Από χτες οι καμπάνες άπασας της επικράτειας χτυπούν χαρμόσυνα. Αφορμή η δήλωση της κυρίας Μέρκελ (στην «Καθημερινή»):
«Είμαι βέβαιη – είπε η καγκελάριος – ότι η βιωσιμότητα του (σσ: ελληνικού) χρέους θα εξακολουθήσει να υφίσταται».
Ας… γιορτάσουμε, λοιπόν. Αλλά πριν η γιορτή μετατραπεί σε ντελίριο ενθουσιασμού – σαν αυτό που έχει καταλάβει τους «παπαγάλους» των «8» – ας παρακολουθήσουμε για ποιο πράγμα «πρέπει» να είμαστε «ευτυχείς»…
Στοιχείο πρώτο:
Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των772,9 δισ. ευρώ!
Στοιχείο δεύτερο:
Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Αθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!
Στοιχείο τρίτο:
Από το Μάαστριχτ και μετά, 4 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε… τόκους και χρέη! Μάλιστα, από αυτά, πάνω από 3 ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη!
*
Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133) και σημαίνουν το εξής πολύ απλό:
Από τη μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών, κι από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!
Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:
α) Τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!
β) Ο ελληνικός λαός, στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» – έτσι του λένε – να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα, και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε – το 2020 – θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα!
Το Ισπανικό Μανιφέστο ‘’Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ‘ με την δημοσιοποίησή του προκάλεσε συζητήσεις και είχε σημαντικό αντίκτυπο ειδικά στην Αριστερά . Τα επιχειρήματά του δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και να αγνοηθούν από μια κοινωνία που μαστίζεται από βαθιά οικονομική κρίση και μεγάλη κοινωνική και πολιτική αναταραχή.
Το μανιφέστο δεν αναπτύσσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου για τη χώρα, γιατί θεωρεί ότι αυτό πρέπει να είναι ο καρπός της συμφωνίας και της ενότητας των πολλών αλλά επισημαίνει ότι η ισπανική κοινωνία βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι και εάν επιλεγεί ο σωστός δρόμος θα γίνουν εφικτοί οι στόχοι που επιδιώκει η Αριστερά. Το μανιφέστο κατά συνέπεια απαιτεί πολιτική αποσαφήνιση σε κάτι που θεωρεί ουσιαστικό και ζωτικής σημασίας. Την έξοδο από το ευρώ.
H υποστήριξη του μανιφέστου είναι εντυπωσιακή , όχι μόνο από τις πολλές εκατοντάδες των υπογραφών , αλλά από την κοινωνική αποδοχή την οποία εισέπραξε και που αποκαλύπτει ότι η κοινωνία αναρωτιέται και ανησυχεί για το μέλλον της χώρας αναζητώντας τρόπους για να αποφευχθεί η οριστική καταστροφή.
Πρέπει να επισημανθεί ότι πολλοί από τους υπογράφοντες έχουν αδιαμφισβήτητη επαγγελματική κοινωνική και πολιτική αναγνώριση. Δεν υπάρχει ακόμη ολοκληρωμένη εικόνα για το σύνολο των υπογραφών διότι η διαδικασία συνεχίζεται αλλά μπορεί να υπογραμμιστεί η υποστήριξη των ιστορικών Josep Fontana και David Ruiz, καθώς και των δημοσιογράφων Rodrigo Vázquez de Prada, Pascual Serrano, Mercedes Arancibia, Ginés Fernández, Miguel Riera και Ramón Pedregal. Υπογράφουν , επίσης, κοινωνιολόγοι, νομικοί, ερευνητές, επιστήμονες, καθηγητές και δάσκαλοι. Οικονομολόγοι και αναλυτές που ασχολούνται με την τρέχουσα κρίση όπως οι Martin Seco, Manuel Muela, Rosario Segura, Alberto Montero, Antonio Gallifa και Pedro Montes .Πολιτικοί και συνδικαλιστές όπως οι Julio Anguita, Diosdado Toledano, Ramon Franquesa, Manuel Monereo, Albert Escofet, Sebastian Martin Recio, Hector Illueca, VíctorRíos M. Teresa Molares, Joan Tafalla, Víctor Casco, Javier Aguilera και Agustín Moreno. Επίσης πολλά στελέχη και μέλη των κοινωνικών κινημάτων , συλλογικοτήτων, επαγγελματιών και ανέργων που αντιλαμβάνονται την επισφαλή και κρίσιμη κατάσταση την οποία διέρχεται η χώρα.
Είναι επείγον να συζητηθεί και να συνειδητοποιηθεί η κεντρική πρόταση του Μανιφέστου. Το σύνθημά του, ‘’Έξοδος από το ευρώ’’ μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα για την ενότητα ενός κοινωνικού κινήματος που περιλαμβάνει όλους εκείνους που θεωρούν αναπόφευκτη την πολιτική ρήξη για να ανοίξει μια συνταγματική διαδικασία που θα θέσει τις βάσεις για την αναγέννηση της χώρας και θα σπάσει την παγίδα της αγωνίας, του φόβου και της ανασφάλειας στην οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Είναι ώρα για δέσμευση και δράση
ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
Η δραματικτή κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην οποία είναι βυθισμένη η κοινωνία μας απαιτεί μια πολιτική ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες για την έξοδο από την κρίση. Πρόκειται για επείγουσα αναγκαιότητα. Ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία λόγω των κινδύνων επιδείνωσης και υποβάθμισης που υπάρχουν, για την τεράστια κοινωνική δυστυχία που προκλήθηκε από την εμμονή στις πολιτικές προσαρμογής, στη λιτότητα και την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου. Το δόκανο στο οποίο έχουμε πιαστεί αποτελείται από καταστροφικά επίπεδα ανεργίας , από υπερχρέωση της χώρας προς το εξωτερικό που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί και από την εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών που οδηγούν στην οικονομική χρεοκοπία του κράτους .Πάνω από 6 εκατομμύρια άνεργοι, πάνω από 2,3 δισ. ευρώ ακαθάριστων υποχρεώσεων προς το εξωτερικό , καθώς και ένα δημόσιο χρέος που ανέρχεται σχεδόν σε 1τρις ευρώ, αυξάνεται συνεχώς και πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, είναι στοιχεία που συνιστούν μια ανεξέλεγκτη καταστροφή, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση και κατεδαφίζουν θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα
Μια κρίση αυτού του μεγέθους έχει πολλές και περίπλοκες αιτίες: από τη γενική κρίση του χρηματιστικοποίησης του καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά μέσω της εφαρμογής ενός φορολογικού συστήματος τόσο αντιδραστικού όσο και άδικου. Αλλά, ακόμη και με τον κίνδυνο της απλούστευσης της ανάλυσης, προκειμένου να διερευνηθούν οι λύσεις διεξόδου , ο κύριος λόγος για αυτή την ζοφερή κατάσταση, πρέπει να αποδίδεται στην ενσωμάτωση της χώρας μας στο κοινό νόμισμα.
Όπως όλοι πλέον αναγνωρίζουν , δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή ενός κοινού νομίσματος μεταξύ χωρών με τόσο άνισες οικονομίες και χωρίς την πρόβλεψη ενιαίας φορολογίας. Η δημιουργία του, εισήγαγε το πλαίσιο για την εφαρμογή αντιδραστικών και αντικοινωνικών πολιτικών όλων των ειδών, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, το οποίο βρήκε την απόλυτη έκφρασή του στην οικοδόμηση της Ευρώπης του Μάαστριχτ . Όπως φάνηκε από τη πρώτη στιγμή το κράτος πρόνοιας δεν είναι συμβατό με την Ευρώπη του Μάαστριχτ.
Το ευρωπαϊκό μανιφέστο παρουσιάστηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ με τίτλο ‘‘Τρεις και μία ρήξεις με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική’‘ και με εισαγωγή του Χ.Γ. την οποία δημοσιεύουμε κάτω από το κείμενο των εννέα Ευρωπαίων οικονομολόγων που συνέταξαν το μανιφέστο.
“Τι να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ; Ένα μανιφέστο»
Η Ευρώπη βουλιάζει στην κρίση και την κοινωνική αποδόμηση κάτω από την πίεση της λιτότητας, της ύφεσης και της στρατηγικής των «δομικών μεταρρυθμίσεων». Η πίεση αυτή είναι μεθοδικά συντονισμένη σε ευρωπαϊκό επίπεδο κάτω από την ηγεσία της γερμανικής κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Υπάρχει πλατειά συναίνεση ότι οι πολιτικές αυτές είναι παράλογες ή ακόμα και «αναλφάβητες»: η οικονομική λιτότητα όχι μόνο δεν μπορεί να μειώσει το άχθος του χρέους, αλλά οδηγεί σε συνεχώς ανατροφοδοτούμενη ύφεση και προκαλεί μεγαλύτερη ανεργία και απόγνωση στους λαούς της Ευρώπης. Ωστόσο, αυτές οι πολιτικές θεωρούνται λογικές από τη σκοπιά της αστικής τάξης. Αποτελούν ένα βάναυσο τρόπο — μια θεραπεία σοκ — για ανάκαμψη του κέρδους, διασφάλιση των χρηματιστικών εισοδημάτων και εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων αντι-μεταρρυθμίσεων. Αυτό που συμβαίνει είναι βασικά η νομιμοποίηση από τα κράτη των διεκδικήσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω στην παραγωγή. Γι’ αυτό ακριβώς η κρίση παίρνει τη μορφή μιας κρίσης δημόσιου χρέους.
Ένα λανθασμένο δίλημμα
Η κρίση αποκαλύπτει ότι η προηγούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική για την Ευρώπη δεν ήταν βιώσιμη. Προϋπέθετε ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες ήταν πιο ομοιογενείς από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Οι διαφορές μεταξύ χωρών αυξήθηκαν λόγω της διαφορετικής ένταξής τους στην παγκόσμια αγορά και της διαφορετικής ευαισθησίας τους απέναντι στη συναλλαγματική αξία του ευρώ. Οι πληθωριστικές τάσεις δεν συνέκλιναν και τα χαμηλά πραγματικά επιτόκια ευνοούσαν εντατικές ροές κεφαλαίων μεταξύ κρατών και έντονες «φούσκες» στο χρηματοπιστωτικό και οικιστικό τομέα. Όλες αυτές οι αντιφάσεις — που επιτάθηκαν με την εφαρμογή της νομισματικής ένωσης — προϋπήρχαν της κρίσης, αλλά εκτινάχθηκαν με τις κερδοσκοπικές επιθέσεις ενάντια στο δημόσιο χρέος των πιο εκτεθειμένων χωρών.
Οι κοινωνικές και φιλολαϊκές εναλλακτικές στην κρίση αυτή απαιτούν μια τολμηρή επανίδρυση της Ευρώπης, διότι απαιτείται ευρωπαϊκή και διεθνής συνεργασία για την αναδιάρθρωση της βιομηχανίας, της οικολογικής αειφορίας και της απασχόλησης. Καθώς όμως μια συνολική επανίδρυση μοιάζει να είναι ανέφικτη με τον άμεσο συσχετισμό δυνάμεων, η έξοδος από το ευρώ προτείνεται ως άμεση λύση σε διάφορες χώρες. Το δίλημμα μοιάζει να είναι μεταξύ μιας διακινδυνευμένης «εξόδου» από την ευρωζώνη και μιας ουτοπικής ευρωπαϊκής εναρμόνισης που να αναδύεται μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων. Κατά την άποψή μας, πρόκειται για ένα λανθασμένο δίλημμα και εκείνο που είναι σημαντικό είναι να εργαστούμε για μια βιώσιμη πολιτική στρατηγική άμεσης αντιπαράθεσης.
Η Ελλάδα την περίοδο συσσώρευσης του χρέους (1974-2010) διέθεσε για εισαγωγές οπλικών συστημάτων ποσά ισοδύναμα, χωρίς τους τόκους, με μισό ετήσιο ΑΕΠ!
Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία για τη συμβολή των δαπανών για εισαγωγές όπλων, κυρίως από ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία, στη γιγάντωση του δημόσιου χρέους, πάνω στο οποίο πάτησαν για να επιβάλουν την υποδούλωση της χώρας και τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού.
Πρόκειται κατά κανόνα για πολεμικό υλικό που δεν υπηρετεί τις αμυντικές ανάγκες της χώρας, αλλά εντάσσεται στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες χρηματοδοτούνται με δανεισμό και κατά συνέπεια τροφοδοτούν άμεσα το χρέος, όχι μόνον αυξάνοντάς το κατά το ύψος του ποσού αυτών των δαπανών, αλλά κατά πολύ περισσότερο, καθώς συσσωρεύονται και οι τόκοι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την περίοδο συσσώρευσης του δημόσιου χρέους, μετά το 1974 και μέχρι το 2010 που εκδηλώθηκε σε όλη της έκταση η οικονομική κρίση, υπήρξαν εισαγωγές όπλων στην Ελλάδα, προερχόμενων από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), συνολικής αξίας ίσης σχεδόν με το μισό του μέσο ετήσιο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) της ίδιας περιόδου.
Αν λοιπόν ληφθεί υπόψιν ότι:
το δημόσιο χρέος, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι το 2010 – οπότε και ξεκίνησε η εφαρμογή των μνημονίων – με τη συσσώρευση τόκων επί τόκων είχε περάσει τα 330 δισ. ευρώ, περίπου το 143% του ετήσιου ΑΕΠ του ίδιου έτους,
το γεγονός ότι το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος των 330 δισ. ευρώ αποτελείται όχι μόνο από το αρχικό κεφάλαιο αλλά έχουν συσσωρευτεί και οι τόκοι,
οι εισαγωγές όπλων χρηματοδοτούνται κυρίως από εξωτερικό δανεισμό, δηλαδή« χτίζουν» άμεσα το χρέος και μάλιστα είναι μακροχρόνιος δανεισμός πράγμα που συμβάλλει κατά πολύ στη συσσώρευση των τόκων. Ακόμα πληρώνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για την αποπληρωμή σε αμερικανικές τράπεζες της λεγόμενης «αμερικανική στρατιωτικής βοήθειας» (προ- γράμματα FMF) που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50.
οι δαπάνες για τις εισαγωγές όπλων, οι οποίες χωρίς τους τόκους, ισοδυναμούν με το 50% ενός μέσου ετησίου ΑΕΠ της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών, είναι καθαρό κεφάλαιο χωρίς τους τόκους.
Τότε το συμπέρασμα είναι καταλυτικό:
Ένα πολύ μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους, προέρχεται από τις δαπάνες για τις εισαγωγές όπλων και τους τόκους που συσσωρεύτηκαν για την εξυπηρέτηση αυτών των αγορών.
Πρέπει να επισημανθεί ότι οι δαπάνες για τις οποίες γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι γενικά οι αμυντικές δαπάνες της χώρας (μισθοδοσία προσωπικού Ενόπλων Δυνάμεων, λειτουργικές δαπάνες κλπ), που ενδεχομένως κατά ένα μέρος τους είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες αλλά πρόκειται αποκλειστικά για εξοπλιστικές δαπάνες και ειδικότερα για δαπάνες που αφορούν εισαγωγές όπλων και οπλικών συστημάτων και μάλιστα σε βάρος της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Σε πολλές περιπτώσεις αγοράζαμε οπλικά συστήματα που είτε παρέμειναν επιχειρησιακά ανενεργά είτε ήταν ακατάλληλα είτε δεν ολοκληρώθηκαν σαν συστήματα ποτέ.
Η ιστοσελίδα μας www.tometopo.gr/ φιλοξενεί σήμερα το άρθρο του Γιώργου Οικονομίδη, ενός επιστήμονα που έχει αφιερώσει πολλές δυνάμεις στη μελέτη της δυνατότητας των κοινωνιών να λειτουργούν αποκλειστικά σχεδόν με λογιστικό χρήμα, χωρίς την ανάγκη προσφυγής στα συμβατικά χαρτονομίσματα. Οι απόψεις φαίνονται αιρετικές, αλλά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά για το Σχέδιο Β μπορεί να συμβάλλουν στην υπέρβαση πολλών δυσκολιών που έχουν σχέση με το χρονικό διάστημα που απαιτείται προκειμένου να τυπωθούν τα νέα χαρτονομίσματα που θα αντικαταστήσουν τα σημερινά με το ευρώ.
του Γιώργου Οικονομίδη*
«Ας φανταστούμε ότι – μετά από όλες τις απαραίτητες νομοθετικές διαδικασίες από τα αρμόδια ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα – από 1-1-2014 καταργούνται τα 500ευρα και τα 200ευρα, από 1-7-2014 καταργούνται τα 100ευρα και τα 50ευρα και από 1-1-2015 καταργούνται τα 20ευρα και τα 10ευρα και κυκλοφορεί (αν κριθεί απαραίτητο αλλιώς καταργείται πλήρως και αυτό) 5ευρο κέρμα. Η χρονική κλιμάκωση θα εξυπηρετήσει την σταδιακή προσαρμογή του κοινού και την προμήθεια και εγκατάσταση των απαραιτήτων μηχανημάτων και συνδέσεων. Θα δώσει επίσης τον χρόνο κατάθεσης στις Τράπεζες όλου του κυκλοφορόντος χρήματος (χωρίς αντικίνητρα «πόθεν έσχες» κλπ αφού το τελικό όφελος θα είναι πολλαπλάσιο).
Όλες επομένως οι συναλλαγές πλην των πολύ μικρής αξίας διενεργούνται στο εξής μέσω καρτών – πιστωτικών είτε χρεωστικών – ή και μέσω internet ή mobilebanking.
ΑΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Πλήρης εποπτεία του δημοσίου επί του συνόλου του ΑΕΠ και όλου τουü τζίρου κάθε οικονομικού προσώπου και επομένως κάλυψη του συνόλου της φορολογικής βάσης για κάθε είδους φόρο άμεσο ή έμμεσο. Επομένως δημοσιονομική εξυγίανση αφ’ ενός λόγω αύξησης του ΑΕΠ αλλάü και κυρίως λόγω αύξησης των κρατικών εσόδων σε ανέλπιστο άλλως βαθμό. Δυνατότητα άρα μείωσης των φορολογικών συντελεστών –ειδικά καιü κυρίως των εμμέσων φόρων – και άρα περαιτέρω ενίσχυσης της ανάπτυξης.
ΕΜΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (ίσως και σημαντικότερα !)
Εξάλειψη του εγκλήματος – και κυρίως του οργανωμένου αφού itwon’tvpay !. Απομένουν πλέον μόνον εγκλήματα τιμής, μίσους, κλπ. Δεν υπάρχει δυνατότητα απόληψης κέρδους και άρα ούτε έδαφος γιαv εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, trafficking, ούτε και για λαθρομετανάστευση! Ούτε καν για παράνομο τζόγο ! Τεράστια επομένως ωφέλεια της κοινωνίας με την αφαίρεσηv οποιουδήποτε κινδύνου ληστειών, διαρρήξεων, κλοπών, απαγωγών κλπ., αλλά και δωροδοκιών, διαφθοράς, εκβιασμών κλπ Αντίστοιχη απελευθέρωση κοινωνικών δυνατοτήτων του κράτους λόγωv εξαιρετικής μείωσης αντικειμένου από σειρά υπηρεσιών (δικαστήρια, αστυνομία, φυλακές κλπ).
Μετά από τρία χρόνια μνημονίων και πέντε χρόνια λιτότητας για τη διάσωση των τραπεζών τα προγράμματα που επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων. Η υπερχρέωση της χώρας και οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι παρά μόνο δύο παραδείγματα για την μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι τραπεζίτες βρήκαν αφορμή να διαλύσουν τα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας. Όμως το πολιτικό προσωπικό τους δεν στάθηκε ικανό να αποφύγει την αμφισβήτηση μερικών ταμπού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το πολλά υποσχόμενο ευρώ βρίσκονται στο επίκεντρο της κριτικής.
Είναι δυνατόν η Ελλάδα να αποχωρήσει από το Ευρώ ;
Μπορεί να έχει μια διαφορετική σχέση με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ;
Θα απομονωθεί ;
Θα καταστραφεί οικονομικά ;
Αυτά τα ερωτήματα δεν έτυχαν ποτέ μιας απάντησης με επιχειρήματα και λογική. Απλά αποτελούν εκβιασμό, φόβο και απειλή.
Εμείς θα τολμήσουμε να απαντήσουμε με επιχειρήματα και τεκμηριωμένες πληροφορίες για τους άγνωστους που ποτέ δεν γνωρίσαμε, αλλά μας βασανίζουν και μας λένε ότι δεν πρέπει να τους αποχωριστούμε.
Φίλες και φίλοι,
η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ φωτίζονται χωρίς το φως της τηλεόρασης και το μελάνι των εφημερίδων.
Την άποψη ότι η Ελλάδα θα είχε ξεπεράσει σήμερα την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε χρεοκοπήσει και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, εξέφρασε ο γερμανός οικονομολόγος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου Χανς-Βέρνερ Ζιν, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Die Welt».
«ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ»
Παράλληλα, τάχθηκε υπέρ μιας ανοιχτής νομισματικής ένωσης, από την οποία τα κράτη θα μπορούν να αποχωρήσουν προσωρινά και να αναζητήσουν μεταβατική βοήθεια με σχέδια τύπου «Μάρσαλ».
εφημ ΕΘΝΟΣ
«Οι πέτρες που πετούν εναντίον μας θα γίνονται μεγαλύτερες όσο συνεχίζεται η σημερινή πολιτική», δηλώνει ο κ. Ζιν, αναφερόμενος στις ευθύνες που αποδίδονται στην Γερμανία για την σημερινή κατάσταση στις υπερχρεωμένες χώρες.
«Ήταν μεγάλο λάθος να παραβιάσουμε την Συνθήκη του Μάαστριχτ και να κρατήσουμε την Ελλάδα στο ευρώ με δημόσια δάνεια που αναλογούν εν τω μεταξύ στο 160% του ΑΕΠ και τα οποία δεν θα εξυπηρετηθούν ποτέ. Αυτό βοήθησε τις δικές μας και τις γαλλικές τράπεζες και κάποιους πλούσιους στην Ελλάδα, αλλά για τον λαό σήμανε μόνο ανεργία και γενικότερη δυσκολία. Η Ελλάδα θα είχε βγει τώρα από την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε πτωχεύσει και είχε αποχωρήσει από το ευρώ. Θα είχε σε μεγάλο βαθμό απελευθερωθεί από το χρέος της και θα είχε, με μια υποτιμημένη δραχμή, ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της. Η ανεργία των νέων σίγουρα δεν θα ήταν στο 60% που είναι σήμερα», πρόσθεσε.
Εξέφρασε, μάλιστα, την εκτίμηση ότι αυτό που επιτρέπει σήμερα η Γερμανία να συμβαίνει στην Ελλάδα είναι «μια καταστροφή για τους ανθρώπους εκεί» και επεσήμανε ότι ο κόσμος θεωρεί υπεύθυνους τους Γερμανούς, παρότι δίνουν τα περισσότερα χρήματα.
«Αυτή η πολιτική μας κάνει φτωχότερους και ταυτόχρονα μας παρουσιάζουν όλο και περισσότερο με σβάστικες», δήλωσε χαρακτηριστικά και προειδοποίησε ότι, «εάν αυξηθούν οι δυσκολίες στις μεγάλες χώρες, δεν θα μπορούμε έτσι κι αλλιώς να συνεχίσουμε την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, λόγω έλλειψης κεφαλαίων».
Θα μπορούσε να ήταν και ανέκδοτο μαύρου χιούμορ. Υπάρχει κάποιος τομέας όπου από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, μόνη η Ελλάδα έχει πετύχει κάποιον άθλο – και δεν εννοούμε φυσικά την «αχτύπητη» πρωτιά της στο δημόσιο χρέος με το 156,9% του ΑΕΠ της, με διαφορά… 30 (!) εκατοστιαίων μονάδων από τη δεύτερη Ιταλία του 127%. Οσο λοιπόν και αν ακούγεται ως κακόγουστο αστείο, κατά τη διάρκεια του 2012 το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε στα 16 από τα 17 κράτη της Ευρωζώνης και μειώθηκε μόνο στην… Ελλάδα! Αυτό αποκαλύπτει η έκθεση της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα.
Μέσω… ληστείας του 80% περίπου των χρημάτων όσων είχαν αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα επιτεύχθηκε βέβαια αυτή η μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί με όποια μέσα μπορεί!
Θριάμβους κατά συρροήν σημειώνει ολόκληρη η Ευρωζώνη στον τομέα του δημόσιου χρέους. Τουλάχιστον την τελευταία εξαετία για την οποία έχουμε πρόχειρα τα επίσημα ευρωπαϊκά στατιστικά στοιχεία, ο μέσος όρος του χρέους των 17 χωρών της Ευρωζώνης διαρκώς αυξάνεται. Ηταν 66,2% του ΑΕΠ της το 2007, τσίμπησε λίγο στο 69,9% το 2008, έκανε ένα τεράστιο άλμα στο 80% το 2009, πήδηξε στο 85,4% το 2010, αυξήθηκε στο 87,3% το 2011 και έσπασε το φράγμα του 90% το 2012 με ποσοστό 90,6% του ΑΕΠ. Επειδή εμείς είμαστε σχολαστικοί, θα υπενθυμίσουμε ότι ένα από τα δύο θεμελιώδη κριτήρια του Μάαστριχτ καθόριζε ως ανώτατο επιτρεπτό όριο του δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Σύσσωμη η Ευρωζώνη παραβιάζει το όριο αυτό.
Πέντε (!) μόνο χώρες θα είχαν ως νόμισμα το ευρώ από πλευράς εκπλήρωσης του κριτηρίου δημόσιου χρέους μικρότερου του 60% του ΑΕΠ, αν η ένταξη στην Ευρωζώνη γινόταν το 2012: το Λουξεμβούργο, η Εσθονία, η Σλοβενία, η Σλοβακία και η Φινλανδία! Μιλάμε για… γίγαντες της ευρωπαϊκής οικονομίας. Είναι απολαυστικό να διαπιστώνει κανείς ότι δεν θα έμπαιναν στο ευρώ ούτε η Γερμανία (η οποία έχει δημόσιο χρέος 81,9% του ΑΕΠ της) ούτε η Γαλλία (90,2%) ούτε η Ιταλία (127%) ούτε η Ισπανία (84,2%) και πάει λέγοντας. Από τα περίπου 300 εκατομμύρια Ευρωπαίων που έχουν ως νόμισμά τους σήμερα το ευρώ, θα το είχαν μόνο… 15 εκατομμύρια!
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ζούμε κοσμοϊστορικές στιγμές , τόσο στην Κύπρο, όσο και σε όλη την Ευρώπη. Το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων στην ΕΕ, στη βουλή, στα ΜΜΕ και στους χώρους εργασίας εξαπολύουν μια, δίχως προηγούμενο, λυσσαλέα επίθεση στα κεκτημένα της εργατικής τάξης προσπαθώντας να μας πείσουν ότι τα όποια δικαιώματα καταφέραμε να αποκτήσουμε μέσα από τις θυσίες εργατών/ριων είναι ο λόγος της σημερινής οικονομικής κρίσης.
Οι Τράπεζες που ως πρόσφατα πλούτιζαν από τον ιδρώτα μας, που τζογάραν και πώλησαν τη ζωή και το μέλλον μας χωρίς την συγκατάθεση μας, έρχονται να μας ζητήσουν και τα ρέστα! Ενώ αυτοί ζούσαν και ζουν πλουσιοπάροχα με τα κέρδη που έκαμαν πάνω στις πλάτες μας, τώρα καλούμαστε να επωμιστούμε τις ζημιές των εταιριών τους, αφού τις φόρτωσαν ως δημόσιο χρέος το οποίο καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς!
Η διχόνοια και ο φόβος που εδώ και μήνες προσπαθούν να μας μεταδώσουν, οι φόροι, οι απολύσεις και οι περικοπές που μας επέβαλαν δεν τους έφταναν. Θέλουν τώρα να μας κλέψουν και τις αποταμιεύσεις, εμάς και των παιδιών μας, που μόνον εμείς ξέρουμε τι θυσίες κάναμε για να μαζέψουμε. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΕ ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ!
Εβδομήντα πιστωτές διέγραφαν το 1953 το 50% του γερμανικού χρέους στο όνομα της… ειρήνης.
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Εξήντα χρόνια πριν, στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, διαγράφονταν το 50% των γερμανικών οφειλών από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και πριν, με τη συγκατάθεση χωρών όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, το Πακιστάν ή η Αίγυπτος, χώρες που σήμερα «λιμοκτονούν» υπό το βάρος του εξωτερικού τους χρέους.
Εξήντα χρόνια πριν υπογραφόταν συμφωνία στο Λονδίνο για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους, προκειμένου η κατεστραμμένη από τον πόλεμο γερμανική οικονομία να μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Η διαγραφή του γερμανικού χρέους οφείλονταν σε δύο βασικές πολιτικές επιλογές: Η πρώτη στηρίζονταν στην αντίληψη ότι δεν έπρεπε να επαναληφτεί η εκδικητική λογική της συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919, με την οποία οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επέβαλλαν αβάστακτες πολεμικές αποζημιώσεις στη Γερμανία, πνίγοντας στην ουσία τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και συμβάλλοντας στην άνοδο του ναζισμού-η αντίληψη του οικονομολόγου Τζον Μέϊναρντ Κέϊνς που είχε πάρει μέρος στην υπογραφή της συνθήκης των Βερσαλλιών ως εκπρόσωπος του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να διαμορφωθεί η αντίληψη αυτή.
Η δεύτερη πολιτική επιλογή αφορούσε τον Ψυχρό Πόλεμο που βρισκόταν μόλις στην αρχή του. Οι Αμερικανοί και άλλοι δυτικοευρωπαίοι σύμμαχοι χρειαζόντουσαν ένα αντίπαλο δέος απέναντι στο σοβιετικό κίνδυνο, μια ισχυρή δυτικογερμανική οικονομία με κοινωνικά χαρακτηριστικά που θα «απονομιμοποιούσε» τις κομμουνιστικές αντιλήψεις περί ανατροπής του συστήματος.
Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο διαγράφηκε το γερμανικό χρέος και τέθηκαν οι βάσεις για το μεταπολεμικό γερμανικό θαύμα, αλλά «ξεπλύθηκαν» και δεκάδες γερμανικές επιχειρήσεις που είχαν συνεργαστεί ανοικτά με το καθεστώς του Χίτλερ και είχαν συμβάλλει με «τεχνογνωσία» στην πραγματοποίηση του Ολοκαυτώματος και την εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων, πολιτικών αντιπάλων, αθίγγανων και ομοφυλόφιλων.
Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα πολεμικών αποζημιώσεων, αλλά έχει τεράστιο χρέος και μηδαμινές προοπτικές ανάπτυξης. Το πρόγραμμα της τρόικα δεν είναι φυσικά η Συνθήκη των Βερσαλλιών, αλλά δημιουργεί πλήρες αδιέξοδο για τη χώρα και τον λαό της. Υπάρχει απτή αίσθηση οικονομικής κατάρρευσης, κοινωνικής διάλυσης και εθνικής ταπείνωσης.
Ας πούμε μια διδακτική ιστορία για χώρες που έχουν υπέρογκα χρέη και υιοθετούν ‘σοβαρές’ οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο παραλληλισμός με Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν είναι τυχαίος.
Μια χώρα με τεράστια χρέη
Τον Νοέμβριο του 1918 η αυτοκρατορική Γερμανία συνθηκολόγησε με την Αντάντ. Ο γερμανικός θρίαμβος επί του Τσάρου στο Ανατολικό Μέτωπο το 1917 που είχε ανοίξει τον δρόμο για τους Μπολσεβίκους, αποδείχθηκε προσωρινός. Η Γερμανία, αν και ο στρατός της στεκόταν ακόμη στα πεδία των μαχών, ήταν ηττημένη κατά κράτος. Μετά τέσσερα χρόνια σφαγών με τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες στους λασπότοπους του Βελγίου και της Γαλλίας, ο πραγματικός νικητής ήταν η ανερχόμενη δύναμη των ΗΠΑ.
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών τον επόμενο χρόνο υπαγορεύτηκε όμως από τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες, που έκαναν στο πλάι τους ‘αφελείς και ιδεολόγους’ Αμερικανούς. Οι όροι της πολλοί και επαχθείς. Ο επαχθέστερος ήταν να αποδεχθεί η Γερμανία την ευθύνη του πολέμου, να δεχθεί ληστρικές παραχωρήσεις και να καταβάλει τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Τα ποσά εκφρασμένα σε χρυσά γερμανικά μάρκα ήταν εξωπραγματικά (περίπου 225 δις). Δύο χρόνια μετά, οι μεγάθυμοι νικητές μείωσαν την αρχική απαίτηση στα 130 δις, δηλαδή πάνω από 300% του γερμανικού ΑΕΠ. Οι πληρωμές για τόκους, χρεωλύσια και έξοδα κατοχής θα έφταναν το 10% του γερμανικού ΑΕΠ ετησίως. Η Γερμανία είχε βουλιάξει στα χρέη.
Οικονομική πραγματικότητα και θεωρία
Δεν υπήρχε απολύτως καμία περίπτωση να μπορέσει η γερμανική οικονομία, που είχε συρρικνωθεί κατά 20% στον πόλεμο, να αντιμετωπίσει τέτοιο άχθος. Δεν ήταν επίσης δυνατό να σηκώσει το βάρος του χρέους μετά την παραχώρηση των ανθρακωρυχείων της στη Γαλλία και τη δυσκολία εξαγωγών στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Μόνο αν οι αποζημιώσεις ήταν σαφώς μικρότερες και παράλληλα υπήρχε ανάπτυξη με άνοδο των εξαγωγών θα μπορούσε ίσως να αντιμετωπίσει την «ειρήνη των νικητών».
Αυτό περίπου ήταν το σκεπτικό του νεαρού Τζον Μέιναρντ Κέυνς, ενός από τους οικονομολόγους που συνόδευαν τη βρετανική αντιπροσωπεία στις Βερσαλλίες. Είχε το θάρρος να το δηλώσει δημόσια στο βιβλίο του Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης, ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει. Δεν έπεισε τη βρετανική κυβέρνηση, αλλά η παρρησία του και η τετράγωνη λογική του εντυπωσίασαν τον Λένιν.
Τα επιχειρήματα του Κέυνς δεν είχαν καμία τύχη ούτε στη Γαλλία. Για τους γαλλικούς κύκλους εξουσίας, η Γερμανία έπρεπε να εξουθενωθεί και ο Κέυνς ήταν ένας επικίνδυνος λογοκόπος. (περισσότερα…)
Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ δηλώνει ότι η αντιμετώπιση της κρίσης εντός της ΟΝΕ είναι η καλύτερη επιλογή για την χώρα μας, όπως επίσης και για την Ευρωζώνη. Παράλληλα όμως λέει ότι η έξοδος από την ΟΝΕ μαζί με την αθέτηση πληρωμών στο χρέος και την γενική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας συνιστούν εφικτή εναλλακτική λύση.
Η σύγκριση με το όργιο καταστροφολογίας και λασπολογίας που επιφύλαξαν στην εναλλακτική λύση οι κρατούντες στη χώρα μας είναι εντυπωσιακή. Οι υποστηρικτές της θεωρήθηκαν γραφικοί, περιθωριακοί και αγράμματοι. Βαρύγδουποι δημοσιογράφοι που συγχέουν την κακεντρέχεια με το πνεύμα υπαινίχθηκαν ακόμη και σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες, κατά κανόνα αγγλοσαξονικές. Έρχονται τώρα οι ψύχραιμοι τεχνοκράτες του ΔΝΤ να μας πουν ότι, ξέρετε, η εναλλακτική λύση υφίσταται.
Η κυβέρνηση και όσοι νέμονται την εξουσία αποφάσισαν όμως ότι η Ελλάδα θα κρατηθεί πάση θυσία στην ΟΝΕ. Άρα τι μπορούμε να περιμένουμε; Το ΔΝΤ μας το λέει ξεκάθαρα. Το 2013 θα έχουμε ύφεση 4.2%, αλλά από το 2014 ως το 2020 θα περάσουμε σε ανάπτυξη με μέσο ετήσιο ρυθμό περίπου 2.8%. Άρα το 2020 η ελληνική οικονομία θα έχει μεγεθυνθεί κατά περίπου 20%. Με άλλα λόγια, δεν θα έχει καν καλύψει τις απώλειες από την ύφεση του 2008-2013 που θα είναι γύρω στο 25% του ΑΕΠ.
Μήπως όμως η ‘εξυγίανση’ και οι ‘μεταρρυθμίσεις’ μας βάλουν σε καλύτερο δρόμο, οπότε μετά το 2020 η Ελλάδα θα αρχίσει να αναπτύσσεται ταχύρρυθμα; Δυστυχώς όχι. Το ΔΝΤ περιμένει ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα πέσει μετά το 2020. Δηλαδή η Ελλάδα θα καλύψει την απώλεια εθνικού εισοδήματος ίσως το 2022 και μετά θα πηγαίνει ασθμαίνοντας. Θα μεταβληθεί σε μια μικρή, φτωχή κι ασήμαντη χώρα. Στο μεταξύ θα συνεχίζεται η κοσμογονία της ανάπτυξης σε άλλες χώρες και στη γειτονιά μας.
Όλοι βέβαια γνωρίζουμε ότι οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ δεν είναι οι πλέον αξιόπιστες. Η έκθεση όμως είναι η βάση πάνω στην οποία εγκρίθηκε η νέα δόση. Συμπυκνώνει ατόφια την λογική του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης και ολόκληρης της παράταξης του ευρώ. Μας λέει, χωρίς περιστροφές, ότι για να έρθει ανάπτυξη πρέπει να συντριβούν οι μισθοί και να συρρικνωθεί ο μικρομεσαίος τομέας. Στο πλαίσιο αυτό θα ανακάμψει η εμπιστοσύνη των κεφαλαιούχων και θα υπάρξει τόνωση των ιδιωτικών επενδύσεων. Αυτή είναι η λογική της, τίποτε βαθύτερο.
«Η Ευρώπη αυτό τον καιρό έχει στοιχειωθεί από το φάντασμα του χρέους. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες λιποψυχούν μπροστά του. Και για να το εξορκίσουν, στύβουν τις οικονομίες τους». Αυτά γράφει ο RobertSkidelsky σε πρόσφατο άρθρο του στοProject Syndicate.
«Παρά ταύτα», συνεχίζει, «οι οικονομίες τους ακόμα παραπαίουν και το χρέος συνεχίζει να μεγαλώνει. Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν υποβαθμίσει εννέα χώρες της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας. Είναι πολύ πιθανόν, ν’ ακολουθήσει και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η εξήγηση είναι προφανής. Αν προσπαθείς εσκεμμένα να συρρικνώσεις το ΑΕΠ, τότε ο λόγος χρέος προς ΑΕΠ δεν μπορεί παρά να μεγαλώνει. Ο μόνος τρόπος για να μειώσεις το χρέος είναι να βάλεις την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης».
Κι όμως, παρά το προφανές της συλλογιστικής αυτής και την καταγεγραμμένη αξιοθρήνητη πραγματικότητα, η ΕΖ συνεχίζει αμείλικτα να καταβαραθρώνει τις οικονομίες των περισσοτέρων χωρών που την απαρτίζουν, μέσω περιοριστικών πολιτικών, οι οποίες δεν θα εφαρμόζονταν αν, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν πατούσαν στην αποδοχή των μαζών των χωρών αυτών.
Η συναίνεση αυτή οφείλεται στην προσεκτική καλλιέργεια και διασπορά από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς ενός αφελούς, αλλά αληθοφανούς αφηγήματος, το οποίο εκμεταλλευόμενο την ατομική εμπειρία του νοικοκυριού, όσον αφορά τη διαχείριση του οικογενειακού χρέους, κατορθώνει να το βάζει στο ίδιο πλαίσιο με το κρατικό και κατά συνέπεια να εξομοιώνει τις κρατικές με τις ατομικές πολιτικές αντιμετώπισής του.
Τα διάφορα προπαγανδιστικά σλόγκαν του τύπου «Ξοδεύαμε περισσότερα απ΄ όσα παράγαμε» ανήκουν στην προηγούμενη παραπλανητική, και θα δούμε το γιατί, συλλογιστική. Παρόμοιο προπαγανδιστικό υλικό, με διάφορες παραλλαγές, διακινείται και στις άλλες χρεο-χτυπημένες χώρες από τον διεθνή συνασπισμό προστασίας των ελίτ. Για παράδειγμα ο Κάμερον, όταν απευθύνεται στις μάζες, απαιτώντας απ’ αυτές συμμόρφωση στο κόψιμο των κοινωνικών παροχών, χρησιμοποιεί το παράδειγμα της πιστωτικής κάρτας: «το κρατικό χρέος είναι όπως το χρέος της πιστωτικής σας κάρτας: πρέπει να πληρωθεί».
Μπορεί να εξαναγκαστεί η Ελλάδα σε έξοδο από το ευρώ όπως προβλέπουν κάποιοι;
– Η έξοδος από το ευρώ θα είχε πολύ μεγάλο κόστος. Ομως, εάν η Ευρώπη δεν αλλάξει πορεία και η παραμονή στο ευρώ έχει μεγάλο κόστος. Εάν δεν γίνει κάτι, τα κόστη θα αυξάνουν και ο υπολογισμός για το εάν μια χώρα θα είναι καλύτερα εντός ή εκτός ευρώ ίσως αλλάξουν.
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ προειδοποιεί την Ε.Ε. να αλλάξει πορεία
Αυστηρή κριτική στην πολιτική λιτότηταςπου εφαρμόζεται στην Ευρώπη και βυθίζει τη Γηραιά ήπειρο στην ύφεση, ασκεί σε συνέντευξή του στην «Κ», ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος, Τζόζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας ότι «εάν η Ευρώπη δεν αλλάξει πορεία, ακόμη και η παραμονή στο ευρώ θα έχει μεγάλο κόστος».
Ο βραβευμένος με το Νομπέλ Οικονομίας καθηγητής του πανεπιστημίου Κολούμπια περιγράφει ως αναγκαίο το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, σημειώνοντας ότι αυτό θα πρέπει να καλύπτει όχι μόνο τον επίσημο τομέα, αλλά και τους ιδιώτες πιστωτές, ενώ υπογραμμίζει ότι η αναδιάρθρωση πρέπει να είναι μεγάλη, γιατί αλλιώς δεν θα είναι αποτελεσματική.
Χαρακτηρίζει ως «ευπρόσδεκτη» την αλλαγή στάσης της Αγκελα Μέρκελ έναντι της Ελλάδας, αλλά σπεύδει να επισημάνει ότι θα πρέπει «να υπάρξει και αλλαγή πολιτικής» προς αναπτυξιακά μέτρα που θα επιτρέψουν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη να εξέλθει από την κρίση που βιώνει.
Εκτιμά, δε, ότι οι σημερινοί μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είναι βιώσιμοι, και δηλώνει ότι «θα πρέπει να υπάρξει είτε περισσότερη είτε λιγότερη Ευρώπη».
Παγκοσμιοποίηση
Ο κ. Στίγκλιτζ, που διετέλεσε αντιπρόεδρος και επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας (1997-2000) και Πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων του Λευκού Οίκου στην κυβέρνηση Κλίντον (1995-1997), έχει γίνει παγκόσμια γνωστός για τις ενστάσεις του στον τρόπο με τον οποίο η διεθνής κοινότητα διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση, και την κριτική που ασκεί στους «φονταμενταλιστές της ελεύθερης αγοράς» και σε διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Μόλις κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οργανισμό ΛΙΒΑΝΗ, το βιβλίο του Γιώργου Κατρούγκαλου, συνταγματολόγου, καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, με τίτλο: »Η κρίση και η διέξοδος».
Στο Δελτίο Τύπου διαβάζουμε:
Για να αναζητήσουμε διέξοδο από την κρίση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να καταλάβουμε τις γενεσιουργούς αιτίες της, τόσο τις διεθνείς, όσο και τις εθνικές. Οι αμαρτίες και η ανικανότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος επέτειναν ακραία στη χώρα μας τις διαλυτικές της συνέπειες. Πρόκειται όμως για μια γενικότερη κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, η οποία διαπλέκεται με τη στρεβλή οικονομική αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η συνταγή των μνημονίων αποτελεί φάρμακο πιο θανατηφόρο από την αρρώστια, εφόσον επιταχύνει τη διαδικασία εγκατάλειψης των θεσμών του κοινωνικού κράτους και δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και διόγκωσης του χρέους. Και όμως, υπάρχει διέξοδος…
Εκδοτικός οίκος Α.Α.ΛΙΒΑΝΗ, Νοέμβριος 2012
Η υπέρβαση της κρίσης δεν απαιτεί τίποτα λιγότερο από την επιδίωξη αυτού που ως χθες φαινόταν αδύνατο. Όσα έγραφε ο Μ. Βέµπερ, στην ανάλογη, ζοφερή εποχή του Μεσοπολέµου, είναι σήµερα πιο επίκαιρα από ποτέ: «Μπροστά µας δεν βρίσκεται η άνθιση και το θέρος, αλλά µια πολική νύχτα παγερού σκότους και αντιξοοτήτων… Είναι απόλυτα σωστό -και όλη η ιστορική εµπειρία το επιβεβαιώνει- ότι ο άνθρωπος δεν θα πετύχαινε ποτέ το εφικτό, εάν δεν πάσχιζε επανειληµµένα να πραγµατοποιήσει το ανέφικτο… Και ακόµη και εκείνοι που δεν είναι ούτε ηγέτες ούτε ήρωες πρέπει να οπλιστούν µε τέτοια ψυχική δύναµη που να αψηφούν ακόµη και το θρυµµάτισµα όλων των ελπίδων τους. Χωρίς αυτή τη δύναµη δεν θα µπορέσουν να κατορθώσουν ούτε αυτό που είναι σήµερα δυνατό».
Ο πίνακας περιεχομένων του βιβλίου:
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ: ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 1974-2012
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Πανικό προκάλεσε στα ασφαλιστικά ταμεία ο συνδυασμός των ειδήσεων αφενός ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα προβεί σε επαναγορά ελληνικών ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών στο 35% της ονομαστικής αξίας τους και αφετέρου ότι το ΔΝΤ αρνήθηκε να δώσει το τμήμα της δόσης προς την Ελλάδα που του αναλογεί αν προηγουμένως δεν εκτιμήσει μετά τις 13 Δεκεμβρίου πώς πήγε η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων.
Ο πανικός οφείλεται στο ότι ενδέχεται η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ να δώσει εντολή στις διορισμένες διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων να προσέλθουν και να δώσουν τα ομόλογα που κατέχουν χάνοντας το… 65% της αξίας τους!!! Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε πραγματικό όλεθρο για τα ασφαλιστικά ταμεία και τη δυνατότητά τους να δίνουν συντάξεις που να διασφαλίζουν υποτυπωδώς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των συνταξιούχων.
Η κυβέρνηση έχει ήδη λεηλατήσει με το «κούρεμα» το 53% της αξίας των ομολόγων που κατείχαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν τα ξαναληστέψει εκ νέου με την «επαναγορά», δεν θα τους μείνει τίποτα σχεδόν για να δίνουν συντάξεις.
Η υπόθεση δεν είναι καθόλου αστεία και δεν προσφέρεται για δημαγωγία. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, υποθέτοντας ότι ένα ασφαλιστικό ταμείο είχε ένα ομόλογο αξίας 100 ευρώ. Με το «κούρεμα» του PSI η κυβέρνηση του έφαγε τα 53 ευρώ. Δεν του έδωσε όμως τουλάχιστον τα υπόλοιπα 47 ευρώ στο χέρι. Οχι. Του έδωσε 15 ευρώ σε διετή ομόλογα με την εγγύηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, τα οποία είναι όντως σίγουρα λεφτά. Τα μόνα σίγουρα, γιατί τα υπόλοιπα 32 που λείπουν του τα έδωσε υποχρεωτικά σε νέα ελληνικά ομόλογα ανύπαρκτης αξιοπιστίας και μάλιστα με μια «μικρή λεπτομέρεια»: Τα πρώτα από αυτά τα ομόλογα συνολικής αξίας 32 ευρώ λήγουν το 2023 και τα τελευταία το 2042!!!
Ζήσε δηλαδή Μάη μου να φας τριφύλλι. Τώρα έρχεται η κυβέρνηση και τι λέει; Να της δώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία τα ομόλογα ονομαστικής αξίας των 32 ευρώ έναντι… 11 ευρώ!
Με άλλα λόγια, από ένα ομόλογο αξίας 100 ευρώ πέρυσι τον Φεβρουάριο, να έχουν μείνει φέτος τον Δεκέμβριο στα χέρια των Ταμείων 15 συν 11 ίσον… 26 ευρώ!!! Θα τους έχει φάει δηλαδή η κυβέρνηση το… 74% της αξίας του ομολόγου! Πρόκειται αναμφίβολα για τη ληστεία του αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Θα πρόκειται για απίστευτο οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα, αν δεν εξαιρεθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από την υπαγωγή τους στην επαναγορά των ελληνικών ομολόγων.
Σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, όπως η σημερινή, παρατηρείται έντονο ενδιαφέρον για τη μελέτη της οικονομικής ιστορίας. Η ιδέα είναι ότι, μελετώντας τα οικονομικά προβλήματα (φαινόμενα) στην ιστορική τους εξέλιξη, προσδοκούμε να διδαχτούμε και προπάντων να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς και τις μακροχρόνιες τάσεις που διέπουν τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος.
Επιπλέον, η οικονομική ιστορία είναι κατά κάποιον τρόπο το εργαστήριο για τον έλεγχο της οικονομικής θεωρίας. Συνεπώς, χρειαζόμαστε την οικονομική ιστορία προκειμένου να ελέγξουμε τις επιπτώσεις διάφορων πολιτικών που δοκιμάστηκαν στο παρελθόν και να εξαγάγουμε συμπεράσματα για ανάλογες πολιτικές στις σημερινές συνθήκες ή, τέλος, να επεξεργαστούμε εντελώς νέες πολιτικές, λαμβάνοντας την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει από προηγούμενες.
Η οικονομική ιστορία του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται από μακροχρόνιες μεταπτώσεις της οικονομικής δραστηριότητας, «longue durée» σύμφωνα με τον Braudel, «μακρά κύματα» σύμφωνα με τον Kondratiev, αλλά και τον Hobsbawm. Οι Reinhart and Rogoff (2011, σ. 1682) στην έρευνά τους για τη σχέση δημόσιου χρέους και πτωχεύσεων αναφέρονται στην εξέλιξη του λόγου δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ για 70 χώρες της Αφρικής, Ασίας, Ευρώπης, Βόρειας Αμερικής, Λατινικής Αμερικής και Ωκεανίας και καταλήγουν στο αναμενόμενο συμπέρασμα ότι στην καθοδική φάση του μακρού κύματος παρατηρούνται οι περισσότερες πτωχεύσεις κρατών. Μάλιστα, διατείνονται ότι οι διαδοχικές πτωχεύσεις μπορεί να απέχουν πέντε χρόνια, δηλαδή δύο πτωχεύσεις σε μια βαθιά ύφεση, ωστόσο η πιο συνηθισμένη περίπτωση είναι αυτή των 50 χρόνων, μια περίπτωση που συνάδει με την υπόθεση των μακροχρόνιων κύκλων. Η ιδέα είναι ότι, στις φάσεις της ύφεσης, οι πιο αδύναμες οικονομίες είναι πολύ πιο ευάλωτες και, σε ένα δυσμενές εθνικό και διεθνές κλίμα, είναι πολύ πιθανόν οι δανειακές τους υποχρεώσεις, ακόμη και αν δεν είναι μεγάλες, να οδηγηθούν σε αδυναμία εξεύρεσης χρηματοδότησης και άρα να χρεοκοπήσουν.
Κατά την πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε, ανάμεσα σε άλλα, ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα σχέδιο Μάρσαλ και ότι ένα τέτοιο ανάλογο σχέδιο μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία υπέρβασης της κρίσης για τη χώρα και την Ευρώπη μαζί με τη μερική διαγραφή του χρέους.
Η θέση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ δεν διατυπώθηκε για πρώτη φορά. Έχει όμως σημασία ότι εκφράστηκε κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού.
Δυο μήνες νωρίτερα, το Σεπτέμβριο δηλαδή του τρέχοντος έτους, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε από τις Βρυξέλλες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε τονίσει : «Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ. Πρέπει να δοθεί χρόνος και ανάσα στην ελληνική οικονομία για να μπορέσει να ξαναπάρει μπρος και όχι να τη διαλύσουμε οριστικά με το νέο πακέτο μέτρων των 13 δισ. ευρώ». Η επιλογή του τόπου όπου διατυπώθηκε η θέση αυτή έχει επίσης τη σημασία της.
Στην ίδια συνέντευξη διευκρίνισε επίσης το πολύ σημαντικό ότι η «ανάσα αυτή θα πρέπει να δοθεί σε συμφωνία με τους πιστωτές» και όχι σε αντιπαράθεση μαζί τους.
Στις 14 Νοέμβρη ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του στο CNN, επανέφερε για μια ακόμη φορά τη θέση αυτή: «Χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη. Αυτή είναι η λύση και όχι η λιτότητα. Η λιτότητα σήμερα μπορεί να ευνοεί ένα σχέδιο για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης», τόνισε με νόημα στο αμερικανικό κανάλι ειδήσεων.
Όπως προκύπτει αβίαστα από τα παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί βασικό συστατικό στοιχείο μιας πολιτικής εξόδου από την κρίση ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Για τούτο επαναδιατυπώνει τη θέση αυτή σε κομβικές παρεμβάσεις του. Είναι βέβαια αδύνατο να αγνοεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι επιτελείς του κόμματος την ουσία του σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο υπήρξε το οικονομικό βάθρο επί του οποίου στηρίχθηκε η προσπάθεια των ΗΠΑ να επεκτείνουν την επιρροή τους στην Ευρώπη, να ανακόψουν το επαναστατικό κίνημα των λαών που είχε γιγαντωθεί μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο και την αντιφασιστική νίκη των λαών. Το σχέδιο Μάρσαλ υπήρξε η οικονομική πλευρά της αμερικανικής παρέμβασης στον εμφύλιο πόλεμο, συνόδεψε τις ναπάλμ που ρίχνονταν για πρώτη φορά στα βουνά της Ηπείρου. Και βέβαια, καθόλου δεν οδήγησε σε μια πραγματική οικονομική ανάπτυξη και, μάλιστα σε όφελος του λαού, γεγονός που αποδεικνύεται όχι μόνο από τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες που υπήρχαν και πριν την κρίση αλλά και από το ότι η χώρα δεν γνώρισε παρά ασθενή βιομηχανική ανάπτυξη και ήταν πάντοτε εξαρτημένη από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Όπως σημείωνε ο Θ. Παπαρήγας σε άρθρο του στο Ριζοσπάστη το 1997, «οι εισροές του Σχεδίου αποκατέστησαν τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ανανέωσαν τη βάση του και επέτρεψαν μια παρατεταμένη «απογείωση» του εξαρτημένου καπιταλισμού»[1].
Αυτές τις μέρες βρέθηκαν στην Αθήναo Heiner Flassbeck και ο φίλος και σύντροφος Κώστας Λαπαβίτσας. Παρόλο το φόρτο τους, μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε μια σύντομη συνομιλία μαζί τους.
Για τον Κώστα Λαπαβίτσα, φυσικά, δεν χρειάζονται συστάσεις. Ο Heiner Flassbeck πρέπει να πούμε ότι θεωρείται ένας από τους κορυφαίους της οικονομικής σκέψης στη Γερμανία. Ο Heiner Flassbeck βέβαια δεν είναι μαρξιστής αλλά διακρίνεται για την τολμηρή και ρεαλιστική προσέγγιση του και είναι ένας από τους ελάχιστους στο γερμανικό στερέωμα που στηλιτεύει εδώ και χρόνια αμείλικτα τη γερμανική οικονομική πολιτική, την οποία θεωρεί κατεξοχήν υπεύθυνη για την κρίση της ευρωζώνης.
Ο Heiner Flassbeck υπηρετεί από το 2006 ως Διευθυντής της Διεύθυνσης για την παγκοσμιοποίηση και την ανάπτυξη στρατηγικών της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTAD).
Είναι μέλος της Επιτροπής για την Μέτρηση των Οικονομικών Επιδόσεων και της Κοινωνικής Προόδου, καθώς και συγγραφέας πολλών βιβλίων και άρθρων για τα μακροοικονομικά θέματα, ιδίως όσον αφορά την τρέχουσα οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της στην πραγματική οικονομία.
Στο παρελθόν, έχει διατελέσει επικεφαλής μακρο-οικονομολόγος στο Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών μεταξύ 1988 και 1998, καθώς και Γενικός Γραμματέας (Υφυπουργός) από τον Οκτώβριο 1998 μέχρι τον Απρίλιο 1999 στο γερμανικό Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών, υπεύθυνος για τις διεθνείς υποθέσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ.
Η συνομιλία της Iskra με τους Heiner Flassbeck και Κώστα Λαπαβίτσα.
1.Heiner Flassbeck
Iskra: Έχετε πολλές φορές τονίσει ότι η Γερμανία και η γερμανική οικονομική πολιτική είναι κατεξοχήν υπεύθυνη για τη σημερινή κρίση στην ευρωζώνη, ιδιαίτερα για την οξύτατη κρίση στον ευρωπαϊκό νότο. Συνοπτικά, ποιοί είναι οι λόγοι για τους οποίους έχετε αυτή την άποψη;
Heiner Flassbeck: Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός. Αν δούμε τι συνέβη μέσα στη νομισματική ένωση, θα δούμε ότι ενώ υπήρχαν επισήμως στόχοι για τον πληθωρισμό, οι χώρες της νότιας Ευρώπης δεν πέτυχαν το στόχο γιατί είχαν υψηλότερο πληθωρισμό και η Γερμανία επίσης δεν πέτυχε τον στόχο, γιατί είχε χαμηλότερο πληθωρισμό. Η απόκλιση αυτή του πληθωρισμού οδήγησε σε πολύ μεγάλη απόκλιση στην ανταγωνιστικότητα, όπου οι χώρες του Νότου έχασαν σε ανταγωνιστικότητα, ενώ η Γερμανία έχει γίνει πάρα πολύ ανταγωνιστική. Το κενό αυτό ανταγωνιστικότητας είναι τόσο μεγάλο, που οι χώρες του Νότου δεν μπορούν να επιβιώσουν μέσα στη νομισματική ένωση όσο αυτό το κενό υφίσταται.
«Οι διαφωνίες και οι έριδες ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, μεταξύ μελών της ίδιας της Ευρωζώνης, οι συνεχείς αναβολές για την λήψη απόφασης από το Eurogroup επιβεβαιώνουν το χάος, το πλήρες αδιέξοδο, και την έλλειψη κάθε προοπτικής βιωσιμότητας σε οποιαδήποτε πολιτική της τρόικα για το ελληνικό χρέος.
Το ΔΝΤ φαινομενικά εμφανίζεται πιο θετικό προς την Ελλάδα, προτείνοντας ένα O.S.I.(Official Sector Involvement) δηλαδή την περικοπή των απαιτήσεων των κρατών – πιστωτών της Ελλάδας, όπως είχε γίνει στις αρχές του χρόνου με το P.S.I. (Private Sector Involvement). Στο βάθος των πραγμάτων όμως το ΔΝΤ παίρνει έγκαιρα πρωτοβουλία μετάθεσης ευθυνών μόνο στους άλλους, για ένα πρόγραμμα βασανιστηρίων που έχει επιβληθεί εδώ και τρία χρόνια στην Ελλάδα και είναι πλέον νεκρό και για το οποίο το ίδιο είναι φυσικός και ηθικός συναυτουργός στο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού.
Είναι σαφές πια πως ούτε η συμβολική περικοπή του ελληνικού χρέους προς κράτη και διεθνείς οργανισμούς, ούτε η παράταση της περιόδου αποπληρωμής, ούτε η μείωση των τόκων, ούτε η αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, ούτε κανένας Άγιος Βασίλης δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους σε συνδυασμό με μια ταχεία έξοδο από την ύφεση.
Η πλήρης αποτυχία του σχεδίου της τρόικα σημαίνει ότι η αδυναμία πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ είναι μέσα στην πορεία των πραγμάτων. Το απίστευτο χάος, οι συγκρούσεις, η αίσθηση κατάρρευσης και αδιεξόδου, τα εγωιστικά συμφέροντα κάθε κυβέρνησης, το κλίμα του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» σε σχέση με τις βαριές ευθύνες, οι αλληλοκατηγορίες δείχνουν ότι η έξοδος από το ευρώ μπορεί να προκύψει κάθε στιγμή και για οιαδήποτε αφορμή. Ακόμη κι αν και είναι πολύ πιθανό, – προκύψει τελικά συμβιβασμός, όπως έγινε κι άλλες φορές, στο Eurogroup την επόμενη εβδομάδα, αντί να λύσει θα κάνει πιο περίπλοκο και με πιο επώδυνες συνέπειες ένα πρόγραμμα ήδη βαρύτατο για την Ελλάδα.
Η μεγάλη αστάθεια του ευρώ, η υποβάθμιση της Γαλλίας, η πιστωτική αναξιοπιστία του EFSM προσθέτουν ακόμη πιο μελανά χρώματα στην εικόνα.
Η κυβέρνηση, δυστυχώς μετά και η αντιπολίτευση, φέρνουν τεράστιες ευθύνες για την έλλειψη ενός εναλλακτικού σχεδίου και για το ενδεχόμενο η έξοδος από το ευρώ να βρει τον ελληνικό λαό πιο ανέτοιμο και απροετοίμαστο ως νέα καταιγίδα. Τη στιγμή που η έξοδος από το ευρώ και η εθνική νομισματική πολιτική μπορούν να αποτελέσουν τη μεγάλη δυνατότητα για την γρήγορη ανασυγκρότηση της Ελλάδας.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής καλεί τους πολίτες να αφυπνισθούν, να κατανοήσουν ότι έχει φτάσει πια η στιγμή των γενναίων αποφάσεων και να συμμετάσχουν στην μεγάλη λαϊκή και πατριωτική προσπάθεια για το Σχέδιο Β, την συγκροτημένη, οργανωμένη, σχεδιασμένη πορεία μας προς ένα καλύτερο μέλλον.»
Με αφορμή τα νέα μέτρα και το έλλειμμα της δημοκρατίας σε όλες τις δραστηριότητες της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής διοργανώνουμε την εκδήλωση και σας καλούμε όλους να συζητήσουμε και να γνωριστούμε.
Ομιλητές:
1.Γιώργος Πάσογλου, δικηγόρος
Θέμα: “Η κρίση χρέους και τα μέτρα επίλυσης”
2. Jonathan Sugarmann, πρ. τραπεζικό στέλεχος
Θέμα:“Πού βαδίζουν οι αγορές ;”
3. Μπάμπης Κουρουνδής, δικηγόρος
Θέμα:” Το έλλειμμα δημοκρατίας – η περίπτωση του “Χωρίς Χρέος – Χωρίς Ευρώ”
Δημοσιεύθηκε στο ειδικό ένθετο του ΕΠΕΝΔΥΤΗ (Σάββατο 17.11.12), με θέμα: «Δάνεια-Κρίσεις-Χρεοκοπίες, Η μαύρη οικονομική ιστορία του 19ου και 20ου αιώνα’’
via ISKRA
Το φαινόμενο της «αθέτησης πληρωμών» δημόσιου χρέους, δηλ. της «πτώχευσης» ή «χρεοκοπίας» ή «παύσης πληρωμών» ενός κράτους, έχει μεγάλο βάθος χρόνου. Τους τελευταίους δύο αιώνες η υπερχρέωση κρατών συνδέεται κυρίως με τις οικονομικές κρίσεις, πολεμικές συγκρούσεις, ακραία φαινόμενα κερδοσκοπίας, κακοδιαχείρισης δημόσιων οικονομικών, ανισότιμες οικονομικές σχέσεις μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, κά. Ειδικότερα σε περιόδους κρίσεων «υπερπαραγωγής» (υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου), η ζήτηση δανειακού κεφαλαίου εντείνεται για την κάλυψη των αναγκών ρευστότητας, κρατών και επιχειρήσεων, λόγω μείωσης εσόδων και αύξησης ελλειμμάτων και πτώσης αντίστοιχα του κύκλου εργασιών, ενώ επιδεινώνονται οι όροι δανεισμού. Σοβαρές διαταραχές στη νομισματική σφαίρα με μορφή χρηματοπιστωτικών και τραπεζικών κρίσεων, μπορούν να εκδηλωθούν ανεξάρτητα από τις οικονομικές κρίσεις εντείνοντας τα φαινόμενα υπερχρέωσης και εκδήλωσης δημοσιονομικών κρίσεων με αντίστοιχους κινδύνους χρεοκοπίας. Γι αυτό η ιστορία των οικονομικών κρίσεων τους τελευταίους δύο αιώνες θα λέγαμε ότι αποτελεί «προοίμιο» της ιστορίας των κρατικών χρεοκοπιών. Κάθε δημοσιονομική κρίση (η κρίση δημόσιου χρέους), εκτός από τις γενικότερες αιτίες που συνδέονται με βαθύτερες αντιφάσεις της κεφαλαιοκρατικής (καπιταλιστικής) αναπαραγωγής έχουν και ειδικότερες αιτίες που συνδέονται με τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας.
Κρίση δημόσιου χρέους και διεθνές δίκαιο
Ανατρέχοντας την ιστορία της «παύσης πληρωμών» ή χρεοκοπιών στο διάστημα των δύο τελευταίων αιώνων (αρχές 19ου ως αρχές 21ου αιώνα) καταγράφουμε πάνω από 250 χρεοκοπίες1. Ειδικότερα στη διάρκεια του μεγάλου «κραχ» (1929-1934), 17 χώρες κήρυξαν «χρεοστάσιο» σε εξωτερικά δάνεια και άλλες 7 σε εσωτερικά. Επίσης μετά την κρίση του 1973-75 που συνοδεύτηκε από την πετρελαϊκή κρίση, 52 χώρες (κυρίως αναπτυσσόμενες) ζήτησαν αναδιαπραγμάτευση χρέους. Σε επίπεδο Ευρώπης, η Γερμανία έχει χρεοκοπήσει 2 φορές (Α’ και Β’ παγκόσμιος πόλεμος), η Αυστρία 5 φορές το 19ο αιώνα με πιο σημαντική το 1811, η Δανία 1 το 1813, Πορτογαλία 5 το 19ο αιώνα, η Τουρκία 5 στον 20ο αιώνα, Ρωσία 5 (2 στο 19ο και 3 τον 20ο αιώνα), ενώ η Ελλάδα χρεοκόπησε 5 φορές (πρώτη το 1827, δεύτερη 1843, τρίτη 1893, τέταρτη 1932 και πέμπτη σήμερα). (περισσότερα…)
»Ο Ναπολέων έλεγε ότι το καλύτερο στρατιωτικό σχέδιο παύει να ισχύει από τη στιγμή που πέφτουν οι πρώτοι κανονιοβολισμοί. Κάτι ανάλογο ισχύει στην πολιτική, σ’ αυτούς τους τόσο δύσκολους και ευμετάβλητους καιρούς. Ουδείς λογικός άνθρωπος θα απαιτήσει από την Αριστερά ένα απολύτως επεξεργασμένο σχέδιο, χωρίς ρίσκο και αβεβαιότητες. Έχει όμως το δικαίωμα να αξιώσει από μια κυβέρνηση λαϊκής ενότητας και εθνικής σωτηρίας να έχει εξαρχής ξεκάθαρους τους στόχους, τους φίλους και τους εχθρούς της, όπως και την τόλμη να ξεπεράσει τον εαυτό της, τις διαιρέσεις και τις αγκυλώσεις της.»
Τρόικα και Μνημόνια επιταχύνουν τα φαινόμενα διάλυσης της πολιτικής τάξης, φέρνοντας πιο κοντά το ενδεχόμενο να περάσει ο » μουντζούρης» του χρέους, μαζί με την κυβέρνηση ,στα χέρια της Αριστεράς.
Πηγή:ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Οι καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου δεκαημέρου με επίκεντρο το ολέθριο, για την κοινωνική πλειονότητα και εθνική κυριαρχία, Μνημόνιο 3 έθεσαν το πολιτικό σκηνικό σε τροχιά επιταχυνόμενης αποσταθεροποίησης για τρίτη συνεχή φορά, μετά την κατάρρευση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.
Το χειρότερο, για την υφιστάμενη πολιτική τάξη, είναι ότι αυτή τη φορά δε διαγράφεται στον ορίζοντα ομαλή εναλλακτική λύση- πλην βεβαίως του απεχθούς σεναρίου κάποιου είδους αυταρχικής εκτροπής. Ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία είναι η τελευταία ζώνη άμυνας ενός συστήματος που εξαντλεί τις εφεδρείες του. Με το ΠΑΣΟΚ κλινικά νεκρό, το μόνο ανοιχτό ερώτημα είναι αν το ιστορικό κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου διατηρεί κάποια αξία χρήσης ως δωρητής οργάνων προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Το ενδεχόμενο να βρεθεί η Ελλάδα σε αχαρτογράφητα νερά, με μια κυβέρνηση της Αριστεράς στο πηδάλιο, τίθεται στην ημερήσια διάταξη.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για μια καμπή ιστορικών διαστάσεων. Για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά θα κληθεί να κυβερνήσει όχι ένα έθνος της «περιφέρειας» (Λατινική Αμερική, Ασία) αλλά μια αναπτυγμένη χώρα της Δύσης.
Το πρόβλημα για την ελληνική Αριστερά και ιδιαίτερα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν έρχεται πάνω στην πλάτη ενός ισχυρότατου κοινωνικού ρεύματος, αποφασισμένου να στηρίξει την κυβέρνησή «του» στις κρίσιμες στιγμές. Οι δημοσκοπήσεις δεν μας επιτρέπουν καν να μιλήσουμε για εκλογικό ρεύμα υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η πλειονότητα του κόσμου αρχίζει να πείθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, μόνο γιατί βλέπει τους πολιτικούς του αντιπάλους (πλην της Χρυσής Αυγής) να αυτοκτονούν.
Σημείο τομής για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα αποδειχθεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών το οποίο ξεκίνησε να συζητιέται στην Βουλή την εβδομάδα που μας πέρασε κι ως θέμα έχει την κύρωση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που μεταξύ άλλων καταργούν το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο δημοσίων επιχειρήσεων. Συνολικά πρόκειται για ένα νόμο τερατούργημα καθώς καταφέρνει ένα συντριπτικό πλήγμα σε κάθε έννοια δημοσίου συμφέροντος, κυριολεκτικά το εξαφανίζει, χαρίζοντας τα πάντα στους ιδιώτες.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί προοίμιο του τρίτου μνημονίου που αναμένεται να ψηφιστεί μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, όπου θα περιέχονται και τα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 13,5 δισ. ευρώ, καθώς η επιτυχία του στηρίζεται εν πολλοίς στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, τα οποία αναμένεται να καλύψουν τις μαύρες τρύπες που θα δημιουργηθούν. Να θυμίσουμε πως στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής που είχε ψηφιστεί το 2011 τα έσοδα που αναμένονταν από τις ιδιωτικοποιήσεις υπολογίζονταν στα 50 δισ. ευρώ. Στο νέο σχέδιο Μνημονίου οι προσδοκίες έχουν μετριασθεί σημαντικά. Τα έσοδα που αναμένονται για το 2012 είναι 1,7 δισ. ευρώ, 5 δισ. ευρώ μέχρι το 2013, 7,3 δισ. μέχρι το τέλος του 2014, 8,5 μέχρι το τέλος του 2015 και 11,1 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2016. Ακόμη όμως κι αυτά τα ποσά απέχουν σημαντικά από την πραγματικότητα, όπως αποτυπώθηκε σε μελέτη του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Ελληνικού Δημοσίου που κοινοποιήθηκε προς την Τρόικα κι η οποία αποκαλύφθηκε στις 15 Ιουλίου από την εφημερίδα Έθνος. Με βάση λοιπόν τις δικές τους εκτιμήσεις κι οι οποίες στηρίζονταν στις χρηματιστηριακές τιμές των εισηγμένων και τις προσφορές που είχαν ήδη υποβληθεί από ενδιαφερόμενους, τα αναμενόμενα έσοδα του δημοσίου από την πώληση των περιουσιακών του στοιχείων δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τα 6,9 δισ. ευρώ! Ούτε 14% των αρχικών προβλέψεων! Ενδεικτικά, από την πώληση της ΕΥΔΑΠ το ελληνικό δημόσιο θα λάβει 200 εκ. ευρώ, από την ΕΥΑΘ 80 εκ., από το Ελληνικό στην καλύτερη περίπτωση 700 εκ., από την Εγνατία 250 εκ. ευρώ, από τα περιφερειακά αεροδρόμια 400 εκ., από την πώληση των λιμανιών Πειραιά Θεσσαλονίκης κ.α. 420 εκ., από την ΔΕΗ 350 εκ., κοκ.
Συντονισμένη απεργία και άλλες δράσεις σε όλη την Ευρώπη στις 14 Νοέμβρη κάλεσε η Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων στη συνεδρίαση της 17ης Οκτώβρη. Πρόκειται για την πιο συντονισμένη κίνηση των ευρωπαϊκών συνδικάτων εδώ και πολλές δεκαετίες και δίνει την ευκαιρία για ένα πρωτοφανές απεργιακό γεγονός, μιας και ήδη στην Πορτογαλία και την Ισπανία έχει κηρυχτεί γενική απεργία.
Η απόφαση ήταν αποτέλεσμα του απεργιακού ξεσηκωμού που ήδη εξελίσσεται σε όλο το Νότο της Ευρώπης και της πίεσης πάνω στις ηγεσίες των μεγάλων ευρωπαϊκών συνδικάτων για πρωτοβουλίες συντονισμού. Οι απεργίες στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία έχουν γίνει σύμβολο και έχουν δώσει έμπνευση στους εργάτες και τις εργάτριες όλης της Ευρώπης. Το σύνθημα “Είμαστε όλοι Έλληνες” που ακούγεται σε όλες τις διαδηλώσεις δεν είναι σύνθημα “συμπαράστασης” αλλά δείχνει ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης ξέρουν πως η σύγκρουση με τη λιτότητα και τις περικοπές δεν μπορεί να γίνει παρά με απεργιακή κλιμάκωση.
Πορτογαλία
Η απόφαση για τις 14 Νοέμβρη ξεκίνησε από την Πορτογαλία, όπου η μεγαλύτερη συνομοσπονδία της χώρας, CGTP, κήρυξε γενική απεργία σε συνέχεια από την πολύ πετυχημένη σαββατιάτικη διαδήλωση στη Λισαβόνα στις 29 Σεπτέμβρη και τις μεγάλες πορείες που ξεκινώντας από το Βορρά και το Νότο της χώρας κατέληξαν στην πρωτεύουσα στις 13 Οκτώβρη. Αξίζει να σημειωθεί ότι η CGTP δεν ανήκει μόνο στη Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, αλλά και στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, στην οποία ανήκει και το ΠΑΜΕ, μιας και παραδοσιακά είναι η Ομοσπονδία που συνδέεται με το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Οποιοσδήποτε είναι οπαδός της αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της οικονομίας και της κοινωνίας δεν μπορεί παρά να υποστηρίζει την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την αποδέσμευση από την ΕΕ επειδή ρήξη με το κεφάλαιο και τον αστισμό δεν μπορεί να γίνει με επιτυχία χωρίς τα ελάχιστα απαιτούμενα εργαλεία της αυτόνομης βιομηχανικής πολιτικής, αγροτικής πολιτικής, πολιτικής διεθνούς εμπορίου, συναλλαγματικής πολιτικής, με την ΕΚΤ να είναι υπεύθυνη για τη νομισματική πολιτική και το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας να εκμηδενίζει ουσιαστικά την άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής.
Όμως είναι άλλο αυτό το ζήτημα και άλλο η ανίχνευση και η αποτίμηση της διαδικασίας ή των διαδικασιών που μας έφεραν μέχρι εδώ, στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του ελληνικού καπιταλισμού. Με άλλα λόγια δεν ταυτίζονται απαραίτητα το ζήτημα των αιτιών της τρέχουσας κρίσης γύρω από τις οποίες οφείλει να περιστραφεί η ιδεολογική διαπάλη με τις δυνάμεις του αστισμού για όσο διάστημα διαρκεί η κρίση, και το ζήτημα της τοποθέτησης μας για τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη. Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα μπορεί να προκύψει αβίαστα από τα προαπαιτούμενα για μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση χωρίς απαραίτητα να είναι το ευρώ και η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης η κύρια αιτία της κρίσης που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση για να αλλάξουμε πορεία και να πάμε κάπου αλλού, σε μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση πρέπει να ξέρουμε όσο το δυνατόν καλύτερα πως φτάσαμε, τι μας οδήγησε ως εδώ.
Και για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο ένα σαφές θεωρητικό πλαίσιο εντελώς διακριτό και διαφορετικό από τα αστικά συμβατικά οικονομικά, που στην περίπτωση μας δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας συνδέοντας έτσι την ελληνική κρίση με την κατάσταση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και την τρέχουσα θεωρητική και εμπειρική συζήτηση που διεξάγεται γύρω από αυτήν στη μαρξιστική βιβλιογραφία.
Ως είθισται στην σύγχρονη εκδοχή της δημοκρατίας οι δημοσιογραφικές διαρροές υποκαθιστούν τις υποτυπώδεις δομές κοινωνικού διαλόγου και δια της επαναλήψεως συνδράμουν στην εμπέδωση των νέων κάθε φορά αντεργατικών νομοθετικών ρυθμίσεων πριν ακόμη την υιοθέτησή τους. Ταυτόχρονα, η δια του τύπου καθεστωτική προπαγάνδα στοχεύει στη διαμόρφωση μιας ψευδούς εικόνας σε σχέση με τις δήθεν αντιστάσεις απέναντι στην τρόικα των δύο κυβερνητικών εταίρων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στην προσπάθειά τους να αναβάλλουν προσωρινά την βέβαιη κατάρρευσή τους.
Ωστόσο, η υιοθέτηση των νέων –πλήρως συμφωνημένων με την τρόικα– δυσμενών μέτρων για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, αφενός προστίθεται σε ένα πλέγμα συνολικής απορρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας που έχει επιτελεσθεί την τελευταία διετία και τελεί ακόμη σε ισχύ (Πίνακας 1) και αφετέρου, αποτελεί συνεπή και πολλές φορές εμπρόθεσμη εφαρμογή προηγούμενων μνημονιακών δεσμεύσεων.
Ανεξάρτητα εάν ψήφισαν ή όχι μέρος ή το σύνολο των διατάξεων των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων οι βουλευτές των κομμάτων της συμπολίτευσης γνωρίζουν πολύ καλά ότι το νέο πακέτο είναι ένα ακόμη προβλεπόμενο μέτρο στην κατεύθυνση της συμφωνημένης ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και της μείωσης του κόστους εργασίας. Ειδικότερα:
α) Αποτελεί σαφή μνημονιακή δέσμευση (4046/2012) η αντικατάσταση του μέχρι πρότινος ισχύοντος συστήματος καθορισμού των κατωτάτων ορίων στις αποδοχές μέσα από ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και μάλιστα το αρχικό χρονοδιάγραμμα έχει παραβιαστεί (Ιούλιος 2012). Έτσι, με την γνωστή Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου του περασμένου Φλεβάρη μειώθηκαν δραματικά οι κατώτατες αποδοχές της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών, ενώ πάγωσαν και οι λεγόμενες ωριμάνσεις και αυξήσεις μέχρι η ανεργία να διαμορφωθεί σε επίπεδα κατώτερα του 10%. Σήμερα, απομένει η ολοκλήρωση του καθυστερημένου σχεδιασμού μέσα από τον νομοθετικό καθορισμό ενόςενιαίου νόμιμου ελάχιστου μισθού, έπειτα από διαβούλευση (όχι συμφωνία) με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Δύο νέα κείμενα από το RMFσχετικά με το σκάνδαλο LIBOR. Πρόκειται για εξαιρετικά πρωτοπόρα ανάλυση που θα διαβαστεί πολύ και ίσως έχει και αντίκτυπο στους ρυθμιστικούς μηχανισμούς των αγορών παραγώγων.
This paper uses the Keynesian Beauty Contest as a theoretical framework to analyse the LIBOR fixing mechanism. The ‘true’ money market rate can be seen as a fundamental value, or focal point, towards which the LIBOR should aim…
This paper adopts a game-theoretical approach to analyse the LIBOR fixing mechanism. Several non-zero-sum LIBOR Games are modelled and then solved using a standard Bayes Nash solution…
Ποια είναι η κατάσταση συνολικά στην περίθαλψη σήμερα;
Η κατάσταση είναι δραματική. Δεν μιλάμε πλέον για υγειονομική κρίση, αλλά για πραγματική υγειονομική γενοκτονία. Κατ’ αρχήν, πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των ανασφάλιστων, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι –κυρίως πρώην ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ) – αδυνατούν να καταβάλουν τα ασφάλιστρα και χάνουν το δικαίωμα ασφάλισης.
Επίσης, ακόμα και οι τυπικά «ασφαλισμένοι» στην πραγματικότητα είναι ανασφάλιστοι: o ΕΟΠΥΥ (ο κοινός φορέας παροχής περίθαλψης των κοινωνικών ασφαλιστικών ταμείων) είναι στην πράξη χρεοκοπημένος και αδυνατεί να αποζημιώσει τους συμβεβλημένους φαρμακοποιούς και γιατρούς, οι οποίοι κάθε τόσο κινητοποιούνται και σταματούν την παροχή φαρμάκων και ιατρικών υπηρεσιών.Εδώ υπενθυμίζεται άλλωστε πως από 1-1-12 έχει αυξηθεί κατακόρυφα η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα και στις παρακλινικές εξετάσεις (25% και 15% αντίστοιχα). Επίσης, όσον αφορά τα «ακριβά» φάρμακα των καρκινοπαθών και των χρονίως πασχόντων τα οποία με απόφαση του Γ. Λοβέρδου διανέμονται μόνο από τα κρατικά φαρμακεία, παρατηρούνται μεγάλες ελλείψεις γιατί καθυστερούν οι πληρωμές προς τις φαρμακευτικές εταιρείες. Τέλος, η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας δεν είναι καθόλου καλή, λόγω κυρίως της απαγόρευσης προσλήψεων προσωπικού από την μία, αλλά και δραματικής μείωσης λειτουργικών δαπανών και «κουρέματος» των λογαριασμών των νοσοκομείων με το PSI από την άλλη. Όλα αυτά συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό.
Πως φτάσαμε ως εδώ;
Για την απαράδεκτη αυτή πραγματικότητα δεν φταίει τόσο η οικονομική κρίση αυτή καθ’ εαυτή, αλλά τα καταστροφικά αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν τα δυόμιση τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΔΝΤ στο όνομα της κρίσης. (περισσότερα…)
Το παρακάτω κάλεσμα υπογράφουν:Magda Alves – Μέλος της πορτογαλικής φεμινιστικής ένωσης UMAR, Sylviane Dahan – «Dones d’Enllac», εκπρόσωπος της FAVB (Ομοσπονδία Ενώσεων Γειτόνων της Βαρκελώνης), Christiane Marty – μέλος της Επιτροπής Φύλου του ATTAC και του Ιδρύματος Copernic, Cathy Menard – Επιτροπή Γυναικών των συνδικάτων SUD του Loiret, Σόνια Μητραλιά – μέλος της Πρωτοβουλίας «Γυναίκες ενάντια στο χρέος και τα μέτρα λιτότητας» και της «Ελληνικής Επιτροπής ενάντια στο χρέος», Judit Morva – μέλος της ευρωπαϊκής φεμινιστικής Πρωτοβουλίας (IFE), Marlene Tuininga – μέλος της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών (MMF) και της WILPF, Christine Vanden Daelen – μέλος του CADTM και της Πρωτοβουλίας «Γυναίκες ενάντια στο χρέος και τα μέτρα λιτότητας», Felicity Dowling – Γυναίκες του Merseyside ενάντια στις Περικοπές
Προσκαλούμε τα δίκτυα, τις ενώσεις και τις πρωτοβουλίες γυναικών στην Ευρώπη σ’ ένα φεμινιστικό Φόρουμ.Θα διεξαχθεί στη Φλωρεντία, στο πλαίσιο του «Firenze 10 + 10», από τις 8 έως τις 11 Νοεμβρίου, στη Fortezza da Basso / www.firenze1010.eu
Ενάντια στο χειρότερο πετσόκομμα των δικαιωμάτων μας από το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, θέλουμε να ξεκινήσουμε μια διαδικασία επανασυσπείρωσης, να συζητήσουμε τις νέες προκλήσεις και να επεξεργαστούμε εναλλακτικές φεμινιστικές λύσεις. Να οικοδομήσουμε ένα πλατύ και ενωτικό κίνημα φεμινιστικών δράσεων για μια άλλη Ευρώπη – Να ποιος είναι ο στόχος μας!
Κάτω από την πίεση των αγορών, οι πολιτικές λιτότητας εφαρμόζονται ακολουθώντας το ίδιο μοντέλο παντού στην Ευρώπη: αυτό της δραστικής μείωσης των δημόσιων δαπανών, που μεταφράζεται σε περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, στη κοινωνική προστασία, στους μισθούς, στις συντάξεις, κάποιες φορές και με αύξηση των φόρων, που επιβαρύνει, κατά πλειοψηφία, τους φτωχούς πληθυσμούς. Τα μέτρα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, της «ευελιξίας» της αγοράς εργασίας και της επισφάλειας των μισθωτών σχέσεων.
Το 1898, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, έχοντας νικήσει στον πόλεμο εναντίον της Ισπανίας, υποχρέωσαν την τελευταία να ακυρώσει το χρέος της Κούβας, πρώην ισπανικής αποικίας. Η απόφασή τους, που καθιέρωσε ένα νέο δόγμα, βασιζόταν στο σκεπτικό ότι το χρέος επιβλήθηκε με τη δύναμη των όπλων και συνέβαλε στην καθυπόταξη του κουβανέζικου λαού
εφημ ΤΑ ΝΕΑ
Αφότου ανακαλύφθηκε το νησί από τον Χριστόφορο Κολόμβο, το 1492, η Κούβα τελεί υπό ισπανική κυριαρχία. Η Μαδρίτη διαχειρίζεται τον Στρατό της, την Αστυνομία της, τον χρυσό της, τις φυτείες ζαχαροκάλαμου και καπνού της, τους σκλάβους και τα χρέη της. Και από τα μέσα του 19ου αιώνα η εξέγερση υποφώσκει. Οι ΗΠΑ κρατούν αποστάσεις, εξοπλίζοντας λίγο ώς πολύ μυστικά τούς κουβανούς εξεγερμένους.
Ομως στις 15 Φεβρουαρίου 1898, το αμερικανικό θωρηκτό «USS Maine» ανατινάζεται στον κόλπο της Αβάνας και βυθίζεται παίρνοντας μαζί του 266 μέλη του πληρώματός του. Το πολεμικό βρισκόταν στην Κούβα για να προστατεύσει τα αμερικανικά συμφέροντα. Οι μάχες που φέρνουν αντιμέτωπους την Ισπανία και τους μαχητές της ανεξαρτησίας είναι μια απειλή για τις φυτείες ζαχαροκάλαμου, ένα μεγάλο μέρος της συγκομιδής από τις οποίες προορίζεται για την αμερικανική αγορά.
Το ναυάγιο του θωρηκτού θα χρησιμεύσει ως πρόσχημα για μια αμερικανική επέμβαση. Οι ΗΠΑ ανεβάζουν τους τόνους: αναγνωρίζουν ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο κουβανέζικο κράτος, απευθύνουν τελεσίγραφο στον ισπανικό Στρατό, επιβάλλουν αποκλεισμό στο νησί. Στις 24 Απριλίου, η Ισπανία κηρύσσει τον πόλεμο. Ο Splendid Little War (υπέροχος μικρός πόλεμος), όπως τον είπαν οι Αμερικανοί, δεν θα διαρκέσει παρά τέσσερις μήνες. Στριμωγμένη από τους αντιπάλους της, η Ισπανία συνθηκολογεί και στις 12 Αυγούστου 1898 μια προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης βάζει τέλος στις εχθροπραξίες. Η αστερόεσσα επωφελείται για να προσαρτήσει το Πόρτο Ρίκο και τη νήσο Γκουάμ και να αγοράσει τις Φιλιππίνες έναντι 20 εκατ. δολαρίων.
δεν μπορούμε να περιμένουμε την κήρυξη της επόμενης απεργίας που για μια ακόμα φορά θα είναι ανοργάνωτη, χωρίς στόχο, χωρίς προοπτική.
ούτε να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές, ελπίζοντας ότι θα λυθούν όλα με μια κυβερνητική αλλαγή.
ποτέ οι λαοί και οι εργαζόμενοι δεν αντιμετώπισαν μια τέτοια επίθεση, χωρίς να είναι οργανωμένοι και αποφασισμένοι.
ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ – ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ
Να ενωθούμε στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, παντού, σε κοινή δράση και ενιαίο κοινωνικό μέτωπο όλου του αριστερού – προοδευτικού κόσμου για να υπερασπιστούμε τις ζωές μας!
Να οργανωθούμε. Κανείς μόνος του. Στις γειτονιές σε λαϊκές συνελεύσεις και λαϊκές επιτροπές. Στους χώρους εργασίας στα σωματεία και σε επιτροπές δράσης. Απέναντι στην εφορία και στα χαράτσια. Απέναντι στα δάνεια και στις κατασχέσεις των τραπεζών. Απέναντι στην έλλειψη φαρμάκων. Απέναντι στην πείνα και την φτώχεια. Για να οργανωθούν οι άνεργοι για μέτρα ανακούφισης και για τα άμεσα προβλήματα επιβίωσής τους. Για να ξεδοντιάσουμε τη φασιστική μηχανή.
Να κηρύξουμε πραγματικό και όχι εικονικό ανένδοτο αγώνα. Να σαμποτάρουμε τη φορολογική και δημοσιονομική πολιτική του κράτους – να ακυρώσουμε στην πράξη τα «κοστούμια» της Τρόικας. Να οργανωθεί – να διευρυνθεί το δεν πληρώνω εφορία-χαράτσια-τράπεζες. Να μπλοκάρουμε την εφαρμογή κάθε αντεργατικού μέτρου (πχ απολύσεις) με καταλήψεις μέχρι τέλους. Να μπλοκάρουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
»Στο ζήτημα της ενδεχόμενης εξόδου από την ευρωζώνη (αποχώρησης ή αποπομπής ή συμφωνημένης αποδέσμευσης) δεν υπάρχει ως τώρα καμιά συγκεκριμένη προετοιμασία, πολύ περισσότερο που ορισμένα ζητήματα (έκδοση εθνικού νομίσματος, έλεγχος συναλλάγματος κα), απαιτούν έγκαιρη προετοιμασία (τεχνικές υποδομές) για την αντιμετώπιση των δυσκολιών. Εν συντομία δεν υπάρχει ένα «Plan B», τόσο από πολιτική, όσο οργανωτική-τεχνική, καθώς και κινηματική (πολιτικο-ιδεολογική) άποψη, εφ’ όσον θα χρειαστεί τη στήριξη του λαού.»
Η επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου Α. Μέρκελ στην Ελλάδα, έβαλε τέλος στο επικοινωνιακό παιγνίδι της κυβέρνησης για δήθεν αγώνα αναδιαπραγμάτευσης του «Μνημονίου», καθώς και στις ψευδαισθήσεις όσων πιστεύουν ότι με τις γονυκλισίες, παρακάλια και υποταγή στους «άρχοντες» της ευρωζώνης, θα δείξουν κατανόηση για τα δεινά του ελληνικού λαού. Το μήνυμα είναι σαφές. Εφαρμόστε το Μνημόνιο, δηλαδή χρεοκοπία του ελληνικού λαού για εξόφληση των δανειστών-τοκογλύφων και «ραντιέ» του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα η επίσκεψη υπογράμμισε ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός φιλοδοξεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελλάδα, με τη συνειδητή υποταγή της εγχώριας ελίτ, από οικονομική, πολιτική και γεω-στρατηγική άποψη.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ ΣΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ
Η επίσκεψη Μέρκελ εξάντλησε επίσης τον πολιτικό χρόνο ανοχής της κυβέρνησης Σαμαρά. Πέρασαν οι 100 πρώτες μέρες που θεωρούνται «σημαδιακές» για το έργο της. Δυστυχώς παρ’ ότι ο λαός αποδοκίμασε τις πολιτικές του πρώτου Μνημονίου και η ζωή έδειξε τις καταστροφικές του συνέπειες (μείωση ΑΕΠ 20%, ανεργία 25%, άνεργοι νέοι και νέες 55%, 500.000 «λουκέτα», διπλασιασμός φτωχών, πάνω από 3.000 αυτοκτονίες, κα), η κυβέρνηση επιμένει στην εφαρμογή ενός σκληρότερου Μνημονίου, σχεδιάζοντας μάλιστα να επιβάλλει το 2013 το μεγαλύτερο μέρος του «πακέτου» (9 δις € σε σύνολο 15 δις ως το 2015). Πρόκειται για συνειδητή πολιτική «δήμευσης» του ελληνικού λαού, με δραστική μείωση μισθών, συντάξεων, δαπανών υγείας-πρόνοιας-παιδείας και αναπτυξιακών δαπανών, ξεπούλημα κερδοφόρων ΔΕΚΟ και δημόσιας περιουσίας, με στόχο πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, ώστε να αρχίσουμε υποτίθεται….«σιγά-σιγά» να εξοφλούμε το χρέος.!
H επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Αθήνα αποσαφήνισε τρία πράγματα:
Πρώτον, ότι το κέντρο της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να αποπέμψει την Ελλάδα όσο αυτή θα συμμορφώνεται με τα Μνημόνια, έστω και με καθυστερήσεις, ή με μικρούς συμβιβασμούs.
Δεύτερον, ότι οι ελληνικοί ιθύνοντες κύκλοι δεν έχουν άλλη στρατηγική εκτός από την παραμονή στην Ευρωζώνη, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Τρίτον, ότι η διαδικασία κοινωνικής αποσάθρωσης λόγω των Μνημονίων είναι πολύ προχωρημένη, με έντονα φαινόμενα δυσπιστίας, θυμού και απόγνωσης.
Η κύρια αιτία αποσάθρωσης είναι η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, η οποία μεταβαίνει ταχέως σε νέο επίπεδο χαμηλής ισορροπίας. Οι επενδύσεις έχουν συντριβεί, η κατανάλωση υποχωρεί, οι εξαγωγές εντός EE μειώνονται από καιρό, ενώ πρόσφατα υποχώρησαν και οι εξαγωγές εκτός Ε.Ε., πιθανόν λόγω έλλειψη πιστώσεων. Η ανεργία, ήδη τεράστια, θα κινηθεί ανοδικά και το επόμενο διάστημα. Η συρρίκνωση του ΑΕΠ για το 2010-2 θα είναι υπερτετραπλάσια αυτής που προέβλεπε το πρώτο Μνημόνιο. Η λεγόμενη σταθεροποίηση μετατρέπει την Ελλάδα από χώρα μεσαίου σε χώρα χαμηλού εισοδήματος.
Στο πλαίσιο αυτό η δημοσιονομική προσαρμογή αποδεικνύεται εξαιρετικά επισφαλής. Το δημοσιονομικό έλλειμμα θα κυμανθεί στο 6-9% το επόμενο διάστημα, ενώ το πρωτογενές έλλειμμα δύσκολα θα μηδενιστεί το 2013, ότι κι αν λέει η κυβέρνηση. Το Δημόσιο έχει στην ουσία κηρύξει εσωτερική παύση πληρωμών προς επαγγελματίες και μικρομεσαίους, επέβαλε καταιγίδα φόρων και απορροφά μεγάλο μέρος από τη λιγοστή ρευστότητα που δημιουργούν οι τράπεζες.
Ταυτόχρονα, το δημόσιο χρέος είναι εκτός ελέγχου λόγω τα ύφεσης, ενώ ο στόχος του 120% για το 2020 είναι απολύτως ανέφικτος.
Η Ελλάδα θα χρειαστεί οπωσδήποτε νέα αναδιάρθρωση, μόνο που, μετά το αποτυχημένο PSI, οι οφειλές είναι κυρίως προς επίσημους δανειστές και δεν υπόκεινται στην ελληνική νομοθεσία. Αυτοκτονικότερη διαχείριση χρέους από αναπτυγμένη χώρα είναι δύσκολο να βρει κανείς.
Στην δημοσιότητα δόθηκε σήμερα λίστα με μεγάλες επιχειρήσεις που απαλλάχτηκαν από το χαράτσι μετά την ευνοϊκή ρύθμιση Βενιζέλου. Η λίστα των απαλλαγέντων δεν δόθηκε από κανέναν Υπουργό και από καμιά κυβέρνηση. Και όπως είναι προφανές την συγκεκριμένη είδηση δεν θα την δείτε σε κανένα ΜΜΕ. Δεν θα ακούσετε τον ΣΚΑΙ να λέει πώς απαλλάχτηκε από το χαράτσι. Δεν θα διαβάσετε στο ΕΘΝΟΣ πώς επίσης απαλλάχτηκε. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά…
Ο τότε Υπουργός Οικονομικών και νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ.Βενιζέλος, αυτός που του ξεφεύγουν λίστες μεγαλο–φοροφυγάδων, κυνηγώντας ανελέητα συνταξιούχους, μισθωτούς και άνεργους, τις μέρες που το χαράτσι συζητούνταν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, πέρασε νομοθετική ρύθμιση εν κρυπτώ. Με τη ρύθμιση αυτή απάλλασσε κατά ένα μεγάλο μέρος από το χαράτσι μεγαλοιδιοκτήτες ακινήτων. Συγκεκριμένα για κατόχους ακινήτων άνω των 1.000 τ.μ. τους χάριζε το 30%, ενώ για κατόχους ακινήτων άνω των 2.000 τ.μ. τους χάριζε το 60% του χαρατσιού. Φυσικά, ο χρόνος στον οποίο κατέθεσε την νομοθετική ρύθμιση δεν ήταν τυχαίος, ούτε ήταν τυχαίο το ότι την συγκεκριμένη ρύθμιση δεν την περιείχε ο αρχικός νόμος.
Οι αποκαλύψεις έγιναν σήμερα το απόγευμα σε συνέντευξη τύπου από τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κ. Φωτόπουλο. Έτσι εξηγείται η ζέση με την οποία η Κομαντατούρα της τρικομματικής κυβέρνησης έσπασε την κατάληψη της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ στο κέντρο πληροφοριακών συστημάτων της ΔΕΗ και τα ΜΜΕ άφριζαν εναντίον των συνδικαλιστών. Τα στοιχεία βγήκαν στην δημοσιότητα από τους καταληψίες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και φυσικά όχι από την διοίκηση της επιχείρησης ή από το Υπουργείο Οικονομικών. Τα δε ΜΜΕ αφού κατήγγειλαν ως ανήκουστη την κατάληψη την Κυριακή, έδωσαν εντολή στους δημοσιογράφους να αποχωρήσουν κατά την διάρκεια της σημερινής συνέντευξης τύπου.
Όσον αφορά στην τρέχουσα κρίση έχουν διαμορφωθεί τρεις βασικές απόψεις που επιχειρούν να την ερμηνεύσουν:
Η πρώτη αποδίδει τα αίτια της κρίσης στην ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας: οι ρεμούλες, ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, το δημόσιο έλλειμμα και στην πιο τραβηγμένη περίπτωση το ίδιον της ελληνικής φυλής είναι υπεύθυνα για την ελληνική κρίση.
Η δεύτερη αποδίδει τα αίτια της κρίσης όχι γενικά στον καπιταλισμό αλλά σε μια ειδική μορφή του, τον καζινοκαπιταλισμό. Ο χρηματιστηριακός τζόγος και η απληστία ενός μέρους του κεφαλαίου ευθύνονται για την παγκόσμια κρίση που χαρακτηρίζεται ως χρηματοπιστωτική.
Η τρίτη είναι η μαρξιστική άποψη, στην οποία βέβαια υπάρχουν αποχρώσεις. Σε αυτή την ερμηνεία εμπλέκονται οι έννοιες της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, της υποκατανάλωσης και της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και της κρίσης υπερπαραγωγής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ΜΜΕ και τα αστικά κόμματα αναπαράγουν τις δυο πρώτες απόψεις και κυρίως την πρώτη. Οι συνεχείς και εκτεταμένες αναφορές στο δημόσιο έλλειμμα και στον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα έχουν μετατραπεί σε αξιώματα στα μυαλά του κόσμου που δύσκολα, για να μην πούμε πολύ δύσκολα, σπάνε. Ως εκ τούτου χρειάζεται επίμονη και διαρκής ιδεολογική δουλειά, για να αρχίσουν να δημιουργούνται κάποια πρώτα ρήγματα στη συνείδηση των εργαζομένων.
Ξεκινάμε, λοιπόν, μια τέτοια προσπάθεια καταθέτοντας τρία ερωτήματα σε οικονομολόγους προκειμένου να έχουμε μια πρώτη «μαγιά» που θα βοηθήσει για έναν ευρύτερο προβληματισμό σχετικά με τα παραπάνω ζητήματα.
Πηγή: Εργατικός Αγώνας
Συνέντευξη με το Λεωνίδα Βατικιώτη
1) Τι είναι το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε ένα κράτος; Πώς δημιουργούνται και τι εκφράζουν; Η Ελλάδα εμφανίζει κάποια ιδιαιτερότητα σε αυτά σχετικά με τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη; Γιατί η ΕΕ έχει θέσει σκληρούς στόχους δημοσιονομικής πολιτικής; Ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι υπερδιογκωμένος; Τι λένε τα στοιχεία της Γιούροστατ; Τελικά το έλλειμμα και ο δημόσιος τομέας ευθύνονται για την ελληνική κρίση; Αν η κύρια αιτία είναι άλλη, έχουν παίξει κάποιο ρόλο τα παραπάνω μεγέθη;
-Το δημοσιονομικό έλλειμμα δημιουργείται όταν τα δημόσια έσοδα υπολείπονται των αναγκαίων δημοσίων δαπανών, με αποτέλεσμα το κράτος να προβαίνει σε δανεισμό για να καλύψει αυτές τις ανάγκες. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται το δημόσιο χρέος. Κατ’ αντιστοιχία το ιδιωτικό χρέος είναι οι συσσωρευμένες οφειλές ιδιωτικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας έγκειται στο γεγονός ότι το 2010, ακόμη και πριν τις λαθροχειρίες της κυβέρνησης Παπανδρέου με την Eurostat, ήμασταν η μοναδική χώρα της ΕΕ με τόσο μεγάλο δημόσιο έλλειμμα και χρέος. Σε αυτό το πλαίσιο η κρίση του 2010 ήταν δημοσιονομική – κάτι άλλωστε που δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο για το ελληνικό κράτος που από τον 19ο αιώνα εσωτερίκευε κάθε καπιταλιστική κρίση ως δημοσιονομική.
Διαδηλώνουμε μαζικά ενάντια στην επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου
Persona non grata πρέπει να κηρυχθεί η γερμανίδα καγκελάριος που την Τρίτη 9 Οκτωβρίου πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα. Η Άνγκελα Μέρκελ είναι ανεπιθύμητη και η επίσκεψη της αποτελεί πρόκληση γιατί η Γερμανία φέρει τεράστια ευθύνη για την σημερινή δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός: Η Γερμανία ευθύνεται για:
Τη διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Την πέμπτη ελληνική χρεοκοπία, που επιτεύχθηκε μέσω του PSI, και είχε ως αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να είναι ξανά εκτός ελέγχου.
Τη μη καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων που προσεγγίζουν το 1 τρισ. ευρώ.
Την κατάλυση της Δημοκρατίας και την ανάδυση του Νεοναζισμού σε μια Ελλάδα που πλήττεται από τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Την πολιτική εξοντωτικής και απάνθρωπης λιτότητας που οδηγεί σε ασφυξία τους εργαζόμενους στην Ελλάδα και όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Τη σχεδιαζόμενη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που θα οδηγήσουν κι επίσημα τους μισθούς στα 200 ευρώ.
Το καθεστώς οικονομικής κατοχής που έχει επιβληθεί με την Task Force του Ράιχενμπαχ, τη μόνιμη παρουσία στην Ελλάδα του Φούχτελ, κ.λπ.
Για όλους αυτούς και πολλούς ακόμη λόγους που σχετίζονται με τα δεινά που προκαλεί η Γερμανία στην Ευρώπη, η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου καλεί στις συγκεντρώσεις που έχουν προγραμματιστεί ενάντια στην επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα. Με την μαζική μας παρουσία στέλνουμε μήνυμα απειθαρχίας και αγώνα απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά και την Τρόικα, δηλώνοντας πως είμαστε απέναντί τους και ότι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 13,5 δισ. ευρώ δεν θα περάσουν, όσες επισκέψεις κι αν ανταλλάξουν μεταξύ τους.
Είναι σημαντικό να διαπεράσουμε το προπέτασμα καπνού που έχουν κατασκευάσει οι πιστωτές και να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια. Γενικευμένες ακυρώσεις χρεών συνέβησαν επανειλημμένα στην ιστορία.
Ο Χαμουραμπί – βασιλιάς της Βαβυλώνας- και οι διαγραφές του χρέους
Ο Κώδικας Χαμουραμπί βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Στην πραγματικότητα, ο όρος «κώδικας» είναι ακατάλληλος, διότι ο Χαμουραμπί μας άφησε ένα σύνολο κανόνων και αποφάσεων που αφορούν τις σχέσεις κυβέρνησης και πολιτών. Η βασιλεία του Χαμουραμπί, βασιλιάς της Βαβυλώνας (βρίσκεται στο σημερινό Ιράκ), ξεκίνησε το 1792 π.χ. και διήρκησε 42 χρόνια.
Αυτό που δεν αναφέρουν τα περισσότεροι βιβλία ιστορίας, είναι ότι ο Χαμουραμπί, όπως και άλλοι ηγέτες των πόλεων-κρατών της Μεσοποταμίας, διακήρυξε επανειλημμένα την διαγραφή χρεών των πολιτών προς τις κυβερνητικές αρχές και τους ανωτέρους αξιωματούχους και υπάλληλους. Το κείμενο που αποκαλείται Κώδικας Χαμουραμπί συντάχθηκε πιθανώς το 1762 π.χ. Ο επίλογος του διακήρυττε ότι «ο ισχυρός δεν μπορεί να καταπιέζει τον αδύναμο, η δικαιοσύνη πρέπει να προστατεύει τη χήρα και τα ορφανά (…) για να αποδίδεται δικαιοσύνη στους καταπιεσμένους» .
«Επειδή πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για τα «λαμόγια» και τους τζαμπατζήδες της Ευρώπης (τον Ελληνικό λαό) , η ελληνική εργατική τάξη έχει πληρώσει πριν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ευρωζώνη (2009) το ποσό των 479,3 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ»
Συνολικά σύμφωνα με τις επίσημες απολογιστικές εκθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ελεγκτικού Συνεδρίου μόνο την τελευταία εξαετία (2004-2010) πληρώσαμε ως Ελληνικός λαός- ως εργατική τάξη στους εταίρους, φίλους και προστάτες το ποσό των: 366.6 δις όταν το χρέος μας ήταν 299 δις ευρώ.
Mε βάση τον πίνακα της εισηγητικής έκθεσης του Προϋπολογισμού για το 2012 όπου υπερψηφίστηκε από τα λαμόγια-προδότες και υπηρέτες των τραπεζών και των μονοπωλίων (βουλευτές ΠΑ.ΣΟ.Κ, Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. ) έχουμε πληρώσει εδώ και μια 20ετία ,το ποσό των 479,3 δις ευρώ. Θυμίζω ότι το χρέος μας ήταν 298,8 Δισεκατομμύρια ευρώ στις 31.12.2009 Δηλαδή με βάση τα έγγραφα του Υπουργείου Οικονομικών έχουμε πληρώσει σε τοκοχρεολύσια 480 Δις όταν χρωστούσαμε 300!(πληρώσαμε δηλαδή σχεδόν 200 δις παραπάνω αλλά το χρέος μας όχι μόνο δεν μειώθηκε, όχι μόνο δεν αποπληρώθηκε αλλά αντιθέτως αυξήθηκε… και μας λένε ότι χρωστάμε άλλα τόσα!)!
To Γερμανικό Ινστιτούτο Rosa Luxemburg κυκλοφόρησε την αναθεωρημένη έκδοσή του για την κρίση χρέους στην Ευρώπη. Τίτλος της έκθεσης είναι «Όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για τις Ελληνογερμανικές σχέσεις στην κρίση, αλλά δεν τολμάνε να σας πουν» και μπορείτε να την διαβάσετε από εδώ. .
Από τον πρόλογο της έκθεσης
Δύο χρόνια ευρωκρίση: την άνοιξη του 2010 τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διέσωσαν την ελληνική κυβέρνηση από αδυναμία πληρωμής. Εντούτοις, μόλις δυο χρόνια αργότερα η Αθήνα χρειάζεται ένα ακόμη πακέτο δανείων. Το Μάρτιο του 2012 εγκρίθηκε επιτέλους η πίστωση έπειτα από έντονες συζητήσεις. Στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις ερίζουν για το εάν ο δανεισμός είναι αναγκαίος και ποιος θα τον πληρώσει.
Στη Γερμανία κυριαρχεί η άποψη ότι η ίδια η Ελλάδα ευθύνεται για τη συμφορά της: πρώτα κατάφερε με πονηριές να ενταχθεί στην Ευρωζώνη, έπειτα η ελληνική κυβέρνηση ξόδευε πάρα πολλά και, κυρίως, οι κυβερνώμενοι δούλευαν πολύ λίγο.Τέτοιου είδους ερμηνευτικά μοτίβα, στα οποία λανθάνει ο εθνικισμός, καλλιεργήθηκαν από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης και τους γερμανούς πολιτικούς, οι οποίοι μάλιστα προτείνουν αντίστοιχες «λύσεις» για την κρίση: οι Έλληνες πρέπει να ξοδεύουν λιγότερο, να εργάζονται περισσότερο και να πουλήσουν τη δημόσια περιουσία τους – και, εφόσον αυτές οι λύσεις αποτύχουν, η Ελλάδα πρέπει να βγει από την Ευρωζώνη. Η ανοησία σε όλα αυτά είναι πως ούτε οι αναφερόμενες ως αιτίες της κρίσης είναι σωστές ούτε οι προτεινόμενες λύσεις οδηγούν πράγματι στην έξοδο από την κρίση.
Εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου και του ATTAC Ελλάδας
Καφέ Φλοράλ, Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012, στις 8.00 μμ
Ομιλητές:
Τζόναθαν Σούγκαρμαν, πρώην τραπεζικός στέλεχος, Ιρλανδία
Λεωνίδας Βατικιώτης, οικονομολόγος, δημοσιογράφος, Ελλάδα
Σε γνώση των εποπτικών αρχών κερδοσκοπούσαν οι τράπεζες τα προηγούμενα χρόνια, υποστηρίζει ο Ιρλανδός, πρώην τραπεζικό στέλεχος, Τζόναθαν Σούγκαρμαν. Το καθεστώς εγκληματικής αδιαφάνειας συνεχίζεται ακόμη και τώρα, όπως έδειξε το σκάνδαλο χειραγώγησης του επιτοκίου Libor, στο οποίο εμπλέκονται οι μεγαλύτερες τράπεζες!
Πρόκειται για σκάνδαλα που έχουν στοιχίσει πακτωλούς χρημάτων στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, οι οποίοι καλούνται στο τέλος να καθαρίσουν την «κόπρο του Αυγεία». Μόνο την προηγούμενη τριετία, από τον Οκτώβρη του 2008 ως τον Οκτώβρη του 2011, οι κρατικοί προϋπολογισμοί της Ευρώπης φορτώθηκαν με 4,5 τρισ. ευρώ. Τόσα χρήματα δόθηκαν στους αποτυχημένους τραπεζίτες τα οποία κόπηκαν από μισθούς, συντάξεις και επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας. Τσάμπα χρήμα δηλαδή για τους τραπεζίτες, φτώχεια για τον λαό.
Όσον αφορά στην τρέχουσα κρίση έχουν διαμορφωθεί τρεις βασικές απόψεις που επιχειρούν να την ερμηνεύσουν:
Η πρώτη αποδίδει τα αίτια της κρίσης στην ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας: οι ρεμούλες, ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, το δημόσιο έλλειμμα και στην πιο τραβηγμένη περίπτωση το ίδιον της ελληνικής φυλής είναι υπεύθυνα για την ελληνική κρίση.
Η δεύτερη αποδίδει τα αίτια της κρίσης όχι γενικά στον καπιταλισμό αλλά σε μια ειδική μορφή του, τον καζινοκαπιταλισμό. Ο χρηματιστηριακός τζόγος και η απληστία ενός μέρους του κεφαλαίου ευθύνονται για την παγκόσμια κρίση που χαρακτηρίζεται ως χρηματοπιστωτική.
Η τρίτη είναι η μαρξιστική άποψη, στην οποία βέβαια υπάρχουν αποχρώσεις. Σε αυτή την ερμηνεία εμπλέκονται οι έννοιες της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, της υποκατανάλωσης και της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και της κρίσης υπερπαραγωγής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ΜΜΕ και τα αστικά κόμματα αναπαράγουν τις δυο πρώτες απόψεις και κυρίως την πρώτη. Οι συνεχείς και εκτεταμένες αναφορές στο δημόσιο έλλειμμα και στον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα έχουν μετατραπεί σε αξιώματα στα μυαλά του κόσμου που δύσκολα, για να μην πούμε πολύ δύσκολα, σπάνε. Ως εκ τούτου χρειάζεται επίμονη και διαρκής ιδεολογική δουλειά, για να αρχίσουν να δημιουργούνται κάποια πρώτα ρήγματα στη συνείδηση των εργαζομένων.
Ξεκινάμε, λοιπόν, μια τέτοια προσπάθεια καταθέτοντας τρία ερωτήματα σε τρεις οικονομολόγους προκειμένου να έχουμε μια πρώτη «μαγιά» που θα βοηθήσει για έναν ευρύτερο προβληματισμό σχετικά με τα παραπάνω ζητήματα. Τα ερωτήματα έχουν ως εξής:
1) Τι είναι το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε ένα κράτος; Πώς δημιουργούνται και τι εκφράζουν; Η Ελλάδα εμφανίζει κάποια ιδιαιτερότητα σε αυτά σχετικά με τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη; Γιατί η ΕΕ έχει θέσει σκληρούς στόχους δημοσιονομικής πολιτικής; Ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι υπερδιογκωμένος; Τι λένε τα στοιχεία της Γιούροστατ; Τελικά το έλλειμμα και ο δημόσιος τομέας ευθύνονται για την ελληνική κρίση; Αν η κύρια αιτία είναι άλλη, έχουν παίξει κάποιο ρόλο τα παραπάνω μεγέθη;
2) Με ποιο περιεχόμενο χρησιμοποιείται ο όρος καζινοκαπιταλισμός; Τι είναι το πλασματικό κεφάλαιο; Ποιες πολιτικές δυνάμεις τον χρησιμοποιούν; Γιατί τμήματα του κεφαλαίου έριξαν το βάρος τους στις χρηματιστηριακές δραστηριότητες τα τελευταία χρόνια; Πρόκειται για μια ιδιαίτερη μορφή καπιταλισμού που μπορεί να διορθωθεί κι έτσι τα όποια προβλήματα να ελαχιστοποιηθούν ή να εξαλειφθούν; Ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει παίξει ρόλο στην εκδήλωση της κρίσης και με ποιο τρόπο;
3) Πώς ερμήνευσε ο Μαρξ την ύπαρξη κρίσεων στον καπιταλισμό; Τι σημαίνει κρίση υπερπαραγωγής και τι υπερυσσώρευση κεφαλαίου; Η υποκατανάλωση είναι μαρξιστική ή κεϋνσιανή θεώρηση; Πώς η σημερινή κρίση ερμηνεύεται με το μαρξιστικό μοντέλο; Ποιο είναι το πολιτικό παρεπόμενο της μαρξιστικής ερμηνείας;
Για τα ερωτήματα απευθυνθήκαμε σε δυο πανεπιστημιακούς, στον Σταύρο Μαυρουδέα και στο Λεωνίδα Βατικιώτη. Παρουσιάζουμε σήμερα τη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο καθηγητής Πολιτικής οικονομίας του ΠΑΜΑΚ Στ. Μαυρουδέας και θα ακολουθήσει η συνέντευξη με τον Λ. Βατικιώτη.
Συνέντευξη του Σταύρου Μαυρουδέα
1) Τι είναι το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε ένα κράτος;
Το δημόσιο έλλειμμα είναι η υστέρηση των δημόσιων εσόδων έναντι των δημόσιων εξόδων. Διακρίνεται συνήθως σε ισοζύγιο (δηλαδή σχέση εσόδων – εξόδων) του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το δημόσιο χρέος είναι ο δανεισμός του δημοσίου είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Όμως το εσωτερικό δημόσιο χρέος είναι συνήθως πιο εύκολα χειρήσιμο από το εξωτερικό (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ιαπωνία). Το ιδιωτικό χρέος είναι ο συνολικός δανεισμός των ιδιωτών είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό.
Η Ελλάδα έχει υψηλό δημόσιο έλλειμμα και δημόσιο χρέος αλλά χαμηλό ιδιωτικό χρέος. Έτσι, συγκρινόμενη με άλλες χώρες της ΕΕ αλλά και του κόσμου, ενώ έχει υψηλό δημόσιο χρέος έχει χαμηλό συνολικό χρέος (δηλαδή άθροισμα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους).
ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΓΙΔΑ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑΣΤΕΙ Δ.ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΕΛ!
ΤΟ ΑΚΕΛ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ!
Σε δεινότατη θέση, η οποία μόνο με την Κυπριακή εθνική τραγωδία μπορεί να συγκριθεί, έχει περιέλθει η Κύπρος και ειδικότερα ο Πρόεδρος της Κύπρου Δ.Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ.
Η τρόικα, η οποία έχει βάλει γερά τη θηλιά στο λαιμό της Κύπρου, επιμένει στην συνομολόγηση με την Κυπριακή κυβέρνηση ενός μνημονίου, σκληρότερου απ’αυτό που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, σε αντάλλαγμα για την παροχή χρηματοδοτικής «στήριξης» των Κυπριακών τραπεζών και της Κυπριακής οικονομίας.
Ο Πρόεδρος της Κύπρου Δ.Χριστόφιας και η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ προσπαθούν εναγωνίως να χαλαρώσουν όσο είναι δυνατόν το πλαίσιο των μνημονιακών μέτρων, αν και όσο «αντιστέκονται», χωρίς να προβάλλουν μια συνολική αντιμνημονιακή διέξοδο και εναλλακτική αντιμνημονιακή απάντηση, δίνουν την εικόνα αγκιστρωμένου ψαριού, που όσο σφαδάζει τόσο αγκιστρώνεται περαιτέρω και επιδεινώνει τη βάσανό του.
Η Κύπρος πληρώνει πανάκριβα την ασύγνωστη ένταξή της στην ευρωζώνη και την παράδοσή της στις τράπεζες και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Σε μια προσπάθεια να χαλαρώσει τις μνημονιακές πιέσεις, η κυβέρνηση της Κύπρου έχει καταφύγει στη Ρωσία, προσδοκώντας, ίσως, ότι μπορεί να αποκομίσει απ’αυτήν χρηματοδοτικές ενέσεις, οι οποίες αν δεν αποτρέψουν τη μνημονιακή επιτήρηση, τουλάχιστον θα τη χαλαρώσουν μαζί και τους όρους της.
Όσον αφορά αυτό το θέμα ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου Βάσος Σιαρλή τόνισε ότι μέχρι στιγμής δεν έχει καμμία ενημέρωση σχετικά με την εξέλιξη στο αίτημα παροχής δανείου από τη Ρωσία ύψους πέντε δισ. ευρώ.
Από χτες οι καμπάνες άπασας της επικράτειας χτυπούν χαρμόσυνα. Αφορμή η δήλωση της κυρίας Μέρκελ (στην «Καθημερινή»):
%20LAKA%20MPLE%20PRASINO%20ASPRO%20PSATHA%2019euro%20ME%20DERMATINH%2022euro.JPG)
contramee 