Ευρωζώνη – ευρώ και στρατηγική της αριστεράς

Στο  παρακάτω άρθρο του Γιάννη Τόλιου απαντούν με κείμενό  τους στην  Εποχή  ,23/6/13 οι Παναγιώτης Λαμπρόπουλος και Χρήστος Λάσκος

Toυ Γιάννη Τόλιου  

Το ζήτημα της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος (ευρώ) έχει αναδειχτεί και δικαίως, «κομβικό» ζήτημα στην εναλλακτική στρατηγική της Αριστεράς. Το ζήτημα έχει απασχολήσει το ΣΥΡΙΖΑ και θα τον απασχολήσει στο επικείμενο συνέδριο. Παρ’ ότι δεν υπάρχουν αμφιβολίες για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προωθεί η ευρωζώνη, υπάρχουν ωστόσο μεγάλα «αποθέματα» μεταρρυθμιστικών ψευδαισθήσεων για βελτίωση του οικοδομήματος της ΟΝΕ με «πίεση από τα κάτω». Όμως χωρίς μεγάλες πολιτικές ανατροπές (ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων σε όλες ή τις περισσότερες χώρες) δεν μπορούν να αλλάξουν οι «συντεταγμένες» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με ουτοπικές θεωρήσεις «όλες μαζί οι χώρες», αλλά με σπάσιμο του αδύνατου «κρίκου» εκεί που οι συνθήκες ωριμάζουν και επιτάχυνση της ωρίμανσης ανατροπής και σπάσιμο νέων «κρίκων» και σε άλλες χώρες.

Η ταξική φύση της ευρωζώνης

Η ΕΕ και ο πυρήνας της, η ευρωζώνη, δεν αποτελούν ένωση χωρών και λαών με στόχο τη σύγκλιση οικονομιών, σύγκλιση μισθών, σύγκλιση δικαιωμάτων κά, αλλά ένωση καπιταλιστών (κυρίως πολυεθνικών) με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικής θέσης τους στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο και τη αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Κυρίαρχο «ενοποιητικό» στοιχείο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η «ισχύς» και ο «ανταγωνισμός» και όχι η ισότιμη συνεργασία των λαών. Η ΕΕ αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και τελευταία στην Κύπρο (τραπεζική κρίση, αποφάσεις eurogroup, εκβιασμοί ΕΚΤ, δανειακή σύμβαση, Μνημόνιο, κά), διέλυσαν πολλές ψευδαισθήσεις για το χαρακτήρα της ευρωζώνης και το ασύμβατο εφαρμογής αριστερής πολιτικής εντός των ορίων της. Κατά συνέπεια η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, για εφαρμογή αριστερού προγράμματος, χωρίς να προετοιμάζει το λαό για το ενδεχόμενο αποδέσμευσης και κυρίως να προετοιμάζεται ο ίδιος (πολιτικά, τεχνοκρατικά, οργανωτικά, κινηματικά), δημιουργεί ερωτηματικά και έλλειμμα πολιτικής αξιοπιστίας, πολύ περισσότερο που σε δημόσιες εκφωνήσεις ηγετικά του στελέχη διαβεβαιώνουν την εφαρμογή αριστερής πολιτικής με παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και το ευρώ.

Τι σημαίνει παραμονή ή αποδέσμευση από την ευρωζώνη;

Το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι χρειάζεται να υπερβούμε τη μονομερή συζήτηση «ευρώ-δραχμή» διότι περιορίζει τη θεώρηση στο χαρτονόμισμα («μέσο ανταλλαγής») ή στην καλύτερη περίπτωση στη νομισματική πολιτική (πιστωτική και συναλλαγματική). Ασφαλώς η τελευταία αποτελεί κρίσιμη πτυχή και βρίσκεται στον πυρήνα της «Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης» (ΟΝΕ). Όμως τα τελευταία χρόνια η ευρωζώνη έχει υποστεί σημαντική «μετάλλαξη» προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Εκτός από τους δύο «πυλώνες», την ΕΚΤ και το «Σύμφωνο Σταθερότητας», έχουν δημιουργηθεί ο «Μηχανισμός Στήριξης» με τα Μνημόνια, το «Σύμφωνο για το Ευρώ», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», τα «Εξάμηνα συντονισμού», κά, που κάνουν πιο σκληρό το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και καθολικότερο το πλέγμα της υπερεθνικής επιβολής της βούλησης των κυρίαρχων ελίτ, κυρίως της γερμανικής, σε βάρος των λαών και εργαζόμενων ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών.

Αλέκος Αλαβάνος: «Να βγει η Ελλάδα από το στοιχειωμένο κλουβί της Ευρωζώνης»

Το πρόγραμμά μας είναι το όνομά μας. Με αυτή την έννοια, ναι, στις ευρωεκλογές οφείλει να είναι παρόν το «Σχέδιο Β» ως μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση

Το πιο δύσκολο εμπόδιο για το «Σχέδιο Β» δεν είναι το νόμισμα. Αλλά αν η κοινωνία μας μπορεί τελικά να βγει από το μικροαστισμό και να ανοίξει τα φτερά της σε ένα νέο πλαίσιο αλληλοστήριξης και συντροφικής δράσης

 

Να ανακτήσουν οι Ελληνες το χαμένο ηθικό και να αντισταθούν στη μοιρολατρία και το μικροαστισμό που παράγει η κρίση, επισημαίνει ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ και νυν επικεφαλής του «Σχεδίου Β», με αυτοκριτική χροιά αναφέρεται στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι η πρωτοβουλία για την ίδρυσή του είχε μεν καλές προθέσεις, αλλά «μεγάλο ερασιτεχνισμό και αφέλεια». Χαρακτηρίζει τη Χρυσή Αυγή «κοινωνικό φαινόμενο», που λειτουργεί ως προειδοποιητικό μήνυμα για όλους. «Αυτοί που ταπεινώνουν τους μετανάστες έχουν οι ίδιοι ταπεινωθεί από το άγριο κράτος», λέει ο κ. Αλαβάνος. Αναλυτικά, η συνέντευξη:

Συνέντευξη στον Σπύρο  ΚΑΡΑΛΗ

* Υποστηρίζετε ότι το εγχείρημα της Ευρωζώνης είναι πια κάτι απαρχαιωμένο, αποτυχημένο, παραλυτικό. Πολλοί, όμως, αντιπροτείνουν ότι η Ευρώπη είναι ένα μεγάλο μαντρί και ότι η Ελλάδα αν βγει από την Ευρωζώνη θα τη φάει ο λύκος. Μπορεί η Ελλάδα να τα καταφέρει χωρίς την Ευρώπη;

– Οι λύκοι είναι ήδη μέσα στο μαντρί. Οχι ότι υπάρχουν κακοί (οι Γερμανοί) και καλοί (οι Ελληνες) λαοί. Τα δομικά χαρακτηριστικά της Ευρωζώνης είναι τέτοια που δημιουργούν κέντρο και περιφέρεια, χώρες εξαγωγείς-τοκογλύφους και χώρες εισαγωγείς και χρεοκοπημένες, οικονομίες με τεχνολογία και οικονομίες με διαλυμένο παραγωγικό ιστό. Και σε πολιτικό επίπεδο κράτη-αφεντικά και κράτη-αποικίες. Το ζητούμενο είναι μια χώρα που έχει φτάσει σε ακραία ύφεση, όπως η Ελλάδα, να ανοίξει δίοδο και να βγει από αυτό το στοιχειωμένο κλουβί. Από το ίδιο μονοπάτι θα βγουν και οι άλλοι. Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη για το «Σχέδιο Β» δεν είναι μια κίνηση αυτοαπομόνωσης, αλλά η πρώτη συγκρουσιακή πράξη για τη δημιουργία μιας Ευρώπης της ισότιμης συνεργασίας, του αμοιβαίου οφέλους, της αλληλεγγύης, της διάχυσης της γνώσης και της τεχνολογίας.

* Εχετε ακόμη πει ότι η κρίση που βιώνει η χώρα δεν είναι απλά μια οικονομική κρίση. Οτι είναι κρίση καθολική, υπαρξιακή. Πώς περιγράφετε τη σημερινή κατάσταση;

– Οι θεσμοί -από το Κοινοβούλιο μέχρι το δημόσιο νοσοκομείο- καταρρέουν και επιτείνουν την κρίση. Οι αξίες που επικρατούσαν -το βόλεμα, η ατομική λύση- δεν έχουν να δώσουν απολύτως τίποτε. Η γλώσσα επικοινωνίας γίνεται όλο και περισσότερο γλώσσα της βίας. Ηθικό για το αύριο, όχι απλώς χαμηλό, δεν υπάρχει. Και το χειρότερο, εργασιακή γενοκτονία της νεολαίας. Μια καθολική κρίση απαιτεί και μια καθολική ημερήσια διάταξη επαναστατικών αλλαγών. Οχι μόνο οικονομικές, κοινωνικές, αλλά και θεσμικές, πολιτιστικές, στις ιδέες, στις αξίες. Ακόμα και στις σχέσεις ανάμεσά μας. Το πιο δύσκολο εμπόδιο για το «Σχέδιο Β» δεν είναι το νόμισμα. Αλλά αν η κοινωνία μας μπορεί τελικά να βγει από το μικροαστισμό και να ανοίξει τα φτερά της σε ένα νέο πλαίσιο αλληλοστήριξης και συντροφικής δράσης.

Δημήτρης Μπελαντής: Μπροστά στο Πρώτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Η τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (18/19-5-2013) υπήρξε σημαντικός σταθμός πριν από την έναρξη του εσωκομματικού διαλόγου και τη δρομολόγηση της συζήτησης στις οργανώσεις εν όψει του Συνεδρίου του Ιουλίου. Λειτούργησε θετικά και ενίσχυσε την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός δημοκρατικού, πολυτασικού, βουλευόμενου και μαχόμενου αριστερού οργανισμού.

Ανέ­τρε­ψε την κα­τα­σκευα­σμέ­νη από τα αστι­κά ΜΜΕ ει­κό­να ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να στρέ­φε­ται προς τη μια κα­τεύ­θυν­ση ή την άλλη με μια κί­νη­ση της μπα­γκέ­τας της εκά­στο­τε ηγε­σί­ας του ή και ότι πρέ­πει να κάνει κάτι τέ­τοιο τώρα, ώστε να κα­τα­στεί «υπεύ­θυ­νος» και «κυ­βερ­νή­σι­μος» και, αντι­θέ­τως, κα­τέ­δει­ξε ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις -και μά­λι­στα όχι μόνο από την «Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα»- που μπο­ρούν να ακυ­ρώ­σουν μια κα­τεύ­θυν­ση «στρογ­γυ­λέ­μα­τος» και «με­τριο­πα­θούς» με­τα­τό­πι­σης του κόμ­μα­τος, όπως αυτή έχει ανα­δει­χθεί -δυ­στυ­χώς- και από τις το­πο­θε­τή­σεις και πρα­κτι­κές ηγε­τι­κών στε­λε­χών στο διά­στη­μα μετά το προη­γού­με­νο κα­λο­καί­ρι και μέχρι σή­με­ρα. Ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να εγ­γυ­η­θούν μια πο­ρεία προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των ανα­γκαί­ων πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ρή­ξε­ων.

Οι κραυ­γές ορι­σμέ­νων ΜΜΕ του τύπου «Τσί­πρα, γίνε Πα­παν­δρέ­ου» πρέ­πει να πά­γω­σαν στον αέρα λίγο μόλις αφό­του εκ­φω­νή­θη­καν. Παρά το ατυ­χές γε­γο­νός ότι η ει­σή­γη­ση του Αλέξη Τσί­πρα φά­νη­κε να δίνει έμ­φα­ση στο ορ­γα­νω­τι­κό ένα­ντι του πο­λι­τι­κού και προ­γραμ­μα­τι­κού και μά­λι­στα με τη μορφή της «απο­κα­τά­στα­σης» της ενιαί­ας έκ­φρα­σης του κόμ­μα­τος, η οποία φε­ρό­ταν να υπο­νο­μεύ­ε­ται από τις «λί­στες» και τις «συ­νι­στώ­σες», η συ­ζή­τη­ση πο­λι­τι­κο­ποι­ή­θη­κε σε με­γά­λο βαθμό, ακόμη και επί των ορ­γα­νω­τι­κών ζη­τη­μά­των, αλλά και επί των ζη­τη­μά­των της συ­γκυ­ρί­ας. Η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση της συ­ζή­τη­σης εκ­φρά­στη­κε σε με­γά­λο βαθμό και μέσα από τις πα­ρεμ­βά­σεις για την απερ­γία της ΟΛΜΕ.       

1.  Όποιος στον πό­λε­μο πάει για να πε­θά­νει…

Όπως έδει­ξαν οι πα­ρεμ­βά­σεις ενός σαφώς πλειο­ψη­φι­κού τμή­μα­τος της Κ.Ε., η δια­δι­κα­σία αρ­χι­κά του προ­χω­ρή­μα­τος της ΟΛΜΕ και μετά του «βί­αιου φρε­να­ρί­σμα­τός» της μπρος στην απερ­γία κάτω από συν­θή­κες προ­λη­πτι­κής επι­στρά­τευ­σης, οδή­γη­σε σε μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ήττα του κι­νή­μα­τος αλλά και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σί­γου­ρα, το πρό­βλη­μα δεν εντο­πί­ζε­ται στις υπαρ­κτές  ευ­θύ­νες των συν­δι­κα­λι­στών μας στη Διοί­κη­ση της ΟΛΜΕ ή στις ΕΛΜΕ, αλλά έχει πολύ βα­θύ­τε­ρη διά­στα­ση. Ανε­ξάρ­τη­τα από την εκτί­μη­ση αν υπήρ­χαν οι εξαρ­χής κοι­νω­νι­κοί και συν­δι­κα­λι­στι­κοί όροι για την απερ­γία στις εξε­τά­σεις και την επι­τυ­χία της -συ­ζή­τη­ση που ακόμη μπο­ρεί να γί­νει-, η επι­βο­λή της προ­λη­πτι­κής πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης από την τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, μια μορφή δρά­σης ξένη προς κάθε αστι­κή δη­μο­κρα­τία που σέ­βε­ται τον εαυτό της, με­τέ­τρε­ψε την απερ­γία της ΟΛΜΕ σε άμεσα πο­λι­τι­κή απερ­γία, σε μια απερ­γία όχι πια για τις ώρες δι­δα­σκα­λί­ας αλλά για το σπά­σι­μο ενός φα­σί­ζο­ντος απερ­γο­σπα­στι­κού μη­χα­νι­σμού και για την ύπαρ­ξη ή το θά­να­το του απερ­για­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού δι­καιώ­μα­τος στην Ελ­λά­δα.  Το ζή­τη­μα αυτό ήταν πι­θα­νό ακόμη και προ­τού επι­βλη­θεί η επι­στρά­τευ­ση: η εμπει­ρία του Μετρό, της ΕΘΕΛ, των ναυ­τερ­γα­τών έδει­χνε ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα επι­χει­ρού­σε μια με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με το ισχυ­ρό συν­δι­κά­το της ΟΛΜΕ για να απο­δυ­να­μώ­σει καί­ρια το συν­δι­κα­λι­σμό στο Δη­μό­σιο και μά­λι­στα σε μια συ­γκυ­ρία «κο­ντέ­μα­τος» και απο­λύ­σε­ων στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες – όπως έλεγε και ο Τσόρ­τσιλ στον Β’ Π.Π., «όποιος έχει προει­δο­ποι­η­θεί, μπο­ρεί και να προ­ε­τοι­μα­στεί».

Θωμάς Σουνάπογλου – Γιώργος Κρεασίδης: »Επιδρώντας» στον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά: το αδιέξοδο μιας αυταπάτης

 Πηγή: aristeroblog.gr

Η συζήτηση για την αριστερή κυβέρνηση, από πολλές αριστερές δυνάμεις και φωνές, γίνεται συχνά με προβληματική μεθοδολογία. Αποσυνδέονται τα γενικά κριτήρια για το ζήτημα των μετώπων και της εξουσίας από το συγκεκριμένο πρόγραμμα και την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, γίνονται ορισμένα λογικά άλματα, ακόμα και πολιτικές λαθροχειρίες.

Πρώτα πρώτα, παρουσιάζεται ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ και ένα άλλο πρόγραμμα από αυτό που έχει.

Συνήθως εμφανίζεται μια ψευδής εικόνα, σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται με θετικό τρόπο σαν να έχει:

• ένα κατά βάση αριστερό φιλολαϊκό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, με κάποιες έστω αυταπάτες και λάθη για την ΕΕ, αλλά «αυτό θα το ξεπεράσει η ζωή», μέσα από μια αλυσιδωτή διαδικασία που θα μοιάζει με ντόμινο,
• μια σωστή στόχευση πολιτικής αλλαγής μέσω της πρότασης για αριστερή κυβέρνηση (με κάποια λάθη τακτικής, όταν απευθύνεται στον Καμένο ή την ΔΗΜΑΡ) και
• με κοινωνική βάση τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις (με κάποια αδυναμία  ή/και υποτίμηση στην οργάνωσή τους).

Από την άλλη, πάντα κατά την ίδια συλλογιστική ―και με κριτικό τρόπο– παρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν να έχει μια ηγεσία η οποία:

• δεν στηρίζεται όσο πρέπει στο μαζικό κίνημα  και υπερτονίζει τον κοινοβουλευτικό δρόμο,
• λαθεύει επικίνδυνα για τη δυνατότητα αξιοποίησης ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων,
• δεν έχει plan B στην περίπτωση αποπομπής από την ευρωζώνη
• δεν επιμένει στην «ενότητα της Αριστεράς», αλλά αλληθωρίζει παράλληλα προς ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ο «μέσος όρος» αυτών των «θετικών και αρνητικών στοιχείων», οδηγεί όσους ακολουθούν αυτό τον τρόπο σκέψης, στο ένα συμπέρασμα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη σε ταλάντευση» ή αλλιώς ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί “ανοιχτό ζήτημα”…».

Δημήτρης Μπελαντής: Όψεις του δογματικού και φορμαλιστικού μαρξισμού

Κατά το τελευταίο διάστημα αποδίδεται ιδιαίτερη σημασία από ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς στο να υπάρξουν απολύτως «καθαρές» λύσεις στην παρούσα κοινωνική και πολιτική κρίση.

Λύ­σεις οι οποί­ες αντα­πο­κρί­νο­νται σε «κα­θα­ρά» και άνευ αντι­φά­σε­ων ερ­μη­νευ­τι­κά και πο­λι­τι­κά σχή­μα­τα, που απο­τυ­πώ­νουν μια κα­θα­ρή άλ­γε­βρα των τα­ξι­κών και κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων έτσι ώστε τα στρα­τό­πε­δα να είναι απο­λύ­τως σαφή και να απο­τε­λούν μια άμεση αντα­νά­κλα­ση της βα­σι­κής αντί­θε­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, της διαί­ρε­σης και του αντα­γω­νι­σμού ανά­με­σα σε κε­φά­λαιο και μι­σθω­τή ερ­γα­σία. Αυτό το εγ­χεί­ρη­μα δεν είναι και­νού­ριο, έχει ξα­να­εκ­δη­λω­θεί τόσο στην πε­ρί­πτω­ση του κομ­μου­νι­σμού της «Τρί­της Πε­ριό­δου» (1928-1934) όσο και στην πε­ρί­πτω­ση της μαρ­ξι­στι­κής γερ­μα­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας πριν από το 1914, με κύριο εκ­φρα­στή τον Καρλ Κά­ου­τσκι («ορ­θό­δο­ξος μαρ­ξι­σμός»).

Όμως, όπως έχει υπο­στη­ρι­χθεί βά­σι­μα από ση­μα­ντι­κούς μαρ­ξι­στές (όπως ο Μάο), κάθε «αντι­κεί­με­νο» κι­νεί­ται και με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται από την εσω­τε­ρι­κή βα­σι­κή του αντί­θε­ση όχι όμως με τρόπο αφη­ρη­μέ­νο αλλά σε συν­δυα­σμό και με άλλες εξω­τε­ρι­κές αντι­θέ­σεις, οι οποί­ες συχνά παί­ζουν το ρόλο του κα­τα­λύ­τη και ενερ­γο­ποιούν/ανα­δει­κνύ­ουν στην πλη­ρό­τη­τά της τη βα­σι­κή αντί­θε­ση (Μάο Τσε­τούνγκ «Για τις αντι­θέ­σεις»). Αυτό έχει απο­δει­χθεί πε­ρί­τρα­να από την ίδια την πραγ­μα­τι­κή επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία σε σειρά από χώρες κατά τη διάρ­κεια του ει­κο­στού αιώνα. Η σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση και η οι­κο­δό­μη­ση του λαϊ­κού/ σο­σια­λι­στι­κού κοι­νω­νι­κού στρα­το­πέ­δου πά­ντο­τε εκ­δη­λώ­θη­κε μέσα από άμε­σους στό­χους, αι­τή­μα­τα και συ­γκρού­σεις που απέρ­ρε­αν μεν σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση από τη βα­σι­κή αντί­θε­ση αλλά ούτε ανα­φέ­ρο­νταν απο­κλει­στι­κά ή και κύρια σε αυτήν ούτε απέ­κλειαν τη συγ­χώ­νευ­ση και πολ­λών άλλων αντι­θέ­σε­ων, μέσα από τις οποί­ες πο­λώ­νο­νταν κατά τρόπο απο­τε­λε­σμα­τι­κό τα πράγ­μα­τα και οι δυ­νά­μεις σε βάρος της αστι­κής τάξης. Το «ψωμί και ει­ρή­νη» και «όλη η εξου­σία στα σο­βιέτ» στη Ρώ­σι­κη επα­νά­στα­ση, τα δη­μο­κρα­τι­κά και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά ζη­τή­μα­τα στη Γιου­γκο­σλα­βία, την Κίνα, το Βιετ­νάμ, την Ελ­λά­δα του ΕΑΜ κ.ά.

Τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ – Δημήτρης Μητρόπουλος

Πηγή: antapoCRISIS

Η Κυπριακή μισο-χρεοκοπία, εντός ευρω, ήρθε να θυμίσει μια πικρή αλήθεια σε όσους κάνουν την επιθυμία πραγματικότητα και την δημοσκόπηση πολιτική. Το πρόβλημα της ευρωζώνης, το πρόβλημα ευρώ, δεν είναι ένα απλό νομισματικό θέμα, δεν είναι απλά ένα «εργαλείο» που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ως μαχαίρι, είτε για να κόψεις ψωμί είτε για να σκοτώσεις. Είναι και τέτοιο. Και το κλείσιμο της κάνουλας της χρηματοδότησης από την ΕΚΤ προς την Κύπρο έδειξε ότι είναι και κρίσιμο, αφού ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας που οδήγησε το ΟΧΙ της Κυπριακής βουλής στο άτακτο ΝΑΙ. Κάποιοι θέλουν να εξακολουθούν να παραμυθιάζονται ή να παραμυθιάζουν και να ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα ήταν ο Αναστασιάδης, παραβλέποντας ότι η βουλή ήταν αυτή που είπε το αρχικό ΟΧΙ και η βουλή ήταν που είπε το τελικό άτακτο ΝΑΙ κάτω από τον εκβιασμό της διακοπής ρευστότητας. Αλλά ας είναι…

Το πρόβλημα λοιπόν της ευρωζώνης δεν είναι – κυρίως – ένα τεχνικό-νομισματικό θέμα. Είναι δομικό χαρακτηριστικό της Ε.Ε. και του τι είδους διακρατική ένωση είναι. Ορίζει πολιτικές σχέσεις κυριαρχίας από κάποιες χώρες σε κάποιες άλλες, από την Γερμανία προς την Ελλάδα, από το Βορρά προς το Νότο. Ορίζει ταξικές σχέσεις υπέρ του κεφαλαίου, στον ίδιο το σχεδιασμό της, πολιτικές λιτότητας, πολιτικές υπέρ των τραπεζών. Θέτει όρια στο ποιες πολιτικές μπορείς να εφαρμόσεις. Δεν υπάρχουν πληθωριστικές πολιτικές διεξόδου από την κρίση. Δεν υπάρχουν ελλείμματα που χρηματοδοτούν την ανάπτυξη. Απαγορεύεται. Η λιτότητα είναι μονόδρομος. Επιτρέπονται fast track, ειδικές οικονομικές ζώνες, αποβιομηχάνιση και αποαγροτοποίηση.

Τα παραπάνω πρέπει να τα υπενθυμίζουμε γιατί η συζήτηση για το «ευρώ» τείνει να πάρει όντως έναν οικονομίστικο χαρακτήρα. Αν εννοούσε αυτό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όταν έλεγε «δεν είναι η οικονομία, είναι η πολιτική ηλίθιε», να το χαιρετίσουμε. Μάλλον όμως είναι άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ που υπακούει στο «είναι η επικοινωνία ηλίθιε για να μη μιλήσουμε για την ταμπακιέρα». Και η ταμπακιέρα είναι ότι οι πολιτικές σχέσεις μέσα στην ευρωζώνη σου ορίζουν οικονομικά πλαίσια. Αυτό το κατάλαβε καλά η Κύπρος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα να το καταλάβει;

Διαπραγμάτευση μέσα στο ευρώ ή δραχμή;

Ο Κώστας Λαπαβίτσας, ο Κώστας Μελάς και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος απαντούν στο δίλημμα «εντός ή εκτός ευρώ»

Εφημ ΑΥΓΗ

Ο  Σταύρος Καπάκος και ο Χρήστος Σίμος τους έθεσαν τις παρακάτω ερωτήσεις:

1. Μετά τη δεύτερη απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο εκφράζονται απόψεις για επανεξέταση της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ για το ευρώ ή της θέσης του ΑΚΕΛ για το ευρώ; Θεωρείτε ότι υπάρχει τέτοιο θέμα ή ότι μπορούν να αναζητηθούν λύσεις στο πλαίσιο της Ευρωζώνης;

2. Τι δείχνουν οι άλλες εμπειρίες, όπως της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ρουμανίας ή της Ουγγαρίας κ.ά. όσον αφορά το νόμισμα και την ύπαρξη η όχι Μνημονίου

3. Πώς κρίνετε το κλίμα ευρωσκεπτικισμού που διαπιστώνεται στην Ευρώπη; Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για την κρίση στην Ευρωζώνη; Για παράδειγμα η πρόταση που εκφράζει ο Στιούαρτ Χόλαντ, που τάσσεται υπέρ της πρότασης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής ήδη από το 2011 (Νιου Ντιλ, ομόλογα από ΕΤΕπ κ.ά.) ή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος αποτελούν ικανοποιητικές ιδέες;

Διαβάστε τις απαντήσεις

Κώστας Λαπαβίτσας:

Ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεξετάσει τη θέση του για το ευρώ 

Κώστας Μελάς:

Λύσεις εντός Eυρωζώνης υπάρχουν, αλλά…

 

 

Ευκλείδης Τσακαλώτος: 

Δεν είναι το νόμισμα το άλφα και το ωμέγα της πολιτικής μας

 

 

 

Κύπρος, Ευρωζώνη, Αριστερά – Γιάννης Τόλιος

via Iskra

Η κρίση στην Κύπρο ήταν μια άτακτη τραπεζική χρεοκοπία, ενώ με τις αποφάσεις που πάρθηκαν και την εφαρμογή Μνημονίου, εφαρμόζεται η «συνταγή» της ελεγχόμενης χρεοκοπίας με δραματικές συνέπειες για τον κυπριακό λαό. Για μια ακόμα φορά αναδείχτηκε το αποκρουστικό πρόσωπο της ΟΝΕ και της ευρωζώνης. Η αναζήτηση λύσης με όριο την «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη αποδεικνύεται καταστρεπτική για Κύπρο και Ελλάδα. Τα αποτελέσματα της πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στην Ελλάδα και αντίστοιχα της κυβέρνησης Αναστασιάδη στην Κύπρο, οδηγούν στη δήμευση των λαϊκών εισοδημάτων και της δημόσιας περιουσίας, σε φτωχοποίηση του λαού και παραγωγική παρακμή, καθώς και σε κατάργηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Η ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη

Με δραματικό τρόπο επιβεβαιώθηκε ότι οι διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις στην ευρωζώνη, γίνονται στη βάση την ισχύ και τη δύναμη των διαπραγματευτικών όπλων και όχι με φραστικές απειλές και «τσαμπουκάδες» χωρίς ανάλογους μοχλούς πίεσης. Η απουσία εναλλακτικού σχεδίου και το έλλειμμα πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης Αναστασιάδη οδήγησε σε άτακτη υποχώρηση. Το ΑΚΕΛ παρά τις καλές του προθέσεις έχει σοβαρές ευθύνες γιατί στη διάρκεια της διακυβέρνησης του εγκατέλειψε το αριστερό του πρόγραμμα σήμερα κινούμενο στα όρια της ευρωζώνης. Μια παρόμοια εμπειρία στην Ιταλία επί κυβέρνησης Ντα Λέμα είχε ως αποτέλεσμα η ιταλική αριστερά σήμερα να αγωνίζεται για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Έχει πλέον αποκαλυφθεί ότι η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης παράγει πλεονάσματα στους ισχυρές χώρες (κυρίως τη Γερμανίας) και ελλείμματα για τις χώρες της περιφέρειας όπως την Ελλάδα. Ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης διευρύνει το χάσμα ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας των οικονομιών. Οι πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης διαιωνίζουν το φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας, μείωσης εθνικού εισοδήματος, αποδόμησης κοινωνικού κράτους και εργασιακών σχέσεων, δημιουργίας ελλειμμάτων και χρέους. Η Ελλάδα με το σκληρό ευρώ διευκολύνει τις εισαγωγές και μειώνει εξαγωγές, επιταχύνει την παραγωγική αποδιάρθρωση, δεν δίνει προοπτική στη νέα γενιά. Ακόμα και η Γαλλία ομολογεί ότι το σκληρό ευρώ πλήττει την ανταγωνιστικότητα των γαλλικών προϊόντων. Καμιά χώρα δεν θέλει πλέον να μπει στην ευρωζώνη ούτε και στην ΕΕ.

Π.Λαφαζάνης:»Δεν χρειαζόμαστε βίαιες ωριμάνσεις»

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στη «REALNEWS» (16/3) 

Πηγή: Ιskra

Απ’ όσο γνωρίζω, όλες οι χώρες τις ευρωζώνης, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, διαθέτουν εναλλακτικά σχέδια για την περίπτωση που θα εξαναγκασθούν να ακολουθήσουν, για εκείνο ή τον άλλο λόγο, το δρόμο του εθνικού νομίσματος. Και αυτά τα σχέδια τα έχουν κάνει, όχι γιατί έχουν επιλέξει την έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά γιατί θέλουν να καλύψουν τα νώτα των χωρών τους απέναντι σε κάθε ενδεχόμενο. Μόνο η Ελλάδα, απ’ όσο ξέρω και μακάρι να μην γνωρίζω καλά, δεν διαθέτει τον παραμικρό σχεδιασμό για το τι θα πράξει αν υποχρεωθεί, ανεξαρτήτως της θέλησής της, να προχωρήσει σε εθνικό νόμισμα. Βλέπετε, είναι τόση και τέτοια η θρησκοληψία των κυρίαρχων κύκλων για το ευρώ, ώστε να μην επιτρέπει να υπάρξουν στοιχειώδεις σχεδιασμοί αυτοπροστασίας απέναντι σε κάθε ενδεχόμενο, σε μια περίοδο μάλιστα που βλέπουμε την ευρωζώνη να βουλιάζει και την Ελλάδα να εισέρχεται όλο και πιο βαθιά στο υφεσιακό σκοτάδι. Και αυτά τα λέω ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μην παρανοηθώ, δεν έχει ως επιλογή την έξοδο από το ευρώ.

Συνέντευξη στη Μαριτίνα Ζαφειριάδου

Ερ.: «Βγαίνει» το πρόγραμμα κ. εκπρόσωπε; Θα φτάσει η χώρα και η οικονομία έως τις γερμανικές εκλογές, όπως ελπίζει η κυβέρνηση;

Απ.: Το εφαρμοζόμενο τρίτο μνημονιακό πρόγραμμα έχει ήδη καταρρεύσει και το θέατρο των τριβών ανάμεσα σε τρόικα και κυβέρνηση είναι το άλλοθι για τα νέα επώδυνα μέτρα που θα ακολουθήσουν. Η κυβέρνηση αυτή φτάνει, δεν φτάνει το φθινόπωρο…

Ερ.: Η Ιταλία ψήφισε κόμματα με πρόγραμμα την επιστροφή στη λιρέτα, στο Βερολίνο ιδρύεται κόμμα για έξοδο της Γερμανίας από το Ευρώ. Σε τι βαθμό κατά τη γνώμη σας κινδυνεύει η συνοχή -και η ίδια η ύπαρξη- της Ευρωζώνης;

Απ.: Η ευρωζώνη βουλιάζει και αποσυντίθεται. Η ιταλική εκλογική εξέγερση ενάντια στο ευρώ, ανεξάρτητα από τα πολιτικά πρόσημα της, αποτελεί βόμβα στα σαθρά ευρωζωνικά θεμέλια. Η μονεταριστική νεοφιλελεύθερη δομή της ευρωζώνης σπρώχνει το Νότο στον Καιάδα. Μπορεί το παλιό τείχος του Βερολίνου να έπεσε αλλά μια άλλη μορφή τείχους, ιδιαίτερης οικονομικής και κοινωνικής σκληρότητας για το ευρωπαϊκό Νότο και συνολικά για τους εργαζόμενους στην Ευρώπη, έχει «κτισθεί» με τη σφραγίδα της νέας Γερμανίας και του χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν θεωρώ ότι η ευρωζώνη έχει μέλλον με τις επιλογές που ακολουθεί. Η Ευρώπη χρειάζεται μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή. Και η Ελλάδα μπορεί να γίνει το πρώτο, ελπιδοφόρο πείραμα σε αυτήν την κατεύθυνση, που θα προκαλέσει ένα ντόμινο θετικών εξελίξεων.

Γιατί η κυβέρνηση του ΑΑΔ Μετώπου δεν έχει καμία σχέση με την κυβέρνηση της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ

 Η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ σήμερα οδηγεί το καράβι στα βράχια, δεν μπορεί να απαντήσει στα καθημερινά προβλήματα. Μεταφέρει μεταφυσικά την λύση τον προβλημάτων στο Σοσιαλιστικό μέλλον, αρνείται οποιαδήποτε γέφυρα που συνδέει την αντικειμενική πραγματικότητα του σήμερα με την Σοσιαλιστική προοπτική. Αποτέλεσμα είναι να απομακρύνεται από τις αγωνίες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η αδυναμία αυτή του ΚΚΕ εκ των πραγμάτων οδηγεί την μεγάλη πλειοψηφία του λαού στην αγκαλιά της διαχείρισης , του μικρότερου κακού

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την κυβέρνηση της αριστεράς κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως η διέξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού. Την ίδια ώρα πραγματοποιούνται διάφορες εκκλήσεις και προτάσεις από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ, ώστε το ίδιο να συνταχθεί στην προσπάθεια συγκρότησης μιας τέτοιας κυβέρνησης.

Το ΚΚΕ από την άλλη, απορρίπτει την συμμέτοχη σε κυβέρνηση της αριστεράς σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και σωστά πράττει. Το προβληματικό όμως είναι ότι η ηγεσία του KKE με τις «νέες» επεξεργασίες δεν απορρίπτει μόνο την συμμετοχή ή την στήριξη μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είναι σωστό, αλλά απορρίπτει οποιαδήποτε συμμετοχή, οποιαδήποτε στήριξη, σε οποιαδήποτε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρώντας ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να τραβήξει προς τα μπρός ,δηλαδή προς την Σοσιαλιστική προοπτική. Αυτό πλέον φαίνεται ότι αποτελεί για το ΚΚΕ θέση αρχής.

Έχω την γνώμη ότι και οι επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι λαθεμένες και δεν απαντούν στη ουσία της εξέλιξης της ταξικής πάλης. Αν θέλουμε να εξηγήσουμε και να προσεγγίσουμε την πορεία προς την Σοσιαλιστική προοπτική, θα πρέπει κατά την γνώμη μου να απορρίψουμε και τις δύο απόψεις οι οποίες έχουν βασικά κενά επεξεργασιών. Βέβαια οι ηγεσίες και των δύο κομμάτων, από την δικιά τους μεριά προσπαθούν να στριμώξουν την αντίθετη άποψη, βρίσκοντας τεχνάσματα και ρηχά επιχειρήματα. Όμως αυτά τα επιχειρήματα ούτε πείθουν ούτε απαντούν στις αγωνίες και στα αδιέξοδα της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου.

Προς πρώην συναγωνιστές

Γιάννης Μακριδάκης

Δεν συμφωνούν με τις απόψεις μου περί Σύριζα κάποιοι φίλοι και αγαπημένοι. Είναι οπαδοί του δόγματος “θα συμμαχήσουμε και με τον διάβολο προκειμένου να….” , πράγμα που ούτε το ‘κανα ούτε θα το κάνω διότι με ανατριχιάζει και μόνο η σκέψη.

Τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από απλά αγαπητοί. Στις προηγούμενες εκλογές κόσμος και κοσμάκης τάχθηκε με τον Σύριζα για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Οι Αριστεροί πολίτες επειδή διέκριναν ότι ήταν η μόνη ευκαιρία να απελευθερωθούμε από την πολιτική των Μνημονίων και να εκδιώξουμε τις Τρόικες. Ο Σύριζα δεν βγήκε πρώτο κόμμα για κάποιους λόγους, εντός των οποίων κατά την γνώμη μου είναι και το ότι δεν θέλησε να βγει πρώτο κόμμα αλλά αυτό ας το αφήσουμε στην άκρη.

Και για ποιον σημαντικό λόγο οι Αριστεροί πολίτες ψήφισαν Σύριζα και όχι ας πούμε ΚΚΕ ή Ανταρσία; Διότι τότε υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι είναι εφικτό να αλλάξουμε την Ευρώπη. Ότι αν η Ελλάδα έκανε την αρχή τότε, με μια αριστερή κυβέρνηση, θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του καταλύτη για αριστερή στροφή στον ευρωπαϊκό νότο και να αναγκάσει έτσι την Γερμανία σε αλλαγή πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Αριστεροί πολίτες, οραματιστές μιας πραγματικά Ενωμένης Ευρώπης και όχι μόνο μιας οικονομικής ένωσης, διέβλεψαν μια ελπίδα να αχνοφέγγει τότε, στις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού και ψήφισαν μαζικά τον Σύριζα που την εξέφραζε με δυναμική πρώτου κόμματος, ω του θαύματος.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει όλα και κυρίως ο Σύριζα. Αυτό που φαίνεται πεντακάθαρα είναι ότι όχι την Ευρώπη δεν μπορεί να αλλάξει ο Σύριζα αλλά ούτε στο ελάχιστο την ελληνική κοινωνία της κρίσης να ριζοσπαστικοποιήσει. Αυτό που αλλάζει με τρομερή ευκολία καθημερινά είναι την ίδια του την πολιτική υπόσταση, κάνοντας συστημική στροφή και προσπαθώντας να κερδίσει ψήφους από την συντηρητική δεξαμενή της κοινωνίας. Έτσι έχει πολλές φορές φτάσει στην αυτογελοιοποίηση αλλά το κυριότερο είναι ότι έχει μπερδευτεί τόσο μες στις αντιφάσεις του, που ούτε πειστική πρόταση διακυβέρνησης μπορεί να αρθρώσει μιας και υποστηρίζει τελείως αντιφατικά πράγματα προς άγραν ψήφων από παντού. Υποστηρίζει τους απεργούς αλλά και τους νοικοκυραίους, υποστηρίζει τους μπάτσους αλλά και τους δαρμένους από τους μπάτσους, υποστηρίζει τις επενδύσεις αλλά και τους διαμαρτυρόμενους ενάντια σ’ αυτές, υποστηρίζει, τέλος το ευρώ, αλλά όχι τα Μνημόνια παρόλο που είναι ορατό και από τον πλέον αδαή ότι το ευρώ μόνο με Μνημόνια μπορεί να υπάρχει και να επιτελεί τον ρόλο του, που δεν είναι άλλος από την γερμανοποίηση της Ευρώπης και την μετατροπή των λαών σε φθηνούς εργάτες, την μετατροπή των χωρών σε αποικίες, βιομηχανικές ζώνες, χαβούζες και μπαταρίες της Γερμανίας.

Ευτύχης Μπιτσάκης: Για την «Ουτοπία», τον μαρξισμό και την ενότητα της Αριστεράς

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Από το 1992, η Ουτοπία αποτελεί ένα μάχιμο και πλούσιο βήμα για τη διανόηση της Αριστεράς, καλλιεργώντας συστηματικά και με συνέπεια τη μαρξιστική προσέγγιση σε όλους τους τομείς. Εκατό τεύχη, περίπου είκοσι χιλιάδες σελίδες συνεισφορά στην κίνηση των ιδεών. Σε αυτές τις χιλιάδες σελίδες, αξίζει να σημειωθεί η προσοχή στις φυσικές επιστήμες και τα αφιερώματα (σε θέματα φιλοσοφικά, οικονομίας ψυχολογίας, τέχνης, αλλά και επίκαιρα θέματα, όπως το έθνος και ο εθνικισμός). Ιδιαίτερη παράμετρος, η εικονογράφηση με έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, ουσιαστική και όχι συμβατική, με τη φροντίδα της Μαρίας Κοκκίνου. Καθώς η Ουτοπία συμπλήρωσε εκατό τεύχη (ήδη κυκλοφορεί το εκατοστό πρώτο), συζητήσαμε, για όλα αυτά και πολλά άλλα, με την ψυχή του εγχειρήματος, Ευτύχη Μπιτσάκη. Τον ευχαριστούμε θερμά και ευχόμαστε, με το ίδιο πάθος και πλούτο, η Ουτοπία να συνεχίζει να μας χαρίζει απλόχερα ιδέες και προβληματισμούς.

Στρ. Μπ.

συνέντευξη του Ευτύχη Μπιτσάκη

* Ξεκινάω από το όνομα. «Ουτοπία». Ένας τίτλος που μπορεί ίσως να ξενίζει για ένα αριστερό και μαρξιστικό περιοδικό.

H ιδέα για την Ουτοπία γεννήθηκε το 1991, αμέσως μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, σε εποχή γενικευμένης απογοήτευσης. Θεωρήσαμε, τότε, ότι ένα περιοδικό Θεωρίας και Πολιτισμού, ήταν ανάγκη της στιγμής. Προφανώς θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα αριστερό, μαρξιστικό περιοδικό. Γιατί όμως Ουτοπία; Για δύο λόγους. Πρώτο, θέλαμε να αποφύγουμε, για ευνόητους λόγους, έναν παραδοσιακό μαρξιστικό τίτλο. Δεύτερο, Ουτοπία, ως γνωστόν, σημαίνει αυτό που δεν υπάρχει. Την ίδια στιγμή σημαίνει αυτό που δεν υπάρχει ακόμα. Για μας, ο σοσιαλισμός, παρά την κατάρρευση, ήταν το μη εισέτι υπάρχον· μια μη πραγματωμένη δυνατότητα που ωριμάζει ως η επαναστατική υπέρβαση των αντινομιών του υπαρκτού καπιταλισμού.

Όπως είναι γνωστό, σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, η κοινωνία γεννούσε και γεννά ουτοπίες. Ουτοπίες νοσταλγικές ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος όπως οι ουτοπικές αντιλήψεις ή τα ουτοπικά σχεδιάσματα του Ησίοδου (χρυσή εποχή του Κρόνου), του Πλάτωνα (εναντίον του χρήματος και του πλούτο) ή ουτοπία του Ιάμβλιχου με το ηλιόλουστο νησί των ευτυχισμένων θνητών, ακόμα και του Βιργίλιου όπου συναντάμε αναμνήσεις της αρχαϊκής κοινοκτημοσύνης.

Νάντια Βαλαβάνη: Στον πίθο των Δαναΐδων ο δημόσιος πλούτος

ΑΝΤΙΘΕΤΑ με όσα ισχυρίζεται η επίσημη οικονομική πολιτική, το όλο εγχείρημα των αποκρατικοποιήσεων δεν συνδέεται με την ουσιαστική προσέλκυση επενδύσεων, την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, την ανάπτυξη και την αύξηση της απασχόλησης.

Αυτό είναι το συμπέρασμα από τη συνέντευξη στην »Ελευθεροτυπία της Κυριακής» της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Νάντιας Βαλαβάνη που ακολουθεί. Η κ. Βαλαβάνη εξηγεί γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις συνιστούν σπατάλη του δημόσιου πλούτου με ζημιογόνες συνέπειες στην απασχόληση, τους μισθούς και την ακρίβεια, αφήνοντας συγχρόνως χωρίς εξυπηρέτηση απομακρυσμένες περιοχές και με ανεπαρκή ασφάλεια των παρεχόμενων κοινωφελών υπηρεσιών τους πολίτες. Τέλος, εξηγεί γιατί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για επανακρατικοποίηση δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. 

Συνέντευξη στον Κώστα ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

* Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος στις ιδιωτικοποιήσεις τη στιγμή που η χώρα είναι υπερχρεωμένη και έχει ανάγκη ξένων επενδύσεων;

** Κατ’ αρχάς, όπως σχεδόν όλοι παραδέχονται πλέον, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο. Συνεπώς, το να πουλάς το δημόσιο πλούτο -κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις και ακίνητα- για το σκοπό αυτό είναι σαν να τον πετάς στον πίθο των Δαναΐδων. Αλλά και βιώσιμο να ήταν το χρέος, το γεγονός ότι τα χρήματα από τις εκποιήσεις πηγαίνουν μέσα σε 10 μέρες στον Ειδικό Λογαριασμό της Τραπέζης της Ελλάδος για τους δανειστές σημαίνει πως δεν υπάρχει άμεσα οποιοδήποτε αναπτυξιακό όφελος για τη χώρα.

Ομως ούτε έμμεσο αναπτυξιακό όφελος υπάρχει, αν σκεφθούμε τα «οφέλη» που είχαμε από τη δεκαετία του ’90 απ’ όσες ΔΕΚΟ ιδιωτικοποιήθηκαν μερικά ή ολικά, αφήνοντας λιγότερο από το 1/3 του αρχικού κρατικού τομέα υπό δημόσιο έλεγχο.

Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής πείρα δείχνουν πως δεν έχεις αύξηση, αλλά μείωση των θέσεων εργασίας και των μισθών, για να γίνουν «ανταγωνιστικότερες» οι επιχειρήσεις. Επίσης, έχεις αύξηση των τιμολογίων, ήδη «προετοιμάζοντας» την ιδιωτικοποίηση, για να γίνει ελκυστικότερη η κερδοφορία, όπως συμβαίνει τώρα με τη ΔΕΗ, και βέβαια συνεχώς μετά.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Βουλγαρίας, όπου η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας με δύο τσέχικες και μία αυστριακή εταιρεία οδήγησε σε συντονισμένες αυξήσεις τιμών, με το ρεύμα να φτάνει μέχρι και το μηνιαίο εισόδημα μιας οικογένειας, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να πέσει η κυβέρνηση. Ή η εξυπηρέτηση απομακρυσμένων περιοχών, όπου π.χ. η συντήρηση και επέκταση του δικτύου συνεπάγεται επενδύσεις μη αποδοτικές, π.χ. περίπτωση ΕΛΤΑ, που δεν μπορεί να αναλάβει ένα ιδιωτικό, παρά μόνο ένα κρατικό φυσικό μονοπώλιο.

Π.Λαφαζάνης: »Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του θα βρεθεί στον αέρα».

via Iskra

Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η Αριστερά δεν έχει περιορισμένη αλλά αστείρευτη κοινωνική δυναμική. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ με μια νέα ριζοσπαστική ώθηση, που θα απευθύνεται στην πλειοψηφία της κοινωνίας και τις αγωνιώδεις ανάγκες της, πάρει κεφάλι απέναντι στη ΝΔ, μπορεί να πάει πολύ ψηλά, ενώ το πολιτικό τοπίο γενικότερα και ειδικότερα στην Αριστερά θα αλλάξει τότε σε βάθος, ανοίγοντας ίσως δρόμους προσέγγισης των αριστερών δυνάμεων. Ήδη στο ΚΚΕ διεξάγεται ένας πολύ ουσιαστικός διάλογος ενόψει του 19ου Συνεδρίου.

 Συνέντευξη στον Σπύρο ΚΑΡΑΛΗ

Eρ:Έχετε πει ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται για δεύτερη φορά ως «πειραματόζωο». Ποιά είναι η πρώτη;

H πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε η Ελλάδα ως πειραματόζωο ήταν μετά τον πόλεμο, όταν η βρώμικη ιμπεριαλιστική Αγγλοαμερικανική επέμβαση έπνιξε στο αίμα την Εαμική Αντίσταση και την προοπτική μιας ανεξάρτητης και προοδευτικής Ελλάδας. Η ιστορία, δυστυχώς, τηρουμένων των αναλογιών και των διαφορών πάει να επαναληφθεί και αγωνιζόμαστε, τώρα, ώστε η σημερινή νεοαποικιακή επέμβαση των τροϊκανών να καταλήξει σε φάρσα και σε ναυάγιο, πριν ναυαγήσει οριστικά η χώρα.

Η Ελλάδα με μια κυβέρνηση της συμπαραταγμένης Αριστεράς έχει μια μεγάλη ευκαιρία: από πειραματόζωο να εξελιχθεί σε θετικό πείραμα σύγχρονων ριζοσπαστικών προοδευτικών δρόμων, που θα προκαλέσουν ένα ντόμινο ανατρεπτικών εξελίξεων στην περιφέρειά μας και στη Νότια Ευρώπη. Αυτή είναι η μεγάλη πρωτότυπη, αισιόδοξη και ιστορική πρόκληση για την ελληνική Αριστερά και το λαό μας.

Ερ:Η κινητικότητα που παρατηρείται με επίκεντρο την ΑΟΖ και την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου. πιστεύετε ότι συνδέονται με την κρίση που εξελίσσεται;. Βλέπετε να προκύπτουν κίνδυνοι για τη χώρα;

Εδώ και δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούν μια πολιτική απαράδεκτων υποχωρήσεων στο Αιγαίο, η οποία συχνά επενδύεται με κορώνες εθνοκαπηλείας και άτακτους αντιπερισπασμούς. Οι κυρίαρχοι κύκλοι της Τουρκίας αλλά και οι «προστάτες» μας σε ΕΕ και ΗΠΑ , έχουν εξαιρέσει, περίπου, το Αιγαίο από την εφαρμογή των διεθνών συμφωνιών και του διεθνούς δικαίου , ειδικότερα του Δικαίου της Θάλασσας. Η Τουρκία του Ερντογάν , πίσω από τις λεκτικές αβρότητες, κλιμακώνει τις προκλήσεις και είναι ορατός ο κίνδυνος η τροϊκανή οικονομική ερείπωση να καταλήξει με εθνικές περιπέτειες και τραγωδίες. Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται όσο ποτέ μια ανεξάρτητη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των νόμιμων δικαιωμάτων της αλλά και συνετά, σχεδιασμένα και αποτελεσματικά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτήν την πολιτική , όμως, δεν μπορεί να την ακολουθήσει μια παραδομένη κυβέρνηση, όπως είναι η κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία τελεί υπό ομηρία και κηδεμονία. Ζούμε πολύ επικίνδυνες εθνικά ώρες και στην Ελλάδα και στην Κύπρο!

Οι προϋποθέσεις μια νέας ταξικότητας και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ -Συνέντευξη του Σπύρου Ι. Ασδραχά

Υπάρχει μια κατηγορία πολιτικών ανθρώπων που θέλουν να καταργήσουν τον δημόσιο τομέα και το εργαλείο του, που είναι το κράτος. Για να έχουμε ανάπτυξη θα πρέπει να γίνει ακριβώς το αντίθετο! Ενίσχυση του δημόσιου τομέα και υψηλού βαθμού εργαλειοποίηση του κράτους.

Πρέπει να δημιουργηθεί μια καινούργια συλλογικότητα, η οποία θα αναχθεί σε μια νέα ταξικότητα. Ενιαία; Όχι. Εδώ νομίζω ότι η ανάλυση του ΚΚΕ, μολονότι στο στρατηγικό επίπεδο δεν θα με εύρισκε εντελώς αντίθετο, στο τακτικό επίπεδο με βρίσκει τελείως αντίθετο. Διότι έχουν λησμονήσει τον τακτικισμό του Λένιν και έχουν υποτάξει την τακτική στη στρατηγική.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Συνέντευξη του Σπύρου Ι. Ασδραχά

* Θέλουμε να ξεκινήσουμε ρωτώντας σας για τον ρόλο των διανοουμένων, στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης.

Για τους διανοούμενους, το πρόβλημα είναι ηθικό. Αυτό σημαίνει την επιλογή ανάμεσα στον ατομοκεντρισμό και τη συλλογικότητα. Το ανθρώπινο είδος, ας μην το ξεχνάμε, ξεκίνησε ως συλλογικότητα, όπως τα οικολογικά συστήματα — και δεν αναφέρομαι μόνο στα δέντρα, τους θάμνους και τα ποτάμια, αλλά και στις ανθρώπινες συσσωματώσεις, όπως θα έλεγε ο Αβροτέλης Ελευθερόπουλος. Οι διανοούμενοι πρέπει να διαλέξουν σε ποια πλευρά του συνόρου θα τοποθετηθούν. Ανήκουν στους προνομιούχους ή σε εκείνους που χάρη στις ικανότητές τους μπόρεσαν να ανέβουν στις ψηλότερες βαθμίδες της οικονομικής και κοινωνικής πυραμίδας, όταν όμως καταφέρνουν να ξεπεράσουν αυτό τον ετεροπροσδιορισμό τότε δεν τους απομένει παρά να γίνουν επαναστάτες.

Κατ’ εμέ, στο εθνικό μας δράμα, όταν πεινάει ο κόσμος, όταν δεν έχει λεφτά για πετρέλαιο και κρυώνει, όταν δημιουργούνται ξανά μορφές αλληλεγγύης –και είναι εξαιρετικά θετικές– που ίσχυαν μονάχα στην ιταλογερμανική Κατοχή, στις συνθήκες αυτές δεν τους απομένει άλλος δρόμος. Ανοίγοντας μια παρένθεση, θα διακινδυνεύσω να πω ότι το δράμα αυτό ξεκινάει από μια απάτη: όταν με τεχνάσματα μπήκαμε στην ευρωζώνη. Τα πρόσωπα που ευθύνονται είναι γνωστά. Και, βεβαίως, οι εταίροι θα πρέπει να ήταν σε θέση να καταλάβουν ότι όλα αυτά έγιναν με λογιστικά τεχνάσματα. Από εκεί αρχίζει ο κατήφορος, ο υπέρμετρος δανεισμός, αυτά που πληρώνουμε σήμερα…

Δεξιά ομοβροντία στον ΣΥΡΙΖΑ-Χρίστος Κατσούλας

Πηγή: tometopo.gr

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Αν το ερώτημα φαίνεται άστοχο, μπορεί να διατυπωθεί με ορθό τρόπο: Η πολιτική ανατρέπει συσχετισμούς ή οι συσχετισμοί καθορίζουν την πολιτική; Η Αριστερά με την πολιτική της ανατρέπει την πραγματικότητα, ή η πραγματικότητα υποβάλει σε ρεαλιστική αναπροσαρμογή της Αριστεράς επί το συστημικότερο;

Τις τελευταίες μέρες, κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνα για το πρόγραμμα και την οικονομική πολιτική, δήλωσαν για πολλοστή φορά πίστη στη συνέχεια του κράτους και στη σταθεροποίηση της οικονομίας.

Για πρώτη φορά καθαρά, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίστηκε ως συνέχεια και δικαίωση των αποπειρών αστικού εκσυγχρονισμού -με ευρωπαϊκό πρόσημο- της Ελλάδας. Και ευθαρσώς αποδέχτηκε ότι τα περί κατάργησης του μνημονίου σε ένα μόνο άρθρο, είναι μια δήλωση προς λαϊκή κατανάλωση. Δεν πρόκειται δηλαδή για πραγματική ανατροπή των δεκάδων νόμων, πράξεων, ρυθμίσεων και απτών πολιτικών που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία και το λαό στην καταστροφή.

Κατόπιν αυτών το ερώτημα έρχεται και υπό άλλη μορφή: Μοναδική σημασία έχει να αλλάξει χέρια η κυβέρνηση, ή έχει σημασία τι κυβέρνηση θα είναι η επόμενη; Κριτήριο επιτυχίας είναι η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας με το πρόγραμμα του αντιπάλου, ή η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας για να ανατραπεί το πρόγραμμα του αντιπάλου; Και αυτό είναι κάτι που θα κριθεί τότε, μετά την ορκωμοσία του Α.Τσίπρα, ή κρίνεται διαρκώς, χθες, αύριο και κυρίως σήμερα;

Μια μικρή δέσμευση με μεγάλες συνέπειες-Ηλίας Ιωακείμογλου

Ή πώς αυξάνοντας το ελάχιστο μισθό θα αυξήσουμε τον μέσο

Πηγή:www.rednotebook.gr

Αντιφατικά μηνύματα εκπέμπονται από ηγετικά στελέχη του κόμματός μας σχετικά με την τύχη των μισθών εάν σχηματιστεί κυβέρνηση της Αριστεράς ή του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια μεριά, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει για τον ελάχιστο μισθό (ή «κατώτατο» μισθό), άμεση κατάργηση της Πράξης Υπουργικού Συμβουλίου με αριθμό 6-28/2/2012, με την οποία αυτός μειώθηκε κατά 22% (και 32% για τους νέους μέχρι 25 ετών). Είναι, λοιπόν, σαφής η δέσμευση του κόμματος για επαναφορά του ελάχιστου μισθού στα €751 ευρώ, και η δέσμευση αυτή αναγνωρίζεται από όλους. Από την άλλη μεριά, όμως, διατυπώνεται από ηγετικά στελέχη η μετριοπαθής άποψη ότι οφείλουμε να δεσμευτούμε, όχι για την αύξηση των μισθών αλλά για τη σταθεροποίησή τους, αρχικά, και την σταδιακή αύξησή τους, στη συνέχεια, υπό την αίρεση μάλιστα ότι θα μεγεθύνεται το ΑΕΠ. Όποιος όμως δεν επιθυμεί την γενική άνοδο των μισθών στον επιχειρηματικό τομέα της οικονομίας, παρά μόνον υπό όρους, δεν μπορεί να μιλάει για άμεση επαναφορά του ελάχιστου μισθού στο προηγούμενο επίπεδό του. Ας δούμε γιατί:

Εάν η κυβέρνηση της Αριστεράς καταργήσει την αντεργατική νομοθεσία και αυξήσει τον κατώτατο μισθό, τον ελάχιστο μισθό, στο προηγούμενο επίπεδό του, θα έχουμε κάνει μεγάλα βήματα για αυξήσεις όλων των μισθών, οι οποίες θα τείνουν να τους επαναφέρουν στα επίπεδα του 2008. Αυτό δεν θα συμβεί μόνο για μακροοικονομικούς λόγους (που έχουν εκτεθεί στην Εποχή της 24ης Φεβρουαρίου και της 3ης Μαρτίου προσεχώς) αλλά και για τον πολύ απλό λόγο, ότι ο μέσος μισθός που διαμορφώνεται στην αγορά εργασίας, σε μια οποιαδήποτε αναπτυγμένη καπιταλιστική οικονομία και οποιαδήποτε στιγμή, εξαρτάται κυρίως από δύο παράγοντες: από το ποσοστό ανεργίας και από τον «μισθό αναφοράς» δηλαδή έναν μισθό που θεωρείται «αναγκαίος», «δίκαιος», «κανονικός» μισθός, δηλαδή έναν μισθό που επιτρέπει στους εργαζόμενους να συντηρούνται και να αναπαράγονται συμμετέχοντας στον γενικό πλούτο της κοινωνίας. Ένα σημαντικό στοιχείο για τον καθορισμό του αναγκαίου μισθού, επομένως και του μέσου μισθού, είναι ο ελάχιστος μισθός, διότι αποτελεί «μισθό αναφοράς», διότι καθορίζει το μέτρο του αναγκαίου μισθού, του απαραίτητου μισθού για τους ανειδίκευτους εργαζόμενους. Στη συνέχεια, ολόκληρη η μισθολογική κλίμακα τείνει να αναδομηθεί με βάση τον ελάχιστο μισθό ώστε να διατηρούνται λίγο-πολύ σταθερές οι αναλογίες κατά τις οποίες αμείβονται οι διαφορετικές μερίδες μισθωτών όπως αυτές διαμορφώνονται από τις γνώσεις και τις δεξιότητες, την θέση εργασίας, τα χαρακτηριστικά της επιχείρησης και του κλάδου κλπ. Όποιος μιλάει για αύξηση του ελάχιστου μισθού πρέπει να γνωρίζει ότι μιλάει για αυξητική τάση των μισθών στον επιχειρηματικό τομέα. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές του αναπτυγμένου καπιταλισμού.

Ο Γκράμσι και ο ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: ISKRA

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Είναι απολύτως χρήσιμο, στις σημερινές δύσκολες και σκοτεινές συνθήκες, να αναζητά ο ΣΥΡΙΖΑ –αλλά και όλη η Αριστερά– τη σύνδεση μεταξύ της καθημερινής πολιτικής και μεγάλων «φωτεινών» στιγμών και ιδεών του παρελθόντος του κινήματος και της παγκόσμιας Αριστεράς.

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν η σύν­δε­ση αυτή αφορά το έργο του Αντό­νιο Γκράμ­σι, του με­γά­λου μαρ­ξι­στή επα­να­στά­τη που, στις πιο σκλη­ρές στιγ­μές του κι­νή­μα­τος στην Ιτα­λία, επε­ξερ­γά­στη­κε έναν πλού­το από­ψε­ων και θέ­σε­ων σχε­τι­κά με το ερώ­τη­μα αν –και πώς– είναι εφι­κτή η σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στις χώρες της (οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά) «ανα­πτυγ­μέ­νης» Δύσης.

Έτσι είναι απο­λύ­τως κα­λο­δε­χού­με­νη η επε­ξερ­γα­σία που «με­τα­φέ­ρει» στις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο συ­στη­μα­τι­κός εκ­δό­της των έργων του Γκράμ­σι στην Ελ­λά­δα, σύ­ντρο­φος Λου­κάς Αξε­λός, όπως και η εκ­δή­λω­ση που έγινε για την πα­ρου­σί­α­ση του βι­βλί­ου του Γκράμ­σι «Για την αλή­θεια, ή για να το να λέμε την αλή­θεια στην πο­λι­τι­κή», αλλά και του βι­βλί­ου του Λ. Αξε­λού «Ξα­να­δια­βά­ζο­ντας τον Γκράμ­σι».

Για τις από­ψεις που εκτέ­θη­καν στην εκ­δή­λω­ση αυτή, στα­χυο­λο­γού­με από τις στή­λες της «Αυγής»:

«Ο Γκράμ­σι προ­χω­ρά πιο πέρα από τον Μαρξ, θέ­το­ντας το ζή­τη­μα της ηγε­μο­νί­ας. Δη­λα­δή πώς οι δυ­νά­μεις της κοι­νω­νι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης θα συ­γκρο­τή­σουν έναν ευρύ συ­να­σπι­σμό, με συ­νε­κτι­κό στοι­χείο την υπε­ρο­χή τους σε πο­λι­τι­κό, ιδε­ο­λο­γι­κό και ηθικό επί­πε­δο. Και αυτό είναι εξαι­ρε­τι­κά επί­και­ρο σή­με­ρα, όπου ανα­ζη­τού­με τη μορφή ενός συ­να­σπι­σμού εξου­σί­ας, ο οποί­ος θα ανα­με­τρη­θεί με το μνη­μό­νιο…» (Αλ. Τσί­πρας).

«Το ΕΑΜ ως ση­μείο ανα­φο­ράς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τη συ­γκρό­τη­ση ενός ευ­ρύ­τα­του πα­τριω­τι­κού μπλοκ…» (Λ. Βάσ­σης). Την ανά­γκη να κι­νη­θεί η Αρι­στε­ρά «πέρα από τη στρα­τη­γι­κή της έντα­σης και της πό­λω­σης» (Ν. Ξυ­δά­κης). Το θέμα της δη­μο­κρα­τί­ας ως κε­ντρι­κό, τόσο απέ­να­ντι στους κρα­τι­κούς θε­σμούς, όσο και στο κόμμα (Ρ. Ρι­νάλ­ντι).

Δια­στρε­βλώ­σεις

Για να γίνει η συ­ζή­τη­ση αυτή πιο χρή­σι­μη, για να γίνει εφι­κτό να βγουν πραγ­μα­τι­κά τα απα­ραί­τη­τα για το σή­με­ρα συ­μπε­ρά­σμα­τα από τη σκέψη του Γκράμ­σι, είναι –κατά τα γνώμη μου– απα­ραί­τη­το να προ­στα­τευ­τού­με από κά­ποιες κρί­σι­μες δια­στρε­βλώ­σεις που οι «επί­γο­νοι» –και ει­δι­κά το ΙΚΚ και το ρεύμα του ευ­ρω­κο­μου­νι­σμού– φόρ­τω­σαν στο έργο του Γκράμ­σι:

1) Ο Γκράμ­σι, πράγ­μα­τι, επε­ξερ­γά­ζε­ται την πιο πο­λύ­πλο­κη, αργή και βα­σα­νι­στι­κή προ­σπά­θεια («πό­λε­μος θέ­σε­ων») που χρειά­ζε­ται για να φτά­σου­με στη σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στις ανα­πτυγ­μέ­νες κοι­νω­νί­ες της Δύσης, σε σύ­γκρι­ση με τον καλ­πα­σμό («πό­λε­μος κι­νή­σε­ων») της επα­να­στα­τι­κής προ­σπά­θειας στη Ρωσία, όπου οι Μπολ­σε­βί­κοι έφτα­σαν μέσα σε 15 χρό­νια από τη συ­γκρό­τη­ση του κόμ­μα­τός τους στην εξου­σία. Όμως σε καμία πτυχή του έργου του δεν τί­θε­ται σε αμ­φι­σβή­τη­ση «ο σκο­πός» του πο­λέ­μου θέ­σε­ων, δη­λα­δή η στρα­τη­γι­κή της σο­σια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης στις χώρες του ανα­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού.

Το πολιτικό πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα – Γιώργος Δελαστίκ

Περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Πέρα από τις δημοσκοπήσεις, όλοι οι Έλληνες διαπιστώνουν ή διαισθάνονται ότι η εκρηκτική αύξηση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ -αυτή που από το4,6% των εκλογών του 2009 τον οδήγησε στο 16,8% των εκλογών του Μαΐου του 2012και τον απογείωσε στο 26,9% ένα μήνα αργότερα, στις εκλογές του Ιουνίου- έχει ανακοπεί. Υπάρχουν περισσότερες της μίας αιτίες που προκάλεσαν το φαινόμενο αυτό.

Η πρώτη είναι η κατηγορηματική άρνηση του ΚΚΕ να ανταποκριθεί καθ” οιονδήποτε τρόπο στις προσκλήσεις συνεργασίας που του απηύθυνε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν το ΚΚΕ πλήρωσε βαρύτατο εκλογικό τίμημα για τη στάση του αυτή, πέφτοντας από το 8,5% του Μαΐου του 2012 στο 4,5% του Ιουνίου, που αποτελεί το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα όλης της ιστορίας του από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, το πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν σαφέστατο: εξάλειψε από τη συνείδηση του ελληνικού λαού τη δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα!

Μπορεί να ακούγεται μελοδραματικό, αλλά το Μάιο του 2012 η ελληνική Αριστερά έχασε τη μοναδική ευκαιρία πειραματισμού αναζήτησης ενός ραντεβού με την εξουσία. Αβέβαιης, φυσικά, έκβασης, με πολλούς κινδύνους, αλλά που άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει κανείς.

Χάθηκε η ευκαιρία της Αριστεράς

Έχουν δίκιο όσοι έλεγαν ότι η Αριστερά είναι ανέτοιμη να κυβερνήσει. Άλλωστε, η ευκαιρία του Μαΐου παρουσιάστηκε όχι εξαιτίας της απήχησης στο λαό της αριστερής πολιτικής αυτής καθαυτής, αλλά λόγω της προσωρινής κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος εξουσίας εξαιτίας του Μνημονίου. Με τη μορφή αυτή όμως παρουσιάζονται ιστορικά οι ευκαιρίες για την Αριστερά και τις προοδευτικές δυνάμεις. Όχι κατά παραγγελία όποτε αυτές θέλουν. Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 βγήκε πρώτο «κόμμα» το… εξωκοινοβούλιο – δηλαδή τα κόμματα που έμειναν εκτός Βουλής μη κατορθώνοντας να υπερβούν το όριο του 3% και τα οποία αθροιστικά συγκέντρωσαν το απίστευτο ποσοστό του… 19%!Όταν στις ίδιες εκλογές η ΝΔ πήρε μόλις 18,9% και το ΠΑΣΟΚ 13,2% -ποσοστό, δηλαδή, λίγο υψηλότερο από το άθροισμα των κομμάτων της Αριστεράς-, είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα είχε καταρρεύσει.

Η »πολιτική εξομολόγηση» της Σοφίας Σακοράφα στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Η ομιλία της Σοφίας Σακοράφα στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η πίεση του χρόνου με αναγκάζει να γίνω επιγραμματική. Θέλω να κάνω μια εκ βαθέων πολιτική εξομολόγηση και αμέσως μετά να επιχειρήσω  την αναλογία της.

Έχω χάσει λίγο τη μπάλα. Αυτή είναι η πολιτική μου εξομολόγηση.

Η αναλογία είναι ότι εάν σε μένα συμβαίνει κάτι τέτοιο, πολύ φοβάμαι ότι για το λαό αυτό μεταφράζεται σε ένα αίσθημα πολιτικής απογοήτευσης.

Και πιστεύω, αλλά και γνωρίζω, στο βαθμό που μπορώ να γνωρίζω, ότι υπάρχει ένας κόσμος που δηλώνει και είναι απογοητευμένος από μας. Και θα επιχειρήσω να εξηγήσω το γιατί μέσα στη δυσκολία των λίγων λεπτών.

Γύρω μας διαλύεται το σύμπαν. Κυριολεκτώ, χωρίς καμία υπερβολή, διαλύεται το σύμπαν. Οι δε μήνες που έρχονται θα είναι οι σκληρότεροι μήνες που έχουμε ζήσει εδώ και 40 χρόνια.Θαρρώ ότι σε αυτή τη δραματική συγκυρία ο λαός μας έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις από εμάς και θεωρώ διαφορετικές απαιτήσεις από αυτό που κάνουμε.

Πρώτα από όλα σε επίπεδο ηγετικών στελεχών και κόμματος.

Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή που ο λαός μας δεν εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή ένα πολιτικό χώρο μέχρι αυτοί να φανούν αναξιόπιστοι.Παρά εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή έναν πολιτικό χώρο αφού πρώτα αποδείξουν ότι είναι αξιόπιστοι.

Εμείς λοιπόν θεωρώ ότι όχι απλώς δεν κάνουμε όσα πρέπει για να εδραιώσουμε την αξιοπιστία μας, αλλά πολλές φορές κάνουμε πράγματα που μας καθιστούν αναξιόπιστους. Αναξιόπιστους με την έννοια τόσο της πολιτικής ασυνέχειας του λόγου μας, όσο και της πολιτικής ασυνέπειας στις πράξεις μας.

Πολύ επιγραμματικά αναφέρω : όχι σε αυτές καθαυτές ίσως τις συναντήσεις κορυφής που επιχειρεί ο σύντροφος Πρόεδρος, αλλά κυρίως στα πολιτικά συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές.

Στη συνάντηση Πέρες αποτύχαμε να δώσουμε στίγμα.
Στη συνάντηση στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δώσαμε ένα στίγμα εξαιρετικά μαλακό, χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα που ακολουθεί η χώρα μας αδύναμο.
Στη συνάντηση με Σόιμπλε δε βγήκε ξεκάθαρο στίγμα στην ελληνική κοινωνία.
Στη δε συνάντηση με το ΔΝΤ το στίγμα υπήρξε μάλλον στρεβλό, αφού αντί να βγει προς τα έξω η υπαναχώρηση του ΔΝΤ ως προς το μνημόνιο, βγήκε προς τα έξω μια θρησκευτικού τύπου λατρεία προς τον Ομπάμα και τις αξίες του αμερικανικού έθνους.Μια αγιοποίηση δηλαδή του αμερικάνικου καπιταλισμού, η οποία δημιουργεί τα εξής ιδεολογικά και τακτικά προβλήματα.

Λούκα Κατσέλη:»Ως το φθινόπωρο η κυβέρνηση θα καταρρεύσει»

Πηγή: www.efsyn.gr  

Αντιδράσεις για τη Λούκα

Ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε η συνέντευξη της Λούκας Κατσέλη στην »Εφ.Συν.» και όσα δήλωσε για τις συνομιλίες της με τον ΣΥΡΙΖΑ και την βολιδοσκόπησή της από το ΠΑΣΟΚ.

Στην Κουμουνδούρου επιβεβαίωσαν τα περί συνομιλιών, κράτησαν όμως αποστάσεις. »Έχουν βρεθεί ορισμένες φορές» σχολίασαν συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα, συμπληρώνοντας ότι αυτό δεν σημαίνει ότι η επικοινωνία τους είναι τακτική. Πάντως την Πέμπτη δύο κορυφαία στελέχη του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιάννης Μηλιός συναντήθηκαν με την πρώην υπουργό στο γραφείο της, με αντικείμενο διεθνές συνέδριο που διοργανώνεται τον Μάρτιο στην Αθήνα με τη συμβολή της.

Όσο για την αντίδραση του ΠΑΣΟΚ , λακωνική και φαρμακερή:’’ Δεν ασχολούμαστε με την κ.Κατσέλη’’

Δ.Κ., 9/2/13

 

Η συνέντευξη στον Δημήτρη Κουκλουμπέρη

Κοινωνικές συγκρούσεις και πτώση της κυβέρνησης μέχρι το φθινόπωρο προβλέπει η Λούκα Κατσέλη, αν συνεχιστεί η πολιτική του συμβιβασμού με τις απαιτήσεις των δανειστών. Η πρώην υπουργός προτείνει την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης από ευρύτερη συμπαράταξη προοδευτικών κομμάτων, επιβεβαιώνει ότι βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αποκαλύπτει ότι το ΠΑΣΟΚ διερεύνησε την επιστροφή της, εισπράττοντας ωστόσο ένα κατηγορηματικό όχι εκ μέρους της.

– Ποια είναι η εκτίμησή σας για την κατεύθυνση της χώρας με βάση τις επιλογές της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ;

Μετά τις εκλογές η χώρα έχασε μια σημαντική ευκαιρία. Την ευκαιρία να επαναδιαπραγματευτεί με τους πιστωτές της τους όρους του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, με αποτέλεσμα τώρα να οδηγείται σε επικίνδυνες ατραπούς. Είχα προειδοποιήσει από το καλοκαίρι του 2012 ότι η ύφεση θα βαθύνει ακόμη περισσότερο. Με πολύ συντηρητικούς υπολογισμούς θα ξεπεράσει το -7% το 2013 για πέμπτη συνεχή χρονιά, η ανεργία θα αυξηθεί, τα έσοδα θα παρουσιάσουν μεγάλη υστέρηση, τα ανεξόφλητα χρέη προς τις τράπεζες και το Δημόσιο θα διογκωθούν και δεν θα υπάρχει η δυνατότητα στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις να ξεπληρώσουν οφειλές και ασφαλιστικές εισφορές. Αν αυτή η κατάσταση, η οικονομική δυσπραγία και η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης συνεχιστεί, θα οδηγηθούμε μαθηματικά -όπως έγινε και σε άλλες χώρες- σε κοινωνικές συγκρούσεις και πολιτικούς κλυδωνισμούς. Είναι ζήτημα δημοκρατίας η ανατροπή αυτής της οικονομικής πολιτικής, έτσι ώστε να συγκρατηθεί η αγοραστική δύναμη, να κινηθεί η οικονομία και σταδιακά να επανέλθει η ομαλότητα. Η τρικομματική του κ. Σαμαρά έκανε μια πολιτική επιλογή: να πέσει στην αγκαλιά της κ. Μέρκελ. Για πολιτικούς λόγους και προς συμφέρον ορισμένων εργοδοτών στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν κάθε κίνητρο να ακολουθείται αυτή η πολιτική. Στην υπηρεσία αυτής της πολιτικής, η κυβέρνηση έχει επιλέξει να ακυρώσει οποιαδήποτε εναλλακτική με το επιχείρημα του μονοδρόμου και να ακυρώσει οποιαδήποτε προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης. Εχουν ασπασθεί πλήρως τη λογική μιας αδιέξοδης πολιτικής, βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής, εσωτερικής υποτίμησης και αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου.

Η Τουρκία, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Σαμαράς – Δημήτρης Ψαρράς

Εφημερίδα των Συντακτών 

Πολύ βιάστηκαν οι επιτελείς της Νέας Δημοκρατίας να στοχοποιήσουν τον Νάσο Θεοδωρίδη με αφορμή τις απόψεις που έχει εκφράσει για τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Ως υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο κ. Θεοδωρίδης είναι φυσικό να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην υπεράσπιση της ειρήνης και των ατομικών δικαιωμάτων, χωρίς να λογαριάζει τα ταμπού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Για τον ίδιο λόγο, ήταν άστοχη η αντίδραση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσε να υιοθετήσει τη λογοκριτική λογική των Κλουζό του τουίτερ που έχει συγκροτήσει ο κ. Κεδίκογλου.

Είναι αστείο να αισθάνονται τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωμένα να απολογηθούν για τις απόψεις ενός απλού μέλους του κόμματος στο επικοινωνιακό επιτελείο της Συγγρού, τη στιγμή που επιφανή στελέχη της κυβέρνησης είναι ο κ. Βορίδης ή ο κ. Γεωργιάδης, με τις γνωστές απόψεις, τη μαθητεία τους δίπλα στον Παπαδόπουλο και τον Πλεύρη και τις εκλογικές τους συνεργασίες με στελέχη της ΕΝΕΚ και της Χρυσής Αυγής.

Αλλά υπάρχει και κάτι σοβαρότερο. Αν έπρεπε να απομακρυνθεί ο κ. Θεοδωρίδης από μια Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τι θα έπρεπε να γίνει με έναν πολιτικό που κρατά σήμερα στα χέρια του την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής παρά το γεγονός ότι έχει εκφράσει την άποψη ότι στη Θράκη υπάρχει «τουρκική μειονότητα», ότι «η Ελλάδα είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την Τουρκία με τον ευρωπαϊκό πλακούντα» και ότι οι αντιθέσεις Ελλάδας-Τουρκίας είναι «σχετικές» και όσοι δεν το βλέπουν ασκούν «κοντόφθαλμη πολιτική, που, αντί να εκμεταλλευτεί αυτό το γεγονός, προσπαθεί να μας πείσει με βρυχηθμούς»;

Εθνική σωτηρία ή μετάβαση προς τον σοσιαλισμό;-Ηλίας Ιωακείμογλου

 

Είναι άραγε δυνατή η διόρθωση των επιπτώσεων της μνημονιακής πολιτικής, των ανισοτήτων και των κοινωνικών αδικιών, της αποδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους και της αποδυνάμωσης της δημοκρατίας, χωρίς να τα θέσουμε όλα αυτά επάνω στα πιθανά μονοπάτια μιας μετάβασης προς τον σοσιαλισμό;

Δεν μπορεί να υπάρξει πρώτα ένα ιστορικό στάδιο Κοινωνικής Σωτηρίας, και αφού ολοκληρωθεί, να υπάρξει ένα άλλο ιστορικό στάδιο, αυτό της μετάβασης στον σοσιαλισμό. Μια τέτοια αντίληψη μάς φέρνει πίσω στην σταλινική θεωρία των σταδίων, στον θεωρητικό πρωτογονισμό.

Οι στόχοι μας, οι βραχυπρόθεσμοι και οι μακροπρόθεσμοι, οι τακτικοί και οι στρατηγικοί, βρίσκονται πάνω στο ίδιο ιστορικό μονοπάτι, είναι στοιχεία μίας ενιαίας διαδικασίας. Οι πρώτες μάχες θα προαναγγέλουν τον προορισμό, θα τον προετοιμάζουν, και θα είναι νικηφόρες μόνο με αυτήν την προϋπόθεση.

Πηγή: www.rednotebook.gr

Φαίνεται ότι κερδίζει έδαφος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η άποψη ότι ο σημερινός στόχος του κόμμματός μας δεν είναι η μετάβαση στον σοσιαλισμό, αλλά η Εθνική και Κοινωνική Σωτηρία. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, αφού τα ποσοστά μας έχουν καθηλωθεί περί το 30% και το ΚΚΕ αρνείται μέχρι τέλους κάθε συνεργασία ή στήριξη κυβέρνησης της Αριστεράς, θα πρέπει να γίνει μια στροφή στον πολιτικό ρεαλισμό. Που σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη των ταξικών αγώνων. Που σημαίνει ότι πρέπει τώρα να σχηματίσουμε μια κυβέρνηση πλατιάς κοινωνικής ενότητας για την ανακοπή της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής και να αφήσουμε για κάποιο μεταγενέστερο στάδιο τον στρατηγικό μας στόχο που είναι ο σοσιαλισμός. 

Πρόκειται για μία άποψη που διατείνεται ότι ορισμένες κοινωνικές τάξεις ή μερίδες τάξεων απευθύνουν στην Ιστορία το αίτημα για την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και για την αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν οι εργαζόμενες τάξεις από την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, όχι όμως ως στοιχεία μιας διαδικασίας μετάβασης στον σοσιαλισμό, αλλά ως στοιχεία μιας διαδικασίας παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι ένα κοινωνικό αίτημα που λέει: Είμαστε στη μάχη του μερικού, όχι του όλου, ας βάλουμε τώρα σε αναστολή το όραμα, ας ασχοληθούμε με την αποκατάσταση των ζημιών που έχουν υποστεί οι μη προνομιούχοι και το κοινωνικό κράτος.

ΣΥΡΙΖΑ:«Ας γίνουμε ρεαλιστές, ας διεκδικήσουμε…την εξουσία»-Λεωνίδας Βατικιώτης

Εφημ ΠΡΙΝ

Προς αναζήτηση χρίσματος τα διαπιστευτήρια Τσίπρα σε Γερμανία, ΗΠΑ και ΔΝΤ

Απογοήτευση και δυσφορία έχουν προκαλέσει στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ οι «ασκήσεις στον ρεαλισμό» στις οποίες μεθοδικά και σχεδιασμένα επιδίδεται το κόμμα από την επομένη των εκλογών του Μαΐου. Έκτοτε μέχρι και την συνέντευξη του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στην κρατική τηλεόραση την προηγούμενη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου οι μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεαματικές τροφοδοτώντας εσωκομματικές διαφωνίες που θα κορυφωθούν στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής που ξεκίνησε χθες και θα ολοκληρωθεί σήμερα, χωρίς ωστόσο να αναμένονται καν διορθωτικές κινήσεις από τη μεριά της ηγεσίας. Το μόνο που θα γίνει θα είναι εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις για συνέπεια από τους μεν και κόσμιες αντιδράσεις από τους δε…

Σημείο τομής για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε η συνάντηση του επικεφαλής του με τον ισραηλινό πρόεδρο, Σιμόν Πέρες, καταμεσής του Αυγούστου. Τόσο η ίδια η επαφή που νομιμοποίησε το «κράτος – τρομοκράτη» στη συνείδηση της προοδευτικής κοινής γνώμης όσο και η έλλειψη ενημέρωσης που την συνόδευσε αφήνοντας στο σκοτάδι την ατζέντα, έφερε στο φως επιλεκτικές σχέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, που ξεπερνούν κατά πολύ το επίπεδο της αξιοποίησης των γεωπολιτικών αντιθέσεων…

Το δεύτερο σοκ ήρθε με την επίσκεψη πολυμελούς αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στον επικεφαλής της Τασκ Φορς και κατοχικό διοικητή κατά πως αποκαλείται, Χορστ Ράιχενμπαχ. Η ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δέχθηκε τον ωμό εκβιασμό Γερμανών και ΕΕ, που εν περιλήψει έλεγε πως «αν θέλετε υπέρβαση της απομόνωσης και διεθνή νομιμοποίηση περάστε πρώτα από τον Ράιχενμπαχ». Δηλαδή αναγνωρίστε τον γερμανό γκαουλάιτερ και το καθεστώς οικονομικής κατοχής! Η συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ – φυσιολογική απόρροια της προτεραιότητας που αναγνώριζε στο στόχο παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, την λεγόμενη «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας που αποτελεί σταθερά του ελληνικού αστισμού από την εποχή του Καραμανλισμού – άνοιξε τον δρόμο για την επίσκεψη στο Βερολίνο και την διερευνητική συνάντηση με τον Σόιμπλε. Γεγονός όχι και τόσο ασήμαντο αν λάβουμε υπ’ όψη μας την κατηγορηματική άρνηση της Μέρκελ να συναντηθεί ακόμη και με τον υποψήφιο – τότε – πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Πόσο απέχουν τα Σεπόλια από τη Νέα Υόρκη; – Χρίστος Κατσούλας

Τις μέρες του ταξιδιού στη Νέα Υόρκη ξέσπασε η μάχη του Μετρό στα Σεπόλια. Ήταν μια πικρή αλλά και διδακτική ιστορία για ένα ερώτημα που είχε ήδη τεθεί: Ποιες μάχες δίνονται και ποιες όχι; Υπάρχουν μάχες που αν και “δίκαιες” δεν πρέπει να δίνονται γιατί έχουν πολιτικό κόστος; Τι μπορούσε να κάνει μια αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, που έχει κηρύξει προ μηνών μάλιστα «ανένδοτο αγώνα»; Τι μπορούσε να κάνει μια κοινοβουλευτική δύναμη πολλών δεκάδων αριστερών βουλευτών απέναντι στην επιστράτευση;

Πηγή: antapoCrisis

“Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι η κλιμάκωση της έντασης και της κοινωνικής σύγκρουσης”, δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας από την Αμερική. Πρόκειται για το πιο ήπιο δείγμα δηλώσεων εξευμενισμού που περίσσεψαν από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις τελευταίες μέρες. Υπήρξαν και άλλες, πολύ χειρότερες: “Στα χνάρια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ” γράφει για τον Ομπάμα η υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής του Σύριζα. “Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί;” αναρωτήθηκε ο Α.Τσίπρας. Συμπλήρωσε αναφερόμενος στις σχέσεις ΗΠΑ – Ελλάδας: “Πιστεύουμε ότι στην εξωτερική πολιτική υπάρχει συνέχεια και συνέπεια”. Ενώ κλιμάκωσε τα μαθήματα οικονομίας και νομισματικής με τη μνημειώδη δήλωση ότι “το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα”. Ευτυχώς δεν ακούσαμε κάτι για τη “δημιουργική καταστροφή” του καπιταλισμού ή για το “αόρατο χέρι της αγοράς”.

Το πρόβλημα δεν είναι απλά οι άτυχες, ανιστόρητες, και σε ένα βαθμό προκλητικές για την ιστορία της Αριστεράς, δηλώσεις. Το πρόβλημα είναι η πολιτική που τις γεννά.

Η πρώτη δήλωση είναι η πιο επικίνδυνη. Ως αντίληψη γεννά διαρκείς μετατοπίσεις, υποχωρήσεις, δείγματα καλής θέλησης και εξευμενισμού του αντιπάλου. Όσοι θέλουν μπορούν να βαυκαλίζονται ότι πρόκειται για μια πολιτική εφησυχασμού της λαϊκής πλειοψηφίας. Ή ακόμα χειρότερα, ότι είναι μια λαμπρή τακτική που έχει ζαλίσει τον Ομπάμα, τη Μέρκελ και τον διεθνή καπιταλισμό.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ανάγκη εφησυχασμού του λαού, αλλά οργάνωσης, κινητοποίησης, συνειδητοποίησής του. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Και ο λαός μας έχει βραχεί πολύ. Για την ακρίβεια έχει βουλιάξει μέχρι το λαιμό και αργοπεθαίνει. Και ο εφησυχασμός του λαού χάριν της κατάκτησης του μεσαίου χώρου, στην πραγματικότητα είναι κατευνασμός του αντιπάλου, χαρίζοντας του όμως χρόνο και όπλα, και συμβάλλοντας στις μυθολογίες των μονόδρομων.

Τι είδε ο Α.Τσίπρας στις Ηνωμένες Πολιτείες;- Αριάδνη Αλαβάνου

Πηγή: Το ΜΕΤΩΠΟ

Πέραν της καθιερωμένης, και κοινότοπης πλέον, auto da fe στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, που επαναλήφθηκε σε αμερικανικό έδαφος τούτη τη φορά και, βέβαια, κέρδισε τη δημοσιότητα – έχει ενδιαφέρον τι “είδε” ο Α. Τσίπρας στις ΗΠΑ, τι “δεν είδε” και πώς τον είδαν.

Πρώτο, λόγω και της επικαιρότητάς του, «δεν είδε» τα πρωτοσέλιδα ρεπορτάζ της “Washington Post” και των “New York Times” των ημερών της επίσκεψής του που ανέφεραν ότι οι Αμερικανοί “κλιμακώνουν τη βοήθεια προς τους Γάλλους για τη στρατιωτική επέμβαση στο Μαλί”, το νέο Αφγανιστάν, όπως ομολογείται από κατεστημένους κύκλους. Η σιγή, η απουσία ακόμη και ενός διπλωματικού σχολίου, γι’ αυτή την επέκταση σε άλλη ήπειρο του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, στην οποία εμπλέκεται άμεσα η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι εκκωφαντική, όταν βρίσκεται κανείς στην πρωτεύουσα της χώρας που παίζει πρωταγωνιστικό στις στρατιωτικές επεμβάσεις.

Δεύτερο, «είδε» παράγοντες που θα τον άκουγαν με κατανόηση. Στην ομιλία του στο Ινστιτούτο Brookings, ο Α. Τσίπρας κάλεσε τους Αμερικανούς ιθύνοντες να εξακριβώσουν ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει στην Ελλάδα :

“ Αν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η επιβολή του μεγαλύτερου προγράμματος δημοσιονομικής πειθαρχίας εν καιρώ ειρήνης, αποτυγχάνει ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, ελάτε στην Ελλάδα. Εάν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η κλεπτοκρατία καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία έχοντας καταστρέψει ένα ολόκληρο έθνος, ελάτε στην Ελλάδα”.

Ποιους κάλεσε; Παραθέτουμε από ρεπορτάζ του Τύπου ποιοι ήταν μεταξύ των εκλεκτών προσκεκλημένων: στελέχη της Γουόλ Στριτ, μέλη μεγάλων think-tanks, πανεπιστημιακοί … Παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου που δεν χρειάζεται να έλθουν στην Ελλάδα για να δουν τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ήταν οι πρώτοι διδάξαντες και τα ξέρουν από πρώτο χέρι, εφόσον με τη “Συναίνεση της Ουάσιγκτον” και τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής ισοπέδωσαν τις κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης και πλείστες όσες του Τρίτου Κόσμου, τα τελευταία 30 χρόνια, φορτώνοντάς τις με χρέη, επιβάλλοντας ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα και καταστροφή των όποιων κοινωνικών υπηρεσιών. Όσο για την κλεπτοκρατία: παραδοσιακά στηρίζουν κλεπτοκράτες σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, μεταξύ των οποίων τους πιο διεφθαρμένους δικτάτορες.

Ενας (αριστερός) Ελληνας στις ΗΠΑ…- Νίκος Μπογιόπουλος

 

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Ενα πράγμα που ως Ελληνας παρατηρώ περπατώντας στους δρόμους σας, είναι ότι η Αμερική δεν βρίσκεται στην κατάσταση κατάθλιψης την οποία δυστυχώς η χώρα μου βιώνει σήμερα. Δεν είδα κλειστά καταστήματα, βλοσυρά πρόσωπα, σημάδια απελπισίας παντού. Η Αμερική απέφυγε την κατάθλιψη μετά το 2008».

Πρόκειται για απόσπασμα από την τοποθέτηση του κ. Τσίπρα στο ινστιτούτο «Brookings» των ΗΠΑ.

Προηγουμένως, ο κ. Τσίπρας με δηλώσεις του είχε χαιρετίσει την ομιλία Ομπάμα, κατά την ορκωμοσία του τελευταίου, για τον – όπως είπε – «συνολικά προοδευτικό προσανατολισμό» της.

Η πολιτική Ομπάμα, εξήγησε ο κ. Τσίπρας, με τον «επεκτατικό» (σ.σ.: και αντικαταθλιπτικό, ίσως;) χαρακτήρα της θα μπορούσε να είναι μια απάντηση στην «περιοριστική» πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, όπου «κυριαρχούν οι συντηρητικές τοποθετήσεις», σε αντίθεση με ό,τι – κατά τον κ. Τσίπρα προφανώς – συμβαίνει στις ΗΠΑ.

 *

Στο μεταξύ, ένα μήνα πριν ο κ. Τσίπρας βρεθεί στις ΗΠΑ, από τη Διάσκεψη των Δημάρχων των αμερικανικών πόλεων δημοσιοποιήθηκε η έρευνα «Hunger and Homelessness Survey».

Η έρευνα αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μια οικονομική και κοινωνική ακτινογραφία των αποτελεσμάτων του «συνολικά προοδευτικού προσανατολισμού» της πολιτικής Ομπάμα. Μια πολιτική που μόνο κατά την περίοδο 2008 – 2010 (οπότε και η FED έδωσε σχετικά στοιχεία) πρόσφερε στις τράπεζες ενισχύσεις ύψους 3,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και σύμφωνα με το «Bloomberg» (28/11/2011) πάνω από 7,7 τρις δολάρια μέχρι και το 2011! Τι συνέβη, όμως, με τη ζωή του αμερικανικού λαού την ίδια αυτή περίοδο που στις ΗΠΑ διασώζονται (σ.σ.: εκεί δεν διασώζονται «περιοριστικά», διασώζονται «επεκτατικά»…) οι χρεοκοπημένες τράπεζες και τα μονοπώλια της Γουόλ Στριτ;

Η πρόκληση της κυβερνώσας Αριστεράς – Παναγιώτης Λαφαζάνης

εφημ ΤΑ ΝΕΑ

Η χώρα μας αλλά και συνολικά η Ευρώπη δεν μπορούν να συνεχίσουν να πορεύονται όπως πριν.Η Ελλάδα χρειάζεται να ξανακτιστεί και να επιχειρήσει ένα νέο ξεκίνημα. Ένα νέο ξεκίνημα που θα επιλύσει ανολοκλήρωτες «αστικοδημοκρατικές» μεταρρυθμίσεις και κυρίως θα τερματίσει τη λιτότητα, θα ανακόψει την ύφεση και θα προχωρήσει αποφασιστικά σε μια νέου τύπου ανάπτυξη με την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτό το νέο ξεκίνημα μπορεί να γίνει μόνο με προοδευτικό προσανατολισμό και μάλιστα έντονα ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό. Η επαναθεμελίωση της Ελλάδας ή θα γίνει με όρους προόδου και σοσιαλιστικής προοπτικής ή δεν θα υπάρξει και θα δώσει τη θέση της στην πιο ακραία αντίδραση, στον πιο στυγνό αυταρχισμό και την ταχεία περιθωριοποίηση.

Επομένως, η πρόκληση αυτού του νέου ξεκινήματος για τη χώρα παραπέμπει ευθέως σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς με την πιο ουσιαστική έννοια του όρου. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς που δεν θα είναι αυτοσκοπός ούτε καταφύγιο για να διατηρηθούν , με κάποιες «βελτιώσεις», στη ζωή ο αποτυχημένος νεοφιλελευθερισμός και ο ελληνικός καπιταλισμός.

Άλλωστε, το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο δεν μεταρρυθμίζεται με θετικό πρόσημο, ενώ οι αποκαλούμενες διαρθρωτικές αλλαγές τρόικας-κυβέρνησης το μόνο που επιτυγχάνουν είναι την περαιτέρω ακραία αντιδραστικοποίηση και αυταρχοποίησή του. Η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει νόημα μόνο ως Κυβέρνηση που θα αμφισβητήσει ευθέως το νεοφιλελευθερισμό και προοπτικά τον ίδιο τον καπιταλισμό και ως κυβέρνηση που θα φέρει στο προσκήνιο ένα νέο παραγωγικό και οικονομικό πρότυπο που θα συνδυάζει την καινοτομία και τη σύγχρονη οργάνωση, με την οικονομική αποτελεσματικότητα και τη δικαιοσύνη ενώ θα βασίζεται στην αδιάκοπη κοινωνικοποίηση του κράτους, της οικονομίας και των μέσων παραγωγής.

O Δεκέμβρης ανάποδα…

Η άρχουσα τάξη παίζει με την κοινωνική και πολιτική σύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Επιχειρεί να στριμώξει συνολικά το ΣΥΡΙΖΑ για να τον σπρώχνει δεξιότερα, να φιμώσει και να ευνουχίσει ό,τι ριζοσπαστικό έχει στις γραμμές του και κυρίως να παίξει με το φόβο των μικροαστών που τον ακολουθούν για να επιστρέψουν «στο μαντρί» του συστήματος.Ενδεχομένως και να το καταφέρνει.

Είναι αδιέξοδη η τοποθέτηση του ΚΚΕ που περίπου ή σχεδόν περίπου εξισώνει την κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά την αντιπαράθεσή τους στο συγκεκριμένο θέμα, παραβλέποντας παράλληλα το πώς παίζει με την κοινωνική και πολιτική σύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ η άρχουσα τάξη.

via  Inprecor

Πως μπορεί να εξηγήσει κάποιος ότι στα κεντρικά γραφεία του μεγαλύτερου και μάλιστα του βασικότερου κυβερνητικού κόμματος έχουν τόσο εύκολη πρόσβαση άνθρωποι με καλάσνικοφ; Και μάλιστα έχουν τη δυνατότητα να πυροβολούν γνωρίζοντας το γραφείο του προέδρου του κόμματος και πρωθυπουργού; Έτσι απλά αναρωτιόμαστε όπως κάθε λογικός άνθρωπος που διαθέτει ακόμα κοινό νου γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει ότι το γραφείο της Λεωφόρου Συγγρού που «αναπαύονται»  δύο σφαίρες ήταν του πρωθυπουργού που δήλωνε με στόμφο και αποφασιστικότητα ότι η Ελλάδα δε θα γίνει ξέφραγο αμπέλι. Πως το διατρανώνει με τέτοια βεβαιότητα και δεν μπορεί να φυλάξει ούτε τα γραφεία του κόμματός του; «Κάτι λάκκο έχει η φάβα».

Το μπαράζ των τρομοκρατικών ενεργειών που διενεργούνται τις τελευταίες μέρες έχουν μια ενδιαφέρουσα αλληλουχία και μια κλιμάκωση εξίσου αξιοπρόσεκτη. Το πιο ενδιαφέρον πάντως ότι είναι η απελπιστική μονοτονία με την οποία η κυβέρνηση χειρίζεται επικοινωνιακά το θέμα. Θέτει στο στόχαστρο το ΣΥΡΙΖΑ, εξαπολύει σε βάρος του μια επίθεση που θα ζήλευε και ο Γκαίμπελς αντιμετωπίζοντάς το συγκεκριμένο κόμμα περίπου ως την 17Ν! Η επίθεση όμως ξεπερνάει τόσο τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ και φυσικά κάθε εξωκοινοβουλευτική ομάδα της Αριστεράς ή του (πραγματικού) αναρχικού χώρου.

Η «επικοινωνιακή» επίθεση των κυβερνητικών επιτελείων και των media ξεπερνάει αυτούς τους χώρους γιατί ζητάει καταδίκη της βίας γενικά και αξιώνει να το κάνουν απερίφραστα τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσα και τα άλλα της ίδιας συνομοταξίας κόμματα.

Ο Μπομπολόκοσμος και οι Μπολσεβίκοι

Εφημ ΑΥΓΗ

γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Μπορεί το δημοσιογραφικό σόι του Mega να βοηθάει πολλές αριστερές ψυχές να εκτονώνονται με ξεγυρισμένα και εν πολλοίς δικαιολογημένα γαλλικά. Μπορεί τα τσεκουράτα της γνωστής παρουσιάστριας, η οποία ολγίζεται μεν με τα Μνημόνια και την τρικομματική, οργίζεται δε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να προσέφεραν μια σπάνια ευκαιρία ψυχαγωγίας στο κοινό του Διαδικτύου. Μπορεί η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με το μεγάλο κανάλι να προκάλεσε ενθουσιασμό στο πλήθος όσων θεωρούν το εμπόρευμα της συγκεκριμένης εταιρείας των Μπόμπολα – Ψυχάρη – Βαρδινογιάννη κάτι σαν όπιο του λαού. Αλλά…

Αλλά ούτε η οργή, ούτε οι καταγγελίες, ούτε το βρισίδι απαντούν στο πρόβλημα -και πολύ περισσότερο δεν απαντούν τα γκαζάκια ομάδων υψηλού κινδύνου και χαμηλής νοημοσύνης. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο η απαράδεκτη από κάθε άποψη (ηθική, δεοντολογική, πολιτική, αισθητική) στάση ενός μεγάλου μέσου ενημέρωσης απέναντι σε όσα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία. Αλλά η στάση του συνόλου των μεγάλων παραδοσιακών ΜΜΕ -καναλιών, ραδιοφώνων, εφημερίδων, ακόμα και sites. Την έχουν στημένη στον τηλεθεατή, τον ακροατή, τον αναγνώστη απʼ όλες τις πλευρές. Δραπετεύεις από το Mega και πέφτεις στην ενέδρα του Σκάι, του Star ή του ΑΝΤ1. Το βάζεις στα πόδια από τον Βαρδινογιάννη και πέφτεις στον λάκκο του Ρέτση. Και πάει λέγοντας.

Η Λίστα και ο ΣΥΡΙΖΑ – Γιώργος Σαπουνάς

 Πηγή: rproject.gr  

Ψηλά στην ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας βρίσκεται η λίστα Λαγκάρντ. Στο επίκεντρο της συζήτησης είναι το ερώτημα εάν εκτός από τον Γ. Παπακωσταντίνου –τον οποίο παραπέμπει η πλειοψηφία– θα οδηγηθεί σε προανακριτική επιτροπή και ο Β. Βενιζέλος –όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σε με­γά­λο τμήμα της κοι­νής γνώ­μης σχη­μα­τί­ζε­ται η εντύ­πω­ση πως αυτή η υπό­θε­ση πε­ριέ­χει μέσα της κάτι από… κά­θαρ­ση. Την πι­θα­νό­τη­τα να τι­μω­ρη­θεί κά­ποιος ή κά­ποιοι πο­λι­τι­κοί και στο πρό­σω­πό τους το ίδιο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα για τη «μνη­μο­νια­κή» κα­τα­στρο­φή που βιώ­νει η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Πίσω από το θό­ρυ­βο για τη λίστα και την, όχι αναί­τια, στο­χο­ποί­η­ση των συ­γκε­κρι­μέ­νων προ­σώ­πων, η ίδια η δια­χεί­ρι­ση της υπό­θε­σης αυτής από το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και τα ΜΜΕ απο­κρύ­πτει επι­με­λώς από τα μάτια της κοι­νω­νί­ας όλη την ουσία. Η υπό­θε­ση ανα­δει­κνύ­ει εξ αντι­κει­μέ­νου τη δια­πλο­κή και τη σύν­δε­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος με τα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και αυτό είναι ένα ση­μείο απ’ όπου θα μπο­ρού­σε να ξε­κι­νή­σει το ξε­τύ­λιγ­μα του κου­βα­ριού, η απο­κά­λυ­ψη του με­γά­λου σκαν­δά­λου, της λει­τουρ­γί­ας δη­λα­δή του συ­στή­μα­τος γε­νι­κά και συ­γκε­κρι­μέ­να μέσα στην κρίση. Ωστό­σο η επι­κέ­ντρω­ση στις «ποι­νι­κές ευ­θύ­νες», στην προ­α­να­κρι­τι­κή επι­τρο­πή, πε­ριο­ρί­ζει τη δυ­να­τό­τη­τα αυτή στη στο­χο­ποί­η­ση με­μο­νω­μέ­νων πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων και μά­λι­στα φθαρ­μέ­νων και προς από­συρ­ση από το σύ­στη­μα.

Φυ­σι­κά μέσα σε συν­θή­κες κρί­σης δεν είναι τα πάντα ελεγ­χό­με­να και οι πι­θα­νό­τη­τες «συ­στη­μι­κού ατυ­χή­μα­τος» που θα μπο­ρού­σε να δη­μιουρ­γή­σει όρους για γε­νι­κευ­μέ­νη απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση της κυ­βέρ­νη­σης και της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής είναι υπαρ­κτές, αλλά δεν τρο­φο­δο­τού­νται αυ­τό­μα­τα από τη νο­μι­κή-κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εξέ­λι­ξη της υπό­θε­σης.

Όλες οι πι­θα­νό­τη­τες να συμ­βά­λει η υπό­θε­ση της λί­στας Λα­γκάρντ σε μια μεί­ζο­να πο­λι­τι­κή κρίση με ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες στην υπό­θε­ση της ανα­τρο­πής της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης και της πο­λι­τι­κής της διαρ­κούς λι­τό­τη­τας,  με ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες στη διά­θε­ση και τις ιδέες της πλητ­τό­με­νης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, στην ενί­σχυ­ση της Αρι­στε­ράς στο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό ισο­ζύ­γιο, δεν μπο­ρούν να με­τα­τρα­πούν σε πραγ­μα­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες, εάν η πο­λι­τι­κή πάλη και αντι­πα­ρά­θε­ση εγκλω­βι­στεί και κα­τα­νοη­θεί ως πα­ρά­με­τρος του νο­μι­κού πλαι­σί­ου.

Αριστείδης Μπαλτάς:»Η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα θα σημάνει και την κατάρρευσή του»

Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Αριστείδης Μπαλτάς είναι ο άνθρωπος που ευθύνεται για τη σύνταξη της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ.Το μέλος της Συντονιστικής Γραμματείας του σχήματος και καθηγητής Φιλοσοφίας των Επιστημών στο ΕΜΠ μίλησε στην «Εφ.Συν.»για την κρίση,τον σοσιαλισμό, την κυβέρνηση και την εξουσία, εκτιμώντας πως η απάντηση στους στόχους του κεφαλαίου μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την πάλη των λαών, ότι υπάρχει ‘’ανομολόγητος φόβος’’ μήπως η ‘’καθαρή αριστερή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ μετατραπεί σε ηγεμονική δύναμη΄΄, καθώς και ότι η πολιτική σκηνή θα αλλάξει ραγδαία το επόμενο διάστημα.

συνέντευξη στον Νίκο Σβέρκο

Αποκλείεται το ενδεχόμενο τελικά ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του;

Σε όσα αφορούν την κοινωνική κίνηση δεν μπορούν να υπάρχουν προβλέψεις. Μόνον εκτιμήσεις, βασισμένες βέβαια κατά το δυνατόν στην ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης και των βαθύτερων τάσεων που φαίνονται να διαμορφώνονται. Θα έλεγα λοιπόν ότι το προηγούμενο, πριν από την κρίση, καθεστώς; Συσσώρευσης του κεφαλαίου στηριζόταν στον δανεισμό, ιδιωτικό και δημόσιο. Και η κερδοφορία του κεφαλαίου  στηριζόταν εν πολλοίς στην άντληση κερδών από τα εισοδήματα του μέλλοντος. Ο καθοριστικός ρόλος των τραπεζών κάπου εδώ στηρίχτηκε. Από εκεί και πέρα η έκρηξη της κατανάλωσης και η συναφής επίπλαστη ευημερία επέτρεπαν μια μορφής συναίνεσης μεταξύ των δυνάμεων του κεφαλαίου και των μεσαίων στρωμάτων.  Θυμόμαστε όλοι τη συζήτηση περί «κοινωνίας των δύο τρίτων». Αλλά με την κρίση αυτό το μοντέλο συσσώρευσης κα μερικής κοινωνικής συναίνεσης κατέρρευσε. –

-Τώρα δηλ. Πώς πιστεύετε ότι θα αντιδράσουν οι κυρίαρχοι κύκλοι;

Σήμερα το κεφάλαιο αποσκοπεί σε κάτι σαν επιστροφή στην Αγγλία του Ολιβερ Τουίστ: πλήρη «απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων, εκτίναξη της ανεργίας σε πρωτοφανή επίπεδα, διάλυση του κοινωνικού κράτους. Αλλά και διάλυση των μεσοστρωμάτων υπερμονομοπωλιακών και συγκεντρωτικών μορφών παραγωγής και εμπορίου. Για όλη την αναπτυγμένη Ευρώπη και με πρωτοπορία την Ελλάδα ως πεδίο δοκιμής των νέων συνταγών αυτός φαίνεται να είναι ο νέος μονόδρομος. Ο μονόδρομος της άνευ όρων και άνευ ορίων λιτότητας εσαεί. Αν εξαιρέσουμε πολεμικές συρράξεις μεγάλης κλίμακας, το κεφάλαιο καθ ιοι πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν δεν φαίνεται να διαθέτουν άλλη στρατηγική, κάποιο σχέδιο Β’ κεινσιανής έμπνευσης. Πράγμα που σημαίνει ότι η απάντηση μπορεί να έρθει  μόνο από την αντίσταση και την πάλη των λαών. Και τ6ην αλληλεγγύη των λαών. Και από κει και πέρα, μετά μια πρώτη νίκη, τα πράγματα είναι ανοιχτά για μεγάλες ίσως αλλαγές…

H ιστορία του Αριστερού Ρεύματος

 via ISKRA

Από την κόντρα για το Μάαστριχτ, το 1992, μέχρι την πρόσφατη Συνδιάσκεψη, η συνιστώσα που εκφράζει τον σκληρό αριστερό βραχίονα του ΣΥΡΙΖΑ και τη δέσμευση Τσίπρα για την επόμενη μέρα.

εφημ «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» (22-23/12)

του Ανδρέα Μπελεγρή

Σε όλους τους εσωκομματικούς πολέμους το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, κερδίζει μόνο μία μάχη: την τελευταία – ή κάπως έτσι.
Είκοσι χρόνια πολιτικού βίου του Συνασπισμού, με τις όποιες μεταλλαγές, έχει καταφέρει να επιβληθεί και να επιβιώσει απέναντι σε όλους τους προέδρους του κόμματος και σήμερα να αποτελεί την κρυφή φωνή των παραδοσιακών στελεχών. Είχε περάσει μόλις ένας χρόνος από τη διάσπαση του Ενιαίου Συνασπισμού το 1991. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνεργασία με τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έβαλαν την Αριστερά σε έναν κύκλο εσωστρέφειας και περιδίνησης, ο οποίος κράτησε χρόνια. Οσοι συμμετείχαν στην ίδρυση του Συνασπισμού εκείνη τη χρονιά και προέρχονταν από το ΚΚΕ είχαν στο μυαλό τους ένα ριζοσπαστικό, κοινωνικό και πατριωτικό κίνημα. Η εκλογή της κυρίας Μαρίας Δαμανάκη στη θέση του προέδρου του κόμματος πολύ σύντομα αποδείχτηκε ακατάλληλη να εκφράσει τις επιθυμίες τους.

Τέσσερα μέλη του Συνασπισμού, τότε, αποφάσισαν να διακηρύξουν μια διαφορετική πολιτική φυσιογνωμία: οι κύριοι Παναγιώτης Λαφαζάνης (φωτογραφία), Στάθης Λεουτσάκος, Νίκος Χουντής και Γιάννης Δραγασάκης βρέθηκαν απέναντι στην τότε ηγεσία και με παρεμβάσεις τους έθεταν σε μεγάλα ζητήματα θέμα αλλαγής γραμμής. Λίγο μετά μαζί τους συντάχτηκαν διάφορα στελέχη, προερχόμενα από το ΚΚΕ Εσωτερικού. Οι κύριοι Νίκος Βούτσης, Αλέκος Φλαμπουράρης, Αριστείδης Μπαλτάς συνέπραξαν επί μακρόν με αριστερές τοποθετήσεις απέναντι στη λεγόμενη «δεξιά πτέρυγα». Η κυρία Δαμανάκη δεν θα άντεχε για πολύ. Αποχώρησε από το κόμμα το 2004, ωστόσο το Ρεύμα παρέμεινε κραταιό.

Οι μεγάλες κόντρες

Η πρώτη μεγάλη κόντρα ήρθε όταν το Αριστερό Ρεύμα διαφώνησε με την επιλογή της προέδρου του κόμματος να στηρίξει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το 1992. Η θέση του κ. Λαφαζάνη βρισκόταν πιο κοντά στο ΚΚΕ παρά στην τότε ηγεσία. Στα όργανα το κόμματος οριακά δεν πέρασε η άποψή του και ο Συνασπισμός στήριξε τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, ενώ η κυρία Δαμανάκη δεν παρέλειψε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της για τη δράση του.
Έξι χρόνια μετά, το 1998, το Ρεύμα διαφώνησε και με την επιλογή της ηγεσίας του κόμματος, τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο πλέον, να θέσει υποψηφιότητα η κυρία Δαμανάκη στη βάση της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας. H πρώην πρόεδρος πήρε απογοητευτικά ποσοστά, επιβεβαιώνοντας, τότε τουλάχιστον, ότι οι συγκλίσεις του συγκεκριμένου χώρου με το Κέντρο δεν ευνοούν κανέναν.

Μπορεί να ριζοσπαστικοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Ο λαός αναζητά εναγώνια διέξοδο από το θανατηφόρο εναγκαλισμό της τρόικας και της κυβέρνησης. Μέρα με τη μέρα μεγαλώνει η οργή, η θέληση να βγούμε από το αδιέξοδο με μια άλλη πορεία. Σε αυτό το σκηνικό, πολλοί είναι εκείνοι που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο ΣΥΡΙΖΑ. Αναμένουν ότι η ανάδειξή του στην κυβέρνηση θα μπορέσει επιτέλους να μας βγάλει από την κατάσταση που μας οδήγησαν τα μνημόνια και οι συναφείς πολιτικές.

Έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί στην αρθρογραφία μας στο ότι η πολιτική του κόμματος αυτού, η κατεύθυνση της ηγεσίας του δεν μπορεί να απαλλάξει το λαό από τα μνημόνια και την κακοδαιμονία καθώς είναι δέσμια των στρατηγικών του επιλογών και των αντιλήψεών του ιδίως για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό έχει ως συνέπεια οι όποιες εξαγγελίες για βελτίωση της ζωής του λαού, κατάργηση των μνημονίων κλπ να είναι καταδικασμένες να παραμείνουν κενό γράμμα εφόσον δεν υπάρχει η πολιτική βούληση σύγκρουσης με τον πυρήνα του ξένου και ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου. Οι όποιες βελτιωτικές, μεταρρυθμιστικές προτάσεις θα μείνουν μετέωρες ή θα ψαλιδιστούν υπό το βάρος των απαιτήσεων του μεγάλου κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση σε όφελός του. Εξάλλου, οι βαθμιαίες φραστικές μετατοπίσεις του Α. Τσίπρα ακόμη και για τα ζητήματα των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων δείχνουν ότι συνειδητά ο άξονας γέρνει ολοένα και περισσότερο στην κατεύθυνση του συμβιβασμού με τα μεγάλα αυτά συμφέροντα. Το ίδιο δείχνει και η σύμπραξη με ορισμένα πρώην πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ υπεύθυνα για την άσκηση των παλαιότερων αντιλαϊκών πολιτικών.

Αυτή την πραγματικότητα τη βλέπουν ή τη διαισθάνονται και πολλοί αγωνιστές που ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και αρκετοί που είναι μέλη και στελέχη του.

Οι ίδιοι όμως ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να αλλάξουν την πολιτική κατεύθυνση του κόμματος. Θεωρούν ότι η ενδυνάμωση της αριστερής του πτέρυγας μπορεί να ανατρέψει τον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων σε όφελος των ριζοσπαστικών εκείνων φωνών που καταλαβαίνουν στον ένα ή άλλο βαθμό την ανάγκη ρήξης με το μεγάλο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του. Συχνά μάλιστα καλούν και ανένταχτους αγωνιστές να ενταχθούν στο ΣΥΡΙΖΑ με το σκεπτικό ότι έτσι θα ενισχυθεί η αριστερή πτέρυγα σε βάρος των δυνάμεων του συμβιβασμού.

2+1 σημεία που δεν αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ – Δημήτρης Μητρόπουλος

 

Πηγή: antapoCRISIS

Η συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε γνωστή στο πλατύ κοινό για τις θέσεις της, αλλά για το ότι ο Π. Λαφαζάνης μαζί με άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ «διαφοροποιήθηκαν» και «κατέβασαν ξεχωριστή λίστα». Και δεν θα περίμενε κανείς ο λαός να ξεσκονίσει τις ακριβείς διατυπώσεις της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σίγουρα τα θέματα που ενώνουν και χωρίζουν πλευρές και πτέρυγες εντός του ΣΥΡΙΖΑ, είναι θέματα που διαπερνούν το σύνολο της αριστεράς, αλλά και ευρύτερα τη λαϊκή συνείδηση. Τι θα κάνουμε με το ευρώ και με τους εταίρους-δανειστές; Με ποιον θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι πολιτική θα εφαρμόσει; Τα ερωτήματα υπάρχουν, δίνονται διαφορετικές απαντήσεις εντος και εκτός ΣΥΡΙΖΑ και η φασαρία για τις λίστες επιδιώκει να την κρύψει κάτω από μια επικοινωνιακή διαχείριση των μεγάλων ποσοστών και της εν αναμονή ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών.

Στο RedNotebook φιλοξενήθηκε ένα άρθρο του Αντώνη Βασιλείου που επιχειρεί να θέσει τα ζητήματα διαφωνίας και αντιπαράθεσης, από την σκοπιά του πολέμιου, στις θέσεις του Π. Λαφαζάνη και του Αριστερού Ρεύματος. Σωστά κωδικοποιεί τα σημεία αντιπαράθεσης σε τρία θέματα:

Τη στάση απέναντι στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Τη συμπαράταξη της αριστεράς και την πολιτική συμμαχιών.

Το είδος του κόμματος που θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τη λίστα και τις τάσεις.

Κάποια από αυτά τα θέματα έχουν πολυσυζητηθεί, έχουν τεθεί όλα τα επιχειρήματα, έχουν εκτεθεί οι απόψεις. Σε κάποια άλλα λιγότερο.

Το ζήτημα του ευρώ είναι από τα πολυσυζητημένα. Οι βασικές αντιλήψεις του αρθογράφου – και γι’ αυτό αξίζει κάποιος να σταθεί στο άρθρο αυτό – είναι ένα μίγμα των τοποθετήσεων των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ Μηλιού, Λαπατσιώρα, Σταθάκη, Δραγασάκη και των αναλύσεων του Ν. Κοτζιά που εξήγγειλε πρόσφατα άλλη μια πρωτοβουλία υπό τον τίτλο «Πράττω», αλλά και άλλων αντίστοιχων αναλυτών και προσωπικοτήτων από τον μεταπολιτευτικό σοσιαλιστικό χώρο:Το ευρώ είναι ένα τεχνικό ζήτημα, η υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος σημαίνει την συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης που κάνουν τα μνημόνια, η έξοδος από το ευρώ θα φέρει έναν πιο αχαλίνωτο καπιταλισμό, και άλλα παρόμοια επιχειρήματα που έχουν απαντηθεί πολλές φορές. Έχουμε τον ίδιο φαύλο κύκλο που αναποδογυρίζει την λογική, αφού αντιμετωπίζει τεχνικά ένα πολιτικό ζήτημα – αυτό της ευρωζώνης – και κατηγορεί όσους θέτουν στην συμμετοχή μας στην ευρωζώνη το όριο ενός προγράμματος κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, ως «οικονομιστές».

Άμεσος στόχος τα μέτωπα πάλης που μπορούν να ενώσουν, να εμπνεύσουν, να κινητοποιήσουν.

 

»Καμία θυσία για το ευρώ»

Συνέντευξη με τον Χρίστο Κατσούλα από την Πρωτοβουλία των 1000

To Rproject μίλησε με τον Χ. Κατσούλα για το στόχο της κυβέρνησης της Αριστεράς, την ετοιμότητα της Αριστεράς να αντιμετωπίσει ραγδαίες εξελίξεις, για τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον ρόλο της Πρωτοβουλίας των 1.000 και την ενότητα της Αριστεράς.

Πηγή:http://rproject.gr

1. Πώς αξιολογείτε τον πολιτικό στόχο για κυβέρνηση της Αριστεράς; Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, πώς θα επιδράσει στην ταξική πάλη, ποιες διακυβεύσεις θα αναδείξει, ποιες διαδικασίες θα δρομολογήσει;

H απαίτηση για λαϊκή επιβίωση, για άμεση ανακούφιση, για να σταματήσει ο κατήφορος και να μπει πάτος στο βαρέλι, μορφοποιήθηκε στην παλλαϊκή αναζήτηση μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του Μαϊου έθεσε την ιδέα της κυβέρνησης της Αριστεράς, εκφράζοντας σε πολιτικό επίπεδο την κοινωνική απαίτηση για αλλαγή εδώ και τώρα. Έθεσε ένα ζήτημα που τίναξε στον αέρα τους υπαρκτούς συσχετισμούς, στρίμωξε το αστικό πολιτικό σύστημα, και έτσι κατέκτησε την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η συγκρότηση μιας αριστερής κυβέρνησης μπορεί να είναι η απαρχή συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων που να φέρνουν πιο κοντά το στόχο μιας ριζικής πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής.

Αριστερή κυβέρνηση δεν σημαίνει λαϊκή εξουσία και σοσιαλισμός. Μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για μια συνολική και ευρύτερη πορεία που θα ανοίξει νέους δρόμους για το λαό μας. Η κατάληξή του εξαρτάται και από τα επόμενα βήματα μιας αριστερής κυβέρνησης, αλλά και από την κατάσταση και την ετοιμότητα του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Δεν σημαίνει ότι η πορεία θα είναι εύκολη, ή θα είναι αντικειμενικά νικηφόρα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η “κυβέρνηση Αριστεράς” μετασχηματίζεται εσχάτως σε κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας, τουλάχιστον από τις εκφωνήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ δεν πρέπει να παίζουμε με τις λέξεις. Κυβέρνηση Αριστεράς δεν σημαίνει να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Μαϊλη. Δεν σημαίνει όμως ότι αφού η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει ότι κάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σπεύσει να συμμαχήσει με την «αντιμνημονιακή δεξιά», με ρετάλια της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ, με ένοχα πρόσωπα του πολιτικού συστήματος, της χρεοκοπίας και της κοινωνικής καταστροφής. Γιατί σημασία δεν έχουν τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές που αυτά εκφράσανε και συνεχίζουν να εκφράζουν.

Στο δυσάρεστο ενδεχόμενο που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείψει το σύνθημα της αριστερής κυβέρνησης, χάριν εκλογικού και κοινοβουλευτικού ρεαλισμού, κάποιοι -και μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ- οφείλουν να το αναδείξουν. Γιατί αριστερή κυβέρνηση σημαίνει κυβέρνηση με αριστερό πρόγραμμα: Ταξικά και πολιτικά χρωματισμένο. Δεν υπόκειται στην κοινοβουλευτική αριθμητική αλλά στην κοινωνική ανάγκη.

Η Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

  

Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  

Ποιοι είμαστε, τι επιδιώκουμε, τι προτείνουμε, τι ζητάμε

 Πηγή: left.gr

1. Προοίμιο

Η ελληνική κοινωνία ζει μια πρωτοφανή σε ένταση και έκταση κρίση, τη χειρότερη που γνώρισε μεταπολιτευτικά. Τα λαϊκά στρώματα έχασαν και εξακολουθούν να χάνουν τα εισοδήματά τους, εργατικά δικαιώματα δεκαετιών ακυρώθηκαν και ακυρώνονται, η κοινωνία αποσυντίθεται, η δημοκρατία περιστέλλεται, η οικονομία ακολουθεί καθοδικό σπιράλ θανάτου ενώ ο τρόπος ζωής όλων μας αποδιαρθρώνεται. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο, ανίκανο και πλήρως υποταγμένο στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ενόσω προωθεί με όλα τα μέσα την καταστροφή, εξαντλεί τα όριά του και αποσταθεροποιείται. Ζούμε το τέλος μιας εποχής. ζούμε τις ωδίνες που θα γεννήσουν μια νέα. Εκείνοι που κυβερνούν αρχίζουν να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν. εκείνοι που κυβερνώνται αρχίζουν να μη θέλουν να κυβερνηθούν όπως πρώτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με την τριπλή σημαία του βρίσκεται εδώ για να βάλει τέλος στην προϊούσα εξαθλίωση, για να εκφράσει πολιτικά τον κόσμο της εργασίας και την ανάγκη να αναδειχθεί αυτός ο κόσμος σε ηγετική δύναμη της κοινωνίας, για να εκφράσει, επιπλέον, την ανάγκη να υπερβεί η ελληνική κοινωνία τις πατριαρχικές και ανδροκρατικές πρακτικές που συντείνουν στην αποδοχή συντηρητικών αντιλήψεων και σε εποχές κρίσης κινδυνεύουν να γίνουν ακραίες, για να εκφράσει, τέλος, την ανάγκη ριζικής οικολογικής αναμόρφωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης εν μέσω διαδικασιών κλιματικής αλλαγής που απειλούν ολόκληρο τον πλανήτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βρίσκεται εδώ για να οργανώσει τη δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των δομών που το στηρίζουν, για να ανοίξει τον δρόμο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στηριγμένης σε ένα ευρύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μιας κυβέρνησης που, χωρίς να είναι το τέρμα του δρόμου, θα θέσει τη χώρα σε νέα τροχιά. Για να επιτύχουμε αυτόν τον μεγάλο στόχο, συμβάλλουμε με όλες τις δυνάμεις μας στην ανάπτυξη ενός ισχυρού κοινωνικού κινήματος και ενός μεγάλου πολιτικού κινήματος, επιμένουμε στην ανάγκη για κοινή δράση και συμπαράταξη της Αριστεράς, αναλαμβάνοντας τις σχετικά πρόσφορες πρωτοβουλίες, ισχυροποιούμε και διευρύνουμε τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως τον πολιτικό φορέα που θα εμπνεύσει, θα κινητοποιήσει και θα συμβάλει καθοριστικά στην ενότητα και στην οργάνωση των λαϊκών δυνάμεων, αποσκοπώντας στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ανασυγκρότηση της χώρας, αποσκοπώντας σε μια χειραφετημένη Ελλάδα της εργασίας, της δικαιοσύνης και της δημιουργικότητας μέσα σε μια ριζικά διαφορετική Ευρώπη.

2. Η σημερινή κρίση

Η κρίση που ζούμε, η οποία ξεκίνησε ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μετατράπηκε σε κρίση δημόσιου χρέους οδηγώντας στα προγράμματα λιτότητας, τείνει να προσλάβει οικουμενικές διαστάσεις, θίγοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάθε χώρα και αγγίζοντας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Τόσο η κρίση των τραπεζών όσο και η κρίση των κρατών είναι εκφράσεις της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτή ξέσπασε μετά από τρεις δεκαετίες συσσώρευσης κερδών, μέσα από την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών υπέρ του κεφαλαίου που οργάνωσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός σε παγκόσμια κλίμακα.

Κόμμα, εξουσία, στρατηγική – 7 + 1 σημεία για το νέο ΣΥΡΙΖΑ – Στάθης Κουβελάκης

 Πηγή: ISKRA 

Στη μνήμη του Ντανιέλ Μπενσαϊντ

1. Ας ξεκινήσουμε από το εξής ερώτημα: τι γεννάει «αντικειμενικά» την ανάγκη για έναν καινούργιο ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς όχι κάποιο προϋπάρχον σχέδιο για την αναμόρφωση της «μορφής κόμμα» που σταδιακά προχωράει και μπαίνει σε μια καινούργια φάση της υλοποίησής του. Η διαδικασία που έχει δρομολογηθεί προκύπτει πρώτα και κύρια από την ταξική σύγκρουση που συγλονίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια και τις ανάγκες που δημιουργεί. Από τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνων, κοσμογονικών και δραματικών ανατροπών που έχουν βιώσει οι λαϊκές τάξεις. Πιο συγκεκριμένα: από τη διαπίστωση ότι 24 γενικές απεργίες, δεκάδες ογκώδεις κινητοποιήσεις στους δρόμους, καταλήψεις πλατειών από πλήθη κόσμου για πάνω από ένα μήνα, δεν αρκούν για να φέρουν την αντιμνημονιακή ανατροπή που αποτελεί όρο επιβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και της χώρας. Δεν αρκούν μεν, πλην όμως δημιούργησαν τους όρους για να εκφραστεί η κατάρρευση του προϋπάρχοντος πολιτικού συστήματος (και γενικότερα των σχέσεων εκπροσώπησης) σε μια πλειοψηφικά αριστερόστροφη κίνηση. Δημούργησαν τους όρους μιας νέας συνάντησης της Αριστεράς, ή τουλάχιστον αυτής που ήταν διατεθειμένη για κάτι τέτοιο, με ευρύτερες λαϊκές μάζες. Η μετωπική-ενωτική κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ, η ικανότητά του να συνδιαλέγεται με την λαϊκή κινητοποίηση, ακόμη και στις πιο δύσκολες για κομματικό φορέα μορφές (κίνημα των πλατειών), η πρόταση του, τέλος, για «κυβέρνηση της Αριστεράς» με στόχο την κατάργηση των Μνημονίων, εξηγούν την εκτίναξή σε πρωτοφανή εδώ και μισό αιώνα για αριστερό κόμμα επίπεδα εκλογικής καταγραφής.

Η συνάντηση που εκφράστηκε με εκλογικούς όρους την άνοιξη, και σφραγίστηκε μέσα από την ταξική και πολιτική πόλωση του Ιούνη, ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικό εκφραστή ενός δυνάμει νέου μπλοκ λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων με πλειοψηφική δυναμική και προοπτική εξουσίας. Για πρώτη φορά μετά την ιστορική ήττα του σύντομου 20ου αιώνα, η Αριστερά θέτει ζήτημα εξουσίας σε ευρωπαϊκή χώρα. Μετά το καλοκαίρι η προοπτική αυτή άρχισε να ανιχνεύεται με οργανωτικούς όρους – κάτι που ήδη ενυπήρχε σπερματικά στην εμπειρία των ανοιχτών συνελεύσεων της προεκλογικής και αμέσως μετεκλογικής περιόδου. Η πορεία προς τη Συνδιάσκεψη, με τον τριπλασιασμό των μελών και το «άπλωμα» του ΣΥΡΙΖΑ σε νέους χώρους αποτελούν τον πρώτο σταθμό αυτής της πορείας αναδιάταξης των μορφών οργάνωσης και εκπροσώπησης των λαϊκών και εργαζόμενων τάξεων.

Φυσικά και είναι έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει – Γιώργος Δελαστίκ

Εφημ ΕΘΝΟΣ

Το μετ’ επιτάσεως προβαλλόμενο ερώτημα «είναι έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει;», το οποίο συνοδεύεται πάντοτε από αρνητική απάντηση εκ μέρους εκείνων που θέτουν το ζήτημα, είναι επιφανειακά αφελές και κατ’ ουσίαν εσκεμμένα ημιτελές. Το πραγματικό ερώτημα, το οποίο όμως ουδείς τολμά να θέσει δημοσίως, θα έπρεπε να διατυπωθεί ως εξής από τον κάθε ερωτώντα: «Είναι έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει όπως εγώ επιθυμώ ώστε να υπερασπιστεί με την κυβερνητική πολιτική του τα συμφέροντά μου;».

Υπό το πρίσμα αυτό, ο βουλευτής και κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν απολύτως ειλικρινής όταν δήλωνε προ καιρού ευθαρσώς σε τηλεοπτική εκπομπή ότι αυτός θεωρεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Ο Π. Λαφαζάνης υποστηρίζει τη συγκρότηση μιας αριστερής κυβέρνησης η οποία θα ασκήσει αριστερή πολιτική στην εξουσία. Εχει ταυτόχρονα επίγνωση του γεγονότος ότι ούτε οι εσωκομματικοί συσχετισμοί στον ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπουν μέχρι στιγμής την άσκηση αριστερής πολιτικής όπως την εννοεί αυτός, ούτε υπάρχει κάποια λαϊκή πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα που να επιθυμεί την άσκηση τέτοιας πολιτικής. Επομένως πολύ σωστά είπε ότι κατά τη γνώμη του ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει.

Από την αντίθετη σκοπιά εξίσου απόλυτο δίκιο έχουν οι εκπρόσωποι του κατεστημένου όταν επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμιά περίπτωση δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Η εξήγηση της στάσης τους είναι απλούστατη: Δεν αισθάνονται ότι ελέγχουν αυτήν τη στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά, ιδεολογικά, οικονομικά ή οργανωτικά, άρα δεν τον εμπιστεύονται καθόλου να κυβερνήσει. Οσο διαρκεί αυτή η κατάσταση αφενός θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να διατηρούν την πειθήνια αλλά θνησιγενή συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη στην εξουσία για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και αφετέρου θα προσπαθούν να αποκαταστήσουν όσο το δυνατόν στενότερες σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του.

Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ – διακυβεύσεις, τακτικές, πολιτικά συμπεράσματα

Πηγή: rproject.gr

γράφει ο Γιώργος Σαπουνάς

Η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής 2 Δεκέμβρη με την ψηφοφορία για την εκλογή της νέας Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ,τα αποτελέσματα της οποίας έγιναν γνωστά λίγες ώρες μετά.

Στην διαδικασία πήραν μέρος πάνω από 3000 αντιπρόσωποι από τους οποίους το μεγαλύτερο μέρος, περίπου 2900, συμμετείχε στην τελική ψηφοφορία. Στην ψηφοφορία πήραν μέρος δύο λίστες σε ενιαίο ψηφοδέλτιο, η «προεδρική» τάση που χαρακτηρίστηκε από την επιλογή του ίδιου του Α. Τσίπρα να τεθεί επικεφαλής της, έφερε το τίτλο Ενιαίο Ψηφοδέλτιο και έλαβε 74,29% (συγκροτήθηκε από τις δυνάμειςπου προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, ως την ΚΟΕ, την ΑΝΑΣΑ (ΑΚΟΑ, Ροζα κλπ), το ΔΗΚΚΙ και φυσικά τις πλειοψηφούσες τάσεις του ΣΥΝ (Αριστερή Ενότητα και Πλατφόρμα 2010) και η Αριστερή Πλατφόρμα που έλαβε το 25,71% (συγκροτήθηκε από το Αριστερό Ρεύμα και την Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ και τις δυνάμεις του Rproject, δηλαδή την ΔΕΑ, την ΑΠΟ, την πλειοψηφία του Κόκκινου και ανένταχτους/ες, και στηρίχτηκε από την ΚΕΔΑ ).

Εκτός από την σύνθεση της νέας Κεντρικής Επιτροπής εγκρίθηκαν το κείμενο της Διακήρυξης και η Πολιτική Απόφαση.

Οι διακυβεύσεις της Συνδιάσκεψης.

Παρότι όλο το προηγούμενο διάστημα η δημόσια εικόνα για τη Συνδιάσκεψη αλλά σε μεγάλο βαθμό και η συζήτηση στις τοπικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ καθορίστηκε από προβληματισμούς και ερωτήματα γύρω από τη «ενοποίηση» του φορέα, με όρους κυρίως οργανωτικούς, στάθηκε αδύνατο εν τέλει να αποσιωπηθεί το πολιτικό περιεχόμενο της Συνδιάσκεψης.

Τα εισηγητικό κείμενο της διακήρυξης και το κείμενο της Πολιτικής Απόφασης, που εγκρίθηκαν από την πλειοψηφία χαρακτηρίζονται από ασάφεια και την δυνατότητα να ερμηνεύονται με πολλούς τρόπους και ως εκ τούτου αυτά καθαυτά τα κείμενα δεν προσφέρθηκαν ποτέ ως πεδίο ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης και αντιπαράθεσης. Η συζήτηση αυτή επιδιώχθηκε, πρωτίστως από την προεδρική πλειοψηφία, να κρύβεται πίσω και να μεταφέρεται πάνω στα οργανωτικά ζητήματα. Αυτή η τακτική ακολουθήθηκε και μέσα στην Συνδιάσκεψη.

Ένα πρώτο σχόλιο για μια σημαντική συνδιάσκεψη

1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Πηγή: ISKRA

Του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ

Ολοκληρώθηκαν, με τη συμμετοχή περισσότερων από 3.000 αντιπροσώπων, οι εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με τις ψηφοφορίες επί των κειμένων της προγραμματικής διακήρυξης, των οργανωτικών αρχών και της πολιτικής απόφασης καθώς και με την εκλογή του Κεντρικού του Οργάνου.

Έτσι έγινε το πρώτο βήμα για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε ένα φορέα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και σ’ ένα ενιαίο κόμμα ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, πολυτασικό και κινηματικό. Ένα μεγάλο κόμμα της Αριστεράς που θα εκπροσωπεί πολιτικά και προγραμματικά τα συμφέροντα των εργαζόμενων, συνταξιούχων, ανέργων, μικρομεσαίων επαγγελματιών, των νέων καθώς και των ανθρώπων της προοδευτικής διανόησης, της τέχνης και του πολιτισμού.

Ουσιαστική παρέμβαση στη συνδιάσκεψη, στην κατεύθυνση της διασφάλισης της ενότητας και της ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ είχαν οι δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας που συγκροτήθηκε από το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ, τη ΔΕΑ, την πλειοψηφία του Κόκκινου, την ΑΠΟ, τη Μαρξιστική Φωνή και την Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ.

Η Αριστερή Πλατφόρμα υποστήριξε στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και έθεσε σε ψηφοφορία δύο βασικές τροπολογίες στην Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πρώτη τροπολογία αναφέρονταν, μεταξύ άλλων, ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει να προχωρήσει μονομερώς στη συνολική διαγραφή του δημοσίου χρέους ή του μεγαλύτερου μέρους του, χωρίς ταλαντεύσεις, αφού εξαντλήσει προς αυτήν την κατεύθυνση κάθε περιθώριο διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Κι αυτό, γιατί το δημόσιο χρέος δεν είναι της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά βαθύτατα ταξικό, άδικο, και επαχθές στο μεγαλύτερο μέρος του και το οποίο, επιπλέον, δεν μπορεί να αποπληρωθεί χωρίς την πλήρη οικονομική εξουθένωση του λαού και της χώρας. Επίσης, στην ίδια τροπολογία αναφερόταν ότι η εφαρμογή του αντιμνημονιακού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να υπόκειται σε εκβιασμούς και εκβιαστικά διλήμματα σε σχέση με το ευρώ και την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Κόμμα ή Μέτωπο;

1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Ορισμένα συμπεράσματα από τη αναμέτρηση στο ΣΕΦ

Του antapoΚΡΙΤΗ.

Εξαρχής πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι είναι άδικη η απομόνωση της σημερινής αντιπαράθεσης από μια διαδικασία μαζική, ζωντανή και -τουλάχιστον για τον κόσμο που συμμετείχε- ελπιδοφόρα. Επειδή όμως τα κοινά συμπεράσματα, τα θετικά, τα πανηγυρικά, τα ωραία και τα ελπιδοφόρα, θα τα ομολογήσουν όλοι, έχει νόημα να σταθούμε σε “μεροληπτικές” επισημάνσεις ενός όχι ουδέτερου παρατηρητή. Η ορθότητά τους βεβαίως μένει να κριθεί.

1. Η διαδικασία προς τη Συνδιάσκεψη είχε μαζικότητα και συμμετοχή, αλλά το κουστούμι ήταν κομμένο και ραμμένο αντιδημοκρατικά. Διαδικασία φαστ τρακ, συζήτηση μηδενική ως ελάχιστη, ογκώδες σώμα – αδύνατο να βουλευτεί ως σώμα, διαγκωνισμός υποψηφίων, τάσεων και μηχανισμών, προσωπικές φιλοδοξίες, εγγραφές μελών πάνω από την κάλπη. Οι ευθύνες δεν είναι ίδιες για όλους. Κάποιοι διαχωρίστηκαν δημόσια, ανεξάρτητα αν ακολούθησαν το γενικό ρεύμα σε μικρογραφία, έστω και αντιπαρατιθέμενοι.

2. Βασικός στόχος της ηγεσίας ήταν το ενιαίο κόμμα. Δηλαδή να περιοριστεί η πολυφωνία. Όχι όμως η οποιαδήποτε πολυφωνία. Υπήρξε διαφοροποίηση Κουράκη, υπήρξε και διαφοροποίηση Σταθάκη. Υπήρξε διαφοροποίηση Λαφαζάνη, υπήρξε και διαφοροποίηση Δούρου. Ο περιορισμός όμως στοχεύει στα αριστερά και όχι στα δεξιά. Επί του προκειμένου είχαν προηγηθεί παραδείγματα αφωνίας σε δεξιές παραφωνίες, αλλά οργανωμένης επίθεσης σε αριστερές παραφωνίες. Το στίγμα έδωσε πριν το συνέδριο ο Γ.Δραγασάκης μιλώντας έντονα για το εσωτερικό του κόμματος, τις τάσεις, τη “δημοκρατία των μελών”. Το κέντρο βάρος της συζήτησης ήταν δια του παλλαϊκά αποδεκτού αιτήματος της ενιαίας έκφρασης να αυτοπεριοριστούν οι “ανορθογραφίες”, ειδικά στα κρίσιμα θέματα της ΕΕ. Και το άνοιγμα και ειδικά το κλείσιμο του Α.Τσίπρα αφορούσε την εκμαίευση μιας τέτοιας “ενιαίας” συμπεριφοράς.

1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ .Το 25,7% των συνέδρων ψήφισε την αριστερή πλατφόρμα

ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΨΗΦΙΣΕ ΤΟ 25,7% ΤΩΝ ΣΥΝΕΔΡΩΝ

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ: ΔΥΝΑΜΗ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Έληξαν με επιτυχία οι εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Στη Συνδιάσκεψη εκφράστηκε ευρύτατα από τους αντιπροσώπους της η θέληση να συνεχίσει και να εμβαθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ την ριζοσπαστική αριστερή κατεύθυνσή του και να αποφύγει τις κακοτοπιές της αναδίπλωσης και ενδεχόμενης διολίσθησης στην κατεύθυνση των προδιαγραφών του συστήματος. Αυτή η θέληση για μία ριζοσπαστική αριστερή πορεία αναδείχθηκε από τις ομιλίες των αντιπροσώπων της Συνδιάσκεψης, όπου κοινός παρονομαστής ήταν η ανάγκη ενότητας, συνέχειας και ανατρεπτικής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Χαρακτηριστικό αυτής της λογικής ήταν το ποσοστό, το οποίο κατέγραψε η λίστα της Αριστερής Πλατφόρμας που έφτασε στο 25,7%. Να σημειωθεί ότι στη Συνδιάσκεψη, με ιδιαίτερη λίστα, καταγράφηκε η Αριστερή Πλατφόρμα όχι ως διχαστική παρέμβαση αλλά ως πρωτοβουλία που ενώνει και αναδεικνύει την ανάγκη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και της συμπαράταξης των αριστερών δυνάμεων, μαζί με τολμηρές εναλλακτικές πολιτικές σύγκρουσης με την ευρωζώνη και την ΕΕ, για τη διαγραφή του χρέους και την απάντηση στην τρομοκρατία του ευρώ.

Ο λαός μπορεί, η Aριστερά θέλει;- Νίκος Γαλάνης

Τρία ερωτήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Aριστερά

Πηγή: antapoCRISIS

Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εξετάσεις σε όλους. Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχει διάχυτη καχυποψία σε όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και σε όσους είναι έτοιμοι να κάνουν αναγκαστική επιλογή ψήφου τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι σε γνώση όλων των διεθνών και ντόπιων, οικονομικών και πολιτικών επιτελείων, που αναλόγως πιέζουν και κάνουν πολιτική απέναντί του. Το ερώτημα προς απάντηση είναι: γιατί είναι επιφυλακτικός ο λαός απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν ανέχεται το τρικομματικό μνημονιακό καρτέλ;

Η μία όψη της ερώτησης σχετίζεται με το γιατί και πώς γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, αλλά και αναπτύσσεται μέσα στους κόλπους του λαού η καχυποψία και διστακτικότητα, και σε τελευταία ανάλυση πόσο δικαιολογημένη είναι αυτή.

Η άλλη όψη αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι εκείνα τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει ή δεν εκπέμπει το πολιτικό υποκείμενο και τα οποία μπερδεύουν και φρακάρουν τη λαϊκή αντίληψη, θέληση και ανάγκη, που δεν οπλίζουν το λαό με αισιοδοξία και ελπίδα; Ποιος σε τελική ανάλυση έχει την ευθύνη; Ο ελληνικός λαός που δεν πιστεύει ή οι πολιτικές εκφωνήσεις, πρακτικές και αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ;

ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ…

Για την απάντηση είναι αναγκαίο να προταχθούν τρεις απαραίτητες επισημάνσεις, μία ιστορική και δύο σύγχρονες.

1. Η ήττα του ’89 με την τυπική κατάρρευση του «υπαρκτού παραδείγματος» φόρτισε αρνητικά – ιδεολογικά και οραματικά– τον λαϊκό παράγοντα για εκείνη την αριστερά που δεν είχε πάρει οριστικά διαζύγιο με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ταυτόχρονα, ο ελληνικός «ιστορικός συμβιβασμός» του ’89 με την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ έβαζε τους τίτλους τέλους του πολύχρονου ιστορικού και ταξικού διχασμού δεξιάς και αριστεράς, ενώ η οικουμενική ΝΔ-ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ μάλλον άνοιξε διάπλατα τις πύλες του νεοφιλελευθερισμού και κατέταξε την τέτοια αριστερά σε ρόλο διακοσμητικού φυτού του συστήματος. Το βιογραφικό του ΣΥΝ είναι βαριά φορτισμένο από την ευρωπαϊκή του ταυτότητα και τις κριτικές του υποστηρίξεις στους εκσυγχρονισμούς του Σημίτη. Τα εικοσαετή διαπιστευτήριά του στην αστική νομιμότητα δεν αμφισβητούνται, αν και ανακόπηκαν από την αριστερή στροφή του 2007 και τη λυσσαλέα συστημική στοχοποίησή του μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

2. Οι επίσημες πολιτικές εκφωνήσεις είναι αυτές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και αυτών που -δικαίως και από τα ΜΜΕ- θεωρούνται ως προεδρική ηγετική ομάδα, που αοράτως-ορατώς είναι υπαρκτή, μολονότι όχι σταθερή και μόνιμη, πλην βεβαίως εξαιρέσεων. Οι υπόλοιπες υπαρκτές αιρετικές εκφωνήσεις είναι ή μειοψηφικές ή ενσωματώσιμες ή δεν διεκδικούν ευρύτερο πολιτικό χώρο και «ανατρεπτικό» ρόλο και πόλο εντός του ΣΥΡΙΖΑ, και βεβαίως εντός του εθνικού και κοινωνικού ακροατηρίου. Έχουν ευήκοα ώτα εντός της υπόλοιπης αριστεράς παρά εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Τα όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν αποδείξει ότι δεν είναι αξεσουάρ του κόμματος, γιατί απαξιώνονται διαρκώς και με την βοήθεια των ΜΜΕ, και δεν έχουν αναδειχθεί σαν τα κεντρικά συλλογικά όργανα τέτοιας ποιότητας ώστε να σηκώνουν και να έχουν το βάρος αλλά και το ρόλο που παλιά μπορεί να είχαν τα καθοδηγητικά όργανα κομμουνιστικών κομμάτων ή αριστερών μετώπων (ΕΑΜ-ΕΔΑ). Δυστυχώς ορισμένοι αστικοί ιοί μολύνουν ευάλωτα αριστερά κόμματα.

Το σχέδιο Μάρσαλ και ο ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Κατά την πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε, ανάμεσα σε άλλα, ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα σχέδιο Μάρσαλ και ότι ένα τέτοιο ανάλογο σχέδιο μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία υπέρβασης της κρίσης για τη χώρα και την Ευρώπη μαζί με τη μερική διαγραφή του χρέους.

Η θέση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ δεν διατυπώθηκε για πρώτη φορά. Έχει όμως σημασία ότι εκφράστηκε κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού.

Δυο μήνες νωρίτερα, το Σεπτέμβριο δηλαδή του τρέχοντος έτους, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε από τις Βρυξέλλες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε τονίσει : «Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ. Πρέπει να δοθεί χρόνος και ανάσα στην ελληνική οικονομία για να μπορέσει να ξαναπάρει μπρος και όχι να τη διαλύσουμε οριστικά με το νέο πακέτο μέτρων των 13 δισ. ευρώ». Η επιλογή του τόπου όπου διατυπώθηκε η θέση αυτή έχει επίσης τη σημασία της.
Στην ίδια συνέντευξη διευκρίνισε επίσης το πολύ σημαντικό ότι η «ανάσα αυτή θα πρέπει να δοθεί σε συμφωνία με τους πιστωτές» και όχι σε αντιπαράθεση μαζί τους.

Στις 14 Νοέμβρη ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του στο CNN, επανέφερε για μια ακόμη φορά τη θέση αυτή: «Χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη. Αυτή είναι η λύση και όχι η λιτότητα. Η λιτότητα σήμερα μπορεί να ευνοεί ένα σχέδιο για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης», τόνισε με νόημα στο αμερικανικό κανάλι ειδήσεων.

Όπως προκύπτει αβίαστα από τα παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί βασικό συστατικό στοιχείο μιας πολιτικής εξόδου από την κρίση ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Για τούτο επαναδιατυπώνει τη θέση αυτή σε κομβικές παρεμβάσεις του. Είναι βέβαια αδύνατο να αγνοεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι επιτελείς του κόμματος την ουσία του σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο υπήρξε το οικονομικό βάθρο επί του οποίου στηρίχθηκε η προσπάθεια των ΗΠΑ να επεκτείνουν την επιρροή τους στην Ευρώπη, να ανακόψουν το επαναστατικό κίνημα των λαών που είχε γιγαντωθεί μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο και την αντιφασιστική νίκη των λαών. Το σχέδιο Μάρσαλ υπήρξε η οικονομική πλευρά της αμερικανικής παρέμβασης στον εμφύλιο πόλεμο, συνόδεψε τις ναπάλμ που ρίχνονταν για πρώτη φορά στα βουνά της Ηπείρου. Και βέβαια, καθόλου δεν οδήγησε σε μια πραγματική οικονομική ανάπτυξη και, μάλιστα σε όφελος του λαού, γεγονός που αποδεικνύεται όχι μόνο από τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες που υπήρχαν και πριν την κρίση αλλά και από το ότι η χώρα δεν γνώρισε παρά ασθενή βιομηχανική ανάπτυξη και ήταν πάντοτε εξαρτημένη από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Όπως σημείωνε ο Θ. Παπαρήγας σε άρθρο του στο Ριζοσπάστη το 1997, «οι εισροές του Σχεδίου αποκατέστησαν τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ανανέωσαν τη βάση του και επέτρεψαν μια παρατεταμένη «απογείωση» του εξαρτημένου καπιταλισμού»[1].