Χρήστος Χατζηιωσήφ: Η γερμανική οικονομία, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις και η Ελλάδα

Μαξ Ερνστ, «Η Παναγία μπατσίζει τον Χριστό», 1926

Οικονομική πολιτική της κυβέρνησης:

το λάθος είναι… το σωστό

Γιατί οι λόγοι της αντίθεσής μας στις ιδιωτικοποιήσεις δεν (πρέπει να) είναι μόνο ιδεολογικοί 

Η γερμανική οικονομία εμφανίζεται σήμερα σαν το επιτυχημένο παράδειγμα προς μίμηση. Το 40% του ΑΕΠ κατευθύνεται στις εξαγωγές, η Γερμανία είναι η τρίτη εμπορική δύναμη στον κόσμο μετά την Κίνα και τις ΗΠΑ, το εμπορικό πλεόνασμα ξεπερνά τα 188 δισ. το 2012, ίσο σχεδόν με εκείνο της Κίνας. Με τα πλεονάσματα αυτά η γερμανική κυβέρνηση χρηματοδοτεί, ή υπόσχεται να χρηματοδοτήσει, τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, επιβάλλοντας τους όρους της. Η βάση όμως της πολιτικής ισχύος της Γερμανίας, οι εξαγωγές, ενέχει τα σπέρματα της αναίρεσής της και η σημερινή ριψοκίνδυνη και επιθετική πολιτική έχει στόχο να μη γίνουν οι κίνδυνοι πραγματικότητα. Ο πρώτος κίνδυνος προέρχεται από την ανατροπή της διεθνούς οικονομικής συγκυρίας. Για να προστατευθούν από αυτόν, οι ιθύνοντες δεν ακολουθούν μια απλή εξαγωγική πολιτική, αλλά εδώ και δεκαετίες προωθούν την παραγωγική ενσωμάτωση των γερμανικών βιομηχανιών μέσω άμεσων επενδύσεων στις κυριότερες ξένες αγορές τους ανά την υφήλιο (ΗΠΑ, Μεξικό, Κίνα, Βραζιλία). Το πεδίο αναφοράς της γερμανικής οικονομικής πολιτικής έχει παύσει να είναι ευρωπαϊκό· είναι παγκόσμιο. Το 2012 η Ε.Ε. απορρόφησε 37% των γερμανικών εξαγωγών, έναντι 46% το 1999.

Δύναμη και αδυναμίες της γερμανικής οικονομίας

Ένας άλλος εξωτερικός κίνδυνος είναι ότι η Γερμανία αδυνατεί να ελέγξει τη διεθνή κίνηση κεφαλαίων. Οι μεγάλες ζημιές που υπέστησαν οι γερμανικές τράπεζες στις επενδύσεις τους στην αμερικανική αγορά παραγώγων το 2008 δείχνει ότι τα αμερικανικά hedge funds έχουν τη δυνατότητα να εκμηδενίσουν τη γερμανική αποταμίευση. Τον κίνδυνο αυτόν προσπαθεί να τον αποτρέψει η γερμανική πολιτική διαμορφώνοντας έναν ελεγχόμενο ευρωπαϊκό τραπεζικό χώρο. Από αυτόν η Γερμανία θα αντλεί αποταμιεύσεις, αντισταθμίζοντας τις πρόσφατες απώλειες των τραπεζών της και θα χρηματοδοτεί χαμηλότοκα τις βιομηχανικές της επενδύσεις, μειώνοντας προοπτικά την έκθεσή της στα αγγλοσαξονικά κερδοσκοπικά κεφάλαια. Ο κύριος εσωτερικός παράγοντας που θα υπονόμευε τις εξαγωγικές επιδόσεις είναι η άνοδος του κόστους της εργασίας. Χάρη σε ένα μοναδικό στην Ευρώπη κορπορατιστικό σύστημα και την απορρόφηση της Ανατολικής Γερμανίας, το κόστος της εργασίας συγκρατήθηκε επί μακρόν σε χαμηλά επίπεδα. Σήμερα, πάνω από 7 εκατομμύρια γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερο από χίλια ευρώ τον μήνα, ενώ το επίπεδο των συντάξεων προβλέπεται να πέσει το 2020 στο 40% του τελευταίου μισθού. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά υπάρχουν στη Γερμανία μισθωτοί που δεν μπορούν να ζήσουν με την αμοιβή της εργασίας τους. Η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει αυτή την κατάσταση, που έχει αρχίσει να δημιουργεί αντιδράσεις στο εσωτερικό. Καθυστέρησε τη δημοσίευση της έκθεσης για τη φτώχεια του Υπουργείου Εργασίας, την οποία και λογόκρινε. Πιέζει επίσης τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μειώσουν τους μισθούς, όχι για να γίνουν ανταγωνιστικές, αλλά για να αποτρέψει τη μετάδοση των μισθολογικών αυξήσεων στη Γερμανία. Ταυτόχρονα, η δημοσίευση σειράς στατιστικών μελετών που εμφανίζουν τους Νοτιοευρωπαίους πλουσιότερους από τους Γερμανούς έχει στόχο να αποπροσανατολίσει την εσωτερική συζήτηση, καθώς το SPD υιοθέτησε ως κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα το «περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη», ενώ έχει ανέβει η απεργιακή διάθεση των συνδικάτων.

Λεωνίδας Βατικιώτης: Ελλείμματα θα φέρουν οι ιδιωτικοποιήσεις

 Χάριν του κάθε Μελισσανίδη που θα εισπράττει στο εξής τα κέρδη των πρώην ΔΕΚΟ θα απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι

Εφημ ΠΡΙΝ 

Έτη φωτός απέχει από την πραγματικότητα η εικόνα σταθεροποίησης που επιχειρεί να εμφανίσει η κυβέρνηση στα δημόσια οικονομικά. Έτσι, το πλεόνασμα που εμφανίζεται στην εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού κατά το πρώτο τρίμηνο, με βάση τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Γενικό Λογιστήριο την Τρίτη ύψους 520 εκ. ευρώ (έναντι ελλείμματος ύψους 334 εκ. ευρώ πέρυσι) δεν είναι παρά αποτέλεσμα «δημιουργικής οικονομικής»! Όχι δημιουργικής λογικής ή στατιστικής μιας κι αυτές οι τεχνικές αφορούν παιχνίδια με αριθμούς και ποσοστά που ελάχιστα επηρεάζουν την πραγματικότητα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με καθυστερήσεις πληρωμών – πραγματικών χρημάτων δηλαδή – που επισείουν τεράστια προβλήματα στην οικονομία, από καθυστερήσεις καταβολής μισθών μέχρι χρεοκοπίες επιχειρήσεων, βαθαίνοντας την ύφεση. Ειδικότερα, η μαγική εικόνα που παρουσιάστηκε, ήταν αποτέλεσμα της ματαίωσης δαπανών από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ύψους 671 εκ. ευρώ, κι επίσης της παρακράτησης φόρων από το δημόσιο ύψους 467 εκ. ευρώ, οι οποίοι έπρεπε να είχαν αποδοθεί στους πολίτες. Αν λοιπόν είχαν γίνει αυτές οι δαπάνες, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν έλλειμμα ύψους 618 εκ. ευρώ, κι όχι πλεόνασμα. Κι αυτό παρά τη σφαγή που έχει επέλθει σε κάθε λογής κοινωνική δαπάνη από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Σημαντική ευθύνη για το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα αναλογεί στην υστέρηση των φορολογικών εσόδων κι ιδιαίτερα εκείνων από την έμμεση φορολογία, δηλαδή την κατανάλωση. Η υποχώρησή τους (κατά 8% έναντι του φετινού στόχου και 15% σε σχέση με πέρυσι) είναι αποτέλεσμα της πτώσης της κατανάλωσης που κι αυτή με τη σειρά της προέρχεται από τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και την περικοπή κοινωνικών δαπανών.

Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να λύσει αυτό τον γόρδιο δεσμό (της δημιουργίας ελλειμμάτων μέσω της λιτότητας) με τις απολύσεις στο δημόσιο. Ο στόχος της είναι από τη στιγμή που θα περάσουν οι απολύσεις με την ψήφιση απόψε του πολυνομοσχεδίου το οποίο ισοδυναμεί με ένα νέο μίνι Μνημόνιο, κάθε τρίμηνο αρχικά και κάθε μήνα σε λίγο – όπως προβλέπεται άλλωστε από παλιότερο Μνημόνιο – να απολύονται «στα τυφλά» και χωρίς πολλές – πολλές συζητήσεις όσοι δημόσιοι υπάλληλοι επιβάλλεται για να επιτυγχάνεται πλεόνασμα. Στο νέο εργασιακό τοπίο που δημιουργείται οι απολύσεις δασκάλων και νοσοκόμων ούτε καν θα γίνονται γνωστές, ενώ θα καλύπτονται από τις κυβερνητικές θριαμβολογίες για την επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος που θα ανοίξει τον δρόμο για την επόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Δηλαδή για νέο αιματηρό Μνημόνιο.

Νάντια Βαλαβάνη: Στον πίθο των Δαναΐδων ο δημόσιος πλούτος

ΑΝΤΙΘΕΤΑ με όσα ισχυρίζεται η επίσημη οικονομική πολιτική, το όλο εγχείρημα των αποκρατικοποιήσεων δεν συνδέεται με την ουσιαστική προσέλκυση επενδύσεων, την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, την ανάπτυξη και την αύξηση της απασχόλησης.

Αυτό είναι το συμπέρασμα από τη συνέντευξη στην »Ελευθεροτυπία της Κυριακής» της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Νάντιας Βαλαβάνη που ακολουθεί. Η κ. Βαλαβάνη εξηγεί γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις συνιστούν σπατάλη του δημόσιου πλούτου με ζημιογόνες συνέπειες στην απασχόληση, τους μισθούς και την ακρίβεια, αφήνοντας συγχρόνως χωρίς εξυπηρέτηση απομακρυσμένες περιοχές και με ανεπαρκή ασφάλεια των παρεχόμενων κοινωφελών υπηρεσιών τους πολίτες. Τέλος, εξηγεί γιατί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για επανακρατικοποίηση δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. 

Συνέντευξη στον Κώστα ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

* Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος στις ιδιωτικοποιήσεις τη στιγμή που η χώρα είναι υπερχρεωμένη και έχει ανάγκη ξένων επενδύσεων;

** Κατ’ αρχάς, όπως σχεδόν όλοι παραδέχονται πλέον, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο. Συνεπώς, το να πουλάς το δημόσιο πλούτο -κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις και ακίνητα- για το σκοπό αυτό είναι σαν να τον πετάς στον πίθο των Δαναΐδων. Αλλά και βιώσιμο να ήταν το χρέος, το γεγονός ότι τα χρήματα από τις εκποιήσεις πηγαίνουν μέσα σε 10 μέρες στον Ειδικό Λογαριασμό της Τραπέζης της Ελλάδος για τους δανειστές σημαίνει πως δεν υπάρχει άμεσα οποιοδήποτε αναπτυξιακό όφελος για τη χώρα.

Ομως ούτε έμμεσο αναπτυξιακό όφελος υπάρχει, αν σκεφθούμε τα «οφέλη» που είχαμε από τη δεκαετία του ’90 απ’ όσες ΔΕΚΟ ιδιωτικοποιήθηκαν μερικά ή ολικά, αφήνοντας λιγότερο από το 1/3 του αρχικού κρατικού τομέα υπό δημόσιο έλεγχο.

Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής πείρα δείχνουν πως δεν έχεις αύξηση, αλλά μείωση των θέσεων εργασίας και των μισθών, για να γίνουν «ανταγωνιστικότερες» οι επιχειρήσεις. Επίσης, έχεις αύξηση των τιμολογίων, ήδη «προετοιμάζοντας» την ιδιωτικοποίηση, για να γίνει ελκυστικότερη η κερδοφορία, όπως συμβαίνει τώρα με τη ΔΕΗ, και βέβαια συνεχώς μετά.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Βουλγαρίας, όπου η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας με δύο τσέχικες και μία αυστριακή εταιρεία οδήγησε σε συντονισμένες αυξήσεις τιμών, με το ρεύμα να φτάνει μέχρι και το μηνιαίο εισόδημα μιας οικογένειας, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να πέσει η κυβέρνηση. Ή η εξυπηρέτηση απομακρυσμένων περιοχών, όπου π.χ. η συντήρηση και επέκταση του δικτύου συνεπάγεται επενδύσεις μη αποδοτικές, π.χ. περίπτωση ΕΛΤΑ, που δεν μπορεί να αναλάβει ένα ιδιωτικό, παρά μόνο ένα κρατικό φυσικό μονοπώλιο.

Δημόσιο χρέος-ιδιωτικοποιήσεις: Το «υπόδειγμα» της Βρετανίας

εφημ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το δημόσιο χρέος αξιοποιείται ως πρόσχημα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Υποτίθεται ότι με την ιδιωτικοποίηση, αφενός θα εισρεύσουν έσοδα στα ταμεία του κράτους, αφετέρου το κράτος θα απαλλαγεί από δαπάνες για τη λειτουργία των επιχειρήσεων που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί.

Με αυτό τον τρόπο – όπως ισχυρίζονται τα προπαγανδιστικά επιτελεία της εκποίησης – το δημόσιο χρέος θα μειωθεί και μαζί του θα εκλείψουν και τα αίτια της λιτότητας. Μέχρι τότε, όμως, και για όσο θα υπάρχει δημόσιο χρέος, η λιτότητα είναι μια «αναγκαία» πολιτική.

Επομένως – σύμφωνα με την ίδια θεωρία – είναι προς το συμφέρον του λαού που υφίσταται τη λιτότητα να γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις, αφού έτσι θα μειωθεί το χρέος και θα πάψει να υφίσταται τη λιτότητα.

Η ζωή τι λέει για όλα τα παραπάνω; Η ζωή λέει πως η αλήθεια – θαμμένη βέβαια από εκείνους που κανοναρχούν το δημόσιο λόγο και την ενημέρωση – είναι εντελώς διαφορετική.

Το αποδεικνύουν τα γεγονότα:

1) Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα που αποκαλύπτει το ψεύδος της θεωρίας περί «επωφελών» ιδιωτικοποιήσεων είναι η Βρετανία.

Εδώ και 30 χρόνια η Βρετανία του κεντροαριστεροδέξιου «θατσερισμού» αποτελεί την «Μέκκα», όπου βασιλεύει η αρχή «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν». Στη θέση του «ατόμου» βάλτε τις περίφημες «αγορές».

Για μια φιλολαϊκή αναπτυξιακή πορεία-Δημήτρης Καλτσώνης

Πηγή:http://syllogosgk.blogspot.gr/

Αφετηρία της ανάλυσής μας είναι μια παραδοχή. Μια παραδοχή που επιβεβαιώνεται πλήρως, συντριπτικά από την πραγματικότητα: ότι η άρχουσα τάξη δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπονήσει ένα σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, ένα σχέδιο ανάπτυξης σε όφελος του λαού αφού α. ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είχε πάντοτε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση, β. τα τελευταία χρόνια δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, γ. το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας, δ. η χώρα έχει προσαρμόσει την οικονομία της, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών, ε. η βιομηχανική παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται.

Το έργο μιας αναπτυξιακής πολιτικής σε όφελος του λαού μπορεί να το φέρει σε πέρας μόνο μια κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών – αντιμονοπωλιακών δυνάμεων που θα βασίζεται στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει αναπόφευκτα να ξεκινά από την αντίθεση με τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ που μας έφεραν ως εδώ, που διέλυσαν τη βιομηχανική  και αγροτική οικονομία της χώρας, που όξυναν τις κοινωνικές ανισότητες. Πρέπει να ξεκινά από την αποδέσμευση από κάθε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση, από την αναζήτηση και αξιοποίηση της συνεργασίας άλλων διεθνών παραγόντων, πάντα σε πνεύμα ανεξαρτησίας και όχι υποτέλειας.

Ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να περιλαμβάνει:

Πρώτος βασικός πυλώνας: Η εθνικοποίηση των τραπεζών που είναι ο μοναδικός τρόπος για να ελεγχθεί βαθμιαία η καρδιά της οικονομίας, να γίνει προσπάθεια να προσανατολιστεί σε άλλου τύπου ανάπτυξη, να αρχίσει ο περιορισμός της ασυδοσίας και κυριαρχίας των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων. Μόνο έτσι μπορεί να χτυπηθεί η ασυδοσία του χρηματιστικού κεφαλαίου, να χρηματοδοτηθεί η οικονομία με βάση τις προτεραιότητες που θα χαράξει μια λαϊκή κυβέρνηση. Αυτό πρέπει να συνδυαστεί με το αίτημα της διαγραφής του χρέους, την αντίθεση στην τρόικα και την αποδέσμευση τελικά από την ΕΕ ώστε να αποκτήσει η χώρα τα αναγκαία νομισματικά και αναπτυξιακά εργαλεία.

Δεύτερος βασικός πυλώνας: Πρέπει να εθνικοποιηθούν οι ΔΕΚΟ, οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, ο ορυκτός πλούτος της χώρας, το νερό και όλες οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές ώστε να αποκτήσει ο λαός τον έλεγχο των πιο σημαντικών τομέων της οικονομίας και τα κέρδη των επιχειρήσεων να μην τροφοδοτούν πλέον τις καταθέσεις των κεφαλαιοκρατών στην Ελβετία αλλά την κοινωνική πολιτική και ένα επενδυτικό πρόγραμμα ανάπτυξης σε όφελος του λαού.

Ειδικά για τον ορυκτό πλούτο, τα πετρελαϊκά κοιτάσματα που πιθανολογούνται, έχει σημασία το παράδειγμα της Βενεζουέλας και της Βολιβίας που κατοχύρωσαν και συνταγματικά τη δημόσια ιδιοκτησία των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και εξασφάλισαν έτσι την ισότιμη συνεργασία με τις ξένες εταιρείες, όπου αυτή ήταν αναγκαία λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας.

Τρίτος βασικός πυλώνας: Η εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων των οποίων η ιδιοκτησία αδυνατεί, ή ισχυρίζεται πως αδυνατεί, να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της έναντι των εργαζομένων. Αυτές οι επιχειρήσεις πρέπει να ενταχθούν στο πανεθνικό αναπτυξιακό σχέδιο.

Ιδιωτικοποιήσεις και ΕΥΔΑΠ – Γιάννης Φασουλάς

Εισήγηση του Γιάννη Φασουλά στην εκδήλωση του συλλόγου διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης »Γ.Κορδάτος»με θέμα :«Το σκάνδαλο των ιδιωτικοποιήσεων και η φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση»

Πηγή:http://syllogosgk.blogspot.gr/

Οι τοποθετήσεις των προηγουμένων ομιλητών μας έβαλαν στο πρόβλημα αλλά και στη λύση του σύμφωνα με την πολιτική σκέψη που ο σύλλογός μας Γιάννης Κορδάτος προτείνει , και φιλοδοξεί να την διαδώσει σε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους. (…) Από τη μεριά μου θα προσπαθήσω να δώσω ορισμένα στοιχεία αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΥΔΑΠ στην πορεία προς την ιδιωτικοποίηση, όντας εργαζόμενος σε αυτήν για 31 χρόνια , τα 28 από αυτά εκλεγμένος στο συνδικάτο της ΕΥΔΑΠ με τα ψηφοδέλτια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.(…)

Στην Ελλάδα δύο επιχειρήσεις λειτουργούν ως κρατικές εταιρίες Ύδρευσης – Αποχέτευσης. Είναι η ΕΥΔΑΠ για Αθήνα και Αττική  και η ΕΥΑΘ για την Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιπες λειτουργούν ως δημοτικές επιχειρήσεις.

Η ΕΥΔΑΠ έχει σήμερα πάνω από 2 εκατομμύρια μετρητές-πελάτες ύδρευσης εξυπηρετώντας περίπου 5 εκατομμύρια ανθρώπους σε ύδρευση και το 90% περίπου  αυτών και σε αποχέτευση. Η ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει είναι φανερό ότι επηρεάζει καθοριστικά την ζωή του μισού πληθυσμού της χώρας. Είναι αλήθεια ότι και σήμερα το νερό της ΕΥΔΑΠ είναι πολύ καλό σε ποιότητα, ένα από τα καλύτερα σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτό συμβάλουν και οι ποιότητα των πηγών ( κυρίως Μόρνος – Υλίκη ) και η ποιότητα του καθαρισμού και του ελέγχου.Το ερώτημα είναι αν αυτό θα ισχύει σε μια πλήρη ιδιωτικοποίηση. Το ερώτημα είναι που θα φτάσουν τα – ήδη – ακριβά τιμολόγια.

Η πορεία για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ άρχισε – να γίνονται εμφανής – από τα μέσα της δεκαετίας του 80.Σιγά στην αρχή , πιο γρήγορα στη συνέχεια, με καλπασμό αντιλόπης σήμερα οι εργολάβοι έπαιρναν και παίρνουν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια. Ολόκληρες υπηρεσίες ( πχ υπηρεσία κατασκευών ) με ιστορία με γνώση και πολύτιμη εμπειρία διαλύθηκαν για να δοθεί το αντικείμενο σε εργολάβους. Δεκάδες νευραλγικά τμήματα τεχνικά κυρίως ,το ίδιο. Η τεχνογνωσία περνάει στα χέρια των ιδιωτών με ότι αυτό σημαίνει ( εκβιασμοί , ακριβά έργα , αμφίβολης ποιότητας κατασκευές και επισκευές στα δίκτυα κλπ ).Νομοθετικά οι βάσεις για το ξεπούλημα μπήκαν με μια σειρά από νόμους, ( όπως και για όλες τις ΔΕΚΟ ) από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1991 – 1992.Την υλοποίηση για την ΕΥΔΑΠ ανέλαβε η κυβέρνηση Σημίτη το 1999 με το νόμο 2744/99. Η ΕΥΔΑΠ με βάση αυτό το νόμο ,χωρίζεται σε δύο εταιρίες. Η μία η ιδιωτική ΕΥΔΑΠ Α.Ε που πήρε το φιλέτο δηλαδή την εκμετάλλευση των δικτύων ύδρευσης – αποχέτευσης, τους βιολογικούς καθαρισμούς, την είσπραξη των λογαριασμών. Μπήκε στο χρηματιστήριο με το κράτος να κατέχει το 71% περίπου ( 61% σήμερα αφού το 10% το είχε αγοράσει η δημόσια τότε Αγροτική Τράπεζα και το πήρε προίκα η τράπεζα Πειραιώς ) και σήμερα να ετοιμάζεται να το πουλήσει.

Η άλλη αμιγώς δημόσια ΕΥΔΑΠ ΠΑΓΙΩΝ που έχει στην κυριότητα της, τις λίμνες, τα φράγματα, τα εξωτερικά υδραγωγεία, και όλα τα έργα εξεύρεσης νέων πηγών.

Είχαμε δηλαδή μια σοφή από μεριάς του κεφαλαίου, κίνηση :

Οι ιδιώτες παίρνουν έτοιμο το προϊόν για να το πουλάνε όσο και όπως θέλουν, και αφήνουν στο κράτος την ευθύνη να βρει το νερό να φτιάξει φράγματα και κανάλια να το φέρει στην Αθήνα !!!

 Όλα αυτά απαιτούν τεράστια κοντύλια ( το φράγμα, η λίμνη, και το κανάλι του Μόρνου είναι από τα μεγαλύτερα και ακριβότερα έργα στην Ελλάδα εκείνης της εποχής , και η υλοποίηση του ξεπέρασε την δεκαετία ) που το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένο να δώσει αφού η απόδοση είναι μικρή και η απόσβεση πολύ αργή.

Οδηγός κατά των ιδιωτικοποιήσεων

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Η αντιλαϊκή λαίλαπα που βιώνουν οι Έλληνες εργαζόμενοι έχει πολλές παραμέτρους, εκ των οποίων μια από τις πλέον σημαντικές, είναι αυτή των ιδιωτικοποιήσεων. Ο Σύλλογος διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης «Γιάννης Κορδάτος» σε ένα συνοπτικό κείμενο επιχειρεί να αναδείξει πλευρές του εν λόγω ζητήματος, έχοντας -όπως σημειώνει- επίγνωση ότι μια τέτοια ανάλυση δεν εξαντλείται σε μερικές σελίδες. Ο «Οδηγός κατά των ιδιωτικοποιήσεων» που μας έστειλε είναι γραμμένος με τη μορφή ερωταπαντήσεων. Διαβάστε:

Τι είναι ο τρόπος διαχείρισης του καπιταλισμού;

Ο τρόπος διαχείρισης του καπιταλισμού είναι η γενική γραμμή άσκησης της οικονομικής πολιτικής, ο τρόπος που παρεμβαίνει το κράτος στην οικονομία, οι νόμοι που θεσπίζονται για την εργασία και ό,τι σχετίζεται με αυτήν. Ο τρόπος διαχείρισης έχει κάθε φορά ως στόχο την επιβίωση του συστήματος, τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας, την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης (είτε με το καρότο είτε με το μαστίγιο).

Ποιοι τρόποι διαχείρισης έχουν εφαρμοστεί;

[1] Μερκαντιλισμός (εμποροκρατία): Ήταν η πολιτική της περιόδου της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου (15^ος-18^ος αιώνας) και εξέφραζε τα συμφέροντα του εμπορικού κεφαλαίου. Κύρια χαρακτηριστικά: συσσώρευση χρυσού, απαγόρευση εξαγωγής χρήματος εκτός της χώρας, στόχος οι εξαγωγές να είναι περισσότερες από τις εισαγωγές. Στα μέσα του 17^ου αιώνα ξεκινάει η αποσύνθεση του μερκαντιλισμού.

[2] Φιλελευθερισμός: Αντικατέστησε την πολιτική του Μερκαντιλισμού κι εξέφραζε την ανερχόμενη αστική τάξη που έπαιρνε τη θέση των φεουδαρχών στο ιστορικό προσκήνιο. Βασικό δόγμα υπήρξε το laissez faire (σε ελεύθερη μετάφραση καταργήστε τους προστατευτισμούς, δηλαδή τον κρατικό παρεμβατισμό). Κατά το Φιλελευθερισμό το προσωπικό συμφέρον είναι η μόνη κινητήρια δύναμη της οικονομίας και ως εκ τούτου τα άτομα πρέπει να αφεθούν ελεύθερα προκειμένου να δράσουν στο επίπεδο της οικονομίας κατά το δοκούν. Σύμφωνα με τον Άνταμ Σμιθ ο κρατικός παρεμβατισμός είναι επικίνδυνος π.χ. οι δασμοί δεν πρέπει να υπάρχουν.

Κατηγορηματικό «όχι» στην πώληση των εργοστασίων ζάχαρης

Συνάντηση με εκπροσώπους της Ομοσπονδίας των εργαζομένων στην ΕΒΖ είχε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Πηγή: Ριζοσπάστης

Τη ριζική αντίθεση του ΚΚΕ στην ιδιωτικοποίηση της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» (ΕΒΖ) εξέφρασε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια συνάντησης που είχε με εκπροσώπους της Ομοσπονδίας εργαζομένων στα εργοστάσια της ΕΒΖ. Η συνάντηση έγινε στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος στον Περισσό.

Η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στις παρεμβάσεις που το επόμενο διάστημα σχεδιάζει το Κόμμα, με στόχο να εμποδιστεί η εκποίηση της ΕΒΖ. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κάλεσε τους εργαζόμενους να πάρουν πρωτοβουλίες, σε συνεργασία με άλλα σωματεία και Ομοσπονδίες, με αγροτικούς συλλόγους και άλλες μαζικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα, ενάντια στην πολιτική ιδιωτικοποίησης των εργοστασίων ζάχαρης.

Αμέσως μετά τη συνάντηση, η Αλέκα Παπαρήγα έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Για εμάς συνιστά πολιτικό και οικονομικό έγκλημα οποιαδήποτε σκέψη πώλησης των εργοστασίων της ζάχαρης, αυτών που απέμειναν, όπως ξέρουμε. Η πώληση αυτή δεν έχει καμία σχέση ούτε με την κρίση ούτε τίποτα. Πάνω απ’ όλα γίνεται για να εξασφαλιστεί η υλοποίηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής στην Ελλάδα. Και μάλιστα πουλάνε όχι μόνο το εργοστάσιο, θα πουλήσουν και το δικαίωμα στην ποσόστωση, παραδείγματος χάριν στους Πολωνούς. Ακόμα, αυτοί που θα πάρουν το εργοστάσιο, αν είναι π.χ. πολωνικοί όμιλοι, θα αγοράσουν ουσιαστικά και τις επιδοτήσεις που έπαιρναν οι αγρότες.

Εμείς είμαστε αντίθετοι, δηλαδή ακόμα και 200 εκατομμύρια να παίρναμε για τα εργοστάσια αυτά θα είμαστε αντίθετοι. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι στην Ελλάδα μπορεί η παραγωγή των τεύτλων και περισσότερα εργοστάσια ζάχαρης να εξασφαλίσουν πλήρη αυτάρκεια της χώρας μας σε ζάχαρη και να μη γίνονται εισαγωγές – αυτή είναι η θέση μας – προϊόντων τα οποία μπορούν και παράγονται στην Ελλάδα.

Πρόκειται για το κλείσιμο εργοστασίων που οι συνέπειες δε θα είναι μόνο στους εργαζόμενους, μόνιμους και εποχιακούς. Οι συνέπειες αφορούν και την αγροτιά και όλες τις άλλες επιχειρήσεις και κυρίως τους εργαζόμενους που συνδέονται με τη συγκέντρωση και την αποθήκευση, με την κατασκευή των μέσων τυποποίησης και συσκευασίας, δηλαδή θα αγκαλιάσει ευρύτερα και επιπλέον θα αυξηθεί το πρόβλημα των εισαγωγών στην Ελλάδα, άρα και το πρόβλημα και της τιμής της ζάχαρης. Γιατί η τιμή της ζάχαρης, όταν εκτοπιστεί η ελληνική ζάχαρη, θα αυξηθεί, αφού θα έχουμε να κάνουμε πια με καινούρια μονοπώλια.

Είμαστε ριζικά αντίθετοι. Θα φέρουμε στη Βουλή και τροποποίηση του σχετικού εδαφίου του μνημονίου που αναφέρεται στην πώληση της «Βιομηχανίας Ζάχαρης»».

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των εργαζομένων Χρ. Βαρκάκης δήλωσε ότι η ΕΒΖ είναι πολύ ψηλά στην κυβερνητική λίστα για τις αποκρατικοποιήσεις και ότι η εκποίησή της συνιστά «ανίερο έγκλημα».

  http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6933934&publDate=6/7/2012