Η πολιτική επιστράτευση και τα αμβλυμμένα μας πολιτικά αντανακλαστικά

του Σπύρου Ραυτόπουλου

Το σύνθημα «είμαστε όλοι καθηγητές» ακούστηκε όμορφα, όπως έχουν ακουστεί πολλά ανάλογα συνθήματα συμπαράστασης σε απεργούς και διαμαρτυρόμενους πολίτες, ιδίως όταν αυτοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την επικίνδυνη αλαζονεία της εξουσίας.  Κάθε φορά που ένα κράτος κάνει επίδειξη αυταρχισμού καταφεύγοντας σε μέτρα καταναγκασμού και αναστολής ελευθεριών όπως η πολιτική επιστράτευση οφείλουμε να αισθανόμαστε όλοι το ίδιο θιγόμενοι και επιπλέον άκρως ανήσυχοι. Δυστυχώς δεν αισθανόμαστε όλοι έτσι και εν προκειμένω δεν φαίνεται να «είμαστε όλοι καθηγητές». Ακόμα χειρότερα, δεν είναι αληθινοί καθηγητές ούτε καν όλοι όσοι φέρουν τυπικά την ιδιότητα!

Είναι να απορεί κανείς με όσους δικαιολογούν το μέτρο της επιστράτευσης αποδεχόμενοι τις γελοίες δικαιολογίες που εκστομίζονται από την κουστωδία της συγκυβέρνησης και μηρυκάζονται από τμήμα της ενδημικής κομματικής και συνδικαλιστικής πανίδας· ιδίως με όσους από δαύτους διαθέτουν και την ιδιότητα του παιδαγωγού! Διότι πώς μπορείς να λέγεσαι παιδαγωγός όταν καταδέχεσαι να επιστρέφεις στο σχολείο σου με ένα τέτοιο φύλλο πορείας παραμάσχαλα, με ένα τέτοιο ντροπιαστικό τεκμήριο υποτέλειας; Πώς μπορείς να εμφανίζεσαι με την ουρά στα σκέλια στους μαθητές σου, ηττημένος από ένα  χουντικής έμπνευσης κουρελόχαρτο, για να τους διδάξεις μετά από αυτά ήθος, τόλμη, δημοκρατία, ελευθερία σκέψης, πολιτική ελευθερία, ελευθερία εν γένει;

Είναι θλιβερή κάθε απόπειρα υπεράσπισης  του προκλητικού αυτού μέτρου και απολύτως αφελής, αν όχι σκόπιμα αποπροσανατολιστική, κάθε συζήτηση -την ώρα αυτή- για τον χρόνο που επέλεξαν δήθεν οι καθηγητές να κάνουν την κινητοποίησή τους ή για το δίκαιο ή άδικο των διεκδικήσεών τους. Για να το πούμε όσο πιο εμφατικά γίνεται: το μέτρο θα εξακολουθούσε να είναι όχι μόνο αντισυνταγματικό, αλλά και από κάθε άλλη σκοπιά απαράδεκτο, ακόμα κι αν οι διεκδικήσεις των απεργών ήταν εντελώς εξωφρενικές και αντικοινωνικές. Ο εργοδότης (κράτος, ή ιδιώτης) μπορεί να συνομιλεί, να διαπραγματεύεται και να αποδέχεται ή να απορρίπτει αιτήματα και διεκδικήσεις, δεν έχει όμως δικαίωμα να επιβάλει αναγκαστική εργασία σε κανέναν, κατά την προσωπική μάλιστα άποψη του γράφοντα ούτε καν κάτω από ειδικές συνθήκες όπως αυτές που αναφέρονται στο ελληνικό σύνταγμα· αλλιώς οδηγούμαστε –έστω υπό όρους- σε καθεστώς δουλείας. Με άλλα λόγια το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης που ούτως ή άλλως βάσει του ισχύοντος συντάγματος σήμερα εφαρμόζεται εντελώς καταχρηστικά, θα έπρεπε να καταργηθεί εντελώς.

Το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα εξεγερθεί κατά του αυταρχικού πολιτικού μας καθεστώτος είναι ούτως ή άλλως θλιβερό αν και ως έναν βαθμό ερμηνεύσιμο. Όμως η άμεση ή έμμεση αποδοχή μέτρων που παραβιάζουν όχι απλώς το σύνταγμα, τη λογική, και τα συνήθη όρια της πολιτικής δικαιοδοσίας των κυβερνώντων (η δημοκρατία ούτως ή άλλως έχει πάει περίπατο προ πολλού) αλλά πλέον στρέφονται και κατά βασικών ελευθεριών, θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει όχι μόνο το σύνολο των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων (κυρίως αυτούς) και των δημοσίων λειτουργών γενικώς, αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Από σήμερα δεν έπρεπε να υπάρχει εκπαιδευτικός ή εκπαιδευόμενος ούτε καν στα νηπιαγωγεία, μέχρι τη στιγμή της απόσυρσης του μέτρου. Στην πραγματικότητα δεν έπρεπε να κινείται τίποτα. Κι όμως, όχι μόνο ανακοινώνεται ότι οι εξετάσεις θα γίνουν κανονικά, υπό την απειλή μιας επιστράτευσης που είχε μάλιστα προληπτικό χαρακτήρα(!), αλλά η συζήτηση περιστρέφεται ακόμα γύρω από τα αιτήματα των εκπαιδευτικών και για το πώς «ευτυχώς» αποφύγαμε τη διατάραξη της κοινωνικής μας γαλήνης εν καιρώ εξετάσεων.

Για τη Χίο

“100 χρόνια Χίος ελευθέρα”

Του Γιάννη Μακριδάκη

Πηγή: http://yiannismakridakis.gr/

Εκατό ακριβώς χρόνια μετά την προσάρτησή της στο ελληνικό κράτος, η Χίος απέκτησε την όψη που είχε το καλοκαίρι του 1822, σχεδόν διακόσια χρόνια πριν δηλαδή. Καμμένη και ρημαγμένη, σβησμένη σχεδόν από τον χάρτη.

Με λίγα λόγια, εκατό χρόνια νεοελληνικής διοίκησης και “ανάπτυξης”, γύρισαν τη Χίο ακριβώς διακόσια χρόνια πίσω.

Οι προεστοί της εποχής εκείνης είχαν κρεμαστεί πρώτοι στα πλατάνια της πλατείας Βουνακίου. Οι Βουλευτές, ο Αντιπεριφερειάρχης, ο Δήμαρχος και οι κάθε λογής Σύμβουλοι σήμερα, κάνουν συσκέψεις και αναμένουν την 11η Νοεμβρίου για να μπουν επικεφαλής της παρέλασης και των εκδηλώσεων τιμής της “απελευθέρωσης”.

Η Ελλάδα καταστρέφεται από άκρη σ’ άκρη εδώ και δεκαετίες. Τώρα βρισκόμαστε στην κορύφωση της καταστροφής, στο αποτελείωμα της χώρας και της ψυχής που θράφηκε σ’ αυτά τα χώματα.

Είναι η μεγαλύτερη καταστροφή μετά από την Σφαγή και στον Σεισμό του 1881, δήλωσε ο Δήμαρχος Χίου για την πυρκαγιά που αφάνισε το νησί. Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε δεν ήταν η πυρκαγιά αλλά όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που σας εξέθρεψε και σας ανέδειξε ως πολιτική φυσιογνωμία. Κι εσάς και τον Αντιπεριφερειάρχη και τους Βουλευτές και κάθε άλλον όμοιο αναπτυξιολάγνο, ανιστόρητο και έτοιμο να θυσιάσει οτιδήποτε για να εξασφαλίσει το ευτελέστερο όλων, το χρήμα. Όλους εσάς τους πολιτικούς παράγοντες, που φέρατε το νησί μας διακόσια χρόνια πίσω. Που αξιωθήκατε να το αφανίσετε άλλη μια φορά, δυο αιώνες μετά τον Καρά Αλή.

Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε είστε όλοι εσείς, οι απάτριδες ναινέδες του κάθε ντόπιου ή αποικιοκράτη “επενδυτή”, που είστε έτοιμοι από καιρό κάθε φορά να γονατίσετε εμπρός του, παραδίδοντας κομμάτια της πατρίδας μας έναντι προσδοκίας χρήματος, ανταποδοτικών τελών όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η εκπόρνευση.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο

http://yiannismakridakis.gr/?p=1386

Καθώς καίγεται το τελευταίο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων

του Μιχάλη Μπούργου

Πηγή:http://www.environment.gr/magazine/index.php/home

Χίος.

Των παιδικών χρόνων και αυτών της εφηβείας. Μόνος καλοκαιρινός προορισμός των διακοπών μου. Τόπος ιδιαίτερος, που μόνο η σκέψη και η προσμονή του ξανασμιξίματος, έβαφε με ευχάριστα χρώματα τους σχολικούς χειμώνες, απαλύνοντας έτσι γλυκά τους «πόνους» της μάθησης.

Χίος.

Της γιαγιάς. Του παππού. Του μεσαιωνικού χωριού με τους γλεντζέδες κατοίκους. Μεστά. Των ερειπωμένων σπιτιών. Των διακριτικών φαντασμάτων.

Χίος.

Των πρώτων ερώτων. Των πρώτων τσιγάρων.

Της βόλτας στην απόμερη παραλία με τα γαϊδουράκια. Του «κυνηγιού αχινού» για την επιβίωση σε αυτήν. Και τα ξενύχτια, τα καλύτερα ξενύχτια, πλάι στη θάλασσα.

Χίος.

Μπουγέλα στις κουτσομπόλες και υποβρύχιο μαστίχα.

Έτσι κύλησαν τα πρώτα καλοκαίρια … Μαζί με το απαραίτητο συνοδευτικό τους, τις άλλες τρεις εποχές του χρόνου. Του κάθε χρόνου …

Και ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια …

Τα χρόνια της ωριμότητας, να τα πω έτσι, κάπως πρέπει να τα πω. Τα χρόνια της ωριμότητας –λοιπόν- δεν επισκέφτηκα ξανά τον τόπο αυτό. Πειραματίστηκα σε καινούριες διαδρομές …

Αλλά, την πρώτη αγάπη δεν μπορείς να τη ξεχάσεις …

Την παρακολούθησα να αλλάζει … Ακολουθώντας τις μεταλλάξεις μίας ολόκληρης χώρας … Παρακολουθούσα από μακριά …

Ελευθεροτυπία: Απεργιακή ή Εργοδοτική;-Περικλής Κοροβέσης

Η κρίση στα έντυπα ΜΜΕ, δεν είναι ελληνική είναι παγκόσμια. Την παρακμή του Τύπου μπορούμε να την διαπιστώσουμε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να την δούμε να κορυφώνεται στις μέρες μας χωρίς να μπορούμε να δούμε στον ορατό ορίζοντα κάποια σημάδια ανάκαμψης.

Την ίδια περίοδο έχουμε δυο κοσμοϊστορικά γεγονότα. Την εξαφάνιση του Ανατολικού Μπλοκ και την εξαέρωση του ρευστού κομμουνισμού, όπως επίσης την επανάσταση του υπαρκτού καπιταλισμού που δίνει σχεδόν παγκοσμίως όλη την εξουσία στο 1% του πλούτου και μετατρέπει τους επαγγελματίες πολιτικούς σε εργολάβους του κεφαλαίου. Όλα αυτά δεν είναι άσχετα μεταξύ τους.

Για την κρίση του Τύπου έχουν γραφτεί πολλά. Άλλοι την αποδίδουν στον ανταγωνισμό των FREE PRESS. Άλλοι στην τηλεόραση ή ακόμα στο ΄Ιντερνετ. Αυτά όσο αφορά την πτώση της κυκλοφορίας τους. Η πτώση των κερδών αποδίδεται κυρίως στην μείωση των διαφημίσεων που ήταν βασικό έσοδο και που δεν μπόρεσε να αντικατασταθεί με τις προσφορές. Και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο. Οι προσφορές κατά κανόνα στοιχίζουν πολύ παραπάνω από όσο πουλιούνται.
Αλλά οι εκδότες ελπίζουν να ανεβάσουν την κυκλοφορία των φύλλων τους. Και αυτό με τη σειρά τους θα τους δώσει μεγαλύτερο κομμάτι από τη διαφημιστική πίτα, άρα και περισσότερα κέρδη.
Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά, αλλά δεν βρίσκω εδώ τη βασική αιτία της μείωσης της κυκλοφορίας των εντύπων ΜΜΕ. Πριν από την πτώση της κυκλοφορίας τους, είχε προηγηθεί η πτώση της αξιοπιστίας τους.

Κατά κανόνα, αυτό που λέμε μεγάλος καθημερινός Τύπος, ανήκει σε επιχειρηματικούς ομίλους που έχουν εμπορική δραστηριότητα και σε άλλους τομείς. Όπως π.χ. ο Αλαφούζος της «Καθημερινής» είναι εφοπλιστής. Ο Μπόμπολας του «Έθνους» είναι υπερεργολάβος δημοσίων έργων. Και ας σταματήσουμε ενδεικτικά εδώ και να μην προχωρήσουμε στην τηλεόραση.

Αναγκαστικά λοιπόν τα συμφέροντά τους, είναι αυτά του υπαρκτού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και όχι αυτά των αναγνωστών. Και όταν κάποιος αγοράζει με τα λεφτουδάκια του μια εφημερίδα και βλέπει πως τον λοιδωρεί, δεν έχει άλλη λύση από το να πάψει να την αγοράζει. Και έτσι κατά την άποψή μου χάνονται φύλλα.

Όλοι έχουμε διαπιστώσει πως και στις δύο προεκλογικές περιόδους σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, είχαν την ίδια απολύτως γραμμή, χωρίς καμιά παρέκληση. Και σε κανέναν δεν θα έκανε εντύπωση, αν κάτω από τον τίτλο της «Καθημερινής» του «Βήματος» ή του «Έθνους» έγραφαν «Όργανο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης τύπου Μέρκελ».

Πιστεύω πως ο «Ριζοσπάστης» δεν θα είχε αντίρρηση να του κλέψουν την ιδέα. Μια εξαίρεση σε αυτήν την ανάποδη «κομμουνιστικοποίηση» ήταν η «Ελευθεροτυπία» που ήταν η μόνη μεγάλη καθημερινή εφημερίδα που σίγουρα έκοβε το αυγολέμονο αυτής της μιντιακής σούπας. Και γι’ αυτό την άφησαν να βουλιάζει στα δικά της προβλήματα. Και κατά την άποψή μου, αν ποτέ κυκλοφορήσει ξανά η εφημερίδα με νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς, δεν θα είναι η ίδια εφημερίδα. Θα μπει και αυτή στο κλαμπ. Υπάρχει επενδυτής που θα πάει εναντίον των συμφερόντων του;

Και όμως υπάρχουν εφημερίδες που επιβίωσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ήταν αυτές που σχημάτισαν έναν συνεταιρισμό, ενίοτε και με συνδυασμό κεφαλαίου, εξέλεξαν μια συντακτική επιτροπή, και αποφάσισαν πως η εφημερίδα τους θα είναι των αναγνωστών και όχι των συμφερόντων του αρπαχτικού καπιταλισμού.

Ψώνια στα Harrods; Ξεχάστε τα!

Διαστάσεις εθνικής καταστροφής τείνει να πάρει η φωτοβολίδα που εξαπέλυσε για εσωτερική κατανάλωση (στη χώρα του και στη δική μας) ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον για κλείσιμο των βρετανικών συνόρων στους Έλληνες πολίτες αν η χώρα μας αποχωρήσει (οικειοθελώς ή αναγκαστικώς) από την ευρωζώνη.

Η ελληνική διπλωματία «αντέδρασε σθεναρά στις προκλήσεις», το ίδιο και η πλειοψηφία των ΜΜΕ όπως και κάποιοι πνευματικοί ταγοί της Ελλάδας και της Αλβιόνας. Μέχρι και τον άμεσο επαναπατρισμό των ελγινείων απαίτησαν κάποιοι δίνοντας την εντύπωση πως βρισκόμαστε σε «Κατάσταση Ετοιμότητας 1» λίγο πριν την κήρυξη ελληνοβρετανικού πολέμου.

Στην προσπάθεια τους να ανασκευάσουν τη δήλωση Κάμερον, μερικοί έθιξαν και μια παράμετρο του θέματος που, αν αρχίσει να συζητείται στα σοβαρά, θα πονέσει ιδιαίτερα τους ιεροφάντες του ευρωπαϊκού ιδεώδους: Η κίνηση Κάμερον -λένε- καταστρατηγεί την «ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων εντός της ΕΕ (που) αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος». Εδώ είναι το κλειδί της υπόθεσης.

Σύμφωνα με την οδηγία 2004/38/ΕΚ, όλοι οι πολίτες κρατών-μελών της ΕΕ έχουν το δικαίωμα «να κυκλοφορούν και να διαμένουν ελεύθερα» σε κάθε σημείο της ευρωπαϊκής «επικράτειας». Αυτό σημαίνει πως ο έλληνας κάτοικος της Φολεγάνδρου μπορεί να μεταβεί όσο συχνά θέλει στο Παρίσι ενώ ο κάτοικος της Κάσου έχει τη δυνατότητα να πεταχτεί το πρωί στη Ρώμη για ένα εσπρεσάκι και το βράδυ να γυρίσει στο νησί του. Σωστά; Σωστά. Μόνο που υπάρχει ένα «μικρό προβληματάκι»: Μπορεί η συγκοινωνία «Αθήνα-Παρίσι» ή «Αθήνα-Ρώμη» να είναι ικανοποιητική, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τα δρομολόγια «Αθήνα-Φολέγανδρος» και «Αθήνα-Κάσος».

Άραγε όσοι μιλούν για τα δικαιώματα της ελεύθερης μετακίνησης μέσα στα εδάφη της ΕΕ δεν γνωρίζουν πως υπάρχουν περιοχές της χώρας μας που μένουν αποκομμένες από τον κεντρικό κορμό επειδή τα αεροπορικά ή ακτοπλοϊκά δρομολόγια δεν συμφέρουν και δεν πραγματοποιούνται; Ή άλλες που ακόμα και τα είδη πρώτης ανάγκης τους (τρόφιμα, φάρμακα, εξοπλισμός) καλύπτονται όπως-όπως από σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού που περιπολούν γύρω;

Αλλά και σε άλλες περιοχές με καλύτερο συγκοινωνιακό δίκτυο, αναρωτήθηκε κανείς υπερασπιστής της «ελεύθερης κυκλοφορίας» πώς μπορούν να τα βγάλουν πέρα οι κάτοικοι των απομακρυσμένων κυρίως περιοχών της χώρας (κυρίως των νησιών του ανατολικού Αιγαίου) με τις υπέρογκες τιμές των ναύλων και μάλιστα σε εποχή έντονης ύφεσης και ανέχειας; Ή μήπως αυτοί είναι ευρωπαίοι πολίτες β’ κατηγορίας;

Οι τράπεζες να ‘ναι καλά!

Μετά από τόσους «ήρωες», όμως, και μετά από τόση… «Ιστορία», στην Ελλάδα σπάει το ένα «ιστορικό ρεκόρ» μετά το άλλο:

Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της φτώχειας.

Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της ανεργίας.

Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της απανθρωπιάς στα διαλυμένα νοσοκομεία, στις ουρές των συσσιτίων, στις ουρές των καρκινοπαθών για ένα φάρμακο, στον κατάλογο των αυτοκτονιών…

Ετσι γράφεται η πραγματική ιστορία στην Ελλάδα…

Eφημ.ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 7/7/2012

Του Νίκου ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

«Ιστορική» η απόφαση της ΕΕ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Διότι, τι πιο σημαντικό, εξαίσιο, φιλάνθρωπο και ελπιδοφόρο σε αυτή την μάταιη ζωή από το «να πηγαίνουν καλά οι τράπεζες»…

Και μη νομίζετε ότι αυτά τα λένε μόνο οι «δεξιοί». Τα λένε και οι «αριστεροί». Δείτε, για παράδειγμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν δέχεται κουβέντα ότι θα μπορούσε η απόφαση των Βρυξελλών για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην εφαρμοστεί και για την Ελλάδα…

Αλλωστε η προ κρίσης ιστορία της θαλερότητας των τραπεζών μας, πείθει για το πώς αυτή η θαλερότητα μεταφράζεται σε… φιλολαϊκή πολιτική:

Το 2000 το Ενεργητικό των τραπεζών (σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας) ήταν 265 δισ. ευρώ.

Το 2009 το Ενεργητικό των ίδιων τραπεζών είχε εκτιναχτεί στα 614 δισ. ευρώ.

Είχε, δηλαδή, αυξηθεί κατά 349 δισ. ευρώ! Ποσοστό αύξησης 132%!

Ο Nτέιβιντ Χάρβεϋ και η πολιτική οικονομία του δημόσιου χώρου της Αθήνας

Ο Nτέιβιντ Χάρβεϋ βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στην Αθήνα και έδωσε τρεις πολύ επιτυχημένες ομιλίες. Την τρίτη από αυτές, με τίτλο «Οι πολιτικές επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης: Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στη δημοκρατία» (που συνδιοργάνωσαν το Ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς», το RedNotebook και τα «Ενθέματα» στο κηπάκι της Τσαμαδού 10, μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο http://enthemata.wordpress.com/harvey_video/ ‎).Με την ευκαιρία αυτή, δημοσιεύουμε ένα σχετικό κείμενο του Γιώργου Βελεγράκη*.

 Από τα «EΝΘΕΜΑΤΑ»

Ένα από τα λιγότερο γνωστά, αλλά πολύ σημαντικά κατά τη γνώμη μου «χωρικά έργα» του Χάρβεϋ είναι το κείμενο Η πολιτική οικονομία του δημόσιου χώρου (The political economy of public space) που εκδόθηκε το 2006 στις ΗΠΑ ως μέρος του συλλογικού έργου Οι πολιτικές του δημόσιου χώρου (The politics of public space) υπό την επιμέλεια των Neil Smith και Setha Low.[1] Το κείμενο διερευνά τη σχέση μεταξύ της φυσικής υπόστασης του αστικού δημόσιου χώρου και των πολιτικών αυτού που νοείται ως δημόσια σφαίρα. Η δημόσια σφαίρα για τον Χάρβεϋ, όπως και για το σύνολο των ριζοσπαστών γεωγράφων, δεν είναι καθολική και αχωρική, ώστε στο πλαίσιό της να τελείται απρόσκοπτα ο δημόσιος δημοκρατικός διάλογος της αστικής δημοκρατίας, αλλά, αντίθετα, υπόκειται στις συγκεκριμένες γεωγραφικές και ιστορικές δεσμεύσεις του φυσικού χώρου. Γι’ αυτό ο σχεδιασμός και η φυσική υλικότητα της χωρικής οργάνωσης δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον ζήτημα ή εκτός θέματος. Οι διάφορες γεωγραφίες του χώρου (και ειδικά στην πόλη ο σχεδιασμένος και οργανωμένος δημόσιος χώρος) είναι αυτές που επιβεβαιώνουν, αναιρούν ή αλλάζουν τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις της δημόσιας σφαίρας. Συνεπώς, είναι εύλογα τα ερωτήματα πώς ο φυσικός σχεδιασμός του δημόσιου χώρου της πόλης αντιστοιχεί σε πιο αυταρχικές ή πιο δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης[2] και πώς σχετίζεται με τη δυνατότητα πολιτικής κινητοποίησης.

Ο Χάρβεϋ, μελετώντας την εμβληματική προσπάθεια αναδόμησης του Παρισιού από τον Οσμάν τις δεκαετίες του 1850 και του 1860, αναδεικνύει τη σχέση της οργάνωσης του δημόσιου χώρου με τις μεγάλες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές εκείνης της περιόδου. Οι νέες τεράστιες λεωφόροι και τα εμπορικά κέντρα που τότε ξεφυτρώνουν, συνδέονται και υπηρετούν την ανάδειξη της μεσαίας τάξης, τον ευρύτερο χωρικό διαμοιρασμό του πληθυσμού με ταξικά κριτήρια και τη διακυβέρνηση μέσω της εικόνας του μεγαλείου και της νέας καπιταλιστικής αφθονίας.

To Παρίσι εισέρχεται στην κατά Χομπσμπάουμ «εποχή του κεφαλαίου». Τα έργα ανοικοδόμησής του ήταν μεγάλες δημόσιες δαπάνες, σχεδιασμένες για να αναζωογονήσουν την οικονομία και, μέσω κυρίως της εξασφάλισης του ιδιωτικού κέρδους και την εκμετάλλευση της αστικής γης. Δημιουργείται μια νέα φαντασιακή αναπαράσταση για την πόλη: η πόλη του θεάματος (νέα μπαρ, καφέ, καμπαρέ και θέατρα), του ιμπεριαλιστικού μεγαλείου της Γαλλίας (στις μεγάλες λεωφόρους πραγματοποιούνται δημοτικές τελετές, στρατιωτικές παρελάσεις, «αριστοκρατικοί» γάμοι) και του κατά Μπένγιαμιν «προσκυνήματος του φετιχισμού του εμπορεύματος»[3] (νέα μεγάλα εμπορικά κέντρα).

Από την άλλη, μετά την εξέγερση του Ιουνίου του 1848 και τον σφαγιασμό των εξεγερμένων, η νέα κρατική διακυβέρνηση σχεδιάζει τη πόλη έτσι ώστε να διευκολύνεται η καταστολή των μελλοντικών εξεγέρσεων, να αποκλείονται εύκολα όσοι εν δυνάμει διαταράσσουν την αστική νομιμότητα και να προστατεύεται η ιδιωτική περιουσία των αστών. Οι νέες τεράστιες λεωφόροι επιτρέπουν την εύκολη είσοδο του στρατού στην πόλη, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο στην προγενέστερη εποχή με τα στενά και δαιδαλώδη σοκάκια. Βέβαια, αυτή η συνθήκη δεν εξασφαλίζεται πλήρως. Καθώς οι παραγωγικές δραστηριότητες και η εργατική τάξη εξωθούνται στα προάστια, δημιουργούνται και οι συνθήκες για την ταξική πόλωση μεταξύ των συνοικιών των πλουσίων και αυτών των λαϊκών τάξεων και οδηγούν στο ξέσπασμα της Κομμούνας το 1871. Σε αυτή τη διαδικασία, ο δημόσιος χώρος των λαϊκών συνοικιών ως χώρος κοινωνικοποίησης και αμφισβήτησης της εξουσίας παίζει καταλυτικό ρόλο.

Η φαιά πανούκλα σηκώνει κεφάλι στην Ελλάδα της καταληκτικής κρίσης…

Η φαιά πανούκλα σηκώνει κεφάλι σε αυτή την Ελλάδα της καταληκτικής κρίσης.Υπάρχει κανείς να τη σταματήσει;

Του Γιώργου Μητραλιά*

Δυστυχώς, η επόμενη των εκλογών της 17ης Ιουνίου βρίσκει την ελληνική αριστερά τόσο αμήχανη απέναντι στη νεοναζιστική απειλή όσο ήταν και πριν από την 6η Μαΐου. Η απόδειξη; Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής παρουσιάζεται σαν μια εξαίρεση, σαν ένα απλό «μελανό σημείο»  μιας εξαιρετικά λαμπρής γενικής κατάστασης. Έτσι, σχεδόν όλες οι συνιστώσες της ελληνικής αριστεράς (συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ) περιγράφουν τη κατάσταση σαν ένα απλό άθροισμα καλών και κακών αποτελεσμάτων, κάνοντας πως αγνοούν ότι τόσο τα «καλά» όσο και τα «κακά» σημεία (δηλαδή η εμφάνιση και η κεραυνοβόλα ανάπτυξη των νεοναζιστών) ανήκουν στην ίδια γενική κατάσταση, ότι είναι αλληλένδετα και έχουν τον ίδιο κοινό παρονομαστή, την ιστορική κρίση της ελληνικής κοινωνίας, που τα καθορίζει όλα!

Συνέπεια αυτής της επιφανειακής προσέγγισης της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής  πραγματικότητας από την ελληνική αριστερά είναι ότι το νεοναζιστικό φαινόμενο εκλαμβάνεται σαν ένα…ιστορικό ατύχημα, σαν κάτι το παροδικό και τελικά, σαν ένα πολιτικό γεγονός δευτερεύουσας σημασίας συγκρινόμενο με τα δυο μεγάλα γεγονότα των καιρών μας: την κατακόρυφη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τη κατάρρευση του παραδοσιακού ελληνικού δικομματισμού.  Ωστόσο, τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα και αντιστέκονται σε παρόμοιες «αναλύσεις». Καταρχήν, υπάρχει η καθημερινή δράση των νεοναζιστών, που γίνεται όλο και πιο επίφοβη, όλο και πιο επιθετική, που δεν στοχεύει πια μόνο τους μετανάστες αλλά επεκτείνεται εφεξής και στους αγωνιστές της αριστεράς ή ακόμα και στους απλούς περαστικούς που τολμούν να διαμαρτυρηθούν. Αντί να φρονιμέψει μια και διαθέτει πια ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία (όπως το είχαν προβλέψει λαθεμένα αρκετοί ηγέτες της αριστεράς), η Χρυσή Αυγή περνάει τώρα στην επίθεση, δείχνοντας τα μούσκουλά της, πληθαίνοντας τις προκλήσεις και τις επιδρομές σε όλη τη χώρα, και διεκδικώντας δημόσια το «δικαίωμά» της να χτυπάει όποιον θέλει όποτε το θέλει!

Κατόπιν, υπάρχουν κυρίως οι στατιστικές, που είναι ακόμα πιο επίφοβες από τις πράξεις των νεοναζιστών. Σύμφωνα με τις εμπεριστατωμένες μελέτες των αποτελεσμάτων των τελευταίων ελληνικών εκλογών, η Χρυσή Αυγή  μόνο «παροδικό φαινόμενο» δεν είναι καθώς «θα αποτελέσει ισχυρό πόλο τα επόμενα χρόνια και έναν αντίπαλο στην Αριστερά αρκετά ισχυρό» (1). Χωρίς κανένα δισταγμό, δηλώνουμε αμέσως και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι οι Έλληνες νεοναζιστές όχι μόνο εγκαθίστανται μακροπρόθεσμα στη καρδιά του ελληνικού πολιτικού τοπίου, αλλά και αποτελούν από εδώ και πέρα, μετά από το ΣΥΡΙΖΑ, τη δεύτερη οργανωμένη και σε πλήρη ανάπτυξη  δύναμη εκεί όπου θα παιχτεί η τύχη της χώρας : στα μεγάλα αστικά κέντρα και στο πιο ενεργό και δυναμικό πληθυσμό…

Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας της μελέτης και έγκριτος εμπειρογνώμων των πολιτικών κομμάτων και των συμπεριφορών της ελληνικής κοινής γνώμης Χριστόφορος Βερναρδάκης, «η Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα συνεκτικό μόρφωμα, με έντονη ταξική δομή στην ψήφο της και προφανώς με μεγάλη ιδεολογική ομοιογένεια». Συνέπεια αυτού είναι ότι η Χρυσή Αυγή είναι εντελώς διαφορετική από τον πρόδρομό της, δηλαδή το ακροδεξιό ΛΑΟΣ το οποίο όχι μόνο ήταν «συστημικό» όσον αφορά τις πολιτικές του επιλογές αλλά και –κυρίως- διαταξικό στη σύνθεση της εκλογικής του πελατείας, με ισχυρή επιρροή στην υψηλή και μεσαία αστική τάξη.  Σύμφωνα με τον Βερναρδάκη, «η Χρυσή Αυγή εμφανίζει πιο «καθαρή» λαϊκή επιρροή, η οποία μάλιστα στις εκλογές του Ιουνίου εκφράστηκε με πιο ανοικτή ιδεολογική ατζέντα σε σχέση με τον Μάιο. Η γεωγραφία της Χρυσής Αυγής δείχνει ένα μόρφωμα που δεν θα είναι συγκυριακό στο κομματικό σύστημα».

Αυτοί οι ισχυρισμοί επιβεβαιώνονται από το γεγονός ότι το νεοναζιστικό κόμμα, το εκλογικό αποτέλεσμα του οποίου δεν άλλαξε αισθητά μεταξύ των εκλογών του Μαΐου και Ιουνίου, πετυχαίνει ιδιαίτερα εύγλωττα αποτελέσματα κυρίως στις λαϊκές συνοικίες, στις ηλικίες 25-44 ετών και στους ανειδίκευτους εργάτες/ελαστικά απασχολούμενους (24,5%) καθώς και στους ανέργους (12,2%). Όμως, υπάρχει και συνέχεια. Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων της Χρυσής Αυγής φανερώνει μια πραγματικότητα ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τις διαθέσεις της ελληνικής αστικής τάξης όταν ανεβάζει σε 20,3% το ποσοστό των ψήφων που έδωσαν στο νεοναζιστικό κόμμα οι «εργοδότες/επιχειρηματίες»! Είναι λοιπόν πάνω από ένας στους πέντε Έλληνες εργοδότες και επιχειρηματίες που ήδη ψηφίζει (!) για τους θιασώτες του Χίτλερ, για εκείνους που υπερασπίζονται δημόσια το Άουσβιτς και σφάζουν στο Μετρό της Αθήνας ανυπεράσπιστους μετανάστες!

Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε μια πραγματικότητα τρομακτική αλλά και…πολλά υποσχόμενη για τη συνέχεια του ελληνικού δράματος.  Πράγματι, μια τέτοια εργοδοτική υποστήριξη στους Έλληνες νεοναζιστές σημαίνει α) ότι το χρήμα ρέει ήδη αφειδώς στα ταμεία τους, και β) ότι ένα διόλου αμελητέο μέρος της ελληνικής αστικής τάξης (+ 20%) παίζει ήδη το χαρτί του φασισμού και των ένοπλων συμμοριών του για να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα και την ανερχόμενη δύναμή του που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Με λίγα λόγια, όλα αυτά σημαίνουν ότι είμαστε ήδη πολύ μακριά από τις αφελείς βεβαιότητες της ελληνικής αριστεράς, που επιμένει να υποτιμά τον φασιστικό κίνδυνο όταν περιορίζεται να τον ξορκίζει με φράσεις του είδους «ο φασισμός είναι κάτι το εντελώς ξένο στους Έλληνες» ή «τώρα, που οι νεοναζιστές είναι στη Βουλή και τα ΜΜΕ μιλούν για αυτούς, αποκαλύπτουν την αληθινή φύση τους και ο κόσμος θα καταλάβει και τους γυρίσει τη πλάτη»…

Το Ιστορικό Άλμα της Σύγχρονης Φυσικής

  Φως στα μυστήρια του Σύμπαντος

‘‘Θα ρωτήσει κανείς: Και ποια είναι η πρακτική αξία όλων αυτών; Οι φυσικοί θα του απαντήσουν αντερωτώντας: Ποιος μπορούσε να προβλέψει ποια ήταν η αξία των ηλεκτρικών πειραμάτων που έκανε, με κίνδυνο της ζωής του, ο Φραγκλίνος κρεμώντας κλειδιά στους χαρταετούς εν μέσω κεραυνών; ΄Η το ζεύγος Κιουρί, όταν πειραματιζόταν με τα μυστηριώδη υλικά που αργότερα θα ονομάζαμε ραδιενεργά; Ποιος μπορεί να μετρήσει και να κοστολογήσει, άραγε, την «αξία» ενός νεογέννητου παιδιού;»

Ιστορικό άλμα της σύγχρονης Φυσικής η πιθανή ανακάλυψη του μποζονίου Χιγκς που ανακοίνωσαν επιστήμονες του CERN

Δάκρυα χαράς, ζητωκραυγές, αγκαλιές, φιλιά, σαμπάνιες… Εικόνες που παραπέμπουν περισσότερο σε εκδηλωτικούς φιλάθλους παρά σε συγκρατημένους θετικούς επιστήμονες διαδραματίστηκαν χθες στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών (CERN), στη Γενεύη. Η ασυνήθιστη συναισθηματική έκρηξη ήταν απολύτως δικαιολογημένη: Συνοψίζοντας τα αποτελέσματα πολύμηνων ερευνών 3.000 επιστημόνων, που εκτέλεσαν το πιο πολυδάπανο πείραμα στην Ιστορία, οι εκπρόσωποι του κέντρου ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν ένα καινούργιο δομικό συστατικό της ύλης. Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για το σωματίδιο που ακούει στο αλλόκοτο όνομα «μποζόνιο Χιγκς», και αν είναι έτσι θα πρόκειται για ένα μεγάλο άλμα της σύγχρονης Φυσικής, ανάλογης σημασίας με εκείνη που είχε για τη Βιολογία η ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA.

Η ύπαρξη του εν λόγω σωματιδίου είχε προβλεφθεί ήδη το 1964 από τον θεωρητικό φυσικό Πίτερ Χιγκς και άλλους συναδέλφους του. Παρών στο αμφιθέατρο του CERN, o 83χρονος πλέον Βρετανός επιστήμονας ευτύχησε να ζήσει αυτό που κατά 99,999% αποτέλεσε την πειραματική επιβεβαίωση της θεωρίας του. Αλλά τι είναι αυτό το μυστηριώδες σωματίδιο και προς τι η παγκόσμια συγκίνηση για την πιθανολογούμενη ανακάλυψή του;

Δύο κατηγορίες

Σύμφωνα με τη σύγχρονη Φυσική, όλες οι μορφές ύλης, από τα στοιχειώδη συστατικά των ατόμων μέχρι τους μακρινούς γαλαξίες, αποτελούνται από δύο κατηγορίες σωματιδίων: τα λεγόμενα «φερμιόνια» (προς τιμήν του Ιταλού φυσικού Φέρμι), σαν τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια και τα νετρόνια, θεμελιώδεις λίθους της «συμπαγούς», ας το πούμε έτσι, ύλης· και τα «μποζόνια» (προς τιμήν του Ινδού φυσικομαθημτικού Μπόζε, συνεργάτη του Αϊνστάιν), σαν τα φωτόνια, που συνθέτουν το φως, φορείς των δυνάμεων που έλκουν ή απωθούν τα υλικά σωματίδια. Το μεγάλο όνειρο του Αϊνστάιν, στο οποίο αφιέρωσε (μάλλον ατελέσφορα) τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του ήταν να θεμελιώσει μια ενιαία φυσική θεωρία, η οποία θα εξηγούσε όλες τις δυνάμεις (βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητικές, πυρηνικές) και όλα τα στοιχειώδη σωματίδια της ύλης. Τις επόμενες δεκαετίες, η συλλογική εργασία δεκάδων πρωτοπόρων φυσικών (Γκέλμαν, Βάινμπεργκ, Τσβάιγκ, Γκλάσοου, Σαλάμ, Νίμαν κ.ά.) κατάφερε να πλησιάσει το όνειρο του Αϊνστάιν με τη θεωρία που ακούει στο όνομα «Καθιερωμένο Πρότυπο» και φιλοδοξεί να περιγράψει με ενιαίο τρόπο όλες τις δυνάμεις της Φύσης, εκτός από την πάντα «ατίθαση» βαρύτητα.

Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι το 2000, η ανακάλυψη σειράς στοιχειωδών σωματιδίων που προέβλεπε το Καθιερωμένο Πρότυπο (όπως των περίφημων «κουάρκ», δομικών λίθων των πρωτονίων και των νετρονίων) έδωσε στερεότητα σε αυτό το μεγαλοπρεπές θεωρητικό οικοδόμημα. Απέμενε ωστόσο το ασύλληπτο «μποζόνιο Χιγκς», αυτό που θα εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο τα σωματίδια αποκτούν τη μάζα τους. Ο πειραματικός εντοπισμός του απαιτούσε ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα: Επρεπε να κατασκευαστεί ένας τεράστιος επιταχυντής, που θα οδηγούσε δέσμες σωματιδίων σε μετωπική σύγκρουση σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός. Υπερευαίσθητοι αισθητήρες θα έπρεπε να ανιχνεύσουν τα εκατομμύρια των μικροσκοπικών θραυσμάτων αυτής της σύγκρουσης -μικρογραφίας της Μεγάλης Εκρηξης που υποτίθεται ότι δημιούργησε το Σύμπαν- και, μέσα από τις χαοτικές τροχιές τους, να ανακαλύψει αυτό το μυστηριώδες σωματίδιο του κυρίου Χιγκς. Βελόνα στα άχυρα…

Αυτό ακριβώς το επίτευγμα ανακοίνωσαν ότι είναι πλέον πραγματικότητα οι επιστήμονες του CERN. ΄Η μάλλον περίπου αυτό. Τα πειραματικά δεδομένα καθιστούν βέβαιο ότι ανακάλυψαν όντως ένα καινούργιο σωματίδιο, με μάζα σαν κι αυτή που προβλέπει η θεωρία. Θα χρειαστούν ωστόσο κι άλλα πειράματα για να επιβεβαιωθεί ότι και οι υπόλοιπες ιδιότητές του είναι συμβατές με τη θεωρία του Χιγκς. Αν δεν συμβεί αυτό, μπορεί οι επιστήμονες να πουν αύριο… τόσο το καλύτερο! Θα έχουν βρει ένα άλλο σωματίδιο, που μπορεί να είναι το κλειδί για να εξιχνιάσουν άλλα μυστήρια της Φύσης, όπως η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια, που πιθανολογείται ότι καλύπτουν το 96% του Σύμπαντος.

Αστικοί μύθοι…Παντελής Μπουκάλας

Εφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Με τον ρυθμό που αποδίδεται η Δικαιοσύνη, εξαιτίας και της αναβλητικής επινοητικότητας των δικηγόρων, για τη βορειοελλαδική συμμορία με τα καλάσνικοφ τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν όταν το ημερολόγιο θα δείχνει 202… Μολαταύτα, και πάντοτε με τον κίνδυνο των βιαστικών συμπερασμάτων, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάποια στοιχεία που ανακοινώνει επίσημα η αστυνομία ή αναδεικνύονται από το ρεπορτάζ. Κι όχι για να προχωρήσει κανείς σε κατεσπευσμένα γενικευτικά συμπεράσματα, αλλά ακριβώς για το αντίθετο: για να σκεφτεί ότι, όσο κι αν τα γενικευτικά πορίσματα διευκολύνουν τα ιδεολογήματα, τις προκαταλήψεις και την πνευματική μας νωχελικότητα, τα πράγματα είναι πάντοτε περισσότερο σύνθετα, μεικτά, περίπλοκα. Με όσα κοινοποιήθηκαν λοιπόν, κλονίζονται κάποιοι ευρύτατα κυκλοφορούντες και μαζικά αποδεκτοί αστικοί μύθοι. Οτι, λ.χ., τα όπλα των συμμοριών προέρχονται αποκλειστικά από την Αλβανία, από τις αποθήκες που άνοιξαν την όρεξη των «τυχερών», όταν έπεσε το δυναστικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα. Λάθος. Υπάρχει και εκεί πηγή, υπάρχει όμως κι άλλη: στη Βουλγαρία, π.χ. Από κει έρχονταν τα όπλα, λέει η αστυνομία, με τη μεσολάβηση μάλιστα ενός Σέρβου, που αποδείχθηκε αδερφός μας σε όλα. Ο δεύτερος μύθος αφορά τους ομογενείς, που υποτίθεται πως η μητέρα πατρίδα τούς περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά για να τους ενσωματώσει ισότιμα. Κι όμως, αρκεί η συχνότητα σύλληψης ομογενών ως μελών κάποιας συμμορίας για να δείξει ότι η αλήθεια είναι κάπου αλλού· ότι δηλαδή αρκετοί ομογενείς γλιστρούν στο έγκλημα, κι όχι βέβαια επειδή έχουν νοθευμένα ή χαλασμένα γονίδια αλλά επειδή η εξαθλίωση τους κάνει εύκολα θύματα στη διάθεση καθαρόαιμων και καθαρογονιδιακών Ελλήνων που αρχηγεύουν στις συμμορίες.

Μύθος τρίτος: «Οι συμμορίες με τα καλάσνικοφ είναι αλβανικές, κι αν συμμετέχουν Ελληνες, έχουν δευτερεύοντα ρόλο». Φυσικά και δρουν συμμορίες καθαρά αλβανικές, όμως ετούτη εδώ της βόρειας Ελλάδας (και ποιος ξέρει πόσες άλλες) έχει Ελληνες αρχηγούς, Ελληνες πρωτοπαλίκαρα και πληροφοριοδότες και Ελληνα νομικό σύμβουλο, υποθέτω κάποιο προσώπατο της τοπικής κοινωνίας, καλός χριστιανός κ.λπ.

Greece and the dark side of european integration-Panagiotis Sotiris

Austerity,limited sovereignty and social devastation.

Πηγή:www.zeitschrift-luxemburg.de

In the past two years Greek society has been under constant attack. The sovereign debt crisis has led to the imposition of severe austerity packages that have already created something very close to a social disaster. Average wages are already down by more than 20%,[1] schools and hospitals are facing difficulties to function properly, the official unemployment rate already exceeds 20%. Soup kitchens, homelessness and other manifestations of poverty are becoming integral parts of the urban landscape. Worker’s rights of over a century have been revoked, including a complete overhaul of the collective bargaining process that will lead to more wage reductions. Greece is becoming the test ground for an extremely aggressive form of neoliberal social engineering. Moreover, Greek society is being subjected to constant ideological blackmail. According to the official discourse, either Greece accepts austerity or it will face the prospect of default and the exit from the Eurozone. This poses an important challenge for the Left. Is the correct strategy to insist that it is possible to have a progressive reversal of the policies of austerity and still remain within the Eurozone or it is better to actually articulate a radical alternative that will include Greece’s exit from the Eurozone? In what follows, I will try to show why the second option is the only viable and also why any attempt to think about progressive solutions in Europe must start with a rejection of the European Union and the whole European Integration process.

To understand this we must start with the European dimension of the current crisis. However correct it is to say that what is happening in Greece is an expression and manifestation of the global economic crisis, and its also a manifestation of the crisis of the Eurozone and of the European project in general.

Regarding the Eurozone, current developments have shown that that the Euro has been a basic mechanism in the intensification of inequalities and imbalances.[2] A common currency in an economic space marked by divergences in productivity and competitiveness it only tends to increase these imbalances. Maastricht treaty provisions could answer the danger big differences in inflation and interest rates posed for monetary union, but not more structural contradictions. Consequently, the euro as a common currency could function properly only in periods of economic stability and within countries of the same level of economic development. But since the differences in productivity and competitiveness remained in place along with trade imbalances, the material ground for the current crisis of the Eurozone was in place from the beginning.

Πόσο φταίει η εργατική τάξη;- Ρένα Γιαννοπούλου

Πηγή:  Εργατικός Αγώνας

Πολλοί από μας το έχουμε πει, μετά από εκλογικές αναμετρήσεις τα αποτελέσματα των οποίων ήταν κατώτερα των προσδοκιών μας. Όταν λέω «εμείς», αναφέρομαι σε ανθρώπους που έχουν κρατήσει – και πάντα προσπαθούν να κρατούν – μια έντιμη, αγωνιστική, ριζοσπαστική στάση ζωής. Κάθε φορά λοιπόν που οι εκλογές δεν φαίνεται να επιβραβεύουν αυτή τη στάση των προσώπων αλλά και, κυρίως, των φορέων, είναι μεγάλος ο πειρασμός να πούμε ότι «φταίει ο λαός που δεν καταλαβαίνει» ή ακόμα και «ο κόσμος είναι άξιος της τύχης του».

Σ` ένα βαθμό, μια τέτοια αντίδραση είναι και κατανοητή και συγγνωστή. Είναι όμως τέτοια αποκλειστικά και μόνο στο βαθμό που εκφράζει μιαν άμεση, αυστηρά προσωπική και συναισθηματική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Όταν ακολουθήσει η ώριμη και ήρεμη σκέψη και εκτίμηση των αποτελεσμάτων, οπωσδήποτε δεν μπορείς να «κρατάς μούτρα» στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα για τη στάση τους. Και αν κάτι τέτοιο είναι μια φορά ανεπίτρεπτο σε προσωπικό επίπεδο, πολλώ δε μάλλον δεν συγχωρείται όταν εκφράζεται με τον πιο επίσημο τρόπο από το πολιτικό υποκείμενο που εκφράζει και καθοδηγεί την εργατική τάξη, από το ίδιο της το Κόμμα, το ΚΚΕ.

Δυστυχώς, κατά τις δύο πρόσφατες προεκλογικές περιόδους αλλά και μετά, σύμφωνα με το πνεύμα της πρώτης απόφασης της ΚΕ του ΚΚΕ για το – θλιβερό – εκλογικό αποτέλεσμα, διαφαίνεται ότι το πνεύμα αυτό έχει διαποτίσει την ίδια τη σκέψη των καθοδηγητικών οργάνων του ΚΚΕ. Είχε κανείς την εντύπωση ότι, με το δάχτυλο διαρκώς υψωμένο, το Κόμμα μάλωνε, «νουθετούσε», ενίοτε και φόβιζε τον ελληνικό λαό, ως προς τις επιλογές που θα όφειλε να κάνει. Κατά τον ίδιο τρόπο, με την ανακοίνωση της ΚΕ, μαλώνει το λαό και την εργατική τάξη, για τη λαθεμένη ψήφο της. Τονίζω το ρήμα «μαλώνει»: είναι άλλο πράγμα η καθοδήγηση που οφείλει να ασκεί το συνειδητό τμήμα, η συνειδητή πρωτοπορία της τάξης απέναντι στην τάξη – η οποία όμως αποτελείται από ενήλικες – και άλλο πράγμα να την αντιμετωπίζει ως να πρόκειται για «αεί παίδες», που πρέπει να τους τραβάς το αυτί …

Ας ξαναθυμηθούμε ορισμένα στοιχειώδη πράγματα για τη σχέση του Κόμματος και της εργατικής τάξης, του λαού και της πρωτοπορίας του: η συνείδηση της εργατικής τάξης, κάθε κοινωνικής τάξης, είναι αντανάκλαση της θέσης της στην παραγωγή, αλλά και το επίπεδο της ανάπτυξής της αντανακλά άμεσα τους κάθε φορά υλικούς όρους ζωής της. Θαρρώ ότι δεν πρέπει να αγνοήσουμε και την ιστορική παράδοση, η οποία διαμορφώνει, κατά ένα μέρος, την ιδιοσυστασία αλλά και την πολιτική συμπεριφορά ενός λαού. Για παράδειγμα, και ανεξάρτητα από το βαθμό ωρίμανσης των αιτημάτων που κάθε φορά έχει διατυπώσει η γαλλική εργατική τάξη, ουδείς μπορεί να της αμφισβητήσει την ικανότητά της να στήνει οδοφράγματα και να γράφει εξαίσια επαναστατικά θούρια! Κατά τον ίδιο τρόπο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ένα πνεύμα υγιούς απειθαρχίας απέναντι στην εξουσία (προφανώς την κάθε μορφής εκμεταλλευτική, άλλη δεν γνωρίσαμε στην Ελλάδα) που χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό.

Να συγκρουστούμε με όσους θέλουν να πάνε την κοινωνία πίσω-Κατερίνα Μάτσα

…να μην φοβόμαστε, και να συγκρουστούμε με τους όλους εκείνους που θέλουν να πάνε την κοινωνία πίσω. Να είμαστε έτοιμοι για ρήξεις και ανατροπές σε όλα τα επίπεδα. Να μιλάμε ανοιχτά, να μην το βάζουμε κάτω και να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, όπως κάνει και το 18 Άνω. Και έτσι θα προχωρήσουμε, μέσα από άλματα» η Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος – επιστημονικά υπεύθυνη του 18 Άνω, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του tvxs, με αφορμή την κρίσιμη κοινωνικοοικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας, αλλά και την «επίθεση πολιτικού χαρακτήρα» που συνεχίζει να δέχεται η συγκεκριμένη μονάδα απεξάρτησης, μέσα από κατηγορίες που αντιμετωπίζονται -εκτός των άλλων- με ανακρίσεις «ασφαλίτικου τύπου».

Πηγή:TVXS

Θεωρώ ότι ζούμε σε μια εποχή πολύ κρίσιμη απ’ όλες τις πλευρές, μια εποχή μεγάλης κρίσης οικονομικής και κοινωνικής.

Μέσα σε συνθήκες που αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη προξενώντας ανασφάλεια και φόβο σε όλους τους ανθρώπους που ξαφνικά είδαν, όχι μόνο τα εισοδήματά τους να μειώνονται τρομακτικά, αλλά και τα όνειρά τους, τις ελπίδες τους, όπως και τα σχέδιά τους, να μην μπορούν να υλοποιηθούν.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, εμφανίζονται και φαινόμενα κοινωνικής παθολογίας, δηλαδή, αυξάνονται οι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, αυτοκτονούν καθημερινά πολύ περισσότεροι άνθρωποι, αυξάνονται τα κρούσματα βίας.

Επίσης, αυξάνεται το ποσοστό των ανθρώπων που στρέφονται στις ψυχότροπες ουσίες, αλλά και σε άλλου τύπου εξαρτήσεις, σαν ένα μέσον διαφυγής από μία πραγματικότητα που δεν την αντέχουν.

Και ενώ όλα αυτά τα φαινόμενα, απαιτούν ένα σχέδιο αντιμετώπισης τους, από την πλευρά των κυβερνώντων, αλλά απαιτούν και τα μέσα για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο άμεσης παρέμβασης σε μια κατάσταση κρίσης, παρατηρούμε ότι συμβαίνει το αντίθετο!

Δηλαδή, η κοινωνία εμφανίζεται απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα φαινόμενα που εκφράζουν τη δική της κρίση, με ευθύνη αυτών που κυβερνούν.

Συγκεκριμένα, αυτό τον καιρό, παρακολουθούμε –εκτός των άλλων- μια τεράστια κρίση στην Υγεία.

Βλέπουμε καρκινοπαθείς να αφήνονται να πεθάνουν, επειδή οι εταιρείες δεν τους δίνουν τα φάρμακά τους, αφού ο προηγούμενος Υπουργός κ. Λοβέρδος, είχε δημιουργήσει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να διαλυθεί το σύστημα υγείας, για να διαλυθεί ο ΕΟΠΠΥ, ώστε, πλέον, δεν μπορούν να προσφερθούν τα στοιχειώδη, σε ότι αφορά την φροντίδα της υγείας των ανθρώπων.

Ακόμη, παρακολουθήσαμε αγωνιώδεις εκκλήσεις γιατρών και άλλων αρμόδιων σε νοσοκομεία, να λένε ότι δεν μπορούν να γίνουν χειρουργεία, αφού δεν υπάρχουν υλικά, ή ακόμα και συγγενείς ασθενών, να λένε ότι δεν έχουμε ούτε τα σεντόνια για τη νοσηλεία των συγγενών μας.

Mια κατάσταση, με λίγα λόγια, διάλυσης στον χώρο της Υγείας, μαζί και στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και στο χώρο των εξαρτήσεων, εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να δοθεί πολύ μεγάλη έμφαση.

Αντίθετα, βλέπουμε, εδώ και λίγο καιρό, συγκριμένα λίγο πριν από τις προηγούμενες εκλογές και μέχρι σήμερα, το 18 Άνω, η μεγαλύτερη δημόσια μονάδα απεξάρτησης, να δέχεται επίθεση πολιτικού χαρακτήρα, από τον προηγούμενο Υπουργό κ. Λοβέρδο με τη συνδρομή των ΜΜΕ, των φίλα προσκείμενων σε αυτόν.

Αυτή η επίθεση, είναι σε εξέλιξη, καθώς μάλιστα, οι επιθεωρητές δημόσιας υγείας κάνουν ανακρίσεις -θα έλεγα- ασφαλίτικου τύπου!

Διότι, δεν μπορεί ο επιθεωρητής υγείας να καλεί τον θεραπευτή του προγράμματος του 18 Άνω, ο οποίος προσπαθεί να βοηθήσει τον εξαρτημένο, με αυτόν τον τόσο δύσκολο και τόσο ευάλωτο ψυχισμό, και να τον ανακρίνει ρωτώντας ακόμα και σε ποια συνδικαλιστική παράταξη είναι, ή αν ανήκει σε κάποιο πολιτικό κόμμα.

Κράτος και παρακράτος οργανώνονται.Η Αριστερά και το εργατικό κίνημα;

 Του Γιώργου Παυλόπουλου

Τα όσα ζούμε δεν έχουν προηγούμενο. Όσα πρόκειται να ζήσουμε θα είναι συγκλονιστικά. Οι «απέναντι» το γνωρίζουν και ετοιμάζονται – τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους και είναι αδιαμφισβήτητα:

• Τόνοι χημικών, άγρια βία, ασφαλίτες και πράκτορες παντού. Απρόκλητες επιθέσεις στους διαδηλωτές και προληπτικές συλλήψεις. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και επικίνδυνα, δολοφονικά χτυπήματα κατά δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Τους προηγούμενους μήνες, οι κρατικές δυνάμεις καταστολής δεν άφησαν κανένα περιθώριο παρανόησης όσον αφορά στις προθέσεις τους και τις πολιτικές εντολές που τους έχουν δοθεί άνωθεν. Συνάδελφοί τους, από όλη την Ευρώπη και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έρχονται στην Ελλάδα προκειμένου να αποκομίσουν την απαραίτητη «τεχνογνωσία» για την καταστολή ανάλογων φαινομένων.
• Ενέδρες και εγκληματικές ενέργειες κατά των «μελαψών» και «αλλοφύλων» που ζουν και εργάζονται στην χώρα. Οργάνωση και δράση με μορφή συμμορίας του υποκόσμου, που έχει ενσωματώσει την εμπειρία των ναζί, των νεοναζί και άλλων παρεμφερών ομάδων. Ευθείες απειλές κατά της Αριστεράς και ξυλοδαρμός σε απευθείας μετάδοση από την TV στελεχών και βουλευτών της. Και όλα αυτά, με την πολιτική κάλυψη ενός κόμματος, της Χρυσής Αυγής, που μπήκε στη Βουλή με 7%.
• Στα εκλογικά τμήματα που βρίσκονται κοντά στην ΓΑΔΑ στους Αμπελόκηπους και στην έδρα των ΜΑΤ στην Καισαριανή, τα ποσοστά που συγκέντρωσε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές της 6^ης Μαΐου ξεπέρασαν το 20%. Ακλόνητες αποδείξεις για τις στενές σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στην αστυνομία και τις ειδικές δυνάμεις με το παρακράτος των νεοναζί – όπως, άλλωστε, και με τους επαγγελματίες προβοκάτορες που αναλαμβάνουν να διαλύσουν τις λαϊκές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις.
• Γνωστοί δημοσιογράφοι και γκουρού του συστήματος και των ΜΜΕ πυκνώνουν τις δημόσιες τρομοκρατικές παρεμβάσεις τους. Προειδοποιούν για μπλακ άουτ και θανάτους καταμεσής στον δρόμο εάν απορριφθεί η πολιτική που εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα. Δεν φείδονται ακόμη και αναλύσεων με τις οποίες δικαιολογούν – ως περίπου αναπόφευκτη – την αυτοδικία εναντίον όσων απειλούν τη δημόσια τάξη.

Τα αναβολικά του φασισμού- Δημήτρης Ψαρράς

 

Πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Ειρωνεία της τύχης. Έμελλε να είναι βουλευτίνα του ΚΚΕ (η Λιάνα Κανέλλη), η πρώτη που, μαζί με τη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ (τη Ρένα Δούρου), θα γινόταν δημόσιος στόχος της χρυσαυγίτικης βίας. Διαψεύστηκε έτσι με τραγικό τρόπο η προεκλογική βεβαιότητα της Αλέκας Παπαρήγα ότι μόλις μπουν οι ναζιστές στη Βουλή θα φορέσουν γραβατούλες και ταγεράκια και θα γίνουν καλά παιδιά.

Το δυστύχημα είναι ότι χρειάστηκε να δούμε «ζωντανά» στην τηλεόραση αυτό το ελάχιστο δείγμα πολιτικής δράσης της Χρυσής Αυγής για να καταλάβουν ακόμα και οι πιο αδιάφοροι ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτό τον «διάλογο» που έχει ανοίξει με τους ναζιστές, κάτω από τους κανόνες που ορίζει για την προβολή των κομμάτων ο εκλογικός νόμος και οι προδιαγραφές του ΕΣΡ.

– Δεν μας έφταναν τα εκατοντάδες θύματα των πογκρόμ που διοργανώνει η ναζιστική συμμορία εδώ και χρόνια.

– Δεν δώσαμε σημασία στις δικαστικές αποφάσεις που αφορούν την ποινική δράση των μελών της ούτε καθ στις δίκες που εκκρεμούν εις βάρος στελεχών της για αδικήματα βίας.

–Αψηφήσαμε ακόμα και την τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου Κακουργημάτων που επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο (απόφαση Ποινικού Τμήματος 1167/2010), σύμφωνα με την οποία δέκα μέλη της οργάνωσης, με επικεφαλής τον υπαρχηγό της, οργάνωσαν δολοφονική απόπειρα εναντίον ενός αριστερού φοιτητή.Όλα αυτά τα στοιχεία θα αρκούσαν για να θέσει κανείς εκτός δημοκρατικού πλαισίου τη Χρυσή Αυγή και τους εκπροσώπους της πολύ πριν αρχίσει η προεκλογική περίοδος των περασμένων εκλογών. Στην περίπτωσή της δεν έχει καμιά εφαρμογή η αρχή που θέλει τη δημοκρατία να είναι ανεκτική ακόμα και απέναντι στους εχθρούς της. Γιατί δεν είναι οι «ιδέες» της Χρυσής Αυγής που πρέπει να αποκρουστούν, αλλά οι ίδιες οι πράξεις της.

Γράφοντας πριν από τις περασμένες εκλογές, υποστήριζα ότι γι’ αυτό τον λόγο κανένας διάλογος δεν είναι δυνατός με τους ναζιστές.[1] Αυτό ισχύει και για μας τους δημοσιογράφους αλλά και για τους πολιτικούς που βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο δίλημμα. Φυσικά, όσοι αισθάνονται πολιτική συγγένεια με τον φύρερ της Χρυσής Αυγής μπορούν ελεύθερα να τον καλούν στις εκπομπές τους ή να τον προβάλλουν στις στήλες τους. Αλλά ας μην επικαλούνται την ανάγκη «διαλόγου» ή την «ελευθερία των απόψεων», γιατί η προπαγάνδιση των πογκρόμ δεν είναι «άποψη».

Θριάσιο Πεδίο: Ναυάγιο οι ζωές μας στο Σαρωνικό

»Συγνώμη Ελευσίνα…Την τελευταία φορά που πέρασα από τον εθνικό δρόμο ούτε ένα βλέμμα δεν έριξα.» Φ.Κουτσάφτης*

 του  Άρη Χατζηγεωργίου από την »Ε».

Θέλοντας να αποφύγουμε ακόμη μία συγνώμη και «ανάληψη της πολιτικής ευθύνης», πλησιάζουμε σήμερα από θαλάσσης τα νερά που βρέχουν τη μισή βιομηχανική παραγωγή της Ελλάδας. Το Θριάσιο Πεδίο, άλλωστε, συνεχίζει να κατοικείται από χιλιάδες ανθρώπους. Πολίτες που λόγω οικονομικής επιφάνειας έχουν ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία να διανύσουν 50 χιλιόμετρα για να βρουν «ανοιχτωσιά». Κι όμως…

Από τα 13 χιλιόμετρα της ακτής σε Ελευσίνα, Ασπρόπυργο και Σκαραμαγκά, είναι ζήτημα αν τα 700 μέτρα είναι ελεύθερα για να περπατήσει άνθρωπος χωρίς να πέσει πάνω σε βουνά από κατάλοιπα επεξεργασίας μετάλλων, μπαζώματα δεκαετιών και φρέσκα, τσιμεντάδικα, δεξαμενές και αγωγούς καυσίμων, διαλυτήρια πλοίων, στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Από τη θάλασσα όμως φαίνονται τα πάντα ή τουλάχιστον πολύ περισσότερα από εκείνα που επιμελώς κρύβονται από τον περαστικό του δρόμου.

Ο πλους ξεκινά πριν από το μεσημέρι από την άλλη άκρη της «πίσω αυλής», το λιμάνι του Πειραιά. Με φυσικούς και πολύτιμους συμπαραστάτες τον καπετάν Γιάννη Παντελάκη (που διέθεσε το φουσκωτό του για την περιήγηση) και τον καπετάν Γιώργη Τσακίρη – περισσότερο εξοικειωμένο με τις αντιξοότητες και τα στρατιωτικά παραγγέλματα προς το πλήρωμα του σκάφους:

Κρανίου… Μανχάταν

 

Κοντέινερ, δεξαμενές, σπίτια… Όλα απαραίτητα, αλλά με ποια διάταξη;

 Αμέσως μετά την «μπούκα» του κεντρικού λιμένα, που μας θυμίζει γελαστές αναχωρήσεις και σκυθρωπές επιστροφές από νησιά, απλώνεται κοροϊδευτικά μπροστά μας η «γλώσσα» των 640 κενών στρεμμάτων της Δραπετσώνας. Εδώ λειτουργούσαν έως τη δεκαετία του ’90 τα Λιπάσματα, η μεγαλύτερη χημική βιομηχανία της χώρας, και άλλα εργοστάσια. Τέσσερα κτίρια διασώθηκαν την τελευταία στιγμή, τα υπόλοιπα ισοπεδώθηκαν και σχέδια απλώθηκαν για να χτιστεί εδώ ένα «Μανχάταν» από τους ιδιοκτήτες της γης (τώρα κυρίως Εθνική Τράπεζα και ΑΓΕΤ). Ομάδες ενεργών πολιτών ενεργοποιήθηκαν ζητώντας να απαλλοτριωθεί η έκταση για να γίνει πάρκο πρασίνου, ο τοπικός δήμος προσπάθησε να φέρει συμβιβαστική λύση με πολεοδόμηση ενός μέρους της έκτασης. Τίποτε όμως δεν προχώρησε (προτεραιότητα προφανώς είχαν οι ανταλλαγές γης και εξυπηρετήσεις προς μονές και ποδοσφαιρικές ομάδες) και η έκταση παραμένει αχανής, στεγνή και έρημη.

Η θάλασσα γεμάτη σακούλες και ξύλα επιβάλλει προσοχή στον τιμονιέρη καθώς προχωρούμε προς Κερατσίνι. Χιλιάδες οι κάτοικοι κι εδώ, εκατοντάδες οι πολυκατοικίες μέχρι εκεί που χάνεται το μάτι στα φαλακρά βουνά, αλλά πρόσβαση στην ακτή καμιά. Την ανθρώπινη παρουσία υποκαθιστούν φαντασιακά οι τεράστιοι γερανοί-cyborg που φορτοεκφορτώνουν χιλιάδες κοντέινερ στο Νέο Ικόνιο. Η μυρωδιά της Ψυττάλειας μάς συνοδεύει καθώς πλησιάζουμε στο Πέραμα. Αλλη έκπληξη εδώ: Τα ναυπηγεία έχουν πιάσει και το τελευταίο εκατοστό της ακτής, μπαζώματα προσπαθούν να δώσουν παραπάνω χώρο, ενώ το βουνό κοντεύει να κρυφτεί από οικοδομές των επτά και οκτώ ορόφων. Τουλάχιστον οι ένοικοί τους θα μπορούν να απολαμβάνουν θέα εφάμιλλη του Ξέρξη όταν παρακολουθούσε τη ναυμαχία της Σαλαμίνας…

Χαλυβουργική, αγέλαστος πέτρα-Xριστίνα Kοψίνη

Εφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Mόνο όταν βρεθείτε στις εγκαταστάσεις της Ελληνικής Χαλυβουργίας, στον Ασπρόπυργο, μπορείτε να καταλάβετε γιατί τα περισσότερα ρεπορτάζ αναφορικά με τη μεγαλύτερη απεργία της δεκαετίας (πραγματοποιείται εδώ και 7,5 μήνες, σε μία από τις ελάχιστες εναπομείνασες βιομηχανίες της χώρας) γίνονται τηλεφωνικώς. Διότι η περιοχή δεν βιώνεται παρά μόνο ως πέρασμα για να φύγεις προς την Πελοπόννησο. Φτάνεις στον Ασπρόπυργο και θέλεις να απομακρυνθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να μη βλέπεις την ασχήμια, να μην οσμίζεσαι την καταστροφή που επέφερε σε αυτούς τους πανάρχαιους τόπους η βιομηχανική άνθηση -μια φορά κι έναν καιρό- της ελληνικής οικονομίας.

Πέντε βήματα από τον Πειραιά και είναι σαν να βρίσκεσαι σε άλλον κόσμο. Μπροστά στον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα, το Πέραμα και το Κερατσίνι μοιάζουν παράδεισος. Εκεί στα 300 μέτρα από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις, κάτω από τα χαμόσπιτα που απλώνονται σε όλη την περιοχή από την Αττική Οδό μέχρι το λιμάνι, ξεχωρίζουν: τα φουγάρα και τα επιβλητικά γραφεία της Χρυσής Αυγής, η οποία έσπευσε να εκδηλώσει τη συμπαράστασή της στους απεργούς. Και όπως θα διαπίστωνε ίσως ο Σκοπελίτης, φωτογράφος εκ Μυτιλήνης, ακόμη και τα «πέλματα των αγαλμάτων» σκιάζονται σε αυτήν την ασχήμια. «Πάρε αυτό το βίντεο να δείξεις πώς δουλεύουμε, επί τόπου, μέσα στο χυτήριο, στη φωτιά» με προέτρεψε ένας εργαζόμενος. Τι να δείξω; Πως όλη αυτή η ανάπτυξη, εντός της ΟΝΕ, και την ώρα που υπερασπίζουμε την παραμονή μας στο ευρώ, θυμίζει καπιταλισμό ασιατικού τύπου;

Αυταπάτες για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών

Ας μη δημιουργούνται αυταπάτες σχετικά με τον Ισπανικό δανεισμό

Του Τάσου Σταυρόπουλου*

«Eπειδή οι εξελίξεις με τη διάσωση των Ισπανικών τραπεζών έχουν παρουσιασθεί στην Ελλάδα ως ένδειξη θετικής διαφοροποίησης της Ευρωπαϊκής πολιτικής προς τις υπερχρεωμένες περιφερειακές χώρες και επειδή στον κεντρικό πολιτικό διάλογο, από διάφορες πλευρές και με διαφορετικό τρόπο, καλλιεργείται η, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνη αυταπάτη ότι είναι δυνατόν να λυθούν τα προβλήματα της χώρας μας και των εργαζομένων στα πλαίσια της Ευρωζώνης, ας πάρουμε υπόψη τα παρακάτω στοιχεία από τις Ισπανικές εξελίξεις του Σαββατοκύριακου:

 Πρώτο: Παρότι το πρόγραμμα είναι εξειδικευμένο και αφορά σε κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών μόνο κι όχι του κρατικού προϋπολογισμού, θα υπάρχει συνολική εποπτεία όχι μόνο των τραπεζών αλλά και συνολικά της Ισπανικής δημοσιονομικής πολιτικής, όπως δήλωσαν σήμερα ο Ισπανός Επίτροπος Ανταγωνισμού Αλμούνια και ο Γερμανός Υπουργός Οικονομίας Σόιμπλε, σε αντίθεση με όσα υποστήριζε για εσωτερική κατανάλωση μέχρι πριν λίγες ώρες ο Ισπανός Πρωθυπουργός Ραχόι.

 Δεύτερο: Παρότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών προέρχεται μόνο από Ευρωπαϊκούς πόρους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα συμμετέχει στη διαδικασία εποπτείας της Ισπανικής οικονομίας, χωρίς καν να έχει συμμετάσχει ούτε καν με ένα ευρώ.

 Τρίτο: Είναι αλήθεια ότι στην περίπτωση της Ισπανίας δε θα υπάρχει τρόικα. Για τον απλούστατο λόγο ότι η τρόικα έγινε Κουαρτέτο. Πλάι στην ΕΕ, στο ΔΝΤ, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα θα είναι παρόν και το ανώτατο συντονιστικό όργανο του Ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου, η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή (European Banking Authority).

 Tέταρτο: Κατά τα άλλα η Ευρωπαϊκή Ένωση επαναλαμβάνει ακριβώς αυτό που έκανε και στην περίπτωση της Ιρλανδίας πριν από ένα περίπου χρόνο. Προκειμένου να προστατεύσει τις δικές της τράπεζες και μεγάλες ομάδες επενδυτικού κεφαλαίου που είναι μεγαλομέτοχοι των ισπανικών τραπεζών, αποκλείει τη λύση της πτώχευσης των τραπεζών που στο κάτω -κάτω θα ήταν και σύμφωνη με την καθαρή θεωρία του νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού. Αντί γιʼ αυτό μετατρέπει μια κρίση των τραπεζών σε κρατική κρίση δανεισμού, που θα επιβαρύνει τελικά τους άγρια φορολογούμενους εργαζόμενους. Είναι τραγικό ότι επιβλήθηκε στην Ισπανική κυβέρνηση να φέρει ο κρατικός προϋπολογισμός την ευθύνη για την αποπληρωμή του δανεισμού στις Ιδιωτικές τράπεζες της Ισπανίας.

Το κουβάρι της Συρίας

 

Πηγή:cynical

 

Στη Συρία τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια πολύ άσκημη τροπή. Μετά το πρωτοφανές για την αγριότητά του, μακελειό στις 25 Μαΐου στην πόλη Houla, με τους εκατό και πλέον σφαγιασθέντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων γυναίκες και παιδιά, την περασμένη Τετάρτη, (6/6), είχαμε και ένα δεύτερο, στο μικρό χωριό al-Qubair κοντά στην πόλη Hamah, με 78 νεκρούς, η πλειονότητα των οποίων ήταν και πάλι άμαχοι, 20 γυναίκες και ισάριθμα παιδιά. Εδώ και 15 περίπου μήνες, από την απαρχή της εξέγερσης, ο αριθμός των θυμάτων υπολογίζεται στις εννιά με δέκα χιλιάδες.

Παρά την ετοιμότητα με την οποία το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο, (συνασπισμός διαφόρων ομάδων της αντιπολίτευσης με έδρα το Λονδίνο), απέδωσε τις σφαγές σε παραστρατιωτικές οργανώσεις που πρόσκεινται στον Πρόεδρο Άσαντ, πληροφορία την οποία αναμεταδίδουν με ευκολία τα περισσότερα ειδησεογραφικά πρακτορεία, εν τούτοις κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να αποδειχτεί. Και τούτο, διότι αφ’ ενός στη Συρία επικρατεί το χάος, με διάφορες ένοπλες ομάδες και της Αλ-Κάιντα συμπεριλαμβανομένης, να δρουν ανενόχλητες, αφ’ ετέρου τέτοιες ενέργειες τυφλής βίας θα επιβάρυναν ακόμα περισσότερο τη θέση του καθεστώτος, και μάλιστα την παραμονή της επίσκεψης Ανάν, καθώς θα επιτάχυναν τις διαδικασίες για την ανάληψη άμεσης στρατιωτικής επέμβασης, κάτι που ο μεν Άσαντ απεύχεται, η δε Δύση διακαώς επιθυμεί, και θα ήταν έτοιμη να το πράξει, όπως και στην περίπτωση της Λιβύης, αν το δρόμο δεν τον έφραζαν διάφορα …αν.

Το κυριότερο είναι η σθεναρή αντίσταση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, υπό μορφήν βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, της Ρωσίας και της Κίνας, ειδικά δε της πρώτης, λόγω της ιδιαίτερης σχέσης που διατηρεί διαχρονικά με το καθεστώς, ως προμηθεύτριας οπλικών συστημάτων, αλλά και λόγω της ναυτικής βάσης, της μοναδικής, που διατηρεί στη Μεσόγειο, και συγκεκριμένα στην πόλη Ταρσό. Μια ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ θα αποδυνάμωνε τη θέση της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή καθώς και την πρόσβασή της στα πετρέλαια της περιοχής.

Η νεκρανάσταση της τελευταίας Ουτοπίας Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Εφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μέχρι την περασμένη Κυριακή, η Γερμανία εμφανιζόταν πολιτικά απομονωμένη. Τσακισμένη από το Μνημόνιο, η Ελλάδα βάδιζε σε εκλογές που θα μπορούσαν να αναδείξουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στον Δυτικό κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ισπανία βρισκόταν στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης παρότι δεν είχε το «σπάταλο κράτος» της Ελλάδας και εφάρμοζε επί τρία χρόνια εξοντωτική λιτότητα, σαν καλός μαθητής του Βερολίνου – με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε; Παρά την επαπειλούμενη διάλυση της Ευρωζώνης, όμως, η Αγκελα Μέρκελ επέμενε στον ρόλο της άτεγκτης «φράου Λιτότητα», ασυγκίνητη από τις κραυγές των «μίστερ Ανάπτυξη», σαν τον Φρανσουά Ολάντ και τον Μπαράκ Ομπάμα.

Ακόμη και ένας πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, όπως ο Γιόσκα Φίσερ, βγήκε από τα ρούχα του: «Η Γερμανία κατέστρεψε τον εαυτό της, αλλά και την ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, δύο φορές τον εικοστό αιώνα», έγραφε σε άρθρο του. «Θα ήταν τραγικό και ειρωνικό ταυτόχρονα, αν μια Γερμανία που κατάφερε να ορθοποδήσει οδηγούσε, με ειρηνικά μέσα και με τις καλύτερες των προθέσεων, στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής τάξης για τρίτη φορά».

Ωστόσο, την περασμένη Δευτέρα το σκηνικό άλλαξε, καθώς η Γερμανία εμφανίστηκε έτοιμη για μια εντυπωσιακή ρελάνς. «Εχω πει κατ’ επανάληψη ότι στην Ευρωζώνη χρειαζόμαστε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη», δήλωσε η Αγκελα Μέρκελ σε συνάντηση με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Την ίδια μέρα, το Βερολίνο άφηνε να διαρρεύσει στον διεθνή Τύπο ότι ετοιμάζεται να κόψει τον γόρδιο δεσμό του χρέους με ένα «μεγάλο σχέδιο», που θα ξαναφέρει στην ημερήσια διάταξη την ξεχασμένη ιδέα περί Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μάθαμε, μάλιστα, ότι προς την κατεύθυνση αυτή εργάζεται ήδη πυρετωδώς η «Ομάδα των Τεσσάρων» – των επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Eurogroup.

Κον-Μπεντίτ.Ο οικολόγος του ΝΑΤΟ, των πυρηνικών και της Ε.Ε

ragazzi*

“Ταμείο κατά της Αγριότητας” για τους φτωχούς Έλληνες ιθαγενείς προτείνει ο Κον-Μπεντίτ

Πηγή: mediaoasis

Ψίχουλα φιλανθρωπίας προτείνει ο Κον-Μπεντίτ για τους Έλληνες: 50 ευρώ το μήνα για κάθε παιδί που η οικογένειά του ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή ενάμισι ευρώ την ημέρα, δηλαδή ένα τζίζμπουργκερ (απ’τα McDonalds γιατί στα Goody’s κάνει δύο ευρώ) και μισό ποτήρι γάλα (γιατί ένα γεμάτο ποτήρι θα ήταν εξτρεμισμός).

Όχι μόνο αντιδραστική αλλά παιδαριώδης αποκαλύπτεται η πολιτική σκέψη του ηγέτη των Ευρωπαίων Πρασίνων στη συνέντευξη που παραχώρησε στο “Βήμα” αυτή την Κυριακή. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τη θέση του “τρίτο δρόμο… ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τυφλά το μνημόνιο και εκείνους που το απορρίπτουν τελείως” και αυτό το δρόμο συνιστά να ακολουθήσουν οι Έλληνες Πράσινοι ώστε να απαλυνθεί “το κοινωνικό σοκ” που προκάλεσε το μνημόνιο. Έτσι, ζητά να ιδρυθεί, με χρηματοδότηση από την ΕΕ, ένα “ταμείο κατά των αγριοτήτων” για τους πάμπτωχους.

Ο άλλοτε “Κόκκινος Ντάνι” δεν διστάζει να παίξει το χαρτί της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού: αν ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρήσει σε μονομερή καταγγελία του μνημονίου, λέει, ότι θα προκύψει χάος και “μια δυνατή διέξοδος από αυτό θα ήταν η επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας”.

“Στα μάτια των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι καν αριστερός”, συνεχίζει ο Κον-Μπεντίτ και εξηγεί ότι οι σχέσεις του με την ελληνική Αριστερά ήταν από καιρό τεταμένες: “Εγώ ήμουν κατά του Μιλόσεβιτς και της Σερβίας, οι Έλληνες αριστεροί υπέρ. Τότε τουλάχιστον ήταν πολύ εθνικιστές”.

Σωτηρία του λαού ή του ευρώ; Γιάννης Ελαφρός

 Σωτηρία του λαού ή του ευρώ;H πρόκληση για την Αριστερά

εφημ.ΠΡΙΝ

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εν αρχή είναι το δίλημμα. Από τα περισσότερα ΜΜΕ αναδεικνύεται το «Σαμαράς ή Τσίπρας». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Α. Τσίπρας λανσάρει το «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», προωθώντας ένα νέο δικομματισμό – διπολισμό, όπως με το κουραστικό και απωθητικό παιχνίδι με το ντιμπέιτ. Είναι όμως αυτό το δίλημμα; Καταρχήν, υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται, με μεγαλύτερη μαχητικότητα και συνέπεια μάλιστα κατά του μνημονίου και της επίθεσης καπιταλισμού και μαύρου μετώπου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τα δεκανίκια τους), όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πέρα απ’ αυτό, η αντίθεση και η ελπίδα του λαού δεν τελειώνει στο Μνημόνιο, πολύ περισσότερο σε μια τυπική του κατάργηση που θα αφήνει αλώβητα τα περισσότερα από τα μέτρα του, για πιο ευνοϊκούς καιρούς.

Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών και της επόμενης περιόδου είναι: θα σαρώσει ο λαός όλα τα μέτρα της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης ή θα μπει σε μια περίοδο επαναδιαπραγμάτευσης και τελικά υποταγής; Κι αυτό, όλο και περισσότερο γίνεται καθαρό ότι συμπυκνώνεται στο δίλημμα «Σωτηρία του λαού ή του ευρώ; Μνημόνιο 3 (όπως κι αν το βαφτίσει κανείς) ή ανατροπή;».

Η απάτη της επαναδιαπραγμάτευσης Σαμαρά και Βενιζέλου, που έπρεπε να συρρικνωθούν εκλογικά για να ανακαλύψουν ότι τα κανιβαλικά μέτρα δεν είναι μονόδρομος όπως μας έλεγαν, είναι ξεκάθαρη. Οι «κόκκινες γραμμές» Κουβέλη, που ξεκινά από την υποχρεωτική παραμονή της χώρας στο ευρώ, είναι πιο λεπτές και από τις λεκτικές τρίχες του Ψαριανού. Αλλά, εμπνέει άραγε για πραγματική κατάργηση του μνημονίου και σύγκρουση για τη νίκη, η δήλωση του Α. Τσίπρα από την Σπάρτη: «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη και εγγυόμαστε να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση»! Και με την Μέρκελ; Όταν η ΕΕ, με την καθοδήγηση του Δ Ράιχ, στραγγαλίζει την Ισπανία, η «ελπίδα μας» ο γάλλος σοσιαλιστής Μοσκοβισί απειλεί κι αυτός τον ελληνικό λαό και ο «φίλος» Ομπάμα ξεκαθαρίζει ότι και οι ΗΠΑ απαιτούν την Ελλάδα χειροπόδαρα δεμένη μέσα στο ευρώ, η «συνεργασία με τους εταίρους» δεν ακούγεται σαν προεκλογική απόπειρα εφησυχασμού των ψηφοφόρων, αλλά σαν επιλογή συμβιβασμού, πριν καν δοθεί η μάχη.

Ηγεμονία και εξουσία, κρίση και μαρξισμός – Αλέξανδρος Χρύσης

Πηγή: aristeroblog

Επιτρέψατέ μου, συμμετέχοντας στις πολιτικές πολιτιστικές ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2012 της νεολαίας «Κομμουνιστική Απελευθέρωση», να ξεκινήσω τη σημερινή σύντομη εισήγησή μου σε έναν προσωπικό τόνο. Ανήκω σε μια γενιά, που συγκροτήθηκε ιδεολογικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές αυτής του 1980, μελετώντας και συζητώντας, πέραν των άλλων, και για τη λεγόμενη ‘κρίση του μαρξισμού’. Θυμούμαι χαρακτηριστικά το εμβληματικό για την εποχή κείμενο του Louis Althusser, «Επιτέλους [ξέσπασε] η κρίση του μαρξισμού», που είχε συμπεριληφθεί και στη μικρή συλλογή κειμένων του Althusser με τον τίτλο Για την κρίση του μαρξισμού, μια συλλογή που κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις Αγώνας», στην Αθήνα του 1980. Γύρω από τέτοιου είδους θεματικές, εκτυλίσσονταν τότε οι σφοδρές ιδεολογικές διαμάχες στο χώρο της Αριστεράς, και ιδιαιτέρως της σπουδάζουσας νεολαίας, ανάμεσα σε ευρωκομμουνιστές της Β! Πανελλαδικής και ‘ορθόδοξους’ μαρξιστές της ΚΝΕ, ανάμεσα σε μαοϊκούς υποστηρικτές της πολιτιστικής επανάστασης και σε τροτσκιστές οπαδούς της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης κοκ.

Δεν πέρασε, βεβαίως, χρόνος πολύς, καθώς τη συζήτηση για την κρίση του μαρξισμού, που άλλοι την δέχονταν σαν ευλογία και άλλοι -΄όπως και ο ομιλών- αρνούνταν να την αποδεχθούν ως πραγματικότητα, διαδέχθηκε η καλπάζουσα κρίση των καθεστώτων του λεγόμενου ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’, η οποία στο τέλος της δεκαετίας του 1980 θα οδηγήσει στην πτώση του τείχους του Βερολίνου και λίγο μετά στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αργήσαμε, ίσως, να συνειδητοποιήσουμε, και ακόμη περισσότερο να αξιολογήσουμε πολιτικά, το γεγονός ότι την ίδια περίοδο, που πολλοί από μας, παγιδευμένοι στον ιδεολογικό μικρόκοσμό μας ανταλλάσσαμε τα άσφαιρα πυρά μας, ο ίδιος ο καπιταλισμός βυθίζονταν σε μια βαθιά δομική κρίση, στην οποία επιχείρησε να απαντήσει με το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα, με ένα βαθύ πρόγραμμα αντιδραστικών δομικών αναδιαρθρώσεων, τις συνέπειες και προεκτάσεις του οποίου, σε όλα τα επίπεδα του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού, βιώνουμε, πλέον, με δραματικό τρόπο στις μέρες μας.

1. Βρισκόμαστε, λοιπόν, σήμερα εδώ, προκειμένου να προβληματιστούμε, κατά το δυνατόν συλλογικά, όχι για την κρίση του μαρξισμού, αλλά για αυτή του καπιταλισμού, όπως τη διανύουμε εδώ και μερικά χρόνια. Από την πλευρά μου, άλλωστε, κρίνω εξαρχής σκόπιμο να διευκρινίσω ότι, όπως και στα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά για άλλους λόγους σήμερα, αντιμετωπίζω το μαρξισμό όχι ως θεωρία σε κρίση, αλλά ως την κατ’ εξοχήν κριτική θεωρία, ως κριτική θεωρία της πάλης των τάξεων, ειδικότερα μάλιστα αυτής που εκτυλίσσεται μεσούσης της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών, προφανώς και της ελληνικής.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Δεκαοκτώ χρόνια απουσίας

Δεκαοκτώ χρόνια από το θάνατο του μεγάλου συνθέτη

«Οποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά». (Από «Τα Σχόλια του Τρίτου», 30/7/1978).

Εφημ. Ριζοσπάστης

Υπήρξε δημιουργός ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος, που συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική, δημιουργώντας έτσι ένα «νέο» ήχο, ένα «νέο» τραγούδι που έχει τις ρίζες του τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Ο Μάνος Χατζιδάκις, με την υψηλή αισθητική και την προσωπική ευαισθησία του, την οξεία κριτική ματιά του, την αγάπη του για το λαό και με την απόφασή του να μη συμβιβαστεί με την εξουσία και τις απαιτήσεις της, μπόρεσε να αποτυπώσει με κριτικό ρεαλιστικό τρόπο την ελληνική κοινωνία, καταθέτοντας ένα έργο σπουδαίο, πολύτιμο, μοναδικό. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δεκαοκτώ χρόνια από εκείνο το απόγευμα της 15ης Ιουνίου του 1994, που «άρχισε το ταξίδι του προς τα άστρα». Η απουσία του πικρή. Η «παρουσία» του πάντα φωτεινή. Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι εδώ, θα είναι πάντα εδώ όσο υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούν τα τραγούδια του, που διψούν για ομορφιά, που αντιστέκονται, ελπίζουν και αγωνίζονται για μια ανθρώπινη κοινωνία. 

Ο Μάνος Χατζιδάκις, δημιουργός που έβαλε τη σφραγίδα του στον πολιτισμό μας, υπήρξε πάνω απ’ όλα κορυφαίος αναμορφωτής του ελληνικού τραγουδιού, δρομολογώντας το σε νέους μουσικούς ορίζοντες. «Το τραγούδι», έλεγε, «δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας -αφού γεννήθηκα τον ίδιο καιρό με σας και μες στον ίδιο χώρο- που θα φωτίσω τις κρυφές αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα -αν είναι δυνατόν- ο εφησυχασμός σας…».

Ο ίδιος έλεγε, πως «η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα… Η τέχνη υπάρχει, διότι ανατέμνει τη λειτουργία του ανθρώπου. Του κινητοποιεί τις ευαισθησίες του. Τις αληθινές του ευαισθησίες. Οχι τις επικαιρικές. Η τέχνη συμπληρώνει τον άνθρωπο, τον βοηθά να αισθανθεί, έστω και για λίγο, προς τα πού πρέπει να τείνει. Η μεγάλη τέχνη εννοώ». Και πίστευε «στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων και όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας».

Η σφοδρότητα των τυφώνων-Θανάσης Σκαμνάκης

Πηγή: aristeroblog 

Επέρχονται γεγονότα και καιροί διαφορετικοί. Για το καλύτερο και για το χειρότερο. Τα μέτρα με τα  οποία ζήσαμε και εκπαιδευτήκαμε αυτά τα χρόνια δεν φτάνουν για να υπολογίσουν όσα πρόκειται να ζήσουμε. Οι ονειροπόλοι μπορούν να αισθάνονται τον εαυτό τους δικαιωμένο, αν αυτό δεν είναι εν τέλει ματαιοδοξία. Αλλά κι εκείνοι δεν μπορούν να φανταστούν την πολλαπλή βιαιότητα που περιέχει η συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Όσοι νομίζουν πως οι κοινωνικές αλλαγές, πολύ περισσότερο ανατροπές, είναι ένας περίπατος σε ανθισμένο τοπίο, τώρα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τη σφοδρότητα τυφώνων. Όσοι ονειρεύονται εξεγέρσεις θα κληθούν να ζήσουν την ένταση των κρίσεων (και με τις δυο έννοιες) που ορίζουν το μέλλον.

Όσοι συνήθισαν να παίζουν με τον καιρό αναβάλλοντας αποφάσεις και φιλοκαλώντας με περίπλοκα λόγια, τώρα θα κληθούν να σκεφτούν, να μιλήσουν και να δράσουν σε συμπυκνωμένο χρόνο. Όσοι έπαιζαν με τον κοινωνικό πόλεμο τώρα θα κληθούν σε κανονική στράτευση.

Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται απειλές κι ελπίδες. Δεν είναι όπως άλλοτε, αφηρημένες σκέψεις που εκτοξεύονται προς κατανάλωση φόβου ή αυταπατών. Τείνουν να γίνουν υλική πραγματικότητα η οποία εισδύει στο μυαλό και τον ψυχισμό των ανθρώπων.

Είτε θυμώνουν κι αγανακτούν, είτε φοβούνται και λουφάζουν, είτε εξεγείρονται και στρατεύονται, είτε αγωνιούν και μελαγχολούν, οι άνθρωποι βρίσκονται ύστερα από πολλές δεκαετίες σε κατάσταση ετοιμότητας. Ελπίζοντες ή απελπισμένοι, δεν μπορούν να ελεγχθούν από τους πρετεντέρηδες που δείχνουν, για πρώτη φορά, όπως στ’ αλήθεια είναι, κοντοί, μικροί και ανήμποροι.  

Η Έκθεση της ΕΤΕ για την Δραχμή ή η Έκθεση της Πεντάρας

Πηγή : Το Μέτωπο

Του Κώστα Παπουλή

 Είναι γνωστό ότι όταν σε μία εξίσωση ή συνάρτηση, εισάγουμε λάθος τιμές για ορισμένες μεταβλητές, τότε έχουμε σίγουρα λάθος αποτέλεσμα, ακόμη και αν η εξίσωση ή η συνάρτηση είναι σωστή. Σε γενικές γραμμές αυτό γίνεται με την έκθεση της ΕΤΕ. Χρησιμοποιεί δυο βασικές εξισώσεις (σελ.15), πάνω στις οποίες κάνει δύο απόλυτα λανθασμένες παραδοχές, ενώ στην έκθεση σοβεί πλήθος αλμάτων, λογικών, οικονομικών, αλλά και αριθμητικών «μαγειρεμάτων», καθώς επίσης και «πορισμάτων» που δεν εξάγονται από το αναλυτικό της μέρος (βλ. π.χ. στη σελ. 6, τις δύο τελευταίες προτάσεις της

δεύτερης παραγράφου, περί των επιπτώσεων σε κοινωνικές ομάδες, τραπεζικά δάνεια κ.α., και τις σελ. 8-9 ), αλλά είναι προϊόντα του «κοινού νου». Έτσι γίνεται σαφές, ότι σκοπός της έκθεσης δεν είναι άλλος παρά η σπορά «τρομοκρατίας», για το ενδεχόμενο επιστροφής στην δραχμή.

Μια αθέτηση πληρωμών και μια επιστροφή στη δραχμή ενεργοποιεί δύο «κενά», ή δυο χρηματοδοτικούς περιορισμούς, όπως επισημαίνεται και στην έκθεση. Το ένα είναι το χρηματοδοτικό κενό του δημοσίου και το άλλο είναι το συναλλαγματικό κενό του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Η κεντρική και λάθος «ιδέα» της έκθεσης χτίζεται πάνω στο πρώτο κενό. Αφού υποθέτει μια αθέτηση πληρωμών της τάξης του 80% του δημοσίου χρέους, αμέσως μετά δέχεται ότι ξεκινάει η αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων. Δηλαδή, την Δευτέρα, το ελληνικό κράτος κάνει στάση πληρωμών και την Τρίτη αρχίζει να καταβάλλει τόκους και χρεολύσια. Αποκλείει, επομένως, το ενδεχόμενο η χώρα μας να προχωρήσει σε πλήρη αναστολή πληρωμών για ένα διάστημα κάποιων ετών, που άλλωστε είναι θέση αρκετών κομμάτων. Η Ελλάδα, όπως δέχεται και η έκθεση, δεν θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα μετά από μια στάση πληρωμών. Μέχρι να «συνέλθει» η οικονομία της, να ανακάμψει δηλαδή από την βαθιά ύφεση, να αποκατασταθεί η εγχώρια αποταμίευση, ώστε το κράτος να δανείζεται από το εσωτερικό όπως παλαιότερα, και έτσι να μην χρηματοδοτεί νομισματικά το σύνολο του ελλείμματος, είναι αναγκασμένη να παγώσει κάθε εξωτερική πληρωμή.

Το πάγωμα των εξωτερικών πληρωμών είναι αναγκαστικό και ανεξάρτητο, τόσο από το ποσοστό του εξωτερικού χρέους που θα εξοφλήσει μελλοντικά, όσο από τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει αυτή η «αναδιάρθρωση» ή η «διαγραφή» του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους. Έχοντας σύμμαχο το διεθνές δίκαιο, με βάση την οικονομική της κατάσταση, μην έχοντας συνάμα και πρωτογενές πλεόνασμα, βρίσκεται σε «κατάσταση ανάγκης». Οι «διαπραγματεύσεις» άλλωστε, για την διαγραφή τμήματος του χρέους της τάξης του 80%, δεν μπορούν να γίνουν σε μία νύχτα. Στην Αργεντινή πήραν τρία χρόνια. Αντίθετα όμως με αυτήν την κοινή λογική, η ΕΤΕ υποθέτει ότι την ακριβώς επομένη μέρα μιας στάσης πληρωμών και εξόδου από το ευρώ, το δημόσιο θα τυπώνει χρήμα για να καλύπτει: α) το πρωτογενές έλλειμμα, β) τους τόκους του δημοσίου χρέους, εσωτερικούς και εξωτερικούς, γ) τα χρεολύσια που λήγουν!, και δ) ακόμη και την κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών.

Έτσι το δημόσιο έλλειμμα γίνεται 12% του ΑΕΠ (3,5% πρωτογενές και 8,5% τόκοι) και σε αυτό το έλλειμμα που καλύπτεται με εκτύπωση χρήματος, προστίθεται μία ακόμη άγνωστη ποσότητα χρήματος (δεν μας λέει η έκθεση πόση είναι) για τα γ και δ, που ιδίως για το γ πρέπει να είναι πολύ μεγάλη. Συνεπώς, ο πληθωρισμός απογειώνεται και φτάνει στο 32%, με τάση ανόδου. Εξ αιτίας αυτού του πληθωρισμού, οι τόκοι γίνονται 8,5% του ΑΕΠ. Χωρίς να μας το λέει, η έκθεση, πρέπει να υποθέτει μεγάλη άνοδο των επιτοκίων του εσωτερικού δημοσίου χρέους λόγω του πληθωρισμού και λιγότερο αλλαγή των επιτοκίων του εξωτερικού χρέους, μια που με την αθέτηση πληρωμών, την υποτίμηση κλπ, το χρέος γίνεται 94% του ΑΕΠ, άρα έχουμε ένα νέο επιτόκιο μεγαλύτερο από 9%, δηλαδή τρεις περίπου φορές πάνω από το σημερινό.

ΙSKRA: Γιατί το κάνετε αυτό βρε σύντροφοι;

Ιστορική ανάγκη η συνεργασία των δυνάμεων της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς

ΣΥΓΧΟΡΔΙΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΙΖΑ:Δ. Γόντικας – Γ. Μαρίνος – ΕΛ. Μπέλλου

Πολύ πιο διακριτική η Αλέκα Παπαρήγα

Η Iskra αναδημοσιεύει τις ομιλίες ορισμένων κεντρικών στελεχών του ΚΚΕ όπως αυτές καταχωρήθηκαν στο «Ριζοσπάστη» και τις συνοδεύει με ένα σχόλιο του «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ», το οποίο έχει ως εξής:

Προξενεί κατάπληξη ότι σε συγχορδία, αν και με διαφορετικούς τόνους, ύφος και «επιχειρήματα», τα κεντρικά στελέχη του ΚΚΕ επιτίθενται συντονισμένα στον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν αναγορεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κύριο μέτωπο του ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές.

Την ίδια ώρα που το αστικό αντιδραστικό κατεστημένο στην Ελλάδα και την ΕΕ «δαιμονοποιεί» τον ΣΥΡΙΖΑ και του προσάπτει χίλιες δυο επιδιώξεις ανατροπής, την ίδια ώρα βλέπουμε κεντρικά στελέχη του ΚΚΕ να εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου ως μια δράκα «πλιατσικολόγων» στελεχών με «λερωμένα χέρια»…

Γιατί το κάνετε αυτό  βρε σύντροφοι;

Τι κερδίζετε;

Ασφαλώς οφείλετε να κάνετε κριτική και σκληρή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ασφαλώς και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ διαπερνάται από ανεπάρκειες και αντιφάσεις.

Από ‘κει και πέρα, όμως, άλλο κριτική, άλλο αντιπαράθεση και άλλο κατεδάφιση και συκοφαντία!

Πέραν αυτών, όμως, δεν οφείλει το ΚΚΕ κάποια ουσιαστική αυτοκριτική;

Πως είναι δυνατόν με τόση ευκολία ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τα χειροκροτήματα της αστικής τάξης, να «πλιατσικολογεί» σε βάρος το ΚΚΕ;

Το ΚΚΕ δεν έχει ευθύνες;

Τέλος, τα στελέχη του ΚΚΕ προεξοφλούν, περίπου, την «ενσωμάτωση» στο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένα τον θεωρούν ήδη ενσωματωμένο και προεξοφλούν την «προδοσία» του!

Μπορεί πράγματι να εξελιχθούν, περίπου, έτσι τα πράγματα! Όχι πάντως με τόση ευκολία! Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ κάτω από τις πιέσεις και τις επιθέσεις να αναδιπλωθεί! Ίσως, να αναδιπλωθεί και άτακτα!

Ε, και, λοιπόν;

Θα δικαιωθεί, μήπως, το ΚΚΕ από μια τέτοια τραγική εξέλιξη αναδίπλωσης του ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα πει τότε, ότι επιβεβαιώθηκαν οι «μακάβριες» εκτιμήσεις του;

Τι είναι το ΚΚΕ; Σχολιαστής και αμέτοχος παρατηρητής των πολιτικών εξελίξεων; Δεν είναι το κόμμα που παρεμβαίνει για να επηρεάσει και να διαμορφώσει τις εξελίξεις;

Στον κοινό αγώνα, με τη δική μας σημαία. Πέτρος Παπακωνσταντίνου

 Eφημ Πριν

Η σύσταση διατυπώθηκε προ ετών από έναν άνθρωπο που έκανε καριέρα ως διευθυντικό στέλεχος ιδιωτικών καναλιών: «Μην αφήσετε ποτέ τα γεγονότα να σας χαλάσουν μια ωραία ιστορία»! Παρά τη χρονική απόσταση, κάθε φορά που τη θυμάμαι μου προκαλεί την ίδια ανατριχίλα, όχι τόσο για τον κυνισμό των χειραγωγών που αποκαλύπτει, όσο για την ευπιστία των χειραγωγούμενων που υπονοεί.

Τούτες τις μέρες καλούμαστε να αναμετρηθούμε με μια άλλου είδους «ωραία ιστορία», που δεν κατασκευάστηκε από τα κέντρα των κυρίαρχων, αλλά από την αγωνία, την ελπίδα και την αδημονία για λύτρωση των κυριαρχούμενων: Στις 17 Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει κυβέρνηση, στις 18 καταργεί το Mνημόνιο, οι Ευρωπαίοι γκρινιάζουν, αλλά το καταπίνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς κι αρχίζει η σταδιακή ανόρθωση της Ελλάδας, με την Αριστερά επιτέλους, για πρώτη φορά στην ιστορία της, δικαιωμένη και νικηφόρα. Όποιοι εξ αριστερών τιμητές επικαλούνται υπαρκτά μεν, αλλά δευτερεύοντα «γεγονότα», υποβαθμίζοντας τον ιστορικό χαρακτήρα αυτής της μάχης, επωμίζονται βαριά ευθύνη απέναντι στον λαό, καθώς ρισκάρουν την ήττα της Αριστεράς για χάρη της κομματικής τους καταγραφής και επιβίωσης.

Δεν μας προκαλεί έκπληξη να ακούμε αυτό το ρεφρέν από ανθρώπους που μέχρι χθες ακολουθούσαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, παρακολουθούσαν την Αριστερά μόνο από τον καναπέ τους και στράφηκαν χθες – προχθές προς τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την πίεση αυτής της φοβερής κρίσης, με το ζήλο του νεοφώτιστου. Έναν ζήλο, που τους κάνει να αισθάνονται ότι μπορούν να κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο στους «μαξιμαλιστές» και τους «ανεύθυνους», εκείνους που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά όχι μία, αλλά εκατό φορές, μαζί με τον Τεμπονέρα, τον Κουσουρή και τόσους άλλους, την εποχή που άλλοι ασχολούνταν μόνο με το Χρηματιστήριο και τα δάνεια. Τους καλούμε μόνο να σκεφτούν καλόπιστα: Αν το πρόβλημά μας ήταν μόνο η κομματική «καταγραφή» και «επιβίωση», πιστεύουν άραγε ότι θα διαλέγαμε αυτόν τον δύσκολο δρόμο, κόντρα στο ρεύμα; Δεν θα μας ήταν απείρως πιο εύκολο να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να βγάλουμε μερικούς βουλευτές και να εξασφαλίσουμε μερίδιο από την κρατική επιχορήγηση;

Εκείνο που μας θλίβει είναι να ακούμε ανάλογες, συχνά καλοπροαίρετες παραινέσεις από αγωνιστές της Αριστεράς, που αντιμετώπισαν πολλές φορές, από τη θέση του θύματος κι όχι του θύτη, τις θεωρίες της «χαμένης ψήφου» και του «αναγκαίου σκαλοπατιού». Πώς μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι ήταν ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά δικαιολογημένο να κατέβουν τα κόμματα της Αριστεράς χώρια στις εκλογές της 6ης Μαίου, αλλά πέντε εβδομάδες αργότερα, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες αριστερές οργανώσεις οφείλουν να αυτοκτονήσουν πολιτικά επειδή έχει διαμορφωθεί εκλογική δυναμική υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ; Και πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι αγωνιούν όντως για ένα «λαϊκό, αριστερό μέτωπο», όταν αυτό προϋποθέτει να εξαλειφθούν όλες οι δυνάμεις στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;

Προοπτικές και κίνδυνοι για μια αριστερή κυβέρνηση-Κώστας Λαπαβίτσας

»Είναι απολύτως απαραίτητο να μην ενδώσει μια αριστερή κυβέρνηση στις πιέσεις, αν πραγματικά νοιάζεται την Ελλάδα και τον λαό της. Διότι η υποχώρηση θα σημάνει καταστροφή – πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Για να το πετύχει όμως αυτό θα χρειαστεί γενική και αποφασιστική λαϊκή κινητοποίηση»

Εφημ.ΑΥΓΗ

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αισιόδοξη πολιτική εξέλιξη από την αρχή της γιγαντιαίας κρίσης της Ευρωζώνης. Το δίλημμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ξεκάθαρο. Αν σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η δυνατότητα αφενός να βγει η Ελλάδα από την κρίση και αφετέρου να δρομολογηθεί νέα πορεία για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν σχηματίσει κυβέρνηση ο μετριότατος κ. Σαμαράς, η χώρα θα συνεχίσει ακάθεκτη προς την κατάρρευση, που όλα δείχνουν πως δεν θα αργήσει.

 Τις τελευταίες μέρες έγινε ξεκάθαρο ακόμη και για τους πιο δύσπιστους ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και όχι απλώς ελληνική. Δεν ευθύνεται ο ελληνικός δημόσιος τομέας ούτε η ελληνική διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις για την τεράστια αναταραχή. Το πρόβλημα έχει να κάνει, πρώτον, με την παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ και, δεύτερον, με τους μηχανισμούς του ευρώ που διαμεσολάβησαν και επέτειναν την κρίση στην Ευρώπη. Μετά από δύο χρόνια συνεχούς άρνησης και θεωρητικών ακροβασιών -από τα δεξιά, αλλά δυστυχώς και από τα αριστερά- η σκληρή πραγματικότητα σταδιακά γίνεται αποδεκτή από όλους. Ο λόγος είναι απλός. Τη στιγμή αυτή η Ισπανία χρειάζεται ίσως 250-300 δισ. ευρώ τα οποία δεν θα μπορέσει να βρει στις ανοιχτές αγορές και άρα μάλλον θα μπει στο πρόγραμμα «διάσωσης».

Θα ακολουθήσει βίαιη γενίκευση της κρίσης του ευρώ που θα φέρει νέα δεδομένα στην Ευρώπη. Δύο παράγοντες έχουν καταλυτική σημασία. Ο πρώτος είναι τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα και κυρίως των τραπεζών. Στην ουσία το τραπεζικό σύστημα της Ισπανίας είναι χρεωκοπημένο, αλλά και της Γερμανίας είναι κάθε άλλο παρά υγιές.

FT:Berlin is ignoring the lessons of the 1930s…Niall Ferguson-Nouriel Roubini

 Is it one minute to midnight in Europe?

Πηγή: The Financial Times

We fear that the German government’s policy of doing “too little too late” risks a repeat of precisely the crisis of the mid-20th century that European integration was designed to avoid.

We find it extraordinary that it should be Germany, of all countries, that is failing to learn from history. Fixated on the non-threat of inflation, today’s Germans appear to attach more importance to 1923 (the year of hyperinflation) than to 1933 (the year democracy died). They would do well to remember how a European banking crisis two years before 1933 contributed directly to the breakdown of democracy not just in their own country but right across the European continent.

We have warned for more than three years that continental Europe needs to clean up its banks’ woeful balance sheets. Next to nothing has been done. In the meantime, a silent run on the banks of the eurozone periphery has been under way for two years now: cross-border, interbank and wholesale funding has rolled off and been substituted with European Central Bank financing; and “smart money” – large uninsured deposits of wealthy individuals – has quietly departed Greek and other “Club Med” banks.

But now the public is finally losing faith and the silent run may spread to smaller insured deposits. Indeed, if Greece were to leave the eurozone, a deposit freeze would occur and euro deposits would be converted into new drachmas: so a euro in a Greek bank really is not equivalent to a euro in a German bank. Greeks have withdrawn more than €700m from their banks in the past month.

More worryingly, there was also a surge in withdrawals from some Spanish banks last month. The government’s bungled bailout of Bankia has only heightened public anxiety. On a recent visit to Barcelona, one of us was repeatedly asked if it was safe to leave money in a Spanish bank. This kind of process is potentially explosive. What today is a leisurely “bank jog” could easily become a sprint for the exits. In the event of a Greek exit, rational people would ask: who is next?

The way out of this crisis seems clear. First, there needs to be a programme of direct recapitalisation – via preferred non-voting shares – of eurozone banks, in the periphery and the core, by the European Financial Stability Facility and its successor, the European Stability Mechanism.

Φοβούνται την έκρηξη των εμιγκρέδων στην Αττική-Τριάντα μετανάστες αγνοούμενοι

Φοβούνται την έκρηξη των εμιγκρέδων στην Αττική.-Τεταμένο το κλίμα στις κοινότητες των αλλοδαπών – Τριάντα μετανάστες αγνοούνται από τον Σεπτέμβρη. Τα συμβάντα ρατσιστικής βίας στην Αθήνα ξεπέρασαν τα 500 στο πρώτο τρίμηνο του 2012 

«Συναγερμός» έχει ξεσπάσει στις κοινότητες των μεταναστών της Αττικής, καθώς πληθαίνουν τα κρούσματα ρατσιστικής βίας, αλλά και οι εξαφανίσεις αλλοδαπών.

Όπως αναφέρουν εκπρόσωποι των μεταναστευτικών οργανώσεων, το κλίμα στις κοινότητες τους είναι τεταμένο, αφού σε καθημερινή βάση καταγράφονται βίαιες επιθέσεις ρατσιστικού χαρακτήρα.Μάλιστα, γίνεται προσπάθεια να τηρηθούν χαμηλοί τόνοι στις τάξεις τους, καθώς διαπιστώνεται εκτεταμένη οργή από μερίδα μεταναστών, που δηλώνουν έτοιμοι να προβούν σε αντίποινα.

Όπως πληροφορείται «Το Βήμα», προ μηνός σημειώθηκε εκτεταμένη συμπλοκή μεταξύ ακροδεξιών και μεταναστών στην πλατεία Κύπρου, στην οποία συμμετείχαν σχεδόν 200 άτομα. Αντίστοιχα επεισόδια είχαν σημειωθεί και τον χειμώνα στον Άγιο Νικόλαο, όπως σημειώνουν πηγές με άριστη γνώση της υπόθεσης.

Πρόσωπα που χρόνια δίνουν αγώνα για να καλλιεργήσουν ένα πνεύμα ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών δηλώνουν ιδιαίτερα ανήσυχα από τις εξελίξεις, καθώς φοβούνται την έκρηξη των εμιγκρέδων, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε επεισόδια διαρκείας.

Μάλιστα, το όλο κλίμα επισκιάζεται από τον εντοπισμό δύο πτωμάτων αλλοδαπών (κατά πληροφορίες Αφγανών) στην γέφυρα του Μοσχάτου την προηγούμενη εβδομάδα. Σύμφωνα με τις μεταναστευτικές οργανώσεις, από τον Σεπτέμβριο έως τον Ιούνιο αγνοούνται περί τους 30 ανθρώπους, τα ίχνη των οποίων έχουν χαθεί.Οι οικείοι και φίλοι τους πραγματοποιούν εντατικές προσπάθειες εντοπισμού τους, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, καθώς δεν βρίσκουν σημεία ζωής. Οι εξαφανίσεις αφορούν πρωτίστως Αφγανούς και Σομαλούς, καθώς και κάποιους Πακιστανούς.Το γεγονός ότι οι περισσότερες των περιπτώσεων προέρχονται από τους παρανόμως διαμένοντες καθιστά την αναζήτηση του νήματος από την αστυνομία ακόμη πιο δύσκολη.

Και όχι αυταπάτες προπαντός…Παναγιώτης Φραντζής

Για ένα μεγάλο καλοκαίρι της ανατροπής

Πηγή: Αριστερό Βήμα

Στις πλατείες του περασμένου καλοκαιριού βγήκε ακατέργαστη η οργή του λαϊκού κόσμου, εκείνων που άλλοτε θεωρούνταν σίγουρη πελατεία για τα αστικά κόμματα μικροαστικής και εργατικής βάσης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δεν ήταν μόνο η Αριστερά εκεί, ούτε ήταν αποκλειστικά η Αριστερά η «κερδισμένη» από τις πλατείες της αγανάκτησης. Το ότι μπόρεσε ένα κόμμα της Αριστεράς να εκφράσει το λαϊκό ρεύμα της αγανάκτησης στην κάλπη, δίνοντας άμεση προοπτική νέας διακυβέρνησης, είναι όμως αναμφισβήτητο.

Στις εκλογές του Μαΐου εκφράστηκε η αυθόρμητη περιφρόνηση του φόβου που συστηματικά καλλιεργούσαν οι άλλοτε κραταιές πολιτικές δυνάμεις. Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι τους γύρισαν την πλάτη, και μοιράστηκαν σε τρεις κατευθύνσεις. 1.250.000 κινήθηκαν προς την Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της· άλλοι τόσοι περίπου στράφηκαν σε συντηρητικά κόμματα συμπεριλαμβανομένης της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής· τέλος περίπου 600.000 προτίμησαν την αποχή. Τα αστικά επιτελεία μίλησαν για αποτυχία της λαϊκής ψήφου. Όλα δείχνουν ότι στις 17 Ιουνίου θα αποτύχουμε καλύτερα, όπως έγραψαν εύστοχα οι καλοί συνεργάτες, και όχι απαραίτητα ομοϊδεάτες, στο περιοδικό UNFOLLOW.

Το ερώτημα τώρα είναι γιατί πολεμάνε με τέτοια λύσσα το ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσει την Ε.Ε. και το ευρώ. Όταν το μετριοπαθές πρόγραμμά του δεν θίγει τα ιερά και τα όσια της τρέχουσας πολιτικής τάξης. Φαίνεται πως δεν τους ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στενή έννοια γιατί γνωρίζουν καλά τα πολιτικά του όρια. Αυτό που τους καίει είναι η δυναμική που κρύβει το λαϊκό ρεύμα που τον ακολουθεί και το πολιτικό μήνυμα που στέλνει σε όλο τον κόσμο η αναμενόμενη νίκη του.

Το ευρύτερο λαϊκό μπλοκ που εκφράζεται σήμερα κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ αναζητά μία άμεση διέξοδο και ανακούφιση από την εξοντωτική λιτότητα, αναζητά όμως αυτή τη διέξοδο σε μεγάλο βαθμό τρέφοντας αυταπάτες για το ρόλο της Ε.Ε. Αναζητά, θα λέγαμε κάπως σχηματικά, ένα ξαναζεσταμένο ’81 – ή μια ντεκαφεϊνέ ανατροπή, για να δανειστούμε κάτι από το λεξιλόγιο του Σλάβοϊ Ζίζεκ–, τη στιγμή που η κρίση παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις και απαιτεί πιο συνολικές επαναστατικές απαντήσεις. Όμως αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν την επιλογή του, αν θελήσουν να συνεχίσουν με βίαια μέσα την ίδια μνημονιακή πολιτική, είναι ικανό αυτό το ρεύμα να μετασχηματιστεί σε κάτι πολύ πιο σοβαρό πολιτικά. Και αυτό ακριβώς φοβούνται στο επιχειρηματικό και κρατικό κατεστημένο.

»Δείπνα» – Βασίλης Λαδάς

Βασίλης Λαδάς ,ποίηση ,»Δείπνα», εκδόσεις Γαβριηλίδης,Αθήνα 2011

Πηγή: enet.gr

Με τα δείπνα προστρέχω πάλι στην τέχνη της ποιήσεως, ύστερα από τα δύο πεζά, «Ασώματη κεφαλή» και «Μουσαφεράτ». Πιάνω έτσι το νήμα με το «Απόκρεω», την ακρεοφαγία δηλαδή, που εκδόθηκε το 2004 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Πάλι η βρώσις και η πόσις με μία διαφορά: Στα «Δείπνα» του δειλινού αποφεύγω αυτοαναφορικούς συμβολισμούς και μεταφορές. Εχω κατά νου την ποίηση των ιδεών και τα επιγράμματα. Πώς αλλιώς να αντιμετωπίσω τους βομβαρδισμούς των τηλεοπτικών εκπομπών με γκουρμέ συνταγές, σε μια εποχή που η ιερότητα του δείπνου έχει χαθεί και πολλαπλασιάζονται οι θάνατοι από δίψα και πείνα.

Αίφνης, μια μέρα είδα πάνω σε κάδο σκουπιδιών αυτοκόλλητο σύνθημα αντιεξουσιαστών: «Προσέχτε τα σκουπίδια που πετάτε, από τους κάδους τρώνε άνθρωποι». Ο σαρκασμός υπενθύμιζε ότι ενώ εξαφανίστηκαν οι δηλητηριάσεις ως μέσον δολοφονίας σε αυτοκρατορικές αυλές, μα και σε φτωχόσπιτα, όπου επιδέξιες μαγείρισσες φαρμάκωναν καταπιεστές συζύγους, πολλαπλασιάστηκαν οι εξ αμελείας από μουχλιασμένα και σκουληκιασμένα τρόφιμα και από βρόμικο νερό, όσο κι αν οι μικρές καθημερινές δόσεις δηλητηρίου δημιουργούν αντισώματα στο αίμα. Το σύνθημα με παρακίνησε στον ακτιβισμό των λέξεων.

 Ομως «αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε». Το ημερήσιο σιτηρέσιο, το φαγητό του δειλινού, ανάμεσα στον κάματο της ημέρας και την αγωνία του σκότους, είναι το πλέον εμβληματικό. Εκεί δένονται οι άνθρωποι, χαίρονται, διαλογίζονται, ζεσταίνονται, ερωτεύονται και ενίοτε σκοτώνονται. Από ένα δείπνο ξεκίνησε η ανθρώπινη τραγωδία του Ιησού. Οι δεκαπέντε, πληκτικοί σε μεγάλο βαθμό, τόμοι των δειπνοσοφιστών βρίθουν πληροφοριών και παραπληροφοριών για τη διασκέδαση, τα καλά φαγητά, την καλή χαρά των αρχαίων, ένα είδος μεσημεριανάδικου του 2ου μ.Χ. αιώνα, όπου οι καλοζωιστές δειπνοσοφιστές ξεκατινιάζονται, πίνοντας, τρώγοντας και κουτσομπολεύοντας. Δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα, παρά την είσοδο της πατάτας στο διαιτολόγιο της Ευρώπης και τη δραστική μείωση των θαλασσινών. Εχουμε ανάγκη το μοίρασμα του φαγητού στα δείπνα και στα μικρά γλέντια.

Τι κυβέρνηση χρειαζόμαστε;

 Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Η ημερομηνία των εκλογών πλησιάζει. Ολοένα και εντονότερα προβάλλεται στο λαό το δίλημμα: τι κυβέρνηση θέλεις; Με μια πρώτη ματιά οι απαντήσεις φαίνεται να είναι δυο.

Η πρώτη, είναι μια κυβέρνηση με άξονα τη ΝΔ και τη συμμετοχή αυτών ή των άλλων μνημονιακών δυνάμεων. Κάτω από το βάρος της τρομοκρατικής προπαγάνδας για τα δεινά που περιμένουν το λαό αν αντιταχθεί στους τοκογλύφους – δανειστές – ληστές του, γίνεται προσπάθεια από την άρχουσα τάξη να πειστεί ο λαός ότι η μόνη λύση είναι η υποταγή στην εγχώρια και ξένη ολιγαρχία. Αυτό σημαίνει μισθούς πείνας (κυριολεκτικά τώρα πια), κατάργηση κάθε κατάκτησης, φορολογική αφαίμαξη, καταλήστευση του λαού και του τόπου από τις ξένες τράπεζες.

Για να γίνει πιο εύπεπτο το σενάριο αυτό, κάτω και από το βάρος της κατακραυγής προς τις μνημονιακές δυνάμεις που ανέδειξαν οι εκλογές του Μαϊου, οι πολιτικοί ιθύνοντες της κατάντιας μας ψελλίζουν και κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, τροποποίησης κάποιων πλευρών του μνημονίου και άλλα τέτοια μυθεύματα που θα τα ξεχάσουν αμέσως μόλις υποκλέψουν την ψήφο

Στον αντίποδα;

Στον αντίποδα αυτής της πρότασης φαίνεται να στέκει η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο φαίνεται όμως. Γιατί στην πραγματικότητα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ, γεγονός που τον αναγκάζει σταθερά σε αναδίπλωση. Δεν μπορεί να ανατραπούν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις αν δεν υπάρξει γενικότερη αντίθεση στις κατευθύνσεις που μας επιβάλλει η ΕΕ. Οι κατευθύνσεις αυτές εξάλλου είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Οι αναδιπλώσεις αυτές του ΣΥΡΙΖΑ διακρίνονται ολοένα και περισσότερο όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές και θα διακρίνονται ακόμη καθαρότερα όσο πλησιάζει προς την δυνατότητα ανάδειξης κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξανδρος Σβώλος για το κράτος- Μαρία Κοναξή*

Σεμινάριο «Κράτος και δίκαιο στον 21ο αιώνα»**

Πάντειο Πανεπιστήμιο, 30 Μαϊου 2012

Ο Αλέξανδρος Σβώλος για το κράτος

Εισαγωγικά

 «Η εξέλιξις του Κράτους με τα βήματά της προσπαθεί να απαντήση εις την μυριόστομον αξίωσιν του σημερινού ανθρώπου, η οποία ικετεύει φως, ευημερία, αντίληψιν και προαγωγήν, ικετεύει αυτό τούτο την εκπλήρωσιν του υψίστου σκοπού του Κράτους: Εγένετο μεν η Πολιτεία του ζην ένεκεν, έστι δ’ ένεκα του ευ ζην.» (Σβώλος, 1916/1972: 24) Την ευημερία των πολιτών θέτει ο Σβώλος ως κύριο στόχο της Πολιτείας και κεντρικό άξονά της την προαγωγή και εξέλιξη του ατόμου.

Συνδυάζοντας τη δογματική νομική έρευνα με τη συστηματική παρουσίαση της ιστορικής προέλευσης του νόμου ο Αλέξανδρος Σβώλος ξεχωρίζει από όλους τους Έλληνες συνταγματολόγους. Εκθέτοντας τα ιστορικά περιστατικά εξηγεί τις αιτίες που οδήγησαν στη μορφή του πολιτεύματος με τη πάροδο του χρόνου και στην κατοχύρωση της πολιτικής ελευθερίας. Στα συγγράμματά του διαφαίνεται, ότι ο νόμος δεν ακολουθεί την κοινωνική πρόοδο και τη δικαιοσύνη. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 134)

Ο Α.Σβώλος θεωρεί τη Γαλλική Επανάσταση σταθμό για τη διαμόρφωση των πολιτικών δογμάτων. Σ’ αυτήν αποδίδει την εγκαθίδρυση της εθνικής κυριαρχίας με τον έως τότε δούλο λαό να καθίσταται κυρίαρχος και πηγή κάθε εξουσίας. Δεν πρόκειται σύμφωνα με τη γνώμη του, για μεταβολή της ουσίας του κρατικού θεσμού. Το 18ο αιώνα το κράτος συνιστούσε πολιτικό οργανισμό, που δικαιολογούσε την ύπαρξη και συντήρησή του πότε με την επίκληση του Θείου Δικαίου, πότε του ηγεμόνος και πότε με την προσφορά προστασίας στο λαό μέσω μιας υπέρτερης εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το κράτος σ’ αυτή τη χρονική στιγμή παραμένει ξένο προς την κοινωνική ζωή χωρίς κοινωνικό σκοπό, «με την κοινωνική ζωή να στροβιλίζεται πέριξ του». (Σβώλος, 1916/1972: 8) Η πορεία του κράτους προς την απόκτηση κοινωνικού χαρακτήρα αποτελεί ένα από τα θέματα του έργου του.

Ο Σβώλος κατά την παρουσίαση των ρυθμίσεων για την οργάνωση του πολιτεύματος, των εξουσιών των κρατικών οργάνων και των ατομικών ελευθεριών επιμένει στην επίδραση των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης, σημειώνοντας ότι οι σκοποί της Επανάστασης συνάδουν με τα αιτήματα του κινήματος της αστικής τάξης. Δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κατοχύρωση της θεσμικής και πολιτικής υπεροχής της λαϊκής αντιπροσωπείας, η οποία ανατρέπεται με το προσωρινό καθεστώς απολυταρχίας του Καποδίστρια, την καθιέρωση του μοναρχικού θεσμού με το «Ηγεμονικόν Σύνταγμα» του 1832 και τελικά με την εκλογή του Όθωνα. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 135).

Η συνταγματική θεωρία του Σβώλου διαπνέεται από τη δημοκρατική αρχή. Με ερείσματα την επαναστατική νομική παράδοση των πρώτων ελληνικών συνταγμάτων κατά την εθνεγερσία και τη διακυβέρνηση του Όθωνα και την ασθενική επιρροή των αριστοκρατικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας, αντικρούει τη νομική και πολιτική εκτίμηση υπέρ της διαχρονικής αίγλης της βασιλείας στους Έλληνες. Σθεναρά υποστηρίζει ότι ο βασιλικός θεσμός υποβαθμίστηκε μετά το 1850 φτάνοντας στα όρια του περιττού. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 137) Στις μελέτες του Σβώλου, μάλιστα, από πολύ νωρίς συναντάμε μεταρρυθμιστικές/σοσιαλιστικές τάσεις. (Πάσχος, 1991: 269)

Όταν ο φασισμός δείχνει τα δόντια του

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Ήταν αναμενόμενο. Απλά κανείς δεν ήξερε πώς και κατά ποιών θα εκδηλωνόταν. Κι έγινε το πρωί της Πέμπτης 7 Ιούνη σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Το παραμύθι της κοινοβουλευτικής «νομιμότητας» της «Χρυσής Αυγής» έσβησε από ένα ποτήρι νερό και διαλύθηκε από τα «μπουκέτα» του Η. Κασιδιάρη κατά της Λ. Κανέλη. Ο φασισμός έδειξε το αληθινό του πρόσωπο αυτό που δε μπορεί να μασκαρέψει: την ιδεολογία της ωμής βίας και της επιθυμίας για εκμηδένιση κάθε διαφορετικότητας από τα «ιδεώδη» του.

Η επίθεση στα πρόσωπα της Ρ. Δούρου και της Λ. Κανέλη έχει τη σημασία της καθώς δείχνει πώς εννοούν την «παλληκαριά» οι «λεβέντες» που χτυπούν γυναίκες και εξαφανίζονται για να αποφύγουν τις νομικές συνέπειες. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αν δεν συνέβαινε τώρα, θα γινόταν σύντομα. Αν όχι στα πρόσωπα αυτά, σε κάποια άλλα. Πολύ απλά γιατί τα φασιστοειδή δεν έχουν επιχειρήματα αλλά προτάσσουν το «δίκιο» της σιδερογροθιάς και του στιλέτου όπως ακριβώς και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου (άλλωστε τα περισσότερα στελέχη της Χ.Α. είτε έχουν ήδη καταδικαστεί είτε φυγοδικούν μέχρι να τελεσιδικήσουν ανάλογες καταγγελίες).

Ήταν επόμενο καθώς τα σημάδια του εκφασισμού της κοινωνίας είχαν δοθεί χρόνια πριν με έντονες εξάρσεις ρατσισμού κατά μεταναστών ή κοινωνικών ομάδων που δεν συνάδουν με τον καθωσπρεπισμό των φασιστών. Καθώς η κοινωνία ανέχτηκε την «ήπια» εκδοχή του φαινομένου κάνοντας τους τραμπούκους βουλευτές και υπουργούς και τώρα ανησυχεί για τη «σκληρή» μορφή του.

Κάποιοι συνδυάζουν την έξαρση του φαινομένου με την κρίση, τη σήψη του πολιτικού συστήματος και την ανάγκη ριζικών κοινωνικών αλλαγών. Οι ίδιοι είναι που στην πλήρη ισοπέδωση όλων στη λογική «όλοι ίδιοι είναι» προέβαλλαν σαν μόνη «λύση» δυναμικές καταστάσεις του τύπου «αφού το κράτος δε μπορεί, μπορούν αυτοί». Είναι οι ίδιοι που κηρύσσουν τη ματαιότητα του αγώνων του μαζικού κινήματος κι επιχειρούν να μπολιάσουν την κοινωνία στη λογική του υποκόσμου που τακτοποιεί «παστρικά» τις διαφορές του στο σκοτάδι με ρόπαλα και σιδηρολοστούς.

Το επιχείρημα της άγνοιας δεν ισχύει πια.Για κανέναν-Παντελής Μπουκάλας

 Χάλκινη αυγή…

»Εκτός από τα μαχαίρια, τις σιδερογροθιές και τα λοιπά αγχέμαχα που διέθεταν, οι χάλκινοι νεοναζιστές απέκτησαν και την ασπίδα του 7%. Πρόσθεσαν στον οπλισμό τους τον θώρακα που τους έδωσαν 400.000 ψηφοφόροι, τους οποίους έκτοτε επικαλούνται σαν άλλοθι για κάθε αγριότητά τους. Ενα είναι βέβαιο: το επιχείρημα της άγνοιας δεν ισχύει πια. Για κανέναν.»

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δεν βγήκε τώρα το φίδι του φασισμού από το αυγό του. Και δεν άρχισε τώρα να δαγκώνει. Τα θύματά του ήταν ήδη πολλά, Ελληνες και ξένοι· σπασμένα πλευρά και κεφάλια ανοιγμένα από λοστάρια, και βέβαια από το κοντάρι της ελληνικής σημαίας, η οποία ατιμάζεται κατ’ εξακολούθηση, έτσι όπως χρησιμοποιείται σαν άλλοθι της φασιστικής βαναυσότητας. Αρκετά είναι και τα μέλη της συμμορίας (όπως πια την αποκαλεί ακόμα και ο κ. Καρατζαφέρης) που είτε φιλοξενήθηκαν ήδη σε φυλακές για ποινικά αδικήματα πατριωτικού περιεχομένου είτε εκκρεμούν δίκες εις βάρος τους, για ανάλογα ανδραγαθήματα. Εις εξ αυτών, ο κ. Κασιδιάρης, εκπρόσωπος Τύπου της Χ.Α., πέταξε νερό στην κ. Δούρου, σε ζωντανή τηλεμετάδοση, κι αμέσως μετά έδειρε λεβέντικα και καραμπουζουκλίδικα την κ. Κανέλλη. Επειδή, από πάντα και για πάντα, το μοναδικό επιχείρημα του φασισμού είναι η βία, η φίμωση, ο τρόμος. Το «εγέρθητο» εν ολίγοις και το «σκασμός».

Ολα αυτά τα χρόνια, ωστόσο, της επώασης και των πρώτων εμφανίσεων (σε «αντιδιαδηλώσεις», σε γήπεδα, σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών υπό το πρόσχημα της προστασίας των γερόντων), είτε κάναμε πως δεν βλέπαμε είτε υποβαθμίζαμε τα γεγονότα, με τη βολική εξήγηση των «μεμονωμένων περιστατικών» και των «τυχαίων συμβάντων». Αλλά η πραγματικότητα δεν παύει να υπάρχει επειδή κάποιοι αποστρέφουν το βλέμμα τους από αυτήν. Κι ας χώνει το κεφάλι της στην άμμο η στρουθοκάμηλος, η λεοπάρδαλη δεν σταματάει να τη φερμάρει. Για να μη μιλήσουμε για τις ύαινες.

Δεν δικαιούμαστε, λοιπόν, να παριστάνουμε τους έκπληκτους, τους εμβρόντητους, τους συννεφοπεσμένους. Τα σημάδια ήταν πολλά, αρκεί να ήθελε κανείς να τα διαβάσει. Η κατάρρευση της πολιτικής ώς τη σχεδόν πλήρη αναξιοπιστία και απαξία άφησε πίσω της, ανάμεσα στα συντρίμμια της ηθικής και της ευθύνης, ένα μεγάλο κενό. Και τρύπωσε εκεί ό,τι πιο σκοτεινό και επικίνδυνο: η επιθετική μισαλλοδοξία, ο νεοναζισμός, ο άνανδρος τραμπουκισμός εναντίον όσων έχουν άλλο χρώμα δέρματος ή άλλο χρώμα πολιτικού φρονήματος. Κοινωνικό είναι λοιπόν το ζήτημα, άρα πολιτική θα μπορούσε να είναι η θεραπεία του.

Τα γήπεδα του ρατσισμού-Βασίλης Ποντικός

 

ΕURO 2012: Παρατηρητές κατά του ρατσισμού βάζει η UEFA

Πηγή: www.soccerplus.gr

Μεγάλη έμφαση και πολύ προσεκτική δουλειά έχει κάνει η UEFA όσον αφορά το θέμα του ρατσισμού ενόψει του Euro 2012, στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας Για το λόγο αυτό, η Ευρωπαϊκή ομοσπονδία έχει φροντίσει έτσι ώστε να υπάρχουν παρατηρητές της εντός ή εκτός γηπέδου σε κάθε αγώνα του θεσμού.

Ενας από αυτούς είναι ο Αντώνης Δαλούκας, βοηθός διαιτητή στην Football League, ο οποίος, μιλώντας στο SoccerPlus, εξήγησε τι ακριβώς προσπαθεί να περάσει η UEFA μέσα από την FARE (‘To ποδόσφαιρο Κατά του Ρατσισμού στην Ευρώπη’, οργανισμό αναγνωρισμένο από την UEFA) και τι θα γίνει στο Euro.

Βάσει, λοιπόν, αυτού του οργανισμού, η UEFA αναφέρει πως θα υπάρχει ένας παρατηρητής από κάθε χώρα, ο οποίος θα ελέγχει και θα καταγράφει τι γίνεται εντός, αλλά και εκτός αγωνιστικών χωρών.Παράλληλα, θα είναι σε θέση να γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες -όπως για παράδειγμα κάποιες χαρακτηριστικές εκφράσεις- κάθε χώρας σχετικά με το φαινόμενο του ρατσισμού.

Μάλιστα, όπως τόνισε, η UEFA φοβάται ιδιαιτέρα τις διοργανώτριες χώρες (Πολωνία και Ουκρανία )καθώς εκεί το φαινόμενο είναι πάρα πολύ οξυμένο.

Έτσι, οι παρατηρητές δεν θα έχουν μόνο στο μυαλό τους τι επικρατεί, στο γήπεδο, αλλά θα βρίσκονται στον τόπο διεξαγωγής του ματς δύο ημέρες πριν καταγράφοντας συμβάντα που θα πέφτουν στην υπόληψη τους.

Οι 30 παρατηρητές της διοργάνωσης

Όπως μας έκανε γνωστό ο κ. Δαλούκας, -ο οποίος ασχολείται με το θέμα του ρατσισμού από το 2007, όντας επικεφαλής τoυ Foul.gr και βασικός εκπρόσωπος μας στην FARE- θα υπάρχουν 30 παρατηρητές -ντυμένοι με πολιτικά- στην πρώτη φάση, της διοργάνωσης, και από τα προημιτελικά και μετά θα αναλάβουν ειδικά εκπαιδευμένοι άνθρωποι της UEFA.

FARC: 48 years of revolutionary struggle -Miguel Urbano Rodrigues*

Πηγή: www.odiario.info

Via Tlaxcala

There is no precedent in the history of Latin America involving a comparable revolutionary saga. Founded nearly half a century ago, the FARC-EP’s guerrillas have been fighting against the most powerful army of South America, armed and financed by U.S. imperialism. Successive governments in Bogotá have announced over the years the FARC’s imminent end. But no speech or defamation by the presidents and generals serving the oligarchy can hide the obvious: the FARC-EP, which is a Marxist-Leninist guerrilla army and political party, continues the struggle for an independent, progressive and independent Colombia.

The Revolutionary Armed Forces of Colombia-People’s Army (FARC-EP) commemorated its 48 anniversary on May 27.

The event was celebrated in the jungles and mountains of the country by the thousands of fighters who are fighting for an independent, democratic and progressive Colombia. There is no precedent in the history of Latin America involving a comparable revolutionary saga. Founded nearly half a century ago, the FARC-EP’s guerrillas have been fighting against the most powerful army of South America, made up of 300,000 soldiers armed and financed by U.S. imperialism.

Bowing to pressure from Washington, the United Nations and the European Union placed the FARC-EP on the list of terrorist organizations and offered rewards of millions of dollars for the capture or murder of members of the FARC-EP’s leadership.

The Pentagon and CIA mounted a global campaign to stick on the FARC-EP the infamous label of «narco-guerrillas.» Successive governments in Bogotá announced over the years the FARC’s imminent end. But no speech or defamation by the presidents and generals serving the oligarchy can hide the obvious: the FARC-EP, which is a Marxist-Leninist guerrilla army and political party, continues the struggle on multiple fronts toward the eventual conquest of power, and every month the news releases of the Secretariat publicizes combat actions that have caused casualties within the Colombian army.

Το «μεγάλο παζάρι» της Ευρώπης άρχισε να καταρρέει…Ζέζα Ζήκου

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι Πολύ Σοβαροί Ανθρωποι της Ευρώπης συνεχίζουν να εμφανίζονται ολοένα και πιο γελοίοι. Ωστόσο, το παγκόσμιο «θρίλερ του ευρώ» με τη μετάδοση της κρίσης χρέους στην καρδιά της Ευρώπης και στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα καθιστά επιβεβλημένες νέες έκτακτες -αλλά γενναίες αυτή τη φορά- αποφάσεις για τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης. Από τις πρώτες ημέρες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπάθησαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, παρουσιάζοντας τη λαϊκή συναίνεση για την αποδοχή του ευρώ με την υπόσχεση της αλληλεγγύης με βάση ένα δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας σε εθνικό επίπεδο και την ισχυρή εισροή κεφαλαίων από τα πλούσια προς τα φτωχότερα κράτη.

Για μερικά χρόνια, αυτό λειτούργησε. Τώρα, όμως, φαίνεται πως το «μεγάλο παζάρι» άρχισε να καταρρέει. Ο δημόσιος διάλογος στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, σχεδόν παντού… είναι ζοφερός. Το θέμα του διαλόγου περιστρέφεται στο πώς θα αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρώ ή ο «βαθμιαίος διαμελισμός» της Ευρωζώνης.

Οι ηγέτες της Ευρωζώνης πρέπει άμεσα να πάρουν τολμηρές αποφάσεις για να αποτρέψουν την καταστροφή. Η ενδεχόμενη κατάρρευση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος θα προκαλέσει παγκόσμια ύφεση μεγαλύτερη από αυτή του 2008-2009, χρεοκοπίες, λουκέτα τραπεζών, σπάσιμο της Ευρωζώνης στα δύο, ενώ θα απειλήσει ακόμα και την υπόσταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι πιθανότητες για μια ασφαλή έξοδο από τη διογκούμενη κρίση εξαντλούνται ραγδαία. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον περιορισμένης ρευστότητας και αντιδημοφιλών μέτρων λιτότητας έχει τροφοδοτηθεί ένας φαύλος κύκλος ελλειμμάτων και όλο και μεγαλύτερης δυσαρέσκειας και απόγνωσης. Αν δεν δοθούν λύσεις, το ευρώ μπορεί να καταρρεύσει μέσα σε εβδομάδες. Μόνο η ΕΚΤ μπορεί να παράσχει μία λύση που θα ανακουφίσει άμεσα το πρόβλημα. Πρέπει να γίνει ο πιστωτής έσχατης ανάγκης, να μειώσει και άλλο τα επιτόκια και να εγκαινιάσει πολιτική πιστωτικής χαλάρωσης όπως έπραξε η αμερικανική Fed. Αναγκαίο είναι ακόμη να καθιερώσει ένα είδος ευρωομολόγου όπως αυτό που πρότεινε η Κομισιόν.

Η Ισπανία μιλάει, η Ελλάδα ακούει; Πάσχος Λαζαρίδης

Πηγή: antapoCrisis

Αυτό που γίνεται στην Ισπανία είναι εξόχως διδακτικό. Μια χώρα που πριν ξεσπάσει η κρίση δεν διακρινόταν για το μεγάλο της χρέος ούτε για το μεγάλο της έλλειμμα. Και σήμερα είναι στα πρόθυρα του μηχανισμού στήριξης και άρα του ισπανικού μνημονίου και της κατάρρευσης. Τι φταίει;

Η Bankia όπως και το σύνολο των ισπανικών τραπεζών, προτού πέσουν παταγωδώς έξω, έκαναν πάρτυ με την αγορά ακινήτων. Δεν ήταν ιδιοτροπία της Ιβηρικής. Πάρτυ στήθηκε και αλλού. Συνήθως όταν στήνεται μια τέτοια φούσκα, το αντίδοτο είναι η αύξηση των επιτοκίων, δηλαδή το ακριβότερο χρήμα, άρα ο δυσκολότερος δανεισμός, και τελικά ο περιορισμός της πιστωτικής επέκτασης. Προσπάθεια με άλλα λόγια να μικρύνει η φούσκα. Στην περίπτωσή της Ισπανίας δεν συνέβη. Γιατί μια άλλη χώρα της Ευρώπης, την ίδια περίοδο είχε τις ανάποδες ανάγκες. Η χώρα ήταν η Γερμανία. Και οι εκατέρωθεν ανάγκες δεν παντρεύτηκαν. Τι φταίει;

Ενώ το ισπανικό δημόσιο πριν την κρίση δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα, αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να χρηματοδοτήσει μια καταρρέουσα τραπεζική αγορά. Αυτό ακριβώς το δημόσιο έλλειμμα προκάλεσε την άμεση εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού της Ισπανίας και την επικείμενη κατάρρευσή της. Βλέπετε, δεν είχε τη δυνατότητα να αντιδράσει άμεσα, με νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές που θα επέτρεπαν άμεση θεραπεία. Αυτή τη δυνατότητα η Ισπανία όπως και άλλες χώρες την έχει στερηθεί εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια. Τι φταίει;

Συνήθως όταν μια τράπεζα καταρρέει σε όλο τον κόσμο, η αντίστοιχη Κεντρική Τράπεζα αναλαμβάνει να εξισορροπήσει την τραπεζική αγορά, καλύπτοντας τα κενά. Σε όλο τον κόσμο; Όχι ακριβώς. Σε μια νομισματική ζώνη του πλανήτη, οι αντίστοιχες Κεντρικές Τράπεζες είναι διακοσμητικές. Για την ακρίβεια διαμεσολαβητικές. Κι ενώ αυτό που διαθέτουν (ή αυτό που στερούνται – είναι το ίδιο πράγμα) οι τράπεζες είναι κοινό για όλη την περιοχή (το νόμισμα), οι τράπεζες δεν λειτουργούν σε κοινό πλαίσιο. Τα σπασμένα τα φορτώνεται το αντίστοιχο δημόσιο. Τι φταίει;

Ελλάδα, Ισπανία, Γερμανία-Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Πηγή: Pressproject

Ενώ οι εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους με το σκιάχτρο της μεγάλης καταστροφής που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει ενδεχόμενη εκλογική νίκη της Αριστεράς, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών βοούν για την καταστροφή που έχει ήδη επέλθει και επιταχύνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς.

Πρώτο στοιχείο που αξίζει προσοχής: Ενώ το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή, χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι) σχεδόν μηδενίζεται εξ αιτίας της ασφυκτικής λιτότητας (περιορίστηκε σε μόλις 18 εκ. ευρώ στο πρώτο τετράμηνο, σε σύγκριση με το 1,48 δις το αντίστοιχο περυσινό διάστημα), το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης αυξάνεται κατά πολύ (7,62 δις, από 5,47 δις). Το οικονομικό αυτό «θαύμα» εξηγείται από την αλματώδη αύξηση των δαπανών για αποπληρωμή των δανείων, καθώς οι τόκοι σχεδόν διπλασιάστηκαν (από 3,99 δις πέρυσι σε 7,60 δις φέτος).

Τα συμπεράσματα αναδύονται αβίαστα: Αντί για τη σημαντική «ελάφρυνση», που υποτίθεται ότι θα μας έφερνε το PSI, οι «σωτήρες» της Ελλάδας την γδέρνουν ακόμη πιο άγρια, με αποτέλεσμα η κοινωνική τραγωδία που ζουν εκατομμύρια Έλληνες να πηγαίνει στράφι, χωρίς κανένα θετικό αντίκρυσμα στη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών. Σ’αυτό το φόντο, η στάση πληρωμών προβάλλει ως εκ των ων ουκ άνευ για την οικονομική ανόρθωση, πολύ περισσότερο που εκλείπει πλέον ο «μπαμπούλας» του πρωτογενούς ελλείμματος: Ακόμη κι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε, θα μπορούμε σύντομα να καλύπτουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους για μισθούς, συντάξεις κλπ.

Δεύτερο, ουσιώδες στοιχείο: Παρά την τρομερή φοροεπιδρομή στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, η μαύρη τρύπα των κρατικών εσόδων όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, αλλά διευρύνεται συνεχώς. Το πεντάμηνο Ιανουαρίου- Μαίου έφτανε τα 700 εκ. ευρώ, ενώ η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα έφθασε τα 550 εκ. ευρώ. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι η βαθύτατη ύφεση που προκαλεί το μνημόνιο και η συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή των πλουσίων (και μέρους των μεσαίων) νοικοκυριών τινάζει στον αέρα τα δημόσια έσοδα. Σε συνδυασμό με τον ανοιχτό εκβιασμό των Ευρωπαίων (οι οποίοι ήδη περιέκοψαν κατά ένα δις την τελευταία δανειακή δόση για να εκφοβίσουν τους ψηφοφόρους), η εξέλιξη αυτή απειλεί να οδηγήσει σε αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων ή και σε διακοπή των εισαγωγών τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων. Αυτά, δηλαδή, που υποτίθεται ότι θα συμβούν αν έρθει η Αριστερά και καταργήσει το μνημόνιο, βρίσκονται ήδη επί θύραις, ακριβώς εξ αιτίας του μνημονίου και των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Στις 18 Ιουνίου ο πόλεμος ξεκινά, δεν τελειώνει… Παναγιώτης Σωτήρης

Πηγή: Αριστερό Βήμα

Όλα δείχνουν ότι διαμορφώνεται ένα ευρύτερο ρεύμα που μπορεί να οδηγήσει στην εκλογική νίκη της Αριστεράς και στην ανάδειξη κυβέρνησης που θα αποπειραθεί στον έναν ή τον άλλο βαθμό τη ρήξη με την πολιτική των μνημονίων..

Ταυτόχρονα, η παρουσίαση των σχετικών προγραμματικών θέσεων ανάδειξε όχι μόνο τη διάθεση για αλλαγές, αλλά – και αυτό είναι το πρόβλημα… – και την απόπειρα αυτές να πραγματοποιηθούν μέσα σε μια συνθήκη που ορίζεται ασφυκτικά από τις ίδιες τις παραμέτρους που μας έφεραν στη κρίση: τον οικονομικό και νομισματικό ζουρλομανδύα του ευρώ και τις συνεχείς δανειακές ροές από μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι αποφασισμένη όχι απλώς να εκβιάσει αλλά και να επιβάλει τη συμμόρφωση με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Το πιο βασικό πρόβλημα δεν είναι το πρόγραμμα και ο εγκλωβισμός στον ανέφικτο ρεαλισμό μιας ρήξης με τη λιτότητα εντός των μηχανισμών που τη γέννησαν. Είναι η αντίληψη για την άσκηση της εξουσίας κύρια με όρους κυβερνητικής διαχείρισης.

Όμως, οι τρέχοντες πολιτικοί σεισμοί δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ομαλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, ούτε μιας απλής αλλαγής συνειδήσεων. Ήταν το αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης λαϊκής εξέγερσης, που διέρρηξε τις σχέσεις εκπροσώπησης των μνημονιακών δυνάμεων και αποτέλεσε μια τεράστιας κλίμακας μαθησιακή διαδικασία. Τα εκατομμύρια ανθρώπων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, στις καταλήψεις, στις απεργίες, στις πλατείας, στις συγκρούσεις με τους μηχανισμούς καταστολής, δεν οργίστηκαν μόνο. Έμαθαν να σκέφτονται διαφορετικά, να συζητάνε περισσότερο, να τολμάνε να ονειρεύονται την ανατροπή.

O Γκράμσι και η πολιτική της ηγεμονίας σήμερα-Peter Thomas

 

 ΠΗΓΗ: ektosgrammis.gr

Σε μια εποχή κρίσης, στο μεσοδιάστημα όπου ένας παλιός κόσμος πεθαίνει και ένας νέος κόσμος παλεύει να γεννηθεί, χρειαζόμαστε το θεωρητικό στοχασμό που θα μπορέσει να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την κοινωνική και πολιτική συγκυρία. Χρειαζόμαστε τη θεωρία για να μπορέσουμε αποσαφηνίσουμε τα συγκεκριμένα πολιτικά καθήκοντα που είναι μπροστά μας σήμερα και να διαμορφώσουμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο επαναστατικού μετασχηματισμού. Αυτό που θέλω να προτείνω απόψε, είναι ότι η έννοια της ηγεμονίας στον Γκράμσι αποτελεί μια πολύτιμη θεωρητική πηγή μέσα στην επαναστατική μαρξιστική παράδοση που μπορεί να μας βοηθήσει τόσο να αποσαφηνίσουμε τη φύση της τρέχουσας κρίσης όσο και να την αντιμετωπίσουμε πολιτικά. Είναι μια κρίση που διαπερνά πολλές χώρες και εκφράζεται με πολλές διαφορετικές εθνικές μορφές, όμως κατά βάθος είναι μια κρίση όχι απλώς κυβερνήσεων ή ιδεολογιών, αλλά του ίδιου του διεθνούς καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της αρχής γύρω από την οποία είναι οργανωμένος : είναι η ιστορική κρίση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, ή των εργατικών τάξεων, ως του θεμελίου των σύγχρονων κοινωνιών.

 

Θα υποστηρίξω απόψε ότι η ηγεμονία για τον Γκράμσι περιλαμβάνει τέσσερα στοιχεία που είναι συνδέονται αλληλένδετα και διαλεκτικά. Πρώτον, την ηγεμονία ως κοινωνική και πολιτική ηγεσία. Δεύτερον, την ηγεμονία ως πολιτικό σχέδιο. Τρίτον, την πραγμάτωση της ηγεμονίας σε συγκεκριμένους θεσμούς και μορφές οργάνωσης. Τέταρτον, τελικά και αποφασιστικά, την κοινωνική και πολιτική ηγεμονία του εργατικού κινήματος.

Πρώτον, ο Γκράμσι κληρονόμησε την έννοια της ηγεμονίας ως κοινωνικής και πολιτικής ηγεσίας απευθείας από τις συζητήσεις της Ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας και ιδίως τις παρεμβάσεις του ίδιου του Λένιν. Σε εκείνο το πλαίσιο η ηγεμονία σήμαινε την ικανότητα της εργατικής τάξης να παρέχει ηγεσία σε όλες τις άλλες κοινωνικές τάξεις στη Ρωσία. Ως ηγέτης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Γκράμσι εργάστηκε για να μεταφράσει αυτή την οπτική στη δική του πολιτική του πραγματικότητα, ως μια πολιτική ηγεσία των εργατικών τάξεων που αποσκοπούσε στο να επιλύσει τα θεμελιώδη κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ιταλικός λαός.

31 χρόνια σε ΕΟΚ-ΕΕ:Καταστροφή της φτωχής αγροτιάς-Δημήτρης Δεσύλλας

Πηγή:aristeroblog

 Τριάντα ένα (31) χρόνια παραμονής στην ΕΟΚ – ΕΕ και εφαρμογής της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (Κ.Α.Π.) από τις εναλλασσόμενες αντιαγροτικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είχαν και έχουν ολέθριες συνέπειες στους φτωχομεσαίους αγρότες και σε όλους τους εργαζόμενους :

Τεράστια μείωση παραγωγής σε βασικά, δυναμικά, προνομιακά, αγροτικά προϊόντα (καπνός, βαμβάκι, ζάχαρη, κορινθιακή σταφίδα, σουλτανίνα, βιομηχανική ντομάτα, καλαμπόκι, σιτηρά, κτηνοτροφία κ.ά.). Χαρακτηριστικό παράδειγμα : αντί για τη δημιουργία του 6ου (ανάμεσα σε Τρίκαλα – Καρδίτσα), έκλεισαν τα 2 από τα 5 εργοστάσια ζάχαρης (Λάρισα, Ξάνθη), τα υπόλοιπα 3 υπολειτουργούν (Πλατύ Ημαθίας, Σέρρες, Ορεστιάδα), οι μόνιμοι εργαζόμενοι σ΄ αυτά μειώθηκαν από 1.320 σε 420, η παραγωγή ζάχαρης μειώθηκε 10 φορές (από 320.000 τόνους που είναι οι ανάγκες της ντόπιας αγοράς, σε 32.000 τόνους, τεράστιες εισαγωγές κ.ά.).

 Μετατροπή της χώρας από εξαγωγέα αγροτικών προϊόντων (πριν τη ένταξη στην ΕΟΚ, το 1981) σε εισαγωγέα, με το αγροτικό εμπορικό έλλειμμα να φθάνει τα 3,5 – 4 δισεκ. €υρώ το χρόνο (συνολικά έχει ξεπεράσει τα 60 δισεκ. €υρώ), ξεπερνώντας, για πρώτη φορά, το σύνολο των «αγροτικών» επιδοτήσεων της Ε.Ε., που κατά 80% πηγαίνουν στις τσέπες βιομηχάνων και μεγαλοαγροτών.

Ποιος θυμάται το ’36; Το ’73 μήπως; Γιώργος Αλεξάτος

Ζητήματα αριστερής διακυβέρνησης και πολιτικής εξουσίας

 Πηγή: Αριστερό Βήμα

Αλήθεια, πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή! Να αναλωνόμαστε επί δεκαετίες σε συζητήσεις και οξύτατες αντιπαραθέσεις για κάποιο ζήτημα, και να το παραβλέπουμε όταν αυτό έρχεται στο προσκήνιο, ως ερώτημα που θέτει η πραγματικότητα και όχι ως υπόθεση θεωρητικής αναζήτησης.

Εν όψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου, στην ελληνική Αριστερά και θα έλεγα, χωρίς διάθεση υπερβολής, στην Αριστερά σε ολόκληρο τον πλανήτη, τίθεται το ερώτημα της προοπτικής, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Τίθεται, κατά συνέπεια, το ζήτημα της άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά και -σε άμεση σύνδεση μ’ αυτό- το ζήτημα της στρατηγικής για τη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας.

Αυτή είναι η συζήτηση που δεν γίνεται! Όσο κι αν πλευρές του ζητήματος εμπεριέχονται ούτως ή άλλως σε κείμενα κομμάτων και μετωπικών σχημάτων, σε άρθρα στελεχών της Αριστεράς και αριστερών διανοουμένων, η συζήτηση επί της ουσίας απουσιάζει.

Ποιος θυμάται το ’36; Τότε που τα Λαϊκά Μέτωπα (κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αριστεροί δημοκράτες και ριζοσπάστες) ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες στην Ισπανία και τη Γαλλία, μετά από εκλογικές νίκες, για να βρεθούν αντιμέτωπα με καταστάσεις που δεν τις προέβλεπαν οι σχεδιασμοί τους.

Στην Ισπανία η αριστερή κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στο στρατιωτικό κίνημα που προκάλεσε έναν τρίχρονο εμφύλιο πόλεμο, με κατάληξη την ήττα και την εγκαθίδρυση μιας σαραντάχρονης δικτατορίας. Στη Γαλλία αντιμετώπισε τις ίδιες τις λαϊκές δυνάμεις που την ανέδειξαν και τη στήριζαν, πρώτα και κύρια την εργατική τάξη, που οι κινητοποιήσεις τους επέβαλαν την υλοποίηση ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων που ξεπερνούσε τους αρχικούς σχεδιασμούς μιας κυβέρνησης που ως πρώτιστο στόχο έβαζε την αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής.

Ποιος θυμάται το ’73; Την τραγική αποτυχία του χιλιανού «δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό» και τη συζήτηση που πυροδότησε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και μεταξύ των σοσιαλιστών και του συνόλου των αριστερών δυνάμεων της εποχής, σχετικά με τη στρατηγική για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, με την αξιοποίηση των κοινοβουλευτικών δυνατοτήτων και την άνοδο της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία με εκλογικές διαδικασίες.