Οι εκλογές της 17ης Ιούνη ολοκληρώθηκαν. Το τελικό αποτέλεσμα αναμφισβήτητα έδωσε σημαντικό αέρα στην άρχουσα τάξη της χώρας και στα ντόπια και ξένα μονοπώλια να συνεχίσουν με αμείωτη ένταση την καταστροφική τους πολιτική σε βάρος της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού για να διασφαλίσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου και την εξουσία τους.
Γι’ αυτό έχει δίκιο για το αποτέλεσμα το ΚΚΕ όταν λέει ότι είναι αρνητικό για το λαό. Όμως αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που οφείλεται και σε σημαντικές ευθύνες του ΚΚΕ, που δεν μπόρεσε να πείσει το λαό για την πρόταση του, βάσει της οποίας τον κάλεσε να το υπερψηφίσει, διορθώνοντας έτσι την ψήφο του. Τραγική ειρωνεία θα έλεγε κανείς γιατί ο λαός πραγματικά «διόρθωσε» την ψήφο του με απελπιστικά αποτελέσματα όμως για το ΚΚΕ.
Κατά συνέπεια το εκλογικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό για το ΚΚΕ. Στις 2 αναμετρήσεις κρίθηκε η εκλογική τακτική, αλλά και γενικότερα η πολιτική που ακολούθησε τουλάχιστον τα τελευταία 3 χρόνια από το λαό και καταψηφίστηκε. Αν και μαζικά λαϊκές μάζες στράφηκαν ενάντια στον πάλαι ποτέ δικομματισμό δεν εμπιστεύθηκαν το ΚΚΕ ούτε για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους ούτε πολύ περισσότερο για τη διέξοδο από την κρίση, την οποία μετέθετε στην εργατική λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό, τη στιγμή μάλιστα που προέβλεπε άμεσα δυσοίωνες εξελίξεις για τις οποίες όμως δεν είχε να προτείνει άμεσες λύσεις. Πιο σωστά απέφευγε να διατυπώσει άμεσες λύσεις γιατί θα κινούνταν στη διαχειριστική λογική του καπιταλισμού, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος συγκέντρωσε και τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση του ελληνικού λαού, αλλά και κατοχυρώθηκε και ως ο κύριος εκπρόσωπος της αριστερής και αντιμνημονιακής πολιτικής δράσης.
Το χειρότερο όμως για το ΚΚΕ είναι ότι η ηγεσία αρνείται πεισματικά να κατανοήσει τη νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε, να εντοπίσει τα λάθη και έτσι αφήνει το κόμμα εγκλωβισμένο στην ίδια λογική και μετά τις εκλογές και το τραγικό αποτέλεσμα συνεχίζοντας στις ίδιες ράγες. Στην ουσία κάνει αυτό που επεσήμανε να προσέξουν για να το αποφύγουν οι δυνάμεις του ως επικίνδυνο το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, έτσι ώστε να προχωρά με επιτυχίες και ανοδικά βήματα ο στόχος για την υλοποίηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, σημειώνοντας ότι δεν πρέπει να «…υπερτερεί η αναγκαία προβολή της γενικής κατεύθυνσης, χωρίς όμως αυτή να θεμελιώνεται με τη δράση για αντιιμπεριαλιστικούς, αντιμονοπωλιακούς στόχους και αιτήματα που συμβάλλουν στην κατανόησή της…»
Ας έρθουμε όμως στο περιεχόμενο και το σκοπό του σημειώματος αυτού. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τις τάσεις, που από την ιστοσελίδα του Εργατικού Αγώνα σημειώναμε, για μείωση της επιρροής του ΚΚΕ στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Τάσεις που με τις εκλογές της 17ης Ιούνη μετατράπηκαν, χωρίς να υπερβάλλουμε, σε ορμητικό ρεύμα. Αυτό δείχνει τόσο η ανάλυση των αποτελεσμάτων, με τις 260.000 ψήφους μείον από το Μάη, όσο και τα ποιοτικά στοιχεία που έδωσαν οι μετρήσεις από τα exit poll.
Παρακάτω δίνουμε με πίνακες πως διαμορφώθηκε η κατάσταση.
Κατ’ αρχήν έχουμε συμπληρωμένους τους πίνακες του προηγούμενου σημειώματος* και με τα αποτελέσματα του Ιούνη, αλλά και με τα αποτελέσματα του 1993. Χρησιμοποιούμε το 1993 γιατί αποτελούσε μέχρι σήμερα το μικρότερο εκλογικό αποτέλεσμα για το ΚΚΕ, το οποίο επετεύχθη σε πάρα πολύ αντίξοες συνθήκες, με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών και την τεράστια ευφορία του ιμπεριαλισμού για την περήφανή του νίκη, καθώς και μετά από μια πολύ τραυματική διάσπαση του κόμματος.
Ένας παρατεταμένος, εργατικός Δεκέμβρης θα είναι το βήμα προς τα εμπρός
1) Έναν ακριβώς χρόνο μετά την ελληνική πλατεία Ταχρίρ, το δημοψήφισμα για την δανειακή σύμβαση που δεν έγινε τότε, κερδήθηκε καθυστερημένα από το «μνημονιακό» πολιτικό μπλοκ, μέσω των εκλογών της 17ης Ιουνίου.
Το εκλογικό ποσοστό που αντανακλάει η κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ, είναι κοντά στο 50%, ενώ αθροιστικά το ποσοστό που ψήφισε κόμματα που ήταν καθαρά εναντίον οποιασδήποτε πιθανότητας ρήξης με το ευρωπαϊκό κέντρο, ξεπερνάει το μισό του εκλογικού σώματος. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αναβαπτίστηκαν.
Η «νέα» κυβέρνηση, από ελάχιστους πια, θα χαρακτηριστεί ως κυβέρνηση ξένης κατοχής. Συγχρόνως, ουδείς από τον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε σε οξυμένες στιγμές, δεν πρόκειται να εγκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρήσει από την ελληνική βουλή -όπως τον Ιούνιο-, επειδή απλά, η ελληνική δημοκρατία έχει καταλυθεί από την Ε.Ε. και την τρόικα.
2) Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, από την μία υπήρξε πόλωση, από την άλλη όμως, υπήρξε πολιτική σύγκλιση του διπόλου ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, στο κεντρικό ζήτημα: «επαναδιαπραγμάτευση, με όριο την παραμονή στο ευρώ». Η Ν.Δ. κέρδισε, γιατί τελικά θεωρήθηκε καλύτερη εγγύηση για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πορεύτηκε με βάση τις αντιφάσεις του, με κύριο γνώμονα τους ψηφοφόρους του «κέντρου», επινοώντας α-νόητα λογικά σχήματα (όπως: με το μνημόνιο βγαίνουμε από την ευρωζώνη, συγχρόνως όμως: η έξοδος μας θα καταστρέψει την ευρωζώνη…κ.λπ.), αλλά λειτούργησε και καιροσκοπικά, αλλάζοντας θέσεις ανάλογα με τι δείχνουν (και επιβάλλουν) κάθε μέρα οι δημοσκοπήσεις. Μέσα του εξαφανίστηκε η ριζοσπαστική αριστερά, είτε με την αντι-Ε.Ε. φωνή, είτε με την συγκρουσιακή «του Δεκέμβρη του 08», χάριν της πολιτικής εφησυχασμού του «κέντρου», που ως γνωστόν πάντα οδηγεί την κοινωνία δεξιά, ακόμη και αν στο τέλος κερδηθούν οι εκλογές.
Παρά τον διπολισμό «αριστεράς»-«δεξιάς», «μνημονίου»-«αντιμνημονίου» κλπ, το ιδεολογικό ρήγμα του λαού με το σύστημα δεν βάθυνε, αντίθετα μίκρυνε, με συνέπειες που θα φανούν έντονες το επόμενο διάστημα. Ο «φόβος» της εθνικής χειραφέτησης από το ευρώ και την Ε.Ε., δεν έσπασε. Τέλος, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική συζήτηση για το πώς η ελληνική κοινωνία θα βγει από την κρίση, αντίθετα αυτό που κυριάρχησε, ήταν το ποσοστό του μνημονίου που μπορεί να δεχτεί ο ελληνικός λαός. Το έλλειμμα αυτό δεν είναι φυσικά τυχαίο, μια που ο μόνος δρόμος εξόδου από την κρίση, συνεπάγεται την αυτόματη έξοδο από την ζώνη του ευρώ και μάλλον και από την Ε.Ε., επιλογή που είναι κόκκινη γραμμή για το δίπολο, που κυριάρχησε στις εκλογές.
«Πολλοί σύντροφοι δεν πίστευαν ότι ένα τόσο αντιδραστικό έκτρωμα της αστικής ιδεολογίας, όπως είναι η ιδεολογία του φασισμού, που συχνά στον παραλογισμό της φτάνει ως την τρέλα, είναι γενικά ικανή να αποχτήσει επιρροή πάνω στις μάζες. Αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Η προχωρημένη σήψη του καπιταλισμού εισχωρεί στα κατάβαθα της ιδεολογίας του και του πολιτισμού του, ενώ η απελπιστική κατάσταση των πλατιών λαϊκών μαζών κάνει ορισμένα στρώματα να κολλάνε από τα ιδεολογικά απορρίμματα της σήψης αυτής» (Γκ. Δημητρώφ, 1935).
Η εδραίωση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή της χώρας και στην ελληνική κοινωνία δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Δεν είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο που θα σβήσει όταν ο κόσμος δει το αληθινό τους πρόσωπο. Ούτε οφείλεται απλά και μόνο στους πολυάριθμους μετανάστες και στην αύξηση της εγκληματικότητας. Αυτή η ερμηνεία παραβλέπει βασικά χαρακτηριστικά του φασισμού, αγνοεί τα ιστορικά συμπεράσματα από την άνοδο του φασισμού στον 20ό αιώνα.
Ο φασισμός έρχεται τώρα στο προσκήνιο με την πιο άγρια μορφή του –αυτή της Χρυσής Αυγής– όμως φασιστικές ή φασίζουσες αντιλήψεις και καταστάσεις εδραιώνονταν στην ελληνική κοινωνία καιρό πριν. Και εδραιώνονταν είτε με την καλλιέργειά τους από πολιτικούς χώρους και προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, είτε με νόμους και μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ο ΛΑΟΣ είναι ένα φασίζον μόρφωμα που προνομοποιήθηκε και αναδείχτηκε από τα ΜΜΕ. Ο Βορίδης, πρώην αρχηγός της φασιστικής νεολαίας της ΕΠΕΝ, είναι τώρα «κύριος υπουργός». Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός καλλιεργούνταν εδώ και χρόνια και δηλητηρίαζαν τον κόσμο. Η συκοφάντηση των αγώνων των εργαζόμενων και της νεολαίας, η καλλιέργεια της μοιρολατρίας και του προτύπου του νομοταγή νοικοκυραίου που «κοιτάζει τη δουλειά του και το συμφέρον του». Οι τρομονόμοι, η καταπάτηση και ακύρωση ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, η άγρια καταστολή, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η αναγωγή της «ασφάλειας» σε υπέρτατο αγαθό, κ.ά.
Εθισμένο σ’ αυτά ένα μέρος της «κοινής γνώμης», δεν είναι δύσκολο να αποδεχτεί και τον απροκάλυπτο φασισμό. Όπως έγινε «φυσική» η παρουσία του Βορίδη στον δημόσιο βίο, έτσι είναι τώρα «φυσική» η παρουσία του Κασιδιάρη.
Ο φασισμός κερδίζει επιρροή στις μάζες –και ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης– με αντικαπιταλιστική πατριωτική δημαγωγία. Ποντάρει στα αισθήματα εθνικής αξιοπρέπειας του λαού, ποντάρει στις ανάγκες του λαού, στην απογοήτευση από τις αστικές κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, στην οργή του λαού για τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, την κοινωνική ανισότητα και την αδικία, υποδαυλίζει τις προλήψεις και τη φοβία ή το μίσος για το «διαφορετικό», επικαλείται τις εθνικές παραδόσεις και την ιστορία. Μ’ αυτά τα στοιχεία αναπτύχθηκε ο ναζιφασισμός τον 20ό αιώνα, πήρε την εξουσία και έπνιξε την ανθρωπότητα στο αίμα.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται στην αντιπολίτευση παρόλο που βγήκε από τις εκλογές με εντυπωσιακή λαϊκή υποστήριξη, θα έπρεπε να διεξάγει στους επόμενους μήνες ενεργή εκστρατεία αντιπολίτευσης και προτάσεων ευνοώντας τις λαϊκές κινητοποιήσεις και χρησιμοποιώντας το κοινοβούλιο σαν μέσο πολιτικής πάλης. Είναι επίσης σημαντικό να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να απευθύνεται στη διεθνή κοινή γνώμη και να ενισχύει τους δεσμούς με τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα που είναι έτοιμα εκτός Ελλάδας να δράσουν ενεργά στο πλευρό του ελληνικού λαού. Μεταξύ των προτεραιοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την άρνηση να συνεχιστεί η εφαρμογή των αντικοινωνικών μέτρων λιτότητας και των συμφωνιών με την Τρόικα, θα έπρεπε να είναι να πάρει την πρωτοβουλία να ξεκινήσει ένα λογιστικό έλεγχο του χρέους προκειμένου να ταυτοποιήσει το άνομο τμήμα ώστε να αρνηθεί να το πληρώσει στη περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει (διευθύνει) μια κυβέρνηση μετά από μια νέα πολιτική κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει λοιπόν να αναλάβει την ευθύνη να ξεκινήσει ένα λογιστικό έλεγχο με την υποστήριξη των κοινωνικών κινημάτων στην Ελλάδα και επιδιώκοντας ενεργές συνεργασίες και υποστηρίξεις έξω από την Ελλάδα. Πρέπει να οριστεί το πεδίο του λογιστικού ελέγχου δίνοντας προτεραιότητα στην απόδειξη ότι είναι άνομο το χρέος προς την Τρόικα, που σταδιακά θα αντιπροσωπεύει ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα του. Σε ένα ή δυο χρόνια, το χρέος προς την Τρόικα θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει τα ¾ του συνόλου του ελληνικού δημόσιου χρέους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει όλα αυτά, τότε η CADTM (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου) θα υποστηρίξει στο μέγιστο δυνατό αυτό το εγχείρημα».
Ερίκ Τουσέν
Το μήνυμα στη γαλλική γλώσσα
«Syriza qui est dans l’opposition tout en étant sorti des élections avec un impressionnant soutien populaire devrait mener une campagne active d’opposition et de propositions dans les mois qui viennent en favorisant les mobilisations populaires et en utilisant le parlement comme un moyen de lutte politique. De même il est important que Syriza continue à s’adresser à l’opinion publique internationale et renforce les liens avec les mouvements politiques et sociaux qui en dehors de la Grèce sont prêts à s’engager activement aux côtés du peuple grec. Parmi les priorités de Syriza, outre le refus de la poursuite de l’application des mesures antisociales d’austérité et des accords avec la Troïka, devrait prendre l’initiative de lancer un audit de la dette pour déterminer la partie illégitime afin de refuser de la payer si Syriza formait (dirigeait) un gouvernement suite à une nouvelle crise politique. Syriza doit donc prendre la responsabilité de lancer un audit avec l’appui des mouvements sociaux en Grèce et en cherchant des collaborations et des appuis actifs en dehors de la Grèce. Il faut déterminer le champ de l’audit en donnant la priorité à démontrer l’illégitimité de la dette à l’égard de la Troïka qui progressivement va représenter une partie de plus en plus importante. Dans un an ou deux, la dette à l’égard de la Troïka pourrait représenter 3/4 du total de la dette publique grecque. Si Syriza fait cela, le CADTM soutiendra au maximum cette démarche.»
Ο Βενιαμίν Ντισραέλι περίγραψε την ταξική διαίρεση της Βρετανικής κοινωνίας στο 19ο αιώνα λέγοντας ότι υπάρχουν δύο έθνη, οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Αυτή η μεταφορά αποδίδει άψογα την κοινωνική και πολιτική πόλωση στις εκλογές της 17ης Ιούνη.
Προς τα αριστερά ψήφισαν κυρίως οι άνθρωποι που βρίσκονται σε παραγωγικές ηλικίες (18-55) και εργάζονται ή αντιμετωπίζουν την ανεργία, όσες/οι κατοικούν σε αστικά κέντρα κυρίως, όσοι ανήκουν στα λαϊκά στρώματα και κυρίως στις παραλλαγές της μισθωτής εργασίας, όσοι βρίσκονται σε περιοχές με μεγαλύτερο δυναμισμό (αλλά και κοινωνικές αντιθέσεις). Αντίθετα, προς τα δεξιά ψήφισαν οι μεγάλες ηλικίες (πάνω από 55), οι κάτοικοι των αγροτικών περιοχών, τα περισσότερο αστικά, μεσοαστικά και εύπορα στρώματα, οι κάτοικοι των περιοχών που χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο συντηρητισμό.
Ταυτόχρονα, τα αποτελέσματα αποτυπώνουν και πόλωση ως προς το πώς βιώνονται οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου το κόστος ζωής είναι υψηλότερο και όπου οι μηχανισμοί άτυπης αλληλεγγύης λειτουργούν λιγότερο, η ανασφάλεια και η υποβάθμιση των υλικών όρων ζωής των ανθρώπων σε ενεργές ηλικίες μεταφράζεται πιο εύκολα σε οργή, σε έλλογη αγανάκτηση και σε διάθεση αλλαγής. Αντίθετα, σε περισσότερο αγροτικές περιοχές, αλλά και στις μη παραγωγικές ηλικίες (συνταξιούχοι), η ίδια ανασφάλεια μεταφράζεται σε περισσότερο φοβικά αντανακλαστικά, σε εσωτερίκευση όλων των μορφών οικονομικής ιδεολογικής τρομοκρατίας (ευρώ, καταθέσεις) και σε αναδίπλωση σε περισσότερο συντηρητικές επιλογές. Σε αυτό προστίθενται: Αφενός, το ταξικό ένστικτο των αστικών κομμάτων που σε αυτές τις εκλογές έδειξαν ότι εγκαταλείπουν τη διασπορά στις διάφορες παραλλαγές του βαλκανικού νεοφιλελευθερισμού και ανακάμπτουν στο κόμμα που κατεξοχήν εγγυήθηκε το βαλάντιό τους. Αφετέρου η σταθερότητα εκείνου του κόμματος που αποδεικνύει ότι η περιβόητη ρήση «μαζί τα φάγαμε» αποτελούσε ομολογία μιας ορισμένης πολιτικής εκπροσώπησης.
Εξαίρεση σε αυτή τη διαιρετική γραμμή η ψήφος υπέρ των νοσταλγών του Χίτλερ, που αποδεικνύει την ιδιότυπη πόλωση τμήματος της λαϊκής ανασφάλειας και του φόβου σε πρακτικές κοινωνικού κανιβαλισμού, στο έδαφος μιας σωρευμένης πολιτιστικής καθυστέρησης που νομιμοποιεί όλες τις παραλλαγές μιας βαθιά αντιδραστικής και καταφανώς λούμπεν «μαγκιάς», αποτελώντας εκδοχή καθεστωτικής ηγεμόνευσης τμήματος των λαϊκών δυνάμεων.
Είναι σαφές ότι κανένα από τα σημεία που προεκλογικά έθεσα σαν παραμέτρους νίκης δεν μπορώ να πω ότι προωθήθηκε μέσα από τις εκλογές τις 17/6. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω πόσο στενοχωρημένος είμαι για το αποτέλεσμα. Περί στενοχώριας και η πρώτη μου παρατήρηση: Είναι περίεργο -και ενδεικτικό για τον τρόπο που γίνεται η όποια συζήτηση στην Αριστερά- να βλέπω ανθρώπους που λίγες μέρες πριν έσκιζαν δημόσια τα ρούχα τους ότι “Σαμαράς και Τσίπρας είναι όψεις του ίδιου νομίσματος”, να είναι σήμερα στενοχωρημένοι. Αυτό για μένα σημαίνει ότι κάποιοι νιώθουν πράγματα που, πιεσμένοι από μια ανόητη ανάγκη ομοφωνίας, δεν μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά. Το ίδιο με παραξενεύει η στάση των ανθρώπων που ψήφισαν το απέναντι μπλοκ. Δεν το χωράει ο νους μου ότι κάθονται σαν βρεγμένες γάτες παρά το γεγονός ότι “νίκησαν”. Δεν πανηγυρίζουν, δεν χαίρονται, μόνο κρύβονται από τα μάτια μας και την κουβέντα μας. Ένοχοι, και πολλοί από δαύτους ξέρουν ότι την έκαναν τη μαλακία, ξέρουν ότι λύγισαν κάτω από την τρομοκρατία της δημοκρατίας τους και ξέρουν ότι δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν χειρότερες υπηρεσίες στα παιδιά τους. Αυτή λοιπόν η “σιωπηρή πλειοψηφία” θα ήθελα μια έστω φορά να αναλάβει τις ευθύνες της. Θέλω να βγουν θαρρετά, με το ίδιο θάρρος που ο κόσμος μας της Αριστεράς υπερασπίζεται τις απόψεις και τη δράση του, και να υπερασπιστούν την επιλογή τους. Να μας εξηγήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη για τη φτώχεια, την ανεργία, το τσάκισμα των δικαιωμάτων, τους ναζί. Στο λέω σοβαρά ότι αν μετά απ’όλα αυτά, ξαναρχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να κατηγορούν το “δημόσιο”, τους συνδικαλιστές, την Αριστερά κλπ, θα πέσει πολύ βρισίδι!
Πριν από τις εκλογές ανέπτυξα εδώ ένα δίπολο. Από τη μια μεριά, είχαμε την πιθανότητα νίκης του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, μιας νίκης που μπορεί -μέσα από την εκτόξευση της αυτοπεποίθησης των εργαζομένων- να άνοιγε εξαιρετικά ελπιδοφόρες καταστάσεις. Από την άλλη, την εκλογική συγκράτηση του ρεύματος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (εννοώ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ φυσικά, δεν υπάρχει κάτι άλλο προς το παρόν) με την προοπτική μιας αριστερής σφήνας ενάντια στις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ είτε αυτός κυβερνήσει είτε όχι. Μετά από μεγάλη εσωτερική αγωνία επέλεξα να ψηφίσω δίνοντας βαρύτητα στο πρώτο σκέλος του διλήμματος, να δανείσω δηλαδή την ψήφο μου στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Το ίδιο έπραξαν και περισσότεροι των μισών ψηφοφόρων της Αριστεράς πέραν του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Θεωρώ υγιή τη συμπεριφορά των ανθρώπων της Αριστεράς έτσι όπως εκφράστηκαν εκλογικά και στις 6/5 και τις 17/6 όσο κι αν αυτό μοιάζει αντιφατικό. Η μεγάλη πτώση του ΚΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 17/6 δεν αποτελεί προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ ή άνευ όρων στήριξη. Οι ψήφοι αυτές είναι δανεικές και το αν θα είναι και αγύριστες εξαρτάται αποκλειστικά από την συμπεριφορά του ΚΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Με ενοχλεί αφάνταστα το παράπονο “ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ μας έκλεψε τις ψήφους”. Θεωρώ ότι μοιάζει με την αντίστοιχη υστερία της Αριστεράς απέναντι στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ‘80, όταν έπεφταν βροχή οι κατάρες για τη “λεηλασία της Αριστεράς από το δημαγωγό Αντρέα” χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το πώς έγινε αυτό δυνατό. Θα επανέλθω στο θέμα αυτό σε λίγο, αφού σχολιάσω κάποιες άλλες παραμέτρους του αποτελέσματος των εκλογών.
«Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται «εκλογές»» (!),
έλεγε πριν μερικά χρόνια ένας επιφανέστατος ολιγάρχης της μετασοβιετικής Ρωσίας, ο «πολύς» Μπερεζόφσκι.
Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε τη δική μας πολύ μεγάλη εμπειρία τι ακολουθεί μετά από την κάθε φορά ανανέωση του «μισθώματος».
Οσο για τον κυνισμό των εγχώριων «Μπερεζόφσκι» ούτε εκεί πάμε πίσω. Δεν πάνε δα και πολλές μέρες που Ελληνας εφοπλιστής εμφανίστηκε να λέει ότι για να τον φορολογήσει το ελληνικό κράτος, πρέπει πρώτα να τον βρει…
Στα καθ’ ημάς, πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι δικοί μας «VIP» του πλούτου και της ξιπασιάς φροντίζουν αυτές τις εκδηλώσεις κυνισμού εκ μέρους της «δημοκρατίας της ολιγαρχίας» τους – αφού πρώτα τις βαφτίσουν «ειλικρίνεια» και «ρεαλισμό» – να τις αναθέτουν στους πολιτικούς τους εκπροσώπους.
Πρόκειται για την «ειλικρίνεια» της παρακμής και το «ρεαλισμό» της χρεοκοπίας. Αυτές είναι οι «σημαίες» ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που λόγω των δικών του αναθυμιάσεων απειλεί να οδηγήσει σε παράλυση μια ολόκληρη κοινωνία.
Είναι αυτοί, οι δικοί μας «Μπερεζόφσκι», που εκπροσωπούμενοι από τα πολιτικά τους πιόνια, έχουν γυρίσει τον τόπο πάνω από μισόν αιώνα πίσω. Τόσο πίσω ώστε τα λόγια του Σεφέρη να ηχούν τόσο καθαρά όσο και τότε που γράφτηκαν:
«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγέτιδας τάξης στην Ελλάδα, σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις (…). Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα». (Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο, 1945)
Ιδιόμορφη και σαφώς πιο λεπτή από όσο γενικά εκτιμάται είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές. Δεν υπάρχει κατ΄αρχάς η παραμικρή αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα έγραψε πραγματικά ιστορία για την Ελληνική Αριστερά με το εξαιρετικά υψηλό για τον χώρο αυτό ποσοστό του 26,89% που πέτυχε, υπερβαίνοντας το μέχρι την Κυριακή μυθικό ποσοστό του 24,4 % της ΕΔΑ το 1958.
Στα σαράντα σχεδόν χρόνια από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα το καλύτερο ποσοστό που είχε ποτέ πετύχει η Αριστερά ήταν το μόλις 13,13% του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς (μαζί δηλαδή το ΚΚΕ και οι πρόδρομες δυνάμεις του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ).
Η εκλογική επιτυχία επομένως του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου συνιστά ορόσημο στη μέχρι τώρα πορεία της Αριστεράς στην Ελλάδα. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
Η διατήρηση όμως αυτής της τόσο υψηλής εκλογικής επιρροής δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σε αντίθεση με παλιότερες αναμετρήσεις, που τα κόμματα της Αριστεράς τα ψήφιζαν εν γένει αριστεροί ψηφοφόροι, η εκρηκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% του 2009 στο 16,78% του φετινού Μαΐου και μέσα σε σαράντα μέρες στο 26,89% του Ιουνίου αποδεικνύει ότι αυτή τη φορά μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εμφορούμενο από αριστερή ιδεολογία.
Πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 315.000 ψηφοφόρους.
Την Κυριακή πήρε 1.650.000 ψήφους. Από αυτούς κάπου 250.000 πήγαν από το ΚΚΕ και 50.000 από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με μερικές χιλιάδες ακόμη από μικρούς σχηματισμούς της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι 650.000 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς αριστεροί, ενώ περίπου 1.000.000 ψηφοφόροι προέρχονται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και λίγοι από τη ΝΔ – μιλώντας γενικά.
Ένα εκατομμύριο Έλληνες δηλαδή ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ κυρίως γιατί πίστεψαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να σταματήσει την επιδείνωση των συνθηκών ζωής τους. Να σταματήσει τον κατήφορο και να τους ξαναδώσει κάτι πίσω από αυτά που έχασαν, γεννώντας ελπίδες ότι μπορεί τα πράγματα να φτιάξουν.
Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς δεν συμβιβάζονται εύκολα με την ιδέα ότι θα πρέπει να παραμείνουν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που ηττήθηκε από τη ΝΔ στη μάχη για το ποιος θα σχηματίσει κυβέρνηση.
Il a fallu d’un rien ou de 2,77% des voix pour que la Coalition de la Gauche Radicale (SYRIZA) gagne les élections grecques et parachève triomphalement l’extraordinaire montée en flèche de son score électoral qui est passé de 4,5% à presque 27% en moins de 3 ans ! Cependant, la droite coalisée de Nouvelle Démocratie et ses acolytes de tout bord (les vieux sociaux-libéraux du PASOK et les apprentis sociaux-démocrates de la Gauche Démocratique) ont tout droit de pousser un ouf de soulagement : la menace de la formation d’un gouvernement de gauche abolissant les mesures d’austérité vient de s’éloigner, au moins pour l’instant…
Le soulagement est d’ailleurs général parmi ceux d’en haut qui nous gouvernent et nous affament. L’euro s’envole, les marchés respirent, Mme Merkel exulte et l’Internationale dite « Socialiste » des Papandreou et Hollande se félicite de la « défaite » de ces empêcheurs de tourner en rond nommés Tsipras & Co. Alors, fin du cauchemar qui a vu les cobayes grecs se révolter et occuper le « laboratoire Grèce » ? La réponse est un Non catégorique. Le cauchemar est ici pour y rester et tout indique que le nouveau gouvernement grec sera fragile et faible, miné par ses contradictions internes, la crise qu’il ne maitrise pas et, surtout, par la résistance grandissante du peuple grec…
D’ailleurs, une analyse un peu plus approfondie des résultats électoraux de SYRIZA témoigne des lendemains qui déchantent pour les partisans des plans d’austérité. SYRIZA prend le large dans les tranches d’âge de 18 a 45 ans et s’assure un vrai triomphe dans les grands centres urbains comme le grand Athènes, Le Pirée ou Patras où vit et travaille plus de la moitie de la population grecque. En somme, SYRIZA s’assure le soutien de la population active et jeune tandis que les partisans de la Troïka et de l’austérité (La Nouvelle Démocratie et PASOK) survivent grâce à l’appui de la grande majorité des gens âgés (+ 65 ans) et de la campagne grecque. Une réalité sociale politique de très mauvais augure pour la réaction grecque et ses patrons internationaux si on pense que ce sont exactement ces tranches d’âge et ces populations urbaines qui traditionnellement font l’histoire des pays du Nord…
Στις εκλογές 17 Ιουνίου, ο ελληνικός λαός έκανε ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση μιας μεγάλης ειρηνικής ανατροπής. Της ακύρωσης των μέτρων του Μνημονίου. Είπε και πάλι ένα ηχηρό ΟΧΙ στα σχέδια δήμευσης του εισοδήματος του και της δημόσιας περιουσίας και μετατροπής της χώρας σε ένα άθλιο πολιτικό προτεκτοράτο. Με την ενίσχυση του ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε στα πρόθυρα της εξουσίας την Αριστερά, δίνοντας ουσιαστικό νόημα στην αποδοκιμασία του «Μνημονίου». Παρ’ ότι δεν πέτυχε την «πρωτιά» έβαλε παρακαταθήκη και γερά θεμέλια για κατάκτηση της στο εγγύς μέλλον.
Προσωρινή ανάπαυλα πριν την τελική νίκη
Η αναγκαστική ανάπαυλα μετά από τη θεαματική του «προέλαση» δεν πρέπει να οδηγήσει σε «άραγμα» και «επανάπαυση», αλλά σε ευκαιρία καλύτερης οργάνωσης των μετόπισθεν, προετοιμάζοντας τις δυνάμεις για τη νικηφόρα έκβαση της νέας αναμέτρησης που θάρθει πολύ σύντομα. Η νέα κυβέρνηση όμηρος της «τρόϊκα» δεν πρόκειται να αλλάξει το «Μνημόνιο» ακόμα κι αν πετύχει μικρή παράταση του χρόνου εφαρμογής. Η υλοποίηση του οδηγεί μοιραία σε φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, τόσο με περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων (μετενέργειας), κά, όσο με το ξεπούλημα όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και καλύτερων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας. Η οργάνωση της πάλης κατά της πολιτικής δήμευσης και εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού, η συγκρότηση μετώπων αντίστασης και κοινής δράσης των λαϊκών δυνάμεων, η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης και στήριξης των αδύναμων στρωμάτων, αποτελεί πρώτιστο πολιτικό καθήκον της συγκυρίας.
Ενιαίος φορέας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Από την άλλη η προσωρινή ανάπαυλα μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί για τη βαθύτερη γείωση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Η ενίσχυση τα τελευταία χρόνια των δεσμών του με τα λαϊκά στρώματα, οι αγωνιστικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες του, αποτέλεσαν τους κυριότερους συντελεστές που ενίσχυσαν την αξιοπιστία και συνέβαλαν στην απογείωση των εκλογικών του ποσοστών. Ωστόσο από την ποσότητα πρέπει να περάσει στην ποιότητα. Η δημιουργία ενιαίου δημοκρατικού φορέα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με υπέρβαση των «συνιστωσών», οργανωτικό άπλωμα σε κάθε κλάδο οικονομικής δραστηριότητας και τόπο κατοικίας, ένταξη νέων μελών ιδιαίτερα από τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, τη νεολαία και τ’ άλλα εργαζόμενα στρώματα, η δημοκρατική λειτουργία, η συλλογικότητα στις επιλογές, η αξιοκρατική ανάδειξη στελεχών, κά, προβάλλουν ως αδήριτη ιστορική ανάγκη. Ταυτόχρονα το άνοιγμα στις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, πρέπει να συνοδεύεται από «φραγή εισόδου» στα ποικίλα πολιτικά και οικονομικά «λαμόγια» που βλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ ως πεδίο «εξαγνισμού» και «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» στο αντιλαϊκό τους έργο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επίσης να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση της κοινωνικής Αριστεράς με την ανάδειξη γνήσιων εκπροσώπων των εργαζόμενων στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, συνεταιρισμούς και γενικότερα στις κοινωνικές οργανώσεις, ώστε να γίνουν πραγματικά «κάστρα» αντίστασης στις μνημονιακές πολιτικές, γνήσιοι φορείς υπεράσπισης των ιδιαίτερων συμφερόντων τους και κύτταρα δημοκρατικής αναγέννησης της κοινωνίας.
Το δύσκολο στη διαδικασία μετεξέλιξης θα είναι ο ρόλος των τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: news.in.gr
Τις επόμενες ημέρες αρχίζει ο διάλογος στα εσωτερικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα. Η δημιουργία μιας πλατιάς αριστερής δημοκρατικής παράταξης θα γίνει με προσεκτικά βήματα, καθώς πολλά στελέχη επισήμαναν τη «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το μετεκλογικό σκηνικό και τα νέα δεδομένα επιτάσσουν από τη μία πλευρά να υπάρχει μια συμπαγής Κοινοβουλευτική Ομάδα και από την άλλη μια παράταξη που θα συνδέει το Κοινοβούλιο με τις τοπικές κοινωνίες. Ρόλο κλειδί αναμένεται να διαδραματίσουν έμπειρα πολιτικά στελέχη.
Σύμφωνα με «Τα Νέα», τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται πως χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση των 1.600.000 ψηφοφόρων που τους εμπιστεύτηκαν την Κυριακή, από ό,τι οι μερικές δεκάδες χιλιάδες οπαδοί των συνιστωσών και του Συνασπισμού.
Στο πλαίσιο της διαδικασίας μετατροπής σε ενιαίο κόμμα, το επόμενο διάστημα η Κουμουνδούρου θα τεθεί σε προσυνεδριακό συναγερμό με στόχο την ολοκλήρωση των διαδικασιών προς τα τέλη Σεπτεμβρίου – αρχές Οκτωβρίου.
Μέσω των προσυνεδριακών διαδικασιών θα γίνει και καταγραφή μελών και φίλων του κόμματος, ενώ η ηγεσία θα «γνωριστεί» καλύτερα με τη «βάση» της η οποία πολλαπλασιάστηκε τον τελευταίο χρόνο.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Έθνος», το δύσκολο στη διαδικασία μετεξέλιξης θα είναι ο ρόλος των τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό του.
Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να συγκροτηθεί μια έμπειρη ομάδα βουλευτών, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, η οποία τον πρώτο καιρό θα αναλάβει τον ηγετικό ρόλο στο Κοινοβούλιο, όπου η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ αριθμεί 71 βουλευτές, εκ των οποίων μόνο οι 12 έχουν κοινοβουλευτική εμπειρία.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, όπως όλα δείχνουν, ρόλο – κλειδί θα αναλάβουν οι Γιάννης Δραγασάκης, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Θοδωρής Δρίτσας, ο Τάσος Κουράκης, η Σοφία Σακοράφα, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο Νίκος Βούτσης, η Νάντια Βαλαβάνη, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Θανάσης Πετράκος και ο Νίκος Συρμαλένιος.
Κατά τις πληροφορίες, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πλαισιωθεί με επιστημονικό προσωπικό και θα ανασυγκροτηθεί η γραμματεία της.
Τη γνωστή μας παροιμία «νηστικό αρκούδι δεν χορεύει» επικαλείται άρθρο των Financial Times κάνοντας ένα λογοπαίγνιο που δίνει τον… τόνο ήδη από τον τίτλο του άρθρου.
Όπως αναφέρουν οι FT, το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής δείχνει «ένα βαθύτατα κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο και μια κοινωνία στα όρια της ψυχολογικής εξάντλησης». Προειδοποιεί δε ότι «οι διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας, θα πρέπει να το έχουν καλά στο μυαλό τους αυτό».
«Προσωρινά η νίκη της Νέας Δημοκρατίας θα κρατήσει τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν αποφασίσει να σπάσουν το μνημόνιο» μακρυά από την εξουσία κι έτσι «η Ευρωζώνη μπορεί να πάρει ανάσα για μια μέρα», αναφέρει το άρθρο.
Τονίζει όμως ότι «η παθογένεια της ελληνικής οικονομίας είναι τόσο βαθιά που είναι απίθανο η επόμενη κυβέρνηση να καταφέρει να επιτύχει» τους δημοσιονομικούς στόχους.
«Το κάποτε καλοταϊσμένο ελληνικό αρκούδι δεν μπορεί πια να χορεύει το χορό Ευρωζώνης και ΔΝΤ γιατί είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι της εντατικής» γράφουν χαρακτηριστικά οι FT.
«Εάν υπάρχει κάποια γιατριά για το ελληνικό αρκούδι που λιμοκτονεί είναι στην πάταξη της πελατειακής διαφθοράς» συνεχίζει το άρθρο «και μέχρι σήμερα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ -το μαύρο πρόβατο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, είναι το μοναδικό πολιτικό κίνημα που κατάφερε να αξιοποιήσει την κατάρρευση της παλαιάς τάξης. Και τώρα περιμένει στη γωνία. Χωρίς αναθεώρηση των όρων του οικονομικού πακέτου της Ελλάδας, είναι μόνο θέμα χρόνου προτού ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβει στην κεντρική σκηνή».
Costas Lapavitsas: Elections were a moral victory for Syriza as vote held up under ferocious pressure; the new pro-bailout Government will not be able to service it’s debt as austerity measures deepen, and eventually Greece will leave the Euro-Zone
PAUL JAY, SENIOR EDITOR, TRNN: Welcome to The Real News Network. I’m Paul Jay in Baltimore.
The Greek elections are over and the pro-bailout party New Democracy has won slightly more of the popular vote than the anti-bailout party SYRIZA, although the majority of popular vote went to various parties who were opposed to the bailout. But still, New Democracy is now expected to try to form a government of pro-bailout parties.
Now joining us from Salonica in Greece to discuss the elections is Costas Lapavitsas. He’s a professor of economics at the School of Oriental and African Studies at the University of London, and he’s also the author of a new book (it’s out in Europe; it’s going to be out in September here in the United States and Canada) called the eurozone crisis—or Crisis in the EurozoneI guess it is. Thanks for joining us, Costas.
COSTAS LAPAVITSAS, PROF. ECONOMICS, UNIV. OF LONDON: Pleasure to be with you, Paul.
JAY: So what happened, and what do you make of it?
LAPAVITSAS: I think it’s a mixed bag. The real victor of the election, in my view, is, of course, SYRIZA, which not so long ago had 5 percent of the vote, or not even that, and now has 26, 27 percent of the vote and it is the official opposition. So it’s a major achievement. And SYRIZA has come to represent all those who have suffered enormously from the bailout policies. There’s no doubt at all about it.
However, in recent days, in the last couple of weeks, there were expectations and even anticipation that SYRIZA would come first in the election. And because it didn’t, there is an element of disappointment among some people, even in SYRIZA itself. I think it’s unfounded. I think the true outcome is basically a triumph for SYRIZA, which is on course to become the organized and major voice of Greek wage labor and Greek low- and middle-income social layers.
JAY: Yeah. I mean, if you think back to an interview you and I did, I don’t know, maybe five, six months ago, one of the points of the interview you were making is that there was very little, really, organized political representation for those who were opposed to austerity and this type of bailout and now vying for power. That being said, unless SYRIZA had accomplished something of a significant majority, might they have had trouble winning this? I mean, they might have won, but if they won with a very narrow margin, what would they have been able to do?
LAPAVITSAS: Let me answer this question in a slightly different way, not what they would have been able to do, but what the new, the formal victors might be able to do from now on. That’s a better way, I think, of looking at it.
And the party of the right, New Democracy, came first with a slight excess over SYRIZA—2.5 percent of the vote. They will form a government held by the previous ruling party, PASOK, because by themselves they cannot do it. So it will be a coalition government.
Now, what are the prospects of the coalition government? Well, in my view, this will not be a long-lived government, and I can give you three reasons for it. The first is that this government will have to continue implementing very tough, very serious bailout policies. It will have to impose new taxes, it will have to bring in new cuts. The economy of Greece has shrunk enormously the last couple of years. It is highly debatable (A) that they will be able to implement these measures; (B) even if they implement them, that these measures would have the expected results. So that’s the first problem they’re going to face.
»Αν κάτι είναι αναπόφευκτο, είναι η συνέχιση της αριστερής στρατηγικής, έστω και αν αυτή προκαλέσει μικροχρονικές απώλειες.»
Εφημ.ΑΥΓΗ 18/6/12
Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν κάτι που είναι πάρα πολύ γνωστό, δηλαδή το ρίζωμα, παρά τις εμφανείς απώλειες, της όλης δεξιάς στο κοινωνικό σώμα. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω συγκεκριμένα τη στρωματογραφία αυτού του σώματος αλλά φαντάζομαι ότι ο βασικός του πυρήνας είναι οι «φρόνιμοι» άνθρωποι που δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν τίποτα, αποδεχόμενοι και την κλιμακωτή μείωση των εισοδημάτων τους.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό σώμα διαρκώς προσαρμοζόμενο και χωρίς προοπτική. Αν μάλιστα, όπως λέγεται, ο κύριος κορμός των εκλογέων της δεξιάς αφορά στις ηλικίες από 50 και άνω τούτο είναι ενδεικτικό και για άλλα ανησυχητικά φαινόμενα… Οι πενηντάρηδες έχουν παιδιά, οι εξηντάρηδες έχουν εγγόνια. Με δύο λόγια το κύριο έδεσμα της σημερινής δεξιάς είναι η στασιμότητα, η οποία μπορεί να έχει τη συνέχειά της έστω και μειούμενη. Αλλά καθώς η συγκυρία για την κοσμοαντίληψη αυτού του στατικού κοινωνικού σώματος, και, μάλιστα, διαταξικού προέχει των δομών της κοινωνίας και της κινητικότητάς τους, μένω με την εντύπωση ότι δεν επίκειται καμιά θεραπεία των ζωτικών προβλημάτων που προκάλεσαν την εντυπωσιακή αύξηση της αριστεράς και μάλιστα εκείνης που διεκδίκησε την εξουσία, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Αν κάτι είναι αναπόφευκτο, είναι η συνέχιση της αριστερής στρατηγικής, έστω και αν αυτή προκαλέσει μικροχρονικές απώλειες.
»Το ουσιώδες πάντως αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών δεν είναι άλλο από την απόφαση του ελληνικού λαού να δώσει στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ τη δυνατότητα να σχηματίσουν νέα μνημονιακή κυβέρνηση…Μπορεί να μη μας αρέσει αυτό το αποτέλεσμα, αλλά αυτό αποφάσισε ο ελληνικός λαός κατά κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο λαός, ο οποίος βεβαίως θα υποστεί και τις συνέπειες της επιλογής του.»
Eφημ.»Έθνος» 18/6/2012
Το τελικό αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών δεν ήταν γνωστό όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές. Ήταν όμως βέβαιο ότι η ΝΔ κέρδιζε με γύρω στις δύο εκατοστιαίες μονάδες διαφορά από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ -άρα με διαφορά μεγαλύτερη του αναμενομένου- και με ένα ποσοστό που αναμενόταν να κυμανθεί γύρω στο 30%.
Το ΠΑΣΟΚ είχε υποστεί και νέα μείωση κατά περίπου μία εκατοστιαία μονάδα πέφτοντας γύρω στο 12%, αποφεύγοντας την ολοκληρωτική συντριβή του.
Το σημαντικό είναι ότι η ΝΔ με περίπου 130 έδρες και το ΠΑΣΟΚ με άνω των 30 (έναντι των 41 που είχε πάρει στις 6 Μαΐου) έχουν πλέον άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία με γύρω στις 160 έδρες.
Αυτό σημαίνει ότι άνετα πλέον μπορεί να σχηματιστεί νέα μνημονιακή κυβέρνηση της ΝΔ με την προσθήκη του ΠΑΣΟΚ και να συνεχίσει την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, την οποία άλλωστε έχουν δεσμευτεί με τις υπογραφές τους να εφαρμόσουν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα απαιτώντας να πληρούνται κάποιοι όροι για να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, αλλά αυτές είναι κινήσεις περιορισμού των πολιτικών ζημιών που αναπότρεπτα θα υποστεί.
Δεν πρόκειται να έχουν καμιά πρακτική σημασία και οπωσδήποτε το ΠΑΣΟΚ στο τέλος θα στηρίξει την κυβέρνηση της ΝΔ. Απλούστατα, ο Ευ. Βενιζέλος δεν έχει άλλη επιλογή.
Παρέλαβε ένα κόμμα του 44% που με την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου και τη δική του έχει καταβαραθρωθεί στο 12%. Αν δεν συμμετάσχει και στην κυβέρνηση, θα διαλυθεί εντελώς από μόνο του.
Θα καταβληθεί προσπάθεια να συμμετάσχει στην κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, όπως και ενδεχομένως να αποσπαστούν βουλευτές και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου. Δεν μπορεί να προεξοφληθεί ότι θα ευδοκιμήσουν αυτές οι προσπάθειες. Είναι όμως βέβαιο ότι θα γίνουν.
18η ΙΟΥΝΗ: ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΧΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Πηγή:ΙΣΚΡΑ
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη σηματοδότησε μια μεγάλη πολιτική ανατροπή.
Έφερε, ταυτόχρονα, στην επικαιρότητα ως κατεπείγουσα ιστορική ανάγκη την πρόκληση για μια μεγάλη συνεργασία όλων των αριστερών δυνάμεων, μέσα και έξω από τη Βουλή, πάνω σε ένα ελάχιστο κοινό ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα.
Τα ψέματα τελείωσαν!
Ο λαός στις 17 του Ιούνη έδειξε για την Αριστερά τον ενωτικό δρόμο!
Την πρόκληση να μπει η χώρα σε μια νέα προοδευτική τροχιά διεξόδου δεν μπορεί να τη φέρει σε πέρας καμιά μεμονωμένη αριστερή δύναμη.
Δεν μπορεί να τη σηκώσει μόνος τους ο ΣΥΡΙΖΑ!
Οι άλλες αριστερές δυνάμεις και οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογία και πρώτα απ’ όλα το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν μπορούν να σφυρίζουν αδιάφορα.
Πολύ περισσότερο δεν μπορούν, ως σχολιαστές των εξελίξεων, να προεξοφλούν απλώς την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναπτύξει πολύ πιο σοβαρή την ενωτική του πρόταση στην Αριστερά, δίνοντας ουσιαστικό προγραμματικό περιεχόμενο και εγκαταλείποντας κάθε διάθεση να εκμεταλλευτεί εκ’ του ασφαλούς την περίεργη ανθενωτική αδιαλλαξία των άλλων αριστερών δυνάμεων.
Η ιστορία δεν θα συγχωρήσει καμία αριστερή δύναμη αν χαθεί η νέα ευκαιρία.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να αφήσουν κατά μέρος την προεκλογική αντιπαράθεση και να αλλάξουν σελίδα.
Αν δεν το προσέξουν θα τεθούν στο έσχατο περιθώριο!
Αν όλες οι αριστερές δυνάμεις μπορέσουν να ανοίξουν τώρα δρόμους συνεννόησης και σύμπραξης θα έχουν κάνει ένα μεγάλο άλμα για να βγάλουν την Ελλάδα από το βάλτο και την παρακμή.
Ένα μεγάλο άλμα για να συμβάλουν σε ένα μεγάλο πανεργατικό και παλλαϊκό μέτωπο ανατροπής, ελπίδας, νίκης προόδου και σοσιαλισμού!
ΕΡΩΤ.Θεωρείτε ακόμα βέβαιη την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές;
ΑΠΑΝΤ. Τη θεωρώ πάρα πολύ πιθανή.
ΕΡΩΤ.Αν θεωρήσουμε πρώτη δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ με ποιους θα σχηματίσετε κυβέρνηση;
ΑΠΑΝΤ. Με τις δυνάμεις της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας.
ΕΡΩΤ.Δηλαδή με ποιούς;
ΑΠΑΝΤ. Πρώτα απ’ όλα με το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ αλλά και με δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ριζοσπαστικής Οικολογίας που ενδεχομένως δεν εκπροσωπηθούν στη Βουλή λόγω του απαράδεκτου ορίου του 3%.
ΕΡΩΤ.Το ΚΚΕ αρνείται, όμως, κάθε συμμετοχή σε κυβέρνηση της Αριστεράς και ακόμη χειρότερα πολεμάει με όλα τα μέσα το ΣΥΡΙΖΑ. Πώς λοιπόν θα στηρίξει;
ΑΠΑΝΤ. Η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει ιστορικό λάθος! Ας ελπίσουμε ότι μετά τις εκλογές θα επικρατήσουν διαφορετικές σκέψεις. Αυτό επιβάλλεται να κάνουν μεγάλα ιστορικά πολιτικά ρεύματα σαν αυτό που εκφράζει το ΚΚΕ.
ΕΡΩΤ. Από την άλλη η ΔΗΜΑΡ δεν δέχεται τη «μονομερή» κατάργηση του μνημονίου και χρησιμοποιεί τον όρο «σταδιακή απαγκίστρωση». Σε ποια βάση θα γίνει η κυβερνητική συνεργασία;
ΑΠΑΝΤ.Σε μια συνεργασία είναι απαραίτητες οι αμοιβαίες μετατοπίσεις. Όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ η άμεση κατάργηση και ακύρωση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να τεθεί σε αμφιβολία και υπό προθεσμία. Από την άλλη η έννοια της «σταδιακής απαγκίστρωσης» από το μνημόνιο δεν λέει απολύτως τίποτα. Αντιπροσωπεύει μια τρύπα στο νερό. Έτσι κι αλλιώς τη σταδιακή απαγκίστρωση την προβλέπει το ίδιο το μνημόνιο!
ΕΡΩΤ. Επομένως βλέπετε δύσκολη έως αδύνατη τη συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ.
ΑΠΑΝΤ. Κάθε άλλο! Αυτό που κάνω είναι να θέτω τα ρεαλιστικά και ειλικρινή πλαίσια μιας τέτοιας συνεργασίας. Κανένας δεν πρέπει να θεωρήσει ότι μπορεί να εκβιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαδηλώσει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν εκβιάζεται για να μετατοπισθεί στα πλέον κρίσιμα και θεμελιώδη ζητήματα, που αποτελούν κόμβους για να αλλάξει σελίδα η χώρα.
ΕΡΩΤ.Ναι, αλλά είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον να πάμε σε τρίτες εκλογές, λόγω αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης. Μήπως αυτό μπορεί να γίνει όχημα για να εκβιασθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε αθέμιτες μετατοπίσεις κυρίως με τα θέματα του μνημονίου;
ΑΠΑΝΤ. Σας είπα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να αποδεχθεί εκβιασμούς για πισωγυρίσματα στα θεμελιώδη, ούτε να χρησιμοποιήσει τυχόν εκβιασμούς ως άλλοθι για αθέμιτες διολισθήσεις και πισωγυρίσματα στα καίρια ζητήματα και ιδιαίτερα στα θέματα της ακύρωσης των μνημονίων.
Το διακύβευμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου στην Ελλάδα είναι αν οι δανειστές της χώρας και οι εγχώριοι εταίροι τους θα συνεχίσουν απρόσκοπτα την αφαίμαξη του μόχθου και του πλούτου του ελληνικού λαού ή αν θα δημιουργηθούν κάποιοες προϋποθέσεις για να συγκροτηθεί μια αληθινή πρόταση διεξόδου από την κρίση προς όφελος του λαού.
Αυτό δήλωσε σε συνέντευξή του στο ΚΥΠΕ o Επίκουρος Καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Καλτσώνης, ο οποίος εκτιμά πως βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένας νέος διπολισμός στη χώρα. «Από τη μια πλευρά θα βρίσκονται οι παραδοσιακές δυνάμεις του μνημονίου και της συντήρησης. Από την άλλη, θα βρίσκεται πιθανότατα ο ΣΥΡΙΖΑ».
Η συνέντευξη:
ΕΡ: Ποιο είναι το τελικό διακύβευμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, ευρώ ή χάος, μνημόνιο και παραμονή στην ΕΕ ή χάος, και πόσο ρεαλιστικά είναι αυτά τα διλήμματα; Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης τι κρίνεται πραγματικά σε αυτές τις εκλογές;
ΑΠ: Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά κρίνεται στις επικείμενες εκλογές είναι αν οι δανειστές μας και οι εγχώριοι εταίροι τους θα συνεχίσουν απρόσκοπτα την αφαίμαξη του μόχθου και του πλούτου του ελληνικού λαού ή, αν θα δημιουργηθούν κάποιες προϋποθέσεις για να συγκροτηθεί μια αληθινή πρόταση διεξόδου από την κρίση σε όφελος του λαού.
Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ προβάλλεται τρομοκρατικά ως `αρμαγεδών`. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια συντονισμένη προπαγανδιστική εκστρατεία για να φοβηθεί ο λαός και να αποδεχθεί μοιρολατρικά τις απαιτήσεις των τοκογλύφων του. Στην πραγματικότητα όμως η πιθανότητα εξόδου από την ΕΕ με πρωτοβουλία της όποιας ελληνικής Κυβέρνησης είναι απίθανη. Αν σχηματιστεί Κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ, είναι προφανές ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Αν, πάλι, σχηματιστεί Κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, και πάλι είναι απίθανο να υπάρξει τέτοια πρωτοβουλία. Η κεντρική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι η παραμονή στο ευρώ και στην ΕΕ. Αυτό έχει διακηρυχθεί με χίλιους τρόπους. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η μέγιστη αντίφαση και το πρόβλημα: ότι αυτή η θέση υπονομεύει και καθιστά αλυσιτελείς όλες τις άλλες πολιτικές προτάσεις για ακύρωση των μνημονίων, των πρόσθετων φορολογικών βαρών, κλπ.
Χαρακτήρα παράδοξο έχουν οι αυριανές εκλογές. Καλούνται εν πρώτοις να επιβεβαιώσουν και να οριστικοποιήσουν την εκ βάθρων κατεδάφιση του μεταπολιτευτικού σκηνικού, την οποία προκάλεσαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Εκείνες οι κοσμογονικές ανακατατάξεις αποτύπωσαν τις συνέπειες που είχαν στους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων τα ολέθρια για την ελληνική κοινωνία Μνημόνια που μας επέβαλαν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα αποδείξουν εμπράκτως αν οι μεταβολές στη δύναμη των πολιτικών κομμάτων συνιστούν μονιμότερες τάσεις ή αν υπήρξαν απλώς κάποιο στιγμιαίο περιστατικό χωρίς περαιτέρω συνέχεια. Εκλογές επαναβεβαίωσης, λοιπόν, είναι πρωτίστως οι αυριανές εκλογές και όχι λύσης του προβλήματος διακυβέρνησης, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό.
Μοναδικός πόλος του συστήματος – και μάλιστα άκρως αποδυναμωμένος – στο πολιτικό σκηνικό απέμεινε για την ώρα η ΝΔ, όπως αναμένεται να επιβεβαιώσουν οι εκλογές. Με ένα … «ψυχοβγαλτικό» ανεπαρκές ποσοστό γύρω στο 30% φιλοδοξεί να αναδειχθεί η ΝΔ πρώτο κόμμα και να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Ο πρωθυπουργικός θώκος είναι η μοναδική «ιδεολογική» θέση και αδιαπραγμάτευτο αίτημα του Αντώνη Σαμαρά. Φρίκη και πανικό αισθάνεται όταν ακούει προτάσεις περί σχηματισμού «οικουμενικής» κυβέρνησης, στην οποία δεν θα είναι ο ίδιος πρωθυπουργός, σαν αυτή που έκανε την Τρίτη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης! «Γιατί ψηφίζει – και9 μάλιστα για δεύτερη φορά – ο ελληνικός λαός; Για να βγει κάποιος πρωθυπουργός ο οποίος ούτε καν κατέβηκε στις εκλογές; Το θέμα για μένα είναι ξεκάθαρο!», δήλωσε ο Αντ. Σαμαράς, καθιστώντας σαφές στους πάντες ότι η μοναδική αδιαπραγμάτευτη θέση του είναι η πρωθυπουργοποίησή του.
Η έκλειψη του ΠΑΣΟΚ από το πολιτικό σκηνικό είναι το δεύτερο γεγονός που αναμένεται να οριστικοποιηθεί στις κάλπες. Το κάποτε κραταιό κόμμα δεν αποκλείεται καθόλου να διολισθήσει έως και σε μονοψήφιο ποσοστό! Η διάλυση του είναι αναπότρεπτη. Θα αντικατασταθεί από άλλο κόμμα, με άλλο όνομα, με άλλη ηγετική ομάδα. Άλλωστε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος έδωσε απελπιστικά μόνος του αυτή την εκλογική μάχη, έχει ήδη καταργήσει όλα τα όργανα του κόμματος από την επομένη των εκλογών της 6ης Μαϊου, για να μην τον ανατρέψουν, οπότε όλα σχεδόν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Ύστατη ελπίδα του Ευ. Βενιζέλου να συγκρατήσει κάποιον κόσμο είναι η άνευ όρων συμμετοχή του ως «τσόντα» σε κυβέρνηση Σαμαρά, ώστε μέσω του δέλεαρ των υλικών απολαβών της εξουσίας να προσελκύσει ενδιαφερόμενους. Το γεγονός ότι στις προ μηνός εκλογές θεωρήθηκε «τελειωμένο» το ΠΑΣΟΚ παρόλο που υστερούσε μόνο 5,5 ποσοστιαίες μονάδες από τη ΝΔ ενώ τώρα μπορεί να υστερεί και …20(!) μονάδες, δεν αφήνει περιθώρια ψευδαισθήσεων.
‘‘Εκείνο που θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό κάθε αριστερού αγωνιστή είναι πως είτε κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είτε οι Μνημονιακές δυνάμεις, οι τύχες του ελληνικού λαού στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον περνάνε μέσα από τα δικά του χέρια. Περνάνε μέσα από το χτίσιμο ενός μαχητικού λαϊκού και εργατικού κινήματος, το οποίο θα διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή και θα επιβάλει στην κυβέρνηση τη θέληση του, ακόμα και για ζητήματα όπως η συμμετοχή στην ευρωζώνη και στην ευρωπαϊκή ένωση.»
Του Βασίλη Ζούμπου
Το αξιακό σύστημα της αριστεράς ήτανε πάντοτε διαφορετικό από αυτό του αστικού κόσμου και των κομμάτων του. Η αριστερά επέλεγε πάντοτε να πει την αλήθεια στο λαό, όσο επώδυνη και αν ήτανε αυτή. Επέλεγε πάντοτε να εξηγεί στον κόσμο τους πραγματικούς λόγους της φτώχειας και της ανέχειάς του και δεν αποπροσανατόλιζε τον κόσμο με επιφανειακές αναλύσεις. Ακόμα περισσότερο, όταν έρχονταν η ώρα να προτείνει λύσεις, δεν διάλεγε να παρουσιάσει μια μερική εικόνα των πάντοτε επίπονων επιλογών που έπρεπε να κάνει ο λαός. Δεν έκανε ποτέ επιλογή στη βάση του τι θα είναι πιο αρεστό και πιο δημοφιλές στην κοινωνία. Επέλεγε πάντοτε να μιλήσει με σαφήνεια και ειλικρίνεια για τους τρόπους με τους ο λαός πρέπει να παλέψει για να βγάλει τον εαυτό του από το τέλμα μέσα στο οποίο τον βυθίζουν οι περιοδικές κρίσεις του παγκόσμιου, του περιφερειακού ή του εθνικού καπιταλισμού.
Μια τέτοια κρίση βιώνουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Στα πλαίσια των παγκόσμιων καπιταλιστικών ανακατατάξεων και προσπαθώντας να ανταγωνιστεί πλέον οικονομίες όπως της Ινδίας και της Κίνας, και με πρώτο μέλημα να διατηρήσει και να συνεχίσει να αυξάνει τα περιθώρια του κέρδους του, το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο εξαπέλυσε μια συντεταγμένη επίθεση στον κόσμο της εργασίας σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια, χρησιμοποιώντας ως μοχλό αυτής της επίθεσης το δημόσιο χρέος. Η ακραία αυτή επιθετικότητα του χρηματοπιστωτικού και βιομηχανικού κεφαλαίου της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, που πήρε τη μορφή φονταμεταλιστικών, χρονικά συμπυκνωμένων νεοφιλελευθέρων μεταρρυθμίσεων, χρησιμοποίησε σαν όχημα για αυτή την επίθεση την Ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και βέβαια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
»Να γιατί είμαστε εδώ σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν διστάζουμε να κοιτάξουμε τον αντίπαλο στα μάτια. Να δώσουμε τη μάχη για την αναγκαία αριστερή πολιτική, το απαραίτητο για την ανακούφιση και το μέλλον του λαού πρόγραμμα. Να προτάξουμε τον βασικό δρόμο επιβολής τους, μέσα από το σκληρό και παρατεταμένο αγώνα από ένα οργανωμένο και συνειδητοποιημένο λαό. Είναι μια μάχη και πάνω από το μπόι μας. Για ολόκληρη την αριστερά και το μαχόμενο κόσμο. Σε συνθήκες που ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς σπεύδει να φωνάξει ΕΝΤΟΣ! Και το ΚΚΕ δηλώνει ΑΠΩΝ!. Για μας, δεν είναι μάχη καταγραφής, αλλά προοπτικής.»
του Παναγιώτη Μαυροειδή
Ξαφνικά,πολλάεπιτρέπονται. Επαναδιαπραγμάτευση, διαπραγμάτευση, αναθεώρηση, απαγκίστρωση, επανεξέταση. Κοίτα να δεις πόσο πλούσια είναι η ελληνική γλώσσα και το είχαμε ξεχάσει! Δίνεται πράσινο φώς ακόμη και για να μπει στο τραπέζι η συζήτηση για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 582 ευρώ καθαρά (θυμίζει λίγο το γνωστό ανέκδοτα με το Χότζα και το γουρούνι), το δε επίδομα ανεργίας να χορηγείται επί 2 χρόνια κατά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και πιθανά επί 3 χρόνια κατά ΣΕΒ (ομολογία θάλασσας μακροχρόνιας ανεργίας,)…
Πως έτσι ξαφνικά; Υπάρχει το ΠΡΙΝ, της μαζικής καταδίκης και απόρριψης των μνημονίων από το λαό στις 6 Μάη. Υπάρχει κυρίως όμως ο φόβος του ΜΕΤΑ, για τους ολιγάρχες του πλούτου και τους πολιτικούς υπηρέτες τους.
Η αγωνία τους είναι να διασφαλιστούν τα κεφαλαιώδη για αυτούς θέματα. Και θέτουν τις απαράβατες κόκκινες γραμμές τους, τα απροσπέλαστα όρια που δεν επιτρέπεται να διαβεί κανείς.
Τι λοιπόν δεν μπορεί να μπει στη συζήτηση;
Δήλωση πρώτη: ‘’ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ κάθε σκέψη για έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ’’
Πρώτα απ’ όλα απαγορεύεται οποιαδήποτε σκέψη ότι μπορούμε να ζήσουμε έξω από την θηλιά της ευρωζώνης και της ΕΕ. Επιτρέπεται μια μουρμούρα για τα μνημόνια και την τρόικα, αλλά όχι και να ονοματίζεται η τελευταία με τα συστατικά της μέρη: ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ.
Πρέπει να μας προβληματίσει ποιοι αποτελούν αυτό το μεγάλο φανατικό ‘’κόμμα του ευρώ’’ που θέλει να μας τρομοκρατήσει. Η ίδια η ΕΕ που μας είχε πελάτες τόσα χρόνια και επέβαλε τα μνημόνια. Τα κόμματα των μνημονίων, δηλαδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ. Από κοντά οι φασίστες της Χρυσής Αυγής που θεωρούν ‘’αυτοκτονία’’ την αποχώρηση από Ευρωζώνη. Και φυσικά ο ΣΕΒ δια του προέδρου του και όλος ο κόσμος του κεφαλαίου που έκανε πάρτι τόσα χρόνια με αυτό το δεσμός αίματος και συμφέροντος με την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία στην πλάτη των εργαζομένων.
Μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα και την επιβίωση του λαού η άμεση έξοδος από το Ευρώ και η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Κι είναι ανάγκη να γίνει άμεσα, συντεταγμένα με παράλληλη οργάνωση του λαού, με συνείδηση των δυσκολιών αλλά και της ελπιδοφόρας προοπτικής που γεννιέται. Η απαλλαγή από τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και από τη θηλιά του χρέους είναι ακατόρθωτη εντός του ευρώ. Το ευρώ είναι το νόμισμα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής Ευρώπης-φυλακής. Ένα νόμισμα που λειτουργεί σαν μηχανισμός χρεοκοπίας κρατών και οικονομιών, δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει «νόμισμα των ευρωπαϊκών λαών».
Η παραμονή στο ευρώ σημαίνει την καταδίκη της χώρας και του λαού μας σε καθεστώς μόνιμης χρεοκοπίας. Σημαίνει να καταστούν θεμέλιοι νόμοι του κράτους η δημοσιονομική πειθαρχία και το σύμφωνο για το ευρώ. Σημαίνει συναίνεση στην κοινωνική μας καταβαράθρωση, στην εκποίηση της χώρας μας σε όφελος των δανειστών, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που μας λεηλατούν επί δεκαετίες και μας οδήγησαν στην κρίση.
Η τρομοκράτηση του λαού, η σύνδεση της εξόδου από το ευρώ με βιβλικές καταστροφές, έχει μοναδικό σκοπό να εξοριστεί η μοναδική λύση υπέρ της εργασίας και της δημοκρατίας:
Η μονομερής διαγραφή του χρέους, έξω από το ευρώ και σε ρήξη με την ΕΕ.
Οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια, θα την οδηγήσουν και στη «δραχμή» ή σε «διπλό νόμισμα» εάν πρόκειται να σώσουν το ευρώ τους, και να μείνει η χώρα, οι εργαζόμενοι και ο λαός δεμένοι με το χρέος στο «πειθαρχείο» της Ε.Ε.
Ζωή μπορεί να υπάρξει μόνο έξω από το ευρώ. Μπορούμε να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις, να αξιοποιήσουμε τις πλούσιες δυνατότητες της χώρας προς όφελός μας, να ανοίξουμε έναν άλλο δρόμο για αξιοβίωτη ζωή, για κατακτήσεις στο σήμερα και στο αύριο.
Υπάρχει τρόπος. Προϋποθέτει υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και στήριξη σε μια παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας σε αντικαπιταλιστική-φιλολαϊκή κατεύθυνση. Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και πριν απ’ όλα της Τράπεζας της Ελλάδος, με στόχο να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή και να επιβληθούν αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση των κεφαλαίων. Γενναία αναδιανομή του πλούτου για να ενισχυθεί το εισόδημα των εργαζομένων και να τονωθεί η εσωτερική αγορά.
Προϋποθέτει τον πλήρη δημόσιο έλεγχο στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Ολόκληρη η παραγωγική μηχανή της χώρας πρέπει -βασισμένη σε προγράμματα δημοσίων επενδύσεων και στον εργατικό κοινωνικό έλεγχο- να προσανατολιστεί στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η Ελλάδα διολισθαίνει επιταχυνόμενα προς το σημείο που η κατάρρευση θα καταστεί αναπόφευκτη. Για την ακρίβεια, βιώνουμε ήδη τα πρώτα σημάδια. Δεν είναι μόνο τα ασφαλιστικά Ταμεία που εμφανίζουν ρωγμές. Είναι και τα νοσοκομεία και άλλες ζωτικής σημασίας για την κοινωνική ομαλότητα δομές, όπως οι οργανισμοί παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου. Η πρωτοφανής συρρίκνωση του ΑΕΠ συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, με αποτέλεσμα η ανεργία να εκτοξεύεται. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που η φτωχοποίηση καλπάζει και οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται.
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία βιώνει μια παράλληλη τραγωδία. Οι ένοπλες ληστείες, που συχνά εξελίσσονται σε ληστείες μετά φόνου, έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα. Το πρωταρχικό ανθρώπινο δικαίωμα της ασφάλειας παραβιάζεται μαζικά. Ο φόβος κυριαρχεί. Είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο ότι αυτό το είδος της εγκληματικότητας τροφοδοτείται δυσανάλογα από το γεγονός ότι στην Ελλάδα λιμνάζει ένας τεράστιος αριθμός λαθρομεταναστών που δεν μπορεί να επιβιώσει και που επιπλέον έχει μια διαφορετική αντίληψη για την ανθρώπινη ζωή.
Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα πράξεων και κυρίως παραλείψεων. Οι πολίτες δεν είναι αθώοι, αλλά, όπως πάντα, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Με άλλα λόγια, τη βασική ευθύνη φέρει το πολιτικό σύστημα. Αυτή είναι η αιτία που έχει διαρραγεί η αναγκαία για τη λειτουργία της δημοκρατίας εμπιστοσύνη των κυβερνωμένων προς τους κυβερνώντες. Αυτή είναι η αιτία που την Κυριακή, αντί να αναμετρούνται πολιτικά προγράμματα ανάταξης, συγκρούονται το «κόμμα του φόβου» (εκφράζεται από τη Ν.Δ.) με το «κόμμα της τιμωρίας» (εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ).
Η Ελλάδα έχει ζωτική ανάγκη από ριζική ανασυγκρότηση όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας (δημοσιονομικά και ανάπτυξη), αλλά και στα επίπεδα των θεσμών και της δημόσιας ασφάλειας. Το πολλαπλά ακρωτηριασμένο κράτος δικαίου πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει. Το κλειστό, σε μεγάλο βαθμό «αυτιστικό» και απαξιωμένο σύστημα εξουσίας είναι ανίκανο να φέρει εις πέρας αυτήν την αποστολή.
Ο μόνος τρόπος διεμβολισμού του είναι η μετάβαση, με δημοψήφισμα και συντακτική Βουλή, από την προεδρευομένη στην προεδρική δημοκρατία. Ο πλήρης διαχωρισμός της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία θα λειτουργούσε πολλαπλά ως «επανεκκίνηση». Πρώτον, θα θρυμμάτιζε το πελατειακό σύστημα. Δεύτερον, η εκλογή προέδρου από τον λαό θα έδινε τη δυνατότητα απεγκλωβισμού του εκάστοτε κυβερνήτη από τις δουλείες των κομματικών μηχανισμών, που συμπεριφέρονται όχι σαν πολιτικοί οργανισμοί, αλλά σαν φυλές, σαν νομείς της εξουσίας. Τρίτον, η ανάδειξη σε υπουργικά αξιώματα κοινωνικών στελεχών, τα οποία σήμερα είναι απρόθυμα να μπουν στις μυλόπετρες της μικροπολιτικής, θα ανανέωνε ριζικά και διαρκώς την πολιτική ελίτ.
Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στη σύγχρονη Ελλάδα. Τριάντα και πλέον χρόνια ασχολείται ο γράφων επαγγελματικά με τις πολιτικές και διεθνείς εξελίξεις, αλλά αντίστοιχο όργιο ωμών δημόσιων παρεμβάσεων ξένων πολιτικών ηγετών σε ελληνικές εκλογές δεν έχει υπάρξει. Είναι κι αυτό θλιβερό δείγμα του διεθνούς ευτελισμού του κύρους της πατρίδας μας. Ο τελευταίος ηγετίσκος ασήμαντης χώρας της Ευρώπης θεωρεί ότι έχει πλέον το δικαίωμα να υποδεικνύει στους Ελληνες ποιο κόμμα να ψηφίσουν – πράγμα αδιανόητο μέχρι τη μοιραία υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας από τον Γιώργο Παπανδρέου και τους συνεργάτες του.
Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει στα μάτια του και στα αυτιά του όταν διαβάζει ή ακούει τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τον υπουργό της επί των Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να απαιτούν σχεδόν καθημερινά από τον ελληνικό λαό να ψηφίσει … Σαμαρά και όχι Τσίπρα! Το ίδιο ζητούν και ο σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, ο Ιταλός δοτός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, σύσσωμη η κορυφή της πυραμίδας της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και όλων των θεσμών της ΕΕ – Κομισιόν, ΕΚΤ, Ευρωκοινοβουλίου, Ευρωζώνης και πάει λέγοντας.
Σε κατάσταση πολιτικής υστερίας περιέπεσαν όλοι αυτοί μετά τα αποτελέσματα των πρόωρων εκλογών της 6ης Μαϊου, όπου κατέρρευσαν τα μνημονιακά κόμματα και από το 80% βρέθηκαν στο 30%, με την πρώτη ΝΔ να μην φτάνει ούτε καν το 19%(!) και τον ΣΥΡΙΖΑ να αναδεικνύεται σε αξιωματική αντιπολίτευση με δυο εκατοστιαίες μονάδες λιγότερο.
Η αντικειμενική – μετά τα αποτελέσματα αυτά – διεκδίκηση της πρώτης θέσης από τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου με αξιώσεις επιτυχίας, τρέλανε τους Γερμανούς. Δεν είναι το πρώτιστο μέλημα και ανησυχία τους το τι θα κάνει ο Τσίπρας, αν εκλεγεί πρωθυπουργός, με το μνημόνιο. Το κύριο που απασχολεί το Βερολίνο είναι ότι σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά μετά το 1950 σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης θα σχηματιστεί κυβέρνηση της Αριστεράς.
Θα επανέλθει δηλαδή στο προσκήνιο η Αριστερά – και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης – ενώ οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες νόμιζαν ότι έχουν ξεμπλέξει οριστικά και αμετάκλητα με την Αριστερά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και η διάλυση του στρατοπέδου του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το 1989.
Τη συγκρότηση στην Ελλάδα κυβέρνησης της Αριστεράς, ανεξαρτήτως της πολιτικής που αυτή θα ακολουθήσει, θέλουν πάση θυσία να αποτρέψουν οι Γερμανοί και γι αυτό έχουν εγκαταλείψει πλέον και τα τελευταία προσχήματα και εκβιάζουν ωμά τους Έλληνες για να ψηφίσουν Σαμαρά.
Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ευρώπη, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς ενδέχεται να αποτελέσει την κύρια δύναμη ενός κυβερνητικού σχήματος. Τα βασικά δεδομένα που θα έχει να αντιμετωπίσει αυτή η αριστερή κυβέρνηση είναι κατά βάση γνωστά: μια καταρρέουσα οικονομία, μια τραυματισμένη κοινωνία και ένα κράτος σε κατάσταση διάλυσης κάτω από το διπλό βάρος των συνεπειών του Μνημονίου και της πολιτικής «καμμένης γης» που με ένα όλο και πιο συνειδητό τρόπο ακουλουθούν τμήματα του κρατικού μηχανισμού και, γενικότερα, του κυρίαρχου μπλοκ, ειδικότερα μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί ένας ίσως ακόμη πιο καθοριστικός παράγοντας, δηλαδή ένα εχθρικό διεθνές περιβάλλον, που παίζει άμεσο και πρωταγωνιστικό ρόλο έχοντας, με το γνωστό καθεστώς της τροϊκανής κηδεμονίας, επιβάλλει το συνολικό, και άκρως περιοριστικό, πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης.
Αυτά τα δεδομένα δεν έχουν τίποτε το πρωτοφανές. Με έναν τρόπο αποτελούν και την εξήγηση της εκρηκτικής εκλογικής ανόδου του Σύριζα την τελευταία περίοδο: οι κοινωνίες στρέφονται προς δυνάμεις έξω από το σύστημα ακριβώς όταν αυτό βρίσκεται σε κατάσταση ανεξέλεγκτης κρίσης, όταν έχει διαταραχθεί και η πιο απλή καθημερινότητα και έχουν διαρραγεί οι παγιωμένες σχέσεις εκπροσώπησης. Από την άλλη πλευρά είναι αυτονόητο ότι, για τους ίδιους λόγους, μια αριστερή κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει τερράστιες δυσκολίες και εξαιρετικά επιθετικούς αντιπάλους, εντός και εκτός της χώρας, που καταλαβαίνουν απόλυτα το διακύβευμα και την απειλή που έχουν απέναντι.Γιατί είναι βέβαια σαφές ότι η ακύρωση του Μνημονιακού πλαισίου από κυρίαρχη πράξη του ελληνικού κοινοβουλίου, που αποτελεί τον πυρήνα της πρότασης του Συριζα και το κλειδί της δυναμικής του, με μια έννοια και της ίδιας του της ταυτότητας, θέτει αυτόματα την αριστερή κυβέρνηση σε τροχιά σύγκρουσης με τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης και της χώρας.
Αυτά τα γενικώς αποδεκτά δεδομένα ορίζουν και την ιδιαιτερότητα της ελληνικής συγκυρίας, αυτό που την διαφοροποιεί από συνθήκες του πρόσφατου σχετικά παρελθόντος, όπου σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, ενίοτε και με συμμετοχή, από συμπληρωματικές θέσεις, αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων ανέλαβαν να διαχειριστούν ένα εκ των προτέρων δεδομένο πλαίσιο νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Για να τα πούμε διαφορετικά, παρ’όλο που το άμεσο και κεντρικό αίτημα της αριστερής πρότασης που εκφράζει ο Συριζα φαντάζει περιορισμένο και «μετριοπαθές» (ακύρωση του Μημονίου), στην ουσία, η εμμονή και η συνέπεια στην υλοποίησή του ενέχει μια πλούσια και πολύμορφη ανατρεπτική δυναμική.
Θα ασκηθούν λοιπόν κάθε είδους πιέσεις, που φυσικά έχουν ήδη αρχίσει εδώ και καιρό, για να καμφθεί ο Συριζα, για να υποχωρήσει σ’αυτή τη θεμελιακή του δέσμευση, που είναι η ακύρωση του Μνημονίου, με πλήρη επίγνωση ότι αν επιτευθεί κάτι τέτοιο καταρρέει αυτόματα το όλο εγχείρημα, και, μαζί του, κάθε ελπίδα προοδευτικής πορείας της ελληνικής κοινωνίας στο ορατό μέλλον. Στις οικονομικές πιέσεις και το κλίμα υστερίας που καλλιεργούν εδώ και καιρό τα ΜΜΕ θα πρέπει να συνυπολογιστούν οι θεσμικές δυσκολίες που θα προκύψουν από την ίδια την διαδικασία συγκρότησης κυβέρνησης, ειδικά στην περίπτωση που ο Συριζα δεν επιτύχει αυτοδυναμία. Με δεδομένη την ανεύθυνη και βαθειά συστημική στάση του ΚΚΕ, αυτό σημαίνει ότι οι πιέσεις από την πλευρά του πολιτικού συστήματος θα είναι αποκλειστικά από τα δεξιά, με αιχμή τις προβαλλόμενες από διάφορες πλευρές «κόκκινες γραμμές» που αποκλείουν ευθύς εξ’αρχής κάθε ιδέα ακύρωσης του Μνημονίου από το κοινοβούλιο.
Ετσι, ακόμη κι αν ο Συριζα επιτύχει μια σχετικά άνετη πρωτιά στις 17 Ιούνη, αλλά χωρίς αυτοδυναμία, θα συνεχίζει να θεωρείται μειοψηφία από το πολιτικό σύστημα και θα εμφανιστεί ιδιαίτερα εκτεθειμένος στις ασφυκτικές πιέσεις που θα του ασκούνται από όλες τις πλευρές. Η κατάσταση που θα δημιουργηθεί σ’αυτές τις διόλου απίθανες συνθήκες θέτει ένα γενικότερο και γνώριμο πρόβλημα της αριστερής στρατηγικής, που είναι αυτή των ορίων που θέτει όχι μόνο η πραγματικότητα των συσχετισμών στο οικονομικό επίπεδο και στο εσωτερικό του ίδιου του κράτους αλλά και αυτών που προκύπτουν από ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο (κοινοβούλιο, εκλογικό σύστημα κλπ). Η Λαϊκή Ενότητα στη Χιλή για παράδειγμα ήταν κυβέρνηση μειοψηφίας, τόσο στο εκλογικό σώμα όσο και στο κοινοβούλιο, κάτι που δεν μπορούσε να αντισταθμιστεί από τις προεδρικές εξουσίες του Αλιέντε και που εξανάγκασε σε συνεχείς διαπραγματεύσεις και υποχωρήσεις στη Χριστιανοδημοκρατία.
Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 έμειναν στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως οι κατ΄ εξοχήν εκλογές βίας και νοθείας. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του Κέντρου και η εκτόξευση της ΕΔΑ στη δεύτερη θέση, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, που προκάλεσε πανικό στον αστικό πολιτικό κόσμο και στους ατλαντικούς επικυρίαρχους. Με επιτελικό κέντρο τα Ανάκτορα και εκτελεστικά όργανα το στρατό, τη χωροφυλακή και το παρακράτος, οργανώθηκε μια ανηλεής εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς σ΄ όλη την Ελλάδα, που άφησε πίσω της κάμποσους νεκρούς. Τη μέρα των εκλογών, περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι διπλοψήφισαν. Οι βιαστές της λαϊκής βούλησης δεν ενδιαφέρονταν καν να τηρήσουν τα προσχήματα- αίφνης, 218 χωροφύλακες που ψήφισαν σε μια περιοχή εμφανίζονταν να κατοικούν άπαντες στην ίδια μονοκατοικία. Μ΄ αυτά και μ΄αυτά, η ερυθρά απειλή αναχαιτίσθηκε και η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήρθε πρώτο κόμμα, για να μπει η χώρα στην ταραγμένη περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα, της Αποστασίας και των Ιουλιανών, που θα οδηγούσε τελικά στη χούντα των συνταγματαρχών.
Μισό αιώνα αργότερα, η Ελλάδα βαδίζει σε εκλογές μεταμοντέρνας βίας και νοθείας, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Με το υπηρετικό, πολιτικό προσωπικό τους στην Ελλάδα παντελώς απαξιωμένο, οι ξένοι επικυρίαρχοι ανέλαβαν οι ίδιοι, προσωπικά τον προεκλογικό αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών- μπροστά στα οποία η “Ιζβέστια” της εποχής Μπρέζνιεφ ήταν υπόδειγμα πολυφωνίας- πρωταγωνιστούν όχι ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη κι ο Βενιζέλος, αλλά η Μέρκελ, ο Ολάντ κι ο Ομπάμα. Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε καν στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια, τέτοιας πανστρατιάς όλων των μεγάλων δυνάμεων και των ηγετών τους για να αποτραπεί η επικράτηση της Αριστεράς. Μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεκδότες και εφοπλιστές που ελέγχουν το κύκλωμα της “ενημέρωσης” μετατρέπονται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, σε παιδάκια για τα θελήματα του κ. Μιχελάκη, αναπαράγοντας όλα τα βίντεο μαύρης προπαγάνδας του κόμματος της Συγγρού περί Ιφικράτη Αμυρά, αντάρτικου πόλεων, 17 Νοέμβρη, κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων.
Όσο για το βαρύ πυροβολικό αυτού του ψυχολογικού πολέμου, που θα διδάσκεται για δεκαετίες στις σχολές πολιτικών επιστημών, αυτό εντοπίζεται στις συστοιχίες της οικονομικής τρομοκρατίας. Η πρώτη, τροχιοδεικτική βολή ήρθε από τις Βρυξέλλες, με την περικοπή ενός δις ευρώ από τη δανειακή δόση, ώστε να προκληθεί χάος στα δημόσια ταμεία, να μείνουν χωρίς φάρμακα οι καρκινοπαθείς και να προειδοποιηθούν οι ιθαγενείς ότι “την επόμενη φορά, πρέπει να ψηφίσουν σωστά, αν δεν θέλουν να πεινάσουν”. Ακολούθησαν ομοβροντίες ανακοινώσεων, δηλώσεων και χαλκευμένων ρεπορτάζ περί επικείμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ για να προκληθεί τραπεζιτικός πανικός σε αργή κίνηση, καθώς εφτά δις ευρώ έφυγαν από τις τράπεζες μόνο στο διάστημα των τεσσάρων εβδομάδων από τις εκλογές της 6ης Μαίου. Στην ατμόσφαιρα του χάους, της διάλυσης των πάντων και του φόβου ήρθαν να συμβάλουν τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής, “αδελφού κόμματος” της Νέας Δημοκρατίας κατά δήλωση του Μακεδονομάχου Ψωμιάδη.
Η κινδυνολογία περί καταστροφής αν φύγουμε από ευρώ και ΕΕ είναι γνωστή.
Ποιοι όμως και γιατί κινδυνολογούν;
Ακριβώς αυτοί που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια.
Που μας οδήγησαν στην καταστροφή.
Που επέβαλλαν τα μνημόνια.
Γιατί όμως λυσσάνε τόσο πολύ;
Πρώτο, γιατί αυτοί, το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, θα χάσουν από αυτή την έξοδο.
Δεύτερο, γιατί θέλουν να μη δούμε την κοινωνική αιμορραγία που έχουμε σήμερα, εξ αιτίας της παραμονής στην ευρωζώνη και την ΕΕ.
Πάμε όμως να δούμε γιατί οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι φτωχοί, έχουμε συμφέρον από μια έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ.
Με την κατάργηση του εθνικού νομίσματος, έχει αφαιρεθεί το όπλο της νομισματικής πολιτικής από την Ελλάδα. Στις συναλλαγές χρησιμοποιείται ένα νόμισμα που εκδίδει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και είναι απολύτως προσαρμοσμένο στις ανάγκες της οικονομίας των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πρωτίστως της Γερμανίας.
Η ίδια η διαδικασία έκδοσης χρήματος έχει ιδιωτικοποιηθεί. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) τυπώνει ευρώ και τα …πουλάει, με επιτόκιο 1% στις τράπεζες των χωρών μελών, που με τη σειρά τους το πουλάνε σε καταναλωτές αλλά και κράτη με 7,10, 12%!
«Σαν χάρτινος πύργος» εκτιμά ο Τάσος Σταυρόπουλος ότι θα καταρρεύσουν την επομένη των εκλογών οι υποσχέσεις για κοινωνικό κράτος, αν γίνονται με γνώμονα την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Προτείνει την επομένη των εκλογών η Αριστερά που βλέπει τη λύση μέσα από τη σύγκρουση με την ευρωζώνη να βρεθεί στις ίδιες γραμμές, στη βάση ενός επείγοντος προγράμματος
Συνέντευξη στο Γιώργο Λαουτάρη
– Υπάρχει διέξοδος από την κρίση χωρίς έξοδο από το ευρώ;
– Όχι, δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Κατ’ αρχάς επειδή η ίδια η ευρωζώνη δε δέχεται κατάργηση των μνημονίων και έπειτα η χώρα μας δεν έχει δυνατότητα να χρηματοδοτήσει κανένα τομέα της οικονομίας. Υφίσταται αφαίμαξη από την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να κάνει ανασυγκρότηση και αναδιοργάνωση της οικονομίας, αν δεν υπάρχει χρήμα. Άρα όποια κυβέρνηση θελήσει να βγει από την κρίση, είναι αναγκασμένη να συγκρουστεί και να επανέλθει στο εθνικό νόμισμα.
– Αυτό αρκετοί υποστηρίζουν ότι ισοδυναμεί με καταστροφή, όχι με φιλολαϊκή εξέλιξη…
– Μεγαλύτερη καταστροφή από αυτή που έχει υποστεί η χώρα και λαός μέσα στην ευρωζώνη, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει. Αυτή τη στιγμή οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο, η οικονομία είναι σε ύφεση, κάθε μέρα απολύονται χίλιοι εργαζόμενοι, δεν υπάρχει ελπίδα πουθενά, η παραγωγή έχει καταρρεύσει, η αγροτική οικονομία συρρικνώνεται. Επομένως η χρεοκοπία υπάρχει, απλώς δεν έχει επισημοποιηθεί. Αν επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα, θα υπάρχει οπωσδήποτε μια δυσκολία στην αρχή για μερικούς μήνες, αλλά σταδιακά η οικονομία θα επανέλθει. Θα πρέπει βέβαια η εξέλιξη αυτή να συνοδευτεί από εθνικοποίηση των τραπεζών, δεν μπορεί να υπάρχει ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων στην αρχή και θα πρέπει η κυβέρνηση να δώσει χρήματα, για να ανασυγκροτήσει την οικονομία. Στο πλαίσιο όμως του ευρώ δεν υπάρχει ελπίδα.
– Πόσα περιθώρια μεταρρυθμίσεων υπέρ των εργαζομένων έχει μια αριστερή κυβέρνηση;
– Μία αριστερή κυβέρνηση, για να έχει επιτυχία, πρέπει πρώτα να συγκρουστεί με την ευρωζώνη. Επιμένω ότι μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης δεν υπάρχει περιθώριο να πάρει μέτρα υπέρ των εργαζομένων. Κάποιες ανεπαίσθητες μεταρρυθμίσεις μπορεί να γίνουν, αλλά το κακό δεν μπορεί να καταπολεμηθεί και αυτό είναι η συρρίκνωση της οικονομίας, η καλπάζουσα ανεργία και η διάλυση όλων των οικονομικών δομών της χώρας.
– Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ σας ικανοποίησε;
– Το πρόγραμμα έκανε λόγο αρχικά για διαπραγμάτευση και αναδιαπραγμάτευση των μνημονίων, στο τέλος πρότεινε κατάργηση ή ακύρωση. Ακούγονται βέβαια και φωνές για νέα διαπραγμάτευση μετά την ακύρωση, αλλά με εμμονή μέσα το ευρώ. Αυτή η πολιτική που προτείνεται για την υποστήριξη της ευρωζώνης πιστεύω ότι θα αποτύχει. Όχι μόνο δεν με ικανοποιεί, αλλά δεν πρόκειται να έχει και επιτυχία.
Κατεδάφισαν κυριολεκτικά το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης οι εκλογές της 6ης Μαϊου – οι πρώτες εκλογές μετά την επιβολή στη χώρα μας του διαβόητου Μνημονίου από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Έτσι γίνεται πάντα μετά από μεγάλα γεγονότα στη ζωή μιας χώρας, το προηγούμενο πολιτικό σκηνικό καταρρέει και αναδύονται νέες πολιτικές δυνάμεις. Καταγράφονται νέοι συσχετισμοί δυνάμεων μεταξύ τους.
Γυρίζοντας εξήντα και πλέον χρόνια πίσω, στις 5 Μαρτίου 1950,στις πρώτες εκλογές μετά τα κοσμογονικά γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τον Εμφύλιο, παρατηρεί κανείς εντυπωσιακές αναλογίες. Άλλες είναι καθαρές συμπτώσεις, άλλες όμως αντανακλούν βαθύτερες διεργασίες και αποτελέσματα, που με άλλους πρωταγωνιστές και σε άλλο πλαίσιο μπορεί κανείς να πει ότι ισχύουν και σήμερα.
Η Ελλάδα του Μεσοπολέμου σφραγίστηκες από την ανελέητη σύγκρουση των βενιζελικών και των αντιβενιζελικών δυνάμεων, που είχαν κύριους εκφραστές το κεντρώο κόμμα των Φιλελευθέρων και το δεξιό Λαϊκό Κόμμα αντιστοίχως.
Στις τελευταίες προπολεμικές εκλογές (που είχαν γίνει στις 26 Ιανουαρίου 1936) οι Φιλελεύθεροι είχαν πάρει 37% και το Λαϊκό Κόμμα 22%, ενώ συνολικά το βενιζελικό στρατόπεδο είχε πάρει 44%και το αντιβενιζελικό 48%. Συνολικά δηλαδή τα δύο κόμματα είχαν πάρει σχεδόν 60% και τα δύο στρατόπεδα 92%.
Στις εκλογές του 1950, όμως, όλα άλλαξαν. Οι Φιλελεύθεροι κατέρρευσαν στο 17% και το Λαϊκό Κόμμα στο 19%, με αποτέλεσμα το συνολικό ποσοστό τους να πέσει στο 36% -κατά σύμπτωση πολύ κοντά στο 32% που πήραν στις εκλογές της 6ης Μαϊου το ΠΑΣΟΚ (13%) και η ΝΔ (19%).
Για τα video από τις τοποθετήσεις των εισηγητών(Αντώνης Δραγανίγος , Παναγιώτης Σωτήρης, Γιάννης Σηφακάκης) και τις απαντήσεις σε ερωτήματα που διατυπώθηκαν κατά την παρουσίαση του προγράμματος πατήστε εδώ
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 17Ης ΙΟΥΝΗ
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι,
Στις εκλογές στις 6 Μάη ο λαός έκανε ένα πρώτο μεγάλο βήμα. Καταδίκασε το δικομματισμό και τα κόμματα του μνημονίου. Απέτρεψε το ενδεχόμενο να σχηματιστεί μνημονιακή κυβέρνηση. Τριάμισι εκατομμύρια γύρισαν την πλάτη στη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ! Για πρώτη φορά μεταπολεμικά πάνω από 30% του εκλογικού σώματος στέκεται θετικά απέναντι στην Αριστερά, ιδιαίτερα στις εργατουπόλεις και τις λαϊκές συνοικίες. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στην αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και τηn αντίδραση.
Η μεγάλη πρόκληση μπροστά μας είναι αυτό το βήμα να συνεχιστεί, να φτάσουμε στην πραγματική ανατροπή της πολιτικής που ευθύνεται για την απόγνωση στην οποία βρίσκονται οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι. Να ανοίξει ένας άλλος δρόμος, χωρίς μνημόνια και λιτότητα, χωρίς ΕΕ, ευρώ και Τρόικα, χωρίς το βραχνά του χρέους, για να περάσει η εξουσία και ο πλούτος στα χέρια των εργαζόμενων.
Τα Μνημόνια και η βάρβαρη πολιτική τους δεν «έπεσαν από τον ουρανό». Δεν ήρθαν να συντρίψουν τις ζωές μας, επειδή οι «Έλληνες είναι τεμπέληδες» όπως με χυδαίο τρόπο μας έλεγε δυο χρόνια ο θίασος του μαύρου μνημονικού μετώπου. Αυτές τις μέρες είναι σε εξέλιξη το «ισπανικό δράμα», όπου η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ σπρώχνεται στα νύχια της κρεατομηχανής «του μηχανισμού στήριξης», μετά την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Τα Μνημόνια είναι η πολιτική επιλογή των δυνάμεων του κεφαλαίου να ξεπεράσουν την ιστορική κρίση του καπιταλισμού πάνω στα κοινωνικά ερείπια της εργατικής τάξης και των λαών. Να αυξήσουν τα κέρδη τους και να φορτώσουν τις τραπεζικές και χρηματιστηριακές φούσκες στις πλάτες της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Σωτηρία του λαού ή του ευρώ;H πρόκληση για την Αριστερά
εφημ.ΠΡΙΝ
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εν αρχή είναι το δίλημμα. Από τα περισσότερα ΜΜΕ αναδεικνύεται το «Σαμαράς ή Τσίπρας». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Α. Τσίπρας λανσάρει το «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», προωθώντας ένα νέο δικομματισμό – διπολισμό, όπως με το κουραστικό και απωθητικό παιχνίδι με το ντιμπέιτ. Είναι όμως αυτό το δίλημμα; Καταρχήν, υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται, με μεγαλύτερη μαχητικότητα και συνέπεια μάλιστα κατά του μνημονίου και της επίθεσης καπιταλισμού και μαύρου μετώπου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τα δεκανίκια τους), όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πέρα απ’ αυτό, η αντίθεση και η ελπίδα του λαού δεν τελειώνει στο Μνημόνιο, πολύ περισσότερο σε μια τυπική του κατάργηση που θα αφήνει αλώβητα τα περισσότερα από τα μέτρα του, για πιο ευνοϊκούς καιρούς.
Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών και της επόμενης περιόδου είναι: θα σαρώσει ο λαός όλα τα μέτρα της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης ή θα μπει σε μια περίοδο επαναδιαπραγμάτευσης και τελικά υποταγής; Κι αυτό, όλο και περισσότερο γίνεται καθαρό ότι συμπυκνώνεται στο δίλημμα «Σωτηρία του λαού ή του ευρώ; Μνημόνιο 3 (όπως κι αν το βαφτίσει κανείς) ή ανατροπή;».
Η απάτη της επαναδιαπραγμάτευσης Σαμαρά και Βενιζέλου, που έπρεπε να συρρικνωθούν εκλογικά για να ανακαλύψουν ότι τα κανιβαλικά μέτρα δεν είναι μονόδρομος όπως μας έλεγαν, είναι ξεκάθαρη. Οι «κόκκινες γραμμές» Κουβέλη, που ξεκινά από την υποχρεωτική παραμονή της χώρας στο ευρώ, είναι πιο λεπτές και από τις λεκτικές τρίχες του Ψαριανού. Αλλά, εμπνέει άραγε για πραγματική κατάργηση του μνημονίου και σύγκρουση για τη νίκη, η δήλωση του Α. Τσίπρα από την Σπάρτη: «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη και εγγυόμαστε να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση»! Και με την Μέρκελ; Όταν η ΕΕ, με την καθοδήγηση του Δ Ράιχ, στραγγαλίζει την Ισπανία, η «ελπίδα μας» ο γάλλος σοσιαλιστής Μοσκοβισί απειλεί κι αυτός τον ελληνικό λαό και ο «φίλος» Ομπάμα ξεκαθαρίζει ότι και οι ΗΠΑ απαιτούν την Ελλάδα χειροπόδαρα δεμένη μέσα στο ευρώ, η «συνεργασία με τους εταίρους» δεν ακούγεται σαν προεκλογική απόπειρα εφησυχασμού των ψηφοφόρων, αλλά σαν επιλογή συμβιβασμού, πριν καν δοθεί η μάχη.
Επιτρέψατέ μου, συμμετέχοντας στις πολιτικές πολιτιστικές ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2012 της νεολαίας «Κομμουνιστική Απελευθέρωση», να ξεκινήσω τη σημερινή σύντομη εισήγησή μου σε έναν προσωπικό τόνο. Ανήκω σε μια γενιά, που συγκροτήθηκε ιδεολογικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές αυτής του 1980, μελετώντας και συζητώντας, πέραν των άλλων, και για τη λεγόμενη ‘κρίση του μαρξισμού’. Θυμούμαι χαρακτηριστικά το εμβληματικό για την εποχή κείμενο του Louis Althusser, «Επιτέλους [ξέσπασε] η κρίση του μαρξισμού», που είχε συμπεριληφθεί και στη μικρή συλλογή κειμένων του Althusser με τον τίτλο Για την κρίση του μαρξισμού, μια συλλογή που κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις Αγώνας», στην Αθήνα του 1980. Γύρω από τέτοιου είδους θεματικές, εκτυλίσσονταν τότε οι σφοδρές ιδεολογικές διαμάχες στο χώρο της Αριστεράς, και ιδιαιτέρως της σπουδάζουσας νεολαίας, ανάμεσα σε ευρωκομμουνιστές της Β! Πανελλαδικής και ‘ορθόδοξους’ μαρξιστές της ΚΝΕ, ανάμεσα σε μαοϊκούς υποστηρικτές της πολιτιστικής επανάστασης και σε τροτσκιστές οπαδούς της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης κοκ.
Δεν πέρασε, βεβαίως, χρόνος πολύς, καθώς τη συζήτηση για την κρίση του μαρξισμού, που άλλοι την δέχονταν σαν ευλογία και άλλοι -΄όπως και ο ομιλών- αρνούνταν να την αποδεχθούν ως πραγματικότητα, διαδέχθηκε η καλπάζουσα κρίση των καθεστώτων του λεγόμενου ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’, η οποία στο τέλος της δεκαετίας του 1980 θα οδηγήσει στην πτώση του τείχους του Βερολίνου και λίγο μετά στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αργήσαμε, ίσως, να συνειδητοποιήσουμε, και ακόμη περισσότερο να αξιολογήσουμε πολιτικά, το γεγονός ότι την ίδια περίοδο, που πολλοί από μας, παγιδευμένοι στον ιδεολογικό μικρόκοσμό μας ανταλλάσσαμε τα άσφαιρα πυρά μας, ο ίδιος ο καπιταλισμός βυθίζονταν σε μια βαθιά δομική κρίση, στην οποία επιχείρησε να απαντήσει με το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα, με ένα βαθύ πρόγραμμα αντιδραστικών δομικών αναδιαρθρώσεων, τις συνέπειες και προεκτάσεις του οποίου, σε όλα τα επίπεδα του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού, βιώνουμε, πλέον, με δραματικό τρόπο στις μέρες μας.
1. Βρισκόμαστε, λοιπόν, σήμερα εδώ, προκειμένου να προβληματιστούμε, κατά το δυνατόν συλλογικά, όχι για την κρίση του μαρξισμού, αλλά για αυτή του καπιταλισμού, όπως τη διανύουμε εδώ και μερικά χρόνια. Από την πλευρά μου, άλλωστε, κρίνω εξαρχής σκόπιμο να διευκρινίσω ότι, όπως και στα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά για άλλους λόγους σήμερα, αντιμετωπίζω το μαρξισμό όχι ως θεωρία σε κρίση, αλλά ως την κατ’ εξοχήν κριτική θεωρία, ως κριτική θεωρία της πάλης των τάξεων, ειδικότερα μάλιστα αυτής που εκτυλίσσεται μεσούσης της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών, προφανώς και της ελληνικής. (περισσότερα…)
Επέρχονται γεγονότα και καιροί διαφορετικοί. Για το καλύτερο και για το χειρότερο. Τα μέτρα με τα οποία ζήσαμε και εκπαιδευτήκαμε αυτά τα χρόνια δεν φτάνουν για να υπολογίσουν όσα πρόκειται να ζήσουμε. Οι ονειροπόλοι μπορούν να αισθάνονται τον εαυτό τους δικαιωμένο, αν αυτό δεν είναι εν τέλει ματαιοδοξία. Αλλά κι εκείνοι δεν μπορούν να φανταστούν την πολλαπλή βιαιότητα που περιέχει η συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Όσοι νομίζουν πως οι κοινωνικές αλλαγές, πολύ περισσότερο ανατροπές, είναι ένας περίπατος σε ανθισμένο τοπίο, τώρα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τη σφοδρότητα τυφώνων. Όσοι ονειρεύονται εξεγέρσεις θα κληθούν να ζήσουν την ένταση των κρίσεων (και με τις δυο έννοιες) που ορίζουν το μέλλον.
Όσοι συνήθισαν να παίζουν με τον καιρό αναβάλλοντας αποφάσεις και φιλοκαλώντας με περίπλοκα λόγια, τώρα θα κληθούν να σκεφτούν, να μιλήσουν και να δράσουν σε συμπυκνωμένο χρόνο. Όσοι έπαιζαν με τον κοινωνικό πόλεμο τώρα θα κληθούν σε κανονική στράτευση.
Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται απειλές κι ελπίδες. Δεν είναι όπως άλλοτε, αφηρημένες σκέψεις που εκτοξεύονται προς κατανάλωση φόβου ή αυταπατών. Τείνουν να γίνουν υλική πραγματικότητα η οποία εισδύει στο μυαλό και τον ψυχισμό των ανθρώπων.
Είτε θυμώνουν κι αγανακτούν, είτε φοβούνται και λουφάζουν, είτε εξεγείρονται και στρατεύονται, είτε αγωνιούν και μελαγχολούν, οι άνθρωποι βρίσκονται ύστερα από πολλές δεκαετίες σε κατάσταση ετοιμότητας. Ελπίζοντες ή απελπισμένοι, δεν μπορούν να ελεγχθούν από τους πρετεντέρηδες που δείχνουν, για πρώτη φορά, όπως στ’ αλήθεια είναι, κοντοί, μικροί και ανήμποροι.
Ευρωπαϊκή είναι, πλέον, η κρίση μετά και απο τις τελευταίες εξελίξεις στην Ισπανία. Αυτό ήταν το θέμα της εκπομπής “Ανιχνεύσεις” της Τετάρτης 6 Ιουνίου.
Προσκεκλημένοι: Κώστας Λαπαβίτσας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Soas του Λονδίνου, Σίμος Μπενσασόν, στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ΕλευθέριοςΚαραγιάννης πρέσβης επι τιμή, Φοίβος Αποστολόπουλος γεωπολιτικός αναλυτής.
Η Iskra αναδημοσιεύει τις ομιλίες ορισμένων κεντρικών στελεχών του ΚΚΕ όπως αυτές καταχωρήθηκαν στο «Ριζοσπάστη» και τις συνοδεύει με ένα σχόλιο του «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ», το οποίο έχει ως εξής:
Προξενεί κατάπληξη ότι σε συγχορδία, αν και με διαφορετικούς τόνους, ύφος και «επιχειρήματα», τα κεντρικά στελέχη του ΚΚΕ επιτίθενται συντονισμένα στον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν αναγορεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κύριο μέτωπο του ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές.
Την ίδια ώρα που το αστικό αντιδραστικό κατεστημένο στην Ελλάδα και την ΕΕ «δαιμονοποιεί» τον ΣΥΡΙΖΑ και του προσάπτει χίλιες δυο επιδιώξεις ανατροπής, την ίδια ώρα βλέπουμε κεντρικά στελέχη του ΚΚΕ να εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου ως μια δράκα «πλιατσικολόγων» στελεχών με «λερωμένα χέρια»…
Γιατί το κάνετε αυτό βρε σύντροφοι;
Τι κερδίζετε;
Ασφαλώς οφείλετε να κάνετε κριτική και σκληρή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ασφαλώς και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ διαπερνάται από ανεπάρκειες και αντιφάσεις.
Από ‘κει και πέρα, όμως, άλλο κριτική, άλλο αντιπαράθεση και άλλο κατεδάφιση και συκοφαντία!
Πέραν αυτών, όμως, δεν οφείλει το ΚΚΕ κάποια ουσιαστική αυτοκριτική;
Πως είναι δυνατόν με τόση ευκολία ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τα χειροκροτήματα της αστικής τάξης, να «πλιατσικολογεί» σε βάρος το ΚΚΕ;
Το ΚΚΕ δεν έχει ευθύνες;
Τέλος, τα στελέχη του ΚΚΕ προεξοφλούν, περίπου, την «ενσωμάτωση» στο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένα τον θεωρούν ήδη ενσωματωμένο και προεξοφλούν την «προδοσία» του!
Μπορεί πράγματι να εξελιχθούν, περίπου, έτσι τα πράγματα! Όχι πάντως με τόση ευκολία! Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ κάτω από τις πιέσεις και τις επιθέσεις να αναδιπλωθεί! Ίσως, να αναδιπλωθεί και άτακτα!
Ε, και, λοιπόν;
Θα δικαιωθεί, μήπως, το ΚΚΕ από μια τέτοια τραγική εξέλιξη αναδίπλωσης του ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα πει τότε, ότι επιβεβαιώθηκαν οι «μακάβριες» εκτιμήσεις του;
Τι είναι το ΚΚΕ; Σχολιαστής και αμέτοχος παρατηρητής των πολιτικών εξελίξεων; Δεν είναι το κόμμα που παρεμβαίνει για να επηρεάσει και να διαμορφώσει τις εξελίξεις;
Η σύσταση διατυπώθηκε προ ετών από έναν άνθρωπο που έκανε καριέρα ως διευθυντικό στέλεχος ιδιωτικών καναλιών: «Μην αφήσετε ποτέ τα γεγονότα να σας χαλάσουν μια ωραία ιστορία»! Παρά τη χρονική απόσταση, κάθε φορά που τη θυμάμαι μου προκαλεί την ίδια ανατριχίλα, όχι τόσο για τον κυνισμό των χειραγωγών που αποκαλύπτει, όσο για την ευπιστία των χειραγωγούμενων που υπονοεί.
Τούτες τις μέρες καλούμαστε να αναμετρηθούμε με μια άλλου είδους «ωραία ιστορία», που δεν κατασκευάστηκε από τα κέντρα των κυρίαρχων, αλλά από την αγωνία, την ελπίδα και την αδημονία για λύτρωση των κυριαρχούμενων: Στις 17 Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει κυβέρνηση, στις 18 καταργεί το Mνημόνιο, οι Ευρωπαίοι γκρινιάζουν, αλλά το καταπίνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς κι αρχίζει η σταδιακή ανόρθωση της Ελλάδας, με την Αριστερά επιτέλους, για πρώτη φορά στην ιστορία της, δικαιωμένη και νικηφόρα. Όποιοι εξ αριστερών τιμητές επικαλούνται υπαρκτά μεν, αλλά δευτερεύοντα «γεγονότα», υποβαθμίζοντας τον ιστορικό χαρακτήρα αυτής της μάχης, επωμίζονται βαριά ευθύνη απέναντι στον λαό, καθώς ρισκάρουν την ήττα της Αριστεράς για χάρη της κομματικής τους καταγραφής και επιβίωσης.
Δεν μας προκαλεί έκπληξη να ακούμε αυτό το ρεφρέν από ανθρώπους που μέχρι χθες ακολουθούσαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, παρακολουθούσαν την Αριστερά μόνο από τον καναπέ τους και στράφηκαν χθες – προχθές προς τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την πίεση αυτής της φοβερής κρίσης, με το ζήλο του νεοφώτιστου. Έναν ζήλο, που τους κάνει να αισθάνονται ότι μπορούν να κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο στους «μαξιμαλιστές» και τους «ανεύθυνους», εκείνους που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά όχι μία, αλλά εκατό φορές, μαζί με τον Τεμπονέρα, τον Κουσουρή και τόσους άλλους, την εποχή που άλλοι ασχολούνταν μόνο με το Χρηματιστήριο και τα δάνεια. Τους καλούμε μόνο να σκεφτούν καλόπιστα: Αν το πρόβλημά μας ήταν μόνο η κομματική «καταγραφή» και «επιβίωση», πιστεύουν άραγε ότι θα διαλέγαμε αυτόν τον δύσκολο δρόμο, κόντρα στο ρεύμα; Δεν θα μας ήταν απείρως πιο εύκολο να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να βγάλουμε μερικούς βουλευτές και να εξασφαλίσουμε μερίδιο από την κρατική επιχορήγηση;
Εκείνο που μας θλίβει είναι να ακούμε ανάλογες, συχνά καλοπροαίρετες παραινέσεις από αγωνιστές της Αριστεράς, που αντιμετώπισαν πολλές φορές, από τη θέση του θύματος κι όχι του θύτη, τις θεωρίες της «χαμένης ψήφου» και του «αναγκαίου σκαλοπατιού». Πώς μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι ήταν ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά δικαιολογημένο να κατέβουν τα κόμματα της Αριστεράς χώρια στις εκλογές της 6ης Μαίου, αλλά πέντε εβδομάδες αργότερα, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες αριστερές οργανώσεις οφείλουν να αυτοκτονήσουν πολιτικά επειδή έχει διαμορφωθεί εκλογική δυναμική υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ; Και πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι αγωνιούν όντως για ένα «λαϊκό, αριστερό μέτωπο», όταν αυτό προϋποθέτει να εξαλειφθούν όλες οι δυνάμεις στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;
»Είναι απολύτως απαραίτητο να μην ενδώσει μια αριστερή κυβέρνηση στις πιέσεις, αν πραγματικά νοιάζεται την Ελλάδα και τον λαό της. Διότι η υποχώρηση θα σημάνει καταστροφή – πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Για να το πετύχει όμως αυτό θα χρειαστεί γενική και αποφασιστική λαϊκή κινητοποίηση»
Εφημ.ΑΥΓΗ
Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αισιόδοξη πολιτική εξέλιξη από την αρχή της γιγαντιαίας κρίσης της Ευρωζώνης. Το δίλημμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ξεκάθαρο. Αν σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η δυνατότητα αφενός να βγει η Ελλάδα από την κρίση και αφετέρου να δρομολογηθεί νέα πορεία για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν σχηματίσει κυβέρνηση ο μετριότατος κ. Σαμαράς, η χώρα θα συνεχίσει ακάθεκτη προς την κατάρρευση, που όλα δείχνουν πως δεν θα αργήσει.
Τις τελευταίες μέρες έγινε ξεκάθαρο ακόμη και για τους πιο δύσπιστους ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και όχι απλώς ελληνική. Δεν ευθύνεται ο ελληνικός δημόσιος τομέας ούτε η ελληνική διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις για την τεράστια αναταραχή. Το πρόβλημα έχει να κάνει, πρώτον, με την παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ και, δεύτερον, με τους μηχανισμούς του ευρώ που διαμεσολάβησαν και επέτειναν την κρίση στην Ευρώπη. Μετά από δύο χρόνια συνεχούς άρνησης και θεωρητικών ακροβασιών -από τα δεξιά, αλλά δυστυχώς και από τα αριστερά- η σκληρή πραγματικότητα σταδιακά γίνεται αποδεκτή από όλους. Ο λόγος είναι απλός. Τη στιγμή αυτή η Ισπανία χρειάζεται ίσως 250-300 δισ. ευρώ τα οποία δεν θα μπορέσει να βρει στις ανοιχτές αγορές και άρα μάλλον θα μπει στο πρόγραμμα «διάσωσης».
Θα ακολουθήσει βίαιη γενίκευση της κρίσης του ευρώ που θα φέρει νέα δεδομένα στην Ευρώπη. Δύο παράγοντες έχουν καταλυτική σημασία. Ο πρώτος είναι τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα και κυρίως των τραπεζών. Στην ουσία το τραπεζικό σύστημα της Ισπανίας είναι χρεωκοπημένο, αλλά και της Γερμανίας είναι κάθε άλλο παρά υγιές.
Στις πλατείες του περασμένου καλοκαιριού βγήκε ακατέργαστη η οργή του λαϊκού κόσμου, εκείνων που άλλοτε θεωρούνταν σίγουρη πελατεία για τα αστικά κόμματα μικροαστικής και εργατικής βάσης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δεν ήταν μόνο η Αριστερά εκεί, ούτε ήταν αποκλειστικά η Αριστερά η «κερδισμένη» από τις πλατείες της αγανάκτησης. Το ότι μπόρεσε ένα κόμμα της Αριστεράς να εκφράσει το λαϊκό ρεύμα της αγανάκτησης στην κάλπη, δίνοντας άμεση προοπτική νέας διακυβέρνησης, είναι όμως αναμφισβήτητο.
Στις εκλογές του Μαΐου εκφράστηκε η αυθόρμητη περιφρόνηση του φόβου που συστηματικά καλλιεργούσαν οι άλλοτε κραταιές πολιτικές δυνάμεις. Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι τους γύρισαν την πλάτη, και μοιράστηκαν σε τρεις κατευθύνσεις. 1.250.000 κινήθηκαν προς την Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της· άλλοι τόσοι περίπου στράφηκαν σε συντηρητικά κόμματα συμπεριλαμβανομένης της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής· τέλος περίπου 600.000 προτίμησαν την αποχή. Τα αστικά επιτελεία μίλησαν για αποτυχία της λαϊκής ψήφου. Όλα δείχνουν ότι στις 17 Ιουνίου θα αποτύχουμε καλύτερα, όπως έγραψαν εύστοχα οι καλοί συνεργάτες, και όχι απαραίτητα ομοϊδεάτες, στο περιοδικό UNFOLLOW.
Το ερώτημα τώρα είναι γιατί πολεμάνε με τέτοια λύσσα το ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσει την Ε.Ε. και το ευρώ. Όταν το μετριοπαθές πρόγραμμά του δεν θίγει τα ιερά και τα όσια της τρέχουσας πολιτικής τάξης. Φαίνεται πως δεν τους ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στενή έννοια γιατί γνωρίζουν καλά τα πολιτικά του όρια. Αυτό που τους καίει είναι η δυναμική που κρύβει το λαϊκό ρεύμα που τον ακολουθεί και το πολιτικό μήνυμα που στέλνει σε όλο τον κόσμο η αναμενόμενη νίκη του.
Το ευρύτερο λαϊκό μπλοκ που εκφράζεται σήμερα κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ αναζητά μία άμεση διέξοδο και ανακούφιση από την εξοντωτική λιτότητα, αναζητά όμως αυτή τη διέξοδο σε μεγάλο βαθμό τρέφοντας αυταπάτες για το ρόλο της Ε.Ε. Αναζητά, θα λέγαμε κάπως σχηματικά, ένα ξαναζεσταμένο ’81 – ή μια ντεκαφεϊνέ ανατροπή, για να δανειστούμε κάτι από το λεξιλόγιο του Σλάβοϊ Ζίζεκ–, τη στιγμή που η κρίση παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις και απαιτεί πιο συνολικές επαναστατικές απαντήσεις. Όμως αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν την επιλογή του, αν θελήσουν να συνεχίσουν με βίαια μέσα την ίδια μνημονιακή πολιτική, είναι ικανό αυτό το ρεύμα να μετασχηματιστεί σε κάτι πολύ πιο σοβαρό πολιτικά. Και αυτό ακριβώς φοβούνται στο επιχειρηματικό και κρατικό κατεστημένο.
Η ημερομηνία των εκλογών πλησιάζει. Ολοένα και εντονότερα προβάλλεται στο λαό το δίλημμα: τι κυβέρνηση θέλεις; Με μια πρώτη ματιά οι απαντήσεις φαίνεται να είναι δυο.
Η πρώτη, είναι μια κυβέρνηση με άξονα τη ΝΔ και τη συμμετοχή αυτών ή των άλλων μνημονιακών δυνάμεων. Κάτω από το βάρος της τρομοκρατικής προπαγάνδας για τα δεινά που περιμένουν το λαό αν αντιταχθεί στους τοκογλύφους – δανειστές – ληστές του, γίνεται προσπάθεια από την άρχουσα τάξη να πειστεί ο λαός ότι η μόνη λύση είναι η υποταγή στην εγχώρια και ξένη ολιγαρχία. Αυτό σημαίνει μισθούς πείνας (κυριολεκτικά τώρα πια), κατάργηση κάθε κατάκτησης, φορολογική αφαίμαξη, καταλήστευση του λαού και του τόπου από τις ξένες τράπεζες.
Για να γίνει πιο εύπεπτο το σενάριο αυτό, κάτω και από το βάρος της κατακραυγής προς τις μνημονιακές δυνάμεις που ανέδειξαν οι εκλογές του Μαϊου, οι πολιτικοί ιθύνοντες της κατάντιας μας ψελλίζουν και κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, τροποποίησης κάποιων πλευρών του μνημονίου και άλλα τέτοια μυθεύματα που θα τα ξεχάσουν αμέσως μόλις υποκλέψουν την ψήφο
Στον αντίποδα;
Στον αντίποδα αυτής της πρότασης φαίνεται να στέκει η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο φαίνεται όμως. Γιατί στην πραγματικότητα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ, γεγονός που τον αναγκάζει σταθερά σε αναδίπλωση. Δεν μπορεί να ανατραπούν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις αν δεν υπάρξει γενικότερη αντίθεση στις κατευθύνσεις που μας επιβάλλει η ΕΕ. Οι κατευθύνσεις αυτές εξάλλου είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Οι αναδιπλώσεις αυτές του ΣΥΡΙΖΑ διακρίνονται ολοένα και περισσότερο όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές και θα διακρίνονται ακόμη καθαρότερα όσο πλησιάζει προς την δυνατότητα ανάδειξης κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. (περισσότερα…)
Ήταν αναμενόμενο. Απλά κανείς δεν ήξερε πώς και κατά ποιών θα εκδηλωνόταν. Κι έγινε το πρωί της Πέμπτης 7 Ιούνη σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Το παραμύθι της κοινοβουλευτικής «νομιμότητας» της «Χρυσής Αυγής» έσβησε από ένα ποτήρι νερό και διαλύθηκε από τα «μπουκέτα» του Η. Κασιδιάρη κατά της Λ. Κανέλη. Ο φασισμός έδειξε το αληθινό του πρόσωπο αυτό που δε μπορεί να μασκαρέψει: την ιδεολογία της ωμής βίας και της επιθυμίας για εκμηδένιση κάθε διαφορετικότητας από τα «ιδεώδη» του.
Η επίθεση στα πρόσωπα της Ρ. Δούρου και της Λ. Κανέλη έχει τη σημασία της καθώς δείχνει πώς εννοούν την «παλληκαριά» οι «λεβέντες» που χτυπούν γυναίκες και εξαφανίζονται για να αποφύγουν τις νομικές συνέπειες. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αν δεν συνέβαινε τώρα, θα γινόταν σύντομα. Αν όχι στα πρόσωπα αυτά, σε κάποια άλλα. Πολύ απλά γιατί τα φασιστοειδή δεν έχουν επιχειρήματα αλλά προτάσσουν το «δίκιο» της σιδερογροθιάς και του στιλέτου όπως ακριβώς και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου (άλλωστε τα περισσότερα στελέχη της Χ.Α. είτε έχουν ήδη καταδικαστεί είτε φυγοδικούν μέχρι να τελεσιδικήσουν ανάλογες καταγγελίες).
Ήταν επόμενο καθώς τα σημάδια του εκφασισμού της κοινωνίας είχαν δοθεί χρόνια πριν με έντονες εξάρσεις ρατσισμού κατά μεταναστών ή κοινωνικών ομάδων που δεν συνάδουν με τον καθωσπρεπισμό των φασιστών. Καθώς η κοινωνία ανέχτηκε την «ήπια» εκδοχή του φαινομένου κάνοντας τους τραμπούκους βουλευτές και υπουργούς και τώρα ανησυχεί για τη «σκληρή» μορφή του.
Κάποιοι συνδυάζουν την έξαρση του φαινομένου με την κρίση, τη σήψη του πολιτικού συστήματος και την ανάγκη ριζικών κοινωνικών αλλαγών. Οι ίδιοι είναι που στην πλήρη ισοπέδωση όλων στη λογική «όλοι ίδιοι είναι» προέβαλλαν σαν μόνη «λύση» δυναμικές καταστάσεις του τύπου «αφού το κράτος δε μπορεί, μπορούν αυτοί». Είναι οι ίδιοι που κηρύσσουν τη ματαιότητα του αγώνων του μαζικού κινήματος κι επιχειρούν να μπολιάσουν την κοινωνία στη λογική του υποκόσμου που τακτοποιεί «παστρικά» τις διαφορές του στο σκοτάδι με ρόπαλα και σιδηρολοστούς.
»Εκτός από τα μαχαίρια, τις σιδερογροθιές και τα λοιπά αγχέμαχα που διέθεταν, οι χάλκινοι νεοναζιστές απέκτησαν και την ασπίδα του 7%. Πρόσθεσαν στον οπλισμό τους τον θώρακα που τους έδωσαν 400.000 ψηφοφόροι, τους οποίους έκτοτε επικαλούνται σαν άλλοθι για κάθε αγριότητά τους. Ενα είναι βέβαιο: το επιχείρημα της άγνοιας δεν ισχύει πια. Για κανέναν.»
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν βγήκε τώρα το φίδι του φασισμού από το αυγό του. Και δεν άρχισε τώρα να δαγκώνει. Τα θύματά του ήταν ήδη πολλά, Ελληνες και ξένοι· σπασμένα πλευρά και κεφάλια ανοιγμένα από λοστάρια, και βέβαια από το κοντάρι της ελληνικής σημαίας, η οποία ατιμάζεται κατ’ εξακολούθηση, έτσι όπως χρησιμοποιείται σαν άλλοθι της φασιστικής βαναυσότητας. Αρκετά είναι και τα μέλη της συμμορίας (όπως πια την αποκαλεί ακόμα και ο κ. Καρατζαφέρης) που είτε φιλοξενήθηκαν ήδη σε φυλακές για ποινικά αδικήματα πατριωτικού περιεχομένου είτε εκκρεμούν δίκες εις βάρος τους, για ανάλογα ανδραγαθήματα. Εις εξ αυτών, ο κ. Κασιδιάρης, εκπρόσωπος Τύπου της Χ.Α., πέταξε νερό στην κ. Δούρου, σε ζωντανή τηλεμετάδοση, κι αμέσως μετά έδειρε λεβέντικα και καραμπουζουκλίδικα την κ. Κανέλλη. Επειδή, από πάντα και για πάντα, το μοναδικό επιχείρημα του φασισμού είναι η βία, η φίμωση, ο τρόμος. Το «εγέρθητο» εν ολίγοις και το «σκασμός».
Ολα αυτά τα χρόνια, ωστόσο, της επώασης και των πρώτων εμφανίσεων (σε «αντιδιαδηλώσεις», σε γήπεδα, σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών υπό το πρόσχημα της προστασίας των γερόντων), είτε κάναμε πως δεν βλέπαμε είτε υποβαθμίζαμε τα γεγονότα, με τη βολική εξήγηση των «μεμονωμένων περιστατικών» και των «τυχαίων συμβάντων». Αλλά η πραγματικότητα δεν παύει να υπάρχει επειδή κάποιοι αποστρέφουν το βλέμμα τους από αυτήν. Κι ας χώνει το κεφάλι της στην άμμο η στρουθοκάμηλος, η λεοπάρδαλη δεν σταματάει να τη φερμάρει. Για να μη μιλήσουμε για τις ύαινες.
Δεν δικαιούμαστε, λοιπόν, να παριστάνουμε τους έκπληκτους, τους εμβρόντητους, τους συννεφοπεσμένους. Τα σημάδια ήταν πολλά, αρκεί να ήθελε κανείς να τα διαβάσει. Η κατάρρευση της πολιτικής ώς τη σχεδόν πλήρη αναξιοπιστία και απαξία άφησε πίσω της, ανάμεσα στα συντρίμμια της ηθικής και της ευθύνης, ένα μεγάλο κενό. Και τρύπωσε εκεί ό,τι πιο σκοτεινό και επικίνδυνο: η επιθετική μισαλλοδοξία, ο νεοναζισμός, ο άνανδρος τραμπουκισμός εναντίον όσων έχουν άλλο χρώμα δέρματος ή άλλο χρώμα πολιτικού φρονήματος. Κοινωνικό είναι λοιπόν το ζήτημα, άρα πολιτική θα μπορούσε να είναι η θεραπεία του.
Όλα δείχνουν ότι διαμορφώνεται ένα ευρύτερο ρεύμα που μπορεί να οδηγήσει στην εκλογική νίκη της Αριστεράς και στην ανάδειξη κυβέρνησης που θα αποπειραθεί στον έναν ή τον άλλο βαθμό τη ρήξη με την πολιτική των μνημονίων..
Ταυτόχρονα, η παρουσίαση των σχετικών προγραμματικών θέσεων ανάδειξε όχι μόνο τη διάθεση για αλλαγές, αλλά – και αυτό είναι το πρόβλημα… – και την απόπειρα αυτές να πραγματοποιηθούν μέσα σε μια συνθήκη που ορίζεται ασφυκτικά από τις ίδιες τις παραμέτρους που μας έφεραν στη κρίση: τον οικονομικό και νομισματικό ζουρλομανδύα του ευρώ και τις συνεχείς δανειακές ροές από μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι αποφασισμένη όχι απλώς να εκβιάσει αλλά και να επιβάλει τη συμμόρφωση με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Το πιο βασικό πρόβλημα δεν είναι το πρόγραμμα και ο εγκλωβισμός στον ανέφικτο ρεαλισμό μιας ρήξης με τη λιτότητα εντός των μηχανισμών που τη γέννησαν. Είναι η αντίληψη για την άσκηση της εξουσίας κύρια με όρους κυβερνητικής διαχείρισης.
Όμως, οι τρέχοντες πολιτικοί σεισμοί δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ομαλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, ούτε μιας απλής αλλαγής συνειδήσεων. Ήταν το αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης λαϊκής εξέγερσης, που διέρρηξε τις σχέσεις εκπροσώπησης των μνημονιακών δυνάμεων και αποτέλεσε μια τεράστιας κλίμακας μαθησιακή διαδικασία. Τα εκατομμύρια ανθρώπων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, στις καταλήψεις, στις απεργίες, στις πλατείας, στις συγκρούσεις με τους μηχανισμούς καταστολής, δεν οργίστηκαν μόνο. Έμαθαν να σκέφτονται διαφορετικά, να συζητάνε περισσότερο, να τολμάνε να ονειρεύονται την ανατροπή.
contramee 