Στο παρακάτω άρθρο του Γιάννη Τόλιου απαντούν με κείμενό τους στην Εποχή ,23/6/13 οι Παναγιώτης Λαμπρόπουλος και Χρήστος Λάσκος
Toυ Γιάννη Τόλιου
Το ζήτημα της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος (ευρώ) έχει αναδειχτεί και δικαίως, «κομβικό» ζήτημα στην εναλλακτική στρατηγική της Αριστεράς. Το ζήτημα έχει απασχολήσει το ΣΥΡΙΖΑ και θα τον απασχολήσει στο επικείμενο συνέδριο. Παρ’ ότι δεν υπάρχουν αμφιβολίες για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προωθεί η ευρωζώνη, υπάρχουν ωστόσο μεγάλα «αποθέματα» μεταρρυθμιστικών ψευδαισθήσεων για βελτίωση του οικοδομήματος της ΟΝΕ με «πίεση από τα κάτω». Όμως χωρίς μεγάλες πολιτικές ανατροπές (ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων σε όλες ή τις περισσότερες χώρες) δεν μπορούν να αλλάξουν οι «συντεταγμένες» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με ουτοπικές θεωρήσεις «όλες μαζί οι χώρες», αλλά με σπάσιμο του αδύνατου «κρίκου» εκεί που οι συνθήκες ωριμάζουν και επιτάχυνση της ωρίμανσης ανατροπής και σπάσιμο νέων «κρίκων» και σε άλλες χώρες.
Η ταξική φύση της ευρωζώνης
Η ΕΕ και ο πυρήνας της, η ευρωζώνη, δεν αποτελούν ένωση χωρών και λαών με στόχο τη σύγκλιση οικονομιών, σύγκλιση μισθών, σύγκλιση δικαιωμάτων κά, αλλά ένωση καπιταλιστών (κυρίως πολυεθνικών) με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικής θέσης τους στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο και τη αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Κυρίαρχο «ενοποιητικό» στοιχείο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η «ισχύς» και ο «ανταγωνισμός» και όχι η ισότιμη συνεργασία των λαών. Η ΕΕ αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και τελευταία στην Κύπρο (τραπεζική κρίση, αποφάσεις eurogroup, εκβιασμοί ΕΚΤ, δανειακή σύμβαση, Μνημόνιο, κά), διέλυσαν πολλές ψευδαισθήσεις για το χαρακτήρα της ευρωζώνης και το ασύμβατο εφαρμογής αριστερής πολιτικής εντός των ορίων της. Κατά συνέπεια η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, για εφαρμογή αριστερού προγράμματος, χωρίς να προετοιμάζει το λαό για το ενδεχόμενο αποδέσμευσης και κυρίως να προετοιμάζεται ο ίδιος (πολιτικά, τεχνοκρατικά, οργανωτικά, κινηματικά), δημιουργεί ερωτηματικά και έλλειμμα πολιτικής αξιοπιστίας, πολύ περισσότερο που σε δημόσιες εκφωνήσεις ηγετικά του στελέχη διαβεβαιώνουν την εφαρμογή αριστερής πολιτικής με παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και το ευρώ.
Τι σημαίνει παραμονή ή αποδέσμευση από την ευρωζώνη;
Το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι χρειάζεται να υπερβούμε τη μονομερή συζήτηση «ευρώ-δραχμή» διότι περιορίζει τη θεώρηση στο χαρτονόμισμα («μέσο ανταλλαγής») ή στην καλύτερη περίπτωση στη νομισματική πολιτική (πιστωτική και συναλλαγματική). Ασφαλώς η τελευταία αποτελεί κρίσιμη πτυχή και βρίσκεται στον πυρήνα της «Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης» (ΟΝΕ). Όμως τα τελευταία χρόνια η ευρωζώνη έχει υποστεί σημαντική «μετάλλαξη» προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Εκτός από τους δύο «πυλώνες», την ΕΚΤ και το «Σύμφωνο Σταθερότητας», έχουν δημιουργηθεί ο «Μηχανισμός Στήριξης» με τα Μνημόνια, το «Σύμφωνο για το Ευρώ», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», τα «Εξάμηνα συντονισμού», κά, που κάνουν πιο σκληρό το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και καθολικότερο το πλέγμα της υπερεθνικής επιβολής της βούλησης των κυρίαρχων ελίτ, κυρίως της γερμανικής, σε βάρος των λαών και εργαζόμενων ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών.