»Αναγκαία η έξοδος από το ευρώ,όμως δεν αρκεί» L.Vasapollo-R.Martufi-J Arriola

Η έξοδος από το ευρώ αποτελεί βασική προϋπόθεση, όμως δεν αρκεί

Να σπάσουμε τον πόλο του ευρώ .Να χτίσουμε  την ευρω-αφρικανο-μεσογειακή  Alba του διεθνούς εργατικού κινήματος .Με την ευκαιρία της πρόσφατης  δημοσιοποίησης του ευρωπαϊκού και  του ισπανικού μανιφέστου  

 των L. Vasapollo , R. Martufi , J. Arriola

1. Η κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά  γίνεται όλο και πιο έντονη εξαιτίας της αδυναμίας του κεφαλαίου να αναπτύξει ένα νέο εφικτό μοντέλο συσσώρευσης, τονίζοντας έτσι – όλο και πιο ξεκάθαρα – το συστημικό της χαρακτήρα.

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι εδώ και πολύ καιρό μιλάμε για  μία συστημική κρίση (σε δομικό και παγκόσμιο επίπεδο), κι αυτό διότι η κρίση αυτή καθιστά σαφή   την πτωτική τάση του ποσοστού  κέρδους στις πιο ανεπτυγμένες χώρες ή όπως εμείς συνηθίζουμε να τις αποκαλούμε, στις χώρες του ώριμου καπιταλισμού. Είναι εμφανής πλέον, η τεράστια καταστροφή  στην οποία υπόκεινται οι “πλεονάζουσες παραγωγικές δυνάμεις”, είτε πρόκειται για τις δυνάμεις της εργασίας είτε για το ίδιο το κεφάλαιο (όταν αυτό γίνεται αντιληπτό ως εργαλείο δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας), ενώ παράλληλα δεν υφίστανται πια οι προϋποθέσεις εκείνες για την αποκατάσταση ενός νέου μοντέλου αξιοποίησης του κεφαλαίου, που θα ήταν σε θέση να εξασφαλίσει την “ορθή” αποδοτικότητα των επενδύσεων. Γίνεται έτσι, σχεδόν ανέφικτη καθώς και ασύμφορη από άποψη κερδοφορίας, η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που θα επέτρεπαν ενδεχομένως την έναρξη μιας νέας διαδικασίας καπιταλιστικής συσσώρευσης, ακόμη και σε περίπτωση αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου.

Αυτό σημαίνει ότι η σταθερή υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και κεφαλαίων, στις ώριμες καπιταλιστικές χώρες, δεν βρίσκει πια διέξοδο, ούτε στις διάφορες μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται προσπαθώντας να ξεφύγει από την οικονομική κρίση ούτε σε λύσεις πιο διαρθρωτικού χαρακτήρα, αναδεικνύοντας έτσι όλο και περισσότερο τον συστημικό  χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης  . Κι αυτό διότι οι ίδιες οι σχέσεις παραγωγής βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, καταστρέφοντας για πρώτη φορά, ακόμη και την αναγκαστική συνύπαρξη εργάτη-αφεντικού

Η κρίση έχει συστημικό χαρακτήρα διότι το χάσμα ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, του εκσυγχρονισμού και της κοινωνικοποίησης των σχέσεων παραγωγής διευρύνεται όλο και περισσότερο. Πρόκειται για μία κρίση που έχει φτάσει σε σημείο να επηρεάζει ακόμη και τις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις όλων των χωρών του ώριμου καπιταλισμού και μάλιστα με τέτοιον τρόπο που οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας ή της μη εργασίας ή της εργασίας που τους στερείται (δηλαδή τα υποκείμενα εκείνα που θ’ αποτελέσουν την τάξη του προλεταριάτου και θα μετατραπούν, εν συνεχεία, σε αντικείμενο πλήρους εκμετάλλευσης) να μην αποδέχονται και να μην διακρίνουν πλέον,  δυνατότητες πολιτικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής χειραφέτησης εντός της κοινωνίας του  κεφαλαίου.

Δημήτρης Λένης-»Ευρώ: η «αυθόρμητη» πορεία των πραγμάτων»

http://www.ektosgrammis.gr 

Είναι σε όλους μας γνωστό (εξάλλου αποτελεί τμήμα της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ) ότι δεν υπάρχει καμιά Ευρωπαϊκή συνθήκη, καμιά νομοθεσία, που να προβλέπει την εκδίωξη μιας χώρας-μέλους από την ευρωζώνη. Επίσης, δεν υπάρχει καμιά συνθήκη που να προβλέπει την οικειοθελή αποχώρηση μιας χώρας από αυτήν. Το ερώτημα, παρ’ όλα αυτά, παραμένει: υπάρχει μέλλον για τη χώρα μας μέσα στο ευρώ και, αν ναι, ποιο είναι αυτό; Επιπλέον, η παραμονή ή όχι μιας χώρας στην ευρωζώνη είναι αποκλειστικά και μόνο δικό της ζήτημα, δική της επιλογή; Το κοινό νόμισμα είναι ένα «αγαθό» που δόθηκε στους «Ευρωπαίους» και αυτοί (δηλαδή οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί) δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν ποιος θα συμμετέχει ή όχι σε αυτό, δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν αν θα διώξουν κάποιον;

Το αν θα μείνει ή θα φύγει η Ελλάδα από το ευρώ δεν είναι μόνο απόφαση «δική της» (δηλαδή της κυβέρνησής της). Η διεθνής πολιτική δεν διεξάγεται μόνο στη βάση των διεθνών συνθηκών και του… «αμοιβαίου σεβασμού των λαών», το αντίθετο. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχαν ούτε εμπορικοί πόλεμοι, ούτε εμπάργκο, ούτε πόλεμοι, ούτε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Το κοινό νόμισμα δεν είναι η «κοινή ευημερία των Ευρωπαϊκών λαών», αντίθετα είναι το όχημα για την κερδοφορία των Ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών. Επομένως, η τύχη του δεν θα αφεθεί εύκολα και χωρίς λυσσώδη μάχη στα χέρια ενός λαϊκού κινήματος, ελληνικού ή όχι, με ή χωρίς Ευρωπαϊκές συνθήκες. Το πρόβλημα ευρώ περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το ότι οι Ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έχουν φτάσει σε ένα σημείο όπου η όποια κερδοφορία του ενός εξαρτάται πλέον από τις απώλειες του άλλου.

Τα πολλά ευρώ: οι αποκλίνουσες στρατηγικές του «κοινού» νομίσματος

Υπάρχει μια απλή πραγματικότητα: υπό τις τρέχουσες συνθήκες ταξικής πάλης στις Ευρωπαϊκές χώρες και ανεξάρτητα από την έκβαση της ελληνικής κρίσης, το κοινό νόμισμα δεν πρόκειται να συνεχίσει να υπάρχει για πολύ. Η ελληνική «ιδιαίτερη περίπτωση» μπορεί μόνο να επιταχύνει ή να επιβραδύνει την τελική κατάληξη – πολλώ δε μάλλον που καθόλου ιδιαίτερη δεν είναι.

Το νόμισμα (που συνήθως συμπληρώνεται με το επίθετο «εθνικό») δεν είναι, όπως ισχυρίζεται ο νεοφιλελεύθερος μύθος, απλώς ένα μέσο διευκόλυνσης των ανταλλαγών. Κάθε καπιταλιστικός σχηματισμός (με την εξαίρεση της ευρωζώνης) έχει το δικό του νόμισμα• υπάρχουν πολύ σημαντικοί λόγοι για αυτό. Μεταξύ πολλών άλλων, το νόμισμα συμπυκνώνει το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε αυτόν το σχηματισμό και ουσιαστικά «μετράει» τη θέση του στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Οι αγορές, εγχώριες και διεθνείς, «βαθμολογούν» τις επιδόσεις της αστικής τάξης κάθε χώρας στην ταξική πάλη μέσα από τη βαθμολόγηση του νομίσματός της (και των εμπορευμάτων που είναι τιμολογημένα σε αυτό, μεταξύ των οποίων και το κρατικό ή άλλο χρέος).

Η εισαγωγή του κοινού νομίσματος ήταν μια τυχοδιωκτική κίνηση που προσπάθησε να απαντήσει στην ιστορική παρακμή και υποβάθμιση του Ευρωπαϊκού κέντρου που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και, αντίθετα από την κοινή οικονομίστικη ερμηνεία των πραγμάτων από την Αριστερά, δεν ήταν μια οικονομική αλλά μια πολιτική κίνηση. Ένα στοίχημα, δηλαδή, που δεν στηρίχτηκε σε κοινά συμφέροντα όσο σε αποκλίνουσες προσδοκίες και εκβιασμούς: η Γαλλία περίμενε να περιορίσει τη βιομηχανική Γερμανία με βάση την πολιτική της ισχύ και τις συμμαχίες της (εξού και η είσοδος της Ελλάδας στην Ένωση), η Γερμανία πάλι να «υποτάξει» οικονομικά την πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρότερη Γαλλία.

Για τη συγκυρία και το ερώτημα της εξουσίας

του Γιώργου Καλαμπόκα  

Τις τελευταίες μέρες η συζήτηση για τη Συνδιάσκεψη μας έχει πάρει μια αναπάντεχη τροπή. Από το ερώτημα του Αριστερού Ριζοσπαστικού Μετώπου, το αν, με ποιον τρόπο και πάνω σε ποιο πρόγραμμα θα πρέπει να συγκροτηθεί, έχει μεταφερθεί στο ερώτημα της κυβέρνησης. Μια στατική θέση της άποψης που υποστηρίζω ενδεχομένως να θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο συνιστά εν πολλοίς έναν «χειρισμό» για να μετατοπιστεί το ζήτημα σε μια βάση που είναι ίσως ευκολότερο να απαντηθεί από άλλες απόψεις. Ίσως είναι έτσι.

Με το παρόν κείμενο υποστηρίζω ότι σε τελική ανάλυση η εξέλιξη της συζήτησης προς αυτή την κατεύθυνση είναι μια εξέλιξη στη σωστή κατεύθυνση. Και αυτό όχι γιατί θα πρέπει να συζητήσουμε, όπως ως τώρα συζητάμε, με σχετικά κλειστά αυτιά για το ζήτημα της κυβέρνησης, χρεώνοντας κυβερνητισμό και κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ούτε πολύ περισσότερο γιατί θα πρέπει να δικαιώσουμε όσους θα θυσίαζαν το σύνολο των στοιχείων μιας επαναστατικής στρατηγικής για να πάρουν την κυβέρνηση του αστικού κράτους, με την αυταπάτη ότι μια οποιαδήποτε άλλη διαχείριση εκτός της τρέχουσας αστικής θα είναι καλύτερη και θα μπορούσε να έχει αίσιο τέλος. Όχι. Αλλά γιατί σήμερα θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τον ορίζοντα της συζήτησής μας, με την προοπτική της δικής μας παρέμβασης ή της παρέμβασης του εν λόγω μετώπου, δηλαδή με την πρόκληση της διατύπωσης μιας επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής. Και τέτοια δεν υπάρχει στις πλήρεις της μορφές χωρίς να θέτει στον εαυτό της το ερώτημα της κατάληψης της εξουσίας και του τρόπου για να γίνει αυτό.

Ίσως πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες να τους/τις ξενίζει η επιμονή. Ίσως να είναι ακατανόητη μιας και δεν φαίνεται στον ορίζοντα άλλη δυνατότητα για να φτάσει η Αριστερά σύντομα στην εξουσία, παρά συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου το πολιτικό του πρόγραμμα όλοι μας λέμε ότι είναι πρόγραμμα διαχείρισης και η συνολική του στρατηγική επίσης. Άρα, μπορεί να αναρωτιέται κανείς: τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Μήπως προετοιμάζουμε τη μεγάλη στροφή για μια συνεργασία με τη συγκεκριμένη κυβερνητική προοπτική; Μήπως, ακόμη και δεν το θέλουμε, όσοι υποστηρίζουμε ότι μπορεί να αναφερόμαστε και στην κυβερνητική εξουσία ως δυνάμει (όχι καταναγκαστκά, αλλά ως ενδεχόμενο) τμήμα μιας επαναστατικής στρατηγικής, τελικά απλώς ρίχνουμε νερό στο μύλο μιας τέτοιας φυσιογνωμίας και πολιτικοποίησης, μιας τέτοιας κατεύθυνσης; Ενδεχομένως, στο πλαίσιο της καχυποψίας που συχνά διέπει τον διάλογό μας και κυρίως στο έδαφος των πολλών βεβαιοτήτων και της στράτευσης όλων μας πίσω από κεντρικές γραμμές και δίπολα να μπορεί μια τέτοια διερώτηση να δικαιολογηθεί. Θα επιχειρήσουμε όμως να δείξουμε ότι η ίδια η συγκυρία θέτει το ζήτημα της εξουσίας και ότι αν αποφύγουμε να το απαντήσουμε από αριστερή, επαναστατική σκοπιά, απλώς θα μείνουμε θεατές των εξελίξεων διευκολύνοντας απλώς το έργο όσων θα ήθελαν να αποφύγουν μια τέτοια απάντηση να δοθεί εκτός του αστικού εδάφους.

Θάνος Ανδρίτσος: Για την κατάσταση του κινήματος και τη συζήτηση στην Αριστερά.

Μαγιάτικες Σκέψεις 

Οι ιστορικοί Μάηδες

Δε χρειάζονται και πολλές επαναλήψεις για τα γεγονότα που γέννησαν και γεννούν οι Μάηδες. Είναι ίσως ο μήνας που έχουν κλέψει οι εξεγερμένοι από ένα ημερολόγιο που παραμένει εναντίον τους. Και είναι μερικές επέτειοι, κυρίως της πρωτομαγιάς, αλλά και της Κομμούνας, του 36 της Ελλάδας, του 68 του Παρισιού και τόσες άλλες, που φέρνουν τα πάντα στην πολιτική συζήτηση.

Όμως στην Ελλάδα υπάρχει και η πρόσφατη αντιφατική ιστορία των Μάηδων. Ήταν εκείνος ο Μάης πριν 3 χρόνια, λίγες μέρες μετά την έναρξη της μνημονιακής εποχής, που έφερε το πρώτο κύμα των λαϊκών αντιστάσεων, που χάθηκε στις φλόγες και τους νεκρούς της Μαρφίν και στην αδυναμία του κινήματος να συγκρατήσει τη θύελλα που ερχόταν. Μόλις τώρα βγαίνουν στο φως μαρτυρίες σαν αυτές του άνδρα της άτυχης εγκύου να καταγγέλλει την εργοδοσία ότι «τους εξανάγκασαν να ζήσουν ένα φρικτό θάνατο. Εγώ δεν θα τους κρατούσα μέσα να πεθάνουν σαν τα ποντίκια».

Και ήταν και ο επόμενος Μάης που ξεκίνησε αυτό το αναπάντεχο και αντιφατικό ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος, που γέννησε τόσες ελπίδες, άλλαξε τόσα πολλά, όχι όμως αυτά για τα οποία στόχευε. Εκείνες τις μέρες, ένας συμπαθής αγωνιστής, χρόνια συνδικαλιστής και πρόεδρος των εμποροβιοτεχνών Μαγνησίας, ο κ. Κόγιας ξεκίνησε από το Βόλο για να φτάσει στην Αθήνα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την θανατηφόρα πολιτική αλλά και ελπίδας για τη νίκη του αγώνα. Λίγες μέρες πριν ο ίδιος κύριος επέλεξε να θέσει τέρμα στη ζωή του.

Τον επόμενο Μάη, η προσοχή ήταν στραμμένη στις εκλογές και στην ελπίδα που γεννιόταν για χιλιάδες κόσμου από την αναπάντεχη πιθανότητα μιας επικράτησης ενός αριστερού κόμματος στις εκλογές. Φρούδα ή όχι, δικαιολογημένη ή μη, η ελπίδα αυτή δε βρισκόταν πια στο δρόμο αλλά μάλλον υποσχόταν ότι θα γύριζε σύντομα εκεί από όπου γεννήθηκε.

Γύρισε; Ένα χρόνο μετά, τον τωρινό Μάη, γύρισε η ελπίδα στους δρόμους; Για δεκάδες χιλιάδες, βρίσκεται ήδη στις γειτονιές, στις πρωτοβουλίες, τα στέκια, τις λέσχες, ακόμα και κάποιους χώρους εργασίας. Και αυτοί είναι που κινούν τα πράγματα προς τα μπρός. Ωστόσο, σίγουρα χρειάζονται πολλά και πολλοί ακόμα για να επιστρέψει η ελπίδα σαν υλική πραγματικότητα ανατροπής μιας καθημερινότητας που μετατρέπεται σε μόνιμο εφιάλτη. Και είναι η επέτειος της Πρωτομαγιάς και οι συζητήσεις γύρω από αυτήν, η καλύτερη ευκαιρία για να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Μετά λοιπόν από αυτή την εισαγωγή θα καταθέσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις, χωρίς να επιθυμώ ούτε να καταθέσω μια εμπειρία από το εργατικό κίνημα, ούτε κάποια βαθυστόχαστη θεωρητική ανάλυση. Θέλω να αναδείξω μια συλλογιστική για την κατάσταση που βρίσκεται το κίνημα σήμερα, κάποιες στιγμές της εξέλιξής του, καθώς και μερικές πολιτικές επισημάνσεις για το μέλλον του.

Γιώργος Καλαμπόκας:Για «έναν νέο ηγεμόνα σε μια νέα ηγεμονία». Από την Αριστερά της αντίστασης στην Αριστερά της εξουσίας

 

Εκτός Γραμμής, 32 / Μάρτιος 2013

Η προοδευτική εδραίωση της αστικής ηγεμονίας μετά τους αλλεπάλληλους κύκλους αστάθειας από τον πόλεμο και έπειτα διαμόρφωσε το σύνολο των εκδοχών της σύγχρονης Αριστεράς. Αφού ουσιαστικά αποδιάρθρωσε το ανταγωνιστικό ταξικό όραμα και τη δυνατότητα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, ενέγραψε διαφορετικές αποκλίσεις στους διάφορους κομματικούς και εν γένει πολιτικούς σχηματισμούς (ή και πιο ασχηματοποίητους «χώρους») της Αριστεράς: Από τη ραγδαία απέκδυση κάθε επαναστατικού οράματος και την πλήρη ενσωμάτωση στις προτεραιότητες της καπιταλιστικής συσσώρευσης, μέχρι τη σιωπηρή απόσυρση από τον πολιτικό ταξικό ανταγωνισμό και την ανακήρυξη –στο πλαίσιο των δύσκολων διεθνών συνθηκών και της έλλειψης «διεθνούς επαναστατικού κέντρου»– ενός αμυντικού αγώνα χωρίς βλέψεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, και ως την ιδεολογική διατήρηση της επαναστατικής αναφοράς σε συνδυασμό με την επένδυση στην κινηματική αντίσταση και ανάπτυξη σε χώρους νεολαίας και σύγχρονης μισθωτής διανόησης, παράλληλα με μια, τρόπον τινά, απόσυρση από τον πολιτικό (επίσημο και μη) στίβο και το επίδικο αντικείμενό του, την πολιτική εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική Αριστερά άλλαξε πολύ.

Στο πλαίσιο αυτό, όλες οι εκδοχές της βρέθηκαν «ενσωματωμένες» (ρητά ή άρρητα) στην αστική ηγεμονία, «εγγεγραμμένες» πλέον σε αυτήν ως φωνές κριτικής και κινήματα (μερικής) αντίστασης, ως συμπλήρωμα του επίσημου πολιτικού τόξου σε κάποιες πλευρές ή αντικειμενικό πολιτικό του «άκρο» σε άλλες. Η Αριστερά, σε οποιαδήποτε εκδοχή της, είχε απεμπολήσει πια τη δυνατότητα να σκέφτεται ως «εθνική» (με την γκραμσιανή έννοια) δύναμη, ως πολιτική δύναμη που στη σύμφυσή της με τον λαό θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του «έθνους» των εργαζομένων, να διατυπώσει ένα ανταγωνιστικό ταξικό όραμα και πρακτικές, να ορίσει «πού θα πάει ο τόπος», να διεκδικήσει το «τιμόνι», την πολιτική εξουσία. Σχηματοποιώντας, θα λέγαμε ότι ο παραπάνω ο μετασχηματισμός οδήγησε στη διάλυση μιας προηγούμενης «Αριστεράς της εξουσίας» –αυτής που εγγραφόταν μέσα στις προκείμενες μιας πρότερης επαναστατικής στρατηγικής– και στη διαμόρφωση και ανάπτυξη αυτής που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως «Αριστεράς της ήττας».

Παναγιώτης Μαυροειδής:Για το αναγκαίο μέτωπο της αντικαπιταλιστικής & ανατρεπτικής αριστεράς

Μέτωπο ανατροπής και νίκης, σημαίνει μαζικότητα, ευρύτερη συγκέντρωση δυνάμεων. Αλλά δε φτάνει, το ξέρουμε. Η νίκη προϋποθέτει και συγκέντρωση πυκνών πυρών, με όξυνση του πολιτικού προγράμματος και ανέβασμα της μαχητικότητας. Μέτωπο ανατροπής προϋποθέτει στρατηγικό σχέδιο, αλλά και άνοιγμα στον κόσμο και τη δράση του, για να ανακαλύψουμε τις αστείρευτες εφεδρείες του και σπάσιμο του κύκλου της ενδοσκόπησης.

Εδώ θα κριθούμε και μάλιστα πολύ σύντομα…

Πηγή: aristeroblog.gr

Ξεκινάμε κατ’ ευθείαν με τη θέση: Το ταχύτερο δυνατό πρέπει να συγκροτηθεί ένα μέτωπο ανατροπής της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου και της ΕΕ. Βάση του δεν μπορεί παρά να είναι  οι αναγκαίοι και ζωτικοί στόχοι της κατάργησης των μνημονίων, της διαγραφής του χρέους, της διπλής εξόδου από ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση, της εθνικοποίησης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, της αύξησης των μισθών, της κατάργησης του αντεργατικού οπλοστασίου, της ανάπτυξης νέων θεσμών δημοκρατίας και άλλοι. Ο αγώνας για αυτό το πρόγραμμα, αποτελεί ορόσημο αντίστασης, εφαλτήριο ανατροπής, αλλά και δρόμο που μετατρέπει μια αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική στόχευση στην ελληνική κοινωνία, από απλή επαγγελία και ευχή σε  αγωνιστικά ρεαλιστική προοπτική. Με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών. Αλλά και των αγροτών και μικρομεσαίων που ξεκληρίζονται, των νέων που κατά κύματα ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για την ξενιτιά. Με δρόμο υλοποίησης τον εργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό.

Η αντικαπιταλιστική και η ευρύτερη ανατρεπτική αριστερά, πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να παραταχθεί με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα στη  μάχη. Με όλα της τα όπλα και τα χρώματα. Σηκώνοντας το γάντι στην πρόκληση του κεφαλαίου  και της ΕΕ και των πολιτικών υπηρετών τους.

‘’Βιαζόμαστε! Δεν έχουμε παρά ελάχιστο χρόνο’’, είπε πολύ χαρακτηριστικά ένας καλός σύντροφος σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που οργανώθηκε από την Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ, την Τετάρτη 24/4/13 στην Αθήνα. Φαίνεται να αιωρείται ένα αίτημα μετώπου με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Και έτσι πρέπει να το δούμε.

Θωμάς Σουνάπογλου – Γιώργος Κρεασίδης: »Επιδρώντας» στον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά: το αδιέξοδο μιας αυταπάτης

 Πηγή: aristeroblog.gr

Η συζήτηση για την αριστερή κυβέρνηση, από πολλές αριστερές δυνάμεις και φωνές, γίνεται συχνά με προβληματική μεθοδολογία. Αποσυνδέονται τα γενικά κριτήρια για το ζήτημα των μετώπων και της εξουσίας από το συγκεκριμένο πρόγραμμα και την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, γίνονται ορισμένα λογικά άλματα, ακόμα και πολιτικές λαθροχειρίες.

Πρώτα πρώτα, παρουσιάζεται ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ και ένα άλλο πρόγραμμα από αυτό που έχει.

Συνήθως εμφανίζεται μια ψευδής εικόνα, σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται με θετικό τρόπο σαν να έχει:

• ένα κατά βάση αριστερό φιλολαϊκό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, με κάποιες έστω αυταπάτες και λάθη για την ΕΕ, αλλά «αυτό θα το ξεπεράσει η ζωή», μέσα από μια αλυσιδωτή διαδικασία που θα μοιάζει με ντόμινο,
• μια σωστή στόχευση πολιτικής αλλαγής μέσω της πρότασης για αριστερή κυβέρνηση (με κάποια λάθη τακτικής, όταν απευθύνεται στον Καμένο ή την ΔΗΜΑΡ) και
• με κοινωνική βάση τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις (με κάποια αδυναμία  ή/και υποτίμηση στην οργάνωσή τους).

Από την άλλη, πάντα κατά την ίδια συλλογιστική ―και με κριτικό τρόπο– παρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν να έχει μια ηγεσία η οποία:

• δεν στηρίζεται όσο πρέπει στο μαζικό κίνημα  και υπερτονίζει τον κοινοβουλευτικό δρόμο,
• λαθεύει επικίνδυνα για τη δυνατότητα αξιοποίησης ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων,
• δεν έχει plan B στην περίπτωση αποπομπής από την ευρωζώνη
• δεν επιμένει στην «ενότητα της Αριστεράς», αλλά αλληθωρίζει παράλληλα προς ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ο «μέσος όρος» αυτών των «θετικών και αρνητικών στοιχείων», οδηγεί όσους ακολουθούν αυτό τον τρόπο σκέψης, στο ένα συμπέρασμα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη σε ταλάντευση» ή αλλιώς ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί “ανοιχτό ζήτημα”…».

Δημήτρης Μπελαντής: Όψεις του δογματικού και φορμαλιστικού μαρξισμού

Κατά το τελευταίο διάστημα αποδίδεται ιδιαίτερη σημασία από ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς στο να υπάρξουν απολύτως «καθαρές» λύσεις στην παρούσα κοινωνική και πολιτική κρίση.

Λύ­σεις οι οποί­ες αντα­πο­κρί­νο­νται σε «κα­θα­ρά» και άνευ αντι­φά­σε­ων ερ­μη­νευ­τι­κά και πο­λι­τι­κά σχή­μα­τα, που απο­τυ­πώ­νουν μια κα­θα­ρή άλ­γε­βρα των τα­ξι­κών και κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων έτσι ώστε τα στρα­τό­πε­δα να είναι απο­λύ­τως σαφή και να απο­τε­λούν μια άμεση αντα­νά­κλα­ση της βα­σι­κής αντί­θε­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, της διαί­ρε­σης και του αντα­γω­νι­σμού ανά­με­σα σε κε­φά­λαιο και μι­σθω­τή ερ­γα­σία. Αυτό το εγ­χεί­ρη­μα δεν είναι και­νού­ριο, έχει ξα­να­εκ­δη­λω­θεί τόσο στην πε­ρί­πτω­ση του κομ­μου­νι­σμού της «Τρί­της Πε­ριό­δου» (1928-1934) όσο και στην πε­ρί­πτω­ση της μαρ­ξι­στι­κής γερ­μα­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας πριν από το 1914, με κύριο εκ­φρα­στή τον Καρλ Κά­ου­τσκι («ορ­θό­δο­ξος μαρ­ξι­σμός»).

Όμως, όπως έχει υπο­στη­ρι­χθεί βά­σι­μα από ση­μα­ντι­κούς μαρ­ξι­στές (όπως ο Μάο), κάθε «αντι­κεί­με­νο» κι­νεί­ται και με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται από την εσω­τε­ρι­κή βα­σι­κή του αντί­θε­ση όχι όμως με τρόπο αφη­ρη­μέ­νο αλλά σε συν­δυα­σμό και με άλλες εξω­τε­ρι­κές αντι­θέ­σεις, οι οποί­ες συχνά παί­ζουν το ρόλο του κα­τα­λύ­τη και ενερ­γο­ποιούν/ανα­δει­κνύ­ουν στην πλη­ρό­τη­τά της τη βα­σι­κή αντί­θε­ση (Μάο Τσε­τούνγκ «Για τις αντι­θέ­σεις»). Αυτό έχει απο­δει­χθεί πε­ρί­τρα­να από την ίδια την πραγ­μα­τι­κή επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία σε σειρά από χώρες κατά τη διάρ­κεια του ει­κο­στού αιώνα. Η σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση και η οι­κο­δό­μη­ση του λαϊ­κού/ σο­σια­λι­στι­κού κοι­νω­νι­κού στρα­το­πέ­δου πά­ντο­τε εκ­δη­λώ­θη­κε μέσα από άμε­σους στό­χους, αι­τή­μα­τα και συ­γκρού­σεις που απέρ­ρε­αν μεν σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση από τη βα­σι­κή αντί­θε­ση αλλά ούτε ανα­φέ­ρο­νταν απο­κλει­στι­κά ή και κύρια σε αυτήν ούτε απέ­κλειαν τη συγ­χώ­νευ­ση και πολ­λών άλλων αντι­θέ­σε­ων, μέσα από τις οποί­ες πο­λώ­νο­νταν κατά τρόπο απο­τε­λε­σμα­τι­κό τα πράγ­μα­τα και οι δυ­νά­μεις σε βάρος της αστι­κής τάξης. Το «ψωμί και ει­ρή­νη» και «όλη η εξου­σία στα σο­βιέτ» στη Ρώ­σι­κη επα­νά­στα­ση, τα δη­μο­κρα­τι­κά και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά ζη­τή­μα­τα στη Γιου­γκο­σλα­βία, την Κίνα, το Βιετ­νάμ, την Ελ­λά­δα του ΕΑΜ κ.ά.

Η Α. Παπαρήγα του 15ου Συνεδρίου απαντά στην Α. Παπαρήγα του 19ου.

Στην Προσυνεδριακή διαδικασία προς το 19^ο Συνέδριο, η καθοδήγηση του ΚΚΕ με επικεφαλής την Α. Παπαρήγα, μέσα από αρθρογραφία στο Ριζοσπάστη -κι εκτός σελίδων προσυνεδριακού διαλόγου- κατηγορεί τους διαφωνούντες ως την πέμπτη φάλαγγα του οπορτουνισμού μέσα στο κόμμα, ακόμη και ως φορείς της αστικής πολιτικής που επιδιώκουν ένα ΚΚΕ ενσωματωμένο στο σύστημα. Ας δούμε όμως τι έλεγε η ίδια η Γ.Γ. το 1996, ενόψει του 15^ου Συνεδρίου, για όλα αυτά τα ζητήματα, για τα οποία σήμερα οι διαφωνούντες χαρακτηρίζονται όπως προαναφέραμε.

Τα αποσπάσματα που επιλέξαμε και ακολουθούν είναι από ομιλία της Αλ. Παπαρήγα στην Πάτρα, σε εκδήλωση της Νομαρχιακής Επιτροπής για το 15ο Συνέδριο. Δημοσιεύτηκαν στον Ριζοσπάστη 31/3/1996 και ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το δημοσίευμα στο link που δίνουμε. Σημειώνουμε μόνο, για την ακρίβεια των πραγμάτων, ότι το κείμενο που υπάρχει στην έντυπη μορφή της εφημερίδας έχει διαφορές (περισσότερα αποσπάσματα) από αυτό της ηλεκτρονικής. Οι υπότιτλοι που παρατίθενται εδώ είναι από την ηλεκτρονική έκδοση του Ριζοσπάστη, πλην αυτού που προστέθηκε από μας (για την διευκόλυνση του αναγνώστη και αναφέρεται στην κυβέρνηση του Μετώπου.

ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

«… Χρειάζονται μία στρατηγική γραμμή, που εντάσσει την ανασύνταξη των δυνάμεων στην αντίσταση – αντεπίθεση στη σημερινή τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, με την προοπτική γενικότερης ρήξης. Ενιαίο, δηλαδή, κοινωνικοπολιτικό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο της οργάνωσης και καθοδήγησης των ταξικών λαϊκών αγώνων, των κοινωνικών και πολιτικών αναμετρήσεων.

Το ΚΚΕ, με τη στρατηγική της λαϊκής συσπείρωσης και, μάλιστα, με τη μορφή του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, επιδιώκει να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός αντίβαρου στη σημερινή τάξη πραγμάτων στο εσωτερικό της χώρας. Απαντά στο σήμερα, δίνει προοπτική…

Η οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου στην Ελλάδα δεν έχει, λοιπόν, στενή εθνική αξία, ιδιαίτερα σε μια εποχή που η ζωή έχει διεθνοποιηθεί με τη μορφή διεθνών ενώσεων και διεθνών συμφωνιών. Θα αποτελέσει ένα βήμα σημαντικό στη διεθνοποίηση της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεζόμενων στρωμάτων. Η διεθνοποίηση του αγώνα είναι αδύνατη, αν σε εθνικό επίπεδο δε διαμορφώνονται οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για κοινή δράση των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που ενδιαφέρονται να αντισταθούν στη στρατηγική του ιμπεριαλισμού.

Ο ρόλος του μετώπου

Πού θα βγάλει η πάλη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου: Το ΚΚΕ, στο Πρόγραμμά του, απαντά καθαρά και με σαφήνεια, χωρίς περιστροφές και περικοκλάδες. Θα κατευθύνεται προς το σοσιαλισμό. Αυτή είναι η φυσιολογική, αντικειμενική πορεία, που θα ακολουθήσουν τα πράγματα… Βεβαίως, ανάμεσα στο σήμερα και στη σοσιαλιστική προοπτική, μεσολαβεί μια ολόκληρη περίοδος αγώνων, μικρότερων η μεγαλύτερων αναμετρήσεων, με φάσεις ανόδου ή και προσωρινής ύφεσης. Η ταξική πάλη δεν αναπτύσσεται πάντα με τους ίδιους ρυθμούς. Επηρεάζεται θετικά η αρνητικά, ανάλογα με τη συνδυασμένη επίδραση εσωτερικών, αλλά και των διεθνών παραγόντων που αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα. Σε κάθε φάση ανάπτυξης του κινήματος, μπορεί να μπαίνουν ιδιαίτερες προτεραιότητες και αιχμές, διαφορετικοί κρίκοι στην ενιαία αλυσίδα του αγώνα προς το σοσιαλισμό…

Πώς αντιλαμβάνεται η καθοδήγηση το Κόμμα

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Ποιος κατάντησε το ΚΚΕ ουρά της αστικής τάξης

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ (ξέρεις τίποτα γι’ αυτό Μάκη;) έδωσε στις 28 Μαρτίου στη δημοσιότητα το εξής σχόλιο το οποίο λέει επί λέξει: «Το δίλημμα εντός ή εκτός Ευρωζώνης, εκτός από εκβιαστικό, είναι και παγίδα για το λαό. Αυτό το δίλημμα αφορά τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της ελληνικής πλουτοκρατίας, και όχι το λαό που πλήττεται από την ενιαία βάρβαρη πολιτική εξαθλίωσης και χρεοκοπίας. Είναι ολοφάνερο ότι η καπιταλιστική κρίση οξύνει τις εγγενείς αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η οποία δεν μπορεί να συνεχίσει όπως είναι, μπορεί χώρες να αποχωρήσουν ή ακόμη και να διασπαστεί. Η λύση για το λαό βρίσκεται στην αποδέσμευση από την ΕΕ, συνοδευόμενη απαραίτητα με ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία και το λαό πρωταγωνιστή. Διαφορετικά, εντός ή εκτός ευρώ, θα είναι έρμαιο των επιλογών του κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν». Άρα όσο δεν γίνεται επανάσταση ώστε να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία η κατάσταση να μείνει ως έχει γιατί το δίλλημα μέσα ή έξω από το ευρώ είναι εκβιαστικό και παγίδα για το λαό. Δηλαδή να μείνουμε μέσα στο ευρώ ή να αδιαφορήσουμε εντελώς για το μέσα ή το έξω και να μην συνδέσουμε αυτό το ζήτημα με την προοπτική συγκέντρωσης δυνάμεων για την εξουσία. Είναι αυτό επαναστατική πολιτική η αποτελεί στο άμεσο και στο καθημερινό πρόβλημα του λαού πλάτη στην καθεστηκυία τάξη πράγματων;

Ας ρωτήσουμε τον Γιάννη Πρετεντέρη να μας πει τι είναι αφού ως γνήσιος κονδυλοφόρος της αστικής τάξης ξέρει τι την συμφέρει, πολύ καλύτερα από τον Μαΐλη και κάθε πούρο επαναστάτη των γραφείων και της εσωκομματικής ίντριγκας. Γράφει ο Πρετεντέρης (ΝΕΑ 29/3/2013): «Από τότε που η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο (και δεν αξιολογώ το γεγονός…) υπήρχαν μπροστά της δύο σαφείς και καθαρές στρατηγικές. Η πρώτη ήταν μια στρατηγική παραμονής στο ευρώ- με όποιο κόστος[…] Η δεύτερη ήταν μια στρατηγική που οδηγούσε έξω από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση- πάλι ανεξαρτήτως κόστους[…] Η στρατηγική εξόδου από το ευρώ αποτελεί στην ουσία μια βίαιη απόπειρα ανατροπής του κοινωνικού και του πολιτικού συστήματος της χώρας μας». Ο Πρετεντέρης τιτλοφορεί το άρθρο του «Καλαμπούρια». Προφανώς δεν είχε υπόψη του τα τόσο επικίνδυνα και τόσο καταστροφικά καλαμπούρια του Μάκη Μαΐλη σε βάρος του ΚΚΕ.

του Αλέξη Θεοδώρου

Τον Προσυνεδριακό διάλογο τον οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ. Αυτή όρισε την Επιτροπή Προσυνεδριακού διαλόγου, αυτή έθεσε τους κανόνες που η τελευταία δημοσιοποίησε. Για όσα επομένως άρθρα δημοσιεύτηκαν στις προσυνεδριακές σελίδες του Ριζοσπάστη και της ΚΟΜΕΠ μπορούμε να πούμε, χωρίς το παραμικρό ενδεχόμενο να πέσουμε έξω, ότι τηρούσαν απόλυτα τους καθορισμένους όρους. Πουθενά, στους όρους και τις προϋποθέσεις του προσυνεδριακού διαλόγου δεν υπήρχε αναφορά ότι τα μέλη της ΚΕ έχουν περισσότερα -ή διαφορετικά- δικαιώματα συμμετοχής απ’ ότι τα μέλη.

Πουθενά δεν αναφέρεται ότι οι δεσμεύσεις που υπάρχουν για τα μέλη δεν αφορούν την καθοδήγηση. Πουθενά το καταστατικό του κόμματος δεν λέει ότι η κομματική καθοδήγηση απολαμβάνει προνομίων ή ότι μεταξύ κομματικής βάσης και κομματικής ηγεσίας υπάρχει καθεστώς ανισοτιμίας. Κι όμως, στην πράξη αυτό ακριβώς συμβαίνει ενάντια σε κάθε κομματικό κανόνα, σε κάθε κομματική αρχή, σε κάθε κομματική ηθική

Τις τελευταίες ημέρες, μέσα από τις σελίδες του Ριζοσπάστη, γινόμαστε μάρτυρες μιας σφοδρότατης επίθεσης της ηγεσίας ενάντια σε κομματικά μέλη και πρώην στελέχη για τις απόψεις που εκείνα εξέφρασαν στον προσυνεδριακό διάλογο τηρώντας απολύτως όλα τα προαπαιτούμε που η ηγεσία είχε θέσει. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσε η Αλέκα Παπαρήγα με την ομιλία της στην Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλίας όπου, εν απουσία οποιασδήποτε διαφορετικής άποψης για τα προσυνεδριακά κείμενα, έβγαλε οπορτουνιστές και αγράμματους όλους τους διαφωνούντες.

Οι θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη Β’ Συνδιάσκεψη

Πηγή:http://aristeroblog.gr/

Α. Η καπιταλιστική κρίση και οι προοπτικές της ταξικής πάλης

Α1) Οι βασικές εξελίξεις και η κρίση

1. Η καπιταλιστική κρίση καλά κρατεί. Σύμφωνα με όλα τα νέα στοιχεία τα ανεπτυγμένα ιμπεριαλιστικά κέντρα μπαίνουν ξανά σε ύφεση, και μας οδηγούν στη βασική εκτίμηση ότι η παγκόσμια οικονομία τείνει προς ένα νέο κύκλο κρίσης, το καπιταλιστικό σύστημα σε βαθύτερη αποσταθεροποίηση και η ταξική πάλη σε μια ποιοτικά νέα και ανώτερη ιστορική περίοδο.

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης εκτιμούμε ότι επιβεβαιώνονται οι βασικές, στηριγμένες στη μαρξιστική θεωρία, θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τις οποίες πρόβαλε από την ίδρυσή της ακόμη, την άνοιξη του 2009. Στις Θέσεις της 1^ης Συνδιάσκεψης, τον Ιούλιο του 2011, εκτιμούσαμε ότι πρόκειται για μια ανώτερη και ποιοτικά βαθύτερη «δομική κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος». Ότι η κρίση «εμφανίστηκε μεν στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, μετασχηματίστηκε σε κρίση κρατικών ελλειμμάτων και σε παγκόσμια κρίση χρέους», αλλά «εδράζεται στη σφαίρα της παραγωγής υλικών προϊόντων και υπηρεσιών», που πυρήνας της είναι το ποσοστό και οι μορφές απόσπασης υπεραξίας από τη μισθωτή εργασία. Τότε, η θέση αυτή αντιμετωπιζόταν από τους αστούς, αλλά και από ορισμένα αριστερά ρεύματα, το πολύ σαν γραφική. Μετά τις πρώτες, άσφαιρες βολές κατά του «χρηματιστηριακού καπιταλισμού – καζίνο» και τις μετέπειτα «δημοσιονομικές προσαρμογές» για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, η στροφή του κεφαλαίου σε «δομικές μεταρρυθμίσεις» στη σφαίρα της παραγωγής και της εκμετάλλευσης (στο μισθό, στο χρόνο και τις σχέσεις εργασίας, στις σχέσεις ιδιοκτησίας) αποτελεί ανομολόγητη αναγνώριση, ακόμη και των πιο δογματικών θεωρητικών του νεοφιλελευθερισμού, του δομικού χαρακτήρα της κρίσης,δίνοντας τη δική τους απάντηση: μια εκ βάθρων αντιδραστική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού.

Για άλλη μια φορά, με την εκδήλωση της κρίσης κατέρρεαν οι θεωρίες για έναν «οργανωμένο καπιταλισμό» «χωρίς κρίσεις» και για το «τέλος της ιστορίας». Στη σύγχρονη πραγματικότητα εμφανίζονταν και πάλι ασυγκράτητες οι αντιθέσεις στις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας και την τεράστια κλίμακας εκμετάλλευση, ανισότητα, φτώχεια, περιβαλλοντική καταστροφή που συνεπάγεται ο καπιταλισμός. Το πρόβλημα παραμένει ο καπιταλισμός και όχι η διαχείρισή του.

Την προσπάθεια του κεφαλαίου να απαντήσει στην κρίση την ζούμε και σήμερα μέσα από: την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και την επιδίωξη για το ξεθεμελίωμα όλων των ιστορικών εργατικών κατακτήσεων. Την καταστροφή ενδιάμεσων λαϊκών στρωμάτων και την συγκέντρωση του πλούτου στις κορυφές της καπιταλιστικής πυραμίδας. Την λεηλασία του πλούτου, ειδικά των πρώτων υλών και την εξαγωγή κεφαλαίου και επενδύσεων για την υπερεκμετάλλευση του φτηνότερου εργατικού δυναμικού των πιο φτωχών περιοχών. Την προσπάθεια διεύρυνσης των αγορών με τον υπερδανεισμό και την χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία. Την χωρίς όρια λεηλασία της φύσης.

Για την Έννοια του Κομμουνισμού στον Μαρξ – Βασίλης Μηνακάκης

 via aristeroblog.gr

Πλευρές της συζήτησης για την έννοια του Κομμουνισμού στον Μαρξ

Ένα από τα πιο γνωστά χωρία των Μαρξ-Ένγκελς για τον κομμουνισμό περιέχεται στη Γερμανική Ιδεολογία, και είναι το ακόλουθο: «Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ” αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν» (Κ. Μαρξ-Φρ. Ένγκελς, Γερμανική Ιδεολογία, τόμ. Α, Gutenberg, Αθήνα 1979, σσ. 81-82).

Η άποψη αυτή για τον κομμουνισμό έχει υποστεί πολλαπλό βιασμό στα περίπου 170 χρόνια που μεσολάβησαν από τη συγγραφή της Γερμανικής Ιδεολογίας (1845-46).

Ο «ορθόδοξος» δογματικός μαρξισμός -στη σοβιετική ή δυτικοευρωπαϊκή εκδοχή του- την αποσιώπησε, την κράτησε σε ένα «μαρξιστικό Κωσταλέξι», προφανώς γιατί ενοχλούσε την «πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης» στον ανύπαρκτο σοσιαλισμό αλλά και την πολιτική πρακτική των ΚΚ της Δύσης.

Ο ρεφορμισμός κάθε είδους, από την άλλη, ασέλγησε πάνω της, τη διαπόμπευσε με άλλον τρόπο: προβάλλοντάς την ως δικαιολογητική βάση του εξελικτικού-μεταρρυθμιστικού δρόμου, του κινηματισμού, του οικονομισμού, ως «μαρξιστική» ομπρέλα για την άρνηση του επαναστατικού δρόμου και της επανάστασης.

Οι κύριες μορφές του «ορθόδοξου» βιασμού

Το κύριο στον «ορθόδοξο» μαρξισμό ήταν και είναι η αποσιώπηση αυτής της κομβικής θέσης. Παραλλαγή της τακτικής αυτής είναι η κοπτοραπτική: από το χωρίο, αναφέρεται επιλεκτικά «τι είναι ο κομμουνισμός» («πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων»), αλλά αποκόβεται το «τι δεν είναι» («δεν είναι μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ” αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα»).

Δεύτερη μορφή «βιασμού» είναι η υποτίμηση και η περιφρόνηση. «Είναι λάθος», λένε, «απ” όλο το μαρξικό έργο να απομονώνεται αυτό το χωρίο. Δεν πρέπει κανείς να αυτονομεί ή να υπερτιμά μια διατύπωση που δεν απηχεί τη μαρξική αντίληψη για τον κομμουνισμό». Ουδέν ψευδέστερο. Δεν πρόκειται για επιμέρους διατύπωση, αλλά για κόκκινη κλωστή που διατρέχει όλη τη μαρξική αντίληψη για τον κομμουνισμό. Βεβαίως οι Μαρξ-Ένγκελς κατέθεσαν έναν πλούτο θέσεων για τον κομμουνισμό, όχι σε ένα μα σε πολλά έργα τους. Δεν συμπύκνωσαν βέβαια την αντίληψή τους για τον κομμουνισμό -το ίδιο έκαναν και για άλλα θέματα- σε ένα ενιαίο, δίκην εγχειριδίου, κείμενο, όπως συνηθίζει ο «ορθόδοξος» δογματικός μαρξισμός, πολύ περισσότερο δεν τη συμπύκνωσαν σε έναν ορισμό (προφανώς ούτε σε αυτόν της Γερμανικής Ιδεολογίας)· κι αυτό δίνει τη δυνατότητα στον «ορθόδοξο» μαρξισμό να προβάλει το επιχείρημα περί μεμονωμένης διατύπωσης. Αλλά το μαρξικό έργο, χωρίς -επισημαίνεται και πάλι αυτό- να εξαντλεί τον πλούτο του σ’ αυτή την έκφραση, δεν αφήνει περιθώρια να την αντιμετωπίζει κανείς ως δευτερεύουσα πλευρά της αντίληψης των Μαρξ και Ένγκελς για τον κομμουνισμό. Σταχυολογούμε μερικά από τα πάμπολλα τεκμήρια που μπορεί κανείς να προσκομίσει.

Γιατί η κυβέρνηση του ΑΑΔ Μετώπου δεν έχει καμία σχέση με την κυβέρνηση της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ

 Η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ σήμερα οδηγεί το καράβι στα βράχια, δεν μπορεί να απαντήσει στα καθημερινά προβλήματα. Μεταφέρει μεταφυσικά την λύση τον προβλημάτων στο Σοσιαλιστικό μέλλον, αρνείται οποιαδήποτε γέφυρα που συνδέει την αντικειμενική πραγματικότητα του σήμερα με την Σοσιαλιστική προοπτική. Αποτέλεσμα είναι να απομακρύνεται από τις αγωνίες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η αδυναμία αυτή του ΚΚΕ εκ των πραγμάτων οδηγεί την μεγάλη πλειοψηφία του λαού στην αγκαλιά της διαχείρισης , του μικρότερου κακού

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την κυβέρνηση της αριστεράς κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως η διέξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού. Την ίδια ώρα πραγματοποιούνται διάφορες εκκλήσεις και προτάσεις από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ, ώστε το ίδιο να συνταχθεί στην προσπάθεια συγκρότησης μιας τέτοιας κυβέρνησης.

Το ΚΚΕ από την άλλη, απορρίπτει την συμμέτοχη σε κυβέρνηση της αριστεράς σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και σωστά πράττει. Το προβληματικό όμως είναι ότι η ηγεσία του KKE με τις «νέες» επεξεργασίες δεν απορρίπτει μόνο την συμμετοχή ή την στήριξη μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είναι σωστό, αλλά απορρίπτει οποιαδήποτε συμμετοχή, οποιαδήποτε στήριξη, σε οποιαδήποτε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρώντας ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να τραβήξει προς τα μπρός ,δηλαδή προς την Σοσιαλιστική προοπτική. Αυτό πλέον φαίνεται ότι αποτελεί για το ΚΚΕ θέση αρχής.

Έχω την γνώμη ότι και οι επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι λαθεμένες και δεν απαντούν στη ουσία της εξέλιξης της ταξικής πάλης. Αν θέλουμε να εξηγήσουμε και να προσεγγίσουμε την πορεία προς την Σοσιαλιστική προοπτική, θα πρέπει κατά την γνώμη μου να απορρίψουμε και τις δύο απόψεις οι οποίες έχουν βασικά κενά επεξεργασιών. Βέβαια οι ηγεσίες και των δύο κομμάτων, από την δικιά τους μεριά προσπαθούν να στριμώξουν την αντίθετη άποψη, βρίσκοντας τεχνάσματα και ρηχά επιχειρήματα. Όμως αυτά τα επιχειρήματα ούτε πείθουν ούτε απαντούν στις αγωνίες και στα αδιέξοδα της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου.

Η έξοδος από ΟΝΕ-ΕΕ και η διαγραφή του χρέους, αφετηρία της λαϊκής σωτηρίας

Είναι ανάγκη να ανέβουμε όλο το Γολγοθά έως τη σταύρωση ή θα αποφασίσουμε τώρα την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ

Ζούμε σε εποχές δύσκολες, ασυνήθιστες γι’ αυτό και αποκαλυπτικές. Το γνωστό ερώτημα αν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ και την ΕΕ φαίνεται να αντιστρέφεται από την ίδια την πραγματικότητα. Από τη λεηλασία, εντός του ευρώ και της ΕΕ, της ζωής και των δικαιωμάτων των απλών ανθρώπων, που η ίδια η ΕΕ ενορχηστρώνει! Η ΕΕ όχι μόνο δεν είναι το σπίτι των λαών για τον κόσμο της εργασίας και τους λαϊκούς ανθρώπους στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αλλά αντίθετα φαντάζει καθαρά πλέον σαν σφαγείο των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, που ταυτόχρονα κλονίζεται από τα κύματα της μεγάλης ύφεσης και φαίνεται να μην έχει μέλλον…

Δυστυχία σήμερα σημαίνει: μνημόνια, τρόικα, Ευρωπαϊκή Ένωση

Γιατί όλοι σήμερα μιλάμε και ρωτάμε για το ευρώ και την ΕΕ; Είναι λογικό. Ποιοι είναι οι τρεις που απαρτίζουν την τρόικα, που οδηγεί σε αφανισμό εισόδημα, δημόσια περιουσία και δημοκρατία στην Ελλάδα;

• Πρώτο, είναι η Ευρωπαϊκή ‘Ένωση
• Δεύτερο, είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή πάλι η ΕΕ
• Τρίτο, είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο κατέστρεψε όλες τις χώρες στις οποίες επενέβη.

Όλοι βλέπουμε ότι το «σούπερ λόμπι» του ευρώ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) ταυτίζεται με τα μνημόνια, τη λιτότητα, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις. Πείθει όλο και λιγότερους.

Ευρωπαϊκή Ένωση: παράδεισος για τους ισχυρούς και «λάκκος των λεόντων» για τους λαούς

Η ΕΕ φτιάχτηκε στη βάση της αρχής του «ελεύθερου ανταγωνισμού» και θεμέλιο της έχει  τη συνθήκη του Μάαστριχτ με τις περιβόητες «τέσσερις ελευθερίες» (κίνησης κεφαλαίων, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών) με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τους λαούς. Η ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων εξ ορισμού ευνοεί τις δυνατές οικονομίες και γονατίζει την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή σε χώρες με χαμηλότερη παραγωγικότητα όπως η Ελλάδα. Στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού οδηγήθηκαν σε ξεπούλημα ή σε απαξίωση και κλείσιμο όλες σχεδόν οι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα.

Ο Γκράμσι και ο ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: ISKRA

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Είναι απολύτως χρήσιμο, στις σημερινές δύσκολες και σκοτεινές συνθήκες, να αναζητά ο ΣΥΡΙΖΑ –αλλά και όλη η Αριστερά– τη σύνδεση μεταξύ της καθημερινής πολιτικής και μεγάλων «φωτεινών» στιγμών και ιδεών του παρελθόντος του κινήματος και της παγκόσμιας Αριστεράς.

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν η σύν­δε­ση αυτή αφορά το έργο του Αντό­νιο Γκράμ­σι, του με­γά­λου μαρ­ξι­στή επα­να­στά­τη που, στις πιο σκλη­ρές στιγ­μές του κι­νή­μα­τος στην Ιτα­λία, επε­ξερ­γά­στη­κε έναν πλού­το από­ψε­ων και θέ­σε­ων σχε­τι­κά με το ερώ­τη­μα αν –και πώς– είναι εφι­κτή η σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στις χώρες της (οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά) «ανα­πτυγ­μέ­νης» Δύσης.

Έτσι είναι απο­λύ­τως κα­λο­δε­χού­με­νη η επε­ξερ­γα­σία που «με­τα­φέ­ρει» στις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο συ­στη­μα­τι­κός εκ­δό­της των έργων του Γκράμ­σι στην Ελ­λά­δα, σύ­ντρο­φος Λου­κάς Αξε­λός, όπως και η εκ­δή­λω­ση που έγινε για την πα­ρου­σί­α­ση του βι­βλί­ου του Γκράμ­σι «Για την αλή­θεια, ή για να το να λέμε την αλή­θεια στην πο­λι­τι­κή», αλλά και του βι­βλί­ου του Λ. Αξε­λού «Ξα­να­δια­βά­ζο­ντας τον Γκράμ­σι».

Για τις από­ψεις που εκτέ­θη­καν στην εκ­δή­λω­ση αυτή, στα­χυο­λο­γού­με από τις στή­λες της «Αυγής»:

«Ο Γκράμ­σι προ­χω­ρά πιο πέρα από τον Μαρξ, θέ­το­ντας το ζή­τη­μα της ηγε­μο­νί­ας. Δη­λα­δή πώς οι δυ­νά­μεις της κοι­νω­νι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης θα συ­γκρο­τή­σουν έναν ευρύ συ­να­σπι­σμό, με συ­νε­κτι­κό στοι­χείο την υπε­ρο­χή τους σε πο­λι­τι­κό, ιδε­ο­λο­γι­κό και ηθικό επί­πε­δο. Και αυτό είναι εξαι­ρε­τι­κά επί­και­ρο σή­με­ρα, όπου ανα­ζη­τού­με τη μορφή ενός συ­να­σπι­σμού εξου­σί­ας, ο οποί­ος θα ανα­με­τρη­θεί με το μνη­μό­νιο…» (Αλ. Τσί­πρας).

«Το ΕΑΜ ως ση­μείο ανα­φο­ράς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τη συ­γκρό­τη­ση ενός ευ­ρύ­τα­του πα­τριω­τι­κού μπλοκ…» (Λ. Βάσ­σης). Την ανά­γκη να κι­νη­θεί η Αρι­στε­ρά «πέρα από τη στρα­τη­γι­κή της έντα­σης και της πό­λω­σης» (Ν. Ξυ­δά­κης). Το θέμα της δη­μο­κρα­τί­ας ως κε­ντρι­κό, τόσο απέ­να­ντι στους κρα­τι­κούς θε­σμούς, όσο και στο κόμμα (Ρ. Ρι­νάλ­ντι).

Δια­στρε­βλώ­σεις

Για να γίνει η συ­ζή­τη­ση αυτή πιο χρή­σι­μη, για να γίνει εφι­κτό να βγουν πραγ­μα­τι­κά τα απα­ραί­τη­τα για το σή­με­ρα συ­μπε­ρά­σμα­τα από τη σκέψη του Γκράμ­σι, είναι –κατά τα γνώμη μου– απα­ραί­τη­το να προ­στα­τευ­τού­με από κά­ποιες κρί­σι­μες δια­στρε­βλώ­σεις που οι «επί­γο­νοι» –και ει­δι­κά το ΙΚΚ και το ρεύμα του ευ­ρω­κο­μου­νι­σμού– φόρ­τω­σαν στο έργο του Γκράμ­σι:

1) Ο Γκράμ­σι, πράγ­μα­τι, επε­ξερ­γά­ζε­ται την πιο πο­λύ­πλο­κη, αργή και βα­σα­νι­στι­κή προ­σπά­θεια («πό­λε­μος θέ­σε­ων») που χρειά­ζε­ται για να φτά­σου­με στη σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στις ανα­πτυγ­μέ­νες κοι­νω­νί­ες της Δύσης, σε σύ­γκρι­ση με τον καλ­πα­σμό («πό­λε­μος κι­νή­σε­ων») της επα­να­στα­τι­κής προ­σπά­θειας στη Ρωσία, όπου οι Μπολ­σε­βί­κοι έφτα­σαν μέσα σε 15 χρό­νια από τη συ­γκρό­τη­ση του κόμ­μα­τός τους στην εξου­σία. Όμως σε καμία πτυχή του έργου του δεν τί­θε­ται σε αμ­φι­σβή­τη­ση «ο σκο­πός» του πο­λέ­μου θέ­σε­ων, δη­λα­δή η στρα­τη­γι­κή της σο­σια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης στις χώρες του ανα­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού.

Ο ιμπεριαλισμός, η θέση της Ελλάδας στο σύστημα και ο πόλεμος στις «Θέσεις» για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

της Ρένας Γιαννοπούλου

Διάχυτη είναι – και όχι μόνο το τελευταίο διάστημα – ανάμεσα στον κόσμο ο οποίος έχει ενεργά στηρίξει το ΚΚΕ σε διάφορες περιόδους της μακρόχρονης δράσης του, η ανησυχία αν όχι η αγωνία για την κατεύθυνση στην οποία δείχνει να κινείται το Κόμμα της εργατικής τάξης το τελευταίο χρονικό διάστημα. Η δημοσίευση των «Θέσεων» για το 19^ο Συνέδριο του Κόμματος κάθε άλλο παρά καθησύχασε αυτές τις ανησυχίες και τις αγωνίες, που επικεντρώνονται στα εξής ζητήματα:

– Απομάκρυνση του ΚΚΕ από το Πρόγραμμα που συγκρότησε και διατύπωσε το 15^ο Συνέδριο, με άξονα τη διαμόρφωση του Αντιϊμπεριαλιστικού – Αντιμονοπωλιακού – Δημοκρατικού Μετώπου.

– Απομονωτική – σεχταριστική γραμμή και πολιτική στο πεδίο του μαζικού κινήματος (θεωρώντας ωστόσο οπωσδήποτε σωστή την κριτική που ασκεί το ΚΚΕ στα «επίσημα» συνδικάτα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ) .

– Απομάκρυνση από την ιδεολογική αλλά και πρακτική – πολιτική παράδοση του Κόμματος, από τη θέση για την ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με συνακόλουθη υποτίμηση πολλών πεδίων δράσης, προνομιακών μέχρι σήμερα, για το ίδιο το Κόμμα, αλλά και για τους φορείς μέσα στους οποίους έχουν δράσει ιστορικά και εξακολουθούν (;) να δρουν οι κομμουνιστές. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο κίνημα για την ειρήνη, στο κίνημα για τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και στην πολιτική αξιοποίηση του πατριωτικού αισθήματος του ελληνικού λαού και το «καναλιζάρισμά» του σε ορθή, τελεσφόρα για τα ιστορικά αιτήματα της εργατικής τάξης, αντιϊμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Στο παρόν σημείωμα, θα ήθελα να ασχοληθώ κυρίως με αυτή την τελευταία πλευρά, την οποία εξ άλλου θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική, δεδομένης και της ανάπτυξης και της απήχησης του φασιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής», που σπεκουλάρει, μεταξύ άλλων, και στα πατριωτικά αισθήματα του λαού μας.

Τα τελευταία χρόνια, το σύνολο σχεδόν της κομματικής φιλολογίας, όπως αυτή δημοσιεύεται στο «Ριζοσπάστη» και στην «ΚΟΜΕΠ» προβάλλεται μία «μοντέρνα» αντίληψη περί ιμπεριαλισμού. Σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση, ο ιμπεριαλισμός εκλαμβάνεται κυρίως ως εσωτερική διαδικασία: από τη στιγμή δηλαδή που, σε μια χώρα, υπάρχουν μονοπώλια, η χώρα αυτομάτως θεωρείται «ιμπεριαλιστική».

Αντονι Γκίντενς: Υπάρχουν ακόμα η Δεξιά και η Αριστερά;

Πηγή: www.efsyn.gr/ 

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

Ο Βρετανός Αντονι Γκίντενς είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους κοινωνιολόγους. Συγγραφέας πολλών έργων, έχει διατελέσει διευθυντής του London School of Economics. Ως θεωρητικός του λεγόμενου «Τρίτου Δρόμου», ο Γκίντενς έχει επεξεργαστεί μια σφαιρική πρόταση για την ανανέωση της σοσιαλδημοκρατικής στρατηγικής. Σε ζητήματα ταυτότητας και στρατηγικής της Αριστεράς αναφέρεται και το ακόλουθο άρθρο του.

Δεξιά και Αριστερά είναι μήπως έννοιες ξεπερασμένες, πεπαλαιωμένες, στερούμενες νοήματος, όπως υποστηρίζουν σήμερα ορισμένοι; Δεν συμφωνώ. Ο Νορμπέρτο Μπόμπιο έλεγε ότι το νόημα της Δεξιάς και της Αριστεράς αλλάζει συνεχώς και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα και οι δύο όροι σημαίνουν κάτι διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν δύο πολιτικές έννοιες βαθιά διαφορετικές και συνεχίζουν να έχουν ιδιαίτερη αξία ακόμα και στον τωρινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο.

Η σημερινή παραδοσιακή Δεξιά στην Ευρώπη και γενικά στη Δύση πιστεύει στην ελεύθερη αγορά, σε ένα κράτος ελάχιστα παρεμβατικό και περιορισμένο, σε έναν κοινωνικό συντηρητισμό στην ιδιωτική σφαίρα. Η Αριστερά πιστεύει σε μια ενεργητική κυβέρνηση μάλλον παρά στον κρατισμό, σε μεγαλύτερη ρύθμιση της αγοράς, στον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Οι διαφορές μεταξύ των δύο παρατάξεων είναι πολύ φανερές, αν και δεν είναι πλέον τόσο σαφείς όσο άλλοτε. Στην Αριστερά δεν υπάρχει πλέον η σοσιαλιστική ουτοπία. Στη Δεξιά μπορεί να υπάρξουν ανοίγματα στο κοινωνικό πεδίο, όπως δείχνει ο Ντέιβιντ Κάμερον στην Αγγλία τασσόμενος υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων, συναντώντας άλλωστε ισχυρές αντιστάσεις από πολλά μέλη του ίδιου του κόμματός του. Επιπλέον, σήμερα υπάρχουν ζητήματα, όπως αυτό του περιβάλλοντος, που δεν είναι πλέον της «Δεξιάς» ή της «Αριστεράς» με βάση τις παλαιές παραμέτρους. Η κλιματική αλλαγή είναι ένα πρόβλημα σοβαρό, επείγον και βαθύ, που υπερβαίνει κάθε ιδεολογική παράταξη, εφόσον το εξετάσουμε χωρίς παρωπίδες. Εν μέρει είναι αληθινό αυτό που έγραψε ο Τόνι Μπλερ στην πολιτική του αυτοβιογραφία, μετά την απομάκρυνσή του από την Downing Street: Σήμερα υπάρχουν δυνάμεις που διακρίνονται από το «άνοιγμά» τους προς την κοινωνία και άλλες που διακρίνονται, αντίθετα, από ένα «κλείσιμο».

Η Αλέκα απαντά στην Παπαρήγα

 Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ κατά καιρούς έχει ασκήσει κριτική στην Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ, σχετικά με απόψεις που εκφράζει στο πνεύμα της σημερινής πολιτικής γραμμής του κόμματος που εκφράστηκε σταδιακά από το 18ο Συνέδριο και μετά αρχικά με αρθρογραφία στο Ριζοσπάστη, στη συνέχεια με την έκδοση του Β’ τόμου του Δοκιμίου της Ιστορίας του ΚΚΕ και τέλος με τις θέσεις και το Σχέδιο Προγράμματος για το 19ο Συνέδριο.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε ποιές απόψεις εξέφραζε η ΓΓ σχετικά με το ισχύον μέχρι στιγμής πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και πώς τοποθετήθηκε σε διάφορα ζητήματα που θίγονται σήμερα με αφορμή το Σχέδιο Προγράμματος. Η ανάλυση που έκανε η ΓΓ στο ζήτημα του ΑΑΔΜ μας εκφράζουν σε γενικές γραμμές.

Κι ασφαλώς αναγνωρίζουμε το δικαίωμα σε οποιονδήποτε, ακόμα και σε ΓΓ, να μεταβάλλει την αντίληψή σχετικά με την στρατηγική και τακτική ενός ΚΚ. Έχουμε, όμως, σοβαρότατες παρατηρήσεις για τον τρόπο που επιβλήθηκε η “νέα αντίληψη” σταδιακά, σιωπηλά, χωρίς να γίνει αντιληπτό από το απλό μέλος, με μεθόδους που δείχνουν ότι οι αλλαγές έγιναν ακριβώς στη βάση της έλλειψης πολιτικής πείρας της κομματικής βάσης. Δείγμα του ότι η σημερινή ηγεμονεύουσα ομάδα υποτιμά συνειδητά και απαξιώνει τα απλά μέλη και βασίζεται στην τυφλή τους υπακοή.

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελείται από απόσπασμα διάλεξης που είχε δώσει η ΓΓ σε στελέχη του κόμματος και δημοσιεύτηκε ολόκληρη στο τεύχος 6/1998 της ΚΟΜΕΠ (η διάλεξη δεν υπάρχει διαθέσιμη στο διαδίκτυο καθώς η ιστοσελίδα της ΚΟΜΕΠ φιλοξενεί κείμενα από το 2003 και μετά. Πάντως, οι αναγνώστες του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ μπορούν να τη διαβάσουν ολόκληρη σε μορφή pdf από ΕΔΩ). Τα αποσπάσματα που επιλέχτηκαν δεν αλλοιώνουν το γενικότερο νόημα της διάλεξης. Οι υπογραμμίσεις είναι της σύνταξης.

Εθνική σωτηρία ή μετάβαση προς τον σοσιαλισμό;-Ηλίας Ιωακείμογλου

 

Είναι άραγε δυνατή η διόρθωση των επιπτώσεων της μνημονιακής πολιτικής, των ανισοτήτων και των κοινωνικών αδικιών, της αποδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους και της αποδυνάμωσης της δημοκρατίας, χωρίς να τα θέσουμε όλα αυτά επάνω στα πιθανά μονοπάτια μιας μετάβασης προς τον σοσιαλισμό;

Δεν μπορεί να υπάρξει πρώτα ένα ιστορικό στάδιο Κοινωνικής Σωτηρίας, και αφού ολοκληρωθεί, να υπάρξει ένα άλλο ιστορικό στάδιο, αυτό της μετάβασης στον σοσιαλισμό. Μια τέτοια αντίληψη μάς φέρνει πίσω στην σταλινική θεωρία των σταδίων, στον θεωρητικό πρωτογονισμό.

Οι στόχοι μας, οι βραχυπρόθεσμοι και οι μακροπρόθεσμοι, οι τακτικοί και οι στρατηγικοί, βρίσκονται πάνω στο ίδιο ιστορικό μονοπάτι, είναι στοιχεία μίας ενιαίας διαδικασίας. Οι πρώτες μάχες θα προαναγγέλουν τον προορισμό, θα τον προετοιμάζουν, και θα είναι νικηφόρες μόνο με αυτήν την προϋπόθεση.

Πηγή: www.rednotebook.gr

Φαίνεται ότι κερδίζει έδαφος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η άποψη ότι ο σημερινός στόχος του κόμμματός μας δεν είναι η μετάβαση στον σοσιαλισμό, αλλά η Εθνική και Κοινωνική Σωτηρία. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, αφού τα ποσοστά μας έχουν καθηλωθεί περί το 30% και το ΚΚΕ αρνείται μέχρι τέλους κάθε συνεργασία ή στήριξη κυβέρνησης της Αριστεράς, θα πρέπει να γίνει μια στροφή στον πολιτικό ρεαλισμό. Που σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη των ταξικών αγώνων. Που σημαίνει ότι πρέπει τώρα να σχηματίσουμε μια κυβέρνηση πλατιάς κοινωνικής ενότητας για την ανακοπή της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής και να αφήσουμε για κάποιο μεταγενέστερο στάδιο τον στρατηγικό μας στόχο που είναι ο σοσιαλισμός. 

Πρόκειται για μία άποψη που διατείνεται ότι ορισμένες κοινωνικές τάξεις ή μερίδες τάξεων απευθύνουν στην Ιστορία το αίτημα για την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και για την αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν οι εργαζόμενες τάξεις από την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, όχι όμως ως στοιχεία μιας διαδικασίας μετάβασης στον σοσιαλισμό, αλλά ως στοιχεία μιας διαδικασίας παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι ένα κοινωνικό αίτημα που λέει: Είμαστε στη μάχη του μερικού, όχι του όλου, ας βάλουμε τώρα σε αναστολή το όραμα, ας ασχοληθούμε με την αποκατάσταση των ζημιών που έχουν υποστεί οι μη προνομιούχοι και το κοινωνικό κράτος.

Διάλογος για το Κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα

Ο Εργατικός Αγώνας δίνει στη δημοσιότητα ένα πλαίσιο σκέψεων και απόψεών του με σκοπό να συμβάλλει στις αναζητήσεις των κομμουνιστών που μάχονται και αγωνιούν για το μέλλον του Κομμουνιστικού Κόμματος, του εργατικού και λαϊκού κινήματος, για την πορεία του τόπου.

Σκέψεις και απόψεις του Εργατικού Αγώνα για τις εξελίξεις, την τακτική και στρατηγική του ΚΚΕ, το Λαϊκό Κίνημα, το Σοσιαλισμό

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Είναι κοινός τόπος ότι το Κομμουνιστικό κίνημα της χώρας βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Η στροφή που κάνει το ΚΚΕ σε θεωρητικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο, εφόσον ολοκληρωθεί, θα αφαιρέσει από την εργατική τάξη την επαναστατική- πολιτική της οργάνωση την οποία η ίδια κατέκτησε με πολύχρονους ταξικούς αγώνες και αμέτρητες θυσίες. Θα αποτελέσει σμπαράλιασμα της συνοχής και της ικανότητάς της να μάχεται σε όλα τα επίπεδα της ταξικής πάλης, θα σημάνει πισωγύρισμα πολλών δεκαετιών που για το ελληνικό προλεταριάτο θα είναι ισοδύναμο με την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, με την διάλυση της ΕΣΣΔ.

Όσοι υποτιμούν τον κίνδυνο είτε δεν ενδιαφέρονται για την ύπαρξη ενός πραγματικού επαναστατικού, Κομμουνιστικού, Μαρξιστικού-Λενινιστικού κόμματος στη χώρα μας, είτε εργάζονται ώστε να μην υπάρχει, είτε είναι απλώς προσκολλημένοι στα σχήματα και στα σύμβολα χωρίς ποτέ να νοιάζονται για την ουσία και το περιεχόμενό τους. Τους θυμίζουμε όμως ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας έγιναν στο όνομα των πιο υψηλών ιδανικών. Στο όνομα της ελευθερίας και της ισότητας θεμελιώθηκαν οι πιο ανελεύθερες και οι πιο ανισότιμες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Στο όνομα της δημοκρατίας οικοδομήθηκαν τα πιο αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Στο όνομα της ταξικής πάλης και της κοινωνικής απελευθέρωσης προωθήθηκε ο ταξικός συμβιβασμός και η κοινωνική υποδούλωση.

Μπροστά στην τόσο επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ανοίγει τις σελίδες του στο διάλογο για το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα, για το ίδιο το μέλλον του ΚΚΕ.

Ο Λένιν για την αναγκαιότητα των μεταβατικών αιτημάτων

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Δεκαπέντε μέρες πριν την Οχτωβριανή επανάσταση υπήρξε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση και αντιπαράθεση απόψεων ανάμεσα στον Λένιν και στον Μπουχάριν. Σε αυτή τη συζήτηση ο Μπουχάριν υποστήριζε ότι, λίγο πριν την εκδήλωση της επανάστασης και την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, δεν υπάρχει ανάγκη διατύπωσης στο πρόγραμμα του κόμματος ενός συνόλου μεταβατικών μέτρων προς το σοσιαλισμό με τη μορφή ενός προγράμματος – μίνιμουμ, όπως χαρακτηριζόταν στην πολιτική γλώσσα της εποχής.

Η αντιπαράθεση αυτή είναι πολύ χρήσιμη και επίκαιρη. Η εγκυρότητα της λενινιστικής ανάλυσης έχει εξάλλου επιβεβαιωθεί από κάθε επαναστατική εμπειρία (επιτυχή ή όχι) που γνώρισε έκτοτε η ανθρωπότητα. Ο Λένιν υποστήριζε πάγια ότι στο δρόμο προς την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας υπάρχει ανάγκη διατύπωσης μιας δέσμης μεταβατικών μέτρων, ενός προγράμματος μίνιμουμ που θα είναι βέβαια διαλεκτικά δεμένο με το στρατηγικό στόχο της επανάστασης. Πρόκειται για μια γέφυρα που βοηθά να περάσει κανείς στην αντίπερα όχθη του ποταμού.

Τι περιλαμβάνει αυτό; Περιλαμβάνει μια σειρά μέτρα, μια δέσμη διεκδικήσεων που 1. Παίρνουν υπόψη τους τις υπάρχουσες, αντικειμενικές κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, τόσο τις εσωτερικές όσο και τις διεθνείς. 2. Λαμβάνουν υπόψη τους το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης και του λαού. Εννοείται πως οι ανωτέρω παράγοντες επιβάλλουν τη διαφοροποίηση του περιεχομένου των μεταβατικών αιτημάτων ανάλογα με τη διαφοροποίηση των παραπάνω παραγόντων.

Πολλά από τα αιτήματα αυτά μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να επιτευχθούν στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ανάλογα με το συσχετισμό των δυνάμεων. Το σύνολο όμως των αιτημάτων για να υλοποιηθεί, οδηγεί αντικειμενικά, ωθεί προς τη ρήξη με το αστικό σύστημα, θέτει εκ των πραγμάτων το ζήτημα της εξουσίας.

Michael Hardt – Antonio Negri: »Όλα ξεκινούν με την άρνηση».

Πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

»Δε θα πληρώσουμε το χρέος σας. Αρνιόμαστε να μας κάνετε έξωση από τα σπίτια μας. Δεν θα υποταχθούμε σε μέτρα λιτότητας αντίθετα, θέλουμε να απαλλοτριώσουμε τον πλούτο σας – στην πραγματικότητα το δικό μας πλούτο».

Σε μερικές περιόδους για παράδειγμα όταν η κρίση πλήττει με τα σκληρότερα χτυπήματά της, και οι άνθρωποι αφήνονται ο καθένας μόνος του, η θέληση για αντίσταση αναφύεται με ακραία και απελπισμένη δύναμη. Από πού απορρέει αυτή;

Πολλοί φιλόσοφοι τοποθετούν την πηγή αυτής της θέλησης για αντίσταση στην στέρηση, σαν – προκειμένου να θελήσει ή να κάνει κάτι κάποιος – πρέπει να εστιάζει στο βασικό αγαθό που του λείπει. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η θέληση για αντίσταση γεννιέται με θετικό τρόπο από την ώθηση να επιβεβαιωθεί όχι η στέρηση αλλά η πληρότητα, από την ορμή να εκφραστεί μια επιθυμία. Για παράδειγμα, η επιθυμία να μην πληρώνεις τα χρέη δεν σημαίνει μόνο ότι αναζητάς αυτό που έχει χαθεί, αλλά επίσης, και πιο σημαντικό, να επιβεβαιώνεις και να αναπτύσσεις αυτό που επιθυμείς, αυτό που είναι καλύτερο και πιο όμορφο : την κοινωνικότητα και την πληρότητα των κοινωνικών σχέσεων.

Γι’ αυτό, η άρνηση του χρέους δεν σημαίνει ότι διαρρηγνύουμε τους κοινωνικούς δεσμούς και νομικές σχέσεις για να δημιουργήσουμε ένα άδειο ατομιστικό κατακερματισμένο χώρο. Ξεφεύγουμε από αυτούς τους δεσμούς και από αυτά τα χρέη για να δώσουμε νέο νόημα στους όρους «δεσμός» και «χρέος» και να ανακαλύψουμε νέες κοινωνικές σχέσεις. Ο Μαρξ ήταν ρεαλιστής όταν μίλησε για το χρήμα ως την πρώτη κοινωνική σύνδεση στην καπιταλιστική κοινωνία. «Το άτομο» έγραψε, « φέρει την κοινωνική του δύναμη όπως και το δεσμό του με την κοινωνία μέσα στην τσέπη του». Η άρνηση του χρέους αποσκοπεί να καταστρέψει τη δύναμη του χρήματος και τους δεσμούς που χρησιμοποιεί και ταυτόχρονα να κατασκευάσει νέους «δεσμούς» και νέα είδη «χρέους» για παράδειγμα, γινόμαστε όλο και περισσότερο «υπό–χρεωμένοι» ο ένας στον άλλο, δεμένοι όχι από «δεσμούς» χρήματος αλλά από κοινωνικούς «δεσμούς».

Οι αλλαγές στο Καταστατικό του ΚΚΕ

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

 (Μέρος Α’)

Το νέο καταστατικό του ΚΚΕ που εισηγείται η ΚΕ του στο 19^ο Συνέδριο επιφέρει ριζικές αλλαγές στον ίδιο τον χαρακτήρα του κόμματος. Αφαιρεί σημαντικά στοιχεία στην φυσιογνωμία του, όπως αυτή ήταν προσδιορισμένη στο ισχύον καταστατικό που ενέκρινε το 15^ο Συνέδριο.

Νομιμοποιεί όλες τις παραβιάσεις του καταστατικού αυτού που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια από την ηγετική ομάδα. Εξαφανίζει την διαλεκτική σχέση ηγεσίας- βάσης. Ενισχύει σε ακραίο βαθμό τις εξουσίες της ηγεσίας.

Περιορίζει στον ελάχιστον βαθμό- αν δεν εξαφανίζει- τον έλεγχο της κομματικής βάσης πάνω στην ηγεσία καθιστώντας τον εντελώς τυπικό ζήτημα. Ευνουχίζει εντελώς την εσωκομματική δημοκρατία και διογκώνει στο μέγιστο τον συγκεντρωτισμό με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η ηγεσία για το κόμμα αλλά το κόμμα για την ηγεσία.

Θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε σημείο προς σημείο αυτές τις διαπιστώσεις ξεκινώντας από μια σειρά κραυγαλέες παραλείψεις και αλλαγές του νέου καταστατικού- δηλαδή προβλέψεις του παλιού που δεν υπάρχουν στο νέο.

Το γράμμα και το πνεύμα των αλλαγών

Στον πρόλογο και στην εισαγωγή του καταστατικού του 15^ου παρουσιάζονται τα γενικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ που προσδιορίζουν τί κόμμα είναι και σε ποιο γενικό πλαίσιο καταστατικών αρχών και κανόνων λειτουργίας κινείται. Το ίδιο συμβαίνει και στο σχέδιο του νέου καταστατικού όπου οι αλλαγές και οι τροποποιήσεις- σε σχέση με ό,τι ισχύει μέχρι σήμερα- δεν είναι καθόλου ασήμαντες.

Α) Το ισχύον καταστατικό αναφέρει:

«Η συνειδητή και αποφασιστική υπεράσπιση των αρχών αυτών, όπως και η επίμονη και δημιουργική τήρηση και εφαρμογή τους, αποτελεί πρώτιστο καθήκον κάθε μέλους του Κόμματος».

Στο σχέδιο του νέου καταστατικού υπάρχει αλλαγή. Διαβάζουμε:

«Η συνειδητή και αποφασιστική υπεράσπιση των αρχών αυτών, όπως και η αυστηρή τήρηση και εφαρμογή τους, αποτελούν πρώτιστο καθήκον κάθε μέλους του Κόμματος».

Για την αντιπολίτευση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ

 Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Τη δική του άποψη για τη ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ μας έστειλε ο Λυμπέρης Πανούσης:

Σε πρόσφατο άρθρο της ιστοσελίδας σας στις 17/12 σε σχέση με το κατά πόσο μπορεί να ριζοσπαστικοποιηθεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και με υπογραφή Δ.Κ., ενώ διαπιστώνετε, πράγματι υπαρκτούς κινδύνους που γεννιούνται από τη δεξιά στροφή της ηγετικής ομάδας εν τούτοις φαίνεται ότι αγνοείτε τη λειτουργία του χώρου και βέβαια όλες εκείνες τις μοριακές διεργασίες που συντελούνται στο πεδίο της ταξικής πάλης και που οδήγησαν στη δημιουργία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Είναι γνωστό ότι το 1992 δεν υπήρχε ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά Συνασπισμός. Εκλαμβάνω την αυθαίρετη ταύτιση του κειμένου όχι ως άγνοια αλλά ως υποτίμηση εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που προσπάθησαν να καλύψουν το πολιτικό κενό που δημιουργούσε από τη μια ο σεχταρισμός και ο οπορτουνισμός της ηγεσιας του ΚΚΕ, και από την άλλη ο ρεφορμισμός του ΣΥΝ. Είναι γνωστό ότι αυτή την ταύτιση συνειδητά χρησιμοποιεί η ηγεσία του ΚΚΕ, και με όρους του 1992 επιχειρεί να παρέμβει πολιτικά στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα,με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα τόσο για το ίδιο όσο και για τους εργαζόμενους.

Αν η αριστερή αντιπολίτευση μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να κυριαρχήσει δεν μπορεί να αποκλειστεί αξιωματικά. Στη πρόσφατη Συνδιάσκεψη κατέγραψε το 25,7% των αντιπροσώπων ενώ οι τροπολογίες της για το EURO και την κυβέρνηση της Αριστεράς χρειάστηκε δεύτερη καταμέτρηση για να απορριφθούν. Ωστόσο θα πρέπει να παραδεχθείτε ότι έχει τη δυνατότητα να καταγράφεται και να παρεμβαίνει, κάτι αδιανόητο για τις διαδικασίες μέσα στο ΚΚΕ.

Επομένως θα μπορούσε κανείς με την ίδιο σκεπτικό που διατυπώνετε να θεωρήσει ως πολιτική αυταπάτη τη προσπάθεια της αριστερής αντιπολίτευσης μέσα στο ΚΚΕ να επιβάλλει μια μαρξιστική επαναπροσέγγιση του Κόμματος.

Δυνάμεις του κομμουνισμού – Daniel Bensaid

Αρθρο από το τεύχος 100 του περιοδικού ΟΥΤΟΠΙΑ

via aristeroblog.gr

Μετάφραση: Τάσος Μπέτζελος

Σε ένα άρθρο του 1843 για «τις προόδους της κοινωνικής μεταρρύθμισης στην ηπειρωτική Ευρώπη», ο νεαρός Ένγκελς (μόλις είκοσι ετών) περιέγραφε τον κομμουνισμό ως «αναγκαία κατάληξη που συνάγεται αναγκαία από τις γενικές συνθήκες του σύγχρονου πολιτισμού». Εν ολίγοις, πρόκειται για έναν κομμουνι­σμό νοούμενο με όρους λογικής, καρπό της επανάστασης του 1830, όπου οι ερ­γάτες «επέστρεψαν στις ζωντανές πηγές και στη μελέτη της μεγάλης επανάστα­σης και ιδιοποιήθηκαν με σφρίγος τον κομμουνισμό του Μπαμπέφ».

Για τον νεαρό Μαρξ, από την άλλη, αυτός ο κομμουνισμός ήταν απλώς μια «δογματική αφαίρεση», μια «πρωτότυπη εκδήλωση της αρχής του ανθρωπι­σμού». Το νεοεμφανιζόμενο προλεταριάτο είχε «πέσει στα χέρια των δογματι­κών της χειραφέτησης του», των «σοσιαλιστικών σεχτών» και των συγκεχυμέ­νων πνευμάτων που «φαντασιοκοπούν ως ανθρωπιστές» για τη «χιλιοστή επέ­τειο της οικουμενικής αδελφοσύνης» ως «φαντασιακής κατάργησης των ταξι­κών σχέσεων». Πριν από το 1848, αυτός ο φαντασματικός κομμουνισμός, χωρίς ακριβές πρόγραμμα, στοιχειώνει την ατμόσφαιρα της εποχής με τις «ακατέργα­στες» μορφές των εξισωτικών σεχτών ή των ικάριων ονειροπολήσεων.

Ήδη, η υπέρβαση του αφηρημένου αθεϊσμού συνεπαγόταν ωστόσο έναν νέο κοινωνικό υλισμό που δεν ήταν άλλος από τον κομμουνισμό: «Όπως ακριβώς ο αθεϊσμός, ως άρνηση του Θεού, είναι η ανάπτυξη του θεωρητικού ανθρωπισμού, ομοίως ο κομμουνισμός, ως άρνηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, είναι η διεκδίκη­ση της πραγματικής ανθρώπινης ζωής». Μακριά από κάθε χυδαίο αντικληρικα­λισμό, αυτός ο κομμουνισμός ήταν «η ανάπτυξη ενός πρακτικού ανθρωπισμού», για τον οποίο ζητούμενο δεν ήταν μόνο να αντιπαλέψει τη θρησκευτική αλλο­τρίωση, αλλά την πραγματική κοινωνική αλλοτρίωση και εξαθλίωση που γεν­νούν την ανάγκη της θρησκείας.

Από την ιδρυτική εμπειρία του 1848 μέχρι την εμπειρία της Κομμούνας, η «πραγματική κίνηση» που τείνει στην κατάργηση της κατεστημένης τάξης πραγ­μάτων απέκτησε μορφή και δύναμη, διαλύοντας τις «δογματικές φαντασιοπλη-ξίες» και περιγελώντας το «ύφος χρησμού της επιστημονικής βεβαιότητας». Με άλλα λόγια, ο κομμουνισμός, που ήταν αρχικά μια πνευματική κατάσταση ή ένας «φιλοσοφικός κομμουνισμός», έβρισκε την πολιτική μορφή του. Σε ένα τέταρτο του αιώνα μεταμορφώθηκε: από τους τρόπους φιλοσοφικής και ουτοπικής εμ­φάνισης του στην επιτέλους ευρεθείσα πολιτική μορφή της χειραφέτησης.

O εργατικός Δεκέμβρης που [δεν] έρχεται και η ανάγκη για ένα νέο πολιτικό ρεύμα- Κώστας Παπουλής

Πηγή: Το Μέτωπο

Όλα δείχνουν, ότι είμαστε στο ηλιοβασίλεμα μιας εποχής, χωρίς να έρχεται η αυγή μιας άλλης. Κύρια το υπάρχον πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), αλλά και το κοινωνικό κίνημα –αυτό προς το παρόν τουλάχιστον-, δεν σηματοδοτούν, ότι η νύχτα που μπαίνουμε μπορεί να είναι μικρή. Το «πολιτικό» βέβαια, φαίνεται να καθορίζει πια, αρνητικά το «κοινωνικό».

Τα στοιχεία της ανεργίας είναι πρωτοφανή, 25%, με έντονη τάση ανόδου, ενώ περίπου έξι στους δέκα νέους είναι άνεργοι.

Αντιγράφοντας από βιβλίο του Olivier Blanchard (καθηγητή οικονομίας στο ΜΙΤ, με κορυφαία θέση και στο Δ.Ν.Τ.), διαβάζουμε τα εξής: «Το 1994, το επίσημο ποσοστό ανεργίας στην Ισπανία έφτασε το 24%. Αυτό ήταν το ίδιο χοντρικά ποσοστό ανεργίας που είχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1933, την χειρότερη χρονιά της Μεγάλης Κρίσης. Η Ισπανία όμως δεν έμοιαζε καθόλου με τις Ηνωμένες Πολιτείες του 1933. Υπήρχαν κάποιοι άστεγοι και οι περισσότερες πόλεις έδειχναν να ευημερούν…..Η ανεργία σήμερα (2002) στην Ισπανία είναι 10% …..Πως επιβίωσαν οι άνεργοι στην Ισπανία; …αφού δεν υπήρχαν πλουσιοπάροχα και μακροχρόνια επιδόματα ανεργίας….Το κλειδί βρίσκεται στην δομή της ισπανικής οικογένειας. Το ποσοστό ανεργίας ήταν πολύ υψηλό μεταξύ των νέων ανθρώπων. Ο νέος παρέμενε στο σπίτι του…Κοιτάζοντας καλύτερα τις οικογένειες και όχι τα μεμονωμένα άτομα, η αναλογία των νοικοκυριών που δεν είχαν κανένα άνεργο ήταν λιγότερο από 10% το 1994. Η αναλογία των νοικοκυριών που δεν είχαν κανένα εισόδημα (ούτε μισθό, ούτε επιδόμα ανεργίας) ήταν κάτω από 3%. Με λίγα λόγια, οι περισσότεροι από τους ανέργους έβρισκαν οικονομική στήριξη από τα μέλη της οικογένειας.»

Μια έρευνα τις τελευταίες μέρες, έλεγε ότι το 50% των ελληνικών οικογενειών έχουν τουλάχιστον έναν άνεργο στο σπίτι. Αν αφαιρέσουμε τα νοικοκυριά μόνο με συνταξιούχους, τότε το ποσοστό αυτό αυξάνεται και εύκολα διαπιστώνεται μεγάλη διασπορά της ανεργίας και μια κατάσταση που μοιάζει με την παραπάνω περιγραφή για την Ισπανία. Είναι πιθανόν λοιπόν, η διευρυμένη ελληνική οικογένεια, με τις πολλαπλές σχέσεις αλληλοβοήθειας να απορροφάει «σχετικά», τον μεγάλο κραδασμό.

Για τον όψιμο, περί τον ΣΥΡΙΖΑ, λενινισμό – Παναγιώτης Μαυροειδής

 Πηγή: αριστερό blog

Είμαστε αναμφίβολα σε εποχή οικονομικής και πολιτικής κρίσης, ακόμη και με πρόδρομα συμπτώματα μιας πολιτικής μεταβολής με άγνωστο πρόσημο. Η αναζήτηση πολιτικής διεξόδου, φαίνεται συχνά να κυριαρχεί πάνω στην επιμέρους κινηματική δράση.

Σε τέτοιες ενδιαφέρουσες συνθήκες φουντώνει και η συζήτηση στην αριστερά, ιδιαίτερα σε αυτή με κομμουνιστική αναφορά. Όλα τα ρεύματα αναζητούν μια νέα και αποτελεσματική απάντηση, μια νέα και νικηφόρο διέξοδο για τον εργατικό και λαϊκό αγώνα. Δεν είναι καθόλου παράξενο που έχουν ανοίξει όλα τα βιβλία της ιστορίας του κινήματος, ακόμη και στις λευκές ή μαύρες σελίδες τους. Είναι ελπιδοφόρο που κατέβηκαν από τα σκονισμένα ράφια τα έργα των Μαρξ, Ένγκελς, Γκράμσι και άλλων μεταγενέστερων σημαντικών διανοητών.

Είμαστε σε φάση κυοφορίας νέων πολιτικών πρακτικών που αναζητούν τη θεωρητική γενίκευση τους, αλλά και την ιστορική τους νομιμοποίηση. Έτσι πρέπει να γίνεται. Διότι βιώνουμε μια ιστορική για τον καπιταλισμό κρίση, με συνέπειες ιστορικού βάθους για την εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, εφήμερα συμπεράσματα και προτάσεις διεξόδου, δε θα είχαν μεγαλύτερη χρησιμότητα από αυτή που έχουν τα καθημερινά φύλλα μιας εφημερίδας.

Μέσα σε αυτή την έκρηξη ιστορικών αναφορών, όπου οι λέξεις, φράσεις και προτάσεις για ‘’ενιαίο μέτωπο’’, ‘’εργατική κυβέρνηση’’ και άλλα σχετικά, έρχεται στο νου μια επισήμανση του Immanuel Wallerstaein σχετικά με τις δομές γνώσης. Για να καταλάβει κανείς με ένα νέο και σφαιρικό, ολικό τρόπο την πραγματικότητα – σημειώνει στο έργο του ‘’Για να καταλάβουμε τον κόσμο’’- πρέπει κανείς ‘’πρώτα να ‘’ξανασκεφτεί’’ πολλά από εκείνα που του έμαθαν στο σχολείο και που τα ακούει καθημερινά από τα μέσα ενημέρωσης. Μόνο αν κοιτάξουμε κατά μέτωπο το πώς φτάσαμε να σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε σήμερα, μπορούμε να αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε και να σκεφτούμε με άλλους τρόπους, οι οποίοι θα μας βοηθήσουν να αναλύσουμε πιο βαθιά και πιο χρήσιμα τα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε’’.

Αιτίες Ανόδου του Φασιστικού Φαινομένου – Βασίλης Λιόσης

Ομιλία του Βασίλη Λιόση, εκπροσώπου του Συλλόγου Γιάννης Κορδάτος στην  αντιφασιστική εκδήλωση-συζήτηση που διοργανώθηκε από το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αιγάλεω και τη Β’ ΕΛΜΕ Δ. Αττικής,στις 14 .11.2012.

ΑΙΤΙΕΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΙΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ:

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Φίλες και φίλοι,

κατ΄αρχάς σας ευχαριστώ θερμά για αυτή την πρόσκληση προσωπικά αλλά κι εκ μέρους του Συλλόγου Γιάννης Κορδάτος.

Το φαινόμενο του φασισμού είναι ένα φαινόμενο που για να το εξετάσει κάποιος με μια σχετική πληρότητα, θα πρέπει να δει πολλές πλευρές του κι ένα πλήθος ζητημάτων: τι σχέση έχει η αστική δημοκρατία με το φασισμό, γιατί υπάρχουν ιστορικές περίοδοι που οι πιο σκοτεινές ιδέες αγκαλιάζουν μεγάλες μάζες ανθρώπων, ποια ήταν η δράση των φασιστικών ομάδων πριν, κατά και μετά την περίοδο που Β΄ παγκοσμίου πολέμου στην Ελλάδα και αλλού, πώς το κομμουνιστικό κίνημα αντιμετώπισε το φασισμό, πώς ορίζεται ο φασισμός, ποιες οι ιδεολογικές, πολιτικές και φιλοσοφικές αρχές του, ποια η σχέση του με τέχνη κ.λπ. Στο πλαίσιο μιας ομιλίας όχι μόνο δεν μπορούν να θιχτούν όλα αυτά, αλλά ακόμη κι αν επιλεγεί μια μόνο θεματική και πάλι πολύ λειψά θα προσεγγιστεί.

Φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει άνθρωπος με μια στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία που να μην ανησυχεί σήμερα για την άνοδο των νεοφασιστών στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Ωστόσο, δεν αρκεί η ανησυχία, ούτε καν η καταγγελία. Απαιτείται επειγόντως η ερμηνεία του φαινομένου και ακόμη περισσότερο να σκεφτούμε τον τρόπο αντιμετώπισής του. Ακριβώς για αυτό το λόγο θα επιχειρήσω να δώσω μια ερμηνεία της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία του Μεσοπολέμου και να εξηγήσω γιατί παρά τα φρικώδη εγκλήματά τους, οι Ναζί εξασφάλισαν την κοινωνική συναίνεση ή και την ενεργή στήριξη μεγάλων τμημάτων του γερμανικού λαού. Παράλληλα θα επιχειρήσω να δώσω μιαν ερμηνεία της ανόδου της ΧΑ καθώς και να καταθέσω μια πολιτική πρόταση για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η επιρροή αυτής της φασιστικής οργάνωσης.

Α. Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Πρώτα απ’ όλα νομίζω ότι απαιτείται να δούμε το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου γιγαντώθηκε το φασιστικό φαινόμενο.

Ο μεγάλος ηττημένος του Α΄ παγκόσμιου πολέμου ήταν δίχως αμφιβολία η Γερμανία. Η Γερμανία με τη ΣτΒ:

Απώλεσε 40.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (το 13% του εδάφους της),

σχεδόν επτά εκατομμύρια κάτοικοι της βρέθηκαν ως μειονότητες στα νεόκοπα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης,

έχασε σημαντικό μέρος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της,

ο γερμανικός στρατός περιορίστηκε στους 100.000 άνδρες

αναγκάστηκε να αποδεχτεί την αποκλειστική ευθύνη για τον πόλεμο και αναγκάστηκε να καταβάλλει πολεμικές επανορθώσεις .

Η επαναστατική εξέγερση στις 9 Νοεμβρίου του 1918 γκρεμίζει τη μοναρχία και την καϊζερική κυβέρνηση. Οι Σπαρτακιστές πίστευαν πως η επανάσταση είχε κάνει το πρώτο της βήμα και πως είναι ανάγκη να την προχωρήσουν μέχρι την τελική νίκη.

Ο Γ. Μαρίνος, η ηγεσία του ΚΚΕ και ο Μαρξισμός- Λενινισμός

«Να κάνεις πόλεμο για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξης, πόλεμο εκατό φορές πιο δύσκολο, πιο μακρόχρονο και πιο περίπλοκο από ό,τι ο πεισματωδέστερος από τους συνηθισμένους πολέμους ανάμεσα στα κράτη και να παραιτείσαι προκαταβολικά από τους ελιγμούς, από την εκμετάλλευση της αντίθεσης των συμφερόντων (έστω και προσωρινής) μεταξύ των εχθρών, από τις συμφωνίες και τούς συμβιβασμούς με τούς ενδεχόμενους (έστω και προσωρινούς, ασταθείς, ταλαντευόμενους, συμβατικούς) συμμάχους, δεν είναι πράγμα σε αφάνταστο βαθμό γελοίο; Δεν είναι σαν να αρνιόμασταν προκαταβολικά σε μια δύσκολη ανάβαση σε ένα ανεξερεύνητο και απάτητο ακόμη βουνό να κάνουμε κάποτε ζικ-ζακ, να γυρίζουμε κάποτε πίσω, να εγκαταλείπουμε την κατεύθυνση πού είχαμε πάρει στην αρχή και να δοκιμάσουμε μια διαφορετική κατεύθυνση;…. Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο, μόνο εντείνοντας στο έπακρο τις δυνάμεις και χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά, με την πιο μεγάλη επιμέλεια, φροντίδα, προσοχή και επιδεξιότητα κάθε, έστω και την ελάχιστη, ‘‘ρωγμή’’ ανάμεσα στους εχθρούς, κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό της κάθε χώρας-όπως και κάθε, έστω και την ελάχιστη, δυνατότητα να αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Όποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά. Όποιος δεν απόδειξε πρακτικά, μέσα σε ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και σε αρκετά πολύμορφες πολιτικές καταστάσεις, την ικανότητά του να εφαρμόζει την αλήθεια αυτή στην πράξη, αυτός δεν έμαθε ακόμη να βοηθά την επαναστατική τάξη στον αγώνα της για την απελευθέρωση όλης της εργαζόμενης ανθρωπότητας από τους εκμεταλλευτές. Κι αυτά πού είπαμε αφορούν εξίσου την περίοδο πριν και μετά την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο» (Λένιν Άπαντα, τομ 41, σελ. 54- 55).  

του Στέλιου Σαρδινού

Στο τρισέλιδο άρθρο του στο Ριζοσπάστη (Κυριακή 21-10-2012) -με τίτλο «Ορισμένα ζητήματα στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από την πείρα του ΚΚΕ»– ο Γ. Μαρίνος, μέλος του Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, θέτει τρία ζητήματα.

Το πρώτο ως προϋπόθεση κάθε συζήτησης πάνω στα καίρια ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος. «Όταν αναφερόμαστε -γράφει- σε σύνθετα προβλήματα που απασχολούν το κομμουνιστικό, το εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε προβλήματα που αφορούν τη στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων, την πολιτική των συμμαχιών, απαιτείται αναβάθμιση της ιδεολογικής-πολιτικής συζήτησης στα ζητήματα όπου σημειώνονται διαφορετικές προσεγγίσεις και διαφωνίες. Έτσι ώστε να κατατίθενται επιχειρήματα, να δοκιμάζονται οι διαφορετικές θέσεις, με βάση την πραγματικότητα που ζούμε, τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές, την πείρα του κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος».

«Ο καπιταλισμός εισήλθε στη γεροντική του φάση «- Σαμίρ Αμίν

 

Σας παρουσιάζουμε το  1ο μέρος της συνέντευξης του Σαμίρ Αμίν, στο περιοδικό Etudes marxistes, no 99, το οποίο αλιεύσαμε μεταφρασμένο στα ελληνικά από το  ΠΕΡΓΑΔΙ και το 2ο μέρος στη γαλλική και ιταλική γλώσσα  

Μέρος 1ο

«Η νεοκλασική οικονομική σκέψη είναι ένα ανάθεμα για τον σύγχρονο κόσμο.» Ο Samir Amin, 81 ετών, δεν μασάει τα λόγια του όταν αναφέρεται σε πολλούς συναδέλφους του οικονομολόγους. Και ακόμα λιγότερο στην πολιτική των κυβερνήσεων. » Λιτότητα για να μειωθεί το χρέος; Ψεύδονται ασύστολα». «Ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Φράσεις κενές περιεχομένου.» 

  συνέντευξη στον Ruben Ramboer

 Ξεχάστε το Nouriel Roubini, γνωστό  και ως Δρ Doom, τον Αμερικανό οικονομολόγο που έγινε διάσημος επειδή το 2005 προέβλεψε το τσουνάμι, του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο  Samir Amin, ήταν αυτός που είχε ανακοινώσει την κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1970. «Εκείνη την εποχή, οικονομολόγοι όπως ο Frank, ο Arrighi, ο Wallerstein, ο Magdoff, ο Sweezy και εγώ, είχαμε πει ότι η νέα Μεγάλη Ύφεση είχε ήδη αρχίσει. Η Μεγάλη. Όχι κάποια συνηθισμένη με τις ταλαντώσεις της, όπως τόσες πολλές μέχρι τότε, θυμάται ο  Samir Amin, Επίτιμος Καθηγητής, Διευθυντής του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου στο Ντακάρ και συγγραφέας πολλών βιβλίων μεταφρασμένα σε όλο τον κόσμο. «Μας πέρασαν για ανόητους. Ή για κομμουνιστές που επιθυμούσαν να γίνει κάτι τέτοιο. Όλα πήγαιναν κατ’ευχή, κυρία Μαρκησία του … Αλλά η Μεγάλη Ύφεση άρχισε πραγματικά εκείνη την περίοδο και η πρώτη φάση της κράτησε  από το 1972-73 μέχρι το 1980. «

Μιλάμε για την κρίση των τελευταίων πέντε χρόνων. Ή μάλλον τις κρίσεις: των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής αξιοπιστίας, την πιστωτική, την κρίση χρέους, την οικονομική, του ευρώ … Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε;

Samir Amin. Όταν το 2007 με την κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής αξιοπιστίας τα πάντα τινάχτηκαν στον αέρα, οι πάντες έκαναν πως δεν έβλεπαν. Οι Ευρωπαίοι σκεφτόντουσαν ότι: «Η κρίση έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα την απορροφήσουμε γρήγορα.» Αλλά αν η κρίση δεν είχε έρθει από εκεί, θα είχε αρχίσει από αλλού. Το ναυάγιο του συστήματος αυτού ήταν προδιαγεγραμμένο και μάλιστα από τη δεκαετία του 1970. Οι αντικειμενικές συνθήκες μιας συστημικής κρίσης υπήρχαν παντού. Οι κρίσεις είναι εγγενείς στον καπιταλισμό, που τις γεννά, περιοδικά, και κάθε φορά βαθύτερες. Τις κρίσεις δεν θα πρέπει να τις εξετάζουμε  ξεχωριστά, αλλά συνολικά.
Ας πάρουμε για παράδειγμα  την οικονομική κρίση. Αν περιοριστούμε σε αυτή, θα πούμε ότι αυτή οφείλεται αποκλειστικά σε καθαρά οικονομικούς λόγους, όπως η απελευθέρωση των αγορών. Επιπλέον, αυτοί που φαίνονται πως ευνοούνται περισσότερο από αυτή την επέκταση κεφαλαίου είναι οι τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, το οποίο μας διευκολύνει να πούμε ότι έχουν την αποκλειστική ευθύνη. Αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι μόνο οι οικονομικοί κολοσσοί, αλλά και οι πολυεθνικές εταιρείες σε γενικές γραμμές, οι οποίες επωφελήθηκαν από την επέκταση των αγορών χρήματος. Το  40% των κερδών τους προέρχεται από χρηματοοικονομικές πράξεις.

Ποιοι ήταν οι αντικειμενικοί λόγοι εξάπλωσης  της κρίσης;

Samir Amin. Οι αντικειμενικές συνθήκες υπήρχαν παντού. Είναι η κυριαρχία  » των ολιγοπωλίων ή γενικευμένων μονοπωλίων » που οδήγησε την οικονομία σε κρίση συσσώρευσης, η οποία είναι ταυτόχρονα υποκατανάλωσης και μια κρίση κερδοφορίας. Μόνο οι τομείς των κυρίαρχων μονοπωλίων ήταν σε θέση να αποκαταστήσουν το υψηλό ποσοστό των κερδών τους, καταστρέφοντας όμως τα κέρδη και την αποδοτικότητα των παραγωγικών επενδύσεων, των επενδύσεων στην πραγματική οικονομία.

Μαρξιστική Σκέψη – τόμος 7ος (Οκτωβριανή Επανάσταση)

Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 7

Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2012

Στην Οκτωβριανή Επανάσταση, με αφορμή τη συμπλήρωση των 95 χρόνων της, της τελευταίας στρογγυλής επετείου της πριν τις 100, αφιερώνεται ο τόμος 7 της Μαρξιστικής Σκέψης. Ο τόμος περιλαμβάνει πρωτότυπες πηγές για την Επανάσταση, εστιάζοντας στην περίοδο 1917-22, ως την πλέον δημιουργική αλλά και την πιο επίκαιρη στις συνθήκες της τωρινής παγκόσμιας κρίσης, που κυοφορεί επαναστατικές αλλαγές σε διεθνές επίπεδο.

Το αφιέρωμα χωρίζεται σε 4 μέρη:

• Μαρτυρίες και αναλύσεις φιλομπολσεβίκων δημοσιολόγων και παρατηρητών που επισκέφτηκαν τη Ρωσία στη διάρκεια της επανάστασης, όπως οι: Τζον Ριντ, Μπέσι Μπίτι, Άλμπερτ Ρις Ουίλιαμς, Αλφρέντ Ροσμέρ, Ρέιμοντ Ρόμπινς, Άρθουρ Ράνσομ, Μόργκαν Φίλιπς Πράις, Άμπρααμ Χέλερ, Χένρι Νόελ Μπρέιλσφορντ, Όλιβερ Σέιλερ, Βικτόρ Σερζ, Λουίζ Μπράιαντ. Πολλές από αυτές τις πηγές, αν και εφάμιλλης σπουδαιότητας με το κλασικό έργο του Ριντ «Δέκα Μέρες που Συγκλόνισαν τον Κόσμο», είναι εντελώς άγνωστες στη χώρα μας.

• Ανέκδοτα και αμετάφραστα στα ελληνικά κείμενα των μπολσεβίκων ηγετών: Τρότσκι, Μπουχάριν, Ζινόβιεφ, Λουνατσάρσκι, καθώς και της Κλάρα Τσέτκιν.

• Πηγές και μαρτυρίες από την πλευρά των Λευκών. Περιλαμβάνονται κείμενα ηγετών του αστικού στρατοπέδου όπως οι Πάβελ Μιλιουκόφ και Άντον Ντενίκιν, καθώς και αντιμπολσεβίκικα «ντοκουμέντα» προερχόμενα από το Βρετανικό Κοινοβούλιο και την αμερικάνικη Επιτροπή Όβερμαν, τον Αμερικανό πρεσβευτή στη Ρωσία στα 1916-18 Ντέιβιντ Φράνσις, κ.λπ., με τα οποία δικαιολογήθηκε η επέμβαση ενάντια στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία. Ταυτόχρονα, ο αναγνώστης θα βρει πιο ρεαλιστικές μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην επέμβαση αλλά διατήρησαν μια νηφάλια ιστορική οπτική όπως οι Ραλφ Άλμπερτσον, Μαργκερίτ Χάρισον, Ντιμίτρι Φεντότοφ, Τσαρλς Ράσελ και Ίβορ Θορντ Γκρέι.

• Κείμενα σημαντικών πολιτικών στοχαστών, φιλοσόφων και καλλιτεχνών σαν τους Μαξίμ Γκόρκι, Ζορζ Σορέλ, Ανρί Μπαρμπίς, Μπέρτραντ Ράσελ και Χάρολντ Λάσκι.

Από το σύνολο των μαρτυριών αναδύεται όχι μόνο η αναγκαιότητα της επανάστασης, αλλά και ο ιστορικός ρεαλισμός και η αξία των Μπολσεβίκων, που μόνοι ανάμεσα στις τότε αντιμαχόμενες δυνάμεις είχαν την τόλμη να εκφράσουν τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τα αιτήματα των λαϊκών μαζών. Φωτίζοντας τις ριζοσπαστικές αλλαγές και τους μετασχηματισμούς που εισήγαγε η επανάσταση σε όλους τους τομείς –οικονομία, κρατική οργάνωση, κοινωνική πολιτική, παιδεία, πολιτισμό, τέχνη– καθιστούν σαφή το ρόλο των επαναστάσεων ως «ατμομηχανών της ιστορίας» και την ανακαινιστική συνεισφορά τους σε εποχές κρίσης και κατάρρευσης του παλιού πολιτισμού.

Ο τόμος περιλαμβάνει δεκάδες σελίδες με σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

http://www.marxistikiskepsi.gr/

 ………………………

Το παρακάτω άρθρο του Μαξίμ Γκόρκι δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Κομμουνιστική Διεθνής, τεύχος 1, Μάιος 1919.

Μαξίμ Γκόρκι* – Χτες και σήμερα

 

Χτες ήταν η μέρα του μεγάλου ψεύδους – η τελευταία μέρα της ισχύος του.

Για αιώνες ο άνθρωπος έχει, όπως η αράχνη, νήμα το νήμα, υφάνει επιμελώς το ισχυρό δίκτυ μιας προσεκτικής φιλισταϊκής ζωής, εμποτίζοντάς την όλο και πιο πολύ με απάτη και λαιμαργία. Ο άνθρωπος τρεφόταν με τη σάρκα και το αίμα των συνανθρώπων του. Τα μέσα παραγωγής χρησιμοποιούνταν για να καταπιέζουν τους ανθρώπους – αυτό το κυνικό ψεύδος θεωρούνταν σαν αμετάβλητη αλήθεια.

Και χτες αυτός ο δρόμος έφερε την ανθρωπότητα στην παραφροσύνη του Παγκοσμίου Πολέμου. Στην κόκκινη λάμψη αυτού του εφιάλτη η άσχημη γύμνια αυτού του παλιού ψεύδους ήρθε στο φως. Τώρα βλέπουμε τον παλιό κόσμο να κλονίζεται στα θεμέλιά του. Τα κρυμμένα μυστικά του φανερώνονται, και σήμερα ακόμη και οι τυφλοί έχουν ανοίξει τα μάτια τους και βλέπουν την ασχήμια του παρελθόντος.

Σήμερα είναι η μέρα του απολογισμού για το ψεύδος που βασίλευε χτες.

Η βίαιη έκρηξη της υπομονής του λαού έχει καταστρέψει την παρωχημένη τάξη της ζωής, και δεν μπορεί να αποκατασταθεί ξανά στις παλιές μορφές της. Δεν εκμηδενίζεται όλο το παρωχημένο παρελθόν, αλλά θα εκμηδενιστεί – αύριο.

Για το κοινοβουλευτικό κράτος έκτακτης ανάγκης και τη σχέση του με τη φασιστική απειλή

8 θέσεις και ένα ερώτημα προς συζήτηση

via http://ilesxi.wordpress.com/

του Δημήτρη  Μπελαντή

Κείμενο τοποθέτησης στην συζήτηση με θέμα «Η σύγχρονη ανάδυση του φασιστικού φαινομένου και η Χρυσή Αυγή», που διοργάνωσε η Πολιτική-Πολιτιστική Λέσχη Εκτός Γραμμής, το Σάββατο, 20.10.2012

1. Η τάση προς το κράτος έκτακτης ανάγκης (κ.ε.α.) σήμερα στην Ελλάδα έχει ως καταλύτη τη νομοθεσία εφαρμογής των Μνημονίων (Πρώτο, Δεύτερο και Μεσοπρόθεσμο). Με τη νομοθεσία αυτή εισάγεται από τους κυρίαρχους μια μερική αναστολή του συντάγματος, κυρίως όσον αφορά τα κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα (με επίκεντρο τα άρθρα 22 και 23 του συντάγματος). Καταργείται, επίσης, η αρχή του κοινωνικού κράτους (άρθρο 25 Σ) και ουσιαστικά και ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία (άρθρο 106 Σ), ιδίως μάλιστα με το τελευταίο νομοσχέδιο, το οποίο ξεπουλά τελείως τη δημόσια συμμετοχή στις κοινωφελείς επιχειρήσεις και τα δημόσια ακίνητα. Η Ελλάδα γίνεται και συνταγματικά πιλότος και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

2. Προχωράμε, έτσι, στη ριζική ανατροπή των κοινωνικών συμβολαίων, που καθόρισαν το σύνταγμα του 1975. Ενώ το κοινωνικό σύνταγμα υποχωρεί πλήρως, αναδύεται επιθετικά το ιδιοκτησιακό και επιχειρηματικό σύνταγμα. Η κοινωνική και ρυθμιστική ενότητα του συντάγματος διαρρηγνύεται.

3. Έχουμε, λοιπόν, μια δυαδική συνταγματική νομιμότητα. Ενώ η νομιμότητα που αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα παραμένει μόνο τυπικά σε ισχύ –και αυτό άγνωστο για πόσο–, ανέρχεται μια παρασυνταγματική νομιμότητα, η οποία εφαρμόζεται παρακάμπτοντας τελείως την πρώτη, με τρόπο που θυμίζει το προδικτατορικό παρασύνταγμα (απόλυτη κυριαρχία των αντικομμουνιστικών νόμων παρά τις προβλεπόμενες ελευθερίες στο Σ1952). Με τους όρους του Τζ. Αγκάμπεν, προωθείται μια κοινοβουλευτική νομιμοποίηση της απονομιμοποίησης (legalisation of the deligalisation), με υποτιθέμενο σκοπό να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες όπου θα ισχύσει ξανά η τώρα εκτός ισχύος νομιμότητα.

Η ελληνική κρίση, το ενιαίο μέτωπο και το αριστερό μεταβατικό πρόγραμμα-Σταύρος Μαυρουδέας

Πηγή:stavrosmavroudeas.wordpress.com/

1. Το αδιέξοδο της Μνημονιακής Στρατηγικής

Η Μνημονιακή Στρατηγική διαλύει τη χώρα αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο. Η Μνημονιακή Στρατηγική αποτελεί σύμφυση των επιλογών (α) των ηγεμονικών δυτικο-ευρωπαϊκών καπιταλισμών να διατηρήσουν μέσα στα πλαίσια της ΕΕ (αλλά όχι απαραίτητα μέσα στην ΟΝΕ) τα PIGS (μετατρέποντας τα όμως σε μία ευρωπαϊκή «Κίνα») και (β) της ελληνικής αστικής τάξης να παραμείνει πάση θυσία (όχι όμως κυρίως δική της) μέσα στην ΟΝΕ. Πέρα από τα γελοία ψεύδη της τρικομματικής κυβέρνησης περί «τελευταίων θυσιών» είναι φανερό ότι η χώρα βαδίζει μάλλον για 3^ο Μνημόνιο, εξίσου αποτυχημένο με τα προηγούμενα. Η παραδοχή δια χειλέων ΔΝΤ ότι «η Ελλάδα βρίσκεται εκτός τροχιάς και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μειώσει το χρέος στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, όπως είχε προβλεφθεί. Το πιο πιθανό είναι να βρίσκεται στο 136% και αυτό κάτω από ένα θετικό σενάριο ενός πρωτογενούς πλεονάσματος του προϋπολογισμού, την επιστροφή στην οικονομική ανάπτυξη και την ιδιωτικοποίηση» είναι σαφής. Ακόμη και το σενάριο περί επιμήκυνσης (που απλά θα πάει πιο πίσω τον ορίζοντα αυτής της αδιέξοδης στρατηγικής) έχει ένα κόστος της τάξης των 20-30 δις και όχι 12-15 δις όπως ισχυρίζεται ο Γ.Στουρνάρας. Φυσικά οι ηγεμονικοί δυτικο-ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί δεν δείχνουν διατεθειμένοι να επωμισθούν, γι’ αυτό και οι διαγκωνισμοί με το ΔΝΤ (δηλ. με τις ΗΠΑ και τις νέο-αναδυόμενες οικονομίες) ώστε να επωμισθεί αυτό το πρόσθετο κόστος, του ΔΝΤ να υποστούν κούρεμα τα διακρατικά δάνεια της ΕΕ προς την ΕΕ, η άρνηση της ΕΚΤ να κουρέψει τα δικά της, οι κουτοπόνηρες εξυπνάδες περί reprofilling του χρέους, η άρνηση του IIF για επαναγορά χρέους κλπ. Και όλα αυτά όταν, όπως αποδέχεται το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2013 το καθαρό όφελος από το PSI ήταν μόνο 15 δις.

Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση: η αγορά, το πολιτικό και η τάξη

Πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

από το Capital & Class, καλοκαίρι 2002.

του Βέρνερ Μπόνεφελντ*

Το άρθρο υποστηρίζει ότι η κατηγορία κοινωνική τάξη είναι κρίσιμη για την κατανόηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η αντιπαλότητα μεταξύ κρατών-μελών προϋποθέτει το κοινό συμφέρον τους στην αναχαίτιση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης (εων) και η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) καθιστά πιο τεταμένη τη σχέση εξάρτησης και αντιπαλότητας μεταξύ κρατών- μελών. Η σημασία της τάξης κατανοείται άριστα από τους φιλελεύθερους διανοούμενους και λαμβάνεται υπόψη ιδίως στην άποψη του Χάγιεκ περί “διακρατικού φεντεραλισμού” (διακρατικής ομοσπονδίας).

Στο τέλος του άρθρου παρακολουθείστε  σε video: 

Werner Bonefeld: The nature of the bourgeois state,Ιανουάριος 2012

Εισαγωγή

Η δυτικοευρωπαϊκή ολοκλήρωση αναμφίβολα συνιστά μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις που αναδύθηκαν μέσα από τα πεδία θανάτου του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Συνολικά, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση υιοθετείται ως η λύση για το ταραγμένο παρελθόν της Ευρώπης που είδε τρεις γερμανο-γαλλικούς πολέμους μέσα σε 70 χρόνια. Αυτό φαίνεται να θέτει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πέραν της κριτικής – και πράγματι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι απολογισμοί περί της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ισοδυναμούν, στην καλύτερη περίπτωση, με περιγραφικές ή υψιπετείς δημοσιογραφικές ερμηνείες της “ευρωπαϊκής πραγματικότητας”. Αν κανείς υιοθετούσε αυτές τις αφηγήσεις , θα έπρεπε να συμπεράνει ότι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι δεν έχουν παρουσία σ΄ αυτή την πραγματικότητα, Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι εντυπωσιάζουν με την απουσία τους.

Αυτή η “απουσία” δεν σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι “ξεχάστηκαν” από τους “αρχιτέκτονες” της Ευρώπης. Αντιθέτως, η θέση και η προσαρμοστικότητά τους στις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θεωρούνται γενικά δεδομένες. Τόσο η Επιτροπή Ντελόρ όσο και η Επιτροπή Έμερσον για την ΟΝΕ αναγνώριζαν ότι οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να πληρώσουν το κόστος της διαρθρωτικής προσαρμογής που απαιτούσε η ΟΝΕ. [2] Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, λοιπόν, αντιμετωπίστηκαν σαν να ήταν ένας απλός ανθρώπινος συντελεστής παραγωγής που θα συμβιβαζόταν και θα προσαρμοζόταν στη νέα πραγματικότητα που δημιουργούσε η ΟΝΕ. Παρόμοιες εκτιμήσεις προβλήθηκαν σε σχέση με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη. Ο ευρωπαϊκός νομισματικός μηχανισμός προσδιορίστηκε με παρόμοιους όρους, δηλαδή θα “έκανε” τον ανθρώπινο συντελεστή παραγωγής να ζητά λιγότερα και να χρησιμοποιείται πιο αποτελεσματικά. Η απόφαση του ντε Γκολ, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, να δεχθεί τη Συνθήκη της Ρώμης, λέγεται ότι συναρτάται με την ευπρόσδεκτη ανταγωνιστική πίεση που αναμενόταν να επιβάλει η Ευρωπαϊκή Κοινότητα στη γαλλική βιομηχανία.

Η τακτική του ενιαίου μετώπου στους κλασσικούς του Μαρξισμού και την Κομμουνιστική Διεθνή

Ολόκληρο το άρθρο

Σήμερα ξαναγίνεται λόγος για την αναγκαιότητα της κοινής πάλης της εργατικής με άλλες τάξεις στη λογική της σύμπηξης ενός ενιαίου μετώπου πάλης. Η συζήτηση περιστρέφεται συνήθως γύρω από τους στόχους πάλης αλλά και τους εταίρους που μπορούν να απαρτίζουν ένα τέτοιο μέτωπο. Ο Εργατικός Αγώνας συμβάλλοντας στον προβληματισμό δημοσιεύει μια ανάλυση του Ανδρέα Σαρακίνη που παίρνει υπόψη της τις απόψεις των κλασσικών του Μαρξισμού για τη μετωπική πολιτική.

Μέρος Α’

Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο στο πρόγραμμα και την πρακτική του ΚΚΕ

Η ανάγκη κοινής δράσης και ενότητας της εργατικής τάξης και μαζί η κοινή δράση της εργατικής τάξης με άλλες τάξεις και στρώματα του πληθυσμού που είχαν και έχουν κοινά συμφέροντα και στόχους σε όλες τις ιστορικές περιόδους ήταν μια αναγκαιότητα. Το κίνημα ανέπτυξε μορφές μετωπικής δράσης και μετώπων από τα πρώτα βήματα του όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και παγκόσμια.

Στην Ελλάδα η δημιουργία μετώπων και η αντίστοιχη δράση ήταν ανέκαθεν σημαντική, είτε για λόγους που σχετίζονται με το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, είτε σχετίζονται με το πλαίσιο των ιδιαίτερων συνθηκών μέσα στις οποίες έδρασε το κομμουνιστικό κόμμα και το κίνημα της χώρας. Οι μετωπικές πρωτοβουλίες ήταν για δεκαετίες πάρα πολλές και σήμερα έχουμε μια έκρηξη προτάσεων και πρωτοβουλιών κάθε είδους για τη δημιουργία μετώπων.

Το Κ.Κ.Ε., όπως προτείνεται από το πρόγραμμά του, προτείνει τη δημιουργία αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου με χαρακτήρα κοινωνικοπολιτικό, στο οποίο θα συσπειρωθούν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να αντιπαρατεθούν στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας που θα εφαρμόσει τη λαϊκή οικονομία.

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον στην επίσημη γραμμή τους, μια και υπάρχει ποικιλία τάσεων και αντιλήψεων στο εσωτερικού του, προκρίνουν τη δημιουργία αντινεοφιλελεύθερου μετώπου. Η συμπαράταξη δηλαδή όσων δυνάμεων αντιτίθενται στο νεοφιλελευθερισμό για να διεκδικήσουν μια πολιτική και μια εξουσία αστική μεν, χωρίς όμως τα νεοφιλελεύθερα στοιχεία και τις υπερβολές, να έχει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και φυσικά όχι για την κατάργηση του καπιταλιστικού κέρδους. Τα τελευταία χρόνια με την επιβολή του μνημονίου και την παρουσία της τρόικας στη χώρα μας η προηγούμενη μετωπική πολιτική εμφανίζεται πλέον ως αντιμνημονιακή, με την έννοια της κατάργησης ή της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και της απομάκρυνσης της τρόικας. Σε διάφορες εκδοχές της την υποστηρίζουν ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Στις τελευταίες εκλογές μάλιστα η αντιμνημονιακή λογική συγκέντρωσε πολύ υψηλό ποσοστό ψήφων.

Υπάρχει άλλη λύση;

Η παρακάτω συζήτηση από τις ΝΕΕΣ ΕΠΟΧΕΣ-ΤΟ ΒΗΜΑ 21/10/2012

Καθώς η χώρα πασχίζει να πείσει τους δανειστές πως είναι σε θέση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της έτσι ώστε να εκταμιευθούν τα 31,5 δισ. ευρώ της πολυπόθητης δόσης, η κατάσταση δείχνει να χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο. Στο εσωτερικό της η ασφυκτική λιτότητα δημιουργεί συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, ενώ σε διεθνές επίπεδο ακόμη και οι πιστωτές φαίνεται να ανακρούουν πρύμναν και να μην είναι πλέον τόσο σίγουροι πως υπάρχει πιθανότητα σωτηρίας για την Ελλάδα. Πριν από μερικές ημέρες δημοσιεύθηκε η εκτίμηση του ΔΝΤ πως το χρέος της χώρας δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να γίνει βιώσιμο.

Ανοίγει έτσι εκ των πραγμάτων ένας νέος κύκλος συζήτησης για το τι μέλλει γενέσθαι. Χονδρικά αυτή η συζήτηση συμπυκνώνεται στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει λύση μέσα στο ευρώ. Γι’ αυτό το θέμα γράφουν σήμερα δύο εκφραστές της άποψης της εξόδου, ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Κώστας Λαπαβίτσας, ενώ με διαφορετικές αφετηρίες και τελική στόχευση οι Νίκος Χριστοδουλάκης και Γιώργος Σταθάκης διαπραγματεύονται μια λύση 

 

Μόνη επιλογή ο δεύτερος δρόμος

Αλέκος Αλαβάνος

Πρώτο, αφού ευχαριστήσω για τη φιλοξενία, να πω ότι καλύτερα ίσως το ερώτημα, αντί «υπάρχει άλλος δρόμος;» να ήταν «υπάρχει δρόμος;». Γιατί τώρα δεν είμαστε σε δρόμο. Οπως στις ταινίες του Χίτσκοκ είμαστε σε γκρεμό. Εκεί μας έχουν οδηγήσει ΝΔ, ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ. Δεν χρειάζεται ανάλυση. Το βιώνει με τον πιο βαρύ τρόπο η κοινωνία μας.

Δεύτερο, η εναλλακτική λύση που προτείνεται μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα από την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, δηλαδή να μείνουμε στο ευρώ αλλά να φύγουμε από το μνημόνιο, είναι «δρόμος που δεν μπορεί να υπάρξει». Αυτό το διαπιστώνουμε γιατί όροι μνημονιακού τύπου τίθενται παντού: στην Κύπρο, στην Ισπανία, στη στήριξη των τραπεζών, στην αγορά ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, στις χρηματοδοτήσεις από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. «Μνημόνιο» και «ευρωζώνη» θα αναφέρονται ως συνώνυμες λέξεις σε μια ανανεωμένη έκδοση του λεξικού Μπαμπινιώτη. Για τον απλούστατο λόγο ότι το περιεχόμενο των μνημονίων που αποφασίζονταν σε επίπεδο χώρας-μέλους χωριστά θεσμοποιείται πια ως γενική  ρύθμιση σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως επιβεβαιώνουν και οι προτάσεις της Γερμανίας για τον υπερεπίτροπο. Η «ευρωζώνη» είναι θεσμικό μνημόνιο και δεν μπορείς να φύγεις από το ένα χωρίς να φύγεις και από το άλλο. «Μετά είκοσι έτη» μπορεί να μην είναι έτσι, αλλά τότε η νεολαία θα έχει σαπίσει κι εμείς θα κοιτάμε τα πράγματα από ψηλά.

Κρίση, δημοσιονομική κρίση, και κοινωνικός μισθός στην Ελλάδα – Θανάσης Μανιάτης

Πηγή: Το Μέτωπο

Οποιοσδήποτε είναι οπαδός της αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της οικονομίας και της κοινωνίας δεν μπορεί παρά να υποστηρίζει την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την αποδέσμευση από την ΕΕ επειδή ρήξη με το κεφάλαιο και τον αστισμό δεν μπορεί να γίνει με επιτυχία χωρίς τα ελάχιστα απαιτούμενα εργαλεία της αυτόνομης βιομηχανικής πολιτικής, αγροτικής πολιτικής, πολιτικής διεθνούς εμπορίου, συναλλαγματικής πολιτικής, με την ΕΚΤ να είναι υπεύθυνη για τη νομισματική πολιτική και το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας να εκμηδενίζει ουσιαστικά την άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής.

Όμως είναι άλλο αυτό το ζήτημα και άλλο η ανίχνευση και η αποτίμηση της διαδικασίας ή των διαδικασιών που μας έφεραν μέχρι εδώ, στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του ελληνικού καπιταλισμού. Με άλλα λόγια δεν ταυτίζονται απαραίτητα το ζήτημα των αιτιών της τρέχουσας κρίσης γύρω από τις οποίες οφείλει να περιστραφεί η ιδεολογική διαπάλη με τις δυνάμεις του αστισμού για όσο διάστημα διαρκεί η κρίση, και το ζήτημα της τοποθέτησης μας για τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη. Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα μπορεί να προκύψει αβίαστα από τα προαπαιτούμενα για μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση χωρίς απαραίτητα να είναι το ευρώ και η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης η κύρια αιτία της κρίσης που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση για να αλλάξουμε πορεία και να πάμε κάπου αλλού, σε μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση πρέπει να ξέρουμε όσο το δυνατόν καλύτερα πως φτάσαμε, τι μας οδήγησε ως εδώ.

Και για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο ένα σαφές θεωρητικό πλαίσιο εντελώς διακριτό και διαφορετικό από τα αστικά συμβατικά οικονομικά, που στην περίπτωση μας δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας συνδέοντας έτσι την ελληνική κρίση με την κατάσταση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και την τρέχουσα θεωρητική και εμπειρική συζήτηση που διεξάγεται γύρω από αυτήν στη μαρξιστική βιβλιογραφία.

Το ΕΑΜ και τα ζητήματα τακτικής και στρατηγικής του ΚΚΕ

»Με μια επανάσταση -η οποία μάλιστα ήταν τόσο βαθιά, όπως αυτή της περιόδου της κατοχής και της απελευθέρωσης- δεν ξεμπερδεύει κανείς εύκολα. Η αστική τάξη και ο αγγλοαμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είχαν καμία αμφιβολία γι’ αυτό και το απέδειξαν. Το ΚΚΕ παρά τα λάθη του υπερασπίστηκε αυτή την επανάσταση με κορύφωση τον αγώνα του ΔΣΕ. Η σημερινή ηγετική ομάδα του ΚΚΕ παραδίδει εκείνη την επανάσταση στην αστική τάξη χαρακτηρίζοντας λανθασμένη την στρατηγική και την τακτική που την δημιούργησαν, προσδιορίζοντας τον χαρακτήρα της λαϊκής εξουσίας ως αστικοδημοκρατικό εκσυγχρονισμό, λοιδορώντας τα αποτελέσματα αυτής της εξουσίας για τα οποία πλήρωσαν με ένα ανεξάντλητο κυνηγητό δεκαετιών, με εξορίες και φυλακές, με εκτελεστικά αποσπάσματα χιλιάδες κομμουνιστών και λαϊκών αγωνιστών. Ας συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Το μόνο που καταφέρνει είναι να αποκαλύπτεται.»

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Το ΕΑΜ ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 από το ΚΚΕ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΚΕ), την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και το Αγροτικού κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ). Και τα τέσσερα αυτά κόμματα την εποχή εκείνη ήταν πολύ μικρά και εξουθενωμένα από τις διώξεις της δικτατορίας του Μεταξά. Οι οργανωμένες δυνάμεις τους δεν ξεπερνούσαν μερικές εκατοντάδες μέλη και μερικές δεκάδες στελέχη. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ -που ήταν το μεγαλύτερο σε επιρροή και σε δύναμη κόμμα- βρισκόταν σε φάση ανασυγκρότησης καθώς είχε δεχθεί συντριπτικά χτυπήματα από την τετραυγουστιανή δικτατορία, η οποία δεν δίστασε να δημιουργήσει μέχρι και χαφιέδικη καθοδήγηση του κόμματος.

Η δημιουργία του ΕΑΜ ανταποκρινόταν στις επείγουσες ανάγκες της χώρας και του λαού. Η τριπλή- γερμανική, ιταλική και βουλγάρικη- κατοχή δεν άφηνε περιθώρια για διαφορετική απάντηση. Έπρεπε να οργανωθεί η αντίσταση του ελληνικού λαού, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας.

Εθνικοαπελευθερωτικός ή ταξικός αγώνας;

«Αλλά γιατί ο αγώνας έπρεπε να είναι εθνικοαπελευθερωτικός και όχι ταξικός;», ρωτάνε ορισμένοι που έμαθαν να επαναλαμβάνουν λέξεις και φράσεις χωρίς να αντιλαμβάνονται την ουσία τους. Ας δεχτούμε την πρόκληση και ας τους απαντήσουμε.

Άλλη μια φορά για την ‘‘αριστερή κυβέρνηση’’

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Το ζήτημα της προσέγγισης στην επαναστατική διαδικασία, μέσω ποιού δρόμου και ποιών διαδικασιών το επαναστατικό κίνημα θα φτάσει στη διεκδίκηση και την κατάκτηση της εξουσίας, έρχεται και επανέρχεται συνεχώς στη συζήτηση ανάμεσα στις δυνάμεις που αναφέρονται στη σοσιαλιστική προοπτική. Είναι τόσο παλιό όσο και το σύγχρονο επαναστατικό- κομμουνιστικό κίνημα. Δίχασε και διχάζει, αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους επαναστάτες και σε όσους αντικειμενικά περιορίζονται σε δράση και βελτιώσεις μέσα στο υπάρχον σύστημα.

Φυσικά δεν είχε και δεν έχει την ίδια σημασία για όλους όσους θεωρούνται αριστεροί. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερή κυβέρνηση που προωθεί και τη μετακίνησή του σε ολοκληρωτικά «ευρωπαϊκές» θέσεις, τη μετατροπή του σε μεγάλη δημοκρατική παράταξη και κόμμα της υπευθυνότητας και της σταθερότητας, επιδιώκει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδυνάμωση των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς, τείνει να μεταβληθεί σε μεγάλο ρεφορμιστικό κόμμα που θα αποτελέσει σε μια πορεία πυλώνα του συστήματος διακυβέρνησης. Με τη σημερινή πολιτική και κατεύθυνσή του οι προβληματισμοί για προσέγγιση στην επανάσταση του είναι αχρείαστοι. Οι δυνάμεις στο εσωτερικό του που δεν διέρρηξαν τους δεσμούς τους με την ιδέα της ανατροπής του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι η ώρα να πάρουν τις αποφάσεις τους. Η συνέχιση στον ίδιο δρόμο μάλλον σημαίνει ενσωμάτωση.

Από την άλλη ανάμεσα στις δυνάμεις που επιδιώκουν την ανατροπή του καπιταλισμού η συζήτηση συνεχίζεται και τροφοδοτείται από τις σύγχρονες εξελίξεις και την μεγάλη αστάθεια του καπιταλιστικού συστήματος.

Πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο;

» Το Λαϊκό Μέτωπο δεν μπορεί να μένει μόνο σε αμυντικές μάχες. Θα πρέπει να διεκδικήσει να κυβερνήσει.»

Πηγή: Εργατικός Αγώνας,  26 /9/2012

Όσο τα αδιέξοδα για το λαό διαγράφονται μεγαλύτερα, τόσο με μεγαλύτερη ευκρίνεια προκύπτουν δυο ανάγκες: α. η οργάνωση και η ένταση του αγώνα για την απόκρουση, όσο είναι δυνατό, των νέων βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, β. η χάραξη μιας πολιτικής εναλλακτικής διεξόδου.

Πρώτο βήμα: να ενταθούν οι καθημερινοί αγώνες

Οι άμεσοι αγώνες για την επιβίωση μπορεί και πρέπει να ξεκινήσουν και να κλιμακωθούν με διάφορες μορφές. Άμεσα πρέπει να τεθεί σε όλα τα σωματεία, πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια το αίτημα για παραπέρα πολύμορφη κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα.

Χωρίς να δοθεί συγχωροχάρτι σε καμιά συνδικαλιστική παράταξη, πρέπει να αναληφθούν ενωτικές πρωτοβουλίες που θα συνενώσουν τα εκατομμύρια των εργαζομένων και ανέργων με στόχο:

• Όχι άλλα βάρη στο λαό
• Κατάργηση των μνημονίων
• Μαζική, οργανωμένη από τα συνδικάτα άρνηση πληρωμής των χαρατσιών
• Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο, ειδικά οι εφοπλιστές
• Να δημευτούν οι οφ σορ εταιρείες
• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου
• Μονομερής διαγραφή του χρέους
• Έξω η τρόικα από την Ελλάδα
• Διάλυση τώρα των παρακρατικών – φασιστικών οργανώσεων
• Ανάπτυξη δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης από τα συνδικάτα

Όμως, η ανάπτυξη συνδικαλιστικών αγώνων δεν μπορεί παρά να είναι μόνο το πρώτο βήμα. Ο λαός είναι μουδιασμένος και σε ένα βαθμό αποπροσανατολισμένος και απαισιόδοξος. Θα κινητοποιηθεί ευκολότερα αν αισθάνεται ότι διαμορφώνεται μια εναλλακτική πολιτική λύση, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, σχετικά άμεσα, αν δει ότι οικοδομείται μια ευρύτερη αγωνιστική συσπείρωση.

Δεύτερο βήμα: η συγκρότηση του λαϊκού μετώπου

Για το λόγο αυτό απαιτείται επειγόντως να ληφθούν πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενός ισχυρού λαϊκού μετώπου, ενός μετώπου αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού, ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα έχει ως βασικούς στόχους τους παρακάτω άξονες:

Κάποιος(οι) σχεδιάζει(ουν) τη διάσπαση των συνδικάτων;

  Πηγή: Εργατικός Αγώνας, 24 Σεπτέμβριος 2012

Πρόσφατα «αλιεύσαμε» στη διαδικτυακή «θάλασσα» ένα κείμενο του Αντώνη Δραγανίγου–στελέχους του ΝΑΡ– με τον τίτλο» Ο Λένιν και οι Διεθνείς για τα συνδικάτα». Το κείμενο αυτό είχε γραφτεί στην εφημερίδα ΠΡΙΝ στις 15/11/09, αλλά είναι αλήθεια ότι μας έκανε εντύπωση η επαναδημοσίευσή του σε ιστοσελίδα, αυτή την πολύ κρίσιμη περίοδο.

Το κείμενο υποτίθεται ότι πραγματεύεται την άποψη του Λένιν και της Κομμουνιστικής Διεθνούς (εφεξής ΚΔ) σχετικά με την ενότητα του εργατικού κινήματος. Ο Αντώνης Δραγανίγος (ΑΔ) υποστηρίζει, ανάμεσα στα άλλα, ότι: α) το έργο του Λένιν «Ο “Αριστερισμός” παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» κακοποιήθηκε από το ρεφορμισμό και χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει τη συμβιβαστική του πολιτική, β) ο «Αριστερισμός» γράφτηκε σε ιδιαίτερες συνθήκες υπονοώντας ότι σήμερα δεν έχει εφαρμογή, γ) η ΚΔ δε θεωρούσε πολιτικό ατόπημα τη διάσπαση των συνδικάτων και ότι αυτή (η διάσπαση) δεν είναι θέση αρχής, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να εφαρμοστεί σήμερα στο εργατικό κίνημα.

Για να υποστηρίξει τα παραπάνω, παραθέτει αποσπάσματα από το έργο του Λένιν και από τα ντοκουμέντα της ΚΔ και χωρίς να το λέει ευθέως, αφήνει να εννοηθεί ότι σήμερα στο εργατικό κίνημα πρέπει να μας καθοδηγήσει ο «επαναστατικός» προσανατολισμός της διάσπασης που πάνω-κάτω είναι λενινιστική τακτική.

Στο παρόν σημείωμα θα απαντήσουμε στις απόψεις του ΑΔ, αλλά θα θέσουμε και ορισμένα γενικότερα ζητήματα για το εργατικό κίνημα.

I. ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Το ελάττωμα του εκλεκτικισμού και της κατακρεούργησης των κειμένων των κλασικών δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Πρόκειται για μια γάγγραινα της οποίας φορείς είναι αρκετοί πολιτικοί χώροι και για μερικούς φαίνεται ότι η ασθένεια αυτή είναι ανίατη.

Κατά την ταπεινή μας άποψη η χρήση των κειμένων των κλασικών πρέπει να γίνεται υπό τις εξής προϋποθέσεις: α) να μην ακρωτηριάζονται τα κείμενα ώστε πάση θυσία να δικαιωθεί μια δογματική άποψη που νομίζουμε ότι είναι επαναστατική, β) να εξετάζουμε το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γράφτηκε το κείμενο και να ερμηνεύουμε γιατί έχει το συγκεκριμένο περιεχόμενο και τη συγκεκριμένη μορφή, γ) να βλέπουμε τυχόν αλλαγές στη σκέψη των κλασικών και να εξηγούμε το γιατί υπήρξαν, δ) να δούμε τη σκέψη των κλασικών σε συνάρτηση με την πράξη, δηλαδή να δούμε αν ο προσανατολισμός που έδωσαν σε εκείνο ή ετούτο το ζήτημα είχε πρακτικό αντίκρισμα –θετικό ή αρνητικό– μέσα στο επαναστατικό και εργατικό κίνημα.

Αν αυτές τις παραμέτρους δεν τις πάρουμε υπόψη τότε δεν παρουσιάζουμε τη σκέψη των κλασικών αλλά της καρικατούρας τους. Τους παραμορφώνουμε, τους κάνουμε αγνώριστους, μεταλλάσουμε το Μαρξισμό από επιστήμη σε ψευδοεπιστήμη.

Η προπαγάνδα περί των «δύο άκρων» και το άκρο του Μνημονίου

Εφημ.ΑΥΓΗ 23/09/2012

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Πόλυ ΚΡΗΜΝΙΩΤΗ

«Από την παράταξή μας ξεπήδησε ένας στοχαστής που έλεγε ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Δεν ξέρω κανέναν που να υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Στα καπιταλιστικά λογιστήρια η δημοκρατία δεν έχει ανοιγμένη μερίδα. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει».

Όταν ο Άγγελος Ελεφάντης έγραφε τα παραπάνω, αναφερόμενος στην εξίσωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό, πόσοι άραγε φαντάζονταν ότι θα έρθει η ώρα που θα βρεθούμε ξανά στο ίδιο έργο θεατές;

Γνωστοί τηλεσχολιαστές, αρθρογράφοι, διανοούμενοι και πολιτικοί τροφοδοτούν το τελευταίο διάστημα τη συζήτηση για τα άκρα εισάγοντας στον δημόσιο διάλογο μια ακόμα εκδοχή της θεωρίας που οι ρίζες της μπορούν να ανιχνευτούν στον ιστορικό αναθεωρητισμό. Μήπως, όμως, απασφαλίζουν παράλληλα και μια βραδυφλεγή βόμβα; Στη συνθήκη της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης που βιώνουμε, η θεωρία της συνάντησης των άκρων εύκολα βρίσκει ευήκοα ώτα σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Το να εξομοιώνεις το τσεκούρι της Χρυσής Αυγής με την κινηματική δράση και τους κοινωνικούς αγώνες είναι μια βολική συνθήκη για τον καθώς πρέπει πολίτη που, ενώ πλήττεται βαθιά, ωθείται να περιορίσει τη διαμαρτυρία του στα ελάχιστα εκατοστά ενός αναμμένου ρεσό. Η κυβέρνηση αλλά και οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος μπορούν, από τη μεριά τους, να ελπίζουν στη διαμόρφωση συνθηκών που θα τους επιτρέπουν να κοιμούνται τον ύπνο… του δικαίου. Για πόσο άραγε;

Ίσως θα ήταν αφελές να θεωρήσουμε ότι οι ενορχηστρωτές αυτής της μονοφωνικής συγχορδίας αγνοούν τους κινδύνους που κρύβει η θεωρία τους. Θα ήταν άραγε εξίσου αφελές να αναρωτηθούμε αν οι νότες αυτής της συγχορδίας, εκτός από έναν τόπο και μια κοινωνία, είναι ικανές να πυρπολήσουν και την παρτιτούρα από την οποία προέρχονται;

Με αυτές τις σκέψεις για τη συζήτηση που τόσο ύπουλα εντάχθηκε, εσχάτως, στον δημόσιο λόγο και με στόχο να διασαφηνιστούν οι αιτίες αλλά και οι κίνδυνοι που δημιουργεί, απευθυνθήκαμε στον ιστορικό, πρόεδρο των ΑΣΚΙ Σπύρο Ασδραχά, τον καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μιχάλη Σπουρδαλάκη, τον καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργο Φαράκλα, τον καθηγητή Οικονομίας της Εργασίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Απόστολο Δεδουσόπουλο και τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα.

Με ένα κλικ

Διαβάστε τι γράφουν

– Σπ. Ασδραχάς ιστορικός,

– Μ. Σπουρδαλάκης καθ. Πολιτικής Επιστήμης,

– Γ. Φαράκλας καθ. Πολιτικής Φιλοσοφίας

– Α. Δεδουσόπουλος καθ. Οικονομίας της Εργασίας,

– Γ. Μπλάνας ποιητής

Επίσης στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ γράφουν για τον νεοφασισμό και το αντιφασιστικό μέτωπο:

Ορισμένα σχόλια στο κάλεσμα του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ της 30/8/2012

»Να συγκληθεί άμεσα μια ευρεία σύσκεψη συνδικάτων, την οποία θα καλεί ένας αριθμός ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων και μαζικών σωματείων με ιδιαίτερο βάρος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας. Αυτός μπορεί να είναι ο ενδεικνυόμενος οργανωτικός δρόμος. Παράλληλα, απαιτείται από όλους σεβασμός των ιδιαίτερων πολιτικών θέσεων κάθε δύναμης, απόλυτη συνέπεια στην εφαρμογή των συμφωνημένων, ενώ κάθε συνδικάτο και συνδικαλιστική δύναμη θα διατηρεί το δικαίωμα να εκθέτει ολοκληρωμένα και να ζυμώνει δημόσια τις θέσεις του. Μοναδικός στόχος πρέπει να είναι ένα ισχυρό, ενωτικό ταξικό κίνημα των εργαζομένων της χώρας που θα κορυφωθεί κατά τη συζήτηση των μέτρων στη βουλή και θα διεκδικήσει την απόκρουση και την ανατροπή τους».

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

1 Μετά από σιωπή δύο μηνών επανήλθε το ΠΓ της ΚΕ του Κ.Κ.Ε. με κάλεσμά του προς το λαό (που καταλαμβάνει δύο ολόκληρες σελίδες του Ριζοσπάστη) και ζητά να χαράξει ο λαός τη δική του προοπτική να στηριχτεί στην δύναμη του δίκιου και της οργάνωσης, στη συσπείρωση και τη συμμαχία εργατικής τάξης, αγροτών, ΕΒΕ κ.λπ. για να επιστρέψει η αισιοδοξία και η δύναμη για μια νικηφόρα πορεία ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, απαλλαγή από τα δεσμά της Ε.Ε. με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Η πρώτη σκέψη που δημιουργείται από το διάβασμα του καλέσματος είναι ότι από τον Απρίλιο του 2012 πριν τις πρώτες εκλογές μέχρι σήμερα για την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. δεν έχει μεσολαβήσει απολύτως τίποτα.

Δεν μεσολάβησε το αποτέλεσμα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων και ιδιαίτερα αυτό της 17ης Ιουνίου που οδήγησε στην εκλογική συντριβή του. Δεν μεσολάβησε η συντριβή του σκληρού πυρήνα της κομμουνιστικής επιρροής και η τεράστια αποδοκιμασία των εργαζομένων στη τακτική και την πολιτική συμπεριφορά του. Δεν μεσολάβησαν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις μέσα στις οργανώσεις και τις επιρροές του. Δεν μεσολάβησε η τεράστια βουβή διαμαρτυρία. Συνεχίζει, όπως πριν και επιχειρηματολογεί ότι «δεν αλλάζουμε τη στρατηγική μας και σε όποιον αρέσει. Δεν είναι δυνατόν μετά από μια ήττα να επανεξετάζουμε τη γραμμή μας». Αναρωτιέται ο κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος και ακόμη περισσότερο κομμουνιστές που αγωνίζονται τέσσερις, πέντε και έξι δεκαετίες για την υπόθεση του Κ.Κ.Ε. και του σοσιαλισμού στην Ελλάδα: «Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να σκεφτεί και να εξετάσει το Κ.Κ.Ε. τη γραμμή του, πότε θα γίνει αυτό όταν το επόμενο βήμα στον κατήφορο είναι η οριστική συντριβή και το οριστικό διαζύγιο με την εργατική τάξη;». Οι κλασικοί του μαρξισμού, φωτεινές επαναστατικές μορφές διανοουμένων και αγωνιστών, όπως ο Λένιν, επανεξέταζαν την πολιτική τους τακτικά και την έθεταν σε ανοιχτή συζήτηση. Ποιοι είναι εκείνοι που δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους και δεν επανεξετάζουν τίποτε; Και στο κάτω – κάτω τι φοβούνται; Την ηγεσία του κόμματος την κρατούν και επιπλέον θεωρούν ότι η γραμμή που έχουν χαράξει είναι σωστή. Από τι απειλούνται; Εκτός και εάν δεν είναι πολύ σίγουροι και προσπαθούν με τέτοιες μεθόδους να κρατήσουν τον έλεγχο της κατάστασης.

Η ταξική φύση του ναζιστικού κόμματος-Θανάσης Παπαρήγας

Άρθρο του Θανάση Παπαρήγα ,στο περιοδικό«Επιστημονική Σκέψη»,1985 

Πηγή:ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ «ΝΥΧΤΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΜΑΧΑΙΡΙΩΝ»

Στις 30 Ιούνη 1934, ένα σοβαρό γεγονός συγκλόνισε τη νεοπαγή ακόμη χιτλερική Γερμανία: ο Ernst Röhm, επιστή­θιος φίλος του Αδόλφου Χίτλερ, συναγωνιστής του από την πρώτη στιγμή, ιδρυτής και αρχηγός των SA καθαιρέθηκε από τη θέση του και αντικαταστάθηκε μαζί με πολλούς συνεργάτες του. Στην πραγματικότητα, και αυτό δεν άργησε να γίνει γνωστό, ο Röhm και πολλοί άλλοι συνεργάτες του εκτελέστηκαν.

Πού οφειλόταν αυτό το αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Τι έκρυβε μέσα του και πίσω του;

Ας δούμε πρώτα το ιστορικό των γεγονότων. Όπως ξέρουμε, η κυβέρνηση με καγκελάριο τον Α. Χίτλερ ορκίζεται στις 30 Γενάρη 1933. Το NSDAP είναι πια κυβέρνηση. Αρχίζει μια 12ετία χιτλερικής δικτατορίας που σήμερα ξέρουμε ότι τελείωσε μέσα στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι το πρώτο πρόβλημα που αντιμετω­πίζει. Οι αντίπαλοι της τσακίζονται γρήγορα, το κοινοβουλευ­τικό καθεστώς διαλύεται ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, τίθεν­ται εκτός νόμου όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης· και όμως η κυβέρνηση αυτή αντιμετωπίζει ένα σοβαρό και πιθανό­τατα απροσδόκητο πρόβλημα: τα SA.

Ας δούμε πρώτα τι είναι τα SA. Όπως δείχνει και το όνομα τους (Sturmabteilungen – Ομάδες Εφόδου) είναι μια οργάνω­ση παραστρατιωτικού χαρακτήρα. Ιδρύθηκαν στις 3 Αυγού­στου 1921 στο Μόναχο, την πόλη – λίκνο του Εθνικοσοσιαλισμού[1]. Στην αρχή παρουσιάστηκαν σαν αθλητικοί όμιλοι, γρή­γορα, όμως, εγκατέλειψαν τα προσχήματα και άρχισαν να εμφανίζονται ανοιχτά σαν οργανωμένες ένοπλες ομάδες, με φαιόχρωμη στολή, με βαθμούς κλπ.

Με την άνοδο του NSDAP στην εξουσία, αλλάζει, προς το ευρύτερο, φυσικά, και ο ρόλος των SA. Από απλός βοηθητικός σχηματισμός ενός κόμματος γίνονται βοηθητικός σχηματι­σμός του βασικού, στην αρχή, μοναδικού, σε συνέχεια, κόμμα­τος της κυβέρνησης. Παίρνουν και κρατικές αρμοδιότητες. Στις 22 Φλεβάρη 1933, με διάταγμα του υπουργού Εσωτερικών της Πρωσίας Hermann Göring τα SA μαζί με άλλες οργανώ­σεις παίρνουν αστυνομικά καθήκοντα. Οπλίσθηκαν, μάλιστα, και με ελαφρά όπλα πεζικού. Περιττό, φυσικά, να πούμε ότι όλα αυτά συνοδεύτηκαν από ένα εκτεταμένο λουτρό αίματος.

Τότε, πού βρισκόταν το πρόβλημα με τα SA; Απλούστατα, στο ότι άρχισαν να ζητούν — και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να εφαρμόζουν — όσα είχε υποσχεθεί το NSDAP. Συγκεκριμέ­να το «Πρόγραμμα των 25 σημείων» του NSDAP πρόβλεπε, μεταξύ των άλλων: Καταστολή της τοκογλυφίας, μοίρασμα των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, δημοτικοποίηση των εμπορικών καταστημάτων και υπενοικίαση τους στους μικροε­πιχειρηματίες σε χαμηλές τιμές και, τέλος, δημιουργία λαϊκού στρατού.

Η φιλοσοφία της πράξης και η Ρόζα Λούξεμπουργκ-Μίκαελ Λεβί

Πηγή: www.rednotebook.gr

Mετάφραση: Έλλη Σιαπκίδου

από το  International Viewpoint

Στην παρουσίαση των «Θέσεων του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ» (1845), που δημοσίευσε μετά το θάνατό του, ο Ένγκελς περιέγραψε το έργο σαν «το πρώτο κείμενο στο οποίο φυτεύθηκε ο λαμπρός σπόρος μιας νέας τάξης πραγμάτων». Όντως, σε αυτό το σύντομο κείμενο, ο Μαρξ ξεπερνά με τη μέθοδο της διαλεκτικής –το περίφημο Aufhebung: άρνηση/διατήρηση/ανάταση– τους προϋπάρχοντες υλισμό και ιδεαλισμό και διαμορφώνει μια νέα θεωρία, την οποία περιγράφει ως τη φιλοσοφία της πράξης. Ενώ οι Γάλλοι υλιστές του 18ου αιώνα επέμεναν στην αναγκαιότητα της αλλαγής των υλικών συνθηκών για να αλλάξουν οι άνθρωποι, οι γερμανοί ιδεαλιστές ισχυρίζονταν ότι η κοινωνία μπορούσε να αλλάξει μέσω της δημιουργίας μιας νέας συνείδησης στα υποκείμενα.

Σε αντίθεση με αυτές τις δύο μονομερείς αντιλήψεις, οι οποίες οδήγησαν σε αδιέξοδο –και στην αναζήτηση για έναν «Μεγάλο Δάσκαλο» ή Ανώτατο Σωτήρα– ο Μαρξ δηλώνει στην Θέση ΙΙΙ: «Η σύμπτωση των συνθηκών που αλλάζουν και της ανθρώπινης δραστηριότητας ή αυτο-αλλαγής [Selbstveränderung], μπορεί να γίνει αντιληπτή και λογικά κατανοητή μόνο ως επαναστατική πρακτική». [1] Με άλλα λόγια: στην επαναστατική πρακτική, στη συλλογική δράση χειραφέτησης, το ιστορικό υποκείμενο – οι υποταγμένες μάζες – μετασχηματίζει ταυτόχρονα τόσο τις υλικές συνθήκες όσο και την ίδια τη συνείδηση του. Ο Μαρξ επανέρχεται σε αυτά τα προβλήματα στη «Γερμανική Ιδεολογία» (1846), γράφοντας: «η επανάσταση είναι απαραίτητη, λοιπόν, όχι μόνο επειδή η άρχουσα τάξη δε μπορεί να εκθρονιστεί με άλλο τρόπο, αλλά και επειδή η τάξη που θα την καθαιρέσει, μόνο με μια επανάσταση μπορεί να καταφέρει να ξεφορτωθεί την πίσσα τόσων ετών και να θεμελιώσει την κοινωνία από την αρχή». [2]

Αυτό σημαίνει ότι η επαναστατική χειραφέτηση είναι η μόνη δυνατή μορφή απελευθέρωσης: μόνο μέσω της δικής τους πράξης, μέσω της εμπειρίας τους στη δράση, μπορούν οι υποταγμένες μάζες να αλλάξουν τη συνείδηση τους, την ίδια στιγμή που υποτάσσουν την εξουσία του κεφαλαίου. Είναι γεγονός ότι σε μετέπειτα κείμενα – για παράδειγμα, τον περίφημο Πρόλογο στην «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» του 1857 – βρίσκουμε μια περισσότερο ντετερμινιστική εκδοχή, που θεωρεί την επανάσταση ως την αναπόφευκτη έκβαση της αντίφασης μεταξύ των δυνάμεων και των σχέσεων παραγωγής. Παρόλα αυτά, όπως βεβαιώνουν τα κύρια πολιτικά γραπτά [του Μαρξ], η αρχή της αυτο-χειραφέτησης των εργατών συνέχισε να εμπνέει τη σκέψη και τη δράση του.

Ο Αντόνιο Γκράμσι είναι αυτός που χρησιμοποιεί πρώτη φορά την έκφραση «φιλοσοφία της πράξης» αναφερόμενος στον Μαρξισμό, στα «Γράμματα από τη Φυλακή» την δεκαετία του 1930. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αποτελούσε απλά ένα τέχνασμα για να παραπλανήσει τους φασίστες δεσμοφύλακες, οι οποίοι θα αντιδρούσαν σε αναφορές στον Μαρξ. Αυτό όμως δεν εξηγεί γιατί ο Γκράμσι επέλεξε αυτή την έκφραση αντί κάποιας άλλης, όπως π.χ. την «ορθολογική διαλεκτική» ή την «κριτική φιλοσοφία». Μάλιστα με αυτήν την έκφραση, ορίζει με σαφήνεια αυτό που διαφοροποιεί τον μαρξισμό ως κοσμοθεωρία, παίρνοντας απόσταση από τις θετικιστικές και εξελικτικές αναγνώσεις του ιστορικού υλισμού.