»Κλωστήριον Νυχτερινής Ανάπαυλας»

 Ανδρέας Εμπειρίκος

 »Κλωστήριον Νυχτερινής Ανάπαυλας»

Εἴμεθα ὅλοι ἐντός τοῦ μέλλοντός μας. Ὅταν τραγουδᾶμε τραγουδᾶμε ἐμπρός στοὺς ἐκφραστικούς πίνακες τῶν ζωγράφων ὅταν σκύβουμε ἐμπρός στὰ ἄχυρα μιᾶς καμμένης πόλεως ὅταν προσεταιριζόμεθα τὴν ψιχάλα τοῦ ρίγους εἴμεθα ὅλοι ἐντός τοῦ μέλλοντός μας γιατὶ ὅ,τι και ἂν ἐπιδιώξουμε δέν εἰναι δυνατόν νὰ ποῦμε ὄχι νὰ ποῦμε ναί χωρίς τὸ μέλλον τοῦ προορισμοῦ μας ὅπως μιὰ γυναῖκα δέν μπορεῖ νὰ κάμῃ τίποτε χωρίς τὴν πυρκαγιά ποὺ κλείνει μέσα στὴ στάχτη τῶν ποδιῶν της.Ὅσοι τὴν εἶδαν δέν στάθηκαν νὰ ἐνατενίσουν οὔτε τὰ συστρεφόμενα κηπάρια οὔτε τὴν εὐωχία τῶν μαλλιῶν ποὺ λατρεύτηκαν οὔτε τὰ σουραύλια τῶν ἐργαστηριακῶν μεταγγίσεων ἀπὸ μιὰ χώρα σὲ φλέβες κόλπου θερμοῦ προστατευομένου ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια καὶ τὰ μελτέμια τῆς κυανῆς ἀνταύγειας λιγυρῶν παρθένων.Εἴμεθα ὅλοι ἐντός τοῦ μέλλοντος μιᾶς πολυσύνθετης σημαίας ποὺ κρατεῖ τοὺς ἐχθρικοὺς στόλους ἐμπρός στὰ τείχη τῆς καρδιᾶς μου κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιοῦντες ἐνδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις χωρίς νὰ νοηθῇ τὸ ἀντικείμενον τῆς πάλης. Στιγμιότυπα μᾶς ἀπέδειξαν τὴν ὀρθότητα τῆς πορείας μας πρὸς τὸν προπονητήν τοῦ ἰδίου φαντάσματος τῆς προελεύσεως τῶν ὀνείρων καὶ τοῦ καθενός κατοίκου τῆς καρδιᾶς μιᾶς παμπαλαίας πόλης. Ὅταν ἐξαντληθοῦν τὰ χρονικά μας θὰ φανοῦμε γυμνότεροι καὶ ἀπὸ τὴν ἄφιξι τῆς καταδίκης παρομοίων πλοκαμιῶν καὶ παστρικῶν βαρούλκων γιατί ὅλοι μας εἴμεθα ἐντός τῆς σιωπῆς τοῦ κρημνιζομένου πόνου στὰ γάργαρα τεχνάσματα τοῦ μέλλοντός μας.

από την Υψικάμινο, 1935 

Μιχάλης Ψύλος:Ιδιωτικοποίησαν και την κατασκοπία

ΗΠΑ Υπό παρακολούθηση οικολογικές οργανώσεις που συνεδρίαζαν ακόμη και σε εκκλησίες, αλλά θεωρούνταν ύποπτες γιά τρομοκρατία από το κράτος και την ιδιωτική εταιρεία που ασχολιόταν μαζί τους

 Εφημερίδα των Συντακτών

Τον Φεβρουάριο του 2010 ο Τομ Ζιούντα και μικρή ομάδα κατοίκων στη βορειοανατολική Πενσιλβάνια συγκρότησαν μια περιβαλλοντική οργάνωση ενάντια στις ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις για φυσικό αέριο. Η οργάνωση ήταν τόσο φιλειρηνική που οι συνεδριάσεις της γίνονταν σε μια τοπική εκκλησία. Και όμως! Με εντολή των Αρχών, η περιβαλλοντική οργάνωση, από την ίδρυσή της, τελούσε υπό στενή παρακολούθηση από μια ιδιωτική εταιρεία ασφαλείας – το Ινστιτούτο Ερευνας και Αντίδρασης κατά της Τρομοκρατίας (ITRR).

Το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας της Πενσιλβάνια είχε μάλιστα διανείμει τα δελτία της παρακολούθησης στην τοπική αστυνομία, σε πολιτειακούς, ομοσπονδιακούς και ιδιωτικούς φορείς πληροφοριών, στους διευθυντές ασφάλειας των εταιρειών φυσικού αερίου, καθώς και σε βιομηχανικούς ομίλους και εταιρείες δημοσίων σχέσεων. Η συγκλονιστική αυτή αποκάλυψη έγινε κατά… λάθος. Ο γενικός διευθυντής του υπουργείου έστειλε κατά λάθος ένα απόρρητο e-mail σε μια οικολόγο ακτιβίστρια, που, ας σημειωθεί, ήταν απόστρατη αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας…

Οπως αποκαλύφθηκε, τα δελτία παρακολούθησης των οικολόγων της Πενσιλβάνια περιελάμβαναν προειδοποιήσεις σχετικά με την… Αλ Κάιντα, πληροφορίες για τον τόπο και τον χρόνο διεξαγωγής των συναντήσεων της οργάνωσης και αξιολογήσεις του βαθμού… απειλής για το κράτος !

Φυσικά, η συμμετοχή στις συνεδριάσεις της οικολογικής οργάνωσης μειώθηκε και ορισμένα μέλη αποσύρθηκαν. Στις συναντήσεις τους πλέον τα εναπομείναντα μέλη άφηνα τα κινητά τηλέφωνα έξω ή αφαιρούσαν τις μπαταρίες. Στον απόηχο του σκανδάλου, ο διευθυντής ασφαλείας του υπουργείου παραιτήθηκε και διεκόπη η σύμβαση με την εταιρεία ITRR.

Κορυφή του παγόβουνου

Το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων της Πενσιλβάνια ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οπως αποκαλύπτει το οικολογικό περιοδικό Earth Island Journal, μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 έχει δρομολογηθεί ένα τεράστιο σχέδιο κατασκοπίας και των οικολογικών οργανώσεων στην Αμερική από ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας και την αστυνομία.

Μέχρι το 2007, το 70% του προϋπολογισμού των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών -περίπου 38 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως– δαπανήθηκαν σε ιδιωτικές εταιρείες κατασκοπίας και παρακολούθησης. Ηδη από το 2004, σε μια έκθεση με τίτλο «Η επιτήρηση του βιομηχανικού συμπλέγματος», η Αμερικανική Ενωση Πολιτικών Ελευθεριών προειδοποιούσε ότι οι αμερικανικές αρχές καταβάλλουν συστηματική προσπάθεια για να περάσει σε ιδιωτικές εταιρείες η παρακολούθηση των πολιτών. Σήμερα –λέει ο αναλυτής Μπράιαν Ρούτερμπουρ- η συνολική ετήσια δαπάνη για την εταιρική ασφάλεια είναι περίπου 100 δισ. δολάρια, διπλάσια από ό,τι ήταν πριν από μια δεκαετία.

Για τη συγκυρία και το ερώτημα της εξουσίας

του Γιώργου Καλαμπόκα  

Τις τελευταίες μέρες η συζήτηση για τη Συνδιάσκεψη μας έχει πάρει μια αναπάντεχη τροπή. Από το ερώτημα του Αριστερού Ριζοσπαστικού Μετώπου, το αν, με ποιον τρόπο και πάνω σε ποιο πρόγραμμα θα πρέπει να συγκροτηθεί, έχει μεταφερθεί στο ερώτημα της κυβέρνησης. Μια στατική θέση της άποψης που υποστηρίζω ενδεχομένως να θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο συνιστά εν πολλοίς έναν «χειρισμό» για να μετατοπιστεί το ζήτημα σε μια βάση που είναι ίσως ευκολότερο να απαντηθεί από άλλες απόψεις. Ίσως είναι έτσι.

Με το παρόν κείμενο υποστηρίζω ότι σε τελική ανάλυση η εξέλιξη της συζήτησης προς αυτή την κατεύθυνση είναι μια εξέλιξη στη σωστή κατεύθυνση. Και αυτό όχι γιατί θα πρέπει να συζητήσουμε, όπως ως τώρα συζητάμε, με σχετικά κλειστά αυτιά για το ζήτημα της κυβέρνησης, χρεώνοντας κυβερνητισμό και κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ούτε πολύ περισσότερο γιατί θα πρέπει να δικαιώσουμε όσους θα θυσίαζαν το σύνολο των στοιχείων μιας επαναστατικής στρατηγικής για να πάρουν την κυβέρνηση του αστικού κράτους, με την αυταπάτη ότι μια οποιαδήποτε άλλη διαχείριση εκτός της τρέχουσας αστικής θα είναι καλύτερη και θα μπορούσε να έχει αίσιο τέλος. Όχι. Αλλά γιατί σήμερα θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τον ορίζοντα της συζήτησής μας, με την προοπτική της δικής μας παρέμβασης ή της παρέμβασης του εν λόγω μετώπου, δηλαδή με την πρόκληση της διατύπωσης μιας επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής. Και τέτοια δεν υπάρχει στις πλήρεις της μορφές χωρίς να θέτει στον εαυτό της το ερώτημα της κατάληψης της εξουσίας και του τρόπου για να γίνει αυτό.

Ίσως πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες να τους/τις ξενίζει η επιμονή. Ίσως να είναι ακατανόητη μιας και δεν φαίνεται στον ορίζοντα άλλη δυνατότητα για να φτάσει η Αριστερά σύντομα στην εξουσία, παρά συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου το πολιτικό του πρόγραμμα όλοι μας λέμε ότι είναι πρόγραμμα διαχείρισης και η συνολική του στρατηγική επίσης. Άρα, μπορεί να αναρωτιέται κανείς: τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Μήπως προετοιμάζουμε τη μεγάλη στροφή για μια συνεργασία με τη συγκεκριμένη κυβερνητική προοπτική; Μήπως, ακόμη και δεν το θέλουμε, όσοι υποστηρίζουμε ότι μπορεί να αναφερόμαστε και στην κυβερνητική εξουσία ως δυνάμει (όχι καταναγκαστκά, αλλά ως ενδεχόμενο) τμήμα μιας επαναστατικής στρατηγικής, τελικά απλώς ρίχνουμε νερό στο μύλο μιας τέτοιας φυσιογνωμίας και πολιτικοποίησης, μιας τέτοιας κατεύθυνσης; Ενδεχομένως, στο πλαίσιο της καχυποψίας που συχνά διέπει τον διάλογό μας και κυρίως στο έδαφος των πολλών βεβαιοτήτων και της στράτευσης όλων μας πίσω από κεντρικές γραμμές και δίπολα να μπορεί μια τέτοια διερώτηση να δικαιολογηθεί. Θα επιχειρήσουμε όμως να δείξουμε ότι η ίδια η συγκυρία θέτει το ζήτημα της εξουσίας και ότι αν αποφύγουμε να το απαντήσουμε από αριστερή, επαναστατική σκοπιά, απλώς θα μείνουμε θεατές των εξελίξεων διευκολύνοντας απλώς το έργο όσων θα ήθελαν να αποφύγουν μια τέτοια απάντηση να δοθεί εκτός του αστικού εδάφους.

Πολιτική τοποθέτηση του ΝΑΡ στη 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ,ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

1. H ελληνική κοινωνία βρίσκεται καταμεσής ενός αδυσώπητου κοινωνικού πολέμου, που κλιμακώνεται όλο και περισσότερο από τους πάνω.  Ανεργία, απλήρωτοι εργαζόμενοι, δουλειά χωρίς σύμβαση για μια χούφτα ευρώ, φτώχεια κι εξαθλίωση, μαζικό ξεπούλημα. Κι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, επιστρατεύσεις και απαγόρευση των δυναμικών απεργιών, ΜΑΤ, φασισμός, κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός.

2.  Το πρόγραμμα ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού και ξεπεράσματος της κρίσης του αφήνει πίσω του μια ρημαγμένη εργατική τάξη. Έσοδα και ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν. Η συνολική διαρκής πτώση του ΑΕΠ θα πλησιάσει εκείνη του αμερικάνικου κραχ το 1929.  Η ΕΕ βρίσκεται σε  ύφεση εξανεμίζοντας τις προοπτικές έστω ασθενικής ανάκαμψης. Πίσω από τα «υπνωτικά αισιοδοξίας» που μοιράζουν οι Σαμαράς και Σία έρχονται νέα άγρια μέτρα.

3.  Σε αυτή την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για το κίνημα και τον λαό φιλοδοξία μας είναι να γίνει μια τομή στον τρόπο σκέψης και την πρακτική της αριστεράς. Δεν μας αρκούν οι «συνηθισμένοι αγώνες». Σε κάθε σημαντικό βήμα τους συναντάνε τον «στρατιωτικό νόμο». Δεν δίνουν απάντηση οι συνηθισμένοι «κοινοβουλευτικοί δρόμοι» όταν το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί έχουν κάνει το «κοινοβούλιο» ένα μισητό για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού, αδειανό πουκάμισο. Πρέπει να οργανώσουμε τον πόλεμο των κάτω με όλα τα μέσα ενάντια στην δήθεν «ανώδυνη» και  «εύκολη» εκλογική αντιμετώπιση της επίθεσης, «λύσεων» στα πλαίσια του συστήματος και της «νομιμότητας» του.

Το άμεσο, λοιπόν, πολιτικό καθήκον είναι η οργάνωση της πάλης για την ανατροπή της βίαιης επιδρομής και της άθλιας τρικομματικής κυβέρνησης, μέσα από την αποφασιστική κλιμάκωση των αγώνων. Η ενίσχυση μέσα στον λαό του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος, Η οικοδόμηση ενός ισχυρού αγωνιστικού μετώπου ρήξης ανατροπής με ηγεσία ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα., που θα πάρει την κατάσταση από τις χρεοκοπημένες και υποταγμένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στα δικά του χέρια . Η οικοδόμηση μιας άλληςισχυρής μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που θα συμβάλει ώστε οι ανυπότακτες λαϊκές δυνάμεις να πάρουν «πάνω τους» την σύγκρουση με το «μαύρο μέτωπο» ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Μια μάχη, που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ μπορούν ή  θέλουν να δώσουν και να την φτάσουν μέχρι το τέλος..

Σάββας Βλάχος: Πρωτοβουλίες συσπείρωσης εργαζομένων και ανέργων

 

Ο Εργατικός Αγώνας δημοσιεύει την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παρέμβαση του Σάββα Βλάχου,  εκλεγμένου από τον Σύλλογο Προσωπικού ΕΥΔΑΠ στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας που πραγματοποιήθηκε στις 25 & 26 Μάη στο ΣΕΦ.

Συνάδελφοι –σες

Ο απόηχος της κοινωνικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει είναι ότι το ΣΚ  ( σε επίπεδο ηγεσίας ) βρίσκεται  σε αφασία. Είναι πίσω από τις εξελίξεις, διστάζει,  περιμένει, κωλυσιεργεί.

Η γενική αυτή εικόνα  δεν αποτελεί έκπληξη, ούτε  είναι κεραυνός εν αιθρία, αποτελεί φυσιολογική συνέχεια των θέσεων  και των ενεργειών της ηγεσίας της πλειοψηφίας του Συνδικαλιστικού Κινήματος

Η συμμετοχή της ηγεσίας της πλειοψηφίας του ΣΚ στους κοινωνικούς διαλόγους συνέβαλαν  στην καλλιέργεια αυταπατών,  στη διείσδυση μικροαστικών αντιλήψεων μέσα στην εργατική τάξη, ενώ τα τελευταία χρόνια  καλλιεργήθηκε κλίμα απογοήτευσης, μοιρολατρίας και υποταγής.

Οι  απεργίες-ντουφεκιές στον αέρα έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο να περάσει αυτή η πολιτική χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις

Μη έχοντας ένα σχέδιο ανάπτυξης της πάλης των εργαζομένων κάνει δύο λάθη:

α) χάνει την ευκαιρία να καλλιεργήσει την ταξική συνείδηση και

β) δεν ενεργοποιεί αντιστάσεις βλέποντας την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού που δημιουργούνταν από τις πολιτικές αποφάσεις .

Σε πολιτικό επίπεδο η ηγεσία της πλειοψηφίας του ΣΚ κάνει κι’ άλλο λάθος, αγνοεί ή και υποτιμά  ότι :

1) Η χώρα προσάρμοζε την οικονομία της κυρίως στις υπηρεσίες,

2) Η εξάρτησή της δυνάμωνε από ξένα μονοπωλιακά τραστ, με αποτέλεσμα αυτά να ελέγχουν την οικονομία και τους βασικούς τομείς της χώρας.

3) Συρρικνώνονταν η παραγωγική βάση της χώρας.

4) Στένευαν επικίνδυνα τα εργασιακά δικαιώματα.

Β.Ι. ΛΕΝΙΝ: Για τη δυαδική εξουσία

«Πράβντα», αρ. φυλ. 28, 9 του Απρίλη 1917

Το βασικό ζήτημα κάθε επανάστασης είναι το ζήτημα της κρατικής εξουσίας. Χωρίς το ξεκαθάρισμα αυτού του ζητήματος, δεν μπορεί να γίνει ούτε λόγος για οποιαδήποτε συνειδητή συμμετοχή στην επανάσταση, για να μην πούμε πια για την καθοδήγησή της.
 
Η πιο αξιοσημείωτη ιδιομορφία της επανάστασής μας βρίσκεται στο ότι δημιούργησε μια δυαδική εξουσία. Το γεγονός αυτό πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να το καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν το καταλάβουμε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Πρέπει να ξέρει κανείς να συμπληρώσει και να διορθώσει π.χ. τις παλιές «διατυπώσεις» του μπολσεβικισμού, γιατί, όπως αποδείχτηκε, ήταν γενικά σωστές, η συγκεκριμένη όμως πραγματοποίησή τους παρουσιάστηκε διαφορετική. 

Για δυαδική εξουσία κανένας δεν σκεπτόταν πρωτύτερα και ούτε μπορούσε να σκεφτεί.

Σε τι συνίσταται η δυαδική εξουσία; Στο ότι πλάι στην Προσωρινή κυβέρνηση, στην κυβέρνηση της αστικής τάξης, σχηματίστηκε μια άλλη κυβέρνηση, αδύναμη ακόμη, εμβρυακή, μα που ωστόσο υπάρχει αναμφισβήτητα στην πραγματικότητα και αναπτύσσεται: τα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών.

Ποια είναι η ταξική σύνθεση αυτής της άλλης κυβέρνησης; Το προλεταριάτο και η αγροτιά (ντυμένη τη στολή του φαντάρου). 

Ποιος είναι ο πολιτικός χαρακτήρας αυτής της κυβέρνησης; Είναι μια επαναστατική δικτατορία, δηλαδή εξουσία που στηρίζεται άμεσα στην επαναστατική κατάληψη, στην άμεση πρωτοβουλία των λαϊκών μαζών από τα κάτω, και όχι στο νόμο που έχει εκδώσει μια συγκεντρωτική κρατική εξουσία. 

Η εξουσία αυτή είναι εντελώς διαφορετικού είδους από την εξουσία που υπάρχει γενικά στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία του συνηθισμένου ως τα σήμερα τύπου που επικρατεί στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Συχνά ξεχνούν αυτό το γεγονός, συχνά δεν βαθαίνουν σ’ αυτό, ενώ σ’ αυτό βρίσκεται όλη η ουσία. 

Προβλήματα και προβληματισμοί εμπρός στη 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Του Σταύρου Μαυρουδέα

Η μεγαλύτερη συνεισφορά του διαλόγου στα πλαίσια της 2^ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι βάζει στο τραπέζι μία σειρά κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το σύνολο της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος και τα οποία οι άλλοι χώροι της Αριστεράς είτε δεν συζητούν καθόλου είτε τα συζητούν μέσα από γραφειοκρατικούς και ρεφορμιστικούς παραμορφωτικούς φακούς. Όμως η «αξία χρήσης» ενός πολιτικού χώρου δεν εξαρτάται μόνο από τις θεωρητικές και πολιτικές αναζητήσεις του αλλά κυρίως από το εάν και πως αυτές αποκρυσταλλώνονται σε μαζική πολιτική παρέμβαση.

Με βάση αυτό το σκεπτικό διατυπώθηκε το κείμενο συμβολής στο διάλογο της 2^ης Συνδιάσκεψης που υπέγραφαν οι Λ.Θερμογιάννης, Γ.Ραχιώτης, Γ.Ρούσης και ο υποφαινόμενος όπου διακρίνονταν δύο βασικά καθήκοντα που πρέπει να εκπληρωθούν: (α) η διαμόρφωση ενός συνεκτικού και αξιόπιστου μεταβατικού προγράμματος με κεντρικό άξονα την αποδέσμευση από την ΕΕ και (β) η άμεση ανάληψη πρωτοβουλίας για την συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΑ, Εργατικός Αγώνας, άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Ανένταχτοι Αριστεροί αλλά και πολλοί αγωνιστές που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ) με βάση αυτό το πρόγραμμα. Επίσης υποστηριζόταν ότι το Μέτωπο αυτό δεν θα είναι αποτελεσματικό αν δεν σηκώσει το γάντι της κυβερνητικής πρόκλησης και δεν απαντήσει ότι το πρόγραμμά του αποτελεί και την πρόταση διακυβέρνησης από τις δυνάμεις που το αποδέχονται και το στηρίζουν.

Στη συνέχεια ακολούθησαν μία σειρά κείμενα – κυρίως εκ μέρους στελεχών του ΝΑΡ – που εστίασαν ουσιαστικά μόνο στο τρίτο ζήτημα (της κυβέρνησης) αφήνοντας στην άκρη όλα τα προηγούμενα ζητήματα παρόλο ότι είχαν ήδη αναδειχθεί σαν βασικά (αν όχι τα βασικά) ζητήματα μέσα από το διάλογο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Προβληματισμός πρώτος: δεν υπάρχει ανάγκη ενός συνεκτικού και αξιόπιστου μεταβατικού προγράμματος; Είναι όλα καλά καμωμένα μέχρι τώρα; Οι μέχρι προγραμματικές επεξεργασίες έχουν ριζώσει μέσα στις λαϊκές μάζες και βοηθούν στο ανέβασμα της πολιτικής δουλειάς και της μαζικής κινητοποίησης; Μάλλον όχι. Αν αφήσει κανείς στην άκρη τους κοινοβουλευτικούς κρετινισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και τον γραφειοκρατικό χιλιασμό του ΚΚΕ και θελήσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με την άτεγκτη αυτοκριτική που πίστευε η Ρ.Λούξεμπουργκ ότι πρέπει να χαρακτηρίζει το επαναστατικό κίνημα τότε κάθε άλλο παρά ευχαριστημένος πρέπει να είναι. Αν τα πράγματα ήταν καλά τότε και το μαζικό κίνημα δεν θα είχε την σημερινή πτώση του και η πολιτική κατάσταση δεν θα έπαιρνε την σημερινή ζοφερή και άκρως ανησυχητική πορεία της.

Συνδιάσκεψη ΑΝΤΑΡΣΥΑ: να ξαναβρούμε την πολιτική μας τόλμη!

 

του Παναγιώτη Σωτήρη   

Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό στοιχείο ότι μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται επιτέλους μια έντονη και ουσιαστική συζήτηση για τη στρατηγική και την τακτική και δεν πηγαίνομε σε μια συνδιάσκεψη παράλληλων μονολόγων. Κανείς δεν έχει να χάσει από την έντονη αλλά συντροφική αντιπαράθεση. Στην πραγματικότητα το κομβικό ερώτημα στη συνδιάσκεψή μας έχει να κάνει με το πώς εκτιμούμε τη συγκυρία γύρω μας.

Εάν εκτιμούμε ότι η στιγμή της οριακής πολιτικής κρίσης, της κρίσης ηγεμονίας πέρασε (ή δεν υπήρξε και ποτέ) και σήμερα πλέον ο συσχετισμός σταθεροποιείται υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου, στην κατεύθυνση ενός ακραίου φασίζοντος μετα-νεοφιλελευθερισμού, τότε έπεται ότι το βασικό καθήκον είναι η πολιτική συγκρότηση, κύρια με ιδεολογικούς όρους, η ισχυροποίηση του επαναστατικού πόλου, η προετοιμασία για μελλοντικές εξεγέρσεις, που όμως δεν θα έρθουν σύντομα, η συντήρηση κοινωνικών αντιστάσεων. Σε μια τέτοια εκτίμηση είναι σαφές ότι δεν τίθεται ως προτεραιότητα η αναμέτρηση με ερωτήματα όπως η εξουσία και η ηγεμονία, εφόσον ο συσχετισμός θεωρείται δεδομένος.

Παρότι η σχετική υποχώρηση των κινημάτων και η εικόνα «πρωτοβουλίας των κινήσεων» για την κυβέρνηση Σαμαρά (εν πολλοίς ως αποτέλεσμα και της εντυπωσιακής αντιπολιτευτικής αφλογιστίας του ΣΥΡΙΖΑ) δείχνουν να ενισχύουν μια τέτοια εκτίμηση, εκτιμώ ότι απέχει από την πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, η πολιτική κρίση παραμένει ενεργή και ως αποτέλεσμα της τρομακτικής κοινωνικής κρίσης και ως αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να προσφέρουν μια εναλλακτική ηγεμονική αφήγηση επενδύοντας μόνο στην αποκαρδίωση και τον εξατομικευμένο επιβιωτισμό. Σε αυτή τη συνθήκη, η δυνατότητα μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών ανατροπών, η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός νέου ιστορικού μπλοκ των δυνάμεων της εργασίας, της γνώσης και του πολιτισμού και η εκκίνηση πολιτικών ακολουθιών που θα ξαναθέσουν το ζήτημα της σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής παραμένει ενεργή.

Μια τέτοια εκτίμηση σημαίνει ότι η επαναστατική Αριστερά δεν μπορεί και δεν πρέπει να σκέφτεται μόνο με όρους αναπαραγωγής, οργανωτικής ανάπτυξης και αριστερής αντιπολίτευσης σε μια ρεφορμιστική Αριστερά στην οποία θα έχει εκχωρήσει τη δυνατότητα να κάνει πολιτική. Αντίθετα, η επαναστατική Αριστερά καλείται να σκεφτεί με όρους ηγεμονίας και εξουσίας και όχι απλώς αντίστασης και ιδεολογικής κατοχύρωσης. Με αυτή την έννοια, το ερώτημα δεν είναι ανάμεσα στο δρόμο της κυβέρνησης και το δρόμο της επανάστασης, αλλά πώς μπορεί να ξεκινήσει μια επαναστατική διαδικασία μέσα στις δοσμένες ελληνικές συνθήκες.

Αριστερή Μετωπική Πολιτική Πρωτοβουλία

»Όποιος κυνηγάει μόνο το εφικτό, χάνει το ιδανικό. Όποιος κυνηγάει μόνο το ιδανικό, χάνει το εφικτό.» Μπ. Μπρεχτ

 »Απ΄τα τσακάλια δεν γλυτώνεις μ΄ευχές και παρακάλια.» Κ.Βάρναλης

του Λάμπρου Μεραντζή*

συμβολή στο διάλογο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σήμερα,η κοινωνική Αριστερά είναι παρούσα. 

Η προϊούσα σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, έφερε στο προσκήνιο, ακόμα και εφεδρικές φασιστικές καρικατούρες, για σκιάχτρο του λαού. Η ζώσα Αριστερά,έδωσε και είναι έτοιμη να δώσει, ακόμα μια φορά, τις σκληρές πολυεπίπεδες μάχες της, για τη διάσωση του λαού, απ΄την πολιτική αστική μέγγενη.                                                              

Σήμερα,η πολιτική Αριστερά είναι πολυδιασπασμένη. 

Τμήματά της, ξορκίζουν:

1) ένα διαρκές συνέδριο, πολιτικού προβληματισμού, συνθέσεων και στρατηγικών πολιτικών αποφάσεων και

2) την  κοινή πάλη, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και την εγκαθίδρυση της εξουσίας των εργαζομένων, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο.

Το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας, που μισάνοιξε για την Αριστερά, η τρομερή κρίση των τελευταίων χρόνων κινδυνεύει, αλλά μην επιτρέψουμε να κλείσει.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ

Ο λαός, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που του αναλογούν, εδώ και τώρα, να κάνει την συστημική ανατροπή!!!κερδίζοντας και πολύτιμο πολιτικό χρόνο.

Οι νέοι,της εργασιακής περιπλάνησης,τα καλύτερα μυαλά, ξενιτεύονται. Άνεργοι, άστεγοι, αγκομαχούντες αυτοαπασχολούμενοι, μαχόμενοι επιστήμονες, αγρότες χωρίς αύριο, κοινωνία σε αδιέξοδο και άτακτη φυγή, αλλά και αποφυγή ευθυνών. Ποιός θα δώσει όμως τη μεγάλη μάχη;

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η Αριστερά. Ό,τι πιο πολύτιμο, ό,τι πιο πολιτικοποιημένο, ό,τι πιο δοκιμασμένο στις πολιτικοκοινωνικές διαμάχες και διαδρομές, έχει να επιδείξει η πολιτική κονίστρα, καλείται,να σταθεί  δυναμικά δίπλα στον πολλαπλά δοκιμαζόμενο λαό, αναλαμβάνοντας και τις πολιτικές ευθύνες διακυβέρνησης του τόπου, για τη δικαίωση των χιλιόχρονων αγώνων της, για ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.  

ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΤΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΤΟΛΜΗΡΕΣ ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ 

1)Επανάσταση απέναντι σε αδυναμίες, ανεπάρκειες, μικρομεγαλισμούς και σκοπιμότητες.

2)Επίσπευση των πολιτικών διεργασιών, για  υλοποίηση στόχου πολιτικής εξουσίας,απ΄τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς(μετά την εποποιία του ΕΑΜ,τους όρκους σεβασμού του αστικού κοινοβουλευτισμού, η φοβική Αριστερά δεν είχε θέσει ζήτημα πολιτικής εξουσίας, αρκούμενη στην εργατική διαχείριση των αστικών ψυχίων και στις φραστικές επαναστατικές εξάρσεις εκτόνωσης λαικης οργής).Ο ΣΥΡΙΖΑ,θεωρητικά εγγυάται την ανατροπή,θέτοντας ήδη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας της Αριστεράς και ζητώντας την λαική συνηγορία.Το ΚΚΕ,δεν δείχνει,σε αυτή τη φάση,διατεθειμένο να θέσει ζήτημα κατάληψης της εξουσίας ή συνεργασίας για στήριξη μεταβατικού προγράμματος.Η τριτοπολική Αριστερά,βρίσκεται σε δύσκολη,εκλογικά,θέση.Αν θέλει να γίνει η Αριστερά της ευθύνης,πρωτοπόρα, πρέπει να πάρει άμεσα την πρωτοβουλία για συγκρότηση,του Νέου Ευρύτερου Πόλου,που δεν θα πρέπει να καταγραφεί ως »μονοθεματικό» αντι-ευρώ κόμμα ή ως »κόμμα της δραχμής»,ούτε ως »ένα κόμμα σαν τα άλλα»,αστερισμός προσωπικοτήτων και παραγόντων,αλλά ως συμπαράταξη κοινωνικών αγωνιστών,με ιδιαίτερα ισχυρή την συμμετοχή των νέων στην κεντρική πολιτική και επικοινωνιακή σκηνή.

3)Επεξεργασία και πρόταση ενός συνεκτικού και αξιόπιστου ριζοσπαστικού μεταβατικού προγράμματος,που να απαντά στα άμεσα λαικά προβλήματα και στα τρέχοντα πολιτικά διακυβεύματα(να σηματοδοτεί χωρίς να προυποθέτει τη σοσιαλιστική προοπτική).

Σάββας Μιχαήλ:Το διακύβευμα είναι η ίδια η ζωή

Εφημερίδα των Συντακτών

Ο φασισμός καταπολεμάται χτυπώντας την κοινωνική ρίζα του με λαϊκή κινητοποίηση και  οργάνωση για μια πραγματική διέξοδο από την κρίση

Της Νόρας Ράλλη

«Η επανάληψη της ιστορικής τραγωδίας ως φάρσας δεν έχει τίποτα το καθησυχαστικό. Η φάρσα δεν καταργεί την τραγωδία. Η παρωδία δεν ακυρώνει τη φρίκη». Και πώς θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει για το αντίθετο, όταν μια κουλτούρα που ισοδυναμεί με βαρβαρότητα φαίνεται να ενδιαφέρει τον Ελληνα περισσότερο από τις ιστορικές του αξίες της δημοκρατίας, της ομορφιάς, του ευγενούς και του δίκαιου. Και όλα αυτά στις αρχές του 21ου αιώνα.

Ναι, μα «ο χρόνος βγήκε έξω απ’ τους αρμούς του» διευκρινίζει ο Σάββας Μιχαήλ, ενθυμούμενος τον Αμλετ και θέλοντας να τονίσει πως η παρούσα παγκόσμια συστημική κρίση «φαίνεται να εξαρθρώνει σε όλες του τις διαστάσεις τον ιστορικό, κοινωνικό και υπαρξιακό χρόνο». Και πάλι, πώς να διαφωνήσει κανείς όταν από το «εμείς φτιάχνουμε τα δημοφιλή αμερικανικά δολάρια», που έθετε ως σύνθημα η ελληνική εργατική τάξη στην Αμερική τον Απρίλιο του 1910 και το ακούμε στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία» του Κώστα Βάκκα, για την άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού, μέχρι το «Κουμμούνια, θα πεθάνετε», που φώναζαν πέντε νεαροί, μέλη της Χ.Α., πριν από λίγες ημέρες, όταν προβλήθηκε σε μια κατάμεστη αίθουσα στην Αστόρια, μπορεί να μεσολαβεί ένας αιώνας, αλλά τα γεγονότα δεν παύουν να συμπάσχουν το ένα δίπλα στο άλλο και τα δύο δίπλα μας.

Ιατρός με διεθνή πνευματική και ενεργό δράση στον χώρο της Αριστεράς και του Ανθρωπισμού, ο Σάββας Μιχαήλ, υποστηρίζοντας όχι μόνο με την πορεία του αλλά και με τη ζωή του πως «το διακύβευμα δεν είναι απλώς η δημοκρατία, είναι η ίδια η ζωή!», παρουσιάζει σήμερα το απόγευμα το νέο του βιβλίο από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ, «Η Φρίκη μιας Παρωδίας». «Πρόκειται για τρία δοκίμια βασισμένα σε τρεις ομιλίες που έγιναν σε αντιφασιστικές εκδηλώσεις τον Δεκέμβριο 2012 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κι οι οποίες προκάλεσαν, μάλιστα, έναν οχετό ύβρεων και απειλών από τους φασίστες. Με άλλα λόγια, είναι κείμενα άμεσα δεμένα με την αντιφασιστική δράση, απαντώντας στις νέες προκλήσεις», μας λέει ο ίδιος και συνεχίζει:

Εξετάσεις: Παίζοντας με τα νεύρα και το μέλλον των υποψηφίων

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών στις εξετάσεις, ακραία έκφραση μιας ιδιόμορφης μνημονιακής δικτατορίας που ποινικοποιεί ακόμα και τη σκέψη για απεργία, υποτίθεται ότι είχε στόχο τη διασφάλιση της ψυχικής υγείας των μαθητών.

Οι παρατάξεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων πειθόμενοι τοις ρήμασι των ηγεσιών τους, αλλοίωσαν τη βούληση των καθηγητών και ανέστειλαν την απεργία. Οι εξετάσεις διεξάγονται «ομαλά.

Τόσο ομαλά που μόλις 15 σε σύνολο 165 υποψηφίων του εξεταστικού κέντρου Γρεβενών μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο με κρίση πανικού (Παρασκευή 24 -5), δεκάδες άλλοι υποψήφιοι κατέρρευσαν από το άγχος σε εξεταστικά κέντρα, ενώ …μόλις μια οικογενειακή τραγωδία συγκλόνισε την Ελλάδα. Ακραία και μεμονωμένα περιστατικά θα πουν κάποιοι. Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνητικοί ιθύνοντες που αυτοαναγορεύονται σε προστάτες της ψυχικής υγείας των μαθητών είναι οι μεγάλοι ένοχοι για τις πιο περιπετειώδεις και χειρότερες εξετάσεις των τελευταίων ετών που κλόνισαν τον ψυχισμό των μαθητών. Αλλεπάλληλες γκάφες, λανθασμένα ή απίστευτης δυσκολίας  θέματα και επιστρατευμένη διόρθωση γραπτών συνθέτουν το φετινό γκρίζο τοπίο των εξετάσεων. Οι εξετάσεις ολοκληρώνονται σήμερα και οι υποψήφιοι και η κοινωνία δε γνωρίζουν για πρώτη φορά επίσημα τον ακριβή αριθμό εισακτέων!

Όλοι αυτοί (κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις, πλειοψηφία των ΜΜΕ) που κατασυκοφαντούσαν τους εκπαιδευτικούς για την απεργία στις εξετάσεις και εμφανίζονταν ως προστάτες της ψυχικής υγείας των μαθητών «ποιούν την νήσσαν» τώρα που τα σχολεία και τα βαθμολογικά κέντρα έχουν μετατραπεί σε στρατώνες με βάση την πολιτική του ρεβανσισμού της κυβέρνησης κάνοντας «καψώνια» στους εκπαιδευτικούς και κρατώντας τους σε ομηρία με το ακραίο, φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης.

Τα αυξημένης δυσκολίας θέματα στα Μαθηματικά γενικής παιδείας σε σύγκριση με  τα θέματα Βιολογίας   προκαλούν μεγάλο χάσμα μεταξύ των υποψηφίων που διεκδικούν θέσεις για τις ίδιες σχολές. Ειδικότερα οι υποψήφιοι της Θεωρητικής κατεύθυνσης που επέλεξαν τα Μαθηματικά διαγωνίζονται με τους χειρότερους όρους. Πρωτοφανής και ατυχέστατη η αιφνιδιαστική και εκπρόθεσμη –αφού είχαν εξεταστεί προφορικά χιλιάδες υποψήφιοι και διορθωθεί χιλιάδες γραπτά- αλλαγή των κριτηρίων βαθμολόγησης στα Μαθηματικά και συγκεκριμένα στο θέμα Γ2.    Στα Μαθηματικά γενικής παιδείας των Εσπερινών έδειξαν την … ευαισθησία τους  προς την ευπαθή αυτή ομάδα των υποψηφίων οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας κάνοντας μόνο … ένα λάθος στο θέμα Δ3.

Για τον Γιώργο Σαραντάρη

Τα συνθήματα μιλούν με λόγια ποιητών…*

«Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού
σημαίνει πως φοβούμαστε
και η ζωή μας έγινε ξένη
ο θάνατος βραχνάς»

(«Δεν είμαστε ποιητές…», Γιώργος Σαραντάρης)

 Γιώργος Σαραντάρης (Κωνσταντινούπολη 1908 – Αθήνα 1941)
ποιητής, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος.

 Διαβάστε ποιήματά του στην ιστοσελίδα

http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/

Αφιερωμένο στον Γιώργο Σαραντάρη, στον αισθαντικό ποιητή, κριτικό και φιλόσοφο, που αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση στα ελληνικά Γράμματα, είναι το επεισόδιο της σειράς «Εποχές και Συγγραφείς» του Τάσου Ψαρρά (ΕΤ1), που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παραπάνω video.

Ο Γιώργος Σαραντάρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, γιος του Δημήτρη Σαραντάρη και της Μαλθίντας το γένος Σωτηρίου, καταγόμενων από το Λεωνίδι της Κυνουρίας. Από το 1912 ως το 1931 έζησε στην Ιταλία, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του. Από νεανική ηλικία στράφηκε στη λογοτεχνία και τη μελέτη της φιλοσοφίας, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τις ξένες γλώσσες. Σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια της Μπολώνια και της Ματσεράτα, και πήρε διδακτορικό δίπλωμα. Στην Ιταλία έγραψε τους πρώτους στίχους του, στα ιταλικά και στα ελληνικά και δημοσίευσε ποιήματα στην ιταλική και γαλλική γλώσσα. Το 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα και μπήκε στους λογοτεχνικούς κύκλους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1940 στρατεύτηκε στην Αλβανία και αρρώστησε από κοιλιακό τύφο. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου πέθανε το 1941.

Για τον Γιώργο  Σαραντάρη

Του Γιάννη ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ

εφημ. Ριζοσπάστης, 2003

«Οταν ο Ιταλός διχτάτορας χτύπησε με τις φασιστικές ορδές του την Αλβανία την άνοιξη του 1939, κάναμε τον περίπατό μας με το Σαραντάρη στην πλατεία του Συντάγματος. Η είδηση ήρθε βράδυ, ξαφνικά και μας αναστάτωσε. Ο Σαραντάρης ήταν έξω από τον εαυτό του. Χειρονομούσε και φώναζε. Σε κάθε δυο – τρία βήματα με σταματούσε και με τραβούσε από το σακάκι, για να μου εκφράσει την κατάπληξη και την αγανάχτησή του: «Ο άτιμος, στους μικρούς, στους αδύναμους ρίχνεται». Πρώτη φορά που έβλεπα τον γαλήνιο, τον χριστιανό Σαραντάρη να εξάπτεται και να βρίζει. Ισαμε που χωρίσαμε ήταν γεμάτος ανησυχία και ταραχή, και όλο έλεγε και ξανάλεγε αυτή τη φράση: «Τους αδύνατους χτυπάνε, τους μικρούς…».

Να προαισθανόταν άραγε την 28η Οκτωβρίου του 1940, όπου αυτός ο αδύνατος στο σώμα σαν την Ελλάδα, την πατρίδα του, αλλά δυνατός στην ψυχή, θα βάδιζε πρώτος προς τη θυσία του αίματος για τη λευτεριά;

«Οταν δε φοβούμαστε πια το θάνατο, όταν σκοτώσουμε μια για πάντα το φόβο του θανάτου, τότε γινόμαστε ελεύθεροι», γράφει στο βιβλίο του «Η Παρουσία του Ανθρώπου».

Πάνος Παπανικολάου: Οι καιροί διψούν για Αριστερά

Εννέα θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλων των δυνάμεων που πρέπει άμεσα να συγκροτήσουν το αντικαπιταλιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής

1. Οι κλάδοι διψούν για αριστερά,

και αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό το τελευταίο διάστημα, με τα γεγονότα σχετικά με την απεργία στην ΟΛΜΕ και με την συγκρότηση προεδρείων σε ΟΕΝΓΕ – ΕΙΝΑΠ που δείχνουν την οριστική απόσυρση του ΚΚΕ στην αντικινηματική του αυτοπεριχαράκωση και την οριστική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για ένταξη στο αστικό καθεστωτικό τόξο. Επιτακτική η ανάγκη για διακριτό, αυτόνομο, ταξικό ΤΡΙΤΟ ΠΟΛΟ στο εργατικό κίνημα, μέτωπο ρήξης και ανατροπής που θα συνενώνει τον υπάρχοντα Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, κλαδικούς και θεματικούς συντονισμούς, υπό ίδρυση εργατικές συλλογικότητες, σχήματα, συσπειρώσεις, πρωτοβουλίες, επιτροπές αγώνα σε έναν «Συντονισμό των Συντονισμών» που για την συγκρότησή του απαιτείται η συντονισμένη και στοχοπροσηλωμένη παρέμβαση ολόκληρου του αντικαπιταλιστικού δυναμικού, όλων των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

2. Οι άνεργοι διψούν για αριστερά,

για κατεπείγουσες πρωτοβουλίες αγωνιστικής επαναστατικής συσπείρωσης με ιδεολογικά, πολιτικά και κινηματικά χαρακτηριστικά. Που θα εξηγεί τα αίτια της κατάστασης, θα θέτει αιτήματα, θα δημιουργεί κινηματικά γεγονότα και θα οργανώνει πρωτοβουλίες έμπρακτης αλληλεγγύης. Το δίκτυο αυτό θα πρέπει να συνδέεται οργανικά με το δίκτυο εργατικών λεσχών. Σε κάθε τοπική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να ιδρυθεί επιτροπή για τους ανέργους που θα αναλάβει άμεσα δράση. Είναι περιττό να τονιστεί η επιτακτικότητα της παραπάνω ανάγκης.

3. Οι γειτονιές διψούν για αριστερά,

που θα παρεμβαίνει αποφασιστικά σε όλα τα πεδία. Τολμηρά και αδίστακτα πρέπει να στηριχθεί η ίδρυση, λειτουργία και μαζικοποίηση εργατικών λεσχών παντού. Επίσης, η αναζωογόνηση ή και επαναστατική επανίδρυση όπου αυτό χρειάζεται, των δημοτικών μας κινήσεων. Το δίκτυο αυτό θα πρέπει να διεκδικεί αγωνιστικά σε θέματα κατοικίας – ελεύθερων χώρων – περιβάλλοντος – σχολείων – δομών υγείας κλπ, να προωθεί την λαϊκή αυτοοργάνωση μέσα από λαϊκές συνελεύσεις με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες αυτοδιεύθυνσης και ανυπακοής, να οργανώνει την ταξική αλληλεγγύη με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες (επανασυνδέσεις ρεύματος, αναστολές εξώσεων και πλειστηριασμών κλπ) καθώς και με μονιμότερες κινήσεις πρακτικής αλληλεγγύης (κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, κοινωνικά φροντιστήρια, πολιτιστικές – μορφωτικές εκδηλώσεις κλπ). Η κρατική αυθαιρεσία και η νεοναζιστική αλητεία στις γειτονιές αντιμετωπίζονται με αποφασιστικά έργα, όχι με μεγάλα λόγια.

Τι έγινε; Δυσκολευόμαστε;…

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Χτες ο «Ρ» υπενθύμισε (αλήθεια, το είχαν ξεχάσει;…) το απόρρητο έγγραφο της ίδιας της Αστυνομίας, με ημερομηνία 10/12/1999, που αναφέρεται στις διασυνδέσεις και στις σχέσεις της… Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή.

Στο έγγραφο, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι:

«β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους.

γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς.

δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως «αγανακτισμένοι» πολίτες.

(…)

στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους».

Το ερώτημα που θέταμε, χτες, ήταν αν στα 15 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από τότε που συντάχθηκε η παραπάνω αποκαλυπτική έκθεση, μπορούν να μας πουν τι έχουν κάνει για το θέμα τα κόμματα του περίφημου… «συνταγματικού τόξου».

Τα κόμματα που, μάλιστα, τώρα «τσακώνονται» με φόντο το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, αλλά που επί των δικών τους κυβερνήσεων θύλακες του κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με το άκρως απόρρητο έγγραφο της ΕΛ.ΑΣ., διατηρούσαν τόσο στενές σχέσεις με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Συλλαλητήριο κατά της επιστράτευσης από καθηγητές,ναυτεργάτες και εργαζόμενους μετρό

Παρασκευή 31 Μαϊου στις 19:00 στην Πλατεία Συντάγματος

ΜΕΤΩΠΟ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ!

Πηγή: ISKRA

Σε συλλαλητήριο προάσπισης του δικαιώματος στην απεργία και ενάντια στην αυταρχική μέθοδο της επιστράτευσης καλεί την Παρασκευή 31 Μαϊου η ΟΛΜΕ με συμμετοχή των εκπροσώπων των Ομοσπονδιών ΠΝΟ, Σωματείων Εργαζομένων Λειτουργίας ΜΕΤΡΟ και Ηλεκτροδηγών ΜΕΤΡΟ.

Η συγκέντρωση θα γίνει στις 19:00 στην Πλατεία Συντάγματος και αποτελεί το πρώτο όπως φαίνεται βήμα σε μία πορεία συμπαράταξης των επιστρατευμένων εργαζομένων ενάντια σε μία γενικευμένη επίθεση που υφίστανται οι εργαζόμενοι στα πλαίσια της ακολουθούμενης πολιτικής.

Είναι ξεκάθαρο πως ο βαθιά ταξικός και αποτρόπαιος χαρακτήρας της οικονομικής πολιτικής της λιτότητας και των μνημονίων είναι τέτοιος που δεν μπορεί να επιβληθεί σε μία κοινωνία παρά μόνο με τη διαρκή περιστολή ακόμα και των πιο ουσιαστικών δημοκρατικών ελευθεριών, εξ’ ου και το μαύρο μέτωπο της εγχώριας τρόικας και της τρόικας των πιστωτών διολισθαίνει καθημερινά σε ολοένα και αυταρχικότερες ατραπούς.

Θύματα αυτής της πραγματικότητας δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι που κάθε φορά βρίσκονται αντιμέτωποι με τα επιμέρους σχέδια του μνημονιακού άξονα αλλά το σύνολο των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, γι’ αυτό και η πρωτοβουλία των ήδη επιστρατευμένων εργαζόμενων για συμπόρευση ενάντια στην επιστράτευση έχει παλλαϊκό χαρακτήρα και χρειάζεται παλλαϊκή στήριξη.

Tην Κυριακή 2 Ιουνίου παρουσίαση του βιβλίου «Τάξη στο Χάος» του Κυριάκου Κατζουράκη

Tην Κυριακή 2 Ιουνίου ώρα 12.00 στο Μουσείο Μπενάκη.

Στο πλαίσιο της έκθεσης «Κυριάκος Κατζουράκης. Έργα 1963-2013: Ζωγραφική, Θέατρο, Κινηματογράφο», στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη, (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου), θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου «Τάξη στο Χάος» των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο.

Την εκδήλωση θα προλογίσει ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, κύριος Άγγελος Δεληβοριάς, ενώ στη συζήτηση με θέμα «Κρίση και Τέχνη» που θα ακολουθήσει, θα συμμετέχουν οι:

Νάντια Βαλαβάνη, Συγγραφέας
Περικλής Κοροβέσης, Συγγραφέας – Δημοσιογράφος
Αριστείδης Μπαλτάς, Oμότιμος καθηγητής Ε.Μ.Π.
Νίκος Ξυδάκης, Δημοσιογράφος – Αρχισυντάκτης εφημ. Καθημερινή
Πέπη Ρηγοπούλου, καθηγήτρια Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Κώστας Αρβανίτης, Διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «105.5 στο Κόκκινο».

Η Naomi Klein στο εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής την Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

 

 http://biom-metal.blogspot.gr/

Η μαχητική δημοσιογράφος και συγγραφέας Naomi Klein θα επισκεφτεί τους εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής την Τρίτη 4 Ιουνίου σε μια εκδήλωση-συζήτηση που θα πραγματοποιηθεί στο εργοστάσιο. Η Ν.Klein έγινε παγκοσμίως γνωστή τόσο με την εμπλοκή της με το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης όσο και με το βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ: Η Άνοδος του Καπιταλισμού της Καταστροφής» όπου καταδυκνείει τις «θεραπείες» που επιβάλει στους λαούς το ΔΝΤ παγκοσμίως ώστε να επιβάλλει την καταστροφική, για την κοινωνική πλειοψηφία, οικονομική και πολιτική συνταγή του. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η N.Klein συναντά εργατικούς αγώνες και εργοστάσια υπό εργατικό έλεγχο, καθώς πριν από λίγα χρόνια γύρισε το πολύ γνωστό ντοκυμαντέρ «H Κατάληψη» («The Take») στο οποίο προβάλλεται η ιστορία και οι αγώνες των κατειλημμένων εργοστασίων στην Αργεντινή, γεγονός που συνέβαλε στην άνθηση της παγκόσμιας αλληλεγγύης γύρω από τα παραδείγματα τύπου «ΖΑΝΟΝ». Η N.Klein στάθηκε από τη πρώτη στιγμή της διεθνούς καμπάνιας της Βιο.Με. στο πλάι του αγώνα των εργατών καθώς συνυπέγραψε δήλωση υποστήριξης (μαζί με πολλούς άλλους συγγραφείς και ακτιβιστές, περισσότερα για τη διεθνή καμπάνια εδώ). 

Β.Λιόσης: H ιστορική εμπειρία των μετώπων-Βασικοί σταθμοί και διδάγματα για το σήμερα

H εισήγηση του Βασίλη Λιόση στην εκδήλωση του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης, «Γιάννης Κορδάτος» με θέμα: «Η ανάγκη του Λαϊκού μετώπου και η διέξοδος από την κρίση».

Διανύουμε μια ασυνήθιστη ιστορική περίοδο με μια καπιταλιστική κρίση ίσως πιο βαθιά κι εκτεταμένη σε σχέση με αυτήν του 1929-1933. Μια περίοδο κόλαφο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με μια άνευ προηγουμένου διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και εκχώρησης της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, ενώ δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σημειώνεται μια ανησυχητική άνοδος των φασιστικών δυνάμεων και της κρατικής καταστολής. Το ερώτημα τίθεται επιτακτικά: οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αγωνιούν για το μέλλον του λαού και του τόπου πώς πρέπει να απαντήσουν;

Αν θα θέλαμε να δώσουμε την πιο σύντομη απάντηση τότε θα λέγαμε πως η λύση βρίσκεται στη σύμπηξη ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Μια τέτοια διαπίστωση δεν είναι μια θεωρητική διακήρυξη, ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα. Υπάρχει μια σημαντικότατη εμπειρία από την ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και τη συγκρότηση μετώπων που πρέπει να αποτελέσει για το σήμερα εκείνο το εμπνευσμένο πολιτικό παράδειγμα που θα ανοίξει το δρόμο για νέες ελπιδοφόρες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις.

Θα επιχειρήσουμε, λοιπόν, να παρουσιάσουμε μερικές σημαντικές πλευρές από αυτήν την ιστορία όχι για να κάνουμε μια μηχανιστική μεταφορά στο σήμερα, αλλά για να δούμε πώς με δημιουργικό τρόπο μπορούμε  να πορευτούμε με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.

Α. Τι είναι η πολιτική του μετώπου και γιατί είναι μια αδήριτη ανάγκη

Τι είναι όμως η πολιτική του Μετώπου και γιατί μεγάλοι επαναστάτες όπως ο Λένιν και ο Δημητρόφ, αλλά και οι Έλληνες κομμουνιστές της προπολεμικής (και όχι μόνο) περιόδου την προώθησαν με επιμονή;

Είναι γνωστό πως εντός των λαϊκών στρωμάτων υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα συνείδησης, το ίδιο κι εντός της εργατικής τάξης. Αυτό οφείλεται στους θεσμούς αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, στο ότι δεν αποκρυπτογραφούνται εύκολα οι μηχανισμοί υλικής εκμετάλλευσης, στην πολιτική ομηρία, στην τρομοκρατία που διοχετεύεται από το σύστημα σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, στα διαφορετικά μεγέθη υλικών απολαβών κ.ά. Έτσι, υπάρχουν συνειδήσεις άλλες υποταγμένες, άλλες συντηρητικές, άλλες φοβισμένες, άλλες ταλαντευόμενες, άλλες αγωνιστικές και άλλες πρωτοπόρες. Μόνο που αυτές οι τελευταίες αποτελούν μια μειοψηφία και το ζητούμενο στους κοινωνικούς αγώνες, μικρούς ή μεγάλους, είναι  να κερδηθούν όσο το δυνατό περισσότερες συνειδήσεις με την πλευρά του αγώνα και των απελευθερωτικών οραμάτων και να ουδετεροποιηθούν κάποιες άλλες.

Γιώργος Ρούσης: Σχετικά με την κυβέρνηση υλοποίησης του μεταβατικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

«Ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις, η προβολή σήμερα ενός κοινοβουλευτικού-κυβερνητικού στόχου οδηγεί την αντικαπιταλιστική Αριστερά, άσχετα από προθέσεις, σε ρόλο παραπληρωματικό του ΣΥΡΙΖΑ».

Πρόκειται για απόσπασμα άρθρου* του συντρόφου Γιάννη Ελαφρού στο  «Πριν» της προηγούμενης Κυριακής.  

Επειδή κατά την ταπεινή μου γνώμη  τέτοιες διατυπώσεις οδηγούν  άσχετα από προθέσεις   στην ενίσχυση, αν όχι της Χρυσής  Αυγής,  του ΣΥΡΙΖΑ,  ως της μοναδικής αριστερής δύναμης που προτείνει μια άμεση κυβερνητική εναλλακτική από τη σημερινή, τοποθετούμαι απέναντι της μέσω της απάντησης που δίνω σε ορισμένα σχετικά με αυτό το ζήτημα ερωτήματα.

1. Η αντικαπιταλιστική και δη η κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας τύπου Τζανετάκη, ή τύπου ιταλικού «ιστορικού συμβιβασμού»;  Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
2. Η ίδια αριστερά θα πρέπει να   συμμετέχει, ή ακόμη και να στηρίξει μια κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών ή όπως αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μέσω συμβιβασμών με το κεφάλαιο  και τον ιμπεριαλισμό και δη την ΕΕ επικαλείται ότι μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα; Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
3. Η αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική  αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει ή να στηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση τύπου Τσάβες, με όλες την αντιφατικότητα της πολιτικής της; Απάντηση:  Ανάλογα με τον αν εκτιμά  ότι το πρόγραμμα της  προωθεί η όχι την υπόθεση του σοσιαλισμού.
4. Η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά  θα πρέπει να συμμετέχει σε μια μετωπική κυβέρνηση, η οποία προφανώς θα στηρίζεται από  ένα αντίστοιχο κοινωνικο-πολιτικό ισχυρό λαϊκό κίνημα, και θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο έχει επεξεργαστεί και προτείνει η ίδια, και το οποίο εκφράζει την  «μετωπική  συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς»(θέση 61); Απάντηση:  Κατηγορηματικά ΝΑΙ, διότι:

1.Αποτελεί θεωρητικά ατεκμηρίωτη παγκόσμια πρώτη σε ολόκληρο το μαρξιστικό ρεύμα, από τους κλασικούς του μέχρι τον δυτικό μαρξισμό, η γενική καταγγελία του κυβερνητισμού, ή ακόμη και η χρησιμοποίηση του  όρου αυτού.

2.Η αποτυχία ανάλογων κατά το παρελθόν εγχειρημάτων, όπως άλλωστε και η αποτυχία  των επαναστάσεων, ή εμπειριών όπως τα εργοστασιακά συμβούλια, δεν είναι δυνατόν να οδηγεί στην απόρριψή της προσπάθειας επανάληψης  τους λαμβάνοντας  υπόψη τα διδάγματα από τις ήττες.

3. Η άρνηση συμμετοχής σε μια μεταβατική κυβέρνηση και η αναμονή  του Αγίου σοσιαλισμού ουσιαστικά , ακυρώνει το περιεχόμενο της μεταβατικής πρότασης, και ως προς αυτό τουλάχιστον σημαίνει ταύτιση με το ΚΚΕ. Αν δεχτούμε μια τέτοια άποψη προκύπτει το ερώτημα ποιος θα υλοποιήσει τα προτεινόμενα  στο μεταβατικό πρόγραμμα που προτείνουμε στη θέση 43 .

Πορτογαλία – João Ferreira do Amaral: »Γιατί πρέπει να φύγουμε απο το ευρώ».

Φουντώνει η δημόσια συζήτηση για τα »δεινά» του ευρώ 

»Μόνη ελπίδα το εσκούδο»

Αναδημοσιεύουμε  χωρίς σχόλια  απο το bankingNews.gr  ρεπορτάζ για την συζήτηση που έχει ανάψει στην Πορτογαλία με αφορμή το βιβλίο του καθηγητή οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας ,João Ferreira do Amaral , »Γιατί πρέπει να φύγουμε απο το ευρώ».

 Πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Θραύση κάνει στην Πορτογαλία το βιβλίο του Joao Ferreira do Amaral, το οποίο αναζητά τον «ένοχο» για τα οικονομικά δεινά που υφίστανται οι Πορτογάλοι.

Το βιβλίο με τίτλο «Γιατί πρέπει να φύγουμε από το ευρώ» έχει πυροδοτήσει μια άνευ προηγουμένου συζήτηση στην Πορτογαλία (τηλεοπτικά debate, δημόσιες διαλέξεις, άρθρα στις εφημερίδες) για τα αίτια της οικονομικής κρίσης στην χώρα. Το δίλημμα που τίθεται είναι εάν για αυτήν την κατάσταση ευθύνεται η πολιτική της λιτότητας στο πλαίσιο του προγράμματος διάσωσης ή αν υπαίτιο για την κρίση είναι το ίδιο το ευρώ.

Και ενώ η δημόσια συζήτηση αναλώνεται στο εάν η Πορτογαλία έχει πράγματι μπροστά της ένα ρεαλιστικό μονοπάτι να επιτύχει την οικονομική ανάκαμψη μέσα στην Ευρωζώνη, ο συγγραφέας του βιβλίου είναι κατηγορηματικός: «Η Πορτογαλία δεν έχει καμία ελπίδα να ανακάμψει γρήγορα με το να είναι μέρος μιας νομισματικής ένωσης με ένα τόσο ισχυρό νόμισμα. Ευτυχώς, αυτό το ζήτημα έχει πάψει να αποτελεί ταμπού και πλέον γίνεται ευρεία συζήτηση τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό».

Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, ο οποίος είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας και έχει υπηρετήσει στο υπουργείο Οικονομικών, μόνη ελπίδα για την Πορτογαλία είναι η επιστροφή στο εσκούδο, κάτι που θα σήμαινε τη ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος αλλά ταυτόχρονα θα καθιστούσε τα προϊόντα της χώρας πιο φθηνά και θα εκτόξευε τις εξαγωγές.

Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Pedro Passos Coelho επιμένει ότι η έξοδος της Πορτογαλίας από την Ευρωζώνη θα συνιστούσε μια καταστροφή για την χώρα και ότι εάν δεν ανταποκριθεί στις μνημονιακές της υποχρεώσεις, τότε θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ.

Κολομβία: άμεση απελευθέρωση των ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων ASTRACATOL-FENSUAGRO που έπεσαν θύματα μαζικών συλλήψεων στην Τολίμα

Καμπάνια  για την απελευθέρωση των συνδικαλιστών της Τολίμα

http://www.tlaxcala-int.org/campagne.

διαθέσιμες μεταφράσεις

 Français  English  Italiano  Deutsch  Català 

Svenska  فارسی  Esperanto  Ελληνικά  Türkçe 

 Αν θέλετε να συμμετέχετε σε αυτήν την εκστρατεία

Κάντε κλικ εδώ για να υπογράψετε

 

Φτάνει πια η κρατική τρομοκρατία: η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει την ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας! 

Στις 9 Μαΐου, ο κολομβιανός στρατός πραγματοποίησε μαζικές συλλήψεις των ηγετών αγροτών του Συνδικάτου ASTRACATOL , μέλους της FENSUAGRO-CUT, σε διάφορα χωριά της περιοχής της Τολίμα. Η εντολή δόθηκε από το τοπικό δικαστήριο (Juzgado de Purificación ) με την κατηγορία της » υποκίνησης για ανατροπή’’ και ‘’εξέγερση’’ λόγω της υποτιθέμενης σχέσης τους με τους αντάρτες της FARC-EP   και με βάση καταθέσεις έμμισθων μαρτύρων (μέσω του δικτύου πληροφοριοδοτών). Πρόκειται για  ξεκάθαρη δικαστική παρέμβαση με στόχο την καταστολή της κοινωνικής διαμαρτυρίας ενάντια στα ορυχεία  και τα μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα που σχεδιάζουν διάφορες πολυεθνικές εταιρείες στην περιοχή.

Οι οκτώ συλληφθέντες, Ramiro Bazurdo Gonzalez, Guillermo Cano Antonio Borja, Floricel Buitrago Cangrejo, Norberto García García, Gonzalo Ernesto Pastor Mora, Constantino Mayorga García, José Guillermo Pacheco Cruz και Edilberto Mayorga García, είναι όλοι αγρότες , στελέχη του συνδικάτου ASTRACATOL και μέλη του κοινωνικού και πολιτικού κινήματος Marcha Patriótica. Ο Guillermo Cano Antonio Borja είναι ο συντονιστής του τμήματος Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ASTRACATOL και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της FENSUAGRO, ιδιότητα με την οποία συμμετείχε στο Φόρουμ για την Πολιτική Συμμετοχή που διοργανώθηκε στην Μπογκοτά από το UNDP και το Εθνικό Πανεπιστήμιο από τις 28 έως 30 Απριλίου . Εκεί έθεσε στο τραπέζι του διαλόγου για την Ειρήνη στην Αβάνα μια σειρά προτάσεων προκειμένου να διασφαλισθεί ότι η πολιτική συμμετοχή των πολιτών στην Κολομβία θα μπορεί να ασκείται χωρίς τον κίνδυνο ποινικοποίησης,απειλής, εκτόπισης ή δολοφονίας από κρατικούς ή παραστρατιωτικούς μηχανισμούς .

Η δραστηριότητα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αγροτών , της ζωής, του εδάφους και της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι έγκλημα, αλλά ένα θεμελιώδες πολιτικό δικαίωμα, που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα και τους νόμους της Δημοκρατίας της Κολομβίας.

Το συνδικάτο των εργαζομένων αγροτών της Τολίμα (ASTRACATOL) που ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2007 μετά από τους μεγάλους αγώνες των αγροτών στο Ibagué ,έχει υποστεί μεγάλες διώξεις και υποφέρει από  την κρατική και παρακρατική βία. Αρκετοί από τους ηγέτες του έχουν δολοφονηθεί. Το Νοέμβριο του 2011 οκτώ ακόμα ηγέτες του ASTRACATOL συνελήφθησαν μαζικά στο La Marina (Chaparral) στη βάση ψευδών καταθέσεων έμμισθων μαρτύρων με  σκοπό την δίωξη όλων  εκείνων που αντιδρούσαν και διαμαρτύρονταν ενάντια στο κράτος ή τις πολυεθνικές εταιρείες.

Αυτά τα οκτώ μέλη του ASTRACATOL , οι   Edwin Lugo Caballero, José Norbey Lugo Caballero, Arcesio Díaz, Aycardo Morales Guzmán, Saan Maceto Marín, Fredynel Chávez Marín, Alexander Guerrero Castañeda και Armando Montilla Rey, κρατούνται εδώ και ενάμιση χρόνο ,ζουν κάτω απάνθρωπες συνθήκες στις φυλακές χωρίς καμία από τις κατηγορίες να έχει αποδειχθεί .

Αυτά τα επίπεδα της ποινικοποίησης και της πολιτικής καταπίεσης εναντίον των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, όπως των ASTRACATOL-FENSUAGRO και Marcha Patriótica δείχνουν ότι η κυβέρνηση και το Κολομβιανό κράτος ενώ μιλάει για ειρήνη και προβάλλει απαιτήσεις , εξαπολύει ένα στρατιωτικό και παραστρατιωτικό πόλεμο εναντίον άοπλων ανθρώπων, καταστρέφοντας τις ζωές χιλιάδων οικογενειών που έχουν πραγματικά δεσμευτεί για την οικοδόμηση της ειρήνης στη χώρα τους ,για μια Κολομβία όπου τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν θα αποτελούν ευσεβείς πόθους.

ΜΑΧΩΜΕ: Ευρωπαϊκή ενοποίηση, γεωπολιτικές αντιθέσεις στη Μεσόγειο και η πολιτική της Αριστεράς

2PTYXO’b’ekdilosi’maxome

«Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης και Έρευνας» –  ΜΑΧΩΜΕ

Το νέο διήμερο του «Μαρξιστικού Χώρου Μελέτης και Έρευνας» (ΜΑΧΩΜΕ), έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή. Η βαθιά και παρατεταμένη κρίση που βιώνει ο ελληνικός λαός, επηρεάζει άμεσα τα πολιτικά «δρώμενα»  στη χώρα και τη γεωπολιτική θέση της στο ευρύτερο ευρωπαϊκό και Μεσογειακό περίγυρο. Ταυτόχρονα η κρίση της Ευρωζώνης ρίχνει βαριά τη σκιά της στις χώρες και τους λαούς, ιδιαίτερα του Μεσογειακού Νότου, περιπλέοντας τις γεωπολιτικές αντιθέσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η Κύπρος για μια ακόμα φορά βρίσκεται στη δίνη των γεωπολιτικών αντιθέσεων, καθώς και της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης εξ’ αιτίας εγχώριων και υπερεθνικών πολιτικών επιλογών.

Σκοπός του νέου «διήμερου» του ΜΑΧΩΜΕ, είναι να φωτίσει τις νέες πτυχές των εξελίξεων και τις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις που αναπτύσσονται στην ευρύτερη περιοή και σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην ευρωζώνη να προσδιορίσει την εναλλακτική στρατηγική εξόδου της χώρας από την κρίση, με επίκεντρο τα συμφέροντα του ελληνιού λαού και συνολικά της ελληνικής κοινωνίας.

Διήμερο Μαρξιστικού Προβληματισμού

Ευρωπαϊκή ενοποίηση, γεωπολιτικές αντιθέσεις στη Μεσόγειο και η πολιτική της Αριστεράς

 

29-30Μαΐου 2013, Νομική Σχολή Πανεπιστημίου Αθήνας,

Σόλωνος 57, 1^ος όροφος, Αμφιθέατρο «Παπαρηγόπουλου»

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Τετάρτη 29 Μαΐου ’13, ώρα 7.30’-10.30’ μμ

Γεωπολιτική θέση της Ελλάδος και διεθνές περιβάλλον

Άνοιγμα εκδήλωσης εκ μέρους Δ.Σ. του ΜΑΧΩΜΕ, Γιάννης Τόλιος

Συντονίστρια: Ρουμανέα Μάγδα, επισκέπτρια καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Σόφιας

Εισηγήσεις (15’)

«Ελλάδα και γεωστρατηγικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο», Μελάς Κώστας, διδάκτωρ οικονομικών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

 «Η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ-ΝΑΤΟ και σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα», Θεωνάς Γιάννης πρ. ευρωβουλευτής

«Κύπρος-Ευρωζώνη, γεωπολιτικές αντιθέσεις και η στρατηγική της Αριστεράς», Κατσουρίδης Νίκος, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΑΚΕΛ,

Ανεξάρτητη και πολυδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική: Ευρώπη, Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, Δρίτσας Θόδωρος, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ

Στάθης Κουβελάκης: Λύση, αριστερή κυβέρνηση, εθνικό νόμισμα και έξοδος από το Μνημόνιο

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σε κείμενό μου σχετικά με τις επιπτώσεις ενδεχόμενης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα («Ε» 18/4/13) είχα καταπιαστεί με το διαδεδομένο επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για το λαϊκό εισόδημα λόγω της πληθωριστικής πίεσης που προκαλεί η ανατίμηση των εισαγόμενων ειδών, με δεδομένο ότι το νέο εθνικό νόμισμα θα είναι σίγουρα υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ.

Αναφερόμενος στην εμπεριστατωμένη μελέτη των Μαριόλη και Κάτσινου, έγραφα ότι οι αναμενόμενες πληθωριστικές πιέσεις, υπολογιζόμενες στη βάση μιας υποτίμησης της τάξης του 50%, θα είναι μέτριες (9% τον πρώτο χρόνο, ραγδαία μειούμενες κατόπιν), πολύ χαμηλότερες από αυτές που γνώρισε η Ελλάδα στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με την ίδια μελέτη, η ελληνική οικονομία θα ανακτούσε ανταγωνιστικότητα της τάξης του 37%, χωρίς τη βάρβαρη «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή το σφαγιασμό του εργατικού κόστους που επιβάλλεται από τα Μνημόνια, κάτι που θα οδηγούσε σε αύξηση του ΑΕΠ κατά τουλάχιστον 7% με 8%.

Για να αντικρούσει τα παραπάνω, ο Κώστας Καλλωνιάτης («Ε» 26/4/13) αναφέρεται στην εμπειρία των υποτιμήσεων των ετών 1953, 1983 και 1988 που μεταφράστηκε σε υψηλό πληθωρισμό και σε επακόλουθες εργατικές κινητοποιήσεις σ’ ό,τι αφορά την πρώτη και, στις υπόλοιπες δύο, σε αύξηση μεν των πραγματικών αποδοχών αλλά εν τέλει σε μείωση του μερίδιού τους στο ΑΕΠ, καθώς και σε αύξηση της ανεργίας χωρίς θετικά αποτελέσματα (μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον) στις εξαγωγές.

Πολύ φοβάμαι πως ο Κ. Καλλωνιάτης απαντά σε κάτι που δεν ισχυρίστηκα, ενώ δεν μπαίνει στην ουσία του ζητήματος που, όπως διαφαίνεται από τη σχετική ομοφωνία της διεθνούς οικονομικής συζήτησης, είναι ότι η ένταξη μιας οικονομίας σαν την ελληνική σε ένα προφανώς υπερτιμημένο για τις επιδόσεις της κοινό νόμισμα έχει μοιραία καταστροφικές επιπτώσεις στις προοπτικές ανάπτυξής της και οδηγεί στις μνημονιακές «εσωτερικές υποτιμήσεις» ως μοναδικό τρόπο ανάκτησης της απολεσθείσας ανταγωνιστικότητας. Το αν οι αναμενόμενες πληθωριστικές πιέσεις θα οδηγήσουν ή όχι σε απώλειες πραγματικών μισθών, ή (κάτι που δεν είναι το ίδιο) σε μείωση του μερίδιού τους στο ΑΕΠ, εξαρτάται πράγματι πρωτ’ απ’ όλα από τους ταξικούς συσχετισμούς δύναμης, για τους οποίους καθοριστική σημασία έχει τι είδους κυβέρνηση διαχειρίζεται μια τέτοια κατάσταση.

Ανρί Ντυτιγιέ

Henri Dutilleux ( 22 Ιανουαρίου1916 – 22 Μαΐου 2013 )

Symphonie n° 1,(1951)

Ο Γάλλος συνθέτης Ανρί Ντυτιγιέ  έφυγε από τη ζωή στις 22 Μαΐου 2013, σε ηλικία 97 ετών

Αυτός ο γλυκός άνθρωπος με τη μεγάλη σεμνότητα, είχε την τύχη τον Ιανουάριο του 2013, στα 97α γενέθλιά του, να δει να κυκλοφορεί το CD του έργου του με τίτλο Αντιστοιχίες (Correspondances) , που συνέθεσε το 2003 και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από την φιλαρμονική Ορχήστρα του ραδιοσταθμού «Radio France», υπό τη διεύθυνση του Φιλανδού μαέστρου Εζα Πέκα Σάλονεν.

«Μου προσφέρατε μια απέραντη χαρά», είπε ο ηλικιωμένος συνθέτης με την εύθραυστη υγεία, που εκινείτο πλέον με αναπηρική καρέκλα αλλά ακτινοβολούσε πραγματικά, κατά τη διάρκεια της μικρής γιορτής στο Maison de la Radio στο Παρίσι.

Ο Εζα Πέκα Σάλονεν τον έχει χαρακτηρίσει  ως »τον μεγαλύτερο εν ζωή συνθέτη». Ο μουσικοκριτικός Κλοντ Κλειμάν, που του έχει  πάρει πολλές συνεντεύξεις ,οι οποίες δημοσιεύθηκαν από τον εκδοτικό οίκο Actes Sud, τον χαρακτηρίζει  ως »μοντέρνο κλασικό» ή »κλασικό της avant-garde».

Η μουσική του Ανρί Ντυτιγιέ, μπόρεσε να γοητεύσει ένα ευρύ κοινό. Ανάμεσα στα πιο πολυπαιγμένα έργα του, είναι το κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα με τίτλο Ένας ολόκληρος κόσμος μακριά (Tout un monde lointain) που σημείωσε τόσο μεγάλη επιτυχία όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά κατά την έναρξη του Φεστιβάλ της Aix-en-Provence (Νότια Γαλλία) το 1970 που το κοινό ζητούσε με μεγάλη επιμονή από την ορχήστρα να ξαναπαίξει ολόκληρο το έργο για δεύτερη φορά.

Tout un monde lointain, (1970)

Φ.Μπίλιας-Ν.Παπακανάκης: Υπάρχει ζωή για την αγροτική παραγωγή μετά την ΕΕ και το ευρώ;

Πηγή: Ο Άλλος Δρόμος

Μπορεί μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να διασφαλίσει αυτάρκεια στην αγροτική της παραγωγή; Οι φυσικοί πόροι, η τεχνογνωσία, οι υποδομές, οι πρώτες ύλες (πετρέλαιο, λιπάσματα, σπόροι) υπάρχουν; Αν επιλέξουμε διαφορετικό δρόμο από αυτόν που μας σερβίρουν ως μονόδρομο κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας; Εκεί άλλωστε επενδύει και ο αντίπαλος: στην πείνα και την εξαθλίωση που υποτίθεται ότι μας περιμένει, αν οι αγορές μάς κλείσουν την πόρτα.

Η χώρα των υπηρεσιών που εισάγει τα πάντα, με τους τεμπέληδες αγρότες που κάνουν μερσεντές τις επιδοτήσεις, η αναπαραγωγή της κουλτούρας του «Ηλία ρίχ’ το [1]» για την ελληνική ύπαιθρο είναι μια άριστη αφήγηση του τότε, ιδανικό υπόστρωμα για την αφήγηση του τώρα: η Ελλάδα, αν φύγει από ΕΕ και ευρώ, δεν θα μπορεί να παράγει ούτε φυτά που βγαίνουν αυτοφυώς! Είναι τα πράγματα όμως έτσι; Το παρόν άρθρο δεν θα επιχειρήσει ούτε να δώσει εύκολες απαντήσεις, ούτε ολοκληρωμένες προτάσεις. Επιχειρεί όμως να ψηλαφίσει δρόμους σε μια συζήτηση που έχει ανοίξει στην ελληνική κοινωνία και αφορά το ερώτημα «μετά το ευρώ τι» και στην αγροτική παραγωγή.

Η πρόσδεση της αγροτικής παραγωγής στις πολιτικές της ΕΕ 

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική

Η πλήρης υιοθέτηση και στήριξη, από πλευράς εθνικών κυβερνήσεων, των πολιτικών της ΕΕ οδήγησε στην υλοποίηση της αναθεωρημένης ΚΑΠ του 2003 [2] με βασικούς άξονες την αποσύνδεση της επιδότησης από την παραγωγή [3], τη σταδιακή περικοπή των επιδοτήσεων μέσω της ενιαίας ενίσχυσης και την εισαγωγή της έννοιας της πολλαπλής συμμόρφωσης [4]. Αυτό το πλαίσιο, σε συνδυασμό με τη χρησιμοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων όχι για τις πραγματικές ανάγκες των παραγωγών αλλά για το χτίσιμο εκλογικής πελατείας (μέσω των αποδομημένων και κομματικών αγροτικών συνεταιρισμών και ενώσεων), δημιουργεί μια θλιβερή πραγματικότητα.

Μεγάλη μείωση του όγκου της αγροτικής παραγωγής, τόσο φυτικής όσο και ζωικής προέλευσης, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη σχεδόν εξαφάνιση της παραγωγής καπνού και τεύτλων. Αύξηση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου των αγροτικών προϊόντων. Μείωση των εξαγωγών και αύξηση των εισαγωγών με αποτέλεσμα την περαιτέρω αύξηση της διατροφικής εξάρτησης της Ελλάδας. Σημαντική συρρίκνωση της συνεισφοράς της γεωργίας στο ΑΕΠ, που αποκαλύπτει τη σταδιακή υποτίμηση της αξίας της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής: από 8% το 2001 σε 5% το 2004 και σε λιγότερο από 3% το 2007.

Το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο, σε συνδυασμό με την εκρηκτική αύξηση του κόστους παραγωγής (πετρέλαιο, λιπάσματα, ζωοτροφές, φυτοπροστατευτικά, πολλαπλασιαστικό υλικό), ωθεί τους μικρομεσαίους παραγωγούς στην αύξηση του δανεισμού τους από τις τράπεζες και τη σταδιακή εγκατάλειψη των εκμεταλλεύσεών τους με αποτέλεσμα τη μείωση του αγροτικού πληθυσμού σχεδόν στο 9% του ενεργού πληθυσμού.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Η απροσδόκητη αντοχή του καθεστώτος Άσαντ

Αντεπίθεση του κυβερνητικού στρατού, ενώ η Συρία απειλείται άμεσα με διχοτόμηση

εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το περασμένο καλοκαίρι, η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών, BND, παρέδιδε σε κυβερνητικούς αξιωματούχους έκθεση για τη συριακή κρίση, η οποία εκτιμούσε ότι το καθεστώς Ασαντ θα έπεφτε το αργότερο στις αρχές του 2013. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, ο επικεφαλής της υπηρεσίας, Γκέρχαρντ Σίντλερ, έχει αλλάξει γνώμη. Σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel, ο Σίντλερ παρουσίασε την αναθεωρημένη εκτίμηση της BND σε μυστική σύσκεψη επιλεγμένων πολιτικών. Το βασικό συμπέρασμα: οι αντάρτες είναι αυτοί που έχουν τώρα το πρόβλημα, καθώς ο κυβερνητικός στρατός αντεπιτίθεται και έχει σοβαρά κέρδη. Παρότι ο Ασαντ δεν μπορεί να επιτύχει συντριπτική νίκη, ενισχύει τη θέση του, παρατείνοντας ένα αδιέξοδο χωρίς ημερομηνία λήξης.

Οι εκτιμήσεις του Βερολίνου συμπίπτουν με την εικόνα που περιγράφουν καλά πληροφορημένες αραβικές πηγές. Σύμφωνα με αυτές, ο κυβερνητικός στρατός κατάφερε, τις τελευταίες εβδομάδες, να απωθήσει τους αντικαθεστωτικούς από τα περισσότερα περίχωρα της Δαμασκού και να κόψει τις γραμμές ανεφοδιασμού τους, από τα νότια σύνορα μέχρι την κεντρική πόλη της Χομς. Από την περασμένη Κυριακή, άρχισε σφοδρή επίθεση στον στρατηγικής σημασίας σουνιτικό θύλακο του Κουσαΐρ, που ελέγχει την επικοινωνία της Δαμασκού με την παράκτια ζώνη, όπου βρίσκονται τα προπύργια των Αλαουιτών Λαττάκεια και Ταρτούς, αλλά και με τη διαφιλονικούμενη, από τα δύο στρατόπεδα, Χομς.

Όπως αναγνώρισε στο πρακτορείο Reuters ηγετικό στέλεχος της αντιπολίτευσης, «αν χάσουμε το Κουσαΐρ, χάνουμε και τη Χομς και αν χάσουμε τη Χομς, χάνουμε την καρδιά της Συρίας». Η πτώση του Κουσαΐρ θα σήμαινε, πρακτικά, ότι ο Ασαντ θα είχε διασφαλίσει ολοκληρωτική κυριαρχία σε ένα άτυπο «Αλαουιστάν», από τα ιορδανικά σύνορα μέχρι τη Χομς και τις ακτές της χώρας, περνώντας από τη Δαμασκό, κι ότι θα μπορούσε να εξαπολύσει από καλύτερες θέσεις αντεπίθεση στο βόρειο μέτωπο, με βασικό στόχο τη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το Χαλέπι.

Μεγάλες δυνάμεις της Δύσης απέδωσαν την απροσδόκητα αποτελεσματική αντεπίθεση του Ασαντ στη συστράτευση της λιβανικής, φιλοϊρανικής οργάνωσης Χεζμπολάχ στο πλευρό του κυβερνητικού στρατού και στη συνεχιζόμενη ενίσχυση του τελευταίου από Ρωσία και Ιράν. Οι παράγοντες αυτοί είναι υπαρκτοί, αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν την αντιστροφή των εξελίξεων, εις βάρος της αντιπολίτευσης. Πολύ περισσότερο, που η τελευταία απολαμβάνει ευρύτατης οικονομικής και πολιτικής στήριξης, άμεσα από Τουρκία, Κατάρ και Σαουδική Αραβία και έμμεσα από ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία.

Γιώργος Ρούσης: Αριστερό Ριζοσπαστικό Μέτωπο, τώρα!

Εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η αναγκαιότητα άμεσης συγκρότησης ενός πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς προκύπτει από: Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει σε όλα τα πεδία ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, απεμπολώντας προς τούτο και τα τελευταία ίχνη συγκρουσιακής διάθεσης.

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ και μετά την αλλαγή του γ.γ. της Κ.Ε. του συνεχίζει ακάθεκτα να κυριαρχείται από τη λογική «το μοναστήρι να ‘ναι καλά» και από τη μη κάλυψη του κενού ανάμεσα στον παραμορφωμένο σοσιαλισμό, που πρεσβεύει, και τις συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις, τις οποίες και φρενάρει πιο εσπευσμένα όταν δεν τις ελέγχει.

Το γεγονός ότι οι συνιστώσες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η κάθε μία από μόνη της, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.

Το γεγονός ότι η αυθόρμητη λαϊκή συνείδηση -και κατ’ επέκταση το αυθόρμητο μαζικό κίνημα- όχι μόνον δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επαναστατικοποιηθεί, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να παρασυρθεί από τον κατ’ επίφαση φασιστικό αντισυστημισμό, ο οποίος αλωνίζει, και επειδή απουσιάζει μια ισχυρή αντισυστημική Αριστερά.

Από την αναγκαιότητα να ανοίξουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό, μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου Είναι, που θα πείθει ότι υπάρχει λύση εκτός των σημερινών τειχών. Το Μέτωπο αυτό θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών μαζών -δίχως να υποτάσσεται σε αυτό- και να επιδιώκει να το ανυψώσει σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Από αυτήν τη σκοπιά θα πρέπει να αξιοποιηθούν κυρίως:

– το γεγονός ότι η κρίση αποσαθρώνει την αντικειμενική βάση της συναινετικής αποδοχής της αστικής κυριαρχίας,

– το γεγονός ότι η ένταση του αυταρχισμού συμβάλλει στην αποκάλυψη του κίβδηλου χαρακτήρα της αστικού τύπου λαϊκής κυριαρχίας,

– το γεγονός ότι αμφισβητείται από όλο και ευρύτερες μερίδες του πληθυσμού ο ρόλος των αγορών και δη του τραπεζικού κεφαλαίου,

– το γεγονός ότι η απόρριψη της Ε.Ε. τείνει να γίνει πλειοψηφική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κάτι που μπορεί να αποτελέσει ένα από τα θεμέλια ενός σύγχρονου διεθνισμού.

Το Μέτωπο αυτό δεν έχει νόημα και δεν θα έχει παρά αμυδρή απήχηση στις λαϊκές μάζες, στο βαθμό που το πρόγραμμά του δεν προτείνεται να υλοποιηθεί από μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν οι συνιστώσες του.

Κώστας Λαπαβίτσας: Η επαναφορά της ευρωπαϊκής Αριστεράς

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η παγκόσμια κρίση του 2008 και πολύ περισσότερο η κρίση της Ευρωζώνης που ξέσπασε το 2010 βρήκαν την ευρωπαϊκή Αριστερά απροετοίμαστη. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, αλλά και τριάντα χρόνια μέσα στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, η Αριστερά ουσιαστικά δεν πίστευε πια ότι ολικές κρίσεις θα μπορούσαν να συμβούν σε ώριμες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Τέτοια φαινόμενα ανήκαν στον αιματηρό 20ό και στον ξεχασμένο 19ο αιώνα. Στον 21ο αιώνα, το πολύ να συνέβαιναν στις αναπτυσσόμενες χώρες λόγω κακοδιοίκησης και θεσμικών αδυναμιών.

Στην Ευρώπη το μόνο πραγματικό ζήτημα ήταν η διαχείριση των κανόνων της αγοράς, με τρόπο ώστε τα εργατικά και λαϊκά στρώματα να αποσπούν κάποια οφέλη. Οσο για το σοσιαλισμό…

Το επιστέγασμα αυτής της παθητικότητας ήταν ο «ευρωπαϊσμός», ένα συνονθύλευμα αυθαίρετων θέσεων που πήρε τη διάσταση δόγματος. Η υπερβατική «Ευρώπη» ήταν ο χώρος της «μαλακής ισχύος» και της προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων, σε αντιδιαστολή με τον ανελέητο και πολεμοχαρή ιδιωτικό καπιταλισμό των ΗΠΑ.

Για πιο ανήσυχους αριστερούς, η Ε.Ε. ήταν μια καπιταλιστική «ολοκλήρωση», δηλαδή ένα εκ φύσεως προοδευτικό μόρφωμα, το οποίο ξεπερνούσε τα όρια του καταπιεστικού έθνους-κράτους. Μαζί με λίγη γαρνιτούρα περί «Ευρώπης των κινημάτων», ο στόχος μεγάλου τμήματος της Αριστεράς έγινε η παραπέρα «βελτίωση» της Ε.Ε.

Το ευρώ ήταν το επιστέγασμα αυτής της ιδέας, το κοινό πλέγμα που έδενε στην πράξη τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η ιστορική ήττα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, με άλλα λόγια, την οδήγησε στο να κρατήσει την παλιά σοσιαλιστική ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, αλλά να της αφαιρέσει οποιοδήποτε ανατρεπτικό περιεχόμενο. Για να απαλλαγεί από τη βαριά κληρονομιά των μπολσεβίκων, η Αριστερά επέστρεψε στα λανθασμένα ιδεολογήματα της Δεύτερης Διεθνούς, ότι, δηλαδή, ο καπιταλισμός δημιουργεί προοδευτικές «ολοκληρώσεις» και ο στόχος του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είναι να τις μετατρέπει σε προοδευτικά κοινωνικά μορφώματα.

Και τι θα μπορούσε να είναι πιο «αντικειμενικά» προοδευτικό από την Ε.Ε. και την ΟΝΕ; Υπερβαίνουν τα όρια του έθνους-κράτους, φέρνουν ειρήνη στην Ευρώπη, επιτρέπουν τον έλεγχο του κεφαλαίου και ούτω καθ’ εξής.

ΙΟΣ: Η “Κρυπτεία” του κυρίου Γενικού

ΤΙ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΜΕ ΤΟΝ Π. ΜΠΑΛΤΑΚΟ;

 ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

  Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς 

Δεν είναι μόνο η μανιάτικη καταγωγή που ενώνει τον συνεργάτη του πρωθυπουργού Π. Μπαλτάκο με τον χρυσαυγίτη Ν. Μιχαλολιάκο. Τους συνδέει και η λατρεία ενός δολοφονικού εθίμου της αρχαίας Σπάρτης που ο ένας το υμνεί και ο άλλος το εφαρμόζει

Τελικά ποιος είναι αυτός ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης; Για ποιο λόγο έχει ορθώσει το πολιτικό του ανάστημα απέναντι στις απέλπιδες προσπάθειες του κ. Ρουπακιώτη να καταθέσει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι παρά η καθυστερημένη υλοποίηση μιας ανειλημμένης υποχρέωσης της ελληνικής πολιτείας; Ποιο είναι αυτό το μη εκλεγμένο πολιτικό στέλεχος, το οποίο μπορεί να επιλέγει αν «χρειάζεται» ή «δεν χρειάζεται» να προσαρμοστεί η ελληνική έννομη τάξη σε μια απόφαση-πλαίσιο της Επιτροπής της Ε.Ε., παρά το γεγονός ότι η κοινωνική πραγματικότητα βοά και το ρατσιστικό έγκλημα έχει γίνει καθημερινή πραγματικότητα για τις γειτονιές των μεγάλων πόλεων;

Είναι βέβαια γνωστό ότι τη δύναμή του ο κ. Παναγιώτης Μπαλτάκος την αντλεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με τον οποίο τον συνδέει παλιά στενή πολιτική συνεργασία. Εξίσου γνωστό είναι ότι στο άμεσο περιβάλλον του κ. Σαμαρά βρίσκονται από την εποχή ακόμα της «Πολιτικής Ανοιξης» άτομα με ανοιχτά ακροδεξιές απόψεις, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη του Σάββα Χατζηπαρασκευά, εκδότη της φιλοχουντικής και ρατσιστικής εφημερίδας «Στόχος», και φυσικά τα στελέχη του ΛΑΟΣ (Βορίδης, Γεωργιάδης), τα οποία ήδη δίνουν τον δικό τους τόνο στην κυβερνητική παράταξη με την άνεση που τους παρέχει η ευλογία της ηγεσίας.

Αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον στην περίπτωση του κ. Μπαλτάκου είναι ότι πρόκειται για έναν λόγιο. Δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος του προσωπικού μηχανισμού του κ. Σαμαρά. Ενδιαφέρεται για την αρχαία Ιστορία και ειδικά για τη Σπάρτη, χάρη στη μανιάτικη καταγωγή του. Από το 2004 έχει γράψει μάλιστα δύο ιστορικά μυθιστορήματα, με κυκλοφοριακή επιτυχία και αρκετά θετικές βιβλιοκρισίες.

Πώς συνδυάζεται ο συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής με τον άνθρωπο που έδιωξε κακήν κακώς από το γραφείο του την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δηλώνοντας ρητά ότι δεν τον ενδιαφέρουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε η Επιτροπή; Την απάντηση θα τη βρούμε διαβάζοντας αυτές ακριβώς τις λογοτεχνικές απόπειρες του κ. Μπαλτάκου.

«Ο ΠΑΤΕΡΑΣ» του Στρίντμπεργκ

Εθνικό Θέατρο, Κεντρική Σκηνή, 1988

»Ανήσυχος»

Πηγή: parallhlografos.wordpress.com  

*Σημείωση: Οι παράγραφοι που έχουν διαφορετικό χρώμα πάνε μία-μία. Η μία αφήγηση δεν εμπλέκεται στην άλλη.

της Σωσώ Ζερό. Απαλλοτριώνει ο DrAluca…

Δεν αντέδρασε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δεχόταν την προσβολή αδιαμαρτύρητα, αλλά του ήταν αδύνατο να το υποστεί ΚΑΙ σήμερα. Και μπροστά σε τόσο κόσμο. Εδώ και καιρό, πολύ καιρό η ίδια ιστορία! Ξεροκατάπιε. Δε μίλησε. Πάλι δε μίλησε! Ένιωσε να σιγοβράζει, να φουντώνει το αίμα του, να σκάει το κεφάλι του από θυμό, να πνίγεται… Κάνοντας ένα νεύμα στον Επόπτη γραμμής, έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στις τουαλέτες του κεντρικού κτιρίου για να πάρει μια βαθιά ανάσα. Έριξε νερό στο μέτωπο του και έπιασε την καρδιά του. Πόσο θα ‘θελε να ‘χει το θάρρος εκείνου του παλιόφιλου, του Νικόλα, που πήγε και κάπνισε ένα ολόκληρο τσιγάρο παρακαλώ στις τουαλέτες, αψηφώντας το συναγερμό και την σχεδόν αυτόματη σύλληψη του -από την Ασφάλεια του Ιδρύματος- σαν ιδανικός αυτόχειρας.. Πόσο θα θελε να βροντήξει δυνατά την πόρτα πίσω του, φωνάζοντας και βλαστημώντας για τα χαμένα του όνειρα, για την κακή του νιότη.. αλλά όχι.. δε θα τους έκανε τη χάρη! Μόλις η καρδιά του πήρε τον κανονικό της χτύπο, γύρισε στωικός και ελαφρά χαμογελαστός στο πόστο του. Σκέφτηκε πως ο λόγος του Επόπτη ήταν σε όλους εριστικός. Σε όλους ειρωνικός – τον είχαν πια συνηθίσει- και πως η απαξία στη δουλειά και στην υπερπροσπάθεια τους, δεν ήταν παρά ο τρόπος του άξεστου ανώτερου να ρίχνει ύπουλα το ηθικό των κατωτέρων του.

Το ΙΔΡΥΜΑ βρίσκεται στο κέντρο της πόλης -μοίρα και προορισμός μαζί- και το σέβονται όλοι όσοι δεν ομολογούν πως το φοβούνται. Ζούνε χάρη σ’ αυτό τουλάχιστον οι μισές οικογένειες της πόλης, αφού το λιγότερο ένα μέλος από καθεμιά τους είναι διορισμένο ισόβια με δυνατότητα μικρών αυξήσεων ανά δεκαετία καθώς και συνταξιοδότηση. Κανείς δεν ονειρεύτηκε ποτέ να δουλέψει εκεί, αλλά ποιος πετάει μια τέτοια οριακά καλή τύχη απ’ το παράθυρο; Έτσι, από τη μια μέρα στην άλλη, ο καθένας μπορεί να πάει αρχικά για λίγο καιρό και εν τέλει να μείνει μια ζωή, αφού τη μικρύνει βεβαίως αρκετά ώστε να χωρέσει. Πάει λέει, μέχρι να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα πραγματοποιήσει το μεγάλο του Όνειρο, αυτό δηλαδή που γεννήθηκε ο καθένας για να ζήσει. Όλοι έχουν από ένα τέτοιο μεγάλο Όνειρο, αλλά αν δεν έχεις τίποτα χειροπιαστό στα χέρια σου, κάλλιο για λίγο η δουλειά στο μεγάλο Ίδρυμα. Είναι γνωστό σε όλους πως τα έσοδα που εξασφαλίζει το ίδρυμα είναι οριακά αν δεν δουλεύει και κάποιος άλλος στο σπίτι, σε δουλειά εκτός Ιδρύματος. Εξακολουθεί ωστόσο να είναι μια καλή δουλειά με τις κάθε φορά σημερινές συνθήκες.

Μια μέρα σαν κι αυτή, μια τέτοια μέρα, δε θα ‘πρεπε καν να έρθει για δουλειά, όχι να του μιλάνε κιόλας κατά αυτόν τον τρόπο! Για πάρα πολλά βασανιστικά λεπτά, δηλαδή μέχρι το τέλος της βάρδιας, δεν μπορούσε να αποφασίσει τι πραγματικά τον πείραξε περισσότερο: Το ότι ήρθε στη δουλειά αμέσως μετά την κηδεία του πατέρα του ή το ότι περίμενε να εκτιμηθεί αυτή η πράξη του από το Ίδρυμα και δεν εκτιμήθηκε;

Γιώργος Δελαστίκ:Η ΕΕ διαλύεται,η Αριστερά…κοιμάται!

 Εφημ ΠΡΙΝ

Το φαινόμενο παρουσιάζει εξαιρετικό πολιτικό ενδιαφέρον. Το ευρώ, από τη μία πλευρά, αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο για την καθυπόταξη όλων των χωρών της Ευρώπης στο Τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας με αντάλλαγμα για τις επί μέρους αστικές τάξεις την καταβαράθρωση των μισθών και την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων του 20ού αιώνα. Από την άλλη, το ευρώ οδηγεί σε παροξυσμό τις αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα, με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον ανοικτά λόγος για διάλυση και εξαφάνιση του κοινού νομίσματος, αλλά και για αποχώρηση ή μη ένταξη κρατών στην ΕΕ και στο ευρώ.

Η νέα, δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας, διέκοψε μονομερώς, χωρίς καμιά απολύτως διαβούλευση με τις Βρυξέλλες, τις διαπραγματεύσεις της για ένταξη στην ΕΕ. τις είχε αρχίσει η προηγούμενη κεντροαριστερή κυβέρνηση η οποία συνετρίβη στις προ μηνός εκλογές ως εθελόδουλη, υπερβολικά ενδοτική απέναντι στην ΕΕ και στη Βρετανία. Στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα μάλιστα , τα δύο κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση αυτή συμπεριέλαβαν τη δέσμευση ότι ακόμη και για να ξαναρχίσουν ενταξιακές συνομιλίες πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα. Να αποφασίσει δηλαδή ο ισλανδικός λαός αν θέλει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων , το αποτέλεσμα των οποίων εννοείται , θα τεθεί σε δεύτερο δημοψήφισμα .Τριακόσιες χιλιάδες άτομα είναι όλοι κι όλοι οι Ισλανδοί , αλλά δεν δίστασαν να ‘’φτύσουν’’ την ΕΕ και το ευρώ! Μπράβο τους! Εξαιρετικό πολιτικό θάρρος επέδειξε και ο δεξιότατος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν. Ο κτηνωδώς δεξιός υποψήφιος καγκελάριος των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Πέερ Σταίνμπρικ ζήτησε από ραδιοφώνου να … αποβληθεί η Ουγγαρία από την ΕΕ(!) γιατί δεν υπακούει στις απαιτήσεις του Βερολίνου.Παίζοντας τον »καλό μπάτσο», η Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι »θα κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε την Ουγγαρία στο σωστό δρόμο, αλλά δεν θα στείλουμε αμέσως το ιππικό»!

Ο Όρμπαν δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση. ‘’Οι Γερμανοί έστειλαν ήδη μια φορά το ιππικό τους και μάλιστα με την μορφή των πάντσερ’’, δήλωσε αναφερόμενος στην κατάληψη της Ουγγαρίας το Μάρτιο του 1944 από τα ναζιστικά στρατεύματα. ‘’Παράκλησή μας θα ήταν να μην τα ξαναστείλει. Άλλωστε και τότε δεν ήταν καλή ιδέα και δεν λειτούργησε’’, πρόσθεσε ειρωνικά, υπονοώντας τη μετά ένα χρόνο κατάληψη της Ουγγαρίας από το σοβιετικό Κόκκινο Στρατό.

Η φτώχεια… εκτός νόμου

Eφημερίδα των Συντακτών

από τον Θανάση Γιαλκέτση

Με το σύνθημα »Να κηρύξουμε παράνομη τη φτώχεια» , πολίτες και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, ξεκίνησαν μιαν εκστρατεία ενάντια στους νόμους , τους θεσμούς και τις κοινωνικές πρακτικές που γεννούν και τροφοδοτούν τη φτώχεια στις διάφορες χώρες και περιοχές του κόσμου. Ο Ρικάρντο Πετρέλα, καθηγητής Κοινωνικών και Πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, ο οποίος μετέχει σε αυτή την εκστρατεία συνέταξε για λογαριασμό του κινήματος το κείμενο που ακολουθεί. 

Εμείς οι πολίτες, Ιταλοί, Βέλγοι, Καναδοί, Αργεντινοί, Μαλαισιανοί, Ινδονήσιοι, Φιλιππινέζοι κ.ο.κ αρχίζουμε μια διαδικασία κοινωνικής και πολιτικής κινητοποίησης ενάντια στις δομικές αιτίες της φτώχειας.

Πρώτη αρχή: ‘’Κανείς δεν γεννιέται φτωχός ούτε επιλέγει να είναι ή να γίνει φτωχός’’. Είναι η κατάσταση της κοινωνίας στην οποία γεννιόμαστε αυτή που μας κάνει φτωχούς ή πλούσιους. Μπορούμε να αποφασίσουμε να ζούμε σε κατάσταση μεγάλης ολιγάρκειας, αλλά δεν είναι αυτή η κατάσταση της φτώχειας την οποία υφίστανται τρία δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, που έχουν αποκλειστεί από το δικαίωμα σε μιαν αξιοπρεπή ζωή με τρόπο αντίθετο στη βούληση και την επιθυμία τους.

Δεύτερη αρχή: »Φτωχοί γινόμαστε .Η Φτώχεια Είναι μια κοινωνική κατασκευή’’. Η Φτώχεια δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, όπως η βροχή. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, που δημιουργείται και παράγεται από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι σκανδιναβικές κοινωνίες των ετών 1960- 1980 κατόρθωσαν  να εξαλείψουν τις δομικές  διαδικασίες εξαθλίωσης. Άλλες κοινωνίες, αντίθετα, που βασίζονται σε διαφορετικές αρχές και κοινωνικές πρακτικές από τις σκανδιναβικές, παρήγαγαν και παράγουν αναπόφευκτα φαινόμενα εκτεταμένης φτώχειας .Είναι η περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η τρίτη αρχή επιβεβαιώνει τις πρώτες δύο: ‘’Δεν είναι μόνον, ούτε κυρίως, η φτωχή κοινωνία εκείνη που παράγει φτώχεια.’’  Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι από οικονομική άποψη η πλουσιότερη χώρα του κόσμου κι ωστόσο η φτώχεια δεκάδων εκατομμυρίων (από τα 300 εκατομμύρια)  πολιτών της αποτελεί μέρος της ιστορίας της.

Τέταρτη αρχή:’’ Ο αποκλεισμός παράγει τη φτώχεια’’. Δεν είναι η μοίρα ή η κακοτυχία οι αιτίες της φτώχειας, αλλά οι συγκεκριμένες μορφές του αποκλεισμού από την πρόσβαση στα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Γι αυτούς τους λόγους, πέμπτη αρχή είναι: ‘’ Στο βαθμό που είναι δομική διαδικασία , η φτώχεια είναι συλλογική’’. Δεν αφορά μόνον ένα πρόσωπο ή μια οικογένεια, αλλά ολόκληρους πληθυσμούς ( οικογένειες μεταναστών, νομάδες, χωριά χωρίς μέλλον, ζώνες που έχουν πληγεί από οικονομικές υφέσεις , κατοίκους υποβαθμισμένων συνοικιών…) και κοινωνικές κατηγορίες ( εργαζόμενους, αγρότες, τομείς της μεσαίας τάξης, παιδιά, γυναίκες, νέους που δεν κατορθώνουν να μπουν στον κόσμο της εργασίας, γέρους…)

Αντώνης Γαλανόπουλος: Ο Ρόλος της Ψυχολογίας στις Κοινωνικές Επαναστάσεις

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Intellectum”, τεύχος 9, Ιούνιος 2012

 Πηγή: ilesxi.wordpress.com/

Το ρεύμα της Απελευθερωτικής Ψυχολογίας στη Λατινική Αμερική και η Ανάγκη Επέκτασής του στην Ευρώπη σήμερα

 Στο παρόν άρθρο θα επιχειρηθεί η ανάδειξη της πολιτικής διάστασης της Ψυχολογίας κι ιδιαίτερα η πολιτική της χρήση σε περιόδους κρίσεων. Αρχικά θα δείξουμε πως ο κυρίαρχος λόγος χρησιμοποιεί την ψυχολογία για να αποπολιτικοποιήσει και να ψυχιατρικοποιήσει τα κοινωνικά φαινόμενα. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να ακυρώσουμε το επιχείρημα της ουδετερότητας που κομίζουν οι κυρίαρχες ψυχολογικές θεωρίες και τέλος θα παρουσιάσουμε το ρεύμα της απελευθερωτικής ψυχολογίας, το οποίο αναγνωρίζει τον πολιτικό του ρόλο θέτοντας τον εαυτό του στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού.

Οι ψυχολόγοι συγκαταλέγονται στην ομάδα των ειδικών που συν-αρθρώνουν τον κυρίαρχο λόγο περί κρίσης την τελευταία τριετία. Χωρίς καθυστέρηση, οι «κυρίαρχοι» ψυχολόγοι πήραν θέση θέτοντας την Ψυχολογία στην υπηρεσία του κοινωνικο-οικονομικού κατεστημένου και προκρίνοντας ως βασικό στόχο την προσαρμογή των πολιτών στα νέα δεδομένα. Αυτό, άλλωστε, κάνει διαχρονικά η κυρίαρχη Ψυχολογία στη Δύση με τα αυταρχικά και συντηρητικά διαγνωστικά εγχειρίδια, τα τεστ νοημοσύνης για τη διαλογή των κατάλληλων στρατιωτών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα ψυχιατρικά άσυλα για τον εγκλεισμό των «μη κανονικών» (Φουκώ).^[1]

Στον αντίποδα της κυρίαρχης ψυχολογίας βρίσκεται μια εναλλακτική ψυχολογική πράξη, ένα παράδειγμα που θέτει την Ψυχολογία στην υπηρεσία των πολιτών, στο πλευρό των ανθρώπων που μάχονται ενάντια στην άρνηση, την κατάθλιψη και τη μαθημένη τεχνητή ανημπορία. Η απελευθερωτική ψυχολογία (Liberation Psychology)^[2], η οποία έλκει την καταγωγή της από τη Λατινική Αμερική, αμφισβητεί την προσαρμογή στο κοινωνικό κατεστημένο και ενθαρρύνει τους καταπιεσμένους ανθρώπους να αντισταθούν στην αδικία. Επιχειρεί να ανακαλύψει με ποιο τρόπο άνθρωποι χωρίς ηθικό καταφέρνουν τελικά να ανακτήσουν την απαραίτητη ενέργεια με σκοπό να ανατρέψουν παράνομα πολιτικά καθεστώτα και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους.

Georges Moustaki – »Sans la nommer»

Georges  Moustaki(3 Μαΐου 1934 -23 Μαΐου 2013)

»Sans la nommer»

»Ήρθε η ώρα να πάψουν οι ενδοσκοπήσεις και να απευθυνθούμε στην κοινωνία”- Λ.Θερμογιάννης, Σ.Μαυρουδέας, Γ.Ραχιώτης, Γ.Ρούσης

 Συμβολή στο διάλογο για τη Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Το κείμενο υπογράφουν οι

Ρούσης Γιώργος-Ραχιώτης Γιάννης

 Μαυρουδέας Σταύρος-Θερμογιάννης Λάζαρος

Η αστική τάξη και οι ξένοι «εταίροι» και πάτρωνές της βυθίζουν τη χώρα και το λαό ολοένα και βαθύτερα στη εξαθλίωση. Αυτός άλλωστε είναι και ο μοναδικός δρόμος για τη δική τους σωτηρία. Η ελληνική αστική τάξη είναι τόσο στενά δεσμευμένη στην σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της (την συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική ενοποίηση) που δεν διστάζει ούτε εμπρός στο φάσμα της καταστροφής (όπως και στους προηγούμενους «μεγαλο-ιδεατισμούς» της που συσσώρευσαν δεινά στον τόπο και στο λαό). Προκειμένου να κρατηθεί έστω και στις παρυφές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ (φυλακής και εκμεταλλευτή λαών και χωρών) δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Την ίδια ώρα το λαϊκό κίνημα, παρά τις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου, παρουσιάζει εμφανή σημεία κάμψης. Βασική αιτία της κάμψης αυτής είναι η απουσία ενός ρεαλιστικού εναλλακτικού πολιτικού και οικονομικού προγράμματος προς όφελος της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και ενός αξιόπιστου πολιτικού φορέα-μετώπου που να το προβάλλει και να συνενώσει το λαό και να διεκδικήσει μαζί του την υλοποίηση του παίρνοντας στα χέρια τους τις τύχες του τόπου.

Οι ευθύνες της επίσημης Αριστεράς γι’ όλα αυτά είναι κολοσσιαίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ολοένα και περισσότερο ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι η εκλογική επιτυχία και η κυβερνητική εξουσία χωρίς την παραμικρή ουσιαστική σύγκρουση ούτε με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αλλά ούτε καν με τις βασικές πολιτικο-οικονομικές επιλογές της.

Το ΚΚΕ επιδίδεται σε ένα ψευδεπίγραφο «επαναστατικό χιλιασμό» επικαλούμενο φραστικά την επανάσταση και ταυτόχρονα απέχοντας από και υπονομεύοντας κάθε λαϊκή κινητοποίηση που θα μπορούσε να συμβάλλει στην επαναστατική προοπτική γιατί δεν δηλώνει επαναστατική εκ προοιμίου. Με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας τους ουσιαστικά ξεδοντιάζει το λαϊκό κίνημα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την μέχρι τώρα συμβολή της στην ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης στο καπιταλιστικό και ευρω-ενωσιακό μεσαίωνα, δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα όριά της και να μπορέσει να αποτελέσει τον καταλύτη της σήμερα πιο αναγκαίας παρά ποτέ αναζωπύρωσης και αναβάθμισης του λαϊκού κινήματος. Και όμως αυτή η ευθύνη πέφτει πρωταρχικά στους ώμους της. Πρέπει όμως να αποδείξει άλλη μία φορά ότι είναι μία πραγματικά επαναστατική Αριστερά και γι’ αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να μπορεί να επαναστατήσει απέναντι στις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές της.

Δύο είναι τα βασικότερα καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσει.

Το πρώτο καθήκον είναι να προτείνει ένα συνεκτικό και αξιόπιστο ριζοσπαστικό μεταβατικό πρόγραμμα . Ένα πρόγραμμα δηλαδή που να απαντά στα άμεσα λαϊκά προβλήματα και στα τρέχοντα πολιτικά διακυβεύματα και ταυτόχρονα να σηματοδοτεί (χωρίς να προϋποθέτει ως συμφωνία) την σοσιαλιστική προοπτική. Ο βασικός άξονας αυτού του προγράμματος δεν μπορεί να είναι άλλος από την απάντηση στο βασικό διακύβευμα της περιόδου από την σκοπιά του κόσμου της εργασίας: η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ. Η ανάκτηση της ανεξαρτησίας της χώρας (που έχει εκχωρηθεί από το Μνημόνιο), η αποκατάσταση και λαϊκή διεύρυνση της δημοκρατίας (που τσαλαπατιέται από τις Μνημονιακές και αστικές επιταγές), η φιλολαϊκή παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας (που έχει αποδιαρθρωθεί μέσα στην ΕΕ της Κοινής Αγοράς και του Ευρώ) είναι βασικοί κόμβοι αυτού του προγράμματος.

Το δεύτερο καθήκον είναι η πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με βάση αυτό το πρόγραμμα. Οι δυνάμεις γι’ αυτό ήδη υπάρχουν και με παραπλήσιους τόνους και φρασεολογία συμπλέουν στη λογική του προγράμματος αυτού. Εκτός από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το ΜΑΑ, ο Εργατικός Αγώνας, άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Ανένταχτοι Αριστεροί αλλά και πολλοί αγωνιστές που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ λόγω της απουσίας μίας αξιόπιστης και συνεκτικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης. Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ άλλοτε αυτό το πλατύ αριστερό μέτωπο. Μόνο μία τέτοια πλατειά συσπείρωση δυνάμεων μπορεί, εφόσον απευθυνθεί με λαϊκό και κατανοητό τρόπο στο λαό και γίνει οργανικό κομμάτι των αγώνων και των αγωνιών του, να τον κινητοποιήσει και να τον οδηγήσει στο τιτάνιο έργο της σωτηρίας του τόπου. Χωρίς αυτή την αριστερή μετωπική πολιτική πρωτοπορία οι αυθόρμητες λαϊκές αντιστάσεις – και ιδιαίτερα η ογκούμενη δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ – θα βαδίζουν από ήττα σε ήττα. Και στο τέλος θα κινδυνεύσουν να γίνουν όχημα ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων εάν το σύστημα κινδυνεύσει σοβαρά από την κρίση.

Το Μέτωπο αυτό δεν θα είναι αποτελεσματικό αν δεν σηκώσει το γάντι της κυβερνητικής πρόκλησης και δεν απαντήσει στο ύπουλο δίλημμα που θέτει μέσα στον κόσμο της Αριστεράς και της εργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμά του πρέπει να αποτελεί και την πρόταση διακυβέρνησης από τις δυνάμεις που το αποδέχονται και το στηρίζουν. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν στηρίζεται από ένα ισχυρό πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα και ταυτόχρονα αν δεν αποσκοπεί στην περαιτέρω ενδυνάμωση και ανάπτυξη του τελευταίου. Είναι επίσης προφανές ότι μία τέτοια κυβερνητική εξουσία μπορεί να εγκαθιδρυθεί και να ευοδωθεί μόνο σε συνδυασμό με την διεύρυνση της λαϊκής κυριαρχίας και την ανάπτυξη θεσμών και μορφών λαϊκο-δημοκρατικής εξουσίας.

Η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να τοποθετηθεί με σαφήνεια και στα δύο αυτά βασικά καθήκοντα. Κάθε υπεκφυγή, κάθε σκιαμαχία, κάθε μυωπικό παιχνίδι εσωτερικών ισορροπιών (είτε μεταξύ συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε και στο εσωτερικό τους) θα κοστίσει ακριβά. Ήλθε η ώρα να πάψουν οι ενδοσκοπήσεις και να απευθυνθούμε στην κοινωνία. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο καθυστερήσεων. Θα έπρεπε να το είχαμε πράξει χθες. Ας το πράξουμε τουλάχιστον δίχως άλλη καθυστέρηση την επόμενη κιόλας της Συνδιάσκεψης. Η κρίση του συστήματος βαθαίνει και μαζί και η αποφασιστικότητά του να επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου ακόμη πιο αντιλαϊκές λύσεις.

»Η συστημική κρίση του ευρώ – Πραγματικές αιτίες και αποτελεσματικές θεραπείες»

«Η συστημική κρίση του ευρώ»

 Μελέτη Φλάσμπεκ & Λαπαβίτσα για το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπεργκ

Η μελέτη συνδράμει στο διάλογο που ανοίγει σε ολόκληρη την Ευρώπη με σκοπό να δοθούν καίριες και αποτελεσματικές απαντήσεις στο φαινόμενο της κρίσης τηε ευρωζώνης. Επιστρέφει στις απαρχές της Νομισματικής Ένωσης αναλύοντας τις δομικές της αδυναμίες, τα λάθη που έγιναν στη συνέχεια και την πορεία της μετά την παγκόσμια ύφεση του 2008-9. Παράλληλα εξετάζει το σημερινό πολιτικό περιβάλλον και τους λόγους για τους οποίους τα μέχρι τώρα σχέδια δεν αποτέλεσαν την αποτελεσματική λύση για την έξοδο από την κρίση. Χαρακτηριστικό της μελέτης είναι ότι τεκμηριώνει τις ευθύνες της Γερμανίας για την κρίση της ευρωζώνης, ιδίως την πολιτική παγώματος των μισθών με στόχο την προώθηση των εξαγωγών. Δεδομένου ότι η γερμανική πολιτική συνεχίζεται απαράλλακτη, πλέον απειλείται η ίδια η ΕΕ με διάλυση. Είναι προτιμότερο να εξετάσει η Ευρώπη την εγκατάλειψη της ΟΝΕ, την έξοδο των χωρών της περιφέρειας που πλήττονται και την επιστροφή σε σύστημα ελεγχόμενων ισοτιμιών.  Η δημόσια συζήτηση που πλέον έχει λάβει διαστάσεις στη Γερμανία θα παίξει καίριο ρόλο στη διαμόρφωση απόψεων στν υπόλοιπη Ευρώπη.

Όπως αναφέρει το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπεργκ για τη μελέτη:

«Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) βρίσκεται πλέον σε βαθιά κρίση και ένας αυξανόμενος αριθμός παρατηρητών αμφισβητούν την ικανότητα της ΟΝΕ να επιβιώσει της κρίσης. Τι έχει πάει στραβά; Είναι οι διαγνώσεις που συνήθως προσφέρονται έγκυρες; Γιατί οι θεραπείες που συνταγογραφούνται δεν αποδίδουν; Μπορεί αυτό που πραγματικά συμβαίνει να είναι ότι η ευρωπαϊκή πολιτική υψηλού επιπέδου να αδυνατεί να κατανοήσει την αιτία της κρίσης και να την αντιμετωπίσει με ένα συνεπές σχέδιο;

Για να βρεθούν πειστικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι αναγκαίο να επιστρέψουμε στις ρίζες της νομισματικής ένωσης και να προσδιορίσουμε τις κακοτεχνίες που έχουν επιβαρύνει την ύπαρξή της, από την έναρξή της μέχρι το σημείο όπου κρίνεται αν θα διατηρηθεί ή θα διαλυθεί μετά τη μεγάλη ύφεση του 2008-2009.»

Η  επίσημη παρουσίαση της μελέτης θα πραγματοποιηθεί στις 30 Μαΐου στο Βερολίνο σε ημερίδα που διοργανώνει το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ. 

Heiner Flassbeck and Costas Lapavitsas, "The systemic crisis of the euro – true causes and effective…

Απαιτούνται τολμηρές υπερβάσεις

 Συμβολή στο διάλογο για τη Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Το κείμενο υπογράφουν οι

 Νίκος Γουρλάς -Γιάννης Καραχάλιος 

Πέτρος Παπακωνσταντίνου – Δημήτρης Τσίτκανος.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βαδίζει προς τη 2η συνδιάσκεψή της σε μια κρίσιμη συγκυρία, επιδείνωσης των κοινωνικών συσχετισμών και των πολιτικών προοπτικών. Στο χρόνο που μεσολάβησε από τις περσινές, διπλές εκλογές, το μεγάλο, λαϊκό ρεύμα που πυροδότησαν η κρίση και τα Μνημόνια και που είχε φτάσει, κάποιες στιγμές, στο χείλος πραγματικής εξέγερσης, υποχώρησε σε βαθμό που να βρίσκεται επί θύραις ο κίνδυνος να εμπεδωθεί στις λαϊκές συνειδήσεις μια ιστορική ήττα της εργασίας και της Αριστεράς.

Δύο πρόσφατες εξελίξεις- ορόσημο μιλούν από μόνες τους: Η πλήρης κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων- έτσι που το μόνο «εγγυημένο» δικαίωμα να είναι ο μεικτός μισθός των 586 ευρώ-, μια ιστορική οπισθοδρόμηση, που πέρασε χωρίς καμία αξιόλογη αντίσταση. Και η κήρυξη στρατιωτικού νόμου στα δημόσια σχολεία χωρίς ουσιαστικές απώλειες για την κυβέρνηση, ύστερα από το προκλητικό ξεπούλημα της απεργίας των εκπαιδευτικών από το σύνολο των ηγεσιών των κοινοβουλευτικών κομμάτων- από την κάθε μία με το δικό της τρόπο και στο δικό της χρόνο.

Σ’ αυτό το φόντο, προχωράει με κινηματογραφική ταχύτητα η επιχείρηση δραματικής μείωσης του κόστους εργασίας, μεταφοράς του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στα ίδια τα λαϊκά στρώματα και εκφυλισμού της εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη, ανοργάνωτη μάζα, χωρίς δίκτυα ενότητας και αλληλεγγύης. Στο βαθμό που θα εμπεδώνεται αυτή η «νέα τάξη πραγμάτων», θα σταθεροποιείται το αστικό μπλοκ και η τρικομματική κυβέρνηση που σήμερα διαχειρίζεται τις τύχες του υπό την άμεση καθοδήγηση των Ράιχενμπαχ και Φούχτελ. Το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που μισάνοιξε στις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς η τρομερή κρίση των τελευταίων χρόνων, κινδυνεύει να κλείσει.

Ωστόσο, μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων δεν είναι μοιραία και αναπότρεπτη. Κάτω από την άσφαλτο της απόγνωσης, κυλάει μια θάλασσα λαϊκής οργής, που ζητάει απεγνωσμένα διέξοδο προς το φως. Η καπιταλιστική οικονομία, στην Ελλάδα, στην ευρωζώνη και στον κόσμο, απέχει πολύ από το να έχει σταθεροποιηθεί και το κοινωνικό τοπίο είναι ακόμη πιο δύσκολο να ελεγχθεί πλήρως αφού και στην καλύτερη, για το κεφάλαιο, των περιπτώσεων δεν θα προκύψει παρά μια άκρως ασταθής «ανάκαμψη» με διατήρηση της μαζικής ανεργίας και ανέχειας. Η άτακτη υποχώρηση των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ στην πίεση του κεφαλαίου, όσο κι αν ανταμείβεται από την αστική τάξη, θα πληρώνεται με την πολιτική ή και εκλογική τους συρρίκνωση και από ολοένα και βαθύτερα ρήγματα στο εσωτερικό τους. Οι ψίθυροι του σήμερα θα γίνουν οι κραυγές του αύριο: Ξυπνήστε, αλλάξτε πορεία, μην καταδικάζετε τον κόσμο και τα κινήματα να πηγαίνουν σαν πρόβατα επί σφαγή- ή αδειάστε μας τη γωνιά!

Παρά την πρωτοπόρα συμβολή της στους λαϊκούς αγώνες και στην επεξεργασία της λογικής του μεταβατικού προγράμματος για την αντιμετώπιση της κρίσης- κάτι που είχε γενικότερη επίδραση στο χώρο της Αριστεράς- η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν διαθέτει σήμερα την κρίσιμη μάζα για να αλλάξει από μόνη της τη φορά των πραγμάτων, στο κίνημα και την Αριστερά. Μπορεί, ωστόσο, να παίξει ρόλο καταλύτη, γαλβανίζοντας πρωτοπόρες δυνάμεις κοινωνικών και πολιτικών αγωνιστών, με αντίκτυπο και στα μεγάλα, αριστερά κόμματα, τα οποία εκφράζουν- με ρεφορμιστικό τρόπο- τον βασικό όγκο του κόσμου της εργασίας. Να δημιουργήσει σχέσεις αλληλεγγύης και να επιδράσει θετικά σε τμήματα του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που κινούνται προς ριζοσπαστικές κατευθύνσεις και χωρίς την ενεργητική συμμετοχή των οποίων όχι μόνο η ανατροπή των Μνημονίων και της κυβέρνησης, αλλά και αυτή η συγκρότηση σχετικά μαζικού, επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης θα παραμείνει μάταιος πόθος.

Αυτή την  πολιτική  στόχευση  εξυπηρετεί η λογική του ενιαίου εργατικού μετώπου, την οποία προτείνουμε. Ενιαίο μέτωπο δεν σημαίνει κεντρική πολιτική συμμαχία με τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ- ούτε καν εκλογική συμμαχία- κάτι για το οποίο προφανέστατα δεν υπάρχουν στοιχειώδεις στρατηγικοί, προγραμματικοί και πολιτικοί όροι. Αλλά και δεν περιορίζεται σε αποσπασματικές κινηματικές πρωτοβουλίες, κατά βάση οικονομικών διεκδικήσεων «από τα κάτω», σε επί μέρους χώρους, σε μια εποχή όπου και η πιο μικρή διεκδίκηση φέρνει το κίνημα αντιμέτωπο με το σύνολο των κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος, θέτοντας επί τάπητος το θέμα της κυβέρνησης και της εξουσίας.

Παρέμβαση του Σταύρου Μαυρουδέα στην εκδήλωση του Συλλόγου»Γ.Κορδάτος»,24/5/2013

Χαιρετισμός

 Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι

Δυστυχώς, λόγω εργασίας, δεν βρίσκομαι στην Αθήνα και γι’ αυτό δεν μπορώ να παρευρεθώ στην ιδιαίτερα σημαντική εκδήλωση σας η οποία συνεισφέρει στην υπόθεση της Κομμουνιστικής Αριστεράς και του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Σήμερα ο τόπος και ο λαός μας βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που επιβάλλει η καπιταλιστική κρίση και η πολιτική των Μνημονίων που έχει συνομολογήσει η ελληνική αστική τάξη με τους ξένους πάτρωνες της. Επιβεβαιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο ότι ο μόνος δρόμος για την έξοδο του καπιταλιστικού συστήματος από την κρίση είναι η ραγδαία υποβάθμιση της θέσης της εργατικής τάξης και των ευρύτερων λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων σε επίπεδα σχεδόν τριτοκοσμικά και το ξεπούλημα του τόπου σε εγχώρια και ξένα ιδιωτικά καπιταλιστικά συμφέροντα, με τα τελευταία να παίρνουν την μερίδα του λέοντος.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα, παρά τις εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και με βάση κυρίως την πίεση της λαϊκής βάσης, έχει δώσει σημαντικούς μαζικούς αγώνες, έχει δυσκολέψει τους σχεδιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης και των ξένων πατρώνων της αλλά δεν έχει κατορθώσει να τους σταματήσει και να τους ανατρέψει.

Ο βασικός λόγος αυτής της αδυναμίας βρίσκεται στην απουσία μίας ρεαλιστικής και ταυτόχρονα επαναστατικής πολιτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση με βάση τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας. Μόνο μία τέτοια πρόταση μπορεί να πείσει και να εμπνεύσει την μεγάλη εργαζόμενη πλειονότητα της χώρας ότι υπάρχει άλλη διέξοδος, ότι είναι στα χέρια της και ότι έχει τη δύναμη να την επιβάλλει και να την διεκπεραιώσει. Αυτή η ρεαλιστική επαναστατική πολιτική πρόταση διεξόδου πράγματι, όπως έχουν δείξει οι κλασσικοί του Μαρξισμού, δεν μπορεί να γεννηθεί αυθόρμητα από τις εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις. Χρειάζεται η ύπαρξη ενός επαναστατικού πολιτικού φορέα του κόσμου της εργασίας για να την επεξεργαστεί και να την κάνει κτήμα των λαϊκών μαζών. Χρειάζεται δηλαδή ένα κομμουνιστικό κόμμα, αντάξιο του ρόλου του στην ουσία και όχι στον τύπο και στα σύμβολα.

Η οδυνηρή απουσία ενός τέτοιου κομμουνιστικού φορέα σήμερα είναι πιο αισθητή παρά ποτέ. Τα ψήγματα του βρίσκονται διάχυτα σε όλα σχεδόν τα ρεύματα της Αριστεράς* φυσικά όχι με την ίδια πυκνότητα καθώς ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς σε ένα καθαρόαιμα συστημικό πολιτικό χώρο. Από την άλλη η ηγεσία του ΚΚΕ μέσω του «επαναστατικού χιλιασμού» στον οποίο επιδίδεται ουσιαστικά υποβοηθά τα αστικά σχέδια αποδυναμώνοντας το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το χειρότερο από όλα είναι ότι, με τις πολιτικές και τις αχαρακτήριστες θεωρίες της, κακοποιεί και αμαυρώνει το όνομα των κομμουνιστών και του Μαρξισμού κάνοντας μακροπρόθεσμη ζημιά στην κομμουνιστική υπόθεση. Τέλος οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και οι άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, παρά τις σημαντικές ορισμένες φορές προσπάθειες και συμβολές τους, δεν έχουν κατορθώσει να καλύψουν αυτό το κενό.

Αυτό δεν το έγραψε ο Πολύβιος!

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

του Νίκου Σαραντάκου

Η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως, λέει το παλιό σχολικό ρητό, και αφού βρισκόμαστε σε περίοδο εξετάσεων δεν είναι αταίριαστο να επαναλάβω εδώ ένα παλιότερο άρθρο του ιστολογίου, αφού μάλιστα είχαμε και επανάληψη του ερεθίσματος από το οποίο είχε προκύψει το αρχικό άρθρο. Οι τακτικοί αναγνώστες του ιστολογίου θα το θυμούνται, και ίσως θα στραβομουτσουνιάσουν διαβάζοντας τα ίδια πράγματα -τους ζητώ συγνώμη.

Ο λόγος για ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο στην Ελευθεροτυπία, με τίτλο Γλώσσα και Ιστορία, τα πρώτα θύματα. Συγγραφέας του ο κ. Χρίστος Στεργ. Μπελλές, που ίσως τον θυμάστε γιατί πρόπερσι μας είχε απασχολήσει ένα άλλο άρθρο του. Τώρα, όταν λέω ένα “άλλο” άρθρο του, είναι σχήμα λόγου, διότι στην πραγματικότητα το νεότερο άρθρο αντιγράφει (κοπυπαστηδόν) ολόκληρες παραγράφους του προηγούμενου, χωρίς να αλλάζει ούτε ένα γιώτα, αν και γενικά είναι συντομότερο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, στο κάτω κάτω οι αναγνώστες των εφημερίδων έρχονται και παρέρχονται (ιδίως όταν και οι ίδιες οι εφημερίδες παρέρχονται, όπως στην περίπτωση της Ελευθεροτυπίας), κι αν ήταν έγκυρο το άρθρο του κ. Μπελλέ δεν θα πείραζε η επανάληψη αρκετών παραγράφων, αλλά δυστυχώς μόνο έγκυρα δεν είναι τα όσα γράφονται, οπότε αναγκάζομαι κι εγώ να ξαναγράψω.

Όπως και το παλιότερο άρθρο του κ. Μπελλέ, έτσι κι αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Το βρήκα τσαπατσούλικα γραμμένο, με όχι λίγα οξύμωρα και κλισέ, με κάμποσες λέξεις που αναρωτιέμαι αν ξέρει ο συγγραφέας τι σημαίνουν, αν και μερικά μαργαριτάρια του παλιότερου άρθρου δεν έχουν μεταφερθεί στο τωρινό. Επί της ουσίας, ο συγγραφέας κινδυνολογεί για τη δήθεν φθορά της γλώσσας, χωρίς να παραθέτει κανένα επιχείρημα –ή μάλλον με μόνο επιχείρημα τη διάδοση της λέξης «γαμάτο» στην αργκό των νέων. Και, το χειρότερο, (ξανα)πιάνω τον κ. Μπελλέ στα πράσα να χρησιμοποιεί ανύπαρκτα ρητά, κι αυτό είναι πιο σοβαρό.

Σαν παράδειγμα της τσαπατσουλιάς και των οξύμωρων, διαβάζουμε στην αρχή ότι καταντήσαμε, λέει, τη γλώσσα «πλοίο ξυλάρμενο που θαλασσοδέρνεται στα αβαθή και τελματώδη» -αυτή η συσσώρευση των κλισέ δημιουργεί εντύπωση οξύμωρου, διότι στα αβαθή και στα τελματώδη δεν μπορεί να θαλασσοδέρνεται ένα πλοίο –ή το ένα, αγαπητέ μου, ή το άλλο θα έχεις. Είναι σαν εκείνον που έγραφε: «ήταν ένα ύπουλο πισώπλατο χτύπημα…» και για να το κάνει ακόμα πιο απεχθές πρόσθεσε: «…κατάστηθα»! Το ίδιο οξύμωρα μου φαίνονται και τα «αυχμηρά περβόλια» διότι αυχμηρός θα πει κατάξερος, αλλά ας πούμε ότι εδώ λειτουργεί η ποιητική άδεια.

Δημήτρης Μπελαντής: Μπροστά στο Πρώτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Η τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (18/19-5-2013) υπήρξε σημαντικός σταθμός πριν από την έναρξη του εσωκομματικού διαλόγου και τη δρομολόγηση της συζήτησης στις οργανώσεις εν όψει του Συνεδρίου του Ιουλίου. Λειτούργησε θετικά και ενίσχυσε την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός δημοκρατικού, πολυτασικού, βουλευόμενου και μαχόμενου αριστερού οργανισμού.

Ανέ­τρε­ψε την κα­τα­σκευα­σμέ­νη από τα αστι­κά ΜΜΕ ει­κό­να ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να στρέ­φε­ται προς τη μια κα­τεύ­θυν­ση ή την άλλη με μια κί­νη­ση της μπα­γκέ­τας της εκά­στο­τε ηγε­σί­ας του ή και ότι πρέ­πει να κάνει κάτι τέ­τοιο τώρα, ώστε να κα­τα­στεί «υπεύ­θυ­νος» και «κυ­βερ­νή­σι­μος» και, αντι­θέ­τως, κα­τέ­δει­ξε ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις -και μά­λι­στα όχι μόνο από την «Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα»- που μπο­ρούν να ακυ­ρώ­σουν μια κα­τεύ­θυν­ση «στρογ­γυ­λέ­μα­τος» και «με­τριο­πα­θούς» με­τα­τό­πι­σης του κόμ­μα­τος, όπως αυτή έχει ανα­δει­χθεί -δυ­στυ­χώς- και από τις το­πο­θε­τή­σεις και πρα­κτι­κές ηγε­τι­κών στε­λε­χών στο διά­στη­μα μετά το προη­γού­με­νο κα­λο­καί­ρι και μέχρι σή­με­ρα. Ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να εγ­γυ­η­θούν μια πο­ρεία προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των ανα­γκαί­ων πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ρή­ξε­ων.

Οι κραυ­γές ορι­σμέ­νων ΜΜΕ του τύπου «Τσί­πρα, γίνε Πα­παν­δρέ­ου» πρέ­πει να πά­γω­σαν στον αέρα λίγο μόλις αφό­του εκ­φω­νή­θη­καν. Παρά το ατυ­χές γε­γο­νός ότι η ει­σή­γη­ση του Αλέξη Τσί­πρα φά­νη­κε να δίνει έμ­φα­ση στο ορ­γα­νω­τι­κό ένα­ντι του πο­λι­τι­κού και προ­γραμ­μα­τι­κού και μά­λι­στα με τη μορφή της «απο­κα­τά­στα­σης» της ενιαί­ας έκ­φρα­σης του κόμ­μα­τος, η οποία φε­ρό­ταν να υπο­νο­μεύ­ε­ται από τις «λί­στες» και τις «συ­νι­στώ­σες», η συ­ζή­τη­ση πο­λι­τι­κο­ποι­ή­θη­κε σε με­γά­λο βαθμό, ακόμη και επί των ορ­γα­νω­τι­κών ζη­τη­μά­των, αλλά και επί των ζη­τη­μά­των της συ­γκυ­ρί­ας. Η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση της συ­ζή­τη­σης εκ­φρά­στη­κε σε με­γά­λο βαθμό και μέσα από τις πα­ρεμ­βά­σεις για την απερ­γία της ΟΛΜΕ.       

1.  Όποιος στον πό­λε­μο πάει για να πε­θά­νει…

Όπως έδει­ξαν οι πα­ρεμ­βά­σεις ενός σαφώς πλειο­ψη­φι­κού τμή­μα­τος της Κ.Ε., η δια­δι­κα­σία αρ­χι­κά του προ­χω­ρή­μα­τος της ΟΛΜΕ και μετά του «βί­αιου φρε­να­ρί­σμα­τός» της μπρος στην απερ­γία κάτω από συν­θή­κες προ­λη­πτι­κής επι­στρά­τευ­σης, οδή­γη­σε σε μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ήττα του κι­νή­μα­τος αλλά και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σί­γου­ρα, το πρό­βλη­μα δεν εντο­πί­ζε­ται στις υπαρ­κτές  ευ­θύ­νες των συν­δι­κα­λι­στών μας στη Διοί­κη­ση της ΟΛΜΕ ή στις ΕΛΜΕ, αλλά έχει πολύ βα­θύ­τε­ρη διά­στα­ση. Ανε­ξάρ­τη­τα από την εκτί­μη­ση αν υπήρ­χαν οι εξαρ­χής κοι­νω­νι­κοί και συν­δι­κα­λι­στι­κοί όροι για την απερ­γία στις εξε­τά­σεις και την επι­τυ­χία της -συ­ζή­τη­ση που ακόμη μπο­ρεί να γί­νει-, η επι­βο­λή της προ­λη­πτι­κής πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης από την τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, μια μορφή δρά­σης ξένη προς κάθε αστι­κή δη­μο­κρα­τία που σέ­βε­ται τον εαυτό της, με­τέ­τρε­ψε την απερ­γία της ΟΛΜΕ σε άμεσα πο­λι­τι­κή απερ­γία, σε μια απερ­γία όχι πια για τις ώρες δι­δα­σκα­λί­ας αλλά για το σπά­σι­μο ενός φα­σί­ζο­ντος απερ­γο­σπα­στι­κού μη­χα­νι­σμού και για την ύπαρ­ξη ή το θά­να­το του απερ­για­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού δι­καιώ­μα­τος στην Ελ­λά­δα.  Το ζή­τη­μα αυτό ήταν πι­θα­νό ακόμη και προ­τού επι­βλη­θεί η επι­στρά­τευ­ση: η εμπει­ρία του Μετρό, της ΕΘΕΛ, των ναυ­τερ­γα­τών έδει­χνε ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα επι­χει­ρού­σε μια με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με το ισχυ­ρό συν­δι­κά­το της ΟΛΜΕ για να απο­δυ­να­μώ­σει καί­ρια το συν­δι­κα­λι­σμό στο Δη­μό­σιο και μά­λι­στα σε μια συ­γκυ­ρία «κο­ντέ­μα­τος» και απο­λύ­σε­ων στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες – όπως έλεγε και ο Τσόρ­τσιλ στον Β’ Π.Π., «όποιος έχει προει­δο­ποι­η­θεί, μπο­ρεί και να προ­ε­τοι­μα­στεί».

Ευ­τύ­χης Μπι­τσά­κης: »Ανθρώπινη φύση. Για τον κομμουνισμό του πεπερασμένου»

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τμήμα κεφαλαίου από το υπό έκδοση βιβλίο του Ευτύχη Μπιτσάκη με τίτλο «Ανθρώπινη φύση. Για τον κομμουνισμό του πεπερασμένου», το οποίο θα κυκλοφορήσει τέλη Μαΐου από τις εκδόσεις Τόπος.

Σο­σια­λι­σμός: Ο κα­θέ­νας κα­τά τις ι­κα­νό­τη­τές του. Στον κα­θέ­να α­νά­λο­γα με την προ­σφο­ρά του. Εδώ, κα­τά τον Μαρ­ξ, ι­σχύει το α­στι­κό δί­καιο. Κομ­μου­νι­σμός: Από τον κα­θέ­να α­νά­λο­γα με τις ι­κα­νό­τη­τές του. Στον κα­θέ­να α­νά­λο­γα με τις α­νά­γκες του. Πώς μπο­ρεί να γί­νει αυ­τό; Όταν «με την ο­λό­πλευ­ρη α­νά­πτυ­ξη των α­τό­μων θα έ­χουν α­να­πτυχ­θεί και οι πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις και θα α­να­βλύ­ζουν πιο ά­φθο­να οι πη­γές του κοι­νω­νι­κού πλού­του» (Μαρξ). Τό­τε η αν­θρω­πό­τη­τα θα έ­χει πε­ρά­σει «α­πό το βα­σί­λειο της α­νά­γκης στο βα­σί­λειο της ε­λευ­θε­ρίας».
Χά­ρη στην ε­πι­στή­μη και την ε­πι­στη­μο­νι­κή τε­χνο­λο­γία, ο κα­πι­τα­λι­σμός α­νέ­πτυ­ξε τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις με πράγ­μα­τι ε­πα­να­στα­τι­κό τρό­πο. Αλλά η α­νά­πτυ­ξη συ­νο­δεύ­τη­κε α­πό τη γέν­νη­ση του νεό­τε­ρου προ­λε­τα­ριά­του, και τις ω­δί­νες που συ­νό­δευαν την εμ­φά­νι­ση αυ­τής της τά­ξης στο ι­στο­ρι­κό προ­σκή­νιο. Η βαρ­βα­ρό­τη­τα της α­να­δυό­με­νης κε­φα­λαιο­κρα­τι­κής κοι­νω­νίας συ­νο­δεύ­τη­κε α­πό ε­ξε­γέρ­σεις, ε­πα­να­στά­σεις, κι­νή­μα­τα, ου­το­πι­κά σχε­διά­σμα­τα, α­πό το κί­νη­μα του ρο­μα­ντι­σμού κ.λπ.
Σή­με­ρα, ε­πο­χή πρω­το­φα­νούς τε­χνο­λο­γι­κής α­νά­πτυ­ξης, οι α­ντι­νο­μίες της κε­φα­λαιο­κρα­τι­κής προό­δου έ­χουν φθά­σει σε πα­ρο­ξυ­σμό. Πολ­λοί σή­με­ρα, νο­σταλ­γοί ε­νός ε­ξι­δα­νι­κευ­μέ­νου πα­ρελ­θό­ντος, μι­λούν για ε­πι­στρο­φή στις ρί­ζες (κυ­ρίως τις πο­λι­τι­σμι­κές αλ­λά και γε­νι­κό­τε­ρα). Μια τέ­τοια ε­πι­στρο­φή σε προ­κα­πι­τα­λι­στι­κές μορ­φές κοι­νω­νι­κής συμ­βίω­σης α­πο­τε­λεί ου­το­πία. Μπο­ρού­με ό­μως να α­παλ­λα­γού­με α­πό τον ε­ξου­θε­νω­τι­κό α­στι­κό κα­τα­με­ρι­σμό ερ­γα­σίας; Από τους γρα­φειο­κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς; Πώς θα ή­ταν δυ­να­τόν να α­πο­φύ­γου­με τη σπα­τά­λη και τε­λι­κά την ε­ξάν­τλη­ση των φυ­σι­κών α­πο­θε­μά­των, τη μό­λυν­ση του πλα­νή­τη, τις με­γα­λου­πό­λεις της νέ­ας φτώ­χειας, της μο­να­ξιάς και του κα­θη­με­ρι­νού άγ­χους;
Ας δού­με αν ο Μαρξ πρό­τει­νε κά­ποια λύ­ση με βά­ση την ε­πο­χή του, που οι ο­πα­δοί την έ­θα­ψαν ή καν δεν την α­να­κά­λυ­ψαν.

Ο πε­ριο­ρι­σμός της ερ­γά­σι­μης μέ­ρας

Υλι­κή α­φθο­νία. Βα­σί­λειο της Ελευ­θε­ρίας. Αλλά: «Το βα­σί­λειο της ε­λευ­θε­ρίας αρ­χί­ζει μό­νον ε­κεί ό­που η ερ­γα­σία δεν γί­νε­ται α­πό α­νά­γκη και α­πό ε­ξω­τε­ρι­κή συ­γκυ­ρία. Από τη φύ­ση της, λοι­πόν, το­πο­θε­τεί­ται πέ­ρα α­πό τη σφαί­ρα της κα­θαυ­τό υ­λι­κής πα­ρα­γω­γής. Όπως ο πρω­τό­γο­νος άν­θρω­πος έ­πρε­πε να α­γω­νί­ζε­ται ε­νά­ντια στη φύ­ση για να ι­κα­νο­ποιεί τις α­νά­γκες του, να δια­τη­ρεί­ται στη ζωή και να α­να­πα­ρά­γε­ται, πα­ρό­μοια ο πο­λι­τι­σμέ­νος άν­θρω­πος εί­ναι ε­πί­σης α­να­γκα­σμέ­νος να κά­νει το ί­διο, ό­ποια και να εί­ναι η δο­μή της κοι­νω­νίας και ο τρό­πος πα­ρα­γω­γής. Με την α­νά­πτυ­ξη ε­πε­κτεί­νε­ται ε­πί­σης η φυ­σι­κή α­να­γκαιό­τη­τα, ε­πει­δή οι α­νά­γκες αυ­ξά­νο­νται. Την ί­δια στιγ­μή ό­μως διευ­ρύ­νο­νται οι πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις για να τις ι­κα­νο­ποιή­σουν. Σε αυ­τή την πε­ριο­χή, η μό­νη δυ­να­τή ε­λευ­θε­ρία εί­ναι: ο κοι­νω­νι­κός άν­θρω­πος, οι συ­νε­ται­ρι­σμέ­νοι πα­ρα­γω­γοί, να ρυθ­μί­ζουν ορ­θο­λο­γι­κά τις α­νταλ­λα­γές τους με τη φύ­ση, την ο­ποία ε­λέγ­χουν α­πό κοι­νού, α­ντί να κυ­ριαρ­χού­νται α­πό την τυ­φλή δύ­να­μή της, και να πραγ­μα­το­ποιούν αυ­τές τις α­νταλ­λα­γές δα­πα­νώ­ντας το ε­λά­χι­στο των δυ­νά­μεών τους και σε συν­θή­κες πε­ρισ­σό­τε­ρο α­ντά­ξιες και πε­ρισ­σό­τε­ρο σύμ­φω­νες με την αν­θρώ­πι­νη φύ­ση τους. Αλλά αυ­τή η δρα­στη­ριό­τη­τα θα α­πο­τε­λεί πά­ντα το βα­σί­λειο της α­νά­γκης. Πέ­ρα α­πό ε­κεί αρ­χί­ζει η α­νά­πτυ­ξη των αν­θρώ­πι­νων δυ­νά­μεων ως αυ­το­σκο­πός, το πραγ­μα­τι­κό βα­σί­λειο της ε­λευ­θε­ρίας, που δεν μπο­ρεί να αν­θή­σει πα­ρά μό­νο θε­με­λιω­μέ­νο στο άλ­λο βα­σί­λειο, στη βά­ση της α­να­γκαιό­τη­τας. Ου­σια­στι­κός ό­ρος αυ­τής της άν­θη­σης, εί­ναι ο πε­ριο­ρι­σμός της ερ­γά­σι­μης η­μέ­ρας»¹.

H »Φανταστική Συμφωνία» του Εκτόρ Μπερλιόζ

Hector Berlioz

Symphonie fantastique

Γιώργος Βασσάλος: Για το ξεπέρασμα του αριστερισμού και μια διεθνιστική, επαναστατική πολιτική που να πατά στην πραγματικότητα

Συμβολή στο διάλογο για τη Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Πηγή:mygranma.wordpress.com/

Με τις Θέσεις της για τη Β’ Συνδιάσκεψη της,[1] η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιβεβαιώνει ότι είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός στην Ελλάδα της κρίσης που προτείνει συγκεκριμένα πώς μπορεί χτιστεί μια γέφυρα από την τωρινή κατάσταση της αυξανόμενης εξαθλίωσης στη νίκη του λαϊκού κινήματος και την επαναστατική αναγέννηση της κοινωνίας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η γέφυρα αυτή δεν είναι άλλη από τη συγκρότηση ενός μετώπου υπό την ηγεσία των δυνάμεων της εργασίας γύρω από ένα μεταβατικό πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, εκδημοκρατισμού, εργατικού ελέγχου και στάσης πληρωμών στους πιστωτές με κατεύθυνση την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.

Οι Θέσεις αποπνέουν ένα πνεύμα που δίνει προοπτική· η συνειδητοποίηση της τελεσίδικης αποτυχίας της καπιταλιστικής κοινωνίας να γίνει ορμή για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας μαζί με όλο το μαχόμενο λαό μακριά από μίζερους ελιτισμούς, μνησικακίες και «καθαρότητες»!

H ανάλυση της οικονομικής κρίσης (Θέσεις 1-5), πάνω στην οποία βασίζονται τα πολιτικά συμπεράσματα, είναι η αρτιότερη σε ντοκουμέντο ελληνικού πολιτικού φορέα. Μια τέτοια ανάλυση απουσιάζει εντελώς από τα ντοκουμέντα του πρόσφατου συνεδρίου του ΚΚΕ[2]. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη κρίσης υπερσυσσώρευσης  που εδράζεται στη σφαίρα της παραγωγής κι έχει στον πυρήνα της το ποσοστό και τις μορφές απόσπασης υπεραξίας.[3] Το γεγονός ότι το ΚΚΕ από τη μία αντιμετωπίζει την κρίση ως απλά άλλη μια καπιταλιστική κρίση, χωρίς πρωτόγνωρα εκρηκτικές νέες πλευρές, κι ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη δε διαγνώσκει το συστημικό χαρακτήρα της αποτελεί, όπως λένε και οι Θέσεις, βασικό λόγο για τον οποίο τα κόμματα αυτά αδυνατούν να ηγηθούν της λαϊκής απάντησης στην επίθεση του κεφαλαίου.

Το επαναστατικό – πρωτοπόρο τμήμα της τάξης των εργαζομένων χρειάζεται την πολιτική του οργάνωση. Ούτε το ΚΚΕ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να παίξουν το ρόλο αυτό. Η εργατική πρωτοπορία που παραμένει μέσα στο ΚΚΕ έχει πλέον ελάχιστη επιρροή πάνω στις αποφάσεις των επί δεκαετίες επαγγελματικών στελεχών που έχουν διαμορφωθεί σε ιδιαίτερη κάστα που δεν αντιλαμβάνεται την ουσία των πραγμάτων και οδηγεί το κόμμα σε απομόνωση τόσο από τα υπόλοιπα πρωτοπόρα εργατικά στοιχεία, όσο κι από τις μάζες των εργαζομένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρεται καν να παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας των εργαζομένων. Τους τελευταίους τους βλέπει μόνο ως ψηφοφόρους για μια πολιτική αλλαγή την οποία αντιλαμβάνεται αποκλειστικά και μόνο με κοινοβουλευτικούς όρους. Η συμμετοχή του δε στους εργατικούς αγώνες είναι από αδύναμη ως προδοτική (όπως έδειξε το τελευταίο παράδειγμα των καθηγητών). Δυστυχώς, αυτό αφορά σε κάποιες περιπτώσεις και το ρεφορμιστικό Αριστερό Ρεύμα του.

Το νέο επαναστατικό κόμμα μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μια συσπείρωση οργανώσεων και αγωνιστών με βασικό τους εργαλείο ανάλυσης το μαρξισμό – λενινισμό που να δρα μέσα σε ένα ευρύτερο πολιτικο-κοινωνικό μέτωπο, το οποίο να μάχεται για την επικράτηση των συμφερόντων της πλειοψηφίας του λαού εδώ και τώρα, σε όλα τα επίπεδα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το κύριο όχημα αυτή τη στιγμή για την επίτευξη των στόχων αυτών.

Στο παρακάτω κείμενο θα εκθέσω κάποια σημεία των θέσεων στα οποία νομίζω ότι χρειάζονται αλλαγές και θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί και σε ποια κατεύθυνση. Αυτές οι αλλαγές αφορούν Α) την ΕΕ, Β) το πώς αντιλαμβανόμαστε την κοινοβουλευτική πάλη, Γ) το χαρακτήρα του μεταβατικού προγράμματος και του μετώπου που θα το εφαρμόσει, Δ) την κοινωνική συμμαχία, Ε) την κριτική που κάνουμε στο ΚΚΕ, Ζ) το σοσιαλισμό ως κύριο διακύβευμα της εποχής μας.

Είμαστε όλοι μετανάστες

Του Τάση Παπαϊωάννου

Πριν από λίγες μέρες περπατούσα σ’ ένα χαρακτηριστικό δρομάκι του Μεταξουργείου, όπου έχουν απομείνει κάποια παλιά σπίτια-θραύσματα μιας άλλης εποχής, που προσδίδουν ακόμη στην περιοχή αυτήν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Μονώροφα τα περισσότερα, κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο, διαμόρφωναν το μέτωπο του στενού δρόμου.

Κοντοστάθηκα για λίγο και παρατηρούσα ένα μικρό λαϊκό σπίτι με μια ψηλή λευκή μάντρα. Πάνω στην απλή σοβατισμένη επιφάνεια δύο μόνον ανοίγματα, ένα παράθυρο και δίπλα του μια μεταλλική πράσινη αυλόπορτα, ενώ σαν διακριτική κορνίζα στη στέψη του, ίσα ίσα που εξείχαν στη σειρά τα κεραμίδια της στέγης. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η αυλόπορτα και ξεπρόβαλε μια νέα μελαχρινή γυναίκα μ’ ένα μεγάλο μαντίλι τυλιγμένο στα μαλλιά της, κρατώντας στα χέρια της έναν κουβά γεμάτο ασβέστη και μια βούρτσα. Ξωπίσω της ακολουθούσαν τα δύο μικρά παιδιά της. Η γυναίκα με τη βοήθεια των παιδιών άρχισε σιγά σιγά να ασπρίζει τον εξωτερικό τοίχο του σπιτιού της, τμήματα από το πεζοδρόμιο, αλλά και τους κορμούς των δέντρων που βρίσκονταν έξω από τη μικρή της κατοικία, θυμίζοντάς μου παλαιότερες εποχές, όταν οι άνθρωποι επισκεύαζαν μόνοι τους τα σπίτια τους.

Εριξα μια κλεφτή ματιά στη μικρή εσωτερική αυλή, όπου έβλεπαν τα δύο όλα κι όλα δωμάτια του σπιτιού, και στην γκρίζα τσιμεντοκονία που κάλυπτε σαν χαλί το δάπεδό της. Απέναντι, σ’ ένα άδειο οικόπεδο, βρισκόταν απλωμένη η πολύχρωμη μπουγάδα της οικογένειας, μετατρέποντας παραδόξως τον δρόμο σε μέρος του σπιτιού. Εκεί έμενε μία από τις τόσες οικογένειες Κούρδων μεταναστών που έφυγαν από τον τόπο τους αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και κυρίως ελπίδα για τα παιδιά τους.

Ανέμιζαν τα ρούχα, όταν φυσούσε ο αέρας, σαν σημαίες, από άλλες μακρινές πατρίδες, πιστοποιώντας την πολυπολιτισμικότητα που χαρακτηρίζει καιρό τώρα τη χώρα μας. Η οικογένεια της άγνωστης γυναίκας έφερε από τη μακρινή πατρίδα της συνήθειες και τρόπο ζωής που για εμάς τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων αποτελούν πλέον μακρινό και ξεχασμένο παρελθόν. Το σπίτι, λόγου χάριν, συντηρείται και επισκευάζεται σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Δεν είναι με κανέναν τρόπο ένα «τελειωμένο προϊόν» στο οποίο δεν επεμβαίνουμε μετά την ολοκλήρωσή του, αλλά αντιθέτως ένας ζωντανός οργανισμός που ακολουθεί και εκφράζει πιστά τη ζωή της οικογένειας που τον κατοικεί. Έτσι η επισκευή της στέγης ή ενός κουφώματος, το άσπρισμα του σπιτιού, η φροντίδα του δημόσιου χώρου έξω από αυτό, αποτελούν την αυτονόητη ασχολία ολόκληρης της οικογένειας.