12 Μαρτίου 2013: »Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» στο Βοτανικό κήπο Πετρούπολης

Οι φανεροί χρηματοδότες της Ελευθεροτυπίας-Δημήτρης Ψαρράς

Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα του κ. Οικονομόπουλου για τη χρηματοδότηση του Τύπου είναι πολύ απλή, τουλάχιστον όσον αφορά τη δική του εφημερίδα. Με την παρακράτηση των δικών μας δεδουλευμένων και αποζημιώσεων, με τα δικά μας ακούσια «δανεικά» έγινε κι αυτός εκδότης. Οι φανεροί χρηματοδότες της νέας «Ελευθεροτυπίας» είμαστε όλοι εμείς. Μπορεί βέβαια να υπάρχουν και «κρυφοί».

Εφημερίδα των Συντακτών

«Συνελήφθη σήμερα το μεσημέρι, από αστυνομικούς του Τ.Α. Ν. Κόσμου 46χρονη ημεδαπή, Αντιπρόεδρος Ανώνυμης Εταιρείας, για μη καταβολή εργοδοτικών και εργατικών εισφορών προς το ΙΚΑ ύψους 266.359,27 ευρώ. Η συλληφθείσα οδηγήθηκε στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών».

Η ανακοίνωση αυτή που εκδόθηκε το Σάββατο από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής αναφερόταν στη μία από τις δύο μεγαλομετόχους της Χ.Κ. Τεγόπουλος, την Ελένη Τεγοπούλου. Και ομολογώ, αυτό που έκανε μεγαλύτερη έκπληξη δεν είναι η ενέργεια της αστυνομίας, όσο το ύψος του ποσού για το οποίο της ασκήθηκε η δίωξη. Γιατί είναι γνωστό ότι οι οφειλές της εταιρείας αυτής προς τους εργαζομένους της ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ. Αλλά ο «ΙΚΑς», που λέει και ο Ζήκος, έχει μεγαλύτερη νομική προστασία από τους εργαζομένους.

Η κυβέρνηση

Πάντως η κυβέρνηση ήδη έστειλε το δικό της μήνυμα. Από χθες το πρωί ζητήθηκε η παραίτηση του Κώστα Τσουπαρόπουλου, προέδρου του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, ο οποίος είχε καταφύγει στη Δικαιοσύνη εναντίον όσων εκδοτών δεν καταβάλλουν τις νόμιμες εισφορές στα Ταμεία.

Η είδηση της σύλληψης δεν καταγράφηκε στην «Ελευθεροτυπία». Βέβαια η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» είχε μια ενδιαφέρουσα αποκάλυψη για την ύπαρξη εμβάσματος από τον ήδη καταζητούμενο Πέτρο Κυριακίδη στον Αντώνη Δελλατόλα, εκδότη των εφημερίδων «Ποντίκι» και «6 Μέρες». Ακολουθώντας τη μεθοδολογία της συνεταίρου του στη Χ.Κ. Τεγόπουλος, ο νέος εκδότης της εφημερίδας Χάρης Οικονομόπουλος έστειλε από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας το δικό του σιβυλλικό μήνυμα: «Χρηματοδότηση του Τύπου», και από κάτω ένα τεράστιο λατινικό ερωτηματικό. Υπογραφή: Χάρης Οικονομόπουλος.

Αλλά ποιος χρηματοδοτεί τη δική του εφημερίδα; Η απάντηση δεν είναι καθόλου δύσκολη.

Η Τουρκία, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Σαμαράς – Δημήτρης Ψαρράς

Εφημερίδα των Συντακτών 

Πολύ βιάστηκαν οι επιτελείς της Νέας Δημοκρατίας να στοχοποιήσουν τον Νάσο Θεοδωρίδη με αφορμή τις απόψεις που έχει εκφράσει για τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Ως υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο κ. Θεοδωρίδης είναι φυσικό να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην υπεράσπιση της ειρήνης και των ατομικών δικαιωμάτων, χωρίς να λογαριάζει τα ταμπού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Για τον ίδιο λόγο, ήταν άστοχη η αντίδραση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσε να υιοθετήσει τη λογοκριτική λογική των Κλουζό του τουίτερ που έχει συγκροτήσει ο κ. Κεδίκογλου.

Είναι αστείο να αισθάνονται τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωμένα να απολογηθούν για τις απόψεις ενός απλού μέλους του κόμματος στο επικοινωνιακό επιτελείο της Συγγρού, τη στιγμή που επιφανή στελέχη της κυβέρνησης είναι ο κ. Βορίδης ή ο κ. Γεωργιάδης, με τις γνωστές απόψεις, τη μαθητεία τους δίπλα στον Παπαδόπουλο και τον Πλεύρη και τις εκλογικές τους συνεργασίες με στελέχη της ΕΝΕΚ και της Χρυσής Αυγής.

Αλλά υπάρχει και κάτι σοβαρότερο. Αν έπρεπε να απομακρυνθεί ο κ. Θεοδωρίδης από μια Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τι θα έπρεπε να γίνει με έναν πολιτικό που κρατά σήμερα στα χέρια του την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής παρά το γεγονός ότι έχει εκφράσει την άποψη ότι στη Θράκη υπάρχει «τουρκική μειονότητα», ότι «η Ελλάδα είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την Τουρκία με τον ευρωπαϊκό πλακούντα» και ότι οι αντιθέσεις Ελλάδας-Τουρκίας είναι «σχετικές» και όσοι δεν το βλέπουν ασκούν «κοντόφθαλμη πολιτική, που, αντί να εκμεταλλευτεί αυτό το γεγονός, προσπαθεί να μας πείσει με βρυχηθμούς»;

Βιβλίο:»Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής.Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας»

Κυκλοφόρησε πρόσφατα  από τις εκδόσεις Πόλις,  το νέο βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά, με τίτλο “Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας“.

Πηγή: http://xyzcontagion.wordpress.com

Οι αρετές της γραφής του Δημήτρη Ψαρρά είναι πασίγνωστες, από την εποχή του “Σχολιαστή” (1983-1990), και, φυσικά, από την 20ετή διαδρομή της ομάδας του “Ιού”. Πράγματι, στις 470 σελίδες του βιβλίου (περιλαμβάνεται Πηγές/Βιβλιογραφία και Ευρετήριο), ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πτυχή της δράσης και της λειτουργίας της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή και του φύρερ  Νίκου Μιχαλολιάκου, που να μην έχει περάσει από το μικροσκόπιο του συγγραφέα, από το 1980, έτος εμφάνισης του πρώτου τεύχους του περιοδικού “Χρυσή Αυγή” (αλλά και ακόμη πιο πριν, σκιαγραφώντας τον εθνικιστικό χώρο στη Μεταπολίτευση) μέχρι και ό,τι απασχόλησε τα ΜΜΕ πρόσφατα, Σεπτέμβριο του 2012, όπως μπορείτε να δείτε και στα περιεχόμενα (αναφέρονται παρακάτω). Ο ΔΨ στην αναλυτική του διείσδυση στα μύχια κάθε πτυχής της συμμορίας, στηρίζεται στο σύνολο ίσως της έντυπης παραγωγής του εθνικοσοσιαλιστικού χώρου από το 1974 και μετά (παραθέτει ακόμη και το απόρρητο έγγραφο του 1983 με τον τίτλο “Εκπαιδευτική τάξη Πρωτεσίλαος“, προς τα μαχητικά μέλη της οργάνωσης) για να διαπιστώσει ότι οι βασικές (ναζιστικές) αρχές και η τακτική (της βίας) παραμένουν αναλλοίωτες από την πρώτη μέρα της “Χρυσής Αυγής” μέχρι σήμερα, και ως εκ τούτου, διαφωνεί με όσους τοποθετούν την ναζιστική συμμορία στο λεγόμενο “τρίτο κύμα της ακροδεξιάς” στην Ευρώπη, ενώ στον επίλογο καταθέτει τη γνώμη του για τους τρόπους αντιμετώπισής της.
Ρίχνοντας φως σε άπειρες άγνωστες λεπτομέρειες από τη δράση της ΧΑ, με ιδιαίτερη έμφαση στις ποινικές περιπέτειες των μαχαιροβγαλτών τραμπούκων και αναλύοντας σε βάθος την εκλογική της εκτίναξη, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα πολύτιμο βοήθημα στον αντιφασιστικό αγώνα, που προσφέρει όλα τα επιχειρήματα που χρειάζεται κανείς για να διαψεύσει τη διάψευση “Δεν είμαστε ναζί“. 

Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε (τμήμα του εισαγωγικού κεφαλαίου):

«Η πιο οδυνηρή συνέπεια της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης είναι, αναμφίβολα, η θριαμβευτική είσοδος στη Βουλή ενός ανοιχτά ναζιστικού κόμματος. Στην καταχνιά που έχει σκεπάσει όλη τη χώρα προστίθεται τώρα το μαύρο σύννεφο μιας πολιτικής οργάνωσης που επικαλείται τον Χίτλερ ως πρότυπο και που εφαρμόζει τη βία του πεζοδρομίου ως μέθοδο εθνικής ανάτασης.

Ε, ό­χι και «φα­σι­στι­κή», η Χρυ­σή Αυ­γή – Δημήτρης Ψαρράς

Εφημ ΕΠΟΧΗ

Via http://xyzcontagion.wordpress.com/

Υπάρ­χει έ­να α­πό­σπα­σμα α­πό την Ιστο­ρία του Φα­σι­σμού του Στάν­λεϊ Πέιν, στο ο­ποίο συ­νη­θί­ζει να πα­ρα­πέ­μπει ο Μι­χα­λο­λιά­κος. Εί­ναι οι πρώ­τες γραμ­μές τής κλα­σι­κής αυ­τής με­λέ­της. «Στα τέ­λη του ει­κο­στού αιώ­να», γρά­φει ο Πέιν και α­ντι­γρά­φει ο Μι­χα­λο­λιά­κος, «ο ό­ρος φα­σι­σμός πα­ρα­μέ­νει ί­σως ο πιο α­σα­φής α­πό τους ση­μα­ντι­κούς πο­λι­τι­κούς ό­ρους.

Αυ­τό ί­σως πη­γά­ζει α­πό το γε­γο­νός ό­τι η λέ­ξη κα­θε­αυ­τή δεν πε­ριέ­χει μια σα­φή πο­λι­τι­κή α­να­φο­ρά (α­κό­μα και α­φη­ρη­μέ­νη), ό­πως συμ­βαί­νει με τη δη­μο­κρα­τία, το φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, το σο­σια­λι­σμό και τον κο­μου­νι­σμό. […] Η λέ­ξη φα­σί­στας εί­ναι μια α­πό τις πιο πο­λυ­χρη­σι­μο­ποιη­μέ­νες υ­πο­τι­μη­τι­κές πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις, και συ­νή­θως υ­πο­δη­λώ­νει «τον βίαιο«, «τον κτη­νώ­δη«, «τον κα­τα­πιε­στι­κό« ή «τον δι­κτα­το­ρι­κό«. Αν ό­μως φα­σι­σμός δεν ση­μαί­νει τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­π’ αυ­τό, τό­τε τα κομ­μου­νι­στι­κά κα­θε­στώ­τα, για πα­ρά­δειγ­μα, θα έ­πρε­πε πι­θα­νόν να ε­νταχ­θούν στην κα­τη­γο­ρία των πιο φα­σι­στι­κών κα­θε­στώ­των, α­πο­στε­ρώ­ντας έ­τσι τη λέ­ξη α­πό κά­θε χρή­σι­μο προσ­διο­ρι­σμό».¹

 Τε­λευ­ταία φο­ρά που φρό­ντι­σε να μας θυ­μί­σει το α­πό­σπα­σμα αυ­τό ο Μι­χα­λο­λιά­κος ή­ταν στο κύ­ριο άρ­θρο της ε­φη­με­ρί­δας του πριν α­πό δε­κα­πέ­ντε μέ­ρες.² Ο πρω­το­σέ­λι­δος τίτ­λος του ί­διου φύλ­λου ή­ταν «Εκτός Νό­μου την Χρυ­σή Αυ­γή θέ­λει η χού­ντα του Μνη­μο­νίου». Θα προ­σπα­θή­σω να ε­ξη­γή­σω πώς συν­δέ­ο­νται αυ­τές οι δύο δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις του Φί­ρερ της ορ­γά­νω­σης και με ποιο τρό­πο μας δί­νουν α­πά­ντη­ση στο ε­ρώ­τη­μα «Ποιοι και πώς να στα­μα­τή­σου­με τους νε­ο­να­ζί».³