Ο Μπομπολόκοσμος και οι Μπολσεβίκοι

Εφημ ΑΥΓΗ

γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Μπορεί το δημοσιογραφικό σόι του Mega να βοηθάει πολλές αριστερές ψυχές να εκτονώνονται με ξεγυρισμένα και εν πολλοίς δικαιολογημένα γαλλικά. Μπορεί τα τσεκουράτα της γνωστής παρουσιάστριας, η οποία ολγίζεται μεν με τα Μνημόνια και την τρικομματική, οργίζεται δε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να προσέφεραν μια σπάνια ευκαιρία ψυχαγωγίας στο κοινό του Διαδικτύου. Μπορεί η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με το μεγάλο κανάλι να προκάλεσε ενθουσιασμό στο πλήθος όσων θεωρούν το εμπόρευμα της συγκεκριμένης εταιρείας των Μπόμπολα – Ψυχάρη – Βαρδινογιάννη κάτι σαν όπιο του λαού. Αλλά…

Αλλά ούτε η οργή, ούτε οι καταγγελίες, ούτε το βρισίδι απαντούν στο πρόβλημα -και πολύ περισσότερο δεν απαντούν τα γκαζάκια ομάδων υψηλού κινδύνου και χαμηλής νοημοσύνης. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο η απαράδεκτη από κάθε άποψη (ηθική, δεοντολογική, πολιτική, αισθητική) στάση ενός μεγάλου μέσου ενημέρωσης απέναντι σε όσα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία. Αλλά η στάση του συνόλου των μεγάλων παραδοσιακών ΜΜΕ -καναλιών, ραδιοφώνων, εφημερίδων, ακόμα και sites. Την έχουν στημένη στον τηλεθεατή, τον ακροατή, τον αναγνώστη απʼ όλες τις πλευρές. Δραπετεύεις από το Mega και πέφτεις στην ενέδρα του Σκάι, του Star ή του ΑΝΤ1. Το βάζεις στα πόδια από τον Βαρδινογιάννη και πέφτεις στον λάκκο του Ρέτση. Και πάει λέγοντας.

Καημένε Διαμαντόπουλε, τι σου ‘μελλε να πάθεις – Θανάσης Καρτερός

Πηγή: ΑΥΓΗ

Καημένε Διαμαντόπουλε, τι σου ‘μελλε να πάθεις! Η παραλλαγή του γνωστού άσματος πάει γάντι με την περίπτωση του βουλευτή Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ. Με μια διαφορά: Ο Αθανασόπουλος, στον οποία αναφέρονται οι γνωστοί στίχοι, έχασε τα νιάτα του από κακούργα πεθερά. Στην περίπτωση του αριστερού βουλευτή όμως υπάρχει κακούργος πεθερός, ο οποίος ευτυχώς δεν έχει -ακόμα- τη δυνατότητα να ξεπαστρεύει τους ανεπιθύμητους γαμπρούς της εξουσίας.

Τι έκανε ο συμπαθής στους Καστοριανούς -και όχι μόνο- Καστοριανός; Εξήγησε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη τι πρεσβεύει κατά τη γνώμη του η αναρχία -την άμεση δημοκρατία. Εξέφρασε τη συμπάθειά του για τις συλλογικότητες και τις δράσεις τύπου Βίλλα Αμαλίας, αλλά και για τον αναρχικό χώρο. Και επέμεινε -άκουσον, άκουσον- ότι ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν εξέγερση και όχι συνωμοσία της φωτιάς και κουραφέξαλα του γλυκού νερού.

Το αποτέλεσμα ήταν ο κακούργος πεθερός Σίμος Κεδίκογλου να τον βαφτίσει κουκουλοφόρο. Να εγκαλέσει το κόμμα του γιατί δεν τον αποκεφαλίζει. Να μας ενημερώσει ότι η άποψη περί της αναρχίας ως άμεσης δημοκρατίας είναι αντίθετη προς το σύνταγμα και τη δημοκρατική ομαλότητα -την οποία ο πεθερός και το σόι του έχουν κορώνα στο κεφάλι τους. Και να μπλέξει τον βουλευτή με καδρόνια, λοστάρια, μάσκες, που μαζί με την κουκούλα τον στέλνουν τσιφ στην αντιτρομοκρατική.

Και λες τώρα εσύ ο αθώος πολίτης. Βρε αγόρι μου Διαμαντόπουλε, τι τα ήθελες τα πολιτικά μαθήματα αναρχίας και εξέγερσης; Τρώει ο γάιδαρος ανθότυρο; Νογάει ο Κεδίκογλου από ισπανικό εμφύλιο και Βαρκελώνη, από αναρχοσυνδικαλισμό και Σάκο, από αναρχικό κίνημα και Βαντσέτι, από ελευθεριακό σοσιαλισμό και Ντουρούτι; Ο κόσμος καίγεται κι εσύ θα μας μάθεις τις διαφορές ενός ιδεολόγου αναρχικού από έναν χρήσιμο ηλίθιο -ή απλώς χρήσιμο- κουκουλοφόρο; Έλεος!

Οι κουφοί και τα Πολυτεχνεία – Θανάσης Καρτερός

εφημ ΑΥΓΗ

Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα, που απειλεί με άγριες εκρήξεις, σήμερα στην Ελλάδα: Οι από πάνω δεν ακούνε ούτε κατ’ ελάχιστον τους από κάτω. Ισοπεδώνουν δικαιώματα, ελευθερίες, μισθούς, συντάξεις και τελικώς ανθρώπινες ζωές, χωρίς να ακούνε ούτε τους βόγκους, ούτε τις κατάρες, ούτε τις εκκλήσεις, ούτε τα αιτήματα των από κάτω. Επιτρέπουν βέβαια ακόμα τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις πορείες διαμαρτυρίας, αν και όλο και περισσότερο τις αντιμετωπίζουν με άγριο αυταρχισμό. Αλλά δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το τι λένε, τι προτείνουν, για τι προειδοποιούν οι συλλογικοί φορείς και το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας.

Από την άποψη αυτή η κατάσταση έχει χαρακτηριστικά δικτατορίας. Πολύ περισσότερο που πίσω από την ανελαστική και άτεγκτη στάση όσων κατέχουν την εξουσία βρίσκονται οι απαιτήσεις των δανειστών, οι οικονομικές και γεωπολιτικές στρατηγικές μεγάλων δυνάμεων και τα άπληστα σχέδια εγχώριων κύκλων του χρήματος, που βρήκαν την ευκαιρία να γυρίσουν τους εργαζόμενους εκατό χρόνια πίσω. Αν προσθέσει κανείς την καθημερινή βία του ναζισμού, με τις ευλογίες της αστυνομίας και κάτω από το συγκαταβατικό βλέμμα της κυβέρνησης, καταλαβαίνει πόσο επικίνδυνο μείγμα διαμορφώνεται και ποιες άσχημες εξελίξεις δρομολογούνται.

Στις δημοκρατίες, έστω κι αν ο λόγος της εξουσίας του χρήματος είναι πολύ ισχυρός, υπάρχει η δυνατότητα των κοινωνικών ομάδων να επιδρούν, σε κάποιον έστω βαθμό, στην πολιτική που ακολουθείται. Μπορεί να χειραγωγείται ένα μέρος της κοινής γνώμης, να υφίσταται την κατάλληλη επεξεργασία εκ μέρους όσων κατέχουν τα γένια και τα χτένια των ΜΜΕ και των μηχανισμών επιρροής, αλλά ακόμα κι έτσι η ισορροπία του συστήματος απαιτεί να λαμβάνεται υπόψη η λαϊκή βούληση. Όχι μόνο αυτή που εκφράζεται στις κάλπες, αλλά κι αυτή που εκφράζεται με τους τρόπους της συλλογικής διεκδίκησης. Διαφορετικά, όπως γνωρίζουν όλοι καλά, δεν θα πληρώσει τα σπασμένα μόνο η κουφή πολιτική ελίτ, αλλά θα τεθούν σε κίνδυνο πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα από το εκλογικό ποσοστό κάποιων κομμάτων.