Σπύρος Μαρκέτος: Να βαθύνουμε την πολιτική συμφωνία

Εξωστρέφεια, σαφής άποψη, αποφασιστική δράση

διάλογος για τη Συνδιάσκεψη της  ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μη μας παραπλανά η ύφεση των μετωπικών ταξικών συγκρούσεων. Η ταξική πάλη οξύνεται, η ευρωζώνη συνεχίζει να ισορροπεί  επί ξηρού ακμής και η παγκόσμια ύφεση του καπιταλισμού βαθαίνει. Το καθεστώς εξαντλεί τις εφεδρείες του, η νομιμοποίησή του έχει καταρρακωθεί και το διεθνές περιβάλλον επιδεινώνεται. Οι αγώνες μας φέρνουν καρπούς, αποσταθεροποιούν και αποσυντονίζουν την κυβερνητική επίθεση. Η παθητικοποίηση που ακολούθησε τις περσινές εκλογικές αυταπάτες δεν είναι μόνιμη , εξατμίζεται όποτε ο λαός διακρίνει αριστερή προοπτική. Πολύτιμη κατάκτησή μας, η δημιουργία μιας μαζικής οργάνωσης που αγωνίζεται σ΄όλη τη χώρα ενάντια στον καπιταλισμό. Οι θεμελιώδεις εκτιμήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επαληθεύονται, απομένει τώρα να συζητήσουμε διεξοδικά, να ιεραρχήσουμε και να προωθήσουμε τους άμεσους  και τους μεσοπρόθεσμους πολιτικούς μας στόχους.

 Συνάμα εντείνεται η πόλωση μέσα στους κόλπους της Αριστεράς μεταξύ μιας διαχειριστικής λογικής, η οποία  φαντασιώνεται ότι θα κυβερνήσει αν πείσει τους αστούς ότι ελέγχει τα ριζοσπαστικά κινήματα και της αντίληψης που εκτιμά ότι η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει και η λύση θα δοθεί μέσα από σύγκρουση. Την τελευταία αντίληψη εκπροσωπεί πιο καθαρά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά μαζί της συντάσσονται επίσης ισχυρά τμήματα του ΜΑΑ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Εμείς ετοιμαζόμαστε για ένα μαραθώνιο και καθημερινά πιο άγριες συγκρούσεις , επειδή εκτιμούμε πως θα ενταθεί στη χώρα μας η »πρωταρχική συσσώρευση», όπως την ονομάζουν οι αυτόνομοι μαρξιστές ή η »απαλλοτριωτική συσσώρευση» όπως την λέει ο Ντέιβιντ Χάρβει.

Πιστεύω ότι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να βαθύνουμε την πολιτική συμφωνία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ώστε να μπορέσουμε έτσι  να κρυσταλλώσουμε μια γερή οργανωτική δομή, αντάξια των προκλήσεων. Σήμερα προέχουν η εξωστρέφεια, η σαφής άποψη και η αποφασιστική δράση.

O Σπύρος Μαρκέτος για την Κυπριακή Κρίση και την έξοδο απο το Ευρώ στην ΕΤ3

Σπύρος Μαρκέτος: Κρίση, δημοκρατία, ευρώ

Το άρθρο στην αγγλική γλώσσα

Crisis, Democracy, and the Euro, Spyros Marchetos

Πηγή:http://ilesxi.wordpress.com/

Στα τρία χρόνια μνημονιακής πολιτικής η χώρα έχει καταρρεύσει. Το εγχώριο προϊόν μειώθηκε παραπάνω από 21% σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΔΝΤ, και αναμένεται να μειωθεί άλλο 6% φέτος. Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία, αφότου άρχισαν να τηρούνται οικονομικές στατιστικές, δεν σημειώθηκε τέτοια πτώση της παραγωγής χωρίς πόλεμο ή εμφύλιο. Σε δυο προηγούμενες συγκυρίες η Ελλάδα πλήγηκε από οικονομική κρίση ενώ βρισκόταν δεμένη σε μια νομισματική ένωση ή σε ένα σκληρό νόμισμα. Ανάμεσα στον πόλεμο του 1897 και τους Βαλκανικούς, οπότε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος τήν κρατούσε στη Λατινική Ένωση, δηλαδή το ευρώ εκείνης της εποχής. Και το 1929-1932, όταν διατηρούσε σταθερή ισοτιμία με τη στερλίνα. Και τις δυο φορές διαλύθηκε το πολιτικό σύστημα. Η πορεία είναι σαφής: ή εμείς ή αυτοί. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ αυτοί ετοιμάζονται συστηματικά για μια σύγκρουση που μπορεί να μετατρέψουν σε εμφύλιο, η αριστερά σφυρίζει αμέριμνα.

Τρεις είναι οι βασικοί πυλώνες της πολιτικής που εφαρμόζουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010, στο μέτρο βέβαια που κάμπτουν την αντίσταση του λαού, η οποία ωστόσο παραμένει ακλονητη. Πρώτος, η αναγνώριση του δημόσιου χρέους, μολονότι αυτό έχει καταγγελθεί ως απεχθές, αθέμιτο, ή ακόμη και παράνομο, όπως για παράδειγμα αποδείχθηκε στην περίπτωση του μεγάλου δανείου που συνήψε ο δήμος Ζωγράφου και το οποίο φορτώθηκε στον κρατικό προϋπολογισμό κατ’ απαίτηση της Τρόικας. Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, ο οποίος θα ήταν αυτονόητος αν το δημόσιο λειτουργούσε με κριτήρια ιδιωτικού τομέα, δεν συζητιέται καν, μολονότι τόν αξιώνουν με πειστικά επιχειρήματα φορείς όπως η Πρωτοβουλία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου ή το Χωρίς Χρέος Χωρίς Ευρώ. Παρά την ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσε τούτη η πολιτική, και η οποία από μόνη της συνιστά λόγο έγκυρο κατά το διεθνές δίκαιο για να ανασταλούν οι πληρωμές στους πιστωτές, δηλαδή κατάστασης ανάγκης, η Τρόικα και οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν ότι οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους τραπεζίτες είναι ιερές, ενώ προς τους πολίτες ανύπαρκτες. Επιστρέψαμε σε αντιλήψεις περί κράτους χειρότερες ακόμη και από εκείνες τις οποίες κατάργησε η Γαλλική Επανάσταση.

Δεύτερος πυλώνας, η διάσωση των τραπεζιτών με τίμημα την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας. Οι νέες ρυθμίσεις υπέρ των τραπεζών στο τελευταίο νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, και γενικά η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου το οποίο ευνοεί σκανδαλωδώς τους τραπεζίτες εις βάρος οικογενειών και επιχειρήσεων, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Από το 2010 το κράτος ενίσχυσε τις τράπεζες με τουλάχιστον 168 δις σε ρευστό και εγγυήσεις, εκτοξεύοντας έτσι στα ύψη το δημόσιο χρέος. Για την εξυπηρέτηση του οποίου, με επιτόκια πιστωτικών καρτών πλέον, δαπανούνται ασύλληπτα ποσά, τα οποία επίσης καταλήγουν στα θησαυροφυλάκια των … τραπεζιτών. Εννοείται ότι από κανέναν δεν ζητούνται ευθύνες για τη χρεωκοπία του συστήματος, η οποία θα είχε αποφευχθεί αν οι τράπεζες τηρούσαν τις νόμιμες προβλέψεις περί ρευστότητας. Ευθύνες όχι μόνον αστικές, αλλά και ποινικές. Οι πολιτικοί έχουν πλέον γίνει αναλώσιμοι, αλλά οι τραπεζίτες εξακολουθούν να μη μπαίνουν φυλακή.

Η οδός δραχμής είναι ο μόνος δρόμος -Σπύρος Μαρκέτος

Πηγή: ΕΠΙΚΑΙΡΑ

via Ostria

Όσοι υποστηρίζουν σήμερα το ευρώ συνήθως αγνοούν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέθηκε η Ελλάδα σε μια νομισματική ένωση. Δύο προηγούμενα τέτοια πειράματα, το πρώτο στα τέλη του 19ου αιώνα και το δεύτερο στο Μεσοπόλεμο, είχαν οικτρή κατάληξη. Το τρίτο και χειρότερο, όπως αποδεικνύεται, είναι το…ευρώ….

Για να κρατήσει σταθερό το νόμισμα, όπως απαιτούσε η φιλελεύθερη ορθοδοξία της εποχής, η Αθήνα είχε προσχωρήσει από το 1868 στη Λατινική Ένωση, μια συμφωνία της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελ­γίου και της Ελβετίας –και άλλων χωρών αργότερα– να διατηρούν νομίσματα σταθερής ισοτιμίας και συνδεδεμένα με τον χρυσό. Διευκολύνθηκε έτσι ένας κύκλος δανεισμού, που χρηματοδότησε έργα υποδομής, τα οποία, ωστόσο, ελάχιστα ωφέλησαν τους φτωχότερους.

Παρά το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη, το 1896 η εύπορη αστική Ελλάδα ζούσε σε κλίμα ευφορίας, που κορυφώθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Όταν, όμως, έχασε τον Πόλεμο του 1897, η χώρα υποχρεώθηκε να πληρώσει βαρύτατες πολεμικές αποζημιώσεις, που καλύφθηκαν με νέο δανεισμό. H υποταγή στις «Εγγυήτριες Δυνάμεις» έκανε τον ιστορικό Γιώργο Λεονταρίτη να τη χαρακτηρίσει «τυπικά μόνον ανεξάρτητη χώρα». Συνάμα οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες τής επέβαλαν το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ).

Ο ΔΟΕ έλεγχε πόρους και δαπάνες του κράτους και ουσιαστικά ρύθμιζε την οικονομική πολιτική. Εφαρμόζοντας έναν ακραίο αποπληθωρισμό κι εξαφανίζοντας τη ρευστότητα, όπως κάνει σήμερα η ΕΚΤ, στραγγάλιζε την παραγωγή. Διοχέτευε τα δημόσια έσοδα στους δανειστές, αδιαφορώντας για την εξαθλίωση του λαού και την οικονομική παράλυση που προκαλούσε. Για παράδειγμα, ο προϋπολογισμός του 1907 πρόβλεπε 32,5 εκατ. δραχμές για την εξυπηρέτηση του χρέους, αλλά μόνον 300.000 για αρδευτικά και αποξηραντικά έργα, μολονότι η ελονοσία ήταν συχνότερη απ’ ό,τι στην Ινδία ή την Αφρική, και κάθε χρόνο σάρωναν τη χώρα οι πλημμύρες.

Η ύπαιθρος, που μαστιζόταν επίσης από την τοκογλυφία, ερήμωσε από ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης· ως σήμερα δεν συνήλθε. Τα χωράφια έμεναν χέρσα, οι μικροϊδιοκτήτες καταστρέφονταν, ενώ ο πλούτος συγκεντρωνόταν σε ολοένα λιγότερα χέρια. Οχτώ χρόνια πολεμικών καταστροφών έκαναν τελικά το 1919 τη δραχμή να υποτιμηθεί. Αλλά οι δανειστές συνέχισαν γενικά να εισπράττουν τα τοκοχρεολύσια στην ώρα τους.

Για έναν αντιφασιστικό σεισμό – Σπύρος Μαρκέτος

via http://ilesxi.wordpress.com/

Στην Ελλάδα των Μνημονίων και της κοινωνικής κατάρρευσης διαγράφεται ολοένα πιο καθαρά η απειλή του φασισμού. Ένα ναζιστικό κόμμα, που εμφανίστηκε από το πουθενά, σταθεροποιεί την υποστήριξή του στο εκλογικό σώμα έχοντας συστηματική βοήθεια από τα μέσα ενημέρωσης. Αξιοποιώντας άλλοτε την ασυλία που του παρέχει το κράτος και άλλοτε τη συνεργεία των αστυνομικών και δικαστικών μηχανισμών, οργανώνει τάγματα εφόδου. Μέντοράς του ο χιτλερικός υπουργός Προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκαίμπελς. Την περασμένη εβδομάδα η Χρυσή Αυγή ξυλοκόπησε έναν αριστερό βουλευτή και κατόπιν τον μήνυσε, λέγοντας ότι άδικα κατηγορήθηκε. Xρειάστηκε ένα ξένο μέσο ενημέρωσης, το BBC, για να ερευνηθεί το ζήτημα και να δειχθεί με αδιάψευστα στοιχεία ότι στην επίθεση εμπλέκεται η ίδια η ηγεσία των ναζιστών. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης πρακτικά συναινούν, βλέποντας στους φασίστες μια εφεδρεία σωτηρίας από τη λαϊκή οργή. Η ηγεσία της αριστεράς δείχνει αμήχανη και απροετοίμαστη να τούς αντιμετωπίσει.

Για το τι είναι ο φασισμός έχουν γραφεί ολόκληρες βιβλιοθήκες· η εναργέστερη συνθετική παρουσίασή του βρίσκεται στο βιβλίο του μεγάλου αμερικανού ιστορικού Ρόμπερτ Πάξτον, *Η ανατομία του φασισμού*, που έχει μεταφραστεί και στη γλώσσα μας, αλλά τώρα είναι εξαντλημένο. Για το πώς πολεμιέται ο φασισμός, η διεισδυτικότερη μελέτη που έχουμε στα ελληνικά είναι το *Ποτέ ξανά*, του βρετανού ιστορικού Κόλιν Σπαρκς, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Κίνησης Απελάστε τον Ρατσισμό. Αυτά τα δυο βιβλία είναι η καλύτερη αφετηρία για να κατανοήσουμε σήμερα τι σημαίνει φασισμός και τι πρέπει να κάνουμε για να μην τον υποστούμε εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι οι άνθρωποι του πνεύματος αποτελούν ανάχωμα στον φασισμό. Η ιστορία δείχνει ότι από μόνοι τους δεν μπορούν να αντιταχθούν στην κυρίαρχη μισαλλοδοξία και τον αυταρχισμό, ενώ συχνά δεν βρίσκουν καν το θάρρος να κάνουν κάτι τέτοιο, ή και στηρίζουν την εξουσία. Για παράδειγμα, το 1925 ιδρύθηκε στην Ιταλία του Μουσσολίνι το Εθνικό Φασιστικό Ινστιτούτο Πολιτισμού, με πρώτο πρόεδρο τον φιλόσοφο Τζιοβάννι Τζεντίλε και μέλη πασίγνωστους διανοούμενους, ενώ τον επόμενο χρόνο φτιάχτηκε και η Βασιλική Ιταλική Ακαδημία, που συγκέντρωσε την αφρόκρεμα της συντηρητικής διανόησης· όλα τα μέλη της ορκίστηκαν πίστη στον φασισμό.

Οι ρίζες του ρατσισμού στην Ευρώπη και την Ελλάδα- Σπύρος Μαρκέτος

«Ο ρατσισμός είναι φαινόμενο ασύμμετρο»

Συνέντευξη του Σπύρου Μαρκέτου, επίκουρου καθηγητή Πολιτικών Επιστημών στο ΑΠΘ, για τις ρίζες του ρατσισμού στην Ευρώπη και την Ελλάδα.

Οι εκδηλώσεις ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία γίνονται όλο και πιο εμφανείς. Σε ποια χρονική περίοδο ανάγετε το φαινόμενο;

Ο ρατσισμός είναι φαινόμενο ασύμμετρο, με την έννοια ότι εμφανίζεται ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες που έχουν πολύ διαφορετική θέση στον καταμερισμό εργασίας. Δεν είναι κάτι που έχει πρωταρχικά να κάνει με το χρώμα του δέρματος ή με το χρώμα των ματιών. Κανείς δεν σκέφτεται να γίνει ρατσιστής απέναντι στους Ιάπωνες, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να γίνει ρατσιστής απέναντι σε άλλους λαούς, που μπορεί εξωτερικά να μοιάζουν με τους Ιάπωνες, αλλά έχουν διαφορετική θέση στον καταμερισμό εργασίας.

Ιστορικά, ο ρατσισμός πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη τον 15ο αιώνα, την εποχή της ανακατάληψης της Ισπανίας από τους χριστιανούς Ισπανούς, που τάσσονταν ενάντια στους μουσουλμάνους και τους εβραίους. Τότε ήτανε που αναπτύχθηκε η αντίληψη της καθαρότητας του αίματος. Δηλαδή, για να έχεις δικαιώματα αριστοκράτη (διότι γι’ αυτούς μιλούσαμε εκείνη την εποχή) υποτίθεται πως δεν έπρεπε να έχεις αραβικό ή εβραϊκό αίμα. Από εκεί πήραμε την ιδέα της φυλής – της «ράτσας», η οποία είναι αραβική λέξη και μας ήρθε μέσω των Ισπανών.

Στη συνέχεια, ο ρατσισμός αναπτύχθηκε απέναντι στις ομάδες τις οποίες καταδίωκε η Δύση. Ο ρατσισμός εναντίον των μαύρων, λόγου χάρη, δεν οφείλεται στο ότι μας έκαναν κάτι οι μαύροι, οφείλεται στο ότι εκείνοι ήταν τα θύματά μας. Οι Έλληνες, ευτυχώς, δεν είχαν εμπλοκή σε αυτό. Μιλώ για τους Ευρωπαίους, και ιδιαίτερα για εκείνους που οργάνωσαν το δουλεμπόριο, το οποίο ήταν πολύ σημαντική πλευρά της κοινωνικής ζωής στην Ευρώπη, από τον 16ο μέχρι και τον 19ο αιώνα. Έτσι πλούτισαν πάρα πολλές περιοχές της Γαλλίας ή της Αγγλίας και αυτό έδωσε πολύ σκληρή ρατσιστική ροπή στην κοσμοαντίληψη των ανθρώπων. Αναπτύχθηκε, λοιπόν, ο ρατσισμός εναντίον των μαύρων, ακριβώς γιατί οι μαύροι ήταν τα θύματα και έπρεπε να αναπτυχθεί μια ιδεολογία η οποία να δικαιολογεί τη θυματοποίησή τους. Δεν αναπτύσσεται ρατσισμός απέναντι σε οποιονδήποτε έχει διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά από αυτά της κυρίαρχης ομάδας. Μπορούμε να σκεφτούμε πάρα πολλές περιπτώσεις από την καθημερινή μας εμπειρία για να δούμε ότι αυτό ισχύει.

Γιατί όμως αναπτύσσεται ο ρατσισμός;

Ο πολύ μεγάλος κοινωνιολόγος Ιmmanuel Wallerstein υποστηρίζει ότι ο ρατσισμός είναι παιδί του καπιταλισμού. Δηλαδή, ότι ο τρόπος με τον οποίο οι λίγοι, σε μακρά κλίμακα χρονική, εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους υπόλοιπους, είναι διαιρώντας τους. Εκείνοι που έχουν στα χέρια τους τα μέσα για να χειρίζονται την κυρίαρχη ιδεολογία καλλιεργούν μία σειρά από διακρίσεις, οι οποίες εμποδίζουν τους καταπιεσμένους και τα θύματα της εκμετάλλευσης να ενωθούν μεταξύ τους.Μια τέτοια, πολύ βασική διάκριση, λόγου χάρη, είναι η διάκριση του φύλου: οι γυναίκες πρέπει να βρίσκονται από κάτω και οι άντρες από πάνω. Μια ακόμη βασική διάκριση είναι η διάκριση του έθνους: οι εργαζόμενοι πρέπει να χωρίζονται σε έθνη. Η τρίτη βασική διάκριση είναι η διάκριση της φυλής –της ράτσας: οι εργαζόμενοι πρέπει να χωρίζονται σε ράτσες, ώστε οι μεν να στρέφονται εναντίον των δε.

Αντιμετωπίζοντας το φασισμό- Σπύρος Μαρκέτος

 Τζάκσον Πόλοκ , 1912 -1956

Εφημ ΠΡΙΝ

 Νυρεμβέργη: Εμπειρία, θεωρία και στρατηγική της νίκης

Τρεις μήνες αφότου αποκαλύφθηκε, στις εκλογές του Μαΐου, η κλιμάκωση της φασιστικής απειλής, κι ενώ η ακροδεξιά χούντα που μας κυβερνά τροφοδοτεί συστηματικά τον ρατσισμό για να φορτώσει στους μετανάστες τα κρίματα των τραπεζιτών, εμφανίζονται σοβαρές ενδείξεις ότι η κοινωνία αφυπνίζεται. Δεν είναι περίεργο ότι έρχονται από τη βάση μάλλον παρά από την κορυφή.

Οι διεργασίες φαίνεται να έχουν προχωρήσει ιδίως σε μέρη όπου σχηματίστηκαν Αντιφασιστικά Μέτωπα, όπως η Καβάλα, το Ρέθυμνο και η Κορινθία. Αν τις δούμε σε ιστορική προοπτική θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε προσπάθειες να φτιαχτούν τοπικά ‘ενιαία μέτωπα’, σε αντιδιαστολή προς τα ευρύτερα ‘λαϊκά μέτωπα’, τα οποία περιλαμβάνουν και μη αριστερές δυνάμεις, και γι’ αυτόν το λόγο συχνά ανακόπτουν τις ριζοσπαστικές διαθέσεις της βάσης.

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι τα ενιαία μέτωπα αποτελούν απαραίτητο στοιχείο της στρατηγικής με την οποία αντιμετωπίζεται ο φασισμός, και μάλιστα ότι χρειάζεται ακόμη ευρύτερη μαζική κινητοποίηση ενάντια στη μαζική κινητοποίηση που επιδιώκουν οι ναζί, των απόκληρων, αλλά σε αντιδραστική βάση. Θα διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο να φτιαχτούν σε κάθε πλατεία και γειτονιά, μέσα στο άγριο φθινόπωρο που μας έρχεται, λαϊκές κουζίνες, τις οποίες ως τώρα κυρίως οι αναρχικοί οργανώνουν, λαϊκά ιατρεία και ομάδες νομικής συνδρομής. Αλλά όλα αυτά δεν αρκούν, χρειάζεται οπωσδήποτε και η δημιουργία αντιφασιστικών ομάδων βάσης, οι οποίες θα ματαιώσουν το σχέδιο των μαχαιροβγαλτών να κερδίσουν το δρόμο. Και τέτοιες ομάδες δεν μπορούν να δημιουργηθούν παρά μόνο με τη συνεργασία όλων των τάσεων που δραστηριοποιούνται στον αντιφασιστικό αγώνα. Ο δρόμος θέλει συντονισμένη δράση, όχι ιδεολογική καθαρότητα.

Αλμπέρτο Τζιακομέτι ,1901-1966

Απαιτείται πρώτα πρώτα λοιπόν οι ήδη οργανωμένες αντιφασιστικές δυνάμεις να συνεννοηθούν χωρίς χρονοτριβή για συντονισμό της δράσης σε τοπικό όσο και κεντρικό επίπεδο. Προφανώς υπάρχουν διαφορές απόψεων ή και στρατηγικής, αλλά πιο σημαντικά είναι τα πάμπολλά σημεία επαφής, και η κοινή ανάγκη είναι πλέον επιτακτική. Είναι απαραίτητο σε όλα τα μέρη οι δυνάμεις του αντιφασισμού να συνεργαστούν στο πλαίσιο των τοπικών κινήσεων, και να μη μένουν διάσπαρτες. Και επίσης είναι αυτονόητο ότι, για παράδειγμα, στις συγκεντρώσεις της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή πρέπει πάντοτε να καλείται να μιλήσει κόσμος από την Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό, και το αντίστροφο.

Σπύρος Μαρκέτος: Αυτοί ή εμείς;

Πηγή: www.ilesxi.wordpress.com/

Η εκλογική απογείωση της Χρυσής Αυγής προκάλεσε, ακατανόητα, έκπληξη. Πώς εμφανίστηκε και πού πηγαίνει το νεοναζιστικό κόμμα, που μέσα σε μερικούς μήνες πέρασε από το 0,3 στο 7%; Εκφράζει πρόσκαιρες εθνικές παραξενιές, ή αποτυπώνει μια πανευρωπαϊκή τάση; Ήρθε για να μείνει; Μια σύντομη απάντηση στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν πως μεγάλο μέρος από αυτές τις ψήφους είναι ψήφοι διαμαρτυρίας, δεν είναι τυχαίο όμως ότι δόθηκαν σ’ ένα φασιστικό κόμμα, και αν η αριστερά δεν κινητοποιηθεί εγκαίρως θα βρεθεί αντιμέτωπη μ’ ένα αληθινό φασιστικό κίνημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Για να καταλάβουμε γιατί ήρθε στο προσκήνιο ο φασισμός πρέπει πρώτα πρώτα να κοιτάξουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες οι προσπάθειες των διάφορων Μιχαλολιάκων δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα. Σήμερα βρήκαν απήχηση επειδή η πραγματικότητα προσώρας τους ευνοεί. Είναι πλέον χρήσιμοι στους ισχυρούς. Το πλέγμα εξουσίας στη χώρα μας εξαπέλυσε έναν αμείλικτο κοινωνικό πόλεμο. Ξέροντας ότι δεν μπορεί να κερδίσει σε συνθήκες δημοκρατίας, στήνει ένα μαζικό κίνημα, τη Χρυσή Αυγή, για να συντρίψει την αριστερά, την οποία δεν μπορεί να νικήσει το επίσημο κράτος. Οι γραβατωμένοι εγκληματίες που μας κυβερνούν σήμερα κάνοντας τα αντίθετα απ’ όσα υπόσχονταν χτες, οι ίδιοι που μέσα σε μια βδομάδα ξέχασαν την πολυδιαφημισμένη αναδιαπραγμάτευση του Μνημόνιου, φοβούνται ότι θα τούς διώξει ο δρόμος, και θέλουν τους χρυσαυγίτες ανάμεσα στον λαό και τα ελικόπτερα.

Ποιά είναι η ευρύτερη εικόνα, η ιστορική προοπτική της τραγωδίας που ζούμε; Με πρόσχημα το χρέος,[1] μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες αρπάζουν τον εθνικό πλούτο, δηλαδή όλα όσα έφτιαξαν γενιές και γενιές προγόνων μας, τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις υποδομές και τους φυσικούς πόρους της χώρας. Συνάμα ισοπεδώνουν το κόστος της εργασίας, καταστρέφουν τις συντάξεις και τους στοιχειώδεις θεσμούς πρόνοιας που είχαν φτιαχτεί ως τώρα, κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, ξεπουλούν λιμάνια και διαλύουν πανεπιστήμια. Θέλουν στο εξής να εργαζόμαστε, όσες και όσοι δεν μεταναστεύσουμε αλλού, με μισθούς πείνας, ώστε οι ίδιες ν’ αποσπούν μεγαλύτερα κέρδη από την εκμετάλλευση του πλούτου που ως τώρα ήταν όλων μας, αλλά τώρα τον θέλουν δικό τους. Κάνοντάς μας φτωχούς γίνονται πλουσιότεροι, και το καπιταλιστικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί.

Οι ίδιες εταιρείες, με τους ίδιους πάντοτε καθοδηγητές -ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα- έχουν φέρει την ίδια κόλαση σε δεκάδες χώρες από τη δεκαετία του 1980 ως τώρα. Στη δική τους γλώσσα, την ονομάζουν ‘δομική προσαρμογή’.[2]  Με μαρξιστικούς όρους, προωθούν την πρωταρχική συσσώρευση, δηλαδή μια μορφή ληστρικής απόσπασης κεφαλαίου, ώστε να μειωθεί το κόστος της εργασίας και τελικά, αυτό ελπίζουν, να ξαναγίνει κερδοφόρος ο καπιταλισμός.[3] Ουσιαστικά προσπαθούν να δώσουν απάντηση στην κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η οποία σοβεί από τη δεκαετία του 1970. Αλλού επιβάλλουν το σχέδιό τους, αλλού αποτυχαίνουν. Στοχαστές του διαμετρήματος του Ιμμάνουελ Βαλλερστάιν και του Ντέηβιντ Χάρβεϋ εκτιμούν πως τελικά, συνολικά, θα αποτύχουν.[4] Για να πάρουν τη χώρα μας, όπου ο λαός αντιστέκεται, χρειάζονται τη βοήθεια του φασισμού. Ενός μαζικού κινήματος δηλαδή, που κλέβει τις οργανωτικές τεχνικές της αριστεράς και χρησιμοποιεί διαστρεβλωμένα τα συνθήματά της, προσπαθώντας να διασπάσει το λαό και να σώσει τον καπιταλισμό.

Στις συνθήκες αυτές, της πρωταρχικής συσσώρευσης, κάποιοι που φοβούνται να συγκρουστούν με τους ισχυρούς, κι επομένως δεν έλκονται από την αριστερά, εκτιμούν ότι θα διασωθούν κανιβαλίζοντας τους πιο αδύνατους. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να στηρίξουν τον φασισμό. Όχι πάντοτε· μόνον όσο θεωρούν πως τούτη η πολιτική επιλογή του κανιβαλισμού δεν έχει προσωπικό κόστος. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους φασίστες να δείχνουν πάντοτε πως προστατεύονται από το κράτος, πως χτυπούν όποιον θέλουν, και γενικά πως έχουν δύναμη στον δημόσιο χώρο. Όσο η αριστερά τους αφήνει να προβάλλουν τούτη την εικόνα, χάνει. Αν κινητοποιήσει εγκαίρως τον κόσμο εναντίον τους, και τους διώξει από το δρόμο, κερδίζει. Το παιχνίδι λοιπόν δεν παίζεται στο επίπεδο των ιδεών, αφού ο φασισμός δεν στηρίζεται σε ιδέες, αλλά στη μαζική κινητοποίηση και στο δρόμο, ή και στον έλεγχο του κράτους τελικά. Αυτό και μόνον αυτό διδάσκει η ιστορική εμπειρία· αν κανείς έχει υπόψη του έστω κι ένα αντίθετο παράδειγμα, ας το καταθέσει.

Ειρωνείες … Σπύρος Μαρκέτος

Πηγή:  nodebtnoeuro

 Η πολυπόθητη απελευθέρωση από το ευρώ πλησιάζει μετά την εκλογική συντριβή των τριών χουντικών κομμάτων. Καλώντας να κυβερνήσει μόνος του ο Σύριζα, ο εκπρόσωπος των βιομηχάνων Δασκαλόπουλος έδειξε πως ένα σημαντικό κομμάτι του πλέγματος εξουσίας έχει πλέον αποδεχτεί το μοιραίο, και κύριο μέλημά τους είναι τώρα να φορτώσουν την ευθύνη στην αριστερά ώστε, κρύβοντας τον δικό τους ρόλο στην καταστροφή που ζούμε, κατόπιν να παραστήσουν τους τιμητές. Τρέμουν προπαντός μη σκάσει στα δικά τους χέρια το κανόνι του ευρώ.

Μια νέα ιστορική περίοδος άνοιξε την περασμένη Κυριακή. Με την ψήφο τους οι λαοί της Ελλάδας και της Γαλλίας, και πιθανότατα μεθαύριο και ο ιρλανδικός με το δημοψήφισμά του, έδειξαν πως η στοιχειώδης δημοκρατία συγκρούεται πλέον με την ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος να εγκαινιάσει έναν νέο κύκλο συσσώρευσης στηριγμένο στην υπερεκμετάλλευση. Αμφισβητούν δηλαδή έμπρακτα τις καταστατικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. Ακόμη πιο δραματικές νότες προσθέτει η αβέβαιης έκβασης κοινωνική επανάσταση που εκτυλίσσεται ταυτόχρονα στο κέντρο του αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο. Ο κόσμος μας του χρόνου τέτοιον καιρό, ή ίσως και το ερχόμενο καλοκαίρι, θα είναι πολύ διαφορετικός από τον σημερινό.

Το σύστημα δεν πέφτει «από πάνω» – Σπύρος Μαρκέτος

»Η ΕΕ οικοδομήθηκε με τρόπο που απαγορεύει τις οποιεσδήποτε διεκδικήσεις ή αντιστάσεις από τους λαούς, έτσι ώστε να κυβερνά ένα κέντρο εξουσίας που δε λογοδοτεί ούτε στα κράτη-μέλη της, ακυρώνοντας την όποια δημοκρατία τους. Το δε ευρωκοινοβούλιο, για το οποίο η επίσημη Αριστερά θα έπρεπε να είναι σαφής, είναι ένα ψευτοκοινοβούλιο, καθόλου διαφορετικό από αυτά στις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής. Είναι ένα όργανο χωρίς τη παραμικρή αποφασιστική αρμοδιότητα, που λειτουργεί ως φύλο συκής για την ολοκληρωτική συγκρότηση της ΕΕ. Σταμάτησε ποτέ έστω και τη παραμικρή επίθεση της ΕΕ στα εργασιακά ή δημοκρατικά δικαιώματα; Πήρε ποτέ μέτρα κατά της οικολογικής καταστροφής σε αντίθεση με τους επικεφαλείς της ΕΕ;»

   Εφημ. ΠΡΙΝ

Συνέντευξη στο Λευτέρη Καραμήτρου

 Γιατί πιστεύετε ότι ένα μέτωπο αντίστασης και ανατροπής του Μνημονίου δεν είναι αρκετό;

 Η εναντίωση στο Μνημόνιο αυταπόδεικτα δεν είναι αρκετή. Ακόμα και η Χρυσή Αυγή φέρεται κατά του Μνημονίου. Ο Σαμαράς πρώτα τοποθετείται κατά και έπειτα υπέρ του, ενώ ο Καρατζαφέρης το αντίστροφο. Άρα, είναι σαφές ότι μια Aριστερά που θέτει ως στόχο της τον κατώτερο κοινό παρονομαστή -πιστεύοντας πως έτσι θα πάρει κόσμο από το κέντρο- και δεν καταθέτει μια πλήρη πολιτική πρόταση, είναι καταδικασμένη να ενσωματωθεί. Μάλιστα, ανοίγει το δρόμο της ενσωμάτωσης του οργισμένου λαού από την ακροδεξιά. Είναι τρομερό τακτικό λάθος της να μη δίνει μια πραγματική απάντηση στον πυρήνα της κρίσης, ώστε να αποτελέσει πόλο εναλλακτικής προοπτικής. Επομένως, δεν αρκεί να τοποθετούμαστε ενάντια στο Μνημόνιο, αλλά να απαντάμε στα βασικά ζητήματα της περιόδου με τρόπους, όχι ολότελα δημοφιλείς στη παρούσα φάση, που θα τροποποιήσουν όμως σημαντικά τον ιδεολογικό συσχετισμό. Ας πούμε, δεν κατανοώ πως γίνεται αριστερές δυνάμεις σήμερα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να μη μιλάνε με σαφήνεια για μονομερή διαγραφή του χρέους και έξοδο από ευρώ και ΕΕ ως πρώτα βήματα για μια διαφορετική κοινωνία.

Πώς φίλησα τον Μουσολίνι – Σπύρος Μαρκέτος

Σπύρος Μαρκέτος: »Πώς φίλησα τον Μουσολίνι, τα πρώτα βήματα του ελληνικού φασισμού», εκδ. Βιβλιόραμα

Τέσσερα αποσπάσματα από το βιβλίο :

1. Πρώιμη ριζοσπαστική δεξιά και ιδεολογικοί πρόδρομοι του ελληνικού φασισμού, κινητήρια πάθη και πολιτικά συναισθήματα

σελ. 70-72

Ακολούθησε η ήττα Η μικρασιατική αυτοκαταστροφή ψαλίδισε τις εθνικές βλέψεις, αλλά ένα μέρος του πολιτικού κόσμου, όπως άλλωστε και του λαού, δεν εγκατέλειψε το όνειρο της νέας επέκτασης στ’ ανατολικά. Ο Πάγκαλος, ο Χατζηκυριάκος και πολλοί άλλοι στρατοκράτες ποτέ δεν συγχώρησαν στον Βενιζέλο την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης, ενώ και στην Τέταρτη Συντακτική Εθνοσυνέλευση σημειώθηκαν απ’ όλες τις πλευρές έντονες αντιδράσεις εναντίον της. Η ιδεολογική κληρονομιά της ήττας σύντομα αναπτύχθηκε σ’ ένα μείγμα λατρειών της βίας και του θανάτου, μισαλλόδοξου κι εκδικητικού εθνικισμού και θεωριών περί «πισώπλατου μαχαιρώματος» της χώρας από τους «Φράγκους» και τους κομμουνιστές – τους νέους «εχθρούς».

Πώς θα σταματήσουμε τους φασίστες; Σπύρος Μαρκέτος

 

Εφημερίδα Χρονικά ,5 Απριλίου 2012

Συνέντευξη με τον Σπύρο Μαρκέτο*

Υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα για το τι σημαίνει φασιστική απειλή σε καιρούς κρίσης;
Όλος ο κόσμος ξέρει το πιο πρόχειρο τέτοιο παράδειγμα, τη ναζιστική Γερμανία. Όταν οι καπιταλιστές της χτυπήθηκαν από το κραχ του 1929, καταστροφικό όσο και η σημερινή κρίση στην Ελλάδα, για να κρατήσουν τα προνόμιά τους έδωσαν την εξουσία στον Χίτλερ. Η αριστερά, απορροφημένη από τις διαιρέσεις της, δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα τον κίνδυνο. Μόλις δυνάμωσαν οι ναζί την τσάκισαν, κι έστησαν το απάνθρωπο καθεστώς τους. Εξαπέλυσαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ώσπου εντέλει κατέστρεψαν κι εκείνους που τους είχαν φτιάξει……
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να υποτιμάς τον φασισμό. Οι ηγέτες του αρχικά φαίνονται γελοίοι, ο Χίτλερ και ο Μουσσολίνι ακριβώς έτσι έμοιαζαν στους συγχρόνους τους, αλλά είναι επικίνδυνοι. Δεν πρέπει να τους δώσουμε καμιά ευκαιρία να δυναμώσουν.

Μια θεωρία λέει ότι διαφημίζεις τους νεοναζί όταν μιλάς γι’ αυτούς, και είναι καλύτερο να τους αγνοείς. Ποια η γνώμη σου;

Λες και είχαν ανάγκη διαφήμισης από την αριστερά, λες και δεν τους διαφημίζουν ακατάπαυστα τα κανάλια και οι λεγόμενες ‘σοβαρές’ εφημερίδες, από την Καθημερινή ως το Βήμα και τα Νέα, ή ακόμη και δήθεν ‘νηφάλια’ έντυπα κουλτούρας, όπως το ταλαίπωρο Books Journal. Αυτή όμως είναι θεωρία του καφενείου, δεν είναι σοβαρή άποψη. Συχνά την επαναλαμβάνουν φίλοι από το ΚΚΕ ή τον Συνασπισμό. Τους ρωτώ τότε, σε ποιά στοιχεία τα στηρίζετε αυτά που λέτε; Ποιά είναι η στρατηγική των κομμάτων σας για ν’ αντιμετωπιστεί ο φασισμός; Δεν την κρίνω, απλά ζητώ να μάθω ποιά είναι. Κανείς δεν ξέρει φυσικά να πει ποια είναι αυτή η στρατηγική, απλούστατα γιατί καμιά τέτοια στρατηγική δεν υπάρχει.

Δύο ιστορικά αποτυχημένα πειράματα νομισματικής ένωσης με συμμετοχή της Ελλάδας

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΠΕΙΓΕΙ

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΡΚΕΤΟΥ, επίκουρου καθηγητή της Ιστορίας των Ιδεών, Σχολή Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ

Όσοι υποστηρίζουν σήμερα το ευρώ συνήθως αγνοούν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέθηκε η Ελλάδα σε μια νομισματική ένωση. Δύο προηγούμενα τέτοια πειράματα, το πρώτο στα τέλη του 19ου αιώνα και το δεύτερο στο Μεσοπόλεμο, είχαν οικτρή κατάληξη. Το τρίτο και χειρότερο, όπως αποδεικνύεται, είναι το ευρώ.

 Για να κρατήσει σταθερό το νόμισμα, όπως απαιτούσε η φιλελεύθερη ορθοδοξία της εποχής, η Αθήνα είχε προσχωρήσει από το 1868 στη Λατινική Ένωση, μια συμφωνία της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου και της Ελβετίας –και άλλων χωρών αργότερα– να διατηρούν νομίσματα σταθερής ισοτιμίας και συνδεδεμένα με τον χρυσό. Διευκολύνθηκε έτσι ένας κύκλος δανεισμού, που χρηματοδότησε έργα υποδομής, τα οποία, ωστόσο, ελάχιστα ωφέλησαν τους φτωχότερους.

Ευτυχώς… επτωχεύσαμεν – Σπύρος Μαρκέτος

Εξασκώντας τη μνήμη

Αναδημοσίευση : εφημ.ΑΥΓΗ 19 Απριλίου 2009

του Σπύρου Μαρκέτου, επικ.καθηγητή στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

Η εξέγερση της νεολαίας ανοίγει έναν νέο κύκλο εξελίξεων στη χώρα μας και ενδεχομένως στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικά του στοιχεία η ρήξη των νέων με τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται και η ριζοσπαστικοποίηση πολλών από αυτούς, η μαζική κινητοποίηση, η πολιτικοποίηση στρωμάτων που ώς πρόσφατα λίγο ενδιαφέρονταν για τα κοινά, η εκτεταμένη και δημόσια ενεργοποίηση των μεταναστών, η ενίσχυση της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, και η σύγκρουση της αυταρχικής λογικής των ομάδων που νέμονται το κράτος με μαχητικές διεκδικήσεις εκδημοκρατισμού της κοινωνικής ζωής και προστασίας των πολιτικών δικαιωμάτων.

Οι συνέπειες τούτου του σεισμού γίνονται ακόμη πιο απρόβλεπτες καθώς πλαισιώνεται από πολλαπλές κρίσεις: παγκόσμια οικονομική ύφεση που δημιουργεί ολοένα πιο εκρηκτικές συνθήκες στέρησης, ανασφάλειας και κοινωνικής πόλωσης· γεωπολιτική ρευστότητα, η οποία αποτυπώθηκε στην πρόσφατη αποτυχία του ΝΑΤΟ στη Γεωργία και την επακόλουθη παράλυσή του· και, τέλος, ιδεολογική σύγχυση αφότου κατέρρευσαν τα ακραία ιδεολογήματα που ώς χτες κυριαρχούσαν στη Δύση — ο ψευδεπίγραφος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και η άλλο τόσο ψευδώνυμα φιλελεύθερη «συναίνεση της Ουάσιγκτον» που καθαγίαζε παντού την άκρατη κυριαρχία του κεφαλαίου και τις «δομικές μεταρρυθμίσεις» υπέρ των αγορών (δηλαδή των πλούσιων).