Κυκλοφορεί το νέο Εκτός Γραμμής!

Εκτός Γραμμής, τ.32/ Μάρτιος 2013

Συνέντευξη με τον Félix Guattari (1991)

Τι είναι φιλοσοφία;

»Τελικά σήμερα ο Θεός είμαστε εμείς.Αυτό είναι το συλλογικό σχέδιο που ζούμε.»

Συνέντευξη του  Félix Guattari* στην ελληνική τηλεόραση,1991

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:Να σπάσουμε την κρατική – μνημονιακή τρομοκρατία. Να παραιτηθεί τώρα ο Δένδιας

 Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

 

Όρος για να προχωρήσει απρόσκοπτα και να παγιωθεί η καταστροφική μνημονιακή πολιτική, η αφαίμαξη του λαού και το ξεπούλημα της χώρας, είναι η επικράτηση κλίματος φόβου και τρομοκρατίας, η εμπέδωση στην κοινωνία πως οποιαδήποτε κίνηση αντίδρασης θα καταστέλλεται άμεσα και δυναμικά, πως το σύνταγμα της χώρας και οι θεωρούμενες ως δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα δεν θα αποτελούν καν το φύλλο συκής για τους εντολοδόχους της τρόικας που προχωρούν ακάθεκτοι σε μια φασιστικοποίηση του δημόσιου βίου.

Η επίταξη στη απεργία των ΜΜΜ, η σύλληψη και παραπομπή στο αυτόφωρο των 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, η κήρυξη ως παράνομης της μίας απεργίας μετά την άλλη, η βίλα Αμαλία, οι συλλήψεις αναρχικών με την κατηγορία της τρομοκρατίας, οι ξυλοδαρμοί και βασανισμοί κρατουμένων, το παραλήρημα Δένδια για τους ανοιχτούς λογαριασμούς από το ’74, ο απροκάλυπτος βασανισμός των συλληφθέντων στην Κοζάνη, έχουν ως αποδέκτη τον λαϊκό παράγοντα, τις δυνάμεις της αριστεράς, τη νεολαία, οποιονδήποτε αντιδρά και αντιστέκεται.

«Κλείνοντας λογαριασμούς» με το ’74 η ρητορική και η προπαγάνδα, αλλά και η πρακτική θυμίζει όλο και πιο έντονα τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, όπου όσοι αγωνίζονταν ενάντια στην εκμετάλλευση και καταπίεση βαφτίζονταν τρομοκράτες, συμμορίτες, επικίνδυνοι για την κοινωνική ειρήνη και ευημερία, όπου αμέτρητες περιπτώσεις ξυλοδαρμών αποδίδονταν σε αντίσταση των συλληφθέντων ή σε ατυχήματα, δολοφονίες από βασανιστήρια γίνονταν αυτοκτονίες, κραυγαλέες προβοκάτσιες παρουσιάζονταν ως αδιαμφισβήτητα γεγονότα.

Στην περίπτωση των τεσσάρων συλληφθέντων, η κυβέρνηση διαστρεβλώνει εξόφθαλμα και απροκάλυπτα τα πράγματα, γνωρίζοντας καλά και ότι θα βρει πρόθυμους προπαγανδιστές στα ΜΜΕ, και ότι η αντίδραση της αριστεράς θα είναι υποτονική (άλλωστε για αναρχικούς «τρομοκράτες» πρόκειται). Έτσι παραποιούνται οι φωτογραφίες (ώστε να βοηθηθεί η αναγνώριση, ήταν η επίσημη κυβερνητική εκδοχή!) και τα σημάδια από τα χτυπήματα αποδίδονται σε συμπλοκή κατά τη σύλληψη (μα σε τέτοιας έντασης συμπλοκή η κοινή λογική λέει ότι θα υπήρχαν και χτυπημένοι αστυνομικοί, ενώ υπάρχει υλικό που δείχνει τους συλληφθέντες λίγο μετά την σύλληψη, χωρίς χτυπήματα) όπου βεβαίως η άσκηση βίας είναι «νόμιμη» όπως προπαγανδίζουν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Η ανάρτηση των φωτογραφιών των βασανισθέντων από την αστυνομία δεν έγινε κατά λάθος. Έγινε ακριβώς για να διαφημίσουν τον βασανισμό σαν πολιτική επίδειξης πυγμής και αμφισβήτησης των «ορίων του νόμου» από ‘δω και μπρος.

Η Αριστερή Ιδεολογία στην Πολεοδομία στην Ελλάδα, από το 1960 ως το 1990.(Μέρος Β)

Σας παρουσιάζουμε ένα απόσπασμα από το δεύτερο μέρος  του άρθρου »Η Αριστερή Ιδεολογία στην Πολεοδομία στην Ελλάδα, από το 1960 ως το 1990» του Γεωργίου Μ.Σαρηγιάννη.

Ολόκληρο το Μέρος Β :»Η αριστερή ιδεολογία στην Πολεοδομία στην «Άνοιξη του ’60» θα το βρείτε στο www.greekarchitects.gr/gr/home .

ΜΕΡΟΣ Β*.

Η αριστερή ιδεολογία στην Πολεοδομία στην «Άνοιξη του ’60»

(το απόσπασμα που επιλέξαμε)

.Μερικά παραδείγματα ιδεολογικά φορτισμένων πολεοδομικών σχεδίων και πραγματοποιήσεων

Άσπρα Σπίτια
Καμάρι Σαντορίνης
Οικισμοί ΟΕΚ

.Eνα παράδειγμα της ιδεολογικής διαπάλης στην Πολεοδομία, τα προσφυγικά, η Δραπετσώνα.

.Το Πνευματικό Κέντρο Αθηνών

.Συμπεράσματα για την αριστερή Ιδεολογία στην πολεοδομία στην «Άνοιξη του ’60»

Μερικά παραδείγματα ιδεολογικά φορτισμένων πολεοδομικών σχεδίων και πραγματοποιήσεων

Θα πρέπει να δούμε μερικά παραδείγματα της εποχής που μελετάμε, τα οποία είναι ιδεολογικά κρίσιμα και ιδιαίτερα φορτισμένα, και προκάλεσαν ή προκαλούν συζητήσεις στον ιδεολογικό τομέα. Αυτά είναι οι πολεοδομικές πραγματοποιήσεις, τα Άσπρα Σπίτια  του Δοξιάδη, ο οικισμός Καμάρι στη Σαντορίνη του Δεκαβάλλα και των συνεργατών του, οι οικισμοί του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, και ιδιαίτερα η περίπτωση της Δραπετσώνας, και τα σχέδια για το Πνευματικό Κέντρο του Ι. Δεσποτόπουλου.

 Άσπρα Σπίτια

Οικισμός «Άσπρα Σπίτια» στην Αντίκυρα, 1961-65, Γραφείο Δοξιάδη. Το πολεοδομικό σχέδιο οργανώνει τον οικισμό σε γειτονιές, σύμφωνα με τη δοξιαδική θεωρία περί κοινοτήτων, διαχωρίζει τις κινήσεις πεζών-οχημάτων και είναι χαμηλής δόμησης. Έχει ως στόχο τη δημιουργία αστικού περιβάλλοντος σε ανθρώπινη κλίμακα (ο ίδιος ο Δοξιάδης είχε χαρακτηρίσει τον οικισμό ως εδραζόμενο στην αρχαία ελληνική πόλη). Όμως, τα κτήρια είναι διαχωρισμένα σε «ανωτέρου εισοδήματος», «μεσαίων εισοδημάτων» κλπ. και ο μετέπειτα ασφυκτικός «κανονισμός λειτουργίας» του οικισμού ελεγχόταν αυστηρά από την Εταιρεία, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε έναν ταξικό οικισμό (εργάτες, τεχνικοί, στελέχη κλπ.), όπως εκείνοι που είχε περιγράψει ο Ένγκελς πριν από έναν αιώνα.Μεταγενέστερες περιγραφές μιλάνε ακόμη και για διαφοροποίηση κατασκευής στις παραπάνω κατηγορίες, τα δε οικονομικά στοιχεία (συντήρηση, επισκευές κλπ.) βαρύνουν τους κατοίκους (ενοικιαστές πάντα) και όχι την Εταιρεία κλπ

Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής(24 Δεκεμβρίου 1925-21 Μαρτίου1996)

 Υπάρχουν αναμφίβολα εκατοντάδες δημιουργοί που και μ’ ένα μονάχα έργο τους κατάφεραν να κερδίσουν την παγκόσμια αποδοχή. Υπάρχει όμως και μια ιδιαίτερη “οικογένεια”, αυτή των αφανών πρωτοπόρων που μπορεί να μην έγιναν διάσημοι, αλλά το έργο τους αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού.Ξεχωριστός εκπρόσωπος του καλλιτεχνικού αυτού “χώρου” είναι και ο Δημήτρης Ραβάνης -Ρεντής.

Ο Δημήτρης Ραβάνης, ο γλυκύτατος Μίμης, ήταν άνθρωπος με εξαιρετικό χιούμορ και χειμαρρώδες ταλέντο. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου, από τον στίχο και την ποίηση, έως το θέατρο και το σενάριο, αλλά και με τη διαφήμιση. Εγραψε αστυνομικά, έγραψε παιδικά, έγραψε λόγια που τα έχουν τραγουδήσει ή τα έχουν ψιθυρίσει εκατομμύρια Έλληνες, χωρίς να ξέρουν ότι αυτός είναι ο δημιουργός τους. Δικοί του είναι οι στίχοι στο αντάρτικο «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους», δικοί του και στο «Ο Μπελογιάννης ζει».

Το έργο του Δημήτρη Ραβάνη – Ρεντή είναι πλούσιο και πολυεδρικό. Θα επισημάνουμε μόνον ορισμένα σημεία πολύ περιληπτικά, κάνοντας ένα χρονικό χωρισμό.

Περίοδος 1940 – 1944. Περίοδος νεανική. Πυκνών αντιστασιακών εμπειριών και πείρας ζωής. Κυριαρχεί στο έργο του η ποίηση και το ηρωικό στοιχείο, τα θούρια, το θεατρικό σκετς και «επιθεώρηση». Ανάμεσα σ’ αυτά και η επιθεώρηση «Η φαλάκρα του Μουσολίνι», που παιζόταν στους συνοικισμούς από ερασιτεχνικό θίασο.

Περίοδος 1944 – 1949. Περίοδος του εμφύλιου πολέμου. Ο Ρεντής πολεμά με το ντουφέκι και την πένα. Το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ συγκροτεί έναν περιοδεύοντα θίασο, με επικεφαλής τον αείμνηστο Αντώνη Γιαννίδη. Εκείνη την εποχή έγραψε και τα τραγούδια «Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι», «Είμαστε εμείς θεμελιωτές» και άλλα.

Περίοδος 1949 – 1968… Είναι η περίοδος της ωριμότητας του πληθωρικού ταλέντου του. Δημοσίευσε πάνω από 25 έργα: Τρία μυθιστορήματα, δύο νουβέλες, δύο συλλογές διηγημάτων, πέντε θεατρικά, εννιά ποιητικές συλλογές και τα άλλα ήταν παιδικά βιβλία. Δεν άφησε κανένα είδος τέχνης ανεκμετάλλευτο.Δικό του είναι και το σλόγκαν «Θαύμα φαγητό θα γίνει με φυτίνη με φυτίνη» ή το «Η θεία Όλγα ξέρει», γιατί επί δικτατορίας δούλεψε στη διαφήμιση, μη μπορώντας να δημοσιεύσει αλλού. Εγραψε σενάρια, έγινε κινηματογραφικός καλλιτεχνικός διευθυντής, γύρισε δική του ταινία, που είχε μεγάλη επιτυχία και απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία. Σύμφωνα με τον Δημήτρη Παπαλεωνίδα, διευθυντή του εκδοτικού οίκου Σύγχρονη Εποχή, το έργο του αποτελείται από 32 εκδομένα πεζά, 15 ανέκδοτα, 21 ποιητικές συλλογές, 18 θεατρικά παιγμένα και έξι άπαιχτα, έξι ταινίες μεγάλου μήκους, 10 ραδιοφωνικές εκπομπές με 1.000 επεισόδια και 22 τηλεοπτικές εκπομπές.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:Κριτική για τη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ

    Πηγή: http://antapocrisis.gr/

1. Η κριτική και η αντιπαράθεση μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ για τη Διακήρυξή του και την επικείμενη συνδιάσκεψη που θα επικυρώσει την πολιτική φυσιογνωμία του νέου κόμματος, είναι απαραίτητη και αναγκαία. Πρώτα από όλα γιατί έχει σημασία για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ η αναμέτρησή του με την λαϊκή και αριστερή προσδοκία για μια πορεία αντιστροφής της σημερινής καταστροφής. Αλλά έχει σημασία και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι αγωνιστές της αριστεράς να συγκροτούνται, κρατώντας την ανεξαρτησία τους, με αυστηρή πολιτική κριτική που όμως δεν είναι κομπλεξική, αφυδατωμένα ιδεολογική ή σεχταριστική, και που μπορεί να δει την κοινωνία και την αριστερά με διαλεκτικό τρόπο. Ο αντιευρωπαϊκός και αντισυστημικός πόλος εντός της αριστεράς χρειάζεται, πριν και μετά από μια κυβέρνηση αριστεράς, να δυναμώσει. Όχι μόνο μέσα στην αριστερά, αλλά κυρίως μέσα στην κοινωνία. Απαιτούνται τοποθετήσεις που δίνουν το πολιτικό στίγμα στους κεντρικούς κόμβους του προβλήματος της χώρας και της κοινωνίας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, και με αυτή την απαίτηση κρίνουμε τη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει από παλιά η αντίφαση μεταξύ πολιτικών κειμένων και επίσημου πολιτικού λόγου. Μπορεί να υπάρχουν πλατφόρμες και διακηρύξεις, αλλά υπάρχουν και οι δηλώσεις των κορυφαίων στελεχών και η καθημερινή πολιτική συμπεριφορά. Σήμερα μπορεί να έχουμε διαφορετικές εκφωνήσεις, αλλά η κοινωνία -και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ- μετράει κυρίως το λόγο της ηγεσίας του. Η φασαρία των ΜΜΕ που γίνεται σκοπίμως απέναντι σε δηλώσεις αριστερών στελεχών, στοχεύει διαρκώς στη δεξιά μετατόπιση και στην απόσπαση διαπιστευτηρίων. Το πρόβλημα της διάστασης ανάμεσα σε ψηφισμένα κείμενα και στον επίσημο πολιτικό λόγο είναι βαθιά πολιτικό. Γιατί όσο πλησιάζουμε στα πραγματικά προβλήματα, στα υπαρκτά ερωτήματα και στις αναπόφευκτες συγκρούσεις, τόσο θα εμφανίζεται καθαρά η αντίφαση. Ήδη ο κυρίαρχος επίσημος λόγος του Α.Τσίπρα συχνά διαφοροποιείται από τα διακηρυγμένα κείμενα. Έχουμε λοιπόν τον ΣΥΡΙΖΑ της ηγετικής ομάδας, των συνιστωσών, τον εκλογικό ΣΥΡΙΖΑ, τον συστημικό ΣΥΡΙΖΑ και τον κινηματικό. Όλα αυτά δεν δικαιολογούνται με το επιχείρημα του μαζικού κόμματος γιατί αφορούν την ηγεσία και όχι τα μέλη, ούτε το κοινωνικό ρεύμα που σχηματίζεται ή και οργανώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ.

3. Η διακήρυξη όπως και άλλα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και η συνολική του εικόνα επιτρέπει πολλές ερμηνείες. Το σχήμα είναι να τα πούμε και να τα χωρέσουμε όλα ώστε να μπορούμε να τα χωνεύσουμε και όλα. Αυτή η ηθελημένη ασάφεια χαρακτηρίζει αντικειμενικά τα αστικά κόμματα και τους καιροσκοπικούς οργανισμούς. Το πρόβλημα στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ αφορά την ίδια τη φερεγγυότητά του. Κυρίως όμως αφορά το βαθμό προετοιμασίας του ΣΥΡΙΖΑ και του λαού για την επερχόμενη μάχη, καθώς και τις δυνατότητες ενσωμάτωσης του συστήματος. Όσο κυριαρχεί η ασάφεια, συγκυριακά ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ευρύχωρος φορέας υποδοχής της κοινωνικής αγανάκτησης που μπορεί να καλύψει τους πάντες και τα πάντα, αλλά μεσοπρόθεσμα αφοπλίζεται.

Νέα Σπορά:Δήλωση μελών και στελεχών του ΚΚΕ

 

Ανακοίνωση

Εμείς, τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ που εκφραστήκαμε δημόσια το προηγούμενο διάστημα με τη «Νέα Σπορά» ευχόμαστε η νέα περίοδος να είναι γεμάτη από αγώνες της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων για να αντιμετωπιστεί η νέα οικονομική λαίλαπα που έρχεται με τα μέτρα της κυβέρνησης.Θεωρούμε ότι τέσσερα είναι τα βασικά ζητήματα που αναδείχτηκαν το χρονικό διάστημα που πέρασε:

• Ξεκαθάρισε οριστικά η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στη χώρα μας. Η μνημονιακή πολιτική, στο όνομα του ευρώ, πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα στα συμφωνημένα χρονικά περιθώρια. Η κυβέρνηση ταπεινωμένη και υποτελής μπροστά στην Αν. Μέρκελ («ουδείς αναμάρτητος») έχει δεσμευτεί ότι θα την εφαρμόσει. Το αναφέρουμε για όσες και όποιες από τις πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης ισχυρίζονται ότι μπορούν να εφαρμόσουν μιαν άλλη πολιτική μέσα στο ευρώ. Διαψεύδονται παταγωδώς.

• Το άμεσο σχέδιο εκ μέρους των κυρίαρχων δυνάμεων του κεφαλαίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την Ελλάδα – διατυπωμένο από τον ίδιο τον πρόεδρο των γερμανών βιομηχάνων – είναι να μετατραπεί η χώρα μας σε μια «Ειδική Οικονομική Ζώνη» στην οποία θα κυριαρχεί η αυθαιρεσία του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, η παραπέρα εκποίηση της παραγωγικής της βάσης και των περιουσιακών της στοιχείων. Όλα αυτά χωρίς απαραίτητα να εξασφαλίζεται η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ.

• Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της χώρας μας προβάλλει με τέτοια ένταση και τέτοιο τρόπο ο κίνδυνος του φασισμού, η δυνατότητα να αποκτήσει ευρεία κοινωνική βάση μέσα στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα. Η «Χρυσή Αυγή» αξιοποιεί την οικονομική κρίση και τα φαινόμενα εξαθλίωσης των εργαζομένων για να κάνει αισθητή την παρουσία της καθημερινά και πατώντας πάνω σε πραγματικά κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα.

• Τώρα φαίνεται πολύ πιο καθαρά το πόσο μακριά από την πραγματικότητα κινείται η πολιτική της ηγεσίας του Κόμματος. Επίσης φαίνεται πολύ καθαρά το πόσο επηρέασε τον ελληνικό λαό το συνολικό αποτέλεσμα των εκλογών της 17^ης του Ιούνη και το μικρό ποσοστό του ΚΚΕ.

Έχουμε την εκτίμηση ότι η κρίση θα βαθύνει στη χώρα μας και ότι οι «στόχοι» της μνημονιακής πολιτικής θα έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα απ’ ό,τι επιδιώκεται. Η χώρα μας θα συνεχίσει να βρίσκεται στον κυκλώνα μιας παρατεταμένης ύφεσης.

Υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα την άποψη ότι το πρώτο συγκεκριμένο μέτρο που χρειάζεται η χώρα μας για να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία και την οικονομική κρίση είναι η έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με αυτά τα δεδομένα θα προσπαθήσουμε να συνεισφέρουμε με τις επεξεργασίες μας στο κομμουνιστικό κίνημα της χώρας, θα προσπαθήσουμε να συνεισφέρουμε στο κομματικό μας ζήτημα προσδιορίζοντας ακριβώς το χαρακτήρα του. Στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιήσαμε και το χρονικό διάστημα που πέρασε. Όσο για τις βρώμικες επιθέσεις που δεχτήκαμε μέχρι τώρα διατηρούμε το δικαίωμα να απαντήσουμε εκ νέου ανά πάσα στιγμή. Ως πρώτη απάντηση μας εκφράζει το ρητό του μεγάλου φλωρεντιανού: “Segui il tuo corso e lascia dir le genti”! Σε μετάφραση: «Τράβα το δρόμο σου και άσε τον κόσμο να λέει!» (Θεία Κωμωδία του Δάντη. Από Καρλ Μαρξ, Το κεφάλαιο, Τόμος Πρώτος, σελ. 17). Επί το ελληνικότερον: «Άσε τα σκυλιά να γαβγίζουν και τράβα εσύ το δρόμο σου»!

Μέσω του μπλογκ της «Νέας Σποράς» θα δώσουμε άμεσα στη δημοσιότητα μια νέα «Δήλωσή» μας, η οποία θα αφορά στη συνολική εκτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 6^ης του Μάη και της 17^ης του Ιούνη. Η δήλωση αυτή δεν δόθηκε στη δημοσιότητα αμέσως μετά τις εκλογές, καθώς είχε ανοίξει η συζήτηση στις ΚΟΒ του Κόμματος για το ίδιο θέμα.

 17/09/2012

http://www.neaspora.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html

 

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ

ΤΗΣ 6^ης ΤΟΥ ΜΑΗ ΚΑΙ ΤΗΣ 17^ης ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ

1. Τα εκλογικά αποτελέσματα της 6^ης του Μάη και της 17^ης του Ιούνη επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την πολύ σοβαρή πτωτική πορεία και την επικίνδυνη απομόνωση του Κόμματος από τις λαϊκές μάζες. Στις εκλογές της 17^ης του Ιούνη το Κόμμα έχασε το 50% περίπου της εκλογικής του δύναμης σε σχέση με τις εκλογές της 6^ης του Μάη και πάνω από το 50% σε σχέση με τις εκλογές του 2007, ενώ σε ποσοστό και σε ψήφους είναι πίσω και από το αποτέλεσμα των εκλογών του 1993.

Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, τα κομματικά μέλη, τα στελέχη, οι φίλοι και οι οπαδοί του Κόμματος έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για την ύπαρξη και το μέλλον του, από τη στιγμή που η ηγεσία του, όπως αποδεικνύεται και από την απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ της 10^ης του Ιούλη, αδυνατεί να εξάγει τα σωστά συμπεράσματα από την εκλογική αλλά και τη γενικότερη πορεία του Κόμματος και επιμένει να εφευρίσκει απαράδεκτες δικαιολογίες προκειμένου να δικαιώσει μια πολιτική που ακολούθησε το Κόμμα, με ευθύνη αποκλειστικά δική της, και που οδήγησε στο πρωτοφανές αποτέλεσμα της 17^ης του Ιούνη.

2. Τα πραγματικά αίτια αυτής της γενικότερης δραματικής οπισθοχώρησης του Κόμματος έχουν περιγραφεί εκτενώς στη Δήλωση Αρ. 2, που αναρτήθηκε στη «Νέα Σπορά» στις 21/06/2012. Με την ευκαιρία μιας συνολικότερης εκτίμησης για τα εκλογική καθίζηση του Κόμματος πρέπει να προστεθούν και οι παρακάτω σημαντικοί και με ευρύτερη σημασία παράγοντες:

• Η ηγεσία του Κόμματος μη εκτιμώντας σωστά τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στη χώρα μας μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τον Οκτώβρη του 2008, δεν μπόρεσε να εκτιμήσει, επίσης, σωστά τη σημασία της, με μεγάλη ταχύτητα, προϊούσας καθοδικής πορείας του δικομματισμού και την αντίστοιχη απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ενώ δήλωνε ότι «οι εκλογές του Μαΐου αναμφισβήτητα περιέχουν ένα θετικό δυναμικό στοιχείο και αυτό σχετίζεται με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των εργατικών λαϊκών φτωχών στρωμάτων έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα λεγόμενα «μνημονιακά» κόμματα και με αυτό τον τρόπο προσδίδουν μια τέτοια δυναμική στις εκλογές» («Ρ» 20/04/2012) δεν συνδύασε αυτήν την εκτίμηση με την προγραμματική πρόταση του Κόμματος, δεν πήρε καμιά απολύτως πρωτοβουλία να προβάλει την προγραμματική λύση του 15^ου Συνεδρίου.

»ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ»- Κώστας Τζιαντζής (Απρίλιος 2010).

Ομιλία του Κώστα Τζιαντζή στην παρουσίαση του βιβλίου του Πέτρου Παπακωνσταντίνου »ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ»εκδ.ΛΙΒΑΝΗ ,(Απρίλιος  2010).

Μεγάλη σύγχυση στην Αριστερά!

Πηγή: ISKRA

Το κάλεσμα του πολιτικού γραφείου της Κ.Ε του ΚΚΕ

 …κι ένα σχόλιο του «ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΗ»

Το κάλεσμα του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, το οποίο αναδημοσιεύθηκε σε ένθετο στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» (2/9), διαφημίστηκε αρκετά από το ΚΚΕ.

Αναμέναμε, λοιπόν, με ενδιαφέρον το περιεχόμενό του.

Δυστυχώς, όμως, το «κάλεσμα» δεν δικαίωσε τις όποιες προσδοκίες, φαντάζομαι και των μελών και φίλων του ΚΚΕ. Ασφαλώς το ένθετο «κάλεσμα» περιέχει σειρά θετικών στοιχείων κυρίως στο πεδίο της ανάλυσης και των εκτιμήσεων.

Ωστόσο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια οπισθοχώρηση σε σχέση με επίσημα κείμενα του Ριζοσπάστη της μετεκλογικής περιόδου, τα οποία επιχειρούσαν να υποδείξουν για το ΚΚΕ μια πολιτική η οποία θα αρθώνετο από άμεσους ζωτικούς στόχους για να ανοίξει μια πορεία μετάβασης προς την «λαϊκή εξουσία», την οποία στο ΚΚΕ, λίγο-πολύ, προσομοιάζουν με την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό.

Ενώ το ΚΚΕ έμοιαζε να επιχειρεί ένα βήμα μπρος, με το «κάλεσμα» του Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ μάλλον κάνει σπασμωδικά δύο βήματα πίσω!!!

Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το «κάλεσμα»(όχι το μόνο) υποδηλωτικό αυτής της οπισθοχώρησης.

Παράπονο

 ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΤΙΠΟΤΑ.

Πηγή:http://vasiliskos2.blogspot.gr/

Η  πορεία της χώρας είναι μη αναστρέψιμη. Και πιο σοβαρό ακόμα είναι το γεγονός πως είναι μη αναστρέψιμη η πορεία της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Δεν προτρέπω κανέναν να παραδώσει τα όποια όπλα νομίζει πως διαθέτει και να σηκώσει τα χέρια, αλλά υπάρχει κάποια στιγμή που κάθε σκεπτόμενος διαφορετικά άνθρωπος χωρίς να αποκλειστεί από το κόσμο, παραμένοντας κάτοικος αυτού του κόσμου, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τα βάζουμε όλα στο ίδιο κουβάρι δίνοντας άφεση αμαρτιών στους επικίνδυνους (πλέον) ηλίθιους και να νοιώθουμε μια αναγκαστική συγγένεια μαζί τους. Κάποιος είχε πει, πως «το κακό σ΄αυτό το κόσμο είναι πως οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση κι οι έξυπνοι γεμάτοι ανασφάλειες». Το πρόβλημα λοιπόν αυτή τη στιγμή σ΄αυτή τη δύστυχη πατρίδα είναι πως από τη μια άκρη ως την άλλη κατοικείται από βλάκες γεμάτους αυτοπεποίθηση κι έξυπνους που τους φορτώνουν όλη τη βρώμα, τη σαπίλα, την αθλιότητα σε μεγατονικές ποσότητες μέχρι να καταφέρουν να τους αφανίσουν από ασφυξία.

Οι διαφορετικά σκεπτόμενοι (και ενεργούντες) άνθρωποι δεν έχουν ανασφάλειες. Απλά έχουν άλλη στόφα. Βρίσκονται εδώ αλλά είναι από αλλού. Και σαν έξωθεν παρατηρητές βλέπουν τη μεγάλη εικόνα της μαζικοποιημένης ανοησίας. Στο they live του Κάρπεντερ, ο άνθρωπος που είχε βρει ένα ζευγάρι γυαλιά με τα οποία μπορούσε επί τέλους να δει τη πραγματικότητα με «άλλα μάτια» σε όλη της τη φρίκη, χρειάστηκε μισή ώρα βρωμόξυλο με το φίλο του για να τον πείσει να φορέσει κι εκείνος τα γ@μημένα γυαλιά. Μάτωσαν, χτυπήθηκαν με ένα πρωτόγονο μίσος, μέχρι να του τα βάλει με το ζόρι στα μάτια για να τον κάνει να δει αυτό που έβλεπε.

Θα ήταν πολύ εύκολο αν υπήρχε ένα ανάλογο ζευγάρι γυαλιά σήμερα, ίσως να επιλέγαμε μερικούς ανθρώπους δικούς μας ο καθένας, που θεωρούμε ότι κάτι υπάρχει μέσα τους εκτός από το τίποτα, και να τους πλακώναμε στο ξύλο μέχρι να φορέσουν τα γ@αμημένα τα γυαλιά. Όμως δεν υπάρχουν. Το μόνο εφόδιο που μπορεί να έχει κάποιος σ΄αυτό το κόσμο που σέρνεται είναι να έχει το δικό του ζευγάρι μάτια που να βλέπει σε άλλη διάσταση. Πιο μακριά από το κόσμο που έχει βάλει νεκρά και δεν μπορεί να κουνηθεί βήμα πέρα από τη φασόν πραγματικότητα. Τη κατασκευασμένη στα μέτρα όλων εκείνων των «τίποτα».

To μετέωρο βήμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς-Τάσος Σταυρόπουλος

1 .Μια βόλτα στην επαρχία, άδειοι δρόμοι, βενζινάδικα κλειστά ή με χωρίς καύσιμα, κλειστά ή με χωρίς πελάτες καταστήματα. Πολλοί δε ψήφισαν, γιατί δεν είχαν ούτε τα εισιτήρια να πάνε στα χωριά τους. Το ποσοστό αποχής μεγαλύτερο στις τελευταίες εκλογές, ψιλά γράμματα ότι ψήφισε το 63%του λαού.

Με σύνταξη ΟΓΑ 360€ καλούνται υπερήλικοι να πληρώσουν χαράτσι για προπολεμικά πλίνθινα σπίτια, αλλά «κλήθηκαν» να ψηφίσουν με το φόβο μήπως επιστρέψουν στη δραχμή και χάσουν τα σπίτια τους, ενώ δεν υπάρχει φόβος αν τα χάσουν με € και τους τα κατάσχει το κράτος.

2. Η οικονομία είναι νεκρή. Δεν κινείται τίποτα. Δε φταίει η Ε.Ε που έχει καταστρέψει τη γεωργία. Που χρειάζεσαι 2 τόνους στάρι ,για να αλλάξεις λάστιχα σε ένα μικρό αυτοκίνητο. Που χάνεις τη σύνταξή σου. Που δεν υπάρχει 8ωρο. που θα αμείβεσαι στην αρχή με 300€ μέχρι να πλησιάσεις τον καλοπληρωμένο Βούλγαρο εργάτη των 100€. Που μένεις χωρίς δουλειά στα 55 χρόνια και χωρίς προοπτική σύνταξης. Που είσαι άνεργος και πρέπει να δηλώσεις εισόδημα ως τεκμήριο διαβίωσης για το αυτοκίνητο που δε κινείς και για το σπίτι που δεν έχεις να πληρώσεις το δάνειο. Αλλά φταίει ο Αφγανός λαθρομετανάστης που «επέλεξε» τη χώρα μας και όχι οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και των χωρών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε που έχουν εισβάλει στη χώρα τους και τους ξεσπιτώνουν βίαια. Φταίει ο Πακιστανός που δουλεύει με μισό δολάριο σε Αμερικάνικες, ευρωπαϊκές και Ιαπωνικές εταιρείες 15ώρες την ημέρα στη χώρα του και εγκαταλείπει την οικογένειά του και περνάει στην Ελλάδα ρακένδυτος. Η Ελλάδα χώρα με τη μεγαλύτερη εξαγωγή μεταναστών σε σχέση με τον πληθυσμό της μετά τον πόλεμο, εκτρέφει τη Χρυσή Αυγή, για να δέρνει, να μαχαιρώνει, να απειλεί. Πως κατάντησαν ένα λαό που πριν 20 χρόνια έτρεφε συμπάθεια μόνο για τους λαούς τρίτου κόσμου και οι κατατρεγμένοι παλαιστίνιοι έβρισκαν φιλοξενία και δεν υπήρχε ίχνος ρατσισμού;

3. Για τη Χρυσή Αυγή επιδεινώνουν τη θέση του έλληνα άνεργου οι μετανάστες. Επί Σημίτη ευνοήθηκε η παράνομη μετανάστευση, η αστυνομία έκανε στραβά μάτια, οι εργοδότες δεν τους πλήρωναν και, όταν εκαναν καταγγελία οι μετανάστες, η αστυνομία τους οδηγούσε στα σύνορα. Τέτοιες ιστορίες γράφονταν σε Αλβανικές, Βουλγαρικές και Ουκρανικές εφημερίδες, αλλά ούτε το Υπουργείο εξωτερικών ασχολήθηκε με τέτοια «διαφήμιση» της χώρας μας στο εξωτερικό. Να θυμηθούμε την εκμετάλλευση των Πακιστανών στις φράουλες την Ν. Μανωλάδας; Πρώτα η στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών και κατά δεύτερο λόγο η εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας που συνοδεύεται με απουσία οποιασδήποτε προοπτικής για αλλαγή της κατάστασης, προετοίμασαν την εμφάνιση του ναζισμού στη χώρα μας. «Εργασία μόνο για τους Έλληνες εργάτες» το προεκλογικό μανιφέστο του πιο συχνού προσκεκλημένου των καναλιών Καρατζαφέρη.

4.Αυτή η Ε.Ε που θυμάται τώρα το αποικιακό της παρελθόν, μαζί με τους ντόπιους «φύλαρχους», έχουν βυθίσει το λαό σε εξαθλίωση και δεν του επιτρέπουν να έχει ελπίδα. Αυτή την Ε.Ε και το € υπερασπίστηκαν τα μνημονιακά κόμματα και ο ΣΎΡΙΖΑ, ο οποίος δήλωσε προς πάσα κατεύθυνση ότι θα υπερασπισθεί την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Το ΜΑΑ δεν μπορεί να μην τα βλέπει όλα αυτά ούτε να ταυτισθεί με μια πολιτική των εγχώριων οικονομικά ισχυρών και των Βρυξελλών που ευθύνεται για την εξαθλίωση του λαού.

5. Μήπως υπάρχει Ελπίδα σε κάποιες διορθώσεις; Ούτε καν λίγη δόση Κεϋνσιανισμού δεν επιτρέπει η Ε.Ε. Προσπαθεί να κάνει ανταγωνιστική την οικονομία μέσω της ύφεσης, με μείωση μισθών και συντάξεων, με εξόντωση των 2/3 του λαού. Αν σήμερα κάποιος, μέσα στα πλαίσια του συστήματος, επαναδιατύπωνε την άποψη του Ρούσβελτ (Λόγος, 17 Μαΐου 1933) ,για να λειτουργήσει την οικονομία: «Για να κάνουμε τα εργοστάσιά μας και τα αγροκτήματά μας να ξαναδουλέψουν με τη βεβαιότητα ότι θα πωλούν τα προϊόντα τους, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε στους καταναλωτές τα μέσα να αγοράζουν τα προϊόντα αυτά. Αλλά, για να πραγματοποιηθεί αυτό, θα πρέπει να μην έχουμε 12.000.000 άνεργους οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τίποτε… και αυτό θα το κατορθώσουμε εξασφαλίζοντας σε κάθε εργάτη ένα κατώτατο ημερομίσθιο που θα του επιτρέπει να ζει……. Καμιά επιχείρηση που επιβιώνει από την πληρωμή χαμηλών ημερομισθίων στους εργάτες δεν πρέπει να υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα» θα τον έπιαναν στο στόμα τους οι επίσημοι κονδυλοφόροι Πρετεντέρης, Τρέμη, Αναγνωστάκης, Καμπουράκης, Λυριτζής. Οικονόμου, Πρωτοσάλτε και θα τον περνούσαν γενεές δεκατέσσερες.

Για τα αποτελέσματα του ΚΚΕ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου

Πηγή: Εργατικός Αγώνας , 29/6/12

Οι εκλογές της 17^ης Ιούνη ολοκληρώθηκαν. Το τελικό αποτέλεσμα αναμφισβήτητα έδωσε σημαντικό αέρα στην άρχουσα τάξη της χώρας και στα ντόπια και ξένα μονοπώλια να συνεχίσουν με αμείωτη ένταση την καταστροφική τους πολιτική σε βάρος της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού για να διασφαλίσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου και την εξουσία τους.

Γι’ αυτό έχει δίκιο για το αποτέλεσμα το ΚΚΕ όταν λέει ότι είναι αρνητικό για το λαό. Όμως αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που οφείλεται και σε σημαντικές ευθύνες του ΚΚΕ, που δεν μπόρεσε να πείσει το λαό για την πρόταση του, βάσει της οποίας τον κάλεσε να το υπερψηφίσει, διορθώνοντας έτσι την ψήφο του. Τραγική ειρωνεία θα έλεγε κανείς γιατί ο λαός πραγματικά «διόρθωσε» την ψήφο του με απελπιστικά αποτελέσματα όμως για το ΚΚΕ.

Κατά συνέπεια το εκλογικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό για το ΚΚΕ. Στις 2 αναμετρήσεις κρίθηκε η εκλογική τακτική, αλλά και γενικότερα η πολιτική που ακολούθησε τουλάχιστον τα τελευταία 3 χρόνια από το λαό και καταψηφίστηκε. Αν και μαζικά λαϊκές μάζες στράφηκαν ενάντια στον πάλαι ποτέ δικομματισμό δεν εμπιστεύθηκαν το ΚΚΕ ούτε για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους ούτε πολύ περισσότερο για τη διέξοδο από την κρίση, την οποία μετέθετε στην εργατική λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό, τη στιγμή μάλιστα που προέβλεπε άμεσα δυσοίωνες εξελίξεις για τις οποίες όμως δεν είχε να προτείνει άμεσες λύσεις. Πιο σωστά απέφευγε να διατυπώσει άμεσες λύσεις γιατί θα κινούνταν στη διαχειριστική λογική του καπιταλισμού, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος συγκέντρωσε και τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση του ελληνικού λαού, αλλά και κατοχυρώθηκε και ως ο κύριος εκπρόσωπος της αριστερής και αντιμνημονιακής πολιτικής δράσης.

Το χειρότερο όμως για το ΚΚΕ είναι ότι η ηγεσία αρνείται πεισματικά να κατανοήσει τη νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε, να εντοπίσει τα λάθη και έτσι αφήνει το κόμμα εγκλωβισμένο στην ίδια λογική και μετά τις εκλογές και το τραγικό αποτέλεσμα συνεχίζοντας στις ίδιες ράγες. Στην ουσία κάνει αυτό που επεσήμανε να προσέξουν για να το αποφύγουν οι δυνάμεις του ως επικίνδυνο το 16^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, έτσι ώστε να προχωρά με επιτυχίες και ανοδικά βήματα ο στόχος για την υλοποίηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, σημειώνοντας ότι δεν πρέπει να «…υπερτερεί η αναγκαία προβολή της γενικής κατεύθυνσης, χωρίς όμως αυτή να θεμελιώνεται με τη δράση για αντιιμπεριαλιστικούς, αντιμονοπωλιακούς στόχους και αιτήματα που συμβάλλουν στην κατανόησή της…»

Ας έρθουμε όμως στο περιεχόμενο και το σκοπό του σημειώματος αυτού. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τις τάσεις, που από την ιστοσελίδα του Εργατικού Αγώνα σημειώναμε, για μείωση της επιρροής του ΚΚΕ στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Τάσεις που με τις εκλογές της 17^ης Ιούνη μετατράπηκαν, χωρίς να υπερβάλλουμε, σε ορμητικό ρεύμα. Αυτό δείχνει τόσο η ανάλυση των αποτελεσμάτων, με τις 260.000 ψήφους μείον από το Μάη, όσο και τα ποιοτικά στοιχεία που έδωσαν οι μετρήσεις από τα exit poll.

Παρακάτω δίνουμε με πίνακες πως διαμορφώθηκε η κατάσταση.

Κατ’ αρχήν έχουμε συμπληρωμένους τους πίνακες του προηγούμενου σημειώματος* και με τα αποτελέσματα του Ιούνη, αλλά και με τα αποτελέσματα του 1993. Χρησιμοποιούμε το 1993 γιατί αποτελούσε μέχρι σήμερα το μικρότερο εκλογικό αποτέλεσμα για το ΚΚΕ, το οποίο επετεύχθη σε πάρα πολύ αντίξοες συνθήκες, με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών και την τεράστια ευφορία του ιμπεριαλισμού για την περήφανή του νίκη, καθώς και μετά από μια πολύ τραυματική διάσπαση του κόμματος.

Πόσο φταίει η εργατική τάξη;- Ρένα Γιαννοπούλου

Πηγή:  Εργατικός Αγώνας

Πολλοί από μας το έχουμε πει, μετά από εκλογικές αναμετρήσεις τα αποτελέσματα των οποίων ήταν κατώτερα των προσδοκιών μας. Όταν λέω «εμείς», αναφέρομαι σε ανθρώπους που έχουν κρατήσει – και πάντα προσπαθούν να κρατούν – μια έντιμη, αγωνιστική, ριζοσπαστική στάση ζωής. Κάθε φορά λοιπόν που οι εκλογές δεν φαίνεται να επιβραβεύουν αυτή τη στάση των προσώπων αλλά και, κυρίως, των φορέων, είναι μεγάλος ο πειρασμός να πούμε ότι «φταίει ο λαός που δεν καταλαβαίνει» ή ακόμα και «ο κόσμος είναι άξιος της τύχης του».

Σ` ένα βαθμό, μια τέτοια αντίδραση είναι και κατανοητή και συγγνωστή. Είναι όμως τέτοια αποκλειστικά και μόνο στο βαθμό που εκφράζει μιαν άμεση, αυστηρά προσωπική και συναισθηματική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Όταν ακολουθήσει η ώριμη και ήρεμη σκέψη και εκτίμηση των αποτελεσμάτων, οπωσδήποτε δεν μπορείς να «κρατάς μούτρα» στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα για τη στάση τους. Και αν κάτι τέτοιο είναι μια φορά ανεπίτρεπτο σε προσωπικό επίπεδο, πολλώ δε μάλλον δεν συγχωρείται όταν εκφράζεται με τον πιο επίσημο τρόπο από το πολιτικό υποκείμενο που εκφράζει και καθοδηγεί την εργατική τάξη, από το ίδιο της το Κόμμα, το ΚΚΕ.

Δυστυχώς, κατά τις δύο πρόσφατες προεκλογικές περιόδους αλλά και μετά, σύμφωνα με το πνεύμα της πρώτης απόφασης της ΚΕ του ΚΚΕ για το – θλιβερό – εκλογικό αποτέλεσμα, διαφαίνεται ότι το πνεύμα αυτό έχει διαποτίσει την ίδια τη σκέψη των καθοδηγητικών οργάνων του ΚΚΕ. Είχε κανείς την εντύπωση ότι, με το δάχτυλο διαρκώς υψωμένο, το Κόμμα μάλωνε, «νουθετούσε», ενίοτε και φόβιζε τον ελληνικό λαό, ως προς τις επιλογές που θα όφειλε να κάνει. Κατά τον ίδιο τρόπο, με την ανακοίνωση της ΚΕ, μαλώνει το λαό και την εργατική τάξη, για τη λαθεμένη ψήφο της. Τονίζω το ρήμα «μαλώνει»: είναι άλλο πράγμα η καθοδήγηση που οφείλει να ασκεί το συνειδητό τμήμα, η συνειδητή πρωτοπορία της τάξης απέναντι στην τάξη – η οποία όμως αποτελείται από ενήλικες – και άλλο πράγμα να την αντιμετωπίζει ως να πρόκειται για «αεί παίδες», που πρέπει να τους τραβάς το αυτί …

Ας ξαναθυμηθούμε ορισμένα στοιχειώδη πράγματα για τη σχέση του Κόμματος και της εργατικής τάξης, του λαού και της πρωτοπορίας του: η συνείδηση της εργατικής τάξης, κάθε κοινωνικής τάξης, είναι αντανάκλαση της θέσης της στην παραγωγή, αλλά και το επίπεδο της ανάπτυξής της αντανακλά άμεσα τους κάθε φορά υλικούς όρους ζωής της. Θαρρώ ότι δεν πρέπει να αγνοήσουμε και την ιστορική παράδοση, η οποία διαμορφώνει, κατά ένα μέρος, την ιδιοσυστασία αλλά και την πολιτική συμπεριφορά ενός λαού. Για παράδειγμα, και ανεξάρτητα από το βαθμό ωρίμανσης των αιτημάτων που κάθε φορά έχει διατυπώσει η γαλλική εργατική τάξη, ουδείς μπορεί να της αμφισβητήσει την ικανότητά της να στήνει οδοφράγματα και να γράφει εξαίσια επαναστατικά θούρια! Κατά τον ίδιο τρόπο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ένα πνεύμα υγιούς απειθαρχίας απέναντι στην εξουσία (προφανώς την κάθε μορφής εκμεταλλευτική, άλλη δεν γνωρίσαμε στην Ελλάδα) που χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό.

Η ανάγκη μιας πανδημοκρατικής συσπείρωσης

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Στις περιόδους των καπιταλιστικών κρίσεων παρατηρείται πάντοτε, με τη μια ή την άλλη μορφή, η τάση ραγδαίας συρρίκνωσης έως και κατάργησης των δημοκρατικών ελευθεριών και κατακτήσεων των εργαζομένων, ακόμη και της ίδιας της αστικής δημοκρατίας συνολικά. Η εμπειρία του μεσοπολέμου και της κρίσης που ξέσπασε το 1929 είναι αποκαλυπτική, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας.

Ποια είναι η αιτία του φαινομένου; Η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι η υπέρβαση της κρίσης σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου απαιτεί μεγάλες, πρωτάκουστες, βαριές θυσίες των εργαζομένων. Απαιτεί κατάργηση των όποιων κατακτήσεών τους, βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων.

Είναι λογικό ότι κανένας λαός δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί και ότι πάντοτε οι αγώνες των εργαζομένων ενισχύονται σε τέτοιες περιόδους. Η ενίσχυση αυτή μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες για το καπιταλιστικό σύστημα διαστάσεις. Έτσι, η άρχουσα τάξη λαμβάνει μέτρα δραστικού περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών και ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και του παρακράτους. Αν κρίνει μάλιστα ότι αυτό δεν αρκεί, καταφεύγει ακόμη και στην κατάργηση της αστικής δημοκρατίας και στην επιβολή φασιστικών καθεστώτων.

Τέτοιες τάσεις παρατηρούνται και στις μέρες μας. Η συρρίκνωση των λαϊκών ελευθεριών είχε ξεκινήσει μάλιστα, προληπτικά, πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Εκμεταλλευόμενες την αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού των δυνάμεων μετά τις ανατροπές στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, η αστική τάξη στην Ευρώπη και στην Ελλάδα έλαβε μια σειρά νομοθετικά και άλλα μέτρα ενίσχυσης αφενός της εκτελεστικής εξουσίας στο πρόσωπο της κυβέρνησης και των ευρωενωσιακών μηχανισμών και αφετέρου ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών (αντιτρομοκρατική νομοθεσία, Ευρωπόλ, Σένγκεν κλπ).

Μετά την εκδήλωση της κρίσης και καθώς οι λαϊκές αντιδράσεις άρχισαν να φουντώνουν (παρά τις όποιες αδυναμίες του κινήματος), η τάση για ενίσχυση του αυταρχισμού έγινε παραπάνω από φανερή. Πρώτα απ’ όλα έγινε φανερή με την ένταση της καταστολής των λαϊκών διαδηλώσεων με πρόσχημα τους βανδαλισμούς που συνέβησαν κάποιες φορές στο περιθώριο τους. Η αστυνομική βία στράφηκε επανειλημμένα ενάντια στους ειρηνικούς διαδηλωτές με σκοπό τον εκφοβισμό του λαού. Οι απεργίες, που έτσι κι αλλιώς και τα προηγούμενα χρόνια βρίσκονταν στο στόχαστρο και κηρύσσονταν από τα δικαστήρια στη μεγάλη πλειοψηφία τους παράνομες και καταχρηστικές, κατασυκοφαντούνται. Η εργοδοτική τρομοκρατία συνεπικουρούμενη από την υψηλή ανεργία και την τρομοκρατική προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης της ολιγαρχίας προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ντε φάκτο απαγόρευσης της απεργίας.

Στην επίθεση αυτή στις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού έρχεται τώρα να προστεθεί η αυξανόμενη παρακρατική βία των φασιστικών ομάδων. Με την ανοχή κατά κανόνα των επίσημων αρχών και έχοντας αποκτήσει μια κάποια λαϊκή βάση στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, η φασιστική παρακρατική βία επιχειρεί και θα επιχειρήσει πιο συστηματικά στο μέλλον να καλλιεργήσει κλίμα φόβου και τρομοκρατίας.

Στη χώρα μας είχε επιβληθεί και κατακτηθεί τα τελευταία χρόνια, με σκληρούς αγώνες του λαού, μια ορισμένου βαθμού ελευθερία συνδικαλιστικής και πολιτικής έκφρασης: στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο χώρο εργασίας. Υπήρχαν βέβαια πάντοτε σοβαροί φραγμοί και απαγορεύσεις, έμμεσες ή και άμεσες πιέσεις που επιβεβαίωναν ότι η δημοκρατία μας είναι σε τελική ανάλυση αστική. Το τελευταίο όμως διάστημα γίνεται προσπάθεια δραστικού περιορισμού αυτών των κατακτήσεων. Μοχλός για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι η δράση της Χρυσής Αυγής.

Μέγιστο πρόβλημα δημοκρατίας αποτελεί και το γεγονός ότι τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις υιοθετήθηκαν με διαδικασίες που παραβίασαν το Σύνταγμα. Πρόβλημα δημοκρατίας αποτελεί και το ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φρόντισαν ήδη με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 να ενσωματώσουν στα άρθρα 28 και 80 την υποταγή της χώρας στην ΕΕ. Ακόμη παραπέρα συζητούν να ενσωματώσουν στο Σύνταγμα στην επόμενη αναθεώρησή του νέα αντιδημοκρατικά δεσμά, όπως είναι το σύμφωνο σταθερότητας ή η προνομιακή ικανοποίηση των δανειστών.

Πρόσφατα εξάλλου ζήσαμε τις πρωτοφανείς (για τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες), ωμές, προκλητικές και κυνικές παρεμβάσεις και εκβιασμούς παραγόντων της ΕΕ και του ΔΝΤ στα πολιτικά πράγματα. Οι τοκογλύφοι δανειστές θέλουν να υπαγορεύουν στον ελληνικό λαό πώς θα σκέπτεται και πώς θα ψηφίζει.

Προϋπόθεση για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης στη ζωή και στο εισόδημα των εργαζομένων είναι να μπορούν οι τελευταίοι να αγωνίζονται και να διεκδικούν. Τίθεται επομένως ζήτημα υπεράσπισης και διεύρυνσης των λαϊκών ελευθεριών που απειλούνται άμεσα. Επείγει η ανάληψη πολύμορφων πρωτοβουλιών που θα συνενώσουν συνδικάτα, άλλους μαζικούς φορείς, επιστημονικές ενώσεις, προσωπικότητες της επιστήμης και της τέχνης, το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας σε μια ισχυρή πανδημοκρατική συσπείρωση υπεράσπισης και διεύρυνσης των δημοκρατικών ελευθεριών του λαού που απειλούνται.

Πάμε παρακάτω…

 

»Θα ήμουν περήφανος αν είχαμε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που θα χρησιμοποιούσε ατόφιο αυτό το αριστούργημα αντί για προεκλογικά σποτ…»

Πηγή:lefterisp

του Λευτέρη Παπαθανάση

Είναι σαφές ότι κανένα από τα σημεία που προεκλογικά έθεσα σαν παραμέτρους νίκης δεν μπορώ να πω ότι προωθήθηκε μέσα από τις εκλογές τις 17/6. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω πόσο στενοχωρημένος είμαι για το αποτέλεσμα. Περί στενοχώριας και η πρώτη μου παρατήρηση: Είναι περίεργο -και ενδεικτικό για τον τρόπο που γίνεται η όποια συζήτηση στην Αριστερά- να βλέπω ανθρώπους που λίγες μέρες πριν έσκιζαν δημόσια τα ρούχα τους ότι “Σαμαράς και Τσίπρας είναι όψεις του ίδιου νομίσματος”, να είναι σήμερα στενοχωρημένοι. Αυτό για μένα σημαίνει ότι κάποιοι νιώθουν πράγματα που, πιεσμένοι από μια ανόητη ανάγκη ομοφωνίας, δεν μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά. Το ίδιο με παραξενεύει η στάση των ανθρώπων που ψήφισαν το απέναντι μπλοκ. Δεν το χωράει ο νους μου ότι κάθονται σαν βρεγμένες γάτες παρά το γεγονός ότι “νίκησαν”. Δεν πανηγυρίζουν, δεν χαίρονται, μόνο κρύβονται από τα μάτια μας και την κουβέντα μας. Ένοχοι, και πολλοί από δαύτους ξέρουν ότι την έκαναν τη μαλακία, ξέρουν ότι λύγισαν κάτω από την τρομοκρατία της δημοκρατίας τους και ξέρουν ότι δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν χειρότερες υπηρεσίες στα παιδιά τους. Αυτή λοιπόν η “σιωπηρή πλειοψηφία” θα ήθελα μια έστω φορά να αναλάβει τις ευθύνες της. Θέλω να βγουν θαρρετά, με το ίδιο θάρρος που ο κόσμος μας της Αριστεράς υπερασπίζεται τις απόψεις και τη δράση του, και να υπερασπιστούν την επιλογή τους. Να μας εξηγήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη για τη φτώχεια, την ανεργία, το τσάκισμα των δικαιωμάτων, τους ναζί. Στο λέω σοβαρά ότι αν μετά απ’όλα αυτά, ξαναρχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να κατηγορούν το “δημόσιο”, τους συνδικαλιστές, την Αριστερά κλπ, θα πέσει πολύ βρισίδι!

Πριν από τις εκλογές ανέπτυξα εδώ ένα δίπολο. Από τη μια μεριά, είχαμε την πιθανότητα νίκης του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, μιας νίκης που μπορεί -μέσα από την εκτόξευση της αυτοπεποίθησης των εργαζομένων- να άνοιγε εξαιρετικά ελπιδοφόρες καταστάσεις. Από την άλλη, την εκλογική συγκράτηση του ρεύματος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (εννοώ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ φυσικά, δεν υπάρχει κάτι άλλο προς το παρόν) με την προοπτική μιας αριστερής σφήνας ενάντια στις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ είτε αυτός κυβερνήσει είτε όχι. Μετά από μεγάλη εσωτερική αγωνία επέλεξα να ψηφίσω δίνοντας βαρύτητα στο πρώτο σκέλος του διλήμματος, να δανείσω δηλαδή την ψήφο μου στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Το ίδιο έπραξαν και περισσότεροι των μισών ψηφοφόρων της Αριστεράς πέραν του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Θεωρώ υγιή τη συμπεριφορά των ανθρώπων της Αριστεράς έτσι όπως εκφράστηκαν εκλογικά και στις 6/5 και τις 17/6 όσο κι αν αυτό μοιάζει αντιφατικό. Η μεγάλη πτώση του ΚΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 17/6 δεν αποτελεί προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ ή άνευ όρων στήριξη. Οι ψήφοι αυτές είναι δανεικές και το αν θα είναι και αγύριστες εξαρτάται αποκλειστικά από την συμπεριφορά του ΚΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Με ενοχλεί αφάνταστα το παράπονο “ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ μας έκλεψε τις ψήφους”. Θεωρώ ότι μοιάζει με την αντίστοιχη υστερία της Αριστεράς απέναντι στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ‘80, όταν έπεφταν βροχή οι κατάρες για τη “λεηλασία της Αριστεράς από το δημαγωγό Αντρέα” χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το πώς έγινε αυτό δυνατό. Θα επανέλθω στο θέμα αυτό σε λίγο, αφού σχολιάσω κάποιες άλλες παραμέτρους του αποτελέσματος των εκλογών.

Αρχίζουν οι διαδικασίες για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ

 Το δύσκολο στη διαδικασία μετεξέλιξης θα είναι ο ρόλος των τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή: news.in.gr

Τις επόμενες ημέρες αρχίζει ο διάλογος στα εσωτερικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα. Η δημιουργία μιας πλατιάς αριστερής δημοκρατικής παράταξης θα γίνει με προσεκτικά βήματα, καθώς πολλά στελέχη επισήμαναν τη «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το μετεκλογικό σκηνικό και τα νέα δεδομένα επιτάσσουν από τη μία πλευρά να υπάρχει μια συμπαγής Κοινοβουλευτική Ομάδα και από την άλλη μια παράταξη που θα συνδέει το Κοινοβούλιο με τις τοπικές κοινωνίες. Ρόλο κλειδί αναμένεται να διαδραματίσουν έμπειρα πολιτικά στελέχη.

Σύμφωνα με «Τα Νέα», τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται πως χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση των 1.600.000 ψηφοφόρων που τους εμπιστεύτηκαν την Κυριακή, από ό,τι οι μερικές δεκάδες χιλιάδες οπαδοί των συνιστωσών και του Συνασπισμού.

Στο πλαίσιο της διαδικασίας μετατροπής σε ενιαίο κόμμα, το επόμενο διάστημα η Κουμουνδούρου θα τεθεί σε προσυνεδριακό συναγερμό με στόχο την ολοκλήρωση των διαδικασιών προς τα τέλη Σεπτεμβρίου – αρχές Οκτωβρίου.

Μέσω των προσυνεδριακών διαδικασιών θα γίνει και καταγραφή μελών και φίλων του κόμματος, ενώ η ηγεσία θα «γνωριστεί» καλύτερα με τη «βάση» της η οποία πολλαπλασιάστηκε τον τελευταίο χρόνο.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Έθνος», το δύσκολο στη διαδικασία μετεξέλιξης θα είναι ο ρόλος των τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό του.

Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να συγκροτηθεί μια έμπειρη ομάδα βουλευτών, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, η οποία τον πρώτο καιρό θα αναλάβει τον ηγετικό ρόλο στο Κοινοβούλιο, όπου η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ αριθμεί 71 βουλευτές, εκ των οποίων μόνο οι 12 έχουν κοινοβουλευτική εμπειρία.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, όπως όλα δείχνουν, ρόλο – κλειδί θα αναλάβουν οι Γιάννης Δραγασάκης, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Θοδωρής Δρίτσας, ο Τάσος Κουράκης, η Σοφία Σακοράφα, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο Νίκος Βούτσης, η Νάντια Βαλαβάνη, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Θανάσης Πετράκος και ο Νίκος Συρμαλένιος.

Κατά τις πληροφορίες, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πλαισιωθεί με επιστημονικό προσωπικό και θα ανασυγκροτηθεί η γραμματεία της.

via  http://cyprusnews.eu/

Η εκλογική νίκη και οι άμεσες πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ

Ακύρωση του Μνημονίου– Λαικές συνελεύσεις παντού

Συνέντευξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην  ISKRA

ΕΡΩΤ. Θεωρείτε ακόμα βέβαιη την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές;

ΑΠΑΝΤ. Τη θεωρώ πάρα πολύ πιθανή.

ΕΡΩΤ. Αν θεωρήσουμε πρώτη δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ με ποιους θα σχηματίσετε κυβέρνηση;

ΑΠΑΝΤ. Με τις δυνάμεις της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας.

ΕΡΩΤ. Δηλαδή με ποιούς;

ΑΠΑΝΤ. Πρώτα απ’ όλα με το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ αλλά και με δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ριζοσπαστικής Οικολογίας που ενδεχομένως δεν εκπροσωπηθούν στη Βουλή λόγω του απαράδεκτου ορίου του 3%.

ΕΡΩΤ. Το ΚΚΕ αρνείται, όμως, κάθε συμμετοχή σε κυβέρνηση της Αριστεράς και ακόμη χειρότερα πολεμάει με όλα τα μέσα το ΣΥΡΙΖΑ. Πώς λοιπόν θα στηρίξει;

ΑΠΑΝΤ. Η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει ιστορικό λάθος! Ας ελπίσουμε ότι μετά τις εκλογές θα επικρατήσουν διαφορετικές σκέψεις. Αυτό επιβάλλεται να κάνουν μεγάλα ιστορικά πολιτικά ρεύματα σαν αυτό που εκφράζει το ΚΚΕ.

ΕΡΩΤ. Από την άλλη η ΔΗΜΑΡ δεν δέχεται τη «μονομερή» κατάργηση του μνημονίου και χρησιμοποιεί τον όρο «σταδιακή απαγκίστρωση». Σε ποια βάση θα γίνει η κυβερνητική συνεργασία;

ΑΠΑΝΤ. Σε μια συνεργασία είναι απαραίτητες οι αμοιβαίες μετατοπίσεις. Όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ η άμεση κατάργηση και ακύρωση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να τεθεί σε αμφιβολία και υπό προθεσμία. Από την άλλη η έννοια της «σταδιακής απαγκίστρωσης» από το μνημόνιο δεν λέει απολύτως τίποτα. Αντιπροσωπεύει μια τρύπα στο νερό. Έτσι κι αλλιώς τη σταδιακή απαγκίστρωση την προβλέπει το ίδιο το μνημόνιο!

ΕΡΩΤ. Επομένως βλέπετε δύσκολη έως αδύνατη τη συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ.

ΑΠΑΝΤ. Κάθε άλλο! Αυτό που κάνω είναι να θέτω τα ρεαλιστικά και ειλικρινή πλαίσια μιας τέτοιας συνεργασίας. Κανένας δεν πρέπει να θεωρήσει ότι μπορεί να εκβιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαδηλώσει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν εκβιάζεται για να μετατοπισθεί στα πλέον κρίσιμα και θεμελιώδη ζητήματα, που αποτελούν κόμβους για να αλλάξει σελίδα η χώρα.

ΕΡΩΤ. Ναι, αλλά είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον να πάμε σε τρίτες εκλογές, λόγω αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης. Μήπως αυτό μπορεί να γίνει όχημα για να εκβιασθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε αθέμιτες μετατοπίσεις κυρίως με τα θέματα του μνημονίου;

ΑΠΑΝΤ. Σας είπα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να αποδεχθεί εκβιασμούς για πισωγυρίσματα στα θεμελιώδη, ούτε να χρησιμοποιήσει τυχόν εκβιασμούς ως άλλοθι για αθέμιτες διολισθήσεις και πισωγυρίσματα στα καίρια ζητήματα και ιδιαίτερα στα θέματα της ακύρωσης των μνημονίων.

Το παιχνίδι παίζεται…παίζεται ακόμα

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Eυχαριστούμε την ομάδα φοιτητών του Παντείου που μας έστειλε τα video των Παπακωνσταντίνου-Μαχαιρίτσα.

Αυταπάτες για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών

Ας μη δημιουργούνται αυταπάτες σχετικά με τον Ισπανικό δανεισμό

Του Τάσου Σταυρόπουλου*

«Eπειδή οι εξελίξεις με τη διάσωση των Ισπανικών τραπεζών έχουν παρουσιασθεί στην Ελλάδα ως ένδειξη θετικής διαφοροποίησης της Ευρωπαϊκής πολιτικής προς τις υπερχρεωμένες περιφερειακές χώρες και επειδή στον κεντρικό πολιτικό διάλογο, από διάφορες πλευρές και με διαφορετικό τρόπο, καλλιεργείται η, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνη αυταπάτη ότι είναι δυνατόν να λυθούν τα προβλήματα της χώρας μας και των εργαζομένων στα πλαίσια της Ευρωζώνης, ας πάρουμε υπόψη τα παρακάτω στοιχεία από τις Ισπανικές εξελίξεις του Σαββατοκύριακου:

 Πρώτο: Παρότι το πρόγραμμα είναι εξειδικευμένο και αφορά σε κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών μόνο κι όχι του κρατικού προϋπολογισμού, θα υπάρχει συνολική εποπτεία όχι μόνο των τραπεζών αλλά και συνολικά της Ισπανικής δημοσιονομικής πολιτικής, όπως δήλωσαν σήμερα ο Ισπανός Επίτροπος Ανταγωνισμού Αλμούνια και ο Γερμανός Υπουργός Οικονομίας Σόιμπλε, σε αντίθεση με όσα υποστήριζε για εσωτερική κατανάλωση μέχρι πριν λίγες ώρες ο Ισπανός Πρωθυπουργός Ραχόι.

 Δεύτερο: Παρότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών προέρχεται μόνο από Ευρωπαϊκούς πόρους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα συμμετέχει στη διαδικασία εποπτείας της Ισπανικής οικονομίας, χωρίς καν να έχει συμμετάσχει ούτε καν με ένα ευρώ.

 Τρίτο: Είναι αλήθεια ότι στην περίπτωση της Ισπανίας δε θα υπάρχει τρόικα. Για τον απλούστατο λόγο ότι η τρόικα έγινε Κουαρτέτο. Πλάι στην ΕΕ, στο ΔΝΤ, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα θα είναι παρόν και το ανώτατο συντονιστικό όργανο του Ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου, η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή (European Banking Authority).

 Tέταρτο: Κατά τα άλλα η Ευρωπαϊκή Ένωση επαναλαμβάνει ακριβώς αυτό που έκανε και στην περίπτωση της Ιρλανδίας πριν από ένα περίπου χρόνο. Προκειμένου να προστατεύσει τις δικές της τράπεζες και μεγάλες ομάδες επενδυτικού κεφαλαίου που είναι μεγαλομέτοχοι των ισπανικών τραπεζών, αποκλείει τη λύση της πτώχευσης των τραπεζών που στο κάτω -κάτω θα ήταν και σύμφωνη με την καθαρή θεωρία του νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού. Αντί γιʼ αυτό μετατρέπει μια κρίση των τραπεζών σε κρατική κρίση δανεισμού, που θα επιβαρύνει τελικά τους άγρια φορολογούμενους εργαζόμενους. Είναι τραγικό ότι επιβλήθηκε στην Ισπανική κυβέρνηση να φέρει ο κρατικός προϋπολογισμός την ευθύνη για την αποπληρωμή του δανεισμού στις Ιδιωτικές τράπεζες της Ισπανίας.

Καμία συνέπεια από την παύση πληρωμών-Ρικάρντο Πατίνιο

Συνέντευξη του υπουργού Εξωτερικών του Ισημερινού, Ρικάρντο Πατίνιο ,στο Λεωνίδα Βατικιώτη

Πηγή: ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Καμία τιμωρία δεν επιφύλαξαν οι αγορές στην κυβέρνηση του Ραφαέλ Κορέα που αρνήθηκε να πληρώσει το δημόσιο χρέος, τονίζει με κάθε σαφήνεια στα Επίκαιρα ο υπουργός Εξωτερικών του Ισημερινού, Ρικάρδο Πατίνιο. Οικονομολόγος ο ίδιος, με ακαδημαϊκή καριέρα και ιδιαίτερη δράση ενάντια στο δημόσιο χρέος πριν αναλάβει τα καθήκοντα του επικεφαλής της διπλωματίας, ο Ρικάρδο Πατίνιο δείχνει τον δρόμο που οφείλει να ακολουθήσει κάθε κυβέρνηση για να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες, γλιτώνοντας τη θηλιά των χρηματοπιστωτικών αγορών: τον εσωτερικό δανεισμό!

Τα μεγάλα κοινωνικά επιτεύγματα του Ισημερινού (που ανέκαθεν διακρινόταν για το βάθος των κοινωνικών αντιθέσεων) κατά την τελευταία τριετία, από την εποχή δηλαδή που αρνήθηκε να εξυπηρετήσει μέρος του δημόσιου χρέους αξιοποιώντας το έργο της επιτροπής λογιστικού ελέγχου, αποτελούν την πιο τρανταχτή απόδειξη για το τεράστιο όφελος που έχει να αποκομίσει η χώρα από την στάση πληρωμών. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους, δείχνοντας ότι οι πόροι που εξοικονομήθηκαν στράφηκαν στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής, όταν πριν η κοινωνική πολιτική είχε θυσιαστεί στο βωμό της εξυπηρέτησης του χρέους, όπως συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα: Στον Ισημερινό, η φτώχεια έχει μειωθεί κάθετα καθώς ενώ το 2006 έπληττε το 38%, τώρα πλήττει το 33%. Οι εισοδηματικές ανισότητες έχουν περιοριστεί με το φτωχότερο 40% να αυξάνει την συμμετοχή του στο εθνικό εισόδημα από 10,7% το 2006 στο 11,9% το 2010 και το πλουσιότερο 10% να μειώνει τη συμμετοχή του από 42,7% στο 39% την ίδια περίοδο. Οι επενδύσεις στην παιδεία έχουν αυξηθεί σχεδόν τέσσερις φορές. Ενώ την περίοδο 2003-2006 είχαν δοθεί 235 εκ. δολ., από το 2007 έως το 2010 δόθηκαν 940,7. Το ποσοστό συμμετοχής στην βασική εκπαίδευση αυξήθηκε από 91,2% σε 94,8%, ο αριθμός των δωρεάν βιβλίων που μοιράζονται στους μαθητές έχει υπερδιπλασιαστεί, το ποσοστό εγγραφών στα πανεπιστήμια από νέους που ανήκουν στο φτωχότερο 40% έχει διπλασιαστεί (από 8% σε 16%) την ίδια ώρα που το ποσοστό της παιδικής εργασίας έχει πέσει στο μισό σε σχέση με το επίπεδο του 2007 (26%).  Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αγκαλιάζει όλο και περισσότερους εργαζόμενους, με τις επίσημες μετρήσεις να υπολογίζουν τους ασφαλισμένους στο 55,1% τον Δεκέμβρη του 2010 όταν πριν τρία χρόνια ήταν μόνο το 39,2%, ενώ «υπό διωγμό» βρίσκονται κάθε λογής ελαστικές σχέσεις εργασίας και εξωτερικές αναθέσεις, με το ποσοστό των σταθερά κι επίσημα απασχολουμένων να αυξάνει σταθερά. Σε όλη τη χώρα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πρόγραμμα κατασκευής οδικών αξόνων που αναβαθμίζει τις υποδομές και λειτουργεί ως αιμοδότης στην υπόλοιπη οικονομία, επιτρέποντας μεταξύ άλλων να τερματιστεί το κύμα φυγής Εκουαδορένιων στο εξωτερικό προς αναζήτηση δουλειάς.

Η νεκρανάσταση της τελευταίας Ουτοπίας Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Εφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μέχρι την περασμένη Κυριακή, η Γερμανία εμφανιζόταν πολιτικά απομονωμένη. Τσακισμένη από το Μνημόνιο, η Ελλάδα βάδιζε σε εκλογές που θα μπορούσαν να αναδείξουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στον Δυτικό κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ισπανία βρισκόταν στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης παρότι δεν είχε το «σπάταλο κράτος» της Ελλάδας και εφάρμοζε επί τρία χρόνια εξοντωτική λιτότητα, σαν καλός μαθητής του Βερολίνου – με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε; Παρά την επαπειλούμενη διάλυση της Ευρωζώνης, όμως, η Αγκελα Μέρκελ επέμενε στον ρόλο της άτεγκτης «φράου Λιτότητα», ασυγκίνητη από τις κραυγές των «μίστερ Ανάπτυξη», σαν τον Φρανσουά Ολάντ και τον Μπαράκ Ομπάμα.

Ακόμη και ένας πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, όπως ο Γιόσκα Φίσερ, βγήκε από τα ρούχα του: «Η Γερμανία κατέστρεψε τον εαυτό της, αλλά και την ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, δύο φορές τον εικοστό αιώνα», έγραφε σε άρθρο του. «Θα ήταν τραγικό και ειρωνικό ταυτόχρονα, αν μια Γερμανία που κατάφερε να ορθοποδήσει οδηγούσε, με ειρηνικά μέσα και με τις καλύτερες των προθέσεων, στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής τάξης για τρίτη φορά».

Ωστόσο, την περασμένη Δευτέρα το σκηνικό άλλαξε, καθώς η Γερμανία εμφανίστηκε έτοιμη για μια εντυπωσιακή ρελάνς. «Εχω πει κατ’ επανάληψη ότι στην Ευρωζώνη χρειαζόμαστε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη», δήλωσε η Αγκελα Μέρκελ σε συνάντηση με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Την ίδια μέρα, το Βερολίνο άφηνε να διαρρεύσει στον διεθνή Τύπο ότι ετοιμάζεται να κόψει τον γόρδιο δεσμό του χρέους με ένα «μεγάλο σχέδιο», που θα ξαναφέρει στην ημερήσια διάταξη την ξεχασμένη ιδέα περί Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μάθαμε, μάλιστα, ότι προς την κατεύθυνση αυτή εργάζεται ήδη πυρετωδώς η «Ομάδα των Τεσσάρων» – των επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Eurogroup.

Κον-Μπεντίτ.Ο οικολόγος του ΝΑΤΟ, των πυρηνικών και της Ε.Ε

ragazzi*

“Ταμείο κατά της Αγριότητας” για τους φτωχούς Έλληνες ιθαγενείς προτείνει ο Κον-Μπεντίτ

Πηγή: mediaoasis

Ψίχουλα φιλανθρωπίας προτείνει ο Κον-Μπεντίτ για τους Έλληνες: 50 ευρώ το μήνα για κάθε παιδί που η οικογένειά του ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή ενάμισι ευρώ την ημέρα, δηλαδή ένα τζίζμπουργκερ (απ’τα McDonalds γιατί στα Goody’s κάνει δύο ευρώ) και μισό ποτήρι γάλα (γιατί ένα γεμάτο ποτήρι θα ήταν εξτρεμισμός).

Όχι μόνο αντιδραστική αλλά παιδαριώδης αποκαλύπτεται η πολιτική σκέψη του ηγέτη των Ευρωπαίων Πρασίνων στη συνέντευξη που παραχώρησε στο “Βήμα” αυτή την Κυριακή. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τη θέση του “τρίτο δρόμο… ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τυφλά το μνημόνιο και εκείνους που το απορρίπτουν τελείως” και αυτό το δρόμο συνιστά να ακολουθήσουν οι Έλληνες Πράσινοι ώστε να απαλυνθεί “το κοινωνικό σοκ” που προκάλεσε το μνημόνιο. Έτσι, ζητά να ιδρυθεί, με χρηματοδότηση από την ΕΕ, ένα “ταμείο κατά των αγριοτήτων” για τους πάμπτωχους.

Ο άλλοτε “Κόκκινος Ντάνι” δεν διστάζει να παίξει το χαρτί της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού: αν ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρήσει σε μονομερή καταγγελία του μνημονίου, λέει, ότι θα προκύψει χάος και “μια δυνατή διέξοδος από αυτό θα ήταν η επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας”.

“Στα μάτια των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι καν αριστερός”, συνεχίζει ο Κον-Μπεντίτ και εξηγεί ότι οι σχέσεις του με την ελληνική Αριστερά ήταν από καιρό τεταμένες: “Εγώ ήμουν κατά του Μιλόσεβιτς και της Σερβίας, οι Έλληνες αριστεροί υπέρ. Τότε τουλάχιστον ήταν πολύ εθνικιστές”.

Σωτηρία του λαού ή του ευρώ; Γιάννης Ελαφρός

 Σωτηρία του λαού ή του ευρώ;H πρόκληση για την Αριστερά

εφημ.ΠΡΙΝ

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εν αρχή είναι το δίλημμα. Από τα περισσότερα ΜΜΕ αναδεικνύεται το «Σαμαράς ή Τσίπρας». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Α. Τσίπρας λανσάρει το «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», προωθώντας ένα νέο δικομματισμό – διπολισμό, όπως με το κουραστικό και απωθητικό παιχνίδι με το ντιμπέιτ. Είναι όμως αυτό το δίλημμα; Καταρχήν, υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται, με μεγαλύτερη μαχητικότητα και συνέπεια μάλιστα κατά του μνημονίου και της επίθεσης καπιταλισμού και μαύρου μετώπου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τα δεκανίκια τους), όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πέρα απ’ αυτό, η αντίθεση και η ελπίδα του λαού δεν τελειώνει στο Μνημόνιο, πολύ περισσότερο σε μια τυπική του κατάργηση που θα αφήνει αλώβητα τα περισσότερα από τα μέτρα του, για πιο ευνοϊκούς καιρούς.

Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών και της επόμενης περιόδου είναι: θα σαρώσει ο λαός όλα τα μέτρα της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης ή θα μπει σε μια περίοδο επαναδιαπραγμάτευσης και τελικά υποταγής; Κι αυτό, όλο και περισσότερο γίνεται καθαρό ότι συμπυκνώνεται στο δίλημμα «Σωτηρία του λαού ή του ευρώ; Μνημόνιο 3 (όπως κι αν το βαφτίσει κανείς) ή ανατροπή;».

Η απάτη της επαναδιαπραγμάτευσης Σαμαρά και Βενιζέλου, που έπρεπε να συρρικνωθούν εκλογικά για να ανακαλύψουν ότι τα κανιβαλικά μέτρα δεν είναι μονόδρομος όπως μας έλεγαν, είναι ξεκάθαρη. Οι «κόκκινες γραμμές» Κουβέλη, που ξεκινά από την υποχρεωτική παραμονή της χώρας στο ευρώ, είναι πιο λεπτές και από τις λεκτικές τρίχες του Ψαριανού. Αλλά, εμπνέει άραγε για πραγματική κατάργηση του μνημονίου και σύγκρουση για τη νίκη, η δήλωση του Α. Τσίπρα από την Σπάρτη: «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη και εγγυόμαστε να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση»! Και με την Μέρκελ; Όταν η ΕΕ, με την καθοδήγηση του Δ Ράιχ, στραγγαλίζει την Ισπανία, η «ελπίδα μας» ο γάλλος σοσιαλιστής Μοσκοβισί απειλεί κι αυτός τον ελληνικό λαό και ο «φίλος» Ομπάμα ξεκαθαρίζει ότι και οι ΗΠΑ απαιτούν την Ελλάδα χειροπόδαρα δεμένη μέσα στο ευρώ, η «συνεργασία με τους εταίρους» δεν ακούγεται σαν προεκλογική απόπειρα εφησυχασμού των ψηφοφόρων, αλλά σαν επιλογή συμβιβασμού, πριν καν δοθεί η μάχη.

Ηγεμονία και εξουσία, κρίση και μαρξισμός – Αλέξανδρος Χρύσης

Πηγή: aristeroblog

Επιτρέψατέ μου, συμμετέχοντας στις πολιτικές πολιτιστικές ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2012 της νεολαίας «Κομμουνιστική Απελευθέρωση», να ξεκινήσω τη σημερινή σύντομη εισήγησή μου σε έναν προσωπικό τόνο. Ανήκω σε μια γενιά, που συγκροτήθηκε ιδεολογικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές αυτής του 1980, μελετώντας και συζητώντας, πέραν των άλλων, και για τη λεγόμενη ‘κρίση του μαρξισμού’. Θυμούμαι χαρακτηριστικά το εμβληματικό για την εποχή κείμενο του Louis Althusser, «Επιτέλους [ξέσπασε] η κρίση του μαρξισμού», που είχε συμπεριληφθεί και στη μικρή συλλογή κειμένων του Althusser με τον τίτλο Για την κρίση του μαρξισμού, μια συλλογή που κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις Αγώνας», στην Αθήνα του 1980. Γύρω από τέτοιου είδους θεματικές, εκτυλίσσονταν τότε οι σφοδρές ιδεολογικές διαμάχες στο χώρο της Αριστεράς, και ιδιαιτέρως της σπουδάζουσας νεολαίας, ανάμεσα σε ευρωκομμουνιστές της Β! Πανελλαδικής και ‘ορθόδοξους’ μαρξιστές της ΚΝΕ, ανάμεσα σε μαοϊκούς υποστηρικτές της πολιτιστικής επανάστασης και σε τροτσκιστές οπαδούς της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης κοκ.

Δεν πέρασε, βεβαίως, χρόνος πολύς, καθώς τη συζήτηση για την κρίση του μαρξισμού, που άλλοι την δέχονταν σαν ευλογία και άλλοι -΄όπως και ο ομιλών- αρνούνταν να την αποδεχθούν ως πραγματικότητα, διαδέχθηκε η καλπάζουσα κρίση των καθεστώτων του λεγόμενου ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’, η οποία στο τέλος της δεκαετίας του 1980 θα οδηγήσει στην πτώση του τείχους του Βερολίνου και λίγο μετά στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αργήσαμε, ίσως, να συνειδητοποιήσουμε, και ακόμη περισσότερο να αξιολογήσουμε πολιτικά, το γεγονός ότι την ίδια περίοδο, που πολλοί από μας, παγιδευμένοι στον ιδεολογικό μικρόκοσμό μας ανταλλάσσαμε τα άσφαιρα πυρά μας, ο ίδιος ο καπιταλισμός βυθίζονταν σε μια βαθιά δομική κρίση, στην οποία επιχείρησε να απαντήσει με το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα, με ένα βαθύ πρόγραμμα αντιδραστικών δομικών αναδιαρθρώσεων, τις συνέπειες και προεκτάσεις του οποίου, σε όλα τα επίπεδα του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού, βιώνουμε, πλέον, με δραματικό τρόπο στις μέρες μας.

1. Βρισκόμαστε, λοιπόν, σήμερα εδώ, προκειμένου να προβληματιστούμε, κατά το δυνατόν συλλογικά, όχι για την κρίση του μαρξισμού, αλλά για αυτή του καπιταλισμού, όπως τη διανύουμε εδώ και μερικά χρόνια. Από την πλευρά μου, άλλωστε, κρίνω εξαρχής σκόπιμο να διευκρινίσω ότι, όπως και στα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά για άλλους λόγους σήμερα, αντιμετωπίζω το μαρξισμό όχι ως θεωρία σε κρίση, αλλά ως την κατ’ εξοχήν κριτική θεωρία, ως κριτική θεωρία της πάλης των τάξεων, ειδικότερα μάλιστα αυτής που εκτυλίσσεται μεσούσης της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών, προφανώς και της ελληνικής.

Η σφοδρότητα των τυφώνων-Θανάσης Σκαμνάκης

Πηγή: aristeroblog 

Επέρχονται γεγονότα και καιροί διαφορετικοί. Για το καλύτερο και για το χειρότερο. Τα μέτρα με τα  οποία ζήσαμε και εκπαιδευτήκαμε αυτά τα χρόνια δεν φτάνουν για να υπολογίσουν όσα πρόκειται να ζήσουμε. Οι ονειροπόλοι μπορούν να αισθάνονται τον εαυτό τους δικαιωμένο, αν αυτό δεν είναι εν τέλει ματαιοδοξία. Αλλά κι εκείνοι δεν μπορούν να φανταστούν την πολλαπλή βιαιότητα που περιέχει η συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Όσοι νομίζουν πως οι κοινωνικές αλλαγές, πολύ περισσότερο ανατροπές, είναι ένας περίπατος σε ανθισμένο τοπίο, τώρα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τη σφοδρότητα τυφώνων. Όσοι ονειρεύονται εξεγέρσεις θα κληθούν να ζήσουν την ένταση των κρίσεων (και με τις δυο έννοιες) που ορίζουν το μέλλον.

Όσοι συνήθισαν να παίζουν με τον καιρό αναβάλλοντας αποφάσεις και φιλοκαλώντας με περίπλοκα λόγια, τώρα θα κληθούν να σκεφτούν, να μιλήσουν και να δράσουν σε συμπυκνωμένο χρόνο. Όσοι έπαιζαν με τον κοινωνικό πόλεμο τώρα θα κληθούν σε κανονική στράτευση.

Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται απειλές κι ελπίδες. Δεν είναι όπως άλλοτε, αφηρημένες σκέψεις που εκτοξεύονται προς κατανάλωση φόβου ή αυταπατών. Τείνουν να γίνουν υλική πραγματικότητα η οποία εισδύει στο μυαλό και τον ψυχισμό των ανθρώπων.

Είτε θυμώνουν κι αγανακτούν, είτε φοβούνται και λουφάζουν, είτε εξεγείρονται και στρατεύονται, είτε αγωνιούν και μελαγχολούν, οι άνθρωποι βρίσκονται ύστερα από πολλές δεκαετίες σε κατάσταση ετοιμότητας. Ελπίζοντες ή απελπισμένοι, δεν μπορούν να ελεγχθούν από τους πρετεντέρηδες που δείχνουν, για πρώτη φορά, όπως στ’ αλήθεια είναι, κοντοί, μικροί και ανήμποροι.  

Υπάρχει σοβαρός λόγος…

                                                                        

Πηγή: IL TROVATORE

Στην Κέρκυρα κατοικούσαν μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο 10.000 εβραίοι.

 Από τους 10.000 Εβραίους οι 8.000 ζούσαν σε συνθήκες λιμοκτονίας και εθεωρούντο το φτωχότερο τμήμα του πληθυσμού.

 Οι Γερμανοί Ναζί ισοπέδωσαν με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς την Ομβριακή.

Τα ερείπια χάσκουν ακόμα ελλείψει ιδιοκτητών για να τα επισκευάσουν.

Οι ιδιοκτήτες Εβραίοι οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

 Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν Πακιστανοί.

 Είχα ένα γείτονα Εβραίο που επέζησε και μου έδειχνε στο μπράτσο του το τατού με τον αριθμό που του κέντησαν οι Ναζί.

 Έχω και μια φίλη Εβραία, την Νίνα του ΣΥΡΙΖΑ, που έρχεται τα βράδια στο τραπεζάκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μας φέρνει καφέ και κουλουράκια.

 Είχα επίσης την τιμή να είμαι ένας από τους κοντινότερους φίλους του Βασίλη Άνθη.

 Ο Βασίλης ήταν Γραμματέας της «Κομμουνιστικής Οργάνωσης Κέρκυρας του ΚΚΕ» και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν πεθάνει.

 Ο Βασίλης οργάνωνε βιάτζα τα βράδια της κατοχής από το Κοντόκαλι ως την Αλβανία και μετέφεραν Εβραίους .

 Μία βραδιά μου αφηγήθηκε μια ιστορία με ένα κοριτσάκι εβραιόπουλο δέκα χρονών. Ο πατέρας του κοριτσιού είχε πληρώσει με όλα τα υπάρχοντα του έναν Κερκυραίο προκειμένου να κρύψει το παιδί στο σπίτι του. Αυτός κράτησε την αμοιβή και κατέδωσε το κοριτσάκι στους Γερμανούς Ναζί οι οποίοι το πήραν στην Γερμανία όπου και βρήκε φρικτό θάνατο.

Προετοιμασίες ….

Πηγή: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Οιωνός εξελίξεων για τις ελληνικές τράπεζες, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι σημαντικές κινήσεις που γίνονται στα Βαλκάνια κατά τις τελευταίες εβδομάδες, με τις 4 μεγάλες τράπεζες να βρίσκονται κοντά σε συμφωνία για τη συνένωση των θυγατρικών και των δικτύων τους.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες το project τρέχει επικεφαλής μεγάλης τράπεζας, στον οποίο ουσιαστικά ανήκει και η ιδέα, ενώ σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες οι 3 τράπεζες (ΕΤΕ, EFG Eurobank και Πειραιώς) έχουν, κατ’ αρχήν, συμφωνήσει για τη συνένωση του δικτύου σε Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία, Σερβία και Σκόπια, ενώ με ενδιαφέρον αναμένεται και η απάντηση της Alpha Bank, η οποία εμφανίζεται ελαφρώς διστακτική σε μια τέτοια κίνηση.

Πάντως είναι ξεκάθαρο ότι μια τέτοια απόφαση θα είναι, όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή μας, προάγγελος μελλοντικών συγχωνεύσεων των ελληνικών τραπεζών, κάτι το οποίο έχει ζητήσει σε όλους τους τόνους η Τρόικα, αλλά πλέον απαιτεί και η δύσκολη συγκυρία στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία.

Θυμίζουμε ότι η Τρόικα, αλλά ακόμη και ο ίδιος ο Μ. Ντράγκι της ΕΚΤ, με δηλώσεις τους, έχουν ζητήσει ξεκάθαρα από τις ελληνικές τράπεζες να συγχωνευτούν. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι πριν από περίπου ένα μήνα, ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, Βίτορ Κονστάντζιο είχε δηλώσει ότι με βάση τα νέα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, θα πρέπει να μείνουν το πολύ 2 με 3 μεγάλες ελληνικές τράπεζες.

Η Έκθεση της ΕΤΕ για την Δραχμή ή η Έκθεση της Πεντάρας

Πηγή : Το Μέτωπο

Του Κώστα Παπουλή

 Είναι γνωστό ότι όταν σε μία εξίσωση ή συνάρτηση, εισάγουμε λάθος τιμές για ορισμένες μεταβλητές, τότε έχουμε σίγουρα λάθος αποτέλεσμα, ακόμη και αν η εξίσωση ή η συνάρτηση είναι σωστή. Σε γενικές γραμμές αυτό γίνεται με την έκθεση της ΕΤΕ. Χρησιμοποιεί δυο βασικές εξισώσεις (σελ.15), πάνω στις οποίες κάνει δύο απόλυτα λανθασμένες παραδοχές, ενώ στην έκθεση σοβεί πλήθος αλμάτων, λογικών, οικονομικών, αλλά και αριθμητικών «μαγειρεμάτων», καθώς επίσης και «πορισμάτων» που δεν εξάγονται από το αναλυτικό της μέρος (βλ. π.χ. στη σελ. 6, τις δύο τελευταίες προτάσεις της

δεύτερης παραγράφου, περί των επιπτώσεων σε κοινωνικές ομάδες, τραπεζικά δάνεια κ.α., και τις σελ. 8-9 ), αλλά είναι προϊόντα του «κοινού νου». Έτσι γίνεται σαφές, ότι σκοπός της έκθεσης δεν είναι άλλος παρά η σπορά «τρομοκρατίας», για το ενδεχόμενο επιστροφής στην δραχμή.

Μια αθέτηση πληρωμών και μια επιστροφή στη δραχμή ενεργοποιεί δύο «κενά», ή δυο χρηματοδοτικούς περιορισμούς, όπως επισημαίνεται και στην έκθεση. Το ένα είναι το χρηματοδοτικό κενό του δημοσίου και το άλλο είναι το συναλλαγματικό κενό του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Η κεντρική και λάθος «ιδέα» της έκθεσης χτίζεται πάνω στο πρώτο κενό. Αφού υποθέτει μια αθέτηση πληρωμών της τάξης του 80% του δημοσίου χρέους, αμέσως μετά δέχεται ότι ξεκινάει η αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων. Δηλαδή, την Δευτέρα, το ελληνικό κράτος κάνει στάση πληρωμών και την Τρίτη αρχίζει να καταβάλλει τόκους και χρεολύσια. Αποκλείει, επομένως, το ενδεχόμενο η χώρα μας να προχωρήσει σε πλήρη αναστολή πληρωμών για ένα διάστημα κάποιων ετών, που άλλωστε είναι θέση αρκετών κομμάτων. Η Ελλάδα, όπως δέχεται και η έκθεση, δεν θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα μετά από μια στάση πληρωμών. Μέχρι να «συνέλθει» η οικονομία της, να ανακάμψει δηλαδή από την βαθιά ύφεση, να αποκατασταθεί η εγχώρια αποταμίευση, ώστε το κράτος να δανείζεται από το εσωτερικό όπως παλαιότερα, και έτσι να μην χρηματοδοτεί νομισματικά το σύνολο του ελλείμματος, είναι αναγκασμένη να παγώσει κάθε εξωτερική πληρωμή.

Το πάγωμα των εξωτερικών πληρωμών είναι αναγκαστικό και ανεξάρτητο, τόσο από το ποσοστό του εξωτερικού χρέους που θα εξοφλήσει μελλοντικά, όσο από τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει αυτή η «αναδιάρθρωση» ή η «διαγραφή» του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους. Έχοντας σύμμαχο το διεθνές δίκαιο, με βάση την οικονομική της κατάσταση, μην έχοντας συνάμα και πρωτογενές πλεόνασμα, βρίσκεται σε «κατάσταση ανάγκης». Οι «διαπραγματεύσεις» άλλωστε, για την διαγραφή τμήματος του χρέους της τάξης του 80%, δεν μπορούν να γίνουν σε μία νύχτα. Στην Αργεντινή πήραν τρία χρόνια. Αντίθετα όμως με αυτήν την κοινή λογική, η ΕΤΕ υποθέτει ότι την ακριβώς επομένη μέρα μιας στάσης πληρωμών και εξόδου από το ευρώ, το δημόσιο θα τυπώνει χρήμα για να καλύπτει: α) το πρωτογενές έλλειμμα, β) τους τόκους του δημοσίου χρέους, εσωτερικούς και εξωτερικούς, γ) τα χρεολύσια που λήγουν!, και δ) ακόμη και την κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών.

Έτσι το δημόσιο έλλειμμα γίνεται 12% του ΑΕΠ (3,5% πρωτογενές και 8,5% τόκοι) και σε αυτό το έλλειμμα που καλύπτεται με εκτύπωση χρήματος, προστίθεται μία ακόμη άγνωστη ποσότητα χρήματος (δεν μας λέει η έκθεση πόση είναι) για τα γ και δ, που ιδίως για το γ πρέπει να είναι πολύ μεγάλη. Συνεπώς, ο πληθωρισμός απογειώνεται και φτάνει στο 32%, με τάση ανόδου. Εξ αιτίας αυτού του πληθωρισμού, οι τόκοι γίνονται 8,5% του ΑΕΠ. Χωρίς να μας το λέει, η έκθεση, πρέπει να υποθέτει μεγάλη άνοδο των επιτοκίων του εσωτερικού δημοσίου χρέους λόγω του πληθωρισμού και λιγότερο αλλαγή των επιτοκίων του εξωτερικού χρέους, μια που με την αθέτηση πληρωμών, την υποτίμηση κλπ, το χρέος γίνεται 94% του ΑΕΠ, άρα έχουμε ένα νέο επιτόκιο μεγαλύτερο από 9%, δηλαδή τρεις περίπου φορές πάνω από το σημερινό.

ΙSKRA: Γιατί το κάνετε αυτό βρε σύντροφοι;

Ιστορική ανάγκη η συνεργασία των δυνάμεων της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς

ΣΥΓΧΟΡΔΙΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΙΖΑ:Δ. Γόντικας – Γ. Μαρίνος – ΕΛ. Μπέλλου

Πολύ πιο διακριτική η Αλέκα Παπαρήγα

Η Iskra αναδημοσιεύει τις ομιλίες ορισμένων κεντρικών στελεχών του ΚΚΕ όπως αυτές καταχωρήθηκαν στο «Ριζοσπάστη» και τις συνοδεύει με ένα σχόλιο του «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ», το οποίο έχει ως εξής:

Προξενεί κατάπληξη ότι σε συγχορδία, αν και με διαφορετικούς τόνους, ύφος και «επιχειρήματα», τα κεντρικά στελέχη του ΚΚΕ επιτίθενται συντονισμένα στον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν αναγορεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κύριο μέτωπο του ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές.

Την ίδια ώρα που το αστικό αντιδραστικό κατεστημένο στην Ελλάδα και την ΕΕ «δαιμονοποιεί» τον ΣΥΡΙΖΑ και του προσάπτει χίλιες δυο επιδιώξεις ανατροπής, την ίδια ώρα βλέπουμε κεντρικά στελέχη του ΚΚΕ να εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου ως μια δράκα «πλιατσικολόγων» στελεχών με «λερωμένα χέρια»…

Γιατί το κάνετε αυτό  βρε σύντροφοι;

Τι κερδίζετε;

Ασφαλώς οφείλετε να κάνετε κριτική και σκληρή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ασφαλώς και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ διαπερνάται από ανεπάρκειες και αντιφάσεις.

Από ‘κει και πέρα, όμως, άλλο κριτική, άλλο αντιπαράθεση και άλλο κατεδάφιση και συκοφαντία!

Πέραν αυτών, όμως, δεν οφείλει το ΚΚΕ κάποια ουσιαστική αυτοκριτική;

Πως είναι δυνατόν με τόση ευκολία ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τα χειροκροτήματα της αστικής τάξης, να «πλιατσικολογεί» σε βάρος το ΚΚΕ;

Το ΚΚΕ δεν έχει ευθύνες;

Τέλος, τα στελέχη του ΚΚΕ προεξοφλούν, περίπου, την «ενσωμάτωση» στο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένα τον θεωρούν ήδη ενσωματωμένο και προεξοφλούν την «προδοσία» του!

Μπορεί πράγματι να εξελιχθούν, περίπου, έτσι τα πράγματα! Όχι πάντως με τόση ευκολία! Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ κάτω από τις πιέσεις και τις επιθέσεις να αναδιπλωθεί! Ίσως, να αναδιπλωθεί και άτακτα!

Ε, και, λοιπόν;

Θα δικαιωθεί, μήπως, το ΚΚΕ από μια τέτοια τραγική εξέλιξη αναδίπλωσης του ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα πει τότε, ότι επιβεβαιώθηκαν οι «μακάβριες» εκτιμήσεις του;

Τι είναι το ΚΚΕ; Σχολιαστής και αμέτοχος παρατηρητής των πολιτικών εξελίξεων; Δεν είναι το κόμμα που παρεμβαίνει για να επηρεάσει και να διαμορφώσει τις εξελίξεις;

Στον κοινό αγώνα, με τη δική μας σημαία. Πέτρος Παπακωνσταντίνου

 Eφημ Πριν

Η σύσταση διατυπώθηκε προ ετών από έναν άνθρωπο που έκανε καριέρα ως διευθυντικό στέλεχος ιδιωτικών καναλιών: «Μην αφήσετε ποτέ τα γεγονότα να σας χαλάσουν μια ωραία ιστορία»! Παρά τη χρονική απόσταση, κάθε φορά που τη θυμάμαι μου προκαλεί την ίδια ανατριχίλα, όχι τόσο για τον κυνισμό των χειραγωγών που αποκαλύπτει, όσο για την ευπιστία των χειραγωγούμενων που υπονοεί.

Τούτες τις μέρες καλούμαστε να αναμετρηθούμε με μια άλλου είδους «ωραία ιστορία», που δεν κατασκευάστηκε από τα κέντρα των κυρίαρχων, αλλά από την αγωνία, την ελπίδα και την αδημονία για λύτρωση των κυριαρχούμενων: Στις 17 Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει κυβέρνηση, στις 18 καταργεί το Mνημόνιο, οι Ευρωπαίοι γκρινιάζουν, αλλά το καταπίνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς κι αρχίζει η σταδιακή ανόρθωση της Ελλάδας, με την Αριστερά επιτέλους, για πρώτη φορά στην ιστορία της, δικαιωμένη και νικηφόρα. Όποιοι εξ αριστερών τιμητές επικαλούνται υπαρκτά μεν, αλλά δευτερεύοντα «γεγονότα», υποβαθμίζοντας τον ιστορικό χαρακτήρα αυτής της μάχης, επωμίζονται βαριά ευθύνη απέναντι στον λαό, καθώς ρισκάρουν την ήττα της Αριστεράς για χάρη της κομματικής τους καταγραφής και επιβίωσης.

Δεν μας προκαλεί έκπληξη να ακούμε αυτό το ρεφρέν από ανθρώπους που μέχρι χθες ακολουθούσαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, παρακολουθούσαν την Αριστερά μόνο από τον καναπέ τους και στράφηκαν χθες – προχθές προς τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την πίεση αυτής της φοβερής κρίσης, με το ζήλο του νεοφώτιστου. Έναν ζήλο, που τους κάνει να αισθάνονται ότι μπορούν να κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο στους «μαξιμαλιστές» και τους «ανεύθυνους», εκείνους που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά όχι μία, αλλά εκατό φορές, μαζί με τον Τεμπονέρα, τον Κουσουρή και τόσους άλλους, την εποχή που άλλοι ασχολούνταν μόνο με το Χρηματιστήριο και τα δάνεια. Τους καλούμε μόνο να σκεφτούν καλόπιστα: Αν το πρόβλημά μας ήταν μόνο η κομματική «καταγραφή» και «επιβίωση», πιστεύουν άραγε ότι θα διαλέγαμε αυτόν τον δύσκολο δρόμο, κόντρα στο ρεύμα; Δεν θα μας ήταν απείρως πιο εύκολο να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να βγάλουμε μερικούς βουλευτές και να εξασφαλίσουμε μερίδιο από την κρατική επιχορήγηση;

Εκείνο που μας θλίβει είναι να ακούμε ανάλογες, συχνά καλοπροαίρετες παραινέσεις από αγωνιστές της Αριστεράς, που αντιμετώπισαν πολλές φορές, από τη θέση του θύματος κι όχι του θύτη, τις θεωρίες της «χαμένης ψήφου» και του «αναγκαίου σκαλοπατιού». Πώς μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι ήταν ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά δικαιολογημένο να κατέβουν τα κόμματα της Αριστεράς χώρια στις εκλογές της 6ης Μαίου, αλλά πέντε εβδομάδες αργότερα, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες αριστερές οργανώσεις οφείλουν να αυτοκτονήσουν πολιτικά επειδή έχει διαμορφωθεί εκλογική δυναμική υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ; Και πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι αγωνιούν όντως για ένα «λαϊκό, αριστερό μέτωπο», όταν αυτό προϋποθέτει να εξαλειφθούν όλες οι δυνάμεις στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;

Προοπτικές και κίνδυνοι για μια αριστερή κυβέρνηση-Κώστας Λαπαβίτσας

»Είναι απολύτως απαραίτητο να μην ενδώσει μια αριστερή κυβέρνηση στις πιέσεις, αν πραγματικά νοιάζεται την Ελλάδα και τον λαό της. Διότι η υποχώρηση θα σημάνει καταστροφή – πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Για να το πετύχει όμως αυτό θα χρειαστεί γενική και αποφασιστική λαϊκή κινητοποίηση»

Εφημ.ΑΥΓΗ

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αισιόδοξη πολιτική εξέλιξη από την αρχή της γιγαντιαίας κρίσης της Ευρωζώνης. Το δίλημμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ξεκάθαρο. Αν σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η δυνατότητα αφενός να βγει η Ελλάδα από την κρίση και αφετέρου να δρομολογηθεί νέα πορεία για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν σχηματίσει κυβέρνηση ο μετριότατος κ. Σαμαράς, η χώρα θα συνεχίσει ακάθεκτη προς την κατάρρευση, που όλα δείχνουν πως δεν θα αργήσει.

 Τις τελευταίες μέρες έγινε ξεκάθαρο ακόμη και για τους πιο δύσπιστους ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και όχι απλώς ελληνική. Δεν ευθύνεται ο ελληνικός δημόσιος τομέας ούτε η ελληνική διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις για την τεράστια αναταραχή. Το πρόβλημα έχει να κάνει, πρώτον, με την παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ και, δεύτερον, με τους μηχανισμούς του ευρώ που διαμεσολάβησαν και επέτειναν την κρίση στην Ευρώπη. Μετά από δύο χρόνια συνεχούς άρνησης και θεωρητικών ακροβασιών -από τα δεξιά, αλλά δυστυχώς και από τα αριστερά- η σκληρή πραγματικότητα σταδιακά γίνεται αποδεκτή από όλους. Ο λόγος είναι απλός. Τη στιγμή αυτή η Ισπανία χρειάζεται ίσως 250-300 δισ. ευρώ τα οποία δεν θα μπορέσει να βρει στις ανοιχτές αγορές και άρα μάλλον θα μπει στο πρόγραμμα «διάσωσης».

Θα ακολουθήσει βίαιη γενίκευση της κρίσης του ευρώ που θα φέρει νέα δεδομένα στην Ευρώπη. Δύο παράγοντες έχουν καταλυτική σημασία. Ο πρώτος είναι τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα και κυρίως των τραπεζών. Στην ουσία το τραπεζικό σύστημα της Ισπανίας είναι χρεωκοπημένο, αλλά και της Γερμανίας είναι κάθε άλλο παρά υγιές.

Και όχι αυταπάτες προπαντός…Παναγιώτης Φραντζής

Για ένα μεγάλο καλοκαίρι της ανατροπής

Πηγή: Αριστερό Βήμα

Στις πλατείες του περασμένου καλοκαιριού βγήκε ακατέργαστη η οργή του λαϊκού κόσμου, εκείνων που άλλοτε θεωρούνταν σίγουρη πελατεία για τα αστικά κόμματα μικροαστικής και εργατικής βάσης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δεν ήταν μόνο η Αριστερά εκεί, ούτε ήταν αποκλειστικά η Αριστερά η «κερδισμένη» από τις πλατείες της αγανάκτησης. Το ότι μπόρεσε ένα κόμμα της Αριστεράς να εκφράσει το λαϊκό ρεύμα της αγανάκτησης στην κάλπη, δίνοντας άμεση προοπτική νέας διακυβέρνησης, είναι όμως αναμφισβήτητο.

Στις εκλογές του Μαΐου εκφράστηκε η αυθόρμητη περιφρόνηση του φόβου που συστηματικά καλλιεργούσαν οι άλλοτε κραταιές πολιτικές δυνάμεις. Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι τους γύρισαν την πλάτη, και μοιράστηκαν σε τρεις κατευθύνσεις. 1.250.000 κινήθηκαν προς την Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της· άλλοι τόσοι περίπου στράφηκαν σε συντηρητικά κόμματα συμπεριλαμβανομένης της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής· τέλος περίπου 600.000 προτίμησαν την αποχή. Τα αστικά επιτελεία μίλησαν για αποτυχία της λαϊκής ψήφου. Όλα δείχνουν ότι στις 17 Ιουνίου θα αποτύχουμε καλύτερα, όπως έγραψαν εύστοχα οι καλοί συνεργάτες, και όχι απαραίτητα ομοϊδεάτες, στο περιοδικό UNFOLLOW.

Το ερώτημα τώρα είναι γιατί πολεμάνε με τέτοια λύσσα το ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσει την Ε.Ε. και το ευρώ. Όταν το μετριοπαθές πρόγραμμά του δεν θίγει τα ιερά και τα όσια της τρέχουσας πολιτικής τάξης. Φαίνεται πως δεν τους ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στενή έννοια γιατί γνωρίζουν καλά τα πολιτικά του όρια. Αυτό που τους καίει είναι η δυναμική που κρύβει το λαϊκό ρεύμα που τον ακολουθεί και το πολιτικό μήνυμα που στέλνει σε όλο τον κόσμο η αναμενόμενη νίκη του.

Το ευρύτερο λαϊκό μπλοκ που εκφράζεται σήμερα κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ αναζητά μία άμεση διέξοδο και ανακούφιση από την εξοντωτική λιτότητα, αναζητά όμως αυτή τη διέξοδο σε μεγάλο βαθμό τρέφοντας αυταπάτες για το ρόλο της Ε.Ε. Αναζητά, θα λέγαμε κάπως σχηματικά, ένα ξαναζεσταμένο ’81 – ή μια ντεκαφεϊνέ ανατροπή, για να δανειστούμε κάτι από το λεξιλόγιο του Σλάβοϊ Ζίζεκ–, τη στιγμή που η κρίση παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις και απαιτεί πιο συνολικές επαναστατικές απαντήσεις. Όμως αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν την επιλογή του, αν θελήσουν να συνεχίσουν με βίαια μέσα την ίδια μνημονιακή πολιτική, είναι ικανό αυτό το ρεύμα να μετασχηματιστεί σε κάτι πολύ πιο σοβαρό πολιτικά. Και αυτό ακριβώς φοβούνται στο επιχειρηματικό και κρατικό κατεστημένο.

Τι κυβέρνηση χρειαζόμαστε;

 Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Η ημερομηνία των εκλογών πλησιάζει. Ολοένα και εντονότερα προβάλλεται στο λαό το δίλημμα: τι κυβέρνηση θέλεις; Με μια πρώτη ματιά οι απαντήσεις φαίνεται να είναι δυο.

Η πρώτη, είναι μια κυβέρνηση με άξονα τη ΝΔ και τη συμμετοχή αυτών ή των άλλων μνημονιακών δυνάμεων. Κάτω από το βάρος της τρομοκρατικής προπαγάνδας για τα δεινά που περιμένουν το λαό αν αντιταχθεί στους τοκογλύφους – δανειστές – ληστές του, γίνεται προσπάθεια από την άρχουσα τάξη να πειστεί ο λαός ότι η μόνη λύση είναι η υποταγή στην εγχώρια και ξένη ολιγαρχία. Αυτό σημαίνει μισθούς πείνας (κυριολεκτικά τώρα πια), κατάργηση κάθε κατάκτησης, φορολογική αφαίμαξη, καταλήστευση του λαού και του τόπου από τις ξένες τράπεζες.

Για να γίνει πιο εύπεπτο το σενάριο αυτό, κάτω και από το βάρος της κατακραυγής προς τις μνημονιακές δυνάμεις που ανέδειξαν οι εκλογές του Μαϊου, οι πολιτικοί ιθύνοντες της κατάντιας μας ψελλίζουν και κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, τροποποίησης κάποιων πλευρών του μνημονίου και άλλα τέτοια μυθεύματα που θα τα ξεχάσουν αμέσως μόλις υποκλέψουν την ψήφο

Στον αντίποδα;

Στον αντίποδα αυτής της πρότασης φαίνεται να στέκει η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο φαίνεται όμως. Γιατί στην πραγματικότητα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ, γεγονός που τον αναγκάζει σταθερά σε αναδίπλωση. Δεν μπορεί να ανατραπούν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις αν δεν υπάρξει γενικότερη αντίθεση στις κατευθύνσεις που μας επιβάλλει η ΕΕ. Οι κατευθύνσεις αυτές εξάλλου είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Οι αναδιπλώσεις αυτές του ΣΥΡΙΖΑ διακρίνονται ολοένα και περισσότερο όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές και θα διακρίνονται ακόμη καθαρότερα όσο πλησιάζει προς την δυνατότητα ανάδειξης κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξανδρος Σβώλος για το κράτος- Μαρία Κοναξή*

Σεμινάριο «Κράτος και δίκαιο στον 21ο αιώνα»**

Πάντειο Πανεπιστήμιο, 30 Μαϊου 2012

Ο Αλέξανδρος Σβώλος για το κράτος

Εισαγωγικά

 «Η εξέλιξις του Κράτους με τα βήματά της προσπαθεί να απαντήση εις την μυριόστομον αξίωσιν του σημερινού ανθρώπου, η οποία ικετεύει φως, ευημερία, αντίληψιν και προαγωγήν, ικετεύει αυτό τούτο την εκπλήρωσιν του υψίστου σκοπού του Κράτους: Εγένετο μεν η Πολιτεία του ζην ένεκεν, έστι δ’ ένεκα του ευ ζην.» (Σβώλος, 1916/1972: 24) Την ευημερία των πολιτών θέτει ο Σβώλος ως κύριο στόχο της Πολιτείας και κεντρικό άξονά της την προαγωγή και εξέλιξη του ατόμου.

Συνδυάζοντας τη δογματική νομική έρευνα με τη συστηματική παρουσίαση της ιστορικής προέλευσης του νόμου ο Αλέξανδρος Σβώλος ξεχωρίζει από όλους τους Έλληνες συνταγματολόγους. Εκθέτοντας τα ιστορικά περιστατικά εξηγεί τις αιτίες που οδήγησαν στη μορφή του πολιτεύματος με τη πάροδο του χρόνου και στην κατοχύρωση της πολιτικής ελευθερίας. Στα συγγράμματά του διαφαίνεται, ότι ο νόμος δεν ακολουθεί την κοινωνική πρόοδο και τη δικαιοσύνη. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 134)

Ο Α.Σβώλος θεωρεί τη Γαλλική Επανάσταση σταθμό για τη διαμόρφωση των πολιτικών δογμάτων. Σ’ αυτήν αποδίδει την εγκαθίδρυση της εθνικής κυριαρχίας με τον έως τότε δούλο λαό να καθίσταται κυρίαρχος και πηγή κάθε εξουσίας. Δεν πρόκειται σύμφωνα με τη γνώμη του, για μεταβολή της ουσίας του κρατικού θεσμού. Το 18ο αιώνα το κράτος συνιστούσε πολιτικό οργανισμό, που δικαιολογούσε την ύπαρξη και συντήρησή του πότε με την επίκληση του Θείου Δικαίου, πότε του ηγεμόνος και πότε με την προσφορά προστασίας στο λαό μέσω μιας υπέρτερης εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το κράτος σ’ αυτή τη χρονική στιγμή παραμένει ξένο προς την κοινωνική ζωή χωρίς κοινωνικό σκοπό, «με την κοινωνική ζωή να στροβιλίζεται πέριξ του». (Σβώλος, 1916/1972: 8) Η πορεία του κράτους προς την απόκτηση κοινωνικού χαρακτήρα αποτελεί ένα από τα θέματα του έργου του.

Ο Σβώλος κατά την παρουσίαση των ρυθμίσεων για την οργάνωση του πολιτεύματος, των εξουσιών των κρατικών οργάνων και των ατομικών ελευθεριών επιμένει στην επίδραση των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης, σημειώνοντας ότι οι σκοποί της Επανάστασης συνάδουν με τα αιτήματα του κινήματος της αστικής τάξης. Δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κατοχύρωση της θεσμικής και πολιτικής υπεροχής της λαϊκής αντιπροσωπείας, η οποία ανατρέπεται με το προσωρινό καθεστώς απολυταρχίας του Καποδίστρια, την καθιέρωση του μοναρχικού θεσμού με το «Ηγεμονικόν Σύνταγμα» του 1832 και τελικά με την εκλογή του Όθωνα. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 135).

Η συνταγματική θεωρία του Σβώλου διαπνέεται από τη δημοκρατική αρχή. Με ερείσματα την επαναστατική νομική παράδοση των πρώτων ελληνικών συνταγμάτων κατά την εθνεγερσία και τη διακυβέρνηση του Όθωνα και την ασθενική επιρροή των αριστοκρατικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας, αντικρούει τη νομική και πολιτική εκτίμηση υπέρ της διαχρονικής αίγλης της βασιλείας στους Έλληνες. Σθεναρά υποστηρίζει ότι ο βασιλικός θεσμός υποβαθμίστηκε μετά το 1850 φτάνοντας στα όρια του περιττού. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 137) Στις μελέτες του Σβώλου, μάλιστα, από πολύ νωρίς συναντάμε μεταρρυθμιστικές/σοσιαλιστικές τάσεις. (Πάσχος, 1991: 269)

Όταν ο φασισμός δείχνει τα δόντια του

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Ήταν αναμενόμενο. Απλά κανείς δεν ήξερε πώς και κατά ποιών θα εκδηλωνόταν. Κι έγινε το πρωί της Πέμπτης 7 Ιούνη σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Το παραμύθι της κοινοβουλευτικής «νομιμότητας» της «Χρυσής Αυγής» έσβησε από ένα ποτήρι νερό και διαλύθηκε από τα «μπουκέτα» του Η. Κασιδιάρη κατά της Λ. Κανέλη. Ο φασισμός έδειξε το αληθινό του πρόσωπο αυτό που δε μπορεί να μασκαρέψει: την ιδεολογία της ωμής βίας και της επιθυμίας για εκμηδένιση κάθε διαφορετικότητας από τα «ιδεώδη» του.

Η επίθεση στα πρόσωπα της Ρ. Δούρου και της Λ. Κανέλη έχει τη σημασία της καθώς δείχνει πώς εννοούν την «παλληκαριά» οι «λεβέντες» που χτυπούν γυναίκες και εξαφανίζονται για να αποφύγουν τις νομικές συνέπειες. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αν δεν συνέβαινε τώρα, θα γινόταν σύντομα. Αν όχι στα πρόσωπα αυτά, σε κάποια άλλα. Πολύ απλά γιατί τα φασιστοειδή δεν έχουν επιχειρήματα αλλά προτάσσουν το «δίκιο» της σιδερογροθιάς και του στιλέτου όπως ακριβώς και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου (άλλωστε τα περισσότερα στελέχη της Χ.Α. είτε έχουν ήδη καταδικαστεί είτε φυγοδικούν μέχρι να τελεσιδικήσουν ανάλογες καταγγελίες).

Ήταν επόμενο καθώς τα σημάδια του εκφασισμού της κοινωνίας είχαν δοθεί χρόνια πριν με έντονες εξάρσεις ρατσισμού κατά μεταναστών ή κοινωνικών ομάδων που δεν συνάδουν με τον καθωσπρεπισμό των φασιστών. Καθώς η κοινωνία ανέχτηκε την «ήπια» εκδοχή του φαινομένου κάνοντας τους τραμπούκους βουλευτές και υπουργούς και τώρα ανησυχεί για τη «σκληρή» μορφή του.

Κάποιοι συνδυάζουν την έξαρση του φαινομένου με την κρίση, τη σήψη του πολιτικού συστήματος και την ανάγκη ριζικών κοινωνικών αλλαγών. Οι ίδιοι είναι που στην πλήρη ισοπέδωση όλων στη λογική «όλοι ίδιοι είναι» προέβαλλαν σαν μόνη «λύση» δυναμικές καταστάσεις του τύπου «αφού το κράτος δε μπορεί, μπορούν αυτοί». Είναι οι ίδιοι που κηρύσσουν τη ματαιότητα του αγώνων του μαζικού κινήματος κι επιχειρούν να μπολιάσουν την κοινωνία στη λογική του υποκόσμου που τακτοποιεί «παστρικά» τις διαφορές του στο σκοτάδι με ρόπαλα και σιδηρολοστούς.

FARC: 48 years of revolutionary struggle -Miguel Urbano Rodrigues*

Πηγή: www.odiario.info

Via Tlaxcala

There is no precedent in the history of Latin America involving a comparable revolutionary saga. Founded nearly half a century ago, the FARC-EP’s guerrillas have been fighting against the most powerful army of South America, armed and financed by U.S. imperialism. Successive governments in Bogotá have announced over the years the FARC’s imminent end. But no speech or defamation by the presidents and generals serving the oligarchy can hide the obvious: the FARC-EP, which is a Marxist-Leninist guerrilla army and political party, continues the struggle for an independent, progressive and independent Colombia.

The Revolutionary Armed Forces of Colombia-People’s Army (FARC-EP) commemorated its 48 anniversary on May 27.

The event was celebrated in the jungles and mountains of the country by the thousands of fighters who are fighting for an independent, democratic and progressive Colombia. There is no precedent in the history of Latin America involving a comparable revolutionary saga. Founded nearly half a century ago, the FARC-EP’s guerrillas have been fighting against the most powerful army of South America, made up of 300,000 soldiers armed and financed by U.S. imperialism.

Bowing to pressure from Washington, the United Nations and the European Union placed the FARC-EP on the list of terrorist organizations and offered rewards of millions of dollars for the capture or murder of members of the FARC-EP’s leadership.

The Pentagon and CIA mounted a global campaign to stick on the FARC-EP the infamous label of «narco-guerrillas.» Successive governments in Bogotá announced over the years the FARC’s imminent end. But no speech or defamation by the presidents and generals serving the oligarchy can hide the obvious: the FARC-EP, which is a Marxist-Leninist guerrilla army and political party, continues the struggle on multiple fronts toward the eventual conquest of power, and every month the news releases of the Secretariat publicizes combat actions that have caused casualties within the Colombian army.

Η Ισπανία μιλάει, η Ελλάδα ακούει; Πάσχος Λαζαρίδης

Πηγή: antapoCrisis

Αυτό που γίνεται στην Ισπανία είναι εξόχως διδακτικό. Μια χώρα που πριν ξεσπάσει η κρίση δεν διακρινόταν για το μεγάλο της χρέος ούτε για το μεγάλο της έλλειμμα. Και σήμερα είναι στα πρόθυρα του μηχανισμού στήριξης και άρα του ισπανικού μνημονίου και της κατάρρευσης. Τι φταίει;

Η Bankia όπως και το σύνολο των ισπανικών τραπεζών, προτού πέσουν παταγωδώς έξω, έκαναν πάρτυ με την αγορά ακινήτων. Δεν ήταν ιδιοτροπία της Ιβηρικής. Πάρτυ στήθηκε και αλλού. Συνήθως όταν στήνεται μια τέτοια φούσκα, το αντίδοτο είναι η αύξηση των επιτοκίων, δηλαδή το ακριβότερο χρήμα, άρα ο δυσκολότερος δανεισμός, και τελικά ο περιορισμός της πιστωτικής επέκτασης. Προσπάθεια με άλλα λόγια να μικρύνει η φούσκα. Στην περίπτωσή της Ισπανίας δεν συνέβη. Γιατί μια άλλη χώρα της Ευρώπης, την ίδια περίοδο είχε τις ανάποδες ανάγκες. Η χώρα ήταν η Γερμανία. Και οι εκατέρωθεν ανάγκες δεν παντρεύτηκαν. Τι φταίει;

Ενώ το ισπανικό δημόσιο πριν την κρίση δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα, αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να χρηματοδοτήσει μια καταρρέουσα τραπεζική αγορά. Αυτό ακριβώς το δημόσιο έλλειμμα προκάλεσε την άμεση εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού της Ισπανίας και την επικείμενη κατάρρευσή της. Βλέπετε, δεν είχε τη δυνατότητα να αντιδράσει άμεσα, με νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές που θα επέτρεπαν άμεση θεραπεία. Αυτή τη δυνατότητα η Ισπανία όπως και άλλες χώρες την έχει στερηθεί εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια. Τι φταίει;

Συνήθως όταν μια τράπεζα καταρρέει σε όλο τον κόσμο, η αντίστοιχη Κεντρική Τράπεζα αναλαμβάνει να εξισορροπήσει την τραπεζική αγορά, καλύπτοντας τα κενά. Σε όλο τον κόσμο; Όχι ακριβώς. Σε μια νομισματική ζώνη του πλανήτη, οι αντίστοιχες Κεντρικές Τράπεζες είναι διακοσμητικές. Για την ακρίβεια διαμεσολαβητικές. Κι ενώ αυτό που διαθέτουν (ή αυτό που στερούνται – είναι το ίδιο πράγμα) οι τράπεζες είναι κοινό για όλη την περιοχή (το νόμισμα), οι τράπεζες δεν λειτουργούν σε κοινό πλαίσιο. Τα σπασμένα τα φορτώνεται το αντίστοιχο δημόσιο. Τι φταίει;

Όργιο καταστολής στα σύνορα με την Ελλάδα «πρωταγωνιστή»

H ΑΝΤΙΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΕ

Σε δεκάδες χιλιάδες απελάσεις μεταναστών προχώρησαν το 2011 τα κράτη – μέλη, με την Ελλάδα να φιγουράρει στη δεύτερη θέση ανάμεσα στις χώρες με τις περισσότερες «επιστροφές». Αν μπορούσαν (μες στην απανθρωπιά και αναλγησία τους) θα ξαπόστελναν κι άλλους. Αλλωστε αρνήθηκαν την είσοδο σε εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους που συνωστίζονταν στους συνοριακούς σταθμούς στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Αυτό αναδεικνύει η «Ετήσια Ανάλυση Κινδύνων 2012», συνολικά για την ΕΕ, του FRONTEX (ευρωενωσιακός οργανισμός για την επιτήρηση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ).

Επιπρόσθετα, και αυτό το κείμενο αποδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι χώρα διέλευσης μεταναστών στο ταξίδι τους για άλλο κράτος – μέλος, όχι τελικός προορισμός τους. Οτι εγκλωβίζονται εδώ ελέω Σένγκεν και «Δουβλίνο 2». Ταυτόχρονα, τα στελέχη του FRONTEX ανησυχούν ότι με τα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα θα χαλαρώσουν τα μέτρα καταστολής στα σύνορα, επιτρέποντας έτσι είσοδο περισσότερων μεταναστών την ώρα που το μεγάλο ευρωενωσιακό κεφάλαιο και πολιτικοί του εκφραστές κλείνουν τις «στρόφιγγες» εισόδου, εφόσον έχουν ήδη εδώ αρκετούς ιθαγενείς (ημιάνεργους, απασχολήσιμους και κακοπληρωμένους) για να ξεζουμίσουν.

Συγκεκριμένα, η Ανάλυση σημειώνει ότι «όσον αφορά τις πραγματοποιηθείσες επιστροφές (σ.σ. απελάσεις μεταναστών) το 2011 τα κράτη – μέλη πραγματοποίησαν 148.853 τέτοιες επιστροφές (…) Τις περισσότερες έκανε η Βρετανία, ακολουθεί η Ελλάδα». Δε διευκρινίζει πόσους έδιωξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, ωστόσο από τις ελληνικές αρχές βγαίνουν στοιχεία που μιλούν για 25.000 «επιστροφές» μόνο πέρσι. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., την τριετία 2009-2011 έγιναν συνολικά 83.951 «επαναπροωθήσεις» (απελάσεις με συνοπτικές διαδικασίες που απαγορεύονται από το διεθνές δίκαιο), 49.039 απελάσεις και 4.241 «εθελοντικές επιστροφές».

Ελλάδα, Ισπανία, Γερμανία-Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Πηγή: Pressproject

Ενώ οι εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους με το σκιάχτρο της μεγάλης καταστροφής που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει ενδεχόμενη εκλογική νίκη της Αριστεράς, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών βοούν για την καταστροφή που έχει ήδη επέλθει και επιταχύνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς.

Πρώτο στοιχείο που αξίζει προσοχής: Ενώ το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή, χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι) σχεδόν μηδενίζεται εξ αιτίας της ασφυκτικής λιτότητας (περιορίστηκε σε μόλις 18 εκ. ευρώ στο πρώτο τετράμηνο, σε σύγκριση με το 1,48 δις το αντίστοιχο περυσινό διάστημα), το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης αυξάνεται κατά πολύ (7,62 δις, από 5,47 δις). Το οικονομικό αυτό «θαύμα» εξηγείται από την αλματώδη αύξηση των δαπανών για αποπληρωμή των δανείων, καθώς οι τόκοι σχεδόν διπλασιάστηκαν (από 3,99 δις πέρυσι σε 7,60 δις φέτος).

Τα συμπεράσματα αναδύονται αβίαστα: Αντί για τη σημαντική «ελάφρυνση», που υποτίθεται ότι θα μας έφερνε το PSI, οι «σωτήρες» της Ελλάδας την γδέρνουν ακόμη πιο άγρια, με αποτέλεσμα η κοινωνική τραγωδία που ζουν εκατομμύρια Έλληνες να πηγαίνει στράφι, χωρίς κανένα θετικό αντίκρυσμα στη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών. Σ’αυτό το φόντο, η στάση πληρωμών προβάλλει ως εκ των ων ουκ άνευ για την οικονομική ανόρθωση, πολύ περισσότερο που εκλείπει πλέον ο «μπαμπούλας» του πρωτογενούς ελλείμματος: Ακόμη κι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε, θα μπορούμε σύντομα να καλύπτουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους για μισθούς, συντάξεις κλπ.

Δεύτερο, ουσιώδες στοιχείο: Παρά την τρομερή φοροεπιδρομή στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, η μαύρη τρύπα των κρατικών εσόδων όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, αλλά διευρύνεται συνεχώς. Το πεντάμηνο Ιανουαρίου- Μαίου έφτανε τα 700 εκ. ευρώ, ενώ η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα έφθασε τα 550 εκ. ευρώ. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι η βαθύτατη ύφεση που προκαλεί το μνημόνιο και η συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή των πλουσίων (και μέρους των μεσαίων) νοικοκυριών τινάζει στον αέρα τα δημόσια έσοδα. Σε συνδυασμό με τον ανοιχτό εκβιασμό των Ευρωπαίων (οι οποίοι ήδη περιέκοψαν κατά ένα δις την τελευταία δανειακή δόση για να εκφοβίσουν τους ψηφοφόρους), η εξέλιξη αυτή απειλεί να οδηγήσει σε αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων ή και σε διακοπή των εισαγωγών τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων. Αυτά, δηλαδή, που υποτίθεται ότι θα συμβούν αν έρθει η Αριστερά και καταργήσει το μνημόνιο, βρίσκονται ήδη επί θύραις, ακριβώς εξ αιτίας του μνημονίου και των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Άνεργος ένας στους δύο νέους

Πηγή:tvxs

Στο 21,9% εκτινάχθηκε το ποσοστό ανεργίας το Μάρτιο του 2012, από 15,7% που ήταν το Μάρτιο του 2011 και 21,4% το Φεβρουάριο του 2012, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛ.ΣΤΑΤ.).

Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 294.706 άτομα σε σχέση με το Μάρτιο του 2011 (αύξηση 37,8%) και κατά 21.625 άτομα σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2012 (αύξηση 2,1%) και διαμορφώθηκαν σε 1.075.081 άτομα.

Εν τω μεταξύ, οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 342.134 άτομα σε σχέση με το Μάρτιο του 2011 (μείωση 8,2%) και κατά 24.996 άτομα σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2012 (μείωση 0,6%) και διαμορφώθηκαν σε 3.843.905 άτομα.

Οι οικονομικά μη ενεργοί, δηλαδή τα άτομα που δεν εργάζονται ούτε αναζητούν εργασία, αυξήθηκαν κατά 38.751 άτομα σε σχέση με το Μάρτιο του 2011 (αύξηση 1,2%) και κατά 5.350 άτομα σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2012 (αύξηση 0,2%) και διαμορφώθηκαν σε 3.372.144 άτομα.

Ανησυχητικά υψηλό είναι το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στους νέους ηλικίας 15-24 ετών, που αυξήθηκε στο 52,8% το Μάρτιο από 42% που ήταν ένα χρόνο νωρίτερα. Στην ηλικιακή ομάδα 25-34 ετών, η ανεργία αυξήθηκε σε 29,8% από 22,1%.

Παρασκευή 8 Ιουνίου: Αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα

Στις 18 Ιουνίου ο πόλεμος ξεκινά, δεν τελειώνει… Παναγιώτης Σωτήρης

Πηγή: Αριστερό Βήμα

Όλα δείχνουν ότι διαμορφώνεται ένα ευρύτερο ρεύμα που μπορεί να οδηγήσει στην εκλογική νίκη της Αριστεράς και στην ανάδειξη κυβέρνησης που θα αποπειραθεί στον έναν ή τον άλλο βαθμό τη ρήξη με την πολιτική των μνημονίων..

Ταυτόχρονα, η παρουσίαση των σχετικών προγραμματικών θέσεων ανάδειξε όχι μόνο τη διάθεση για αλλαγές, αλλά – και αυτό είναι το πρόβλημα… – και την απόπειρα αυτές να πραγματοποιηθούν μέσα σε μια συνθήκη που ορίζεται ασφυκτικά από τις ίδιες τις παραμέτρους που μας έφεραν στη κρίση: τον οικονομικό και νομισματικό ζουρλομανδύα του ευρώ και τις συνεχείς δανειακές ροές από μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι αποφασισμένη όχι απλώς να εκβιάσει αλλά και να επιβάλει τη συμμόρφωση με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Το πιο βασικό πρόβλημα δεν είναι το πρόγραμμα και ο εγκλωβισμός στον ανέφικτο ρεαλισμό μιας ρήξης με τη λιτότητα εντός των μηχανισμών που τη γέννησαν. Είναι η αντίληψη για την άσκηση της εξουσίας κύρια με όρους κυβερνητικής διαχείρισης.

Όμως, οι τρέχοντες πολιτικοί σεισμοί δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ομαλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, ούτε μιας απλής αλλαγής συνειδήσεων. Ήταν το αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης λαϊκής εξέγερσης, που διέρρηξε τις σχέσεις εκπροσώπησης των μνημονιακών δυνάμεων και αποτέλεσε μια τεράστιας κλίμακας μαθησιακή διαδικασία. Τα εκατομμύρια ανθρώπων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, στις καταλήψεις, στις απεργίες, στις πλατείας, στις συγκρούσεις με τους μηχανισμούς καταστολής, δεν οργίστηκαν μόνο. Έμαθαν να σκέφτονται διαφορετικά, να συζητάνε περισσότερο, να τολμάνε να ονειρεύονται την ανατροπή.

BBC Radio 4:Has the left failed? Fukuyama-Lapavitsas

 The man who wrote ‘The End of History’ about the (apparent) triumph of liberal democracy, Professor Francis Fukuyama from Stanford University, recently wrote in Foreign Affairs that the left had failed to provide an alternative to capitalism despite the economic crisis, here he debates this contention with Professor Costas Lapavitsas of London University 

BBC Radio 4

 audioboo.fm/…/834794-has-the-left-failed-fukuyama-v-lapavi…

O Γκράμσι και η πολιτική της ηγεμονίας σήμερα-Peter Thomas

 

 ΠΗΓΗ: ektosgrammis.gr

Σε μια εποχή κρίσης, στο μεσοδιάστημα όπου ένας παλιός κόσμος πεθαίνει και ένας νέος κόσμος παλεύει να γεννηθεί, χρειαζόμαστε το θεωρητικό στοχασμό που θα μπορέσει να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την κοινωνική και πολιτική συγκυρία. Χρειαζόμαστε τη θεωρία για να μπορέσουμε αποσαφηνίσουμε τα συγκεκριμένα πολιτικά καθήκοντα που είναι μπροστά μας σήμερα και να διαμορφώσουμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο επαναστατικού μετασχηματισμού. Αυτό που θέλω να προτείνω απόψε, είναι ότι η έννοια της ηγεμονίας στον Γκράμσι αποτελεί μια πολύτιμη θεωρητική πηγή μέσα στην επαναστατική μαρξιστική παράδοση που μπορεί να μας βοηθήσει τόσο να αποσαφηνίσουμε τη φύση της τρέχουσας κρίσης όσο και να την αντιμετωπίσουμε πολιτικά. Είναι μια κρίση που διαπερνά πολλές χώρες και εκφράζεται με πολλές διαφορετικές εθνικές μορφές, όμως κατά βάθος είναι μια κρίση όχι απλώς κυβερνήσεων ή ιδεολογιών, αλλά του ίδιου του διεθνούς καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της αρχής γύρω από την οποία είναι οργανωμένος : είναι η ιστορική κρίση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, ή των εργατικών τάξεων, ως του θεμελίου των σύγχρονων κοινωνιών.

 

Θα υποστηρίξω απόψε ότι η ηγεμονία για τον Γκράμσι περιλαμβάνει τέσσερα στοιχεία που είναι συνδέονται αλληλένδετα και διαλεκτικά. Πρώτον, την ηγεμονία ως κοινωνική και πολιτική ηγεσία. Δεύτερον, την ηγεμονία ως πολιτικό σχέδιο. Τρίτον, την πραγμάτωση της ηγεμονίας σε συγκεκριμένους θεσμούς και μορφές οργάνωσης. Τέταρτον, τελικά και αποφασιστικά, την κοινωνική και πολιτική ηγεμονία του εργατικού κινήματος.

Πρώτον, ο Γκράμσι κληρονόμησε την έννοια της ηγεμονίας ως κοινωνικής και πολιτικής ηγεσίας απευθείας από τις συζητήσεις της Ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας και ιδίως τις παρεμβάσεις του ίδιου του Λένιν. Σε εκείνο το πλαίσιο η ηγεμονία σήμαινε την ικανότητα της εργατικής τάξης να παρέχει ηγεσία σε όλες τις άλλες κοινωνικές τάξεις στη Ρωσία. Ως ηγέτης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Γκράμσι εργάστηκε για να μεταφράσει αυτή την οπτική στη δική του πολιτική του πραγματικότητα, ως μια πολιτική ηγεσία των εργατικών τάξεων που αποσκοπούσε στο να επιλύσει τα θεμελιώδη κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ιταλικός λαός.

Αλληλεγγύη στους απεργούς- Aύριο το πρωί στις 7.00 στην πύλη της Ελληνικής Χαλυβουργίας.

 Παράνομη κρίθηκε με δικαστική απόφαση,  μετά από 220 μέρες,  η απεργία των περίπου 400 εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία.

Οι απεργοί διεκδικούν την επαναπρόσληψη απολυμένων συναδέλφων τους, ενώ έχουν απορρίψει τις προτάσεις της διοίκησης της εταιρείας για μετατροπή συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε ελαστικές μορφές εργασίας.

Νωρίτερα το πρωί ο υπηρεσιακός υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Α. Ρουπακιώτης, είχε ταχθεί τάχθηκε υπέρ της επαναπρόσληψης των απολυμένων εργατοτεχνιτών της Ελληνικής Χαλυβουργίας, και είχε εκφράσει τη δυσφορία του για την άρνηση της διοίκησης της εταιρείας, να συμμετάσχει στη σημερινή συμφιλιωτική τριμερή συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας.

Σε ανακοίνωσή του το Πανελλήνιο Αγωνιστικό Μέτωπο, (ΠΑΜΕ), κάνει λόγο για «επιβεβαίωση του ταξικού χαρακτήρα της δικαιοσύνης», και προσθέτει ότι «το ποτάμι δε γυρίζει πίσω».

Το εργοστασιακό σωματείο και το ΠΑΜΕ, έχουν εξαγγείλει συγκέντρωση για αύριο το πρωί στις 7.00 στην πύλη της Ελληνικής Χαλυβουργίας.

Πηγή: ΑΜΠΕ