Το κόμμα «του Νόμου και της Τάξης»

του Π. Περπατάρη

από http://ergatikosagwnas.gr/EA/

«Δική μας προμετωπίδα είναι ο Νόμος και η Τάξη. Και τον Νόμο και την Τάξη θα τον επιβάλλουμε. Για εμάς δεν είναι ανεκτές οι Σκουριές, όπως δεν είναι ανεκτή και η Μανωλάδα. Θα είμαστε ξεκάθαροι με όλους. Ο Νόμος και η Τάξη θα επιβληθούν».

Η φράση αυτή από την ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια στο 9^ο συνέδριο της ΝΔ που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συνοψίζει με σαφή και εύληπτο τρόπο  το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της «νέας» ΝΔ και κυρίως τον τρόπο που θα φτιάξει τη «Νέα Ελλάδα» που επαγγέλλεται.

Η παραπάνω φράση του πρωτοκλασάτου στελέχους της ΝΔ δένει αρμονικά και συμπυκνώνει την εισηγητική ομιλία του Α. Σαμαρά στο συνέδριο, το μήνυμα της οποίας ήταν πιο μαύρο και από το μαύρο της ΕΡΤ: «Η ΝΔ είναι το κόμμα του νόμου και της τάξης». Στη πράξη αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι η ηγεσία της ΝΔ κάνει επίδειξη της αποφασιστικότητάς της να περάσει δια πυρός και σιδήρου τα βάρβαρα μέτρα και τις καταστροφικές «μεταρρυθμίσεις» για χάρη της σωτηρίας του μεγάλου κεφαλαίου και της ανάκαμψης της κερδοφορίας του.

Επειδή οι προωθούμενες από κοινού με τους ξένους συμμάχους (τρόικα) «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τα φοβερά «εργαλεία» που σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα δεν μπορούν πλέον να περάσουν με συναίνεση «από τα κάτω»,  το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα με βασικό πυλώνα της ΝΔ διακηρύσσει απροσχημάτιστα τη βούλησή του να καταφύγει, όποτε κρίνει αναγκαίο, στη χρήση της κρατικής βίας και καταστολής, συνάμα με την κλιμάκωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας.

Αυτό ακριβώς έκανε, με αβάσταχτο (σ.σ. για τον ίδιο…) πάθος,  ο Α. Σαμαράς με την ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ. Ιδού πως:

–Αμφισβήτησε ευθέως ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να έχουν δικαιώματα σε περίοδο κρίσης, με το τρομακτικό επιχείρημα ότι ήδη απολαμβάνουν το υπέρτατο δικαίωμα …να εργάζονται! Οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζονται «βολέμενοι» και «συντεχνίες» και δεν τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα διαμαρτυρίας και αντίστασης για το σφαγιασμό των μισθών τους και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και εξαθλίωσή τους.  Στο βαθμό μάλιστα που σηκώνουν κεφάλι και τολμάνε και κάνουν απεργίες τότε αναγορεύονται απροσχημάτιστα εχθροί της Δημοκρατίας, όπως και οι πολιτικές δυνάμεις που τους στηρίζουν που γι’ αυτό εμφανίζονται ως φορείς ακραίων ιδεολογιών!

Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Θέλω να πω ξεκάθαρα ότι υπάρχουν απέναντί μας κάποιοι άλλοι, όχι εμείς, δέσμιοι ακραίων ιδεολογιών, που θέλουν την Ελλάδα δεμένη με το χθες. Που θέλουν να κρατήσουν ίδια όλα όσα πρέπει να αλλάξουμε. Που θέλουν να προστατέψουν τα φέουδα των βολεμένων. Και που αυτό το αποκαλούν «Δικαιοσύνη». Που θέλουν να διασώσουν την ασυδοσία των συντεχνιών. Να κατεβάζουν διακόπτες, να καταλαμβάνουν δημόσια περιουσία, να καίνε την Αθήνα φορώντας κουκούλες. Και να τα αποκαλούν όλα αυτά «Δημοκρατία»! Να προκηρύσσουν απεργίες κάθε τόσο, να απαγορεύουν στις εφημερίδες να εκδοθούν, εκτός από τις δικές τους». Και συνέχισε στον ίδιο τόνο: «Εμποδίζουν τις επενδύσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για την ανεργία. Διώχνουν επιχειρήσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για τα λουκέτα». (σ.σ. προφανώς είχε υπόψη του το λουκέτο στην ΚΑΤΣΕΛΗΣ)…

O Νίκολας Μαδούρο για τον Edward Snowden

Ο Νίκολας Μαδούρο σε χθεσινή συνέντευξή του από τη Μόσχα μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην υπόθεση Snowden

 Οι ΗΠΑ έδωσαν  πολιτικό άσυλο σε τρομοκράτες που επιτέθηκαν στη Βενεζουέλα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του  Posada Carriles, που τώρα  ζει στο Μαϊάμι  και προστατεύεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτά είναι τα μεγάλα παράδοξα της διεθνούς πολιτικής που πρέπει να λύσουμε.

Δεν έχω καμία επίσημη πληροφόρηση  για το εάν  ο Edward Snowden ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Βενεζουέλα. Υπάρχουν δημοσιεύματα στον Τύπο. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού , θα ξέρουμε  κατά πόσον το αίτημα αυτό ισχύει  ή όχι. Θα επιστρέψω  στο Καράκας  το βράδυ της 3ης Ιουλίου. Μέχρι τότε μπορούμε να αξιολογήσουμε τις πληροφορίες που υπάρχουν, ώστε να είμαστε  σε θέση να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε  το αίτημα για το  άσυλο  του 29χρονου νεαρού  Αμερικανού

Αυτό ,όμως , που λέω και πιστεύω βαθιά , είναι ότι πρέπει να προστατεύουμε τους  νέους . Όλοι μας ,θα πρέπει να ευχαριστήσουμε αυτόν τον νεαρό άνδρα, ο οποίος επαναστάτησε από  αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης.

Πρέπει να τονίσουμε -για  το  να μάθει ο  κόσμος -ότι η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ με τους  μηχανισμούς που διαθέτει  μπορεί να ελέγχει όλες τις πληροφορίες, και να κατασκοπεύει   ολόκληρο τον κόσμο. Να κατασκοπεύει και τους συμμάχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση,  στις Βρυξέλλες…. Και τι κάνει η ΕΕ;

Οι ΗΠΑ κατασκοπεύουν  όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου , ακόμα και τους  πιο δουλοπρεπείς συμμάχους τους   στην Ευρώπη , αυτούς που, στο παρελθόν ,τις ακολούθησαν σε πολέμους, όπως στη καταστροφή της Λιβύης ή της Συρίας. Δεν σέβονται κανέναν στον κόσμο.

Και αυτός ο νεαρός, ο  Snowden, ύψωσε τη σημαία του κινδύνου και απευθύνθηκε  προς την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η πραγματική μεγάλη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όπως είπε ο Τσάβες σε ένα από τα βιβλία του, είναι η κοινή γνώμη, και  η παγκόσμια νεολαία .Είναι στο χέρι όλων μας , λοιπόν.. Αν ο Edward Snowden μείνει μόνος του, θα τον κυνηγήσουν , θα τον τιμωρήσουν θα τον καταστρέψουν  . Ποιο είναι το  έγκλημα που διέπραξε;  Ποιο παγκόσμιο  νόμο   καταπάτησε ; Πόσους πυραύλους εκτόξευσε;  Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων σκότωσε ;

Εκείνος   ,αντίθετα, μας  σώζει με μια προειδοποίηση, την ώρα που μια φιλοπόλεμη αυτοκρατορία θέλει να ελέγχει τους εχθρούς και τους φίλους της  και τον κόσμο ολόκληρο.Οι λαός της Βενεζουέλας υψώνει   φωνή  αλληλεγγύης γι  αυτόν τον νεαρό άνδρα. Και καλούμε τον κόσμο: ο κόσμος πρέπει να προστατεύσει τον Snowden γιατί έτσι  προστατεύεται  το δικαίωμα που έχουμε όλοι, για μια ζωή ήρεμη  και ειρηνική

Πριν αποφασίσουμε, στη Βενεζουέλα, αν θα δώσουμε άσυλο στο Snowden , σε κάθε περίπτωση , πρέπει να ενημερωθούμε  για όσα  λέει ο κόσμος για τον Snowden. Τι λένε και τι κάνουν  οι νέοι βορειο- Αμερικανοί; Τι κάνουν οι διανοούμενοι; Θα παραμείνουν  σιωπηλοί; Τα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ και όλοι όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία στις ΗΠΑ; Τι λένε οι φοιτητές και    η εργατική τάξη στις ΗΠΑ και πως αντιδρούν τα αμερικάνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης; Θα προστατεύσουν τον 29χρονο νεαρό  ή θα επιτρέψουν  στην κυβέρνηση των ΗΠΑ  να τον εξοντώσει;

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και ο Κ. Καραμανλής (πώς διαστρεβλώνεται η ιστορία της ταξικής πάλης)

του Αλέξη Θεοδώρου

Την Τρίτη 18 Ιουνίου η ελληνική Βουλή τίμησε την μνήμη των βουλευτών της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργου Τσαρουχά. Η συνεδρίαση, ενδεχομένως, θα περνούσε απαρατήρητη αν η πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας Αλέκα Παπαρήγα δεν έκανε μία τοποθέτηση που προκάλεσε εκπλήξεις. Κυρίως αυτά που είπε για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Το επίμαχο σημείο της ομιλίας της που έτυχε της προσοχής του Τύπου είναι το εξής: «Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη. Πολιτικές ευθύνες, όμως, υπάρχουν. Κι αν θέλετε, όλα τα στοιχεία δείχνουν, παρότι δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα, ότι το ξεκίνημα αυτής της συνομωσίας ήταν το Παλάτι, και είχε αιχμή και το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα εκείνης της περιόδου» (Πρακτικά Βουλής Συνεδρίαση 18/6/2013).

Στην τοποθέτηση αυτή, ο Τύπος της επόμενης ημέρας είδε  αθώωση του Κ. Καραμανλή από το ΚΚΕ, άφεση αμαρτιών κ.ο.κ. Κι ο Ριζοσπάστης, στο φύλλο της Πέμπτης 20 Ιουνίου, διαπίστωσε πως όσοι έγραψαν τα περί αθώωσης του ιδρυτή της ΕΡΕ και της Ν.Δ. «εκτίθενται για μια ακόμη φορά», διότι αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα «είναι η εκτίμηση του Κόμματος, όπως αποτυπώνεται στον Β’ Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, που εγκρίθηκε, κατόπιν διεξοδικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα, από πανελλαδικό σώμα, τον Ιούνη του 2011».

Η αλήθεια είναι ότι εκτίθεται ο Ριζοσπάστης. Εκτίθεται μάλιστα διπλά, διότι ο Β’ τόμος του δοκιμίου της ιστορίας του ΚΚΕ, δεν γράφει ακριβώς αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το Δοκίμιο τα γράφει καλά. Απλά σημαίνει ότι η πρώην Γ.Γ. φρόντισε να αμβλύνει τις γωνίες- όποιες στραβοβαλμένες γωνίες υπήρχαν στο Δοκίμιο για το συγκεκριμένο θέμα. Επίσης, αν προσέξει κάποιος τις κρίσιμες λεπτομέρειες, για τις οποίες επαίρεται ο Ριζοσπάστης, η Αλέκα Παπαρήγα δεν υποστήριξε κάτι που είναι ιστορική επιστημονική αλήθεια (μπορεί και να είναι) αλλά κάτι «που εγκρίθηκε, κατόπιν διεξοδικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα, από πανελλαδικό σώμα, τον Ιούνη του 2011». Με άλλα λόγια, αν το κομματικό σώμα ψήφιζε πως ο Κ. Καραμανλής και η ΕΡΕ συνδέονται με την δολοφονία του Γρ. Λαμπάκη, η επικεφαλής της Κ.Ο. του ΚΚΕ, κατά τη λογική της κομματικής εφημερίδας και υπακούοντας στην κομματική πειθαρχία, θα εμφάνιζε στη Βουλή, αυτόν, τον Κ. Καραμανλή δηλαδή, και το τότε κόμμα του το λιγότερο ως ηθικούς αυτουργούς. Ή για να το πούμε αλλιώς, ο Κ. Καραμανλής και η ΕΡΕ συνδέονται ή δεν συνδέονται με τον δολοφονία του Λαμπράκη ανάλογα με το τι ψηφίζουν τα κομματικά σώματα του ΚΚΕ, που εσχάτως, κατά τα νέα κομματικά ήθη και έθιμα, μπορούν να αποφασίζουν και τι είναι επιστημονικά ορθό στην ιστορία.

Ο Γιώργος Αυγερόπουλος για την ΕΡΤ

http://www.antapocrisis.gr

Εισαγωγές όπλων στην Ελλάδα: «Έχτισαν» και γιγάντωσαν το δημόσιο χρέος

του Κυριάκου Ζηλάκου, δημοσιογράφου

Η Ελλάδα την περίοδο συσσώρευσης του χρέους (1974-2010) διέθεσε για εισαγωγές οπλικών συστημάτων ποσά ισοδύναμα, χωρίς τους τόκους, με μισό ετήσιο ΑΕΠ!

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία για τη συμβολή των δαπανών για εισαγωγές όπλων, κυρίως από ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία, στη γιγάντωση του δημόσιου χρέους, πάνω στο οποίο πάτησαν για να επιβάλουν την υποδούλωση της χώρας και τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού.

Πρόκειται κατά κανόνα για πολεμικό υλικό που δεν υπηρετεί τις αμυντικές ανάγκες της χώρας, αλλά εντάσσεται στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες χρηματοδοτούνται με δανεισμό και κατά συνέπεια τροφοδοτούν άμεσα το χρέος, όχι μόνον αυξάνοντάς το κατά το ύψος του ποσού αυτών των δαπανών, αλλά κατά πολύ περισσότερο, καθώς συσσωρεύονται και οι τόκοι.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την περίοδο συσσώρευσης του δημόσιου χρέους, μετά το 1974 και μέχρι το 2010 που εκδηλώθηκε σε όλη της έκταση η οικονομική κρίση, υπήρξαν εισαγωγές όπλων στην Ελλάδα, προερχόμενων από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), συνολικής αξίας ίσης σχεδόν με το μισό του μέσο ετήσιο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) της ίδιας περιόδου.

Αν λοιπόν ληφθεί υπόψιν ότι:

• το δημόσιο χρέος, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι το 2010 – οπότε και ξεκίνησε η εφαρμογή των μνημονίων – με τη συσσώρευση τόκων επί τόκων είχε περάσει τα 330 δισ. ευρώ, περίπου το 143% του ετήσιου ΑΕΠ του ίδιου έτους,
• το γεγονός ότι το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος των 330 δισ. ευρώ αποτελείται όχι μόνο από το αρχικό κεφάλαιο αλλά έχουν συσσωρευτεί και οι τόκοι,
• οι εισαγωγές όπλων χρηματοδοτούνται κυρίως από εξωτερικό δανεισμό, δηλαδή« χτίζουν» άμεσα το χρέος και μάλιστα είναι μακροχρόνιος δανεισμός πράγμα που συμβάλλει κατά πολύ στη συσσώρευση των τόκων. Ακόμα πληρώνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για την αποπληρωμή σε αμερικανικές τράπεζες της λεγόμενης «αμερικανική στρατιωτικής βοήθειας» (προ- γράμματα FMF) που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50.
• οι δαπάνες για τις εισαγωγές όπλων, οι οποίες χωρίς τους τόκους, ισοδυναμούν με το 50% ενός μέσου ετησίου ΑΕΠ της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών, είναι καθαρό κεφάλαιο χωρίς τους τόκους.

Τότε το συμπέρασμα είναι καταλυτικό:

Ένα πολύ μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους, προέρχεται από τις δαπάνες για τις εισαγωγές όπλων και τους τόκους που συσσωρεύτηκαν για την εξυπηρέτηση αυτών των αγορών.

Πρέπει να επισημανθεί ότι οι δαπάνες για τις οποίες γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι γενικά οι αμυντικές δαπάνες της χώρας (μισθοδοσία προσωπικού Ενόπλων Δυνάμεων, λειτουργικές δαπάνες κλπ), που ενδεχομένως κατά ένα μέρος τους είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες αλλά πρόκειται αποκλειστικά για εξοπλιστικές δαπάνες και ειδικότερα για δαπάνες που αφορούν εισαγωγές όπλων και οπλικών συστημάτων και μάλιστα σε βάρος της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.

Σε πολλές περιπτώσεις αγοράζαμε οπλικά συστήματα που είτε παρέμειναν επιχειρησιακά ανενεργά είτε ήταν ακατάλληλα είτε δεν ολοκληρώθηκαν σαν συστήματα ποτέ.

Το 3ο Συνέδριο του NAP ανοίγει ερωτήματα

του Γιάννη Ελαφρού

Ολόκληρη η ανθρωπότητα, με δια­φορές σε κάθε ήπειρο και χώρα, με κομμένη την ανάσα ζει μια ποι­οτική στροφή σε μια εποχή βα­θιάς καπιταλιστικής κρίσης, μεγά­λων κίνδυνων για την κοινωνική πλειονότη­τα, αλλά και ανάδυσης νέων εξεγερσιακών κύκλων, πολιτικών διεργασιών και θεωρη­τικών αναζητήσεων που αναδεικνύουν την επαναστατική δυνατότητα των συγχρόνων καιρών». Με αυτές τις λέξεις ξεκινά η εισα­γωγή στις Θέσεις της Πολιτικής Επιτροπής του NAP για το 3ο Συνέδριο, που προγραμ­ματίζεται για τον Οκτώβριο. Εποχή της δομι­κής καπιταλιστικής κρίσης, των μεγάλων κιν­δύνων για το λαό και της σύγχρονης επανα­στατικής δυνατότητας, χαρακτηρίζει την επο­χή μας το ντοκουμέντο που έδωσε στη δημο­σιότητα και στο δημόσιο διάλογο η ΠΕ του NAP, σε αδιάσπαστη ενότητα με την Πρότα­ση Προγραμματικής Διακήρυξης. Δύο κείμε­να που επιχειρούν να απαντήσουν από κοι­νού, με το διαφορετικό χαρακτήρα που έχει το καθένα στο «Τι να κάνουμε» της εποχής μας.

Σε μια συγκυρία που σφραγίζεται διε­θνώς από τις εξεγέρσεις στην Τουρκία και στη Βραζιλία κι εσωτερικά από την αγωνι­στική ανάταση και τη ρωγμή που επέφερε στην κυβέρνηση η μάχη της ΕΡΤ, ενισχύεται η εκτίμηση ότι ο διεθνής εξεγερτικός κύκλος που πυροδότησε η καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά θα δημιουργή­σει νέα γεγονότα. Στην Ελλάδα μάλιστα της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου, όπου η ταξική πάλη έχει συχνά φτάσει «στα άκρα» και συμπυκνώνεται στο πολιτικό ζήτημα (δη­λαδή το ζήτημα της εξουσίας), οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να προετοι­μαστούν πολύπλευρα για σκληρές όσο και ελπιδοφόρες αναμετρήσεις.

«Η βασική εκτίμηση είναι ότι η δυναμι­κή της περιόδου θα σπρώχνει αντικειμενικά είτε προς αντικαπιταλιστικές ανατρεπτικές απαντήσεις είτε προς μια επικίνδυνη αντι­δραστική αναμόρφωση του συνολικού σκηνι­κού. Θα διαπεράσει όλα τα πολιτικά σχέδια, θα παροξύνει τις αντιφάσεις των ενδιάμε­σων τοποθετήσεων και θα επανακαθορίσει τη στρατηγική πρωτοβουλία των κινήσεων. Σήμερα, η οργή και η δυσαρέσκεια της πλητ­τόμενης κοινωνικής πλειονότητας δυσκολεύ­ονται να συγκροτηθούν με όρους ανατροπής.

Μ-ΕΡΤ-ικό από βλακεία και χαρά…

Ω, ναι, οι εκλογές τείνουν να αναχθούν σε «κίνδυνο» ισοβαρή εκείνου που αντιπροσω­πεύει το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας  από την ευρωζώνη. Τι έπεται; Μήπως η απαγόρευση της διεξαγωγής τους, μέχρι τη στιγμή π.χ. κατά την οποία το δημόσιο χρέος -ως ποσο­στό επί του ΑΕΠ- θα πέσει στα επίπεδα που βρισκόταν προ μνημονίων; Υπομονή. Το 2020-2025 δεν απέχει πολύ. Κάνεις τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κομπολόι κι ούτε που καταλαβαίνεις πώς κυλάει ο χρόνος…

του Διονύση Ελευθεράτου

Ας αναλογιστούμε: Ποιες «παρακατα­θήκες» θα έμεναν αναπάντητες, εάν το «αποφασίζομεν, διατάσσομεν, κλείνομεν την ΕΡΤ και απολύομεν 2.600 αν­θρώπους» αποδεικνυόταν ένας ακόμη άνετος καθεστωτικός καλπασμός, στα λιβάδια του κοινωνικού φόβου;

Δεν έχουμε παρά να μεταφέρουμε το βα­σικό «σκεπτικό» της θανατικής καταδίκης της ΕΡΤ στο σύνολο των «υποδίκων» της Ελλά­δας των Μνημονίων: Για περισ­σότερα -και με λιγότερη χρονο­τριβή- λουκέτα σε νοσοκομεία, σχολεία ή σε δημοτικές υπηρε­σίες, δεν θα χρειαζόταν η παρα­μικρή ειδική «θεσμική» επίφα­ση. Ούτε καν προχειροφτιαγμένες «μελέτες» που θα «τεκμηρί­ωναν» διάφορες «επικαλύψεις» ή «καλύψεις αναγκών από άλ­λες, κοντινές μονάδες». Θα αρ­κούσε η «αδιαφάνεια». Θα μπο­ρούσε η κυβέρνηση π.χ. να καταργήσει νοσοκομεία, με την απλή αιτίαση -βάσιμη ή μη- για «παρατράγουδα» στις προμήθει­ες υλικού.

Τραβηγμένο; Καθόλου. Κυ­βερνητικό «κεκτημένο» θα ήταν – και μάλιστα ακλόνητο- , εάν έλειπε η μάχη για την ΕΡΤ. Επειδή δε ο «κοι­νωνικός αυτοματισμός» είναι άχρηστος εάν δεν αλλάζει η φορά του, φανταζόμαστε με πόση ευ­κολία θα αντέστρεφε την «επιχειρηματολογία» της η εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Άννα Ασημακοπούλου… Τι είπε προσφάτως η ερίτιμος κυρία, ανερυθρίαστα; ‘Οτι αν κλείνει ένα σχολείο στο Μπουρνάζι, ευθύνονται τα προνόμια των εργαζομένων της ΕΡΤ! Φαντα­ζόμαστε την …εναλλακτική «επιχειρηματολο­γία» της, εάν η υπόθεση της ΕΡΤ εξελισσόταν ως τυπική, ήρεμη κυβερνητική διεκπεραίωση: «Εδώ έκλεισε για τη σωτηρία της χώρας ολό­κληρη ραδιοτηλεόραση, έμειναν άνεργοι τόσοι άνθρωποι – κι εσείς ισχυρίζεστε πως δεν μπο­ρείτε να αναζητήσετε άλλο σχολείο;».

Όποιος τυχόν αμφιβάλλει για την απαρά­μιλλη ικανότητα του «κοινωνικού αυτοματι­σμού» να αλλάζει διαρκώς τους στόχους της μοχθηρίας του, καθώς και τα υποτιθέμενα αντι­κείμενα της «φιλευσπλαχνίας» του, δεν χρειά­ζεται να εξασκήσει τόσο τη φαντασία, όσο τη μνήμη του. Μήπως δεν ήταν ο κλάδος των εκ­παιδευτικών το πλέον χαρακτηριστικό παρά­δειγμα στα χείλη των «παπαγάλων», τον Ια­νουάριο, κατά τις ημέρες της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό; Σταθερή η επωδός: «Πώς δηλαδή ζητούν εξαίρεση από το ενιαίο μισθολόγιο αυτοί, όταν εντάσσονται οι εκπαι­δευτικοί που έχουν λιώσει τα παντελόνια τους στο διάβασμα;». Ε, λίγους μήνες αργότερα οι …παρ’ ολίγον απεργοί εκπαιδευτικοί είχαν με­τατραπεί σε αντικοινωνικά, ανάλγητα τέρατα, «κερδίζοντας» μια θέση στο διευρυμένο «ενι­αίο επιστρατευσολόγιο» της τρικομματικής κυ­βέρνησης.

Η ναυπηγική βιομηχανία σήμερα και η παραγωγική ανασυγκρότησή της.

Του Βασίλη  Τσιμπίδη*

Οι χρεοκοπημένες ιδιωτικοποιήσεις του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά και του Ναυπηγείου Ελευσίνας – Νεώριο Σύρου έχουν οδηγήσει σήμερα τον κλάδο της Ναυπηγικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στην πλήρη διάλυση του. Και μάλιστα σε περίοδο που η ποντοπόρος Ναυτιλία δεν έχει σχέση με την Ελληνική οικονομική κρίση. Αν ένας κλάδος μπορούσε να σταθεί όρθιος σήμερα στη χώρα μας με την οικονομική κρίση, θα έπρεπε είναι ο Ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος.

Δεν θα μπορούσε δηλαδή να υπάρξει σήμερα καλύτερη απάντηση στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και της τρόικας για τις ιδιωτικοποιήσεις από το παράδειγμα της χρεωκοπημένης ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά. Το διαρκές έγκλημα που συντελείται στο Ναυπηγείο Σκαραμαγκά τα τελευταία περίπου 15 χρόνια (δηλαδή από την έναρξη του φλερτ με τον Τσοχατζόπουλο, την Ferrostal, HDW, τα γνωστά υποβρύχια κ.λ.π. και την προετοιμασία της ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου από το 1997) από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – Ν.Δημοκρατίας αλλά και του κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχει οδηγήσει σήμερα τα οργανωμένα Ναυπηγεία και ολόκληρη την Ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία μας σε πλήρη απαξίωση και σε διάλυση με χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας. Όχι μόνο των μεταλλεργατών των Ναυπηγείων αλλά και των ‘’δορυφορικών’’ επιχειρήσεων γύρω από την δραστηριότητα του κλάδου.

Ένα διαρκές έγκλημα που δυστυχώς συνεχίζεται και σήμερα όταν για παράδειγμα μετά από 15 μήνες έμμεσου κλεισίματος του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά, έχει το θράσος ο σημερινός υπουργός Άμυνας να δηλώνει στο σωματείο των εργαζομένων ότι ‘’είμαστε σε καλό δρόμο και πολύ σύντομα θα υπογράψουμε με την ιδιοκτησία του Σκαραμαγκά, συμφωνητικό που διαφωνούμε και που συμφωνούμε’’. Δηλαδή ένα τίποτα για την λύση του προβλήματος, μετά από 15 μήνες διαπραγματεύσεων, όταν οι διαλυμένοι και εξαθλιωμένοι 1160 εργαζόμενοι μετρούν 15μήνες με εκ περιτροπής εργασία μία ημέρα την εβδομάδα που εφάρμοσε η εργοδοσία και απλήρωτοι από 15 έως 51 μήνες.

Ο Άραβας Ι.Σαφά που ουσιαστικά είναι η ‘’κελεμπία’’ των Γερμανικών συμφερόντων στον Σκαραμαγκά με τα πολλά και μεγάλα ‘’δώρα’’ που του έχουν δώσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με αποκορύφωμα τον προκλητικό και ετεροβαρή Ν.3885/2010 του Βενιζέλου για το Ελληνικό δημόσιο, προκαλεί και εκβιάζει τον Ελληνικό λαό.

»Τσουνάμι» νέων παραγγελιών από τους Έλληνες εφοπλιστές

του Λάμπρου Καραγεώργου

Εσπασαν τα κοντέρ σε νέες παραγγελίες το Μάιο του τρέχοντος έτους οι Ελληνες εφοπλιστές, επιτυγχάνοντας νέο ρεκόρ μετά το 2009. Οι παραγγελίες σε αριθμό πλοίων είναι αυξημένες κατά 153% σε σύγκριση με τον προηγούμενο μήνα τον Απρίλιο (19 παραγγελίες) και ανήλθαν σε 48 συνολικά οκτώ λιγότερες από ό,τι στο σύνολο του πρώτου τετραμήνου του τρέχοντος έτους, που ήταν 56.

Σύμφωνα με το ναυλομεσιτικό οίκο Golden Destiny, το Μάιο του 2013, οι Ελληνες πλοιοκτήτες παρήγγειλαν:

* 26 πλοία μεταφοράς ξηρού χύδην φορτίου, δέκα εκ των οποίων στην Κίνα. Ανά κατηγορία οκτώ ήταν capesize, δύο handymax, έξι supramax, τέσσερα ultramax, δύο panamax και τέσσερα kamsarmax.

* 16 δεξαμενόπλοια, εκ των οποίων έξι είναι τύπου MR, επτά Aframax και τρία VLCC.

* 6 πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, εκ των οποίων δύο είναι sub-panamax, δύο είναι small panamax και δύο postpanamax.

Το Μάιο του 2012, οι Ελληνες εφοπλιστές είχαν παραγγείλει συνολικά μόλις 10 νεότευκτα πλοία, εκ των οποίων δύο είναι πλοία μεταφοράς χύδην φορτίου, έξι δεξαμενόπλοια μεταφοράς αερίου (4LPG, 2LNG) και δύο containerships.

Ανω του 1,3 δισ. δολ.

Συνολικά, 16 ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες υλοποίησαν τις 48 παραγγελίες, συνολικής αξίας άνω του 1,3 δισ. δολ., λαμβάνοντας υπόψη όμως ότι για έναν αριθμό πλοίων (13 συνολικά) δεν έγινε γνωστό το κόστος κατασκευής. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν, με βάση τον αριθμό των υπό παραγγελία πλοίων στο ξηρό φορτίο, η Golden Union του κ. Θεόδωρου Βενιάμη, η οποία εμφανίζεται να έχει παραγγείλει έξι capesize πλοία, επενδύοντας συνολικά περί τα 280 εκατ. δολ., η Laskaridis Shipping με έξι πλοία ξηρού φορτίου (4 ultramax και 2 kamsarmax), επενδύοντας περίπου 155 εκατ. δολ., η Atlantic Bulk Carriers της οικογένειας Κουμάνταρου, με τρία πλοία συνολικής αξίας 82,5 εκατ. δολ. περίπου, κ.ά.
Στα δεξαμενόπλοια ξεχωρίζουν οι παραγγελίες του Ομίλου Αγγελικούση που αφορούν σε τρία VLCC, της Capital Ship Management του κ. Βαγγέλη Μαρινάκη με τέσσερα product tanker, αξίας περίπου 130 εκατ. δολ., της Consolidated Marine Management του Ομίλου Λάτση που αφορά σε τρία aframax, συνολικής αξίας 145 εκατ. δολ. περίπου.

Στα πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων σε παραγγελίες προχώρησαν τρεις εταιρείες οι Cape Shipping, Paragon Shipping και Container Carriers από δύο πλοία η καθεμία.

«Μεταρρυθμίσεις» και «νόμος και τάξη»

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

«Το πρόβλημα δεν είναι η ΕΡΤ ούτε η δημόσια ενημέρωση. Το πρόβλημα είναι ότι για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις πρέπει ο ελληνικός λαός να τις στηρίξει. Και για να τις στηρίξει, πρέπει να του δείξουμε ότι τολμάμε να τα βάλουμε με τα πιο κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης».

Με τη φράση αυτή ο Α. Σαμαράς σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο απεργοσπαστικό κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας του εφοπλιστή Αλαφούζου δίνει με ξεκάθαρο τρόπο τον πραγματικό στόχο της «μαύρης» απόφασή του να κλείσει την κρατική τηλεόραση: Το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα των αντιδραστικών –αντιλαικών «μεταρρυθμίσεων» που οδηγούν το λαό στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση για να βγει «αλώβητο» από την καπιταλιστική κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.

Ο «ξαφνικός θάνατος» της ΕΡΤ είναι μια κίνηση με ισχυρή συμβολική και ουσιαστική σημασία εκ μέρους της κυβέρνησης που θέλησε να στείλει ένα διπλό μήνυμα. Πρώτον στους ξένους δανειστές και τους εγχώριους συμμάχους τους, ότι είναι αποφασισμένη να κάνει πράξη «τα συμφωνηθέντα» δια πυρός και σιδήρου. Δεύτερον, προς τον αγωνιζόμενο λαό  και τα συνδικάτα ότι δεν υπάρχουν «ταμπού» και όρια στην κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως και στην εφαρμογή το δόγματος «νόμος και τάξη».

Το Μέγαρο Μαξίμου προετοίμαζε, όπως επιβεβαιώνεται από διάφορα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, εδώ και βδομάδες το κλείσιμο της ΕΡΤ, η οποία είχε επιλεγεί ως «εύκολος στόχος» για να εξυπηρετήσει δύο επιμέρους επιδώξεις: Πρώτον να καλύψει το στόχο για απολύσεις 2.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στον Ιούνη και δεύτερον να κάνει ένα μεγάλο «δώρο» στους καναλάρχες ώστε να μονοπωλούν και ελέγχουν το δικαίωμα στην ενημέρωση, την ψυχαγωγία, τον πολιτισμό.

Το ναυάγιο στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και η εμπλοκή στην εκποίηση του ΟΠΑΠ κατέστησαν αναγκαστικό μονόδρομο για τον πρωθυπουργό την απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, προκειμένου να δείξει στα ξένα και εγχώρια αφεντικά ότι το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα συνεχιστεί βάσει σχεδίου και χρονοδιαγραμμάτων και άρα δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα για να καλύψουν την «τρύπα» των εσόδων από την αποτυχία των παραπάνω ιδιωτικοποιήσεων. Η φράση του πρωθυπουργού για «κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης», φωτογραφίζει στην πραγματικότητα τους επόμενους στόχους των ιδιωτικοποιήσεων.

Η ΕΡΤ είναι ανοιχτή και θα παραμείνει!

To πρόγραμμα της ΕΡΤ 

ΕΔΩ

 

Υπογράφουμε!

http://www.avaaz.org/en/petition/Stop_the_shutdown_of_Public_Television_in_Gr

 

 

Πολιτική απόφαση της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ της  2ης ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Α. Η κρίση, η νέα πολιτική κατάσταση και η ταξική πάλη στην Ελλάδα

1. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά καταπιεσμένα στρώματα, σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα, βρίσκονται μπροστά σε μιαβαθιά και δομική κρίση του καπιταλισμού της εποχής μας και αντιμέτωποι με μια βίαιη και ποιοτικά αντιδραστική επιτάχυνση της επίθεσης του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων, του ΔΝΤ, της ΕΕ και όλων των υπερεθνικών μηχανισμών τους, που αξιοποιούν την καπιταλιστική κρίση για να περάσουν σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Εμφανίζονται νέοι, πρωτοφανείς κίνδυνοι για την εργασία, την ασφάλιση, τις δημοκρατικές ελευθερίες, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την παιδεία και υγεία, με όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ενίσχυση της τάσης για πολεμικές αναμετρήσεις, εδικά στην ανατολική Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή. Η αντικαπιταλιστική ανατροπήαυτής της επίθεσης με επαναστατική προοπτική αποτελεί όρο επιβίωσης για εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι παραμένει ενεργός ένας μεγάλος παγκόσμιος εξεγερσιακός κύκλος με πλήθος μεγάλους αγώνες σε όλο τον κόσμο, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την ηρωική λαϊκή έκρηξη του τουρκικού λαού.

2. Τρία χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο ο ελληνικός καπιταλισμός, επέβαλε ένα «κοινωνικό ολοκαύτωμα» σε βάρος της εργασίας, ωστόσο, όχι μόνο δεν μπήκε σε ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά η κρίση του βάθυνε περισσότερο. Επιπρόσθετα, η ΕΕ και ειδικά η ευρωζώνη, όχι μόνο δεν ξεπέρασε τη δική της κρίση, αλλά βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να πυροδοτήσει και να γίνει το πρώτο θύμα ενός νέου διεθνούς κύκλου της κρίσης. Η στρατηγική επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου για παραμονή στο ευρώ και η απόλυτη σύνδεσή του με την ΕΕ και την ακόμη αντιδραστικότερη προοπτική της, αποτελεί παράγοντα, αφενός στήριξης στην εσωτερική αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση και αφετέρουόξυνσης της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού. Αντίθετα με όσα ισχυρίζεται η τρικομματική συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, η ύφεση στην ελληνική οικονομία θα συνεχιστεί τουλάχιστον και στα επόμενα δυο χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει «μη βιώσιμο» ακόμη και με καπιταλιστικούς όρους. Με βάση τα παραπάνω, ένα νέο «κούρεμα» και ένα τέταρτο μνημόνιο είναι ζήτημα χρόνου.

3. Τα γεγονότα του 2010 – 2012 συγκροτούν έναν πρώτο «εξεγερσιακό κύκλο», μια πολιτική περίοδο που σφραγίστηκε από τη μαζική, πεισματώδη και πολύμορφη αντίσταση των αγώνων της εργατικής τάξης και του λαού στη μνημονιακή επιδρομή, η οποία συνέβαλε αποφασιστικά στην όξυνση της αστάθειας και στην πολιτική κρίση του αστικού συστήματος, διαμορφώνοντας τα πρώτα στοιχεία μιαςκρίσης ηγεμονίας. Αυτή η πολιτική κρίση εκφράστηκε με την πτώση δυο κυβερνήσεων και αποτυπώθηκε στις εκλογές με τον κατακερματισμό και πτώση των αστικών κομμάτων και την άνοδο της Αριστεράς,  την οποία καρπώθηκε η διαχειριστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εργατικοί λαϊκοί αγώνες καθυστέρησαν την εφαρμογή των μέτρων, δημιούργησαν μεγάλες δυσκολίες στην υλοποίηση της επίθεσης και αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για τις μεγάλες αναμετρήσεις που ωριμάζουν.

Κώστας Παπαδάκης: Αντιρατσιστική Ρητορεία στα όρια της Δίωξης του Πολιτικού Λόγου

Πηγή: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Η συζήτηση που τελευταία διεξάγεται με αφορμή το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης για την «καταπολέμηση εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας» καθιστά αναγκαία της τοποθέτηση της προοδευτικής νομικής διανόησης και την ανάληψη των ευθυνών της απέναντι στην υποκριτική επικοινωνιακή διαχείριση του φασιστικού κινδύνου.

1. Το ποινικό δίκαιο είναι δίκαιο πράξεων και όχι προθέσεων, δίκαιο πραγματικής και όχι αντικειμενικής ή πολιτικής ευθύνης, δίκαιο που διώκει και τιμωρεί εγκληματικές πράξεις και συμπεριφορές και όχι ιδεολογίες και φρονήματα. Το ότι το ποινικό δίκαιο έχει περιορισθεί σε αυτά τα όρια αποτελεί αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση στην διαχρονική εξέλιξη της ταξικής πάλης στο εποικοδόμημα του νομικού πολιτισμού. Διαφορετική θεώρηση θέτει σε κίνδυνο το ατομικό δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, όπως και η ίδια η αιτιολογική έκθεση του νόμου παραδέχεται.

2. Η πρόκληση σε τρίτον της απόφασης να διαπράξει αξιόποινες πράξεις προβλέπεται και τιμωρείται επαρκώς από τις διατάξεις του Π.Κ. 46 παρ. 1 και 2 περί ηθικής αυτουργίας και προβοκάτσιας κ.λ.π. και συμπληρωματικά από τη διάταξη της απλής συνέργειας με ψυχική συνδρομή (Π.Κ. 47 παρ. 1). Ηδη το τελευταίο κριτήριο, που η νομολογία σταθερά εφαρμόζει, ενέχει επικίνδυνα στοιχεία φρονηματικής αντιμετώπισης.
Κάθε προσπάθεια διεύρυνσης των ορίων της παραπάνω αντιμετώπισης εξέρχεται από τα όρια της ποινικής απειλής δίωξης τέλεσης πράξεων και παραβιάζει τα όρια δίωξης του πολιτικού λόγου.

3. Οι ιδεολογίες δεν διώκονται ποινικά, όσο και είναι η αν αντιμετωπίζονται ως αντικοινωνικές η «ακραίες» από την εκάστοτε εξουσία. Η δίωξη των ιδεολογιών είναι όχι μόνο  ανεπίτρεπτη υπό συνταγματικό καθεστώς πολιτικών ελευθεριών (Σ 5, 14), αλλά και ιστορικά αναποτελεσματική. Η ανοχή των πολιτικών διώξεων παρέχει το άλλοθι σε κάθε εξουσία να τις διευρύνει, περιλαμβάνοντας συχνά και τις αντίθετες πολιτικές διώξεις.

4. Οι φασιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές, κρούσματα των οποίων παρατηρούνται και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, αποτελούν πολιτικό φαινόμενο, του οποίου ο τρόπος αντιμετώπισης δεν μπορεί να είναι διαφορετικός.

Ως προς τις αξιόποινες πράξεις που συνδέονται με αυτές, το υπάρχον νομικό οπλοστάσιο είναι ικανό να προστατέψει αποτελεσματικά τα θύματα αυτών, εφόσον βεβαίως εφαρμόζεται. Η τήρησή του απαιτεί την ύπαρξη σχετικής πολιτικής βούλησης από το όλο σύστημα εξουσίας (κυβέρνηση, αστυνομία, εισαγγελίες, δικαστήρια), πράγμα που δεν συμβαίνει. Ενδεικτικά, συμπεριφορές :

Για τη συγκυρία και το ερώτημα της εξουσίας

του Γιώργου Καλαμπόκα  

Τις τελευταίες μέρες η συζήτηση για τη Συνδιάσκεψη μας έχει πάρει μια αναπάντεχη τροπή. Από το ερώτημα του Αριστερού Ριζοσπαστικού Μετώπου, το αν, με ποιον τρόπο και πάνω σε ποιο πρόγραμμα θα πρέπει να συγκροτηθεί, έχει μεταφερθεί στο ερώτημα της κυβέρνησης. Μια στατική θέση της άποψης που υποστηρίζω ενδεχομένως να θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο συνιστά εν πολλοίς έναν «χειρισμό» για να μετατοπιστεί το ζήτημα σε μια βάση που είναι ίσως ευκολότερο να απαντηθεί από άλλες απόψεις. Ίσως είναι έτσι.

Με το παρόν κείμενο υποστηρίζω ότι σε τελική ανάλυση η εξέλιξη της συζήτησης προς αυτή την κατεύθυνση είναι μια εξέλιξη στη σωστή κατεύθυνση. Και αυτό όχι γιατί θα πρέπει να συζητήσουμε, όπως ως τώρα συζητάμε, με σχετικά κλειστά αυτιά για το ζήτημα της κυβέρνησης, χρεώνοντας κυβερνητισμό και κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ούτε πολύ περισσότερο γιατί θα πρέπει να δικαιώσουμε όσους θα θυσίαζαν το σύνολο των στοιχείων μιας επαναστατικής στρατηγικής για να πάρουν την κυβέρνηση του αστικού κράτους, με την αυταπάτη ότι μια οποιαδήποτε άλλη διαχείριση εκτός της τρέχουσας αστικής θα είναι καλύτερη και θα μπορούσε να έχει αίσιο τέλος. Όχι. Αλλά γιατί σήμερα θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τον ορίζοντα της συζήτησής μας, με την προοπτική της δικής μας παρέμβασης ή της παρέμβασης του εν λόγω μετώπου, δηλαδή με την πρόκληση της διατύπωσης μιας επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής. Και τέτοια δεν υπάρχει στις πλήρεις της μορφές χωρίς να θέτει στον εαυτό της το ερώτημα της κατάληψης της εξουσίας και του τρόπου για να γίνει αυτό.

Ίσως πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες να τους/τις ξενίζει η επιμονή. Ίσως να είναι ακατανόητη μιας και δεν φαίνεται στον ορίζοντα άλλη δυνατότητα για να φτάσει η Αριστερά σύντομα στην εξουσία, παρά συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου το πολιτικό του πρόγραμμα όλοι μας λέμε ότι είναι πρόγραμμα διαχείρισης και η συνολική του στρατηγική επίσης. Άρα, μπορεί να αναρωτιέται κανείς: τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Μήπως προετοιμάζουμε τη μεγάλη στροφή για μια συνεργασία με τη συγκεκριμένη κυβερνητική προοπτική; Μήπως, ακόμη και δεν το θέλουμε, όσοι υποστηρίζουμε ότι μπορεί να αναφερόμαστε και στην κυβερνητική εξουσία ως δυνάμει (όχι καταναγκαστκά, αλλά ως ενδεχόμενο) τμήμα μιας επαναστατικής στρατηγικής, τελικά απλώς ρίχνουμε νερό στο μύλο μιας τέτοιας φυσιογνωμίας και πολιτικοποίησης, μιας τέτοιας κατεύθυνσης; Ενδεχομένως, στο πλαίσιο της καχυποψίας που συχνά διέπει τον διάλογό μας και κυρίως στο έδαφος των πολλών βεβαιοτήτων και της στράτευσης όλων μας πίσω από κεντρικές γραμμές και δίπολα να μπορεί μια τέτοια διερώτηση να δικαιολογηθεί. Θα επιχειρήσουμε όμως να δείξουμε ότι η ίδια η συγκυρία θέτει το ζήτημα της εξουσίας και ότι αν αποφύγουμε να το απαντήσουμε από αριστερή, επαναστατική σκοπιά, απλώς θα μείνουμε θεατές των εξελίξεων διευκολύνοντας απλώς το έργο όσων θα ήθελαν να αποφύγουν μια τέτοια απάντηση να δοθεί εκτός του αστικού εδάφους.

Πολιτική τοποθέτηση του ΝΑΡ στη 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ,ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

1. H ελληνική κοινωνία βρίσκεται καταμεσής ενός αδυσώπητου κοινωνικού πολέμου, που κλιμακώνεται όλο και περισσότερο από τους πάνω.  Ανεργία, απλήρωτοι εργαζόμενοι, δουλειά χωρίς σύμβαση για μια χούφτα ευρώ, φτώχεια κι εξαθλίωση, μαζικό ξεπούλημα. Κι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, επιστρατεύσεις και απαγόρευση των δυναμικών απεργιών, ΜΑΤ, φασισμός, κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός.

2.  Το πρόγραμμα ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού και ξεπεράσματος της κρίσης του αφήνει πίσω του μια ρημαγμένη εργατική τάξη. Έσοδα και ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν. Η συνολική διαρκής πτώση του ΑΕΠ θα πλησιάσει εκείνη του αμερικάνικου κραχ το 1929.  Η ΕΕ βρίσκεται σε  ύφεση εξανεμίζοντας τις προοπτικές έστω ασθενικής ανάκαμψης. Πίσω από τα «υπνωτικά αισιοδοξίας» που μοιράζουν οι Σαμαράς και Σία έρχονται νέα άγρια μέτρα.

3.  Σε αυτή την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για το κίνημα και τον λαό φιλοδοξία μας είναι να γίνει μια τομή στον τρόπο σκέψης και την πρακτική της αριστεράς. Δεν μας αρκούν οι «συνηθισμένοι αγώνες». Σε κάθε σημαντικό βήμα τους συναντάνε τον «στρατιωτικό νόμο». Δεν δίνουν απάντηση οι συνηθισμένοι «κοινοβουλευτικοί δρόμοι» όταν το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί έχουν κάνει το «κοινοβούλιο» ένα μισητό για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού, αδειανό πουκάμισο. Πρέπει να οργανώσουμε τον πόλεμο των κάτω με όλα τα μέσα ενάντια στην δήθεν «ανώδυνη» και  «εύκολη» εκλογική αντιμετώπιση της επίθεσης, «λύσεων» στα πλαίσια του συστήματος και της «νομιμότητας» του.

Το άμεσο, λοιπόν, πολιτικό καθήκον είναι η οργάνωση της πάλης για την ανατροπή της βίαιης επιδρομής και της άθλιας τρικομματικής κυβέρνησης, μέσα από την αποφασιστική κλιμάκωση των αγώνων. Η ενίσχυση μέσα στον λαό του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος, Η οικοδόμηση ενός ισχυρού αγωνιστικού μετώπου ρήξης ανατροπής με ηγεσία ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα., που θα πάρει την κατάσταση από τις χρεοκοπημένες και υποταγμένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στα δικά του χέρια . Η οικοδόμηση μιας άλληςισχυρής μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που θα συμβάλει ώστε οι ανυπότακτες λαϊκές δυνάμεις να πάρουν «πάνω τους» την σύγκρουση με το «μαύρο μέτωπο» ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Μια μάχη, που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ μπορούν ή  θέλουν να δώσουν και να την φτάσουν μέχρι το τέλος..

Β.Ι. ΛΕΝΙΝ: Για τη δυαδική εξουσία

«Πράβντα», αρ. φυλ. 28, 9 του Απρίλη 1917

Το βασικό ζήτημα κάθε επανάστασης είναι το ζήτημα της κρατικής εξουσίας. Χωρίς το ξεκαθάρισμα αυτού του ζητήματος, δεν μπορεί να γίνει ούτε λόγος για οποιαδήποτε συνειδητή συμμετοχή στην επανάσταση, για να μην πούμε πια για την καθοδήγησή της.
 
Η πιο αξιοσημείωτη ιδιομορφία της επανάστασής μας βρίσκεται στο ότι δημιούργησε μια δυαδική εξουσία. Το γεγονός αυτό πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να το καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν το καταλάβουμε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Πρέπει να ξέρει κανείς να συμπληρώσει και να διορθώσει π.χ. τις παλιές «διατυπώσεις» του μπολσεβικισμού, γιατί, όπως αποδείχτηκε, ήταν γενικά σωστές, η συγκεκριμένη όμως πραγματοποίησή τους παρουσιάστηκε διαφορετική. 

Για δυαδική εξουσία κανένας δεν σκεπτόταν πρωτύτερα και ούτε μπορούσε να σκεφτεί.

Σε τι συνίσταται η δυαδική εξουσία; Στο ότι πλάι στην Προσωρινή κυβέρνηση, στην κυβέρνηση της αστικής τάξης, σχηματίστηκε μια άλλη κυβέρνηση, αδύναμη ακόμη, εμβρυακή, μα που ωστόσο υπάρχει αναμφισβήτητα στην πραγματικότητα και αναπτύσσεται: τα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών.

Ποια είναι η ταξική σύνθεση αυτής της άλλης κυβέρνησης; Το προλεταριάτο και η αγροτιά (ντυμένη τη στολή του φαντάρου). 

Ποιος είναι ο πολιτικός χαρακτήρας αυτής της κυβέρνησης; Είναι μια επαναστατική δικτατορία, δηλαδή εξουσία που στηρίζεται άμεσα στην επαναστατική κατάληψη, στην άμεση πρωτοβουλία των λαϊκών μαζών από τα κάτω, και όχι στο νόμο που έχει εκδώσει μια συγκεντρωτική κρατική εξουσία. 

Η εξουσία αυτή είναι εντελώς διαφορετικού είδους από την εξουσία που υπάρχει γενικά στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία του συνηθισμένου ως τα σήμερα τύπου που επικρατεί στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Συχνά ξεχνούν αυτό το γεγονός, συχνά δεν βαθαίνουν σ’ αυτό, ενώ σ’ αυτό βρίσκεται όλη η ουσία. 

Αριστερή Μετωπική Πολιτική Πρωτοβουλία

»Όποιος κυνηγάει μόνο το εφικτό, χάνει το ιδανικό. Όποιος κυνηγάει μόνο το ιδανικό, χάνει το εφικτό.» Μπ. Μπρεχτ

 »Απ΄τα τσακάλια δεν γλυτώνεις μ΄ευχές και παρακάλια.» Κ.Βάρναλης

του Λάμπρου Μεραντζή*

συμβολή στο διάλογο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σήμερα,η κοινωνική Αριστερά είναι παρούσα. 

Η προϊούσα σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, έφερε στο προσκήνιο, ακόμα και εφεδρικές φασιστικές καρικατούρες, για σκιάχτρο του λαού. Η ζώσα Αριστερά,έδωσε και είναι έτοιμη να δώσει, ακόμα μια φορά, τις σκληρές πολυεπίπεδες μάχες της, για τη διάσωση του λαού, απ΄την πολιτική αστική μέγγενη.                                                              

Σήμερα,η πολιτική Αριστερά είναι πολυδιασπασμένη. 

Τμήματά της, ξορκίζουν:

1) ένα διαρκές συνέδριο, πολιτικού προβληματισμού, συνθέσεων και στρατηγικών πολιτικών αποφάσεων και

2) την  κοινή πάλη, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και την εγκαθίδρυση της εξουσίας των εργαζομένων, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο.

Το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας, που μισάνοιξε για την Αριστερά, η τρομερή κρίση των τελευταίων χρόνων κινδυνεύει, αλλά μην επιτρέψουμε να κλείσει.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ

Ο λαός, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που του αναλογούν, εδώ και τώρα, να κάνει την συστημική ανατροπή!!!κερδίζοντας και πολύτιμο πολιτικό χρόνο.

Οι νέοι,της εργασιακής περιπλάνησης,τα καλύτερα μυαλά, ξενιτεύονται. Άνεργοι, άστεγοι, αγκομαχούντες αυτοαπασχολούμενοι, μαχόμενοι επιστήμονες, αγρότες χωρίς αύριο, κοινωνία σε αδιέξοδο και άτακτη φυγή, αλλά και αποφυγή ευθυνών. Ποιός θα δώσει όμως τη μεγάλη μάχη;

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η Αριστερά. Ό,τι πιο πολύτιμο, ό,τι πιο πολιτικοποιημένο, ό,τι πιο δοκιμασμένο στις πολιτικοκοινωνικές διαμάχες και διαδρομές, έχει να επιδείξει η πολιτική κονίστρα, καλείται,να σταθεί  δυναμικά δίπλα στον πολλαπλά δοκιμαζόμενο λαό, αναλαμβάνοντας και τις πολιτικές ευθύνες διακυβέρνησης του τόπου, για τη δικαίωση των χιλιόχρονων αγώνων της, για ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.  

ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΤΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΤΟΛΜΗΡΕΣ ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ 

1)Επανάσταση απέναντι σε αδυναμίες, ανεπάρκειες, μικρομεγαλισμούς και σκοπιμότητες.

2)Επίσπευση των πολιτικών διεργασιών, για  υλοποίηση στόχου πολιτικής εξουσίας,απ΄τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς(μετά την εποποιία του ΕΑΜ,τους όρκους σεβασμού του αστικού κοινοβουλευτισμού, η φοβική Αριστερά δεν είχε θέσει ζήτημα πολιτικής εξουσίας, αρκούμενη στην εργατική διαχείριση των αστικών ψυχίων και στις φραστικές επαναστατικές εξάρσεις εκτόνωσης λαικης οργής).Ο ΣΥΡΙΖΑ,θεωρητικά εγγυάται την ανατροπή,θέτοντας ήδη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας της Αριστεράς και ζητώντας την λαική συνηγορία.Το ΚΚΕ,δεν δείχνει,σε αυτή τη φάση,διατεθειμένο να θέσει ζήτημα κατάληψης της εξουσίας ή συνεργασίας για στήριξη μεταβατικού προγράμματος.Η τριτοπολική Αριστερά,βρίσκεται σε δύσκολη,εκλογικά,θέση.Αν θέλει να γίνει η Αριστερά της ευθύνης,πρωτοπόρα, πρέπει να πάρει άμεσα την πρωτοβουλία για συγκρότηση,του Νέου Ευρύτερου Πόλου,που δεν θα πρέπει να καταγραφεί ως »μονοθεματικό» αντι-ευρώ κόμμα ή ως »κόμμα της δραχμής»,ούτε ως »ένα κόμμα σαν τα άλλα»,αστερισμός προσωπικοτήτων και παραγόντων,αλλά ως συμπαράταξη κοινωνικών αγωνιστών,με ιδιαίτερα ισχυρή την συμμετοχή των νέων στην κεντρική πολιτική και επικοινωνιακή σκηνή.

3)Επεξεργασία και πρόταση ενός συνεκτικού και αξιόπιστου ριζοσπαστικού μεταβατικού προγράμματος,που να απαντά στα άμεσα λαικά προβλήματα και στα τρέχοντα πολιτικά διακυβεύματα(να σηματοδοτεί χωρίς να προυποθέτει τη σοσιαλιστική προοπτική).

Εξετάσεις: Παίζοντας με τα νεύρα και το μέλλον των υποψηφίων

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών στις εξετάσεις, ακραία έκφραση μιας ιδιόμορφης μνημονιακής δικτατορίας που ποινικοποιεί ακόμα και τη σκέψη για απεργία, υποτίθεται ότι είχε στόχο τη διασφάλιση της ψυχικής υγείας των μαθητών.

Οι παρατάξεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων πειθόμενοι τοις ρήμασι των ηγεσιών τους, αλλοίωσαν τη βούληση των καθηγητών και ανέστειλαν την απεργία. Οι εξετάσεις διεξάγονται «ομαλά.

Τόσο ομαλά που μόλις 15 σε σύνολο 165 υποψηφίων του εξεταστικού κέντρου Γρεβενών μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο με κρίση πανικού (Παρασκευή 24 -5), δεκάδες άλλοι υποψήφιοι κατέρρευσαν από το άγχος σε εξεταστικά κέντρα, ενώ …μόλις μια οικογενειακή τραγωδία συγκλόνισε την Ελλάδα. Ακραία και μεμονωμένα περιστατικά θα πουν κάποιοι. Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνητικοί ιθύνοντες που αυτοαναγορεύονται σε προστάτες της ψυχικής υγείας των μαθητών είναι οι μεγάλοι ένοχοι για τις πιο περιπετειώδεις και χειρότερες εξετάσεις των τελευταίων ετών που κλόνισαν τον ψυχισμό των μαθητών. Αλλεπάλληλες γκάφες, λανθασμένα ή απίστευτης δυσκολίας  θέματα και επιστρατευμένη διόρθωση γραπτών συνθέτουν το φετινό γκρίζο τοπίο των εξετάσεων. Οι εξετάσεις ολοκληρώνονται σήμερα και οι υποψήφιοι και η κοινωνία δε γνωρίζουν για πρώτη φορά επίσημα τον ακριβή αριθμό εισακτέων!

Όλοι αυτοί (κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις, πλειοψηφία των ΜΜΕ) που κατασυκοφαντούσαν τους εκπαιδευτικούς για την απεργία στις εξετάσεις και εμφανίζονταν ως προστάτες της ψυχικής υγείας των μαθητών «ποιούν την νήσσαν» τώρα που τα σχολεία και τα βαθμολογικά κέντρα έχουν μετατραπεί σε στρατώνες με βάση την πολιτική του ρεβανσισμού της κυβέρνησης κάνοντας «καψώνια» στους εκπαιδευτικούς και κρατώντας τους σε ομηρία με το ακραίο, φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης.

Τα αυξημένης δυσκολίας θέματα στα Μαθηματικά γενικής παιδείας σε σύγκριση με  τα θέματα Βιολογίας   προκαλούν μεγάλο χάσμα μεταξύ των υποψηφίων που διεκδικούν θέσεις για τις ίδιες σχολές. Ειδικότερα οι υποψήφιοι της Θεωρητικής κατεύθυνσης που επέλεξαν τα Μαθηματικά διαγωνίζονται με τους χειρότερους όρους. Πρωτοφανής και ατυχέστατη η αιφνιδιαστική και εκπρόθεσμη –αφού είχαν εξεταστεί προφορικά χιλιάδες υποψήφιοι και διορθωθεί χιλιάδες γραπτά- αλλαγή των κριτηρίων βαθμολόγησης στα Μαθηματικά και συγκεκριμένα στο θέμα Γ2.    Στα Μαθηματικά γενικής παιδείας των Εσπερινών έδειξαν την … ευαισθησία τους  προς την ευπαθή αυτή ομάδα των υποψηφίων οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας κάνοντας μόνο … ένα λάθος στο θέμα Δ3.

Απαιτούνται τολμηρές υπερβάσεις

 Συμβολή στο διάλογο για τη Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Το κείμενο υπογράφουν οι

 Νίκος Γουρλάς -Γιάννης Καραχάλιος 

Πέτρος Παπακωνσταντίνου – Δημήτρης Τσίτκανος.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βαδίζει προς τη 2η συνδιάσκεψή της σε μια κρίσιμη συγκυρία, επιδείνωσης των κοινωνικών συσχετισμών και των πολιτικών προοπτικών. Στο χρόνο που μεσολάβησε από τις περσινές, διπλές εκλογές, το μεγάλο, λαϊκό ρεύμα που πυροδότησαν η κρίση και τα Μνημόνια και που είχε φτάσει, κάποιες στιγμές, στο χείλος πραγματικής εξέγερσης, υποχώρησε σε βαθμό που να βρίσκεται επί θύραις ο κίνδυνος να εμπεδωθεί στις λαϊκές συνειδήσεις μια ιστορική ήττα της εργασίας και της Αριστεράς.

Δύο πρόσφατες εξελίξεις- ορόσημο μιλούν από μόνες τους: Η πλήρης κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων- έτσι που το μόνο «εγγυημένο» δικαίωμα να είναι ο μεικτός μισθός των 586 ευρώ-, μια ιστορική οπισθοδρόμηση, που πέρασε χωρίς καμία αξιόλογη αντίσταση. Και η κήρυξη στρατιωτικού νόμου στα δημόσια σχολεία χωρίς ουσιαστικές απώλειες για την κυβέρνηση, ύστερα από το προκλητικό ξεπούλημα της απεργίας των εκπαιδευτικών από το σύνολο των ηγεσιών των κοινοβουλευτικών κομμάτων- από την κάθε μία με το δικό της τρόπο και στο δικό της χρόνο.

Σ’ αυτό το φόντο, προχωράει με κινηματογραφική ταχύτητα η επιχείρηση δραματικής μείωσης του κόστους εργασίας, μεταφοράς του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στα ίδια τα λαϊκά στρώματα και εκφυλισμού της εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη, ανοργάνωτη μάζα, χωρίς δίκτυα ενότητας και αλληλεγγύης. Στο βαθμό που θα εμπεδώνεται αυτή η «νέα τάξη πραγμάτων», θα σταθεροποιείται το αστικό μπλοκ και η τρικομματική κυβέρνηση που σήμερα διαχειρίζεται τις τύχες του υπό την άμεση καθοδήγηση των Ράιχενμπαχ και Φούχτελ. Το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που μισάνοιξε στις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς η τρομερή κρίση των τελευταίων χρόνων, κινδυνεύει να κλείσει.

Ωστόσο, μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων δεν είναι μοιραία και αναπότρεπτη. Κάτω από την άσφαλτο της απόγνωσης, κυλάει μια θάλασσα λαϊκής οργής, που ζητάει απεγνωσμένα διέξοδο προς το φως. Η καπιταλιστική οικονομία, στην Ελλάδα, στην ευρωζώνη και στον κόσμο, απέχει πολύ από το να έχει σταθεροποιηθεί και το κοινωνικό τοπίο είναι ακόμη πιο δύσκολο να ελεγχθεί πλήρως αφού και στην καλύτερη, για το κεφάλαιο, των περιπτώσεων δεν θα προκύψει παρά μια άκρως ασταθής «ανάκαμψη» με διατήρηση της μαζικής ανεργίας και ανέχειας. Η άτακτη υποχώρηση των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ στην πίεση του κεφαλαίου, όσο κι αν ανταμείβεται από την αστική τάξη, θα πληρώνεται με την πολιτική ή και εκλογική τους συρρίκνωση και από ολοένα και βαθύτερα ρήγματα στο εσωτερικό τους. Οι ψίθυροι του σήμερα θα γίνουν οι κραυγές του αύριο: Ξυπνήστε, αλλάξτε πορεία, μην καταδικάζετε τον κόσμο και τα κινήματα να πηγαίνουν σαν πρόβατα επί σφαγή- ή αδειάστε μας τη γωνιά!

Παρά την πρωτοπόρα συμβολή της στους λαϊκούς αγώνες και στην επεξεργασία της λογικής του μεταβατικού προγράμματος για την αντιμετώπιση της κρίσης- κάτι που είχε γενικότερη επίδραση στο χώρο της Αριστεράς- η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν διαθέτει σήμερα την κρίσιμη μάζα για να αλλάξει από μόνη της τη φορά των πραγμάτων, στο κίνημα και την Αριστερά. Μπορεί, ωστόσο, να παίξει ρόλο καταλύτη, γαλβανίζοντας πρωτοπόρες δυνάμεις κοινωνικών και πολιτικών αγωνιστών, με αντίκτυπο και στα μεγάλα, αριστερά κόμματα, τα οποία εκφράζουν- με ρεφορμιστικό τρόπο- τον βασικό όγκο του κόσμου της εργασίας. Να δημιουργήσει σχέσεις αλληλεγγύης και να επιδράσει θετικά σε τμήματα του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που κινούνται προς ριζοσπαστικές κατευθύνσεις και χωρίς την ενεργητική συμμετοχή των οποίων όχι μόνο η ανατροπή των Μνημονίων και της κυβέρνησης, αλλά και αυτή η συγκρότηση σχετικά μαζικού, επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης θα παραμείνει μάταιος πόθος.

Αυτή την  πολιτική  στόχευση  εξυπηρετεί η λογική του ενιαίου εργατικού μετώπου, την οποία προτείνουμε. Ενιαίο μέτωπο δεν σημαίνει κεντρική πολιτική συμμαχία με τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ- ούτε καν εκλογική συμμαχία- κάτι για το οποίο προφανέστατα δεν υπάρχουν στοιχειώδεις στρατηγικοί, προγραμματικοί και πολιτικοί όροι. Αλλά και δεν περιορίζεται σε αποσπασματικές κινηματικές πρωτοβουλίες, κατά βάση οικονομικών διεκδικήσεων «από τα κάτω», σε επί μέρους χώρους, σε μια εποχή όπου και η πιο μικρή διεκδίκηση φέρνει το κίνημα αντιμέτωπο με το σύνολο των κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος, θέτοντας επί τάπητος το θέμα της κυβέρνησης και της εξουσίας.

Δημήτρης Μπελαντής: Μπροστά στο Πρώτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Η τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (18/19-5-2013) υπήρξε σημαντικός σταθμός πριν από την έναρξη του εσωκομματικού διαλόγου και τη δρομολόγηση της συζήτησης στις οργανώσεις εν όψει του Συνεδρίου του Ιουλίου. Λειτούργησε θετικά και ενίσχυσε την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός δημοκρατικού, πολυτασικού, βουλευόμενου και μαχόμενου αριστερού οργανισμού.

Ανέ­τρε­ψε την κα­τα­σκευα­σμέ­νη από τα αστι­κά ΜΜΕ ει­κό­να ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να στρέ­φε­ται προς τη μια κα­τεύ­θυν­ση ή την άλλη με μια κί­νη­ση της μπα­γκέ­τας της εκά­στο­τε ηγε­σί­ας του ή και ότι πρέ­πει να κάνει κάτι τέ­τοιο τώρα, ώστε να κα­τα­στεί «υπεύ­θυ­νος» και «κυ­βερ­νή­σι­μος» και, αντι­θέ­τως, κα­τέ­δει­ξε ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις -και μά­λι­στα όχι μόνο από την «Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα»- που μπο­ρούν να ακυ­ρώ­σουν μια κα­τεύ­θυν­ση «στρογ­γυ­λέ­μα­τος» και «με­τριο­πα­θούς» με­τα­τό­πι­σης του κόμ­μα­τος, όπως αυτή έχει ανα­δει­χθεί -δυ­στυ­χώς- και από τις το­πο­θε­τή­σεις και πρα­κτι­κές ηγε­τι­κών στε­λε­χών στο διά­στη­μα μετά το προη­γού­με­νο κα­λο­καί­ρι και μέχρι σή­με­ρα. Ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να εγ­γυ­η­θούν μια πο­ρεία προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των ανα­γκαί­ων πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ρή­ξε­ων.

Οι κραυ­γές ορι­σμέ­νων ΜΜΕ του τύπου «Τσί­πρα, γίνε Πα­παν­δρέ­ου» πρέ­πει να πά­γω­σαν στον αέρα λίγο μόλις αφό­του εκ­φω­νή­θη­καν. Παρά το ατυ­χές γε­γο­νός ότι η ει­σή­γη­ση του Αλέξη Τσί­πρα φά­νη­κε να δίνει έμ­φα­ση στο ορ­γα­νω­τι­κό ένα­ντι του πο­λι­τι­κού και προ­γραμ­μα­τι­κού και μά­λι­στα με τη μορφή της «απο­κα­τά­στα­σης» της ενιαί­ας έκ­φρα­σης του κόμ­μα­τος, η οποία φε­ρό­ταν να υπο­νο­μεύ­ε­ται από τις «λί­στες» και τις «συ­νι­στώ­σες», η συ­ζή­τη­ση πο­λι­τι­κο­ποι­ή­θη­κε σε με­γά­λο βαθμό, ακόμη και επί των ορ­γα­νω­τι­κών ζη­τη­μά­των, αλλά και επί των ζη­τη­μά­των της συ­γκυ­ρί­ας. Η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση της συ­ζή­τη­σης εκ­φρά­στη­κε σε με­γά­λο βαθμό και μέσα από τις πα­ρεμ­βά­σεις για την απερ­γία της ΟΛΜΕ.       

1.  Όποιος στον πό­λε­μο πάει για να πε­θά­νει…

Όπως έδει­ξαν οι πα­ρεμ­βά­σεις ενός σαφώς πλειο­ψη­φι­κού τμή­μα­τος της Κ.Ε., η δια­δι­κα­σία αρ­χι­κά του προ­χω­ρή­μα­τος της ΟΛΜΕ και μετά του «βί­αιου φρε­να­ρί­σμα­τός» της μπρος στην απερ­γία κάτω από συν­θή­κες προ­λη­πτι­κής επι­στρά­τευ­σης, οδή­γη­σε σε μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ήττα του κι­νή­μα­τος αλλά και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σί­γου­ρα, το πρό­βλη­μα δεν εντο­πί­ζε­ται στις υπαρ­κτές  ευ­θύ­νες των συν­δι­κα­λι­στών μας στη Διοί­κη­ση της ΟΛΜΕ ή στις ΕΛΜΕ, αλλά έχει πολύ βα­θύ­τε­ρη διά­στα­ση. Ανε­ξάρ­τη­τα από την εκτί­μη­ση αν υπήρ­χαν οι εξαρ­χής κοι­νω­νι­κοί και συν­δι­κα­λι­στι­κοί όροι για την απερ­γία στις εξε­τά­σεις και την επι­τυ­χία της -συ­ζή­τη­ση που ακόμη μπο­ρεί να γί­νει-, η επι­βο­λή της προ­λη­πτι­κής πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης από την τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, μια μορφή δρά­σης ξένη προς κάθε αστι­κή δη­μο­κρα­τία που σέ­βε­ται τον εαυτό της, με­τέ­τρε­ψε την απερ­γία της ΟΛΜΕ σε άμεσα πο­λι­τι­κή απερ­γία, σε μια απερ­γία όχι πια για τις ώρες δι­δα­σκα­λί­ας αλλά για το σπά­σι­μο ενός φα­σί­ζο­ντος απερ­γο­σπα­στι­κού μη­χα­νι­σμού και για την ύπαρ­ξη ή το θά­να­το του απερ­για­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού δι­καιώ­μα­τος στην Ελ­λά­δα.  Το ζή­τη­μα αυτό ήταν πι­θα­νό ακόμη και προ­τού επι­βλη­θεί η επι­στρά­τευ­ση: η εμπει­ρία του Μετρό, της ΕΘΕΛ, των ναυ­τερ­γα­τών έδει­χνε ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα επι­χει­ρού­σε μια με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με το ισχυ­ρό συν­δι­κά­το της ΟΛΜΕ για να απο­δυ­να­μώ­σει καί­ρια το συν­δι­κα­λι­σμό στο Δη­μό­σιο και μά­λι­στα σε μια συ­γκυ­ρία «κο­ντέ­μα­τος» και απο­λύ­σε­ων στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες – όπως έλεγε και ο Τσόρ­τσιλ στον Β’ Π.Π., «όποιος έχει προει­δο­ποι­η­θεί, μπο­ρεί και να προ­ε­τοι­μα­στεί».

Γιατί με διέγραψαν από το ΚΚΕ

του Βασίλη Ζωγράφου

Μετά από βασανιστική περισυλλογή και ανάμικτα συναισθήματα, οδηγούμαι πιστεύω στο νηφάλιο συμπέρασμα να αναφερθώ στο γεγονός της διαγραφής μου από το ΚΚΕ. Και αυτό γιατί θεωρώ ότι η έκθεση των γεγονότων και η συνακόλουθη λειτουργία και πρακτική της κομματικής καθοδήγησης, αποκαλύπτουν παραπέρα τον ολισθηρό δρόμο που επέλεξε αυτή η καθοδήγηση, έναν δρόμο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί το κόμμα στη συρρίκνωσή του. Επειδή δεν θέλησα ποτέ τον τίτλο του κομμουνιστή «κατ’ απονομή» όπως κάνει η κομματική ηγεσία την τελευταία δεκαετία, αλλά για μένα αυτός ο τίτλος ήταν και είναι προς κατάκτηση, όπως πιστεύω είναι και για τη συντριπτική πλειονότητα των κομματικών μελών, για αυτό, με τούτο μου το σημείωμα θέλω να κρούσω, για άλλη μια φορά ακόμα, τον κώδωνα του κινδύνου.

Είχα αντίρρηση για τη θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ στο θέμα των διευθυντών των σχολείων. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο κομμουνιστής δεν πρέπει να διεκδικεί να γίνει διευθυντής στο σχολείο του γιατί, ως διευθυντής, μπορεί να γίνει μηχανισμός του αστικού κράτους, όπως λέει το κόμμα. Αντίθετα από τη δική μου εμπειρία αλλά και από τις εμπειρίες των συντρόφων διευθυντών, ακριβώς συμβαίνουν τα αντίθετα. Δηλαδή το κύρος τους στην τοπική κοινωνία είναι μεγάλο καθώς και η αποδοχή από τους συλλόγους διδασκόντων. Εξ αιτίας αυτής της θέσης μου, η Νομαρχιακή Επιτροπή Λάρισας του ΚΚΕ, πρότεινε «μομφή» ενάντιά μου και μου ζήτησε να παραιτηθώ από δημοτικός σύμβουλος (στο δημοτικό συμβούλιο Λάρισας), όπου είχα εκλεγεί στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές.

Η κομματική Οργάνωση των δασκάλων που ανήκα, απέρριψε την απόφαση της Ν.Ε. Παρόλα αυτά, καθαιρέθηκα από δημοτικός σύμβουλος. Επίσης μου απαγόρευσαν να είμαι υποψήφιος στις εκλογές αιρετών εκπροσώπων του κλάδου στα υπηρεσιακά συμβούλια, καθώς και στο σύλλογο δασκάλων, όπου ανελλιπώς εκλεγόμουν πάνω από 25 χρόνια. Αυτήν την αντιμετώπιση που είχα εγώ, δεν την είχαν άλλοι σύντροφοι που στο θέμα αυτό είχαν την ίδια στάση με εμένα. Απλά επισημαίνω τον καιροσκοπισμό και την επιλεκτική κομματική λειτουργία ενός κόμματος «αρχών».

Συμβολή της Aριστερής Πλατφόρμας προς το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Η Iskra παραθέτει το κείμενο που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα προς συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που θα γίνει Σάββατο και Κυριακή (18-19/5). Το κείμενο αυτό θα διαμορφωθεί τελικά μετά και την διήμερη συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΟΡΜΗ ΣΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

1) ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΞΟΟΤΗΤΕΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΤΟΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ

Ένα τόσο σημαντικό Συνέδριο όπως το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ, το οποίο γίνεται σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ και σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους για τον τόπο, θα χρειαζόταν μεγαλύτερη προετοιμασία, καλύτερο σχεδιασμό, άνεση χρόνου για την επεξεργασία και συζήτηση των επίμαχων ζητημάτων και διασφάλιση της ουσιαστικότερης συμμετοχής των μελών και οργανώσεων του φορέα στις Συνεδριακές διαδικασίες και αποφάσεις.

Η απόφαση για τη διεξαγωγή του Ιδρυτικού Συνεδρίου χωρίς όλες τις ως άνω προϋποθέσεις συνιστά ένα μεγάλο έλλειμμα.

Η Αριστερή Πλατφόρμα, παρά τις αντιξοότητες αυτές, καταθέτει τις ιδιαίτερες απόψεις της και θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν και για την όσο το δυνατόν πιο επιτυχή έκβαση του Συνεδρίου, για το καλό του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς και του τόπου.

2) ΟΧΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΩΝ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΩΝ ΠΛΑΤΙΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί μια εσωτερική και εσωστρεφή διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διεξάγεται για να υπηρετήσει εσωκομματικές σκοπιμότητες ούτε για την αντιμετώπιση εσωκομματικών «αντιπάλων» ή το ξεκαθάρισμα εσωκομματικών λογαριασμών.

Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις ανεπάρκειες σε χρόνο και προετοιμασία, μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί σε ένα μεγάλο εξωστρεφές πολιτικό γεγονός, να «ταράξει τα νερά» της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας και να εξελιχθεί σε υπόθεση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας για μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή.

Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να καταστεί μια κορυφαία στιγμή στην αλληλένδετη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλλει από τη μία στην αναζωογόνηση του κοινωνικού πεδίου, στην αντεπίθεση της κοινωνίας και στην ανάπτυξη μεγάλων ενωτικών κοινωνικών ταξικών αγώνων και από την άλλη στην προσπάθεια του να προωθήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα που θα αλλάξει τη μοίρα αυτού του τόπου με γενικότερες επιδράσεις στην περιοχή και την Ευρώπη.

Οι θέσεις για το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως οι τελικές αποφάσεις του μπορούν να σφραγίσουν το μέλλον όλης της Αριστεράς και κυρίως το μέλλον του τόπου και να θέσουν τις βάσεις για τη συγκρότηση ενός πρωτότυπου αριστερού Κομματικού εγχειρήματος, στο οποίο η δημοκρατικότητα, η πολυτασικότητα, η γνήσια συλλογικότητα, η ουσιαστική συμμετοχή των μελών στις αποφάσεις και εις βάθος συζήτηση πάνω σε διαφορετικές απόψεις, θα μπορούν να συνυπάρχουν με την ενιαία εικόνα, τη συνοχή, τον πλήρη σεβασμό στις συλλογικές πλειοψηφικές αποφάσεις και την αποτελεσματικότητα στη δράση του Κόμματος.

O Δημήτρης Κουτσούμπας στη Θεσσαλονίκη

Ο Εργατικός Αγώνας πιο ισχυρός και πιο έμπειρος συνεχίζει τον αγώνα

 Πέμπτη, 16 Μαΐου 2013

Στον ένα και περισσότερο χρόνο λειτουργίας του ο Εργατικός Αγώνας με την ακούραστη δράση της συντακτικής του επιτροπής, των φίλων και συνεργατών, καθώς και πλήθος αναγνωστών του θεωρούμε ότι επιτέλεσε σπουδαίο έργο. Η συνεισφορά του σε αυτούς τους μήνες είναι μεγάλη και πολύπλευρη.

Καταπιάστηκε με πλήθος ιδεολογικών και πολιτικών ζητημάτων, με την τεράστια κρίση που πλήττει τον κόσμο ολόκληρο και τη χώρα μας, την επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και ο λαός. Ανέδειξε την ανάγκη και την κατεύθυνση της πάλης για την απόκρουση της. Ασχολήθηκε εκτενώς με τις πολιτικές εξελίξεις και με τις δίδυμες εκλογές του 2012 και έδωσε την ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος για το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα για το ΚΚΕ. Ανέδειξε τις αιτίες του καθώς και τις συνέπειες του. Ασχολήθηκε αναλυτικά με τη στρατηγική του ΚΚΕ, ιδιαίτερα με το πρόγραμμα που ψηφίστηκε  στο 15^ο συνέδριο, καθώς και την πορεία απομάκρυνσης του κόμματος από αυτό στα επόμενα συνέδρια ως και το 18^ο συνέδριο, το οποίο σηματοδότησε την ολοκληρωτική ανατροπή του. Κορύφωση όλης αυτής της προσπάθειας ήταν η ολοκληρωμένη ανάλυση και συζήτηση των προσυνεδριακών ντοκουμέντων  του 19^ου συνεδρίου, οι επιπτώσεις στο χαρακτήρα και την ταυτότητα του κόμματος.  Μίλησε καθαρά ότι μετά από την ψήφιση αυτών των κειμένων το ΚΚΕ αλλάζει βαθειά, απομακρύνεται από το μαρξισμό λενινισμό, την ιστορία του και τις παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος. Έδωσε στη δημοσιότητα συγκεκριμένο πλαίσιο θέσεων για τις εξελίξεις στη χώρα και τη θέση της στο καπιταλιστικό σύστημα, για τις επιπτώσεις της κρίσης στη χώρα και τη διέξοδο από αυτή προς όφελος του λαού, τη σύνδεση του αγώνα αυτού με την ιστορική προοπτική της εργατικής τάξης, το σοσιαλισμό, καθώς και την τακτική που πρέπει να ακολουθήσει ώστε να προσεγγισθεί η επανάσταση. Και όλα αυτά στη βάση της παρακαταθήκης των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν, καθώς και της τεράστιας κληρονομιάς της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για την υπεράσπιση του μαρξισμού λενινισμού, της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, την υπεράσπιση και την προβολή της ιστορίας του ΚΚΕ από παραβιάσεις και διαστρεβλώσεις.

Όλη αυτή η δράση έφερε στην επικαιρότητα και έκανε γνωστό στους κομμουνιστές, ευρύτερα στον αριστερό κόσμο και τον λαό το πρόβλημα και τους κινδύνους που διατρέχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας άμεσα, τον κίνδυνο μετάλλαξης του, τον κίνδυνο να πληγεί η επαναστατική φυσιογνωμία  και τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του, να δυσφημιστεί στα μάτια των εργαζομένων και του λαού ολόκληρη η ηρωική διαδρομή του ενός σχεδόν αιώνα, να ακυρωθούν οι πιο ηρωικές και πιο φωτεινές στιγμές  της ιστορίας του, ο αγώνας για το ψωμί και τα δικαιώματα του λαού και εναντίον της αντίδρασης και του φασισμού στο μεσοπόλεμο, η ολομέλεια της ΚΕ του 1934 που έδωσε πρόγραμμα και στρατηγική γραμμή στο ΚΚΕ με σημαντικά αποτελέσματα, ο μεγαλειώδης ΕΑΜικός αγώνας στην κατοχή, οι αγώνες και το μεγαλείο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, οι αγώνες και η δράση στη μετεμφυλιακή περίοδο ως και τον αγώνα εναντίον της φασιστικής δικτατορίας, το αίμα και τη θυσία  χιλιάδων και χιλιάδων κομμουνιστών και αγωνιστών. Δεν είναι δυνατόν στο όνομα της μελέτης της ιστορίας του κόμματος, της ανάλυσης και της διερεύνησης λανθασμένων αποφάσεων, έστω και αν αναφέρονται σε σημαντικές στιγμές της, να επιτρέψουμε στην ηγεσία του κόμματος να ανατρέψει και να δυσφημήσει ολόκληρη τη δράση και την ιστορία του ενός σχεδόν αιώνα. Όλα αυτά τα έχουν συνειδητοποιήσει σήμερα χιλιάδες κομμουνιστές και είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν το λενινιστικό επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, να δράσουν μέσα στο λαό με πραγματική κομμουνιστική γραμμή και συνέπεια.

Σάββατο 18/5 -Συνδιάσκεψη για τη συγκρότηση του νέου πολιτικού φορέα ΣΧΕΔΙΟ Β.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Σάββατο, 18 Μαΐου και ώρα 7.00μ.μ ,  θα γίνει η παρουσίαση των εισηγήσεων για την  Συνδιάσκεψη  Συγκρότησης του ΣΧΕΔΙΟΥ Β  ως πολιτικού φορέα. Η Συνδιάσκεψη θα γίνει στο Περιστέρι: κτίριο  ΚΥΒΕ Περιστερίου, Εθνάρχου Μακαρίου  1,  ( εξυπηρετεί ο σταθμός του ΜΕΤΡΟ  Αγίου  Αντωνίου).
Το πρόγραμμα έχει ως εξής :

7.00μ.μ  :   Άνοιγμα

7.15μ.μ. : «Το Σχέδιο Β», εισήγηση του Τάσου Σταυρόπουλου, μέχρι τώρα γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής

7.45μ.μ :   Χαιρετισμοί  από συλλογικότητες της αριστεράς.

8.00μ.μ  : «(Δι-)έξοδος» από τον Θόδωρο  Μαριόλη, αναπληρωτή καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εκ μέρους της Οικονομικής Επιτροπής του ΜΑΑ

8.15μ.μ. : «Σχέδιο Β για το Κοινοβούλιο», συλλογική επεξεργασία της Πολιτικής Επιτροπής  και μελών του ΜΑΑ, παρουσίαση από τη Σοφία Κουκίδου, φοιτήτρια Ιατρικής

8.30μ.μ : «Ξεκινώντας ένα Σχέδιο Β για τη νεολαία», από τον Λεωνίδα Μωραΐτη, φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

8.45μ.μ : «Αναζητώντας την πατρίδα των παιδιών μας», παρέμβαση  από τον Αλέκο Αλαβάνο.

Είμαστε όλοι εκπαιδευτικοί!

Γράφει

ο antapoΚΡΙΤΗΣ.

Οι γονείς που είμαστε ναυτεργάτες και όταν βγήκαμε στον δρόμο μας επίταξαν!

Οι γονείς που είμαστε εργαζόμενοι στα ΜΜΜ και όταν βγήκαμε στον δρόμο μας επίταξαν!

Οι γονείς που είμαστε αγρότες και όταν βγήκαμε στα μπλόκα, μας χαρακτήρισαν σαν συντεχνία και μας απείλησαν με συλλήψεις!

Οι γονείς που δουλεύουμε στου Δήμους και μας επίταξαν όταν κατεβήκαμε στους δρόμους!

Οι γονείς που είμαστε γιατροί και νοσηλευτές και όταν βγήκαμε στον δρόμο μας συκοφάντησαν σαν «φακελάκηδες» και «τεμπέληδες»!

 Οι γονείς που δουλεύουμε ή δουλεύαμε στην ΔΕΗ ή στον ΟΛΠ ή σε κάποια άλλη ΔΕΚΟ και όποτε κατεβαίναμε στο δρόμο μας συκοφαντούσαν σαν βολεμένους και ρετιρέ!

Οι γονείς που είχαμε μαγαζί και έκλεισε. Έκλεισε από την ύφεση που έφεραν οι μειώσεις των μισθών – που ξεκίνησαν από το δημόσιο. Και μετά η ύφεση έφερε απολύσεις. Και οι απολύσεις, που θα φέρει η αύξηση του ωραρίου, θα φέρει κι άλλη ύφεση, κι άλλα κλειστά μαγαζιά!

 Οι γονείς που είμαστε ταξιτζήδες και όταν κατεβήκαμε στο δρόμο μας επίταξαν!

Οι γονείς που είμαστε οδηγοί φορτηγών και όταν κατεβήκαμε στο δρόμο μας συκοφάντησαν σαν συντεχνία και μας έστειλαν τα Ματ!

Οι γονείς που ήταν δημοσιογράφοι και έμειναν άνεργοι, οι γονείς που είναι δικηγόροι και οδηγούνται στην ανεργία!

Η παιδεία στα χακί, η κοινωνία στο γύψο

 Συλλογικότητα της εργατικής εφημερίδας Δράση

Μόνος δρόμος η γενική πολιτική ανυπακοή, οι άγριες εξωθεσμικές απεργίες βάσης, η κοινωνικοποίηση της παιδείας και των κοινών αγαθών, η ελεύθερη πρόσβαση

Ο κατάλογος των “εσωτερικών εχθρών” συνεχώς διευρύνεται. Τώρα ήρθε η σειρά των καθηγητών. Όλοι και όλα πλέον θα κινούνται με διαταγές και στρατιωτικούς νόμους, η “δημοκρατία” όμως θα προστατευτεί…

Το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας δεν μπορεί να σταθεί ούτε λεπτό χωρίς τρομοκρατία και βίαιη κατάλυση κάθε δικαιώματος, ορθώνοντας έναν ολοκληρωτικό κλοιό απέναντι σε κάθε ανάσα αντίστασης, διεκδίκησης και αλλαγής. Τρέμουν και την παραμικρή παρασάλευση του κλίματος υποταγής, αφασίας, απόγνωσης και φόβου που επιβάλλουν μαζί με τα ΜΜΕ και με τα χρυσαυγίτικα τάγματα θανάτου στους δρόμους.

Όσο κι αν ο συνδικαλισμός της κάθε ΟΛΜΕ είναι “σημαδεμένος”, κρατικά εξαρτημένος και κομματικά ποδηγετημένος, δεν παύει να αποτελεί κίνδυνο όταν, έστω και συγκυριακά, μπορεί να οδηγηθεί από την πίεση και τη δράση της βάσης σε αμφισβήτηση κάποιων από τα θέσφατα της εξουσίας. Το καθεστώς δεν τρέμει βέβαια την ΟΛΜΕ αλλά την απελευθέρωση μιας δυναμικής μαχητικού αγώνα που έρχεται από τους ίδιους τους καθηγητές που η κυβέρνηση φτωχοποιεί, υποβιβάζει, απολύει και απειλεί.

Κόπτεται φυσικά η κυβέρνηση για την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων, αυτής της “ιερής αγελάδας” της εκπαίδευσης που ποτίζει τους νέους με ανταγωνισμό, αποκλεισμό και φρούδες ελπίδες, και υποβιβάζει ολόκληρη την εκπαίδευση σε ένα ατέλειωτο άγονο εξεταστήριο. Κόπτεται επίσης για την ηρεμία των παιδιών και των οικογενειών τους που έχουν τόσο υποφέρει (δηλαδή πληρώσει για τα αναγκαστικά φροντιστηριακά …συμπληρώματα διατροφής μιας διαλυμένης παιδείας) μέχρι να φτάσουν σε αυτή τη μοναδική ευκαιρία – πύλη στο θαυμαστό κόσμο της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.

Θάνος Ανδρίτσος: Για την κατάσταση του κινήματος και τη συζήτηση στην Αριστερά.

Μαγιάτικες Σκέψεις 

Οι ιστορικοί Μάηδες

Δε χρειάζονται και πολλές επαναλήψεις για τα γεγονότα που γέννησαν και γεννούν οι Μάηδες. Είναι ίσως ο μήνας που έχουν κλέψει οι εξεγερμένοι από ένα ημερολόγιο που παραμένει εναντίον τους. Και είναι μερικές επέτειοι, κυρίως της πρωτομαγιάς, αλλά και της Κομμούνας, του 36 της Ελλάδας, του 68 του Παρισιού και τόσες άλλες, που φέρνουν τα πάντα στην πολιτική συζήτηση.

Όμως στην Ελλάδα υπάρχει και η πρόσφατη αντιφατική ιστορία των Μάηδων. Ήταν εκείνος ο Μάης πριν 3 χρόνια, λίγες μέρες μετά την έναρξη της μνημονιακής εποχής, που έφερε το πρώτο κύμα των λαϊκών αντιστάσεων, που χάθηκε στις φλόγες και τους νεκρούς της Μαρφίν και στην αδυναμία του κινήματος να συγκρατήσει τη θύελλα που ερχόταν. Μόλις τώρα βγαίνουν στο φως μαρτυρίες σαν αυτές του άνδρα της άτυχης εγκύου να καταγγέλλει την εργοδοσία ότι «τους εξανάγκασαν να ζήσουν ένα φρικτό θάνατο. Εγώ δεν θα τους κρατούσα μέσα να πεθάνουν σαν τα ποντίκια».

Και ήταν και ο επόμενος Μάης που ξεκίνησε αυτό το αναπάντεχο και αντιφατικό ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος, που γέννησε τόσες ελπίδες, άλλαξε τόσα πολλά, όχι όμως αυτά για τα οποία στόχευε. Εκείνες τις μέρες, ένας συμπαθής αγωνιστής, χρόνια συνδικαλιστής και πρόεδρος των εμποροβιοτεχνών Μαγνησίας, ο κ. Κόγιας ξεκίνησε από το Βόλο για να φτάσει στην Αθήνα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την θανατηφόρα πολιτική αλλά και ελπίδας για τη νίκη του αγώνα. Λίγες μέρες πριν ο ίδιος κύριος επέλεξε να θέσει τέρμα στη ζωή του.

Τον επόμενο Μάη, η προσοχή ήταν στραμμένη στις εκλογές και στην ελπίδα που γεννιόταν για χιλιάδες κόσμου από την αναπάντεχη πιθανότητα μιας επικράτησης ενός αριστερού κόμματος στις εκλογές. Φρούδα ή όχι, δικαιολογημένη ή μη, η ελπίδα αυτή δε βρισκόταν πια στο δρόμο αλλά μάλλον υποσχόταν ότι θα γύριζε σύντομα εκεί από όπου γεννήθηκε.

Γύρισε; Ένα χρόνο μετά, τον τωρινό Μάη, γύρισε η ελπίδα στους δρόμους; Για δεκάδες χιλιάδες, βρίσκεται ήδη στις γειτονιές, στις πρωτοβουλίες, τα στέκια, τις λέσχες, ακόμα και κάποιους χώρους εργασίας. Και αυτοί είναι που κινούν τα πράγματα προς τα μπρός. Ωστόσο, σίγουρα χρειάζονται πολλά και πολλοί ακόμα για να επιστρέψει η ελπίδα σαν υλική πραγματικότητα ανατροπής μιας καθημερινότητας που μετατρέπεται σε μόνιμο εφιάλτη. Και είναι η επέτειος της Πρωτομαγιάς και οι συζητήσεις γύρω από αυτήν, η καλύτερη ευκαιρία για να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Μετά λοιπόν από αυτή την εισαγωγή θα καταθέσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις, χωρίς να επιθυμώ ούτε να καταθέσω μια εμπειρία από το εργατικό κίνημα, ούτε κάποια βαθυστόχαστη θεωρητική ανάλυση. Θέλω να αναδείξω μια συλλογιστική για την κατάσταση που βρίσκεται το κίνημα σήμερα, κάποιες στιγμές της εξέλιξής του, καθώς και μερικές πολιτικές επισημάνσεις για το μέλλον του.

Σ.Ε.ΕΝ Κοζάνης »Εργατική Αλληλεγγύη»:Τιμώντας τους αγώνες της τάξης μας και τους νεκρούς μας-Τραγουδώντας τον »Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου

Seen Kozani

Ζαν-Λυκ Μελανσόν: Δεν θα πεθάνουμε για ένα νόμισμα

 Πηγή: ISKRA

Συνέντευξη του Ζαν-Λυκ Μελανσόν στον Στάθη Κουβελάκη

Ερ. Πριν από κάτι λιγότερο από χρόνο ήσουν μαζί με τον γραμματέα του ΚΚ Γαλλίας Πιέρ Λοράν στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα σε μια αλησμόνητη συνέντευξη τύπου, στην οποία είχα την τύχη να συνεισφέρω ως διερμηνέας. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε τότε χαρακτηρίσει ως «Ολαντρέου», έναν όρο που είχες καθιερώσει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής σου εκστρατείας, τον νεοεκλεγέντα Γάλλο πρόεδρο της Δημοκρατίας, κάτι που τα ελληνικά ΜΜΕ είχαν θεωρήσει ύψιστη αναίδεια. Ενα χρόνο μετά, παίρνοντας υπ’όψιν τα πεπραγμένα, πιστεύεις ότι ήταν βάσιμος αυτός ο χαρακτηρισμός;

Απ. Ας ξεκινήσω την απάντησή μου απορρίπτοντας αυτόν τον ρόλο των ΜΜΕ ως θεματοφύλακα των καλών τρόπων. Επί της ουσίας τώρα, ένα χρόνο μετά έχει πλέον αποδειχθεί ότι ο Ολάντ είναι όντως ένας «Ολαντρέου». Ας σκεφτούμε λίγο τι χαρακτήρισε τον Παπανδρέου. Ενα εκλογικό πρόγραμμα μάλλον προοδευτικής σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης και κατόπιν μια άγρια νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, που δεν παίρνει υπ’όψη της το παραμικρό δεδομένο, την παραμικρή αντίρρηση και βαδίζει ολοταχώς προς στον γκρεμό ως υπνοβάτης. Ο Παπανδρέου οδήγησε την πατρίδα του στον όλεθρο, και οργάνωσε τη λεηλασία της, προτού επιδείξει ένα ύστατο ίχνος αξιοπρέπειας μετά από το νιοστό πακέτο μέτρων λιτότητας, όταν ζήτησε δημοψήφισμα. Σε 48 ώρας, οι κυρίαρχοι της ΕΕ τον είχαν αδειάσει, και δεν τους αντιστάθηκε περισσότερο απ’ότι είχε προηγουμένως αντισταθεί στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στην τρόϊκα.

Εμείς ξέραμε ποιός ήταν ο Ολάντ. Τον είδαμε εξ’άλλου να παρεμβαίνει στα εσωτερικά της Ελλάδας και να καλεί, λίγες μόνο μέρες πριν τις κρίσιμες εκλογές της 17ης Ιούνη, τους έλληνες ψηφοφόρους να υποταχτούν στα Μνημόνια και στην τρόϊκα. Παρ’όλα αυτά κανένας μας δεν είχε φανταστεί ότι θα προκαλούσε με τόσο βίαιο τρόπο και τόσο σύντομα καταστροφές τέτοιες έκτασης, εγκρίνοντας δύο πακέτα μέτρων λιτότητας διπλάσιου ύψους απ’αυτά που είχε προωθήσει προηγουμένως η Δεξιά. Και κυρίως κανένας μας δεν είχε φανταστεί ότι θα κατακερμάτιζε με τόσο συστηματικό τρόπο τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που τον έφεραν στην εξουσία. Ξεκίνησε παραμερίζοντας το Αριστερό Μέτωπο, κατόπιν ταπείνωσε τους Πράσινους και μετά τους ριζοσπάστες της αριστεράς, που είχαν καταθέσει μια πρόταση νόμου για να αλλάξει το εκλογικό σύστημα των ευρωεκλογών.

Οι μελέτες για την έξοδο της Κύπρου από το μνημόνιο και το ευρώ

Η πολιτική πρόταση για την έξοδο της Κύπρου  από το μνημόνιο

1. Εναλλακτικές οικονομικές επιλογές 

2.   Μελέτη των νομικών και θεσμικών δυνατοτήτων

Πηγή: nodebtnoeuro.wordpress.com/

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Άντρου Κυπριανού στη ΧΑΡΑΥΓΗ 4/5/13

Τη Μεγάλη Τρίτη, το ΑΚΕΛ καταψήφισε το μνημόνιο που συνομολόγησε η Κυπριακή Δημοκρατία με τους διεθνείς δανειστές της, γιατί, όπως εξηγήσατε και από το βήμα της Βουλής, αυτόοδηγεί σε φαύλο κύκλο που θα γεννά και θα αναγεννά νέες απαιτήσεις, εκβιασμούς και νέα μέτρα. Με το «όχι» του ΑΚΕΛ, ο λαός ανέμενε και την κατάθεση της πρότασής του. Αυτή η πρόταση ελπίδας και προοπτικής για την οποία μιλάτε συνεχώς, πέρα από τον τίτλο, ποιο περιεχόμενο έχει;

Κάποια ζητήματα, ως αποτέλεσμα της επιστημονικής μελέτης την οποία κάναμε ως κόμμα, τα είχα αναφέρει από το βήμα της Βουλής. Θεωρώ ότι θα ήταν πολύ αρνητικό για την κυπριακή κοινωνία αν ξεκινήσει μια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για τις θέσεις τις οποίες ο καθένας υποστηρίζει. Εκείνο που έχει περισσότερη σημασία είναι να τεκμηριώσουμε ο καθένας αυτό το οποίο λέμε, για να δώσουμε την ευκαιρία στον κόσμο να κρίνει μέσα από ένα ψύχραιμο διάλογο για το πώς πρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω.

Σε ό,τι αφορά την ίδια τη μελέτη, αυτή αποτελείται από διάφορα μέρη. Πρώτα και κύρια κάνουμε μία εκτίμηση – πρόβλεψη για το τι σημαίνει πορεία της Κύπρου μέσα στο μνημόνιο. Αναλύσαμε την πορεία, η οποία ακολουθήθηκε σε άλλες χώρες, οι οποίες έχουν ενταχθεί σε μνημόνιο και λέμε ότι το δικό μας είναι το χειρότερο. Στην Κύπρο έγινε βίαια μία συρρίκνωση του τραπεζικού τομέα κι έχουν επιβληθεί τόσα περιοριστικά μέτρα που ουσιαστικά καταστρέφουν κύρια τον τραπεζικό τομέα και την Κύπρο ως χρηματοοικονομικό κέντρο αλλά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Αυτά είναι δεδομένα που διαφοροποιούν τη δική μας περίπτωση με τρόπο πολύ αρνητικό. Ολα αυτά σε συνδυασμό με τη λιτότητα και τις περικοπές που επιβάλλονται θα επιδεινώσουν τη ζωή του καθενός στην Κύπρο και θα οξύνουν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Εκτιμούμε, λοιπόν, ότι η πορεία μέσα στο μνημόνιο, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι ανάλογη με εκείνη που έχει ακολουθηθεί στις άλλες χώρες, όπου τα αποτελέσματα είναι πολύ καλά γνωστά. Ενώ έχουν παρέλθει μερικά χρόνια, όχι μόνο ανάκαμψη δεν υπάρχει, βαθαίνει η ύφεση, η ανεργία αυξάνεται κατακόρυφα, ενώ το δημόσιο χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα εξακολουθούν να βρίσκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Θεωρούμε ότι όλα αυτά θα δημιουργήσουν ένα φαύλο κύκλο αφού θα απαιτούν συνεχώς τη λήψη νέων μέτρων, πιο επαχθή από τα προηγούμενα, κι ως εκ τούτου κρίνουμε ότι η πορεία μέσα στο μνημόνιο θα είναι καταστροφική για την κυπριακή οικονομία.

Στη μελέτη μας αναλύουμε, κατά πόσο μια άλλη επιλογή θα μπορούσε να είναι εφικτή. Και η διαπίστωσή μας είναι ότι η επιλογή που θα ήταν εφικτή, είναι η ενδεχόμενη έξοδος από τη ζώνη του ευρώ.

Για την ατονία της Πρωτομαγιάς

ΑΠΟΨΗ

Πηγή:www.efsyn.gr/

Αδοξος ήταν στη χώρα μας ο εορτασμός της εργατικής γιορτής της Πρωτομαγιάς, με μια συγκέντρωση άτονη, υποτονική καλύτερα. Αδοξος μεν, χαρακτηριστικό δε της απογοήτευσης που έχει εμφιλοχωρήσει στις ελπίδες και τις προσδοκίες των εργαζομένων και, ίσως, και του εργατικού κινήματος. Η μικρή συμμετοχή στη συγκέντρωση δηλώνει την άρση εμπιστοσύνης των εργαζομένων στις διοικήσεις των συνδικαλιστικών τους σωματείων, που είναι ταυτόχρονα και ένα μήνυμα προς αυτές για αλλαγή αγωνιστικής τακτικής και συμπεριφοράς στη διαφύλαξη των δικαιωμάτων των εργατών, που έχουν κατακτηθεί με άφθονο αίμα και αμέτρητες χαμένες ζωές.

Είναι αναπόφευκτη η συγκριτική ματιά με άλλες χώρες και κυρίως εκείνες του ευρωπαϊκού Νότου, που βάλλονται και πλήττονται από την πολιτική των μνημονίων, που επιβάλλουν οι ισχυροί της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σχεδόν ένα εκατομμύριο κόσμος ξεχύθηκε στην πλατεία της Μαδρίτης στην Ισπανία, ενώ χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν την πλατεία Ελευθερίας στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας, κραυγάζοντας την αντίθεσή τους στα μέτρα λιτότητας. Μάχες έγιναν και στο Βερολίνο κόντρα στους νεοναζί που υποστήριξαν τα δικαιώματα μόνο των Γερμανών εργατών και έχοντας ως κύριο σύνθημα στα πανό τους «πολεμήστε τον καπιταλισμό», που είναι και το ζητούμενο για όλους τους εργάτες στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Στο Τορίνο της Ιταλίας έμφαση έδωσαν οι διαδηλωτές στην ανεργία και στην καταπολέμησή της. Αυτό είναι σωστό, διότι τα συνδικάτα οφείλουν να έχουν συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους στις διαδηλώσεις τους ώστε να γίνονται κατανοητά από όλον τον πληθυσμό. Εως και στο άντρο του καπιταλισμού, στο Μπαχρέιν, οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν, απαιτώντας καλύτερη εργατική νομοθεσία και καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας. Οπως και στη Γερμανία έτσι και στη Γαλλία οι ακροδεξιοί θέλησαν να εκφράσουν φιλεργατικά αισθήματα, καταποντίστηκαν, όμως, από το Μέτωπο της Αριστεράς.

Θα όφειλαν τουλάχιστον να προβληματιστούν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών ενώσεων της χώρας, να ξαναβρούν την επαφή τους με το εργατικό κίνημα και την κοινωνία. Ας μη ζητήσουν συγγνώμη για την έως τούδε κομματική εξάρτησή τους και την κρατικοδίαιτη εξουσία τους. Ας αποφασίσουν να πείσουν ότι είναι έτοιμοι να αλλάξουν αγωνιστική τακτική, σε συνεννόηση όμως με τους εργάτες και όχι με τους εργοδότες (τους), δηλαδή την κρατική εξουσία. Οι καιροί είναι, πλέον, μενετοί.

Όσκαρ Λαφοντέν:Να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα-Χρειαζόμαστε πάλι ένα ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα

Πηγή: ΑΥΓΗ

 Ισχυρότατες πιέσεις ασκούνται στο Βερολίνο, ακόμη και από συντηρητικά πολιτικοοικονομικά κέντρα, για χαλάρωση της λιτότητας και εγκατάλειψη της πολιτικής ύφεσης, καθώς τείνει να γίνει κοινή συνείδηση ότι η πολιτική αυτή λειτουργεί αποσταθεροποιητικά για το κοινό νόμισμα και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Επιστροφή στο πριν από το ευρώ σύστημα εθνικών νομισμάτων ζήτησε ο Όσκαρ Λαφοντέν, ιστορικό στέλεχος της γερμανικής Αριστεράς. Καταστροφή η επιστροφή στο μάρκο, απάντησαν κορυφαία στελέχη της γερμανικής Αριστεράς και το ίδρυμα Bertelsmann.

 Το άρθρο του Όσκαρ Λαφοντέν στη Neues Deutschland:

Χρειαζόμαστε πάλι ένα ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα

«Η ευρωπαϊκή πολιτική της καγκελαρίου αμφισβητείται όλο και περισσότερο. Την αμφισβητεί ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μπαρόζο. Την αμφισβητεί η Ιταλία, όπου ο πρόεδρος της δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ενρίκο Λέττα, έναν πολιτικό που έχει απορρίψει την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ, που οδηγεί στην καταστροφή. Εδώ και καιρό οι πολιτικοί της Ευρώπης ξέρουν ότι δεν πάει άλλο. Η οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται από μήνα σε μήνα και το ποσοστό της ανεργίας έχει φθάσει σε τέτοια επίπεδα, που απειλούν όλο και περισσότερο τη δημοκρατία.

Οι Γερμανοί δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι οι Νότιοι Ευρωπαίοι, των Γάλλων συμπεριλαμβανομένων, θα αναγκαστούν αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της οικονομικής εξαθλίωσης, να αντισταθούν στη γερμανική ηγεμονία. Τους ταλαιπωρεί κυρίως το γερμανικό μισθολογικό ντάμπινγκ, το οποίο από την αρχή της νομισματικής ένωσης παραβιάζει κατάφωρα το πνεύμα των Συνθηκών. Κάποια στιγμή λοιπόν η Μέρκελ θα ξυπνήσει από τον ύπνο της του… δικαίου, μόλις οι ευρωπαϊκές χώρες που υποφέρουν κάτω από το γερμανικό μισθολογικό ντάμπινγκ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να επιβάλουν ένα σημείο καμπής στην κρίση, σε βάρος της γερμανικής εξαγωγικής βιομηχανίας.Το ενιαίο νόμισμα θα μπορούσε να μακροημερεύσει, εάν τα κράτη που συμμετέχουν είχαν ακολουθήσει μια συντονισμένη μισθολογική πολιτική, προσανατολισμένη στην παραγωγικότητα. Επειδή θεωρούσα ότι ένας τέτοιος συντονισμός ήταν εφικτός, ήμουν υπέρ της υιοθέτησης του ευρώ στη δεκαετία του ’90. Ωστόσο, τα θεσμικά όργανα για τον συντονισμό, κυρίως ο συνεχής μακροοικονομικός διάλογος, υπονομεύτηκαν εξ αρχής από τις κυβερνήσεις.

Η ελπίδα ότι μέσω της εισαγωγής του ευρώ θα υποχρεώνονταν όλες οι πλευρές σε οικονομική σύνεση αποδείχθηκε φρούδα. Σήμερα, το σύστημα είναι εκτός ελέγχου. Για να επιτευχθεί μια εξισορρόπηση της ανταγωνιστικότητας και πάλι, όπως έλεγε ο Χανς Βέρνερ Ζιν (σ.σ. ο επικεφαλής του οικονομικού ινστιτούτο Ifo του Μονάχου) πρόσφατα στην Handelsblatt, θα έπρεπε χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία να παράγουν κατά 20% έως 30% φθηνότερα και χώρες όπως η Γερμανία κατά 20% ακριβότερα από τον κοινοτικό μέσο όρο.

Να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα

Τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει, ωστόσο, ότι μια τέτοια πολιτική δεν έχει πιθανότητες να υλοποιηθεί. Μια πραγματική αύξηση των μισθών, όπως θα ήταν απαραίτητο στην περίπτωση της Γερμανίας, δεν είναι εφικτή με τις σημερινές ενώσεις των γερμανικών εργοδοτών και το νεοφιλελεύθερο μπλοκ που αποτελείται από τους Χριστιανοδημοκράτες, τους Φιλελεύθερους, τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Όσο για τη μείωση των μισθών, που θα σήμαινε μείωση του εισοδήματος κατά 20% ώς 30% στη νότια Ευρώπη, ακόμη και στη Γαλλία, αυτή οδηγεί στην καταστροφή, όπως μπορούμε να δούμε ήδη στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία.

Εάν λοιπόν δεν είναι εφικτές οι αυξήσεις και οι μειώσεις εκεί που χρειάζονται, τότε θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα και να επιστρέψουμε σε ένα σύστημα που επιτρέπει ανατιμήσεις και υποτιμήσεις, στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα που προϋπήρχε της νομισματικής ένωσης. Βεβαίως, θα πρέπει στην αρχή να επιβληθούν αυστηροί έλεγχοι ώστε να ρυθμιστεί η ροή των κεφαλαίων. Στην Κύπρο, άλλωστε, η Ευρώπη έχει ήδη κάνει αυτό το πρώτο βήμα. Στη φάση της μετάβασης πρέπει να βοηθηθούν οι χώρες να στηρίξουν τα νομίσματά τους, τα οποία με βεβαιότητα θα υποτιμηθούν, ακόμη και με παρέμβαση της ΕΚΤ, ώστε να αποφευχθεί η συντριβή.

Προϋπόθεση για ένα ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα που θα λειτουργεί είναι η αναδιάρθρωση και η αυστηρή ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα, στα πρότυπα της λειτουργίας των γερμανικών ταμιευτηρίων. Οι σπεκουλαδόροι πρέπει να εξαφανιστούν.Η μετάβαση σε αυτό το σύστημα, το οποίο θα επιτρέπει και πάλι ελεγχόμενες ανατιμήσεις και υποτιμήσεις, θα πρέπει να είναι σταδιακή. Στην Ελλάδα και την Κύπρο θα έπρεπε να είχε ήδη ξεκινήσει».

Αποστόλης Παλιούρας: To Σχέδιο Β και η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση

Πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Η βαθειά οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα, η Κύπρος αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης, ιδιαίτερα του Νότου, βάζουν σε δοκιμασία την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα την Ευρωζώνη. Οι κυρίαρχοι οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι των χωρών της Δυτ. Ευρώπης, με τη συναίνεση των ΗΠΑ οικοδομούν πολλά χρόνια τώρα, όχι χωρίς αντιθέσεις μεταξύ τους, την οικονομική και πολιτική ένωση της Ευρώπης.

Η ΕΟΚ παλιότερα, η ΕΕ σήμερα σαν ένας σχετικά πιο ήπιος σε σχέση με τις ΗΠΑ ιμπεριαλιστικός συνασπισμός, περιένδυσε με ένα πολιτικό-ιδεολογικό θώρακα τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας στις συνθήκες του ψυχρού πολέμου. Στην Ελλάδα, η ένταξη στην ΕΟΚ, από το Κων/νο Καραμανλή συντελεί στην απορρόφηση των πολιτικών κραδασμών που προκαλεί η πτώση της χούντας το 1974. Σταδιακά οικοδομείται η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία του αστικού πολιτικού συνασπισμού από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι το ΠΑΣΟΚ.

Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και η ανάδειξη της ενιαίας Γερμανίας ως κυρίαρχης πλέον οικονομικής δύναμης στην Ευρώπη σήμανε το στέριωμα αυτής της ηγεμονίας. Στη δεκαετία του 90 η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται το πολιτικό όνειρο όλων των κυβερνήσεων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η Ελλάδα «ζει το όνειρό της» την περίοδο αυτή με την «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη. Οι λίγες και αδύναμες φωνές των κομμουνιστών και άλλων αριστερών που καταγγέλλουν την ΕΕ συναντούν την χλεύη του έλληνα μικροαστού που παίζει πλέον και στο χρηματιστήριο, αλλά και του αγρότη που κυνηγά τις επιδοτήσεις των ευρωπαϊκών ταμείων.

Οι πόρτες είναι ερμητικά κλειστές αν και ο παραγωγικός ιστός της χώρας ξηλώνεται γοργά. Την ίδια περίοδο αρχίζει και ένα άλλο παιχνίδι, οι τράπεζες μπουκώνουν με δανεικό χρήμα τον πληθυσμό, τα στόματα δεν μπορούν να μιλήσουν… Οι πόρτες ήταν ερμητικά κλειστές και στη δεκαετία του 70 και στη δεκαετία του 80. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα ηγεμόνευε στηριγμένη στην ΕΟΚ και στην ΕΕ αργότερα. Η κομμουνιστική Αριστερά της οποίας ο πολιτικός λόγος περιείχε την αποδέσμευση δεν μπορούσε ουσιαστικά να πείσει, ό,τι έλεγε εκλαμβάνονταν ως κινδυνολογία, οι εργαζόμενοι θέλουν κάτι χειροπιαστό και εν μέρει το είχαν.

Δημήτρης Δεσύλλας:Έμπρακτη αλληλεγγύη στους μετανάστες εργάτες γης

 Εφημ.ΠΡΙΝ

Συγκλόνισε το Πανελλήνιο και πήρε διεθνείς διαστάσεις η πρόσφατη μαφιόζικη δολοφονική επίθεση μπράβων του γνωστού μεγαλοπαραγωγού φράουλας – χονδρεμπόρου της λαχαναγοράς Ν. Βαγγελάτου στη Νέα Μανωλάδα. Οι ένοπλοι μπράβοι του πυροβόλησαν με καραμπίνες πολλές φορές, «εν ψυχρώ», στο σωρό και στο ψαχνό 200 Μπαγκλαντέζους εργάτες γης, που με μαζικό διάβημά τους απαίτησαν μαχητικά να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους έξι μηνών, βαριά και ανθυγιεινά «μεροκάματα του τρόμου». Σε προηγούμενα μαζικά διαβήματά τους είχαν εισπράξει ωμές απειλές για τη ζωή τους από τον ίδιο τον μεγαλοεργοδότη.

Οι μπράβοι του Ν. Βαγγελάτου έδρασαν ως ένοπλη «εμπροσθοφυλακή» των ταξικών συμφερόντων εκατό περίπου μεγαλοκαπιταλιστών αγροτών – σύγχρονων επιχειρηματιών, που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής φράουλας στην ευρύτερη περιοχή των ορίων Ηλείας και Αχαΐας, όπου καλλιεργούνται 12.000 στρέμματα, από 6.000 σε κάθε νομό (συνολικά από 500 περίπου παραγωγούς). Θέλησαν να επιβάλουν με την ωμή βία ένα γενικευμένο και εφιαλτικό κλίμα εργοδοτικής τρομοκρατίας και υποταγής στους 5.000 μετανάστες εργάτες γης, που δουλεύουν σκληρά στα θερμοκήπια και χωράφια φράουλας και άλλων κηπευτικών προϊόντων στην περιοχή και ζουν σε άθλιες συνθήκες, μέσα σε νάιλον τρώγλες, στάβλους και αποθήκες.

Η τρομοκρατική εργοδοτική επίθεση σε βάρος των Μπαγκλαντέζων εργατών γης δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Είναι κλιμάκωση και αποκορύφωμα προηγούμενων συχνών, ωμών και ατιμώρητων ρατσιστικών επιθέσεων που έγιναν στη Νέα Μανωλάδα, κυρίως από μπράβους του ίδιου μεγαλοεργοδότη. Τον Απρίλιο του 2008 επιτέθηκαν εναντίον στελεχών του ΠΑΜΕ, αλλά και των ίδιων των απεργών – διαδηλωτών εργατών γης, που με τον αγώνα τους επέβαλαν μεροκάματο 23 ευρώ αντί για 15 – 18 ευρώ, που έπαιρναν μέχρι τότε (τώρα παίρνουν 21 – 22 ευρώ, ενώ η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας προβλέπει 34 ευρώ μικτά – 28 ευρώ καθαρά). Το 2009 έδεσαν και έσερναν με δίκυκλο δύο μετανάστες εργάτες γης, ενώ πέρυσι έσερναν έναν Αιγύπτιο μετανάστη, αφού προηγουμένως σφήνωσαν το κεφάλι του στο τζάμι της πόρτας αυτοκινήτου! Επιτέθηκαν, προπηλάκισαν, απείλησαν και έδιωξαν δημοσιογράφους του αθηναϊκού και του τοπικού Τύπου, που κατά καιρούς πήγαιναν στην περιοχή για επιτόπια ρεπορτάζ. Για τις άθλιες συνθήκες δουλειάς, υγιεινής και κατοικίας των εργατών γης εκκρεμούν 200 περίπου παραβατικές πράξεις στον εισαγγελέα Αμαλιάδας. Έτσι, φτάσαμε στην πρόσφατη μαφιόζικη εργοδοτική επίθεση στη Νέα Μανωλάδα, που αποτελεί το αποκορύφωμα της γενικευμένης έξαρσης του ρατσισμού και των φασιστικών δολοφονικών επιθέσεων κατά μεταναστών, που φέρνει μαζί της ως οργανικό στοιχείο, η αντιλαϊκή πολιτική Μνημονίου – κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου.

Το Καταστατικό του ΚΚΕ

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε  το  Πρόγραμμα του ΚΚΕ   

Το Καταστατικό 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το παρόν Καταστατικό ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε από τις 11 έως τις 14 Απρίλη του 2013.

Διαμορφώθηκε από την τροποποίηση και συμπλήρωση του Καταστατικού που εγκρίθηκε στο 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Αξιοποιήθηκε επίσης η εμπειρία, παλιότερη και πρόσφατη.

Το Καταστατικό καθορίζει τους σκοπούς και το χαρακτήρα του ΚΚΕ, τις αρχές και τους κανόνες συγκρότησης, λειτουργίας και δράσης του. Ορίζει τις υποχρεώσεις, τα δικαιώματα, τα βασικά καθήκοντα και τους κανόνες δράσης των μελών, των Οργανώσεων και των οργάνων του Κόμματος.

Η μεγάλη αξία και σημασία των καταστατικών αρχών και των κανόνων λειτουργίας του ΚΚΕ, ως επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, έχει κριθεί και δοκιμαστεί στον έναν περίπου αιώνα ύπαρξης και δράσης του, καθώς και από την πλούσια πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Η συνειδητή και αποφασιστική υπεράσπιση των αρχών αυτών, όπως και η αυστηρή τήρηση και εφαρμογή τους αποτελούν πρώτιστο καθήκον κάθε μέλους του Κόμματος. Καθήκον που ταυτίζεται με την υπεράσπιση αυτής της ίδιας της ύπαρξης του Κόμματος και των βασικών προϋποθέσεων, για να μπορέσει να καθοδηγήσει την εργατική τάξη στην ιστορική της αποστολή, στην επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

α. Το ΚΚΕ είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της. Είναι επαναστατική οργάνωση εθελοντών ομοϊδεατών και αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, στην οποία θα καταργηθεί κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και θα διασφαλιστεί ένα ανώτερο επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων για το λαό, ισότητα δυνατοτήτων και δικαιωμάτων, ολόπλευρη κοινωνική πρόοδος στην Ελλάδα.

Στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, η δικτατορία του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το ΚΚΕ φιλοδοξεί να δώσει όλες του τις δυνάμεις για την οικοδόμηση της ανώτερης αυτής κοινωνίας, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης, επικεφαλής όλων όσοι υποφέρουν από την εξουσία του κεφαλαίου, και της ουσιαστικής συμμετοχής τους, τόσο στον αγώνα για την κατάκτησή της, όσο και στη διαφύλαξη και στερέωσή της.

Η εργατική τάξη, φορέας της σοσιαλιστικής αλλαγής, πρωτοστατώντας στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, αγωνίζεται όχι μόνο για τη δική της απελευθέρωση, αλλά και για την απελευθέρωση όλων των εργαζομένων.

Για τους λόγους αυτούς, η ύπαρξη του ΚΚΕ και η ισχυροποίησή του στην ελληνική κοινωνία αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα. Η εργατική τάξη, για να αναπτύξει με επιτυχία την πάλη της ενάντια στην καθημερινή καταπίεση του κεφαλαίου και να θέσει τέρμα στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έχει ανάγκη από τη δική της αυτοτελή πολιτική οργάνωση, από ένα επαναστατικό κόμμα, ικανό να καθοδηγεί την πάλη της για τα ζωτικά της συμφέροντα και την οικοδόμηση μιας νέας ανώτερης κοινωνίας, της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής.

Συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών για έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση

Οι δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν την πρώτη μαγιά για μια τέτοια μετωπική συγκρότηση υπάρχουν: σε λαϊκά κινήματα και οργανώσεις, σε συνδικαλιστικές κινήσεις, σε συλλογικότητες της αριστεράς, μεταξύ των ανένταχτων αγωνιστών/στριών, σε δίκτυα, κύκλους και παρέες που υποστηρίζουν τα κομβικά σημεία του προγράμματος. Παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ονομάζουμε αυτό το πρόγραμμα -”αντικαπιταλιστική ανατροπή”, “Σχέδιο Β”, “πρόγραμμα ανασυγκρότησης και φιλολαϊκής διεξόδου”, “αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο” – αυτές οι δυνάμεις δεν έχουμε την πολυτέλεια των χωριστών ή παράλληλων διαδρομών.

Εμείς που συνυπογράφουμε αυτή την Πρόταση, καλούμε να προχωρήσουμε με τόλμη σε μια τέτοια ανοιχτή, μετωπική, προγραμματική συμπόρευση. Να ανοίξει ευρύτερα η συζήτηση για να προσδιοριστούν πιο συγκεκριμένα οι θέσεις του πολιτικού προγράμματος. Με τοπικές και κεντρικές πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις, συλλογικές επεξεργασίες, και κυρίως με κοινή δράση στους αγώνες.

Πρόταση για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση

Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της ιστορίας της. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεράσουν μια από τις πιο μεγάλες κρίσεις του ελληνικού καπιταλισμού που η ένταση και το βάθος της οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ, επιδιώκουν τη συντριβή των δυνάμεων της εργασίας.

Η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα προκαλεί όλο και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή: τρομακτική αύξηση της ανεργίας, τεράστιες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεκαετιών, παράδοση του πλούτου της χώρας και του περιβάλλοντος στις ορέξεις των “επενδυτών”. Για να επιβάλει αυτή την πολιτική, η κυβέρνηση καταφεύγει σε έναν παροξυσμό αυταρχισμού, με νομοθετικά πραξικοπήματα, καταστολή κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, η επιτροπεία από την τρόικα οδηγεί σε μια συνθήκη μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτό το τοπίο βρίσκει έδαφος και το αποκρουστικό φαινόμενο του φασισμού.

Οι παρατεταμένοι αγώνες της τελευταίας τριετίας, με τις μεγάλες γενικές απεργίες, τις πλατείες, τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης δείχνουν ότι οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις συγκρούονται επίμονα με την κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική. Οι αγώνες αυτοί έχουν κλονίσει το πολιτικό σύστημα, έχουν προκαλέσει ρήγματα και ανακατατάξεις, ωστόσο δεν κατόρθωσαν να εμποδίσουν ή να ακυρώσουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Είναι εμφανής, περισσότερο από ποτέ, η απουσία εκείνου του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός πολιτικού προγράμματος , το οποίο θα συνδυάζει την άμεση επιβίωση του κόσμου της εργασίας, την έξοδο από την ύφεση, την αναχαίτιση της ανεργίας με βαθιές ριζοσπαστικές/δημοκρατικές αλλαγές στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, το κράτος.

Αλλαγές που θα βάζουν τη χώρα σε έναν άλλο δρόμο απ’ αυτόν που γνωρίσαμε τις μεταπολεμικές δεκαετίες. Σε ρήξη με τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που ευθύνονται για την κοινωνική καταστροφή την οποία βιώνει ο τόπος μας.

Γιώργος Καλαμπόκας:Για «έναν νέο ηγεμόνα σε μια νέα ηγεμονία». Από την Αριστερά της αντίστασης στην Αριστερά της εξουσίας

 

Εκτός Γραμμής, 32 / Μάρτιος 2013

Η προοδευτική εδραίωση της αστικής ηγεμονίας μετά τους αλλεπάλληλους κύκλους αστάθειας από τον πόλεμο και έπειτα διαμόρφωσε το σύνολο των εκδοχών της σύγχρονης Αριστεράς. Αφού ουσιαστικά αποδιάρθρωσε το ανταγωνιστικό ταξικό όραμα και τη δυνατότητα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, ενέγραψε διαφορετικές αποκλίσεις στους διάφορους κομματικούς και εν γένει πολιτικούς σχηματισμούς (ή και πιο ασχηματοποίητους «χώρους») της Αριστεράς: Από τη ραγδαία απέκδυση κάθε επαναστατικού οράματος και την πλήρη ενσωμάτωση στις προτεραιότητες της καπιταλιστικής συσσώρευσης, μέχρι τη σιωπηρή απόσυρση από τον πολιτικό ταξικό ανταγωνισμό και την ανακήρυξη –στο πλαίσιο των δύσκολων διεθνών συνθηκών και της έλλειψης «διεθνούς επαναστατικού κέντρου»– ενός αμυντικού αγώνα χωρίς βλέψεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, και ως την ιδεολογική διατήρηση της επαναστατικής αναφοράς σε συνδυασμό με την επένδυση στην κινηματική αντίσταση και ανάπτυξη σε χώρους νεολαίας και σύγχρονης μισθωτής διανόησης, παράλληλα με μια, τρόπον τινά, απόσυρση από τον πολιτικό (επίσημο και μη) στίβο και το επίδικο αντικείμενό του, την πολιτική εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική Αριστερά άλλαξε πολύ.

Στο πλαίσιο αυτό, όλες οι εκδοχές της βρέθηκαν «ενσωματωμένες» (ρητά ή άρρητα) στην αστική ηγεμονία, «εγγεγραμμένες» πλέον σε αυτήν ως φωνές κριτικής και κινήματα (μερικής) αντίστασης, ως συμπλήρωμα του επίσημου πολιτικού τόξου σε κάποιες πλευρές ή αντικειμενικό πολιτικό του «άκρο» σε άλλες. Η Αριστερά, σε οποιαδήποτε εκδοχή της, είχε απεμπολήσει πια τη δυνατότητα να σκέφτεται ως «εθνική» (με την γκραμσιανή έννοια) δύναμη, ως πολιτική δύναμη που στη σύμφυσή της με τον λαό θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του «έθνους» των εργαζομένων, να διατυπώσει ένα ανταγωνιστικό ταξικό όραμα και πρακτικές, να ορίσει «πού θα πάει ο τόπος», να διεκδικήσει το «τιμόνι», την πολιτική εξουσία. Σχηματοποιώντας, θα λέγαμε ότι ο παραπάνω ο μετασχηματισμός οδήγησε στη διάλυση μιας προηγούμενης «Αριστεράς της εξουσίας» –αυτής που εγγραφόταν μέσα στις προκείμενες μιας πρότερης επαναστατικής στρατηγικής– και στη διαμόρφωση και ανάπτυξη αυτής που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως «Αριστεράς της ήττας».

Παναγιώτης Μαυροειδής:Για το αναγκαίο μέτωπο της αντικαπιταλιστικής & ανατρεπτικής αριστεράς

Μέτωπο ανατροπής και νίκης, σημαίνει μαζικότητα, ευρύτερη συγκέντρωση δυνάμεων. Αλλά δε φτάνει, το ξέρουμε. Η νίκη προϋποθέτει και συγκέντρωση πυκνών πυρών, με όξυνση του πολιτικού προγράμματος και ανέβασμα της μαχητικότητας. Μέτωπο ανατροπής προϋποθέτει στρατηγικό σχέδιο, αλλά και άνοιγμα στον κόσμο και τη δράση του, για να ανακαλύψουμε τις αστείρευτες εφεδρείες του και σπάσιμο του κύκλου της ενδοσκόπησης.

Εδώ θα κριθούμε και μάλιστα πολύ σύντομα…

Πηγή: aristeroblog.gr

Ξεκινάμε κατ’ ευθείαν με τη θέση: Το ταχύτερο δυνατό πρέπει να συγκροτηθεί ένα μέτωπο ανατροπής της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου και της ΕΕ. Βάση του δεν μπορεί παρά να είναι  οι αναγκαίοι και ζωτικοί στόχοι της κατάργησης των μνημονίων, της διαγραφής του χρέους, της διπλής εξόδου από ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση, της εθνικοποίησης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, της αύξησης των μισθών, της κατάργησης του αντεργατικού οπλοστασίου, της ανάπτυξης νέων θεσμών δημοκρατίας και άλλοι. Ο αγώνας για αυτό το πρόγραμμα, αποτελεί ορόσημο αντίστασης, εφαλτήριο ανατροπής, αλλά και δρόμο που μετατρέπει μια αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική στόχευση στην ελληνική κοινωνία, από απλή επαγγελία και ευχή σε  αγωνιστικά ρεαλιστική προοπτική. Με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών. Αλλά και των αγροτών και μικρομεσαίων που ξεκληρίζονται, των νέων που κατά κύματα ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για την ξενιτιά. Με δρόμο υλοποίησης τον εργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό.

Η αντικαπιταλιστική και η ευρύτερη ανατρεπτική αριστερά, πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να παραταχθεί με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα στη  μάχη. Με όλα της τα όπλα και τα χρώματα. Σηκώνοντας το γάντι στην πρόκληση του κεφαλαίου  και της ΕΕ και των πολιτικών υπηρετών τους.

‘’Βιαζόμαστε! Δεν έχουμε παρά ελάχιστο χρόνο’’, είπε πολύ χαρακτηριστικά ένας καλός σύντροφος σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που οργανώθηκε από την Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ, την Τετάρτη 24/4/13 στην Αθήνα. Φαίνεται να αιωρείται ένα αίτημα μετώπου με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Και έτσι πρέπει να το δούμε.

Θωμάς Σουνάπογλου – Γιώργος Κρεασίδης: »Επιδρώντας» στον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά: το αδιέξοδο μιας αυταπάτης

 Πηγή: aristeroblog.gr

Η συζήτηση για την αριστερή κυβέρνηση, από πολλές αριστερές δυνάμεις και φωνές, γίνεται συχνά με προβληματική μεθοδολογία. Αποσυνδέονται τα γενικά κριτήρια για το ζήτημα των μετώπων και της εξουσίας από το συγκεκριμένο πρόγραμμα και την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, γίνονται ορισμένα λογικά άλματα, ακόμα και πολιτικές λαθροχειρίες.

Πρώτα πρώτα, παρουσιάζεται ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ και ένα άλλο πρόγραμμα από αυτό που έχει.

Συνήθως εμφανίζεται μια ψευδής εικόνα, σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται με θετικό τρόπο σαν να έχει:

• ένα κατά βάση αριστερό φιλολαϊκό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, με κάποιες έστω αυταπάτες και λάθη για την ΕΕ, αλλά «αυτό θα το ξεπεράσει η ζωή», μέσα από μια αλυσιδωτή διαδικασία που θα μοιάζει με ντόμινο,
• μια σωστή στόχευση πολιτικής αλλαγής μέσω της πρότασης για αριστερή κυβέρνηση (με κάποια λάθη τακτικής, όταν απευθύνεται στον Καμένο ή την ΔΗΜΑΡ) και
• με κοινωνική βάση τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις (με κάποια αδυναμία  ή/και υποτίμηση στην οργάνωσή τους).

Από την άλλη, πάντα κατά την ίδια συλλογιστική ―και με κριτικό τρόπο– παρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν να έχει μια ηγεσία η οποία:

• δεν στηρίζεται όσο πρέπει στο μαζικό κίνημα  και υπερτονίζει τον κοινοβουλευτικό δρόμο,
• λαθεύει επικίνδυνα για τη δυνατότητα αξιοποίησης ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων,
• δεν έχει plan B στην περίπτωση αποπομπής από την ευρωζώνη
• δεν επιμένει στην «ενότητα της Αριστεράς», αλλά αλληθωρίζει παράλληλα προς ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ο «μέσος όρος» αυτών των «θετικών και αρνητικών στοιχείων», οδηγεί όσους ακολουθούν αυτό τον τρόπο σκέψης, στο ένα συμπέρασμα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη σε ταλάντευση» ή αλλιώς ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί “ανοιχτό ζήτημα”…».

Δημήτρης Μπελαντής: Όψεις του δογματικού και φορμαλιστικού μαρξισμού

Κατά το τελευταίο διάστημα αποδίδεται ιδιαίτερη σημασία από ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς στο να υπάρξουν απολύτως «καθαρές» λύσεις στην παρούσα κοινωνική και πολιτική κρίση.

Λύ­σεις οι οποί­ες αντα­πο­κρί­νο­νται σε «κα­θα­ρά» και άνευ αντι­φά­σε­ων ερ­μη­νευ­τι­κά και πο­λι­τι­κά σχή­μα­τα, που απο­τυ­πώ­νουν μια κα­θα­ρή άλ­γε­βρα των τα­ξι­κών και κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων έτσι ώστε τα στρα­τό­πε­δα να είναι απο­λύ­τως σαφή και να απο­τε­λούν μια άμεση αντα­νά­κλα­ση της βα­σι­κής αντί­θε­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, της διαί­ρε­σης και του αντα­γω­νι­σμού ανά­με­σα σε κε­φά­λαιο και μι­σθω­τή ερ­γα­σία. Αυτό το εγ­χεί­ρη­μα δεν είναι και­νού­ριο, έχει ξα­να­εκ­δη­λω­θεί τόσο στην πε­ρί­πτω­ση του κομ­μου­νι­σμού της «Τρί­της Πε­ριό­δου» (1928-1934) όσο και στην πε­ρί­πτω­ση της μαρ­ξι­στι­κής γερ­μα­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας πριν από το 1914, με κύριο εκ­φρα­στή τον Καρλ Κά­ου­τσκι («ορ­θό­δο­ξος μαρ­ξι­σμός»).

Όμως, όπως έχει υπο­στη­ρι­χθεί βά­σι­μα από ση­μα­ντι­κούς μαρ­ξι­στές (όπως ο Μάο), κάθε «αντι­κεί­με­νο» κι­νεί­ται και με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται από την εσω­τε­ρι­κή βα­σι­κή του αντί­θε­ση όχι όμως με τρόπο αφη­ρη­μέ­νο αλλά σε συν­δυα­σμό και με άλλες εξω­τε­ρι­κές αντι­θέ­σεις, οι οποί­ες συχνά παί­ζουν το ρόλο του κα­τα­λύ­τη και ενερ­γο­ποιούν/ανα­δει­κνύ­ουν στην πλη­ρό­τη­τά της τη βα­σι­κή αντί­θε­ση (Μάο Τσε­τούνγκ «Για τις αντι­θέ­σεις»). Αυτό έχει απο­δει­χθεί πε­ρί­τρα­να από την ίδια την πραγ­μα­τι­κή επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία σε σειρά από χώρες κατά τη διάρ­κεια του ει­κο­στού αιώνα. Η σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση και η οι­κο­δό­μη­ση του λαϊ­κού/ σο­σια­λι­στι­κού κοι­νω­νι­κού στρα­το­πέ­δου πά­ντο­τε εκ­δη­λώ­θη­κε μέσα από άμε­σους στό­χους, αι­τή­μα­τα και συ­γκρού­σεις που απέρ­ρε­αν μεν σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση από τη βα­σι­κή αντί­θε­ση αλλά ούτε ανα­φέ­ρο­νταν απο­κλει­στι­κά ή και κύρια σε αυτήν ούτε απέ­κλειαν τη συγ­χώ­νευ­ση και πολ­λών άλλων αντι­θέ­σε­ων, μέσα από τις οποί­ες πο­λώ­νο­νταν κατά τρόπο απο­τε­λε­σμα­τι­κό τα πράγ­μα­τα και οι δυ­νά­μεις σε βάρος της αστι­κής τάξης. Το «ψωμί και ει­ρή­νη» και «όλη η εξου­σία στα σο­βιέτ» στη Ρώ­σι­κη επα­νά­στα­ση, τα δη­μο­κρα­τι­κά και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά ζη­τή­μα­τα στη Γιου­γκο­σλα­βία, την Κίνα, το Βιετ­νάμ, την Ελ­λά­δα του ΕΑΜ κ.ά.

Βατικιώτης-Τόλιος-Καμπαγιάννης μιλούν για την »Κυβέρνηση της Αριστεράς»

Τρεις συνεντεύξεις από το αφιέρωμα της Μαρξιστικής Σκέψης 9, για την »Κυβέρνηση της Αριστεράς»

Συνέντευξη Λεωνίδα Βατικιώτη

 

ΕΡ.: Τον Ιούνιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε οριακά να αναδειχτεί πρώτο κόμμα, σήμερα όμως είναι διάχυτη η εντύπωση ότι θα υπερισχύσει στις επόμενες εκλογές και θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Για τον απλό κόσμο που πλήττεται από την κρίση αυτό αποτελεί μια ελπίδα και ένα βήμα εμπρός. Ποιοι όμως είναι οι όροι ώστε αυτό το βήμα να μη μείνει μετέωρο και να οδηγήσει σε ουσιαστικές ριζοσπαστικές αλλαγές;

ΑΠ.: Η υλοποίηση ουσιαστικών ριζοσπαστικών αλλαγών θα εξαρτηθεί από τα βήματα που θα επιτευχθούν στον πυρήνα της Πολιτικής που είναι η οργάνωση του λαού σε αυτοτελή όργανα (ανταγωνιστικά με το κράτος και την αστική πολιτική) και η αναγέννηση του εργατικού κινήματος.

Η ιστορική εμπειρία προσφέρει πλούσια εμπειρία. Μετά την μετάλλαξη της αστικής τάξης σε αντιδραστική –στο τέλος της μεγάλης ύφεσης του 1873-95– η Αριστερά, το οργανωμένο εργατικό κίνημα και η απειλή κινήματος απέσπασαν μέτρα που βελτίωσαν αποφασιστικά τις συνθήκες ζωής. Η νίκη τους επισφραγίστηκε με 25%-36% αυξήσεις στους μισθούς σε Γαλλία, Μ. Βρετανία, Γερμανία, μείωση των ωρών εργασίας σε αυτές τις χώρες και στις ΗΠΑ, ψήφιση νόμων (χωρίς προηγούμενο) που διευκόλυναν τη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος, μείωναν το χρόνο εργασίας, εξασφάλιζαν σύνταξη, εβδομαδιαία αργία, υγιεινή και ασφάλεια, κ.ά.

Read More

Συνέντευξη Γιάννη Τόλιου

 

ΕΡ.: Τον Ιούνιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε οριακά να αναδειχτεί πρώτο κόμμα, σήμερα όμως είναι διάχυτη η εντύπωση ότι θα υπερισχύσει στις επόμενες εκλογές και θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Για τον απλό κόσμο που πλήττεται από την κρίση αυτό αποτελεί μια ελπίδα και ένα βήμα εμπρός. Ποιοι όμως είναι οι όροι ώστε αυτό το βήμα να μη μείνει μετέωρο και να οδηγήσει σε ουσιαστικές ριζοσπαστικές αλλαγές;

ΑΠ.: Βασική προϋπόθεση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να τηρήσει τις προγραμματικές του δεσμεύσεις και να μην καταφύγει σε αναδίπλωση μπροστά στις δυσκολίες. Σήμερα ο λαός βιώνει τις συνέπειες των μνημονιακών μέτρων της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) υπό την εποπτεία της «τρόικα» (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) που τον έχουν φέρει στην εξώθυρα του Άδη. Επιπλέον έχει απηυδήσει από τις «λαμογιές» του κατεστημένου, τις «λίστες Λαγκάρντ», τη φοροδιαφυγή-φοροκλοπή, τη δήμευση της δημόσιας περιουσίας, τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, την καταρράκωση της εθνικής αξιοπρέπειας. Θα επιδοκιμάσει λοιπόν και θα στηρίξει μια κυβέρνηση που θα κάνει πράξη τις φιλολαϊκές της διακηρύξεις. Κρίσιμη επίσης προϋπόθεση είναι η ανάπτυξη ισχυρού ριζοσπαστικού κινήματος αντίστασης και ανατροπής του Μνημονίου και η στήριξη σε αυτό ώστε η ανάληψη της διακυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ να σταθεί ικανή να σταματήσει την παραπέρα βύθιση της κοινωνίας στην κρίση και με άμεσα μέτρα να μπούμε στο δρόμο της ανάκαμψης. Τέλος, καίριο ρόλο θα παίξει η ευρύτερη συσπείρωση των αριστερών-ριζοσπαστικών δυνάμεων ώστε να ενισχυθεί η δυναμική των κοινωνικών μετασχηματισμών και να καμφθεί η αντίσταση της αντίδρασης. Όλα αυτά βέβαια χρειάζεται να βρουν έκφραση σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Read More

Συνέντευξη Θανάση Καμπαγιάννη 

ΕΡ.: Τον Ιούνιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε οριακά να αναδειχτεί πρώτο κόμμα, σήμερα όμως είναι διάχυτη η εντύπωση ότι θα υπερισχύσει στις επόμενες εκλογές και θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Για τον απλό κόσμο που πλήττεται από την κρίση αυτό αποτελεί μια ελπίδα και ένα βήμα εμπρός. Ποιοι όμως είναι οι όροι ώστε αυτό το βήμα να μη μείνει μετέωρο και να οδηγήσει σε ουσιαστικές ριζοσπαστικέ ς αλλαγές;

ΑΠ.: Τα εκλογικά αποτελέσματα του Μάη-Ιούνη 2012 ήταν το επιστέγασμα διεργασιών που ξετυλίγονται στην ελληνική κοινωνία όλα τα προηγούμενα χρόνια, ιδίως όμως μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ το 2009 και την είσοδο στο Μνημόνιο. Ραχοκοκαλιά αυτών των διεργασιών αποτέλεσε η οργανωμένη κίνηση της εργατικής τάξης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, με πάνω από 25 γενικές απεργίες, σημαντικούς κλαδικούς αγώνες και απεργιακές μάχες σε εργατικούς χώρους, αλλά και κινήματα όπως αυτό των Πλατειών το καλοκαίρι του 2011, κλπ.

Read More

Πρώτο βήμα, παραδοχή της ήττας

Πηγή: pentanostimi.blogspot.gr/

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια που κυλούν βασανιστικά για εκατομμύρια ανθρώπους σε αυτή τη χώρα καταναλώθηκε πολύ »μελάνι» και φαιά ουσία σε αναλύσεις κομμάτων,συλλογικοτήτων, αριστερών οικονομολόγων γιατί φτάσαμε ως εδώ και πώς θα βγούμε από το βαθύ πηγάδι που έχουμε πέσει.

Οι εκτιμήσεις και οι απόψεις ποικίλουν ανάλογα από τη σκοπιά που διαχειρίζεται τα θέματα ο καθένας. Αυτό που δεν λέγεται η τουλάχιστον δεν έχει δημοσιοποιηθεί με παρρησία ,είναι η ήττα του λαϊκού κινήματος και των πολιτικών που δεν μπόρεσαν να αντισταθούν η να συμβάλουν στην αναχαίτιση της επέλασης των βαρβάρων που ισοπέδωσε ο,τι είχε κατακτηθεί εδω και έναν αιώνα .

Αν δεν ξεκινήσεις από την παραδοχή μιας πραγματικότητας πώς θα την αντιμετωπίσεις; Εξ ου και η συνέχιση ίδιων πρακτικών, ακόμη και ίδιας φρασεολογίας που είχαν αντίκρισμα σε παλιότερες , προ Αρμαγεδδώνα, εποχές.

Δεν αναφέρομαι στις μηνιαίες λιτανείες -πορείες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ,τις οποίες ακολουθούν αριστερά κόμματα [συριζα] και συνδικαλιστικές παρατάξεις,ούτε στις υγειονομικά περίκλειστες συνάξεις του ΚΚΕ. Αναφέρομαι στην επαναστατική γυμναστική της ριζοσπαστικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δεν έχει ως αποτέλεσμα την μαζική προσέλευση του κόσμου κι όμως κάποιοι τη συνεχίζουν απτόητοι για την τιμή των όπλων.

Η διαπίστωση ότι οι εργαζόμενοι, πολύ δε περισσότερο οι άνεργοι δεν »ξεκουνιούνται» , δεν οργανώνονται, μένει πικρή διαπίστωση. Την περίπτωση να μην πείθουν αυτά που τους λένε, να μην βλέπουν αξιόπιστη πρόταση και προοπτική δεν φαίνεται να την εξετάζουν σοβαρά, αν κρίνει κανείς από διακηρύξεις, αναλύσεις, πρακτικές.

Δέσποινα Σπανού: Αλήθειες και ψέματα για το Δημόσιο

Σήμερα η ανάγκη για δημόσιες υπηρεσίες, δημόσια υγεία, παιδεία, πρόνοια είναι πιο επιτακτική από ποτέ, με δεδομένο, μάλιστα, ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει εξαθλιωθεί και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει στοιχειώδεις ανάγκες. Μέχρι τώρα έχουν γίνει κινητοποιήσεις για υπεράσπιση δημοσίων υπηρεσιών από πολλές τοπικές κοινωνίες και μάλιστα πολύ δυναμικές και με μεγάλη συμμετοχή.Δεν έχει γίνει, όμως, μια συντονισμένη προσπάθεια από όλη την Ελλάδα με πρωτοβουλία των συνδικαλιστικών φορέων, με ενεργή συμμετοχή και τοπικών κοινωνιών αλλά και της Αριστεράς συνολικά για υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών.Θεωρώ ότι αυτό είναι καθήκον πρωταρχικής σημασίας σε μια κοινωνία που κυριολεκτικά λεηλατείται.

via Iskra

Από την αρχή της κρίσης το Δημόσιο και οι δημόσιοι υπάλληλοι στοχοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία χαρακτηριζόμενοι ως αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη δημοσιονομική κρίση και τα προβλήματα της χώρας.

Πρώτα σε αυτούς εφαρμόσθηκαν τα μέτρα για μειώσεις μισθών και σήμερα η συνολική μείωση εισοδήματος (κατά μέσο όρο) υπερβαίνει το 50%. Σήμερα, στοχοποιούνται για άλλη μια φορά για να υλοποιηθούν οι χιλιάδες απολύσεις, για τις οποίες είχαν δεσμευτεί οι κυβερνήσεις από το πρώτο μνημόνιο, παρουσιάζοντας μάλιστα τις απολύσεις ως απαραίτητη προϋπόθεση για την καταβολή της επόμενης δόσης.

Η προπαγάνδα που χρησιμοποιείται για πεισθεί η κοινή γνώμη και να αποκρύψουν τον πραγματικό στόχο είναι πραγματικά «μακιαβελικής» έμπνευσης:

* Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολλοί, παρουσιάζοντας μάλιστα απίστευτα νούμερα εντελώς αυθαίρετα (1.000.000 – 1.500.000 – 2.000.000). Τα αποτελέσματα της απογραφής, την οποία οι ίδιοι διεξήγαγαν ουδέποτε προβλήθηκαν.

Η αλήθεια είναι ότι με στοιχεία του ΥΠΕΣΔΔΑ, τον Οκτώβρη του 2012, οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι (πολιτικοί, στρατιωτικοί, ένστολοι, ιερείς, αιρετοί κ.ά.) ήταν 570.000, εκ των οποίων το καθαρά πολιτικό προσωπικό, στο οποίο θα επιβληθούν τα μέτρα, δεν υπερβαίνει τους 400.000, δηλαδή κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (στοιχεία ΟΟΣΑ και Eurostat) και σαφώς είναι πολύ λίγοι (αν πραγματοποιηθεί ο στόχος για 150.000180.000 συνταξιοδοτήσεις και απολύσεις μέχρι το 2015) για να ανταποκριθούν έστω και στοιχειωδώς στις κοινωνικές ανάγκες.

Εισήγηση του Τάσου Σταυρόπουλου στη σύσκεψη του ΜΑΑ, 21/4/13

Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα,

ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία.

(Γιάννης Ρίτσος).

1.Τους στίχους αυτούς του Γιάννη Ρίτσου σκεφτόμουνα πολλές φορές μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, όταν πολλά μέλη του ΜΑΑ ακολούθησαν τον Σύριζα. Το ΜΑΑ έμεινε έξω από τις εκλογικές αναμετρήσεις, γιατί από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του είχε δηλώσει με σαφήνεια ότι δεν ήθελε να προσθέσει ένα κόμμα στο κατακερματισμένο τοπίο της αριστεράς, αλλά να συμβάλει στην αλλαγή του τοπίου και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες για τη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του λαού που πληρώνει το μάρμαρο της οικονομικής κρίσης. Κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για κοινή κάθοδο με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά, ως συνήθως, οι προσπάθειες των αριστερών δυνάμεων για ενότητα έμειναν στο τούνελ.

2.Οι προσπάθειες όμως αυτές για τη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς, η αποτυχία των συλλογικοτήτων της ριζοσπαστικής αριστεράς στις εκλογές και η επιτυχία του Σύριζα με πολιτική στήριξης της ευρωζώνης, είχαν και ένα θετικό για το ΜΑΑ. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το μείζον πρόβλημα δεν ήταν μόνο ο κατακερματισμός των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς που έκανε τον κόσμο της εργασίας να της γυρίζει την πλάτη, αλλά και η αδυναμία της να διατυπώσει ένα πειστικό πρόγραμμα που να δίνει ελπίδα στο λαό. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στις μεγάλες κινητοποιήσεις στις πλατείες όπου στις συγκρούσεις εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών με την κυβερνητική πολιτική φάνηκε το έλλειμμα της αριστεράς. Το εργατικό κίνημα δεν μπόρεσε να ανατρέψει την πολιτική της τρόικας, γιατί ήταν αισθητή η απουσία ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος και Μετώπου με συγκροτημένο και συγκεκριμένο πρόγραμμα για την έξοδο του λαού από την οικονομική κρίση.