εγχώρια αφεντικά ότι το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα συνεχιστεί βάσει σχεδίου και χρονοδιαγραμμάτων και άρα δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα για να καλύψουν την «τρύπα» των εσόδων από την αποτυχία των παραπάνω ιδιωτικοποιήσεων. Η φράση του πρωθυπουργού για «κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης», φωτογραφίζει στην πραγματικότητα τους επόμενους στόχους των ιδιωτικοποιήσεων. (περισσότερα…)
Μόνο με βίαιο και στην ουσία δικτατορικό τρόπο μπορεί να αλλάξει το ελληνικό δημόσιο, μας πληροφόρησαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αν δεν έπαιρνε γενναίες αποφάσεις, η ΕΡΤ θα παρέμενε εσαεί «προπύργιο αδιαφάνειας και σπατάλης» γιατί τα περιβόητα συνδικάτα δεν θα επέτρεπαν αλλαγές.
Τι λέει όμως η ετήσια έκθεση της ΕΡΤ για τη «χρήση του 2011», δηλαδή η οικονομική της εικόνα ως ανώνυμης εταιρείας που περιλαμβάνει ισολογισμό, κερδοφορία, ακίνητη περιουσία, διοικητική δομή, προσωπικό, κλπ.;
Η έκθεση αυτή είναι η πρώτη που γίνεται με βάση τα πρότυπα της ΕΕ. Μας λένε λοιπόν οι ορκωτοί λογιστές ότι η ΕΡΤ είχε οριακή μείωση των εσόδων της από 337 σε 319εκ, για την οποία ευθύνεται η πτώση των διαφημίσεων και των χορηγιών από 29 σε 13εκ. Η πτώση αυτή είναι κοινή για όλον τον τομέα των ΜΜΕ και οφείλεται φυσικά στη βαθιά ύφεση που γνωρίζει η χώρα, με κύριο θύμα τα ιδιωτικά κανάλια που παρουσιάζουν μεγάλες ζημίες. Η ΕΡΤ όμως είναι δημόσια εταιρεία, η οποία βασίζεται στα περίπου 300εκ ετήσια έσοδα από το ανταποδοτικό τέλος. Άρα η πτώση διαφημίσεων και χορηγιών έχει περιορισμένη σημασία για τη βιωσιμότητα και τη λειτουργία της. Επιπλέον έχει αμελητέα τραπεζικά χρέη, σε αντίθεση με τα ιδιωτικά κανάλια που έχουν τεράστια βάρη χρεών. Ο δανεισμός της έχει τη μορφή κυρίως εμπορικής πίστωσης, ενώ δεν αντιμετωπίζει συναλλαγματικό κίνδυνο αφού οι δραστηριότητές της είναι σε ευρώ.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της έκθεσης όμως είναι ότι η ΕΡΤ αύξησε τα κέρδη της, μετά τους φόρους, από 20 σε 42εκ, παρά την πτώση των εσόδων της. Σε τι οφείλεται αυτή η επιτυχία;
Η λόγος είναι προφανής: η ΕΡΤ μείωσε το λειτουργικό της κόστος, το οποίο είναι κυρίως κόστος μισθοδοσίας που έπεσε από 140 σε 121εκ, ή αναλογικά από 42% σε 38% επί των εσόδων. Πως όμως έπεσε τόσο δραστικά το κόστος μισθοδοσίας μέσα σε ένα χρόνο σ’ αυτό το «προπύργιο αδιαφάνειας και σπατάλης»; Ο πίνακας μας δίνει την απάντηση:
31.12.2010
31.12.2011
Μισθωτοί αορίστου χρόνου
3127
2818
Μισθωτοί ορισμένου χρόνου
99
574
Σύνολο
3226
3392
Η ΕΡΤ μέιωσε το λειτουργικό της κόστος αλλάζοντας άρδην τη σύνθεση του προσωπικού της μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Συνεχίζει να έχει υψηλό αριθμό εργαζομένων, αλλά μείωσε δραστικά τους μόνιμους εργαζόμενους και διόγκωσε εξαιρετικά τους μισθωτούς ορισμένου χρόνου που λαμβάνουν γλίσχρες αμοιβές. Η υπερεκμετάλλευση αυτών των εργαζομένων έφερε την αύξηση των κερδών. Η ΕΡΤ αλλάζει και γρήγορα μάλιστα, αν και εις βάρος μεγάλου μέρους του προσωπικού της.
Συνοπτικά, λοιπόν, η ΕΡΤ είναι η μεγαλύτερη εταιρεία των ελληνικών ΜΜΕ, με σημαντικό μερίδιο τηλεθέασης (περίπου 13% συνολικά, δηλαδή ΝΕΤ, ΕΤ1, ΕΤ3). Μόνο το MEGA και ο Antenna έχουν μεγαλύτερα μερίδια, 20% και 17% αντίστοιχα, δηλαδή όχι ιδιαίτερα μεγαλύτερα αν αναλογιστεί κανείς τη διαφορά στην ποιότητα των προγραμμάτων. Σε αντίθεση επίσης με τα ιδιωτικά κανάλια, η ΕΡΤ είναι κερδοφόρα. Έχει όμως σχετικά υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων ως προς τις πωλήσεις της σε σύγκριση με τα ιδιωτικά κανάλια. Σε σημαντικό βαθμό αυτό οφείλεται στις υψηλές τεχνολογικές της δυνατότητες σε σχέση με τα ιδιωτικά κανάλια, όπως και στη συνταγματική της υποχρέωση να καλύπτει όλον τον ελλαδικό χώρο. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι οφείλεται και σε σχέσεις νεποτισμού τις οποίες πρώτοι καλλιέργησαν οι έλληνες πολιτικοί που τώρα κόπτονται για τις «μεταρρυθμίσεις».
The protests and demonstrations over the announced closing of the whole Greek Public Television and Radio Network (ERT) by the Greek government, are not only about the proposed firing of 2650 workers, nor are they simply a protest about the severe blow to quality broadcasting and entertainment. The government proposal for completely dismantling ERT and replacing it with a new much more smaller company, itself one of the measures dictated by the EU-IMF-ECB Troika for the reduction of the public sector, acted as a catalyst for what is being perceived as an authoritarian turn that endangers basic social and democratic rights.
This can explain the impressive turnout in protests both on June 11 and 12. Especially, during the first night, when all signal of the three public TV networks, was lost, thousands of people rushed to the headquarters of ERT and to local stations all over Greece. The feeling and the atmosphere was reminiscent of the days of May – June 2011 and the movement of the Squares. Many people also gathered at ERT headquarters on the second night, making sure that it would be impossible for police forces to enter.
At the same time the whole debate has been a test for the strength of the tripartite Greek government, which has been under heavy pressure lately. The IMF’s recent acknowledgment that there were severe flows in the terms of the bail-out programs that led to a recession without precedent, the realization that it is most probable that recession will continue into 2014, the failure to sell the natural gas network to Gazprom, the Russian corporation, all these meant that the Greek government would have been obliged to take extra austerity measures. In this light, Samaras and his advisors opted for an aggressive stance against Public Television. For Samaras ERT seemed like an ideal target: an example of “big spending” state and public sectors unions that supposedly “defended their privileges”. What it did not take into account was the fact that in the eyes of many citizens ERT also symbolized public service, objective reporting, and quality entertainment. At the same time, it was obvious that leaving news broadcasting only to private Media and their ties to particular corporations, would only seriously undermine democracy. (περισσότερα…)
Η πρόσφατη απολογιστική έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού έδωσε την ευκαιρία στον αγγλοσαξονικό τύπο να χαρακτηρίσει τις πολιτικές λιτότητας ως «βασιλεία του τρόμου» αλλά και ως βασιλεία του Ολι Ρεν ( “Rehn of Terror”), λογοπαίγνιο που βασίζεται στο ομόηχο του ονόματος του επιτρόπου.
Πρόκειται για κατάφωρη αδικία. Ο επίτροπος δεν φέρει μεγαλύτερη ευθύνη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο της και όλες τις εθνικές κυβερνήσεις της περιόδου, που συνεχίζουν να ομοφωνούν στην εφαρμογή του ίδιου νέο-φιλελεύθερου προγράμματος ανατροπής του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου.
Ο P. Krugman, στο σχετικό του άρθρο στους New York Times “Greek Regrets” γράφει σχετικά ότι «για όλους τους οπαδούς του Keynes, εμού συμπεριλαμβανομένου, και τα δύο λάθη που αναγνωρίζει το Ταμείο στην έκθεση, την αποτυχία του δηλαδή να αναγνωρίσει εγκαίρως ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει στο ακέραιο τα χρέη της, αλλά και τη μεγάλη υποτίμηση της οικονομικής ζημίας που η λιτότητα μπορεί να επιφέρει, ήταν εμφανή κατά τη συγκεκριμένη περίοδο».
Δεν χρειάζεται να είσαι νομπελίστας στα οικονομικά για να διαπιστώσεις τα αυτονόητα. Άλλωστε, το ίδιο το ΔΝΤ ουσιαστικά προέβλεπε την έκβαση του μνημονίου από την πρώτη ήδη έκθεση του, της 5ης Μαίου του 2010 (IMF, Greece, Request for Stand-By Arrangement Prepared by the European Department in Consultation with Other Departments, EBS/10/77, Approved by Poul M. Thomsen and Martin Muhleisen, May 5, 2010, ιδίως σ. 18, 36.) Αναφερόμενος σε αυτή, λίγο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, έγραφα στο πρώτο κριτικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο νομικό τύπο («MemorandasuntServanda? H συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010 και του μνημονίου για τα μέτρα εφαρμογής των συμφωνιών με ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ», Εφημερίδα Διοικητικού Δικαίου, 2/2010, 151-163) τα εξής:
«η εφαρμογή του προγράμματος όχι απλώς δεν ανακουφίζει αλλά επιδεινώνει την οικονομική κατάσταση της χώρας: Σύμφωνα με τις αποδοχές του ίδιου του ΔΝΤ, το χρέος από το 119% του ΑΕΠ που βρίσκεται σήμερα, θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του Προγράμματος Στήριξης, μεταξύ του 150% και 177% του ΑΕΠ , και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει ήπια ανάκαμψη της οικονομίας και ότι «οι αρχές θα εξακολουθήσουν να προωθούν ισχυρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (…) και ότι η χώρα θα αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές με ικανοποιητικούς όρους» .
Λίγα είναι τα ψωμιά της κυβέρνησης συνεργασίας Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Πορτογαλία, όπως όλα δείχνουν. Μετά την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών τη Δευτέρα και του υπουργού Εξωτερικών την Τρίτη, ο οποίος όμως είναι και αρχηγός του μικρού ακροδεξιού Λαϊκού Κόμματος, που συμμετέχει στην κυβέρνηση, θεωρείται πιθανή η αποχώρηση των ακροδεξιών, η οποία αν όντως λάβει χώρα θα σηματοδοτήσει την κατάρρευση της κυβέρνησης και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Διαγράφεται άμεσα η προοπτική δηλαδή να πέσει και η πορτογαλική Δεξιά θύμα του Μνημονίου, όπως ακριβώς έπεσαν θύμα της μνημονιακής πολιτικής και οι σοσιαλιστές πριν από δύο χρόνια, καθώς οι Πορτογάλοι δικαίως τους τιμώρησαν διώχνοντάς τους «κλωτσηδόν» από την εξουσία ως υπεύθυνους για την υπαγωγή της χώρας τους σε καθεστώς υποτέλειας μέσω του Μνημονίου. Γίνεται ήδη λόγος για επικείμενες παραιτήσεις και άλλων υπουργών, αλλά αυτό προφανώς εντάσσεται στην κομματική διελκυστίνδα ανελέητων αλληλοεκβιασμών. Στερείται επομένως ουσιαστικής σημασίας μέχρις ότου γίνουν πράξη ή όχι οι παραιτήσεις, αποχωρήσεις κ.λπ. Αν πάντως όντως γίνουν πρόωρες εκλογές, είναι απολύτως βέβαιη η ήττα και η απομάκρυνση από την κυβέρνηση της πορτογαλικής σκληρής Δεξιάς, το κύριο κόμμα της οποίας φέρει την ψευδεπίγραφη ονομασία… Σοσιαλδημοκρατικό (!) Κόμμα, ενώ όταν ξεκίνησε την πορεία του συμπεριλάμβανε στους κόλπους του πληθώρα οπαδών και νοσταλγών των δικτατόρων Σαλαζάρ και Καετάνο! Τα ίδια άλλωστε έπαθε και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το 2009 είχε κερδίσει τις εκλογές με ποσοστό 36,6% έναντι 29,6% του κόμματος της Δεξιάς (PSD) και 10,4% του Λαϊκού Κόμματος.
Η λόγος είναι προφανής: η ΕΡΤ μείωσε το λειτουργικό της κόστος, το οποίο είναι κυρίως κόστος μισθοδοσίας που έπεσε από 140 σε 121εκ, ή αναλογικά από 42% σε 38% επί των εσόδων. Πως όμως έπεσε τόσο δραστικά το κόστος μισθοδοσίας μέσα σε ένα χρόνο σ’ αυτό το «προπύργιο αδιαφάνειας και σπατάλης»; Ο πίνακας μας δίνει την απάντηση:
contramee 