Η εβδομάδα που πέρασε εμφάνισε το παράδοξο φαινόμενο τρία κόμματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης και δύο κόμματα της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης να εμπλέκονται στην κατάθεση, κόντρα κατάθεση και αλληλοκατάθεση αντιρατσιστικών νομοσχεδίων ή τροποποιήσεων.
Όσο τα κόμματα αυτά εμπλέκονταν σε πάνδημες δηλώσεις εναντίον της ρατσιστικής απειλής η Χρυσή Αυγή χαμογελούσε. Αποδείκνυε για μια ακόμα φορά ότι είναι «εναντίον όλων», και ότι όλοι, από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη ΝΔ, συνασπίζονται εναντίον της.
Αν αυτό δεν είναι η πιο άφρονα και επιπόλαια στάση απέναντι στον φασισμό, τότε τι είναι;
Η Χρυσή Αυγή δεν πουλάει ναζισμό. Αντισυστημισμό πουλάει. Το νεοναζιστικό και χιτλερικό της χαρακτήρα τον κρύβει πίσω από τις επικλήσεις για τον ελληνικό εθνικισμό. Που ως γνωστόν, διαχρονικά και ανέκαθεν, πουλάει αγριάδα στο εσωτερικό και δουλική εκδούλευση στο εξωτερικό. Γερμανοτσολιάδες, Χίτες και Χουντικοί είναι τα γνωστά παραδείγματα. Γερμανοί ναζί, Ιταλοί φασίστες, Άγγλοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έπιναν νερό στο όνομα της ελληνικής ακροδεξιάς. Ήταν τα δικά τους παιδιά, πρωτοπαλίκαρα της προσπάθειάς τους να κρατάνε μια χώρα υπό κατοχή και εξάρτηση. Στρατιωτική, πολιτική, οικονομική. Μετασχηματιζόμενη και μεταλλασσόμενη. Αλλά πάντως κατοχή και εξάρτηση.
Ο φασισμός ξεπετάγεται όταν η αστική δημοκρατία περνά κρίση. Έτσι και εδώ. Η κατάρρευση του αστικού πολιτικού συστήματος με την εφαρμογή των μνημονίων, έστειλε τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Εφαλτήριο ήταν η πριμοδότηση από ΜΜΕ και σύμπασες τις κυβερνήσεις της ακροδεξιάς και αντιμεταναστευτικής ατζέντας. Το ΠΑΣΟΚ της διαπόμπευσης των ιερόδουλων και της μεταναστοφαγίας των Λοβέρδου και Χρυσοχοϊδη, σήμερα σκίζει τα ιμάτιά του για τη Χρυσή Αυγή. Έλεος.
Όμως η ξενοφοβία ήταν η πλατφόρμα εκτόξευσης. Τα καύσιμα που έστειλαν τη Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο και σήμερα την εμφανίζουν τρίτη δύναμη είναι ο υποτιθέμενος αντισυστημισμός της. Ενάντια στο πολιτικό σύστημα, στα λαμόγια της Βουλής, στους προδότες πολιτικούς. Φαινόμενα διαπλοκής, διαφθοράς, κλεψίματος μέχρις εξασφαλίσεως δεκάτης γενεάς, χρησιμοποιήθηκαν καταλλήλως. Και η πλέον συστημική ακροδεξιά που γνώρισε ο τόπος (μέχρι και με μισθοδοσίες από την ΚΥΠ), φιγουράρει ως αντισυστημική δύναμη.
Φυσικά αν μετρήσουμε τις αντισυστημικές της πράξεις θα δούμε ότι πρόκειται για λόγια του αέρα. Στις κρίσιμες στιγμές, στη Βουλή και αλλού, η Χρυσή Αυγή στήριξε τις επιλογές της άρχουσας τάξης, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές. Κι όταν φωνασκεί για δουλειές στους Έλληνες και όχι στους Πακιστανούς, εννοεί δουλειές στους Έλληνες με μεροκάματο Πακιστανού.
Ο φασισμός καταπολεμάται χτυπώντας την κοινωνική ρίζα του με λαϊκή κινητοποίηση και οργάνωση για μια πραγματική διέξοδο από την κρίση
Της Νόρας Ράλλη
«Η επανάληψη της ιστορικής τραγωδίας ως φάρσας δεν έχει τίποτα το καθησυχαστικό. Η φάρσα δεν καταργεί την τραγωδία. Η παρωδία δεν ακυρώνει τη φρίκη». Και πώς θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει για το αντίθετο, όταν μια κουλτούρα που ισοδυναμεί με βαρβαρότητα φαίνεται να ενδιαφέρει τον Ελληνα περισσότερο από τις ιστορικές του αξίες της δημοκρατίας, της ομορφιάς, του ευγενούς και του δίκαιου. Και όλα αυτά στις αρχές του 21ου αιώνα.
Ναι, μα «ο χρόνος βγήκε έξω απ’ τους αρμούς του» διευκρινίζει ο Σάββας Μιχαήλ, ενθυμούμενος τον Αμλετ και θέλοντας να τονίσει πως η παρούσα παγκόσμια συστημική κρίση «φαίνεται να εξαρθρώνει σε όλες του τις διαστάσεις τον ιστορικό, κοινωνικό και υπαρξιακό χρόνο». Και πάλι, πώς να διαφωνήσει κανείς όταν από το «εμείς φτιάχνουμε τα δημοφιλή αμερικανικά δολάρια», που έθετε ως σύνθημα η ελληνική εργατική τάξη στην Αμερική τον Απρίλιο του 1910 και το ακούμε στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία» του Κώστα Βάκκα, για την άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού, μέχρι το «Κουμμούνια, θα πεθάνετε», που φώναζαν πέντε νεαροί, μέλη της Χ.Α., πριν από λίγες ημέρες, όταν προβλήθηκε σε μια κατάμεστη αίθουσα στην Αστόρια, μπορεί να μεσολαβεί ένας αιώνας, αλλά τα γεγονότα δεν παύουν να συμπάσχουν το ένα δίπλα στο άλλο και τα δύο δίπλα μας.
Ιατρός με διεθνή πνευματική και ενεργό δράση στον χώρο της Αριστεράς και του Ανθρωπισμού, ο Σάββας Μιχαήλ, υποστηρίζοντας όχι μόνο με την πορεία του αλλά και με τη ζωή του πως «το διακύβευμα δεν είναι απλώς η δημοκρατία, είναι η ίδια η ζωή!», παρουσιάζει σήμερα το απόγευμα το νέο του βιβλίο από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ, «Η Φρίκη μιας Παρωδίας». «Πρόκειται για τρία δοκίμια βασισμένα σε τρεις ομιλίες που έγιναν σε αντιφασιστικές εκδηλώσεις τον Δεκέμβριο 2012 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κι οι οποίες προκάλεσαν, μάλιστα, έναν οχετό ύβρεων και απειλών από τους φασίστες. Με άλλα λόγια, είναι κείμενα άμεσα δεμένα με την αντιφασιστική δράση, απαντώντας στις νέες προκλήσεις», μας λέει ο ίδιος και συνεχίζει:
Αν ήταν οι νόμοι του αστικού κράτους που θα έβαζαν τέλος στο ρατσισμό, στην ξενοφοβία και στο φασισμό, τότε πώς εξηγείται ότι παρά το νόμο που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ουγγαρία εναντίον όσων αρνούνται το «Ολοκαύτωμα», το ακροδεξιό, αντισημιτικό κόμμα «Γιόμπικ» κατέχει με 17% την τρίτη θέση στο αστικό κοινοβούλιο της χώρας;
Αν είναι οι νόμοι του αστικού κράτους που θα μας προφυλάξουν από το ναζισμό, τότε πώς εξηγείται ότι παρά την απαγόρευση του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία, στη χώρα, πέρα από τα φιλοναζιστικά κόμματα και οργανώσεις, υπάρχει και μια πανσπερμία νεοναζιστικών συμμοριών που δρουν απροκάλυπτα και ότι μόνο το 2012 τα εγκλήματα ρατσιστικού χαρακτήρα έφτασαν τα 17.600;
Αν ήταν οι νόμοι του αστικού κράτους που ορίζοντας το «ορθόν» της ανάγνωσης της Ιστορίας δημιουργούν το ασφαλές περιβάλλον καταπολέμησης της μισαλλοδοξίας και του μισανθρωπισμού, τότε πώς εξηγείται ότι στη Γαλλία όπου υπάρχει τέτοιος νόμος, ο οποίος καταδικάζει όποιον αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων, εντούτοις το φασιστικό κόμμα της Λεπέν έρχεται δεύτερο στις δημοσκοπήσεις;
Αν οι πολυδιαφημισμένες «δημοκρατικές ευαισθησίες» της ΕΕ έβαζαν φρένο στο φασισμό και στο ρατσισμό, τότε πώς εξηγείται στα μισά κράτη – μέλη της να παρατηρείται ενίσχυση της ακροδεξιάς και να συγκυβερνούν φασιστικά ή κρυφοφασιστικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα;
Αυτή η υποκριτική τακτική του αστικού κράτους να επιδεικνύει «δημοκρατικούς» φερετζέδες κατά του φασισμού
Η ελληνική Ακροδεξιά, με τον τρόπο που ο χώρος αυτός διαμορφώθηκε στην Ευρώπη και στη χώρα μας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε πρόσωπο όμοιο με εκείνο του θεού Ιανού: πρόσωπο με δύο όψεις. Από τη μία μεριά, μετέφερε στη χώρα μας πρότυπα που ανθούσαν στην «προχωρημένη» δυτική Ευρώπη. Στον Μεσοπόλεμο, οργανώσεις όπως η ΕΕΕ (Εθνική Ενωσις Ελλάς) ή η από τα πάνω δημιουργημένη ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωσις Νεολαίας) του Μεταξά προσπάθησαν να μεταλαμπαδεύσουν στη χώρα μας πρακτικές και πρότυπα αλιευμένα από την ακμάζουσα τότε δεξαμενή του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού: χαιρετισμοί, στολές, όρκοι, σχήματα και προ παντός η φυλετική θεώρηση και η θεοποίηση της δύναμης και της βίας ήταν τα θεατρικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά τους. Από την άλλη μεριά όμως, επένδυαν στην ελληνική φυλετική ανωτερότητα –και την εκπορευόμενη από αυτήν «καθαρότητα»- ως βάση για τη διεκδίκηση μιας «Μεγάλης Ελλάδας». Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν για προφανείς λόγους η οργάνωση «Χ» δεν μπορούσε να υιοθετήσει φασιστικά ή ναζιστικά πρότυπα, περιορίστηκε στη «Μεγάλη Ελλάδα» ως πρόταγμα – εξαιρουμένης φυσικά της βρετανικής τότε Κύπρου.
Η αντίφαση προκύπτει από το γεωγραφικό υπόβαθρο των σχεδίων. Ο ναζισμός γεννήθηκε και άνθησε σε μια ισχυρή ευρωπαϊκή χώρα, τη Γερμανία, η οποία εξαιτίας της θέσης, του δημογραφικού και οικονομικού της δυναμικού, κατέχει κυρίαρχη θέση στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα δυνάμεων. Ως εκ τούτου οι πολιτικοί σχεδιασμοί του ναζισμού αφορούσαν όχι μόνο τη Γερμανία αλλά συνακόλουθα την Ευρώπη ολόκληρη και τον κόσμο. Αντίθετα ο ελληνικός εθνικισμός αφορά αποκλειστικά το άκρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπου μέσα από το αίτημα για «Μεγάλη Ελλάδα» έβλεπε και ζητούσε εθνικά σύνορα στα όρια του ύστερου μεσαιωνικού Ελληνισμού, το μέγιστο δηλαδή ώς την Κωνσταντινούπολη.
Και οι δύο όμως πηγές της ακροδεξιάς αντίληψης συναντιούνται στο επίπεδο της ιστορικής νοσταλγίας. Το μεγάλο σχέδιο του ναζισμού, όπως εφαρμόστηκε την εποχή της πολιτικής του κυριαρχίας (1933-1945), απέβλεπε στην ενοποίηση του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού συστήματος (Νέα Ευρώπη), στην επιβολή των ιδανικότερων όρων για τη μεγιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου (δουλική εργασία) και στη διπλή αποικιοποίηση: την «εξωτερική», του γύρω από την ευρωπαϊκή ήπειρο «ζωτικού χώρου» (της Ρωσίας) δηλαδή, και την «εσωτερική», τη διάρθρωση δηλαδή των ευρωπαϊκών κρατών με βάση κατ’ όνομα «φυλετικά» κριτήρια, που όμως ουσιαστικά αποτύπωναν τα δικαιώματα των ισχυρών επί των αδυνάτων μέσα στην ίδια Νέα Ευρώπη. Αυτές οι αναπλάσεις της ευρωπαϊκής ηπείρου θα επέτρεπαν στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο –το γερμανικό κυρίως– να πετύχει την απαραίτητη συγκέντρωση και την αντίστοιχη δυναμική ώστε να αντιμετωπίσει τους ευνοημένους ανταγωνιστές: τις ΗΠΑ. Σε τελευταία ανάλυση όλο το πολιτικό σχέδιο του ναζισμού απέβλεπε στην αποκατάσταση του ευρωπαϊκού (γερμανικού) καπιταλισμού, στην πρωτεύουσα θέση που κατείχε παγκόσμια πριν από τον καταστροφικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ομιλία της Νάντιας Βαλαβάνη σε εκδήλωση-συζήτησητου ΙΣΤΑΜΕ, του Δήμου Αλίμου και της Πρωτοβουλίας κατά του Νεοναζισμού με θέμα την απάντηση στο Νεοναζισμό σήμερα.
«Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Μελετώντας εδώ και χρόνια το έργο του Μπρεχτ και την ιστορική εμπειρία του Μεσοπολέμου και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, έχω πεισθεί ότι για να κλείσει ο δρόμος στο ρίζωμα του νεοναζιστικού φαινόμενου στην Ελλάδα, είναι ανάγκη να υπάρξουν πολλαπλά αντιφασιστικά μέτωπα. Ανάμεσα τους και το ευρύτερο δυνατό από άποψη σύνθεσης δυνάμεων και, αναγκαστικά, πιο περιορισμένο από άποψη στόχων: Αυτό που συμπεριλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που διαφοροποιούνται απέναντι στο νεοναζισμό. Άρα και τα κόμματα που προωθώντας ή αποδεχόμενα την προώθηση ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος έχουν ευθύνη για το φούντωμα αυτού του φαινόμενου.
Αυτό ενέχει δύο κινδύνους, τους οποίους θέλω να θέσω προκαταρκτικά και ανοιχτά στη σημερινή συζήτηση, που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του ΙΣΤΑΜΕ – και αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη του είδους που διεξάγεται στη χώρα μας και στην οποία θα ήθελα να δω να συμμετέχουν επίσης το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες:
– Να αναζητήσουμε τον κοινό τόπο που θα μπορούσε να υπάρξει ανάμεσα στα 6 από τα 7 κόμματα της Ελληνικής Βουλής και μιας γκάμας εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων σε μια τέτοια κατεύθυνση, αποσιωπώντας τις εξαιρετικά σημαντικές μεταξύ μας διαφορές στην προσέγγιση και την ανάλυση, άρα και σ’ ένα πρόγραμμα δράσης απέναντι στο νεοναζιστικό φαινόμενο. Αυτό θα έκανε ελάχιστα πειστική, άρα και αναποτελεσματική ακόμα και για τα ζητήματα που θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, οποιαδήποτε κοινή προσπάθεια.
– Να επιχειρήσουμε ν’ ανιχνεύσουμε έναν τέτοιο κοινό τόπο προτάσσοντας σε κάθε βήμα, μπροστά στο φόβο της δημιουργίας ενός πολιτικού «χυλού» που θα μας παγίδευε, ό,τι μας χωρίζει σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα: Με τρόπο ώστε, τελικά, για κάθε κατάφαση να υπάρχουν πολλαπλάσιες αρνήσεις και πρακτικά η επίκληση της αναγκαιότητας και της δυνατότητας κοινής δράσης σε ένα περιορισμένο πρόγραμμα στόχων να μετατρέπεται σε προσχηματική θέση για να μην υπάρξει ένα ξεκάθαρο «όχι».
Η δικτατορία των συνταγματαρχών μάς κληροδότησε μια οργάνωση-«φάντασμα», τη Νέα Τάξη. Η δράση της ξεκινά από την περίοδο της χούντας, περνά στη μεταπολίτευση και φτάνει, χωρίς κανείς να το καταλάβει, μέχρι σήμερα
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:
Τάσος Κωστόπουλος, Άντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς
Σύμφωνα με τα ευρήματα του FBI, οι βομβιστικοί μηχανισμοί που προκάλεσαν το αιματηρό τυφλό χτύπημα τη Δευτέρα στον Μαραθώνιο της Βοστόνης περιείχαν καρφιά και μπίλιες από ρουλεμάν. Αυτός είναι ο λόγος που υπήρξε τόσο φονικός ο απολογισμός των εκρήξεων. Τα ατσάλινα κομμάτια πετάχθηκαν σαν θραύσματα όλμων και προκάλεσαν όχι μόνο νεκρούς αλλά και πολλούς τραυματίες, από τους οποίους αρκετοί υπέστησαν ακρωτηριασμό.
Δεν μας είναι άγνωστες αυτού του είδους οι βόμβες. Παρόμοιοι βομβιστικοί μηχανισμοί είχαν τοποθετηθεί σε δύο κινηματογράφους της Αθήνας που έπαιζαν σοβιετικές ταινίες το 1978. Η πρώτη βόμβα είχε τοποθετηθεί στον κινηματογράφο «Ελλη», το Σάββατο 11.3.1978. Το σημείο όπου είχαν επιλέξει οι δράστες να τοποθετήσουν τη βόμβα και η ώρα που είχε ρυθμιστεί να εκραγεί ο μηχανισμός δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τους σκοπούς τους. Ηθελαν ασφαλώς να προκαλέσουν πολλά θύματα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση των αρχών, η βόμβα ήταν πολύ μεγάλης ισχύος, ενώ στο εσωτερικό της υπήρξαν μεταλλικά κομμάτια για να προκληθεί μεγαλύτερη βλάβη στα θύματα. Η δεύτερη βόμβα εξερράγη στον κινηματογράφο «Ρεξ», στις 20.6.1978. Ο μηχανισμός ήταν παρόμοιος, μόνο που αυτή τη φορά είχαν τοποθετηθεί στο εσωτερικό της μπίλιες από ρουλεμάν. Ο απολογισμός των τραυματιών έφτασε τους δεκαπέντε.
Οι δύο αυτές βόμβες δεν ήταν οι μοναδικές. Δεκάδες εκρήξεις καταγράφονται τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με στόχους γραφεία κομμάτων της Αριστεράς, έντυπα, βιβλιοπωλεία. Η σκοπιμότητα του μπαράζ των βομβών ήταν διάφανη, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε άμεση ανάληψη ευθύνης από τους δράστες. Αλλωστε δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιθεωρητής Κλουζό για να κατανοήσει το κίνητρο κάποιων που έβαλαν 13 βόμβες στην Αθήνα κατά την επέτειο της πτώσης της χούντας (23.7.1978) ή άλλες 39 για να τιμήσουν τη μνήμη του βασανιστή της Ασφάλειας Μάλλιου (17.12.1978).
Αυτές όλες οι ενέργειες έχουν μείνει μέχρι σήμερα σχεδόν ανεξιχνίαστες. Μπορεί να βρέθηκαν και να συνελήφθησαν κάποιοι ως αυτουργοί ή συνεργοί τους, αλλά ποτέ δεν αποκαλύφτηκε το κεντρικό δίκτυο που οργάνωνε όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου επί τέσσερα χρόνια, με προφανή σκοπό να αποτρέψει τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας στη χώρα και να παραλύσει κάθε σκέψη για ριζοσπαστικότερες λύσεις σε μια περίοδο ιδιαίτερης πολιτικής ρευστότητας.
Εικόνα από την αντιχουντική εγκατάσταση της Μαρίας Καράβελα το 1971
Πηγή: Εργατικός Αγώνας
Ποιος επέβαλε τη δικτατορία των συνταγματαρχών; Με ποιο σκοπό; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σήμερα.
Το μετεμφυλιακό καθεστώς που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό με τη βοήθεια των όπλων των ΗΠΑ ήταν ένα καθεστώς σιδερόφραχτης, ιδιαίτερα αυταρχικής δημοκρατίας της ολιγαρχίας του πλούτου. Το παρακράτος και το παρα-Σύνταγμα ήταν στην ημερήσια διάταξη, η αμερικανοδουλεία, η υποστήριξη και ανάδειξη φασιστικών στοιχείων για να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα σχέδια της άρχουσας τάξης ήταν τα βασικά συστατικά του.
1. Η ανακοπή του λαϊκού κινήματος
Παρόλα αυτά όμως, η κυρίαρχη τάξη και οι ξένοι προστάτες της δεν αισθάνονταν σίγουροι. Παρά την ήττα του λαϊκού κινήματος στον εμφύλιο πόλεμο, παρά τις δυσκολίες, τις αστοχίες και τα λάθη του επαναστατικού κινήματος και της πρωτοπορίας του, του ΚΚΕ, οι λαϊκοί αγώνες γνώριζαν σταδιακή άνοδο στη μετεμφυλιακή περίοδο. Το κύμα των αγώνων αυτών άρχισε να αναπτύσσεται τη δεκαετία του 1950 για να εδραιωθεί περισσότερο στα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Το 1960 είχαν απεργήσει 56 χιλιάδες εργαζόμενοι. Το 1965 ο αριθμός των απεργών ανήλθε στις 964 χιλιάδες. Το 1966 σε 1 εκατομμύριο 600 χιλιάδες. Το πρώτο τρίμηνο του 1967 οι απεργοί είχαν φτάσει ήδη τις 700 χιλιάδες. Το 1958 η ΕΔΑ κατόρθωσε να λάβει το 24,43% των ψήφων στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες της εποχής. Το 1964, παρά την απορρόφηση μέρους των ψήφων της από το Κέντρο, η ΕΔΑ έδειχνε να επανακάμπτει. Στις δημοτικές εκλογές του έτους σημείωσε σοβαρή άνοδο σε βάρος του Κέντρου. Στην Αθήνα ο υποψήφιός της έλαβε το 30% των ψήφων.
Τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η άρχουσα τάξη είχε κάθε λόγο να αισθάνεται ανασφαλής και να φοβάται ότι υπάρχει κίνδυνος να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, ανεξάρτητα από τα προβλήματα και την ορθότητα της γραμμής του ΚΚΕ και της Αριστεράς. Κατά συνέπεια, το πρώτο που είχε να κάνει ήταν να αναχαιτίσει και να αποκεφαλίσει το ανερχόμενο κίνημα με ό,τι δραστικό μέσο διέθετε.
Ποιος κακόπιστος είπε ότι το μόνο που διδάσκει στα μέλη της η Χρυσή Αυγή είναι να δέρνουν και να μαχαιρώνουν; Οι άνθρωποι έχουν μεταβάλει τα γραφεία τους σε φροντιστήρια «ελληνισμού». Μόνο που ο «ελληνισμός» αυτός είναι απολύτως εισαγόμενος.
Γράφει ο ΙΟΣ
Σοκάρισε τις προάλλες η ανάρτηση στον ιστότοπο της Χρυσής Αυγής φωτογραφιών από τα «μαθήματα» για μικρά παιδιά που οργανώνει το ναζιστικό μόρφωμα στα κατά τόπους γραφεία του. Η ίδια η οργάνωση έσπευσε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι φροντίζει να μαθαίνουν τα παιδάκια την ελληνική μυθολογία, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την εθνοπρεπή διαπαιδαγώγησή τους εξ απαλών ονύχων. Αλλά τι ακριβώς εννοεί λέγοντας «ελληνική μυθολογία» η Χρυσή Αυγή; Και γενικότερα: Ποια είναι η άποψη του Μιχαλολιάκου και των θεωρητικών του για αυτά που αποτελούν τη διδακτέα ύλη ενός οποιουδήποτε σχολείου;
Οσα ακολουθούν βασίζονται σε επίσημα κείμενα, ντοκουμέντα και δημοσιεύσεις στον ιστότοπο της οργάνωσης. Τα περισσότερα απ’ αυτά είναι εντελώς πρόσφατα, «παραγωγές» του 2013. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αυτές είναι οι «παλιές θέσεις», τις οποίες έχουν αντικαταστήσει «άλλες», «νεότερες».
Μάθημα πρώτο: Μυθολογία
Μια που το έθεσε μόνη της η οργάνωση, ας ξεκινήσουμε από τη μυθολογία. Ηδη από το πρώτο μάθημα καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάποια περίεργα ονόματα συναντάμε δίπλα στα γνωστά της ελληνικής μυθολογίας. Για την ακρίβεια, υπάρχει μια περίεργη «μεταγλώττιση». Ο Δίας ονομάζεται για τη Χρυσή Αυγή Βόταν, o Χριστός είναι ταυτόσημος με τον Φοίβο και τον Μίθρα (σε μία εκδοχή), με τον Αδωνη και τον Μπάλντερ (σε μια άλλη), ενώ η Ηρα μετονομάζεται Φρέγια. Αντιγράφουμε ένα σχετικό απόσπασμα από τα «κατηχητικά» εγχειρίδια της οργάνωσης: «Το φωτοβόλο βρέφος της φάτνης κατέρχεται από τον ουρανό, σαν ενσαρκωμένη Ηλιακή Δύναμη, τις ίδιες μέρες που ο πλανήτης φθάνει και ξεπερνάει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τότε, που η νύχτα φθάνει στο ύπατο σημείο της κι αμέσως αρχίζει να φθίνει, δίνοντας τη θέση της στο ολόχρυσο φως της ημέρας. Για μια ακόμη φορά, ο Προστάτης του Ωραίου και του Αγαθού, ο Αχούρα Μάζδα, καταβάλλει τον βέβηλο και σκοτεινό Αριμάν, στέλνοντας ανάμεσα στους Αρίους τον Μίθρα-Χριστό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η καθιέρωση των Χριστουγέννων (που μέχρι και τον 4ο μ.Χ. αιώνα γιορτάζονταν μαζί με τα Θεοφάνεια) στις ημέρες της πανάρχαιης Yule (Julletinde-Jullfest), της μεγάλης γιορτής των Πρωτο-Αρίων, που επέζησε στον βορειοευρωπαϊκό χώρο, τιμώντας με πολυποίκιλους τρόπους στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο τα γενέθλια του Ηλιου. Ο ενσαρκωμένος Ηλιος-Χριστός, νεότερη όψη του Απόλλωνα, του Διονύσου, του Μίθρα, εμφανίζεται στον κόσμο σταλμένος από τον Ενα, τον Υψιστο Θεό Πατέρα του κόσμου, Δία, Βόταν, Αχούρα Μάζδα, για να προσφέρει την ευλογία του στους λάτρεις του Ουράνιου και να συντρίψει τις δαιμονικές λεγεώνες του σκότους και του ψύχους. Θεραπευτής, Διδάσκαλος, Μουσηγέτης, φορέας της συγχώρεσης και δαιμονοκτόνος, εμφανίζεται ο Χριστός, Αδωνις και Μπάλντερ μαζί, Διόνυσος Ελευθερεύς και Σωτήρ. Τα Θεοφάνεια ή Επιφάνεια είναι τα γενέθλια του Ανίκητου Ηλίου, του ενσαρκωμένου Θείου Λόγου, του Λατρευτού παιδιού του Υψίστου. Ολόκληρη η Φύση καλωσορίζει τον ερχομό του κι οι Λαοί μας ξεσπούν σε ξεφάντωμα».
Το νέο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου συμμετέχει στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου θα προβληθεί στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη»,την Τρίτη 19/03 στις 22:30 και την Πέμπτη 21/03 στις 15:00.
Θα προβληθεί επίσης στους κινηματογράφους:
Αθήνα: Από 21 Μαρτίου στο Ααβόρα (τέρμα Ιπποκράτους) Θεσσαλονίκη: Από 2 Απριλίου, στο Φαργκάνη (Καμάρα)
Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στις κινηματογραφικές αίθουσες, κάνει την επόμενη εβδομάδα η νέα ταινία του Στέλιου Κούλογλου. Με αφορμή την άνοδο της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες εκλογές, το μεγάλου μήκους (90 λεπτά) ντοκιμαντέρ που έχει τίτλο Νεοναζί: Το Ολοκαύτωμα της Μνήμηςερευνά τη μνήμη, τη λήθη και την ιστορική αλήθεια στην σύχρονη Ελλάδα, μέσα από τα μάτια των μαθητών ενός Λυκείου, στο Δίστομο. Συγκλονιστικές μαρτυρίες από τις σφαγές των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και των συνεργατών τους, που θέλουν να πάρουν την ρεβάνς για την ήττα του ναζισμού, 70 χρόνια πριν.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Μια μέρα μετά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, η είδηση κάνει τον γύρο των τηλεοπτικών σταθμών: η Χρυσή Αυγή έλαβε 1.000 ψήφους στα μαρτυρικά Καλάβρυτα και Δίστομο. Δυο πόλεις που σημαδεύτηκαν από τη ναζιστική θηριωδία, παρουσιάζονται να νομιμοποιούν με την ψήφο τους, τους «πολιτικούς απογόνους» των δολοφόνων τους, σύμφωνα με τα ΜΜΕ. Τις αμέσως επόμενες μέρες, στην ερώτηση αν είναι νεοναζί και σχετίζονται με τον Χίτλερ, οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής απαντούν: «οι δημότες στα Καλάβρυτα και το Δίστομο απάντησαν ήδη, με την ψήφο τους». Η ιστορική μνήμη έχει εξασθενίσει ή πρόκειται για μια κατασκευασμένη είδηση;
Η απάντηση βρίσκεται στο Λύκειο Διστόμου, όπου οι μαθητές του παρακολουθούν ένα ντοκιμαντέρ για τα ναζιστικά εγκλήματα στα Καλάβρυτα, στον Χορτιάτη και στο Άουσβιτς. Η συζήτηση που ακολουθεί γρήγορα επεκτείνεται, σε θέματα όπως η αντίσταση στην γερμανική κατοχή. Μήπως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι αν οι αντάρτες δεν προκαλούσαν με την δράση τους, τους Γερμανούς, δεν θα υπήρχαν και Ολοκαυτώματα;
Αυτή την τελευταία άποψη υποστηρίζει ο γιος ενός διαβόητου Έλληνα δωσίλογου. Ο πατέρας, υπουργός Προπαγάνδας στην κυβέρνηση Τσιρονίκου – την τελευταία φιλοναζιστική κυβέρνηση φάντασμα – το έσκασε το 1944 συνοδεύοντας τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν. Ο γιος ήταν υποψήφιος του ΛΑΟΣ στις εκλογές και τώρα προσχώρησε στην Χρυσή Αυγή.
Πίσω στο Λύκειο του Διστόμου, οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με μια ιστορική αλήθεια: δεν υπήρξαν μόνο Έλληνες θύματα, αλλά και Έλληνες που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Από το ντοκιμαντέρ που παρακολουθούν, μαθαίνουν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας και όχι οι Γερμανοί, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην σφαγή στο Χορτιάτη και συμμετείχαν στη σφαγή στην ίδια την πόλη τους.
Το στιγμιότυπο είναι από την στιγμή που ο Ηλίας Κασιδιάρης, έχοντας αθωωθεί από ένα τρομοκρατημένο δικαστήριο, τελειώνει τη δήλωσή του για τα “τσοντοκάναλα“. Δίπλα του, πλήθος χρυσαβγίτες που ετοιμάζονται για μία ακόμη πρόκληση, φωνάζοντας συνθήματα. Ο κύριος με το ανοιχτό στόμα, στο βάθος, λίγο πιο αριστερά από το κέντρο της φωτογραφίας, είναι ο γνωστός πολιτευτής της ναζιστικής συμμορίας, ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης, ο ίδιος που έγινε γνωστός πανελληνίως, πρώτα από το στημένο ρεπορτάζ της εφημερίδας “Πρώτο Θέμα”, με την “γιαγιά των ΑΤΜ” (όπως αποκάλυψε ο Δημήτρης Ψαρράς στο βιβλίο του), και στη συνέχεια, πανευρωπαϊκώς και παγκοσμίως γνωστός από το αδιανόητο παραλήρημα για “φούρνους και σαπούνια“, από το γνωστό βίντεο του βρετανικού Channel-4.κλικ εδώ.
Στο παρακάτω βίντεο, ο Πλωμαρίτης φαίνεται πολύ καθαρά, να ποζάρει αμέριμνος και και να κανονίζει λεπτομέρειες με άλλους χρυσαβγίτες, από το 0.02 έως το 0.15 περίπου, ξανά για μια στιγμή στο 0.22, και στη συνέχεια ξανά από το 0.25 ως το 0.33:
Δεν υπάρχουν πολλά για να σχολιάσει κανείς. Η ναζιστική συμμορία, όχι μόνο δεν παίρνει αποστάσεις από την απίστευτης χυδαιότητας ρητορική μίσους του στελέχους της, αλλά τον θέλει εκεί δίπλα, στο πλάι του lieutenant υπαρχηγού της, την “μεγάλη στιγμή” του τελευταίου, να ποζάρει αμέριμνος και να προκαλεί ξανά με λεκτική βία, και όλα αυτά, παρά την έρευνα που έχει διατάξει ο εισαγγελέας για το ρατσιστικό κρεσέντο.
ΥΓ: Η επισήμανση έγινε από τον “Ιό”στην σαββατιάτικη Εφημερίδα των Συντακτών, 09/03/2013.
«Εθνική αφύπνιση για παιδιά 6-10 ετών από παιδαγωγούς – στελέχη της Χρυσής Αυγής» και «Διάπλαση των Παίδων» ονοματίζουν οι εν Ελλάδι νεοναζί τη νέα προσπάθειά τους να διαχύσουν τη χολή τους σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, να δηλητηριάσουν με το μίσος τους και παιδιά, τα μυαλά και τις ψυχές τους.
Μάλιστα βρήκαν γονείς στην Ανατολική Αττική που δέχτηκαν να τους πάνε τα βλαστάρια τους, στη φιδοφωλιά όπου συγκεντρώθηκαν. Οπως επαίρεται η οργάνωση σε σχετική ανακοίνωσή της «απόλαυσαν ένα υπέροχο διαδραστικό ταξίδι με οδηγούς τις 2 παιδαγωγούς της ΤΟ. Οι Συναγωνίστριες εμφύσησαν τα Ελληνικά ιδεώδη στους μικρούς μας φίλους με προβολή παιδαγωγικού βίντεο και τα παιδιά συμμετείχαν στη συζήτηση για τη γέννηση του αρχαίου κόσμου σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική σκέψη, έμαθαν για τους Ολύμπιους Θεούς, το αρχαίο Ελληνικό Πάνθεον και τη Χριστιανική Πίστη»…
Μάλιστα η Χρυσή Αυγή έσπευσε να διοχετεύσει στο διαδίκτυο φωτογραφίες από το σκηνικό πασχίζοντας πιθανά να δείξει ευαίσθητο πρόσωπο, ανάλογο ίσως με αυτό του μακελάρη Χίτλερ να χαϊδεύει παιδικά κεφαλάκια Γερμανόπουλων πριν τα στείλει στη σφαγή λίγο πριν την πτώση του Βερολίνου, ως δήθεν υπερασπιστές του Γ” Ράιχ…
Προς το παρόν τα φασιστοειδή δε δίνουν περισσότερες πληροφορίες για το ακριβές περιεχόμενο της κατήχησης που κάνουν. Για παράδειγμα, δε διευκρινίζουν αν στο παιδαγωγικό βίντεο που έδειξαν στην ανατολική Αττική συμπεριλήφθηκαν και προβλήθηκαν πλάνα με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής να βρίζουν χυδαία θεούς και δαίμονες, να φωτογραφίζονται δίπλα δίπλα με Γερμανούς νεοναζί, να επιτίθενται σε φτωχούς βιοπαλαιστές καταστρέφοντας την πραμάτειά τους, να υμνολογούν εφοπλιστές, να στοχοποιούν πρωτοπόρους ναυτεργάτες, να βγάζουν τη μια ανακοίνωση μετά την άλλη εναντίον αγωνιζόμενων αγροτών, να καθυβρίζουν εργατικές κινητοποιήσεις, να ζητούν στη Βουλή νέα μέτρα υπέρ φαρμακοβιομηχάνων και μεγαλοξενοδόχων, να τάζουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας και στρατιωτικές προμήθειες σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, να επιβάλλουν 18 ευρώ μεροκάματο δίχως ασφάλιση σε άνεργους που έκαναν το λάθος να τους εμπιστευτούν, να απαιτούν επέμβαση των ΜΑΤ σε κατάληψη απλήρωτων εργαζομένων, να επιτίθενται με ρόπαλα και μαχαίρια σε μαθητές ενώ προπαγανδίζουν προκηρυγμένη κινητοποίηση ενάντια στα σκληρά μέτρα κυβέρνησης – τρόικας – ΕΕ, να περικυκλώνουν έναν εργάτη δέκα για να τον τρομοκρατήσουν παραμονές πανεργατικής απεργίας κ.ο.κ.
Με την Αριστερά και τους αγωνιστές του μαζικού κινήματος τα βάζουν οι πένες των φασιστικών φυλλάδων προσπαθώντας να σπείρουν δηλητήριο και να τρομοκρατήσουν όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματα και τις πολιτικές τους αντιλήψεις.
Οι «αντισυστημικοί» τραμπούκοι δεν αρκούνται στις δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών, αλλά λανσάρουν και μια χυδαία αντικομματική και αντιδημοκρατική ιδεολογία. Τα βάζουν δήθεν με το «σάπιο πολιτικό σύστημα» στο οποίο τσουβαλιάζουν όλα τα κόμματα, χαστουκίζουν, βιαιοπραγούν κατά βουλευτίνων της Αριστεράς και αγωνιστών, περιφρονούν τους εργαζόμενους που απεργούν και διαδηλώνουν, και βάζουν στο στόχαστρο συνδικαλιστές και υπερασπιστές των λαϊκών αγώνων.
Τελευταίο κρούσμα, δημοσίευμα της εφημερίδας «Στόχος» όπου, με μπόλικη δόση συνωμοσιολογίας, στοχοποιούνται δημοσιογράφοι, ανακατεύοντας εκδότες, μεγαλοδημοσιογράφους και αγωνιστές, με μοναδικό συνδετικό κρίκο την όποια πολιτική σχέση είχαν ή έχουν με την Αριστερά. Το ότι πέρασε κάποιος από την Αριστερά κάποτε, πόσο μάλλον αν ανήκει ακόμα σε αυτό τον πολιτικό χώρο, τον καθιστά Εχθρό.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με το φασιστικό φαινόμενο. Οχι με ένα αυταρχικό καθεστώς, με μια στρατιωτική δικτατορία ή με μια ένοπλη αντεπανάσταση, όπως το μετεμφυλιακό «κράτος των εθνικοφρόνων», αλλά με το φασισμό ως κίνημα «από τα κάτω», με σημαντικά ερείσματα στην κοινωνία και διακριτή παρουσία στην πολιτική ζωή. Ας το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ’αρχής. Η δυναμική που εκφράζει η Χρυσή Αυγή (ΧΑ) είναι φασισμός όχι απλά επειδή το ιδεολογικό της στίγμα είναι σαφώς τέτοιου είδους αλλά επειδή στην περίπτωσή της η ιδεολογία έχει έναν απόλυτα πρακτικό χαρακτήρα. Η ΧΑ δεν είναι ένα απλό ακροδεξιό μόρφωμα, με σημαία το ρατσισμό και τον εθνικισμό, όπως προηγουμένως το ΛΑΟΣ ή αντίστοιχα κόμματα στην Ευρώπη που παίζουν στο ταμπλό της κοινοβουλευτικής πολιτικής. Η παραστρατιωτική συγκρότηση, η άσκηση βίας έναντι στοχοποιημένων ομάδων και ατόμων δεν αποτελεί μια δευτερεύουσα όψη της δραστηριότητάς της αλλά το επίκεντρό της, αυτό που καθιστά το μήνυμά της αντιληπτό και δημοφιλές σε τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Και ο πυρήνας του μηνύματος είναι σαφής, τραγικά σαφής με μια έννοια: αυτό που χρειάζεται η χώρα για να σωθεί από τη σημερινή καταστροφή είναι να επιβληθεί νόμος και τάξη. Και για να γίνει αυτό πρέπει το κοινωνικό-εθνικό σώμα να αποκαθαρθεί από το «μίασμα», κατ’αρχήν από τους «μετανάστες» και τις κάθε είδους «παρεκκλίνουσες μειοψηφίες», αλλά και ευρύτερα από όσους αποτελούν τον πολιτικά οριζόμενο «εσωτερικό εχθρό»: την αριστερά, τα συνδικάτα, τις κοινωνικές και πολιτιστικές οργανώσεις.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η ολοκληρωμένη υλοποίηση αυτού του σχεδίου είναι ασύμβατη με τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Εδώ βρίσκεται όμως το κρίσιμο σημείο. Διότι αν και η ΧΑ δε είναι προς το παρόν σε θέση να διεκδικεί εξουσία, εν τούτοις το σχέδιο της αποτελεί προέκταση ήδη υπαρκτών τάσεων προς το «κράτος έκτακτης ανάγκης» που γιγαντώθηκαν στη μεταδημοκρατική μνημονιακή περίοδο. Ο εντεινόμενος κρατικός αυταρχισμός, η ασυδοσία των κατασταλτικών μηχανισμών, η πλήρης ενσωμάτωση του ρατσιστικού λόγου στον επίσημο κρατικό λόγο (και τις συνεπακόλουθες πρακτικές), η κατασκευή ενός πολυπρόσωπου «εσωτερικού εχθρού», αυτό είναι το άμεσο έδαφος που θρέφει τη φασιστική δυναμική και νομιμοποιεί τις «λύσεις» που αυτή προτείνει στα μάτια ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Ο αμφιλεγόμενος Σκυριανός λογοτέχνης και λαογράφος Κωνσταντίνος Φαλτάιτς (1891-1944)
Το πνευματικό ίδρυμα αφιέρωσε έκθεση στη δημοσιογραφική καταγραφή της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής από τον Κ. Φαλτάιτς. Εναν άνθρωπο που λίγο αργότερα υπήρξε επίσημος συνεργάτης της ναζιστικής προπαγάνδας στη διάρκεια της Κατοχής, εκφωνώντας φιλοχιτλερικές ψευδοϊστορικές ομιλίες στον κατοχικό ραδιοσταθμό και εκδίδοντας το περιεχόμενό τους σε βιβλίο
Εφημερίδα των Συντακτών
Κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της σύγχρονης Ελλάδας, η Εθνική Βιβλιοθήκη έχει αυξημένο συμβολικό βάρος, ως ο κεντρικός θεματοφύλακας της πνευματικής δημιουργίας του τόπου. Ως εκ τούτου, είναι πολλαπλά σοκαριστικό να διαπιστώνουμε ότι, εν έτει 2013, οι επικεφαλής της επέλεξαν να τιμήσουν ως κατεξοχήν εθνική μορφή έναν υμνητή του Χίτλερ και συνεργάτη του κατοχικού προπαγανδιστικού μηχανισμού.
Από τις αρχές Δεκεμβρίου μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, ο επισκέπτης της βιβλιοθήκης εντυπωσιαζόταν από την κατάληψη του προθαλάμου του αναγνωστηρίου της από δυο τεράστια ταμπλό με αντικείμενο τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, όπως αυτή αποτυπώθηκε από τη δημοσιογραφική πένα του σκυριανού λογοτέχνη και λαογράφου Κωνσταντίνου Φαλτάιτς (1891-1944). Η έκθεση εγκαινιάστηκε με ειδική τελετή στις 30.11.2012, την οποία προλόγισε η αναπληρώτρια διευθύντρια Αντωνία Αράχωβα.
Σύμφωνα με το δίγλωσσο τρίπτυχο που διανεμόταν τον επόμενο ενάμιση μήνα στους επισκέπτες, ο Φαλτάιτς παρακολούθησε από κοντά τη Μικρασιατική Εκστρατεία ως πολεμικός ανταποκριτής του «Εμπρός» και λογάριαζε να γράψει σχετικό βιβλίο αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος σε ηλικία 53 ετών.
Ολα καλά. Μόνο που ο εν λόγω πολεμικός ανταποκριτής υπήρξε λίγο αργότερα επίσημος συνεργάτης της ναζιστικής προπαγάνδας στη διάρκεια της Κατοχής, εκφωνώντας φιλοχιτλερικές ψευδοϊστορικές ομιλίες στον κατοχικό ραδιοσταθμό και εκδίδοντας το περιεχόμενό τους σε βιβλίο («Δεσμοί προϊστορίας», Τύποις Γ. Καβαλιέρου, Εν Αθήναις 1943)!
Το βιβλίο του Τομ Μπίαν είναι πολύτιμο. Διασώζει και διηγείται μια από τις πολλές ένδοξες αλλά άγνωστες στιγμές της πάλης του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς ενάντια στον φασισμό. Παράλληλα, δίνει κίνητρα να σκεφτούμε και να συγκρίνουμε με το σήμερα και τα καθήκοντα της αντιφασιστικής πάλης.
Του Λέανδρου Μπόλαρη
Ένα κοινό χαρακτηριστικό της ανόδου τόσο του Μουσολίνι όσο και του Χίτλερ στην εξουσία ήταν το πόσο «αποτρέψιμη» ήταν η επικράτηση του φασισμού. Αυτό το σημείο πρέπει να το υπογραμμίζουμε ξανά και ξανά στις σημερινές συζητήσεις για την φασιστική απειλή και την απάντηση που πρέπει να δώσει η Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Η αντίληψη που λέει ότι η κοινωνική-οικονομική κρίση αυτόματα δημιουργεί ένα αντιδραστικό τσουνάμι που σαρώνει τα πάντα, είναι και ανακριβής ιστορικά και ηττοπαθής πολιτικά.
Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας: «Αυτό που συχνά λησμονείται για τη συγκεκριμένη περίοδο – εξαιτίας της νίκης του Μουσολίνι – είναι η αδυναμία και το ευάλωτο του φασισμού τα χρόνια 1920 και 1922. Ακόμα κι αν δεχτούμε την ήττα της εργατικής τάξης στην κόκκινη διετία, υπήρχαν εκατομμύρια μέλη στα συνδικάτα, και στο Σοσιαλιστικό και Κομμουνιστικό κόμμα. Η βασική συνομοσπονδία, η CGL, είχε 2.2 εκατομμύρια μέλη το 1920, ενώ η ομοσπονδία USI που επηρεάζονταν από τους αναρχικούς, είχε 500.000».
Οι φασίστες του Μουσολίνι πήραν την εξουσία το 1922 όταν τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς ο βασιλιάς, δηλαδή ο στρατός, διόρισε πρωθυπουργό τον Μουσολίνι (θα χρειαζόταν τέσσερα χρόνια για να εδραιώσουν ολοκληρωτικά την κυριαρχία τους). Αυτά έγιναν σχεδόν έντεκα ολόκληρα χρόνια πριν την άνοδο των ναζί του Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Για χρόνια ο Χίτλερ θεωρούσε τον Μουσολίνι «δάσκαλό» του. Μπορεί ο «μαθητής» να ξεπέρασε, αργότερα, τον «δάσκαλο». Σ’ αυτό το γεγονός βασίστηκε αργότερα ο μύθος ότι ο ιταλικός φασισμός ήταν λίγο πολύ ανώδυνος σε σχέση με τον γερμανικό, περισσότερο κωμωδία παρά τραγωδία. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι οι ιταλοί φασίστες χρησιμοποίησαν δηλητηριώδη αέρια σε μαζική κλίμακα κατά την εισβολή τους στην Αιθιοπία το 1936, ενάντια στους «απολίτιστους αράπηδες» σπανίως αναφέρεται.
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα και τις «πολιτικές» αντιπαραθέσεις για το ποιος υποθάλπει την τρομοκρατία και ποιος αποτελεί εγγύηση της ατσάλινης εφαρμογής της νομιμότητας, θα προβάλλω κάποιες σκέψεις σχετικά με το αποτέλεσμα και την στόχευση αυτής της αντιπαράθεσης.
Κατ αρχήν να επισημάνω ότι ανεξάρτητα από ποιόν προέρχονται οι επιθέσεις στα γραφεία πολιτικών και δημοσιογράφων, ανεξάρτητα αν αποτελεί πραγματικό στόχο της κυβέρνησης η εφαρμογή της νομιμότητας σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός η επιχειρήσεις της ΕΛΑΣ για τις εκκενώνεις καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας, αυτή την περίοδο. Ήταν και είναι γνωστό στα κυβερνητικά επιτελεία ότι μετά τις επιχειρήσεις εκκένωσης των καταλήψεων θα είχαμε τα αποτελέσματα που είδαμε. Είναι πάγια πρακτική του κράτους και ιστορικά γνωστό ότι προβοκάτσια αποτελεί τον καλύτερο σύμβουλο ώστε το σύστημα να καρπωθεί οφέλη σε πολλά επίπεδα. Το όλο θέμα φαίνεται να πάει να μετατραπεί σε κυνήγι μαγισσών με βασικό οργανωτή την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς του κράτους, Στόχος; Nα ενισχυθούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, να ενισχυθεί η αστυνομοκρατία, να ενισχυθεί η πόλωση στην λογική των δύο άκρων. H ιστορία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλα και παγκόσμια έχει δείξει πάμπολλα παραδείγματα προβοκάτσιας.
Σε μια περίοδο που ο Ελληνικός λαός υποφέρει τα πάνδεινα, η προσπάθεια αποπροσανατολισμού και προβοκάτσιας καλά κρατεί. Αυτό που ενισχύει το όλο σχέδιο είναι η επίθεση στα γραφεία της ΝΔ κυρίως γιατί πραγματοποιήθηκε με επαγγελματισμό. Η επίθεση με βαρύ οπλισμό και οι πυροβολισμοί στο γραφείο του Σαμαρά, αποτελούν βασικό στόχο ώστε να διαχυθεί έντονα στην ελληνική κοινωνία το μέγεθος της «σοβαρότητας» της κατάστασης και να τεθεί θέμα «εθνικής ασφάλειας». Με αυτό τον τρόπο η συνεχής αναφορά από στελέχη της συγκυβέρνησης για την ανάγκη επιβολής του νόμου , η καταπάτηση των όποιων εναπομεινάντων δημοκρατικών ελευθέριων, η ενίσχυση της αστυνομοκρατίας και του φόβου πέσανε στο τραπέζι της επικαιρότητας.
Μαχαίρωσαν στην καρδιά με τη φαλτσέτα έναν μετανάστη από το Πακιστάν. Πήγαινε με το ποδήλατο κι εκείνοι ήταν πάνω στη μηχανή. Τους… έκλεισε κι αυτοί νευρίασαν, λέει, και τον μαχαίρωσαν θανάσιμα. Οι περίοικοι και οι περαστικοί κράτησαν τον αριθμό της μηχανής και έτσι η Αστυνομία τούς βρήκε και τους συνέλαβε. Τώρα οι δράστες ενός ακόμα ακραίου ρατσιστικού εγκλήματος ετοιμάζουν τις απολογίες τους, ενώ η οικογένεια του δολοφονημένου περιμένει τη σορό του.
Κι ο υπουργός; Ο υπουργός περιμένει άραγε ψυχιατρική γνωμάτευση για να βρει τα κίνητρα; Στα σπίτια βρήκανε ρόπαλα, στιλέτα και προκηρύξεις της Χρυσής Αυγής. Οι εκτελεστές ξημερώματα βγήκαν να κυνηγήσουν κάποιο θύμα. Όπως ακριβώς συνηθίζουν τα ναζιστικά τάγματα εφόδου. Δύο χρόνια τώρα, πάνω από 800 μαχαιρώματα, ξύλο και χιλιάδες ρατσιστικές προκλήσεις και «ανεξιχνίαστες» δολοφονίες και ακόμα ψάχνουμε κίνητρα για τα ρατσιστικά εγκλήματα; Τι περιμένουν; Να τους πούνε οι δράστες ότι είναι ρατσιστές; Δεν θα το πούνε αυτό, κύριε υπουργέ. Εκτελεστές φασίστες είναι, δεν είναι ηλίθιοι!
Η στυγερή δολοφονία έγινε χωρίς αιτία χωρίς αφορμή κι ενώ ακόμα το ρατσιστικό έγκλημα για προφανείς πολιτικούς λόγους, δεν είναι ιδιώνυμο στην Ελλάδα, στη μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν τιμωρείται επιβαρυντικά το ρατσιστικό έγκλημα, ούτε καν καταγράφεται επίσημα. Ο κ. Δένδιας, απασχολημένος με τα υπό κατάληψη μισογκρεμισμένα κτίρια και το κυνηγητό μεταναστών, δεν προλαβαίνει ίσως να αλλάξει τον νόμο. Η ανακοίνωσή του περί «νομιμότητας παντού» είναι πρόκληση όταν μιλάμε για δολοφονία εν ψυχρώ. Το μόνο που τον απασχόλησε χθες ήταν να απαντήσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Και καλά, ο κ. Δένδιας έχει ήδη καταθέσει τις ακροδεξιές του παρωπίδες. Οι υπόλοιποι; Οι δημοκράτες πολίτες, κομματικοί ή ακομμάτιστοι, τι κάνουν; Αν θέλουμε ισονομία στη σημερινή δημοκρατία, τότε ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα! Όλα τα θύματα ρατσιστικών επιθέσεων αυτομάτως να θεωρούνται θύματα τρομοκρατίας και να τυχαίνουν της ίδιας μεταχείρισης από το ελληνικό κράτος.
Ο Μεγάλος Συλλογικός Αντιφασιστικός Πίνακας είναι έργο μιας χούφτας ζωγράφων που θέλησαν να καταγγείλουν τον «βρώμικο πόλεμο» της Γαλλίας ενάντια στην Αλγερία. Το φθινόπωρο του 1960 οι καλλιτέχνες Jean-Jacques Lebel,Enrico Bai, Erro, Roberto Crippa, Gianni Dova και Antonio Recalcati ζωγράφισαν ένα μοναδικό έργο τέχνης που ίσως το εικαστικό του ενδιαφέρον να είναι δευτερεύον, αν τολμήσει κανείς να το συγκρίνει με την Γκουέρνικα του Πικάσο,αλλά αποτελεί μέχρι τις μέρες μας την ιστορική μαρτυρία μιας εποχής που σημαδεύτηκε από έντονες αντιπολεμικές διαμαρτυρίες.
Με μια προσεκτική ματιά στον καμβά αποκαλύπτεται μέσα από τις πινελιές το απεχθές πρόσωπο των κυβερνήσεων, η ακόρεστη δίψα της εξουσίας ,οι δεσμοί του στρατού και της εκκλησίας , η παραβίαση των ελευθεριών , οι βιασμοί και τα βασανιστήρια. Κοιτάζοντας τον πίνακα βλέπουμε την «Πατρίδα» να αυνανίζεται, ενώ ο αλγερινός λαός υποφέρει τον ζυγό της αποικιοκρατίας αλά γαλλικά. Ο Μεγάλος Συλλογικός Αντιφασιστικός Πίνακας αποτελεί ένα αντιπολεμικό-αντιφασιστικό σύμβολο που έμελλε να ζήσει περιπέτειες.
Οι ζωγράφοι μπροστά στο έργο τους, 1961
Ο πίνακας εκτέθηκε για πρώτη φορά στο Μιλάνο το 1961, κατά τη διάρκεια μίας διεθνούς έκθεσης-διαμαρτυρίας εξήντα καλλιτεχνών που πήραν θέση κατά του πολέμου στην Αλγερία και κατά των βασανιστηρίων , αλλά κατασχέθηκε αμέσως από τις ιταλικές αρχές με την κατηγορία ότι αποτελεί επίθεση κατά της θρησκείας και του κράτους και προσβολή κατά του Πάπα Ιωάννη XXIII. Εικοσιεπτά χρόνια αργότερα,το 1988, βρέθηκε διπλωμένος στα τέσσερα στις αποθήκες της Αστυνομικής Διοίκησης του Μιλάνου ,επέστρεψε στους δημιουργούς του αλλά στη συνέχεια πέρασε για χρόνια στη σκιά των αρχείων του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Μασσαλίας, θύμα αυτή τη φορά μιας πιο ύπουλης λογοκρισίας.
Το έργο αποκαταστάθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Βιέννη τον Μάρτιο του 1998 και από τότε εκτίθεται στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Στρασβούργου.
Ελάχιστες πια μέρες πριν την αντιφασιστική μέρα δράσης της 19 Γενάρη, τώρα πια που ο καθένας και η καθεμιά μας φτιάχνει το πρόγραμμα της βδομάδας του, σας δίνουμε 10 λόγους, 10 καλέσματα, γιατί να είστε το Σάββατο στην Πλατεία της Ομόνοιας και στη συνέχεια στην μεγάλη πορεία και συναυλία στο Σύνταγμα. Ποιοί μας καλούν;
1) Οι μετανάστες. Τα θύματα των εκατοντάδων ρατσιστικών επιθέσεων, οι συνάδελφοί μας στη δουλειά, οι γείτονές μας στα κάτω συνήθως διαμερίσματα των πολυκατοικιών μας, ενώνονται για πρώτη φορά και κάνουν έκκληση να βρεθούμε όλοι μαζί και να διαδηλώσουμε σαν μια γροθιά. Κοινότητες, μετανάστες και πρόσφυγες από Πακιστάν, Αφγανιστάν, Αίγυπτο, Συρία, Αλβανία, Αφρική, Τανζανία, Κονγκό, Σενεγάλη, Νιγηρία, Σιέρα Λεόνε, Ουκρανία, Φιλιππίνες και άλλες χώρες, θα είναι όλες και όλοι εκεί, ζητώντας χαρτιά, ίσα δικαιώματα, αξιοπρέπεια και μια καλύτερη ζωή.
2) Τα παιδιά των μεταναστών, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα και που η κυβέρνηση Σαμαρά θέλει να τους στερήσει την ιθαγένεια και το δικαίωμα να είναι ισότιμοι πολίτες στη μόνη χώρα που γνωρίσανε για πατρίδα. Εκατοντάδες παιδιά κάθε ηλικίας θα συμμετάσχουν από το πρωί στις 11πμ στο Θέατρο Εμπρός, στην παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» και στη συνέχεια θα σμίξουν, με μπαλόνια και φωνές, με όλους τους διαδηλωτές στην Ομόνοια.
3) Οι μαθητές και οι μαθήτριες, που δίνουν τη μάχη να μη ριζώσουν οι φασιστικές ιδέες και πρακτικές στα σχολεία τους και ετοιμάζονται να δώσουν βροντερό παρών στην αντιφασιστική πορεία και συναυλία. 50.000 αντίτυπα του αντιφασιστικού κόμικ του Τάσου Μαραγκού μοιράστηκαν στα σχολεία στα πλαίσια της προετοιμασίας της 19 Γενάρη.
4) Οι αντιφασίστες οπαδοί πολλών ποδοσφαιρικών ομάδων, που θέλουν τις εξέδρες χώρους ξεγνοιασιάς και παιχνιδιού, όχι ρατσιστικής χυδαιότητας και φασιστικής βίας: FC St Pauli Athens Club, Αντιφασίστες Οπαδοί/φίλαθλοι ΑΕΚ, Θύρα 7 Εξάρχεια, Αντιφασίστες Οπαδοί/φίλαθλοι Παναθηναϊκού, Aυτόνομη Θύρα 10 Ηρακλή, Greek Antifa Hooligans, Οriginal Γιαννιτσών.
Εικοσιδύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονία του 38χρονου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από μέλη της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων.
Πηγή: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
τoυ Πέτρου Κατσάκου
Το φθινόπωρο του 1990, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που προβλέπει μεταξύ άλλων λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, πιθανό περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας, έπαρση της σημαίας κ.ά.
Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990 ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.
Η κυβέρνηση ελπίζει ότι το κλίμα θα εκτονωθεί με τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, έως ότου γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές. Σύντομα, οι τρεις μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές όμως στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.).
Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά.
Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις.
Από το πρωί της μέρας σημειώνονται μικροεπεισόδια μεταξύ γονέων και καταληψιών, καθηγητών και δημοτικών συμβούλων. Οι καθηγητές αρνούνται να βάλουν απουσίες στους μαθητές και ο υπουργός αποφασίζει την πειθαρχική δίωξή τους, ενώ την επόμενη μέρα, ομάδες ροπαλοφόρων εισβάλουν σε σχολεία και τραυματίζουν μαθητές, υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών οργάνων.
Αθωώνοντας το ναζισμό – Η Ιστορία στα μέτρα του συστήματος
Απόσπασμα από την ομιλία του πανεπιστημιακού Γιώργου Μαργαρίτη, σε εκδήλωση εκπαιδευτικών
Το παράδειγμα του βιβλίου Ιστορίας της Γ’ Λυκείου
Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Μέσα από τα σχολικά βιβλία, όπως και στα άλλα μέσα προπαγάνδας που έχει στα χέρια του το σύστημα, επιχειρείται το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, όχι βέβαια με βάση τα νέα ιστορικά δεδομένα και τις αποκαλύψεις που έχουν προκύψει. Πρόκειται για προσπάθεια παραχάραξης και διαστρέβλωσης της Ιστορίας, απογύμνωσής της από το ρόλο του παράγοντα λαού, αθώωσης των εκμεταλλευτών, ενταγμένη στη γενικότερη προσπάθεια επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού μας ενάντια στη νέα γενιά. Μια προσπάθεια που δε στοχεύει στο παρελθόν αλλά στο παρόν και το μέλλον.
Το ζήτημα αποτέλεσε το θέμα της εκδήλωσης που είχαν διοργανώσει στις 11 Νοέμβρη πρωτοβάθμια σωματεία εκπαιδευτικών της Αττικής, όπου ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ, Γ. Μαργαρίτης, ανέδειξε το ζήτημα με παραδείγματα από σχολικά βιβλία.
Απόσπασμα της ομιλίας του για το βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου
«Μετά τις περιπέτειες του βιβλίου της ΣΤ’ Δημοτικού (της κας Ρεπούση), στους αρμόδιους με τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων κύκλους του υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, θα μπορούσε εύλογα να υποθέσει κανείς ότι επικράτησε κάποιου είδους ανησυχία και ταραχή. Πώς θα μπορούσε να είναι ευχάριστο το κλίμα που άφησε πίσω του η περιπέτεια του βιβλίου αυτού, κλίμα που, για ορισμένα πρόσωπα, είχε σημαντικό πολιτικό κόστος. Γνωρίζοντας τα παραπάνω, εύλογα υποθέτουμε πως στην επιλογή του βιβλίου Ιστορίας (Γενικής Παιδείας) της Γ’ Λυκείου, έπαιξε ρόλο ετούτη η κατάσταση: η αντικατάσταση του παλαιού βιβλίου νεότερης και σύγχρονης Ιστορίας δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να προκαλέσει τα όσα προκάλεσε το αντίστοιχο του δημοτικού. Αυτός ήταν, φαίνεται, ο λόγος που αναζητήθηκαν «σίγουρες» λύσεις, στην εδώ περίσταση.
«Das Drahtzieher»(αυτός που κινεί τα νήματα):αντισημιτική αφίσα του «Λαϊκού Μετώπου»(ονομασία με την οποία κατέβηκαν οι ναζιστές στις εκλογές), 1924: ο παντοδύναμος εβραίος καπιταλιστής, που εκμεταλλεύεται τον πόλεμο και τον πληθωρισμό για να θησαυρίσει, αποτελεί βασικό μοτίβο της ναζιστικής προπαγάνδας.
Θα αδικούσαμε αυτό το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά αν το χαρακτηρίζαμε απλώς χρήσιμο ή διαφωτιστικό ή επίκαιρο λαμβάνοντας υπόψη αποκλειστικά τη συγκυρία, δηλαδή το γεγονός ότι κυκλοφόρησε το περασμένο φθινόπωρο, λίγους μήνες μετά τη μεγάλη εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής και την είσοδό της στη Βουλή. Η αξία αυτού του βιβλίου υπερβαίνει την εκλογική συγκυρία και μας βοηθά να καταλάβουμε και το μετεκλογικό τοπίο. Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής (από τις εκδόσεις Πόλις) δεν φωτίζει μόνο τη γενεαλογία αυτής της οργάνωσης, αλλά και τις σχέσεις της ακροδεξιάς με δυνάμεις του λεγόμενου κοινοβουλευτικού τόξου, δείχνει ακόμα πώς η ατζέντα της ΧΑ χωρά στις διακηρύξεις και τις πρακτικές ακόμα και μη φασιστικών πολιτικών κομμάτων. Δείχνει επίσης τους δεσμούς (και όχι απλώς την ιδεολογική συγγένεια) που είχε και προφανώς εξακολουθεί να έχει αυτή η οργάνωση με το βαθύ ελληνικό κράτος (στρατός, αστυνομία, δικαστική εξουσία, εκκλησία), όπως τονίζει ο συγγραφέας. Ο Δημήτρης Ψαρράς μάς υπενθυμίζει ότι παρόλο που μέχρι χθες η ΧΑ ήταν μια ποσοτικά αμελητέα οργάνωση (στις εκλογές του 2009 πήρε μόλις 23.000 ψήφους), οι στυλοβάτες της δεν ήταν ποτέ αποκλεισμένοι από τα επίσημα ΜΜΕ και γενικότερα από το σύστημα εξουσίας.
Η ολοκλήρωση ενός τόσο απαιτητικού βιβλίου μέσα σε λίγους μήνες θα ήταν αδιανόητη αν δεν υπήρχε η ερευνητική δουλειά της ομάδας του Ιού (μέχρι πρόπερσι της Ελευθεροτυπίας και εδώ και δύο μήνες, της Εφημερίδας των Συντακτών) μέλος της οποίας είναι ο Δημήτρης Ψαρράς. Το βιβλίο αυτό δεν είναι μια εκδοτική αρπαχτή, αλλά προϊόν πολυετούς δημοσιογραφικού μόχθου, συλλογικού και προσωπικού, ορατού (δημοσιευμένα κείμενα) αλλά και αθέατου και αθόρυβου. Με λίγα λόγια, βιβλία σαν και αυτό αποκαθιστούν τη χαμένη τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Το βιβλίο περιλαμβάνει 19 κεφάλαια (μαζί και ο πρόλογος και ο επίλογος) που αν και έχουν κάποια αυτοτέλεια, καλό είναι να διαβαστούν σε συνέχεια, χωρίς παραλείψεις. Στα κεφάλαια αυτά παρουσιάζονται οι πιο σημαντικές πλευρές της διαδρομής της οργάνωσης από το 1980 μέχρι σήμερα, καθώς και οι απαρχές του νεοφασιστικού φαινομένου στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Η παρουσίαση αυτή στηρίζεται σε ένα εντυπωσιακό πλήθος πηγών: ντοκουμέντα από επίσημα έντυπα της ίδιας της οργάνωσης, δημοσιεύματα του Τύπου, τηλεοπτικές εκπομπές.
Πικρή αλλά ακριβής είναι η παρατήρηση του συγγραφέα ότι πολλά από τα πρόσφατα και τα παλαιότερα τηλεοπτικά «σουξέ» των στελεχών της ΧΑ θα είχαν αποφευχθεί αν οι παρουσιαστές που τους καλούσαν στις εκπομπές τους είχαν μπει στον κόπο να μάθουν προτού πάθουν, να μελετήσουν τις επικοινωνιακές πρακτικές της οργάνωσης, καθώς και τις πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις της.
«Ήδη, η ασφάλεια του πολίτη εμπεδώνεται, ενώ οι πρώτες «κουκούλες» άρχισαν να βγαίνουν. Ήδη, πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης, ήδη αρχίσαμε να «ανακαταλαμβάνουμε» τις πόλεις μας και τα αποτελέσματα άρχισαν να φαίνονται…».Κομμάτι από το γιορτινό μήνυμα του πρωθυπουργού.
Μεσολάβησαν αμέσως μετά μερικές ακόμα σκούπες στο κέντρο από τον Ξένιο Δία του υπουργού Δένδια με τσουβάλιασμα μεταναστών στα κρατητήρια, παραμονές Χριστουγέννων, όπως και η θεαματική «εισβολή» στην ΑΣΟΕΕ για να καταλήξουμε στο χθεσινό άρθρο του πρωθυπουργικού συμβούλου Φαήλου Κρανιδιώτη. Εκεί ο σύμβουλος με ένα αγοραίο εμφυλιοπολεμικό και μισαλλόδοξο ύφος υποδεικνύει καθαρότερα παρά ποτέ το πραγματικό άκρο, το επικίνδυνο άκρο.
«Βλέπεις ότι σιγά-σιγά αλλά σταθερά καθαρίζει η Ομόνοια, αραίωσαν οι κατσαπλιάδες, οι νταβατζήδες και οι πόρνες στα πέριξ, μειώνονται τα μπουλούκια με τις πατσαβούρες στα φανάρια και οι μαύροι λαθρέμποροι στην Ερμού και αλλού. Το υπαίθριο σούπερ μάρκετ της πρέζας στη γωνία Αθηνάς και πλατείας Ομονοίας φθίνει. Δεν ξέρω, λοιπόν, ακριβώς πόσοι αλλοδαποί ελέγχθηκαν, συνελήφθησαν και απελάθηκαν. Υπάρχουν γι’ αυτό οι ανακοινώσεις του υπουργείου. Ξέρω όμως ότι η κατάσταση βελτιώθηκε ήδη κατά πολύ…».
Η ίδια όμως η ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ για τα αποτελέσματα των ξένιων επιχειρήσεων αναφέρει μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη ότι έγιναν 60000 προσαγωγές μεταναστών εκ των οποίων μόλις 4000 δεν είχαν έγγραφα. Όσο δε για τους παραβάτες του νόμου που συνελήφθησαν πάνω από τους μισούς ήταν έλληνες. Μόλις σήμερα σε κύκλωμα ναρκωτικών συλλάβανε και δύο αστυνομικούς, πάντα σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της αστυνομίας.
Γι’ αυτό λοιπόν δεν τον ενδιαφέρει το σύμβουλο «πόσοι αλλοδαποί ελέγχθηκαν και απελάθηκαν». Απλά δεν του άρεσε το νουμεράκι. Απλά η ίδια η αστυνομία διαψεύδει τα περί «ενός εκατομμυρίου λαθρομεταναστών» που λένε διάφορα ΜΜΕ, τα περί φοβερής αλλοδαπής εγκληματικότητας (θυμηθείτε την Ξάνθη) και τα περί αλλοίωσης της φυλής μας. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι νταβατζήδες είναι έλληνες, οι περισσότεροι παραγωγοί προϊόντων μαϊμού είναι έλληνες και οι μεγαλοπρεζέμποροι είναι επίσης έλληνες. Αλλά τι φταίει ο σύμβουλος όταν ο αρχηγός κλείνει το μάτι σε όλο αυτό το ρατσιστικό δρώμενο;
Στην Ελλάδα των Μνημονίων και της κοινωνικής κατάρρευσης διαγράφεται ολοένα πιο καθαρά η απειλή του φασισμού. Ένα ναζιστικό κόμμα, που εμφανίστηκε από το πουθενά, σταθεροποιεί την υποστήριξή του στο εκλογικό σώμα έχοντας συστηματική βοήθεια από τα μέσα ενημέρωσης. Αξιοποιώντας άλλοτε την ασυλία που του παρέχει το κράτος και άλλοτε τη συνεργεία των αστυνομικών και δικαστικών μηχανισμών, οργανώνει τάγματα εφόδου. Μέντοράς του ο χιτλερικός υπουργός Προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκαίμπελς. Την περασμένη εβδομάδα η Χρυσή Αυγή ξυλοκόπησε έναν αριστερό βουλευτή και κατόπιν τον μήνυσε, λέγοντας ότι άδικα κατηγορήθηκε. Xρειάστηκε ένα ξένο μέσο ενημέρωσης, το BBC, για να ερευνηθεί το ζήτημα και να δειχθεί με αδιάψευστα στοιχεία ότι στην επίθεση εμπλέκεται η ίδια η ηγεσία των ναζιστών. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης πρακτικά συναινούν, βλέποντας στους φασίστες μια εφεδρεία σωτηρίας από τη λαϊκή οργή. Η ηγεσία της αριστεράς δείχνει αμήχανη και απροετοίμαστη να τούς αντιμετωπίσει.
Για το τι είναι ο φασισμός έχουν γραφεί ολόκληρες βιβλιοθήκες· η εναργέστερη συνθετική παρουσίασή του βρίσκεται στο βιβλίο του μεγάλου αμερικανού ιστορικού Ρόμπερτ Πάξτον, *Η ανατομία του φασισμού*, που έχει μεταφραστεί και στη γλώσσα μας, αλλά τώρα είναι εξαντλημένο. Για το πώς πολεμιέται ο φασισμός, η διεισδυτικότερη μελέτη που έχουμε στα ελληνικά είναι το *Ποτέ ξανά*, του βρετανού ιστορικού Κόλιν Σπαρκς, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Κίνησης Απελάστε τον Ρατσισμό. Αυτά τα δυο βιβλία είναι η καλύτερη αφετηρία για να κατανοήσουμε σήμερα τι σημαίνει φασισμός και τι πρέπει να κάνουμε για να μην τον υποστούμε εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι οι άνθρωποι του πνεύματος αποτελούν ανάχωμα στον φασισμό. Η ιστορία δείχνει ότι από μόνοι τους δεν μπορούν να αντιταχθούν στην κυρίαρχη μισαλλοδοξία και τον αυταρχισμό, ενώ συχνά δεν βρίσκουν καν το θάρρος να κάνουν κάτι τέτοιο, ή και στηρίζουν την εξουσία. Για παράδειγμα, το 1925 ιδρύθηκε στην Ιταλία του Μουσσολίνι το Εθνικό Φασιστικό Ινστιτούτο Πολιτισμού, με πρώτο πρόεδρο τον φιλόσοφο Τζιοβάννι Τζεντίλε και μέλη πασίγνωστους διανοούμενους, ενώ τον επόμενο χρόνο φτιάχτηκε και η Βασιλική Ιταλική Ακαδημία, που συγκέντρωσε την αφρόκρεμα της συντηρητικής διανόησης· όλα τα μέλη της ορκίστηκαν πίστη στον φασισμό.
Tην περίοδο 2000 – 2007 μια γερμανική τρομοκρατική οργάνωση φέρεται να δολοφόνησε εννέα μετανάστες και μια αστυνομικό.Τι αποκαλύπτει αυτή η υπόθεση για την άνοδο της άκρας δεξιάς στην Πρώην Λαική Δημοκρατία της Γερμανίας;
Πηγή Financial Times
του Quentin Pell
via Το Μέτωπο
H Frühlingstrasse 26, αποτελεί μια σεβαστή διεύθυνση σε ένα αριστοκρατικό προάστιο του Zwickau, την αυτοκινητοβιομηχανική πρωτεύουσα της Ανατολικής Γερμανίας. Σπίτια συμπαγή, με απότομες οροφές, χτισμένα από έναν φιλάνθρωπο Εβραίο επιχειρηματία ως κατοικίες για τους συνδικαλιστές τη δεκαετία του 1920, έχουν μετατραπεί σε άνετα οικογενειακά διαμερίσματα, σε αντίθεση με τα βλοσυρά πολυώροφα μπλοκ της κομμουνιστικής εποχής όπου μαστίζουν τον ορίζοντα πολλών άλλων βιομηχανικών ανατολικογερμανικών πόλεων.
Γενέτειρα του συνθέτη Robert Schumann,το Zwickau αποτελεί μια σπάνια επιτυχημένη βιομηχανική ιστορία στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Από ένα καπνισμένο κέντρο εξόρυξης και καύσης άνθρακα, μετατράπηκε σε μια «αυτοκινητούπολη» από τότε που ο August Horch κατασκεύασε εκεί τα πρώτα αυτοκίνητα Audi το 1910.
Όμως, το νούμερο 26 της οδού Frühlingstrasse – το όνομα της οποίας σημαίνει ανοιξιάτικος δρόμος – δεν θεωρείται πλέον μία ωραία διεύθυνση. Πράγματι, δεν υπάρχει πια. Τον Απρίλιο, τα απανθρακωμένα απομεινάρια της ισοπεδώθηκαν. « Ήταν καλύτερα να απαλλαγούμε από αυτό το σπίτι πριν γίνει σημείο αναφοράς για τους ανθρώπους που δοξάζουν τον εθνικοσοσιαλισμό», λέει ο Pia Findeiss, πρώην γυμναστής και νυν σοσιαλδημοκράτης δήμαρχος της πόλης της Σαξονίας.
Είχε λόγο να φοβάται. Τρία μέλη μιας νεοναζιστικής φανατικής οργάνωσης που αυτοαποκαλείται «Εθνική Σοσιαλιστική Μυστική Οργάνωση» ζούσαν στο σπίτι για τέσσερα χρόνια σχεδόν, δε θεωρήθηκαν ποτέ ύποπτοι από τους γείτονες και πέρασαν απαρατήρητοι από τις γερμανικές υπηρεσίες ασφαλείας, μέχρις ότου δύο βρέθηκαν νεκροί μετά από μια ληστεία τράπεζας τον περασμένο Νοέμβριο. Ο μοναδικός επιζών φέρεται να έβαλε φωτιά στο σπίτι.
Δύο άνδρες και μια γυναίκα, κυνηγημένοι από τις αρχές και ζώντας με ψεύτικα ονόματα, χρησιμοποιούσαν το διαμέρισμα στην οδό Frühlingstrasse ως καταφύγιο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τρόμου. Υιοθέτησαν έναν άνετο τρόπο ζωής, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και διακοπών στη Βαλτική Θάλασσα, πραγματοποιώντας ληστείες σε τράπεζες σε όλη την επικράτεια της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Όμως πίσω από το προσωπείο της αξιοπρέπειας, λέγεται ότι ήταν υπεύθυνοι για τουλάχιστον μία βομβιστική επίθεση και μια σειρά δολοφονιών εννέα μεταναστών και μιας αστυνομικού από το 2000 έως και το 2007.
Στις 8 Νοεμβρίου, ένα χρόνο μετά η 37χρονη Zschäpe Beate, χρεώθηκε με κατηγορίες για μια σειρά δολοφονιών και για τρομοκρατία. Τέσσερις άλλοι άνδρες κατηγορούνται για παροχή υποστήριξης σε τρομοκρατική οργάνωση, μέσω της προμήθειας όπλων και πλαστών ταυτοτήτων. Θα οδηγηθούν σε δίκη στο Μόναχο το επόμενο έτος.
Από αριστερά: οι Beate Zschäpe, Uwe Böhnhardt και Uwe Mundlos, κατηγορούνται για τις «δολοφονίες Döner».
Τον ξενίζει η ύπαρξη ενός ακραίου φιλοναζιστικού κόμματος στην Ελλάδα. «Είναι παράξενο ένα τέτοιο κόμμα για τη χώρα σας. Δεν αποτελεί μέρος της ιστορίας σας» μας λέει.
Ο Ούβε Μπάκες, καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δρέσδης και διευθυντής στο Ινστιτούτο Ερευνών για τους Ολοκληρωτισμούς «Χάνα Αρεντ», μας εξηγεί την πορεία των νεοναζιστικών κομμάτων στη Γερμανία και το πώς αντιμετωπίστηκαν.
Κι ακόμη το γιατί δεν θεωρεί αποτελεσματική την απαγόρευσή τους. «Η διαδικασία απονομιμοποίησης είναι δύσκολη καθώς ο πλουραλισμός είναι σημαντικό στοιχείο των δημοκρατικών κοινωνιών και δεν νομίζω ότι η εξαίρεση κομμάτων είναι αποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησης του ακροδεξιού εξτρεμισμού.
Ο πιο δημοκρατικός τρόπος είναι να αντιμετωπιστούν με επιχειρήματα, ενημέρωση του κοινού για την ιδεολογία τους και, κυρίως, συζητώντας δημόσια έτσι ώστε να αποκαλύπτονται τα πραγματικά τους πιστεύω και το πού στέκονται πολιτικά» εξηγεί.
Το Ινστιτούτο βρίσκεται στο κρατίδιο της Σαξονίας, που ανήκει στην πρώην Ανατολική Γερμανία, περιοχή «γόνιμη για τα ακροδεξιά κόμματα και τους μιλιταριστικούς συνδέσμους». Είναι εκεί όπου το 2004 εξελέγη για πρώτη φορά στην τοπική Βουλή εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Ωστόσο η δύναμή τους κάμφθηκε από τη μία αναμέτρηση στην άλλη, και από το 9,2% των ψήφων το 2004 έπεσε στο 5,6% το 2009, ενώ το ίδιο συνέβη και στις τοπικές εκλογές στο κρατίδιο Μέκλενμποργκ, που ήταν ακόμη ένα κρατίδιο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας όπου είχαν εκλεγεί».
-Φαίνεται δηλαδή πως όταν εκτίθενται χάνουν τη δύναμή τους;
«Ναι, έτσι είναι. Αν δώσεις περισσότερη πληροφόρηση για το κόμμα, την ιδεολογία και τα κίνητρά τους, τις πράξεις και τις διασυνδέσεις τους με παραστρατιωτικές ομάδες, μπορείς να πείσεις ένα μέρος των ψηφοφόρων. Ειδικά με το παρελθόν που έχουμε ίσως εξηγείται γιατί στη Γερμανία είναι τόσο αδύνατοι σε σύγκριση με άλλες χώρες».
Τους πιστούς χριστιανούς υποδύονται οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Αλλά ο μοναδικός Σταυρός αυτής της οργάνωσης είναι ο αγκυλωτός. Και ο μοναδικός τους Μεσσίας και οδηγός, ο Γερμανός Φίρερ.
Με διαφορά λίγων βδομάδων, το ίδιο μεγάλο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής της Αθήνας φιλοξένησε δύο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Η πρώτη είχε οργανωτή το γερμανικό Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, το οποίο πρόσφατα εγκαινίασε ελληνικό παράρτημα, και έφερε τίτλο «Ο κίνδυνος του νεοναζισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη».
Στο πάνελ και το ακροατήριο ξεχώριζαν στελέχη του γερμανικού κόμματος Die Linke και του ΣΥΡΙΖΑ που συνεργάζονται με το Ιδρυμα. Η δεύτερη είχε ως οργανωτή το Ιδρυμα Βιβλικών Μελετών Αρτος Ζωής και έφερε τίτλο «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία».
Στην εκδήλωση μίλησε ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος, ο θεολόγος Σταύρος Γιαγκάζογλου, ο θεολόγος-ψυχίατρος π. Βασίλειος Θερμός και ο εκπρόσωπος των οργανωτών Σταύρος Ζουμπουλάκης. Στο πυκνό ακροατήριο ξεχώριζαν αρκετοί ιερωμένοι. Στην πρώτη σειρά και ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος.
Αυτές οι δυο εκδηλώσεις, που οργανώθηκαν από τόσο διαφορετικούς πνευματικούς φορείς, είχαν, δηλαδή, ένα κοινό σημείο: την ανησυχία για την ανάπτυξη του ναζιστικού φαινομένου και την αναζήτηση τρόπων αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής.
Αλλά αν η Αριστερά ήδη προβληματίζεται για τα είδη του «αντιναζισμού», ποιο ρόλο μπορεί να παίξει (ή ήδη παίζει) σ’ αυτή την κατεύθυνση η διοικούσα Εκκλησία; Και, τελικά, ποια είναι η σχέση της ναζιστικής οργάνωσης με την ορθοδοξία και τον χριστιανισμό;
Μια σκόπιμη σύγχυση
Τι ακριβώς σημαίνει για τη Χρυσή Αυγή η σχέση της με την Εκκλησία; Η πιο επεισοδιακή μετεκλογική παρέμβαση της οργάνωσης ήταν ασφαλώς η επί μέρες επαναλαμβανόμενη βίαιη παρεμπόδιση μιας θεατρικής παράστασης με το πρόσχημα ότι είναι βλάσφημη. Κραυγάζοντας, βρίζοντας και βιαιοπραγώντας εις βάρος των συντελεστών και των υποψήφιων θεατών του έργου, οι χρυσαυγίτες κατόρθωσαν στο τέλος να το ματαιώσουν.
O Φίλιπ Κερ είναι ο συγγραφέας του διάσημου πλέον βιβλίου, «Τριλογία του Βερολίνου» που κυκλοφορεί από της εκδόσεις Κέδρος. Στο βιβλίο του, που χωρίζεται σε 3 μέρη, ένας ιδιωτικός αστυνομικός προσπαθεί να ζήσει και να κάνει τη δουλειά του στο Βερολίνο την εποχή του Χίτλερ. Ο συγγραφέας συνδύασε το προσωπικό του ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη ιστορική χρονική περίοδο με το filmnoir και το αποτέλεσμα είναι ένα μυθιστόρημα που καθηλώνει τον αναγνώστη. Ο Φ.Κερ μίλησε στο txvs.grγια το βιβλίο του, για τη Χρυσή Αυγή, τις ομοιότητες του σημερινού πολιτικού συστήματος με αυτό της Γερμανίας της Βαϊμάρης και φυσικά για τη Γερμανία και τη θέση της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Συνέντευξη στην Τάνια Γεωργουπλή.
Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε έναν ντετέκτιβ;
Όταν αποφάσισα να εισέλθω στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας, το έκανα για εντελώς άλλους λόγους καθώς ενδιαφερόμουν κυρίως για την πολιτική. Η Τριλογία του Βερολίνου είναι πολιτικό μυθιστόρημα που δανείζεται τα ρούχα της αστυνομικής λογοτεχνίας. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η πολιτική κατάσταση στη Γερμανία του 1930 και ήθελα να γράψω για το πώς ήταν η ζωή ενός τυπικού Βερολινέζου και θεώρησα πως ο καλύτερος τρόπος για το σκοπό αυτό ήταν να χρησιμοποιήσω έναν ντετέκτιβ . Το μεταπτυχιακό μου ήταν πάνω στη Γερμανική νομική φιλοσοφία και όλα μπήκαν στη θέση τους.
Πιστεύω πως η ιστορική περίοδος των Ναζί είναι από τις πιο σημαντικές ιστορικές περιόδους και πάντα ξαφνιαζόμουν που δε γράφουν για αυτή περισσότεροι συγγραφείς. Γιατί μου φαίνεται πως οι συνέπειες της περιόδου αυτής είναι ακόμα μαζί μας και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Μαθαίνουμε από την ιστορία ή όχι;
Το δυστύχημα με την ιστορία είναι πως κανένας δε μαθαίνει από αυτή. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διδαχθεί πράγματα από την ιστορία της Γερμανίας του 1930. Χρειάστηκε η ύφεση, η οικονομική κρίση και μια προκατάληψη προς τους ξένους. Όλα αυτοί ήταν λόγοι που συνέβαλλαν στην άνοδο των Ναζί. Το 1928 είχε λάβει μόλις το 2% των ψήφων και 12 έδρες στο Κοινοβούλιο. Δύο χρόνια αργότερα είχε το 14% των ψήφων . Επομένως, μου φαίνεται πως αυτές είναι σημαντικές συγκρίσεις και πρέπει όλοι να τις έχουμε στο νου μας.
Βλέπετε ομοιότητες με τη Χρυσή Αυγή;
Η Χρυσή Αυγή, αυτή τη στιγμή είναι στο 7%. Αυτό νομίζω πως συμβαίνει όταν υπάρχει μια κατάσταση στην οποία τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει , όπου το ένα πολιτικό κόμμα μετά από το άλλο προσπαθεί να πετύχει κάτι και αποτυγχάνει και οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν άλλες λύσεις. Αυτό ακριβώς συνέβη στη Γερμανία. Κατά την περίοδο της Βαϊμάρης πρέπει να υπήρξαν πάνω από 12 κυβερνήσεις μέσα σε 10 χρόνια. Ή ακόμα και πιο πολλές. Κανένα πολιτικό κόμμα δε φαινόταν να μπορεί να λύσει τα προβλήματα της χώρας και επομένως ο λαός προσπάθησε να βρει άλλες λύσεις. Και οι Ναζί μαζί με τους κομμουνιστές ήταν τα μόνα κόμματα που δεν είχαν δοκιμαστεί. Αλλά φυσικά βγήκαν μέσω ενός τεράστιου ψέματος, ότι ο Χίτλερ θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της Γερμανίας. Και ότι τα περισσότερα από τα προβλήματα της Γερμανίας ήταν συνυφασμένα με τους Εβραίους κάτι το οποίο δεν ήταν φυσικά αληθές.
Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο.
Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται.
Μετά από 48 χρόνια αυτό που θέλω να φωνάξω είναι πάλι;
Φίλοι μου, θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε απ’ το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στη Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνο εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες.
Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, τη φωτιά και το τσεκούρι.
Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.
Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε έστω και καθυστερημένα να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια.
(…)Συγκλονιστικά επίκαιρα τα λόγια του Ιάκωβου Καμπανέλλη σ’ αυτό το ανέκδοτο κείμενο από το αρχείο του, που δημοσιεύει σήμερα για πρώτη φορά η «Αυγή» της Κυριακής. Γραμμένο «μάλλον το 1993, δεν ξέρουμε ακόμα με ποια αφορμή» μας λέει η κόρη του Κατερίνα, που αυτή την περίοδο καταγράφει το αρχείο, μοιάζει να έχει γραφτεί μόλις σήμερα. Με απίστευτη οξυδέρκεια ο Ιάκωβος Καμπανέλλης επισημαίνει τους κινδύνους της επιβίωσης του ναζιστικού φαινομένου και αποκωδικοποιεί τα γενεσιουργά αίτιά της. Από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90 προειδοποιεί, και εκείνος ήταν σε θέση να το κάνει διαθέτοντας αφ’ ενός την τραγική εμπειρία του εγκλεισμού του στο κολαστήριο Μάουτχάουζεν, και από την άλλη τη δυνατότητα του συγγραφέα-διανοούμενου να διεισδύει κάτω από την επιφάνεια των κοινωνικών φαινομένων και να ανασύρει τις ουσιαστικές τους διαστάσεις. Και είναι αυτό ακριβώς που επισημαίνει ο Μίκης Θεοδωράκης όταν μας λέει «λείπουν φωνές σαν του Καμπανέλλη σήμερα».
Ο Καμπανέλλης δεν μιλούσε ποτέ για την εμπειρία τού στρατοπέδου συγκέντρωσης. Την κατέγραψε στο βιβλίο του «Μαουτχάουζεν» και στα τέσσερα ποιήματα «Άσμα Ασμάτων», «Άμα τελειώσει ο πόλεμος», «Ο Αντώνης», «Ο δραπέτης» που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη. Στο αυτοβιογραφικό χρονικό του Καμπανέλλη βασίζεται το θεατρικό «Μαουτχάουζεν» που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, στο Badminton, για έξι παραστάσεις από τις 6 ως τις 9 Δεκεμβρίου, με χορηγό επικοινωνίας την «Αυγή».
Με αυτή την αφορμή δημοσιεύουμε σήμερα για πρώτη φορά ανέκδοτο υλικό τουΙάκωβου Καμπανέλλη αλλά και τη μαρτυρία του Μίκη Θεοδωράκη για τη μελοποίηση των ποιημάτων του «Μαουτχάζουζεν». Τα ανέκδοτα κείμενα του Ιάκωβου Καμπανέλλη για την επιβίωση του φαινομένου του ναζισμού, αλλά και για την εμπειρία της πρώτης του επίσκεψης στο κολαστήριο του εγκλεισμού του, είχε την ευγένεια να μας τα παραχωρήσει η κόρη του, Κατερίνα Καμπανέλλη, που αυτή την περίοδο καταγράφει το αρχείο του πατέρα της, μέρος του οποίου προορίζεται για το Μουσείο Ιάκωβου Καμπανέλλη που θα ιδρύσει ο Δήμος Νάξου, στη γενέτηρα του συγγραφέα. Αλλά και το υπόλοιπο αρχείο Καμπανέλλη θα παραδοθεί «σε χέρια τέτοια, που θα διασφαλίζουν να είναι προσβάσιμο στους μελετητές».
Με ξαφνιάζει πάντα αυτό που κάποιες φορές συμβαίνει «μετά»!
1965. Το χρονικό του Μαουτχάουζεν ετοιμάζεται για έκδοση στα τυπογραφεία της εταιρείας Θεμέλιο. Ο αξέχαστος Μίμης Δεσποτίδης, ο διευθύνων την εταιρία είχε μια ιδέα που την ασπαστήκαμε αμέσως και ο Μίκης Θεοδωράκης, και εγώ: να γραφτούν μια σειρά τραγούδια και να γίνουν δίσκος που θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα με το βιβλίο. Έτσι κι έγινε.
Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, σε μια αίθουσα θεάτρου εγώ διάβασα αποσπάσματα από το χρονικό και στη συνέχεια ακολούθησε η ερμηνεία των τραγουδιών.
Μια αξέχαστη βραδιά. Και όχι μόνο για μένα, τον Θεοδωράκη και τη Φαραντούρη.
1980. Αποφασίζω, για πρώτη φορά, να «ξαναπάω» στο Μαουτχάουζεν. Είναι Μάιος και οι πρώην κρατούμενοι στο στρατόπεδο, άνδρες και γυναίκες απ’ όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, έχουν οργανώσει μια συγκέντρωση εκεί. Συναντιόμαστε, ανήμερα της 35ης επετείου της απελευθέρωσής μας, δηλαδή 5 Μαΐου, στο χωριό Μαουτχάουζεν για να περπατήσουμε ως το στρατόπεδο. Μια «πορεία σιωπής» ως εκεί, σαν ένδειξη μνήμης, αγάπης, σεβασμού στους 240.000 νεκρούς, που αφήσαμε στους κρανίου τόπους του εμείς οι 30.000 επιζήσαντες.
Όταν πλησιάζαμε στην πύλη, άκουσα έναν μουσικό ήχο, που ερχόταν από μέσα, απ’ τη μεγάλη πλατεία και που τον έπαιρνε ο πρωινός αέρας και τον ανέμιζε σ’ όλο τον τώρα δασωμένο λόφο και στις πλαγιές του. Μου φάνηκε σαν γνωστός, σαν να τον είχα ξανακούσει και τελικά… ναι, μόνο αφού πλησιάσαμε κι άλλο συνειδητοποίησα πως άκουγα τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη να τραγουδά «κοπέλες του Άουσβιτς, του Μαουτχάουζεν κοπέλες, μην είδατε την αγάπη μου».
Ύστερα από ώρα, χωρίς να πω ποιος είμαι, πήγα στη γραμματεία του «Στρατοπέδου» και ρώτησα τι είναι αυτό το τραγούδι που ακουγόταν το πρωί κι ακούγεται και πάλι κ.λπ., κ.λπ. Μου απάντησαν πως «είναι εδώ και χρόνια το ‘τραγούδι’ του Μαουτχάουζεν, το μουσικό του μνημείο»…
Ήξερα βέβαια πως ο κύκλος των τραγουδιών του Μαουτχάουζεν με τις συναυλίες του Μίκη σε τόσες και τόσες χώρες ήταν γνωστός και έξω. Όμως η δική μου «συνάντηση» με αυτά σ’ εκείνο το μέρος, εκείνη τη μέρα ήταν…
Από τότε ονειρευόμουν μια συναυλία επί τόπου και παγίδεψα στο ίδιο όνειρο και τον Θεοδωράκη. Έγινε το 1988 σ’ ένα Μαουτχάουζεν που πλημμύρισε από δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές, ειρηνιστές, ανθρώπους υπέροχους που ήρθαν από παντού, από παντού…
Πίσω στο 1965. Τι ωραία και δημιουργικά ανύποπτοι που είμασταν τότε.
Με τον Καμπανέλλη γνωρίστηκα το 1952 και κάναμε πάρα πολλά πράγματα μαζί τότε. Δεν είχαμε μόνο επαγγελματική σχέση αλλά και μια καλή φιλία.
Όταν έγραψε το «Μαουτχάουζεν», το έδωσε στον Μίμη Δεσποτίδη στο Θεμέλιο, ο οποίος του είπε γράψε και τέσσερα ποιήματα, να βάλει μουσική ο Μίκης για να μπορέσουμε να λανσάρουμε περισσότερο το βιβλίο. Ένα απόγευμα ήρθε στο σπίτι μου ο Καμπανέλλης, μου είπε την ιστορία, τα κοίταξα, μου άρεσαν πάρα πολύ. Του λέω αύριο, μεθαύριο θα είναι έτοιμα. Όταν έφυγε ο Ιάκωβος, κάθισα στο πιάνο, τελείωσα το πρώτο ποίημα, το «Άσμα Ασμάτων», και τον παίρνω τηλέφωνο. Δεν είχε φτάσει ακόμα σπίτι του. Τον ξαναπαίρνω, του λέω θες να ακούσεις το πρώτο τραγούδι; Και του το έπαιξα στο πιάνο. Αυτό που εισέπραξα από το «Μαουτχάουζεν» δεν μπορώ να το περιγράψω, το έχω εκφράσει με τη μουσική μου, το εξέφρασα πλήρως νομίζω. Δεν περιγράφεται με λόγια αυτό.
Πριν από δυο βδομάδες έκλεινε με επιτυχία τις εργασίες του το συνέδριο «Πόλεμος, Κατοχή, Αντίσταση, Εμφύλιος. Η δεκαετία του ’40 και η μακρά σκιά της», που διοργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, προκειμένου το πρώτο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας να τιμήσει τον «Γερμανοέλληνα», όπως τον αποκαλούν πια οι πάντες, Χάγκεν Φλάισερ, ο οποίος ολοκληρώνει ευδοκίμως την υπερτριαντάχρονη θητεία του στην ελληνική πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ήταν εκεί επιστήμονες που εκπροσωπούν όλες τις τάσεις της σύγχρονης ελληνικής ιστοριογραφίας, μια σημαντική αναγνώριση της προσφοράς του ανθρώπου που πρώτος εισήγαγε, στη «ζούλα», όπως λέει, τις σπουδές για την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης. Αισθάνεται κάπως άβολα όταν παρατηρούμε αυτήν την καθολική αναγνώριση, ζητώντας του να κάνει μια πρώτη αποτίμηση για το συνέδριο.
-Ο τίτλος του συνεδρίου ήταν «Πόλεμος, Κατοχή, Αντίσταση, Εμφύλιος. Η δεκαετία του ’40 και η μακρά σκιά της», στην πραγματικότητα όμως λίγες ανακοινώσεις εστιάζονταν στα όρια της δεκαετίας, οι περισσότερες επικεντρώνονταν στην «ουρά» της. Με τη συνήθως δύσκολη και άβολη κληρονομιά της, που είναι πολυσχιδής, πολυσύνθετη και αφορά όλα τα επίπεδα της μνήμης, ατομική, πολιτισμική, επίσημη, παραταξιακή. Επίσης συμπεριλαμβάνει τα υλικά και τα ηθικά χρέη που μας άφησε η περίοδος, όπως η μη δίωξη των εγκληματιών πολέμου ή η μη ικανοποίηση των διαφόρων επανορθώσεων και απαιτήσεων (ατομικές, διακρατικές, επιστροφή κλαπέντων κ.ά.), κάτι που πάντα με ενδιέφερε πολύ.
Έτσι, αυτή η «ουρά» θύμιζε κομήτη, όπου δεσπόζει όχι η κεφαλή αλλά η κόμη… Μια κόμη με την οποία δεν ασχολούνται μονάχα οι ειδικοί «κομμωτές», οι ιστορικοί, αλλά και αναρίθμητοι ψευτομπαρμπέρηδες, ειδικά στη δημόσια ιστορία.
* Η δημόσια ιστορία δεν είναι συχνά παραγωγός στερεοτύπων για τον εαυτό μας και τους άλλους;
Η ακαδημαϊκή και η δημόσια ιστορία όχι μόνο ακολουθούν παράλληλες και ασύμπτωτες πορείες, αλλά κάποτε και συγκρουσιακές. Βέβαια, η μία χρειάζεται την άλλη, όμως η δημόσια ιστορία είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη. Σε αυτόν τον χώρο εύκολα δημιουργούνται στερεοτυπικές εικόνες, οι οποίες πολύ δύσκολα ακυρώνονται. Το στερεότυπο, ξέρετε, ιδιαίτερα το αρνητικό, είναι επτάψυχο! Αντιθέτως, τα θετικά στερεότυπα αλλάζουν πολύ ευκολότερα. Αν δείτε αγγλικά λογοτεχνικά κείμενα του 19ου αιώνα για τους Γερμανούς, διαμορφώνουν μια πολύ θετική εικόνα, για έναν ρομαντικό και όχι και τόσο πρακτικό λαό. Αυτό αλλάζει μόλις η κατακερματισμένη Γερμανία γίνεται ενιαίο (και επικίνδυνο) κράτος, μετά τον Μπίσμαρκ και τη νίκη επί της Γαλλίας το 1871…
Έτσι, μέσα σε αυτή τη σχέση όπου η ακαδημαϊκή ιστορία χρειάζεται τη δημόσια για να φτάσει σε ευρύτερο ακροατήριο και η δημόσια ιστορία έχει ανάγκη να παίρνει καινούργιες εμπνεύσεις από την ακαδημαϊκή, ο ιστορικός έχει ευθύνη για τις ερμηνείες που γίνονται στο έργο του – όχι όμως για τις παρερμηνείες! Οι μεν πρέπει να προσέχουν από πού αντλούν και οι δε ακαδημαϊκοί ιστορικοί πού μιλάνε…
Ομιλία του Βασίλη Λιόση, εκπροσώπου του Συλλόγου Γιάννης Κορδάτος στην αντιφασιστική εκδήλωση-συζήτηση που διοργανώθηκε από το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αιγάλεω και τη Β’ ΕΛΜΕ Δ. Αττικής,στις 14 .11.2012.
ΑΙΤΙΕΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΙΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ:
ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
Φίλες και φίλοι,
κατ΄αρχάς σας ευχαριστώ θερμά για αυτή την πρόσκληση προσωπικά αλλά κι εκ μέρους του Συλλόγου Γιάννης Κορδάτος.
Το φαινόμενο του φασισμού είναι ένα φαινόμενο που για να το εξετάσει κάποιος με μια σχετική πληρότητα, θα πρέπει να δει πολλές πλευρές του κι ένα πλήθος ζητημάτων: τι σχέση έχει η αστική δημοκρατία με το φασισμό, γιατί υπάρχουν ιστορικές περίοδοι που οι πιο σκοτεινές ιδέες αγκαλιάζουν μεγάλες μάζες ανθρώπων, ποια ήταν η δράση των φασιστικών ομάδων πριν, κατά και μετά την περίοδο που Β΄ παγκοσμίου πολέμου στην Ελλάδα και αλλού, πώς το κομμουνιστικό κίνημα αντιμετώπισε το φασισμό, πώς ορίζεται ο φασισμός, ποιες οι ιδεολογικές, πολιτικές και φιλοσοφικές αρχές του, ποια η σχέση του με τέχνη κ.λπ. Στο πλαίσιο μιας ομιλίας όχι μόνο δεν μπορούν να θιχτούν όλα αυτά, αλλά ακόμη κι αν επιλεγεί μια μόνο θεματική και πάλι πολύ λειψά θα προσεγγιστεί.
Φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει άνθρωπος με μια στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία που να μην ανησυχεί σήμερα για την άνοδο των νεοφασιστών στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Ωστόσο, δεν αρκεί η ανησυχία, ούτε καν η καταγγελία. Απαιτείται επειγόντως η ερμηνεία του φαινομένου και ακόμη περισσότερο να σκεφτούμε τον τρόπο αντιμετώπισής του. Ακριβώς για αυτό το λόγο θα επιχειρήσω να δώσω μια ερμηνεία της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία του Μεσοπολέμου και να εξηγήσω γιατί παρά τα φρικώδη εγκλήματά τους, οι Ναζί εξασφάλισαν την κοινωνική συναίνεση ή και την ενεργή στήριξη μεγάλων τμημάτων του γερμανικού λαού. Παράλληλα θα επιχειρήσω να δώσω μιαν ερμηνεία της ανόδου της ΧΑ καθώς και να καταθέσω μια πολιτική πρόταση για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η επιρροή αυτής της φασιστικής οργάνωσης.
Α. Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ
Πρώτα απ’ όλα νομίζω ότι απαιτείται να δούμε το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου γιγαντώθηκε το φασιστικό φαινόμενο.
Ο μεγάλος ηττημένος του Α΄ παγκόσμιου πολέμου ήταν δίχως αμφιβολία η Γερμανία. Η Γερμανία με τη ΣτΒ:
Απώλεσε 40.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (το 13% του εδάφους της),
σχεδόν επτά εκατομμύρια κάτοικοι της βρέθηκαν ως μειονότητες στα νεόκοπα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης,
έχασε σημαντικό μέρος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της,
ο γερμανικός στρατός περιορίστηκε στους 100.000 άνδρες
αναγκάστηκε να αποδεχτεί την αποκλειστική ευθύνη για τον πόλεμο και αναγκάστηκε να καταβάλλει πολεμικές επανορθώσεις .
Η επαναστατική εξέγερση στις 9 Νοεμβρίου του 1918 γκρεμίζει τη μοναρχία και την καϊζερική κυβέρνηση. Οι Σπαρτακιστές πίστευαν πως η επανάσταση είχε κάνει το πρώτο της βήμα και πως είναι ανάγκη να την προχωρήσουν μέχρι την τελική νίκη. (περισσότερα…)
Τους νέους του Πολυτεχνείου – αριστεροί στην συντριπτική πλειοψηφία τους- που διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους, αγωνίστηκαν, μάτωσαν, κάποιοι πέθαναν και άλλαξαν τη ροή των πραγμάτων τους έλεγαν «αλήτες», αυτούς που σήμερα σε δρόμους και πλατείες διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο, το ίδιο. Οι αναλογίες του τότε με το τώρα πολλές, υπό κλίμακα βέβαια, αλλά… μεγαλώνουν τρομακτικά μέρα με την μέρα, η καταστολή, οι έλεγχοι, οι συλλήψεις, η λογοκρισία, ο συντηρητισμός και η απολυταρχοποίηση της εξουσίας σε μια κοινωνία που σιγά σιγά εξαθλιώνεται από τη φτώχεια και την ανεργία. Στα 39 χρόνια που πέρασαν από τότε, περισσότερα απ όσα χώριζαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου από τον πόλεμο του 40 η επέτειος συνδέθηκε πολλαπλά με την πολιτική μας ιστορία.
Ρωτήσαμε τη γενιά του Πολυτεχνείου, που έχει πια μεγαλώσει, αν όλα όσα της καταλογίζουν το Μνημονιακό Μπλοκ και η ακροδεξιά ισχύουν, αν πράγματι αυτοί «οι τεντυμπόυδες με τις καμπάνες και τα μακριά μαλλιά» με το όραμα και την τόλμη επηρέασαν τη διαμόρφωση της περιόδου της μεταπολίτευσης που μας έφτασε -λένε- στο σήμερα. Έχουν φτάσει να της καταλογίζουν μέχρι ευθύνες για την κρίση. Είμαστε σε ένα σημείο που το πολιτικοϊδεολογικό συμπλέκεται με το διαγενεακό. Οι πραγματικοί εκφραστές εκείνης της γενιάς, αυτοί που δεν την καπηλεύτηκαν, μας μίλησαν για την «ιστορική μνήμη», για τα «διλήμματα» στα οποία κλήθηκαν να απαντήσουν, για την «πολιτική αλητεία» κάποιων και για το ότι τελικά «πέτυχαν ολίγα, όχι πολλά». Μας υπενθύμισαν πως καμία γενιά δεν είναι «ομοιογενής»… Τότε όπως και σήμερα, κάποιοι διεκδικούν «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»…
Τον λόγο έχει η νεολαία και η εργαζόμενη συντριπτική πλειοψηφία!
Σε μια περίοδο, που η χώρα θα οδηγηθεί σε μια χωρίς όρια παρακμή, αν δεν ανατραπεί η σημερινή πολιτική τρόικας και τρικομματικής κυβέρνησης, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε το όπλο της ιστορικής μνήμης του δημόσιου παρελθόντος των καιρών μας.
Η αντίσταση και ο αποφασιστικός μέχρι τέλους αγώνας για ανατροπή. Η αυτοοργάνωση των εξεγερμένων, η απόφαση να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους αντί να περιμένουν «σωτήρες» απ’ το εξωτερικό. Η συνάντηση των γενιών, σπουδάζουσας νεολαίας κι εργαζόμενων, που πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της ανταρσίας απέναντι σε μια «προστατευόμενη» ψευτοφιλελεύθερη «εξέλιξη» ενός καθεστώτος που δεν μπορούσε να συνεχίσει όπως πριν. Ο μαζικός ηρωϊσμός ανθρώπων που επί 6 χρόνια παρακολουθούσαν περίπου «ακινητοποιημένοι» τις εξελίξεις. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, συνιστούν αξίες, απ’ την άποψη της πράξης συχνότερα στα «αζήτητα», που κληροδότησε το Πολυτεχνείο σε μια μεταπολίτευση που δεν ήταν του λαού και σήμερα έφτασε στο τέλος της.
Αυτό το ξέρουν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τη σημερινή πολιτική μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο και «αποικία χρεών» των δανειστών και της τρόικας και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να «φυλακίσουν» αυτές τις αξίες στην αυστηρά ιστορική τους διάσταση. Και να ταυτίσουν τους ανθρώπους που τότε συναντήθηκαν στους δρόμους της φωτιάς και συνολικότερα τη ριζοσπαστική αριστερά με το «κράτος», που το δικομματικό σύστημα που αναδύθηκε χάρη στον τρόπο με τον οποίο έγινε η πολιτική αλλαγή τον Ιούλη του 1974, δημιούργησε «κατ’ εικόνα και ομοίωση του».
Με μία προκλητική αφίσα μόλις λίγες ημέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, η Χρυσή Αυγή αμφισβητεί την ύπαρξη νεκρών κατά την διάρκεια της φοιτητικής εξέγερσης του ‘73. Τα φυλλάδια και οι αφίσες μοιράστηκαν στην Καλαμάτα.
Παρόντες!
Ως νεκροί του Πολυτεχνείου αναφέρονται τα θύματα από τα χτυπήματα και τους πυροβολισμούς των σωμάτων ασφαλείας, κατά τη διάρκεια τηςεξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Η πρώτη επίσημη καταγραφή τον Οκτώβριο του 1974, από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, εντόπισε 18 επίσημους ή πλήρως βεβαιωθέντες νεκρούς και 16 άγνωστους «βασίμως προκύπτοντες». Ένα χρόνο αργότερα ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε προστέθηκε ακόμη ένας. Οι πρώτες (δημοσιογραφικές) προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα. Σύμφωνα με έρευνα του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη το 2003, ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχεται σε 24, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16.
Οι τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου που νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομείο ή κλινική και έχουν πιστοποιηθεί ανέρχονται σε 1.103, ενώ αδιευκρίνιστος παραμένει ο αριθμός των τραυματιών που δεν έτυχαν καμίας φροντίδας
Γιάννης Χαλκίδης, (ετών 27, 5-7-1967) στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη και της ΕΔΑ
Γιώργος Τσαρουχάς, πρώην βουλευτής της ΕΔΑ, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη
Κατάλογος θυμάτων που εκφωνείται στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Ο κατάλογος των θυμάτων της Χούντας που εκφωνείται τα τελευταία χρόνια στο Πολυτεχνείο περιλαμβάνει τα παρακάτω ονόματα. Συμπεριλαμβάνονται συνολικά 88 ονόματα θυμάτων από ολόκληρη την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974).
Οι αρετές της γραφής του Δημήτρη Ψαρρά είναι πασίγνωστες, από την εποχή του “Σχολιαστή” (1983-1990), και, φυσικά, από την 20ετή διαδρομή της ομάδας του “Ιού”. Πράγματι, στις 470 σελίδες του βιβλίου (περιλαμβάνεται Πηγές/Βιβλιογραφία και Ευρετήριο), ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πτυχή της δράσης και της λειτουργίας της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή και του φύρερ Νίκου Μιχαλολιάκου, που να μην έχει περάσει από το μικροσκόπιο του συγγραφέα, από το 1980, έτος εμφάνισης του πρώτου τεύχους του περιοδικού “Χρυσή Αυγή” (αλλά και ακόμη πιο πριν, σκιαγραφώντας τον εθνικιστικό χώρο στη Μεταπολίτευση) μέχρι και ό,τι απασχόλησε τα ΜΜΕ πρόσφατα, Σεπτέμβριο του 2012, όπως μπορείτε να δείτε και στα περιεχόμενα (αναφέρονται παρακάτω). Ο ΔΨ στην αναλυτική του διείσδυση στα μύχια κάθε πτυχής της συμμορίας, στηρίζεται στο σύνολο ίσως της έντυπης παραγωγής του εθνικοσοσιαλιστικού χώρου από το 1974 και μετά (παραθέτει ακόμη και το απόρρητο έγγραφο του 1983 με τον τίτλο “Εκπαιδευτική τάξη Πρωτεσίλαος“, προς τα μαχητικά μέλη της οργάνωσης) για να διαπιστώσει ότι οι βασικές (ναζιστικές) αρχές και η τακτική (της βίας) παραμένουν αναλλοίωτες από την πρώτη μέρα της “Χρυσής Αυγής” μέχρι σήμερα, και ως εκ τούτου, διαφωνεί με όσους τοποθετούν την ναζιστική συμμορία στο λεγόμενο “τρίτο κύμα της ακροδεξιάς” στην Ευρώπη, ενώ στον επίλογο καταθέτει τη γνώμη του για τους τρόπους αντιμετώπισής της.
Ρίχνοντας φως σε άπειρες άγνωστες λεπτομέρειες από τη δράση της ΧΑ, με ιδιαίτερη έμφαση στις ποινικές περιπέτειες των μαχαιροβγαλτών τραμπούκων και αναλύοντας σε βάθος την εκλογική της εκτίναξη, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα πολύτιμο βοήθημα στον αντιφασιστικό αγώνα, που προσφέρει όλα τα επιχειρήματα που χρειάζεται κανείς για να διαψεύσει τη διάψευση “Δεν είμαστε ναζί“.
Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε (τμήμα του εισαγωγικού κεφαλαίου):
«Η πιο οδυνηρή συνέπεια της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης είναι, αναμφίβολα, η θριαμβευτική είσοδος στη Βουλή ενός ανοιχτά ναζιστικού κόμματος. Στην καταχνιά που έχει σκεπάσει όλη τη χώρα προστίθεται τώρα το μαύρο σύννεφο μιας πολιτικής οργάνωσης που επικαλείται τον Χίτλερ ως πρότυπο και που εφαρμόζει τη βία του πεζοδρομίου ως μέθοδο εθνικής ανάτασης.
Όταν το σχολείο γέμισε συνθήματα «Έξω οι ξένοι» και «Αίμα τιμή», δεν τρόμαξα. Εκείνοι τα έγραφαν νύχτα και το επόμενο βράδυ τα σβήναμε εμείς. Ούτε όταν είδα τη σβάστικα στα θρανία τρόμαξα. Ούτε καν όταν άρχισαν να χαιρετούν με τον ναζιστικό χαιρετισμό τους καθηγητές τρόμαξα. Αλλά τώρα που ο φίλος μου αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο γιατί τον έδειραν κι έγραψαν συνθήματα έξω από το σπίτι του, ε, ναι, τώρα έχω τρομάξει».
Ο Αλέξανδρος είναι 16 χρόνων, μαθητής σε ένα από τα λύκεια του Νέου Ηρακλείου. Συναντηθήκαμε λίγες ημέρες αφότου η Χρυσή Αυγή εγκαινίασε το υπερπολυτελές γραφείο της στη γειτονιά του. Ήταν το πρώτο παιδί που μιλούσε ανοιχτά για τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει στα σχολεία της χώρας. Άραγε ο εμφύλιος που φαντασιώνεται ο Ηλίας Παναγιώταρος έχει ήδη ξεκινήσει από τις σχολικές αίθουσες;
«Οι φρουρές δεν πίπτουν»
Οι έφηβοι και οι νεαροί ενήλικες ήταν ανέκαθεν ομάδα-στόχος της Χρυσής Αυγής. «Είστε ο ανθός», έγραφε πάντα ο Μιχαλολιάκος, αλλά πια αναβάθμισε τους νεαρούς οπαδούς του. «Είστε η φρουρά και οι φρουρές δεν πίπτουν», είχε πει στη γιορτή νεολαίας, στις 2O Οκτωβρίου στο Γουδί. Είχε προηγηθεί ένα μπαράζ ερωτήσεων του κόμματος για ζητήματα εκπαίδευσης στη Βουλή: από την κατάργηση της διευκόλυνσης πρόσβασης των μουσουλμανόπαιδων στα πανεπιστήμια και τις προσλήψεις καθηγητών Θρησκευτικών μέχρι και το αίτημα για απογραφή παιδιών μεταναστών που είναι στους παιδικούς σταθμούς.
Σε μια περίοδο που οι χρυσαυγίτες οπαδοί του Χίτλερ, κάνουν θρασύδειλες επιδείξεις δύναμης ενάντια στους αδύναμους , την ίδια ώρα που απλώς φωνασκούν άναρθρα κατά των πολιτικών εκπροσώπων των ισχυρών, με σκοπό να τους αντικαταστήσουν στη διαχείριση του καπιταλισμού καταργώντας και τα τελευταία δημοκρατικά απομεινάρια, ήλθε ο Μητροπολίτης Σιάτιστας να ταράξει τα νερά της κωφεύουσας έως τότε εκκλησίας, και να αποκαλύψει την καθόλα αντιχριστιανική πρακτική της Χρυσής Αυγής.
Ήλθε να μας θυμίσει την πάντοτε επίκαιρη εκτίμηση του Walter Benjamin, ότι «ο ναζισμός είναι ο σύγχρονος Αντίχριστος».
Σε αυτό το πνεύμα εύστοχα επεσήμανε ότι όποιος είναι με την Χρυσή Αυγή «δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και χριστιανός» και ότι είναι καλύτερος ένας άθεος που σέβεται τους συνανθρώπους του και δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε φυλές, από κάποιον χρυσαυγίτη.
Ο Σιατίστης όπως ο ίδιος δηλώνει έμεινε πιστός σε αρχές όπως εκείνη του Ευαγγελιστή Ιωάννη, με βάση την οποία «αυτός που λέει ότι αγαπά τον Θεό και μισεί τον αδελφό του είναι ψεύτης! Πως μπορείς να αγαπάς τον Θεό που δεν τον είδες και να κακοποιείς τον αδελφό σου που τον βλέπεις καθημερινά;»
Βεβαίως ως αναμενόμενο δεν έφτασε στο όρια του Ernst Bloch, ο οποίος υποστήριζε ότι «μόνον ένας πραγματικός χριστιανός μπορεί να είναι ένας καλός άθεος, και μόνον ένας πραγματικός άθεος μπορεί να είναι ένας καλός χριστιανός»[i]. (περισσότερα…)
Το απόσπασμα είναι απο το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη” Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα”, (εκδ.Παπαζήση).
Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1971 στα ελληνικά (Δυτική Ευρώπη) και στα αγγλικά (Αμερική, Καναδάς). Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1974. Στις 2 Φεβρουαρίου 1976, κι ενώ έχει επέλθει η Μεταπολίτευση, ο Γιάννης Κάτρης και ο εκδότης του Βίκτωρ Παπαζήσης θα δικαστούν στο Α΄Τριμελές Πλημμελειοδικείο για “περιύβριση Αρχής”, επειδή στο βιβλίο καταγγέλλονται τα βασανιστήρια και οι βασανιστές της Γενικής Ασφάλειας στη διάρκεια της δικτατορίας. Η σχετική διαδικασία ανακινήθηκε από τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως Σόλωνα Γκίκα. Μαζί με τη δίωξη των υπευθύνων, συγγραφέα και εκδότη, θα ζητηθεί και η κατάσχεση του βιβλίου διότι υπάρχει “κίνδυνος” να δημιουργηθούν για το Αστυνομικό Σώμα “εσφαλμέναι και βλαπτικαί εντυπώσεις”! Μάρτυρες κατηγορίας θα καταθέσουν οι βασανιστές και φύλακες της Χούντας Καραπαναγιώτης, Μπάμπαλης, Λάμπρου και άλλοι γνωστοί χαμαιλέοντες του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη.
Κείμενο τοποθέτησης στην συζήτηση με θέμα «Ησύγχρονη ανάδυση του φασιστικού φαινομένου και η Χρυσή Αυγή», που διοργάνωσε η Πολιτική-Πολιτιστική Λέσχη Εκτός Γραμμής, το Σάββατο, 20.10.2012
1. Η τάση προς το κράτος έκτακτης ανάγκης (κ.ε.α.) σήμερα στην Ελλάδα έχει ως καταλύτη τη νομοθεσία εφαρμογής των Μνημονίων (Πρώτο, Δεύτερο και Μεσοπρόθεσμο). Με τη νομοθεσία αυτή εισάγεται από τους κυρίαρχους μια μερική αναστολή του συντάγματος, κυρίως όσον αφορά τα κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα (με επίκεντρο τα άρθρα 22 και 23 του συντάγματος). Καταργείται, επίσης, η αρχή του κοινωνικού κράτους (άρθρο 25 Σ) και ουσιαστικά και ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία (άρθρο 106 Σ), ιδίως μάλιστα με το τελευταίο νομοσχέδιο, το οποίο ξεπουλά τελείως τη δημόσια συμμετοχή στις κοινωφελείς επιχειρήσεις και τα δημόσια ακίνητα. Η Ελλάδα γίνεται και συνταγματικά πιλότος και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
2. Προχωράμε, έτσι, στη ριζική ανατροπή των κοινωνικών συμβολαίων, που καθόρισαν το σύνταγμα του 1975. Ενώ το κοινωνικό σύνταγμα υποχωρεί πλήρως, αναδύεται επιθετικά το ιδιοκτησιακό και επιχειρηματικό σύνταγμα. Η κοινωνική και ρυθμιστική ενότητα του συντάγματος διαρρηγνύεται.
3. Έχουμε, λοιπόν, μια δυαδική συνταγματική νομιμότητα. Ενώ η νομιμότητα που αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα παραμένει μόνο τυπικά σε ισχύ –και αυτό άγνωστο για πόσο–, ανέρχεται μια παρασυνταγματική νομιμότητα, η οποία εφαρμόζεται παρακάμπτοντας τελείως την πρώτη, με τρόπο που θυμίζει το προδικτατορικό παρασύνταγμα (απόλυτη κυριαρχία των αντικομμουνιστικών νόμων παρά τις προβλεπόμενες ελευθερίες στο Σ1952). Με τους όρους του Τζ. Αγκάμπεν, προωθείται μια κοινοβουλευτική νομιμοποίηση της απονομιμοποίησης (legalisation of the deligalisation), με υποτιθέμενο σκοπό να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες όπου θα ισχύσει ξανά η τώρα εκτός ισχύος νομιμότητα.
Στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» το αστικό πολιτικό σύστημα που διαδέχθηκε τη χούντα είχε μερικές «κόκκινες γραμμές», τις οποίες και σεβόταν υποδειγματικά. Οι πνευματικές ελίτ του συστήματος καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας κάθε «εκτροπή» (δικός τους όρος) του αστικού συστήματος στο παρελθόν προς καταστάσεις δικτατορικές ή φασιστικές. Ας μην ξεχνάμε ότι η νομιμοποιητική και… εξωραϊστική βάση του νέου συστήματος ήταν η αντιδικτατορική αντίσταση των αστικών δυνάμεων έστω και αν αυτή συνοψιζόταν στην έκρηξη βομβών ικανών να προκαλέσουν την επέμβαση των Ευρωπαίων κηδεμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφεύγοντας την «εκτροπή» της λαϊκής εξέγερσης. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιες αυτές ελίτ δεν παρέλειπαν κάθε Αύγουστο να καταδικάζουν το καθεστώς της «4ης Αυγούστου», τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά – για ειδικούς λόγους (ο Μεταξάς πέθανε το 1941, ο Γεώργιος επέστρεψε στη χώρα το 1946 για να τη σώσει από τον κομμουνισμό…) ξεχνούσαν τον Γεώργιο Β’ Γλύξμπουργκ, καθόλα συνεταίρο του Μεταξά στη δικτατορία.
Αυτά γίνονταν τον παλιό καιρό, όταν η «μεταπολίτευση» ήταν στις δόξες της. Σήμερα πυκνώνουν οι προερχόμενες από την ίδια αστική ελίτ απόψεις περί του αγαθοεργούς ρόλου του Ιωάννη Μεταξά. Μαντεύει κανείς ότι σε λίγο θα γίνει και πρότυπο ο δικτάτορας. Εξωραΐζονται σήμερα γύρω μας οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι διωγμοί αθώων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι «προληπτικές συλλήψεις», οι επιθέσεις σε απεργούς, η καταστολή… στο Μεταξά θα κολλήσουμε τώρα!
Σε αυτό το κλίμα στην πολύ γνωστή ιστοσελίδα του Protagon.gr δημοσιεύθηκε, στις 7 Αυγούστου, «επετειακό» σημείωμα του Γιώργου Λυκοκάπη με ενδεικτικό τίτλο«Γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας». Δεν ήταν γιατί το λέει ο Πάξτον! Η επιστράτευση ενός διάσημου ιστορικού – γνωστή τακτική αυτή – προσδίδει επιστημονικό κύρος σε όποιο ρηχό και ασήμαντο σημείωμα ή άρθρο! Ο Πάξτον λοιπόν φέρεται να λέει (λέει πολλά ο Πάξτον, αυτό το λίγο όμως άρεσε στον σημειογράφο μας…) ότι για να έχουμε φασισμό πρέπει να έχουμε «μαζικό ριζοσπαστικό κόμμα», δηλαδή φασιστικό κίνημα… «Ο Μουσολίνι είχε τους Μελανοχίτωνές του, ο Χίτλερ τα Τάγματα εφόδου», λέει – εννοεί τα παραστρατιωτικά σώματα που είχε το φασιστικό και το ναζιστικό κόμμα στην Ιταλία και τη Γερμανία αντίστοιχα. (περισσότερα…)
Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.
Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.
Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Το χρονικό της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα 
![[philip kerr]](https://i0.wp.com/si.wsj.net/public/resources/images/OB-DI226_kerr_E_20090318171821.jpg)
contramee 
