Πουνέντες

Δυτικοί άνεμοι μας παρασέρνουν – με σύμβαση αορίστου χρόνου- στην άλλη πλευρά του φεγγαριού. Θα επικοινωνούμε ,όμως, τακτικά με επιστολές και  καρτ ποστάλ από τις γειτονιές του κόσμου.

Καλό καλοκαίρι

Καλούς αγώνες

Καλή πατρίδα σύντροφοι

Μικαέλ Λεβί: »Νομιμοποιείται ο αντισημιτισμός, στην Ελλάδα;»

»Ελλάδα: Νομιμοποιείται ο αντισημιτισμός;»

 Του Μικαέλ Λεβί

Ένας Εβραίος μαρξιστής σύρεται στα δικαστήρια, κατηγορούμενος για »συκοφαντική δυσφήμηση» από τους ναζί. Είμαστε στην Γερμανία του 1933; Καθόλου: Βρισκόμαστε στη »δημοκρατική»(με πολλά εισαγωγικά) Ελλάδα του 2013. Ο εν λόγω κατηγορούμενος είναι ο Σάββας Μιχαήλ, λαμπρός διανοούμενος και ηγέτης μίας εκ των οργανώσεων της ελληνικής επαναστατικής μαρξιστικής Αριστεράς.

Ο Σάββας Μιχαήλ  είναι ένας  εξαιρετικά ασυνήθιστος και  αντικομφορμιστής στοχαστής. Ελληνοεβραίος αντι-σιωνιστής και διεθνιστής, είναι συγγραφέας ενός σημαντικού αλλά αταξινόμητου έργου, που ασχολείται με την λογοτεχνία , τη φιλοσοφία και την ταξική πάλη ενώ  διακρίνεται για την πρωτοτυπία και τον δυναμισμό των απόψεών του. Το πρώτο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη στα γραπτά του είναι η  τεράστια κουλτούρα του: ο συγγραφέας γνωρίζει καλά  την Αγία Γραφή, το Ταλμούδ, την Καμπάλα, το αρχαίο ελληνικό θέατρο, την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, τη  νεοελληνική ποίηση , τον Χέγκελ και τον Μαρξ – για να μην αναφέρουμε τον Τρότσκι, που αποτελεί την κύρια πολιτική πυξίδα του – ενώ  μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα πολλά σε αυτό τον μακρύ κατάλογο .

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της σκέψης του είναι η προσπάθεια επανερμηνείας του μαρξισμού και της επαναστατικής θεωρίας υπό το φως του  μεσσιανικού και του ιουδαϊκού μυστικισμού – και το αντίστροφο. Πρόκειται για μια παράδοξη και επινοητική προσέγγιση – όπως αυτή του  Ερνστ Μπλοχ και του  Βάλτερ  Μπένγιαμιν , δύο από τους αγαπημένους συγγραφείς του – που διερευνά   τον θρησκευτικό αθεϊσμό, ή, αν θέλετε, τον κοσμικό μεσσιανισμό.

Αυτός ο προβληματισμός αντιμετωπίζεται για πρώτη φορά ως κεντρικό  θέμα σε μια αξιόλογη συλλογή από δοκίμια που δημοσιεύθηκαν  το 1999, με τίτλο Μορφές του Μεσσιανικού. Το τελευταίο έργο του Σάββα Μιχαήλ το Γκόλεμ ή Περί υποκειμένου και άλλων φαντασμάτων (2010) αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της άθεης θρησκευτικής και εβραιο-μαρξιστικής προσέγγισης. Πρόκειται για μια συλλογή από δοκίμια που αφορούν όχι μόνο τον Γκόλεμ αλλά επίσης τον  Κάφκα, τον Χέλντερλιν, τον Λακάν, τον  Φιλίπ Λακού- Λαμπάρτ, τον Χέγκελ, τον Μαρξ και κάποιους σύγχρονους Έλληνες ποιητές όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Η λογική συνοχή του βιβλίου  αποδίδεται με τρόπο, αρκετά ασυνήθιστο, καθότι ο συγγραφέας συνδέει, δομεί και συγχωνεύει τον εβραϊκό μυστικισμό, την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία και τον επαναστατικό μαρξισμό.

ΝούνοΤέλες: Πορτογαλική Αριστερά και ευρώ

Λίγες μόλις ημέρες μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην πορτογαλική κυβέρνηση με τις παραιτήσεις υπουργών που διαφωνούν με τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, η συζήτηση για την πορεία των πραγμάτων στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και τη βιωσιμότητα του ευρώ φουντώνει. Το κλασικό πλέον ερώτημα, «μέσα ή έξω από το ευρώ;», γενικεύεται σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. που πλήττονται βάναυσα από την παρατεταμένη ύφεση και την τερατώδη ανεργία που προκαλούν τα προγράμματα προσαρμογής της τρόικας. Η «Κ.Ε.» δημοσιεύει σήμερα άρθρο του Πορτογάλου οικονομολόγου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κοΐμπρα και μέλους της Επιτροπής για το λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, Νούνο Τέλες, για το σοβαρό προβληματισμό που επικρατεί εδώ και καιρό στην πορτογαλική Αριστερά γύρω από το θέμα αυτό. Οι θέσεις του αναδεικνύουν με ενάργεια τη διάθεση αλλά και τις δυσκολίες που υπάρχουν ακόμη στην προσέγγιση ενός ζητήματος, το οποίο απασχολεί ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά, στην προσπάθεια που καταβάλλει για να αναδιαμορφώσει συνολικά τη στρατηγική της.

 του Νούνο Τέλες

Η Πορτογαλία είναι αναμφισβήτητα μια από τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν περισσότερο πληγεί από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση  (ΟΝΕ). Παρ’ όλα αυτά, η συζήτηση για την ΟΝΕ και, κυρίως, για το ενδεχόμενο εξόδου από αυτήν ήταν μέχρι πρόσφατα σχεδόν ανύπαρκτη. Από τη δεξιά κυβέρνηση γίνονταν ευκαιριακές αναφορές που την παρουσίαζαν ως καταστροφικό σενάριο το οποίο η Πορτογαλία έπρεπε να αποφύγει πάση θυσία. Αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς απέφευγαν τη σχετική συζήτηση. Τις λίγες φορές μάλιστα που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια αντιμέτωπα με το θέμα του ευρώ, η αντίδρασή τους ήταν είτε μια πλήρης απόρριψη της δυνατότητας εξόδου είτε η καταφυγή σε μια ασαφή και διφορούμενη θέση.

Το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Σ.Κ.), απορρίπτει κάθε είδους ευρωσκεπτικισμό. Από την άνετη θέση της αντιπολίτευσης στην οποία βρίσκεται από το 2011, το Σ.Κ. προτείνει ένα πρόγραμμα ηπιότερης λιτότητας και ευρωπαϊκής έμπνευσης μεταρρυθμίσεων, αποφεύγοντας οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση σχετικά με τις διαρθρωτικές ρίζες της σημερινής κρίσης και το ρόλο της Νομισματικής Ενωσης.

Το Μπλόκο της Αριστεράς είναι ένα κόμμα που ιδρύθηκε σχετικά πρόσφατα από μια συμμαχία μικρών αριστερών κομμάτων, και είχε σημαντική εκλογική άνοδο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000. Αν και ασκεί κριτική στην Ε.Ε. και την αρχιτεκτονική του ευρώ, παραμένει αυστηρά προσηλωμένο σε μια μάλλον ασαφή «προοδευτική ευρωπαϊκή ατζέντα». Αυτό το κόμμα στάθηκε, στα τέλη του 2011, ο σφοδρότερος πολέμιος κάθε ενδεχόμενου εξόδου από το ευρώ, με την ηγεσία του να αντιδρά έντονα στην προσπάθεια ανοίγματος μιας εσωτερικής συζήτησης που επιχείρησε μια ομάδα μελών του κόμματος. Η έξοδος από το ευρώ χαρακτηρίσθηκε ως «εθνικιστική» πρόταση, με καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή των εργαζομένων.

Τέλος, το Πορτογαλικό Κ.Κ., ένα από τα λίγα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη που διατηρεί ισχυρή επιρροή όχι μόνο στα συνδικάτα, αλλά και στο εκλογικό σώμα (γύρω στο 8%-10% των ψήφων), ήταν ανέκαθεν το πιο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της Πορτογαλίας. Ωστόσο, παρ’ όλο που αναγνωρίζει τη μη βιωσιμότητα του ευρώ και την ανάγκη διάλυσης της ΟΝΕ, το ΠΚΚ είναι προσεκτικό σχετικά με την έξοδο από την ΟΝΕ, που θεωρεί ως μια επιλογή με υψηλό κόστος, που θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή από την εγχώρια ταξική πάλη.

Gustav Mahler – Symphony No.6 in A minor

Γκούσταβ Μάλερ ( 7 Ιουλίου 1860 – 18 Μαΐου 1911)

Symphony No.6 in A minor «Tragische»

Brahms-Piano Concerto No.1 in D minor,op.15

Johannes Brahms (1833-1897)

Piano Concerto No.1 in D minor, op.15

Μανόλης Αναγνωστάκης – Όταν αποχαιρέτησα

[Όταν αποχαιρέτησα…]

Όταν αποχαιρέτησα τους φίλους

Σ’ αυτή τη γη ξεχάστηκεν η μέρα

Κι οι νύχτες εναλλάσσονταν με νύχτες.

Πώς να μιλήσω; Το πλήθος δάμαζε

Τους δημεγέρτες και τους πλάνους. Με στιλέτα

Καρφώναν τα δικά μου λόγια. Πώς να μιλήσω

Όταν στηνόνταν μυστικές αγχόνες

Σε κάθε πόρτα ενεδρεύοντας τον ύπνο

Και τόσα πού να στοιβαχτούνε γεγονότα

Τόσες μορφές να ξαναγίνουν αριθμοί

Πώς να εξηγήσω πιο απλά τι ήταν ο Ηλίας

Η Κλαίρη, ο Ραούλ, η οδός Αιγύπτου

Η 3η Μαΐου, το τραμ 8, η «Αλκινόη»

Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο.

Θα σου μιλήσω πάλι ακόμα με σημάδια

Με σκοτεινές παραβολές με παραμύθια

Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά απ’ τις λέξεις

Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές

Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει

Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν τη βλέπει

Και δεν την υποψιάζεται ακόμα

Όμως έχει τρυπώσει μες στις ραφές της καρδιάς

Στα καφενεία και στα χρηματιστήρια

Στις βροχερές ώρες, στ’ άδεια πάρκα, στα μουσεία

Μέσα στα σπουδαστήρια και στα μαγαζιά

Αλλάζει τη σύνθεση της ατμοσφαίρας

Τη γεύση του φιλιού, την πολυτέλεια της αμαρτίας

Το χυμισμό του κυττάρου, την ορμή της μπόρας.

Έχει στηθεί η σκηνή μα δε φωτίζουν οι προβολείς

Κι όλα τα πρόσωπα είν’ εδώ —αντάξια του δράματος—

Γενεές γενεών υποκριτές: η θλιβερά ερωμένη

Ο άνθρωπος με το χαμόγελο, ο επίορκος

Τα κουδουνάκια του τρελού, κάθε κατώτερη ράτσα

Άρχοντες και πληβείοι και αυτοτιμωρούμενοι.

Πώς τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί

Και τόσα γεγονότα απλά βιβλία

Χωρίς την επινόηση νέας διάταξης στοιχείων

Χωρίς τη νέα μύηση που θα σαρώσει την αυλαία

Σκίζοντας βίαια στα δυο το σάπιο μήλο

Να επιστρέψουν τ’ άγια στους σκύλους, τα βρέφη στις μήτρες

Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο.

                       9η Θερμιδώρ 1955

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

(Η Συνέχεια 2) – Τα ποιήματα 1941-1956, Αθήνα, ιδιωτ. έκδοση, 1956.

«Το ευρώ ήταν μία από τις μορφές εδραίωσης του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη»

«Ο εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας μέσω ενός πολύ δυνατού λαϊκού κινήματος μπορεί μερικές φορές να αποβαίνει βίαιος, αν και ποτέ σε βάρος των ανθρώπων, και μερικές φορές παράνομος, γιατί ένα από τα χαρακτηριστικά των νεοφιλελεύθερων κρατών είναι ότι εφαρμόζουν ολοένα και περισσότερη καταστολή»

Συνέντευξη του  Μποαβεντούρα ντε Σόουσα Σάντος*, καθηγητή Κοινωνιολογίας του Δικαίου στην Ανα Πάρντο δε Βέρα  για το  www.publico.es/

Μπορεί να πει κανείς ότι το όραμα της ΕΕ έχει αποτύχει;

Ναι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση  ήταν ένα  σχέδιο κοινωνικής συμπόρευσης που είχε σκοπό την δημιουργία ενός νέου ισχυρού συνασπισμού δυνάμεων . Ενός  οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ με πολύ  σημαντικές πολιτικές ομογενοποίησης. Ο σχεδιασμός της ΕΕ βασίστηκε σε δύο πολύ ισχυρές ιδέες: αυτή της μη επιστροφής στους παγκόσμιους πολέμους, που είχαν αμφότεροι προκληθεί από την ίδια χώρα, και αυτή της κατάργησης των περιφερειών που υπήρχαν από το 15^ο αιώνα: των βορείων χωρών, του ευρωπαϊκού νότου (Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία), της νοτιοανατολικής Ευρώπης (Βαλκάνια και Ελλάδα) και της ανατολικής Ευρώπης.

Το ευρωπαϊκό όραμα θα έθετε τέλος σε αυτές τις περιφέρειες, εφαρμόζοντας  πολύ σημαντικές διαρθρωτικές  πολιτικές με σκοπό την  ενοποίηση  του πλούτου στην Ευρώπη. Από αυτή την άποψη, το σχέδιο απέτυχε, αλλά πολλοί από εμάς υποπτευόμασταν ότι αυτό θα συνέβαινε , γιατί οι περιφέρειες  είχαν μακρά ζωή και ιστορία .

Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, φαινόταν ότι η ΕΕ τα κατάφερνε : για παράδειγμα, το 2000, στην Πορτογαλία, το μέσο εισόδημα άγγιξε το  75% του ευρωπαϊκού εισοδήματος. Χωρίς αμφιβολία, ερχόμασταν πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ξαφνικά, όμως ,όλα κατέρρευσαν και οι πρώην περιφερειακές χώρες τυγχάνουν και πάλι της ίδιας μεταχείρισης

Από τότε, η συλλογική αντίληψη για την  κοινωνική, οικονομική και πολιτική ευρωπαική δόμηση μετατράπηκε σε μια δυναμική πολιτική   που αναγνώριζε μόνο τον διαχωρισμό κέντρου- περιφέρειας,  και που κυριάρχησε στις άλλες λογικές. Μια λογική όπου το κέντρο δεν είναι καν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά η Γερμανία.

Η ΕΕ πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, να  επανεφευρεθεί. Το μέλλον της Ευρώπης μοιάζει ιδιαίτερα  δυσοίωνο.

Και το όραμα του ευρώ;

Το ερώτημα για το όραμα του ευρώ δεν αφορά στο αν απέτυχε ή όχι, αλλά ποιος ήταν ο σκοπός της δημιουργίας του. Και σε αυτή την περίπτωση, υπήρχε εξαρχής στημένη  μία παγίδα .Το ευρώ ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο διεθνής νεοφιλελευθερισμός διείσδυσε στην Ευρώπη που, μέχρι τότε, ήταν το προπύργιο άμυνας του κοινωνικού Κράτους, το μόνο όπου ο νεοφιλελευθερισμός δεν είχε διεισδύσει λόγω του ότι οι χώρες είχαν πολύ δυνατά σοσιαλιστικά κόμματα και, επίσης, καμιά φορά στην αντιπολίτευση, κομμουνιστικά κόμματα.

Τα κόμματα είχαν πίσω τους μία σοσιαλδημοκρατική παράδοση βαθιά ριζωμένη που απαιτούσε δημόσια εκπαίδευση, δημόσια υγεία ή δημόσιο σύστημα συντάξεων, και εξαιτίας αυτού, η αντίσταση στην είσοδο του νεοφιλελευθερισμού από χώρα σε χώρα ήταν πολύ μεγάλη. Γι’ αυτό δε διείσδυσε έτσι, αλλά το έκανε από τα πάνω: μέσω της Κομισιόν στην αρχή, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στη συνέχεια και τέλος  μέσω της δημιουργίας του  Ευρώ.

Μέσω της νεοφιλελεύθερης δομής του ευρώ και της ΕΚΤ, η κυρίαρχη έκτοτε χώρα, η Γερμανία, έθεσε τους κανόνες της  και η διεθνής αξία του νομίσματος καθορίστηκε σύμφωνα με τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και όχι σύμφωνα με αυτά της Πορτογαλίας ή της Ισπανίας, για παράδειγμα.

Οι χώρες του νότου μοιάζει απίστευτο ότι ποτέ δε σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό, γιατί πίστεψαν ότι βρίσκονταν σε ένα οικονομικό και πολιτικό μπλοκ, όπου δεν υπήρχε ελληνικό, ισπανικό ή πορτογαλικό χρέος, αλλά πολιτική συνοχή και συνεργασία οπότε φαινόταν αδιανόητη η κερδοσκοπία.

Πορτογαλία: Το Μνημόνιο έφαγε τους σοσιαλιστές, τρώει και τη Δεξιά

 Του Γιώργου Δελαστίκ

Λίγα είναι τα ψωμιά της κυβέρνησης συνεργασίας Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Πορτογαλία, όπως όλα δείχνουν. Μετά την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών τη Δευτέρα και του υπουργού Εξωτερικών την Τρίτη, ο οποίος όμως είναι και αρχηγός του μικρού ακροδεξιού Λαϊκού Κόμματος, που συμμετέχει στην κυβέρνηση, θεωρείται πιθανή η αποχώρηση των ακροδεξιών, η οποία αν όντως λάβει χώρα θα σηματοδοτήσει την κατάρρευση της κυβέρνησης και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Διαγράφεται άμεσα η προοπτική δηλαδή να πέσει και η πορτογαλική Δεξιά θύμα του Μνημονίου, όπως ακριβώς έπεσαν θύμα της μνημονιακής πολιτικής και οι σοσιαλιστές πριν από δύο χρόνια, καθώς οι Πορτογάλοι δικαίως τους τιμώρησαν διώχνοντάς τους «κλωτσηδόν» από την εξουσία ως υπεύθυνους για την υπαγωγή της χώρας τους σε καθεστώς υποτέλειας μέσω του Μνημονίου. Γίνεται ήδη λόγος για επικείμενες παραιτήσεις και άλλων υπουργών, αλλά αυτό προφανώς εντάσσεται στην κομματική διελκυστίνδα ανελέητων αλληλοεκβιασμών. Στερείται επομένως ουσιαστικής σημασίας μέχρις ότου γίνουν πράξη ή όχι οι παραιτήσεις, αποχωρήσεις κ.λπ. Αν πάντως όντως γίνουν πρόωρες εκλογές, είναι απολύτως βέβαιη η ήττα και η απομάκρυνση από την κυβέρνηση της πορτογαλικής σκληρής Δεξιάς, το κύριο κόμμα της οποίας φέρει την ψευδεπίγραφη ονομασία… Σοσιαλδημοκρατικό (!) Κόμμα, ενώ όταν ξεκίνησε την πορεία του συμπεριλάμβανε στους κόλπους του πληθώρα οπαδών και νοσταλγών των δικτατόρων Σαλαζάρ και Καετάνο! Τα ίδια άλλωστε έπαθε και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το 2009 είχε κερδίσει τις εκλογές με ποσοστό 36,6% έναντι 29,6% του κόμματος της Δεξιάς (PSD) και 10,4% του Λαϊκού Κόμματος.

Οι σοσιαλιστές έβαλαν την Πορτογαλία σε καθεστώς Μνημονίου την άνοιξη του 2011 και αμέσως προκήρυξαν εκλογές, πριν φανούν τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, ελπίζοντας ότι έτσι θα τη γλιτώσουν. Οι εκλογές έγιναν στις 5 Ιουνίου 2011. Οι ελπίδες των σοσιαλιστών διαψεύστηκαν. Τα αποτελέσματα αντιστράφηκαν. Το PSD της Δεξιάς βγήκε πρώτο με 38,6% και οι σοσιαλιστές έπεσαν στο 28%, με το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα να αυξάνει οριακά το ποσοστό του παίρνοντας 11,74%. Η Δεξιά ήταν πλέον πολιτικά κυρίαρχη, με το 50% της λαϊκής ψήφου έναντι 28% των σοσιαλιστών και 13% της Αριστεράς. Επειδή όμως το πορτογαλικό εκλογικό σύστημα είναι αναλογικό, η Δεξιά πήρε 105 από τους 226 βουλευτές του κοινοβουλίου και η Ακροδεξιά 24, οπότε συνασπίστηκαν και σχημάτισαν μια κυβέρνηση με άνετη πλειοψηφία 129 από τους 226 βουλευτές, ενώ αρκούσαν 114. Αν όμως αποσύρουν τη στήριξή τους οι 24 ακροδεξιοί βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος, το PSD του πρωθυπουργού Κοέλιο με τους 105 βουλευτές απέχει πολύ από τον μαγικό αριθμό 114 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για να μπορέσει να εξαγοράσει τόσους ακροδεξιούς βουλευτές για να παραμείνει στην εξουσία.

Ο «βίος – αβίωτος» της (μη) «βιωσιμότητας του χρέους»

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Από χτες οι καμπάνες άπασας της επικράτειας χτυπούν χαρμόσυνα. Αφορμή η δήλωση της κυρίας Μέρκελ (στην «Καθημερινή»):

«Είμαι βέβαιη – είπε η καγκελάριος – ότι η βιωσιμότητα του (σσ: ελληνικού) χρέους θα εξακολουθήσει να υφίσταται».

Ας… γιορτάσουμε, λοιπόν. Αλλά πριν η γιορτή μετατραπεί σε ντελίριο ενθουσιασμού – σαν αυτό που έχει καταλάβει τους «παπαγάλους» των «8» – ας παρακολουθήσουμε για ποιο πράγμα «πρέπει» να είμαστε «ευτυχείς»…

Στοιχείο πρώτο:

• Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των772,9 δισ. ευρώ!

Στοιχείο δεύτερο:

• Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Αθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!

Στοιχείο τρίτο:

• Από το Μάαστριχτ και μετά, 4 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε… τόκους και χρέη! Μάλιστα, από αυτά, πάνω από 3 ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη!

*

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133) και σημαίνουν το εξής πολύ απλό:

Από τη μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών, κι από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:

α) Τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!

β) Ο ελληνικός λαός, στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» – έτσι του λένε – να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα, και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε – το 2020 – θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα!

Ένα βήμα πίσω για να γίνουν δύο βήματα μπροστά για το μνημονιακό στρατόπεδο

Ανακοίνωση 

Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με αφορμή την ΕΡΤ έχει βαθύτερες αιτίες, ξεπερνά την ΕΡΤ και τον αγώνα για δημόσια ραδιοτηλεόραση, θέτει και πάλι επί τάπητος την ανάγκη του πολιτικού αγώνα για την άμεση ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης ώστε να επιβιώσει η χώρα και ο λαός. Υπενθυμίζει ότι ο λαϊκός παράγοντας είναι παρών, μπορεί να διαμορφώνει εξελίξεις και να δυσκολεύει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς. Υπογραμμίζει επίσης ότι η πολυπόθητη ανατροπή και το άνοιγμα ενός δρόμου πραγματικής απελευθέρωσης, δεν έρχεται με αναμονή ή μεγάλα λόγια, αλλά με μετωπικές συμπράξεις, κίνημα ανατροπής και πολιτικούς προσδιορισμούς για την επόμενη μέρα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, είναι δυνατόν οι κυβερνητικές κρίσεις να μετατρέπονται σε ριζικές πολιτικές ανατροπές. Η κρίση της ΕΡΤ, ο λαϊκός αγώνας που εξακολουθεί να γίνεται, και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης, θέτουν νέα καθήκοντα.

Η νέα κυβέρνηση είναι η πιο επιθετική, πιο κυνική, πιο πορωμένη μνημονιακή κυβέρνηση που έχει ορκιστεί μέχρι σήμερα. Το νανούρισμα για την γρήγορη κατάρρευσή της εξαιτίας των εσωτερικών της αντιφάσεων δεν έχει βάση και δεν προσφέρει τίποτα. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Α.Σαμαράς γρατσουνίστηκε, αλλά ένα γρατσουνισμένο θηρίο γίνεται πιο επικίνδυνο και πιο επιθετικό. Οι υπουργοί που διορίστηκαν στα κρίσιμα Υπουργεία, καθώς και οι όρκοι στις “μεταρρυθμίσεις”, παραπέμπουν σε πογκρόμ απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και ανελέητη εκτέλεση του συμβολαίου της τρόικας ενάντια στο λαό. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εδώ και μήνες συνθλίβονται και αναζητούν ανάσες ζωής. Η διάρρηξη της μέχρι πρότινος κοινής στάσης τους, αφορά στα σενάρια επιβίωσής τους. Το ΠΑΣΟΚ ως παράρτημα της ΝΔ, γατζωμένο θλιβερά από την εξουσία, μετρά αντίστροφα προς το τέλος. Και η ΔΗΜΑΡ ως κριτική στήριξη στην κυβέρνηση, υπερψηφίζοντας τις κρίσιμες πολιτικές της, κρατά ταυτόχρονα ανοικτό το μετεκλογικό δίαυλο προς τα Αριστερά, ώστε να εγγυηθεί μια νεομνημονιακή πραγματικότητα, στα ίδια, σημερινά πλαίσια της τρόικας, της ΕΕ, της Ευρωζώνης.

Η πρόκληση του αγώνα που δόθηκε και δίνεται στην ΕΡΤ ήταν η μετατροπή του σε συνολικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην τρόικα, για την πτώση της κυβέρνησης, για την οριστική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, για την αποδέσμευση από τα διεθνή πλαίσια της χρεοκοπίας και της πτώχευσης. Φάνηκε να ξεχνιέται ότι πέρα από το προφανές χτύπημα στη δημοκρατία, στον πολιτισμό, στις εργασιακές σχέσεις και στην επιβίωση αρκετών χιλιάδων ανθρώπων, το μαύρο στην ΕΡΤ ήταν μνημονιακή επιταγή, σαφώς προβλεπόμενη από την τρόικα και υπογεγραμμένη από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Το τίμημα της χρεοκοπίας της χώρας εντός ευρώ, αφορά και την ΕΡΤ. Δεν περιορίζεται όμως εκεί. Η χουντικής έμπνευσης κίνηση της κυβέρνησης είναι πρόαγγελος για μεγάλες και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, για πέταγμα στον καιάδα της ανεργίας δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για περαιτέρω εκτίναξη της ανεργίας και βάθεμα του κοινωνικού νεκροταφείου. Το μαύρο στους τηλεοπτικούς δέκτες, το τσαλαπάτημα της Δημοκρατίας, οι απολύσεις στο Δημόσιο, το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι το τίμημα της παραμονής της τρόικας στη χώρα και της παραμονής της χώρας στο πλαίσιο της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, Ευρωζώνη).

Το κόμμα «του Νόμου και της Τάξης»

του Π. Περπατάρη

από http://ergatikosagwnas.gr/EA/

«Δική μας προμετωπίδα είναι ο Νόμος και η Τάξη. Και τον Νόμο και την Τάξη θα τον επιβάλλουμε. Για εμάς δεν είναι ανεκτές οι Σκουριές, όπως δεν είναι ανεκτή και η Μανωλάδα. Θα είμαστε ξεκάθαροι με όλους. Ο Νόμος και η Τάξη θα επιβληθούν».

Η φράση αυτή από την ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια στο 9^ο συνέδριο της ΝΔ που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συνοψίζει με σαφή και εύληπτο τρόπο  το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της «νέας» ΝΔ και κυρίως τον τρόπο που θα φτιάξει τη «Νέα Ελλάδα» που επαγγέλλεται.

Η παραπάνω φράση του πρωτοκλασάτου στελέχους της ΝΔ δένει αρμονικά και συμπυκνώνει την εισηγητική ομιλία του Α. Σαμαρά στο συνέδριο, το μήνυμα της οποίας ήταν πιο μαύρο και από το μαύρο της ΕΡΤ: «Η ΝΔ είναι το κόμμα του νόμου και της τάξης». Στη πράξη αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι η ηγεσία της ΝΔ κάνει επίδειξη της αποφασιστικότητάς της να περάσει δια πυρός και σιδήρου τα βάρβαρα μέτρα και τις καταστροφικές «μεταρρυθμίσεις» για χάρη της σωτηρίας του μεγάλου κεφαλαίου και της ανάκαμψης της κερδοφορίας του.

Επειδή οι προωθούμενες από κοινού με τους ξένους συμμάχους (τρόικα) «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τα φοβερά «εργαλεία» που σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα δεν μπορούν πλέον να περάσουν με συναίνεση «από τα κάτω»,  το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα με βασικό πυλώνα της ΝΔ διακηρύσσει απροσχημάτιστα τη βούλησή του να καταφύγει, όποτε κρίνει αναγκαίο, στη χρήση της κρατικής βίας και καταστολής, συνάμα με την κλιμάκωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας.

Αυτό ακριβώς έκανε, με αβάσταχτο (σ.σ. για τον ίδιο…) πάθος,  ο Α. Σαμαράς με την ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ. Ιδού πως:

–Αμφισβήτησε ευθέως ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να έχουν δικαιώματα σε περίοδο κρίσης, με το τρομακτικό επιχείρημα ότι ήδη απολαμβάνουν το υπέρτατο δικαίωμα …να εργάζονται! Οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζονται «βολέμενοι» και «συντεχνίες» και δεν τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα διαμαρτυρίας και αντίστασης για το σφαγιασμό των μισθών τους και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και εξαθλίωσή τους.  Στο βαθμό μάλιστα που σηκώνουν κεφάλι και τολμάνε και κάνουν απεργίες τότε αναγορεύονται απροσχημάτιστα εχθροί της Δημοκρατίας, όπως και οι πολιτικές δυνάμεις που τους στηρίζουν που γι’ αυτό εμφανίζονται ως φορείς ακραίων ιδεολογιών!

Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Θέλω να πω ξεκάθαρα ότι υπάρχουν απέναντί μας κάποιοι άλλοι, όχι εμείς, δέσμιοι ακραίων ιδεολογιών, που θέλουν την Ελλάδα δεμένη με το χθες. Που θέλουν να κρατήσουν ίδια όλα όσα πρέπει να αλλάξουμε. Που θέλουν να προστατέψουν τα φέουδα των βολεμένων. Και που αυτό το αποκαλούν «Δικαιοσύνη». Που θέλουν να διασώσουν την ασυδοσία των συντεχνιών. Να κατεβάζουν διακόπτες, να καταλαμβάνουν δημόσια περιουσία, να καίνε την Αθήνα φορώντας κουκούλες. Και να τα αποκαλούν όλα αυτά «Δημοκρατία»! Να προκηρύσσουν απεργίες κάθε τόσο, να απαγορεύουν στις εφημερίδες να εκδοθούν, εκτός από τις δικές τους». Και συνέχισε στον ίδιο τόνο: «Εμποδίζουν τις επενδύσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για την ανεργία. Διώχνουν επιχειρήσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για τα λουκέτα». (σ.σ. προφανώς είχε υπόψη του το λουκέτο στην ΚΑΤΣΕΛΗΣ)…

Πολιτική κρίση στην Πορτογαλία

Ο Πάσος Κοέλιο με διάγγελμά του δήλωσε ότι δεν παραιτείται, καθώς ελπίζει ότι, με την υποστήριξη του συντηρητικού προέδρου της δημοκρατίας, Καβάκο Σίλβα, που δεν θέλει πρόωρες εκλογές, θα εξασφαλίσει ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα. Την προσφυγή στις κάλπες ζήτησαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τα κόμματα της αριστεράς.

Στα υψηλότερα επίπεδα από τον Δεκέμβριο του 2012 σκαρφάλωσαν οι αποδόσεις των 10ετών πορτογαλικών ομολόγων, εν μέσω αυξανόμενης πολιτικής αβεβαιότητας στη χώρα. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία είναι ραγδαίες καθώς μετά την υποβολή παραίτησης χθες από τον υπουργό Εξωτερικών Πάουλο Πόρτας σήμερα τα μέσα ενημέρωσης της χώρας μεταδίδουν ότι και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης είναι έτοιμοι να παραιτηθούν. Στο χθεσινό του διάγγελμα πάντως ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας δήλωσε ότι δεν εγκαταλείπει τη χώρα. Ο Πάσος Κοέλιο ελπίζει στην ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Reuters, η απόδοση του 10ετούς κρατικού ομολόγου ενισχυόταν νωρίτερα κατά 110 μονάδες βάσης στο 7,62%. Πρόκειται για την πρώτη φορά φέτος που ξεπερνά το 7%.

Μεγάλη άνοδο σημείωναν επίσης οι αποδόσεις των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων. Συγκεκριμένα, οι αποδόσεις των 10ετών ισπανικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 16 μονάδες βάσης στο 4,72%, ενώ οι αποδόσεις των αντίστοιχων ιταλικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 14 μονάδες βάσης στο 4,55%.

Η κυβέρνηση συνασπισμού της Πορτογαλίας φαίνεται να οδεύει πλέον προς κρίση, μετά την παραίτηση δύο υπουργών της μέσα σε λίγες μόλις ώρες, επαναφέροντας στο προσκήνιο τα σενάρια για αποσταθεροποίηση της περιφέρειας του ευρώ, τη στιγμή που η Λισαβόνα προσπαθούσε να δημιουργήσει μια επιτυχημένη εικόνα σύντομης επιστροφής της στις αγορές κρατικού χρέους.

Ο υπουργός Οικονομικών, Βιτόρ Γκασπάρ, σύμβολο της σκληρής λιτότητας στη χώρα, υποχρεώθηκε σε παραίτηση δύο ακριβώς χρόνια από την ανάληψη των καθηκόντων του, υπό την πίεση των κοινωνικών αναταραχών, της αντιπολίτευσης, αλλά και στελεχών της ίδιας της κυβέρνησης.

Λίγες ώρες αργότερα, ακολούθησε η παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών, Πάολο Πόρτας, ο οποίος είναι και επικεφαλής του δεξιού κόμματος CDS – PP, που συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας της Πορτογαλίας. Χωρίς τη στήριξη του CDS-PP, η κυβέρνηση του Πέδρο Πάσος Κοέλιο, χάνει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.

Διέκοψαν πτήση του Μοράλες λόγω Σνόουντεν

Στο αεροδρόμιο της Βιέννης προσγειώθηκε αναγκαστικά το αεροσκάφος του προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες, που είχε απογειωθεί από τη Ρωσία, καθώς η Πορτογαλία και η Γαλλία δεν έδωσαν άδεια στο αεροσκάφος να εισέλθει στον εναέριο χώρο τους λόγω υποψιών ότι στο αεροπλάνο επέβαινε ο Έντουαρντ Σνόουντεν.

Ο Μοράλες βρισκόταν στη Μόσχα, όπου είχε συνάντηση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στο Κρεμλίνο, στο πλαίσιο Συνόδου Κορυφής χωρών που εξάγουν αέριο.Το αεροπλάνο που τον μετέφερε πίσω στη Βολιβία εξαναγκάστηκε σε ξαφνική στάση στο αεροδρόμιο της Βιέννης καθώς υπήρχαν υποψίες ότι μετέφερε τον Έντουαρτ Σνόουντεν.

Έντονη αντίδραση από τη Λα Παζ 

Ο ίδιος ο βολιβιανός πρόεδρος δήλωσε ότι δεν επέτρεψε την επιθεώρηση του αεροσκάφους του στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Όπως είπε ο Έβο Μοράλες, ο ισπανός πρεσβευτής στη Βιέννη επιχείρησε να διακριβώσει αν ο Σνόουντεν επέβαινε στο αεροσκάφος, ζητώντας του να πιουν μαζί καφέ μέσα στο προεδρικό αεροσκάφος. «Δεν είμαι εγκληματίας και δεν είναι απαραίτητο να επιθεωρήσετε το αεροπλάνο», του απάντησε ο Μοράλες.

«Ο Έβο Μοράλες υπήρξε όμηρος του ιμπεριαλισμού. Είμαστε βέβαιοι ότι οι ΗΠΑ διέταξαν την κράτησή του» υποστήριξε ο αντιπρόεδρος Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα από την Λα Παζ.

Ο υπ. Εξωτερικών, Ντέιβιντ Τσοκεχουάνκα δήλωσε ότι η Πορτογαλία και η Γαλλία διέκοψαν ξαφνικά την άδεια πτήσης πάνω από τις χώρες. «Είπαν ότι η απαγόρευση οφειλόταν σε τεχνικά ζητήματα, αλλά αφού ενημερωθήκαμε από άλλες πηγές, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν αβάσιμες υποψίες πως ο κ. Σνόουντεν είχε επιβιβαστεί στο αεροπλάνο».

«Απορρίπτουμε κατηγορηματικά αυτήν την ιστορία, καταγγέλλουμε τα ψέματα και το σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών που χρησιμοποιεί κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να βλάψει την εικόνα της κυβέρνησης της Βολιβίας και τη διακυβέρνηση του Έβο Μοράλες» δήλωσε ο υπουργός Άμυνας, Ρούμπεν Σααβρέδα.

O Νίκολας Μαδούρο για τον Edward Snowden

Ο Νίκολας Μαδούρο σε χθεσινή συνέντευξή του από τη Μόσχα μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην υπόθεση Snowden

 Οι ΗΠΑ έδωσαν  πολιτικό άσυλο σε τρομοκράτες που επιτέθηκαν στη Βενεζουέλα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του  Posada Carriles, που τώρα  ζει στο Μαϊάμι  και προστατεύεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτά είναι τα μεγάλα παράδοξα της διεθνούς πολιτικής που πρέπει να λύσουμε.

Δεν έχω καμία επίσημη πληροφόρηση  για το εάν  ο Edward Snowden ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Βενεζουέλα. Υπάρχουν δημοσιεύματα στον Τύπο. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού , θα ξέρουμε  κατά πόσον το αίτημα αυτό ισχύει  ή όχι. Θα επιστρέψω  στο Καράκας  το βράδυ της 3ης Ιουλίου. Μέχρι τότε μπορούμε να αξιολογήσουμε τις πληροφορίες που υπάρχουν, ώστε να είμαστε  σε θέση να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε  το αίτημα για το  άσυλο  του 29χρονου νεαρού  Αμερικανού

Αυτό ,όμως , που λέω και πιστεύω βαθιά , είναι ότι πρέπει να προστατεύουμε τους  νέους . Όλοι μας ,θα πρέπει να ευχαριστήσουμε αυτόν τον νεαρό άνδρα, ο οποίος επαναστάτησε από  αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης.

Πρέπει να τονίσουμε -για  το  να μάθει ο  κόσμος -ότι η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ με τους  μηχανισμούς που διαθέτει  μπορεί να ελέγχει όλες τις πληροφορίες, και να κατασκοπεύει   ολόκληρο τον κόσμο. Να κατασκοπεύει και τους συμμάχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση,  στις Βρυξέλλες…. Και τι κάνει η ΕΕ;

Οι ΗΠΑ κατασκοπεύουν  όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου , ακόμα και τους  πιο δουλοπρεπείς συμμάχους τους   στην Ευρώπη , αυτούς που, στο παρελθόν ,τις ακολούθησαν σε πολέμους, όπως στη καταστροφή της Λιβύης ή της Συρίας. Δεν σέβονται κανέναν στον κόσμο.

Και αυτός ο νεαρός, ο  Snowden, ύψωσε τη σημαία του κινδύνου και απευθύνθηκε  προς την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η πραγματική μεγάλη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όπως είπε ο Τσάβες σε ένα από τα βιβλία του, είναι η κοινή γνώμη, και  η παγκόσμια νεολαία .Είναι στο χέρι όλων μας , λοιπόν.. Αν ο Edward Snowden μείνει μόνος του, θα τον κυνηγήσουν , θα τον τιμωρήσουν θα τον καταστρέψουν  . Ποιο είναι το  έγκλημα που διέπραξε;  Ποιο παγκόσμιο  νόμο   καταπάτησε ; Πόσους πυραύλους εκτόξευσε;  Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων σκότωσε ;

Εκείνος   ,αντίθετα, μας  σώζει με μια προειδοποίηση, την ώρα που μια φιλοπόλεμη αυτοκρατορία θέλει να ελέγχει τους εχθρούς και τους φίλους της  και τον κόσμο ολόκληρο.Οι λαός της Βενεζουέλας υψώνει   φωνή  αλληλεγγύης γι  αυτόν τον νεαρό άνδρα. Και καλούμε τον κόσμο: ο κόσμος πρέπει να προστατεύσει τον Snowden γιατί έτσι  προστατεύεται  το δικαίωμα που έχουμε όλοι, για μια ζωή ήρεμη  και ειρηνική

Πριν αποφασίσουμε, στη Βενεζουέλα, αν θα δώσουμε άσυλο στο Snowden , σε κάθε περίπτωση , πρέπει να ενημερωθούμε  για όσα  λέει ο κόσμος για τον Snowden. Τι λένε και τι κάνουν  οι νέοι βορειο- Αμερικανοί; Τι κάνουν οι διανοούμενοι; Θα παραμείνουν  σιωπηλοί; Τα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ και όλοι όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία στις ΗΠΑ; Τι λένε οι φοιτητές και    η εργατική τάξη στις ΗΠΑ και πως αντιδρούν τα αμερικάνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης; Θα προστατεύσουν τον 29χρονο νεαρό  ή θα επιτρέψουν  στην κυβέρνηση των ΗΠΑ  να τον εξοντώσει;

Στους δρόμους υπάρχει ακόμη ελπίδα για την αιγυπτιακή επανάσταση

του Wael Eskander/ Ahram

από  www.tometopo.gr

Εκατομμύρια Αιγύπτιοι [το υπουργείο Εσωτερικών της Αιγύπτου και διεθνή ΜΜΕ όπως το BBC μιλούν για 17 εκατ.] βγήκαν στους δρόμους και είναι ακριβές να πούμε ότι οι διαδηλώσεις της 30ής Ιουνίου ήταν οι ογκωδέστερες στην ιστορία της Αιγύπτου. Υπάρχουν ερωτηματικά τι ήταν αυτό που έκανε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να ξεχυθούν στους δρόμους.

 Αν ήταν η δραστηριότητα των επαναστατών ακτιβιστών, αν ήταν η καμπάνια του κινήματος Tamarod ( αντάρτης στα αιγυπτιακά – μια καμπάνια συλλογής υπογραφών περισσότερων από τα 13 εκατ. ψήφους που πήρε ο Μ. Μόρσι στις περσινές προεδρικές εκλογές, με αίτημα τη διενέργεια νέων προεδρικών εκλογών), αν ήταν η αντιπολίτευση, αν ήταν η υποκίνηση από κατάλοιπα του μουμπαρικού καθεστώτος ή αν ήταν κρατικά στοιχεία όπως οι υπηρεσίες ασφαλείας ή ο στρατός.

Η απάντηση μπορεί να είναι όλοι ή περισσότεροι από αυτούς τους παράγοντες σε ποικίλους βαθμούς, αλλά η πιο ακριβής απάντηση στο ερώτημα είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αρκεί να εξετάσει κανείς το τι έκανε αφότου ανέλαβε την εξουσία και έγινε ο κυρίαρχος πολιτικός παίκτης στην αιγυπτιακή πολιτική σκηνή για να καταλάβει γιατί κινητοποιήθηκαν εναντίον της τόσο μεγάλα πλήθη κόσμου. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν εκπλήρωσαν καμία από τις υποσχέσεις που είχαν δώσει, αποκλείοντας τους πάντες ακόμη και τους δυνητικούς συμμάχους τους και αρνούμενοι να μοιραστούν την εξουσία και την ευθύνη για τη μοίρα της χώρας. Κατάφεραν να αποξενώσουν ακόμη και το δικαστικό σώμα και την αστυνομία, δηλαδή τους επί μακρόν υπηρέτες του κράτους, οι οποίοι θα συνέχιζαν μετά χαράς να τους βοηθούν για να εξουδετερώσουν τους αντιπάλους του κράτους.

Η νομιμοποίηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εκμηδενίστηκε όταν άρχισε να ακολουθεί ένα πρότυπο παρόμοιο με του καθεστώτος Μουμπάρακ που απέρριψε ο αιγυπτιακός λαός. Ο κόσμος εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο με το θρησκευτικό φασισμό που προπαγανδίζει η Αδελφότητα και με την κρατική υποστήριξη του θρησκευτικού σεχταρισμού. Οι δυνάμεις ασφαλείας εξακολουθούν να ενεργούν όπως παλιά, χωρίς να τιμωρούνται. Αντί για ανακατανομή του πλούτου, οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας προσπαθούν να αντικαταστήσουν την ελίτ του καθεστώτος Μουμπάρακ και επιπλέον να επιβάλουν μια ηθική τάξη που καταπατά τις προσωπικές ελευθερίες.

H απάτη της διαιτησίας για την προστασία των ξένων επενδύσεων

Πηγή: http://mygranma.wordpress.com/

Τον Ιούνιο η γερμανική εκπομπή Monitor έκανε ένα ρεπορτάζ για το σκάνδαλο της διαπλοκής μεγάλων πολυεθνικών, μιας χούφτας διεθνών δικηγορικών γραφείων και εξωδικαστικών διαιτητών που επιβάλουν πρόστιμα δισεκατομμυρίων σε κράτη όταν θεωρήσουν ότι αυτά βλάπτουν στο ελάχιστο την κερδοφορία ενεργειακών, χρηματοπιστωτικών και άλλων εταιρειών. Τα αστικά κράτη βέβαια οικειοθελώς παραδίδονται στη δικαιοδοσία των ασύδοτων αυτών διεθνών διαιτητών που στο 70% των περιπτώσεων δικαιώνουν τις εταιρείες. Πρόκειται για άλλον ένα μηχανισμό των αστικών κρατών με τον οποίο οργανώνουν τη ληστεία των εργαζομένων από το κεφάλαιο.

Η πρώην συνάδελφος μου στο Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) Pia Eberhardt συνέβαλε στο ρεπορτάζ, καθώς είναι η συγγραφέας μιας ευρύτατης μελέτης γύρω από το θέμα αυτό: “Profiting from injustice“. Η Βάλια Μπαζού από το Ποντίκι είχε παλιότερα γράψει ένα άρθρο βασισμένο στη μελέτη αυτή: “Το αµαρτωλό τρίγωνο της διεθνούς κλεπτοκρατίας“.

Διάφορες εταιρείες ετοιμάζονται να φέρουν και το ελληνικό δημόσιο μπροστά στη διαιτησία ώστε να πληρώσει εκατομμύρια σε αποζημιώσεις για το PSI. Η λεηλασία δεν έχει όρια και δυστυχώς κάποιοι “αριστεροί” νομίζουν ότι μπορούν να “διαπραγματευτούν” με όλα αυτά τα όρνεα.

Μη χάσετε στη Λεύγα #11 που λογικά έχει ήδη κυκλοφορήσει και περιέχει το άρθρο “Ένα, δύο, τρία γαμιέται η διαιτησία” της Χλόης Πετρίδου που αναπτύσσει ακόμα περισσότερο το ζήτημα.

(σσ.: οι αστοί το’χουν χάσει τελείως. Η 0λική ανυπακοή στους παλαβιάρικους θεσμούς τους είναι η μόνη διέξοδος για την επιβίωση.)

Τετάρτη 3 Ιουλίου στις 7μμ. στην ΕΡΤ -Aνοιχτή συζήτηση για μια ελεύθερη δημόσια τηλεόραση

Δημοσθένης Κοκκινίδης, «Απαγορευτικό Ι», 1970.Από τη συλλογή

«Των δε κακών μνήμη»

Κάλεσμα καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών σε ανοιχτή συζήτηση για μια ελεύθερη δημόσια τηλεόραση

Επειδή στην ΕΡΤ συντελείται σήμερα ένα κοινωνικό και πολιτιστικό έγκλημα,

Επειδή το μαύρο στις οθόνες είναι μαύρο στη δημοκρατία, την ενημέρωση και τον πολιτισμό,

Επειδή η «μάχη της ΕΡΤ», την οποία δίνουν οι εργαζόμενοί της και χιλιάδες πολίτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό τόσες μέρες τώρα, συγκλονίζει την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη,

Επειδή η κατάργηση της ΕΡΤ είναι ένα ακόμα τρόπος για να περιοριστεί ο τομέας των δημόσιων αγαθών προς όφελος των ιδιωτικών κερδοσκοπικών συμφερόντων,

Επειδή η δημιουργία μιας ΥΕΝΕΔ της σύγχρονης εποχής είναι ένα ακόμα βήμα προς την πολιτιστική βαρβαρότητα και την μονοφωνική μεταφορά των πληροφοριών και ειδήσεων,

Επειδή θέλουμε μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεόραση, δημοκρατική, πλουραλιστική, δημιουργική, ανοιχτή στην κοινωνία, με τον έλεγχο των εργαζομένων, των ανθρώπων του πολιτισμού και των κοινωνικών φορέων,

Επειδή το σχέδιο φραγής της ΕΡΤ ακολουθείται από ανάλογα σχέδια στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια, τις εργασιακές σχέσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα,

Εμείς που υπογράφουμε, πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε πανεπιστημιακούς, ανθρώπους της τέχνης και της ενημέρωσης και εργαζόμενους της ΕΡΤ σε μια συγκέντρωση-συζήτηση την Τετάρτη 3 Ιουλίου στις 7μμ. μπροστά από την είσοδο του κτιρίου της ΕΡΤ, στην οποία θα συζητηθούν οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός δικτύου συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων, τη συνάντηση των μέχρι τώρα κινήσεων, την κλιμάκωση της δράσης, την προοπτική και τους μελλοντικούς δρόμους του αγώνα.

Δημήτρης Γράψας: Να σπάσει τα όριά της η Αριστερά

Δημοσθένης Κοκκινίδης «Διαμαρτυρίες»,1974

Η έκρηξη στην ΕΡΤ, συνέχεια των αγώνων στην Ελλάδα, μαζί με τις εξεγέρσεις σε Τουρκία και Βραζιλία, δείχνει ότι είμαστε σε εποχή εισβολής του λαϊκού παράγοντα στο ιστορικό προσκήνιο, αλλά και εποχή ακραίας αντιδραστικοποίησης της αστικής εξουσίας. Είναι εποχή εξεγέρσεων. Αυτό τονίζει ο Δημήτρης Γράψας, μέλος του Γραφείου της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση και του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

»Ποτέ άλλοτε τα άμεσα αιτήματα επιβίωσης του λαού δεν συνδέονταν αμεσότερα με την αντικαπιταλιστική πάλη»

Συνέντευξη στον Γιώργο Λαουτάρη  

 Έζησες από κοντά την έκρηξη στην ΕΡΤ. Τελικά γιατί συγκίνησε τόσο κόσμο και νεολαία;

Ξέρεις, καμιά φορά οι αριστεροί αναλυτές παραγνωρίζουν αυτό που τα αστικά επιτελεία δεν ξεχνούν ποτέ. Ότι δηλαδή βρισκόμαστε στη καρδιά της καρδιάς της καπιταλιστικής κρίσης. Σ’ αυτό το χωροχρονικό σημείο, στην Ελλάδα της Ευρωζώνης του 2013. Με τον παροξυσμό της αντίθεσης ανάμεσα στην ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών και την ιστορική αναντιστοιχία του υποκειμενικού παράγοντα, της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Τα πράγματα δε κυλούν κανονικά και συνηθισμένα, αλλά ακανόνιστα και ασυνήθιστα. Μ’ αυτή την έννοια εκτιμήσεις του προηγούμενου διαστήματος, που έβλεπαν στην ύφεση του λαϊκού κινήματος όχι μια καμπή αυτής της ακανόνιστης ροής των πραγμάτων, αλλά την ήττα του κινήματος ή πολύ περισσότερο την απόσυρση του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο, δεν έπεσαν απλά έξω, αλλά αποδείχθηκαν διπλά και τριπλά λάθος. Και στις θεωρητικές τους αφετηρίες και στα πολιτικά καθήκοντα που θέτουν.

Η ΕΡΤ είναι ένα σημείο συμπύκνωσης που άλλαξε αυτή τη ροή. Αποτέλεσε μια χαραμάδα μέσα από την οποία βρήκαν δρόμο πραγματικά κοινωνικά ρεύματα που αναζητούσαν απεγνωσμένα μια μάχη που να δοθεί, μια έκφραση του δε πάει άλλο που νιώθουν κάθε μέρα. Η επανεμφάνιση λοιπόν του κινήματος που είναι έτοιμο να συγκρουστεί και να νικήσει, η ένταση της πολιτικής κρίσης που προκάλεσε, το κάψιμο πολιτικών εφεδρειών του συστήματος, αποτελούν μια σοβαρή παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα.

Θα μπορούσε η ΕΡΤ να μας διδάξει κάποια πράγματα ή πρόκειται για εξιδανίκευση των αριστερών;

 Ασφαλώς και μπορεί να μας διδάξει, και θετικά και αρνητικά. Η ΕΡΤ επιβεβαιώνει οτι υπάρχει η κοινωνική δυναμική μιας νέας ανώτερης σύγκρουσης των καταπιεζόμενων τάξεων με τη κυρίαρχη πολιτική, μια κοινωνική δυναμική που όμως μπουκώνει από την δεδομένη ανεπάρκεια της σημερινής Αριστεράς. Ας θυμηθούμε ότι πριν την ΕΡΤ, είχαμε μια μάχη ακόμη που δε δόθηκε, αυτή της απεργίας των καθηγητών. Εκεί που ο κλάδος όντας ήδη υπό επιστράτευση ψήφισε κατά 92% απεργία αλλά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποφάσισε ότι δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες. Η κινητοποίηση του λαού στο Ραδιομέγαρο έσβησε, έχω την εντύπωση, τέτοια επιχειρήματα.

Η πολιτική κρίση και οι προκλήσεις για την αντικαπιταλιστική Αριστερά

 Του Παναγιώτη Σωτήρη

Οι τελευταίες εξελίξεις με τη μάχη της ΕΡΤ, τον κλονισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, την έξοδο της ΔΗΜΑΡ και την τελική παραμονή του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύουν ότι δεν ίσχυε η εικόνα «σταθερότητας» που εξέπεμπε  το κυβερνητικό κέντρο. Αντίθετα, αναδεικνύεται η πολιτική κρίση, ως συμπύκνωση των αντιφάσεων που οξύνει η εμπέδωση των μνημονιακών πολιτικών και η επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο των εξελίξεων.

Το περιβόητο success story, πάνω στο οποίο προσπάθησε να στηρίξει την αφήγησή το επιτελείο Σαμαρά, έχει διαψευστεί  Η προοπτική δείχνει να είναι η παράταση του φαύλου κύκλου της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας και η εμπέδωση ενός τοπίου κοινωνικής καταστροφής.

Με τη μεγάλη μάχη της ΕΡΤ έσπασε και ένας ακόμη μύθος: αυτός που ήθελε την κοινωνία σε μια διαρκή ηττοπαθή παθητικοποίηση χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Αντίθετα, αποδείχτηκε ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορούσε να επιστρέψει στο προσκήνιο και να γίνει ο καταλύτης κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων.

Η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι αντικειμενικά πιο αδύναμη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αφορά τους τυπικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς αλλά το πλήγμα που δέχτηκε από τη διακύβευσή της υπό το βάρος μιας μεγάλης κοινωνικής κινητοποίησης. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τη δυνατότητά της να δοκιμάσει να περάσει αντιλαϊκές τομές.

Όμως, τα όσο έγιναν γύρω από τη μάχη της ΕΡΤ  έδειξαν τα όρια της επίσημης Αριστεράς.  Τι θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά; Να ενισχύσει τις καταλήψεις ώστε αυτές να παραμένουν ένα αγκάθι για την κυβέρνηση. Να βάλει αλλεπάλληλα αγωνιστικά απεργιακά ορόσημα. Να δοκιμάσει κάθε μέσο αμφισβήτησης της κυβέρνησης και να καλέσει το λαό σε διαρκή πολιτική κινητοποίηση. Ακόμη και εάν μια τέτοια κατεύθυνση δεν έριχνε τελικά την κυβέρνηση, θα άνοιγε ένα κρίσιμο ρήγμα και θα τόνωνε τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, σίγουρα μια τέτοια κατεύθυνση θα επέτεινε τη φθορά και την απονομιμοποίηση του κυβερνητικού κέντρου. Όμως, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς, επέλεξαν το δρόμο της αναβολής για «καλύτερες συνθήκες». Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στη νέα «δημοκρατική» ρητορική και το μιμητισμό του ΠΑΣΟΚ του ’81 καθώς και στην πολιτική “ανοιχτής αγκάλης” προς τη ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΚΚΕ παρά τα βήματα ενωτικής δράσης στην αρχή της μάχης της ΕΡΤ γρήγορα αναδιπλώθηκε στο σεχταρισμό και τη λογική ότι τυχόν πτώση της κυβέρνησης τώρα δεν είναι «προς το συμφέρον του λαού».  Με τέτοιες, όμως, κινήσεις η Αριστερά γίνεται η ίδια παράμετρος της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.

Εκδήλωση, 4 Ιουλίου 2013 -Υπάρχει άλλος δρόμος

Κώστας Λαπαβίτσας:Κυβέρνηση ευρωπαϊκών προδιαγραφών

Στην πραγματικότητα, μόνο η σύγκρουση με την ΟΝΕ και την Ε.Ε., η απόρριψη του ιδεολογήματος του ευρωπαϊσμού, μπορεί να βάλει τα πράγματα σε τροχιά κοινωνικής αλλαγής και οικονομικής προόδου. Ακούγεται παράδοξο, αλλά είναι και ο μόνος τρόπος για να περισωθεί κάτι από την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτό είναι το ιστορικό καθήκον της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα χρειαστεί ο τόπος, καθώς το δίδυμο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ θα βουλιάζει στις αμαρτίες του.

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Υπό την αιγίδα της τρόικας, η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόσει πιστά το μνημονιακό πρόγραμμα ώστε να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, να επιτευχθεί αυτός ο υπέρτατος εθνικός στόχος που κατοχυρώνει την ευρωπαϊκή μας πορεία. Θα περικόψει το Δημόσιο, θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς, θα ευνοήσει ακόμη περισσότερο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Παράλληλα θα επιχειρήσει να πείσει τους εταίρους μας ότι πλέον είμαστε καλοί μαθητές, κι αυτοί θα μας μειώσουν το χρέος και ίσως συγκατανεύσουν στη χαλάρωση της λιτότητας.

Στην πράξη, η Ελλάδα θα συνεχίσει να βολοδέρνει στη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή που γνώρισε ποτέ εν ειρήνη. Μια ματιά στην κεντρική σελίδα της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ότι όλοι οι οικονομικοί δείκτες έχουν αρνητικό πρόσημο, με εξαίρεση την τεράστια ανεργία. Οι συνθήκες ζωής στις εργατικές περιοχές γίνονται συνεχώς χειρότερες: διατροφική ανεπάρκεια, κατάρρευση της πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης, αποδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Υπάρχουν γειτονιές όπου όσοι έχουν δουλειά ντρέπονται να το πουν. Και μέσα σ’ αυτήν τη θεομηνία, τα ανώτερα στρώματα δεν έχουν νιώσει σχεδόν καθόλου την κρίση στο εισόδημά τους, ή στον πλούτο τους.

Η νέα κυβέρνηση είναι απεικόνιση της παράταξης που εργολαβικά υπερασπίζεται την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας. Πίσω από καταιγισμό φλυαρίας περί μεταρρυθμίσεων, εκσυγχρονισμού, ανάπτυξης και ούτω καθ’ εξής, κρύβεται βαθύτατος συντηρητισμός, άρνηση οποιασδήποτε ουσιαστικής αλλαγής και τελικά τα σκληρότερα ταξικά συμφέροντα. Οχι μόνο δεν φέρνει εκσυγχρονισμό η «ευρωπαϊκή προοπτική», αλλά εγγυάται τη διαφθορά, την αυθαιρεσία και την ανισότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το αστικό μέτωπο υπέρ του ευρώ υπήρξε αρραγές από την πρώτη ώρα. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο δικομματισμός που κατέστρεψε τη χώρα εμφανίζεται τώρα ως ο πολιτικός εγγητής της παραμονής στο ευρώ.

Πληρώνει πολύ ακριβά η Ελλάδα την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού, όπως εξάλλου και η υπόλοιπη περιφέρεια της ΟΝΕ. Μέχρι και τη δεκαετία του 1980, η μυθική «Ευρώπη», άπιαστο όνειρο για μια μικρή βαλκανική χώρα, είχε τον αέρα της ευημερίας και της δημοκρατίας. Δεν ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα για την Ισπανία και την Πορτογαλία, αποκομμένες για αιώνες στη δυτική εσχατιά της ηπείρου, αλλά ούτε και την Ιρλανδία, που ασφυκτιούσε κάτω από τη βαριά σκιά της Αγγλίας. Η συμμετοχή στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ πήρε το χαρακτήρα μεγάλης ιστορικής καταξίωσης.

Το Ισπανικό Μανιφέστο -»Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ»

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το Ισπανικό Μανιφέστο ‘’Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ‘ με την δημοσιοποίησή του προκάλεσε συζητήσεις και είχε σημαντικό αντίκτυπο ειδικά στην Αριστερά . Τα επιχειρήματά του  δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και να αγνοηθούν από μια κοινωνία που μαστίζεται από  βαθιά  οικονομική κρίση  και μεγάλη κοινωνική και πολιτική αναταραχή.

Το μανιφέστο δεν αναπτύσσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου  για τη χώρα, γιατί θεωρεί ότι αυτό πρέπει να είναι ο καρπός  της συμφωνίας και της ενότητας των πολλών αλλά επισημαίνει ότι η ισπανική κοινωνία  βρίσκεται σε ένα  σταυροδρόμι και εάν επιλεγεί ο σωστός δρόμος  θα γίνουν εφικτοί οι στόχοι  που επιδιώκει η Αριστερά. Το μανιφέστο κατά συνέπεια απαιτεί πολιτική αποσαφήνιση σε κάτι που θεωρεί ουσιαστικό και  ζωτικής σημασίας. Την έξοδο από το ευρώ.

H υποστήριξη του μανιφέστου είναι εντυπωσιακή , όχι μόνο από τις πολλές εκατοντάδες των υπογραφών , αλλά από την κοινωνική αποδοχή την οποία εισέπραξε  και που  αποκαλύπτει ότι η κοινωνία αναρωτιέται και ανησυχεί  για το μέλλον της χώρας αναζητώντας  τρόπους για να αποφευχθεί η οριστική καταστροφή.

Πρέπει να επισημανθεί  ότι πολλοί από τους υπογράφοντες έχουν  αδιαμφισβήτητη επαγγελματική κοινωνική και πολιτική αναγνώριση. Δεν υπάρχει ακόμη ολοκληρωμένη εικόνα για το σύνολο των υπογραφών διότι η διαδικασία συνεχίζεται  αλλά μπορεί να υπογραμμιστεί η  υποστήριξη  των ιστορικών Josep Fontana και  David Ruiz, καθώς και των δημοσιογράφων Rodrigo Vázquez de Prada, Pascual Serrano, Mercedes Arancibia, Ginés Fernández, Miguel Riera και  Ramón Pedregal. Υπογράφουν , επίσης, κοινωνιολόγοι, νομικοί, ερευνητές, επιστήμονες, καθηγητές και δάσκαλοι. Οικονομολόγοι  και αναλυτές που ασχολούνται με την τρέχουσα κρίση  όπως οι Martin Seco, Manuel Muela, Rosario Segura, Alberto Montero, Antonio Gallifa και Pedro Montes .Πολιτικοί και συνδικαλιστές όπως οι Julio Anguita, Diosdado Toledano, Ramon Franquesa, Manuel Monereo, Albert Escofet, Sebastian Martin Recio, Hector Illueca, VíctorRíos M. Teresa Molares, Joan Tafalla, Víctor Casco, Javier Aguilera και  Agustín Moreno. Επίσης πολλά στελέχη και μέλη των κοινωνικών κινημάτων , συλλογικοτήτων, επαγγελματιών και ανέργων  που αντιλαμβάνονται την επισφαλή και κρίσιμη κατάσταση την οποία διέρχεται η χώρα.

Είναι επείγον να συζητηθεί  και να συνειδητοποιηθεί η  κεντρική πρόταση του Μανιφέστου. Το σύνθημά του, ‘’Έξοδος από το ευρώ’’  μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα για την ενότητα ενός κοινωνικού κινήματος που περιλαμβάνει όλους εκείνους που θεωρούν αναπόφευκτη την πολιτική ρήξη για να ανοίξει μια συνταγματική διαδικασία που θα θέσει τις βάσεις για την αναγέννηση της χώρας και  θα σπάσει την παγίδα της αγωνίας, του φόβου και της ανασφάλειας στην οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η   συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

Είναι ώρα για δέσμευση και δράση  

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Η δραματικτή κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην οποία είναι βυθισμένη  η  κοινωνία μας απαιτεί μια πολιτική ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες για την έξοδο από  την κρίση.  Πρόκειται για επείγουσα αναγκαιότητα. Ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία λόγω των  κινδύνων επιδείνωσης και υποβάθμισης που υπάρχουν, για την τεράστια κοινωνική δυστυχία που προκλήθηκε από την εμμονή στις πολιτικές προσαρμογής, στη  λιτότητα και την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου. Το δόκανο στο οποίο έχουμε πιαστεί  αποτελείται από καταστροφικά επίπεδα ανεργίας , από υπερχρέωση της χώρας προς το εξωτερικό που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί  και από την εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών που οδηγούν  στην οικονομική χρεοκοπία του κράτους .Πάνω από 6 εκατομμύρια άνεργοι, πάνω από 2,3 δισ. ευρώ ακαθάριστων υποχρεώσεων  προς το εξωτερικό , καθώς και ένα  δημόσιο χρέος που ανέρχεται σχεδόν σε   1τρις  ευρώ, αυξάνεται συνεχώς και πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, είναι στοιχεία που συνιστούν  μια ανεξέλεγκτη καταστροφή, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση    και κατεδαφίζουν θεμελιώδη  κοινωνικά δικαιώματα

Μια κρίση αυτού του μεγέθους έχει πολλές και περίπλοκες αιτίες: από τη γενική κρίση του χρηματιστικοποίησης του καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά μέσω της εφαρμογής  ενός φορολογικού συστήματος τόσο αντιδραστικού  όσο και άδικου. Αλλά, ακόμη και με τον κίνδυνο της απλούστευσης της ανάλυσης, προκειμένου  να διερευνηθούν  οι  λύσεις διεξόδου , ο κύριος λόγος για αυτή την ζοφερή κατάσταση, πρέπει να  αποδίδεται στην ενσωμάτωση της χώρας μας στο κοινό νόμισμα.

Όπως όλοι πλέον αναγνωρίζουν , δεν υπήρχαν οι  προϋποθέσεις για την εφαρμογή ενός κοινού νομίσματος μεταξύ χωρών με τόσο άνισες οικονομίες  και χωρίς την πρόβλεψη ενιαίας φορολογίας. Η δημιουργία του, εισήγαγε το πλαίσιο για την εφαρμογή αντιδραστικών  και αντικοινωνικών  πολιτικών όλων των ειδών, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, το οποίο βρήκε την απόλυτη  έκφρασή του στην οικοδόμηση της Ευρώπης του Μάαστριχτ . Όπως φάνηκε από τη πρώτη στιγμή το κράτος πρόνοιας δεν είναι συμβατό με την Ευρώπη του Μάαστριχτ.

Το Ευρωπαϊκό Μανιφέστο »Τι να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ;»

Το ευρωπαϊκό μανιφέστο παρουσιάστηκε  στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ  με τίτλο ‘‘Τρεις και μία ρήξεις με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική’‘ και με εισαγωγή του Χ.Γ. την οποία δημοσιεύουμε κάτω  από το κείμενο των εννέα Ευρωπαίων οικονομολόγων που συνέταξαν το μανιφέστο.

“Τι  να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ; Ένα μανιφέστο»

Η Ευ­ρώ­πη βου­λιά­ζει στην κρί­ση και την κοι­νω­νι­κή α­πο­δό­μη­ση κά­τω α­πό την πίε­ση της λι­τό­τη­τας, της ύ­φε­σης και της στρα­τη­γι­κής των «δο­μι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σεων». Η πίε­ση αυ­τή εί­ναι με­θο­δι­κά συ­ντο­νι­σμέ­νη σε ευ­ρω­παϊκό ε­πί­πε­δο κά­τω α­πό την η­γε­σία της γερ­μα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, της Ευ­ρω­παϊκής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας και της Ευ­ρω­παϊκής Επι­τρο­πής. Υπάρ­χει πλα­τειά συ­ναί­νε­ση ό­τι οι πο­λι­τι­κές αυ­τές εί­ναι πα­ρά­λο­γες ή α­κό­μα και «α­ναλ­φά­βη­τες»: η οι­κο­νο­μι­κή λι­τό­τη­τα ό­χι μό­νο δεν μπο­ρεί να μειώ­σει το άχ­θος του χρέ­ους, αλ­λά ο­δη­γεί σε συ­νε­χώς α­να­τρο­φο­δο­τού­με­νη ύ­φε­ση και προ­κα­λεί με­γα­λύ­τε­ρη α­νερ­γία και α­πό­γνω­ση στους λα­ούς της Ευ­ρώ­πης. Ωστό­σο, αυ­τές οι πο­λι­τι­κές θεω­ρού­νται λο­γι­κές α­πό τη σκο­πιά της α­στι­κής τά­ξης. Απο­τε­λούν έ­να βά­ναυ­σο τρό­πο — μια θε­ρα­πεία σοκ — για α­νά­καμ­ψη του κέρ­δους, δια­σφά­λι­ση των χρη­μα­τι­στι­κών ει­σο­δη­μά­των και ε­φαρ­μο­γή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων α­ντι-με­ταρ­ρυθ­μί­σεων. Αυ­τό που συμ­βαί­νει εί­ναι βα­σι­κά η νο­μι­μο­ποίη­ση α­πό τα κρά­τη των διεκ­δι­κή­σεων του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαίου πά­νω στην πα­ρα­γω­γή. Γι’ αυ­τό α­κρι­βώς η κρί­ση παίρ­νει τη μορ­φή μιας κρί­σης δη­μό­σιου χρέ­ους.

Ένα λαν­θα­σμέ­νο δί­λημ­μα

Η κρί­ση α­πο­κα­λύ­πτει ό­τι η προ­η­γού­με­νη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή για την Ευ­ρώ­πη δεν ή­ταν βιώ­σι­μη. Προϋπέ­θε­τε ό­τι οι ευ­ρω­παϊκές οι­κο­νο­μίες ή­ταν πιο ο­μοιο­γε­νείς α­πό ό,τι εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Οι δια­φο­ρές με­τα­ξύ χω­ρών αυ­ξή­θη­καν λό­γω της δια­φο­ρε­τι­κής έ­ντα­ξής τους στην πα­γκό­σμια α­γο­ρά και της δια­φο­ρε­τι­κής ευαι­σθη­σίας τους α­πέ­να­ντι στη συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κή α­ξία του ευ­ρώ. Οι πλη­θω­ρι­στι­κές τά­σεις δεν συ­νέ­κλι­ναν και τα χα­μη­λά πραγ­μα­τι­κά ε­πι­τό­κια ευ­νοού­σαν ε­ντα­τι­κές ροές κε­φα­λαίων με­τα­ξύ κρα­τών και έ­ντο­νες «φού­σκες» στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό και οι­κι­στι­κό το­μέα. Όλες αυ­τές οι α­ντι­φά­σεις — που ε­πι­τά­θη­καν με την ε­φαρ­μο­γή της νο­μι­σμα­τι­κής έ­νω­σης — προϋπήρ­χαν της κρί­σης, αλ­λά ε­κτι­νάχ­θη­καν με τις κερ­δο­σκο­πι­κές ε­πι­θέ­σεις ε­νά­ντια στο δη­μό­σιο χρέ­ος των πιο ε­κτε­θει­μέ­νων χω­ρών.

Οι κοι­νω­νι­κές και φι­λο­λαϊκές ε­ναλ­λα­κτι­κές στην κρί­ση αυ­τή α­παι­τούν μια τολ­μη­ρή ε­πα­νί­δρυ­ση της Ευ­ρώ­πης, διό­τι α­παι­τεί­ται ευ­ρω­παϊκή και διε­θνής συ­νερ­γα­σία για την α­να­διάρ­θρω­ση της βιο­μη­χα­νίας, της οι­κο­λο­γι­κής α­ει­φο­ρίας και της α­πα­σχό­λη­σης. Κα­θώς ό­μως μια συ­νο­λι­κή ε­πα­νί­δρυ­ση μοιά­ζει να εί­ναι α­νέ­φι­κτη με τον ά­με­σο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων, η έ­ξο­δος α­πό το ευ­ρώ προ­τεί­νε­ται ως ά­με­ση λύ­ση σε διά­φο­ρες χώ­ρες. Το δί­λημ­μα μοιά­ζει να εί­ναι με­τα­ξύ μιας δια­κιν­δυ­νευ­μέ­νης «ε­ξό­δου» α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη και μιας ου­το­πι­κής ευ­ρω­παϊκής ε­ναρ­μό­νι­σης που να α­να­δύε­ται μέ­σα α­πό τους α­γώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Κα­τά την ά­πο­ψή μας, πρό­κει­ται για έ­να λαν­θα­σμέ­νο δί­λημ­μα και ε­κεί­νο που εί­ναι ση­μα­ντι­κό εί­ναι να ερ­γα­στού­με για μια βιώ­σι­μη πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή ά­με­σης α­ντι­πα­ρά­θε­σης.

»Αναγκαία η έξοδος από το ευρώ,όμως δεν αρκεί» L.Vasapollo-R.Martufi-J Arriola

Η έξοδος από το ευρώ αποτελεί βασική προϋπόθεση, όμως δεν αρκεί

Να σπάσουμε τον πόλο του ευρώ .Να χτίσουμε  την ευρω-αφρικανο-μεσογειακή  Alba του διεθνούς εργατικού κινήματος .Με την ευκαιρία της πρόσφατης  δημοσιοποίησης του ευρωπαϊκού και  του ισπανικού μανιφέστου  

 των L. Vasapollo , R. Martufi , J. Arriola

1. Η κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά  γίνεται όλο και πιο έντονη εξαιτίας της αδυναμίας του κεφαλαίου να αναπτύξει ένα νέο εφικτό μοντέλο συσσώρευσης, τονίζοντας έτσι – όλο και πιο ξεκάθαρα – το συστημικό της χαρακτήρα.

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι εδώ και πολύ καιρό μιλάμε για  μία συστημική κρίση (σε δομικό και παγκόσμιο επίπεδο), κι αυτό διότι η κρίση αυτή καθιστά σαφή   την πτωτική τάση του ποσοστού  κέρδους στις πιο ανεπτυγμένες χώρες ή όπως εμείς συνηθίζουμε να τις αποκαλούμε, στις χώρες του ώριμου καπιταλισμού. Είναι εμφανής πλέον, η τεράστια καταστροφή  στην οποία υπόκεινται οι “πλεονάζουσες παραγωγικές δυνάμεις”, είτε πρόκειται για τις δυνάμεις της εργασίας είτε για το ίδιο το κεφάλαιο (όταν αυτό γίνεται αντιληπτό ως εργαλείο δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας), ενώ παράλληλα δεν υφίστανται πια οι προϋποθέσεις εκείνες για την αποκατάσταση ενός νέου μοντέλου αξιοποίησης του κεφαλαίου, που θα ήταν σε θέση να εξασφαλίσει την “ορθή” αποδοτικότητα των επενδύσεων. Γίνεται έτσι, σχεδόν ανέφικτη καθώς και ασύμφορη από άποψη κερδοφορίας, η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που θα επέτρεπαν ενδεχομένως την έναρξη μιας νέας διαδικασίας καπιταλιστικής συσσώρευσης, ακόμη και σε περίπτωση αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου.

Αυτό σημαίνει ότι η σταθερή υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και κεφαλαίων, στις ώριμες καπιταλιστικές χώρες, δεν βρίσκει πια διέξοδο, ούτε στις διάφορες μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται προσπαθώντας να ξεφύγει από την οικονομική κρίση ούτε σε λύσεις πιο διαρθρωτικού χαρακτήρα, αναδεικνύοντας έτσι όλο και περισσότερο τον συστημικό  χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης  . Κι αυτό διότι οι ίδιες οι σχέσεις παραγωγής βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, καταστρέφοντας για πρώτη φορά, ακόμη και την αναγκαστική συνύπαρξη εργάτη-αφεντικού

Η κρίση έχει συστημικό χαρακτήρα διότι το χάσμα ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, του εκσυγχρονισμού και της κοινωνικοποίησης των σχέσεων παραγωγής διευρύνεται όλο και περισσότερο. Πρόκειται για μία κρίση που έχει φτάσει σε σημείο να επηρεάζει ακόμη και τις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις όλων των χωρών του ώριμου καπιταλισμού και μάλιστα με τέτοιον τρόπο που οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας ή της μη εργασίας ή της εργασίας που τους στερείται (δηλαδή τα υποκείμενα εκείνα που θ’ αποτελέσουν την τάξη του προλεταριάτου και θα μετατραπούν, εν συνεχεία, σε αντικείμενο πλήρους εκμετάλλευσης) να μην αποδέχονται και να μην διακρίνουν πλέον,  δυνατότητες πολιτικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής χειραφέτησης εντός της κοινωνίας του  κεφαλαίου.

Κ.Λαπαβίτσας: Ελληνικών μισθών συνέχεια

Πηγή:http://costaslapavitsas.blogspot.gr/

Χθες η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε νέο δείκτη μισθών για την ελληνική οικονομία. Ο δείκτης καλύπτει ουσιαστικά ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα, εκτός από τον πρωτογενή τομέα και τους τομείς υγείας και εκπαίδευσης. Περιλαμβάνει το σύνολο των ακαθάριστων αμοιβών των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και σχηματίζεται στη βάση διεθνών προδιαγραφών, άρα μάλλον έχει αξιοπιστία.

Στο διάγραμμα φαίνονται οι ετήσιες μεταβολές του δείκτη (τρίμηνο προς τρίμηνο) μετά το 2006. Χρειάζεται προσοχή στην ερμηνεία του γιατί δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί εποχικές προσαρμογές, ούτε προσαρμογές ως προς τον αριθμό των εργάσιμων ημερών. Δεδομένου δε ότι διάφορες αμοιβές καταβάλλονται συνήθως το τέταρτο τρίμηνο κάθε έτους, οι μεταβολές εκείνου του τριμήνου είναι διογκωμένες.

Ετήσιες Μεταβολές Δείκτη Μισθών Ιδιωτικού Τομέα (τριμηνιαία βάση, %)

Πηγή: Ελ.Στατ.

Υπήρξε σταθερή, αλλά μέτρια, αύξηση μισθών το δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας, καθώς η πλασματική ευμάρεια της περιόδου πλησίαζε προς το τέλος της. Οι μισθοί μειώθηκαν λίγο το πρώτο τρίμηνο του 2009, όταν η παγκόσμια ύφεση χτύπησε τη χώρα μας. Αυτό όμως που κατόπιν ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό: εκτίναξη των μισθολογικών αυξήσεων του ιδιωτικού τομέα μέχρι και το πρώτο τρίμηνο του 2010.

Πρόκειται για την εποχή της ‘θωρακισμένης οικονομίας’ στο απάνεμο λιμάνι του ευρώ, όταν ελάχιστοι στη χώρα είχαν αντίληψη του τι πραγματικά συνέβαινε. Ακριβώς τότε η ελληνική αστική τάξη, λειτουργώντας μέσα σε πλαίσιο εύκολης πίστωσης, εν μέρει από το εξωτερικό, έχασε τον έλεγχο των μισθολογικών αυξήσεων. Από την άλλη, η κυβέρνηση Καραμανλή με τη χαρακτηριστική της δειλία αλλά και η κυβέρνηση Παπανδρέου με το ‘λεφτά υπάρχουν’, είχαν από καιρό χάσει τον έλεγχο του μισθολογικού κόστους στο δημόσιο τομέα. Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ καταρρακώθηκε τελειωτικά.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα όσον αφορά την ελληνική κρίση. Δεν είναι αλήθεια ότι στον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν σκληρές συνθήκες αποτελεσματικότητας και περιορισμού του κόστους σε αντίθεση με τον σπάταλο δημόσιο τομέα. Ούτε φταίνε φυσικά οι εργαζόμενοι οι οποίοι κάλυψαν κάποια από τη μισθολογική απόσταση από τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης. Υπάρχει συνολική αποτυχία της ελληνικής αστικής τάξης όσον αφορά το μισθολογικό κόστος και του ιδιωτικού αλλά και το δημόσιου τομέα. Εκεί βρίσκεται ο πραγματικός υπεύθυνος της κρίσης.

Ο εφιάλτης της ευρωπαϊκής κρίσης

Πηγή:http://www.efsyn.gr

Από μαύρες έως εφιαλτικές βλέπει τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή κρίση ο Πολ Κρούγκμαν, αν η Γερμανία δεν ανταποκριθεί στον ηγετικό της ρόλο στα οικονομικά δρώμενα της Γηραιάς Ηπείρου.

Στο πλαίσιο ομιλίας που έδωσε προχθές σε εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Φαρμακευτικών Εταιρειών και Eνώσεων –EFPIA– στις Βρυξέλλες, ο νομπελίστας οικονομολόγος υποστήριξε ότι η πορεία που ακολούθησε ως τώρα η Ε.Ε. προκειμένου να βγει από την κρίση δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Ισοδυναμεί, όπως είπε, με «τραγωδία» που οφείλεται σε «καλές προθέσεις».

Του Μπάμπη Μιχάλη

Ελλειψη τραπεζικής ένωσης

Ο Κρούγκμαν υποστήριξε ότι η έλλειψη τραπεζικής και δημοσιονομικής ένωσης βύθισε την Ε.Ε. στην κρίση, που ενδεχομένως να παραταθεί. Ανέφερε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τις περιπτώσεις της Ισπανίας και της αμερικανικής Πολιτείας της Φλόριντα. Και οι δύο βίωσαν νωρίτερα φούσκα στην αγορά ακινήτων τους, που έσκασε. Η ύπαρξη δημοσιονομικής ένωσης μεταξύ των αμερικανικών Πολιτειών επέτρεψε στη Φλόριντα να στηριχθεί στις αυτόματες πληρωμές της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και να χρηματοδοτήσει το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και τα επιδόματα ανεργίας χωρίς να επιβαρύνει τον πολιτειακό προϋπολογισμό. Η Φλόριντα ενισχύθηκε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ με ποσό ίσο με το 5% του αμερικανικού ΑΕΠ και σήμερα εμφανίζει ποσοστό ανεργίας κάτω από τον εθνικό μέσο όρο (κυρίως λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης των εργαζομένων).

Αντίθετα η Ισπανία -που συναγωνίζεται σε ρεκόρ ανεργίας σήμερα την Ελλάδα- δεν είχε την ίδια τύχη, πρόσβαση δηλαδή σε ανάλογες αυτόματες πληρωμές, με αποτέλεσμα να στηριχθεί σχεδόν αποκλειστικά στον δανεισμό.

O Αμερικανός οικονομολόγος εκτιμά ότι η τρέχουσα κρίση στην Ε.Ε. θα οδηγήσει πιθανότατα σε ένα από 4 παρακάτω σενάρια:

Α. Η Γερμανία θα αναλάβει τον ρόλο που κατέχει ως η «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μεγάλα κράτη της Ε.Ε. και τη βοήθεια πολιτικών νομισματικής επέκτασης και άπλετης ρευστότητας από μέρους της ΕΚΤ θα αναλάβει να προωθήσει μέτρα αναθέρμανσης του πληθωρισμού. Ο στόχος, προφανής. Οι υψηλότερες τιμές θα οδηγήσουν σε επανέναρξη επενδύσεων από τις επιχειρήσεις, προσλήψεις, αύξηση της απασχόλησης και των εισοδημάτων, τόνωση της κατανάλωσης και της ζήτησης και τελικά βελτίωση της οικονομικής ανάπτυξης. Στο πλαίσιο ενός τέτοιου σεναρίου, ο Κρούγκμαν τάσσεται κάθετα υπέρ της αύξησης του κόστους εργασίας στη Γερμανία -που θα οδηγήσει σε αύξηση της κατανάλωσης εκεί και σε παράπλευρες θετικές επιπτώσεις για τις οικονομίες των εταίρων της- αντί της εφαρμοζόμενης μείωσής του στην Ισπανία. Ο κεϊνσιανός οικονομολόγος εκτιμά ότι το σενάριο αυτό θα είναι το καλύτερο δυνατό για την Ε.Ε. Θεωρεί όμως ότι δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί παρά μόνον όταν η Ε.Ε. φτάσει στο χείλος του γκρεμού.

Ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία

Για πούλημα λοιπόν,
ό, τι έμεινε από χτες,
ελπίδες ανεκπλήρωτες
ευκαιρίες μοναδικές.
Για πούλημα και το μέλλον.

 Δ. Μούτσης

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Ολοένα και περισσότεροι κρίκοι προστίθενται στην ατέλειωτη αλυσίδα των κατ΄ ευφημισμόν αποκρατικοποιήσεων για την «αξιοποίηση», δήθεν, της δημόσιας περιουσίας και τη «σωτηρία της πατρίδας». Από τις Σκουριές Χαλκιδικής, τη Θράκη, τη Θάσο μέχρι τη Ρόδο και από την Κρήτη μέχρι την ευπώλητη Κέρκυρα, βασικές υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, σιδηρόδρομοι), «κοινωφελείς» επιχειρήσεις (ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες), εκτάσεις που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις προστασίας της φύσης, με αρχαιολογικά ευρήματα – άρα αναπαλλοτρίωτες-  κτίρια. Με δυο λόγια η δημόσια περιουσία, ο φυσικός πλούτος  βγαίνουν στο σφυρί με βάση τις επιταγές των Μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Άλλωστε με βάση και τη δανειακή σύμβαση η περιουσία της Ελλάδας είναι δεσμευμένη.

Ο κακόφημος Οργανισμός ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου) πολυδάπανος και με εκατοντάδες  χρυσοπληρωμένα μέλη έχει αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου της χώρας  παραβιάζοντας ευθέως και τα όποια ψήγματα εθνικής ανεξαρτησίας, το ίδιο το Σύνταγμα και τα βασικά κοινωνικά, πολιτιστικά δικαιώματα. Οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κονιορτοποιούν βασικά δικαιώματα και παρεμποδίζουν την πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά στην παιδεία, στην υγεία, στο νερό , στην ενέργεια ακόμα και στην εργασία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε ένα ευρώ δε θα πηγαίνει στο ελληνικό δημόσιο ή σε οποιασδήποτε μορφής επένδυση, αφού προβλέπεται ότι «εντός δέκα ημερών» το αντίτιμο των εκποιήσεων θα κατατίθεται στο λογαριασμό των δανειστών για την εξόφληση του χρέους. Η χώρα, έτσι, μετατρέπεται σε νεοαποικία χρέους. Η ανεκτίμητη δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για 15 δις ευρώ έναντι αρχικής πρόβλεψης 50 δις ευρώ, δηλαδή «αντί πινακίου φακής»  που και αυτό θα το φάνε οι δανειστές – δυνάστες μας.

ΚΝΕ-22ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο-Κατασκήνωση

http://www.odigitis.gr/

Ανασχηματισμένα μεζεδάκια

Πηγή:Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Τα ταχτικά σαββατιάτικα μεζεδάκια μας λογικό είναι να τα πούμε ανασχηματισμένα, αφού είναι τα πρώτα μεζεδάκια μετά τον ανασχηματισμό της Δευτέρας,  αν και θα μπορούσαμε επίσης να τα πούμε και “μεζεδάκια του TAP” ή “μεζεδάκια του αγωγού”, αφού χτες ανακοινώθηκε, με πολλές τυμπανοκρουσίες, η επιλογή του αγωγού TAP για τη μεταφορά του αζέρικου φυσικού αερίου, που θα μας φέρει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια.

Αυτό το TAP είναι με το λατινικό αλφάβητο, αν και δεν του φαίνεται, και προφέρεται ΤΑΠ, ακρώνυμο του Trans Adriatic Pipeline, Αδριατικός Αγωγός ας πούμε (ή Υπεραδριατικός). Αλλά για τον αγωγό θα τα πούμε άλλη φορά, προς το παρόν δείτε αριστερά μια εικόνα που την έκλεψα από την Καλύβα, το ιστολόγιο του Πάνου Ζέρβα. Η λεζάντα που συνοδεύει την εικόνα θα μπορούσε να είναι: “Μικρές αλλαγές ζήτησε ο πρωθυπουργός στη χάραξη του ΤΑP”. Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται, διότι παρόμοιο θέμα είχε και μια γελοιογραφία του Πετρουλάκη στην Καθημερινή.

Πάντως, παρά τον τίτλο του άρθρου, τα μεζεδάκια μας δεν είναι όλα σχετικά με τον ανασχηματισμό. Ξεκινάω όμως με ένα που μπορούμε από κάθε άποψη να το πούμε ανασχηματισμένο ή ίσως μη ανασχηματισμένο. Διαβάζω στην ηλέκδοση των Νέων τον τίτλο: Βορίδης: Δεν πικράθηκα, επειδή δεν υπουργοποιήθηκα. Ας πούμε ότι δεν ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. Τι καταλαβαίνετε εσείς; Εγώ καταλαβαίνω ότι δεν πικράθηκε και αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπουργοποιήθηκε. Αν τον έκαναν υπουργό, θα πικραινόταν. Καταλαβαίνω λάθος;
Θα διορθωνόταν η κατάσταση αν έλειπε το κόμμα; Αν ναι, είναι αρκετή προφύλαξη ένα κόμμα;

Μια λύση θα ήταν το ουσιαστικό: Δεν πικράθηκα από τη μη υπουργοποίησή μου. Μια άλλη: Δεν με πίκρανε το ότι δεν υπουργ./έγινα υπουργός. Και η απλούστερη, με τις λιγότερες αλλαγές: Δεν πικράθηκαπου δεν υπουργοποιήθηκα. Αλλά το άγιο “που” το αποφεύγουν οι γλαφυροί, το θεωρούν χυδαίο.

Κι άλλο ένα σχετικό με τον ανασχηματισμό. Πρόσφατο άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή, ξεκινάει ως εξής: Όποιος θέλει να καταλάβει τον θυμό του Έλληνα πολίτη με το πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά να μπει στα «παπούτσια» ενός άνεργου ή υπερφορολογημένου ανθρώπου το βράδυ της περασμένης Δευτέρας. Μέσα στα δικά του άγχη και τις αγωνίες του συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν μεγαλύτερες αγωνίες, που κάνουν τις δικές του να μοιάζουν ταπεινές, τιποτένιες. Καταρχάς, εξακολουθεί να με ενοχλεί ο αγγλισμός “να μπει στα παπούτσια” (Λέω “εξακολουθεί” επειδή και πριν από τέσσερα χρόνια είχαμε ξανασυζητήσει την έκφραση, πάλι από τον κ. Παπαχελά).  Στα ελληνικά έχουμε άλλες εκφράσεις: να μπει στη θέση του, να μπει στο πετσί του. Κι έπειτα, αν θέλει σώνει και καλά να μεταχειριστεί τον αγγλισμό, γιατί τα εισαγωγικά στα παπούτσια; Ή θα το βάλει σε όλη την έκφραση (“να μπει στα παπούτσια”) ή καθόλου. Και τέλος, βρίσκω πολύ περίεργο τον ετεροχρονισμό: Όποιος θέλει…. δεν έχει παρά να μπει… το βράδυ της Δευτέρας. Με μηχανή του χρόνου άραγε;

Τα ημερολόγια μιας εν δυνάμει άνεργης (ίσως και ανορθόγραφης) – μέρος Β’

Πηγή: Pitsirikos

..να ΄μαι πάλι με φορτισμένη μπαταρία και φρέσκους προβληματισμούς. Ας πούμε γιατί όταν αγοράζεις μπαταρία για τον υπολογιστή σου σου λένε ότι κρατάει 8 ώρες αλλά δεν σου λένε ότι ο υπολογιστής πρέπει να είναι σε αναμονή αλλιώς στις 3 ώρες πάπα η μπαταρία.

Κι άλλα με απασχολούν. Γιατί όταν λέω σε μια μαμά ότι το παιδί της είναι ίσως λίγο παραπάνω ζωηρό από ότι είναι καλό ( για το μάθημα ,για την ψυχική μου υγεία για τις αντοχές του κτιρίου- έχει διάφορες διαβαθμίσεις) μου λέει ότι δεν ξέρει τι να κάνει γιατί το παιδί δεν την ακούει, της φωνάζει, έχει μπλέξει, περνάει άσχημη εφηβεία κλπ και το σπίτι της είναι εμπόλεμη ζώνη – χωρίς τους δημοσιογράφους – αλλά η κοινωνία – που αποτελείται από μανάδες και πατεράδες των παιδιών αυτών μεταξύ άλλων- πιστεύει ότι είμαι τυχερή που δουλεύω λίγο και τι κάνω πια, σιγά την κούραση, αυτή δεν τα βγάζει πέρα με ένα κι εγώ πρέπει να παλεύω 27 τέτοια παιδιά κάθε μέρα με παιδαγωγικά πρόσφορο τρόπο για να τα βοηθήσω να αυτοπραγματωθούν κι αυτά και να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες και τις χάρες τους – που αν τις ξεδιπλώσουν λίγο ακόμα δεν θα υπάρχει κτίριο να μπούμε – κι αν δεν τα καταφέρω είμαι ανεπαρκής εγώ σύμφωνα με το πεφωτισμένο σύστημα αξιολόγησης.

Εγώ φταίω ο τεμπέλης και βολεμένος εκπαιδευτικός κι όχι το σύστημα με τα άχρωμα κτίρια τα άχρωμα βιβλία, την ύλη που δεν μπαίνει η ρημάδα μόνη της στο μυαλό των παιδιών να μου αφήσει κι εμένα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με δράσεις πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες και τρόπους σύγχρονους και μαγικούς όπως μας έδειχνε και ο πεφωτισμένος σύμβουλος προχθές.

Να τα βάλετε στο Internet που έχει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο μας έλεγε.

Ναι καλέ μου σύμβουλε αλλά δεν έχει Internet το σχολείο σε κάθε αίθουσα ούτε και υπολογιστή και ο παχυλός μισθός μου δεν μου ‘φτασε για να πάρω εγώ γρήγορο υπολογιστή και σύνδεση, με το καρβούνι που έχω θα πατήσω σύνδεση φέτος και θα φορτώσει περί τα τέλη του μήνα, μάλλον που πρέπει να κόψω και τα σάντουιτς στο πάρκο.

Ανακοίνωση για την κοινή συνάντηση ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ΣΧΕΔΙΟΥ Β’

Ανακοίνωση

Την Τετάρτη, 26 Ιουνίου, έγινε κοινή συνάντηση ΣΧΕΔΙΟΥ Β – ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου  να αναπτυχθεί από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η πρότασή της για τη μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς.  Επιβεβαιώθηκε  η βούληση των δύο χώρων για  μετωπική συμπόρευση και  συμφωνήθηκε η συνέχιση του διαλόγου πάνω σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα καθώς και η ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών στα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα της περιόδου.

Αθήνα  26.6.2013

ΑΡ.ΑΝ – 10o Πολιτικό -Πολιτιστικό Camping

https://www.facebook.com/campingtn.aran?fref=ts

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και ο Κ. Καραμανλής (πώς διαστρεβλώνεται η ιστορία της ταξικής πάλης)

του Αλέξη Θεοδώρου

Την Τρίτη 18 Ιουνίου η ελληνική Βουλή τίμησε την μνήμη των βουλευτών της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργου Τσαρουχά. Η συνεδρίαση, ενδεχομένως, θα περνούσε απαρατήρητη αν η πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας Αλέκα Παπαρήγα δεν έκανε μία τοποθέτηση που προκάλεσε εκπλήξεις. Κυρίως αυτά που είπε για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Το επίμαχο σημείο της ομιλίας της που έτυχε της προσοχής του Τύπου είναι το εξής: «Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη. Πολιτικές ευθύνες, όμως, υπάρχουν. Κι αν θέλετε, όλα τα στοιχεία δείχνουν, παρότι δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα, ότι το ξεκίνημα αυτής της συνομωσίας ήταν το Παλάτι, και είχε αιχμή και το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα εκείνης της περιόδου» (Πρακτικά Βουλής Συνεδρίαση 18/6/2013).

Στην τοποθέτηση αυτή, ο Τύπος της επόμενης ημέρας είδε  αθώωση του Κ. Καραμανλή από το ΚΚΕ, άφεση αμαρτιών κ.ο.κ. Κι ο Ριζοσπάστης, στο φύλλο της Πέμπτης 20 Ιουνίου, διαπίστωσε πως όσοι έγραψαν τα περί αθώωσης του ιδρυτή της ΕΡΕ και της Ν.Δ. «εκτίθενται για μια ακόμη φορά», διότι αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα «είναι η εκτίμηση του Κόμματος, όπως αποτυπώνεται στον Β’ Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, που εγκρίθηκε, κατόπιν διεξοδικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα, από πανελλαδικό σώμα, τον Ιούνη του 2011».

Η αλήθεια είναι ότι εκτίθεται ο Ριζοσπάστης. Εκτίθεται μάλιστα διπλά, διότι ο Β’ τόμος του δοκιμίου της ιστορίας του ΚΚΕ, δεν γράφει ακριβώς αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το Δοκίμιο τα γράφει καλά. Απλά σημαίνει ότι η πρώην Γ.Γ. φρόντισε να αμβλύνει τις γωνίες- όποιες στραβοβαλμένες γωνίες υπήρχαν στο Δοκίμιο για το συγκεκριμένο θέμα. Επίσης, αν προσέξει κάποιος τις κρίσιμες λεπτομέρειες, για τις οποίες επαίρεται ο Ριζοσπάστης, η Αλέκα Παπαρήγα δεν υποστήριξε κάτι που είναι ιστορική επιστημονική αλήθεια (μπορεί και να είναι) αλλά κάτι «που εγκρίθηκε, κατόπιν διεξοδικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα, από πανελλαδικό σώμα, τον Ιούνη του 2011». Με άλλα λόγια, αν το κομματικό σώμα ψήφιζε πως ο Κ. Καραμανλής και η ΕΡΕ συνδέονται με την δολοφονία του Γρ. Λαμπάκη, η επικεφαλής της Κ.Ο. του ΚΚΕ, κατά τη λογική της κομματικής εφημερίδας και υπακούοντας στην κομματική πειθαρχία, θα εμφάνιζε στη Βουλή, αυτόν, τον Κ. Καραμανλή δηλαδή, και το τότε κόμμα του το λιγότερο ως ηθικούς αυτουργούς. Ή για να το πούμε αλλιώς, ο Κ. Καραμανλής και η ΕΡΕ συνδέονται ή δεν συνδέονται με τον δολοφονία του Λαμπράκη ανάλογα με το τι ψηφίζουν τα κομματικά σώματα του ΚΚΕ, που εσχάτως, κατά τα νέα κομματικά ήθη και έθιμα, μπορούν να αποφασίζουν και τι είναι επιστημονικά ορθό στην ιστορία.

Μοντέλο Κύπρου για όλους

 Η συμφωνία στο Eurogroup ανοίγει το δρόμο για κούρεμα των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ

γράφει ο

Μωυσής Λίτσης

 Μετά από διαβουλεύσεις που κράτησαν επτά ώρες και την αποτυχία των προηγούμενων διαβουλεύσεων 19 ωρών στο Λουξεμβούργο στις 22 Ιουνίου, οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ αποφάσισαν ότι στη διάσωση των τραπεζών εκτός από τους μετόχους και τους ομολογιούχους, μπορεί να κληθούν να συνεισφέρουν και οι καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ. Με άλλα λόγια με την απόφαση αυτή, ο οποιοσδήποτε καταθέτης άνω των 100.000 ευρώ(ιδιώτης, ασφαλιστικό ταμείο, συνδικαλιστική οργάνωση κλπ) μπορεί να εξισωθεί με τον μέτοχο και ουσιαστικό ιδιοκτήτη της τράπεζας και να κληθεί να συνεισφέρει το κάτι τις…, στην περίπτωση που οι άλλοι τρόποι διάσωσης δεν αποδώσουν…

 Το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων και η επίπτωση στα ασφαλιστικά ταμεία καθώς και το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο με άλλοθι το ρωσικό μαύρο χρήμα, προϊδεάζουν για νέες περιπέτειες το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Με τη γενίκευση του κυπριακού μοντέλου οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών εκτιμούν ότι μετατρέποντας όλη την ΕΕ σε «Κύπρο» θα αποφευχθεί ενδεχόμενη φυγή κεφαλαίων όταν έλθει η ώρα της κρίσεως για μια τράπεζα-χώρα.

 Η χθεσινή συμφωνία έχει βέβαια ακόμη αρκετές συμπληγάδες να περάσει, αφού απαιτεί τη συναίνεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και προορίζεται να τεθεί σε ισχύ από το 2018.

 Η λύση που προέκριναν οι Ευρωπαίοι υπουργοί υποτίθεται αποσκοπεί στο να αποτρέψει στο μέλλον την επιβάρυνση των φορολογουμένων από ενδεχόμενη διάσωση τραπεζών, όπως έγινε από το 2008 και μετά που ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και να θέσει ενιαίους κανόνες σε όλη την ΕΕ, ανοίγοντας το δρόμο για την τραπεζική ενοποίηση. Μετατρέπει ωστόσο κάθε καταθέτη άνω των 100.000 ευρώ-ποσό αρκετά μεγάλο όχι όμως και ασυνήθιστο για κοινούς θνητούς μετά από χρόνια κοπιαστικής εργασίας, πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για ασφαλιστικό ή συνδικαλιστικό φορέα που διαχειρίζεται πολύχρονες αιματηρές οικονομίες των μελών του-αυτομάτως σε μέτοχο.

Αντίστροφη μέτρηση

Του Στάθη Κουβελάκη

Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν τελικά το πρώτο, πιθανόν και το μοιραίο λάθος του Αντώνη Σαμαρά. Οποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης για την τύχη του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, είναι σαφές ότι ο αρχικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού και του επιτελείου του έχει πλήρως ανατραπεί. Αντί για την επίδειξη πυγμής που θα προσέδιδε περαιτέρω κάλυψη στην αυταρχική κλιμάκωση, είχαμε την διάλυση της τρικομματικής συμμαχίας και την πτώση της πρώτης κυβέρνησης Σαμαρά. Διότι βεβαίως περί αυτού επρόκειται και όχι περί «ανασχηματισμού» όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και αν δεν επικρατούσε καθεστώς παρατεταμένης αντιδημοκρατικής εκτροπής, η νέα κυβέρνηση όφειλε να ξαναπαρουσιαστεί στη Βουλή με προγραμματικές δηλώσεις (ακόμη κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας, αναγνωρίζοντας ότι τίθεται θέμα) και να ζητήσει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας.

Τρεις είναι οι παράγοντες που δεν έλαβαν υπ’όψιν τους ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του όταν αποφάσισαν την αυθημερόν παύση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Πρώτο, και κύριο, το εύρος της λαϊκής αντίδρασης σε κάτι που εμφανώς δεν μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια επιπλέον αντιπαράθεση με μια σπάταλη και προνομιούχα «συντεχνία του Δημοσίου». Η βιαιότητα της κίνησης κατέδειξε αντίθετα και στους πιο δύσπιστους το βαθμό στον οποίο η διακυβέρνηση της χώρας έχει ξεφύγει από τα όρια της «κανονικότητας» μιας ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Για πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτότυπη μορφή λαϊκής κινητοποιήσης, με διάρκεια και ευρεία κοινωνική στήριξη. Επιπλέον, με την κατάληψη του Ραδιομέγαρου και τη συνέχιση της λειτουργίας του, το κλείσιμο της ΕΡΤ μετατράπηκε σε πραγματικό μπούμερανγκ, απελευθερώνοντας έναν χώρο πραγματικά ελεύθερης ενημέρωσης, συζήτησης και πολιτιστικής δράσης με πρωτοφανή απήχηση στην κοινωνία.

Για τους στόχους του Σχεδίου Β

Toυ Δημήτρη Μητρόπουλου

[ομιλία στην  εκδήλωση του Σχεδίου Β στην Πάτρα]

Μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα, θέλω να προσεγγίσω 4 ερωτήσεις. Η πρώτη είναι ποιος ο στόχος του σχεδίου Β, η δεύτερη πως θα τον πετύχει η τρίτη, αν υπάρχει χώρος για το σχέδιο Β, η τέταρτη αν υπάρχει χρόνος για το σχέδιο Β.

Το σχέδιο Β είναι ένας όρος που πήραμε απ’ έξω, είχε να κάνει με το “αυτονόητο” που έπρατταν τράπεζες και κράτη μπροστά στον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας ή μια άλλης χώρας από την ευρωζώνη. Το αυτονόητο για όλους, εκτός από την Ελλάδα. Επανήλθε με την Κυπριακή κρίση όταν η Κυπριακή βουλή είπε το γνωστό όχι που γρήγορα όμως μετατράπηκε σε άτακτο ναι στις απαιτήσεις της Τρόικα.

Στην Κύπρο αναδείχθηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι η λιτότητα, η επιτροπεία, το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων, η προώθηση του πιο άγριου καπιταλισμού, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι διαπραγματεύσιμα με την Τρόικα.

Πριν μερικές βδομάδες ο Άδωνις, ο Κεδίκογλου και οι λοιποί αστέρες του μνημονιακού πολιτικού συστήματος διαφήμιζαν το greekoveryσε αντίθεση με το περσινό grexit. Με την πρώτη κυβερνητική κρίση και με βάση τα άγρια μέτρα που θα πρέπει να πάρει η νέα κυβέρνηση των αδίστακτων το grexitεπανήλθε σιγά σιγά στην ξένη ειδησεογραφία…

Σε ένα χρόνο περίπου από τώρα, τυπικά βγαίνουμε από τις μνημονιακές δόσεις. Και είναι από τώρα σαφές ότι τα νούμερα και το πρόγραμμα δεν βγαίνουν. Άλλοι προβλέπουν ότι τότε θα κλιμακωθεί η λεηλασία της χώρας με νέα δάνεια. Άλλοι προσβλέπουν σε μια σταθεροποίηση, με μια μικρή ίσως ανάπτυξη και με μια πιο χαλαρή επιτήρηση και δανειοδότηση μέσα από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης. Ο βασικός προσανατολισμός κυβέρνησης, αλλά και αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να ποντάρει σε αυτόν τον δεύτερο «δρόμο». Οι μεν το λένε να σταθεροποιήσουμε τη χώρα για να ‘ρθουν επενδύσεις, οι δε να βάλουμε ένα τέλος στην καταστροφή. Το πλαίσιο όμως δεν το αμφισβητεί κανείς.

 Το ερώτημα είναι αν μπορεί να είναι γραμμή της αριστεράς μια τέτοιου τύπου σταθεροποίηση. Η αριστερά όμως δεν υπάρχει για να διαχειριστεί αυτό που έρχεται, ειδικά όταν αυτό είναι μια κοινωνική κόλαση των 400 ευρώ και του 30% ανεργίας. Υπάρχει για να κάνει τομές, να ανατρέπει αυτήν την κοινωνική κόλαση υπέρ των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων. Και σήμερα για να το κάνει αυτό πρέπει να απαντήσει συγκεκριμένα ερωτήματα.

Λουίτζι Πιραντέλλο: »Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»

Luigi Pirandello,(28 Ιουνίου 1867-10 Δεκεμβρίου 1936)

»Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»

Μια παρέα ανθρώπων αγωνιά να μάθει με κάθε τρόπο τι συμβαίνει πραγματικά στο σπίτι των νεοφερμένων γειτόνων τους. Οι πληροφορίες είναι αντικρουόμενες, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας καταθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τα γεγονότα και οι περίεργοι προσπαθούν απεγνωσμένα να δουν ποια θέση πρέπει να κρατήσουν. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε… Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο που θέτει με πολύ έξυπνο τρόπο το ζήτημα της σχετικότητας της αλήθειας. Παράλληλα με τη γνωστή καυστική του γλώσσα περιγράφει τη διάθεση για κουτσομπολιό μιας μικρής κοινωνίας ανθρώπων που η περιέργειά τους παίρνει κανιβαλικές διαστάσεις.

Μετάφραση Μάριος Πλωρίτης

Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται Νικήτας Τσακίρογλου, Εύα Κοταμανίδου, Τιτίκα Βλαχοπούλου, Στράτος Παχής, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Χρυσούλα Διαβάτη, Μαρία Φωκά, Μάκης Ρευματάς, Μαρία Αλκαίου, Σπύρος Καλογήρου, Ντόρα Σιμοπούλου, Ορφέας Ζάχος, Γιώργος Καρέττας, Γιάννης Μαυρογένης, Θεόδωρος Μορίδης, Αφροδίτη Γρηγοριάδου Σκηνοθεσία Λάμπρος Κωστόπουλος

Από την εκπομπή «Το θέατρο της Δευτέρας»

Πρώτη προβολή 13/9/1976

Ο Πιραντέλλο στον πρόλογο του έργου του γράφει:» Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μια φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου.»

Η τελευταία παράσταση των σιαμαίων

του Γιώργου Κατρούγκαλου

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσουν μαζί για μια ακόμη φορά. Την τελευταία. Αποτελεί πράξη ποιητικής δικαιοσύνης ότι τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού καταδικάσθηκαν να συνυπάρξουν σε μια παρωδία «μεγάλου συνασπισμού», στο πλαίσιο των τελικών σπασμών του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης.  Στην πραγματικότητα όμως μαζί κυβερνούσαν και τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες. Παρά τις μεταξύ τους θεατρικές συγκρούσεις, τάχα φωτός-σκότους, συμπλήρωναν το ένα το άλλο σε μία συμβιωτική σχέση, βασισμένη στην εναλλαγή τους στην εξουσία. Μαζί δημιούργησαν το πλέγμα πελατειακών σχέσεων που ακόμη δυναστεύει τη χώρα. Και η πατρωνεία δεν περιορίζεται μόνον στην δημόσια διοίκηση, ούτε στους διορισμούς των εκλεκτών ή των δυστυχισμένων που αναζητούσαν και εύρισκαν «προστασία». Η βασικότερη εκδήλωση των πελατειακών σχέσεων εκδηλώνεται στην κορυφή, όπου πολιτικές και οικονομικές ελίτ συμφύρονται σε ένα τρίγωνο νόμιμης διαφθοράς που ενώνει κόμματα, μεγαλοεργολάβους και ΜΜΕ στο μέρισμα του δημόσιου χρήματος.

Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο αυταρχικός τυχοδιωκτισμός της επίθεσης στην δημόσια τηλεόραση δεν ήταν παρά ένας αντιπερισπασμός που επιχείρησε σπασμωδικά να καλύψει το ράγισμα του success story από το φιάσκο της ΔΕΣΠΑ και την παταγώδη αποτυχία στον τομέα της δημόσιας διοίκησης; Όχι μόνον δεν έπραξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης οτιδήποτε για τον ουσιαστικό εξορθολογισμό και εκδημοκρατισμό της τελευταίας (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αναιρέσουν τον πελατειακό εαυτό τους;) αλλά απέτυχαν και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους έναντι των δανειστών. Επειδή στο κυνήγι κεφαλών που είχαν αποδεχθεί δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν 2.000 κρανία καρατομημένων δημοσίων υπαλλήλων, επέλεξαν την κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης.

Η κυβερνητική πολιτική δεν απέτυχε όμως μόνον εκεί, καταρρέει με θόρυβο σε όλα τα μέτωπα και ιδίως στην οικονομία. Το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα έπεσε μέσα στην μαύρη τρύπα των τριών δισεκατομμυρίων του ελλείμματος του ΕΟΠΥ και των ασφαλιστικών ταμείων. Η ανεργία αυξήθηκε και τον τελευταίο μήνα, παρά τους αντίθετους πανηγυρισμούς του Υπουργού Εργασίας, η οικοδομή μειώθηκε κατά 55% ακόμη και σε σχέση με το καταστροφικό περσινό έτος, τα σπρέντς ξεπέρασαν τις 800 μονάδες, μέχρι και οι εξαγωγές που ήταν μέχρι πρότινος με θετικό δείκτη πήραν αρνητικό πρόσημο.

«TAP»: Ψέματα και αυTAΠάτες

 

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Οι κυβερνώντες, από χτες λοιπόν, εμφανίζουν – ανεπισήμως, αφού οι οριστικές ανακοινώσεις αναμένονται για τις 8 Ιούλη – ως «τελειωμένη υπόθεση» την επιλογή του αγωγού «ΤΑΡ», ο οποίος προβλέπεται να διασχίζει τον ελλαδικό χώρο, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από την Κασπία Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.

Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευαγ. Βενιζέλος, συναντήθηκαν χτες με τους εκπροσώπους της κοινοπραξίας «Shah Deniz II» («Σαχ Ντενίζ ΙΙ») που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, όπου και ενημερώθηκαν, κατά τις πληροφορίες, για την επιλογή του «ΤΑΡ» έναντι της ανταγωνιστικής κοινοπραξίας «NABUCCO WEST» («Ναμπούκο Γουέστ»), που στη διαδρομή της δεν περιελάμβανε την Ελλάδα.

Με στόχο να υπηρετήσουν την «succes story» προπαγάνδα τους περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων», οι συγκεκριμένες συναντήσεις αξιοποιήθηκαν από τους κυβερνώντες και πυροδότησαν ένα χαρτοπόλεμο από μελέτες, ανακοινώσεις και δηλώσεις για τα δήθεν οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα και ο ελληνικός λαός από την κατασκευή του αγωγού. Το υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε μάλιστα μέχρι και σχετική έκθεση για να «διαφημίσει» τα «πλεονεκτήματα που συνεπάγεται για την Ελλάδα ο αγωγός ΤΑΡ»

Ας δούμε πρώτα τι ισχυρίζονται, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα που θα αποκαθιστά την πραγματικότητα και θα εξηγεί γιατί το πανηγύρι τους είναι… για τα πανηγύρια:

Ανάμεσα στα άλλα, στην έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών, γίνεται λόγος για«σημαντική άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα ύψους 1,5 δισ. ευρώ» που όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα «αυξήσει την απασχόληση» με τη «δημιουργία 2.000 άμεσων και 10.000 έμμεσων νέων θέσεων εργασίας» και που θα φέρει «πολλαπλασιαστικά οφέλη στην ελληνική οικονομία»…

Στην ίδια έκθεση προπαγανδίζεται η «γεωστρατηγική σημασία της ολοκλήρωσης του αγωγού TAP», που όπως υποστηρίζουν «θα είναι μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας και θα σηματοδοτήσει τη δυναμική επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό περιβάλλον και στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής».

Πάντα σύμφωνα με την κυβέρνηση, η διέλευση του «ΤΑΡ» από την Ελλάδα σηματοδοτεί την «αύξηση των επιλογών και της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας μας έναντι των προμηθευτών της» και καθιστά την Ελλάδα «ενεργειακό κόμβο και άξονα στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης»…

Αυτά λέει η κυβέρνηση.

Εκτός Γραμμής – «Ο Ντελέζ και η πολιτική»

Σεμινάριο: «Ο Ντελέζ και η πολιτική»

 Ήταν άραγε ο Ντελέζ ένας θεωρητικός του αναρχισμού, όπως συχνά κατηγορήθηκε εκείνα τα χρόνια; Ή μήπως μέσα από το πολυσχιδές έργο του και την ιδιοσυγκρασιακή ανάγνωση που έκανε σε πλήθος σελίδες από την ιστορία της φιλοσοφίας αναδύεται μια πρωτότυπη απόπειρα για μια θεωρία των κοινωνικών πρακτικών στην ενικότητα, πολλαπλότητα και αλληλοσύνδεσή τους, η οποία διαλέγεται και με ερωτήματα που απασχόλησαν τη μαρξιστική θεωρία; Μπορούμε να αντλήσουμε από το έργο του στοιχεία για μια σύγχρονη επαναστατική πολιτική; Ποια η σχέση του Ντελέζ με τον Μαρξ και τον μαρξισμό αφενός, με την πολιτική και τη συγκυρία αφετέρου; Πώς διαβάζει ο Ντελέζ τον Μάη του ’68 και πώς συνδέει την έννοια του συμβάντος με την πολιτική;

Καλώς ήλθατε στον πανοπτικό κόσμο της τεχνολογίας

Γράφει ο

Πέτρος Κατσάκος 

«Αν υπάρχει κάτι που δεν θέλεις να το μάθει όλος ο κόσμος, καλύτερα να μην ξεκινήσεις καθόλου αυτή την περιπέτεια που ονομάζεται Διαδίκτυο», δήλωνε με απόλυτη κυνικότητα το 2009 ο Έρικ Σμιτ της Google. Αγαπητοί χρήστες της τεχνολογίας, καλώς ήλθατε στο μέλλον. Σιγουρευτείτε μόνο ότι δεν έχετε τίποτα να κρύψετε. Ο Μεγάλος Αδελφός των επικοινωνιών είναι εδώ. Σας διαβάζει και σας ακούει. Μια παλιά γελοιογραφία του New Yorker έδειχνε δύο σκυλιά να κοιτάζουν έναν υπολογιστή και να λέει το ένα στο άλλο: «Στο Διαδίκτυο κανείς δεν ξέρει ότι είσαι σκυλί». Ήταν η αυγή της dot.com εποχής, τότε που η online ζωή έμοιαζε τόσο γοητευτικά ανώνυμη, τόσο προκλητικά ασφαλής. Πλέον κάποια άγρυπνα μάτια και κάποια τεντωμένα αυτιά ξέρουν πως δεν είσαι σκυλί.

«Αν ήθελα να δω τα email σας ή το τηλέφωνο της συζύγου σας, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χρησιμοποιήσω τις παρακολουθήσεις. Μπορώ να αποκτήσω ‘εισιτήριο’ για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τους κωδικούς πρόσβασης, τα αρχεία τηλεφώνου, τις πιστωτικές κάρτες», αποκάλυψε πριν από λίγες ημέρες ο Έντουαρντ Σνόουντεν, προκαλώντας παγκόσμια αναστάτωση. Ο πρώην μυστικός πράκτορας της CIA δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μας εξηγήσει πως το ηλεκτρονικό μήνυμα που στέλνει ένας χρήστης του Ίντερνετ από το Παγκράτι σε μία φίλη του στην Καισαριανή, πριν φτάσει στην Καισαριανή, έχει διασχίσει με ταχύτητα φωτός δύο φορές τον Ατλαντικό. Το μήνυμά του μάλιστα κατά τη διάρκεια αυτού του υπερατλαντικού ταξιδιού έχει προλάβει να αποθηκευθεί σε μία φορητή μνήμη, σε μέγεθος μικρού δακτύλου του χεριού, που έχει χωρητικότητα 1 τεραμπάιτ (τρισεκατομμυρίου ψηφιολέξεων).

Χτίζουν το σπίτι του Big Brother

Αυτή την ώρα προχωρούν με πυρετώδεις ρυθμούς οι εργασίες κατασκευής της ψηφιακής αποθήκης του Μεγάλου Αδερφού σε μια κωμόπολη της Γιούτα των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο μικρό και άσημο Μπλάφντειλ των επτά χιλιάδων κατοίκων, η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA) ετοιμάζει ένα οχυρωμένο συγκρότημα κτηρίων, που, όταν παραδοθεί μαζί με τον εξοπλισμό του τον Σεπτέμβρη του 2013, θα έχει ξεπεράσει σε κόστος τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Σκοπός του είναι να παρεμβάλλεται, να αποκρυπτογραφεί, να αναλύει και να καταχωρεί μεγάλο μέρος των παγκόσμιων τηλεπικοινωνιών και επικοινωνιών διαδικτύου, καθώς αυτές πραγματοποιούνται μέσω υπόγειων και υποθαλάσσιων καλωδίων, δορυφορικών και επίγειων ασύρματων μεταδόσεων.

Η έξοδος από την κρίση

Φερνάν Λεζέ, «Μεγάλος Ιούλιος», 1945

Το κείμενο δημοσιεύεται  στην έκδοση του συλλόγου «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ», Οι ιδιωτικοποιήσεις και η πολιτική εξόδου από την κρίση, 2013, σελ. 33-61

Η έξοδος από την κρίση

 του Δημήτρη Καλτσώνη

Η σημερινή καπιταλιστική κρίση που χτύπησε με ιδιαίτερη οξύτητα τη χώρα μας και οι οδυνηρές της συνέπειες στην καθημερινή ζωή των πλατιών λαϊκών στρωμάτων αναδεικνύουν ανάγλυφα την ανάγκη χάραξης μιας διαφορετικής πορείας. Ο αμυντικός αγώνας των εργαζομένων πρέπει να δεθεί διαλεκτικά με την αντεπίθεσή τους, με σκοπό την έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.

Φερνάν Λεζέ, «Ο μηχανικός», 1920

Α. ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ:

ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Αφετηρία της ανάλυσης των σημερινών αναγκών είναι μια παραδοχή. Μια παραδοχή που επιβεβαιώνεται πλήρως, συντριπτικά θα έλεγε κανείς, από την πραγματικότητα. Η άρχουσα τάξη της χώρας μας δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπονήσει ένα σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, ένα σχέδιο ανάπτυξης σε όφελος του λαού αφού α. ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είχε πάντοτε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση, β. τα τελευταία χρόνια δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, γ. το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας, δ. η χώρα έχει προσαρμόσει την οικονομία της, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών, ε. η βιομηχανική παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται.

Ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει αναπόφευκτα να ξεκινά από την αντίθεση με τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ που μας έφεραν ως εδώ, που διέλυσαν τη βιομηχανική  και αγροτική οικονομία της χώρας, που όξυναν τις κοινωνικές ανισότητες. Πρέπει να ξεκινά από την αποδέσμευση από κάθε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση, από την αναζήτηση και αξιοποίηση της συνεργασίας άλλων διεθνών παραγόντων, πάντα σε πνεύμα ανεξαρτησίας και όχι υποτέλειας.

Βιβλίο: Οι ιδιωτικοποιήσεις και η πολιτική εξόδου από την κρίση

Συγγραφείς: ΛΙΟΣΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΚΑΛΤΣΩΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΣΟΥΑΝΗ ΜΑΡΙΑ,ΦΑΣΟΥΛΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Η παρούσα έκδοση του Συλλόγου διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης «Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ» έχει ως στόχο να συμβάλλει στην αναζήτηση διεξόδου από τις καταστροφικές πολιτικές που οδήγησαν το λαό και την πατρίδα μας στα σημερινά αδιέξοδα.

Ο τόμος περιλαμβάνει τέσσερα κείμενα, το πρώτο προβαίνει στην ερμηνεία της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, το δεύτερο συγκροτεί μια πολιτική εναλλακτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση ενώ ακολουθούν δύο ακόμη κείμενα που εστιάζουν την προσοχή τους στο παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης δύο κομβικής σημασίας επιχειρήσεων της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου προβαλλόταν, πριν την κρίση, και προβάλλεται ακόμη και σήμερα ως μονόδρομος. Η λεηλασία του πλούτου και του μόχθου του ελληνικού λαού συνεχίζεται. Στον παρόντα τόμο ο Σύλλογος «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ» καταβάλλει προσπάθεια να καταδείξει τον βαθιά αντιλαϊκό, σκανδαλώδη και αναποτελεσματικό χαρακτήρα των ιδιωτικοποιήσεων που μόνο την εγχώρια και ξένη ολιγαρχία ωφελούν. Παράλληλα, όμως, επιχειρεί να συγκροτήσει μια εναλλακτική πρόταση για μια άλλη, φιλολαϊκή αναπτυξιακή πορεία του τόπου.

Η πορεία αυτή είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και δυνατή, έστω και αν σήμερα δεν υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις γι’ αυτό. Ο λαός, με τους αγώνες του, συσσωρεύοντας εμπειρία και γνώση, θα βρει τον τρόπο να ανοίξει δρόμους για ένα καλύτερο, ελπιδοφόρο μέλλον.

 (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος
Ερμηνεία της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων
Η έξοδος από την κρίση
Ιδιωτικοποιήσεις: Το παράδειγμα της ΔΕΗ
Ιδιωτικοποιήσεις: Το παράδειγμα της ΕΥΔΑΠ

Εκδήλωση 3 Ιουλίου 2013:Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η απάντηση του κινήματος

http://www.facebook.com/seen.kozani

Ο Γιώργος Αυγερόπουλος για την ΕΡΤ

http://www.antapocrisis.gr