Να ξαναθέσουμε επιτέλους το ζήτημα της σοσιαλιστικής αλλαγής – Κώστας Λαπαβίτσας

 ‘‘Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες τίθεται επιτέλους ξανά το ζήτημα της σοσιαλιστικής αλλαγής της χώρας και της Ευρώπης. Η κρίση της Ευρωζώνης στην ουσία χτυπάει τις βασικές δομές του καπιταλισμού και μας δίνει τη δυνατότητα για ριζοσπαστική αλλαγή.»

Συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίτσα στο περιοδικό Εκτός Γραμμής( τ.29)  της Αριστερής Ανασύνθεσης

ΕΓ: Πώς εκτιμάς την τωρινή κατάσταση στην Ευρωζώνη; Υπάρχει στρατηγική εξόδου από τη μεριά των ηγεμονικών σχηματισμών της ΕΕ; Οι αποφάσεις για την «Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση» τι θα σημαίνουν ιδίως για τους περιφερειακούς σχηματισμούς.

 Κ.Λ.: Στρατηγική με την έννοια μιας συντεταγμένης λύσης που θα περιλαμβάνει ευρωομόλογα και γενικευμένη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν υπάρχει. Συγκροτημένη αντίδραση από πλευράς κυρίαρχων χωρών όμως υπάρχει και είναι λάθος να νομίζουμε ότι η γερμανική άρχουσα τάξη δεν ξέρει τι κάνει. Η στρατηγική είναι να μην υποστούν το κόστος της κρίσης, να το μεταφέρουν μέσω της λιτότητας στους εργαζομένους των χωρών της περιφέρειας και να επιφέρουν τέτοιες θεσμικές αλλαγές στο σύστημα της Ευρωζώνης που θα ενισχύουν την ηγεμονία του γερμανικού σχηματισμού.  

 Δεν υπάρχει βέβαια καμία εγγύηση ότι θα πετύχει αυτή η στρατηγική. Είναι πιθανότερο να έχουμε ρήξη στην Ευρωζώνη, όχι απαραίτητα ολική κατάρρευση, όμως σίγουρα αλλαγή της μορφής, της σύνθεσης και του τρόπου λειτουργίας της. Οι αντιφάσεις της νομισματικής ένωσης είναι πολύ μεγάλες, ιδίως οι ανισορροπίες στην ανταγωνιστικότητα, τα πλεονάσματα και ελλείμματα. Δεν λύνονται με την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας και η λιτότητα κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα.  

Πλήρης αναθεώρηση του Συντάγματος . Αλλαγή από τα κάτω – Σπύρος Ραυτόπουλος

Ο συνθέτης και συγγραφέας κ. Σπύρος Ραυτόπουλος, σε μία πρώτη συνέντευξή του στον ΗΧΩ 99.8 και τη Μαρία Τσαγκαράκη, ανέλυσε τις σκέψεις του για το πολιτικό σύστημα υποστηρίζοντας ουσιαστικά ότι αυτό που χρειάζεται, είναι πλήρης αναθεώρηση του Συντάγματος με ειδοποιό διαφορά πως η αλλαγή αυτή, πρέπει να επέλθει από τα κάτω, μέσω των διαδικασιών που οι εργαζόμενοι με τις κινητοποιήσεις τους σε κάθε χώρο δουλειάς θα αποφασίσoυν.

Ακούστε τη συνέντευξη : http://www.hxonews.gr/index.php/topika/3594-2012-03-29-09-06-09

 Ο Σπύρος Ραυτόπουλος είναι ίσως ευρύτερα γνωστός από τη συγγραφή (από κοινού με τον πιανίστα της jazz Μάρκο Αλεξίου) του περίφημου διδακτικού εγχειριδίου για την jazz που ήλθε για να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της ελληνικής βιβλιογραφίας επί του θέματος πριν από αρκετά χρόνια. Είναι όμως ακόμη γνωστός από την πολύχρονη θητεία του στον χώρο της μουσικής εκπαίδευσης, (καθηγητής, διευθυντής και ιδρυτής ωδείων, πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Αναγνωρισμένων Μουσικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων), αλλά και ως αρχιμουσικός και ενορχηστρωτής της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Τελευταία, έντονη είναι η παρουσία του στο χώρο της διαδικτυακής αρθρογραφίας με πολιτική κυρίως θεματολογία .

Εικαστική παρέμβαση από το έργο της γλύπτριας Χριστίνας Σαραντοπούλου http://www.christinasaradopoulou.com/el/links.html

Ένας τρόπος υπάρχει να αλλάξουν τα πράγματα. Να μιλήσουν οι λαοί – Δημήτρης Καλτσώνης

‘’Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις οικονομικές και πολιτικές επιδιώξεις της και να σταθεροποιήσει το καθεστώς της, ήταν πάντοτε πρόθυμη να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Η παραχώρηση κυριαρχίας έλαβε και συνταγματική μορφή. Την εθνική κυριαρχία δεν την απεμπολεί ο ελληνικός λαός ούτε χάνεται από μόνη της. Είναι επιλογή της κυρίαρχης τάξης.’’

 Πάντα πρόθυμη η αστική τάξη να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία

 — Σε άρθρο σας με θέμα, »ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ: η επικαιρότητα της λενινιστικής προσέγγισης» (περ.Ουτοπία, τευχ.96 (2011),σελ. 89-97) σημειώνετε χαρακτηριστικά: «ο Μαρξ στο Κεφάλαιο είχε ήδη επισημάνει τη μεταφορά υπερκερδών και υπεραξίας από τις λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες στις περισσότερο ισχυρές. Στην περίοδο της κρατικομονοπωλιακής βαθμίδας του καπιταλισμού παρατηρείται πιο έντονα το φαινόμενο αυτό. Έτσι ο Λένιν υποστήριξε ότι η ιμπεριαλιστική περίοδος του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται ακριβώς από την «εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύνατων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη», και συγκεκριμένα από λίγες «εθνικοκρατικές ομάδες των χρηματιστών», από «μια χούφτα κράτη – τοκογλύφους». Σημείωνε επίσης ότι «ιμπεριαλισμός σημαίνει ότι το κεφάλαιο ξεπέρασε τα πλαίσια των εθνικών κρατών, σημαίνει επέκταση και επιδείνωση της εθνικής καταπίεσης πάνω σε νέα ιστορική βάση»». Αυτό έχει βάση στη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα; Θεωρείτε ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε απώλεια ή εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και ένα είδος «οικονομικής κατοχής»;

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Νομίζω πως οι οδυνηρές για τον ελληνικό λαό εξελίξεις επιβεβαιώνουν στο ακέραιο τη λενινιστική ανάλυση. Είναι παραπάνω από προφανές ότι η ΕΕ και το ευρώ ενέτειναν την ανισομετρία στην ανάπτυξη, μεγάλωσαν το χάσμα ανάμεσα στις περισσότερο και στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες. Ο οικονομικός δρόμος που ακολούθησε και ακολουθεί η χώρα μας, πέρα από το βαθιά κοινωνικά άδικο χαρακτήρα του, συρρικνώνει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και ιδίως τη βιομηχανική και τεχνολογική της βάση, δημιουργεί νέα δεσμά εξάρτησης και καθυπόταξης της Ελλάδας, αυξάνει την απόσταση που τη χωρίζει από τις αναπτυγμένες χώρες.

Παραβιάζεται ευθέως η λαϊκή κυριαρχία – Γιώργος Ρούσης

 

»Στο βαθμό που παραβιάζονται αστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις και με την ευρύτερη έννοια το ίδιο το αστικό σύνταγμα, το οποίο εγώ θέλω να ξεπεραστεί –δεν μου είναι επαρκές- τα προστατεύουμε όχι ως αυτοσκοπό, αλλά γιατί μας είναι χρήσιμα για να τα υπερβούμε. Άρα, στο βαθμό που θεωρούμε ότι δεν τηρήθηκε το σύνταγμα με την ψήφιση των μνημονίων, και πιστεύω ότι όντως συνέβει κάτι τέτοιο, προστατεύουμε το σύνταγμα όχι για να καταγγείλουμε απλώς ότι δεν τηρήθηκε αλλά για να αποτελέσει τη βάση που θα ξεπεράσουμε.»

Ζούμε μια δομική κρίση του καπιταλισμού

-Από την ώρα που εκδηλώθηκε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, έγιναν αρκετές παρεμβάσεις από διανοουμένους. Ορισμένοι τάχθηκαν ακόμη και με ανοιχτή επιστολή υπέρ των μέτρων, κάποιοι άλλοι στάθηκαν, εξαρχής, απέναντι και κάποιοι τρίτοι προτίμησαν τη σιωπή. Επηρεάζουν την κοινή γνώμη οι παρεμβάσεις αυτές ; Οφείλουν να παρεμβαίνουν και πώς οι διανοούμενοι σε τέτοιες περιόδους;

-Γ. Ρούσης: Η ερώτηση τίθεται με όρους καθαρά ιδεαλιστικούς γιατί οι διανοούμενοι δεν είναι μια ενιαία κατηγορία ανθρώπων. Συνεπώς, δεν μπορώ ν’ απαντήσω εγώ για λογαριασμό των διανοουμένων γενικώς, γιατί υπάρχουν οι διανοούμενοι της αστικής τάξης, υπάρχουν οι διανοούμενοι που έχουν μια θολούρα και εκφράζουν απόψεις συγκεχυμένες, υπάρχουν και οι οργανικοί διανοούμενοι και οι διανοούμενοι της εργατικής τάξης.