Μισοί και αρρωστημένοι άνθρωποι για μια »υγιή»οικονομία;-Βάσω Μαλγαρινού

Πηγή: http://aristeroblog.gr/  

Τις προηγούμενες μέρες, ίσως ακούσατε πως στο Κιλκίς έκλεψαν το κοινωνικό παντοπωλείο που λειτουργεί στην πόλη. Μπορούμε λίγο να φανταστούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται κάποιος που αποφασίζει να στερήσει όσα πηγαίνουν (ή θα έπρεπε να πηγαίνουν) σε ανθρώπους που κυριολεκτικά πεινάνε;
Και πως μπορείς να καταδικάσεις κάποιον που και ο ίδιος ενδέχεται να πεινάει;

Είναι εν γένει αυτή η λύση που πρέπει να δώσουμε; Να περιμένουμε να φτάσουμε στην απόλυτη εξαθλίωση και να ζητάμε έπειτα ή να παρακαλάμε για μια σακούλα με τρόφιμα;

Όλες τις κοινωνικές παροχές που είχαμε ως τώρα- όσοι τις είχαμε γιατί πάντα κάποιοι μένουν απ’ έξω- δε μας τις χάρισαν, τις διεκδικήσαμε και τις κερδίσαμε με χρόνια αγώνων και συγκρούσεων.

Οι αντιφάσεις που βιώνουμε καθημερινά είναι εξοργιστικά παράλογες. Με τα επιτεύγματα της επιστήμης, της τεχνολογίας και της εργασίας έχουμε την αντικειμενική δυνατότητα να ζούμε όλοι καλύτερα δουλεύοντας λιγότερο και να απολαμβάνουμε ποιοτικές κοινωνικές παροχές, σε αρμονία πάντα με τη φύση και όχι καταστρέφοντάς την. Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε το πιο μορφωμένο εργατικό (και άνεργο, προφανώς) δυναμικό μέχρι σήμερα.

Σκεπτόμενη τις αντιφάσεις που βιώνουμε, θυμήθηκα τον Έριχ Φρομ, ο οποίος στο βιβλίο του «Η επανάσταση της ελπίδας» (1968), λέει: «Προς το παρόν, ένα από τα πιο σοβαρά συμπτώματα του συστήματός μας είναι το γεγονός ότι η οικονομία μας στηρίζεται πάνω στην παραγωγή όπλων (συν τη διατήρηση ολόκληρου του αμυντικού μηχανισμού) και στην αρχή της μέγιστης δυνατής κατανάλωσης. Έχουμε ένα οικονομικό σύστημα που λειτουργεί καλά μονάχα αν μετατρέψουμε το άτομο σε ολοκληρωτικά απαθή καταναλωτή, με αποτέλεσμα να το απονεκρώσουμε και μονάχα αν έχουμε δημιουργήσει μια γραφειοκρατία που κάνει το άτομο να νιώθει ανίσχυρο.

Έκτακτη έκκληση από το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού 

Παρακαλούμε διαδώστε αυτό το μήνυμα!

Ακόμα και εσείς να μην μπορείτε να βοηθήσετε ίσως να μπορεί κάποιος φίλος ή γνωστός σας!

Κάνουμε έκκληση σε όποιον μπορεί να μας διαθέσει γάλα εβαπορέ για παιδιά. Οι ανάγκες των ανασφάλιστων/άπορων οικογενειών που δυσκολεύονται ακόμα και να αγοράσουν λίγο γάλα για τα παιδιά τους όλο και αυξάνονται. Δυστυχώς αδυνατούμε να τις καλύψουμε και ζητάμε την βοήθεια των πολιτών.

Παράλληλα κάνουμε έκκληση για ταινίες σακχάρου για τους διαβητικούς ασθενείς μας. Και εδώ οι ανάγκες είναι πολύ μεγάλες γιατί οι ασθενείς έχουν ανάγκη τις ταινίες κάθε μήνα, δυστυχώς τις περισσότερες φορές αναγκαζόμαστε να τους «διώξουμε» άπραγους αφού η ζήτηση είναι πολύ μεγαλύτερη από την προσφορά.

Εξάντας: Χρυσός στα Χρόνια της Κρίσης.

 Μέρος Α’, Μαύρη Βίλβα

 Πατήστε εδώ για να Δείτε την ταινία , 52 min.

 Πατήστε εδώ για το Μέρος Β’, Ο Θησαυρός της Κασσάνδρας,58 min.

Κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις στην Ιεράπετρα για το νοσοκομείο, το ΤΕΙ και τις υπηρεσίες που έκλεισαν.

1. Συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία με αναμμένα κεριά Παρασκευή 8/2,  8.30μμ, πλατεία Δημαρχείου
2. Συλλαλητήριο με αποκλεισμό των Τραπεζών Τρίτη 12/2,10πμ, κεντρική πλατεία
3. Οργανώνουμε και κλιμακώνουμετη δράση μας, την Τέταρτη 13/2, στην ανοιχτή συνέλευση της επιτροπής αγώνα

 via http://diakyvernisi.blogspot.gr

«Όλοι οι Γεραπετρίτες και Γεραπετρίτισσες, όλος ο κόσμος του Δήμου, θα δώσει απόψε το βράδυ ένα βροντερό παρών έξω από το Δημαρχείο και θα ακολουθήσει πορεία μέσα στην πόλη.

Θα στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι η Ιεράπετρα είναι ενωμένη και αποφασισμένη να διεκδικήσει αυτά που χάνει. Δηλαδή, το τμήμα Εμπορίας και Διαφήμισης, τις Υπηρεσίες που πρέπει να επιστρέψουν και την αυτόνομη λειτουργία του Νοσοκομείου μας.

Είμαστε αποφασισμένοι κι αυτό θα φανεί απόψε το βράδυ», δήλωσε ο Δήμαρχος κ. Σήφης Αναστασάκης, αναφορικά με το αποψινό Πανγεραπετρίτικο Συλλαλητήριο που διοργανώνει η Δημοτική Κοινότητα Ιεράπετρας στις 9 το βράδυ έξω από το Δημαρχείο. Χθες η Επιτροπή Διεκδίκησης εξέφρασε τη στήριξή της στην πρωτοβουλία της Δημοτικής Κοινότητας Ιεράπετρας τονίζοντας πως οι φορείς και σύσσωμη η τοπική κοινωνία θα συμμετέχουν ενεργά, ενώ υπήρξε ενημέρωση για τα δεδομένα που υπάρχουν και προτάσεις για τον περαιτέρω προγραμματισμό και ανάλυση των δράσεων που πρέπει να αναληφθούν.

Κοινή ήταν η πεποίθηση πως η διευρυμένη Επιτροπή Διεκδίκησης θα πρέπει αν χρειαστεί να συνεδριάζει ακόμα και καθημερινά, προκειμένου να αποτιμά τις εξελίξεις και να προωθεί δράσεις και ενέργειες που πρέπει να γίνουν. Επιπλέον εκφράστηκε η ικανοποίηση όλων για το γεγονός ότι οι φορείς και οι πολίτες του Δήμου έχουν εκδηλώσει ενεργό ενδιαφέρον, καταθέτουν προτάσεις και προετοιμάζουν μία ακόμα εκδήλωση την επόμενη Τρίτη, στην οποία θα συμμετέχει όλη η πόλη.

Οκτώ στους δέκα Έλληνες έχουν περιορίσει τα βασικά είδη διατροφής

Φωτογραφία από τη χθεσινή δωρεάν διανομή τροφίμων

Αναγκασμένοι να περιορίσουν ακόμα και την αγορά βασικών προϊόντων διατροφής είναι σήμερα σχεδόν 8 στους 10 Έλληνες εξαιτίας της μείωσης που έχουν υποστεί στο εισόδημά τους, όπως τουλάχιστον προκύπτει από έρευνα της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ) που δίνεται σήμερα, Πέμπτη, στη δημοσιότητα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων έχει μειωθεί στο μισό. 

Φωτο της Λ. Γουλιαμάκη για το γαλλικό πρακτορείο και το Getty Images

Όπως προκύπτει από την έρευνα, το 93% των ερωτηθέντων έχει υποστεί μείωση στο εισόδημά του τα τελευταία 3 χρόνια. Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία, η μείωση του εισοδήματος είναι τέτοια, που όχι μόνο έχει αναγκάσει το 94% των νοικοκυριών έχει σταματήσει τις εξόδους αναψυχής σε εστιατόρια, αλλά οδήγησε το 79% των Ελλήνων να περιορίσει την αγορά ακόμα και βασικών ειδών διατροφής.

Στο μισό έχει μειωθεί η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων, σύμφωνα με έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ που δημοσιοποιείται σήμερα, Πέμπτη. Όπως δήλωσε στον ΒΗΜΑ 99,5 το πρωί της Πέμπτης, ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, Δημήτρης Ασημακόπουλος, περίπου 8 στους 10 έχουν περιορίσει τα βασικά είδη διατροφής.

Παράλληλα, το 50% των ερωτηθέντων δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι θα αγόραζε προϊόντα χωρίς απόδειξη προκειμένου να ωφεληθεί, ενώ το υπόλοιπο 50% το σκέφτεται σοβαρά.

«Το ένστικτο της επιβίωσης σε αναγκάζει να έχεις συμπεριφορές που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχες. Με αλυσίδες, χειροπέδες και απειλές δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν τέτοια φαινόμενα», τόνισε σε δηλώσεις του στο ΒΗΜΑ 99,5 ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Δημήτρης Ασημακόπουλος

Reuters: Ψάχνοντας στα σκουπίδια για μια αξιοπρεπή διαβίωση

 

Πηγή http://tvxs.gr

Με ένα κόκκινο σκούφο και ένα τρίκυκλο ο 56χρονος Δημήτρης τριγυρνά στα πλούσια προάστια της Αθήνας ψάχνοντας ανάμεσα σε σκουπίδια για αξιοποιήσιμα υλικά.To Reuters δημοσιεύει την ιστορία του άνεργου οικοδόμου πατέρα δύο παιδιών που αποφάσισε με πρώτη ύλη «πολύτιμα σκουπίδια» να παλέψει για την επιβίωσή του, αλλά και της οικογένειάς του στην Ελλάδα της κρίσης . “Στην αρχή ντρεπόμουν, αλλά τι να κάνεις όταν δεν έχει δουλειά;”, δηλώνει ο Δημήτρης στο διεθνές πρακτορείο ειδήσεων

“Ο Δημήτρης εργάστηκε σε εργοτάξια για 42 χρόνια πριν χάσει τη δουλειά του. Σήμερα αναζητά τη λύση εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδας εδώ και δεκαετίες”, σχολιάζει το Reuters.

“Στην αρχή φορούσα κουκούλα και κασκόλ για να μην φαίνεται το πρόσωπό μου, δεν ήθελα να με αναγνωρίζουν. Ντρεπόμου”, δηλώνει ζητώντας να μη δημοσιοποιηθεί το όνομά του, λόγω του ημιπαράνομου καθεστώτος διακίνησης των υλικών που εντοπίζονται στα σκουπίδια.. “Στην αρχή ήταν δύσκολο, αλλά μπήκα στο πνεύμα. Τι άλλο μπορείς να κάνεις όταν δεν έχεις δουλειά;”, προσθέτει.

Σχεδόν το 50% των εργαζομένων στον κατασκευαστικό τομέα έχουν χάσει τις δουλειές τους από το 2007, καθώς οι οικοδομές έχουν καταρρεύσει εν μέσω κρίσης και το ποσοστό των υπερχρεωμένων ανέργων στην Ελλάδα είναι το υψηλότερο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως αναφέρει το Reuters, σε αντίθεση με τους μετανάστες που αναζητούν μέταλλα, πλαστικό και χαρτί, στους κάδους υποβαθμισμένων περιοχών με καρότσια σούπερ μάρκετ, ο Δημήτρης αναζητά το “εμπόρευμά του” σε πιο πλούσιες γειτονιές, ενώ ψάχνει και για περισσότερο «πολύτιμα σκουπίδια». “Οι έκπληκτοι περίοικοι πολλές φορές τον καλούν για να του δώσουν τα υλικά που αναζητά”, ώστε να μην ψάχνει σε κάδους.

Πίστη και ιδεολογία…

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Τα γεγονότα που δήλωσαν βία τις τελευταίες μέρες απλώς πιστοποιούν, κατά τον ιστορικό Γ. Μαργαρίτη, «την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να σκεφτεί πολιτικά και να δράσει πολιτικά» («Εφ.Συν.», 19-20/1/2013).

Εχει δίκιο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος, το κράτος δηλαδή. Είναι πράγματι αφερέγγυο, ανερμάτιστο, αυταρχικό, αντιδημοκρατικό (η κυβέρνηση). Και η κοινωνία, όμως, αδυνατεί να δράσει πολιτικά, όπως λέει ο ιστορικός, αφού καταφεύγει σε ακραίες, απεγνωσμένες ενέργειες βίας, που οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο καταστολής. Είναι, όμως, έτσι; Η κοινωνία εκφράζεται μέσα απ” αυτά τα φαινόμενα, ή συνεχίζει να αδρανεί ή και να υπνώττει; Μάλλον συμβαίνει το δεύτερο και ας έχει φτάσει στα όρια των αντοχών της. Δεν συμφωνεί με τη βία, αλλά δεν κάνει και τίποτα, δεν αντιστέκεται, δεν βρίσκει τρόπο να εκφραστεί αξιόπιστα στο πολιτικό επίπεδο, όπως θέλει ο καθηγητής.

Αδικείται, όμως, έτσι η κοινωνία. Η αλήθεια είναι ότι ψάχνεται. Μπορεί μεν η πρώτη εντύπωση να είναι ότι φαίνεται σαν να αδιαφορεί, αλλά στο εσωτερικό της βράζει. Ολα αυτά τα κινήματα που εμφανίζονται, δειλά αλλά και γενναία, προτείνοντας την αλληλεγγύη, τον αντικαταναλωτισμό, την αυτάρκεια, την αυτοοργάνωση, μπορεί να μην έχουν ισχυρή πολιτική πρόταση, διαχέουν όμως μια διαφορετική ματιά στην πολιτική, την προσεγγίζουν με εναλλακτική διάθεση με αξιόπιστη αξιακή βάση.

Μπορεί να τραυλίζουν ακόμα το μέλλον, το έχουν στο μυαλό τους εν τούτοις. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι, επιτέλους, πρέπει να αρθρώσουν τον δικό τους λόγο, μια και ο κομματικός, ο «αντιπροσωπευτικός» δεν στάθηκε ικανός να εκφράσει τα αιτήματά τους, να υπερασπιστεί τα κεκτημένα τους. Το τραύλισμα και η άρθρωση δεν μπορούν να εκληφθούν ως κοινωνικές και ιστορικές μορφές, χαράσσουν, όμως, τον καινούργιο δρόμο της σκέψης και της συμπεριφοράς, εκφράζουν την αγωνία και τον προβληματισμό εμπράκτως, πλέον` και ας φαίνονται λίγοι και περίεργοι.

Καταδικάζω τη φτώχεια απ’ όπου και αν προέρχεται.

Του Πέτρου Κατσάκου

Εγκλωβισμένοι σε ένα σκηνικό «επαναστατικής» και λεκτικής βίας ανάμεσα σε σφαίρες, γκαζάκια, εκρήξεις και ορυμαγδό πολιτικών αντεγκλήσεων παρακολουθούμε σχεδόν άφωνοι μια πλειοδοσία δημοκρατικότητας και πίστης στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς όπου ο μισός πολιτικός κόσμος απαιτεί από τον άλλο μισό «να καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται».
Την ίδια ώρα η ΕΛΣΤΑΤ διαπιστώνει κατακόρυφη άνοδο του αριθμού των πολιτών της χώρας που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο με το ποσοστό να φθάνει, πλέον, στο 22,9%… που όλοι γνωρίζουμε από πού προέρχεται.

Στο κάδρο της βίας των ημερών μας πρωταγωνιστούν όμως τα γκαζάκια, οι σφαίρες και οι «βίλες της ανομίας» αφήνοντας στο περιθώριο τη βία των στερήσεων στην οποία υπόκειται ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Λες και δεν είναι βία να ζεις κάτω από τα όρια της φτώχειας. Λες και δεν είναι βία να ζουν τα παιδιά σου σε παγωμένο σπίτι. Λες και δεν βία είναι να σου κόβουν το ρεύμα. Λες και δεν είναι βία οι αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ και τα χαράτσια της εφορίας. Λες και δεν είναι βία η ανεργία και η εξαθλίωση.

Ποια βία να καταδικάσεις όταν βλέπεις παιδιά να λιποθυμούν από την πείνα; Ποια βία να καταδικάσεις όταν μετράς απελπισμένους αυτόχειρες κάθε μέρα; Ποια βία να καταδικάσεις όταν βλέπεις τις ουρές να μεγαλώνουν στα συσσίτια των νεόπτωχων;

Νικήτας Κανάκης: »Είναι για μένα θέμα τιμής να ανοίξω το κεφάλαιο «παιδιά-φαντάσματα»».

Δίδυμα βρέφη πέντε μηνών

κατέληξαν στα γραφεία των Γιατρών του Κόσμου

 «Είναι για μένα θέμα τιμής να ανοίξω το κεφάλαιο «παιδιά-φαντάσματα» και θα το κάνω ο κόσμος να έρθει ανάποδα. Γιατί πλέον δεν μπορώ να παριστάνω ότι δεν ξέρω, δεν είδα» λέει ο κ.Κανάκης.

Μια συγκλονιστική ιστορία δίδυμων κοριτσιών μόλις πέντε μηνών που έφτασαν στα γραφεία των Γιατρών του Κόσμου εντελώς απροστάτευτα αποκαλύπτει ο πρόεδρος της οργάνωσης Νικήτας Κανάκης.

Ο ίδιος όπως αναφέρει το in.gr δηλώνει σοκαρισμένος από το γεγονός και καταγγέλλει ότι «αυτό το περιστατικό έρχεται να επιβεβαιώσει αυτά που ισχυρίζομαι τόσο καιρό. Το ότι υπάρχουν παιδιά-φαντάσματα, παιδιά που δεν είναι δηλωμένα πουθενά και που βρίσκονται σε τεράστιο κίνδυνο».

Ο κ. Κανάκης αναφέρει ότι σύμφωνα με την πρώτη εικόνα που υπάρχει τα δύο μωρά, μάλλον αφγανικής καταγωγής, τα άφησε η μητέρα τους σε κάποιο συγγενικό της πρόσωπο, προκειμένου να φύγει από την Ελλάδα. Από εκεί και πέρα ξεκινάει η Οδύσσεια των δύο βρεφών αφού η μητέρα δεν είχε χρήματα και σκόπευε να τα στείλει αργότερα με κάποιον συγγενή της. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο κ. Κανάκης η μητέρα άφησε τα δίδυμα κοριτσάκια σε μια θεία η οποία και αυτή έφυγε και άφησε τα παιδιά σε μια σειρά από μετανάστες, οι οποίοι δεν μπορούσαν να τα κρατήσουν για να φτάσουν τελικά σε μια γυναίκα η οποία τα κράτησε, αλλά έφτασε σε απόγνωση, καθώς δεν είχε τι να τα ταΐσει και έτσι τα πήγε στα γραφεία της οργάνωσης των Γιατρών του Κόσμου.

Τα κοριτσάκια έφτασαν στην οργάνωση αρκετά περιποιημένα και σήμερα θα εξεταστούν από παιδιάτρους. «Φαίνονταν καλά στην υγεία τους. Η γυναίκα που τα φρόντιζε, πρόσφυγας και η ίδια είναι μια γλυκύτατη γυναίκα και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει» αναφέρει ο πρόεδρος της οργάνωσης.

Ατέλειωτη παράγκα…

Πηγή: Οικοδόμος

«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις όλη η Ελλάδα ατέλειωτη  παράγκα, παράγκα του χειμώνα κι εσύ μιλάς σαν πτώμα…» Σε μια χώρα που «σώθηκε από την καταστροφή» όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που δεν μπορούν να ζήσουν πια σαν άνθρωποι. Που ξεπουλάνε τα όποια υπάρχοντά τους για μια κατσαρόλα ζεστή σούπα. Όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται πάνω στον πάγκο της ελεύθερης αγοράς…

Χρυσά δόντια δίπλα σε  χαμένα όνειρα και σχέδια για το μέλλον μαζί με το ρολόι του πατέρα.  Τσαλακωμένη αξιοπρέπεια, το σταυρουδάκι του παιδιού, δάκρυα και προσδοκίες  για λίγες ψεύτικες ελπίδες και υποσχέσεις μακρύτερες ακόμα και απ’ τις  ουρές των συσσιτίων.  Ακόμα και  τάφοι ανταλλάσσονται για λίγα πολύτιμα χαρτονομίσματα. Όλα στο σφυρί λοιπόν, μήπως «σωθούν» και οι ένοικοι της παράγκας, που μοιάζουν να αποδέχτηκαν την ήττα σε έναν αγώνα που δεν έδωσαν ποτέ.

«Πρίζα προστασίας» για τους ευάλωτους καταναλωτές

Εν όψει των «ηλεκτροσόκ» στα τιμολόγια της ΔΕΗ ο νέος Κώδικας Προμήθειας της ΡΑΕ προβλέπει αποπληρωμή λογαριασμών σε έντοκες ή άτοκες δόσεις για όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομικά ή υγείας, καθώς και διπλάσιο χρόνο εξόφλησης για τις ευπαθείς ομάδες

Εφημερίδα των Συντακτών

Του Βασίλη Γεώργα

Κοινωνική πολιτική με διευκολύνσεις στην αποπληρωμή λογαριασμών και επιμέρους ρυθμίσεις προστασίας για περίπου 2 εκατομμύρια «ευάλωτους καταναλωτές» θα επιχειρήσει να ασκήσει η κυβέρνηση εν όψει της μεγάλης αύξησης των τιμολογίων ρεύματος, αλλά και της αναμενόμενης δραστηριοποίησης ιδιωτικών εταιρειών που θα σπεύσουν να ανταγωνιστούν τη ΔΕΗ στο λιανεμπόριο ηλεκτρισμού.

Ο νέος «κώδικας προμήθειας», που συνέταξε η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και θα τεθεί σε ισχύ μόλις εγκριθεί από το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, προβλέπει μεταξύ άλλων αποπληρωμή λογαριασμών σε έντοκες ή άτοκες δόσεις για όσους αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα ή προβλήματα υγείας, καθώς και διπλάσιο χρόνο εξόφλησης για τις ευπαθείς ομάδες καταναλωτών.

Επίσης απαγορεύει ρητά τη διακοπή ρεύματος σε ευπαθείς ομάδες την καλοκαιρινή και τη χειμερινή περίοδο, ρυθμίζει τα θέματα των εγγυήσεων, θεσπίζει άμεση καταβολή αποζημιώσεων σε περίπτωση βλάβης, ενώ καθιστά πιο διαφανή τη διαδικασία ενημέρωσης και υπογραφής των συμβάσεων ηλεκτροδότησης από τη ΔΕΗ και τους ιδιώτες προμηθευτές. Παράλληλα, όμως, εισάγει ρυθμίσεις, όπως ο θεσμός των εισπρακτικών εταιρειών για την εξόφληση λογαριασμών στην αγορά ενέργειας.

Ο νέος κώδικας θεσμοθετείται ταυτόχρονα με την ανακοίνωση των νέων αυξήσεων στα οικιακά τιμολόγια που θα σωρεύσουν νέα βάση στις πλάτες των καταναλωτών, σε μια περίοδο μάλιστα που η «ενεργειακή φτώχεια» σαρώνει στην Ελλάδα με τις ανεξόφλητες οφειλές νοικοκυριών και επιχειρήσεων να ξεπερνούν τα 1,2 δισ. ευρώ, τη ΔΕΗ να κόβει το ρεύμα σε περίπου 35.000-40.000 καταναλωτές τον μήνα και να προχωρά σε περίπου 2.000 διακανονισμούς οφειλών την ημέρα (+75%).

Hamayun Anwar και Wakar Ahmed:Για υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας βραβεύτηκαν οι δύο Πακιστανοί

Αριστερά ο Humayun Anwar και δεξιά ο Wakar Ahmed

Το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών απονεμήθηκε, μετά θάνατον, στους δύο Πακιστανούς Hamayun Anwar, 18 ετών και Wakar Ahmed, 32 ετών, για υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας, καθώς βρήκαν τραγικό θάνατο στην προσπάθειά τους να απεγκλωβίσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τις ράγες του τρένου.

To περιστατικό σημειώθηκε στις 6 Απριλίου όταν το Ι.Χ. αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε το ηλικιωμένο ζευγάρι, συγκρούστηκε με τρένο στο Κρυονέρι. Οι Πακιστανοί προσπάθησαν να σώσουν τους επιβάτες του αυτοκινήτου, αλλά δεν τα κατάφεραν και «θυσιάστηκαν» μαζί τους.

Ευρωντουμάνια

Σχολεία σε περιοχές όπως η Φλώρινα ή οι Σέρρες παραμένουν κλειστά εξαιτίας του ψύχους, των δραματικών ελλείψεων και της άθλιας οικονομικής κατάστασης των δήμων. Αν κοιτάξει, βέβαια, κάποιος τον εκλογικό χάρτη του Ιουνίου, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες από αυτές τις περιοχές είναι μπλε.Υποθέτω πως οι άνθρωποι που παγώνουν εκεί πέρα, μαζί με όλους τους υπόλοιπους, αισθάνονται μια παραπάνω θαλπωρή που τους κρατά ζεστούς τις κρύες νύχτες του χειμώνα: Τη διατήρηση της χώρας στο ευρώ, τη σωτηρία της οικονομίας και τα άθλια διαφημιστικά του Τηλεμάρκετινγκ με δώρο ένα υπέρδιπλο πάπλωμα.

via OΙΚΟΔΟΜΟΣ

Σε σκηνικό καμμένης γης παραπέμπει η ατμόσφαιρα μικρών και μεγάλων πόλεων της χώρας. Τζάκια και ξυλόσομπες έχουν μετατρέψει τον αέρα της χειμωνιάτικης Ελλάδας, σε ψησταριά της Βάρης – Κορωπίου. Με τους λέβητες θέρμανσης να μένουν αδειανοί μέχρι την τελευταία τους σταγόνα.

Πάνω από 800 εκατομμύρια ευρώ έσοδα είχαν υπολογίσει οι οικονομικοί επιτελείς της χώρας από την αύξησης της φορολόγησης του πετρελαίου θέρμανσης, πριν ακόμη προφτάσει να τεθεί σε ισχύ ο αντίστοιχος νόμος.

Ένας νόμος που επιβλήθηκε με την ίδια ακριβώς μέθοδο που χαράχτηκε, μέχρι σήμερα, κάθε είδους οικονομική πολιτική σε αυτή τη χώρα. Υπό την απειλή μη εκταμίευσης της δόσης.

Καμία εντύπωση δεν προκαλεί, βέβαια, αυτό το οικονομικό φιάσκο. Φτάνει να θυμηθούμε ότι από τους τρεις τελευταίους υπουργούς οικονομικών της χώρας, ο ένας ήταν έμμισθος υπάλληλος των τραπεζών, ο άλλος αποτυχημένος επικεφαλής κρατικού οργανισμού που υπολόγισε πως από το 2012 θα μπούμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και ο τρίτος πολιτικός μαφιόζος.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι παράνομοι και αντισυνταγματικοί έκτακτοι φόροι διακοπής ρεύματος βαφτίστηκαν “ασφάλιστρα κινδύνου” ή “εθνική υπόθεση” και η αρπαγή ταμειακών αποθεματικών από ασφαλιστικούς φορείς, πανεπιστήμια, νοσοκομεία και ιδιώτες ονομάστηκε “οικονομική ελάφρυνση έντεκα χιλιάδων ευρώ ανά Έλληνα”, έτσι και η διπλασιασμένη τιμή του πετρελαίου θέρμανσης απέκτησε την ιδιότητα ενός “αναγκαίου κακού”.

Δεν ξέρω τι με περιμένει…

 

ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ

Μπορείς να γράψεις πολλά κείμενα που θα κάνουν τους άλλους να βουρκώσουν ή και να κλάψουν. Κανένα κείμενο όμως δε μπορεί να με κάνει να βουρκώσω, να ντραπώ, να εξοργιστώ τόσο όσο η πραγματικότητα. Δε θέλω να γράψω τίποτα. Διάβασα αυτό.

«Η Γ΄ τάξη του Γενικού Λυκείου Πύλης διοργανώνει την ετήσια χοροεσπερίδα της, το Σάββατο 22/12/2012 και ώρα 9μ.μ., στο ξενοδοχείο «Πύλη» στην Πόρτα Παναγιά. Τιμή κάρτας: μόνο 12€. Στην τιμή περιλαμβάνεται πλούσιο φαγητό και άφθονο ποτό.Επίσης θα διεξαχθεί λαχειοφόρος αγορά με πολλά δώρα. Το μεγάλο δώρο είναι μια 6μηνη σύμβαση εργασίας στην εταιρία LIDL (αποθήκες Μεγαλοχωρίου). Σας περιμένουμε!».

Δεν ξέρω τι με περιμένει…

Στιγμές του 2012 μέσα από το φακό του Άγγελου Καλοδούκα

Athens, Christmas 2011: θα χυθεί αίμα…

Athens 2012, new year’s eve… and I don’t care  

Πρωτοχρονιά με τους απεργούς της χαλυβουργίας

Φάρμακα για το κοινωνικό ιατρείο-φαρμακείο Βύρωνα

  

Έκτακτη Ανακοίνωση

Οι «Πολίτες του Βύρωνα καλούμε όλους τους συμπολίτες μας οι οποίοι θα προσέλθουν το Σάββατο 22 Δεκεμβρίου στην 5^η συνάντηση για να αγοράσουν προϊόντα χωρίς Μεσάζοντες, εάν θέλουν και μπορούν να φέρουν από το σπίτι τους όσα φάρμακα τους περισσεύουν, αλλά δεν έχουν λήξει, για να στηρίξουμε και ενισχύσουμε με φάρμακα το κοινωνικό ιατρείο -φαρμακείο Βύρωνα.

Η παραλαβή των φαρμάκων θα γίνεται από ομάδα εθελοντών του Κοινωνικού Ιατρείου Φαρμακείου Βύρωνα που θα βρίσκεται στο χώρο για το σκοπό αυτό.

Υπενθυμίζουμε ότι έργο του ΚΙΦΒ είναι να παρέχει δωρεάν φάρμακα και ιατρικές εξετάσεις σε όλους τους άνεργους και άπορους ανασφάλιστους συμπολίτες μας ανεξάρτητα από το Δήμο που βρίσκεται η κατοικία τους.

Πολίτες του Βύρωνα   

 

Μια παλιά ιστορία…

ΟΤΑΝ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ

Πηγή: Η ΣΦΗΚΑ

 Της Σάνιας Μωραΐτου

Με αφορμή, τα τρία παιδάκια, που κάηκαν χθες, σε χωριό της Καβάλας από πυρκαγιά, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ παλιά ιστορία, με αίσιο όμως τέλος.

Ξάνθη, χειμώνας του 1964.

Απέναντι από το νεόκτιστο σπίτι μας, στις παρυφές της πόλης, κοντά στο ρέμα κάτω από το Πανόραμα, υπήρχαν τα καπνοχώραφα του Μεμέτ μπέη και στο βάθος ένα μακρόστενο χαμόσπιτο που κάθε τόσο, σαν από θαύμα γινότανε μεγαλύτερο.

Στο σπίτι αυτό, ζούσε ένα πάμφτωχο ζευγάρι με οκτώ παιδιά. Ο πατέρας είχε ένα κάρο, με ένα ψωράλογο κι έκανε μεταφορές. Η μάνα όλη μέρα στην αυλή, πότε να τρίβει ρούχα στην ξύλινη σκάφη και πότε να πλένει κατσαρολικά. Πάντα η πρόσοψη του σπιτιού, ήταν κρυμμένη, από τα γεμάτα απλωμένα ρούχα σχοινιά. Βέβαια ούτε λόγος για νερό στο εσωτερικό του σπιτιού και η αλλά τούρκα τουαλέτα έξω, στο πίσω μέρος.

Με τα παιδιά, παίζαμε μαζί, ανάμεσα στα καπνά τους ιππότες, καβαλώντας τα καλαμένια μας άλογα.Θυμάμαι ακόμα την έκπληξή μου, όταν μια μέρα που με έστειλε η μάνα μου να τους πάω ένα μπωλ βαρβάρα, ή βάρβαρα, όπως την λένε οι Ξανθιώτες, είδα το εσωτερικό του σπιτιού. Το δάπεδο από πατημένο χώμα και οι τοίχοι μαύροι από την καπνιά. Πάνω από τον πρόχειρο νεροχύτη όμως, λαμποκοπούσαν τα μαγειρικά σκεύη. Τα έτριβε με τις ώρες η κυρία Μαρίκα με άμμο που πάντα υπήρχε στην αυλή τους, για την επέκταση του σπιτιού πριν από κάθε γέννα.

Εκείνη την χρονιά, το κρύο ήταν ανυπόφορο. Ένας διαλεμένος χιονιάς, που κράτησε αιώνες, είχε καλύψει σχεδόν εξ ολοκλήρου το χαμόσπιτο. Μάταια μέσα από τα χνωτισμένα τζάμια μας, προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τους φίλους μας. Μόνον ο Μάγκας το κατάμαυρο σκυλί τους, έβγαινε από καιρό σε καιρό, για να κάνει την ανάγκη του και να χωθεί πάλι μέσα. Ο μαύρος καπνός που έβγαινε πυκνές τούφες – τούφες από την καμινάδα, μαρτυρούσε πως ζούσαν άθρωποι εκεί μέσα.

Η Ελλάδα σπάει όλα τα ρεκόρ φτώχειας στην ευρωζώνη.

Σφίγγουμε την ευρωζώνη… έως την τελευταία τρύπα

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ,  Κώσταs Μοσχονάs

Η Ελλάδα σπάει όλα τα ρεκόρ φτώχειας στην ευρωζώνη. Κατέχει όχι μόνο το υψηλότερο ποσοστό πολιτών που ζουν στο όριο της φτώχειας, αλλά και την πρώτη θέση σε πολίτες που στερούνται στοιχειώδη μέσα διαβίωσης.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι όλα αυτά βασίζονται σε στοιχεία του 2011 και πως η κατάσταση έχει επιδεινωθεί έκτοτε στον τομέα της απασχόλησης και των εισοδημάτων με τις αλλεπάλληλες περικοπές μισθών και συντάξεων καθώς και τις φορολογικές επιβαρύνσεις, το χάσμα έχει διευρυνθεί ακόμη περισσότερο μεταξύ της Ελλάδας και των άλλων εταίρων.

Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Eurostat και αφορούν το 2011, το 31% του ελληνικού πληθυσμού (3,4 εκατ. άτομα) ζει στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού (2010: 27,7%). Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στην ευρωζώνη, ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 24,2%.

Τη δεύτερη θέση στην Ευρώπη των «17» κατέχει η Ισπανία (27%) και την τρίτη η Πορτογαλία (24,4%). Τα υψηλότερα ποσοστά γενικά στην Ε.Ε. βρίσκονται στη Βουλγαρία (49,1%), τη Ρουμανία (40,3%), τη Λετονία (40,1%) και τη Λιθουανία (33,4%). Τα χαμηλότερα στη Σουηδία (16,1%), την Ολλανδία (15,7%) και την Τσεχία (15,3%).

Οι πολίτες που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού χωρίζονται σε κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει τα άτομα που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας ακόμη και με τη χορήγηση κοινωνικών παροχών, δηλαδή έχουν εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος. Στην κατηγορία αυτή η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη θέση στην ευρωζώνη με ποσοστό 21,4% (Ευρώπη «27»: 16,9%). Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ισπανία (21,8%) και στην τρίτη η Πορτογαλία (18%). Τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη των «27» έχουν η Βουλγαρία (22,3%) και η Ρουμανία (22,2%) και τα χαμηλότερα η Τσεχία (9,8%) και η Ολλανδία (11%).

Η σιωπή δεν είναι χρυσός – Γιώργος Αυγερόπουλος

Καθώς ένα χρόνο τώρα ασχολούμαι με τη θεματική «Χρυσός στα χρόνια της κρίσης» έχοντας δουλέψει μαζί με τους συνεργάτες μου στην Κολομβία (1), τη Ρουμανία (2) και την Ελλάδα (3), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.

Θα συγκρίνω την ελληνική περίπτωση με αυτή της Ρουμανίας (γιατί αν αρχίσω από την Κολομβία πολλοί θα πουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με μια λατινοαμερικανική χώρα και «τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς, εδώ είναι Ευρώπη» και άλλα τέτοια, κατά τη γνώμη μου ευτράπελα).

Πριν απ” αυτό όμως ας θυμηθούμε τι προβλέπουν τα δύο μεταλλευτικά σχέδια:

 

ΕΛΛΑΔΑ

Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσιας σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold.

Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το κοίτασμα χαλκού – χρυσού στις Σκουριές, που σήμερα εκτιμάται ότι αξίζει περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια, δύο προϋπάρχοντα ορυχεία μαζί με τις εγκαταστάσεις τους, 310 σπίτια στο Στρατώνι, καθώς και τα δικαιώματα έρευνας και επέκτασης της εξορυκτικής δραστηριότητας με το άνοιγμα και άλλων μεταλλείων.

Το αντάλλαγμα που πλήρωσε η εταιρεία στο ελληνικό κράτος το 2003 για να αποκτήσει τα παραπάνω ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που έχει χαρακτηριστεί από κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και από κατοίκους της περιοχής «ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας».

Οσοι αντιδρούν στο μεταλλευτικό σχέδιο, υποστηρίζουν ότι η επένδυση θα προκαλέσει ανεπίστρεπτη καταστροφή στο περιβάλλον, με τα οφέλη να είναι λιγότερα από τις απώλειες.

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας μια άλλη καναδική εταιρεία, η Gabriel Resources, και το ρουμανικό κράτος θέλουν από το 1997 να εξορύξουν το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στο υπέδαφος της Ευρώπης.

Για να το κάνουν αυτό θα ανατινάξουν όλα τα βουνά της περιοχής δημιουργώντας τέσσερα ορυχεία ανοιχτής εξόρυξης και μια μεγάλη δεξαμενή εναπόθεσης αποβλήτων, που θα περιέχει κυάνιο και άλλες τοξικές ουσίες.

Οι κάτοικοι που αντιδρούν λένε ότι αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον καθώς και στην ιστορική κληρονομιά της Ρόσια Μοντάνα, αφού εκεί βρίσκονται οι πιο καλά διατηρημένες ρωμαϊκές στοές παγκοσμίως. 

Δυο χιλιάδες μαθητές στην Αθήνα υποσιτίζονται καθημερινά.

ΠΕΙΝΑ

Πηγή: Οικοδόμος

υποσιτισμός* (ο): «η λήψη ποσοτικά ή/και ποιοτικά ανεπαρκούς τροφής, η οποία επιφέρει οργανικές ή λειτουργικές διαταραχές του οργανισμού».

υποσιτίζομαι**: «τρώω λιγότερο από όσο πρέπει».

Δηλαδή ΠΕΙΝΑΩ.

2000 (ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ) παιδιά «υποσιτίζονται» (σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας) καθημερινά «λόγω της κρίσης». 2000 παιδιά που οι γονείς τους είτε εκδιώχτηκαν από τις δουλειές τους, είτε τους μείωσαν το μισθό, είτε τους κρατούν απλήρωτους οι εργοδότες τους. Και φυσικά «υποσιτίζονται» και οι ίδιοι, δηλαδή ΠΕΙΝΑΝΕ.

Το… σωτήριον έτος 2012, η κυβέρνηση ενός κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιας χώρας της πολιτισμένης Δύσης, δίνει καταλόγους με τα στοιχεία των παιδιών της που ΠΕΙΝΑΝΕ, στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών για να μεριμνήσει αυτή για το φαγητό τους.

Οι θεσμοί της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» μας «αδυνατούν» –μετά την εργασία, την ασφάλιση, την υγεία, την παιδεία κ.α.- να εξασφαλίσουν τις αυτονόητες συνθήκες-δικαιώματα στους πολίτες της, που θα τους επιτρέψουν να μην ΠΕΙΝΑΝΕ… Την ίδια στιγμή που με κάθε τρόπο εξασφαλίζουν υπερκέρδη στα ντόπια και ξένα αρπαχτικά, στους τοκογλύφους, στους τραπεζίτες, στους πλουτοκράτες.

Στόχος των κυβερνώντων μας είναι να «να σωθεί η πατρίδα». Μια πατρίδα γεμάτη από νούμερα, γραφήματα και οικονομικούς δείκτες. Μια πατρίδα σωσμένη αλλά «αδειανή» από ανθρώπους, τον λαό της, τους εργάτες της, αυτούς που παράγουν πλούτο, τόσον, που δεν μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους. Αυτούς που τα παιδιά τους «υποσιτίζονται» και εγκαταλείπονται, από την «πατρίδα», στο έλεος κάποιων «εκπροσώπων» ενός θεού…

Μάθημα 1ον: Αλληλεγγύη – Αφροδίτη Τζιαντζή

 Πηγή:Η Εφημερίδα των Συντακτών

«Φέτος το μάθημα αρχίζει από A: Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Ανατροπή». Η αφίσα της Εργατικής Λέσχης Νέας Σμύρνης, που πληροφορεί για τα δωρεάν μαθήματα σε παιδιά ανέργων και χαμηλόμισθων, δεν χρειάστηκε καν να κολληθεί σε δρόμους και σχολεία, όπως είχε γίνει πέρυσι.

Οι ενδιαφερόμενοι το είχαν μάθει στόμα με στόμα και οι τάξεις συμπληρώθηκαν αμέσως. Εκτός από φροντιστηριακά μαθήματα για μαθητές Λυκείου, υπάρχουν τμήματα ξένων γλωσσών, φωτογραφίας, ζωγραφικής, χορού, ενώ σύντομα ξεκινάει Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο.

Παρόμοιες δράσεις συνεχίζονται και φέτος στο Κοινωνικό – Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα, γνωστό ως «Λαμπηδόνα». Στο πρώην δημοτικό αναψυκτήριο, στο άλσος της Αγίας Τριάδας, το οποίο οι κάτοικοι έχουν μετατρέψει σε ανοιχτό στέκι, υπάρχουν δωρεάν μαθήματα αλληλεγγύης για μικρούς και μεγάλους: ενισχυτική διδασκαλία για Γυμνάσιο και Λύκειο, ξένες γλώσσες, θεατρικό παιχνίδι, δημιουργική γραφή, ζωγραφική, αλλά και ανοιχτά σεμινάρια Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης.

Πρόσφατα ο Δήμος Βύρωνα ανακοίνωσε διαγωνισμό για την εκμίσθωση της «Λαμπηδόνας», καθώς και άλλων δύο χώρων, σε ιδιώτες. «Δεν θα αφήσουμε τη «Λαμπηδόνα» να γίνει άλλη μια ιδιωτική καφετέρια», επιμένουν οι κάτοικοι, δηλώνοντας αποφασισμένοι να ακυρώσουν τους διαγωνισμούς.

Στον κοινωνικό χώρο αλληλεγγύης «Ιστός» στο Χαϊδάρι, εκτός από ενισχυτική διδασκαλία για μαθητές Λυκείου, λειτουργούν τμήματα παιδικής ζωγραφικής, μαθήματα γιόγκα για ενήλικες, κοινωνικό ωδείο.

Πλούσιο είναι το πρόγραμμα των μαθημάτων αλληλεγγύης της Επιτροπής Κατοίκων της Ακαδημίας Πλάτωνα, με φιλολογικά μαθήματα για μαθητές αλλά και ξένες γλώσσες και κιθάρα για… τεμπέληδες (όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο πρόγραμμα μαθημάτων), μέχρι και μάθημα δημιουργικής γραφής, μάθημα κοσμήματος αλλά και επαγγελματικού μακιγιάζ.

Δραματική αύξηση των αυτοκτονιών στα τρία χρόνια της κρίσης

Δραματικές διαστάσεις έχει προσλάβει το φαινόμενο των αυτοκτονιών στην Ελλάδα της κρίσης, όπως δείχνουν τα επικαιροποιημένα στοιχεία για τις περιπτώσεις αυτοκτονιών -τελεσθείσες ή και απόπειρες- την περίοδο από το 2009 έως το τέλος Αυγούστου του 2012 που διαβιβάστηκαν στη Βουλή από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι τελεσθείσες αυτοκτονίες ή απόπειρες ανήλθαν το διάστημα της κρίσης, δηλαδή από 1/1/2009 έως 23/08/2012 σε 3.124 πανελλαδικά. Δηλαδή από το 2009 έως το 2011 τα περιστατικά σημείωσαν αύξηση της τάξης του 37%.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχει συλλέξει το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, τα περιστατικά αυτοκτονιών ανήλθαν σε 677 το 2009, σε 830 το 2010, σε 927 το 2011 και σε 690 έως την 23η Αυγούστου του 2012.

Τα στοιχεία διαβιβάστηκαν στη Βουλή από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Νίκο Δένδια, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, μετά από ερώτηση που είχαν καταθέσει οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Στάθης Παναγούλης και Νάσος Αθανασίου για τα φαινόμενα υποσιτισμού παιδιών και τις αυτοκτονίες πολιτών, επικαλούμενοι έκθεση της UNICEF που κάνει λόγο για 439.000 παιδιά νηπιακής αλλά και σχολικής ηλικίας που υποσιτίζονται.

Στην απάντηση του, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας σπεύδει να επισημάνει ότι δεν υπάρχει μόνο ένας καθολικά αποδεκτός παράγοντας που προκαλεί στον άνθρωπο τέτοιας ακραίας μορφής αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά για ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό που σχετίζεται με εξωγενείς παράγοντες (κοινωνικό, επαγγελματικό, οικογενειακό κλπ), αλλά και με παράγοντες ατομικούς-εσωτερικούς.

• Σύμφωνα με τα στοιχεία από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, το 2009 καταγράφονται 265 περιστατικά αυτοκτονιών (τελεσθείσες και απόπειρες), 291 το 2010, 306 το 2011 και 212 έως 23.08.2012.
• Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έχουν καταγραφεί 55 περιστατικά το 2009, 98 περιστατικά το 2010, 99 περιστατικά το 2011 και 67 περιστατικά το 2012.
• Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης έχουν καταγραφεί 33 περιστατικά το 2009, 38 περιστατικά το 2010, 35 περιστατικά το 2011, 28 περιστατικά το 2012.
• Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Κεντρικής Μακεδονίας έχουν καταγραφεί 34 περιστατικά το 2009, 42 περιστατικά το 2010, 82 περιστατικά το 2011, 60 περιστατικά το 2012.
• Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Δυτικής Μακεδονίας έχουν καταγραφεί 13 περιστατικά το 2009, 12 το 2010, 17 το 2011, 12 το 2012.
• Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ηπείρου έχουν καταγραφεί 20 περιστατικά το 2009, 29 περιστατικά το 2010, 19 περιστατικά το 2011, 16 περιστατικά το 2012.

Μια γενιά που ψάχνει για τα δικά της Πολυτεχνεία!

Πηγή: http://www.iskra.gr/

Αόρατοι – Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Πηγή: http://kibi-blog.blogspot.gr/

«Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν κάταγμα», μονολογεί ο ήρωας ενός διηγήματος (του Χ. Οικονόμου από τη συλλογή «Κάτι θα γίνει, θα δεις» που, προ τριετίας, λειτούργησε σαν ηχώ του μέλλοντος). Το να μη βρίσκεις δουλειά για πολύ καιρό είναι σαν πολλαπλά κατάγματα. Το να είσαι τόσο καιρό άνεργος ώστε να καταλήγεις εκτός εργατικού δυναμικού είναι συντριβή. Εξαφάνιση. Κοινωνική εξαέρωση.

Δεν σας προκαλεί απορία; Πού κρύβονται οι 1,5 εκατομμύριο πραγματικοί άνεργοι; Πού είναι οι 500.000 νέοι έως 25 ετών που η πρώτη εργασιακή τους εμπειρία είναι η ανεργία; Πού κινούνται οι 500.000 που διανύουν παροπλισμένοι την παραγωγικότερη περίοδο της ζωής τους, μεταξύ 25-45 χρόνων; Ένα από τα πραγματικά επιτεύγματα της τρόικας και της κυβέρνησης είναι ότι κατέστησαν τους ανέργους κοινωνικά και πολιτικά αόρατους. Οι άνεργοι υπάρχουν μόνο σαν στατιστική του τρόμου, σαν αριθμός ιλιγγιωδώς αυξανόμενος και σαν μοχλός εκβιασμού των τυχερών που διατηρούν το «προνόμιο» να εργάζονται. Οι άνεργοι δεν υπάρχουν σε κανένα επίπεδο της διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας. Δεν υπάρχουν σε κανένα μέτρο του μνημονίου, με εξαίρεση τις περικοπές στα επιδόματα ανεργίας. Δεν υπάρχουν στον σχεδιασμό κανενός υπουργείου, με εξαίρεση τη διαχείριση μερικών υπολειμμάτων των κοινοτικών επιδοτήσεων. Δεν υπάρχουν στον πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο κανενός κόμματος, με εξαίρεση τις γενικές προσδοκίες για απασχόληση που θα προκύψει από εκείνο ή το άλλο αναπτυξιακό τέχνασμα. Οι άνεργοι, ενώ εξελίσσονται στην πιο θεαματικά αυξανόμενη ομάδα της ελληνικής κοινωνίας και οσονούπω την πολυπληθέστερη, είναι ταυτόχρονα η ομάδα που έχει τεθεί κυριολεκτικά εντός παρενθέσεως.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα τα άλλα στρώματα και κατηγορίες της κοινωνίας βρίσκονται, έστω και περιθωριακά, εντός της διαπραγμάτευσης για τον βίαιο, μνημονιακό μετασχηματισμό. Οι μισθωτοί του Δημοσίου, παρά την ισχνή τους συνδικαλιστική δύναμη, είναι το πρόσχημα για κάποιες από τις περίφημες «κόκκινες γραμμές». Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα έγιναν ένα παρόμοιο πρόσχημα στο προ ημερών θέατρο κυβερνητικής «αντίστασης» απέναντι στον κυνισμό της τρόικας για τις αποζημιώσεις και τις τριετίες (σημειολογικά έχει ενδιαφέρον, πάντως, ότι και στις δύο περιπτώσεις, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι μισθωτοί αντιμετωπίζονται κυρίως ως υποψήφιοι άνεργοι). Οι προμηθευτές του Δημοσίου προβάλλονται ως οι κατεξοχήν αναξιοπαθούντες με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους. Η επιχειρηματική ελίτ είναι έτσι κι αλλιώς προνομιακός απευθείας συνομιλητής και υποβολέας αρκετών «μεταρρυθμίσεων» της τρόικας. Οι μικρομεσαίοι, αν και συνθλιβόμενοι μεταξύ φορολογίας και ύφεσης, θεωρούνται δικαιούχοι ενός σεβαστού μέρους των κοινοτικών επιδοτήσεων, αν και όταν αυτές αποδεσμευτούν.

Γιατροί του Κόσμου: Στο μόνο για Έλληνες απαντάμε μόνο για ανθρώπους

Η ανθρωπιστική κρίση βαθαίνει γρήγορα στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους Γιατρούς του Κόσμου, όπως παρουσίασαν σήμερα τις ανησυχίες τους καλώντας σε συνέντευξη Τύπου. Το μέγεθος των ασθενών που έχουν περιθάλψει το 2012 στα πολυιατρεία τους, είναι περισσότερο από το συνολικό αριθμό πέρυσι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα το αντιμετωπίζουν τα παιδιά, τα οποία λόγω των δυσκολιών των γονιών τους δεν χαίρουν των δικαιωμάτων τους. Οι Γιατροί του Κόσμου τόνισαν παράλληλα ότι «δεν μπορεί η υγεία να χρησιμοποιείται ως φασιστικό εργαλείο», ενώ ο πρόεδρος της οργάνωσης, Νικήτας Κανάκης, σχολίασε στο tvxs.gr ότι «η νέα γενιά των Ελλήνων θα αντιμετωπίσει βαθιά κοινωνική διάλυση, όπως φαίνεται από τα στοιχεία που ήδη έχουν συλλεχθεί». Ρεπορτάζ: Νίκος Μίχος

Οι πολιτικές που ασκεί το κράτος και η υιοθέτηση μη ανθρωπιστικών νόμων αποτελεί σύμφωνα με τους ΓτΚ την βασική αιτία της ανθρωπιστικής κρίσης η οποία βαθαίνει όλο και περισσότερο στην χώρα. «Θέλουμε να δείξουμε την ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης στις ημέρες μας. Ένα μέρος των εισροών μας προέρχεται από το κράτος, αλλά το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος είναι προϊόν της βοήθειας του κόσμου. Όμως και όσοι μας βοηθούσαν, τώρα αντιμετωπίζουν προβλήματα», σχολίασε ο Γιάννης Μουζάλας, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των Γιατρών του Κόσμου.

Οι ΓτΚ κατήγγειλαν περιστατικά τύπου «μόνο για Έλληνες». Σύμφωνα με τους ίδιους η αλληλεγγύη δεν μπορεί να χρησιμοποιείται φασιστικά και ρατσιστικά. «Η αιμοδοσία, τα τρόφιμα, τα φάρμακα μόνο για Έλληνες, είναι επικίνδυνα, φασιστικά και βλακώδη φαινόμενα», τόνισε ο κ. Μουζάλας. «Στο μόνο για Έλληνες, εμείς απαντάμε μόνο για ανθρώπους», συμπλήρωσε τονίζοντας ότι δεν επιτρέπεται καμία απολύτως διάκριση και παραπέμποντας στο ακόλουθο βίντεο των Ισπανών συναδέλφων τους

Ανοικτή επιστολή προς τους μαθητές: Γιατί δεν απεργήσαμε…

Ανοικτή επιστολή προς τους μαθητές.

via ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ

Αγαπητέ μαθητή, αγαπητή μαθήτρια,

το βλέμμα σας ήταν αποκαλυπτικό, καθώς εμείς οι καθηγητές σας εισερχόμασταν στον προαύλιο χώρο του σχολείου. Τα σχόλια ήταν άλλοτε άμεσα και κατά πρόσωπο, άλλοτε πισώπλατα και ειρωνικά.

Η απορία ίδια σε όλους σας: «Μα ήρθαν για μάθημα, μέρα τέτοιας απεργίας, αυτήν την περίοδο;». Οι πιο «ανάλαφροι» μαθητές ένιωσαν ότι χάνεται μια ευκαιρία για καθισιό. Οι πιο γρηγορούντες και κοινωνικοποιημένοι, ίσως πιο ευαίσθητοι στα τεκταινόμενα της εποχής, ένιωσαν ότι θα φανεί η λειψανδρία στο μέτωπο των συγκεντρώσεων. Αλλά, όλοι σας μείνατε με το γιατί.

Επιτρέψτε μας, λοιπόν, αγαπητοί μας μαθητές, να σας εξηγήσουμε γιατί δεν απεργήσαμε.

– Δεν απεργήσαμε γιατί είμαστε ικανοποιημένοι με τον πλουσιοπάροχο μισθό μας, και συνεπώς, ο συνήθως, κύριος λόγος συμμετοχής στην κινητοποίηση εξαλείφεται. Μισθός επαρκέστατος για να καλύψεις κάθε ανάγκη, και αν είσαι και μετρημένος βάζεις και κάτι στην άκρη. Λειτούργημα με κοινωνική αναγνώριση και άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Για το λόγο αυτό και δεν κάνουμε φροντιστήρια, όπως γίνεται στο εξωτερικό, όπου κάποιοι αγιογδύτες ξεματώνουν οικονομικά τους γονείς που αγωνιούν για το αύριο των παιδιών τους. Απόδειξη; Ο υπερπολυτελής μας βίος και οι συνεχείς μετακινήσεις μας, από τόπο σε τόπο, για ανανέωση και συλλογή νέων εμπειριών. Οι λίγοι κάποιοι πένητες καθηγητές είναι αυτοκαταστροφικοί τύποι, που ικανοποιούν την όποια αρρωστημένη ιδεοληψία τους.

Από την “αθωότητα των μουσουλμάνων” στις Pussy Riot και τον πατέρα Παστίτσιο: Η ανάγκη για κάποιες διακρίσεις

Πηγή:Πολιτική Οικονομία

του Νίκου Προγούλη

Η σύγκρουση της ελευθερίας της έκφρασης με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή την πολιτισμική ταυτότητα κάποιων ομάδων είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που έρχεται ξανά και ξανά στην επικαιρότητα. Μπορούμε, από τα σχετικά πρόσφατα, να θυμηθούμε τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ από δυτικούς γελοιογράφους μερικά χρόνια πριν, που ξεσήκωσαν ταραχές στον ισλαμικό κόσμο, ή στα καθ΄ημάς, την έκθεση οutlook το 2004, (όπου ο Καρατζαφέρης είχε απαιτήσει να κατέβει ένας πίνακας που έδειχνε ένας πέος να χύνει στο σταυρό), κλπ, κλπ.

Η μεγάλη μερίδα των απόψεων που τάσσεται υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, (ότι μορφή κι αν έχει αυτή, π.χ. πρόκληση, χλεύη, γελοιοποίηση, κλπ), μιλάει συλλήβδην για “σκοταδισμό”, “επιστροφή στον μεσαίωνα”, κλπ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις επισημαίνεται ότι οι θιγόμενοι έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά: για παράδειγμα, αν είναι χριστιανοί, επικαλούνται τις αξίες του δυτικού πολιτισμού και του διαφωτισμού όταν πρόκειται για την προσβολή άλλων θρησκειών, ενώ όταν στο στόχαστρο της σάτιρας μπαίνει η δική τους θρησκεία, τότε ο διαφωτισμός πάει περίπατο.

Θα προσπαθήσουμε εδώ να βάλουμε κάποια κριτήρια που διαχωρίζουν αυτές τις περιπτώσεις, γιατί κατά τη γνώμη μας, είναι φανερό ότι σε κάποιες περιπτώσεις πρόκειται για κριτική, έστω και άκομψη, που θα έπρεπε όμως να είναι ελεύθερη, ενώ σε άλλες περιπτώσεις πρόκειται για πολεμική πράξη.

Κριτήριο 1ο, και βασικότερο, είναι το αν η κριτική, (πρόκληση, γελοιοποίηση, κλπ), έρχεται “εκ των έσω” ή “εκ των έξω” σε μια εθνική, ή πολιτισμική ή θρησκευτική ομάδα. Αν έρχεται εκ των έσω, είναι, γενικά μιλώντας, θεμιτή. Αν απαγορευόταν, θα μπλόκαρε οποιαδήποτε αλλαγή ή εξέλιξη στις αντιλήψεις. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να την επιθυμεί ένα σημαντικό μέρος της ομάδας, αλλά να αποκλείεται επειδή κανείς δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει να κριτικάρει, ή να σατιρίσει, με οποιονδήποτε τρόπο. Όταν όμως η κριτική έρχεται “εκ των έξω” αποτιμάται διαφορετικά, γιατί συχνά πρόκειται για πολεμική πράξη. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα μια γελοιογραφία για τον Μωάμεθ από έναν Σαουδάραβα γελοιογράφο, (αν μπορούμε να φανταστούμε ποτέ κάτι τέτοιο), και άλλο από έναν Δανό ή Ολλανδό. Αντίστοιχα, ένας Ιρανός γελοιογράφος π.χ. που σατιρίζει τον Χριστό, δεν ενδιαφέρεται για το ζήτημα πραγματικά, αλλά δυσφημίζει τον “εχθρό” με σκοπό να οξύνει μια αντιπαράθεση που, επί της ουσίας δεν έχει θρησκευτικό διακύβευμα. Με αυτό το κριτήριο, η “αθωότητα των μουσουλμάνων”, είναι ένα εργαλείο πολεμικής προπαγάνδας, ενώ ο “Παστίτσιος” είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αφού πρόκειται για το κατασκεύασμα ενός Έλληνα και, τυπικά τουλάχιστον, Χριστιανού όπως όλοι μας,

Στον καταυλισμό των τσιγγάνων στο Χαλάνδρι

Μια ημέρα στον καταυλισμό των τσιγγάνων στο Χαλάνδρι

Στο Δήμο Χαλανδρίου, δίπλα στη λεωφόρο Μεσογείων, βρίσκεται ένας από τους παλαιότερους και μεγαλύτερους καταυλισμούς Ρομά στην Αττική. Τον καταυλισμό αυτό, στον οποίο ζουν οικογένειες εδώ και σαράντα χρόνια, ο Δήμος θέλει πλέον να τον κατεδαφίσει καθώς δηλώνει πως είναι αυθαίρετος. Οι κάτοικοι του καταυλισμού τονίζουν πως δεν έχουν πρόβλημα να φύγουν, δεδομένου ότι εκεί οι συνθήκες δεν είναι πολύ καλές, αρκεί αυτό να γίνει με το σωστό τρόπο, ώστε να μην μείνουν οι οικογένειες και τα παιδιά στον δρόμο. Το tvxs.gr πέρασε μια μέρα στον καταυλισμό για να δει και να παρουσιάσει πως ζουν οι τσιγγάνοι. Ρεπορτάζ: Νίκος Μίχος / Φωτογραφίες: Άννα Αμπάτη

Στάση του μετρό στο Νομισματοκοπείο. Βρισκόμαστε ακόμη στα όρια του δήμου Χαλανδρίου. Κάθετα στη Μεσογείων, δίπλα από το σταθμό του μετρό, ξεκινά ένας δρόμος με καλαμιές που χάνεται μέσα σε μια αλάνα. Εκεί στο βάθος αριστερά και δεξιά του δρόμου βρίσκουμε τον καταυλισμό των τσιγγάνων, που έχουν εγκατασταθεί στο σημείο από το 1971.

Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος διασχίζει τον καταυλισμό, που αποτελείται από πολλές παράγκες, κάποιες περιποιημένες και κάποιες άλλες όχι. Κάποιες παράγκες έχουν αυλές με λουλούδια και τραπέζια κάτω από πέργολες, και από παντού ακούγονται φωνές συζητήσεων. Σε μια γωνία της παραγκούπολης, σε μια μικρή αυλή, στην οποία τιτιβίζει ένας κοκκινολαίμης, κάθεται μια κυρία με τα έξι δισέγγονά της γύρω της.

Απάντηση στους νεοναζί τώρα!

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Στην Κόρινθο συνελήφθηκαν πέντε νεαροί Έλληνες που κατηγορούνται για την απόπειρα δολοφονίας Ινδών μεταναστών. Στο Χαλάνδρι έγινε απόπειρα εμπρησμού του ιδρύματος «Χαρίλαος Φλωράκης». Στη Νίκαια εκατό περίπου νεοφασίστες συγκεντρώθηκαν σε κεντρική πλατεία με ασπίδες και φασιστικά σύμβολα –όχι για πρώτη φορά– κάνοντας επίδειξη δύναμης. Στη Μεσσηνία οι χρυσαυγίτες συγκροτούν τάγματα εφόδου. Σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας φασίστες με επικεφαλής τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής επελαύνουν σε χώρους μικροπωλητών και αντικαθιστώντας την αστυνομία και μάλιστα στην πιο τραμπούκικη μορφή της, ζητάνε χαρτιά, σπάνε τους πάγκους των μεταναστών και σπέρνουν το φόβο.

Το έχουμε ξαναγράψει. Το αυγό του φιδιού δεν επωάζεται. Έχει σκάσει και το φίδι έρπει στους δρόμους της πόλης. Αλλά αυτό είναι μια διαπίστωση. Το θέμα είναι τόσο να δώσουμε ερμηνεία στο φαινόμενο όσο και να απαντήσουμε στο τι κάνουμε από εδώ κι έπειτα.

Όσον αφορά στην ερμηνεία του φαινομένου δε θα επεκταθούμε, αφού η ιστοσελίδα μας έχει κάνει τέτοιες απόπειρες και θα επανέλθει με κείμενα στο άμεσο μέλλον. Θα θέσουμε, όμως, μετ’ επιτάσεως το ερώτημα: Τι κάνουμε; Πώς αντιμετωπίζονται οι ορδές των βαρβάρων;

Οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν σε αυτό ερώτημα ποικίλουν: να ανοίξει ιδεολογικό πολιτικό μέτωπο, να δοθεί απάντηση με την άσκηση φυσικής βίας στους νεοναζί, να αγνοηθούν αφού η ενασχόληση μαζί τους, τους δίνει πόντους. Πώς πρέπει, λοιπόν, να απαντηθεί η δράση των ακροδεξιών αποβρασμάτων;

Κατά τη γνώμη μας απαιτείται ένας συνδυασμός. Η απάντηση πρέπει να δοθεί σε δυο επίπεδα: ένα ιδεολογικό κι ένα πολιτικό-κινηματικό. Στο πρώτο επίπεδο χρειάζεται: 1) να αποσαφηνιστεί τι είναι φασισμός, 2)να ερμηνευτεί το φασιστικό φαινόμενο την περίοδο του μεσοπολέμου, 3)να αναδειχτούν τα αίσχη της φασιστικής δράσης στην ιστορία (μαζικές σφαγές αμάχων, φούρνοι, θάλαμοι αερίων, βασανιστήρια κ.ά.), 4) να μελετηθεί η εμπειρία της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην πάλη της ενάντια στο φασισμό, 5) να καταγραφεί η δράση και η επιρροή των νεοναζιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων στην Ευρώπη τις τελευταίες δυο δεκαετίες και να δοθεί μια πολιτική ερμηνεία για το τι ρόλο παίζουν ή πρόκειται να παίξουν, 6) να αποκαλυφθεί ο συστημικός χαρακτήρας του φασισμού και να αποδειχτεί ότι αποτελεί το ραβδοφόρο της ολιγαρχίας καθώς και να στιγματιστεί ο ρόλος των πολιτικών δυνάμεων που προετοίμασαν το έδαφος για την άνοδο του νεοφασισμού.

Δραχμάς δεν δίδω, Λίρας δεν δίδω!

Περί ισοτιμίας …

Από την ταινία «Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει»

Σχολικό έτος 2012-2013

Carthago delenda est

Πηγή:Του κανενός το ρόδο

9 μήνες πηγαινοέρχομαι στο δημόσιο μαιευτήριο. Δεύτερη γέννα, επιλέγω ξανά να γεννήσω στη βρωμερή αγκαλιά του ΕΣΥ. Όχι τόσο για οικονομικούς λόγους. Έχω βίτσια. Μ’ αρέσει να συναγελάζομαι με τη βαθιά την πλέμπα, τους ρομά και τους μετανάστες πρώτης γενιάς. Να περνάω κάποια πρωινά, ταλαιπωρούμενη, μέσα σε ελεεινά κτίρια, αγενείς και γραφειοκράτες υπαλλήλους, λαμόγια γιατρούς, τσίτα νεύρα ολόγυρα, και ανθρώπους της αβύσσου. Παριστάνω τον Τζακ Λόντον έγκυο. Μισό πτυχίο ΑΕΙ να έχεις, μισό μισθό να παίρνεις ως λευκή ιθαγενής, θα προτιμήσεις να γεννήσεις στο ιδιωτικό μαιευτήριο. Γιατί; Το γνωστό τροπάρι: «Ήταν εκεί ο γιατρός μου…» Αλλά κι οι αλβανοί που έχουν πια κονομηθεί προτιμούν τα ιδιωτικά μαιευτήρια. Μη θαρρείς πως δε θα συναντήσεις αλλοδαπούς.

Τα μαιευτήρια τα ιδιωτικά με τα αρχαιοελληνικά ονόματα, με φρουφρού κι αρώματα, μπομπονιέρες, ανθοδέσμες, μπαλόνια ροζ ή σιέλ, γυαλισμένα παρκέ, δουλοπρεπείς χαμογελαστούς υπαλλήλους, δημοσιοσχετίστες μαιευτήρες και με πολύ ωραία τηλεφωνάκια που στην παραμικρή επιπλοκή θα καλέσουν τα ασθενοφόρα του ΕΣΥ, ίου-ίου-ίου, να τρέξουν την επίτοκο στο Αλέξανδρα, το Έλενα, το Αρεταίειο και όπου αλλού είναι εξοπλισμένοι με μηχανήματα και διαθέτουν καμιά μονάδα αιμοδοσίας, με αίμα αμφιβόλου εθνικότητος.

Αίμα, τιμή.

Η τιμή του φυσιολογικού τοκετού κοστολογείται πια από τα συγχωνευμένα ταμεία ως μηδενική, γι’ αυτό κομμένο πια το σχετικό επίδομα. Ο μαιευτήρας όμως του δημοσίου νοσοκομείου, ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα σου δώσει ανερυθρίαστα την ταρίφα του: 1000 για φυσιολογικό τοκετό και μέχρι 1500 για καισαρική τομή. Είμαστε όλοι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Καίσαρα, οι ετοιμόγεννες σε χαιρετούν. Carthago delenda est. Μας έμαθε κανένα λατινικό ο Τριπολίτης δια στόματος Μούτση, πριν ο τελευταίος αποσυρθεί στους πρόποδες του Protagon. Η Καρχηδόνα είναι το Δημόσιο, Δήμο μου.

Μπροστά στην 31η Αυγούστου…

Πηγή: αριστερό blog

γράφει ο Ηλίας Ν. Σμήλιος

Τι γιορτάζουμε στις 31 Αυγούστου; Ίσως τον Άγιο Σάλλα τον Τραπεζίτη, ίσως και τίποτα… Πάντως τη συγκεκριμένη μέρα λήγει η προθεσμία καταβολής της πρώτης δόσης του φόρου εισοδήματος. Κι αυτό για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους δε μοιάζει καθόλου με γιορτή…

Καταστάσεις τρέλας ζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τις τελευταίες μέρες, καθώς μετά από τόσες περικοπές του μισθού ή της σύνταξης ή την απόλυσή τους, καλούνται να πληρώσουν (και φυσικά δεν έχουν) τα υπέρογκα ποσά φόρου που τους καταλογίστηκαν με την πτώση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, την επιβολή των τεκμηρίων και τις άλλες προβλέψεις του νέου φοροληστρικού νόμου. Παράλληλα τα παπαγαλάκια του συστήματος, γνωστοί “δημοσιογράφοι” και δημοσιογραφίσκοι και μαζί τους όλοι αυτοί που μετατρέπουν τις προσωπικές τους φοβίες σε κοινωνικοπολιτικά “γεγονότα”, διαδίδουν καθημερινά ένα σωρό ανακρίβειες, προωθώντας έτσι την πλήρη αποδοχή, την υποταγή στην ασκούμενη πολιτική. Να τρέξουμε λοιπόν να δανειστούμε, να μην πάμε διακοπές τα παιδιά μας, να κόψουμε το τσιγάρο ή την όποια ψυχαγωγία μας απέμεινε, αρκεί να πληρώσουμε τους φόρους, γιατί αλλιώς μας περιμένει η φυλακή ή η κατάσχεση του μισθού, του αυτοκινήτου ή του σπιτιού μας…

Πού τα βρήκαν όλα αυτά; Πουθενά! Γιατί (προς το παρόν, τουλάχιστον) δεν υπάρχει κανένα νομοθετικό πλαίσιο που να προβλέπει την ποινική δίωξη και την προσωποκράτηση ή την κατάσχεση κινητής και ακίνητης περιουσίας όταν πρόκειται για ποσά σαν αυτά που επιβάλλονται συνήθως ως φόροι στους εργαζόμενους ή τους συνταξιούχους. Αντίθετα και με βάση έγγραφα των αρμόδιων υπηρεσιών του κράτους, όπως το «Εγχειρίδιο των συνηθέστερων ερωτημάτων πολιτών και των αντίστοιχων απαντήσεων, σε θέματα φορολογίας εισοδήματος κ.ά,» (έκδοση τηςΓενικής Γραμματείας Φορολογικών και Τελωνειακών Θεμάτων, Ιούλιος 2012), διαπιστώνουμε ότι:

α) «Ποινική δίωξη μπορεί να ασκηθεί εφόσον το συνολικό ληξιπρόθεσμο χρέος προς το Δημόσιο από κάθε αιτία συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ήπροσαυξήσεων υπερβαίνει το ποσό των 5.000 Ευρώ» (σελ. 83)

β) «Δεν λαμβάνονται αναγκαστικά μέτρα είσπραξης κατά οφειλετών που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές βεβαιωμένες στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες υπέρ του Δημοσίου, νομικών προσώπων και τρίτων ύψους τριακοσίων (300) ευρώ, πλην του μέτρου της κατάσχεσης απαιτήσεων των οφειλετών στα χέρια τρίτων. Η πιο πάνω ρύθμιση δεν ισχύει για πρόστιμα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας καθώς και για οφειλές υπέρ Ο.Τ.Α.» (σελ. 83)

γ) «Δεν επιτρέπεται η επιβολή κατάσχεσης επί μισθών, συντάξεων ή ασφαλιστικών βοηθημάτων που καταβάλλονται περιοδικώς σε βάρος οφειλετών του Δημοσίου, εφόσον το ποσό αυτών αφαιρουμένων των υποχρεωτικών εισφορών, είναι μέχρι των χιλίων (1.000) ευρώ, μηνιαίως. Αν ο μισθός, η σύνταξη ή το βοήθημα υπερβαίνει το ποσό των χιλίων (1.000) ευρώ, λαμβανομένης υπόψη και της περίπτωσης που ο οφειλέτης του Δημοσίου λαμβάνει τα ανωτέρω από δύο ή περισσότερους φορείς, λαμβάνεται υπόψη το συνολικό ποσό αυτών και επιτρέπεται η κατάσχεση του 25% αυτών, όμως το εναπομένον ποσό από το σύνολό τους να μην είναι κατώτερο των χιλίων (1.000) ευρώ» (σελ. 84)

Εμπορία ανθρώπων στα Βαλκάνια-Μαίρη Μπόση

Πηγή:http://bloko.gr/

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έθεσε τέλος ή τουλάχιστον φάνηκε ότι περιόρισε τα παραδοσιακά (κυρίως ιδεολογικά ορμώμενα) ζητήματα τριβής, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το άναρχο του διεθνούς συστήματος και επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της διεθνούς ασφάλειας στο πλαίσιο μιας μακρόχρονης αναθεωρητικής διαδικασίας. 

Η έννοια της ασφάλειας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο γνωρίζει νέες προκλήσεις. Στα στοιχεία που παραδοσιακά τη χαρακτήριζαν, εδράζονται νέες παράμετροι που αναδιατυπώνουν το πλαίσιο και χαρακτήρα της. Ένα από αυτά τα ζητήματα αναφέρεται στην εμπορία και διακίνηση ανθρώπων. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που από τη δεκαετία του 1990, έδωσε έμφαση στην διεύρυνση της, υπήρξε αποδέκτης αντίστοιχων φαινομένων προβαίνοντας στην υιοθέτηση πλειάδας προτάσεων, κανονισμών, πρωτοβουλιών, και στρατηγικών για τον εντοπισμό και έλεγχο της εμπορίας ανθρώπων. 

Από τη δεκαετία του 1990, που άρχισε να καταγράφεται η διακίνηση ανθρώπων η αύξηση των περιστατικών απασχολεί όχι μόνο τις χώρες προέλευσης, αλλά και για τις χώρες τράνζιτ και τις χώρες αποδοχής. Η διακίνηση και εμπορία ανθρώπων αποτελεί μια επιχειρηματική δραστηριότητα που στοχεύει στην γρήγορη, αποτελεσματική και παράνομη διοχέτευση ανθρώπων διαμέσου διεθνών συνόρων που εκ των πραγμάτων την εντάσσουν σε απειλή της κυριαρχίας και της ασφάλειας ενός κράτους.  Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η πλειονότητα των ατόμων που είναι ευάλωτοι στην διακίνηση και εμπορία είναι οι γυναίκες και τα παιδιά, και προέρχονται από «υπό μετάβαση» χώρες όπου τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα είναι διάχυτα και λειτουργούν αναβαθμίζοντας την ανασφάλεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους. 

Οι διακινητές στοχεύουν στις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες με στόχο την αύξηση των κερδών τους, η οποία προκύπτει από την επιτυχία του εκάστοτε εγχειρήματος διακίνησης. Το σύνολο του «επιχειρησιακού» αλλά και «επιχειρηματικού» σχεδιασμού των διακινητών, στηρίζεται στην λειτουργική ανικανότητα των θεσμών του κράτους προέλευσης.  Όμως, η παράνομη διακίνηση έχει εν μέρει πρόθυμους αποδέκτες, καθώς η Δυτική Ευρώπη –τουλάχιστον στον τομέα της εργασίας- έδειξε δυνατότητες ενσωμάτωσης του παράνομου εργατικού δυναμικού. Παράλληλα, όπως καταγράφηκε στη μεταπολεμική Γιουγκοσλαβία, ειδικότερα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κόσοβο, η παρουσία μεγάλου αριθμού στρατιωτικών δυνάμεων από τις δυτικές χώρες και ειδικότερα τις ΗΠΑ, «επέβαλε» επί της ουσίας την παρουσία των επιχειρήσεων της πορνείας.  Το ότι η ανθρώπινη ασφάλεια (human security) αποτελεί τμήμα των παροχών που οφείλει το κράτος να εξασφαλίζει στους πολίτες του, όπως (θεωρητικά) έχει καθήκον να φροντίζει την ασφάλεια των συνόρων του από τους εξωτερικούς εχθρούς, παραγνωρίζεται εσκεμμένα, καθώς η όσμωση οργανωμένου εγκλήματος και κυβερνητικών παραγόντων είναι προφανής. Το οργανωμένο έγκλημα έχοντας δημιουργήσει δίκτυα, επαφές και συνεργασίες, συμπράττει συχνά με διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους, έχοντας καταστήσει μ’ αυτό τον τρόπο εξαιρετικά δύσκολη την αποτελεσματική αντιμετώπιση του.  Η διαφθορά των κρατικών υπαλλήλων, που συχνά γίνεται αντικείμενο πολλαπλών συζητήσεων, λειτουργεί τόσο σε ποιοτική όσο και σε ποσοτική διάσταση. 

Οι ευάλωτοι πληθυσμοί (κυρίως γυναίκες και παιδιά-οι άνδρες είναι λιγότερο συχνό φαινόμενο) που γίνονται αντικείμενα διακίνησης από το οργανωμένο έγκλημα, δεν αποτελούν απλά ένα ζήτημα ανθρωπιστικού χαρακτήρα. Καθώς το trafficking εμπίπτει στην κλασική έννοια του εμπορίου, δηλαδή στο «νόμο της προσφοράς και της ζήτησης», είναι δύσκολο να εξαλειφθεί. Ο αριθμός των παιδιών που διακινούνται στην Νοτιοανατολική Ευρώπη κάτω της ηλικίας των 18 παρουσιάζει θεαματική άνοδο την τελευταία δεκαετία. (Βάση των στοιχείων της UNICEF, στα Βαλκάνια το 10%-30% των γυναικών στην πορνεία ήταν κάτω από τα 18 έτη, ενώ το 10%-15% των κοριτσιών που επεστράφησαν στις οικίες τους ήταν κάτω των 18 ετών. Η εμπορία και διακίνηση ανθρώπων που γίνεται συνήθως για πορνεία ή άλλου τύπου σεξουαλική εκμετάλλευση, αλλά και η εμπορία για καταναγκαστική εργασία, αποτελεί είδος σύγχρονης σκλαβιάς και είναι μια πολύπλοκη διαδικασία στην οποία μετέχουν, συνυπάρχουν και συνεργάζονται πολλοί και διαφορετικοί φορείς σε όλα τα στάδια της εξέλιξης του. ‘Έχουν αναφερθεί περιστατικά «προσφορών» από τους διακινητές σε οργανώσεις αρωγής (ΜΚΟ), γυναικών όπου «διατίθενται» γυναίκες με χαμηλότερο κόστος ή ακόμη και δωρεάν για να εξασφαλίσουν την ανοχή και κατ’ επέκταση τη συνέχεια της δράσης τους δίχως προβλήματα ή ενοχλήσεις. 

Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ; Λιάνα Κανέλλη

Εφημ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δεν σε αναγνωρίζω ρε φίλε. Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Ελληνα του διαβόητου 21ου αιώνα. Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου. Ησουνα περήφανος για την προσφυγική καταγωγή σου. Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο πνεύμα. Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.

Σας κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος. Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων σας. Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου, μάτι απαίδευτο στο κάλλος. Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε. Γυαλίζει εκείνο το φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου, εγώ σας. Θεριεύει σα μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο. Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε. Στ΄ αρχ… σας, μολογάτε. Να μην ερχότανε. Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι’ αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς, απατεώνας.

Σας ξεσκάτισε τη μάνα. Σας μάζεψε τον κήπο. Εφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας. Κράτησε τα χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά. Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες. Εκανε πόρτα στο μαγαζί. Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές. Σας έβαψε το σπίτι. Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον ιδρώτα του. Τον ιδρώτα του μετανάστη. Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊόν έχει ένα μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του. Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί. Οχι όλοι. Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και τη μάνα παστρικιά;

Για τη Χίο

“100 χρόνια Χίος ελευθέρα”

Του Γιάννη Μακριδάκη

Πηγή: http://yiannismakridakis.gr/

Εκατό ακριβώς χρόνια μετά την προσάρτησή της στο ελληνικό κράτος, η Χίος απέκτησε την όψη που είχε το καλοκαίρι του 1822, σχεδόν διακόσια χρόνια πριν δηλαδή. Καμμένη και ρημαγμένη, σβησμένη σχεδόν από τον χάρτη.

Με λίγα λόγια, εκατό χρόνια νεοελληνικής διοίκησης και “ανάπτυξης”, γύρισαν τη Χίο ακριβώς διακόσια χρόνια πίσω.

Οι προεστοί της εποχής εκείνης είχαν κρεμαστεί πρώτοι στα πλατάνια της πλατείας Βουνακίου. Οι Βουλευτές, ο Αντιπεριφερειάρχης, ο Δήμαρχος και οι κάθε λογής Σύμβουλοι σήμερα, κάνουν συσκέψεις και αναμένουν την 11η Νοεμβρίου για να μπουν επικεφαλής της παρέλασης και των εκδηλώσεων τιμής της “απελευθέρωσης”.

Η Ελλάδα καταστρέφεται από άκρη σ’ άκρη εδώ και δεκαετίες. Τώρα βρισκόμαστε στην κορύφωση της καταστροφής, στο αποτελείωμα της χώρας και της ψυχής που θράφηκε σ’ αυτά τα χώματα.

Είναι η μεγαλύτερη καταστροφή μετά από την Σφαγή και στον Σεισμό του 1881, δήλωσε ο Δήμαρχος Χίου για την πυρκαγιά που αφάνισε το νησί. Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε δεν ήταν η πυρκαγιά αλλά όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που σας εξέθρεψε και σας ανέδειξε ως πολιτική φυσιογνωμία. Κι εσάς και τον Αντιπεριφερειάρχη και τους Βουλευτές και κάθε άλλον όμοιο αναπτυξιολάγνο, ανιστόρητο και έτοιμο να θυσιάσει οτιδήποτε για να εξασφαλίσει το ευτελέστερο όλων, το χρήμα. Όλους εσάς τους πολιτικούς παράγοντες, που φέρατε το νησί μας διακόσια χρόνια πίσω. Που αξιωθήκατε να το αφανίσετε άλλη μια φορά, δυο αιώνες μετά τον Καρά Αλή.

Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε είστε όλοι εσείς, οι απάτριδες ναινέδες του κάθε ντόπιου ή αποικιοκράτη “επενδυτή”, που είστε έτοιμοι από καιρό κάθε φορά να γονατίσετε εμπρός του, παραδίδοντας κομμάτια της πατρίδας μας έναντι προσδοκίας χρήματος, ανταποδοτικών τελών όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η εκπόρνευση.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο

http://yiannismakridakis.gr/?p=1386

Καθώς καίγεται το τελευταίο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων

του Μιχάλη Μπούργου

Πηγή:http://www.environment.gr/magazine/index.php/home

Χίος.

Των παιδικών χρόνων και αυτών της εφηβείας. Μόνος καλοκαιρινός προορισμός των διακοπών μου. Τόπος ιδιαίτερος, που μόνο η σκέψη και η προσμονή του ξανασμιξίματος, έβαφε με ευχάριστα χρώματα τους σχολικούς χειμώνες, απαλύνοντας έτσι γλυκά τους «πόνους» της μάθησης.

Χίος.

Της γιαγιάς. Του παππού. Του μεσαιωνικού χωριού με τους γλεντζέδες κατοίκους. Μεστά. Των ερειπωμένων σπιτιών. Των διακριτικών φαντασμάτων.

Χίος.

Των πρώτων ερώτων. Των πρώτων τσιγάρων.

Της βόλτας στην απόμερη παραλία με τα γαϊδουράκια. Του «κυνηγιού αχινού» για την επιβίωση σε αυτήν. Και τα ξενύχτια, τα καλύτερα ξενύχτια, πλάι στη θάλασσα.

Χίος.

Μπουγέλα στις κουτσομπόλες και υποβρύχιο μαστίχα.

Έτσι κύλησαν τα πρώτα καλοκαίρια … Μαζί με το απαραίτητο συνοδευτικό τους, τις άλλες τρεις εποχές του χρόνου. Του κάθε χρόνου …

Και ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια …

Τα χρόνια της ωριμότητας, να τα πω έτσι, κάπως πρέπει να τα πω. Τα χρόνια της ωριμότητας –λοιπόν- δεν επισκέφτηκα ξανά τον τόπο αυτό. Πειραματίστηκα σε καινούριες διαδρομές …

Αλλά, την πρώτη αγάπη δεν μπορείς να τη ξεχάσεις …

Την παρακολούθησα να αλλάζει … Ακολουθώντας τις μεταλλάξεις μίας ολόκληρης χώρας … Παρακολουθούσα από μακριά …

Το στριφτό

Πηγή: jaquou.wordpress.com

Την περίμενε να τελειώσει τη συζήτηση. Καπνίζοντας, στο σκαμπό, πίσω από την κολόνα, σχεδόν αόρατος. Τώρα που η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη παρακολουθεί από απόσταση τη στιγμή που κατέληξαν να είναι αυτοί η διεθνής είδηση, οι δυο τους, η ζωή τους, η δική τους οικογένεια.

Η Γιάννα μιλούσε ασταμάτητα για όσα της συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Την καταλάβαινε. Παθιασμένη, ανυπόμονη, αεικίνητη, χειρονομούσε με αγωνία γιατί έπρεπε να προλάβει να τα πει όλα: Πώς μετά από 17 χρόνια δουλειάς στο εργοστάσιο, καθημερινής δουλειάς, πάνω από 12 ώρες τη μέρα, με 700, άντε 800 ευρώ μισθό, αυτό έκλεισε ξαφνικά για να μεταφερθεί έξω από τα σύνορα, εκεί που η δουλειά πληρώνεται ψίχουλα. Πώς πήραν στο μεταξύ ένα σωρό υποσχέσεις από τους πολιτευτές της περιοχής και τους πίστευαν μέχρι την τελευταία στιγμή. Πως χρειαζόταν την ελπίδα. Πώς μετάνιωσε που ψήφισε τον δήμαρχο που της έλεγε πως θα δουλέψει στον δήμο, πολύ το μετάνιωσε, τώρα όμως ξέρει. Πώς η αποζημίωσή της ήταν ψίχουλα γιατί η εταιρία λίγο πριν κλείσει την απέλυσε και την επαναπροσέλαβε με νέο συμβόλαιο ώστε να μην φτάσει ποτέ να συμπληρώσει τον απαραίτητο χρόνο για να διεκδικεί την πραγματική της αποζημίωση. Πώς κινητοποιήθηκαν μαζί με τους συναδέλφους σε άλλες βιοτεχνίες που κλείναν στην περιοχή. Πώς δεν είχαν ιδέα από σωματεία και ξαφνικά τα χρειάστηκαν, αλλά η ανασφάλεια ήταν πιο δυνατή. Πώς οι άλλες βιοτεχνίες δεν έδωσαν τίποτα στους εργάτες τους, μόνο απολύσεις. Πώς μέχρι τότε ζούσε ήσυχα κι αναρωτιέται, πώς την κοίμισαν έτσι; Και πώς παραμένει άνεργη για 2 χρόνια τώρα.

Που και που, που θα πει σπάνια, τους λέει ενώ γυρνά το κεφάλι για να βεβαιωθεί πως αυτός δεν δυσανασχετεί, βρίσκει δουλειά για δυο – τρεις μήνες. Δεν την νοιάζει τι δουλειά θα είναι. Την τελευταία φορά δούλεψε σε καφέ – μπαρ – εστιατόριο. Δώδεκα ώρες και παραπάνω, καθημερινά, όλες τις δουλειές του μαγαζιού έβγαζε πέρα, σερβίρισμα, λάντζα, ψήσιμο… Είπε στην ξένη ανταποκρίτρια πως δεν την ένοιαζε πόσο θα δούλευε, μόνο να έχει πάλι δουλειά. Έτσι κι αλλιώς δεν έβγαζε ποτέ πολλά λεφτά, διακοπές για να καταλάβεις έκαναν μόνο στη θάλασσα έξω από το σπίτι τους, γιατί σε αυτό στάθηκαν τυχεροί. Αλλά στα τόσα χρόνια παντρεμένη, ακόμα θυμάται τις τέσσερις φορές που πήραν τα εισιτήρια του κοινωνικού τουρισμού και πήγαν σε νησί, όμως δάνειο αυτοί δεν πήραν ποτέ. Τουλάχιστον τότε έμπαιναν δύο μισθοί στο σπίτι. Κι ευτυχώς να λες που έχουν από τον πατέρα της το πατρικό και δεν πληρώνουν ενοίκιο. Αλλά τώρα ο μεγάλος της είναι στο λύκειο, είναι καλός μαθητής, έμαθε μόνος του να παίζει κιθάρα, μιλάει και καλά αγγλικά, διαβάζει και έχει καλούς βαθμούς, έχει φουντωτά κατσαρά μαλλιά και μοιάζει στον πατέρα του… θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο. Όμως με 800 ευρώ το μήνα που τώρα βγάζει ο Νίκος ίσα που ζει η πενταμελής οικογένεια. Πώς να σπουδάσει το παιδί; Πώς να ανοίξει κι άλλο σπίτι σε άλλη πόλη; Πώς θα αντέξει να του κόψει τα φτερά; Κι όταν έρθει η ώρα που αυτή η απογοήτευση του μεγάλου της γιου θα γίνει οργή, πώς θα τον ησυχάσει;

Ιντερσίτι 52, Αθήνα-Θεσσαλονίκη

01.08.2012, αναχώρηση: 10.18

via ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ

του Γιώργου Κορδομενίδη

στον Τέλλο Φίλη, για τη φιλία μας

Ο Σταθμός Λαρίσης στη συνηθισμένη του εγκατάλειψη. Υπάλληλος του ΟΣΕ (πλην αυτών στα εκδοτήρια και στο γκισέ των πληροφοριών) ούτε για δείγμα. Το ίδιο και στην πλατφόρμα. Επίσης, κανείς που να πληροφορεί για τη σειρά των βαγονιών (ή την αρίθμηση των καθισμάτων, ώστε να μπει κάθε επιβάτης από τη σωστή πόρτα), ή για να διευκολύνει όσους ταξιδεύουν για πρώτη φορά και δεν είναι εξοικειωμένοι με τα… “ήθη” του ιντερσίτι.

Το τρένο ξεκινάει με 1 λεπτό καθυστέρηση. Γιατί; Γιατί έτσι. Κανείς δεν νοιάζεται, ούτε ξέρει να απαντήσει. Ο ηλικιωμένος άντρας που κάθεται στο παραδιπλανό μου κάθισμα, στο κουπέ 10 του δεύτερου βαγονιού, β΄ θέση, φαίνεται σοβαρός. Αλλά η φράση που εκστομίζει ακριβώς στις 10.18, ώρα προγραμματισμένης αναχώρησης του τραίνου, ακούγεται σαν σφύριγμα φιδιού. «Ξεκίνα, μαλακισμένο»! Σε λίγο, γίνεται φανερό ότι πάσχει από κάποια εμμονική διαταραχή. Πρώτα, μιλώντας στο κινητό με τη γυναίκα του (προφανώς), της λέει ότι έδωσε «στη μικρή» (ίσως σε κάποια εγγονή τους) 10 ευρώ, «για πάρει κάρτα». Της επαναλαμβάνει όμως πάνω από 15 φορές: «μην πεις τίποτα, σε παρακαλώ, μην πεις τίποτα». Μετά, γυρίζει προς το μέρος μου. Οι ερωτήσεις αλλεπάλληλες και καταιγιστικές. Από πού είμαι; Σε ποια περιοχή της Θεσσαλονίκης ζω; Είμαι συνταξιούχος ή εργάζομαι; Τι δουλειά κάνω; Σε ποια τράπεζα; (αποφεύγω να απαντήσω, και μου εξηγεί: «Η κόρη μου δουλεύει στη Μιλένιουμ. Ρωτάω μήπως είστε συνάδελφοι»). Ύστερα αρχίζουν οι απίστευτες λεπτομέρειες για τη σιδηροδρομική γραμμή.
• σε ποια σημεία της διαδρομής το τραίνο είναι ηλεκτροκίνητο και σε ποια όχι
• σε ποια σημεία υπάρχουν διασταυρώσεις
• πόσα χιλιόμετρα απέχει ο ένας σταθμός από τον άλλο.
• πότε, πού και γιατί το τραίνο κόβει ταχύτητα…
Σε λίγο νέα ερώτηση: Τι διαβάζω; (όταν προσπάθησα να “χαθώ” στις σελίδες του βιβλίου που είχα μαζί μου…) Και μια επισήμανση: Κάθεστε πάνω στο κινητό σας, μήπως το χαλάσετε…

Από την Οινόη μπήκαν στο κουπέ τρία άτομα. Ένας 30-35άρης ρομ με ένα αγοράκι, λευκόδερμο, γύρω στα 4. Και μια κοπέλα, γύρω στα 20, που παρότι διάβαζε Βασίλη Ραφαηλίδη (Ιστορία του νέου ελληνικού κινηματογράφου ή κάτι τέτοιο…), δέχτηκε νέο καταιγισμό ερωτήσεων από τον ηλικιωμένο, που τελικά κατέβηκε στη Λειβαδειά.

Ο ρομ άντρας με το αγοράκι κάθισαν απέναντί μου. Εκείνος, με καρό βερμούδα και γαλάζιο πουκάμισο ― μόνο ένα κουμπί από τα 8 κουμπωμένο, κι αυτό απειλούσε να το κόψει ένα σώμα που ξεχείλιζε από παντού (αργότερα κούμπωσε ένα-δυο ακόμα κουμπιά). Άφησε στο πάτωμα μια μεγάλη διαφανή τσάντα (μάλλον από συσκευασία κουβέρτας), με ρούχα μέσα φύρδην-μίγδην• και μπροστά στα πόδια του δύο σακούλες, η μία από σουπερμάρκετ και η άλλη διαφανής, με μισοφαγωμένα σάντουιτς και άλλα τρόφιμα, χύμα κομμάτια από γύρο κτλ.

Το αγοράκι, με πιπίλα στο στόμα, μιλούσε πότε πότε αλλά τα λόγια του έβγαιναν από το φράγμα της πιπίλας ακατάληπτα. Δυσφορούσε που βρισκόταν εκεί, προφανώς ήθελε να έχει φτάσει ήδη κάπου αλλού, γκρίνιαζε, και μετά από λίγο άρχισε ένα κλάμα επίμονο και παρατεταμένο, για τουλάχιστον 20 λεπτά, παρά τα κανακέματα και το τρυφερό “ταχτάρισμα” που του έκανε με συγκινητική τρυφερότητα ο άντρας• μέχρι που κάποια στιγμή το αγοράκι κουράστηκε και αποκοιμήθηκε στο κάθισμά του. Απρόκλητος, ο άντρας μού αφηγήθηκε την ιστορία του. Είναι άνεργοι, η γυναίκα του κι αυτός, εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Έψαχνε επί τέσσερις μέρες για δουλειά στην περιοχή του Σχηματαρίου, κουβαλώντας και το παιδί μαζί του (κάτι είπε κάποια στιγμή για τον πατέρα του παιδιού και τα αδέλφια του, αφήνοντάς με να καταλάβω ότι ο μικρός δεν είναι γιος του). «Αλλά εκεί δουλεύουν παντού μόνο ξένοι. Πακιστάνοι-πώς-τους-λένε, Αιγύπτιοι, Αλβανοί… Κι εμείς Έλληνοι είμαστε, ρε παιδιά… Μια θέση δεν θα έπρεπε να υπάρχει και για μας; Εσείς, κύριε, έχετε υπόψη σας καμιά δουλειά;» Όταν άκουσε πως δουλεύω σε τράπεζα, άρχισε τις ερωτήσεις για το πώς μπορούν να πάρουν κάνα δάνειο, απαριθμώντας μου και τα … περιουσιακά (κινητά) στοιχεία της γυναίκας του ― παρά τη διαβεβαίωσή μου ότι δεν ξέρω τίποτε από δάνεια κι ότι δεν έχω σχέση με αυτά. Κατέβηκαν στη Λάρισα• ο άντρας με αποχαιρέτησε ευγενικά και μου ευχήθηκε «καλή ευκολία» σε ό,τι κάνω.

Παράπονο

 ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΤΙΠΟΤΑ.

Πηγή:http://vasiliskos2.blogspot.gr/

Η  πορεία της χώρας είναι μη αναστρέψιμη. Και πιο σοβαρό ακόμα είναι το γεγονός πως είναι μη αναστρέψιμη η πορεία της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Δεν προτρέπω κανέναν να παραδώσει τα όποια όπλα νομίζει πως διαθέτει και να σηκώσει τα χέρια, αλλά υπάρχει κάποια στιγμή που κάθε σκεπτόμενος διαφορετικά άνθρωπος χωρίς να αποκλειστεί από το κόσμο, παραμένοντας κάτοικος αυτού του κόσμου, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τα βάζουμε όλα στο ίδιο κουβάρι δίνοντας άφεση αμαρτιών στους επικίνδυνους (πλέον) ηλίθιους και να νοιώθουμε μια αναγκαστική συγγένεια μαζί τους. Κάποιος είχε πει, πως «το κακό σ΄αυτό το κόσμο είναι πως οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση κι οι έξυπνοι γεμάτοι ανασφάλειες». Το πρόβλημα λοιπόν αυτή τη στιγμή σ΄αυτή τη δύστυχη πατρίδα είναι πως από τη μια άκρη ως την άλλη κατοικείται από βλάκες γεμάτους αυτοπεποίθηση κι έξυπνους που τους φορτώνουν όλη τη βρώμα, τη σαπίλα, την αθλιότητα σε μεγατονικές ποσότητες μέχρι να καταφέρουν να τους αφανίσουν από ασφυξία.

Οι διαφορετικά σκεπτόμενοι (και ενεργούντες) άνθρωποι δεν έχουν ανασφάλειες. Απλά έχουν άλλη στόφα. Βρίσκονται εδώ αλλά είναι από αλλού. Και σαν έξωθεν παρατηρητές βλέπουν τη μεγάλη εικόνα της μαζικοποιημένης ανοησίας. Στο they live του Κάρπεντερ, ο άνθρωπος που είχε βρει ένα ζευγάρι γυαλιά με τα οποία μπορούσε επί τέλους να δει τη πραγματικότητα με «άλλα μάτια» σε όλη της τη φρίκη, χρειάστηκε μισή ώρα βρωμόξυλο με το φίλο του για να τον πείσει να φορέσει κι εκείνος τα γ@μημένα γυαλιά. Μάτωσαν, χτυπήθηκαν με ένα πρωτόγονο μίσος, μέχρι να του τα βάλει με το ζόρι στα μάτια για να τον κάνει να δει αυτό που έβλεπε.

Θα ήταν πολύ εύκολο αν υπήρχε ένα ανάλογο ζευγάρι γυαλιά σήμερα, ίσως να επιλέγαμε μερικούς ανθρώπους δικούς μας ο καθένας, που θεωρούμε ότι κάτι υπάρχει μέσα τους εκτός από το τίποτα, και να τους πλακώναμε στο ξύλο μέχρι να φορέσουν τα γ@αμημένα τα γυαλιά. Όμως δεν υπάρχουν. Το μόνο εφόδιο που μπορεί να έχει κάποιος σ΄αυτό το κόσμο που σέρνεται είναι να έχει το δικό του ζευγάρι μάτια που να βλέπει σε άλλη διάσταση. Πιο μακριά από το κόσμο που έχει βάλει νεκρά και δεν μπορεί να κουνηθεί βήμα πέρα από τη φασόν πραγματικότητα. Τη κατασκευασμένη στα μέτρα όλων εκείνων των «τίποτα».

STOP στις πολιτικές δολοφονίες!

Έχουμε πένθος

‘Βρέχει ο ουρανός ανθρώπους» .

Άλλος ένας πήδηξε σήμερα από ταράτσα στο κέντρο της Αθήνας.

Θα πληρώσει κανείς γι’ αυτά τα εγκλήματα;

 Κάθε μέρα καταγράφεται και μια αυτοκτονία …

Υπάρχουν κι άλλοι που δε θα τους μάθουμε ποτέ.

 Μια ένοχη σιωπή καλύπτει τις αυξανόμενες εθελούσιες εξόδους από τη ζωή.

Δε μετράμε αυτούς που αργοπεθαίνουν κάθε μέρα ,

αποκαμωμένοι νέοι, γέροι, κατεστραμμένοι οικονομικά,

σε μια κοινωνία χωρίς ελπίδα;

Θα σταματήσει κανείς την κατρακύλα

της απόλυτης εξαθλίωσης των ανθρώπων και της χώρας;

Πόσοι πρέπει να πέσουν από ταράτσες, να αυτοπυροβοληθούν,

να πάθουν εγκεφαλικά, για να χορτάσει ο Μολώχ της κρίσης;

Η πολιτική ηγεσία προσέρχεται αύριο-μεθαύριο

για προγραμματικές δηλώσεις……

 Για υποτιθέμενες ανα-δια-πραγματεύσεις,

υποδαύλιση του φόβου, καταγγελίες, words, words, words…..

Με νωπό το αίμα των θυμάτων ,θα ακουστούν αγχωμένες ομιλίες ,

ψεύτικες παρηγοριές, αληθινά ψέματα,

 κουβέντες σαν τον καλό παλιό καιρό……

Και η Αριστερά; Η κερδισμένη στις εκλογές και η χαμένη[ στις εκλογές] ;

Σιγά, η πατρίδα κοιμάται

 Πηγή: Ανατολικά της Εδέμ

Τελειώνοντας αυτός ο επεισοδιακός Ιούνης βρίσκει τη χώρα σε κατατονία, 2 βδομάδες μετά τις εκλογές όπου η Ελλάδα απέκτησε επιτέλους κυβέρνηση υπεύθυνη και καθωσπρέπει.

Υπουργοί και πρωθυπουργοί αρρωσταίνουνε ή παριστάνουνε τους άρρωστους, διορίζονται καινούργιοι στεφανωμένοι από αγιογραφίες αυλικών, τη στιγμή που θα έπρεπε να κάθονται στο σκαμνί για τελεσθέντα εγκλήματα εναντίον της πατρίδας, ο γεροξεκουτης με το ανοιακό βλέμμα εκπροσωπεί τη χώρα στη Σύνοδο των Κορυφαίων (αφεντικών και δούλων) της Ευρώπης, ο πρωθυπουργός από το κρεβάτι στέλνει επιστολή δουλοπρέπειας στην μαντάμ του Ευρωπαϊκού Οίκου, χειρότερη κι απ’ του Τζήμερου, οι βουλευτές φορώντας τα καλά τους ορκίζονται με όλες τις τιμές και σκυλοφαγώνονται ποιος θα κάτσει μπροστά ή πίσω στα έδρανα, την ίδια στιγμή που άνθρωποι πέφτουν απ’ την Ακρόπολη, απ’ τα μπαλκόνια ή φυτεύουνε σφαίρες στο κεφάλι τους. Την  ίδια στιγμή που ληστές και φονιάδες εκτελούνε εν ψυχρώ ανθρώπους μέσα τα σπίτια τους μέρα μεσημέρι. Την ίδια στιγμή που γέροντες και ετοιμοθάνατοι διανύουν χιλιόμετρα κάθε μέρα μες το λιοπύρι για να προμηθευτούν ένα φάρμακο για τη θεραπεία τους, το οποίο θα πληρώσουν απ’ την τσέπη τους με όλη τους τη σύνταξη.

Ο κόσμος που στην πλειοψηφία του ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στα όρια της κατάθλιψης, απογοητευμένος παραιτημένος, με το ζόρι σηκώνεται απ’ το κρεβάτι όπου κοιτάζει αφηρημένα το ταβάνι, και οι Τούρκοι να εισβάλλουνε ζήτημα είναι αν θα σηκωθεί όρθιος. Με τα Λαντόζ τη βγάζει.

Ιδανική εποχή για να ξεκάνουν τη χώρα μες στο κατακαλόκαιρο.

Χαμπάρι δε θα πάρουμε.

Πολλοί από μας που είχαμε πιστέψει πως η αλλαγή στην πατρίδα και στις ζωές μας θα έρθει με ένα φακελάκι που θα ρίξουμε μια Κυριακή στην κάλπη, τριγυρνούμε σαν τα ζόμπι σε μια χώρα που βράζει (απ’ τη ζέστη και όχι μόνο).

Κάπου μέσα μας ελπίζουμε πως δε χάθηκαν όλα, περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να δούμε λίγο φως.